[maroon][center][img]http://www.lhup.edu/~dsimanek/hollow/earth1.jpg[/img]
[size=3][b] Εσωτερική κοσμολογία
Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ[/b][/size=3]
Απόσπασμα από: "ΤΑ 3 ΚΕΝΤΡΑ ΤΟΥ ΜΥΣΤΗΡΙΟΥ", Γιώργος Α. Πλάνας
[/center]
Σε όλα τα ιερά μυθολογικά ή θρησκευτικά κείμενα των αρχαίων παραδοσιακών πολιτισμών υπάρχουν αναφορές στην Κοσμογονία. Οι μυστικές διδασκαλίες για τη γέννηση, τη δομή και την εξέλιξη του σύμπαντος αποτελούσαν ένα από τα κύρια μέρη των Μυστηρίων, που αποκαλύπτονταν μονάχα στους Μύστες. Τα κοσμογονικά όμως στοιχεία που συναντάμε στα αρχαία ιερά κείμενα εκτίθενται κωδικοποιημένα, κάτω από συμβολισμούς και αλληγορίες.
Η διαδικασία της αποκρυπτογράφησης, η ερμηνεία των συμβολισμών και των αλληγοριών διδασκόταν στα Μυστήρια, καθώς η συνείδηση του υποψήφιου στη Μύηση αναπτυσσόταν και ήταν σε θέση να καταλάβει πλήρως τις διδασκαλίες, χωρίς πιθανότητες παραποίησης. Αν συγκρίνει κανείς μεταξύ τους όλες αυτές τις αναφορές που υπάρχουν στα ιερά κείμενα, θα καταλάβει ότι ουσιαστικά μοιάζουν καταπληκτικά. Ανάμεσα σε όλες, ξεχωρίζουν ιδιαίτερα αυτές των Στάντζα των Ντζυάν, που είναι οι πιο εσωτερικές και ταυτόχρονα οι πιο διευκρινιστικές και ποιητικές. Στις τρεις πρώτες Στάντζα της Κοσμογένεσης διαβάζουμε:
1. "Η αιώνια κάρανα, τυλιγμένη στα παντοτινά αόρατα πέπλα
της, κοιμόταν και πάλι για εφτά αιωνιότητες.
2. Χρόνος δεν υπήρχε, γιατί κοιμόταν στο άπειρο στήθος της διάρκειας.
3. Παγκόσμιος νους δεν υπήρχε, γιατί δεν υπήρχαν ουράνια
όντα για να τον περιλάβουν."
Ενα παρόμοιο απόσπασμα από το Ινδικό Ριγκ Βέδα διευκρινίζει:
"Δεν υπήρχε τίποτα: ούτε ο καθαρός ουρανός. Ούτε ο πλατύς θόλος των ουρανών, που απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας. Ποιό τα σκέπαζε όλα; Ποιό τα προφύλαγε; Ποιό τα έκρυβε; Μήπως η απύθμενη άβυσσος των Νερών;Δεν υπήρχε θάνατος - και όμως τίποτα δεν ήταν αθάνατο. Δεν υπήρχε τίποτα που να διαχωρίζει την ημέρα από την νύχτα. Ο Μοναδικός Ένας ανάπνεε χωρίς πνοή, από τον εαυτό του. Ανέκαθεν δεν υπήρχε τίποτα παρά Αυτός. Βασίλευαν τα σκοτάδια και, στην αρχή, όλα ήταν σκεπασμένα με μια βαθειά σκοτεινιά - ωκεανός χωρίς φως. Ο σπόρος που κοιμότανε ακόμα μέσα στο περίβλημά του μισάνοιξε, κάτω από την επίδραση της ζωηρής θερμότητας, με τη μορφή της Μοναδικής Φύσης.
" Το Α' Κεφ. της Γένεσης της Βίβλου λέει:
1. "Εν αρχή εποίησεν ο Θεός τον ουρανόν και την γην.
2. Η δε γη ήτο άμορφος και έρημος και σκότος επί του προσώπου της αβύσσου. Και πνεύμα Θεού εφέρετο επί της επιφανείας των υδάτων.
3. Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω φως και έγινε φως.
4. Και είδεν ο Θεός το φως ότι ήτο καλόν και διεχώρισεν ο Θεός το φως από του σκότους.
5. και εκάλεσεν ο Θεός τo φως Ημέραν το δε σκότος εκάλεσε Νύκτα. Και έγινεν εσπέρα και έγινε πρωί, ημέρα πρώτη.
6. Και είπεν ο Θεός, Γενηθήτω στερέωμα αναμέσον των υδάτων και ας διαχωρίζη ύδατα από υδάτων.
7. Και εποίησεν ο Θεός το στερέωμα και διεχώρισε τα ύδατα τα υποκάτωθεν του στερεώματος από των υδάτων των επάνωθεν του στερεώματος. Και έγινεν ούτω.
8. Και εκάλεσεν ο Θεός το στερέωμα, Ουρανόν. Και έγινεν εσπέρα και έγινε πρωί, ημέρα δευτέρα.
Ο Ησίοδος στη "Θεογονία" του γράφει:
"Στην αρχή το Χ ά ο ς έγινε. Ύστερα η πλατύστηθη η Γη, το αιώνια στέρεο βάθρον όλων και ο Έρως, που μέσα στους αθάνατους ο πλέον ωραίος είναι, τα μέλη ξεκλειδώνει αυτός και των θεών και των ανθρώπων όλων την ψυχή λυγάει μέσα στα στήθη τους και σβήνει την περίσκεψη απ'το νου τους. Κι από το Χ ά ο ς το Έ ρ ε β ο ς γεννήθηκε και η μαύρη η Ν ύ χ τ α κι από τη Νύχτα πάλι ο Α ι θ έ ρ α ς και η Η μ έ ρ α. Τους γέννησε απ'το σπέρμα του Ερέβους, ερωτικά σαν έσμιξε μαζί του. Κι η Γη λοιπόν εγέννησε πρώτα-πρώτα ίσο με τον εαυτό της τον Ο υ ρ α ν ό τον αστερόπληθον, να την σκεπάζει ως πέρα από παντού και για να γίνει των μακάριων των Θεών το αιώνια στέρεο βάθρο. Και γέννησε και τα Ό ρ η τα μεγάλα, των θεών μονιές-χαρά των ομματιών. Η ίδια και το πέλαγος εγέννησε που δεν κενώνεται ποτέ και με τα κύματα λυσσομανάει, τον Π ό ν τ ο και χωρίς το ερωτοσμίξιμο το ηδονικό τον γέννησε. Αλλά κατόπι με τον Ουρανόν επλάγιασε και γέννησε τον βαθυστρόβιλον Ω κ ε α ν ό, τον Κ ο ί ο και τον Κ ρ ε ί ο, τον Υ π ε ρ ί ο ν α και τον Ι α π ε τ ό, τη Θ ε ί α και τη Ρ έ α...".
Με την πάροδο του χρόνου, μερικές εσωτερικές διδασκαλίες άρχισαν να βγαίνουν έξω από τα πλαίσια των Μυστηρίων, καθώς οι άνθρωποι της 5ης Φυλής προετοιμάζονταν όλο και περισσότερο, πνευματικά και νοητικά, για να τις δεχτούν και να τις κατανοήσουν. Έτσι, με την εμφάνιση των Εσωτερικών Φιλοσοφικών Σχολών στην Ανατολή (γύρω στον 12ο π.Χ. αιώνα) και στη Δύση (γύρω στον 7ο π.Χ. αιώνα με τους αρχαιότερους Προσωκρατικούς) ξεκίνησε μια διαδικασία φιλοσοφικής εκλαΐκευσης της απόκρυφης μυητικής Γνώσης, που κορυφώθηκε με τον Πλάτωνα.
Από τότε ως σήμερα η ιστορία της φιλοσοφίας αποτελεί μια προσπάθεια κατανόησης των βαθύτερων αιτιών και δομών του σύμπαντος. Μέσα από την προσπάθεια αυτή, μερικά φιλοσοφικά συστήματα προσέγγισαν περισσότερο ή λιγότερο την Αρχαία Μυστική Διδασκαλία. Τον 19ο αιώνα η μεγάλη ερευνήτρια του Αποκρυφισμού Ε.Π.Μπλαβάτσκυ κατάφερε στο έργο της "Η Μυστική Δοξασία" να εκθέσει τα κύρια σημεία της αρχαίας Γνώσης περί Κοσμογένεσης και Ανθρωπογένεσης και να τα συνδυάσει, σε μια προσπάθεια ενοποίησης όλων των φιλοσοφικών και επιστημονικών συστημάτων που είχαν ασχοληθεί με την έρευνα για τη Γέννηση του Κόσμου.
Αργότερα η σύγχρονη επιστημονική έρευνα, όπως θ'αναλύσουμε στη συνέχεια, δικαίωσε τους περισσότερους από τους ισχυρισμούς της (και η μελλοντική επιστημονική έρευνα αναμένεται να δικαιώσει και τους υπόλοιπους) ενώ άρχισε, με δική της πρωτοβουλία και προσπάθεια, να προσεγγίζει καταπληκτικά την αρχαία Εσωτερική Γνώση (99). Ας δούμε λοιπόν σε γενικές γραμμές, πώς εξηγεί η Εσωτερική Φιλοσοφία τη δημιουργία του σύμπαντος με βάση τις Ιερές Παραδόσεις των αρχαίων, μερικές από τις οποίες, ήδη παραθέσαμε.
"Εκείνο που υπήρξε, είναι και θα είναι, είτε υπάρχει σύμπαν είτε όχι, είτε υπάρχουν θεοί (δυνάμεις) είτε όχι -λέει η εσωτερική διδασκαλία- είναι ο "Χώρος". Ο Ενας Χώρος, χωρίς διαστάσεις, αλλά και με όλες τις διαστάσεις σε λανθάνουσα κατάσταση, χωρίς τίποτα άλλο, με όλα εν δυνάμει. Είναι -λένε τα εσωτερικά σχόλια του Λαμ Ριν- ένας Κύκλος με το κέντρο πουθενά (χωρίς διαστάσεις) και την περιφέρεια παντού (όλες τις διαστάσεις) ή αντίστροφα.
Το Χάος του Ησιόδου ή το λεγόμενο "Κοίλον" στον εσωτερισμό, είναι αυτός ο πρωταρχικός Χώρος, το απόλυτο Άπειρο-Μηδέν, όπου όλες οι ενέργειες είναι "εν δυνάμει". Είναι απόλυτα κενός, τίποτε δεν υπήρχε, άχρονος, χωρίς διαστάσεις, χωρίς κανένα δυαδισμό φωτός-σκότους, ουρανού-γης. Είναι το ΑΙΩΝΙΟ ΕΝΑ. Στον Ανατολικό εσωτερισμό λέγεται και ΑΔΙ ή ΑΔΙΤΙ, που σημαίνει Πρωταρχικό, Ένα χωρίς δεύτερο. Επίσης είναι ο ανώτερος θεός, ο ΑΜΙΤΑΜΠΑ του κινέζικου Βουδισμού, (Χώρος χωρίς Όρια) και ταυτίζεται με το Παραβραχμάν (Μαχαπουρούσα) και τη Μουλαπρακρίτι, τις αξεχώριστες όψεις του Ενός στην Ινδία. Είναι η παντοδύναμη, πανταχού παρούσα ΕΙΝΟΤΗΤΑ (100).
Στον απεριόριστο χώρο υπάρχει εν δυνάμει το ΠΑΝ, γιατί ο απόλυτα κενός χώρος ή το Κοίλον είναι ουσιαστικά απόλυτα "γεμάτος". Το Παραβραχμάν κοιμάται στο άπειρο "κοίλωμα" της Μουλαπρακρίτι, της πρωταρχικής Αβύσσου, της Μητέρας κι έχουν γίνει Ένα. Αυτή είναι η φάση χωρίς χρόνο, πριν από την αρχή της δημιουργίας.
Ξαφνικά το Παραβραχμάν, η Θεία Δύναμη, ξυπνά από την άχρονη νάρκη της (αφού δεν υπήρχε χρόνος πριν, πρέπει να θεωρηθεί αιώνια), το Πνεύμα δονείται και δημιουργεί μια φυσαλίδα μέσα στο κενό του απέραντου Κοίλου, της κοσμικής Μήτρας, προκαλώντας έτσι μέσα της ένα "ψευτοκενό". Αυτός είναι ο Σπόρος, απ'όπου θα αναπτυχθεί το μελλοντικό σύμπαν. Ο άπειρος Κύκλος απόκτησε ένα Κέντρο, ορίστηκε ένα "κάπου" κι ένα "κάποτε", το πρώτο στίγμα του Χρόνου.
Συνεχίζοντας η εσωτερική διδασκαλία μας λέει ότι η δόνηση του αφυπνισμένου Πνεύματος ενεργοποιεί το Σπόρο που αρχίζει να πάλλεται, πρώτα κάθετα, φουσκώνοντας τη Μήτρα, ανοίγοντας το χώρο και μετατρέποντας το απόλυτα "γεμάτο" κενό σε όλο και μεγαλύτερο ψευτοκενό (101) κι έπειτα οριζόντια.
Στην πραγματικότητα όμως και οι δύο αυτές δονήσεις του Κέντρου, η κάθετη και η οριζόντια, γίνονται ταυτόχρονα και λόγω της δικής μας νοητικής δυαδικής θεώρησης μας δημιουργείται η απάτη ότι η μια συμβαίνει "πριν" από την άλλη. Αφού ολοκληρωθεί το φούσκωμα και "ανοίξει" ο χώρος λόγω των δύο καθέτων διαμέτρων του Κύκλου που δονήθηκαν σαν παλλόμενες χορδές, από τη δονητική πρωταρχική δύναμη του Ήχου ή του Λόγου, "πήζει" ο ψευτοχώρος του μόλις σχηματισμένου κοσμικού Αυγού.
Στη συνέχεια, λέει η τρίτη Στάντζα στην τέταρτη παράγραφο, "Το ακτινοβόλο Αυγό, που είναι Τρεις καθαυτό (ο Τρισυπόστατος Λόγος) πήζει και εξαπλώνεται σε λευκούς βώλους, όπως το γάλα, σ'όλη την έκταση του κόλπου της Μητέρας: της Ρίζας, που μεγαλώνει στις αβύσσους του Ωκεανού της Ζωής (Μουλαπρακρίτι)". Αυτοί οι λευκοί βώλοι ονομάζονται στον ανατολικό εσωτερισμό "Κέντρα Λάγια", που σημαίνει κέντρα ομογενούς ύλης και αποτελούν ένα είδος ψευτοκενού δεύτερης βαθμίδας μέσα στο πρώτο ψευτοκενό του πρωταρχικού κοσμικού Αυγού. Με την εκρηκτική εξάπλωση του Αυγού, αυτοί οι βώλοι, είδος κοσμικών ωαρίων, σε σχήμα κάπως πλατύ αυγού ή φακής, σκορπίζονται σ'όλη την έκταση της Μήτρας, ανοίγοντας ακόμη περισσότερο το χώρο του ψευτοκενού.
Σ'αυτούς του βώλους πρωταρχικής ομογενούς ύλης αναφέρονταν οι αρχαίοι Προσωκρατικοί φιλόσοφοι της Σχολής της Ιωνίας και όχι στο φυσικό πλανήτη μας, όταν στην κοσμογονία τους έλεγαν ότι η Γη είναι ένας δίσκος που πλέει στα ύδατα του χώρου.
Η ομοιότητα αυτών των διδασκαλιών της πανάρχαιας Σοφίας με τις πρόσφατες επιστημονικές αντιλήψεις, είναι απλώς καταπληκτική. Θεωρίες όπως για παράδειγμα του Πληθωρισμικού Σύμπαντος, της Μεγάλης Έκρηξης, της Υπερχορδής, του Κβαντικού Κενού αποτελούν, με μεγάλη προσέγγιση, μια επιστροφή στην εσωτερική κοσμογένεση.
Σύμφωνα με την κβαντική θεωρία, ακόμα και στη θερμοκρασία του απολύτου μηδενός, το κενό περιέχει ενέργεια, την ονομαζόμενη ενέργεια "μηδενικού σημείου". Στο κενό υπάρχουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία και οι διακυμάνσεις και παραμορφώσεις τους δημιουργούν σωματίδια, δηλαδή φυσαλίδες στο Κοίλον και οι πολύ μεγάλες ταχύτητες των κινήσεών τους μας δίνουν την ψευδαίσθηση της "γεμάτης" ύλης. Μπορούμε να φανταστούμε τις κβαντικές διακυμάνσεις ή δονήσεις του κενού σαν μια ταραγμένη επιφάνεια, όπως της θάλασσας, που σκεπάζεται από μικρούς κυματισμούς, οι οποίοι φαίνονται εντονότεροι όσο τους πλησιάζουμε.
Η θεωρία του κβαντικού κενού (102) συμβάλλει σημαντικά στη σύγχρονη κοσμολογική αντίληψη και έχει σαν κύριο εκπρόσωπο τη θεωρία του Πληθωρισμικού Σύμπαντος. Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή, που προτάθηκε από τον A.Guth το 1981 και αναπτύχθηκε και τροποποιήθηκε αργότερα από άλλους ερευνητές, το ορατό σύμπαν αποτελεί ένα μικρό τμήμα μιας τεράστιας φυσαλίδας. Όλα ξεκίνησαν με τη δημιουργία φυσαλίδων (οπές στο κενό του κοσμικού Αυγού, δηλαδή τα κέντρα Λάγια ή κοσμικά ωάρια), που στη διάρκεια ενός κλάσματος του πρώτου δευτερολέπτου της ύπαρξης του σύμπαντος φούσκωσαν "πληθωρισμικά", δηλαδή κατά έναν τεράστιο συντελεστή μεγαλύτερο από 10100 σ' ένα χρονικό διάστημα μικρότερο από 10-36 sec. Από ένα σημείο και μετά η υπερανάπτυξη αυτή σταματά κι αρχίζει μια βραδύτερη ανάπτυξη, πράγμα που συμβαίνει και σήμερα στο σύμπαν, η οποία, στη διάρκεια των τελευταίων 107 χρόνων γινόταν με συντελεστή 104 περίπου (ανάπτυξη Hubble για την "φυγή" των γαλαξιών).
Η πληθωρισμική θεωρία εξηγεί, στο αιθερο-φυσικό επίπεδο, τις αρχαίες εσωτερικές διδασκαλίες για τη γέννηση του σύμπαντος. Σύμφωνα λοιπόν με αυτήν, στις πρώτες στιγμές του σύμπαντος, κάθε φορά που η θερμοκρασία έπεφτε κάτω από κάποια οριακή τιμή, το κενό άλλαζε φάση και περνούσε σε κατάσταση χαμηλότερης ενέργειας. Η αλλαγή της φάσης δεν γινόταν ακαριαία κι έτσι η διαφορά ενέργειας των δύο καταστάσεων παρέμενε αποθηκευμένη. Το κβαντικό κενό όμως αντιστοιχεί στη χαμηλότερη ενεργειακή κατάσταση του σύμπαντος. Κατ' αυτή λοιπόν την έννοια, η κατάσταση η οποία περιέχει την αποθηκευμένη διαφορά ενέργειας, μπορεί να χαρακτηριστεί ανάλογα με το "ψευτοκενό". Η πίεση που αντιστοιχεί στην ενέργεια του κενού είναι αρνητική κι έτσι η φυσαλίδα του "ψευτοκενού" ωθείται σε μια υπερανάπτυξη διαστελλόμενη με εκθετικό τρόπο (103). Είναι η πρώτη στιγμή της Μεγάλης Έκρηξης (Big-Bang) του Κοσμικού Αυγού, του ονομαζόμενου στον Ανατολικό Εσωτερισμό "Ιρανυαγκάρμπα", το Χρυσό Αυγό. Επομένως, στις πρώτες στιγμές του σύμπαντος κυριαρχεί η πληθωρισμική διαστολή που οφείλεται στη μεγάλη διαφορά ενέργειας ανάμεσα στο "ψευτοκενό" και το πραγματικό κενό. Σε μικρότερη κλίμακα ισχύει η ίδια διαδικασία κατάτμησης της μεγάλης φυσαλίδας σε μικρότερες φυσαλίδες, στα κέντρα Λάγια ή κοσμικά Ωάρια, που θα σχηματίσουν αργότερα τους γαλαξίες και τα μεγάλα αστρικά συστήματα.
Κατά τη Βεδική κοσμογονία το σύμπαν θεωρείται το σώμα του Θεού Βράχμα και αναπνέει διατηρώντας και ανανεώνοντας τη ζωή σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους κόσμους. Η εισπνοή του Βράχμα ισούται με τη συστολή και η εκπνοή του με τη διαστολή του εκδηλωμένου σύμπαντος. Σύμφωνα λοιπόν με τις εσωτερικές παραδόσεις, τη διαστολή και ανάπτυξη του σύμπαντος μετά την πρωταρχική έκρηξη θ'ακολουθήσει μια κατάρρευση, μια συστολή όπου τα πάντα θα "πέσουν" ξανά στο αρχικό σημείο, στην πρωταρχική πηγή της ύπαρξης... στο Ένα.
Μια πρόσφατη θεωρία του Άγγλου φυσικού Stephen W.Hawking, κορυφαίου επιστήμονα, ερευνητή των Μαύρων Τρυπών, την οποία διατυπώνει στο βιβλίο του "Το χρονικό του χρόνου" (103 β) προσεγγίζει σε μεγάλο βαθμό αυτή την αρχαία εσωτερική κοσμογονική διδασκαλία, που συναντάμε τόσο στις Ινδικές Βέδες όσο και σε άλλα πανάρχαια ιερά κείμενα. Για τον Άγγλο φυσικό το σύμπαν αποτελεί ένα κλειστό σύστημα και η σημερινή του διαστολή θα σταματήσει κάποτε, το σύμπαν θα καταρρεύσει και θα οδηγηθεί προς μια Μοναδικότητα αντίστοιχη αυτής από την οποία ξεκίνησε. Και τότε η εντροπία θ'αρχίσει να ελαττώνεται, οπότε ο δεύτερος θερμοδυναμικός νόμος δεν θα ισχύει. Σ' ένα τέτοιο σύμπαν ο χρόνος θα οδεύει προς τα πίσω, αποτελώντας ένα "φανταστικό" χρόνο. Ο Hawking παρατηρεί όμως ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες ένας παρατηρητής θα αντιλαμβάνεται και πάλι το χρόνο να κατευθύνεται μακριά από τη μοναδικότητα, το σύμπαν να διαστέλλεται και την εντροπία να αυξάνει στο δικό του μισό τμήμα του σύμπαντος, ενώ η κατάρρευση γι'αυτόν θα συμβαίνει στο άλλο μισό τμήμα. Το εκπληκτικό είναι ότι παρόμοια αντίληψη εκθέτει ο Πλάτωνας στον διάλογό του "Πολιτικός", δυόμισυ χιλιάδες χρόνια πριν τον S.Hawking.
Στο βιβλίο του "Χρονικό του Χρόνου" ο μεγάλος φυσικός σημειώνει:
"... Έτσι, αυτό που αποκαλούμε "φανταστικό χρόνο" μπορεί στην πραγματικότητα να είναι κάτι πιό ουσιαστικό, ενώ αυτό που αποκαλούμε "πραγματικό" μπορεί να είναι απλώς μια ιδέα που την επινοήσαμε για να μας βοηθήσει να περιγράψουμε το "Σύμπαν".
Στο παραπάνω σχέδιο εξηγεί πώς η διαστολή και συστολή του σύμπαντος, εξαρτημένες από την έννοια του "φανταστικού" χρόνου, αποτελούν "διπολικές" καταστάσεις ενός σφαιρικού και κλειστού σύμπαντος που, όπως έλεγαν οι αρχαίοι Μύστες, έχει όμως την περιφέρειά του παντού και το κέντρο πουθενά.
Από την άποψη του εσωτερισμού όμως, το φυσικό σύμπαν είναι μια αντεστραμμένη εικόνα του Νοητικού. "Όπως είναι πάνω, έτσι και κάτω...", αλλά αντεστραμένα, όπως η εικόνα στον καθρέπτη. Η αρνητική ενέργεια του κβαντικού κενού γεμίζει εντελώς το χώρο. Γι'αυτό, ό,τι εμείς λέμε κενό διάστημα είναι ουσιαστικά γεμάτο με τεράστιες ποσότητες δυναμικής ενέργειας. Και αντίθετα, αυτό που λέμε υλικό σύμπαν, γεμάτο ύλη, είναι πραγματικά πολύ περισσότερο άδειο απ'ό,τι νομίζουμε. Ζούμε μέσα σε μια φυσαλίδα ή καλύτερα στην εσωτερική επιφάνεια αυτής της φυσαλίδας.
Με τη σειρά τους, ο καθένας απ'αυτούς τους "βώλους" ομογενούς ύλης-ενέργειας ή κέντρο Λάγια των κοσμικών ωαρίων, που είχαν "πήξει" μέσα στον "Ωκεανό Γάλακτος" του ψευτοκενού, αποτελεί μια μικρότερη φυσαλίδα, από την οποία θ'αναπτυχθεί ένας γαλαξίας. Έτσι, κάθε γαλαξίας περιβάλλεται από αόρατες Σφαίρες, που αποτελούνται από την αόρατη ύλη (Στοιχειώδεις Ουσίες) των όλο και λεπτότερων επιπέδων, ως το λεγόμενο Ανουπαδάκα (104), το κοσμικό επίπεδο όπου είναι ενσωματωμένα τα Άτμα ή Μονάδες Πνεύματος (Πουρούσα).
Σχετικά με την αόρατη ύλη του σύμπαντος, οι πρόσφατες επιστημονικές έρευνες απέδειξαν ότι αυτή υπάρχει σε ποσοστό 97% επί του συνόλου της μάζας του. Ο πρώτος που εντόπισε αυτήν την τεράστια ποσότητα της αόρατης "ελλείπουσας ύλης", συγκεκριμένα στο σμήνος γαλαξιών της Κόμης τη Βερενίκης, ήταν ο Ελβετός αστροφυσικός F.Zwicky, το 1933. Αργότερα, οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Σάντα Φε της Καλιφόρνια, Primack και Blumenthal, σ'ενα μακροσκελές κείμενο εξήγησαν, το 1984, πώς η ψυχρή, αόρατη ύλη σχημάτισε τους γαλαξίες (105). Αυτό αποτελεί για τη σύγχρονη επιστήμη ένα πολύ μεγάλο βήμα για μια πληρέστερη κατανόηση του σύμπαντος και για την ύπαρξη αόρατων επιπέδων λεπτότερης ύλης, που υπερβαίνουν το φυσικό κόσμο, αλλά μπορούν να διαπιστωθούν μαθηματικά.[/maroon]
|