Η δημιουργία του Σύμπαντος, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, και ιδιαίτερα της ζωής επί της Γης, απασχόλησε ευθύς αμέσως τον άνθρωπο, αμέσως μόλις έφαγε από το δένδρο της γνώσης», δηλαδή συνειδητοποίησε την ύπαρξή του, και ανάλογα με την, κατά καιρούς, πνευματική του στάθμη, ή κατά κλάδους απασχολήσεις, ερμήνευσε το μυστήριο της Δημιουργίας κατά διαφορετικούς τρόπους. Στη διαφορά των τρόπων και των απόψεων, συνετέλεσε και το σημείο της Γης όπου κατοικούσε, γιατί αλλιώς φτάνουν σε κάθε σημείο οι ηλεκτρομαγνητικές ροπές, οι οποίες δημιούργησαν αρχικά τις σκέψεις και τις ιδέες. Γι' αυτό έχουμε διάφορες Θρησκείες και μύθους.
Απέδωσε λοιπόν τη δημιουργία σε μια υπέρτατη δύναμη, ή αιτία, την οποία ονόμασε Θεό. Και είπε: Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην ο Θεός». Λόγος όμως δεν είναι μόνο η ομιλία, αλλά το πηλίκο των διαιρέσεων μεταξύ των κοσμικών κύκλων του Σύμπαντος. Είναι το σύνολο των διασταυρώσεων και προεκτάσεων των ηλεκτρομαγνητικών ροπών και φωτοβολιών, που άρχισαν να δημιουργούν με την αμοιβαία έλξη τους τα ουράνια σώματα, μετά την πιθανολογούμενη τρομακτική έκρηξη που δημιούργησε το Σύμπαν, το Γαλαξία μας, το πλανητικό μας σύστημα, όπως το γνωρίζουμε σήμερα και από το οποίο ξεκινάμε.
Αυτές οι τεραστίας ισχύος ροπές, που κρατούν τους πλανήτες μετέωρους περιστρεφόμενους σε αρμονικές θέσεις μεταξύ τους και που αποτελούν τον «Θείον Λόγον», δημιούργησαν τη ζωή της Γης όχι τυχαία. 'Ηταν πεπρωμένο να δημιουργηθεί το είδος αυτό της ζωής, λόγω της δημιουργηθείσης αρμονίας στο Σύμπαν και τις ιδιότητές της. Οι ραδιενεργές ακτινοβολίες που διασταυρώθηκαν πάνω στη Γη, υπό κατάλληλες συνθήκες και επί ουσιών καταλλήλων που αντιστοιχούσαν στις ακτινοβολίες αυτές, δημιούργησαν την πρώτη ζώσα ύλη, τον πρώτο μονοκύτταρο οργανισμό. Οι ίδιες ροπές, σε μια διχοτόμησή τους τον πολλαπλασίασαν, τον κίνησαν προς διαφορετικά σημεία, τον έθεσαν υπό την επήρεια άλλων ηλεκτρομαγνητικών ροπών και διασταυρώσεων. Του άλλαξαν μορφή, τον κατέστησαν πολυκύτταρο και έτσι δημιουργήθηκαν με την πάροδο των χιλιετηρίδων τα διάφορα άλλα ορισμένα είδη ζωής, τα φυτά, τα ζώα, ο άνθρωπος, ο οργανισμός και οι επίκτητες δυνατότητες των οποίων άρχισαν πλέον να συμβάλλουν στην αναπαραγωγή και βελτίωση του είδους, ή αντίστροφα στην εξαφάνιση αυτών με βάση τις συνειδητώς ή ασυνειδήτως λαμβανόμενες τάσεις των ηλεκτρομαγνητικών ροπών.
'Ετσι, φθάσαμε στη μορφή του παλαιανθρώπου ή αρχανθρώπου απ' όπου αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε τον άνθρωπο κινούμενο μέσα στο σταυρόλεξο της ζωής, δηλαδή των οριζοντίως και καθέτως λαμβανομένων ροπών, που προσπαθεί συνεχώς να ερμηνεύσει και να δαμάσει τη φύση του, να ανακαλύψει τις πρώτες μορφές της δημιουργίας, το μυστήριο της ζωής!
Η ίδια πάντοτε αιτία, η ανοδική και καθοδική τάση των ροπών, η διασταύρωση αυτών, η δημιουργία πνευματικών σχημάτων που αποτελούν τις εκάστοτε ανακαλύψεις, είναι εκείνη που στους αιώνες οδήγησε τον άνθρωπο στις εκάστοτε ανακαλύψεις,. στις κατασκευές, στις ανθρώπινες δημιουργίες εν γένει, στις τέχνες, στις συνήθειες και δεν είναι τίποτε άλλο από ιδέες που υπήρχαν, υπάρχουν και Θα υπάρχουν στο σύμπαν, για να προκαλούν σήμερα τη μια εφεύρεση και αύριο την άλλη, πλέον σύγχρονη και εξελιγμένη.
'Ετσι ο άνθρωπος δεχόμενος τις φυσικές αυτές επιρροές, αφού κατόρθωσε να ανακαλύψει την ύπαρξή του, ξέφυγε από την άγνοια, συνειδητοποίησε το καλό και το κακό, αλλά έχασε τον παράδεισο που του χάριζε η άγνοια. ξέφυγε από το ένστικτο, απέκτησε τη δύναμη της νόησης και του ελέγχου της, άρχισε να αποκτά την εμπειρία, την πείρα, τη γνώση και τη συνείδηση. 'Ολα αυτά έγιναν σ' ένα προκαθορισμένο διάστημα, όσο χρειαζόταν για να ολοκληρωθούν οι κυκλικές κινήσεις των αστέρων, που αντιστοιχούν στην ανθρώπινη κατασκευή και την εξέλιξή της. Μετά από την ολοκλήρωση αυτών, ο άνθρωπος απέκτησε σωστή κρίση.
'Αρχισε να αποκτά ικανότητες ειδικές, ψυχικές, νοητικές και δυνάμεις φαντασίας και θέλησης (αποφυγή επιρροών που δημιούργησαν το απωθημένο στο υποσυνείδητό του). Παράλληλα δεν παρέλειπε να αιτιολογεί στον εαυτό του την υπέρτατη αιτία της δημιουργίας των φυτών, των ζώων, του ίδιου του εαυτού του, να στραφεί διαισθητικά σε όσα συνετέλεσαν στη δημιουργία τους και σε όσα δημιουργήθηκαν από αυτήν, να δημιουργεί τις τάξεις, τις ομάδες, τους κλάδους απασχολήσεων και ενδιαφερόντων, των τεχνών, τα έθιμα, τις συνήθειες κ.λ.π.
Η κατάσταση, όμως, όλων αυτών, είχε σαν αποτέλεσμα την εξέλιξη του εγκεφάλου του κυρίως σε μέγεθος και στις έλικες, γεγονός το οποίο μαρτυρεί ότι το πνεύμα αυξάνεται εξελισσόμενο και δε διαγράφεται το προηγούμενο από το νεότερο, αλλά επαφίεται και αυτό στο νόμο της ανακυκλύσεως, της αιτίας που το δημιούργησε. Γι' αυτό και η ιστορία επαναλαμβάνεται σε όλους τους τομείς.
Αλλά, η μη καταστροφή του δημιουργηθέντος πνεύματος συνεπάγεται συνέχεια αυτού και συνεχή ύπαρξη της μιας άκρης του στον εγκέφαλό μας. 'Ετσι βασισμένη σε νόμους καθαρώς φυσικούς, επιτακτικούς θα λέγαμε, έχουμε την αρχή του πολιτισμού, της ιστορίας του και της εξέλιξής του.
Πάνω απ' όλα, η ανίκητη εκείνη δύναμη, ο Θείος Λόγος, το σύνολο των αιτιών δημιουργίας και ανακαλύψεων, - που - είτε το ήθελε ο άνθρωπος είτε όχι - του επεβάλετο και θα του επιβάλλεται σαν θάλασσα που δεν μπορεί να χωρέσει σε μικρό δοχείο, την ασύλληπτη σοφία, σαν στοιχεία τα οποία ο εγκέφαλός του, που έστω κι αν δημιουργήθηκε από αυτόν, δύσκολα μπορεί να συλλάβει. Γιατί είναι ατέλειωτα και συνεχώς εναλλασσόμενα και μόνον υπό μία μορφή, προσωποποίηση, απεικόνιση και μία λέξη (ΘΕΟΣ) μπορεί να την καταλάβει, να την δεχτεί ανώδυνα ο εγκέφαλός του και να συμπορευτεί μαζί της, δια της λατρείας, δια της πίστης σε μία λέξη, η οποία στο υποσυνείδητο και το συνειδητό του είναι γνωστή και ανεκτή, αποφεύγοντας έτσι την πλημμύρα των γνώσεων η οποία θα μπορούσε να τον τρελάνει, εάν δεν ήταν έτοιμος οργανικά να την δεχτεί. Αυτό που δεν μπορεί να γίνει σήμερα από το ανθρώπινο σύνολο, αλλά κάποια στιγμή θα γίνει.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ, ΛΟΙΠΟΝ, Ο ΘΕΟΣ
ΘΕΟΣ - εκ του θέω =τρέχω- είναι το σύνολο της ύλης και της ενέργειας ολοκλήρου του σύμπαντος, ή εν τέλει, η έκφραση, η έκφανση του συνόλου της ύλης και της ενέργειας του σύμπαντος, δύναμη ηλεκτρομαγνητικής υφής – πνευματικής- , που τελικά καταλήγει ανθρωπόμορφη. Ετσι όπως ακριβώς τη φανταζόμαστε ή τη διαισθανόμαστε, ή την έχουμε καθιερώσει. Που πάντα τρέχει, γι αυτό και ο Θεός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Αυτή η δύναμη κάθε λεπτό, κάθε ώρα, μέρα, χρόνο κλπ, διαφοροποιείται ανάλογα με τις θέσεις των ουράνιων σωμάτων, και επιδρά ανάλογα, πρώτα στα ανθρώπινα σύνολα, και μετά στα άτομα. Που με τη σειρά τους δημιουργούν κι αυτά μια επίδραση, που προστίθεται σ αυτήν του σύμπαντος, γι αυτό και «Φωνή λαού-οργή θεού». Όμως η χωρίς ανθρώπινη συμμετοχή παρουσία του Θεού είναι στην απόλυτη φύση.
«Ο Θεός κατοικεί στο απρόσιτον φως». Απρόσιτο με κάθε έννοια, μακρινό, πολύ καυτό, πολύ εκτυφλωτικό ή καθόλου ορατό κλπ. Ένα τέτοιο φως έχει και ο ήλιος.
Τον οποίο από τα αρχαία χρόνια, αλλά ακόμα και σήμερα όλες οι θρησκείες, που είναι ταπεινή ερμηνεία των μυστηρίων του Σύμπαντος, τον λαμβάνουν υπ όψη τους κατά την εφαρμογή τους.
n Πολλοί αρχαίοι Λαοί των είχαν σαν Θεό= Απόλλων, Αμμων, Ρα κλπ.
n Στην Αρχαία Ελλάδα ,οι ναοί χτίζονταν έτσι που το φως του ήλιου να μπαίνει
μέσα σ αυτούς.
n Αλλοι Λαοί άφηναν να μπαίνει μια αχτίδα από τον εξωτερικό πυλώνα, έτσι που να διατρέχει όλο το μήκος του ναού.
n Σήμερα οι πάντες, αδιακρίτως θρησκείας, όταν θέλουν να προσευχηθούν στρέφονται προς ανατολάς.
n ΟΙ Χριστιανικοί ναοί έχουν το ιερό προς ανατολάς, γεγονός που σου δίνει τη δυνατότητα να προσανατολιστείς, που είναι ο βορράς κλπ.
n Στα χριστιανικά νεκροταφεία το κεφάλι του νεκρού μπαίνει προς τη Δύση, ώστε να «βλέπει την ανατολή».
n Σε πολλές περιπτώσεις η Χριστιανική Θρησκεία συσχετίζει γεγονότα με άστρα: Γέννηση = άστρο Βηθλεέμ, Σταύρωση-Ανάσταση μετά την πρώτη πανσέληνο της εαρινής ισημερίας ( Η Ισημερία δημιουργεί ένα σταυρό, φέρνει αύξηση του φωτός της ημέρας, και μετά την πανσέληνο επέρχεται η Χάση και η Νέα Σελήνη, ένα είδος ανα-στάσεως.
Πολλές ψαλμωδίες συσχετίζονται με ουράνια φαινόμενα όπως:
n Κρεμάζων γην επ ουδενός ( Ο μαγνητισμός την κρατεί).
n Ο εν ύδασι την γην κρεμάσας ( Το νερό είναι μέρος του φωτός, έχει δύο από τα στοιχεία του φάσματος).
n Σε προσκυνείν τον ήλιον της Δικαιοσύνης.
n Εγώ ειμί, το φως, και η αλήθεια και η ζωή. Και πολλά άλλα.
Εδώ ας κάνουμε μια αστρονομική παρατήρηση. Στο Σύμπαν, στο γαλαξία μας, στο πλανητικό μας σύστημα, το ένα ουράνιο σώμα, κινεί και τροφοδοτεί το άλλο. Μοιάζουν με τα γρανάζια ενός παλιού ρολογιού- ίσως αυτό το πλανητικό σύστημα να έδωσε την ιδέα για την κατασκευή του.
Το άστρο μας, ο ήλιος έχει μια ισορροπία μα το υπόλοιπο πλανητικό σύστημα. Αποτέλεσμα των επιδράσεων του υπολοίπου Σύμπαντος. Είναι άρα αντιπροσωπευτικός αυτού του Σύμπαντος.
Το ανθρώπινο σώμα κατά αμερικανό επιστήμονα είναι αντίγραφο της Γης. Μα μήπως κι η Γη δεν είναι αυτή που κατά καιρούς της επιβάλει να είναι το τεράστιο Σύμπαν;
Λέμε ότι ο άνθρωπος είναι εξομοίωση του Θεού. Αν λοιπόν Θεός είναι το Σύμπαν, που όπως το γνωρίζουμε μοιάζει «να σκέπτεται», τότε ο άνθρωπος είναι μια μικρογραφία του. Ετσι ο άνθρωπος, άσχετα με τη θρησκεία που πιστεύει, μοιάζει στο Θεό.
Που είναι ο Θεός των πνευμάτων και πάσης σαρκός.
Κάθε «ον» και δη ο άνθρωπος διέπεται, επηρεάζεται, καθοδηγείται, εμπνέεται, σκέπτεται, δημιουργεί, ενεργεί ανάλογα με το «ζώδιο» του, που αποτελεί τα ληφθέντα δεδομένα της κατασκευής του, και αντιπροσωπεύει πάρα πολύ ελάχιστο μέρος αυτού.
Λόγω όλων αυτών των δεδομένων βρίσκει εφαρμογή η αστρολογία.
Στο σημείο αυτό πρέπει να πούμε ότι η αρμονία του Σύμπαντος του παρέχει την ευχέρεια, εφ όσον βρίσκεται σε «καλή ψυχική κατάσταση», να δρα αυτόβουλα, να νομίζει τον εαυτό του ισχυρό και ανεξάρτητο, ως ένα σημείο, πέραν του οποίου θα έχει την ακριβώς αντίθετη πορεία, μπορεί να καθηλωθεί και να υποταχθεί στο μοιραίο- ανάλογα με το πόσο μοιραίος είναι- μέχρις ότου ή ίδια αιτία τον επαναφέρει σε καλή κατάσταση.
Πρέπει να πούμε εδώ εν τάχει, ότι σαν ύλη, είναι ανεξάρτητο γήϊνο τεμάχιο, αλλά από ψυχοπνευματικής πλευράς, είναι μέρος του συνόλου του Σύμπαντος, που ακολουθεί τις μεταβολές, κινήσεις και διασταυρώσεις των ακτινοβολιών του.
Μοιάζει δηλαδή ο άνθρωπος με μια τηλεόραση (σώμα) που χρειάζεται ρεύμα ( ατομικό ηλεκτρισμό – ακτινοβολίες = ψυχή) για να λειτουργήσει και να παρουσιάσει το εκάστοτε έργο του (πρόγραμμα) που μόνος του ή σαν σύνολο διαμορφώνει (πομποί).
Η ψυχή είναι μία και το πνεύμα ένα κοινό, εκείνα του σύμπαντος που καθένας δεσμεύει ξεχωριστά, και δημιουργεί τη δική του ψυχή και πνευματική οντότητα, ανάλογα με τη ζωδιακή δομή του.
Ετσι διακρίνουμε στον άνθρωπο το ένστικτο –εν εις τίκτω (μέσα μου γεννώ = Διαίσθηση τηλεπάθεια), την εμπειρία, την πείρα, τη γνώση, τη συνείδηση και τις ικανότητες, ειδικές, ψυχικές , πνευματικές, και τις δυνάμεις της φαντασίας ,της θέλησης (αποφυγή επιρροών), της ισχύος, της αναγνωρίσεως, ανάλογα με τις ανακυκλίσεις των ακτινοβολιών – και την επεξεργασία τους- που έχει δεχθεί στη ζωή του και έχει κάνει καθένας.
Γι αυτό και έχει μεγάλη σημασία η κατάσταση στην οποία διαβιούν οι συνάνθρωποί μας.
Και δι όλους αυτούς τους λόγους όταν κανείς πιστέψει στον άνθρωπο είναι σα να πιστεύει στο Θεό.
Ο ΙΗΣΟΥΣ ήταν προορισμένος να αντιπροσωπεύει μέγα μέρος του Σύμπαντος γι αυτό και είναι ο υιός του Θεού. Γεννήθηκε κάτω από ιδιαίτερες αστρικές συνθήκες, ανεπανάληπτες, που εξασφάλισαν τη θεόσταλτη και θεανθρώπινη παρουσία του. Σε ετήσιο ουράνιο κύκλο γεννήθηκε στην αρχή του μεγαλώματος της ημέρας, περίοδο κατά την οποία οι Ρωμαίοι γιόρταζαν την ημέρα του νικητή Ηλιου.
Οι διάφοροι άγιοι-οι θαυματουργοί, και όχι οι ονομασθέντες-, είναι πολύ πιο δυνατοί σε «ενέργεια» από τους κοινούς θνητούς. Είτε διότι την είχαν, είτε διότι τη διατηρούμε με τη συνεχή μνημόνευσή τους.
Μία εικόνα μπορεί να συγκεντρώσει «ενέργεια» λόγω της εκπομπής ενέργειας συνόλου ατόμων προς αυτήν, και να την εκπέμψει σε κάποιο ευαίσθητο άτομο (θαυματουργή).
Ο άνθρωπος θέλει να υπάρχει ο Θεός, και μάλιστα ανθρωπόμορφος, για να μπορεί να στηρίζεται σ αυτόν και να τον επικαλείται όταν τον έχει ανάγκη.
Ωστόσο όλα όσα αναφέραμε και θα αναφέρουμε , φαντάζουν απίθανα και περίεργα μέσα στην απλή καθημερινότητά μας. Κι όμως η καθημερινότητα αυτή ξεκινάει από πολύ μακριά, κάτω από πολλούς φυσικούς νόμους, που όσοι δεν είναι γνωστοί ονομάζονται υπερφυσικοί.
Να παρατηρήσουμε ότι ο γήϊνος μαγνητισμός έχει δύο κατευθύνσεις: Μία από νότο προς βορρά, προς τον οποίο στρέφεται η μαγνητική βελόνα, και μία εκ δυσμών προς ανατολάς , που κάνει τη Γη να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της. Δημιουργείται δηλαδή ένας σταυρός. Λέτε να έχει σχέση με το γεγονός ότι έτσι εμείς οι Χριστιανοί κάνουμε το σταυρό μας; Μήπως ακολουθούμε μια πραγματικότητα, όπως είναι η φύση; Μια αλήθεια;
Εδώ θα πρέπει να σημειώσουμε ότι αυτό το πνεύμα του Θεού, όπως τον περιγράψαμε και τη Σοφία του, συνέλαβαν κατά καιρούς διάφοροι άνθρωποι, από αρχαιοτάτων χρόνων, πολλοί από τους οποίους θεωρήθηκαν «θεοί» ή «ημίθεοι» που διατύπωσαν πολύ ενδιαφέρουσες απόψεις περί του μοναδικού θεού, πρόδρομες της διδασκαλίας του Χριστού, όπως ο Ορφέας, ο Ασκληπιός (1500-1400 π.Χ), ώσπου φθάσαμε στους σοφούς της Αρχαιότητας Σωκράτη, Πλάτωνα, Αριστοτέλη, Θαλή Μιλήσιο, Πυθαγόρα Σάμιο, Ηράκλειτο, Ησίοδο, Δημόκριτο Αβδηρίτη, Ζήνωνα Ελεάτη, Αναξαγόρα και τόσους άλλους. Μετά από αυτούς ήλθε ο θεάνθρωπος Ιησούς με τη δική του επικρατήσασα διδασκαλία.
Καταλήγοντας θα επισημάνουμε ότι θρησκεία, είναι η πιο απλή, η πιο ταπεινή ερμηνεία των μυστηρίων του Σύμπαντος. Και επικρατέστερη η Ορθόδοξη Χριστιανική, όχι γιατί είμεθα Χριστιανοί, αλλά γιατί είναι από τη φύση της έτσι, όπως ακριβώς τη δίδαξε ο ίδιος ο Ιησούς, κι όχι οι μεταγενέστεροι