Η ιστορία δημοσιοποιήθηκε ευρέως το βράδυ της επόμενης ημέρας. Stepan υποστηρίχθηκε από δημοσιεύσεις στον τοίχο του, πολλοί γνωστοί άνθρωποι: ο πρώην αναπληρωτής επικεφαλής της Roskomnadzor Ksenzov Maxim, Διευθυντής Στρατηγικής Επικοινωνίας, Ομάδα Mail.ru Lobushkin Γεωργίου, πρώην γραμματέας Τύπου της «VKontakte» Vladislav Tsyplukhin.

Επιπλέον, η εταιρεία Mail.Ru Όμιλος έχει υποσχεθεί να δώσει Stepan ένα μεγάλο μέρος της
( https://www.deviceranking.gr/phone/10100/oppo-r11s-plus )Lego, όπως το αγόρι θέλει, και ο επικεφαλής της Mail.Ru Ντμίτρι Grishin αποφάσισε να του δώσει μια BB-8 ρομπότ από το νέο τμήμα του «Star Wars».

Μουσικός Βασίλι Vakulenko, γνωστή ως Μπάστα, καταγράφεται ένα μήνυμα βίντεο για να Stepan, που τον συμβούλευσε να είναι ένα αξιοπρεπές ανθρώπινο ον και να επιτύχουν τους στόχους τους, δεν επικεντρώνονται στον αριθμό των συμπαθεί.

Εαν δεν μπορειτε να αδολεσχειτε προτιμειστε ενα συντομο ανεκδοτο ενα χιουμορ κατι τι.

Προτεινω οσοι ειστε ελευθεροι, χηροι, ζωντοχηροι να το δηλωνετε ωστε να ελκυομεν αναγνωστας αναγκαιουντας και εις συντροφον.

quote:

---

<table width="100%" cellpadding="1" bgcolor="#CCCCFF"><tr><td><table width="100%" cellpadding="2" bgcolor="#CCFFFF"><tr><td><p><font color="#660033" size="2" face="Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif">

Οι επιθανάτιες εμπειρίες έχουν επιστημονική εξήγηση: πρόκειται για το τελευταίο σκίρτημα ενός εγκεφάλου που πεθαίνει

Κάποιοι λένε ότι ένιωσαν να πλέουν πάνω από το ίδιο τους το σώμα, άλλοι υποστηρίζουν ότι προχώρησαν σε ένα τούνελ κατευθυνόμενοι προς ένα φως και άλλοι πλημμύρισαν με μια αίσθηση γαλήνης. Αλλά αντί να είναι μια γεύση της μεταθανάτιας ζωής, οι επιθανάτιες εμπειρίες μπορεί απλά να προκαλούνται από μια ηλεκτρική καταιγίδα μέσα σε έναν ετοιμοθάνατο εγκέφαλο, όπως υποστηρίζουν κάποιοι επιστήμονες.

Μια έρευνα σε εγκεφάλους που έπασχαν από θανατηφόρες ασθένειες αποκάλυψε μια σύντομη έκρηξη δραστηριότητας λίγες στιγμές πριν τον θάνατο. Ο ερευνητής και ιατρός της μονάδας εντατικής θεραπείας Lakhmir Chawla δήλωσε: «πιστεύουμε πως οι επιθανάτιες εμπειρίες θα μπορούσαν να προκαλούνται από μια έκρηξη ηλεκτρικής ενέργειας καθώς ο εγκέφαλος αποστερείται το οξυγόνο».

Καθώς μειώνεται η ροή του αίματος και πέφτουν τα επίπεδα οξυγόνου, τα εγκεφαλικά κύτταρα πυροδοτούνται για μια τελευταία φορά. «Ξεκινάει σε μια περιοχή του εγκεφάλου και διαδίδεται διαδοχικά, κάτι που μπορεί να δώσει στους ανθρώπους ζωντανές νοητικές εντυπώσεις».

Ο Δρ. Chawla, του ιατρικού κέντρου του Πανεπιστημίου George Washington στον Ουάσινγκτον, παρακολούθησε την εγκεφαλική δραστηριότητα σε επτά ετοιμοθάνατους ασθενείς ώστε να ελέγξει εάν τα παυσίπονα που δέχονταν λειτουργούσαν επαρκώς. Σε κάθε περιστατικό, η σταδιακή παύση της εγκεφαλικής λειτουργίας σε μια ώρα περίπου πριν τον θάνατο διακοπτόταν από μια σύντομη αναπήδηση δραστηριότητας που διαρκούσε από 30 δευτερόλεπτα μέχρι τρία λεπτά. Τα επίπεδα της δραστηριοποίησης ήταν όμοια με αυτά που υπάρχουν σε πλήρως συνειδητούς ανθρώπους, παρόλο που η πίεση του αίματος ήταν τόσο χαμηλή, σχεδόν ανύπαρκτη. Η δραστηριοποίηση θα μπορούσε να προκαλέσει ζωηρές εικόνες και αισθήματα.

Ο ερευνητής σχολιάζει ότι οι επιστήμονες υποψιάζονται πως οι ασθενείς στους οποίους γίνεται επιτυχής αναβίωση, πιθανότατα ανακαλούν τις εικόνες και τις αναμνήσεις που δημιουργήθηκαν από αυτήν την διαδοχική πυροδότηση. Συνεχίζει λέγοντας, «προσφέρουμε αυτήν την πιθανή εξήγηση για την διαύγεια με την οποία πολλοί από τους ασθενείς έχουν ‘εξωσωματικές’ εμπειρίες όταν αναβιώνουν επιτυχώς από ένα επιθανάτιο περιστατικό».

Πρόσφατες έρευνες κατέταξαν τις επιθανάτιες εμπειρίες ως εγκεφαλικές καταστάσεις με υψηλά επίπεδα διοξειδίου του άνθρακα στο αίμα, κάτι που αλλάζει τη χημική ισορροπία του εγκεφάλου και τον κάνει να ‘βλέπει’ πράγματα. Προηγούμενη έρευνα βρήκε πως σχεδόν ένας στους πέντε ασθενείς με καρδιακή προσβολή που διασώθηκαν ανέφεραν επιθανάτιες εμπειρίες. Αυτές περιλάμβαναν εξωσωματικές εμπειρίες, αισθήματα ευχαρίστησης, τη θέαση τούνελ, φως, αποθανόντες συγγενείς ή σκηνές από την προηγούμενη ζωή τους.

Ερευνητές στο Πανεπιστήμιο του Southampton προσπαθούν να βρουν εάν οι εμπειρίες έχουν ιατρική εξήγηση ρωτώντας 1500 ασθενείς με καρδιακή προσβολή να ανακαλέσουν μνήμες που είχαν αφότου συνήλθαν. Σε κάποια άλλη έρευνα στην οποία συμμετέχουν 25 Βρετανικά και Αμερικάνικα νοσοκομεία, έχουν τοποθετηθεί σε δωμάτια αναζωογόνησης σε ψηλά ράφια εικόνες που μπορούν να θεαθούν μονάχα από το ταβάνι. Εάν κάποιος ασθενής μπορεί να ανακαλέσει τις εικόνες αυτό θα είναι ένδειξη γνήσιας εξωσωματικής εμπειρίας.

Ο επικεφαλής ερευνητής Δρ Sam Parnia είπε: «βλέπουμε τον θάνατο ως μια στιγμή αλλά στην πραγματικότητα είναι μια διαδικασία την οποία συχνά μπορεί να αντιστρέψει η σύγχρονη ιατρική. Ο θάνατος ξεκινάει όταν η καρδιά σταματάει να χτυπάει, αλλά μπορούμε να παρέμβουμε και να επαναφέρουμε κάποιους ανθρώπους στη ζωή, μερικές φορές ακόμα και τρεις με τέσσερις ώρες εάν έχουν κρατηθεί πολύ κρύοι. Θα μπορούσε να ισχύει και ότι πολύ μεγαλύτερο ποσοστό ανθρώπων έχουν βιώσει επιθανάτιες εμπειρίες αλλά δεν τις θυμούνται.» Συμπλήρωσε πως οι έρευνες του Δρ Chawla δεν απέδειξαν ότι συνδέονται με επιθανάτιες εμπειρίες, εφόσον όλοι οι ασθενείς πέθαναν κι έτσι δεν μπορούμε να ξέρουμε εάν βίωσαν κάτι και τι ήταν αυτό που βίωσαν.

Μετάφραση - Απόδοση: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr

</font></p></td></tr></table></td></tr></table>

Πηγή:
dailymail.co.uk/sciencetech/article-1282598/Near-death-experiences-explained-Scientists-believe-gasp-dying-brain.html

---

quote:

---

<table width="100%" cellpadding="1" bgcolor="#CCCCFF"><tr><td><table width="100%" cellpadding="2" bgcolor="#CCFFFF"><tr><td><p><font color="#660033" size="2" face="Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif">

Υπάρχει ο κόσμος; Ή με απατούν οι αισθήσεις μου;

Από τον Καρτέσιο και τον Χιουμ στη σύγχρονη φιλοσοφία.

Rene Descartes (1596-1650), David Hume (1711-1776)

Βαδίζω στην ύπαιθρο χωρίς παπούτσια και κάλτσες απολαμβάνοντας το δροσερό χάδι του γρασιδιού. Μυρίζω τον φρέσκο αέρα και νιώθω ευεξία. Ένα τσίμπημα με προειδοποιεί με οξύ τρόπο ότι κινούμαι δίπλα σε μια συστάδα αγκαθωτών θάμνων. Καθώς περπατώ δίπλα στο ποταμάκι βλέπω από μακριά ένα εξοχικό σπίτι και το πλησιάζω με ανυπομονησία. Από το παράθυρο ακούγεται το ραδιόφωνο να παίζει μελωδικά τραγούδια. Και ξαφνικά, τίποτα. Όλα μαυρίζουν. Δε νιώθω τίποτε, δε σκέφτομαι τίποτε, δεν έχω καν συνείδηση για την απουσία των παραπάνω. Κάπου πιο πέρα, σε ένα εργαστήριο, δύο επιστήμονες αποσυνδέουν από τη μηχανή παραγωγής ονείρων τον εγκέφαλό μου που ήταν σε μια γυάλα και με τον οποίο έπαιζαν τόση ώρα δημιουργώντας του (ή μου) ψεύτικες εντυπώσεις. Δεν υπήρχαν ούτε δέντρα, ούτε γρασίδι, ούτε σπίτι δίπλα στο ποτάμι. Όλα ήταν δημιουργημένα από έναν δεξιοτεχνικό ερεθισμό των κατάλληλων νευρώνων. Μα τα ένιωθα τόσο αληθινά!

Η παραπάνω ιστορία δεν έχει γεννηθεί στη νοσηρή φαντασία ενός ακραίου αρνητή της πραγματικότητας. Αποτελεί την γλαφυρή αν και κάπως εφιαλτική αναδιατύπωση ενός κλασικού ερωτήματος, αυτού που αναφέρεται στον τίτλο. Εάν όλα όσα ξέρουμε για τον κόσμο, ακόμα κι αυτή η ίδια η ύπαρξή του, προέρχονται από τις αισθήσεις μας, πώς είμαστε σίγουροι ότι αυτές δεν μας απατούν; Ότι ο κόσμος είναι έτσι όπως τον αντιλαμβανόμαστε, ή ακόμα ότι υπάρχει και δεν βλέπουμε ένα όνειρο που το θεωρούμε ως πραγματικότητα;

Αυτή ακριβώς ήταν και η απορία του μεγάλου φιλοσόφου Rene Descartes (Καρτέσιος) που το 1641 διατύπωσε στους περίφημους Στοχασμούς του περί της Πρώτης Φιλοσοφίας (Meditations on First Philosophy). Στο έργο του αυτό, στην αρχή του πρώτου στοχασμού αναρωτιέται κάτι που σίγουρα θα έχει περάσει από το μυαλό των περισσότερων ανθρώπων:

«Ότι δέχτηκα μέχρι πρότινος ως αληθέστατο, το παρέλαβα από τις αισθήσεις ή δια των αισθήσεων. Όμως τούτες τις συνέλαβα ενίοτε να σφάλλουν και είναι συνετό να μην εμπιστευόμαστε ποτέ εντελώς όσους μας απάτησαν έστω και μια φορά.»

Οι αισθήσεις μας λοιπόν μας απατούν πολύ συχνά, αν όχι πάντοτε. Το ερώτημα είναι, εάν οι αισθήσεις μας απατούν ακόμα και για βασικά πράγματα όπως η ύπαρξη του σώματός μας ή για το ότι είμαστε αυτοί που είμαστε και όχι κάποιοι άλλοι και κάπως αλλιώς. Γιατί, όπως συνεχίζει να συλλογίζεται ο Καρτέσιος, μόνο ένας παράφρονας θα αμφισβητούσε τα παραπάνω και θα σκεφτόταν για παράδειγμα ότι έχει πήλινο κεφάλι ή είναι κολοκύθα, όχι όμως και ένας φυσιολογικά σκεπτόμενος άνθρωπος. Αλλά αυτού ακριβώς του είδους τα πράγματα δεν είναι που βλέπουμε στα όνειρά μας; Κολυμπάμε στη σφαίρα του απίθανου και του παραλόγου με μια εντυπωσιακή φυσικότητα και μόνο όταν ξυπνήσουμε και συγκρίνουμε τις δύο πραγματικότητες, την ονειρική με αυτή που θεωρούμε ως πραγματική, αντιλαμβανόμαστε πόσο είχαμε πλανευτεί. Υπάρχει όμως ένας αντικειμενικός τρόπος για να διακρίνουμε τις δύο αυτές πραγματικότητες; Την εγρήγορση από τον ύπνο; Πώς ξέρουμε ποιο από τα δύο ήταν το όνειρο; Στο ερώτημα αυτό ο Καρτέσιος φαίνεται ότι προτείνει μια πρώτη λύση:

«… πρέπει ασφαλώς να ομολογήσουμε ότι όσα βλέπουμε κοιμισμένοι είναι κάτι σαν ζωγραφισμένες εικόνες που δεν θα μπορούσαν να πλαστούν παρά καθ’ ομοίωσιν αληθινών πραγμάτων. […] Με ανάλογο τρόπο, παρότι γενικά πράγματα όπως μάτια, κεφάλι, χέρια, κ.ο.κ. μπορούν να είναι φανταστικά, ωστόσο πρέπει να ομολογήσουμε αναγκαία ότι ορισμένα άλλα έστω, ακόμα πιο απλά και καθολικά, είναι αληθινά και ότι από αυτά, σαν από αληθινά χρώματα, πλάθονται όλες εκείνες οι εικόνες των πραγμάτων που είναι στη σκέψη μας, είτε είναι αληθινές είτε ψεύτικες.»

Δεν υπάρχει συνεπώς παρθενογένεση. Τίποτε δεν μπορεί να γεννηθεί, ακόμα και ως όνειρο, εάν τίποτε δεν υπάρχει. Κι αυτό που υπάρχει για τον Καρτέσιο είναι κάτι σαν πρώτη ύλη. Η σωματική φύση και γενικά η έκτασή της, το σχήμα των εκτατών πραγμάτων, το μέγεθος, ο αριθμός τους, ο χώρος και ο χρόνος στον οποίο υπάρχουν. Η αμφιβολία του φιλοσόφου περιορίζεται λοιπόν στα σύνθετα, όχι όμως και στα απλά πράγματα και στις επιστήμες αυτών όπως είναι η Γεωμετρία και η Αριθμητική, διότι είτε είναι ξύπνιος κανείς είτε κοιμάται, ένα τετράγωνο θα έχει πάντα τέσσερις γωνίες και 2 + 2 θα κάνει πάντοτε 4.

Μια δεύτερη γραμμή επιχειρημάτων που χρησιμοποιεί ο Καρτέσιος στους στοχασμούς του έχει να κάνει με την έννοια και τον ρόλο του θεού. Ως γνωστόν, η έννοια του θεού ήταν (και είναι) εξ’ ορισμού συνυφασμένη με την έννοια της παντοδυναμίας και της παναγαθοσύνης. Ως παντοδύναμος λοιπόν ο θεός θα μπορούσε να έχει φτιάξει τον κόσμο με τρόπο που τίποτε να μην είναι αληθινό. Ωστόσο, αυτό θα ερχόταν σε σύγκρουση με τη δεύτερη ιδιότητά του, δηλαδή το ότι είναι πανάγαθος. Διότι ως πανάγαθος κι όχι πανούργος, δεν θα ήθελε να εξαπατά τον άνθρωπο τόσο πολύ ώστε όλα να είναι ‘ονειρικοί εμπαιγμοί’.

Ο Καρτέσιος θα συνεχίσει την πραγμάτευση του για τον ρόλο του θεού και στους επόμενους στοχασμούς. Στον τέταρτο επανέρχεται με το ερώτημα της ύπαρξης του κόσμου. Ξεκινάει με δύο παραδοχές που έχουν προκύψει από τους προηγούμενους συλλογισμούς του, ότι υπάρχει θεός πανάγαθος και ότι υπάρχει σκεπτόμενο πνεύμα. Ποιος ο ρόλος της πλάνης όμως; Μπορεί να προέρχεται από τον θεό τη στιγμή που αυτός είναι ένα τέλειο και αγαθό ον; Όχι, μονάχα ως ελάττωμα μπορεί να νοηθεί. Δεν είναι καθαρή άρνηση, αλλά στέρηση ή ένδεια κάποιας γνώσης, όπως διατυπώνει, και ο λόγος ύπαρξης των πλανών είναι ότι ο θεός εκτός από τη διάνοια μας έχει προικίσει και με ελεύθερη βούληση.

Θα επανέλθει στο πρόβλημα της ύπαρξης υλικών πραγμάτων στον έκτο στοχασμό, όπου κάνει μια σημαντική διάκριση μεταξύ αισθητών (αντιλαμβανόμενων) και νοητών πραγμάτων.

«Θεωρώντας δε τις ιδέες όλων εκείνων των ποιοτήτων που προσφέρονταν στη σκέψη μου, τις οποίες μόνο αισθανόμουν κυριολεκτικά και άμεσα, δε νόμιζα χωρίς λόγο ότι αισθανόμουν ορισμένα πράγματα εντελώς διαφορετικά από τη σκέψη μου, δηλαδή σώματα από τα οποία πήγαζαν οι ιδέες εκείνες. Διότι τις ένιωθα να επεισάγονται σε μένα δίχως τη συγκατάθεσή μου, έτσι ώστε, όσο και να το ήθελα, δεν μπορούσα ούτε να αισθάνομαι ένα αντικείμενο όταν αυτό δεν ήταν παρόν σ’ ένα αισθητήριο όργανό μου, ούτε να μην το αισθάνομαι όταν ήταν. Και καθώς οι ιδέες τις οποίες αντιλαμβανόμουν μέσω της αίσθησης ήταν πολύ πιο ζωηρές, πιο ευκρινείς και με τον τρόπο τους πιο διακριτές από εκείνες που έπλαθα μετά από σκόπιμο και συνειδητό στοχασμό, ή έβρισκα αποτυπωμένες στη μνήμη μου, δεν φαινόταν δυνατό να πηγάζουν από τον εαυτό μου, απέμενε άρα ότι επεισάγονταν από ορισμένα άλλα πράγματα.»

Στο πολύ σημαντικό αυτό σημείο ο Καρτέσιος κάνει έναν φαινομενολογικό διαχωρισμό μεταξύ του περιεχομένου των σκέψεων και των αντιλήψεων. Οτιδήποτε είναι στο νου μας ως σκέψη, ως φαντασία ή ως μνήμη, ανήκει στην πρώτη κατηγορία, ενώ αντίστοιχα οτιδήποτε είναι στο νου μας ως κατ’ αίσθηση αντίληψη ανήκει στη δεύτερη. Οι δύο αυτές κατηγορίες νοητικών καταστάσεων χαρακτηρίζονται από σημαντικές διαφορές. Καταρχάς, φαίνεται πως ότι αντιλαμβανόμαστε είναι πολύ πιο πλούσιο σε χρώματα, λεπτομέρειες, ποιότητες σε σχέση με ότι σκεφτόμαστε, φανταζόμαστε ή θυμόμαστε. Και δεύτερον, οι αντιληπτικές μας εμπειρίες περιορίζονται από τον τρόπο που είναι φτιαγμένα τα αντικείμενα τα οποία αντιλαμβανόμαστε. Μπορούμε έτσι να ονειρευτούμε ή να φανταστούμε έναν σκύλο που έχει πέντε πόδια και κεφάλι χελώνας, αλλά η κατ’ αίσθηση αντίληψη δεν μας παρέχει αυτήν την ελευθερία. Και αυτό συμβαίνει με συστηματικό τρόπο: κάθε φορά που βλέπουμε έναν σκύλο έχει πάντα κεφάλι σκύλου και τέσσερα πόδια.

Μέσα από ανάλογους συλλογισμούς ο Καρτέσιος καταλήγει στο ότι δεν είχε καμιά απολύτως (ιδέα) στο νου την οποία να μην είχε προηγουμένως στην αίσθηση. Φαίνεται λοιπόν πως οι αρχικές έντονες αμφιβολίες του Καρτέσιου για την ύπαρξη του κόσμου έχουν θεραπευτεί μέσα από τις συλλογιστικές του διεργασίες, με τη βοήθεια της έννοιας του θεού βεβαίως. Και μπορεί να μην θεωρεί τον αντιληπτικό μας μηχανισμό ως τον πιο πιστό σύμβουλο, αλλά δεν τον θεωρεί ωστόσο και ψεύτη εφόσον είναι δημιούργημα του πανάγαθου θεού.

Οι στοχασμοί του Καρτέσιου δεν έβαλαν τελεία και παύλα στη σχετική συζήτηση. Αντίθετα, την άνοιξαν, τόσο πολύ, ώστε συνεχίζεται έντονη μέχρι σήμερα. Η φύση της πραγματικότητας απασχόλησε όλους τους μεγάλους φιλοσόφους τους αιώνες που πέρασαν με έναν από τους σημαντικότερους τον David Hume. Έναν αιώνα μετά τους Στοχασμούς του Καρτέσιου, ο Χιουμ θα πραγματευτεί το ζήτημα της πλάνης των αισθήσεων στο πρώτο βιβλίο της Πραγματείας του για την Ανθρώπινη Φύση (A Treatise of Human Nature, 1739-1740). Το δεύτερο κεφάλαιο του τελευταίου μέρους είναι αφιερωμένο στον σκεπτικισμό ως προς τις αισθήσεις. Εκεί, ο φιλόσοφος θέτει τους προβληματισμούς του:

«Θα πρέπει να εξετάσουμε ξεχωριστά δύο ερωτήματα τα οποία συνήθως συγχέουμε: α) Γιατί αποδίδουμε ΣΥΝΕΧΗ ύπαρξη στα αντικείμενα, ακόμη και όταν δεν είναι παρόντα στις αισθήσεις; β) Γιατί υποθέτουμε ότι έχουν ύπαρξη ΔΙΑΚΡΙΤΗ από τον νου και από την αντίληψη;»

Το ότι τα πράγματα έχουν συνεχή και διακριτή ύπαρξη είναι μια δόξα για τον Χιουμ, μια δόξα που διατηρούμε λόγω των αισθήσεών μας, του λόγου και της φαντασίας μας. Ωστόσο, είναι αμφίβολο για το εάν οι αισθήσεις μας, που είναι και το ζητούμενο του παρόντος άρθρου, μπορούν να μας πληροφορήσουν με σιγουριά για τη συνεχή και διακριτή ύπαρξη των πραγμάτων. Διότι είναι σίγουρο καταρχάς ότι οι αισθήσεις δεν μπορούν να μας διασφαλίσουν για τη συνεχή ύπαρξη των πραγμάτων, καθώς αυτή η συνέχεια παύει όταν δεν υπάρχουν οι αισθήσεις και δεν υπάρχει τρόπος να διαπιστώσουμε ότι ισχύει κάτι διαφορετικό εάν δεν χρησιμοποιήσουμε και πάλι τις αισθήσεις μας. Άρα, η ύπαρξή τους δεν είναι διακριτή και ανεξάρτητη από την αντίληψή μας.

Μια απάντηση στο ερώτημα για το εάν μας απατούν οι αισθήσεις μας ώστε να μας φανερώνουν τις αντιλήψεις μας ως εξωτερικές και ανεξάρτητες από εμάς θα ήταν σύμφωνα με τον Χιουμ η παρακάτω απλοϊκή:

«[…] εφόσον το σώμα μας προφανώς μας ανήκει και εφόσον διάφορες εντυπώσεις φαίνονται εξωτερικές σε σχέση με το σώμα, εμείς υποθέτουμε ότι είναι εξωτερικές και σε σχέση με εμάς. Το χαρτί πάνω στο οποίο γράφω αυτή τη στιγμή βρίσκεται πέρα από το χέρι μου. Το τραπέζι βρίσκεται πέρα από το χαρτί. Οι τοίχοι του δωματίου πέρα από το τραπέζι.[…] Από όλα αυτά μπορεί κανείς να βιαστεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται καμιά άλλη ικανότητα πέραν των αισθήσεων για να πειστούμε για την εξωτερική ύπαρξη ενός σώματος.»

Ο ίδιος όμως αντικρούει την απάντηση αυτή λέγοντας ότι η εξέταση του σώματός μας και η αντίληψη των ορίων του από τον έξω κόσμο προέρχεται από δεδομένα των αισθήσεών μας, οπότε δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τις αισθήσεις για να αποδείξουμε την αξιοπιστία των αισθήσεων. Θα κάναμε έτσι λήψη του ζητουμένου (δηλαδή, θα προσπαθούσαμε να αποδείξουμε ότι ισχύει κάτι χρησιμοποιώντας ως δεδομένο του συλλογισμού μας αυτό που θέλουμε να αποδείξουμε). Η δεύτερη ένστασή του έχει να κάνει με τη φύση των ποιοτήτων όπως οι ήχοι, οι γεύσεις και οι οσμές που ενώ θεωρούνται από το νου ως συνεχείς και ανεξάρτητες, στην ουσία δημιουργούνται από το αντιληπτικό σύστημα. Πράγματι, εκεί έξω δεν βρίσκεται καμία οσμή λεμονιού αλλά μια χημική ουσία που ερεθίζοντας τον οσφρητικό μας βλεννογόνο κάτω από κατάλληλη επεξεργασία καταλήγει να μεταφραστεί από τον εγκέφαλο ως η συγκεκριμένη μυρωδιά, αν και είναι ένα μεγάλο μυστήριο το πώς γίνεται αυτή η μαγική σχεδόν μετατροπή. Και τρίτον, ακόμα κι αν θεωρούσαμε ότι οι αισθήσεις μπορούν να μας παρέχουν την απαιτούμενη αντικειμενικότητα εξέτασης, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε την ύπαρξη πλανών όπως όταν βλέπουμε κάτι από απόσταση και νομίζουμε πως είναι πιο κοντά απ’ ότι πραγματικά είναι. Το γενικότερο συμπέρασμα εδώ είναι πως οι αισθήσεις μας δεν μπορούν να λειτουργήσουν ως ένα ‘αρχιμήδειο σημείο’ γιατί «δεν μπορούν να λειτουργήσουν πέραν του πεδίου εντός του οποίου πραγματικά λειτουργούν».

Την κατακραυγή των αισθήσεων και της σιγουριάς που μπορούν να μας παρέχουν τη συμπληρώνει ο Χιουμ αναφερόμενος σε μια σημαντική διάκριση. Όπως αναφέρει, μπορούμε να διακρίνουμε τρία είδη εντυπώσεων. Το πρώτο είδος αφορά ποιότητες όπως σχήμα, όγκο, κίνηση και στερεότητα των σωμάτων. Το δεύτερο είδος αφορά εντυπώσεις χρώματος, ζέστης κρύου, ήχων, κ.λπ. και στο τρίτο είδος εντυπώσεων ανήκει για παράδειγμα ο πόνος ή η ευχαρίστηση που έχουμε όταν ερχόμαστε σε επαφή με τα αντικείμενα. Παρατηρεί πως τόσο οι φιλόσοφοι όσο και οι αδαείς θεωρούν πως το πρώτο είδος έχει διακριτή και συνεχή ύπαρξη αντίθετα με το τρίτο που αφορά οντότητες διακοπτόμενες και εξαρτώμενες. Για το δεύτερο είδος υφίσταται πρόβλημα διότι οι αδαείς, σύμφωνα με τον Χιουμ, θεωρούν ότι όπως και με το πρώτο είδος έχει διακριτή και συνεχής ύπαρξη. Ωστόσο, οι ποιότητες αυτές δεν υπάρχουν στα αντικείμενα με τρόπο ανεξάρτητο της αντίληψής μας. Δεν μπορούμε συνεπώς να εφαρμόσουμε καμία έννοια αιτίας και αποτελέσματος μεταξύ αντιλήψεών μας και αντικειμένων, δηλαδή δεν μπορούμε να συνάγουμε τα δεύτερα από τα πρώτα και καθώς η σχέση αιτίας αποτελέσματος είναι η μόνη που μπορούμε να στηριχτούμε όταν πρόκειται για γεγονότα της πραγματικότητας δεν μπορούμε να πάρουμε καμιά απάντηση από τα δεδομένα των αισθήσεών μας.

Έτσι, τα ακανθώδη ερωτήματα επιμένουν και μας ταλαιπωρούν. Υπάρχει ο κόσμος; Είναι όπως τον αντιλαμβανόμαστε; Μας απατούν οι αισθήσεις μας; Μπορούμε να είμαστε σίγουροι για το τι υπάρχει στον κόσμο γύρω μας; Μήπως όλα είναι ένα όνειρο; Τα ερωτήματα αυτά θα τα συναντήσουμε στη σύγχρονη φιλοσοφία μέσα από μεγάλες διαμάχες όπως αυτή μεταξύ του άμεσου και του έμμεσου ρεαλισμού ή μεταξύ του ρεαλισμού από τη μια πλευρά και του σκεπτικισμού, του ιδεαλισμού, της φαινομενοκρατίας και του σολιψισμού από την άλλη. Ο ρεαλισμός γενικώς παραδέχεται ότι η πραγματικότητα υπάρχει ανεξάρτητα από τις αισθήσεις. Ο άμεσος ρεαλισμός θεωρεί ότι η παρουσία της πραγματικότητας στην αντίληψή μας είναι αδιαμεσολάβητη ενώ ο έμμεσος θεωρεί ότι προσλαμβάνουμε τον κόσμο μέσω ειδικών οντοτήτων που καλούνται αισθητηριακά δεδομένα. Ο αντίπαλος πόλος του ρεαλισμού είναι οι υπόλοιπες θέσεις. Ο σκεπτικισμός είναι μια στάση αμφιβολίας για την γνώση του κόσμου μέσω των αισθήσεων, ο ιδεαλισμός πρεσβεύει ότι η πραγματικότητα είναι μη υλική και αποτελεί μια νοητική κατασκευή, η φαινομενοκρατία αποδέχεται μονάχα την ύπαρξη φαινομένων και τέλος ο σολιψισμός φλερτάρει με την ιδέα όλος ο κόσμος, τα πάντα, το άρθρο που αυτή τη στιγμή ολοκληρώνω και οι αναγνώστες του, να υπάρχουν αποκλειστικά και μόνο στο δικό μου μυαλό. Αντίστοιχα, για σένα αναγνώστη, ο σολιψισμός θα πρέσβευε ότι καθετί που αντιλαμβάνεσαι ως πραγματικότητα, ακόμα κι εγώ, είναι προϊόντα του δικού σου μυαλού.

Συγγραφή άρθρου: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr

Βιβλιογραφικές αναφορές:
- Descartes 1641, Meditations on First Philosophy
- Hume 1739-1740, Treatise of Human Nature

</font></p></td></tr></table></td></tr></table>

---

quote:

---

<table width="100%" cellpadding="1" bgcolor="#CCFFFF"><tr><td><table width="100%" cellpadding="2" bgcolor="#CCCCFF"><tr><td><p><font color="#660033" size="2" face="Verdana, Arial, Helvetica, sans-serif">

Ο προφήτης του Χίτλερ

Η επίδρασή του στον Φύρερ και στους Ναζί ίσως άλλαξε την ιστορία

Erik Jan Hanussen

Ήταν χαρισματικός επαγγελματίας μάντης και πνευματιστής και τράβηξε την προσοχή της συντροφιάς των Ναζί καθώς αύξανε η δύναμή της στις αρχές του 1930 στη Γερμανία. Ο Eric Jan Hanussen είχε ίσως γνήσια ψυχικά χαρίσματα, αλλά χρησιμοποίησε τη φήμη του και τις δυνάμεις της πειθούς του για να αυξήσει το δικό του κέρδος και τη θέση του στους διαδρόμους της πολιτικής εξουσίας. Ίσως και να είχε συμβάλλει άμεσα στην πρώιμη επιτυχία της ναζιστικής Γερμανίας. Αλλά στο τέλος, μια από τις πιο τρομακτικές του προφητείες θα τον οδηγούσε στο θάνατό του.

Το αστέρι της σκηνής

Το 'Eric Jan Hanussen' ήταν το όνομα που χρησιμοποιούσε επί σκηνής. Γεννήθηκε ως Hermann Steinschneider στις 2 Ιουνίου του 1889 και ήταν εβραίος, ενώ ο πατέρας του ήταν ηθοποιός και φροντιστής σε μια συναγωγή. Ο Hanussen εγκατέλειψε τη σχολική του εκπαίδευση για να ενταχθεί σε ένα τσίρκο όπου και ανέπτυξε τις επιδεικτικές του ικανότητες πετώντας μαχαίρια και καταπίνοντας φωτιές.

Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου ο Hanussen ξεκίνησε να επιδεικνύει τις ψυχικές του ικανότητες. Κάποια στιγμή η συντροφιά του είχε ξεκοπεί από την παροχή νερού και τα στρατεύματα είχαν αρχίσει να απελπίζονται. Ο Hanussen, χωρίς να χρησιμοποιήσει τη ράβδο των ραβδοσκόπων ή κάποια άλλη συσκευή, βρήκε με επιτυχία νερό για τους συντρόφους του. Το υπόβαθρό του ως διασκεδαστής και η χαρισματική του προσωπικότητα τον οδήγησαν τελικά σε μια μετάθεση να δίνει παραστάσεις στο στρατό.

Όταν τέλειωσε ο πόλεμος, ο Hanussen ανέπτυξε περαιτέρω τις επιδεξιότητές του ως μάγος και πνευματιστής, δίνοντας παραστάσεις σε καμπαρέ στη Γερμανία και σε γειτονικές χώρες. Ένα κατόρθωμά του που είχε κάνει σε μια παράσταση και που μεγάλωσε τη φήμη του ήταν η αποκάλυψη των λεπτομερειών σχετικά με έναν τοπικό δολοφόνο, λεπτομέρειες που ήταν άγνωστες για το κοινό μέχρις ότου δημοσιεύτηκαν σε μια εφημερίδα. Υπάρχει πλέον η υποψία πως ο Hanussen ίσως είχε ένα συνένοχο στην εφημερίδα ή στο αστυνομικό τμήμα που τον τροφοδοτούσε με πληροφορίες, αλλά εκείνη την εποχή πολλοί ήταν εκείνοι που είχαν εντυπωσιαστεί από αυτήν του την 'πρόβλεψη'.

Πραγματικές ικανότητες;

Ωστόσο, ο Hanussen αντιμετώπιζε και προβλήματα με το νόμο. Αλλά μια σύλληψή του μαζί με μια δοκιμασία γύρισαν εντελώς προς όφελός του και ανέβασαν τη φήμη του στα ύψη. Έγινε στο Leitmeritz στην Τσεχοσλοβακία, όπου προσπαθούσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του από κατηγορίες που του είχαν γίνει σχετικά με χρήματα που είχε πάρει για ψευδείς ισχυρισμούς, συγκεκριμένα για τους ισχυρισμούς του ότι μπορούσε να προβλέψει το μέλλον. Ο Hanussen αντιπαρέβαλλε πως οι ικανότητές του ήταν γνήσιες και προσφέρθηκε να το αποδείξει λέγοντας στον εισαγγελέα το ακριβές περιεχόμενο που είχε στις τσέπες του και κατονομάζοντας με ακρίβεια τα περιεχόμενα της τσάντας του δικαστή.

Χωρίς να έχει πειστεί, ο δικαστής απέπεμψε το κατόρθωμα θεωρώντας το ως ένα από τα κόλπα που έκανε στις παραστάσεις του ο Hanussen. Έτσι ο Hanussen πρόσφερε μια πιο εντυπωσιακή παράσταση. Είπε στο δικαστήριο πως σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ένας άντρας που μόλις είχε κλέψει την Εμπορική Τράπεζα θα μπορούσε να συλληφθεί στην πλατφόρμα 2 στο σιδηροδρομικό σταθμό του Leitmeritz. Τους είπε πως τα κλεμμένα χρήματα βρισκόντουσαν στην τσάντα που κουβαλούσε. Οι αστυνομικοί έτρεξαν προς το σταθμό του τρένου και βρήκαν τον κλέφτη μαζί με τα λεφτά, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο Hanussen. Το δικαστήριο δεν είχε άλλη επιλογή από το να αθωώσει τον Hanussen και το γεγονός τον έκανε διάσημο.

Φαίνεται απίθανο να είχε στήσει ο Hanussen το γεγονός για να αποδείξει την αθωότητά του. Και υπήρχε ακόμα μια σημαντική περίπτωση που υποδηλώνει πως ίσως είχε πράγματι ψυχικές ικανότητες. Ο Hanussen έδινε παράσταση στο La Scala στο Βερολίνο. Φαινομενικά μέσα από του πουθενά, είπε σε έναν τραπεζίτη στο κοινό πως επρόκειτο να ξεσπάσει φωτιά στο ασφαλισμένο του χρηματοκιβώτιο λόγω ενός ελαττώματος των καλωδίων και πως 360,000 μάρκα κινδύνευαν να καούν. Συμβούλεψε τον τραπεζίτη να καλέσει την πυροσβεστική το συντομότερο δυνατό. Τα πυροσβεστικά οχήματα έτρεξαν στην τράπεζα και οι πυροσβέστες βρήκαν το ελαττωματικό καλώδιο όπως ακριβώς το είχε δει ο Hanussen.

Χτίζοντας τη φήμη του

Το 1930, ο Hanussen βελτίωσε ακόμα περισσότερο τη φήμη και το καλό του όνομα ως πνευματιστής ξεκινώντας ένα μηνιαίο αποκρυφιστικό περιοδικό, το 'Hanussen Magazin', και μια εφημερίδα που εξέδιδε κάθε δύο βδομάδες, την 'Bunte Wochenschau', στην οποία έκανε προβλέψεις που αφορούσαν την πολιτική και την εθνική οικονομία. Σε μια εκπληκτική πρόβλεψη, είπε ότι μια από τις μεγαλύτερες γερμανικές εμπορικές τράπεζες θα κατέρρεε. Η πρόβλεψη επαληθεύτηκε μετά από τρεις βδομάδες όταν η Darmstadt & National αναγκάστηκε να κλείσει.

Το Ωροσκόπιο του Χίτλερ,
από το 11ο τεύχος της Berliner Wochenschau, 25 Μαρτίου 1932

Τον Ιούλιο του 1932 δημοσίευσε μια προφητεία στην οποία είχε δει ένα ποτάμι αίματος να ρέει δίπλα στο Αμβούργο. Μερικές μέρες αργότερα, τα στρατεύματα καταδρομέων των Ναζί πολέμησαν βίαια στην Altona, τη διπλανή πόλη του Αμβούργου, με στρατιώτες από το κομμουνιστικό 'Κόκκινο Μέτωπο'. Η τετράωρη αυτή σύγκρουση που έγινε γνωστή ως η 'ματωμένη Κυριακή της Altona' είχε ως αποτέλεσμα τα πεζοδρόμια της πόλης να βαφτούν στην κυριολεξία κόκκινα από το αίμα.

Μπορούσε πράγματι ο Hanussen να γνωρίζει τι γίνεται στο μέλλον, ή είχε πληροφοριοδότες σε υψηλές θέσεις; Σε κάθε περίπτωση, ήταν πλέον περιζήτητος για τους πλούσιους, τους επιχειρηματίες και τις διασημότητες για να τους προσφέρει ιδιωτικές συμβουλές.

Η σύνδεση με τους Ναζί

Όλα αυτά έφεραν τον Hanussen στην προσοχή της ανερχόμενης ελίτ των Ναζί. Παρά την εβραϊκή του καταγωγή, έγινε φίλος με τον Karl Ernst, διοικητή των καταδρομέων του Βερολίνου, με τον Edmund Heines, τον οδηγητή των ομάδων S.A. και με τον Count von Helldorf, που ήταν επίσης αρχηγός των φαιοχιτώνων του Βερολίνου. Αναμφίβολα, οι συνδέσεις του με αυτούς τους άνδρες, όπως επίσης με άλλα μέλη της γερμανικής ελίτ και διακεκριμένους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρεφόταν συχνά, του παρείχαν πολλές εσωτερικές πληροφορίες για τις προβλέψεις του. Για το γενικό κοινό ωστόσο, τα προγνωστικά του συνέχιζαν να προάγουν τη φήμη του ως ενός αξιοσημείωτου πνευματιστή.

Το Ωροσκόπιο της συντροφιάς των Ναζί

Δεν είναι ξεκάθαρο πόση επίδραση είχε ο Hanussen στην επιτυχία της ναζιστικής συντροφιάς στη Γερμανία και στην άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ, αλλά ίσως ήταν σημαντική.

Κάποιες πηγές λένε ότι ο Hanussen ήταν αυτός που σύστησε στους Ναζί να υιοθετήσουν τη σβάστικα ως σύμβολό τους. Ήτανε ένα 'ινδικό σύμβολο για τύχη', τους είπε, που τους υποσχόταν καλή τύχη στις φιλοδοξίες τους. Στις στήλες της εφημερίδας του όπου είχε τις αστρολογικές συμβουλές, πάντα 'προέβλεπε' πως ο Χίτλερ θα ήταν ο νικητής στις ερχόμενες εκλογές εφόσον οι πλανητικές συμπτώσεις ήταν με το μέρος του. Ψηφίστε με τα αστέρια, έλεγε στους αναγνώστες του, μια τακτική που μπορεί να ήταν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία.

Πιο σημαντική ήταν η απευθείας επίδραση του Hanussen στον ίδιο τον Χίτλερ. Είχε συστηθεί σ' αυτόν από τον προσωπικό φωτογράφο του Χίτλερ, τον Heinrich Hoffmann. Είχε διατυπωθεί ο ισχυρισμός από αρκετούς γερμανούς δημοσιογράφους ότι ο Hanussen προπονούσε τον Χίτλερ για τις δημόσιες ομιλίες του. Με το δεινό του υπόβαθρο στη σκηνική παρουσία είχε την ικανότητα να διδάξει στον Χίτλερ πώς να χαιρετάει, πώς να δίνει έμφαση σε φράσεις και πώς να δραματοποιεί την ομιλία του. Αποδόθηκε στον Hanussen, το ότι βοήθησε τον Χίτλερ να αναπτύξει την φαινομενικά μαγνητική του έλξη και το υπνωτιστικό ρητορικό του ταλέντο, τα οποία χρησιμοποίησε για να οδηγήσει τη χώρα του σε πόλεμο και σε απατηλά όνειρα για την κυριαρχία του κόσμου.

Το λάθος του Hanussen και η δολοφονία του

Ο Hanussen θα έπρεπε να έβλεπε τον εαυτό του ως σχεδόν απρόσβλητο και ιδιαίτερα χαρισματικό. Μέχρι το 1933 ο Χίτλερ ήταν καγκελάριος της Γερμανίας και ο Hanussen πιθανότατα έβλεπε τον εαυτό του να ανέρχεται σε θέση και δύναμη μαζί με τους Ναζί φίλους του. Αυτή η αυτοπεποίθηση οδήγησε στον αφανισμό του, ωστόσο. Χρησιμοποιώντας εσωτερικές πληροφορίες από τους Ναζί φίλους του, ο Hanussen έκανε μια 'πρόβλεψη' που δε θα έπρεπε να έχει κάνει.

Έγινε κατά τη διάρκεια ενός από τις πολλές του κοινωνικές συναθροίσεις στη βίλα του στο Charlottenburg. Όντας πάντα ένας θεατρίνος, υποκρίθηκε ότι μπήκε σε μια κατάσταση έκστασης και ξεκίνησε να μιλάει: Βλέπω ένα κτίριο, στην πόλη μας... καίγεται... φλόγες σηκώνονται ψηλά... καπνοί ανεβαίνουν προς τα πάνω... αλλά μέσα από τις λάμψεις ανέρχεται ένα πουλί... ένας μεγαλοπρεπής φοίνικας... που φέρνει νέο φως... νέα ελπίδα... από τις στάχτες!

Ναι, η πρόβλεψη πράγματι βγήκε αληθινή. Στις 27 Φλεβάρη του 1933, το γερμανικό κοινοβούλιο (το Reichstag) έπιασε φωτιά. Οι Ναζί κατηγόρησαν τους τρομοκράτες Κομμουνιστές και το κοινό είχε σοκαριστεί τόσο πολύ που επέτρεψε στον Χίτλερ να περάσει νόμους έκτακτης ανάγκης που του έδωσαν στην ουσία άνευ ορίων δύναμη. Φυσικά, σήμερα είναι πλέον γνωστό πως οι ίδιοι οι Ναζί έκαψαν το Reichstag ώστε να αποκτήσει ο Χίτλερ απόλυτο έλεγχο.

Σχεδόν σίγουρα ο Hanussen το γνώριζε αυτό, πράγμα που εξηγεί το πώς μπόρεσε να κάνει την τρομερή του και όχι και τόσο διακριτική 'πρόβλεψη'. Ο Hanussen ήξερε πάρα πολλά και έπρεπε να πληρώσει το τίμημα.

Καθώς έφευγε από ένα εστιατόριο τη νύχτα της 24ης Μαρτίου, τον σταμάτησαν στην πόρτα δύο άγνωστοι άντρες και τον συνόδεψαν έξω στο δρόμο. Δεν τον ξαναείδε ποτέ κανείς ζωντανό. Το σώμα του βρέθηκε μετά από δεκατρείς ημέρες σε μια δασώδη περιοχή έξω από το Βερολίνο. Τον είχαν πυροβολήσει στο κεφάλι.

Κι έτσι τελειώνει η ιστορία της ανόδου και της πτώσης του Erick Jan Hanussen, ενός θεατρίνου που ίσως είχε γνήσιες ψυχικές δυνάμεις, χρησιμοποίησε τις αξιοσημείωτες ικανότητές του για να κερδίσει χρήματα και δύναμη, ίσως να είχε επίδραση στον Χίτλερ που να άλλαξε την ιστορία, αλλά που η καταναγκαστική του μανία να κάνει εντυπωσιακές 'προβλέψεις' τελικά τον οδήγησε στο θάνατό του. Η υπεροψία του, όπως συνέβη και με τον Χίτλερ και τους Ναζί, ίσως άξιζε μονάχα αυτή τη μοιραία κατάληξη.

Μετάφραση - Απόδοση - Σχολιασμός: Αμαλία Τσακίρη, για το ESOTERICA.gr

</font></p></td></tr></table></td></tr></table>

πηγή:

paranormal.about.com/od/othermystics/a/aa082508.htm

---

Πηγή:
mpg.de/7738341/brain-architecture-daydreaming