quote:

---

PREDATOR
Τοτε και μονο ενοχληθηκε ο Χιτλερ και "αναγκαστηκε" να κατεβει στα Βαλκανια

---

Να συμπληρώσω μόνον πως εκείνη την εποχή ο Χίτλερ είχε ήδη φτάσει στη Ρουμανία, και ανησύχησε για το βομβαρδισμό των πετρελαϊκών εγκαταστάσεων στη Ρουμανία από την αγγλική αεροπορία που ήδη στάθμευε στη Θεσσαλονίκη.

Και να κάνω ένα πρώτο και συνοπτικό σχόλιο:

Ο Χίτλερ ήταν αρχηγός της Γερμανίας από το 1933 μέχρι το 1945.

1. Κανείς δεν ασχολείται με την περίοδο 1933-1939.

2. Η κριτική αναφέρεται στην περίοδο μόνον 1939-1945 και μέσα από πηγές που έχουν κατά βάση γραφεί από τους νικητές

3. Δεν μπορεί να γίνει σοβαρή κριτική πάνω σε γεγονότα και καταστάσεις του πολέμου, καθώς σε πολλές περιπτώσεις η έκφραση αντίθετης γνώμης (π.χ. άρνηση του εβραϊκού "ολοκαυτώματος") είναι ποινικοποιημένη.

4. "Εγκληματίες πολέμου", όπως αποδείχτηκε με τις δίκη-παρωδία της Νυρεμβέργης (την οποία χαρακτήρισε έτσι ενας εκ των δικαστών) δεν είναι αυτοί που πραγματικά εγκληματούν στον πόλεμο (π.χ. Αμερικανοί στη Χιροσίμα, στο Ναγκασάκι και στη Δρέσδη, Σοβιετικοί στο Βερολίνο) αλλά αυτοί που χάνουν τον πόλεμο και οι οποίοι δικάζονται γι'αυτό.

5. Οταν τον 20ό αιώνα, με την άκρατη πληροφόρηση που υπάρχει, πείστηκαν οι Ευρωπαίοι πως ο Μιλόσεβιτς ήταν "εγκληματίας πολέμου", μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο εύκολο θα ήταν να πειστεί κανείς για μια παρόμοια περίπτωση 60 χρόνια πριν.

6. Στην περίπτωση του Χίτλερ και της καταδίκης της πολιτικής του έναντι των Εβραίων χρησιμοποιούνται δύο μέτρα και δύο σταθμά. Κανείς για παράδειγμα δεν καταδίκασε τους Αμερικανούς για παρόμοια συμπεριφορά έναντι των Γιαπωνέζων που ζούσαν στις Η.Π.Α.

7. Ιστορικές πηγές που καταγράφουν απόψεις αντίθετες με τις (πολλάκις αναπόδεικτες) επικρατούσες, αποσύρονται, κατάσχονται, καίγονται ενώ οι συγγραφείς τους διώκονται.

Τα παραπάνω δεν αποτελούν προσπάθεια δικαιολόγησης ή υπεράσπισης οποιουδήποτε αλλά απλές σκέψεις.

macedon

quote:

---

7. Ιστορικές πηγές που καταγράφουν απόψεις αντίθετες με τις (πολλάκις αναπόδεικτες) επικρατούσες, αποσύρονται, κατάσχονται, καίγονται ενώ οι συγγραφείς τους διώκονται.

---

ΜΗΝΙΝ ΑΕΙΔΕ ΘΕΑ...

Όταν βρώ χρόνο, θα σου παραθέσω μερικά αποσπάσματα απο το βιβλίο του Βασίλη Ραφηλίδη "Οι λαοί των Βαλκανίων", το οποίο έχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τους Αλβανούς και τους Αρβανίτες.

Όχι ότι πιστεύω, πως θα αποκατασταθούνε οι δομές ορισμένων πολτοποιημένων εγκεφάλων, οι οποίοι μπήκανε για τα καλά στο μίξερ της ιστορικής παραφιλολογίας, αλλά καλό είναι να μην γράφονται τέτοια παρατράγουδα σε ένα φόρουμ, που μπορεί να το διαβάζουνε και μικρά παιδιά.

@ macedon

quote:

---

1. Κανείς δεν ασχολείται με την περίοδο 1933-1939.

---

Οι νόμοι της Νυρεμβέργης ψηφιστήκανε το 1935. Και είναι ενδεικτικοί, αν όχι αποδεικτικοί για τον φυλετικό ρατσισμό του γ Ραϊχ.

“Why do my eyes hurt?”
“You’ve never used them before.”

quote:

---

macedon
Κανείς δεν ασχολείται με την περίοδο 1933-1939.

samuel1974
Οι νόμοι της Νυρεμβέργης ψηφιστήκανε το 1935. Και είναι ενδεικτικοί, αν όχι αποδεικτικοί για τον φυλετικό ρατσισμό του γ Ραϊχ.

---

Προφανώς και εννοούσα κάτι τελείως διαφορετικό αλλά μάλλον δεν θέλησες να το καταλάβεις. Δεν είναι δα και η πρώτη φορά.

Επίσης κανείς δεν αμφισβήτησε το φυλετισμό του Γ΄ Ράιχ. Αλλα πράγματα αμφισβητούνται, αλλά δυστυχώς αυτοί που τα αμφισβήτησαν και παρέθεσαν και τα σχετικά ιστορικά, στατιστικά και πολιτικά στοιχεία, βρέθηκαν στη φυλακή, στην ανεργία, με απώλεια του δικαιώματος σύνταξης, με απώλεια της θέσης τους, με εξοντωτικά πρόστιμα και με τα βιβλία τους απαγορευμένα και κατασχεμένα.

Βλέπεις οι Εβραίοι έχουν μακρύυυυυυ χέρι.

macedon

quote:

---

Επίσης κανείς δεν αμφισβήτησε το φυλετισμό του Γ΄ Ράιχ. Αλλα πράγματα αμφισβητούνται, αλλά δυστυχώς αυτοί που τα αμφισβήτησαν και παρέθεσαν και τα σχετικά ιστορικά, στατιστικά και πολιτικά στοιχεία, βρέθηκαν στη φυλακή, στην ανεργία, με απώλεια του δικαιώματος σύνταξης, με απώλεια της θέσης τους, με εξοντωτικά πρόστιμα και με τα βιβλία τους απαγορευμένα και κατασχεμένα.

---

Επειδή αυτά που γίνανε δεν απέχουνε και πολύ χρονικά, εκτός απο τα ιστορικά στοιχεία υπάρχουνε και οι μαρτυρίες ατόμων που ζήσανε το Γ Ραϊχ στο πετσί τους.

Εμένα προσωπικά δεν θα με έπειθε κανένα ιστορικό στοιχείο που θα αμφισβητούσε π.χ. το Ολοκαύτωμα, γιατί συγγενικό μου πρόσωπο συνελήφθη σαν Κομμουνιστής απο τους Γερμανούς και στάλθηκε για καταναγκαστικά έργα στη Γερμανία. Βρέθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ντάχαου. Το τι γινότανε εκεί, το ακούσαμε εμείς οι συγγενείς του απο τον ίδιο...

Μια πληροφορία που αυτές που άκουσα, είναι π.χ. ότι το σαπούνι απο άνθρωπο έχει χρώμα σαν το τρίχωμα απο τη ράχη της αλεπούς...

“Why do my eyes hurt?”
“You’ve never used them before.”

Edited by - samuel1974 on 27/10/2008 15:36:21

quote:

---

samuel1974
Επειδή αυτά που γίνανε δεν απέχουνε και πολύ χρονικά, εκτός απο τα ιστορικά στοιχεία υπάρχουνε και οι μαρτυρίες ατόμων που ζήσανε το Γ Ραϊχ στο πετσί τους.

---

Και που είναι περιορισμένα (τα γεγονότα) στο μικρόκοσμό τους, σαφώς σναισθηματικά φορτισμένα, που για τους λόγους αυτούς (και άλλους) δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση ιστορική πηγή και αποδείξεις για γενικευμένες καταστάσεις.

quote:

---

samuel1974
Εμένα προσωπικά δεν θα με έπειθε κανένα ιστορικό στοιχείο που θα αμφισβητούσε π.χ. το Ολοκαύτωμα

---

Αυτό είναι προφανές!

Αλλά επειδή μερικοί ενδεχομένως να πειθόταν από τα ιστορικά στοιχεία, σχετικά με τα διάφορα παραφιλολογικά παραμύθια που σερβίρονται εδώ και 60 χρόνια για διάφορους λόγους, οι υπεύθυνοι φρόντισαν να εξασφαλίσουν πως δεν θα κυκλφορούσαν τα στοιχεία αυτά και πως αν κανείς τα πίστευε, θα έπρεπε να τιμωρηθεί.

quote:

---

samuel1974
Μια πληροφορία που αυτές που άκουσα, είναι π.χ. ότι το σαπούνι απο άνθρωπο έχει χρώμα σαν το τρίχωμα απο τη ράχη της αλεπούς...

---

Νόμιζα ότι θα συμμετείχες με τη στοιχειώδη σοβαρότητα. Λάθος μου. Ας είναι.

macedon

Οι Αρβανίτες ξεκίνησαν απο την περιοχή του Αρβάνου (σημερινή αλβανία). Η περιοχή της σημερινής αλβανίας είναι η Ιλλυρία κοιτίδα των δωριέων. Οι Ελληνες Αρβανίτες ήθαν στην Ελλάδα πρίν απο την οθωμανική κατάκτηση και για αυτό παρουσιάζουν χαρακτιριστικά τα οποία δεν απαντούνται σε κανέναν άλλο λαό της Ελλάδας(εκτός των σφακιανών) ή της Βαλκανικής χερσονήσου.

Οι Ελληνες Αρβανίτες δεν εδέχθησαν την επιρροή της οθωμανικής κυριαρχίας στους λαούς της περιοχής στο ζήτημα της θρησκείας ή των φυλετικών επιμιξιών και κυρίως στο θέμα της κουλτούρας. Η Αρβανίτικη γλώσσα είναι η γλώσσα που μιλιόταν στην περιοχή της ιλλυρίας πρίν την οθωμανική κατάκτηση γι αυτό και διαφέρουν απο τα αλβανικά σε σημαντικό βαθμό. Είναι χαρακτιριστικό ότι οι σημερινοί αλβανοί χαρακτιρίζουν την αρβανίτικη γλώσσα ως αρχαία αλβανικά.

Τα ελληνικά αρβανίτικα απο μελέτες που έχουν γίνει περιέχουν πλήθως ομηρικών λέξεων η δε δομή της γλώσσας είναι λιτή και "βαριά". Είναι πολύ πιθανό να πρόκειται για μιά δωρική γλώσσα αρχαικού τύπου. Η κουλτούρα των αρβανιτών περιέχει μιά καθαρά δωρική ιδιοσυστασία. Λαός σκληρός, πολεμοχαρής, λιτός.
Η κύρια απασχόλησή τους ήταν η κτηνοτροφία (χαρακτιριστικό δωρικό στοιχείο) και η αγροτιά. Κοινωνία κλειστή μη δεχόμενη επιμιξίες. Οι διάφορες φατρίες είναι μιά ακόμη δωρική μορφή κοινωνικής συγκρότησης. Πάρα πολλά κοινά στοιχεία παρουσιάζουν οι έλληνες αρβανίτες με τους σφακιανούς της κρήτης και απο φυλετικής απόψεως και απο πλευράς κουλτούρας.

Είναι γνωστό ότι οι σφακιανοί προέρχονται απο τους δωριείς και κύριο χαρακτιριστικό τους είναι ότι ασχολούνται με την κτηνοτροφία καθώς επίσης το οτι είναι ανυπότακτοι και πολεμοχαρείς όπως και ότι έχουν ενδογαμική τάση. Τα ίδια ακριβώς χαρακτιριστικά παρουσιάζουν οι έλληνες αρβανίτες και ίσως και με πιό έντονο τρόπο.
Ακόμα το κύριο μουσικό όργανο της κρήτης είναι η λύρα η οποία προέρχεται απο την λέξη ιλλυρία-λύρα τόπος καταγωγής των ιλλυριών δηλαδή των δωριέων. Ενα ακόμα ενδεικτικό στοιχείο για την στενή συγγενική σχέση των σφακιανών με τους αρβανίτες είναι ότι απαντούνται επίθετα δισύλλαβα.
Ειδικά τα επίθετα των σφακιανών διαφέρουν απο τα υπόλοιπα της κρήτης πολλά απ αυτά είναι δισύλλαβα όπως των αρβανιτών. Ακόμα η ύπαρξη των φατριών-οικογενειών στους σφακιανούς είναι ένα ακόμα χαρακτιριστικό κοινό στοιχείο με τους αρβανίτες όπως και η βεντέτα η οποία στους σημερινούς αρβανίτες υπάρχει πολύ λιγότερο αντίθετα στους σφακιανούς έχει διατηρηθεί.

Ενα ακόμη χαρακτιριστικό στοιχείο μεταξύ σφακιανών και αρβανιτών είναι ορισμένα ενδυματολογικά στοιχεία θα τα λέγαμε δωρικά. Η χαρακτιριστική μαύρη ενδυμασία των σφακιανών έχει διατηρηθεί ατόφια μέχρι και σήμερα. Στους έλληνες αρβανίτες τα παλαιότερα χρόνια συναντούμε τα χαρακτιριστικά μαύρα σκουφιά χαρακτιριστικό των αρβανιτών της εποχής εκείνης.
Απο μία ατόφια μαρτυρία του προπερασμένου αιώνα αναφέρεται ότι τρείς αρβανίτες είχαν πάει σε μία μονή για να γίνουν μοναχοί. Ο ηγούμενος της μονής μόλις τους είδε κατάλαβε αμμέσως ότι ήταν αρβανίτες απο τα χαρακτιριστικά μαύρα σοκουφιά τους.

Στο Διαδύκτιο μπορεί να βρει κανείς κι άλλες πληροφορίες το αποτέλεσμα είναι ένα ότι οι Αρβανίτες πέραν κάποιας γλωσικής συγγένειας δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τους Αλβανούς.

quote:

---

Όταν βρώ χρόνο, θα σου παραθέσω μερικά αποσπάσματα απο το βιβλίο του Βασίλη Ραφηλίδη "Οι λαοί των Βαλκανίων", το οποίο έχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τους Αλβανούς και τους Αρβανίτες.

---

Το θέμα παιδιά είναι ο Αδόλφος Χίτλερ και ποιός είναι ο σκοπός του..
κάτι επι τούτου?

Διαβάζωντας αυτά που γράφεις...

quote:

---

Και που είναι περιορισμένα (τα γεγονότα) στο μικρόκοσμό τους, σαφώς σναισθηματικά φορτισμένα, που για τους λόγους αυτούς (και άλλους) δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση ιστορική πηγή και αποδείξεις για γενικευμένες καταστάσεις.

---

...υποψιάζομαι ότι είσαι θιασώτης συνωμοσιολογικών θεωριών...

quote:

---

Αλλά επειδή μερικοί ενδεχομένως να πειθόταν από τα ιστορικά στοιχεία, σχετικά με τα διάφορα παραφιλολογικά παραμύθια που σερβίρονται εδώ και 60 χρόνια για διάφορους λόγους, οι υπεύθυνοι φρόντισαν να εξασφαλίσουν πως δεν θα κυκλφορούσαν τα στοιχεία αυτά και πως αν κανείς τα πίστευε, θα έπρεπε να τιμωρηθεί.

---

...οι υποψίες μου αρχίζουνε να επιβεβαιώνονται...

quote:

---

Νόμιζα ότι θα συμμετείχες με τη στοιχειώδη σοβαρότητα. Λάθος μου. Ας είναι.

---

...και πρέπει φυσικά να το κάνεις, αυτό που κάνεις, γιατί μάλλον αυτό επιτάσσει η ιδεολογία σου.

Θα σου αφιερώσω λίγους στίχους απο το ποίημα του Καβάφη "Η Σατραπεία"

"...Και τι φρικτή η μέρα που ενδίδεις,
(η μέρα που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
και φεύγεις οδοιπόρος για τα Σούσα,
και πηαίνεις στον μονάρχην Aρταξέρξη
που ευνοϊκά σε βάζει στην αυλή του,
και σε προσφέρει σατραπείες και τέτοια.
Και συ τα δέχεσαι με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις..."

“Why do my eyes hurt?”
“You’ve never used them before.”

quote:

---

samuel1974
υποψιάζομαι ότι είσαι θιασώτης συνωμοσιολογικών θεωριών

---

Προφανώς έχεις μαύρα μεσάνυχτα για τις διώξεις αυτών που δε συμφωνούν με την "επίσημη" (εβραϊκή) άποψη περί "ολοκαυτώματος" (εκτός αν τα στοιχεία του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου-ΚΙΣ απ'όπου αντλείς τα "ιστορικά" σου στοιχεία πολλάκις, δεν έχει τίποτε σχετικό).

Προφανώς έχεις και μαύρα μεσάνυχτα γι'αυτούς που έχασαν τη σύνταξή τους, τη θέση τους ή την ελευθερία τους γιατί δημόσια δήλωσαν πως δεν υπήρχε "ολοκαύτωμα" (δηλαδή οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης των Εβραίων).

Αυτή τη στιγμή η άρνησή του είναι ποινικοποιημένη ήδη σε 10 χώρες της Ευρώπης και οι ποινές φυλάκισης γι'αυτούς που αμφισβητούν το θέμα του "ολοκαυτώματος" είναι:

Αυστρία: 10 χρόνια
Λιθουανία: 10 χρόνια
Γερμανία: 5 χρόνια
Ρουμανία: 5 χρόνια
Σλοβακία: 3 χρόνια
Πολωνία: 3 χρόνια
Τσεχία: 2 χρόνια
Γαλλία: 2 χρόνια
Βέλγιο: 1 χρόνος
Ισπανία: δεν καθορίζεται ανώτατο όριο.

Πηγή: Ελευθεροτυπία 27/10/2008, σελ.

Θα σου παρέθετα και τα στοιχεία αυτών που υποστηρίζω, αλλά όπως είπες, δεν έχουν καμία σημασία για σένα, μια και έχεις το συγγενή σου, οπότε να μην κάνω τζάμπα τον κόπο.

Είναι πάντως αξιοπρόσεκτο πώς οι Εβραίοι εμφανίζονται σαν ΤΑ θύματα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, όταν υπάρχουν λαοί που είχαν πολλαπλάσια θύματα, όπως για παράδειγμα οι Σοβιετικοί. Ισως τα ανταλλάγματα που αποκόμισαν (δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, πολεμικές αποζημιώσεις από τη Γερμανία, διεθνής "συμπάθεια" και ανοχή στα εγκλήματά τους) από τα διάφορα παραμύθια που επί 60 χρόνια συντηρούνται, να μην είναι άσχετα από τις διάφορες φαντασιώσεις που γράφτηκαν σχετικά μ'αυτούς, μία από τις οποίες σημειώνεις παρακάτω:

quote:

---

samuel1974
Μια πληροφορία που αυτές που άκουσα, είναι π.χ. ότι το σαπούνι απο άνθρωπο έχει χρώμα σαν το τρίχωμα απο τη ράχη της αλεπούς...

---

Δεν ξέρω από πού αντλείς τις γελοιότητες αυτές αλλά θα ήθελα να ρωτήσεις την πηγή σου αν εκτός από "σαπούνια" βγάζανε και άλλα προϊόντα καθαρισμού (σαμπουάν, αφρόλουτρα, κτλ.) και τι χρώμα είχαν αυτά.

macedon

quote:

---

Είναι πάντως αξιοπρόσεκτο πώς οι Εβραίοι εμφανίζονται σαν ΤΑ θύματα του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, όταν υπάρχουν λαοί που είχαν πολλαπλάσια θύματα, όπως για παράδειγμα οι Σοβιετικοί.

---

Επ ευκαιρίας μιας και μιλούσαμε για τους Αρβανίτες τους Ιλλυρούς και τους Αλβανούς ρίξτε μια ματιά εδώ και θα καταλάβετε.
http://www.albanian.com/community/vbl/showthread.php?t=10350

quote:

---

allzaro
Το οτι οι Ναζί μισούσαν τους Εβραίους πολύ περισσότερο απο αλλους λαούς αυτό σίγουρα έστεκε.

---

Προφανώς!

Οι Εβραίοι χαρακτηρίστηκαν ως "εχθροί του κράτους" επίσημα (ουσιαστικά οι Γερμανοί επισημοποίησαν αυτό που υπήρχε σαν τάση σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και ειδικά στις γερμανόφωνες από τα μέσα του προηγούμενου αιώνα).

quote:

---

allzaro
Γιατί ομως να συμβαίνει κάτι τέτοιο που τους έκανε σαπούνια ή μπότες?

---

Κάτι τέτοιο αποτελεί πολεμική προπαγάνδα η οποία διατηρήθηκε. Σε ανάλογη προπαγάνδα είχαν προβεί π.χ. οι Βέλγοι στον Α΄ παγκόσμιο πόλεμο, όταν διαδίδανε πως οι Γερμανοί πετούσαν μωρά στον αέρα και τα κάρφωναν με τις ξιφολόγχες για να διασκεδάσουν, κάτι που αναιρέσανε μετά τον πόλεμο, παραδεχόμενοι ότι επρόκειτο για ψέμμα.

Πάντως, δε βρέθηκε κανένα εργοστάσιο "σαπωνοποιίας" στα στρατόπεδα συγκέντρωσης

quote:

---

allzaro
Αν δεχθούμε οτι πρόκειται για μια μεθοδευμένη παραπληροφόρηση και πάλι θα πρέπει να αναρρωτηθούμε το γιατί?

---

Γιατί άραγε;

Εκτός των πολλών ωφελειών που προέκυψαν (και προκύπτουν) για τους εβραίους απ'αυτήν την ιστορία, (οικονομικά, πολιτικά), το μεγαλύτερο ώφελος ήταν η ίδια η εξαφανιση του αντισημιτισμού.

Ετσι σήμερα, οποιοσδήποτε αμφισβητήσει όχι το "ολοκαύτωμα", αλλά και αυτές ακόμη τις πολιτικές πρακτικές του Ισραήλ, κι αυτήν ακόμη την πιο απλή ενέργεια ενός Εβραίου ιδιώτη, αυτόματα χαρακτηρίζεται ως "Νεοναζί", "αντισημίτης", "χιτλερικός", "φασίστας", κτλ. κτλ., με αποτέλεσμα να έχει τεθεί ολόκληρο το Ισραήλ στο απυρόβλητο.

Ποιός για παράδειγμα θα είχε το θάρρος να παραπέμψει τον Αριέλ Σαρόν ως εγκληματία πολέμου (κατηγορία που του αποδόθηκε από πλήθος φορέων ανά τον κόσμο) και δεν θα κατηγορούνταν για ... Ναζί;

Τέλος πάντων, επειδή εγώ δεν θα ήθελα να χαρακτηριστώ από μερικούς ανόητους (που ευδοκιμούν εδώ μέσα) ΚΑΙ Ναζί (μετά από οπαδός του Σύριζα, εθνικιστής, κομμουνιστής, άθεος, δωδεκαθεϊστής, σατανιστής, κτλ. κτλ.) σταματάω την κουβέντα εδώ.

Μπορούμε αν θέλεις να συζητήσουμε πάνω σε άλλα θέματα της εποχής του Χίτλερ αλλά θα σκεπτόμουν πολύ να συζητήσω πάνω στο "ολοκαύτωμα", το οποίο προσκρούει τόσο πάνω στα ιστορικά γεγονότα όσο και σ'αυτά της κοινής λογικής.

macedon

quote:

---

Τέλος πάντων, επειδή εγώ δεν θα ήθελα να χαρακτηριστώ από μερικούς ανόητους (που ευδοκιμούν εδώ μέσα) ΚΑΙ Ναζί (μετά από οπαδός του Σύριζα, εθνικιστής, κομμουνιστής, άθεος, δωδεκαθεϊστής, σατανιστής, κτλ. κτλ.) σταματάω την κουβέντα εδώ.

---

Τα πρώτα χρόνια
Καταγωγή
Ο Χίτλερ φρόντισε να μείνουν μέχρι σήμερα πολλά αναπάντητα ερωτήματα σχετικά με την καταγωγή και την ζωή του πριν την ανάμιξή του στην πολιτική. Το 1930 είπε για τους πολιτικούς του αντίπαλους: "Ποτέ δεν κάνει να μάθουν για τις ρίζες μου και για την οικογένειά μου." (Κρόκοβ)

Για αυτό το λόγο, το καλοκαίρι του 1938, αμέσως μετά την προσάρτηση της Αυστρίας (Anschluss), εκκένωσε και κατέστρεψε τα χωριά των γονέων και των παππούδων του (Ντόλερσχαϊμ και Στρόνες) στην βορειοδυτική Αυστρία και τα μετέβαλε σε πεδία ασκήσεων του στρατού. Οι Κέρσοου, Κρόκοβ και άλλοι βιογράφοι του πιστεύουν ότι ο λόγος γι’αυτά τα μέτρα θα πρέπει να αναζητηθεί στην ασαφή και μη απαλλαγμένη από αιμομιξία καταγωγή του. Οι ισχυρισμοί του ίδιου του Χίτλερ στο βιβλίο του "Mein Kampf" (Ο Αγών μου), εξυπηρετούν πάνω από όλα το προσωπικό του στιλ που θέλει να παρουσιάσει και γι' αυτό δεν είναι και πολύ αξιόπιστοι.

Ο κατοπινός δικτάτορας γεννήθηκε το 1889 στο Μπράουναου αμ Ινν (Braunau am Inn), στα βόρεια σύνορα της Αυστρίας. Ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά του τελωνειακού υπάλληλου Αλόισιου Χίτλερ και της τρίτης του γυναίκας Κλάρας Χίτλερ, μιας ανιψιάς του. Από τα έξι αυτά παιδιά μόνον ο Αδόλφος και η αδερφή του Πάουλα έφτασαν ως την εφηβεία. Ο Aλόισιος Χίτλερ είχε εκτός από αυτά και άλλα δύο παιδιά, τον εξώγαμο Αλόισιο Τζούνιορ και την Ανγκέλα, που ήταν κόρη της δεύτερης γυναίκας του.

Στο "Mein Kampf" ο Χίτλερ περιγράφει τον πατέρα του ως αυστηρό, αυταρχικό και, καμιά φορά, ακόμα και οξύθυμο και βίαιο. Είναι, όμως, αμφισβητήσιμο αν η ανατροφή του Χίτλερ υπήρξε πιο αυστηρή από την καθιερωμένη εκείνο τον καιρό. Ο Χίτλερ ποτέ δεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στον πατέρα του. Το 1876 (όταν ο Αλόισιος ήταν πλέον 40 ετών και η μητέρα του είχε πεθάνει πριν από 30 χρόνια) και λόγω μιας αναμενόμενης κληρονομιάς από τον υποτιθέμενο θείο του, Γιόχαν Νέπομουκ Χίντλερ άλλαξε το οικογενειακό επώνυμο από Σίκλγκρουμπερ (Schicklgruber) σε Χίτλερ. Ο Αλόισιος, που ήταν εξώγαμο παιδί της αγροτικής υπηρέτριας Άννας Μαρίας Σίκλγκρουμπερ, πήρε έτσι το όνομα του άνδρα, που πίστευε ότι ήταν ο πατέρας του. Αυτός όμως, ο μυλεργάτης Γιόχαν Γκέοργκ Χίντλερ (Johann Georg Hiedler) δεν τον είχε αποδεχτεί ποτέ, επίσημα, ως γιο του. Η τροποποίηση του ονόματος Χίντλερ στο γνωστό Χίτλερ οφείλεται απλά και μόνο σε ένα ορθογραφικό λάθος του αρμόδιου υπαλλήλου στην καταγραφή του νέου επωνύμου του Αλόισιου.

Όπως φαίνεται, ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήξερε με απόλυτη βεβαιότητα ποιος ήταν ο παππούς του. Το γεγονός αυτό πρέπει να ήταν πολιτικά εκρηκτικό για τον προπαγανδιστή μιας ρατσιστικής ιδεολογίας, ο οποίος από την αρχή της δεκαετίας του 1920, γινόταν όλο και περισσότερο γνωστός. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι, από τότε ήδη, προσπαθούσαν συνεχώς να αποδείξουν ότι ο ηγέτης του αντισημιτικού και εξτρεμιστικά εθνικιστικού Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP) είχε ο ίδιος Εβραίους ή Τσέχους προγόνους. Για τις φήμες αυτές δεν βρέθηκαν αποδείξεις. Για τον Χίτλερ, όμως, αυτές οι φήμες, καθώς και οι κατά ένα μέρος αιμομικτικές σχέσεις στην οικογένειά του, ήταν αρκετός λόγος για να συσκοτίζει, όσο μπορούσε, την καταγωγή του.

Τα παιδικά χρόνια
Λόγω της εργασίας του Αλόισιου, η οικογένεια Χίτλερ μετακόμιζε συνεχώς, από το Μπράουναου στο Πάσαου, στο Λάμπαχ και τελικά στο Λέοντιγκ του Λιντς. Οι επιδόσεις του Αδόλφου στα διάφορα δημοτικά σχολεία ήταν καλές. Στο Γυμνάσιο, όμως, του Λιντς απέτυχε τελείως. Ήδη, από την πρώτη σχολική χρονιά, 1900/1901, ο Αδόλφος έμεινε στην ίδια τάξη, λόγω "έλλειψης φιλοπονίας", όπως σημείωσαν οι καθηγητές του. Στην τρίτη σχολική χρονιά, οι βαθμοί του ήταν τόσο κακοί, που φαινόταν πως θα απορριφθεί ξανά. Επειδή, όμως, είχε πεθάνει ο πατέρας του, κατόπιν παράκλησης της μητέρας του, το σχολείο δέχτηκε να τον προβιβάσει, αλλά με τον όρο ότι θα άλλαζε σχολείο. Ο Χίτλερ γράφτηκε στο σχολείο του Στέιρ, που ήταν λιγότερο απαιτητικό, αλλά ούτε εκεί οι επιδόσεις του βελτιώθηκαν. Τελικά, το φθινόπωρο του 1905, εγκατέλειψε το σχολείο, σε ηλικία 16 ετών, χωρίς να πάρει απολυτήριο.

Αργότερα (στο "Mein Kampf") o Χίτλερ παρουσιάζει τις αποτυχίες αυτές σαν ένα είδος "μαθησιακής απεργίας" εναντίον του πατέρα του, ο οποίος επέμενε να τον κάνει δημόσιο υπάλληλο, ενώ ο ίδιος ήθελε να γίνει ζωγράφος. Σ' αυτό υπάρχει μια δόση αλήθειας, γιατί ο Χίτλερ σε ολόκληρη τη ζωή του θεωρούσε τον εαυτό του ως παραγνωρισμένο καλλιτέχνη. Όσον αφορά όμως τη "μαθησιακή απεργία εναντίον του πατέρα του", ο οποίος ήθελε να τον κάνει οπωσδήποτε υπάλληλο, αυτό δεν αληθεύει: Ο πατέρας του πέθανε στις 3 Ιανουαρίου του 1903, σε ηλικία 65 ετών. Ο Αδόλφος ήταν τότε 13 ετών. Παρόλο που κανείς δεν τον "πίεζε" πλέον να ακολουθήσει σταδιοδρομία υπαλλήλου, οι επιδόσεις του δεν καλυτέρεψαν. Οι γνώσεις του από εκεί και πέρα, στην ουσία, δεν ήταν παρά οι γνώσεις ενός ημιμαθούς, ο οποίος μελετούσε τυχαίες πηγές δίχως ιδιαίτερη επιλογή.

Στη Βιέννη και στο Μόναχο
Από το 1905 και μετά ο Χίτλερ είναι σε θέση να ζήσει μια ανεξάρτητη μποέμικη ζωή. Εκτός από την οικονομική βοήθεια που έχει από την μητέρα του, παίρνει και κάποιο επίδομα επειδή έχασε τον πατέρα του σε μικρή ηλικία. Σκοπεύει να σπουδάσει στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βιέννης. Η Ακαδημία απορρίπτει δύο φορές την αίτηση του (1907 και 1908), λόγω έλλειψης ταλέντου. Από τότε, ο Χίτλερ δεν ξαναπροσπαθεί να βρει δουλειά, ή έστω να μάθει μια τέχνη. Μένει αρχικά στη Βιέννη, αλλά ξαναγυρίζει στο Λιντς, μετά το θάνατο της μητέρας του, από καρκίνο του στήθους, στις 21 Δεκεμβρίου 1907. Ενώ στο "Mein Kampf" παρουσιάζει τα χρόνια εκείνα σα γεμάτα από οικονομικές δυσκολίες και στερήσεις, στην πραγματικότητα, τουλάχιστον τα πρώτα χρόνια, δεν ζούσε και άσχημα: το επίδομα που έπαιρνε, μαζί με τα χρήματα που κέρδιζε από τις πωλήσεις των καλλιτεχνικών δημιουργιών του, ξεπερνούσε τον αρχικό μισθό ενός δασκάλου. Ωστόσο, ποτέ δεν θα λησμονήσει την απόρριψή του από την Ακαδημία της Βιέννης: Όταν ανήλθε στην εξουσία, εκδικήθηκε τους καθηγητές της, που τον είχαν απορρίψει, διώκοντάς τους.

Το 1909, σε ηλικία 20 ετών, εγκαθίσταται τελικά στην Βιέννη. Εκεί γνωρίζει τις ψευδοεπιστημονικές και νεοθρησκευτικές θεωρίες του ρατσιστή και αντισημίτη ιδεολόγου Γιεργκ Λαντζ φον Λίμπενφελς (Jörg Lanz von Liebenfels). Επίσης αφομοιώνει τον αντισημιτισμό διάφορων πολιτικών, όπως του Γκέοργκ Ρίτερ φον Σένερερ (Georg Ritter von Schönerer) που ήταν "Führer" (ηγέτης) του Παγγερμανικού Κινήματος, καθώς και του δήμαρχου της Βιέννης, Δρα Καρλ Λύγκερ (Karl Lueger). Η ιδέα του Χίτλερ για μια ανώτερη, άρια φυλή, την αποκαλούμενη "φυλή κυρίων" (Herrenrasse), πρέπει να σχηματίστηκε εκείνη την περίοδο. Ο ίδιος δεν αναφέρθηκε ποτέ στα πολιτικά του πρότυπα και είδωλα. Όπως αναφέρει, όμως, ο Άουγκουστ Κούμπιτσεκ (August Kubizek), ένας φίλος του Χίτλερ εκείνου του καιρού, σε αυτά τα χρόνια υπάρχει και κάτι άλλο, που ενθουσιάζει τον Χίτλερ ακόμη περισσότερο από ότι η πολιτική: η όπερα. Ιδιαίτερα, οι όπερες του Ρίχαρντ Βάγκνερ.

Όταν η Επιτροπή της Ακαδημίας τον απορρίπτει για δεύτερη φορά, τα οικονομικά περιθώρια του Χίτλερ αρχίζουν να στενεύουν. Το 1909 καταλήγει τελικά σε ένα ίδρυμα άστεγων στην οδό Μέλντεμαν (Meldemannstraße). Κερδίζει λίγα χρήματα πουλώντας τις ζωγραφιές του με τα αξιοθέατα της Βιέννης. Στο Mein Kampf γράφει ότι εκείνο τον καιρό εξελίσσεται ο αντισημιτισμός του, πράγμα που είναι αμφίβολο. Στο ίδρυμα που ζούσε διατηρούσε σχέσεις με έναν Εβραίο, τον Γιόζεφ Νόιμαν (Josef Neumann), ο οποίος τον βοηθούσε στην πώληση των έργων του.

Αφού το Μάιο του 1913 εκταμίευσε την κληρονομιά του πατέρα του και εγκαταστάθηκε στο Μόναχο. Στο Μein Kampf γράφει ότι νοσταλγούσε μια "γερμανική πόλη". Εδώ, στο Μόναχο, μελετά τα έργα του ρατσιστή συγγραφέα Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (Houston Stewart Chamberlain). Επίσης με τη μετακόμισή του ο Χίτλερ αποφεύγει τη στρατιωτική θητεία στην Αυστρία. Πρόκειται για την πρώτη του ξεκάθαρη πολιτική απόφαση: υπέρ του γερμανικού έθνους και κατά του αυστροουγγρικού πολυεθνικού κράτους. Το ότι δεν είναι ενάντια στη στρατιωτική θητεία για λόγους αρχής αποδεικνύεται και αργότερα, το 1914: με την έναρξη του Α' Παγκόσμιου Πολέμου κατατάσσεται αμέσως ως εθελοντής στον Γερμανικό Στρατό.

Α' Παγκόσμιος Πόλεμος
Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Χίτλερ είναι υποδεκανέας του 16ου Βαυαρικού Συντάγματος Εφέδρων Πεζικού, Λιστ, στο δυτικό μέτωπο. Στις 16 Αυγούστου 1914 κατατάσσεται ως εθελοντής στον Πρωσικό Στρατό. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου παίρνει το παράσημο του Σιδηρού Σταυρού Δεύτερης Τάξης. Το 1916 ο Χίτλερ τραυματίζετα στο πόδι σε μια μάχη στη βόρεια Γαλλία. Στις αρχές Μαρτίου του 1917 έχοντας αναρρώσει επιστρέφει στο μέτωπο, όπου το 1918 παρασημοφορείται με το Σιδηρό Σταυρό Πρώτης Τάξης.

Ο Χίτλερ εθεωρείτο σωστός στρατιώτης, επειδή όμως η στάση του δεν ήταν κριτική απέναντι στους αξιωματικούς, ήταν μάλλον αντιπαθής στους συναδέλφους του. Ένας από αυτούς, ο Κόνραντ Χάιντεν (Konrad Heiden, πρώτος βιογράφος του Χίτλερ) θα γράψει αργότερα: "Όλοι τον βρίζαμε. Το βρίσκαμε ανυπόφορο να έχουμε ένα άσπρο πρόβατο ανάμεσά μας."

Λίγο πριν τη λήξη του πολέμου, στις 15 Οκτωβρίου 1918, μετά από μια επίθεση με αέρια, ο Χίτλερ εισάγεται στο στρατιωτικό νοσοκομείο της πόλης Πάζεβαλκ της Πομερανίας. Την παροδική τύφλωσή του την απέδιδε ο ίδιος σε βλάβη των ματιών του εξαιτίας της επίδρασης των αερίων. Νεότερες μελέτες, οι οποίες βασίζονται στο αρχείο του στρατιωτικού νοσοκομείου, αποδεικνύουν ότι η αιτία για την ανωμαλία αυτή ήταν μια καθυστερημένη υστερική αντίδραση του Χίτλερ, για τη διαφαινόμενη, πλέον, ήττα της Γερμανίας. Επιπλέον, κατά τη διάγνωση του ψυχίατρου του στρατιωτικού νοσοκομείου, ο Χίτλερ χαρακτηριζόταν ψυχοπαθής, και τελείως ακατάλληλος για να αναλάβει ηγετικά καθήκοντα.

Επίσης και ο Χάιντεν αναφέρει ότι ο διοικητής του λόχου είπε κάποτε για το Χίτλερ: Αυτόν τον υστερικό, ποτέ δε θα τον κάνω υπαξιωματικό! Όντως, παρόλο που τραυματίστηκε πολλές φορές και πήρε δύο παράσημα, ο Χίτλερ δεν πήρε ποτέ προαγωγή από το βαθμό του υποδεκανέα στη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου. Και αυτό, από ότι φαίνεται, δεν οφειλόταν μονάχα στο γεγονός ότι ήταν Αυστριακός υπήκοος.

Παρόλ' αυτά, ο Σεμπάστιαν Χάφνερ χαρακτηρίζει αυτή την εμπειρία του Χίτλερ στο μέτωπο ως "μοναδικό εκπαιδευτικό βίωμα" επειδή στα επόμενα χρόνια της ζωής του θα φανεί ότι είχε αποκτήσει σημαντική αντίληψη σε στρατιωτικά ζητήματα.

Η άνοδος του Χίτλερ
Γίνεται πολιτικός
Ο Χίτλερ ισχυρίστηκε αργότερα ότι η αγανάκτησή του για το χαμένο πόλεμο και η "προδοσία των εγκληματιών του Νοέμβρη" ωρίμασαν μέσα του την απόφαση να γίνει πολιτικός ("Εγκληματίες του Νοέμβρη" ήταν οι πολιτικοί, που υπέγραψαν την παράδοση της Γερμανίας, ενώ ακόμα ο γερμανικός στρατός κατείχε εχθρικό έδαφος) . Οι γερμανοί εθνικιστές δεν παραδέχονται την στρατιωτική ήττα τους στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και για αυτό το λόγο εξελίσσουν την (φυσικά ψεύτικη) συνομωτική θεωρία της προδοσίας, βάσει της οποίας η γερμανική πατρίδα προδόθηκε από τους πολιτικούς και τους μαρξιστές με τη λεγόμενη "μαχαιριά στην πλάτη" (Dolchstoßlegende). Αυτή την "προδοσία" παρουσιάζει ο Χίτλερ εκ των υστέρων ως κίνητρο για την απόφασή του να γίνει πολιτικός.
Εδώ ο Χίτλερ δε λέει την αλήθεια.

Πολιτικές φιλοδοξίες, αμέσως μετά τον πόλεμο, ο Χίτλερ δεν είχε. Γύρισε στο στρατώνα του Συντάγματός του, στο Μόναχο, και η μόνη του προσπάθεια ήταν να μην απολυθεί από το στρατό. Εκλέχτηκε ως ένας από τους αντιπροσώπους του Συντάγματος και με βάση αυτή την εκλογή έγινε ένα είδος συνδέσμου με την επαναστατική Σοβιετική Κυβέρνηση του Μονάχου του σοσιαλιστή βαυαρού πρωθυπουργού Κουρτ Άισνερ (Kurt Eisner).

Στις ταραχές που ξέσπασαν μετά τη δολοφονία του Άισνερ (1919), ο Χίτλερ δε φαίνεται να είναι ούτε με το μέρος του Κόμματος της Σοβιετικής Δημοκρατίας, αλλά ούτε και με το μέρος των αντιπάλων τους, των ακραία εθνικιστικών και αντιδημοκρατικών Εθελοντικών Σωμάτων (όπως θα περίμενε κανείς, με βάση τη μετέπειτα εξέλιξή του). Φαίνεται να περιμένει επιφυλακτικά τις εξελίξεις. Ένα φιλμ της εποχής (1919), μάλιστα, δείχνει τον Χίτλερ στη νεκρική πομπή του δολοφονημένου Άισνερ, ο οποίος ήταν Εβραίος. Γι’ αυτούς τους λόγους, σύγχρονοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι οι πολιτικές απόψεις του Χίτλερ, δεν είχαν φτάσει ακόμα το 1918 στην εξέλιξη που κατέγραψε το 1924 στο πρώτο μέρος του Mein Kampf.

Μετά την αιματηρή συντριβή της Σοβιετικής Δημοκρατίας, ο Χίτλερ προσλαμβάνεται από την διοίκηση των Ενόπλων Δυνάμεων (Ράιχσβερ, Reichswehr) του Μονάχου, που τότε ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας εξουσίας. Υπάρχουν ενδείξεις ότι εξαγόρασε την εύνοια των ισχυρών προδίδοντας παλιούς συντρόφους του, που ήταν με την πλευρά της Σοβιετικής Δημοκρατίας. Σημαντικές προσωπικότητες της αποκαλούμενης μαύρης Ράιχσβερ, όπως ο λοχαγός Ερνστ Ρεμ (Ernst Röhm), διέκριναν σύντομα στον υποδεκανέα Χίτλερ έναν ενδεχόμενο προπαγανδιστή για να κάνει ζύμωση μέσα στους εργάτες με σκοπό την εξάπλωση της εθνικιστικής ιδεολογίας. Γι' αυτό το λόγο τον στέλνουν να παρακολουθήσει μαθήματα προπαγανδιστικής ρητορικής. Παράλληλα κατασκοπεύει και τις δραστηριότητες πολιτικών κομμάτων και πολιτικών κύκλων, που ξεφυτρώνουν, στο μετεπαναστατικό Μόναχο, σαν τα μανιτάρια.

Στις 12 Σεπτεμβρίου 1919 παίρνει μέρος για πρώτη φορά σε συνέλευση του Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (DAP, το οποίο αργότερα θα μετονομαστεί σε NSDAP). Το κόμμα αυτό το είχαν ιδρύσει ο κλειδαράς Άντον Ντρέξλερ (Anton Drexler) και ο δημοσιογράφος Καρλ Χάρερ (Karl Harrer) και προπαγάνδιζε ιδέες ξενοφοβικές, αντισημιτικές και ψευδοσοσιαλιστικές. Ο Χίτλερ παίρνει μέρος στην πολιτική συζήτηση και διακρίνεται για το ρητορικό του ταλέντο. Για πρώτη φορά ανακαλύπτει ένα ταλέντο στον εαυτό του, το οποίο αναγνωρίζουν και άλλοι: Το να συναρπάζει τους ακροατές του και να διεγείρει συναισθήματα. Ο Ντρέξλερ του πρότεινε την ίδια μέρα να γίνει μέλος του κόμματος. Στις 19 Οκτωβρίου ο Χίτλερ γίνεται (με εντολή των προϊσταμένων του) 55ο μέλος του DAP, όχι 7ο όπως ισχυρίζεται αργότερα. Εκείνο τον καιρό γνωρίζει και τον αντισημίτη συγγραφέα Ντίτριχ Έκαρτ (Dietrich Eckart), o οποίος συνειδητοποιεί ότι ο Χίτλερ είναι ικανός να κερδίσει τους εργάτες και τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα υπέρ της ακροδεξιάς ιδεολογίας. Είναι ένας από τους πρώτους που το συνειδητοποίησε και γι' αυτό υποστήριξε το Χίτλερ με λόγια και έργα. Το 1920 γίνεται εκδότης της κομματικής εφημερίδας του NSDAP "Λαϊκός Παρατηρητής" Völkischer Beobachter.

Επειδή ο Χίτλερ με τους φλογερούς του λόγους προσελκύει όλο και περισσότερους ακροατές και μέλη του κόμματος, αποκτά μεγάλη δύναμη μέσα στο κόμμα, το οποίο εξαρτάται όλο και περισσότερο από αυτόν. Την άνοιξη του 1920 συμβάλλει και αυτός στο νέο πρόγραμμα του κόμματος. Επίσης, με πρωτοβουλία του αλλάζει η ονομασία του κόμματος: το Γερμανικό Εργατικό Κόμμα (DAP) λέγεται πλέον Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα των Γερμανών Εργατών (NSDAP).

Τελικά, απολύεται από τον στρατό στις 31 Μαρτίου 1920. Ήδη εκείνο το διάστημα ζει άνετα με τα χεήματα που κερδίζει ως πολιτικός ρήτορας. Γνωρίζει πολύ καλά ότι το NSDAP εξαρτάται πλέον απόλυτα από αυτόν και το εκμεταλλεύεται: τον Ιούλιο του 1921 αναγκάζει με ένα τελεσίγραφο το παλιό προεδρείο να παραιτηθεί και ψηφίζεται νέος πρόεδρος του κόμματος. Ο Χίτλερ είναι πλέον τοπική πολιτική φυσιογνωμία. Εκτός της Βαυαρίας, όμως, προκαλεί μάλλον θυμηδία παρά φόβο.

Πραξικόπημα και φυλάκιση
Μετά τη συντριβή της "Σοβιετικής Δημοκρατίας" στην Βαυαρία κυβερνά, ουσιαστικά, ο εθνικιστής και μοναρχικός Γκούσταβ Ρίτερ[1] φον Καρ (Gustav Ritter von Kahr), ο οποίος δεν έκρυβε καθόλου την αντιπάθειά του για την δημοκρατία και τη λεγόμενη "κόκκινη Κυβέρνηση" (δηλαδή τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, που, το 1918, μετά την πτώση της μοναρχίας, εγκαθίδρυσε την Δημοκρατία της Βαϊμάρης). Ο Χίτλερ και ο πρώην Επικεφαλής Επισταθμίας του Γενικού Επιτελείου στρατηγός Έριχ Λούντεντορφ (Erich Ludendorf), που ανήκε στους συμπαθούντες του NSDAP είδαν στον Καρ ένα σύμμαχο για το σχέδιό τους: Την βίαιη ανατροπή της κυβέρνησης του Βερολίνου, κατά το πρότυπο της Πορείας στη Ρώμη του Μουσολίνι, τον Οκτώβριο του 1922. Λόγω της κατοχής του Ρουρ από την Γαλλία, του τεράστιου πληθωρισμού και των σοβαρών ταραχών που είχαν ξεσπάσει στη Γερμανία, ο Χίτλερ πίστευε ότι θα έβρισκε μεγάλη λαϊκή υποστήριξη.

Το βράδυ της 8ης Νοεμβρίου 1923 ο Χίτλερ με μερικούς ένοπλους έκανε έφοδο σε μια μπιραρία, έξω από το Μόναχο, όπου εκφωνούσε λόγο ο Καρ. Αλλά μόνο με την απειλή των όπλων δέχτηκε αυτός, για τα μάτια του κόσμου, την πρόταση του Χίτλερ να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Βερολίνου. Το επόμενο πρωί, ο Χίτλερ με έναν αριθμό υποστηρικτών του επιτέθηκε στο Βαυαρικό Υπουργείο Στρατιωτικών, ως αρχή της ανατροπής της βαυαρικής κυβέρνησης. Η αστυνομία, όμως, έκανε χρήση όπλων και οι επιτιθέμενοι τράπηκαν σε φυγή αφήνοντας πίσω τους 16 νεκρούς, μέλη του NSDAP. Ο Λούντεντορφ συνελήφθη στις 9 Νοεμβρίου, ο Χίτλερ μερικές μέρες αργότερα. Η δίκη για αυτούς που συμμετείχαν στο Πραξικόπημα Λούντεντορφ-Χίτλερ άρχισε στις 26 Φεβρουαρίου 1924. Με βάση τη νομοθεσία της εποχής, θα έπρεπε να καταδικαστεί ο Χίτλερ, για εσχάτη προδοσία, σε μακροχρόνια φυλάκιση, ή, τουλάχιστον, να απελαθεί από τη Γερμανία, γιατί είχε ακόμα την αυστριακή υπηκοότητα. Αλλά, η Δημοκρατία της Βαϊμάρης φερόταν με εξαιρετική επιείκια στους ακροδεξιούς παραβάτες του νόμου. Ενώ οι άλλοι "πρωτομάστορες" του πραξικοπήματος αποστασιοποιούνται και δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για το πραξικόπημα, με αποτέλεσμα πολλοί να αθωωθούν, (όπως πχ. ο Λούντεντορφ, Ludendorff), ο Χίτλερ, που ξέρει ότι δεν ρισκάρει πολλά πράγματα, εκμεταλλεύεται την ευκαιρία για να προβάλλει τον εαυτόν του ως μόνο εμπνευστή του πραξικοπήματος. Έτσι το πραξικόπημα περνά στην ιστορία με το όνομά του (Hitlerputsch ή, κατ' άλλους "Πραξικόπημα της Μπιραρίας, Beerhallputsch).

Τελικά ο Χίτλερ καταδικάζεται σε πενταετή φυλάκιση, ποινή η οποία είναι, στην προκειμένη περίπτωση, ιδιαίτερα επιεικής. Επίσης το NSDAP διαλύεται και κηρύσσεται εκτός νόμου. Αργότερα, όμως, θα επανιδρυθεί με όλες τις νόμιμες διαδικασίες.
Από τα πέντε χρόνια της φυλάκισής του, ο Χίτλερ δε θα εκτίσει ούτε το ένα πέμπτο: Απολύεται τον ίδιο χρόνο κιόλας, στις 20 Δεκεμβρίου 1924, λόγω της αμνηστίας που δόθηκε στους πολιτικούς κρατούμενους. Την παραμονή του στη φυλακή θα τη χρησιμοποιήσει ως συγγραφέας. Μαζί με τον γραμματέα του, Ρούντολφ Ες (Rudolf Hess), γράφει το πρώτο, αυτοβιογραφικό μέρος του βιβλίου του, Mein Kampf (Ο Αγών μου), στο οποίο εξηγεί με σαφήνεια τους πολιτικούς του στόχους και την ιδεολογία του εθνικοσοσιαλισμού (Nationalsozialismus). (Αρχικά ο Χίτλερ προόριζε για τίτλο του βιβλίου: Τεσσεράμισι χρόνια αγώνα ενάντια στο ψέμα, τη βλακεία και τη δειλία.) Το βιβλίο θα πουλήσει, μεταξύ 1925 και 1934, 240.000 αντίτυπα. Μέχρι το τέλος του πολέμου θα πουληθούν ή θα διανεμηθούν δωρεάν (σε νεόνυμφους και στρατιώτες) 10 εκατομμύρια αντίτυπα. Ο Χίτλερ, λόγω συστηματικής φοροδιαφυγής για τα συγγραφικά του δικαιώματα, θα φτάσει να οφείλει στην Εφορία 405.500 μάρκα (σημερινά 6 εκατομμύρια ευρώ), τα οποία και παραγράφηκαν όταν έγινε Καγκελάριος.

Χάρη στα ρεπορτάζ για τη δίκη, γίνεται γνωστός και στη βόρειο Γερμανία ως ο πλέον ριζοσπάστης εθνικιστής πολιτικός της Γερμανίας. Έτσι, γίνεται διάσημος και αποκτά επιρροή και σε πολλά άλλα εθνικιστικά κινήματα εκτός του NSDAP. Ενώ μέχρι τότε βλέπει τον εαυτό του ως βοηθό ("τυμπανιστή") του κινήματος, του οποίου η δουλειά είναι να ανοίξει το δρόμο για το "Σωτήρα της Γερμανίας" (για το ρόλο του οποίου προοριζόταν ο Λούντεντορφ), αρχίζει, από εδώ και πέρα, να βλέπει οριστικά τον εαυτό του στον ρόλο του μεγάλου ηγέτη (Führer).
Όμως, η ώρα του δεν έχει έρθει ακόμα. Το NSDAP επανιδρύεται, αλλά η οικονομία της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης σταθεροποιείται σιγά-σιγά (μέχρι το 1929) και τα ριζοσπαστικά κόμματα και κινήματα δεν έχουν και πολύ υλικό για να κάνουν ζύμωση. Αυτό καθυστερεί - προς το παρόν - την πορεία του Χίτλερ, ο οποίος μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα και τη φυλάκισή του αποφασίζει να εφαρμόσει τη "στρατηγική της νομιμότητας" δηλαδή να κερδίσει, πρώτα, την εξουσία με νόμιμα μέσα και ύστερα να εγκαθιδρύσει την ναζιστική δικτατορία, την οποία οραματιζόταν.

Ο δρόμος προς την Καγκελαρία
Το 1925 χάνει την αυστριακή υπηκοότητα (ο ίδιος κάνει την αίτηση και εγκρίνεται). Στα επόμενα εφτά χρόνια θα ζει χωρίς υπηκοότητα. Προς το παρόν αφοσιώνεται απόλυτα στην επανίδρυση και αναδιοργάνωση του NSDAP. Το κόμμα αυτό αποτελεί την βάση της νέας του στρατηγικής, να αποκτήσει την κυβερνητική εξουσία με "νόμιμα μέσα".
Παρά τις περί αντιθέτου απόψεις στην αρχή το κόμμα στηρίζεται στις συνδρομές των μελών του και κάποιων λίγων πλούσιων υποστηρικτών. Η αριστοκρατία και η πλειοψηφία των μεγαλοαστών προτιμούν τα κόμματα της δεξιάς και του κέντρου. Με τον καιρό φυσικά η κατάσταση αλλάζει και το NSDAP αρχίζει να αποκτά όλο και πιο μεγάλα ερείσματα στο στρώμα των βιομήχανων και στο στρατό .

Ο στρατός ελπίζει ότι με το Χίτλερ στην Καγκελαρία θα πετύχει την εθνική ανόρθωση της Γερμανίας, την ακύρωση της συνθήκης των Βερσαλλιών, και τον επανεξοπλισμό της Ράιχσβερ. Εθνικιστικά και συντηρητικά στελέχη της οικονομίας και της πολιτικής αρχίζουν να τον υποστηρίζουν επειδή (λανθασμένα φυσικά) νομίζουν ότι, με την άνοδό του στην εξουσία, η Γερμανία θα αποκτήσει πολιτική σταθερότητα και θα αναπροσανατολίσει τον πολιτικό της πολιτισμό στην κατεύθυνση μιας αυταρχικής μοναρχίας. Εξ άλλου, φοβούνται την εγκαθίδρυση σοσιαλιστικού καθεστώτος στη Γερμανία και έτσι υποστηρίζουν το Χίτλερ, ο οποίος θέλει να εξαφανίσει τον μπολσεβικισμό.

Ένας άλλος σημαντικός ευνοϊκός παράγοντας για το Χίτλερ θα αποδειχτεί η νέα οικονομική κρίση. Αυτή τον βοηθά οριστικά στην αποσταθεροποίηση της ούτως η άλλως πολιτικά αδύναμης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης.

Τέλη Φεβρουαρίου 1932 εγκρίνεται επιτέλους η αίτησή του για απόκτηση της γερμανικής υπηκοότητας και αποκτά έτσι το δικαίωμα να κατέβει υποψήφιος στις εθνικές εκλογές του 1932. Το NSDAP αναδεικνύεται ως το ισχυρότερο κόμμα και κερδίζει τις περισσότερες έδρες στη νέα Βουλή. Ο 85χρονος πρόεδρος Χίντενμπουργκ, επηρεασμένος από την εθνικιστική κλίκα που έχει συγκεντρωθεί γύρω του, πιστεύει ότι μπορεί να ελέγξει τους εθνικοσοσιαλιστές και καλεί το Χίτλερ να αναλάβει την καγκελαρία. Στις 30 Ιανουαρίου 1933 ο Αδόλφος Χίτλερ διορίζεται καγκελάριος της Γερμανίας. Η διαδικασία αναρρίχησης των Εθνικοσοσιαλιστών στην εξουσία ονομάζεται και Machtergreifung.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Καθώς η εξουσιοδότηση που είχε πάρει από τον Χίντεμπουργκ είχε περιορισμένο χρονικό ορίζοντα, ο Χίτλερ συγκαλεί τη Βουλή και ζητεί να του δοθούν έκτακτες εξουσίες βάσει του "Εξουσιοδοτικού νόμου" (Ermächtigungsgesetz, ο οποίος λέγεται επίσημα και "Νόμος αποτροπής κινδύνου για το λαό και το Ράιχ"), και να παραχωρηθεί όλη η νομοθετική εξουσία στην κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το Ράιχσταγκ. Για ενεργοποίηση του νόμου αυτού ο Χίτλερ χρειάζεται, όμως, την υποστήριξη τουλάχιστον των δύο τρίτων της βουλής. Για να το επιτύχει εκμεταλλεύεται την εξουσία του και τον εμπρησμό του Ράιχσταγκ: οι βουλευτές του Κομμουνιστικού Κόμματος (KPD, 81 άτομα) καταζητούνται ή συλλαμβάνονται (και φυσικά δεν εμφανίζονται στην Βουλή) και οι βουλευτές του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD, σημερινό κυβερνητικό κόμμα που τότε όμως επικαλούνταν το μαρξισμό), τρομοκρατούνται από ομάδες των SA, (Sturmabteilung, Τάγματα Εφόδου).

Οι βουλευτές του SPD θα ψηφίσουν, παρόλα αυτά, κατά του Χίτλερ. Όλοι οι άλλοι βουλευτές, όμως, (όπως κεντρώοι και φιλελεύθεροι) θα τον υποστηρίξουν. Έτσι, στις 24 Μαρτίου 1933 το Ράιχσταγκ αποφασίζει με βάση τον Εξουσιοδοτικό νόμο (Ermächtigungsgesetz) την παραχώρηση όλης της νομοθετικής εξουσίας στην χιτλερική κυβέρνηση.

Με την απόφαση αυτή αρχίζει στην Γερμανία η περίοδος της εθνικοσοσιαλιστικής δικτατορίας, που προπαγανδιστικά ονομάζεται από τους εθνικοσοσιαλιστές "Τρίτο Ράιχ".

Στις 1 Ιουλίου 1933 καθιερώνεται η "Δωρεά-για-τον-Αδόλφο-Χίτλερ της γερμανικής οικονομίας" (Adolf-Hitler-Spende der deutschen Wirtschaft), με την οποία υποχρεώνονται οι επιχειρήσεις να καταβάλλουν ένα συγκεκριμένο ποσοστό των κερδών τους στο NSDAP. Μέχρι το 1945 συγκεντρώνονται με αυτόν τον τρόπο περίπου 700 εκατομμύρια Μάρκα (Reichsmark)(1 δις ευρώ, σημερινά χρήματα) στους λογαριασμούς του κόμματος. Το NSDAP και ο Χίτλερ δεν θα αντιμετωπίσουν ξανά οικονομικά προβλήματα.

Με διαταγή του Χίτλερ δολοφονείται στις 30 Ιουνίου με 1 Ιουλίου 1934 (Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών, στην γλώσσα των εθνικοσοσιαλιστών προπαγανδιστών και Πραξικόπημα του Ρεμ, Röhmputsch) η ηγεσία των SA, αλλά και στρατιωτικοί και πολιτικοί αντίπαλοι του Χίτλερ γενικώς, όπως ο πρώην στρατηγός και καγκελάριος φον Σλάιχερ και η σύζυγός του. Συνολικά, περίπου 200 άτομα βρίσκουν το θάνατο αυτές τις μέρες. Η ενέργεια αυτή αμνηστεύεται με νόμο του Χίτλερ, λίγες μέρες αργότερα, γιατί θεωρείται σαν προληπτικό μέτρο κατά του δήθεν αναμενόμενου πραξικοπήματος του αρχηγού των SA και παλιού φίλου του Χίτλερ (μιλούσαν μεταξύ τους στον ενικό) Ερνστ Ρεμ. Στην πρώτη αυτή μαζική δολοφονία ο Χίτλερ επηρεάζεται κυρίως από των αρχηγό των SS Χάινριχ Χίμλερ και τον Χέρμαν Γκαίριγκ, οι οποίοι θέλουν να εξουδετερώσουν έτσι τον αντίζηλό τους Ρεμ.

Η γερμανοαμερικανίδα καθηγήτρια πανεπιστημίου Χάνα Άρεντ θα πει το 1964 ότι η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών και τα άλλα φοβερά συμβάντα που έχουν αρχίσει ήδη από το 1933 ωχριούν μπροστά στα φρικαλέα γεγονότα, που θα ακολουθήσουν.

Μετά το θάνατο του Προέδρου Χίντενμπουργκ στις 2 Αυγούστου 1934 ο γερμανικός στρατός (Reichswehr, που με την καθιέρωση της υποχρεωτικής θητείας το 1935 μετονομάζεται σε Wehrmacht) ορκίζεται στο πρόσωπο του Χίτλερ, ο οποίος από εδώ και εμπρός είναι και Πρόεδρος του Κράτους και θα έχει τον τίτλο "Ηγέτης και Καγκελάριος" (Führer und Reichskanzler).

Τέλος, τον Ιανουάριο του 1938, ο Χίτλερ αναλαμβάνει την αρχηγία της Βέρμαχτ. Ο μέχρι τότε αρχηγός της φον Φριτς (von Fritsch), όπως και ο υπουργός Άμυνας φον Μπλόμπεργκ (von Blomberg) αναγκάζονται να παραιτηθούν, επειδή, σύμφωνα με σκευωρία των SS του Χίμλερ, είναι ομοφυλόφιλοι.

Ρατσιστική και εξοντωτική πολιτική του Χίτλερ
Τα βασικά κίνητρα της πολιτικής του Χίτλερ ήταν ο αντισημιτισμός του, που στόχο είχε την εξολόθρευση των Εβραίων, και ο ριζοσπαστικός κοινωνικός δαρβινισμός του. Από την αρχή των δημόσιων εμφανίσεών του μέχρι το θάνατό του, επιτίθεται συνεχώς στους Εβραίους αλλά και σε άλλες αποκαλούμενες "κατώτερες φυλές", στις οποίες συγκαταλέγει και τους Ρομά (Τσιγγάνους), τους Πολωνούς και τους Ρώσους.
Όσον αφορά τον κοινωνικό δαρβινισμό είναι ολοφάνερος, αν εξετάσει κανείς τις αντιλήψεις του σχετικά με τους ασθενείς και τους σωματικά ή πνευματικά ανάπηρους. Κατά τη γνώμη του, οι άνθρωποι αυτοί δεν αξίζει καν να ζουν (lebensunwert). Η παγκόσμια ιστορία, κατά την άποψή του, είναι μια συνεχής μάχη στην οποία οι "δυνατές" φυλές θα εξαλείψουν τις "αδύναμες", οι "ισχυροτέρες" φυλές τις "ασθενέστερες". Έτσι, λέγει, π.χ. το 1929, στο συνέδριο του NSDAP στη Νυρεμβέργη: "Εάν στην Γερμανία γεννιόνταν κάθε χρόνο ένα εκατομμύριο παιδιά και εξολοθρεύαμε από αυτά 700.000-800.000, τα πιο αδύναμα, το αποτέλεσμα θα ήταν ίσως η αναβάθμιση της δύναμης.". Η ρήση αυτή περιέχει, εν σπέρματι, το πρόγραμμα ευγονικής (Πρόγραμμα Ευθανασίας T-4), που θα υιοθετηθεί ύστερα από μικρό χρονικό διάστημα, όταν θα έχει πλέον αναλάβει την εξουσία.

Αυτό και άλλα πολλά από αυτά που λέγει αποδεικνύουν ότι η πραγματοποίηση των ρατσιστικών του αντιλήψεων και του κοινωνικού δαρβινισμού ήταν βασικός του στόχος και όχι απλά ένα "δευτερεύον στοιχείο" του προγράμματος των εθνικοσοσιαλιστών, όπως πίστευαν πολλοί ψηφοφόροι του μέχρι το 1933.
Παρόλο που στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο σκοτώνονται περίπου 12.000 γερμανοεβραίοι στρατιώτες για την πατρίδα τους, ο Χίτλερ τους επιτίθεται στο Mein Kampf (1924/25) ως εξής: "Εάν πριν από τον πόλεμο και κατά τη διάρκειά του είχαμε βάλει δώδεκα με δεκαπέντε χιλιάδες κεφάλια αυτών των εβραίων διαφθορέων του λαού μέσα σε δηλητηριώδες αέριο, όπως συνέβη στο πεδίο της μάχης σε εκατοντάδες χιλιάδες των καλύτερών μας Γερμανών εργατών, η θυσία εκατομμυρίων στρατιωτών ίσως να μην είχε πάει χαμένη."
Επίσης, λίγο πριν το τέλος του Β' Παγκόσμιου Πολέμου δίνει διαταγή να χρησιμοποιηθούν μεταφορικά μέσα (τα οποία, ενώ ήταν απαραίτητα, ήταν λιγοστά), για να μεταφερθούν όσο το δυνατό περισσότεροι Εβραίοι στα στρατόπεδα εξόντωσης. Ακόμη και στη διαθήκη του, που γράφει λίγο πριν αυτοκτονήσει, απαιτεί την "απόλυτη τήρηση των νόμων της φυλετικής καθαρότητας".

Η καταδίωξη των Εβραίων
Ο αντισημιτισμός του Χίτλερ και των εθνικοσοσιαλιστών έγινε για πρώτη φορά εμφανής στις διακρίσεις και στην στέρηση των δικαιωμάτων των Εβραίων και οδήγησε, κατά τη διάρκεια του 2ου Παγκόσμιου Πολέμου στο Ολοκαύτωμα. Η αποκαλούμενη "Τελική Λύση του Εβραϊκού Ζητήματος" (Endlösung), την οποία είχε υποδείξει ο Χίτλερ ήδη στο "Μάιν Καμπφ", δηλαδή η εξόντωση όλων των Εβραίων, είχε ως θύματα περίπου 6 εκατομμύρια Εβραίους, σε όλη την Ευρώπη. Τα πραγματικά αίτια του αντισημιτισμού του δεν προέκυψαν, όμως, μόνο και μόνο από τα προσωπικά του πάθη. Ο Χίτλερ είχε πρόβλημα να ενώσει πολλές αντικρουόμενες μερίδες του γερμανικού λαού κάτω από την επιρροή του και οι Εβραίοι έπαιξαν τον ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, ο οποίος ευθυνόταν για όλα ανεξαιρέτως τα δεινά της Γερμανίας, αν και οι Εβραίοι αποτελούσαν μόνο το 2% του συνολικού πληθυσμού της χώρας. 'Ετσι, ο Χίτλερ απέδωσε στους Εβραίους τόσο την κακή στάση των πολιτικών ηγετών της μεσοπολεμικής Γερμανίας, και κατά συνέπεια την ήττα της στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, όσο και την οικονομική κρίση της μεσοπολεμικής Γερμανίας. Την όλη υπόθεση χειρίστηκε με μεγάλη επιμέλεια ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς καταφέρνοντας έτσι να ξεπεραστούν τα εμπόδια συνένωσης ασυμβίβαστων κοινωνικών ομάδων, όπως ήταν η Πρωσική Αριστοκρατία και οι εύποροι βιομήχανοι από τη μια και η πτωχή Εργατική Τάξη και οι Κομμουνιστές από την άλλη, τάξεις οι οποίες εμισούντο θανάσιμα. Ο Γκέμπελς κατηγορούσε τους Εβραίους ότι βρίσκονταν πίσω από την κάθε μια από αυτές τις κοινωνικές ομάδες αποφεύγοντας, έτσι, να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης. Ο αντισημιτισμός εκείνος υπήρξε για τους Ναζί ο μοχλός της πολιτικής χειραγώγησης μιας χώρας, η οποία επρόκειτο να υποταχθεί στο δόγμα: ένα έθνος, ένας λαός, ένας φύρερ (Ein Nation, ein Volk, ein Führer). Η τακτική αυτή του 'έσωτερικού εχθρού΄ ευδοκιμεί πάντοτε στις χώρες, στις οποίες οι αρχές σκοπεύουν να στρέψουν την προσοχή του λαού από τα πραγματικά προβλήματα εν όψει ενός προσχεδιασμένου πολέμου, στον οποίον απαιτούν την απόλυτη σύμπνοια όλων των κοινωνικών στρωμάτων τους. Ιστορικά δεν είναι η πρώτη φορά που ο αντισημιτισμός θα παίξει αυτόν τον ρόλο σε χώρες της Ευρώπης, όπως στα τελευταία χρόνια της Τσαρικής Ρωσίας και στην Γαλλία μετά την ταπεινωτική ήττα στον Γαλλο-Πρωσικό πόλεμο (Υπόθεση Ντρέϋφους).

Οι διακρίσεις στην Γερμανία αρχίζουν να υλοποιούνται λίγες μέρες μετά την έκδοση του Εξουσιοδοτικού νόμου (Ermächtigungsgesetz) από το Γερμανικό Κοινοβούλιο, στις 24 Μαρτίου 1933. Τον Απρίλιο του 1933 η νέα κυβέρνηση συνιστά το μποϊκοτάρισμα των εβραϊκών καταστημάτων για μια μέρα, σαν απάντηση στην "απαίσια εβραϊκή προπαγάνδα" του εξωτερικού. Ακολουθούν διατάξεις και νόμοι που περιορίζουν όλο και περισσότερο τα δικαιώματα των Εβραίων και τους υποβιβάζουν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Βάσει, π.χ., του "Νόμου για την αναδιοργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών", από τις 7 Απριλίου δεν έχουν πλέον το δικαίωμα να προσλαμβάνονται στο δημόσιο. Όσοι Εβραίοι εργάζονταν μέχρι τότε στο δημόσιο απολύονται. Με την πάροδο του χρόνου αποκλείονται και από άλλους τομείς: Απαγορεύεται σε εβραίους γιατρούς και δικηγόρους να έχουν πελάτες μη Εβραίους. Άλλα επαγγέλματα είναι εντελώς κλειστά για τους Εβραίους.

Με τους φανερά ρατσιστικούς "νόμους της Νυρεμβέργης" του 1935, οι Εβραίοι χάνουν τα πολιτικά τους δικαιώματα. Μεταξύ άλλων, αυτοί οι νόμοι απαγορεύουν το γάμο μεταξύ Εβραίων και μη Εβραίων και οι σεξουαλικές σχέσεις με Εβραίους, που ονομάζονται "φυλετική ντροπή" (Rassenschande) τιμωρούνται. Το κράτος και το Κόμμα υποστηρίζουν την λεγόμενη αρειοποίηση, δηλαδή την ανάληψη εβραϊκών επιχειρήσεων από μη Εβραίους. Εννοείται ότι οι νέοι ιδιοκτήτες πληρώνουν μηδαμινές αποζημιώσεις στους παλαιούς. Στους Εβραίους που θέλουν να μεταναστεύσουν, επιβάλλεται ο "φόρος φυγής από το Ράιχ". Με τον φόρο αυτό εξασφαλίζεται να μην τους απομείνει αξιόλογη περιουσία, όταν εγκαταλείψουν τη Γερμανία. Η προπολεμική καταδίωξη των Εβραίων αποκορυφώνεται με το νυχτερινό πογκρόμ της 9 Νοεμβρίου 1938, που αποκαλείται Νύχτα των Κρυστάλλων (Kristallnacht) και διαρκεί μέχρι τα ξημερώματα της 10ης Νοεμβρίου. Τότε ο Υπουργός Προπαγάνδας Γκέμπελς οργανώνει, με διαταγή του Χίτλερ, βίαια επεισόδια, με στόχο τις εβραϊκές κοινότητες και συναγωγές, οι οποίες και πυρπολούνται σε ολόκληρο το Ράιχ. Επίσημα, τα επεισόδια αυτά θα παρουσιαστούν ως "αυθόρμητο ξέσπασμα της λαϊκής οργής" κατά των Εβραίων.

Μετά την έναρξη του πολέμου, το καθεστώς του Χίτλερ περνάει από την εκτόπιση και την απέλαση των Εβραίων στην εξόντωσή τους. Η μετανάστευση των Εβραίων, που ως τότε ευνοείται, απαγορεύεται. Στόχος των αντισημιτικών μέτρων δεν είναι πλέον μόνον οι Εβραίοι της Γερμανίας, αλλά όλοι οι Εβραίοι των περιοχών που ελέγχονται από τη Γερμανία. Από την 1 Σεπτεμβρίου 1941 ο Χίτλερ υποχρεώνει όλους τους Εβραίους άνω των 6 ετών να φέρουν στα ρούχα ένα κίτρινο αστέρι, το οποίο πρέπει να είναι αρκετά ευδιάκριτο. Τους επιβάλλονται, επίσης, αναρίθμητες διακρίσεις και περιορισμοί. Τους απαγορεύεται, μεταξύ άλλων, η χρήση δημόσιων μέσων μεταφοράς καθώς και αυτοκινήτων, ραδιοφώνων ή ακόμη και η κατοχή κατοικίδιων ζώων. Βαθμιαία, οι Εβραίοι μεταφέρονται στα γκέτο των γερμανικών "περιοχών ελέγχου", ή σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τέλος, το 1942 κατασκευάζονται στην κατεχόμενη Πολωνία στρατόπεδα εξόντωσης, όπως το Άουσβιτς και το Μαϊντάνεκ. Αυτά θα εξυπηρετήσουν αποκλειστικά την επιστημονικά οργανωμένη μαζική δολοφονία Ρώσων, Πολωνών, Ρομά, αντιστασιακών κάθε εθνικότητας, Εβραίων, Γερμανών της αντιπολίτευσης και άλλων.

Η προσωπική ευθύνη του Χίτλερ για τις πράξεις αυτές αμφισβητείται, μετά τον πόλεμο, από τους αρνητές του Ολοκαυτώματος. Ως βασικό επιχείρημα χρησιμοποιούν την έλλειψη εγγράφου υπογεγραμμένου από τον ίδιο τον Χίτλερ με τη διαταγή της εξόντωσης των Εβραίων. Το ότι η φυλετική πολιτική της κυβέρνησής του, όμως, αντιστοιχεί τόσο στους προσωπικούς του στόχους όσο και στις αντιλήψεις του, το αποδεικνύει ο ίδιος με πολλά από αυτά που συνεχώς δηλώνει δημοσίως και τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα. Οι εκφράσεις του στο Mein Kampf δεν είναι η αρχή, ούτε ο λόγος του στο Ράιχσταγκ στις 30 Ιανουαρίου 1939 το τέλος, όταν απείλησε, σε περίπτωση πολέμου, με την "εξολόθρευση της εβραϊκής φυλής στην Ευρώπη". Το γεγονός, εξάλλου, ότι δεν υπογράφει ο ίδιος τις σχετικές διαταγές, δεν τον απαλλάσσει από την ευθύνη, εφόσον αυτός καθόριζε την πολιτική της κυβέρνησής του, όντας επικεφαλής της, και ανέθετε την εκτέλεση των εντολών του στους καθ' ύλην αρμόδιους υφισταμένους του.

Το πρόγραμμα ευθανασίας
Διαφορετικά από ότι στην περίπτωση του Ολοκαυτώματος, η προσωπική ευθύνη του Χίτλερ για τα εγκλήματα των εθνικοσοσιαλιστών, σε μια άλλη περίπτωση, αποδεικνύεται με έγγραφα: Τον Οκτώβριο του 1939 υπογράφει ιδιόχειρα τη διαταγή για την πραγματοποίηση του "Προγράμματος Τ-4"[2]. Έτσι, γίνεται δυνατό να εφαρμοστεί η "Ευθανασία", δηλαδή η δολοφονία σωματικά ή πνευματικά ανάπηρων, των οποίων η ύπαρξη ήταν, κατά την ιδεολογία του Τρίτου Ράιχ, "ζωές που δεν άξιζε να ζουν".

Νευρολογικές κλινικές, νοσοκομεία και θεραπευτήρια μετατρέπονται σε ιδρύματα εξόντωσης, τα αποκαλούμενα "Κέντρα Ευθανασίας", όπως το Κάστρο Χαρτχάιμ και το Χάνταμαρ). Μόνο στην Γερμανία, μέσα στα σύνορά της του 1939, δολοφονούνται 190.000 άνθρωποι σε παρόμοια κέντρα και με διάφορους τρόπους: με δηλητηριώδη αέρια, με δηλητηρίαση, με φαρμακευτική αγωγή, με πυροβόλο όπλο, ή αφήνονται να πεθάνουν από την πείνα. Μεταξύ άλλων, οι δολοφόνοι τους χρησιμοποιούν μικρά κλειστά φορτηγά, των οποίων τα καυσαέρια διοχετεύονται στο, ερμητικά κλειστό, εσωτερικό τους.

Αντιπρόσωποι τον δύο μεγάλων εκκλησιών της Γερμανίας, όπως ο Επίσκοπος του Μίνστερ Κλέμενς Άουγκουστ Γκραφ φον Γκάλεν (Clemens August Graf von Galen), εναντιώνονται στις δολοφονίες αυτές, με αποτέλεσμα το "Πρόγραμμα Τ-4" να ανασταλεί επίσημα. Ωστόσο, εξακολουθεί να εκτελείται στα κρυφά. Μέχρι το τέλος του πολέμου, οι μισοί περίπου από τους τροφίμους των Ιδρυμάτων που συμμετείχαν στο πρόγραμμα είχαν θανατωθεί. Η δολοφονία των ανάπηρων χρησίμευσε στα "Αποσπάσματα Δράσης" των SS ως πεδίο πειραματισμού για την μαζική θανάτωση των Εβραίων, που θα επακολουθήσει.

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ: ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

quote:

---

quote:

---

Οι Αλβανοι δεν ειναι οι γνησιοι Αρβανιτες (ειναι μια "διακλαδωση" των Τουρκων, που ηρθαν στην περιοχη το 1054 μ.Χ.)

---

Πρόσεχε τι παίζεται.

Καταρχήν οι Αρβανίτες ποτέ δεν αποτέλεσαν Εθνος.
Ζούσαν νομαδικά.
Οι ίδιοι ισχυρίζονται ως Ιλλυροί ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι Ελληνες (Πελασγικά φύλα) με το επιχείρημα ότι Αρβανον σημαίνει Λευκό Ορος συνεπώς η καταγωγή τους είναι από την Κρήτη (Μινωίτες) οπου ως απόγονοι του Δώρου αδελφού του Ξούθου.
Αυτό πως το υποστηρίζουν?

Ο Δώρος ήταν πατέρας του Τέκταμου οπου ζούσαν στην περιοχή της Πίνδου.Ο Τέκταμος εφυγε από την περιοχή μαζί με Πελασγούς και εγκαταστάθηκε στην Κρήτη οπου παντρεύτηκε την κορη του Κρηθέα και έκαναν τον Αστέριο θετό πατέρα του Μίνωα ο οποίος Αστέριος σύζυγος της Ευρώπης η οποία ήταν αδελφή του Κάδμου.
O Κάδμος ψάχνοντας για την αδερφή του Ευρώπη έφθασε πάλι στη Θήβα οπου εκεί παντρευτηκε την Αρμονία. Απέκτησαν πολλά παιδιά μεταξύ αυτών τον Πολύδωρο οπου τον άφησαν βασιλιά και αυτοί μετοίκησαν στην Ιλλυρία.
Στην ουσία δεν είχαν καμμία θέση στην περιοχή ζούσαν ως νομάδες είναι ως επι το πλείστον Τουρανοί ,Αλανοί-Οσέτιοι. Τους έφεραν οι Βυζαντινοί από την κασπία θάλασσα και εκεί αναμίχθηκαν με τον ντόπιο πληθυσμό.

---

quote:

---

quote:

---

Οι Αρβανίτες είναι Έλληνες! Κι επειδή έκανα μερικά χρόνια σε χωριό της Βοιωτίας, έμαθα και μερικές βρισιές στα Αρβανίτικα, αλλά δεν είναι ή ώρα να τις πω.

---

Είναι Ελληνες?

quote:

---

Οι Αρβανίτες δεν έχουνε καμία σχέση με τους Σλάβους, γιατί κατάγονται απο τους Ιλλύριους, που ήτανε συγγενικό φύλο με τους Έλληνες.

---

Είσαι βαθειά νυχτωμένος φίλε μου.
Πρίν πείς οτιδήποτε πληκτρολόγησε στο google τη λέξη ``Αρβανον`` και θα διαπιστώσεις που είναι το Αρβανον απο οπου κατάγονται οι Αρβανίτες.
Ακου Ιλλυροί

---

*

Και λίγη ενημέρωση, μιας και το έφερε η συζήτηση...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr