_______________________________________
Κυριακή 19 Φλεβάρη 2006
Κίνηση Φιλοσοφικών και Μεταφυσικών
Ομάδων για Ελεύθερη Πνευματική Έκφραση
"Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΝΟΥ"
_______________________________________
[b][size=3]Ο Καταστροφέας και ο Δημιουργός του Πραγματικού[/size=3][/b]
[i]Μιχάλης Βίνος, [b]ESOTERICA[/b][/i]
Βρίσκω πραγματικά εξαιρετικά δύσκολο να χωρέσουν ακόμη και μόνο τα πλέον κεντρικά σημεία που αφορούν αυτό το θέμα στον λίγο χρόνο που υπάρχει. Παρολαυτά, η Συζήτηση για τη Σχέση του Νου με την Πραγματικότητα έχει θεωρηθεί μέχρι και η μόνη αξιόλογη – ή η μόνη πραγματική - που μπορεί να γίνει, και έχοντας αυτό ως γνώμονα δεν μπορούμε παρά να το δοκιμάσουμε. Θα αναφερθώ στον διττό ρόλο αλλά και, φαινόμενη ως τέτοια, υπόσταση του Νου που, ακριβώς επειδή έχει αυτόν τον διπλό χαρακτήρα, καθιστά άκρως αναγκαία για την
εξέλιξη του Μαθητή του Εσωτερικού δρόμου την αντικειμενική και ξεκάθαρη θέαση της λειτουργίας του καθώς και την χωρίς οποιεσδήποτε παρωπίδες «διαλεκτική σχέση» μαζί του. Αυτό το τελευταίο είναι απαραίτητο να γίνει, έτσι ώστε να μπορέσει αυτός «ο Άνθρωπος σε Πορεία» να αξιοποιήσει προς ουσιαστικό όφελός του αυτό το τεράστιο δυναμικό και όχι να το καταστήσει ένα ακόμη εμπόδιο προς την Ελευθερία. Για την ακρίβεια ο νους θα καταλήξει να υφίσταται ως ένα παντελώς αδιαπέραστο φράγμα, από τη στιγμή που ο Αναζητητής-Μαθητής – αλλά και γενικότερα ο άνθρωπος - θα ταυτιστεί μαζί του και θα του δώσει τον ρόλο του αδέκαστου κριτή της Πραγματικότητας, παραβλέποντας πως οι εγκλήσεις και αντεγκλήσεις του(του νου) είναι απλά εκφράσεις των ωθήσεων των Επιθυμιών και συγκεκριμένα αυτών που δένουν τον άνθρωπο με τα παιγνίδια του κόσμου της Πολλαπλότητας και της διαρκούς εναλλαγής Ηδονής και Οδύνης. Θα γίνεται ολοένα και περισσότερο ένας κλοιός αλυσίδων γύρω από τον άνθρωπο όσο αυτός θα επιμένει να τον χρησιμοποιεί και να τον «εμπιστεύεται», χωρίς αληθινή έρευνα, σαν ένα εργαλείο μονομερούς και δογματικής(όσο και αν δεν το αντιλαμβάνεται) δικαιολόγησης – με τον τύπο του ανεξέλεγκτου εσωτερικού μονόλογου – κοσμοθεάσεων περιοριστικών για τον πραγματικό «Εσωτερικό Άνθρωπο», χωριστικών και εν γένει εγωιστικών.
Είναι σημαντικό για τον Αναζητητή να κατανοήσει ότι ο εγωισμός και η Εγωικότητα διαφέρουν εξαιρετικά, παρότι η ρίζα των λέξεων είναι η ίδια. Στον πρώτο η ώθηση έρχεται «από κάτω» και «από έξω», στην δεύτερη «από πάνω» και «από μέσα» - από τον πυρήνα της Ύπαρξης. Και είναι αυτός ο «Πυρήνας της Παγκόσμιας Ύπαρξης» που είναι συγγενικός και ουσιαστικά της ίδιας φύσης με τη Διάνοια του Ανθρώπου, αυτήν την άλλη υπόσταση του Νου που μας προικίζει κατά κάποιον – και μοναδικό ίσως, σε σχέση με τα άλλα «βασίλεια» της ζωής αυτής της πλανητικής σφαίρας – τρόπο με μία χορδή σύνδεσης με αυτό που αποκαλείται – σε αρχαίες εσωτερικές Πηγές – «Νοητική Ρίζα του Σύμπαντος». Αυτό είναι ένα «δώρο» και μία παρακαταθήκη για την Ανθρωπότητα που όμως παραμένει, σε τεράστιο βαθμό, εν δυνάμει και απομένει ακόμη γενικά ανεκμετάλλευτη μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσει να Κατακτηθεί Συνειδητά. Αυτή είναι μία δυνατότητα Ένωσης με τις Πραγματικές αιτίες των Φαινομένων και των Όντων, ένα όχημα πνευματικής χροιάς προς τον Κόσμο του Αληθινού, τον Κόσμο της Αιώνιας Ύπαρξης, του οποίου αυτός ο κόσμος που ο «πολλαπλός νους» μας μπορεί να αντιληφθεί είναι απλά το ανεστραμμένο και παραμορφωμένο καθρέπτισμα.
Για να γίνει όμως εφικτό αυτό το ταξίδι προς την πνευματική Ελευθερία θα πρέπει πρώτα και παράλληλα μ’ αυτό να γίνουν από τον Μαθητή κάποιες βασικές επιλογές και συνειδητοποιήσεις. Μία από αυτές είναι ότι η αληθινή φύση του Ανθρώπου δεν ταυτίζεται με το νοητικό παιγνίδι των Επιθυμιών αλλά με ένα Ον εξαιρετικά αφάνταστης Διαύγειας και ικανότητας Σύλληψης του Κόσμου που, μόνον κατά συνθήκη και για χάρη μίας βασικής αντίληψης του έχουν δοθεί ονόματα όπως «ο Πραγματικός Ένοικος», «ο Αιώνιος Οδοιπόρος», «ο Εσωτερικός Άνθρωπος» κ.ο.κ. Μία άλλη είναι ότι οι ικανότητες του Νου αρχίζουν και «ξεκλειδώνονται» αποκαλύπτοντας ένα απαράμιλλο σύνολο προσβάσεων προς το «Ακατάληπτο», όταν ο Άνθρωπος αποδεικνύεται, μέσα από τις Πράξεις του, διατεθειμένος να αφήσει πίσω Μάσκες και Παρωπίδες και να ζητήσει με ειλικρίνεια την ελευθερία της πραγματικής Γνώσης που όμως – από τη φύση της – μπορεί να τον αποστερήσει από κάθε εγωιστικό στήριγμα, δηλαδή από όλα αυτά, τα παροδικά και εφήμερα, που θεωρούσε μέχρι τότε άξονα της Πραγματικότητας. Πρόκειται ουσιαστικά για την επιλογή μίας θαρραλέας, με Βούληση και γεμάτης Πίστη βουτιάς προς το Άγνωστο υπερ- βαίνοντας τον ίδιο τον φόβο γι’ αυτό που μαζί με τον φόβο του Θανάτου αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου πράγματος και δένουν τον άνθρωπο στην Άγνοια. Ενός άλματος, που αποτελεί την μοίρα του Ανθρώπου, με μοναδική εγγύηση την πάντοτε παρούσα μέσα μας «διαίσθηση» ή εσωτερική αίσθηση ότι πέρα από τους κόσμους της διάσπασης υπάρχει ένας κόσμος Σύνθεσης Πραγματικοτήτων που μπορεί να μας δώσει την ακατάστρεπτη Βεβαιότητα που πάντα αναζητούμε… ένας κόσμος που ξεπερνά και συμφιλιώνει τις Αντιθέσεις και τις Παραδοξότητες… ένας «Κόσμος διαρκούς Πραγματικότητας» για «Θεούς» ή Δημιουργούς κάθε άλλης…
Μέσα στους τελευταίους 2 αιώνες, και πολύ περισσότερο στον τελευταίο, βρίσκουμε την Επιστήμη, κυρίως την προωθημένη Φυσική και τα ανώτερα Μαθηματικά να υφίσταται ως Σύμμαχος – αναπάντεχος ίσως για πολλούς – του ανθρώπου σε αυτήν την ιχνηλασία του αχανούς κόσμου του Αγνώστου που βρίσκεται έξω απ’ αυτόν αλλά και που ταυτόχρονα υποδεικνύει συνεχώς και με τους πιο «παρα-λογικούς» τρόπους ότι βρίσκεται – αυτός ο ίδιος – και εντός του.
Η Ύλη, ή αυτό που η ανθρωπότητα – με την γενική της έννοια - θεώρησε ως ύλη για τόσες χιλιετηρίδες, πλέον μας φωνάζει – και με αρκετά περιπαικτικό τρόπο –μέσα από την πρωτοπορία της Επιστήμης ή καλύτερα της Φιλοσοφίας-Επιστήμης των καιρών μας, απλά ότι δεν υπάρχει καν!
Στην αρχή ήλθε η Σχετικιστική αντίληψη για τον κόσμο που ενοποίησε τις γνωστές μας διαστάσεις με αυτήν του χρόνου(ο οποίος εντέλει επιβεβαιώθηκε και τυπικά ότι είναι πολύ σχετικός…), σε έναν ενιαίο και ασύλληπτο πεδίο χωροχρόνου και υπέδειξε ότι Ύλη και Ενέργεια είναι μορφές του ίδιου πράγματος, ανταλλάξιμες εκφράσεις του.
Στη συνέχεια – και στην πραγματικότητα σχεδόν ταυτόχρονα – η Κβαντομηχανική έφτασε να δώσει απανωτά κτυπήματα στην παγιωμένη μας αντίληψη για την υλική πραγματικότητα και – ευτυχώς – ακόμη τα δίνει και μάλιστα με συνεχώς αυξανόμενη… ακρίβεια στόχευσης! Πώς αλήθεια δημιουργείται – και γιατί – αυτή η μεγάλη ψευδαίσθηση του δήθεν στέρεου κόσμου μέσα από το απέραντο κενό που επικρατεί τόσο μακροκοσμικά, όσο και στον κόσμο του πολύ μικρού. Ο υποατομικός κόσμος έχει γεμίσει τις τελευταίες δεκαετίες με δεκάδες μικροσκοπικές οντολογίες που το μόνο που φαίνεται ότι ξέρουν καλά να κάνουν είναι να παίζουν το… «κρυφτού- λι». Ηλεκτρόνια και φωτόνια για παράδειγμα, στα νέφη των πιθανοτήτων όπου διαμένουν, άλλοτε υποθέτονται ως σωματίδια(έστω και απείρως μικρά) και άλλοτε παρατηρούνται τελικά ως κύμα! Ακόμη και τα πολύ βαριά(σε σχέση με τα προηγούμενα) πρωτόνια και νετρόνια του πυρή- να του ατόμου, αλλάζουν συνεχώς υπόσταση μεταξύ τους, υποδυόμενα το ένα το άλλο, σαν να παίζουν σε μία ανεπανάληπτη πλην αιώνια μασκαράτα. Κατ’ ουσία φαίνονται να μην υφίστανται ούτε καν αυτά καθώς συνεχώς πηδάν εμπρός και πίσω ανάμεσα στην ανυπαρξία και στην ύπαρξη… Quarks και λοιποί ύποπτοι της κοσμικής συνωμοσίας παίζουν ανελέητα με την υπομονή αλλά κυρίως με την νοητική συνέχεια των Παρατηρητών-Πειραματιστών καθώς συμπεριφέρονται εντελώς απρόβλεπτα, χωρίς καμία αιδώ, ακόμη και προβλέποντας τις εικασίες του Παρατηρητή. Εάν το επιθυμούν. Μάλιστα ήδη αποδεικνύουν τις ικανότητες τηλεμεταφοράς τους από το ένα σημείο στο άλλο αλλά και μίας τηλεπαθητικής επικοινωνίας μεταξύ τους, ανεξάρτητα της απόστασης. Αυτά τα τελευταία είχαν μάλιστα προβλεφτεί από μεγάλους στοχαστές όπως οι Bohr & Bohm πριν κάνουν την εμφάνισή τους και στο πειραματικό πεδίο.
Ανατέμνοντας την ύλη και ψάχνοντας γι’ αυτήν, ίσως καταλήγουμε στο να μην την βρίσκουμε πουθενά. Και ακόμη πιο εκπληκτικά ότι πάντα αυτή είχε μία σχέση με τον δικό μας φευγαλέο και απροσδιόριστο Νου. Μόνο που δεν ήταν καθόλου εύκολο να το αποδεχτούμε… Έστω και αν οι Πρωτοπόροι της Ανθρωπότητας στην Εξερεύνηση της «χώρας του Αγνώστου», Διδάσκαλοι, Πνευματικοί οδηγοί, Φιλόσοφοι και εν γένει Διανοητές μας το υποδείκνυαν συνεχώς μέσα στις χιλιετίες.
Το τελευταίο «χαστούκι» στην επαγωγική αντίληψη για το υλικό σύμπαν φαίνεται ότι έχουν έλθει να δώσουν οι λεγόμενες Θεωρίες Χορδών(ή Υπερχορδών όπως είχαν γίνει παλαιότερα γνωστές) με τις πιο πρόσφατες εξελίξεις τους να εμφανίζουν τους ύστατους δομικούς λίθους του κόσμου ως μεμβράνες μαθηματικών α-πιθανοτήτων (ή και κοινώς ανωμαλιών) που δονούνται και περιελίσσονται σε περισσότερες των 4 διαστάσεις, πιθανότατα 11 στον αριθμό. Η ομοιότητα με τα λεγόμενα άτομα-τύπους του φυσικού κόσμου και τις αρχέγονες κοσμικές φυσαλίδες πανάρχαιων θεωρήσεων και ενορα- τικών θεάσεων, ΔΕΝ κρίνεται ως τυχαία.
Δυστυχώς όμως και γι’ αυτήν την ίδια – καθομολογούμενα κομψότατη όπως έχει χαρακτηριστεί – μαθηματική, ουσιαστικά, σύλληψη των χορδών-μεμβρανών, το ίδιο το σύμπαν έχει να πει τον τελευταίο λόγο, όπως είπε και τον πρώτο. Η γιγάντιες προσπάθειες για μία τελική Ενοποιημένη Μεγάλη Θεωρία όλων των φυσικών πεδίων ίσως αποβαίνουν τελεσίδικα και συνεχώς – όπως το γίνεται τόσο καιρό τώρα – απέλπιδες. Συνεχώς η φύση διαφεύγει της μηχανοποίησής της. Και ήδη το μεγάλο αγκάθι στον Μαθηματικό στοχασμό της υφίσταται από αρκετά παλιά και ακούει στο όνομα «Θεώρημα της Μη-Πληρότητας». Ο Göedel μας έχει αποδείξει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει κάποιο σύστημα το οποίο να εξηγήσουμε πλήρως χωρίς να χρειαστεί να καταφύγουμε στην παραδοχή μίας τουλάχιστον Αξιωματικής Θέσης που ως τέτοια δεν μπορεί να έχει απόδειξη. Αν την εντάξουμε σε ένα άλλο σύστημα για να την αποδείξουμε, πάλι αυτό θα υπόκειται στον ίδιο κανόνα. Εντέλει και το ίδιο το μεγάλο Σύστημα που λέγεται κόσμος αναγκαστικά θα μας παρουσιάζεται πάντα με τουλάχιστον έναν παράγοντα άρρητο, άφατο, ακατάληπτο που μόνον Αξιωματικά(ή αν προτιμάτε διαισθητικά) μπορούμε να τον θεωρήσουμε.
Αποτέλεσμα και Συμπέρασμα: Ύλη δεν υπάρχει, το Σύμπαν δεν εξηγείται πλήρως και είναι γεμάτο παραδοξότητες και ένα σημαντικό μέρος απ’ αυτές έχει να κάνει με τη νοητικού τύπου υποδομή ή υπερδομή του, που έχει μία αδιάλειπτη μάλλον σύνδεση αλλά και ομοιότητα με την νοητική υποδομή του ίδιου του Ανθρώπου που προσπαθεί να το εξηγήσει.
Ο Νοητικός κόσμος του Ανθρώπου – από την πλευρά της επιστημονικής έρευνας πάντα – δημιουργός και εγγυητής της Ταυτότητάς μας, φαίνεται τώρα περισσότερο άπιαστος από ποτέ. Η έδρα του ιερού αυτού Δισκοπότηρου, του ίδιου του Εγώ, δεν βρίσκεται πουθενά, και όμως φαίνεται να υφίσταται παντού… Οι μνήμες του ανθρώπου δεν γνωρίζουμε στην πραγματικότητα σε ποιο υλικό καταγράφονται και με ποιον τρόπο… όσο και αν χτυπάμε όλες τις πόρτες της Ύλης και της Μορφής(στον εγκέφαλο βασικά) ο Ένοικος δεν φαίνεται να βρίσκεται πίσω από καμία απ’ αυτές… Που είναι εντέλει «κρύβεται» αυτός που είναι… πανταχού παρόν;
Θα μπορούσαμε να αναφερθούμε εκτενώς σε αρκετές άλλες από τις σχετικές υποθέσεις, ανακαλύψεις και ενασχολήσεις Επιστημόνων και Φιλοσόφων, για το Νου και τη συσχέτισή του με τον Κόσμο και αυτό να μας προκαλέσει έκπληξη, θαυμασμό και συναισθήματα δέους ακόμη, όμως θα αρκεστώ σε μία μικρή δειγματοληψία. Η θεωρία των Πεδίων Μορφοδιάπλασης καθώς και οι υποθέσεις για την ύπαρξη μίας ενιαίας Νοόσφαιρας του Πλανήτη ή ακόμη και για την δυνατότητα συνειδητής μας τοποθέτησης και συνεργασίας εκεί – ίσως μέσω των νευρωνικών υπολογιστικών δικτύων και με τη βοήθεια μίας επαυξημένης τεχνητής νοημοσύνης – μας θέτουν σε μία μεγάλη θέση ευθύνης για το πώς αλληλεπιδρούμε νοητικο-συναισθηματικά με το περιβάλλον μας και μεταξύ μας.
Οι ισχύουσες επιστημονικές τοποθετήσεις για τον τρόπο με τον οποίον τα όργανα αντίληψής μας «αισθάνονται» τον κόσμο μας λένε ότι τα Μάτια δεν βλέπουν πραγματικά και τα αυτιά δεν ακούν όντως, αλλά είναι ο εγκέφαλος ή μάλλον αυτό που τον χρησιμοποιεί που βλέπει και ακούει, που αντιλαμβάνεται, και αυτό το κάνει συνθέτοντας τα στοιχεία που λαμβάνει όχι σε σχέση με την πραγματική τους υπόσταση(γιατί αυτή ήδη είδαμε ότι μάλλον δεν υπάρχει) αλλά σύμφωνα με την Εικόνα του Κόσμου που του είναι αποδεκτή ή που του έχουμε Εμείς επιτρέψει να «ασπαστεί»…
Ακόμη και τα πειραματικά και τεχνοσαμανικά «σαφάρι» κάποιων μελών της επιστημονικής- τεχνολογικής κοινότητας στον πανέμορφο και ταυτόχρονα εντελώς και εγγενώς χαοτικό και κατά κάποιες απόψεις μέχρι και απειλητικό κόσμο των Φρακταλικών μορφών, μερικές φορές με την ταυτόχρονη και επιστημονικά σχεδιασμένη και επιτηρημένη χρήση επιλεγμένων ψυχο-δραστικών ουσιών δείχνει αυτή την υφέρπουσα αλλά έντονη άποψη ότι ο κόσμος είναι τόσο περίεργος και απροσδιόριστος που μόνον με την ενσωμάτωση από τη δική μας πλευρά αντίστοιχων όρων απροσδιοριστίας μπορούμε να έχουμε ενορατικές βουτιές στην ουσία της ύπαρξής του και μάλιστα να μπορέσουμε να φέρουμε πίσω σε αυτό εδώ το πεδίο των φαινομένων κάποια αξιοποιήσιμα στοιχεία από αυτά τα ταξίδια.
Οπωσδήποτε γι’ αυτά τα τελευταία ή καλύτερα για το Ταξίδι του καθενός μας στην μυστική, στην εσωτερική πλευρά των πραγμάτων απαιτείται θάρρος. Θάρρος τέτοιας εμβέλειας που να μας κάνει ικανούς μέχρι και να αναδομήσουμε ολοκληρωτικά την Κοσμοθέασή μας.
Και εδώ ακριβώς είναι που έγκειται η Δυσκολία…
Παρολαυτά τα εξαιρετικά που η αιχμή της ανθρώπινης Διανόησης έχει καταφέρει να ανακαλύψει μέσα στους αιώνες και τις χιλιετίες και το απαύγασμα της ανθρώπινης μεγαλοσύνης να κάνει πράξη δείχνουμε να αρνούμαστε πεισματικά να ξεκολλήσουμε από συγκεκριμένες εικόνες του Κόσμου και μάλιστα καταστροφικές, τόσο για εμάς τους ίδιους ως άτομα, όσο και για την ανθρωπότητα στο σύνολό της. Μάλιστα τις δικαιολογούμε συνεχώς – και επιμένουμε μέσω εκπαίδευσης να μαθαίνουμε καλά να το κάνουμε αυτό – έτσι ώστε να μην «απειληθούμε» ούτε στο ελάχιστο από πράγματα μη βολικά, μη συμφέροντα… Θέλουμε να κρατήσουμε τόσο γερά μέσα στα χέρια μας έναν κόσμο στέρεο και αποδοτικό, να ρίξουμε τόσο γερές άγκυρες πάνω του, που στο τέλος είναι πιθανόν και να τον χάσουμε εντελώς. Δυστυχώς χωρίς να έχουμε συνειδητοποιήσει, έστω και στο ελάχιστο ότι δεν τον «είχαμε» ποτέ. Ήταν στην πραγματικότητα ένα εργαλείο προς χρήση, ένας δρόμος για κάτι άλλο που δεν το αξιοποιήσαμε όσο οφείλαμε…
Όργανό μας σε αυτήν την εμμονή και το πάθος μας με την Ύλη – που ποτέ δεν υπήρξε – για κάποιον οπωσδήποτε τόσο μαγικό όσο και δυστυχή λόγο η ίδια η γέφυρά μας προς το άγνωστο και το Μεγάλο Ακατάληπτο. Ο Νους! Όσο πιο εν δυνάμει ισχυρή η «γέφυρα», τόσο και μεγαλύτερη και η εμμονή…
Νιώθω ως χρέος μου να κλείσω αυτήν την μικρή «γνωριμία» με τα μυστήρια της ανθρώπινης διάνοιας, με κάποιες προτάσεις και υποθέσεις εργασίας σχετικά με τον άπιαστο αυτόν φίλο μας, τον σκοτεινό και φωτεινό ταυτόχρονα.
- Η μοναδική, η τελική Θεωρία των Πάντων βρίσκεται το πιθανότερο μέσα μας! Ίσως ο αληθινός στόχος που πρέπει να θέσουμε στον εαυτό μας είναι η αρμονική σύνθεση όλων των δυνατών Πραγματικοτήτων, η πραγματική ταύτιση με τον παρατηρητή που μένει πάντα έκθαμβος μπρος τα πράγματα – σαν παιδί – αλλά και συνεχώς είναι σοφός γιατί είναι ακριβώς αυτός που μπορεί να εναρμονίσει όλα τα φαινομενικά αντίθετα και να εξηγήσει με τη μη-σκέψη όλες τις παραδοξότητες.
- Χρειάζεται πράγματι πολύ δουλειά γι’ αυτό το τόλμημα και χρειάζεται και μεγάλη προσοχή και συνεχή επιφυλακή… απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό! Δεν αρκεί να αεροβατούμε και να αφήνουμε τη σκέψη να κάνει ότι θέλει. Γιατί η σκέψη δεν είμαστε εμείς και ο Νους δεν είναι μόνον η σκέψη. Είναι πολλά περισσότερα από αυτήν. Ούτως ή άλλως, αν αφήσουμε τη σκέψη να ακολουθήσει ανεξέλεγκτη τους δικούς της μονόδρομους, αυτά που θα μας προσφέρει θα είναι μάλλον αυτά που ήδη αποτελούν στοιχεία της γνωστής μας εικόνας του κόσμου. Δεν θα είναι καινούργια στοιχεία – ακόμη και αν φαίνονται τέτοια – και δεν θα μας πάνε κάπου πιο πέρα από εκεί που ήδη βρισκόμασταν.
- Αυτό που τιτλοφορήσαμε πολλές φορές ως Παρατηρητή ίσως είναι το πραγματικό ζητούμενο της εξέλιξης – όχι μόνον της δικής μας. Και βασικά η ίδια η Αυτεπίγνωσή του. Οι πραγματικότητες, οι κόσμοι, οι πιθανές επιλογές και τα μέλλοντα ίσως δεν βρίσκονται στην ου- σία σε ένα πεδίο γίγνεσθαι αλλά σε ένα αιώνιο παρόν και όλα αυτά είναι ήδη καταγεγραμμένα στο μεγάλο βιβλίο του Σύμπαντος ή και στην διάνοια του Μεγάλου Στοχαστή. Αυτό όμως που φαίνεται να αλλάζει, αυτό που «γίνεται» και αυτό που κινείται είναι η εστίαση του Παρατηρητή σε κάποια συγκεκριμένα από αυτά. Και η εστίαση ή η συγκέντρωση είναι ικανότητες και δυνατότητες του Νου μας.
- Ας έχουμε υπόψη μας, ως μία ισχυρή πιθανότητα ότι αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να ακολουθήσουμε το δρόμο μας. Ή να τον δημιουργήσουμε συνειδητά. Αλλά χρειάζεται για το τελευταίο να είμαστε πραγματικοί ερευνητές, αμερόληπτοι επιστήμονες της επιστήμης της ζωής. Να μην αποδεχόμαστε τίποτε αλλά και να μην απορρίπτουμε τίποτε αν δεν το ερευνήσουμε. Γίνεται μάλλον εύκολα κατανοητό και προφανές ότι αν δεν ερευνήσουμε και αν δεν ξανακάνουμε αγνό τον Νου μας(και τον εαυτό μας κατ’ επέκταση) δεν μπορούμε να ερευνήσουμε πραγματικά τον κόσμο. Αλλιώς θα σκοντάφτουμε συνεχώς στις ίδιες τις δικές μας κοινωνικές και ψυχολογικές Διαμορφώσεις και Προκαταλήψεις. Να ξέρουμε πως υπάρχουν Δρόμοι που μπορούν να οδηγήσουν τον Άνθρωπο στις αναγκαίες συνθήκες, στο κατώφλι του να βουτήξει Ελεύθερος στο Άγνωστο. Παλιοί τρόποι, αλλά και πάντα σύγχρονοι, συνεχώς αναδιαμορφούμενοι και εμπλουτιζόμενοι. Αυτοί οι Δρόμοι ή Διδασκαλίες ΔΕΝ είναι η ίδια η Αλήθεια. Στις καλύτερες των περιπτώσεων αποτελούν πολύ καλές μεθόδους.
Είναι οι Δρόμοι, ή «Η Οδός προς την Αλήθεια». Και αν υπάρχει ο Δρόμος προς την Αλήθεια πρέπει να αναρωτηθούμε: Είμαι έτοιμος να τον βαδίσω και να εκπληρώσω την αληθινή, τη μοναδική μου μοίρα;
|