ήγουν, τουτέστι, δηλαδή, με άλλα λόγια, ήτοι … that is to say

Τι πιστεύετε για την Πίστη και όχι τι πιστεύετε γενικώς
Τι πιστεύετε για την Πίστη σας και όχι τι πιστεύετε για την πίστη των άλλων
Τι γνωρίζετε για το τι είναι Πίστη ή τι πιστεύετε ότι γνωρίζετε για το τι είναι Πίστη.

Ένα πρώτο ζητούμενο σε αυτό το θέμα είναι ο ορισμός της έννοιας «πίστη».
Τι είναι και τι δεν είναι πίστη.

Ένα δεύτερο ζητούμενο είναι η αναγκαιότητα της ύπαρξής της ή το πώς αυτή επιδρά ή επέδρασε στη ζωή μας (ή ακόμη και στο θάνατό μας αλλά και στη γέννησή μας).

Σημαντικότατα ζητούμενα επίσης, τι την γεννά, τι την δυναμώνει, τι την αναιρεί.

Τέλος (last but not least) κατά πόσον η πίστη συνιστά κάποιο είδος ιδιαίτερης (special) δύναμης και αν ναι γιατί να μην την (χμ…) έχουμε όλοι μεγάλη;

Εννοείται, το θέμα είναι παντελώς άσχετο με την τραπεζική πίστη, πολλώ δε μάλλω με τη συζυγική πίστη.

Όσοι πιστοί και άπιστοι προσέλθετε.

-Προαπαιτούμενα: καλή καρδιά και πνεύμα αλληλοσεβασμού.
-Η συντομία και η σαφήνεια στις τοποθετήσεις θα εκτιμηθούν ιδιαίτερα.
-Η αναφορά των πηγών όσων παρατίθενται, θεωρείται ως εκ των ων ουκ άνευ.
-Οι αντιγραφο-επικολλήσεις (copy-paste) καλό είναι να αποφεύγονται. Aρκούν oι σχετικοί σύνδεσμοι (links) και κάποια περιγραφή του περιεχομένου τους ή έστω κάποια μικρά αποσπάσματα, κατά προτίμηση σχολιασμένα.

Έχω λίγο χρόνο, για αυτό περνώ στην ουσία.

Φαίνεται σαν να υπάρχουν διαφορές/χωρισμοι στον τρόπο θέασης σε πόλους από εμάς. *(ΠΙΣΤΟΙ/ΑΠΙΣΤΟΙ). Ουσιαστικά, ο τρόπος που βλέπουμε τη ζωή, περνάει ως επί το πλείστον, μέσα από την εικόνα του τι εμείς είμαστε, *(ο εαυτος/εγω) μας δηλαδή.

Έτσι, αν γράφονται ορισμένες προτροπές από μέρους μου, όπως *(βλέπειν, ακούειν) δεν είναι επουδενι κάποια μέθοδος που σας προτείνω, (ώστε να βγείτε από το ΕΓΩ σας, *να πάτε που? Απλά έχετε επίγνωση, το πως δρα), έτσι γίνεται να δειτε/κατανοησετε τα διάφορα επίπεδα που βρίσκεστε (ενεργοί) σαν συνείδηση.

Όταν λέτε η σκέφτεστε, πχ δεν είμαι ρατσιστής, αυτή είναι απλά μια λεκτική διατύπωση, όπως ένα συμπέρασμα σας, μια θέση σας? Κάποια εικόνα που σχηματίσατε μέσα σας?

Μα, είσαστε σίγουροι πως είσαστε ελεύθεροι από όποια σας φυλετική προκατάληψη?

Είστε σίγουροι πως απέναντι σας βλέπετε Άνθρωπο, και όχι τον κινέζο, τον Αφρικανό, τον Τούρκο η τον Αλβανεζο?

Γιατί σε ένα θέμα πίστης, σας ερωτώ κάτι τέτοιο?

Ας το δούμε ακομα λιγο. Αναρωτηθηκατε,

Γιατί κάποιος σαν τον Χριστό, αποτραβήχτηκε στην έρημο?
Γιατί κάποιος σαν τον Βούδα, να βγαίνει για ελεημοσύνη στο δρόμο?
Γιατί κάποιος σαν τον Σωκράτη, να λέει, πως ο δαίμονας του δεν του επιτρέπει να κάνει τίποτα κακό?

Για να το παίξουν μύστες και να την σπάνε στο Γιώργο!

Μην περιμένετε απαντήσεις, απλά αναρωτηθείτε. Η απάντηση στην ερώτηση θα σχηματίσει άλλη μια εικόνα μέσα σας, μα εσύ αγαπητέ ΚΑΠΟΙΕ, είδες ποτέ με τα μάτια του ΠΛΗΣΙΟΝ σου?

Αυτό θα πει, όταν συναντήσετε κάποιο ζητιάνο, δεν θα στρέψετε τα μάτια και τη σκέψη αλλού.

Δώσατε το ΕΥΡΟ …Οκ, Γιατί?

Μήπως αγαπάτε το ζητιάνο, η το κάνετε για να καθησυχάσετε την συνείδηση?

Άλλο ένα βήμα?

Κοιτάχτε τον, σαν να συμβαίνει σε εσάς, δείτε τον εαυτό σας ζητιάνο.

Μπορείτε?

Θα το κάνατε και στην πραξη...Κυριε ΚΑΠΟΙΕ?

Φρίκη?

Βλέπετε…. την εικόνα μέσα σας?

Ένα εγκαρδιο χαιρετισμό, στη ΝΑΔΑ και στον ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟ.

σε ευχαριστώ θερμά για το κείμενο που μας παρέθεσες.

Συγκρατώ για την ώρα τα παρακάτω:

A) "Είναι φανερο ότι δια των αποδειξεων δεν γνωριζομε, ουτε μπορουμε να γνωρισομε την πρωτη αρχη των οντων αλλα μονον την αρχη των υποθεσεων. Οι υποθεσεις τιθεμενες εις την αρχην της ερευνας, εχουν δεσμευτικο χαρακτηρα και καθως δεν αφηνουν την ψυχη να βγη ψηλοτερα, ερπουν αυτές προς τα χαμηλοτερα και προς το τελος (επι τελευτην.)"

B) "Δια της ενορατικης σκεψεως (intuition) παραχωρειται στο υποκειμενο της γνωσεως αμεσος θεα της αληθειας, χωρις την προετοιμασια συλλογισμου και εμπειρικης παρατηρησεως. Η ψυχη, γνωριζει την ουσια δια ενιαιας συλληψεως εις μια και μοναδικη στιγμη, όπως το φως ριπτομενο επι του αντικειμενου αποκαλυπτει την υπαρξη του, χωρις να χρειαζεται προηγουμενως να γνωριζει τις ενδιαμεσες αιτιες που συναγονται από την εμπειρια και την ορθολογικη ερευνα."

Γ) "Διανοια αρχη τελευταια, νους αρχη τελειουσα. Διεξοδος και συνοψις ουσιας."

Την αγάπη μου σε όλους και τα λέμε σύντομα!

Ο γερμανος φιλοσοφος Wolf C.J. baron von (1679-1754) μαθητης του Λειβνιτιου (Leibniz) ο οποιος εθεωρειτο στην εποχη του ότι αποτελει μονος του μια ολοκληρωμενη φιλοσοφικη εγκυκλοπαιδεια, κατετασε τα ενεργηματα της διανοιας, δηλ. την σκεψην ενεργουσα μεσω των διανοηματων, στη διεξοδικη κριση (juducium discursivum) ισοδυναμου της juducium dianoeticum και αντιθετου προς την ενορατικη σκεψη.
Στη διεξοδικη κριση, η σκεψη ενεργει παραλληλα με την πραγματικοτητα, κινουμενη διαδοχικως από τη μια παρασταση στην άλλη και τυπωνων αλυσιδα νοηματων. Πως μπορω να ειπω οτι ενωπιον μου στο ψηλοτερο ραφι της βιβλιοθηκης μου υπαρχουν δεκα τομοι, αν προηγουμενως δεν τους εχω αριθμησει προσθετικως ένα-ένα μεχρι το δεκα ; Αλλα δεν ημπορω να ιδω το συνολο εις ενιαιαν ταυτοτητα, αν δεν εχω αναγνωρισει προηγουμενως τα μερη του συνολου.
Το παω από δώ το παω από κει, σαν να συρομαι κι εγω μαζι μ’αυτό σε μακρινη περιοδεια πλανητων, μεχρι να βρω την σωστη θεση συγχωρουσα αμφοτερα τα του αντικειμενου και του υποκειμενου. Εως που το γενικο νοημα αποκτα αρμονικη πληροτητα και ευηχον ακουσμα, συνυπαρχων ελευθερως και ειρηνικως προς τα αντιθετα, εναργως αναπαυομενο χωρις να γερνει από δω κι από κει, βρισκοντας την διεξοδον επι του συγκεκριμενου ζητηματος εις το φως της λογικης αληθειας. Ή εγκαταλειπω την ολη προσπαθεια φυσικα, για μια νεαν ευκαιρια.
Δια της ενορατικης σκεψεως (intuition) παραχωρειται στο υποκειμενο της γνωσεως αμεσος θεα της αληθειας, χωρις την προετοιμασια συλλογισμου και εμπειρικης παρατηρησεως. Η ψυχη, γνωριζει την ουσια δια ενιαιας συλληψεως εις μια και μοναδικη στιγμη, όπως το φως ριπτομενο επι του αντικειμενου αποκαλυπτει την υπαρξη του, χωρις να χρειαζεται προηγουμενως να γνωριζει τις ενδιαμεσες αιτιες που συναγονται από την εμπειρια και την ορθολογικη ερευνα. Το φως του ηλιου ανατελωντος, δειχνει το δενδρο του οποιου γνωριζομε αμεσως την υπαρξη χωρις να είναι απαραιτητη προηγουμενως η επιστημονικη αποδειξη. Η απ’ ευθειας συλληψη του ενός και απλου, περιεκτικον των πολλων επι μερους, θεωρειται αποτελεσμα της ενορατικης σκεψεως. Ο ενορατικος νους, σαν να επροκειτο για τον υπερτελειο νου, συλλαμβανει απ’ αρχης δι ενός στιγμιαιου βλεμματος το γενικον συνολον και τον αριθμον δεκα βλεπει χωρις την αναγκην απαριθμησεως ενός πρωτου, ενός δευτερου, τριτου κλπ. Ορισμενον παραδειγμα ενορατικης πληροφοριας επι του πραγματικου, αποτελει η ποιητικη δημιουργια.

Το ενδιαμεσον τμημα, γι αυτό τον λογο ο Πλατων το ονομαζει δια-νοια. Επειδη τοποθετειται αναμεσα στον πραγματικο κοσμο των ιδεων ( = η νοερα ουσια) και στα ομοιωματα ( = η ορατη και αισθητη πραγματικοτητα.) Μεσω της διεξοδικης κρισεως, (η συλλογιστικη σκεψη) και της διανοητικης ενεργειας (η νοερη και λογικη ενεργεια της ψυχης), φθανομε στον πραγματικο κοσμο των ιδεων. Βλεπομε τοτε τις ιδεες εν αποδειξει και, μεσω του αποσπασματικου χαρακτηρος της γνωσεως των επι μερους, διαπιστωνομε την ενοτητα της πραγματικοτητας.
Στην ψηλοτερη βαθμιδα τοποθετειται η ιδεα, ητις είναι αμεσος θεωρησις της αληθειας δια συνοπτικου βλεμματος, χωρις το ενδιαμεσο τμημα της επιστημης. Η ιδεα δεν καθοριζεται ως υποκειμενικη ή αντικειμενικη πραγματικοτης, αλλα είναι καθαρη υπερβαση, το εξω ον και χωριστον του Αριστοτελους. Το γνωστικο οργανο της ψυχης με το οποιο γινεται γνωστη η ιδεα ενός πραγματος, ονομαζεται νους. Στους Πατερες της Εκκλησιας, ο νους ονομαζεται νοερος οφθαλμος της ψυχης και είναι το οργανον της θεογνωσιας, αυτό το οποιο εχει την ικανοτητα να δεχθει την θεια ελλαμψη και να ενωθει με τον Θεο. Η διανοια εκφραζει λογικως αυτά τα οποια βλεπει ο νους, αυτά τα οποια ορα αγνωστως και υπεραγνωστως ο νους.
Με δυο λογια. Διανοια αρχη τελευταια, νους αρχη τελειουσα. Διεξοδος και συνοψις ουσιας.

quote:

---

[Ο τρόπος με τον οποίο αποδεχόμαστε τα πράγματα μέσα στον κόσμο, και
τον ίδιο τον κόσμο, είναι ένας τρόπος πίστης.
Ο βασικός χαρακτήρας της αποδοχής του κόσμου και των πραγμάτων
μέσα στον κόσμο, είναι εκείνος της πίστης ή, για να χρησιμοποιήσουμε τον ελληνικό
όρο, της δόξας.]
Από το πολύ καλό e-βιβλίο που μας πρότεινε ο Δημήτρης περί φαινομενολογίας και του οποίου την ανά-γνωση συνεχίζω να προσπαθώ.

---

Ολη τη μερα ψελνω,πανω στο δενδρο!

***********

1. Το θεωρημα Γκεντελ αποτυπωνει ως μακρινος απογονος, χαρακτηριστικα σημεια πλατωνικων θεωρησεων που αφορουν την εγκυροτητα των πορισματων της επιστημης καθως και την περιεκτικοτητα εις μονιμον αληθειαν της επιστημονικης γνωσεως, αποτελει δε ανανεωση κατα τον 20ο αιωνα μερους της πλατωνικης γνωσιοθεωριας (συγκεκριμενα το σχετικο με την μαθηματικη υλη) και ορθως θα μπορουσε να χαρακτηρισθει ως μια νεα θεωρηση των μαθηματικων αντικειμενων του Πλατωνος εξεταζομενων εκ νεου εις το φως της εξελικτικης εμπειριας των επιστημων και των συγχρονων μορφων της αυστηρης μαθηματικης μεθοδου.

Διαβαζοντας προσεχτικα τον Πλατωνα παρατηρουμε ότι η επιστημη (με τη σημερινη σημασια που εχει η λεξη) χρησιμοποιωντας εικονες των πραγματικων αντικειμενων, λαμβανει αρχη αναζητησης υποθεση τινα, επι της οποιας και προοδευει «ουκ επ’ αρχην αλλ’ επι τελευτην» (ΠΟΛΙΤ.510b6) δηλαδη προς το τελος. Η «εξ υποθεσεων» τιθεμενη αρχη λεγεται αξιωμα. Το ζητειν εξηγησαι τα φαινομενα της εμπειριας, λαμβανοντας αφορμας επι αναποδεικτου προτασεως και αιτημα λεγεται παρα τοις αρχαιοις.
Γνωστα και περιωνυμα, τρια αιτηματα του Καντιου :
1) το της ελευθερας βουλησεως 2) το της αθανασιας 3) το της υπαρξεως του Θεου.
Τα αιτηματα αυτα δεχεται, απρουποθετως και χωρις την απαιτησην αποδειξεως, ο πρακτικος λογος, προς ερμηνειαν,
- της υπαρχουσης εις τον ανθρωπον ηθικης αυτονομιας, (δηλαδη χωρις την απαιτηση προηγουμενης αποδειξης εξηγηται δια του αιτηματος αυτου, γιατι οι ανθρωποι εκλεγουν ηθικους σκοπους ολως διάφορους, πολλακις δε αντικειμενους μεταξυ των),
- της ηθικης αποκαταστασης (διατι εν τω κοσμω κακοδαιμονουσι οι αγαθοι και ευδαιμονουσι οι αδικοι ) τελος,
- της ηθικης ολοκληρωσης εις το υψιστον αγαθον (διοτι μονον ο Θεος νοων και βουλομενος, δυναται να αποκαταστησει την αρμονικην ταξην μεταξυ αγαθου και ευδαιμονιας, την επ’ουρανιοις αιδιως και ατελευτητως υπαρχουσα.

Αγνοουντες λοιπον την αρχην των οντων που ερευνουν, οι γεωμετρες και οι μαθηματικοι και οι επιστημες κανουν σαν να γνωριζουν (ως ειδωτες ΠΟΛΙΤ.510c7) και δεχονται ως δεδομενη αρχη μια δικη τους υποθεση (= αξιωμα), από την οποια ξεκινουν και εξεταζουν το αντικειμενο τους κατά λογικη συνεπεια και σειρα, προσθετωντας κάθε φορα στην προηγουμενη υποθεση μια καινουργια, υπο τον ορον και εφ’οσον μεταξυ των υποθεσεων εχει διαπιστωθει με σαφηνεια μια σχεση συμφωνιας. Υπερνικωντας ολες τις ενδιαμεσες δυσκολιες και χωρις να δινουν λογαριασμο σε κανεναν, ουτε στον εαυτο τους, και σε τιποτα άλλο εκτος από την υποθεση που εθεσαν οι ιδιοι ως αρχη, φθανουν στο συμπερασμα το οποιο πρεπει να είναι απαλλαγμενο από αντιφασεις και το οποιο γινεται αποδεκτο μονο στο βαθμο που δεν ερχεται σε αντιθεση με την αρχικη υποθεση. Ο Πλατων σημειωνει ότι η προταση στην οποια καταληγουν οι επιστημες είναι η αφετηρια της ερευνας τους.
Αποδειξη προκυπτει όταν υποθεση (= αξιωμα) και συμπερασμα συμφωνουν κατά τετοιο τροπο ώστε να μην υπαρχει δυνατοτητα αλληλοαναιρεσεως.
Είναι φανερο ότι δια των αποδειξεων δεν γνωριζομε, ουτε μπορουμε να γνωρισομε την πρωτη αρχη των οντων αλλα μονον την αρχη των υποθεσεων. Οι υποθεσεις τιθεμενες εις την αρχην της ερευνας, εχουν δεσμευτικο χαρακτηρα και καθως δεν αφηνουν την ψυχη να βγη ψηλοτερα, ερπουν αυτές προς τα χαμηλοτερα και προς το τελος (επι τελευτην.) Με τον τροπο της επιστημης, η ψυχη δεν δυναται να κινηθει προς τα ανω και προς την αρχη. Απο τις υποθεσεις από τις οποιες λειπει η οντολογικη αρχη, η ψυχη αποκτα ατελη και αβεβαιη γνωση και αυτή την πλατωνικη θεωρηση εκφραζει, συμφωνα με τους ορους του παιχνιδιου στον 20ο αιωνα, το θεωρημα της μη-πληροτητος.
Μη αποδειξιμες προτασεις που ισχυουν χωρις όμως να μπορουν να αποδειχθουν, είναι υποθεσεις οι οποιες αν και δεν εχουν αποδειχθει στην αρχη, δηλ. στο ξεκινημα, από καποια άλλη αρχη (το επ’ αρχην), ωστοσο επιτρεπουν στο τελος μιας λογικης ακολουθιας, την εξαγωγη συμπερασματος που καθιστα προφανη την υπαρξη ορισμενης αιτιοτητας καθοδηγουσα πισω στην υποθετικη αρχη (δηλ. μεσω ενός λογικου συμπερασματος και της αιτιακης σχεσεως αναχωρουμε παλι από το τελος προς την αρχη.) Δεμενη από μεσα με περιτεχνη σκεψη λεπτης αλυσσου αιτιας-αιτιατου, το πρωι μεν αμυδρως πλην εν τη εσπερα ολοταχως κλινουσα κατω, η αρχικη υποθεση (= αξιωμα), παραμενει και μετα το περας της διανοητικης αναζητησης, ολωσδιολου αγνωστη κατά την οντολογικη της αρχη και μονο ως τελευτωσα αρχη γνωριζετε (τελευτωσιν ομολογουμενως ΠΟΛΙΤ.510d3.)

Αξιωματικη αρχη επομενως νοειται η εκκινηση εξ ενός σημειου τιθεμενου αναγκαιως και προκαταρκτικως ως αρχη και όχι η οντολογικη αληθεια. Αρχη νοουμενη αλλα όχι και πραγματικη. Διοτι λεγει ο Σωκρατης ότι οι επιστημες (με την σημερινη εννοια) κανουν σαν να ονειρευονται το ον, χωρις να το βλεπουν πραγματικα στο ξυπνιο τους, αποκοιμισμενες όπως είναι από υποθεσεις που δεν μπορουν να υπερβουν με το να τις αφηνουν απαραβιαστες. Και όταν παρει κανεις σαν αρχη κατι που δεν ξερει (εννοει εδώ, ότι δεν γνωριζει εις αυτο που ερευνα, την οντολογικην του αρχη) και το συνδεσει καθως πορευεται, από το μεσο προς το τελος των συλλογισμων του, με κατι άλλο εξ ισου αγνωστο, δεν υπαρχει τροπος να συναρμολογηθει επιστημη (εννοωντας εδώ, την πραγματικη επιστημη που είναι η διαλεκτικη μεθοδος ΠΟΛΙΤ.533c2.)
Παιρνοντας σαν βαση της ερευνης τα πραγματα που βλεπουν, οι επιστημες δεν συλλογιζονται αυτά τα ιδια τα πραγματα αλλα εκεινα που είναι εικονες των πραγματων και ο αποδεικτικος τους λογος εχει σαν αντικειμενο αναφορας το καθαυτο τετραγωνο και όχι αυτό που σχεδιαζουν (καθαυτο τετραγωνο, θεωρειται η ιδεα του τετραγωνου της οποιας ομοιωμα αποτελει το αισθητο τετραγωνο.) Τα σχηματα που σχεδιαζουν και πλαθουν, οι επιστημες τα μεταχειριζονται σαν εικονες και ζητουν να δουν εκεινα τα ιδια (δηλαδη τα προτυπα, τις ιδεες) που κανεις δεν μπορει να δη με άλλο τροπο παρα με τη διανοια. Το ειδος αυτό το οποιο η διανοια ερευνα, λεγεται νοητο μερος της ψυχης, οπου η ψυχη χρησιμοποιει ως εικονες τα ομοιωματα που απεικονιζονται από τα οντα του αισθητου κοσμου και τα οποια ομοιωματα θεωρουνται σαν να είναι ζωντανα και αποκτουν μεγαλη υποληψη από τη σχεση τους προς τα νοητα (ΠΟΛΙΤ. 5106d6-511b.)