(=Έφαγα, ήπια, έδωσα και στους αιδοίους).Οδ. Ο, 373.Σχολιάζει ο αρχαίος σχολιαστής: «αἰδοίους τούς οἰκέτας (= υπηρέτας) λέγει, διά τό ἀξίους εἶναι αἰδοῦς» («αιδοίος» γενικώς είναι ο σεβαστός, ο άξιος προστασίας). Ο στίχος αυτός φανερώνει την ελληνική αντίληψι περί δούλων.Είναι γνωστό βεβαίως ότι οι αρχαίες κοινωνίες υπήρξαν δουλοκτητικές. Ο νικημένος εχθρός εγίνετο δούλος του νικητού και παρέμενε εις την υπηρεσίαν του, εκτός εάν οι συγγενείς του τον απελευθέρωναν καταβάλλοντες λύτρα.«Στρατόπεδα συγκεντρώσεως» και «φυλακές» δεν υπήρχαν. Ο δορυάλωτος εχθρός δεν ήτο δυνατόν να αφεθή ελεύθερος, αφού) κατά την αναμέτρησι με τον αντίπαλο (σύμφωνα πάντοτε με τα ελληνικά ιδεώδη) δεν ενίκησε αλλά ούτε έπεσε μαχόμενος («ἤ τάν ἤ ἐπί τᾶς»). Παρεδόθη, ανεδείχθη ήσσων, ἥττων (κατώτερος, ολιγώτερος), δηλαδή ἡττήθη.

Στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξις «δουλέμπορος» δεν υπάρχει. Δουλεμπορικά πλοία και δουλεμπορικά πρακτορεία είναι πολύ μεταγενέστερα.Γι'αυτό στην αρχαία ελληνική γλώσσα η λέξις «δουλέμπορος» δεν υπάρχει. Δουλεμπορικά πλοία και δουλεμπορικά πρακτορείαείναι πολύ μεταγενέστερα, νεώτερα κατασκευάσματα, ενώ υποτίθεται ότι ο θεσμός της δουλείας έχει πλέον εκλείψει. Οί καθηγηταί HANSON και HEATH, στο βιβλίο τους «Ποιος σκότωσε τον Όμηρο» (έκδ. ΚΑΚΤΟΣ)
σημειώνουν ενδεικτικά οτι ό Αριστοτέλης θα έλεγε «ότι οι Αμερικανοί έθεσαν εκτός νόμου τη δουλεία μόνο και μόνο για να μεταχειρίζονται εκατομμύρια ελευθέρων ανθρώπων χειρότερα από δούλους» (σελ. 173).

Ο Πλάτων στους ΝΟΜΟΥΣ συνιστά αφ ενός να μην ύποδουλώνωνται Έλληνες, αφ ετέρου να γίνεται καλή μεταχείρισις των δούλων. Και πράγματι, στην Ελλάδα συνέβαινε αυτό ακριβώς. «Δούλοι» και «κύριοι» ζούσαν αρμονικά, συνδεόμενοι με στοργή, φροντίδα, συμπάθεια, οικειότητα, όπως γίνεται ολοφάνερο, και πάλι μέσα από τους στίχους του Ομήρου.Όταν λ.χ. ό Τηλέμαχος γυρίζει από το ταξίδι του στην Σπάρτη, οι «δούλες» τρέχουν και τον φιλούν με αγάπη στην κεφαλή και στους ώμους («κύνεον ἀγαπαζόμεναι κεφαλήν τε και ὤμους».)

Ό Τηλέμαχος προσφωνεί τον δούλο χοιροβοσκό «ἄττα» (=πατερούλη, παππούλη), η Πηνελόπη προσφωνεί με σεβασμό την ταμία (=οικονόμο) Ευρυνόμη «Μαία» (=σεβαστή μητέρα), οι δε δούλοι απευθύνονται προς τους κυρίους τους καλώντας τους με το όνομα τους. Ο Ετεωνεύς π.χ. ο δούλος του Μενελάου: «ώ Μενέλαε» (δ. 26). Ή δούλη του Έκτορος στον Έκτορα: «Έκτορ»(Ζ,382)κ.ο.κ.Γι’ αυτό και ο ιστορικός Κορδάτος παραδέχεται: «Οι δούλοι δεν είναι σκλάβοι με την πραγματική σημασία τής λέξης. Είναι παραγυιοί και ψυχογυιοί του αρχηγού της οικογενείας. Το ίδιο και οι σκλάβες, είναι ψυχοκόρες και παραδουλεύτρες, γιατί δε ν έχουν ακόμα ωριμάσει οι αντικειμενικοί όροι, ώστε από την εργασία τους να βγαίνη χρήσιμη υπεραξία.

Η εργασία γίνεται από κοινού από όλα τα μέλη του γένους. Ακόμα και οι βασιλείς και οι άνακτες δουλεύουν. Ο Οδυσσεύς φτιάνει μόνος του το κρεββάτι του. Ο Τηλέμαχος καταπιάνεται με δουλειές του χεριού. Η Ναυσικά πλένει τα ρούχα της μαζί με τις δούλες στο ποτάμι. Το ίδιο γίνεται και στα αμπέλια και στα χωράφια. Κι’ εκεί πηγαίνουν όλοι μαζί και δουλεύουν. Δεν υπάρχουν αφέντες και εργάτες... »Στην αρχαίαν Ελλάδα οι δούλοι εκτελούσαν χρέη θυρωρού, μαγείρου, παιδαγωγού, αγροκαλλιεργητού, βοσκού.

Οι θεραπαινίδες ησχολούντο με τα οικιακά. Υπήρχαν επίσης οι δημόσιοι δούλοι οι όποιοι εκτελούσαν χρέη οδοκαθαριστού, αστυνομικού, κλητήρος της Βουλής και του Δικαστηρίου, αλλά και χρέη δημίου, επειδή ουδείς ελεύθερος πολίτης εδέχετο να γίνη δήμιος ή, έστω, να αστυνόμευση. Οι σκληρότερα εργαζόμενοι δημόσιοι δούλοι ήσαν οι απασχολούμενοι στους μύλους και στα μεταλλεία του Λαυρίου. Συνήθως έστελναν εκεί τους ανέντιμους και κάκου χαρακτήρας δούλους, ως τιμωρία. (Πρβλ. τα μεταγενέστερα «καταναγκαστικά έργα».) Οι Έλληνες, φορείς υψηλού πολιτισμού και παιδείας, συμπεριεφέρθησαν πάντοτε εις τους δούλους με τρόπο ανθρωπιστικό: «Κἄν δοῦλος ᾗ τις, οὐδέν ἧττον ἄνθρωπος οὗτος ἐστίν...» (Φιλήμων)
«Κἀν δοῦλος ᾗ τις, σάρκα τήν αὐτήν ἔχει· φύσει γάρ οὐδείς δοῦλος ἐγεννήθη ποτέ, ἡ δ' αὖ τύχη τό σῶμα κατεδουλώσατο.»

Ο κακομεταχειριζόμενος δούλος είχε την δυνατότητα να καταφυγή ως ικέτης στους βωμούς των ιερών ναών, κατά προτίμησιν στον βωμό των Ερινυών ή του Θησέως, οπότε ο κύριος του υπεχρεούτο να τον μεταπώληση. Ο νόμος επροστάτευε τον δούλο όπως ακριβώς και τον ελεύθερο άνθρωπο εναντίον των βιαιοπραγιών. Παραχωρούσε μάλιστα στον δούλο και ένα «συνήγορο» για κάθε άμφισβήτησι σχετικώς με την περίπτωσι απελευθερώσεως του. «Ἀθηναῖοι δέ καί τῆς τῶν δούλων προνοοῦντες τύχης, ἐνομοθέτησαν καί ὑπέρ δούλων γραφάς ὕβρεως εἶναι».
Ο Ξενοφών παρατηρεί ότι «οἱ Ἀθηναῖοι ἐποίησαν ἰσηγορίαν τοῖς δούλοις» προς τους ελευθέρους. Και ό Δημοσθένης («κατά Μειδίου») τονίζει:

«47 Ἐάν τίς ὑβρίζῃ εἰς τινα, ἤ παῖδα ἤ γυναῖκα ἤ ἄνδρα, τῶν ἐλευθέρων ἤ τῶν δούλων, ἤ παράνομόν τι ποιήσῃ εἰς τούτων τινά, γραφέσθω πρός τούς θεσμοθέτας, ὁ βουλόμενος Ἀθηναίων...

48 Ἀκούετε, ὦ ἄνδρες Ἀθηναοι, τοῦ νόμου τῆς φιλανθρωπίας, ὅς οὐδέ τούς δούλους ὑβρίζεσθαι ἀξιοῖ· τί οὖν πρός θεῶν; εἴ τις εἰς τούς βαρβάρους ἐνεγκών τόν νόμον τοῦτον, παρ' ὧν τά ἀνδράποδα εἰς τούς Ἕλληνας κομίζεται, ἐπαινῶν ὑμᾶς καί διεξιών περί τῆς πόλεως εἴποι πρός αὐτούς ὅτι 49 εἰσίν Ἕλληνες τίνες ἄνθρωποι οὕτως ἥμεροι καί φιλάνθρωποι τούς τρόπους ὥστε (πολλά ὑφ ὑμῶν ἠδικημένοι, καί φύσει τῆς πρός ὑμᾶς ἔχθρας αὐτοῖς ὑπαρχούσης πατρικῆς) ὅμως οὐδέ τούτους ὑβρίζειν ἀξιοῦσιν, ἀλλά νόμον δημοσίᾳ τόν ταῦτα κωλύσοντα τέθεινται, καί πολλούς ἤδη παραβάντας τόν νόμον τοῦτον, ἐζημιώκασιν θανάτῳ».

Ο Ευριπίδης δεν αμελεί να το υπενθύμιση ποιητικά:

«Νόμος τοῖς τ' ἐλευθέροις ἴσος καί τοῖς δούλοις» (Εκάβη 291). Ο Αριστοτέλης υποδεικνύει (Οίκονομ. 1344) : «...δεῖ πρῶτον δούλους παρασκευάζεσθαι σπουδαίους. Δούλων δέ εἴδη δύο, ἐπίτροπος καί ἐργάτης. Ὁμιλία δέ πρός δούλους, ὡς μήτε ὑβρίζειν ἐᾶν μήτε ἀνιέναι. Καί τοῖς μεν ἐλευθεριωτέροις τιμῆς μεταδιδόναι, τοῖς δ' ἐργάταις τροφῆς πλῆθος...» και καταλήγει:
«Χρή δέ καί τέλος ὡρίσθαι πᾶσι. Δίκαιον γάρ καί συμφέρον, την ἐλευθερίαν κεῖσθαι ἆθλον». [τέλος: Η λ. τέλος, εκτός από πέρας, όριον, τέκμαρ, λοίσθημα, σημαίνει και σκοπός, προσφορά, αξία. Έτυμολογεϊται εκ του τλάω-ῷ]. Οι χρηματικές οικονομίες ενός δούλου άνηκαν εις τον κύριόν του αλλά εκείνος, συνήθως, του επέτρεπε να τις διαθέτη όπως ήθελε.

«Οταν ό Τηλέμαχος γυρίζει από το ταξίδι του στήνΣπάρτη, οι «δούλες» τρέχουν και τον φιλούν με αγάπη στην κεφαλή και στους ώμους («κύνεον ἀγαπαζόμεναι κεφαλήν τ ε και ὤμους».)

Η περίπτωσις αυτή επεξηγεί το πώς μερικοί δούλοι με προσόντα έφθασαν να κατακτήσουν αξιοζήλευτες θέσεις στην κοινωνία της εποχής τους. Η Επιγραφή της Γόρτυνος (Κρήτη) αναφέρει ότι ο δούλος ημπορούσε να έχη ζώα δικά του και διάφορα περιουσιακά στοιχεία, έστω και περιωρισμένα. Ο χοιροβοσκός Εύμαιος, απευθυνόμενος στον «κύριό του» τον Τηλέμαχο λέει... «δῖος ὑφορβός... Τηλέμαχον ἔπεα πτερόεντα προσηύδα: ὦ φίλε, ἐγώ μέν ἄπειμι, φυλάξων σόν καί ἐμόν βίοτον». (ρ. 593) = Πάω να φυλάξω το δικό σου και το δικό μου βίος. Επί πλέον, όπως γράφει και ο Γ. Μιστριώτης (Έλλην. Γραμμ.Α18),«Οι Έλληνες ήσαν φιλάνθρωποι προς τους δούλους και δεν απέκλειαν τούτους της παιδεύ-σεως ...δούλοι εξήρθησαν μέχρι της φιλοσοφίας...Μένιππος, Επίκτητος κ.α. Ο Μένιππος έγραψε «Περί των διαπρεψάντων εν παιδεία δούλων».

Οι Ελληνικοί νόμοι απηγόρευαν επίσης την κατά αυτοδικίαν παρακράτησιν δούλου. Σε περίπτωσι αμφιβολίας για το αν κάποιος είναι ελεύθερος ή δούλος, τεκμαίρεται ότι είναι ελεύθερος. Προβλέπονται επίσης ποινές για τους βιαστάς δούλων (βλ. Επιγραφή της Γόρτυνος, Έκδ. Έλ. Σκέψη). Ο Ιπποκράτης εις τον Όρκον του τονίζει: «...ἐκτός ὤν πάσης ἀδικίας...ἐπί σωμάτων ...ἐλευθέρων τε καί δούλων...»Η Επιγραφή της Γόρτυνος (Κρήτη) αναφέρει ότι ο δούλος ημπορούσε να έχη ζώα δικά του και διάφορα περιουσιακά στοιχεία, έστω και περιωρισμένα.

Η αρχαία οικογένεια υπεδέχετο και έκανε δεκτούς τους νέους δούλους με μία θρησκευτική τελετή. Τους έβαζαν να καθίσουν εις την εστίαν της οικίας (πρβλ. τις ονομασίες «οἰκέτης», «οἰκεύς», «μάμμος» (=παππούς), «σηκίς», «ἑρκίτης», «παῖς», «παιδίσκη») και η δέσποινα του οίκου άπλωνε επί της κεφαλής τους σύκα, καρύδια και μέλι. Συγχρόνως τους εδίδετο και όνομα. Ο δούλος εις το εξής αποτελούσε μέλος της οικογενείας. Συμμετείχε στις προσευχές, στις θρησκευτικές εορτές και εθάπτετο εις τον οικογενειακόν τάφον. Διαβάζουμε στους «Παπύρους επιλογής» (Έκδ. LOEB): «...ὅπως τό τοῦ -δούλου - σῶμα τύχη τῆς δεούσης περιστολῆς καί καταθέσεως... »

Ο Γ. Βουλόδημος (Περί Ιδ. Βίου Αρχ. Ελλ.-Οδησσός 1875) γράφει: « Η τοιαύτη ελευθερία και άνεσις των δούλων, ως υπό του Αριστοτέλους καλείται, ην συνέπεια της ηπιωτέρας αττικής νομοθεσίας, ήτις παρείχε τω δούλω πλείονα προστασίαν και ευρύτερον στάδιον ενεργείας ή αλλαχού, ώστε σχεδόν και τα χαρακτηριστικά του ελευθέρου ανδρός, ή παρρησία και ισηγορία απεδίδοντο αυτοίς.

«Κἄν δοῦλος ᾗ τις, οὐδέν ἧττον ἄνθρωπος οὗτος ἐστιν...» (Φιλήμων)Τοιούτον ην το έθος του δέχεσθαι τους νεωνήτους δούλους δι’ αστείας καταχύσεως μίγματος εκ διαφόρων εδεσμάτων και τρωγαλίων, ατινα εκαλούντο καταχύσματα, και άτινα όντα εν χρήσει και κατ’ άλλας ιερωτέρας τελετάς της οικογενείας, οίον κατά την υποδοχήν νύμφης, ήσαν η ζώσα έκφρασις της ευγενούς φιλανθρωπίας ήτις εθεώρει τον δούλον ουχί μόνον ως οικέτην, αλλά και ως σύντροφον και ομοτράπεζον. Έτι δε και εν ταις θρησκευτικαίς τελεταίς, και ο δούλος μετείχε των θυσιών και εορτών του οίκου. Πάντες οι εν ταις θυσίαις παριστάμενοι ερραντίζοντο και εκαθαίροντο δι’ ύδατος, λαμβανομένου εκ του βωμού∙ τούτο ήσαν οι χέρνιβες... διο και παρ Αισχύλω καλούνται οι δούλοι χερνίβων κοινωνοί.

Εν εορταίς δε οι δούλοι ουχί μόνον ελάμβαναν ανακούφισιν της καταστάσεως αυτών, αλλά και ισοτιμίας μετά των δεσποτών απήλαυον...συμπεριελαμβάνοντο και αυτοί εν τη γενική αναπαύσει και ευθυμία. Πολλαχού δε υπήρχον εορταί, καθ’ ας εχορηγείτο τοις δούλοις ελευθερία και ραστώνη...Τοιαύτα ήσαν τα εν Κρήτη Έρμαια, εν οις ευωχουμένων των οικετών οι δεσπόται υπηρετούν προς τας διακονίας- τοιούτο τι συνέβαινε και εν Τροιζήνι κατά τον μήνα Γεραίστιον, οτε εγίνετο πανήγυρις πολλών ήμερων, ως εν μια οι δούλοι μετά των πολιτών κοινή ηστραγάλιζον, και οι κύριοι τους δούλους ειστίων∙ τοιαύτα ήσαν και τα παρά τοις Θεσσαλοίς Πελώρια, εορτή προς τον Δία τον Πέλωρον, εις ανάμνησιν της ευωχίας και εορτής της λαβούσης χωράν επί τη αγαθή αγγελία της εκ σεισμού διαρρήξεως των Τεμπών και της ανακύψεως των μεγάλων θεσσαλικών πεδιάδων...» (Άρα, αρχαιότατος ο προς τους δούλους σεβασμός, η οικειότης και η συμπάθεια). Και συνεχίζει: «Διό οι Θεσσαλοί, ως απομίμημα της τότε γενομένης εορτής, θύοντες Διί Πελώρω και τράπεζας κοσμούντες, ούτως φιλάνθρωπον συνετέλουν την πανήγυριν, ώστε παρελάμβανον και τους ξένους άπαντας και τους δεσμώτας έλυον, και τους οικέτας κατακλίναντες, ειστίων μετά πάσης παρρησίας και διηκόνουν αυτοίς οι δεσπόται» Και καταλήγει: «Η κατάστασις των παρ’ Έλλησι δούλων ην ήττον καταπιεστική και μάλλον άνετος ή των παρά Ρωμαίοις... Θανατική ποινή, και επί δούλων, ώφειλεν εφαρμόζεσθαι μόνον δια δικαστικής αποφάσεως, και ενταύθα το ελληνικόν έθος και δίκαιον διέφερε του παρά Ρωμαίοις, παρ’ οις ο κύριος κατά το δοκούν επέβαλλε τω δούλω την θανατικήν ποινήν.

Ούτως αναγινώσκομεν παρ’ Αντιφώντι ότι «οὐδέ οἱ τούς δεσπότας ἀποκτείναντες, ἐάν ἐπ' αὐτοφώρῳ ληφθῶσιν, οὐδ' οὗτοι θνήσκουσιν ὑπ' αὐτῶν τῶν προσηκόντων, ἀλλά παραδιδόασιν αὐτούς τῇ ἀρχῇ κατά νόμους πατρίους, καί ἡ ψῆφος ἴσον δύναται τῷ δουλον ἀποκτείναντι καί τῷ ἐλεύθερον».
Ο νόμος επροστάτευε τον δούλο όπως ακριβώς και τόν ελεύθερο άνθρωπο εναντίον των βιαιοπραγιών. Παραχωρούσε μάλιστα στον δούλο και ένα «συνήγορο» για κάθε αμφισβήτησι σχετικώς με την περίπτωσι απελευθερώσεως του.

Ο δεσποτισμός των Ρωμαίων προς τους δούλους ήγγιζε την σκληρότητα των Ασιατών ηγεμόνων. Και είναι γνωστό ότι ωρισμένοι Ρωμαίοι δεν εδίσταζαν να ρίψουν δούλους σε «κιστέρνες» με ανθρωπόφαγα ψάρια, για να παρακολουθήσουν διασκεδάζοντας ποιος δούλος θα καταβροχθισθή γρηγορώτερα. Είναι δε απίστευτο (αλλ’ όμως αληθινό) ότι εάν κάποια Ρωμαία δέσποινα επλάγιαζε με τον δούλο της, δεν παρεπέμπετο «επί μοιχεία», επειδή ο δούλος δεν εθεωρείτο άνθρωπος αλλά απλώς res (= πράγμα, αντικείμενον). Γενικώς, στην αρχαία Ρώμη η ζωή των δούλων ήταν χειρότερη και από των κατοικίδιων ζώων.

Ο ειδικός επί του θέματος μελετητής Τζόες Σμίθ (UTOPIA τ. 113), μεταξύ των άλλων γράφει ότι στην Ρώμη, «Οι δούλοι εθεωρούντο πράγματα, «RES». Oι δούλοι ήσαν αχθοφόρο ζώα, κατάλληλα για κάθε χρήσι. Οι πηγές ανεφοδιασμού σε δούλους ήσαν πολλές, με κοινό χαρακτηριστικό την βία και την καταπίεσι. Χωρίς ενδοιασμούς οι Ρωμαίοι της αρχαϊκής περιόδου, στην εποχή της βασιλείας, στις αρχές της Δημοκρατίας, οργάνωναν μεγάλες επιθέσεις εναντίον των γειτόνων τους. Έπιαναν χιλιάδες αιχμαλώτους, άνδρες, γυναίκες και παιδιά... Από την Αφρική, την Ισπανία, την Ελλάδα, διοχετεύθηκαν στην Ιταλία εκατοντάδες χιλιάδες δούλοι.

Στον Ακράγαντα της Σικελίας αιχμαλωτίσθηκαν 250.000 άτομα. Στην Πάνορμο, σημερινό Παλέρμο, 14.000 άτομα... Άλλες πηγές «ανεφοδιασμού» σε δούλους δεν υπάγονταν σε κανένα νόμο, όπως ήταν η πειρατεία. Οι πειράται, αυτοί οι λησταί των θαλασσών, καταπολεμήθηκαν από τους Αθηναίους, τους Ροδίους, και αργότερα από τους Πτολεμαίους. Οι Ρωμαίοι όμως, πού ήσαν στεριανοί, αγνοούσαν την σημασία της θάλασσας, και εγκατέλειψαν την Μεσόγειο στα χέρια των πειρατών. Άλλη πηγή ήταν επίσης το φοβερό ρωμαϊκό έθιμο, πού έδινε στον πατέρα το δικαίωμα ζωής και θανάτου στα παιδιά του. Έτσι πολλά νεογέννητα έμεναν έκθετα, και κατέληγαν δούλοι αυτών πού τα περιμάζευαν. Καμμιά φορά μάλιστα, για να εξοφληθή κάποιο πιεστικό χρέος ο πατέρας πουλούσε το παιδί του, καταδικάζοντας το να γίνη δούλος...VERNA (εκ του ver = Fέαρ, άνοιξις, δηλ. νέος γόνος) ονομαζόταν ο δούλος εκ γενετής.

Εάν κάποια Ρωμαία δέσποινα επλάγιαζε με τον δούλος της, δεν παρεπέμπετο «επί μοιχεία», επειδή ο δούλος δεν εθεωρείτο άνθρωπος.

Όταν, τον 1ον αιώνα, είχε γίνει δύσκολη η προμήθεια δούλων, μεγάλωναν τους μικρούς VERNA όπως τα πουλάρια...Τους διοχέτευαν από ξηράς και θαλάσσης, στις επαρχίες και προς την Ρώμη για να πουληθούν ανάλογα με τους νόμους της προσφοράς και της ζητήσεως. Μετά από εξαντλητικά ταξίδια, κατά τα όποια υπέκυπταν, το ανθρώπινο αυτό υλικό μεταβαλλόταν σε εμπόρευμα, όπως ακριβώς τα εισαγόμενα μπαχαρικά, μεταξωτά, φρούτα, λαχανικά... Κατά κανόνα το δουλεμπόριο ήταν ελεύθερο. Ουσιαστικά, όμως, υπαγόταν σε δύο είδη φορολογίας: To PORTORIUM, δασμό εισαγωγικό και εξαγωγικό, και το VECTIGAL, τέλος πωλήσεως. Στην Ρώμη, η αγορά των δούλων βρισκόταν στην γωνία του Φόρουμ. Εκεί εξέθεταν τους δούλους σε εξέδρες ή σε κλουβιά, σαν τα κοτόπουλα. Ο μεσίτης με ευγλωττία διαλαλούσε ότι ο δούλος πού προσπαθούσε να πούληση, θα ικανοποιούσε απολύτως τον κύριο του: «βλέπετε πόσο λευκό είναι το δέρμα του. Είναι ωραίος . Είναι ένας πολύτιμος υπηρέτης. Καταλαβαίνει αμέσως με ένα βλέμμα... ξέρει αρκετά καλά και ελληνικά». Ο δούλος αποτελούσε μέλος της οικογενείας. Συμμετείχε στις προσευχές, στις θρησκευτικές εορτές και εθάπτετο εις τον οικογενειακόν τάφον.

Η τόσο μεγάλη σκληρότης των Ρωμαίων προς τους δούλους έγινε αίτια πολλών εξεγέρσεων με κυριώτερη αυτή του Έλληνος δούλου Σπάρτακου ο οποίος συνεκρότησε και εξώπλισε στρατό δούλων. Η έξέγερσις του Σπάρτακου συνεκλόνισε τα θεμέλια της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και λίγο έλειψε να την κατάλυση. Ενώ οι Αθηναίοι δούλοι, όταν κατά την Μάχη του Μαραθώνος η Αθηναϊκή δη��οκρατία τους εμπιστεύθηκε και τους έδωσε όπλα, οι δούλοι αυτοί έπολέμησαν με μεγάλη αυτοθυσία δίπλα στους ελεύθερους Αθηναίους πολίτες: «ἐμαχέσαντο γάρ καί δοῦλοι τότε... ἦν δέ ἄρα καί δήμου δίκαιον βούλευμα, εἰ δή καί Ἀθηναῖοι μετέδοσαν δούλοις δημοσίᾳ ταφῆναι καί τά ὀνόματα ἐγγραφῆναι στήλῃ - δηλοῖ δέ ἀγαθούς σφᾶς ἐν τῷ πολέμῳ γενέσθαι...». Και προ της Ναυμαχίας της Σαλαμίνος, οι Αθηναίοι εφρόντισαν δια την εξασφάλισι και σωτηρία, τόσο των οικογενειών τους, όσο και των δούλων: «...παῖδας δέ καί γυναῖκας καί ἀνδράποδα, σῴζειν ἕκαστον ὡς ἄν δύνηται» (Πλούτ. Θεμιστ. 10).

Οι βάρβαροι δυνάσται της Ανατολής και της Αιγύπτου είχαν και αυτοί δικαίωμα ζωής και θανάτου επί των δούλων τους. Ενδεικτικά περί της θηριωδίας τους είναι τα όσα καταθέτει ο ιστορικός Roberto Bosi: «Όταν ο Γούλεϋ, στα έτη 1927, 1928, άρχισε τις ανασκαφές της Ουρ, στον Ευφράτη, η ανθρωπότης αντίκρυσε έκπληκτη μια εξαιρετική συλλογή θησαυρών. (Όμως): Οι ανακαλύψεις του Γούλεϋ είχαν και την μακάβρια πλευρά τους: πλάι στους σκελετούς των βασιλέων και των βασιλισσών, υπήρχαν και πολυάριθμοι άλλοι σκελετοί. Σ’ έναν τάφο ανευρέθη ολόκληρη η βασιλική φρουρά: σειρές από σκελετούς με χάλκινη περικεφαλαία και την λόγχη στο χέρι. Πλάι σε μία βασίλισσα κοίτονταν εννέα σκελετοί γυναικών. Δύο άμαξες με τους σκελετούς των αμαξηλατών, ήσαν στην είσοδο ενός τάφου, με ζεμένους τους σκελετούς των βοδιών πού τις έσερναν. Η βασίλισσα Σουβάδ, μέσα στον τάφο της, ήταν τριγυρισμένη από όλες τις κυρίες των τιμών. Σεμία γωνιά του τάφου ήταν ο σκελετός ενός αρπιστού, με το μουσικό όργανο στα χέρια του. Επάνω οπό το φέρετρο της βασιλίσσης κοίτονταν δυο σκελετοί ανδρών, πού πιθανόν θανατώθηκαν την τελευταία στιγμή. Τους βασιλείς ακολουθούσαν στον θάνατο όλοι όσοι τους υπηρετούσαν στην ζωή, για να συνεχίσουν να τους υπηρετούν και στον κάτω κόσμο».

Προς σύγκρισιν: Ο χοιροβοσκός Εύμαιος νοσταλγεί τον απόντα «κύριο» του, τον Οδυσσέα (ξ,62): ἐνδυκέως μέ ἐφίλει...» Δηλ. ...μεσ απ’ την ψυχή του με αγαπούσε...και εάν εγύριζε θα μου έδινε «οἶκον τε, κλῆρόν τε, πολυμνήστην τε γυναῖκα» ...Και τώρα πού χάθηκε (ξ, 137) , έδωσε λύπες στους φίλους του και πιο πολύ σ εμένα («ἐμοί δέ μάλιστα»). Όπου κι αν πάω δεν θα βρω τόση φροντίδα, ακόμη κι αν γυρίσω στο πατρικό μου σπίτι, στον πατέρα μου και στην μάνα μου («εἴ κεν πατρός καί μητέρος αὖτις ἵκωμαι οἶκον, ὅθι πρῶτον γενόμην...»). Κατόπιν περιγράφει (ο, 360 κ. εξ.) με πόση στοργή τον έμεγάλωσε μαζί με τα δικά της παιδιά, ως «ψυχογυιό», η μητέρα του Οδυσσέως: «αὐτή μέ θρέφεν, ἅμα Κτιμένη, θυγατέρα», πού ήταν το στερνοπαίδι της... «φίλει δέ με κηρόθι μᾶλλον» (=μ’ αγαπούσε με την καρδιά της, πολύ). Η αφήγησις του χοιροβοσκού διακόπτεται από την ξαφνική εμφάνισι του Τηλεμάχου, που με λαχτάρα και ανησυχία τον περίμεναν να γυρίση από το επικίνδυνο (λόγω επιβουλής των μνηστήρων) ταξίδι του στην Πύλο και Σπάρτη. Και σπεύδει ο Εύμαιος να τον καλωσορίση (π, 10 κ. εξ.):«ὁ δέ, ἀντίος ἦλθεν,... κύσσε δέ μιν (=τον εφίλησε) κεφαλήν καί ἄμφω φάεα (=μάτια) καλά, χεῖράς τε ἀμφοτέρας· θαλερόν δέ οἱ ἔκπεσε δάκρυ...»Έκλαψε σαν πατέρας που υποδέχεται το μοναχοπαίδι του όταν γυρνά από την ξενιτιά, μετά από πολλά χρόνια...περιγράφει ο Όμηρος. «Πάντα κύσεν περιφύς»... Και τον φίλησε.. .και τον αγκάλιαζε... Ήλθες Τηλέμαχε, γλυκό μου φως... «Ἦλθες Τηλέμαχε, γλυκερόν φάος»... Β
Οι Αθηναίοι δούλοι, όταν κατά την Μάχη του Μαραθώνος η Αθηναϊκή δημοκρατία τους εμπιστεύτηκε και τους έδωσε όπλα, οι δούλοι αυτοί επολέμησαν με μεγάλη αυτοθυσία δίπλα στους ελεύτερους Αθηναίους πολίτες.

Βέβαια ανάμεσα στα άλλα που ο Σιμόπουλος αναφέρει στο βιβλίο του "ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑ" που ο Βασδέκης Ν. Σταύρος μνημονεύει στην ιστοσελίδα του, γράφει:
"Τις τουρκικές πολεμικές συνήθειες ακολουθούσαν πιστά και οι Ελληνες επαναστάτες. Με καμάρι οι στρατιώτες παρουσίαζαν τα τουρκικά κεφάλια. Τα θεωρούσαν πολύτιμα λάφυρα. "Πήραν πλήθος κεφάλια οι Ελληνες, άρματα, σημαίγες και τάφεραν εις τον Φαληρέα", γράφει με περηφάνια ο Μακρυγιάννης. Φορτώματα τούρκικα κεφάλια μεταφέρονταν στη Δοίκηση ως απόδειξη πολεμικού θριάμβου.
Ο Γκούρας, ύστερα από τη νικηφόρα μάχη στον Μαραθώνα (καλοκαίρι 1824) έστειλε στην Αθήνα τριάντα κεφάλια. Στρατιώτες θα τα περιφέρουν, καρφωμένα σε παλούκια, στα χωριά της Αττικής πανηγυρίζοντας.
Στις Κυκλάδες, ομάδες αγωνιστών, κρατώντας ψηλά παλουκωμένα κεφάλια, ταξίδευαν από νησί σε νησί με ζουρνάδες και νταούλια και συγκέντρωναν δώρα από τους κατοίκους.
Απαράλλαχτα όπως τριγύριζαν στα χωριά σε ειρηνικές εποχές οι κυνηγοί, με το τομάρι του λύκου που σκότωσαν υψωμένο σε κοντάρι, εισπράττοντας φιλοδωρήματα από τους γεωργοκτηνοτρόφους.
Σκηνή πανηγυρικής περιαγωγής κομμένων κεφαλιών παρακολούθησε στο Αργός το 1822 ο γερμανός αξιωματικός Maximilian von Kotsch.
Οι Ελληνες είχαν ενστερνισθεί όλες τις βαρβαρότητες των Οθωμανών και πάσχιζαν να τους ξεπεράσουν."

Αυτά σε ενοχλούν λιγότερο ή περισσότερο από την τύφλωση που έκανε ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος?

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Στον κύκλο σας έχει ...

---

Να ο κύκλος λοιπόν: "Διευθύντρια στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών
Ερευνών της Γαλλίας (CNRS Αποτέλεσε την
πρώτη γυναίκα πρόεδρο του τμήματος Ιστορίας
στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης το 1967 και την πρώτη γυναίκα πρύτανη του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, στην 700 χρόνων ιστορία του το 1976, όπως και πρύτανης του Πανεπιστημίου της Ευρώπης."
...λίγο μεγάλος βέβαια αλλά τι να κάνουμε...

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Λιγα πραγματα μπορεις να διαβασεις απο εδω. Για περισσοτερα αγοραζεις το βιβλιο .

---

Δε με ενδιαφέρει τι γράφει ο Βασδέκης Ν. Σταύρος στην ιστοσελίδα του, αλλά τι λέει ο Σιμόπουλος.
Η η Βυζαντινή νομοθεσία απαγόρευε "το μετά βασάνων εξετάζεσθαι". Και δεν αναφέρομαι στους αιχμάλωτους πολέμου.
Αν τώρα ο αυτοκράτορας βασάνιζε ή δολοφονούσε τον πολιτικό του αντίπαλο δε φταίει η νομοθεσία.

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Διαφωτισε μας ...

---

Λάθος αναφορά.

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Μιλά για τα σκληρα αθληματα και τις αντιαθλητικες συμπεριφορες ορισμενων αθλητων και παρατρεχαμενων . Ομως οι εξαιρεσεις δεν μπορουν να αμαυρωσουν το αθλητικο ιδεωδες των αρχαιων Ελληνων . Σου εχω ξαναπει πως το ιντερνετ ειναι καλο αλλα ως βοηθημα ... μην νομιζεις πως βρηκες λαυράκι εδω πονηρε ευρωπαιε .

---

Οπότε ασφαλώς και δε θα σε πειράζει το κάτωθι:
"Το 496 π.Χ., ο πυγμάχος Κλεομήδης από την Αστυπάλαια, σκότωσε τον Επιδεύριο Ίκκο. Τον χτύπησε στο πλευρό, του προκάλεσε άνοιγμα, βύθισε το χέρι του μέσα, και του ξερίζωσε τον πνεύμονα.
Επειδή δεν αναγνωρίσθηκε η νίκη του, γύρισε στο νησί, μπήκε σε σχολείο που διδάδκονταν 60 παιδιά, γκρέμισε το στύλο που στερέωνε την οροφή, με αποτέλεσμα να γκρεμιστεί το σχολείο και να πεθάνουν όλοι οι μαθητές.
Οι Αστυπαλαιείς πήγαν στο Μαντείο τών Δελφών, που πήραν την εξής απάντηση:"Ο Κλεομήδης είναι ο τελευταίος ήρωας. Να τον τιμάτε με θυσίες γιατί δεν είναι θνητός".."

"Κατά τον Φιλόστρατο οι αθλητές τής εποχής του (3ος αιώνας μ.Χ.) κολυμπούσαν στην πολυτέλεια και την εξουσία.
Δέχονταν δωροδοκίες επειδή χρειάζονταν χρήματα για το σπάταλο βίο τους και άλλοι δωροδοκούσαν συναθλητές τους, επειδή δεν είχαν δυνατότητες να διεκδικήσουν τη νίκη "Οι μεν γαρκαι αποδίδονται την εαυτών εύκλειαν, δι οίμαι, το πολλών δείσθαι, οι δε ωνούνται το μη ξυν πόνω νικάν δια το αβρώς δαιτάσθαι (Φιλόστρατος, Γυμναστικός, 45)."
περισσότερα

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Αρα μεχρι τον Μανουηλ υπηρχε η ιδια κατασταση ,δουλεια ,βασανιστηρια κλπ και αμεσως μετα ο γιοκας του Αλεξιος τα συνεχισε πχ ο Αλέξιος Κομνηνός έβρασε κάποιον σε καζάνι και έστειλε ύστερα το πτώμα του στους οικείους του μέσα σε μεγάλο κοφίνι. Άλλον έκλεισε σε σακί και τον πέταξε στη θάλασσα. Για τον αρχηγό όμως των στασιαστών ήταν πιο εφευρετικός. Πρόσταξε να ετοιμάσουν ένα χαλκωματένιο στέμμα, άνοιξε τέσσερες τρύπες γύρω – γύρω, στερέωσε το «διάδημα» στο κεφάλι του θύματος και έμπηξε με σφυρί τέσσερα σιδεροκάρφια από τις τρύπες στο κρανίο ... μαλακιες μας λες ευρωπαιεεεε .

---

Και στη χούντα των συνταγματαρχών υπήρξαν βασανιστήρια και εκτελέσεις. Και ποιο μπροστά στη Γυάρο έβαζαν τους εξόριστους μέσα σε ένα σακί και μέσα τους έβαζαν μια γάτα. Έκλειναν το σακί, τρόμαζε η γάτα και ξέσκιζε τις σάρκες τους.
Φταίει η νομοθεσία τότε? ή η παραβίασή της?

Το ποιο σημαντικό όμως είναι ότι ο Αλέξιος γιος του Μανουήλ, ανέλαβε τη διακυβέρνηση 11 ετών μετά το θάνατο του πατέρα του και στα 14 του δολοφονήθηκε.....τώρα πότε πρόλαβε κι έκανε αυτά που μας λες.....γιατί δεν τα φορτώνεις σε κανάν άλλον?

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Ε και τι θελεις τωρα , να σου γραψω για τον Σιμοπουλο ; Αφου τα εχεις διαβασει απο εκει που αντεγραψες ... ας τα παραθεσω ομως και εγω :
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος, δημοσιογράφος, ιστορικός και συγγραφέας γεννήθηκε στο Καστανοχώρι Μεγαλόπολης (Κραμποβό) στις 31 Δεκεμβρίου του 1921.

Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Ηταν εξαίρετος γλωσσομαθής, αφού μιλούσε οκτώ γλώσσες . Η γερμανική κατοχή, τον βρήκε στην Αθήνα όπου συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και έγραφε με το ψευδώνυμο "Αχιλλέας" στον παράνομο τύπο της Εθνικής Αντίστασης από το όρος Ελικώνα. Το 1947, στρατιώτης, εξορίστηκε στη Μακρόνησο όπου έμεινε μέχρι το 1950 με τραυματισμένη υγεία που τον ταλαιπώρησε σε όλη του τη ζωή. Μετά την απελευθέρωση Στη συνέχεια αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία την οποία υπηρέτησε με συνέπεια για 35 χρόνια από τις στήλες πολλών εφημερίδων : "Δημοκρατική Αλλαγή", "Βήμα" (επί εννέα χρόνια σαν διευθυντής σύνταξης), "Ανεξάρτητος Τύπος", "Σημερινά" και τέλος "Βραδυνή" απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1985. Στά άρθρα του υπέγραφε με το μυθικό ψευδώνυμο "Ανταίος".

Πέραν της δημοσιογραφίας, ο Κυριάκος Σιμόπουλος υπήρξε εξαίρετος ιστορικός και συγγραφέας. Ασχολήθηκε συστηματικά με την ιστορική έρευνα με αξιόλογο και πλούσιο συγγραφικό έργο. Εξέδωσε πάνω από είκοσι βιβλία ιστορικού περιεχομένου που έτυχαν ευμενούς αποδοχής από το ελληνικό κοινό, γνωρίζοντας μεγάλη κυκλοφορία και πολλές επανεκδόσεις.
Ιδιαίτερα σεμνός και έντιμος, αλλά και έντονα κριτικός, κατηγορηματικός και ασυμβίβαστος στις ιστορικές και κοινωνικές του απόψεις, ο Κυριάκος Σιμόπουλος, έζησε και έδρασε αθόρυβα, στο περιθώριο της δημοσιότητας, μακριά από τους κύκλους που θα του εξασφάλιζαν πλατιά και επίσημη προβολή.
Πέθανε ήσυχα στις 14 Οκτωβρίου του 2001 στην Αθήνα.

---

Θέλω να μου λύσεις μια απορία, πως ήταν ιστορικός αφού δε σπούδασε παρά Νομική?
Και ποια είναι η άποψη σου? μπορεί να συγκριθεί ένας "αυτοδίδακτος" ιστορικός για την εγκυρότητα των πληροφοριών του με μια Χριστοφιλοπούλου, Αριστούχο διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγήτρια της Βυζαντινής Ιστορίας?

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Τον κακο σου τον καιρο βλεπεις ασχετε ! Αναθεμα με αν εχεις διαβασει εστω και εναν στιχο απο την Οδυσσεια ...

---

Ωραία απάντηση....βασισμένη σε επιχειρήματα.....

Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου απο τους Τούρκους

"Ο πιο σοφός άνθρωπος μπρος στο Θεό θα φανεί πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα."(Ηράκλειτος).

Edited by - europaios2 on 20/04/2010 01:34:13

quote:

---

Η κα Αρβελέρ είναι ιστορικός Βυζαντινολόγος, δεν είναι καμιά τυχαία και έχει ιδιαίτερη βαρύτητα ο λόγος της.

---

Στον κύκλο σας έχει ...

quote:

---

Φέρε μας να δούμε τι ακριβώς λέει ο Σιμόπουλος και που το στηρίζει.

---

Λιγα πραγματα μπορεις να διαβασεις απο εδω. Για περισσοτερα αγοραζεις το βιβλιο .

quote:

---

Γιατί με την Ακρόπολη την έκανε την πατάτα του και δεν είναι η μόνη.

---

Διαφωτισε μας ...

quote:

---

Και δεν ξέρω στο έργο του "ΜΥΘΟΣ ΑΠΑΤΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ" τι εννοεί όταν γράφει:"Κατασπαραγμός οι φρικαλέες αθλητικές αναμετρήσεις στην Ολυμπία" τι εννοεί?....ενδεχομένως εσύ να ξέρεις κάτι παραπάνω να μας πεις.

---

Μιλά για τα σκληρα αθληματα και τις αντιαθλητικες συμπεριφορες ορισμενων αθλητων και παρατρεχαμενων . Ομως οι εξαιρεσεις δεν μπορουν να αμαυρωσουν το αθλητικο ιδεωδες των αρχαιων Ελληνων . Σου εχω ξαναπει πως το ιντερνετ ειναι καλο αλλα ως βοηθημα ... μην νομιζεις πως βρηκες λαυράκι εδω πονηρε ευρωπαιε .

quote:

---

Το Βυζάντιο εξελίσσεται σε Ελληνική αυτοκρατορία μετά τον 7ο αιώνα μ.Χ., πριν δεν ήταν παρά η Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που σιγά σιγά μεταλλασσόταν στο Βυζάντιο.

---

In your dreams !!

quote:

---

Η αντιγραφή από το διαδίκτυο, δεν είναι κάτι που με χαρακτηρίζει.

---

Το αλλο με τον Τοτο το ξερεις ???

quote:

---

Τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνό εκτός των θεολογικών προβλημάτων απασχολούσαν και κοινωνικά.
Έτσι δικαιολογών την έκδοση νομοθετικής ρυθμίσεως διακηρύσσει "ελεθέρων άρχειν Ρωμαίων, ού μενούν ανδραπόδων ήθελεν." (Κίναμος σελ. 276).
Αφορμή στάθηκε η παρατήρηση ότι ελεύθεροι πολίτες χωρίς πόρους ζωής αναγκάζονται "μισθού την ελευθερίαν απόδοσθαι" και να υπηρετούν σε ανθρώπους "εν περοχαίς και αξιώμασι και των εύ γεγονότων" (δηλ. πλούσιους αξιωματούχους), χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν αυτήν την εξουθενωτική εργασία, για την οποία είχαν πάρει κάποιο αντάλλαγμα που "ήν το τριώβολον ίσως καταβαλλόμενον μίσθωμα ελευθέρων ανθρώπων ωνή και συμβόλαιον ούτω κακοτυχές" (Κίναμος σ.275).

---

Αρα μεχρι τον Μανουηλ υπηρχε η ιδια κατασταση ,δουλεια ,βασανιστηρια κλπ και αμεσως μετα ο γιοκας του Αλεξιος τα συνεχισε πχ ο Αλέξιος Κομνηνός έβρασε κάποιον σε καζάνι και έστειλε ύστερα το πτώμα του στους οικείους του μέσα σε μεγάλο κοφίνι. Άλλον έκλεισε σε σακί και τον πέταξε στη θάλασσα. Για τον αρχηγό όμως των στασιαστών ήταν πιο εφευρετικός. Πρόσταξε να ετοιμάσουν ένα χαλκωματένιο στέμμα, άνοιξε τέσσερες τρύπες γύρω – γύρω, στερέωσε το «διάδημα» στο κεφάλι του θύματος και έμπηξε με σφυρί τέσσερα σιδεροκάρφια από τις τρύπες στο κρανίο ... μαλακιες μας λες ευρωπαιεεεε .

quote:

---

λίγα λόγια για την Χριστοφιλοπούλου, γιατί καλό θα είναι να συστήνουμε και τις πηγές μας.

---

Ε και τι θελεις τωρα , να σου γραψω για τον Σιμοπουλο ; Αφου τα εχεις διαβασει απο εκει που αντεγραψες ... ας τα παραθεσω ομως και εγω :
Ο Κυριάκος Σιμόπουλος, δημοσιογράφος, ιστορικός και συγγραφέας γεννήθηκε στο Καστανοχώρι Μεγαλόπολης (Κραμποβό) στις 31 Δεκεμβρίου του 1921.

Σπούδασε στη Νομική Αθηνών. Ηταν εξαίρετος γλωσσομαθής, αφού μιλούσε οκτώ γλώσσες . Η γερμανική κατοχή, τον βρήκε στην Αθήνα όπου συμμετείχε ενεργά στην Εθνική Αντίσταση και έγραφε με το ψευδώνυμο "Αχιλλέας" στον παράνομο τύπο της Εθνικής Αντίστασης από το όρος Ελικώνα. Το 1947, στρατιώτης, εξορίστηκε στη Μακρόνησο όπου έμεινε μέχρι το 1950 με τραυματισμένη υγεία που τον ταλαιπώρησε σε όλη του τη ζωή. Μετά την απελευθέρωση Στη συνέχεια αφιερώθηκε στη δημοσιογραφία την οποία υπηρέτησε με συνέπεια για 35 χρόνια από τις στήλες πολλών εφημερίδων : "Δημοκρατική Αλλαγή", "Βήμα" (επί εννέα χρόνια σαν διευθυντής σύνταξης), "Ανεξάρτητος Τύπος", "Σημερινά" και τέλος "Βραδυνή" απ' όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1985. Στά άρθρα του υπέγραφε με το μυθικό ψευδώνυμο "Ανταίος".

Πέραν της δημοσιογραφίας, ο Κυριάκος Σιμόπουλος υπήρξε εξαίρετος ιστορικός και συγγραφέας. Ασχολήθηκε συστηματικά με την ιστορική έρευνα με αξιόλογο και πλούσιο συγγραφικό έργο. Εξέδωσε πάνω από είκοσι βιβλία ιστορικού περιεχομένου που έτυχαν ευμενούς αποδοχής από το ελληνικό κοινό, γνωρίζοντας μεγάλη κυκλοφορία και πολλές επανεκδόσεις.

Ιδιαίτερα σεμνός και έντιμος, αλλά και έντονα κριτικός, κατηγορηματικός και ασυμβίβαστος στις ιστορικές και κοινωνικές του απόψεις, ο Κυριάκος Σιμόπουλος, έζησε και έδρασε αθόρυβα, στο περιθώριο της δημοσιότητας, μακριά από τους κύκλους που θα του εξασφάλιζαν πλατιά και επίσημη προβολή.

Πέθανε ήσυχα στις 14 Οκτωβρίου του 2001 στην Αθήνα.

quote:

---

Όπως βλέπεις και σε συνδυασμό με τα προηγούμενα γραπτά μου, τίποτα δε γράφω στον αέρα εν' αντιθέσει με ‘σένα.....που λίγο έλειψε να μας πείσεις να πάμε στην αρχαία Ελλάδα να γίνουμε δούλοι....μιας και τα περνούσαν τόσο όμορφα!

---

Στον αερα δεν γραφεις ομως μπουρδες , γραφεις !

quote:

---

-Οι τάπες σας έλειψαν...
Δεν ανοίγεις κανά βιβλίο λέω εγώ...έστω αυτό του Όμηρου, αν το είχες κάνει θα έβλεπες στην Οδύσσεια στο Δ' κεφάλαιο στο διάλογο της Ευρύκλειας με την Πηνελόπη, την Ευρύκλεια να φανερώνει μέσα από τα λόγια της τη θέση του δούλου στην αρχαία Ελλάδα:
"Τότε έτσι η βάγια Ευρύκλεια της Πηνελόπης είπε:
Θέλεις κυρά μου σφάξεμε με τ' άπονο μαχαίρι, θες χάρισέ μου τη ζωή.
Μα δε θα κρύψω λέξη. Τα γνώριζα όλα κι έδωσα σ' αυτόν όσα ζητούσε...."

Στην Οδύσσεια σαφώς και βλέπουμε ότι όχι μόνο οι δούλοι συνεργάζονταν
με τους κυρίους τους, αλλά και ότι τους δίνονταν και κτήματα και οίκος, δεν παύει όμως να βλέπουμε ότι ο κύριος είχε το δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στο δούλο του...εκτός και άν κάποιοι γκαβίζουν!

---

Τον κακο σου τον καιρο βλεπεις ασχετε ! Αναθεμα με αν εχεις διαβασει εστω και εναν στιχο απο την Οδυσσεια ...

ΣΟΦΟΝ ΤΟ ΣΑΦΕΣ
http://originalmakedon.blogspot.com/

quote:

---

Sesostris:
Το θέμα της δουλείας στην αρχαία Ελλάδα φίλε trexagireve , μπορεί να το έθεσε ο Αίολος , αλλά όπως διαφαίνεται καθαρά και από το εισαγωγικό του σημείωμα , για να αποδείξη με ιστορικά στοιχεία ότι ο θεσμός της δουλοκτησίας στην αρχαία Ελλάδα δεν είχε καμιά σχέση με το καθεστώς της δουλείας τόσο στα άλλα βαρβαρικά έθνη όσο και της ρωμαιοκρατίας .

---

Ο χριστιανός επίσκοπος Ιππόλυτος , στο έργο του «Ελεγχος κατά Πασών των Αιρέσεων» ασκεί πολεμική κατά του Βασιλείδη, καταγγέλλοντας αυτόν ως οπαδό του Αριστοτέλη . Ως γνωστόν, ο Ιππόλυτος όπως ο Ειρηναίος και ο Ωριγένης ανάλωσε τη ζωή του στην πολεμική κατά του Γνωστικισμού και του Μοναρχιανισμού . Στις αναλύσεις όμως του Ιππολύτου υπάρχουν σαφή αριστοτελικά στοιχεία περί ομωνυμίας, νοός που στοχάζεται εαυτόν, γένους και είδους, καθώς επίσης και στα περί ψυχής και περί κοσμολογίας . Όμως ο «Αριστοτέλης», τόσο του Ιππολύτου όσο και του Βασιλείδη, ήταν μια διαστρεβλωμένη εκδοχή, μια καρικατούρα θα έλεγα του κλασικού Αριστοτέλη .

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Ουδεποτε καταργηθηκε η δουλεια επι βυζαντιου , αλλα και μετα την πτωση του βυζαντιου ο θεσμος διατηρηθηκε σε πολλες επισκοπες που ειχαν αποκτησει (ληστρικα) μεγαλες εκτασεις και αυτο με την παροδο του χρονου οδηγησε (λογω της ανεχειας) σε νεες γενιες δουλων ,τους δουλοπαρικους .
Ευρωπαιε η γνωση δεν αποκτιεται αντιγραφοντας απο το διαδυκτιο ...
Αυτην την καραμελα , περι καταργησης της δουλειας , μπορεις να την γλυφεις για παντα , δεν λειωνει ευρωπαιε ... μονο αν βγαλεις την ζελατινη ισως καταφερεις κατι ... ερρωσθε !

---

Η αντιγραφή από το διαδίκτυο, δεν είναι κάτι που με χαρακτηρίζει.
Στα περισσότερα έχω τις παραπομπές από βιβλία που έχω στη βιβλιοθήκη μου όπως της Αρβελέρ, ή της Αικατερίνης Χριστοφυλοπούλου, απ' όπου και το παρακάτω απόσπασμα:
Βυζαντινή Ιστορία Γ'1 1081-1204 σελ. 275 κεφ/ γ' "Ελευθέρων άρχειν":
"Τον αυτοκράτορα Μανουήλ Α' Κομνηνό εκτός των θεολογικών προβλημάτων απασχολούσαν και κοινωνικά.
Έτσι δικαιολογών την έκδοση νομοθετικής ρυθμίσεως διακηρύσσει "ελεθέρων άρχειν Ρωμαίων, ού μενούν ανδραπόδων ήθελεν." (Κίναμος σελ. 276).
Αφορμή στάθηκε η παρατήρηση ότι ελεύθεροι πολίτες χωρίς πόρους ζωής αναγκάζονται "μισθού την ελευθερίαν απόδοσθαι" και να υπηρετούν σε ανθρώπους "εν περοχαίς και αξιώμασι και των εύ γεγονότων" (δηλ. πλούσιους αξιωματούχους), χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν αυτήν την εξουθενωτική εργασία, για την οποία είχαν πάρει κάποιο αντάλλαγμα που "ήν το τριώβολον ίσως καταβαλλόμενον μίσθωμα ελευθέρων ανθρώπων ωνή και συμβόλαιον ούτω κακοτυχές" (Κίναμος σ.275).

για την Αρβελέρ έχω ξαναγράψει....... ας ξαναγράψω όμως για να δεις τι σόι ιστορικός είναι:
ΕΛΕΝΗ AHRWELER-ΓΛΥΚΑΤΖΗ Α΄ Πρύτανης Πανεπιστημίου Παρισίων,
Διευθύντρια στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικών
Ερευνών της Γαλλίας (CNRS Αποτέλεσε την
πρώτη γυναίκα πρόεδρο του τμήματος Ιστορίας
στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης το 1967 και την πρώτη γυναίκα πρύτανη του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, στην 700 χρόνων ιστορία του το 1976, όπως και πρύτανης του Πανεπιστημίου της Ευρώπης.
Διευθύντρια του Κέντρου Χριστιανικής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Paris Επίτιμη Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Βυζαντινών Σπουδών

...λίγα λόγια για την Χριστοφιλοπούλου, γιατί καλό θα είναι να συστήνουμε και τις πηγές μας.
Αικατερίνη Χριστοφιλοπούλου, σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στα Πανεπιστήμια Αθηνών, Μονάχου και Βιέννης.
Αριστούχος διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.
Διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και καθηγήτρια της Βυζαντινής Ιστορίας.

Όπως βλέπεις και σε συνδυασμό με τα προηγούμενα γραπτά μου, τίποτα δε γράφω στον αέρα εν' αντιθέσει με ‘σένα.....που λίγο έλειψε να μας πείσεις να πάμε στην αρχαία Ελλάδα να γίνουμε δούλοι....μιας και τα περνούσαν τόσο όμορφα!

quote:

---

ΑΔΙΑΒΑΣΤΟΣ:
Καλως τον ! Μας ελειψαν οι σαχλαμαρες .... Σε ποιούς διαλόγους φαινεται ; Να μας τους παρουσιασεις . Στον Ομηρο φαινεται ακριβως το αντιθετο , οτι δηλαδη οι σχεσεις των κυριων προς δουλους ησαν πατριαρχικες , αλλωτε φιλικες και ενιοτε αδελφικες . Παραδειγμα , στην οδυσσεια ,ραψωδια ζ΄ , βλεπουμε την Ναυσικα να παιζει βολους με τις δουλες και να τις γλυκοτραγουδα : σφαίρῃ ταὶ δ᾽ ἄρ᾽ ἔπαιζον, ἀπὸ κρήδεμνα βαλοῦσαι·τῇσι δὲ Ναυσικάα λευκώλενος ἤρχετο μολπῆςδηλ. : βγάλαν τὶς μπόλιες κι ἔπαιξαν τὴ σφαῖρα ἀνάμεσά τους.
κι ἡ ἀσπροχέρα ἡ Ναυσικᾶ τοὺς γλυκοτραγουδοῦσε.
Παρομοια περιστατικα που σε βγαζουν ψευτη εχουμε παρα πολλα (με τον Οδυσσεα π.χ. να λεει στους δουλους του ,Ευμαιο και Φιλοιτιο " θελω να ειστε φιλοι και αδελφοι του Τελεμαχου μου")
Καθεσαι και γραφεις ενα σωρο αηδιες ... τι να πω ...

---

-Οι τάπες σας έλειψαν...
Δεν ανοίγεις κανά βιβλίο λέω εγώ...έστω αυτό του Όμηρου, αν το είχες κάνει θα έβλεπες στην Οδύσσεια στο Δ' κεφάλαιο στο διάλογο της Ευρύκλειας με την Πηνελόπη, την Ευρύκλεια να φανερώνει μέσα από τα λόγια της τη θέση του δούλου στην αρχαία Ελλάδα:
"Τότε έτσι η βάγια Ευρύκλεια της Πηνελόπης είπε:
Θέλεις κυρά μου σφάξεμε με τ' άπονο μαχαίρι, θες χάρισέ μου τη ζωή.
Μα δε θα κρύψω λέξη. Τα γνώριζα όλα κι έδωσα σ' αυτόν όσα ζητούσε...."

Στην Οδύσσεια σαφώς και βλέπουμε ότι όχι μόνο οι δούλοι συνεργάζονταν
με τους κυρίους τους, αλλά και ότι τους δίνονταν και κτήματα και οίκος, δεν παύει όμως να βλέπουμε ότι ο κύριος είχε το δικαίωμα ζωής και θανάτου επάνω στο δούλο του...εκτός και άν κάποιοι γκαβίζουν!

quote:

---

Sesostris:
Μεγάλη η γεναιοψυχία του Γενναδίου .... .Αν ζούσε ο Πλήθων την εποχή εκείνη να είσαι σίγουρος ότι θα τον έκαιγε και αυτόν ακολουθώντας την πρακτική των πεφωτισμένων προκατόχων του

---

Τότε να σε ενημερώσω ότι γνωρίζονταν μεταξύ τους και όχι μόνο κανείς δεν πείραξε τον Πλήθων αλλά όταν πέθανε, τον έθαψαν οι Βυζαντινοί με τιμές....όσο όμως ξέρω εγώ από παστίτσιο άλλο τόσο ξέρεις εσύ από ιστορία.
Η μεταξύ τους κόντρα κράτησε για πάνω από μία δεκαετία και σταμάτησε με τον θάνατο του Πλήθων από βαθιά γεράματα κάπου το 1450-2....οπότε είχε όλο το χρόνο μπροστά του όχι μόνο να τον κάψει αλλά τον έχει έγκλειστο σε κάποιο σκοτεινό μπουντρούμι και να τον βασανίζει με τους παραπάνω τρόπους που ανέφερε ο Αδιάβαστος.....αλλά είστε τόσο αδιάβαστοι που συνεχώς εκτίθεστε.

quote:

---

Sesostris:
Γιατί η εκκλησία είχε αποδεχθεί την αριστοτελική διδασκαλία που ήταν σε πλήρη αντίθεση με τις απόψεις της ? Μόνο ελάχιστα δέχθηκε από τον Αριστοτέλη και αυτά αφού φρόντισε να τα παρερμηνεύση , (παλιά της τέχνη κόσκινα) , και να τα φέρη στα μέτρα της .

---

?
Ο Αριστοτέλης δίδαξε ότι τα όντα είναι ιεραρχημένα, ένα μόνο Όν είναι εντελώς καθαρή πραγματικότητα και έχει αναλλοίωτη μορφή, ο Θεός, που έδωσε την πρώτη ώθηση στην κίνηση και στη ζωή.
Ο Θεός για τον Αριστοτέλη είναι η έμφυτη ψυχή του κόσμου και οι παλαιοί θεοί που πίστευαν οι άνθρωποι, ήσαν απλώς οι δυνάμεις της φύσης.
Για την πρώτη αρχή της δημιουργίας του κόσμου, επέλεξε την συμβολική φράση "Εν δυνάμει Όν " και το "Κινούν Ακίνητον".
Δίδαξε ότι το ύψιστο αγαθό του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία, που προέρχεται όχι μόνο από από τα πλούτη και τις απολαύσεις, αλλά κυρίως από την υγεία και την Αρετή.

Τώρα κατά πόσο αυτά που δίδασκε ήσαν κοντά στο δωδεκάθεο και μακριά από τον Χριστιανισμό, ας το κρίνει ο αναγνώστης, αφού λάβει υπόψη του ότι ο Αριστοτέλης δεν είχε καν ακούσει τη χριστιανική διδασκαλία.... Που και να την είχε ακούσει δηλαδή!
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι ο μέγας φιλόσοφος και Θεολόγος Θωμάς Ακινάτης έγραψε:"O Αριστοτέλης, ήτο η μεγαλύτερη φιλοσοφική αυθεντία, που μου έμαθε να ξεχωρίζω την Θεολογία από τις φιλοσοφικές επιστήμες, μου είναι αρεστή η φράση του: "Η γνώσις του είναι Θεόν, φυσικώς ημίν εγκατέσπαρται".

Τι θα γίνει βρε Sesostris? δε θα βρείτε κάποιον αρχαίο φιλόσοφο της προκοπής να εκθειάζει το δωδεκάθεο?......όλοι εναντίων του ήσαν?....δε μπορεί!!! άντε φέρε μας κανέναν....αν θες βοήθεια πες το!

quote:

---

Sesostris:
Δεν την κρίνω εγώ , η ιστορία την κρίνει , και την ιστορία όσο και να προσπαθούν να την αλλοιώσουν οι ρασοφόροι και τα φερέφωνά τους ούτε ανασκευάζεται ούτε αλλοιώνεται . Όσο για τον Ανθρακίτη , αυτός ήταν από τους ελάχιστους φωτισμένους κληρικούς και είχε την ίδια αντιμετώπιση μ’ αυτούς από την σκοταδιστική πλειοψηφία της εκκλησίας .

---

Καημένε Sesostris....η ιστορία χωρίς την εκκλησία θα ήταν τώρα Τούρκικη.

quote:

---

Sesostris:
Όταν δεν μπορούσαν πια να πείσουν το κοπάδι , έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία .

---

Τόσα ξέρεις τόσα λες....δε λες βέβαια και τίποτα...

quote:

---

Sesostris:
Το ότι είναι χριστιανική ποσώς με ενδιαφέρει . Ο καθ’ ένας έχει δικαίωμα να πιστεύη ότι τον βολεύει δίχως όμως να παρεμβαίνη στο δικαίωμα των άλλων να κάνουν το ίδιο. Άλλο όμως επικρατούσα θρησκεία και άλλο επικρατούσα εκκλησία όπως είναι σήμερα . Αυτό που με ενδιαφέρει λοιπόν είναι το ότι λόγω της διαπλοκής μεταξύ των πατέρων της βουλής με τους πατέρες της εκκλησίας καταπατείται η ανεξιθρησκεία στη χώρα μας και οι διακριτοί ρόλοι μεταξύ κράτους και εκκλησίας , με αποτέλεσμα η εκκλησία να επεμβαίνει προκλητικά στα του κράτους , και να πιέζη επιβάλλοντας τις απόψεις της τόσο στην παιδεία όσο και σε άλλα θέμα αρμοδιότητας του κράτους όπως π.χ. η καύση των νεκρών που αν και ψηφίστηκε ο σχετικός νόμος λόγω των παρεμβάσεών της καρκινοβατεί .

---

Παραμύθια της χαλιμάς.
Στα σχολεία η προσευχή είναι προαιρετική. Καμία επιβολή στην παιδεία δε γίνεται, αντιθέτως "κάποιοι" προσπαθούν να επιβάλλουν τη μή διδασκαλία της πλειοψηφούσας θρησκείας στα σχολεία, παρ' όλο που το μάθημα των θρησκευτικών δεν είναι προαιρετικό.
Η διαπλοκή είναι καταδικαστέα απ' όπου και εάν προέρχεται.
Έτσι διαπλοκή είναι η προσπάθεια από τους χριστιανομάχους, να επιβληθεί στα σχολεία η μή διδασκαλία των θρησκευτικών, να αφαιρεθεί δηλαδή το δικαίωμα στα παιδιά να επιλέξουν ή όχι το μάθημα των θρησκευτικών στα σχολεία, ώστε τα Ελληνόπουλα να χάσουν έναν ακόμη σύνδεσμο με τη μητέρα Ελλάδα.....αυτό είναι η διαπλοκή.

Δεν έχετε όμως εναλλακτική λύση γιατί είστε ρηχοί άνθρωποι, ντρέπεστε όχι μόνο να μιλήσετε για το δωδεκάθεο, αλλά και να καταδικάσετε τη βία απ' όπου κι αν προέρχεται σε αντίθεση με εμάς τους χριστιανούς......ακόμη περιμένω και είναι η τρίτη φορά που σου το επισημαίνω να καταδικάσεις τους φασίστες της ανίερης συμμαχίας που πυρπόλησαν την εκκλησία των τριών ιεραρχών ΕΜΠ στις 26/3/2007......ακόμη περιμένω να κράξεις τις μαϊμούδες αυτές!!

quote:

---

Sesostris:
Γιατί μήπως γνωρίζεις και κανέναν άλλο ? Είναι φυσικό να μην την γνωρίζης αφού δεν την αναφέρουν οι χριστοσελίδες από τις οποίες αντιγράφεις τις απαντήσεις σου .

---

Κατάλαβα...ούτε εσύ δεν τη ξέρεις!!

quote:

---

Sesostris:
Μάλλον εσύ θα πρέπη να μου εξηγήσης σε ποιο στίχο της Ιλιάδας ή της Οδύσσειας γράφεται κάτι τέτοιο .

---

.... Κι' άλλος αδιάβαστος!!

quote:

---

Sesostris:
Στη Σπάρτη που διατηρούσε διαφοροποίηση ανάμεσα στους ελευθέρους Σπαρτιάτες πολίτες και τους είλωτες , υπήρχαν και οι λεγόμενοι Μόθωνες ή Μόθακες που ήταν παιδιά Ειλώτων ή νόθοι Σπαρτιάτες από μητέρα οικόσιτη , από τους είλωτες , που ανατρέφονταν σε σπίτια ελευθέρων πολιτών της Σπάρτης και σύμφωνα με τους σπαρτιατικούς νόμους ώστε να αποβαίνουν «μάλα ευειδείς και των εν τη πόλει καλών ουκ άπειροι» . Στη συνέχεια αυτοί απελευθερώνονταν .

---

Α!.....φαίνεται μάλλον, ότι κάποιοι από αυτούς βαριόντουσαν να περιμένουν και έκαναν επανάσταση...

quote:

---

Sesostris:
Ο Αθηναίος (271 Ε) , (αυτόν τον έχεις ακουστά???) , γράφει : «Πολλάκις οι Λακεδαιμόνιοι ηλευθέρωσαν δούλους , και ους μεν αφέτας εκάλεσαν , ους δε, ους δε ερυκτήρας . » . Αυτοί υπηρετούσαν στον στόλο , ονομαζόντουσαν Δεσποσιοναύτες και μετά από υιοθεσία γινόντουσαν γνήσιοι Σπαρτιάτες πολίτες . Μερικοί από αυτούς μάλιστα υπήρξαν διαπρεπείς στρατηγοί όπως ο ναύαρχος Καλλικρατίδης , ο Λύσανδρος , αλλά και ο Γύλιπος ο ικανότερος στρατηγός των Σπαρτιατών κατά τον Πελοποννησιακό Πόλεμο ο οποίος ήταν Μόθων .

---

Φαίνεται δε θα πήρε το αυτί του για την επανάσταση των ειλώτων.
-Να δεις πόσοι Έλληνες αφού έγιναν μουσουλμάνοι πήραν το μέρος των Τούρκων!!.....και μάλιστα η επανάσταση της Κύπρου καταπνίγηκε από Έλληνα ναύαρχο μουσουλμάνο...πρώην χριστιανό.
Όταν το συμφέρον επιτάσσει Sesostris, τους έδιναν δικαιώματα. Αν κάνω λάθος, αιτιολόγησέ μου τις επαναστάσεις που έκαναν οι είλωτες.

quote:

---

Sesostris:
Η φαντασία σου καλπάζει . Ο Αριστοτέλης ήταν «Μέτοικος» , δηλαδή αλλοδαπός , και σύμφωνα με τους τότε νόμους οι μέτοικοι δεν επιτρεπόταν να αγοράσουν και να κατέχουν κτηματική περιουσία . Εδώ μέχρι και σήμερα σε αρκετά κράτη υπάρχουν νόμοι που είτε απαγορεύουν εντελώς την αγορά ακινήτων από ξένους είτε επιτρέπουν την αγορά τους , όμως με χρονικό όριο ιδιοκτησίας το οποίο είναι συνήθως διάρκειας 99 ετών . Μη μπλέκεις λοιπόν την απαγόρευση κτήσεως γης από τους μετοίκους με τις συνθήκες διαβιώσεως των δούλων . Είναι δύο πράγματα εντελώς ασύνδετα και άσχετα μεταξύ τους .

---

Δεν τα μπλέκω.......απλά τονίζω ότι ο Αριστοτέλης στην αρχαία Ελλάδα θεωρείτο "ξένος" στην Αθήνα του Περικλη! και είχε περιορισμένα δικαιώματα.....πόσο μάλλον ο δούλος!

quote:

---

Sesostris:
Σε ποια «ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ» , Πυρσού , Ηλίου , Ελευθερουδάκη ? Τόμος ? σελίδα ????

---

Mόνο η Πυρσού έχει αυτόν τον τίτλο....κοίταξε στο λύμα ΔΟΥΛΕΙΑ (Δ'16)........μάλιστα λέει σχετικά: "Oι αρχαίοι ιστορικοί αναφέρουσιν, ότι εν τη Ελλάδι πολλάκις εσημειώθησαν αιματηραί εξεγέρσεις των δούλων κατά των κυρίων των." (39η σειρά)

Ποντιακή Ιστορία

"Ο πιο σοφός άνθρωπος μπρος στο Θεό θα φανεί πίθηκος και στη σοφία και στην ομορφιά και σ' όλα τ' άλλα."(Ηράκλειτος).

Edited by - europaios2 on 16/03/2010 01:33:02