– Αλίμονο στους κόπους μας, κρίμα στες δούλεψές μας,
ολημερίς να χτίζομε, το βράδυ να γκρεμιέται.

Και το στοιχειό ’ποκρίθηκεν απ’ τη δεξιά καμάρα:

– Αν δε στοιχειώσετ’ άνθρωπο, τοίχος δε θεμελιώνει·
και μη στοιχειώσετ’ ορφανό, μη ξένο, μη διαβάτη,
παρά του πρωτομάστορα την ώρια τη γυναίκα,
πόρχετ’ αργά τ’ αποταχιά,* πόρχετ’ αργά το γιόμα.*

Τ’ άκουσ’ ο πρωτομάστορας και του θανάτου πέφτει·
κάνει γραφή και στέλνει την με το πουλί τ’ αηδόνι.
«Αργά ντυθεί, αργ’ αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα,
αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι.»
Και το πουλί παράκουσε κι αλλιώς επήγε κι είπε:

– Γοργά ντύσου, γοργ’ άλλαξε, γοργά να πας το γιόμα,
γοργά να πας και να διαβείς της Άρτας το γιοφύρι.

Νά τηνε και ξανάφανεν από την άσπρη στράτα.
Την είδ’ ο πρωτομάστορας, ραγίζετ’ η καρδιά του.

Από μακριά τους χαιρετά κι από μακριά τους λέγει:

– Γειά σας, χαρά σας, μάστορες κι εσείς οι μαθητάδες,
μα τ’ έχει ο πρωτομάστορας κι είν’ έτσι χολιασμένος;*
– Το δαχτυλίδι τόπεσε στην πρώτη την καμάρα
και ποιος να μπει και ποιος να βγει το δαχτυλίδι νά ’βρει;
– Μάστορα, μην πικραίνεσαι, κι εγώ να πά’ σ’ το φέρω·
εγώ να μπω και εγώ να βγω, το δαχτυλίδι νά ’βρω.

Μηδέ καλά κατέβηκε, μηδέ στη μέση επήγε.

– Τράβα καλέ μ’, την άλυσο, τράβα την αλυσίδα,
τ’ όλον τον κόσμ’ ανάγυρα* και τίποτες δεν ήβρα.

Ένα πηχάει με το μυστρί κι άλλος με τον ασβέστη,
παίρνει κι ο πρωτομάστρας και ρίχνει μέγα λίθο.

– Αλίμονο στη μοίρα μας, κρίμα στο ριζικό μας,
τρεις αδερφάδες ήμασταν κι οι τρεις κακογραμμένες.
Η μια ’χτισε το Δούναβη κι η άλλη τον Αυλώνα,
κι εγώ η πλιο στερνότερη της Άρτας το γιοφύρι.
Καθώς τρέμ’ η καρδούλα μου, να τρέμει το γιοφύρι·
κι ως πέφτουν τα μαλλάκια μου, να πέφτουν οι διαβάτες.
– Κόρη, τον λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δώσε,
πόχεις μονάκριβ’ αδερφό, μη λάχει και περάσει.

Κι αυτή το λόγον άλλαξε κι άλλη κατάρα δίνει:

– Σίδερον η καρδούλα μου, σίδερο το γιοφύρι,
σίδερο τα μαλλάκια μου, σίδερο κι οι διαβάτες.
Τι έχω αδερφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει.

κτίσθηκε όταν η Άρτα έγινε πρωτεύουσα πόλη στο Δεσποτάτο της Ηπείρου ίσως και επί Δεσπότη Μιχαήλ Β' Δούκα. Χρονολογίες οικοδόμησης φέρονται κατ΄ άλλους το 1602 κατ΄ άλλους το 1606.

Ο Μητροπολίτης Άρτας Σεραφείμ (κκ Ξενόπουλος) έχει σημειώσει ότι αυτή κτίσθηκε κατά μία παράδοση από κάποιον Αρταίο ορθόδοξο παντοπώλη.

μια τρανταχτη αποδειξη οτι οι χριστιανοι τουλαχιστον μεχρι τον 17 αιωνα εκαναν ανθρωποθυσιες

και αν ηταν μονο της αρτας το γεφυρι θα ελεγα οτι ηταν ενα λαθος που εκαναν οι χτιστες αλλα εδω μας λεει οτι απο την ιδια οικογενεια μια κορη χτιστικε στον δουναβη και η αλλη στον αυλωνα
απο αυτη την μαρτυρια βλεπουμε οτι ηταν συχνο φαινομενο το χτισιμο στα θεμελια καποιου ανθρωπου

ΕΝΑ ΓΝΩΡΙΖΩ ΟΤΙ ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ

Φίλοι

Μου πήρε λίγες ημέρες, γιατί χάσαμε πολύτιμο χρόνο με τους...Κριτές. To whom it may concern, έρχεται στις οθόνες σας για πρώτη φορά...

Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΤΟΥ "ΑΚΕΦΑΛΟΥ"

«Ο άνθρωπος έχει δραπετεύσει από το κεφάλι του, όπως ο κατάδικος έχει δραπετεύσει από τη φυλακή του, έχει βρει πίσω από τον εαυτό του, όχι το Θεό, που είναι μία απαγόρευση ενάντια στο έγκλημα, αλλά ένα ον που είναι ανίδεο των απαγορεύσεων. Πίσω απ’ ό,τι είμαι, συναντώ ένα ον που με κάνει να γελάω γιατί είναι ακέφαλο. Αυτό με γεμίζει με δέος, γιατί είναι φτιαγμένο από αθωότητα και έγκλημα. Κρατά ένα ατσάλινο όπλο στο αριστερό του χέρι, φλόγες σαν αυτές μιας Ιερής καρδιάς στο δεξί. Δεν είναι ένας άνθρωπος. Δεν είναι ούτε Θεός. Δεν είναι εγώ, αλλά είναι κάτι περισσότερο από μένα: Ο στόμαχός του είναι ο λαβύρινθος όπου έχει χάσει τον εαυτό του, χάνει εμένα μαζί του και στον οποίο ανακαλύπτω τον εαυτό μου ως εκείνο, με άλλα λόγια, σαν ένα τέρας» (Ζωρζ Μπατάιγ – Η Ιερή Συνομωσία - http://website.lineone.net/~d.a.perkins/MOFIGURE.html)

Είμαστε στα 1937, όταν μία ομάδα σουρρεαλιστών, με επικεφαλής τον Ζωρζ Μπατάιγ, μέσω της επιθεώρησης “Acephal” προσκαλεί τους αναγνώστες στην ίδρυση ενός «Κολλεγίου Κοινωνιολογίας», με ειδικότερο στόχος του, την «Ιερή Κοινωνιολογία» - «τη μελέτη όλων των εκδηλώσεων της κοινωνικής ύπαρξης, όπου η ενεργός παρουσία του ιερού είναι ευκρινής».

Η Ιερή Κοινωνιολογία «σκοπεύει να θεμελιώσει με τον τρόπο αυτό, τα σημεία σύμπτωσης ανάμεσα στις θεμελιώδεις έμμονες τάσεις της ατομικής ψυχολογίας και των κύριων δομών που κυβερνούν τον κοινωνικό οργανισμό και κυριαρχούν στις ανακυκλήσεις του».

Στην επιθεώρηση “Acephal” συμμετέχει και ο περίφημος εθνολόγος Μισέλ Λεϊρίς (http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=16988&m=P03&aa=2) , ο οποίος ωστόσο δεν συμμετέχει στη δημιουργία του Κολλεγίου. Θα συμμετάσχουν όμως, διαπρεπείς διανοούμενοι που χάραξαν τη δική τους πορεία στον ευρωπαϊκό πολιτισμό: Ο ζωγράφος Πιέρ Κλοσόφσκι (http://www.zabriskiegallery.com/Klossowski/Klossowski.html) , ο ανθρωπολόγος και μετέπειτα ακαδημαϊκός Ροζέ Κελουά (http://www.academie-francaise.fr/immortels/base/academiciens/fiche.asp?param=639), ο ζωγράφος Αντρέ Μασόν που ανέλαβε και την παρουσίαση των σχεδίων του Ακέφαλου στην ομώνυμη επιθεώρηση (http://i.a.m.free.fr/acephale/illustrations.html) , ο κριτικός και φιλόσοφος Βάλτερ Μπέντζαμιν (http://www.wbenjamin.org/walterbenjamin.html), ο Τεοντόρ Αντόρνο, ο Κλωντ Λεβί-Στρως.

Τι είναι όμως ο “Acephal”, ο Ακέφαλος; Ο Μπατάιγ, εμπνευστής της όλης προσπάθειας, διευκρινίζει το συμβολισμό: «Ο ακεφαλικός άνθρωπος (acephalic man), μυθολογικά εκφράζει κυριαρχία αφοσιωμένη στην καταστροφή και το θάνατο του Θεού - και σ’ αυτό, η ταύτιση με τον ακέφαλο (headless) άνθρωπο ενώνεται και συγχωνεύεται με την ταύτιση με το υπεράνθρωπο, που είναι τελείως «ο θάνατος του Θεού». Ο Θεός είναι ο εχθρός της κοινότητας, ή ο δημιουργός μιας ψευδούς κοινότητας, συνδεόμενης με την γαλήνη, την απουσία κίνησης, το τετελεσμένο, το χρόνο που έγινε άπειρο: μια φυλακή».

Ο Μπατάιγ δεν αποσκοπεί απλώς σε μία μεταφυσική εξέγερση. Ο διονυσιακός του στόχος στοχεύει στην ίδρυση μιας εναλλακτικής κοινωνίας που θα αντικαταστήσει την ωφελιμιστική καπιταλιστική σημερινή (που ως βασικό χαρακτηριστικό έχει τη συσσώρευση), με μία άλλη, που θα βασίζεται στην ανάλωση. Μία ανάλωση «αχρείαστη», μία απώλεια, είτε πρόκειται για την απώλεια πόρων, είτε την απώλεια αίματος, σπέρματος, σωματικών εκκρίσεων. Μία θυσία.

«Η θυσία δεν καταστρέφει όπως η φωτιά. Μόνον ο δεσμός που συνδέει την (σ.σ. θυσιαστική) προσφορά με τον κόσμο της επικερδούς δραστηριότητας διαρρηγνύεται (…) απελευθερώνει βία ενώ οριοθετεί την περιοχή όπου η βία βασιλεύει απόλυτα» σημειώνει ο Μπατάιγ στο έργο του «Θεωρία της Θρησκείας».

Βασικός μοχλός για την επανεμφάνιση μιας θυσιαστικής κοινωνίας, θα ήταν η μυστική εταιρεία του «Ακέφαλου», που θα λειτουργούσε ως εσωτερικός πυρήνας του Κολλεγίου της Κοινωνιολογίας. Ο βίος της ήταν μικρός και ελάχιστα πράγματα γι’ αυτήν έμελλε να καταγραφούν. Τα σάρωσε όλα ο πόλεμος, αλλά και η τελική απροθυμία των μελών της, να υπερβούν το δίχως επιστροφή σημείο – την ανθρωποθυσία.

Ένα από τα σημεία συγκέντρωσης της εταιρείας, ήταν η Πλατεία Ομονοίας όπου ο Λουδοβίκος ο 14ος αποκεφαλίστηκε στην γκιλοτίνα, αλλά δεν γνωρίζουμε τίποτα για τις τελετές της. Οι πλέον ανατριχιαστικές εικοτολογίες, εστιάζονται στο ενδιαφέρον του Μπατάιγ στην εκτέλεση μιας ανθρωποθυσίας. Ο Κελουά, επιβεβαίωσε το σχέδιο αυτό, ενθυμούμενος την άρνησή του να συμμετάσχει: «Το (πρόθυμο) θύμα είχε βρεθεί – μόνον ο εκτελεστής έλειπε…Ο Μπατάιγ μου ζήτησε να αναλάβω την αποστολή, ενδεχομένως επειδή μετείχα στο κολλέγιο, είχα γράψει ένα πανηγυρικό για τον Σεν Ζυστ (σ.σ. ένας από τους ηγέτες των ακραίων «ορεινών» της γαλλικής επανάστασης) και έτσι φαντάστηκε ότι διέθετα την χρειαζούμενη στυγερότητα».

Ο Πάτρικ Βάλντμπεργκ συμμετείχε στην τελευταία συνάντηση: «Ο πόλεμος είχε ξεσπάσει επάνω μας, ο “Acephale” αμφιταλαντευόμενος, κλονιζόμενος από εσωτερικά σχίσματα, η συνείδησή του θρυμματισμένη ενδεχομένως από την προφανή του ασυμφωνία με την παγκόσμια συμφορά. Στην τελευταία συνάντηση, στην καρδιά του δάσους, υπήρχαν μόνον τέσσερις από μας και ο Μπατάιγ κατανυκτικά ερώτησε εάν ένας από τους άλλους τρεις θα συγκατετίθετο να θανατωθεί, εφ’ όσον η θυσία αυτή θα ήταν η θεμελίωση ενός μύθου και θα εγγυόταν την επιβίωση της κοινότητας. Η χάρη αυτή δεν του έγινε. Μερικούς μήνες αργότερα, ο πόλεμος ξέσπασε στα σοβαρά, εξαλείφοντας εντελώς την όποια ελπίδα παρέμενε». (http://website.lineone.net/~d.a.perkins/MOSECRET.html)

Ανάμεσα στα μέλη του «Ακέφαλου» βρέθηκε τουλάχιστον ένα που να δέχθηκε τη θανάτωση – αλλά κανένα που να μπορούσε να υπερβεί το ταμπού του φόνου. Κάποιοι θεωρούν ότι η προσπάθεια αυτή δεν πήγε εντελώς χαμένη. Αν τουλάχιστον πιστέψουμε τον καθ. Τατσούο Σατόμι, καθηγητή της γαλλικής φιλολογίας στο Πολυτεχνείο του Τόκυο, (J.P. Le Bouler: Bataille et Callois, divergences et complicites) ο Μισίμα εμπνεύστηκε την αυτοκτονία του από το ενδιαφέρον του Μπατάιγ στη θυσιαστική θανάτωση...

Πηγές

1) http://www.missouri.edu/~engjnc/bataille/conjuration.html
2) http://acphale.en.car08.info/en/Georges+Bataille
3) http://website.lineone.net/~d.a.perkins/MOSECRET.html
4) http://website.lineone.net/~d.a.perkins/MOHEADBA.html
5) http://spurious.typepad.com/spurious/bataille/index.html
6) http://www.infosurr.net/kiosque/Atlas-ark.htm
7) http://beehive.temporalimage.com/archive/11arc.html
8) http://theater.kein.org/node/50

Αγαπητέ Pr_gid

Ο καθένας κρατά τις δικές του αποστάσεις από τις διηγήσεις αυτές και εγώ τις απόψεις μου τις έχω γράψει και δεν θα τις επαναλάβω. Αν ήμουν όμως στη θέση τη δική σου, θα είχα τουλάχιστον αναρωτηθεί: Τι διδάγματα παίρνει από το "θεόπνευστο" βιβλίο των Κριτών ένας πιστός της Εβραϊκής ή Χριστιανικής θρησκείας, όταν ένας Κριτής χρησιμοποιεί ψευδώς το όνομα του Θεού για να διαπράξει μια δολοφονία με την άνεσή του, ή όταν ένας Κριτής θυσιάζει την κόρη του σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τη νίκη σε μία μάχη - τι διδάγματα λαμβάνει από τη σιωπή του Θεού στις περιστάσεις αυτές, ενώ σε άλλες περιστάσεις ο Θεός εμφανίζεται λαλίστατος.

Εγώ για τον εαυτό μου, το μόνο δίδαγμα που αντιλαμβάνομαι είναι ότι ο σκοπός όντως αγιάζει τα μέσα και πως "συν Γιαχβέ, καλού-κακού και τη χείρα (με τη μάχαιρα!...) κίνει".

Σέβομαι σε πολλά την εβραϊκή θρησκεία, αλλά δεν θα διάβαζα το βιβλίο των Κριτών (και κάποια άλλα μαζί) για προσωπική μου οικοδόμηση, ούτε και θα το διάβαζα στα παιδιά μου.

quote:

---

Ostria:
Αυτό δεν το έκανε κανείς εδώ μέσα. Αλλά θα πρέπει να διευκρινίσουμε και ποιοί ήταν "οι δαιμονικοί Θεοί που διψούσαν για ανθρώπινο αίμα".
Υποθέτω δεν αναφέρεσαι στον Δία, την Αρτέμιδα ή τον Απόλλωνα.

---