ΕΝΩΧ999
Νέο Μέλος
Greece
48 Μηνύματα |
 Απεστάλη: 09/07/2013, 14:54:30
ΕνΩΧ 9 Ἰουλίου 2013
Θεός ἀεὶ παρών! Λόγος Ἐν Ὧ Χριστός, Γνῶσις Δωρεάν καὶ Ἄτη Κυρίου. Ἄτη Κυρίου ἐπὶ εὐσεβῶν, ἀνίκατος ἀσπίς καὶ προστασία. Ἄτη Κυρίου ἐπὶ ἀσεβῶν καὶ ἐπιόρκων, ἐπιφθορά καὶ πέλεκυς νεκρόσημος. Ἐν πίστει Υἱοῦ Ἰησοῦ καὶ ἀληθείᾳ Θεοῦ Πατρός ἄνθρωποι ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι σωθήσονται. Οἱ λοιποί πάντες, ἑκόντες-ἄκοντες, τὸν Μαμωνᾶν ὑπηρετοῦσι καὶ παρ’ αὐτῷ καὶ ἐν αὐτῷ καὶ ἕνεκεν αὐτοῦ πρὸς ἀφανισμόν ἄγονται. Ἐκ τοῦ 2ου Μέρους τῆς Ἱστορίας τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος παραθέτω ἐν συνεχείᾳ τὰς σχετικὰς ἑνότητας. 
Ἱστορία τῆς Νεωτέρας Ἑλλάδος, 2ο Μέρος, Πολιτικὲς τῶν Ἀνθρώπων 3. Πολιτική τοῦ Γελαδάρη (καουμπόϋ)
Διεθνὴς ὁρολογία «cowboy’s policy». Ἡ πολιτική τοῦ «κάνω ὅ,τι μοῦ ἀρέσει καὶ λογαριασμό δὲν δίνω», τοῦ «μπουκάρω», «ἁρπάζω», «βιάζω» καὶ «σκοτώνω» κατὰ περίπτωση. Ἡ ἀντιμετώπιση ὅλων τῶν λαῶν σὰν νὰ εἶναι ἀγελάδες, ὑποχρεωμένες νὰ τρῶνε ὅ,τι κουτόχορτο τοὺς δίνῃ, καὶ νὰ κάθονται νὰ τὶς ἀρμέγῃ ἤ νὰ τὶς στέλνῃ στὸ σφαγεῖο. Ὅταν σᾶς αὐξάνῃ τὴν τροφή (πχ ἐν Ἑλλάδι περίοδος 1974-2009), νὰ ξέρετε ὅτι σᾶς ἑτοιμάζει γιὰ σφάξιμο.
Ἡ πολιτική αὐτή ἐπενδύεται ἠχητικά ἀπὸ γνώριμους ἤχους τῶν γουέστερν, ὅπως γιούπι, οὐάου, χὶπ–χὶπ–οὐρρᾶ καὶ μπάνγκ–μπάνγκ, καὶ χαρακτηρίζεται ἀπὸ τὴν πολυλογία (χαοτικὴ πολυ–πληροφόρηση), τὴν (αὐτο)διαφήμιση καὶ τὴ δημιουργία θετικοῦ ἤ ἀρνητικοῦ «ψυχολογικοῦ κλίματος», κυρίως μέσῳ τῶν ΜΜΕ, ἀναλόγως τῶν διαθέσεων (συμφερόντων) τοῦ γελαδάρη. Ὁμοίως ἀναλόγως τῶν συμφερόντων τοῦ γελαδάρη κρίνεται ἄν κάτι ἤ κάποιος εἶναι καλός ἤ κακός. Ἔτσι εἶναι πολύ συνηθισμένο τὸ ὀξύμωρο φαινόμενο νὰ ἀκοῦμε ἀπὸ τὰ δυτικὰ ΜΜΕ γιὰ κάποιον ποὺ μέχρι ἐχθές ἦταν κακός σήμερα νὰ εἶναι καλός, ἄλλος ποὺ μέχρι ἐχθές ἦταν φίλος σήμερα νὰ εἶναι ὁ «ἐχθρός νούμερο ἕνα» καὶ οἱ περισσότεροι νὰ πηγαινοέρχονται ἀνάλογα μὲ τὶς κινήσεις τοῦ φεγγαριοῦ καὶ νὰ καταγράφονται ἄλλοτε ὡς φίλοι καὶ ἄλλοτε ὡς ἐχθροί. Ἡ πολιτική τοῦ γελαδάρη παρουσιάζει μία μοναδικότητα σὲ σχέση μὲ τὶς ἄλλες κύριες πολιτικές, ὅτι δηλαδή ἐμφανίζει σημαντικές βελτιώσεις συσκευασίας μὲσα στὸν λίγο χρόνο ποὺ ἐφαρμόζεται. Ἔτσι, ἀπὸ τὴν πολιτική τοῦ γελαδάρη ποὺ ἐφαρμόστηκε ἀπέναντι στοὺς ἰθαγενεῖς τῆς Βορείου Ἀμερικῆς ἔχουμε φθάσει στὴν πολιτική τοῦ γελαδάρη ποὺ ἐφαρμόζεται ἀπέναντι στὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση. Δηλαδή ἀπὸ τὴν ἐν ψυχρῷ καὶ ἀπροσχημάτιστη ἁρπαγή ἐδαφῶν, ἔλεγχο καὶ διακανονισμὸ τροφῆς καὶ φυσικῶν πόρων, καταδυνάστευση–γκετοποίηση, δολοφονίες ἐν ψυχρῷ ἤ μέσῳ κακουχιῶν καὶ, τελικῶς, τὴν πλήρη γενοκτονία, τώρα βλέπουμε νὰ ἐφαρμόζεται μία σύνθετη καὶ πολυποίκιλτη πολιτική ποὺ ἀποτελεῖται ἀπὸ τὴν οἰκονομική χαλιναγώγηση ὁλοκλήρων ἐθνῶν μέσω κερδοσκόπων ποὺ φοροῦν χρηματιστηριακὸ ἤ τραπεζιτικὸ μανδύα καὶ ἔχουν τὴν σοβαροφάνεια τῆς μορφῆς ἀνεξαρτήτων ἑταιρειῶν ἤ θεσμικῶν ὀργανισμῶν, ἔκδοση Νόμων κατὰ παραγγελία μέσω ἑνὸς ὑπαλληλικοῦ πολιτικοῦ συστήματος, ἐφαρμογή τῶν Νόμων καὶ τῶν Συνταγμάτων κατὰ περίσταση καὶ κατ’ ἐπιλογή, ἐπικοινώνηση τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ γελαδάρη μέσῳ ἑνὸς συνθέτου συστήματος μὲ κύριους ἄξονες τὸν πολὺ μεγάλο καὶ δυνατὸ Στρατό (δηλαδή τὴν χρήση βίας «κατὰ προτεραιότητα ἱεραρχήσεως ἀναγκαιοτήτων», καὶ τὴν μόνιμη ἀπειλή χρήσης στρατιωτικῆς βίας ἔστω καὶ ἄν δὲν δηλώνεται ῥητῶς) καὶ τὰ Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης, τὰ ὁποῖα εἰδικεύονται στὴν χαλιναγώγηση τῆς κοινῆς γνώμης. Χρησιμοποιοῦνται δὲ ἐξ ἴσου ἀποτελεσματικά, καὶ πολλοὶ δευτερεύοντες φορεῖς Διευθύνσεως τῆς Σκέψης καὶ Ἐλέγχου τῆς Κατανάλωσης, ὅπως πχ Ἑταιρεῖες Δημοσκοπήσεων καὶ Ἐπικοινωνίας, Ἑταιρεῖες Μουσικῆς, Ἑταιρεῖες Δημιουργίας Μόδας, Ἑταιρεῖες Ὑψηλῆς Τεχνολογίας, Ὀργανισμοὶ Ὑγείας, Ἑνώσεις Ἀκτιβιστῶν, «Μὴ Κυβερνητικὲς» Ὀργανώσεις ἐπιχορηγούμενες καὶ «Ἀνεξάρτητες» Ἀρχές εὐθέως ἐλεγχομένες ἀπὸ τὶς κυβερνήσεις κ.ἄ. Ἡ ἐπικοινώνηση αὐτή τῶν ἐπιθυμιῶν τοῦ γελαδάρη συνήθως συνοδεύεται ἀπὸ ἕνα μακροχρόνιο σχέδιο ἐκπαιδεύσεως τῶν λαῶν, τὸ ὁποῖο σχεδιάστηκε καὶ ἀποφασίστηκε μετὰ ἀπὸ μακρόχρονο πειραματισμό πάνω στὸν «δικό του» λαό, δηλαδὴ τὸν λαό τῶν Ἠνωμένων Πολιτειῶν· τὸ σχέδιο αὐτό ἀποσκοπεῖ στὴν εὐκολώτερη καὶ μὲ τὶς λιγώτερες δυνατὲς ἀντιδράσεις ἀποδοχή τῶν ἐντολῶν, μέσα ἀπὸ μία διαρκῆ ὑποβάθμιση τῆς παιδείας καὶ μετατροπή αὐτῆς σὲ κατάρτιση, καὶ μία μακροχρόνια πλύση ἐγκεφάλου μέσα ἀπὸ τὴν παραγωγή ἀνανεουμένων στερεοτύπων γιὰ ἀπομάκρυνση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες ἑλληνικὲς, τὶς Θεολογικὲς καὶ τὶς ἀνώτερες πνευματικὲς ἀξίες, καὶ τὴν προσκόλλησή του στὶς «ἀξίες» τοῦ χρήματος, τῆς ὑλικῆς ζωῆς, καὶ τὸν μεγάλο στόχο, πραγματικό «ἰδανικό», τῆς ἐξαπάτησης καὶ τῆς ἀπαξίωσης ἀνθρώπου ἀπὸ ἄνθρωπο. Ἡ πολιτική τοῦ γελαδάρη διεθνῶς ἔχει μὲ τὸν καιρό προσαρμοστεῖ, καὶ τώρα παρουσιάζεται ὡς Ἐξαγωγή Δημοκρατίας (βλ.ἀριθ.18), ἐνῷ εἰδικά γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἔχει ἐκδοθεῖ τὸ δόγμα Κίσσινγκερ (βλ.ἀριθ.44).
10. Πολιτική τοῦ Κολοβοῦ Φιδιοῦ ἤ Ἀγγλικὴ Πολιτική στὴν Ἑλλάδα.
Ἑλληνικὴ ὁρολογία. Μετάφραση «tailless snake’s policy».
Μετὰ ἀπὸ τὴν γιὰ πάνω ἀπὸ ἕνα αἰῶνα γνωριμία τῶν Ἑλλήνων μὲ τοὺς Ἄγγλους φίλους καὶ συμμάχους, Ἕλλην ἐρωτώμενος «τί εἶναι οἱ Ἄγγλοι;» συνήθως ἀπαντᾷ «φίδια κολοβά».
Ὁ τίτλος αὐτός ἀπονέμεται τιμῆς ἕνεκεν, ἐπειδή ἕνα φίδι εἶναι ἀναγνωρίσιμο ἀπὸ τὴν μακρυά του οὐρά καὶ ἀπὸ τό σύρσιμο ποὺ αὐτό κάνει ἐξ αἰτίας αὐτῆς· ὅταν ὅμως ἕνα φίδι εἶναι κολοβό, πρῶτον δὲν σέρνεται καὶ δεύτερον δὲν ἔχει οὐρά καὶ μῆκος, ἑπομένως εἶναι δυσκόλως ἀναγνωρίσιμο ὡς φίδι καὶ εἶναι δυνατόν νὰ ἐκληφθῇ ὡς ἄλλο ζῶο, ἀκόμη καὶ ὡς πραγματικὸς φίλος καὶ σύμμαχος. Παρὰ τὸ γεγονός ὅτι δὲν σέρνεται, ἐξακολουθεῖ νὰ διαθέτῃ ἀξιοθαύμαστη εὐελιξία καὶ ταυτόχρονα ἔντονα διχαλωτὴ γλῶσσα, ποὺ ὅμως ἐκ πρώτης ὄψεως δὲν εἶναι ἀντιληπτή· χρειάζεται ἀρκετὴ τριβή καὶ πεῖρα γιὰ νὰ γίνῃ κατανοητή ἡ διγλωσσία τῆς πολιτικῆς αὐτῆς, ποὺ μονίμως μπερδεύει τὸν «ἀντίπαλο». Πάμπολλα καὶ ἀλληλοδιάδοχα τὰ παραδείγματα αὐτῆς τῆς διγλωσσίας κατὰ τὸ διάστημα τῆς Ἱστορίας τῆς νεώτερης Ἑλλάδος, ὀφείλουμε νὰ ἀναφέρουμε μερικά:
Τῷ 1823, ἐπειδὴ ἦταν ἀβέβαιη ἡ ἐξέλιξη τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως ἀλλὰ καὶ δηλωμένη ἡ ἐπιθυμία τοῦ Τσάρου γιὰ ἵδρυση ἐλευθέρου Ἑλληνικοῦ κράτους, τὴν ἴδια στιγμή ποὺ βοηθοῦσαν τοὺς Τούρκους ὅσο μποροῦσαν, ἔστειλαν τὸν Λόρδο Βύρωνα μὲ κονδύλια γιὰ μοίρασμα στοὺς ἐπαναστάτες καὶ μὲ προτάσεις δανειοδοτήσεως (χρεώσεως) τοῦ νέου κράτους, πρὶν ἀκόμη ἀπὸ τὴν σύστασή του! Ἄσχετα ἀπὸ τὴ συνέχεια, οἱ Ἕλληνες πίστεψαν ὅτι οἱ Ἄγγλοι ἦταν φίλοι τους καὶ ὑποδέχτηκαν μὲ χαρά τὸν τοποθετημένο ἀπὸ αὐτούς Ὄθωνα. Ἐπίσης, τὸ ὅτι ἀκριβῶς ὁ ἐπιλεγείς βασιλεύς δὲν ἦταν Ἄγγλος, εἶναι ἀκόμη ἕνα ἀξιοπρόσεκτο σημεῖο τῆς πολιτικῆς τοῦ κολοβοῦ φιδιοῦ.Διέταξαν τὴν συμμετοχή τῆς Ἑλλάδος στοὺς δύο Παγκοσμίους Πολέμους γιὰ νὰ δημιουργήσουν ἄλλα μέτωπα (ἀντιπερισπασμό) στὸν ἐχθρικὸ Ἄξονα, μὲ ἀποτέλεσμα ἡ Ἑλλάδα νὰ ἔχῃ πολλαπλάσιες ἀπώλειες σὲ σχέση μὲ τὴν Ἀγγλία. Οἱ περισσότεροι Ἕλληνες δὲν τὸ ἔχουν κἄν ἀντιληφθεῖ αὐτό, δηλαδή ὅτι τοὺς ἔρριξαν στὸ στόμα τοῦ λύκου καὶ π.χ. στὸν Β΄ ΠΠ ἡ μεγάλη (κατὰ 6,5 φορές πολυπληθέστερη) Ἀγγλία εἶχε τοὺς μισοὺς νεκρούς ἀπὸ τὴν μικρούλα Ἑλλάδα. Κατὰ τὴ διάρκεια τῆς Γερμανικῆς κατοχῆς 1941–1944 ἐνίσχυαν οἰκονομικῶς ὄχι μόνον τὸν ΕΔΕΣ, μικρόν στρατὸ φιλικά προσκείμενο σὲ αὐτούς, ἀλλὰ καὶ τὸν ΕΛΑΣ, τὸν στρατό ποὺ ἐλέγχετο ἀπὸ τὸ σοβιετόφιλο ΚΚΕ, ὁ ὁποῖος βέβαια μετὰ τὴν Κατοχή τοὺς ὑποδέχτηκε σὰν φίλους καὶ συμμάχους καὶ, ἔτσι ἀπὸ μόνος του, τοὺς βοήθησε νὰ τὸν συντρίψουν.
Ἀξίζει νὰ τονισθῇ ὅτι σπανίως ἐκτελοῦν τὶς βρώμικες δουλειές οἱ ἴδιοι· σχεδόν πάντοτε σκηνοθετοῦν, διατάσσουν καὶ χρηματοδοτοῦν ἄλλους νὰ τὶς κάνουν, κατὰ προτίμηση ὁμοεθνεῖς (ἰθαγενεῖς) προδότες ἤ καὶ ἄλλου, τρίτου ἔθνους συνεργάτες· ἔτσι ἔκαναν μὲ τὸν Ὁλλανδό γιατρό τοῦ Λόρδου Βύρωνα, ποὺ τοῦ ἔκανε ἐπέμβαση μὲ μολυσμένα ἐργαλεῖα, ἔτσι ἔκαναν μὲ τοὺς ὐποτιθεμένους δολοφόνους τοῦ Καποδίστρια (ἐξοντώθηκαν συντομώτατα εἴτε μὲ λυντσάρισμα εἴτε μὲ παρωδία δίκης γιὰ νὰ μὴν ἀποκαλυφθεῖ ἡ ἀλήθεια), ἔτσι ἔκαναν μὲ τὴ χρήση τῆς Βαυαρικῆς δυναστείας γιὰ τὴν ἐξουδετέρωση τῶν Ἑλλήνων ἐπαναστατῶν, ἔτσι ἔκαναν τῷ 1944 μὲ τὴν στράτευση τῶν συνεργατῶν τῶν Ναζί γιὰ δολοφονικές ἐπιθέσεις σὲ εἰρηνικοὺς διαδηλωτές. Ἡ μεγάλη εὐελιξία, ἡ δύσκολα ἀναγνωρίσιμη διγλωσσία, ἡ συνήθως προσεγμένη καὶ φιλικὴ ἐμφάνιση, ἡ μόνιμη χρήση «προσωπείου» στὴν ἐκτέλεση τῶν «βρώμικων» ὑποθέσεων, ὁ σοβαρὸς μακροχρόνιος σχεδιασμός ποὺ συνοδεύεται ἀπὸ μελετημένη σκηνοθεσία καὶ ἀκολουθεῖται ἀπὸ πειθαρχημένη ἐκτέλεση τῶν ἀποφάσεων, στοιχειοθετοῦν τὴν πολύ ἀποτελεσματικὴ «Διπλωματία». Αὐτὴ ἡ ἐξαιρετικὴ διπλωματία συνδυαζόμενη μὲ τὴν ἀποφασιστικὴ χρήση βίας, ὅταν αὐτό κρίνεται ἀπαραίτητο, ἀποτελοῦν βασικὰ πλεονεκτήματα τῆς πολιτικῆς αὐτῆς. Ὁ ἐπιτευχθεὶς Ἐθνικὸς Διχασμός στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τοὺς Βενιζέλο/Κωνσταντῖνο (καὶ τὰ γεγονότα τῶν ἐτῶν ἐκείνων) ἀποτελεῖ τὸ κορυφαῖο τυπικὸ παράδειγμα τῆς πολιτικῆς τοῦ Κολοβοῦ Φιδιοῦ, καὶ τὸ γεγονός ὅτι βρίσκονται ἀκόμη Ἕλληνες νὰ εἶναι εἰδωλολατρικά κείμενοι ὑπὲρ τοῦ ἄλφα ἤ τοῦ βῆτα ὑπαλλήλου τῶν φίλων καὶ συμμάχων, «βασιλικοί» ἤ «δημοκρατικοί», «βενιζελικοί» ἤ «κωνσταντινικοί», «καραμανλικοί» ἤ «παπανδρεϊκοί» κλπ, ἀπονέμει δικαιωματικά στὴν Ἀγγλικὴ Στοά καὶ στὴν πολιτική της, τὰ ἀδιαμφισβήτητα ἀριστεῖα στὴν διεθνῆ δολοπλοκία.
13. «Πολιτική» τοῦ Τούρκου.
Ἡ πολιτική αὐτὴ μπαίνει σὲ εἰσαγωγικά γιατί ἡ λέξη ποὺ θὰ τὴν περιέγραφε σωστά εἶναι μᾶλλον ἡ «πολεμική» τοῦ Τούρκου. Φυλή πολεμική ἀπὸ τὰ βάθη τῆς Ἀσίας, ἄσχετη καὶ κομπλεξική, δηλαδὴ ἀρνητική καὶ καταστροφική, πρὸς κάθε εἴδους πολιτισμό καὶ πνευματικὴ καλλιέργεια, ἐκφράζει τὶς ἐπιθυμίες καὶ τὶς ἀρέσκειές της μὲ «τσαμπουκάδες», πολεμικές κραυγές (ἀπειλώντας διαρκῶς μὲ πόλεμο), καὶ πολεμικές ἐνέργειες· σὲ ὅ,τι ἀφορᾷ τὸν πολιτισμό, ἀρκεῖται στὴν τυχαῖα καὶ σκόρπια ἀντιγραφή στοιχείων πολιτισμοῦ ἀπὸ τοὺς ἄλλους λαούς μὲ ἕνα κριτήριο αἰσθητικῆς ποὺ μονίμως προδίδει τὴν καταγωγή τοῦ Τούρκου καὶ τὴν πνευματικὴ του ἀνεπάρκεια.
Οἱ λαοί ποὺ ὁ Τοῦρκος κατέκτησε καὶ καταδυνάστευσε, μεταξὺ αὐτῶν ὁ Ἑλληνικός, δὲν εἶναι δυνατόν νὰ ξεχάσουν ποτέ τὴ βαρβαρότητα, τὴν ἐλεεινότητα, τὰ ἐγκλήματά τους καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ κυριολεκτικὴ βρομιά τῆς κυριαρχίας τους· καὶ δὲν πρόκειται ποτέ νὰ ξεχαστοῦν τὰ αἴσχη τῶν Τούρκων, ὅσο κι ἄν προσπαθοῦν οἱ φίλοι καὶ σύμμαχοι, γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο ὅτι οἱ Τοῦρκοι συνεχίζουν νὰ κάνουν τὰ ἴδια ἀμέσως μόλις βροῦν τὴν εὐκαιρία. Ἡ «πολιτική» τοῦ Τούρκου εἶναι μία ἀκατέργαστη «πολιτική» τραμπουκισμοῦ, θρασύδειλη πολιτική τῆς δύναμης καὶ τῆς ἀγέλης· ἄν ἔχω δύναμη, τὴν ἐπιβάλλω μὲ τὸ πλῆθος μου καὶ τὰ ὅπλα, ἄν ἔχῃ ὁ ἀντίπαλος δύναμη, παριστάνω τὸν φίλο καὶ κάνω τεμενάδες. Βέβαια, ἐπειδὴ ἡ δύναμη εἶναι ἕνα στοιχεῖο ποὺ μπορεῖ νὰ αὐξηθῇ ἤ νὰ μειωθῇ κατὰ περίσταση καὶ ἐποχή, ἀπὸ καιροῦ εἰς καιρόν ἐπιτίθεται σὲ ὅποιον ἀπὸ τοὺς γείτονὲς του θεωρεῖ ὡς πλέον ἀδύναμον. Δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο καὶ ταυτοχρόνως εἶναι ἀπολύτως ἐνδεικτικό τῆς βαρβαρότητος, ποὺ χαρακτηρίζει τὴν «πολιτική» τοῦ Τούρκου, τὸ γεγονός ὅτι οὔτε ἕνας (ἀριθμητικά: 1) ἀπὸ τοὺς πολλοὺς λαούς ποὺ γειτονεύουν μὲ τοὺς Τούρκους δὲν ἔχει καλὲς σχέσεις μὲ αὐτούς, ἤ μᾶλλον γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε, ὅλοι οἱ γειτονικοὶ λαοί ἔχουν μὲ τοὺς Τούρκους κακὲς σχέσεις. Μὲ εἰδικότητα στὶς σφαγές, ἔχουν νὰ ὑπερηφανευθοῦν γιὰ πολλές γενοκτονίες, τὴν δὲ θρησκεία τὴν ἐπικαλοῦνται ὅταν τοὺς συμφέρῃ, δηλαδὴ ὅταν ἐπιτίθενται στοὺς Ἕλληνες, στοὺς Ἀρμενίους, τοὺς Ῥώσσους, τοὺς Βούλγαρους κλπ, ἐνῷ ὅταν δὲν μποροῦν νὰ ἐπικαλεστοῦν τὴν θρησκεία, πχ μὲ τοὺς Κούρδους, ἁπλῶς ἐπιτίθενται. 
Ἐπειδὴ ἀκριβῶς συνδυάζει τὰ δύο αὐτά στοιχεῖα 1) χαρά τοῦ πολέμου, τῆς λεηλασίας καὶ τῆς σφαγῆς, ἀλαζονεία καὶ ἐπιθετικότητα καὶ 2) ἔλλειψη πνευματικότητας, δυνατότητα κατανοήσεως μόνον τῶν ὑλικῶν «ἀξιῶν» καὶ μὲ ἔντονα ἀντιπνευματικὰ συμπλέγματα σκοταδισμοῦ, εἶναι οἱ ἰδανικοί γιὰ ἐκτελεστικὰ ὄργανα, γιὰ μίσθωση ἐκτέλεσης συμβολαίων θανάτου, γεγονός ποὺ φυσιολογικά τοὺς καταξιώνει ὡς φυσικοὺς συμπληρωματικοὺς συνεργάτες (αὐτουργούς) τῆς πολιτικῆς τοῦ κολοβοῦ φιδιοῦ καὶ τῆς πολιτικῆς τοῦ γελαδάρη.
15. Πολιτική τῆς Ἀρκούδας.
Διεθνὴς ὁρολογία «политики медведя». Ἡ πολιτική ποὺ προϋποθέτει νὰ ἔχῃς τὸ φυσικὸ χάρισμα νὰ μὴ χρειάζεσαι τροφή κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ χειμῶνα· αὐτό μπορεῖ νὰ συμβαίνει εἴτε ἐπειδὴ ὑπάρχει πολλὴ τροφή ἐκεῖ ποὺ διαβιεῖς, ὡς φυσικὸς πλοῦτος, εἴτε ἐπειδὴ ἔχει μακρὺ καὶ βαρὺ χειμώνα καὶ ἔτσι τὸν συνηθίζεις τόσο, ποὺ κάνεις ἡλιοθεραπεία στὸν πάγο καὶ ξεχνᾶς νὰ πεινάσῃς· ἀπὸ κλιματογεωγραφικῆς λοιπόν καὶ φυσικῆς ἀπόψεως, προκύπτει ὡς φυσιολογική καὶ ἀπολύτως ἀναμενόμενη γιὰ πολιτική βορείων ἤ ἀπομονωμένων λαῶν, πρωτίστως τῶν Ῥώσσων, ἀλλὰ σὲ μικρότερο βαθμό καὶ ἄλλων.
Τὰ βασικὰ χαρακτηριστικά τῆς πολιτικῆς αὐτῆς εἶναι ὅτι εἶναι συνήθως προβλέψιμη, ἐλάχιστα διπλωματική, καὶ ταυτόχρονα πολύ ἀποφασιστική. Ἡ ἠχητικὴ της ἐπένδυση εἶναι κυρίως ὁ ἦχος τῆς σιωπῆς καὶ κάποιες φορές ἀκούγεται ἕνα γρύλλισμα τὸ ὁποῖο δὲν γίνεται εὔκολα ἀντιληπτό ἄν πρόκειται γιὰ γρύλλισμα ἐπικοινωνίας ἤ γιὰ ῥοχαλητό· αὐτό εἶναι ἕνα στοιχεῖο ποὺ μερικές φορές μπερδεύει τοὺς ἀντιπάλους της, οἱ ὁποῖοι ἀποτολμοῦν νὰ τὴν πειράξουν νομίζοντας ὅτι κοιμᾶται καὶ, ἔτσι, γνωρίζουν τὸν ὄλεθρο. Ἄν καὶ γενικῶς εἶναι μᾶλλον ἀργή στὴ λήψη ἀποφάσεων καὶ στὶς καθημερινὲς κινήσεις της, ἐν τούτοις εἶναι προικισμένη μὲ τὴν ἱκανότητα νὰ ῥίπτῃ γρήγορες καὶ πολύ δυνατές σφαλιάρες, ποὺ μποροῦν νὰ προκαλέσουν ἀνήκεστον βλάβην στὸν ἀντίπαλο. Γενικῶς βεβαίως κανείς δὲν ἀποτολμᾷ νὰ ἔλθῃ σὲ ἀπ’ εὐθείας ῥήξη μαζί της, παρὰ μόνον ἄν αἰσθάνεται ὅτι εἶναι ὁ Μέγας Ναπολέων ἤ ὁ Ἀδόλφος Χίτλερ ἤ, ἔστω, ὁ Σακιασβίλι· δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ δὺο πρῶτες ἀπὸ τὶς μορφές αὐτές συνήθως συχνάζουν καὶ ἀπαντῶνται σὲ ἄσυλα νοητικῶς ἀναξιοπαθούντων, ἡ δὲ τρίτη δὲν πρόλαβε νὰ ἀποκτήσῃ θαυμαστές. Οἱ λογικώτεροι τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰδικώτερον οἱ ἀκολουθοῦντες τὴν πολιτική τοῦ γελαδάρη ἤ τοῦ κολοβοῦ φιδιοῦ, βάζουν ἄλλους νὰ ἔρχονται σὲ ῥήξη μαζί της καὶ αὐτοί ἁπλῶς βοηθοῦν ὅσο πιὸ κρυφά μποροῦν· μόνον κατὰ τὶς περιόδους ποὺ αὐτή ἐπιλέγει –γιὰ λόγους ποὺ μόνον αὐτή γνωρίζει– νὰ ἀλλάζῃ τὸ χρῶμα τοῦ δέρματός της, ὅπως συνέβη μὲ τὴν Ῥωσσία τῷ 1917 καὶ τῷ 1991, τὸτε μόνον ἀποτολμοῦν νὰ τὴν προσεγγίσουν ἐπιθετικά, σύντομα ὅμως ὑποχρεώνονται σὲ ὀπισθοχώρηση. Ἡ ἀρκούδα χαρακτηρίζεται ἀπὸ βαρηκοΐα, ποὺ ἐκφράζεται εἴτε ὡς βαρηκοΐα στὰ ἐσωτερικὰ της προβλήματα, ὅπως πχ συνέβη ἐπὶ τσάρου πρὶν τὴν ἐπανάσταση τῶν μπολσεβίκων ἤ ἐπὶ Γιέλτσιν μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος, εἴτε ὡς βαρηκοΐα στὰ ἐξωτερικὰ της θέματα, ποὺ τὴν κάνει νὰ φαίνεται ὅτι δὲν ἐνδιαφέρεται καθόλου γιὰ τὴν φασαρία ποὺ γίνεται σὲ ὅλον τὸν κόσμο γιὰ ὁποιοδήποτε ζήτημα, καὶ κάνει τὶς ἀντιδράσεις της νὰ φαίνονται αὐτιστικές, ξαφνικές καὶ ἀπότομες. Ὁμοίως χαρακτηρίζεται καὶ ἀπὸ ὀλιγολογία, γεγονός ποὺ κάνει τὶς δηλώσεις της ἀφ’ ἑνὸς μονίμως ἀξιοπρόσεκτες, ἀφ’ ἑτέρου μερικὲς φορές νὰ ἠχοῦν ὡς κεραυνός ἐν αἰθρίᾳ. Ἡ «βαρηκοΐα» καὶ ἡ «ὀλιγολογία» εἶναι ταυτόχρονα αἴτια καὶ αἰτιατά τοῦ βασικώτερου χαρακτηριστικοῦ τῆς ἀρκούδας, τῆς ἔλλειψης διπλωματικῶν ἱκανοτήτων. Τὰ χαρακτηριστικά αὐτά προφανῶς ἀποβαίνουν εἰς βάρος τῆς καλῆς ἐπικοινωνίας, καὶ πράγματι, σπανίως καταφέρνει νὰ γίνεται κατανοητή ἀκόμη καὶ ἀπὸ τοὺς ἴδιους τοὺς λαούς της, πολλές φορές δέχεται ἀντιδράσεις καὶ ἐπικρίσεις ἐνῷ κατὰ βάσιν ἔχει δίκαιο, καὶ τελικά ὑποχρεώνεται σὲ ἐπίδειξη δυνάμεως, μὲ φυσιολογικὴ συνέπεια νὰ χάνῃ σὲ δημοφιλία καὶ νὰ γίνεται ἀντιπαθής, ὅπως φάνηκε ὅτι εἶχε συμβεῖ καὶ μὲ ὅλους τοὺς ἀνατολικοὺς λαούς μετὰ τὴν κατάρρευση τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος. Χαρακτηριστικὸ παράδειγμα τῶν παραπάνω εἶναι ἡ ἀκατανόητη –σχεδὸν παράλογη– ἐπιμονή τοῦ σοβιετικοῦ καθεστῶτος νὰ μὴν χορηγῇ στὸν λαό διάφορες χαριτωμένες, ἤ ἔστω ἀνόητες, μικρὲς «πολυτέλειες», ὅπως: τσίχλες μασήματος, νάϋλον κολάν γιὰ τὶς γυναῖκες, μεταλλικὲς πόρπες γιὰ ζῶνες, μπλουτζήν, μουσικὴ ῥόκ, καὶ ἄλλα παρόμοια, τὰ ὁποῖα ἄν καὶ εἶχαν σχετικά μικρὸ οἰκονομικὸ κόστος νὰ παραχθοῦν, δημιουργοῦσαν ὅμως στοὺς ἀνατολικοὺς λαούς ἔντονο αἴσθημα στέρησης (καὶ ὑστέρησης) στὶς ἐπαφές τους μὲ τοὺς δυτικούς καὶ συνεπῶς, δυσαρέσκεια πρὸς τὶς ἡγεσίες τους. Αὐτή ἡ ἐμμονή εἶναι ἀδιανόητη γιὰ τὶς πολιτικὲς τοῦ κολοβοῦ φιδιοῦ ἤ τοῦ γελαδάρη, ἀλλὰ ἀκόμη καὶ γιὰ τὴν κοινὴ ἀνθρώπινη λογική, καὶ σαφῶς χαρακτηρίζεται ὡς γραφικότητα τῆς ἀρκούδας, ἀφοῦ προκαλεῖ μόνη της στὸν ἑαυτὸ της τόσο μεγάλη ζημιά σχεδὸν «γιὰ τὸ τίποτα». Ἡ ἔλλειψη διπλωματικῶν ἱκανοτήτων ποὺ χαρακτηρίζει τὶς χῶρες τῆς Πολιτικῆς τῆς Ἀρκούδας, πάντοτε ἀντικαθίσταται ἀπὸ αὐξημένη προσοχή καὶ ἀνάπτυξη στὸν στρατιωτικὸ τομέα· ὁ καλά ἐκπαιδευμένος καὶ ἐξωπλισμένος στρατός εἶναι βασικὸ συστατικό τῆς πολιτικῆς τῆς Ἀρκούδας καὶ ὑποκατάστατο τῆς ἔλλειψης διπλωματίας, κατὰ τὸ πολλαπλῶς ῥηθέν «ἡ καλύτερη διπλωματία εἶναι τὰ ὅπλα». Οἱ χῶρες ποὺ ἐφαρμόζουν τὴν πολιτικὴ τῆς ἀρκούδας σὲ μικρότερο ἤ μᾶλλον λιγώτερο ἀποτελεσματικὸ (νικηφόρο) βαθμό, ὅπως πχ ἡ Γερμανία καὶ ἡ Ἰαπωνία, παρουσιάζουν πολλὰ κοινά στὶς ἐκφράσεις τους καὶ τὴν συμπεριφορά τους μὲ τὰ προαναφερθέντα. Ἡ μικρότερη ἀποτελεσματικότητα, ποὺ ὀφείλεται εἴτε στὸν μικρότερο πληθυσμό, εἴτε στοὺς λιγώτερους διαθέσιμους φυσικοὺς πόρους, εἴτε σὲ κάποιες τρίτες ἀντικειμενικὲς παραμέτρους, καθιστοῦν τὶς χῶρες αὐτές καταδικασμένες νὰ χάνουν (looser), νὰ γίνονται ὑποχείριες καὶ νὰ «πληρώνουν τὰ σπασμένα», καὶ τελικά, νὰ εἶναι ἐξηρτημένες ἀπὸ ἄλλους, παρὰ τὴν θαυμαστὴ ἀποφασιστικότητα, ὀργανωτικότητα, ὁμαδικότητα καὶ ἐργατικότητα, ποὺ κατὰ κανόνα διακρίνει τοὺς λαούς τους. Σχετικὰ μὲ τὴν μονολιθικότητα στὴν συμπεριφορά καὶ τὴν πείσμονα ἀποφασιστικότητα, θὰ πρέπει νὰ προσεχθοῦν καὶ οἱ ἀπώλειες σὲ ἔμψυχο ὑλικό ποὺ παρουσιάζουν οἱ χῶρες αὐτές κατὰ τὴν διενέργεια τῶν πολέμων, δίνοντας τὴν ἐντύπωση ὅτι χάριν τῆς νίκης δὲν τοὺς ἐνδιαφέρουν οἱ ἀπώλειες σὲ ἀνθρώπινες ζωές. Εἶναι ἐξωφρενικὸ ἄν ἀναλογισθῇ κανείς ὅτι ἄνω τοῦ 40% τῶν ἀνθρωπίνων ζωῶν ποὺ θυσιάστηκαν στὸν Β΄ΠΠ, ἦταν σοβιετικὲς ἀπώλειες (27 ἑκατομμύρια ἄνθρωποι!). Καὶ εἶναι ἐνδεικτικώτατο τὸ γεγονός ὅτι μέσα ἀπὸ χῶρες ποὺ ἐφαρμόζουν τὴν πολιτικὴ τῆς ἀρκούδας, ἐξεπήγασαν δύο ἀπὸ τὶς στυγερώτερες καὶ πλέον αἱμοσταγεῖς προσωπικότητες τοῦ 20οῦ αἰῶνος, ὁ Χίτλερ καὶ ὁ Στάλιν. Ἐπίσης, ὅπως εἶναι ἀναμενόμενο ἀπὸ τὴν πολιτικὴν αὐτή, ὡς πρὸς τὴν οἰκονομικὴ της συμπεριφορά, εἶναι πεντακάθαρη ἡ προτίμηση τῶν «ἁπτῶν» κλασσικῶν ἀξιῶν (φυσικοὶ πόροι, μεταλλεύματα, ὀργάνωση παραγωγῆς, ὑλικὰ ἐμπορεύματα, ποιότητα, χαμηλὸ κόστος) ἀπὸ τὶς σύγχρονες «ἄϋλες» χρηματιστηριακὲς ἀξίες (μετοχές, τραπεζικὸς δανεισμός, προθεσμιακὲς τιμές, κερδοσκοπία ἀπὸ τὴν ἄνοδο ἤ τὴν πτώση τῶν τιμῶν, παράγωγα χρηματιστηρίων). Ἡ ἐγγενὴς «ἀντιπάθεια» ποὺ τρέφει ἡ Γερμανία γιὰ τὸν πληθωρισμό (φούσκα τοῦ χρήματος) καὶ ἡ «ἀδυναμία» ποὺ παρουσιάζει ἡ Ῥωσσία στὸν ἔλεγχο τῶν διεθνῶν συναλλαγματικῶν ἰσοτιμιῶν τοῦ νομίσματὸς της καὶ τῶν χρηματιστηριακῶν τιμῶν τῶν ἐμπορευμάτων της, εἶναι χαρακτηριστικά καὶ ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς νοοτροπίας. Γίνεται ἀντιληπτό βεβαίως, ὅτι οἱ Ἀγγλοαμερικάνοι ποὺ στὰ χρηματοοικονομικά ἐφαρμόζουν πλήρως τὴν πολιτικὴ τοῦ Κολοβοῦ Φιδιοῦ, ἔχοντας ἀπολύτως κατανοήσει τὸ «μεγάλο τίποτα», στὸ ὁποῖο στηρίζεται τὸ σύγχρονο τραπεζικὸ –χρηματοοικονομικὸ σύστημα, ἀποκτοῦν στὸν τομέα αὐτόν σαφές συγκριτικὸ πλεονέκτημα ἀπέναντι στὴν πολιτικὴ τῆς Ἀρκούδας. Στὴν Ἑλλάδα ἡ πολιτική τῆς Ἀρκούδας εἶναι αὐτή ποὺ χαρακτηρίζει κυρίως τὴν δράση καὶ τὶς ἀποφάσεις τοῦ ΚΚΕ. Οἱ Ἕλληνες κομμουνιστές ἐπειδὴ γιὰ πολλὲς δεκαετίες ἦσαν, ἄμεσα ἤ ἔμμεσα, ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τῶν Σοβιετικῶν, ὄχι μόνον ἐφαρμόζουν τὶς θεωρίες τοῦ μαρξισμοῦ μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὶς ἐφάρμοσαν οἱ σοβιετικοί, ἀλλὰ ἔχουν ἐπηρρεασθεῖ ἀπὸ αὐτούς ἀκόμη καὶ στὸν τρόπο ἀντίληψης (πρόσληψης τοῦ ἐρεθίσματος), ἀναλυτικῆς διεργασίας τῆς σκέψης (ἀποκωδικοποίησης–ἐπεξεργασίας) καὶ λήψης ἀπόφασης (σύνθεσης καὶ ἀποτελέσματος)· καὶ βεβαίως καὶ στὸν τρόπο δράσης· καὶ ἀκόμη ὀφθαλμοφανέστερα στοὺς «αὐτοματισμούς», δηλαδὴ στὶς ἀντιδράσεις ποὺ βασίζονται σὲ στερεότυπα. Κυρίαρχο λοιπὸν χαρακτηριστικό τῶν ἀποφάσεων καὶ τῆς πρακτικῆς τοῦ ΚΚΕ δὲν εἶναι τόσο ἡ θεωρία τοῦ μαρξισμοῦ, ὅσο ὁ τρόπος σκέψης καὶ συμπεριφορᾶς τῶν Ῥώσσων, δηλαδὴ ἡ πολιτική τῆς Ἀρκούδας. Γιὰ παράδειγμα, βαρύγδουπες δηλώσεις ὅπως «τὸ ΚΚΕ δὲν ἑτεροπροσδιορίζεται», προφανῶς ἀκουσίως ὁμολογοῦν ὅτι ἡ ἡγεσία τοῦ κόμματος δὲν διαθέτει διπλωματικὲς ἱκανότητες, δὲν μπορεῖ νὰ ἑλιχθῇ γιὰ νὰ πάρῃ τὴν κατάλληλη ἀπόφαση στὴν ἀνάλογη περίπτωση, καὶ ἐπὶ πλέον βρίσκεται ἐκτὸς τόπου καὶ χρόνου, καὶ θὰ συμπεριφερόταν τὸ ἴδιο, ἄν βρισκόταν σὲ μιὰν ἄλλη χώρα, σὲ μιὰν ἄλλην ἐποχή ἤ σ’ ἕναν ἄλλον πλανήτη. Εἶναι προφανές ὅτι οἱ ἀποφάσεις του στεροῦνται καθοδήγησης (ὁ ἀναμεταδότης λειτουργεῖ ἄριστα ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἐγκέφαλος νὰ «δώσῃ γραμμή»), καὶ ἡ ἐπικοινωνιακὴ του πολιτική εἶναι κολλημένη στὴν ἐποχή ποὺ ἦταν τῆς μόδας, κάπου στὶς δεκαετίες τοῦ ’70. Ἀδυνατοῦν νὰ συνειδητοποιήσουν τὴν δύναμη τῆς ἐπικοινωνίας στὴν σύγχρονη ἐποχή, καὶ γιὰ τὸν λόγο αὐτό δὲν εἶναι σὲ θέση νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ἄν ἕνα ἀπόγευμα ἀποφάσιζαν νὰ βάλουν ἀρχηγό πχ τὸν Μπογιόπουλο, θὰ ξημέρωναν μὲ διπλάσια ἐκλογικὰ ποσοστά. Οἱ γραφικότητὲς τους λοιπὸν αὐτές, ποὺ δὲν εἶναι παρὰ τυπικὲς νοοτροπίες καὶ συμπεριφορές τῆς πολιτικῆς τῆς ἀρκούδας, τοὺς κάνουν συμπαθεῖς (καὶ πολύτιμους) ἀκόμη καὶ στοὺς τοποτηρητές τῶν φίλων καὶ συμμάχων. Ἡ πολυτιμότητὰ τους αὐτή ἔγκειται στὸ ὅτι ἐνῷ ἀπὸ ἄποψη προθέσεων θὰ μποροῦσαν νὰ χαρακτηρισθοῦν ὡς οἱ ἐχθρώτεροι τῶν φίλων καὶ συμμάχων, ἀπὸ ἄποψη ἀποφάσεων, πρωτοβουλιῶν, ἐνεργειῶν καὶ ἀποτελέσματος, καταντοῦν νὰ εἶναι οἱ ἀστειότεροι, ἐπέχοντες ῥόλο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθῇ ἰσοδύναμος μὲ παιδικὴ ἀρκουδίτσα («Cucu bear»). Θὰ αἰσθανόταν μεγάλη ἔκπληξη ὅποιος μποροῦσε νὰ παρακολουθήσῃ τὸ μέγεθος τῆς εὐθυμίας καὶ διασκέδασης ποὺ προκαλοῦν ἐνέργειες καὶ ἀποφάσεις τοῦ ΚΚΕ στὴν μυστικὴ ὑπηρεσία, ἰδιαιτέρως αὐτές ποὺ, ἐνῷ ξεκινοῦν μὲ ἰδιαίτερο στόμφο καὶ βεβαιότητα, καταλήγουν ἀμήχανα σὲ φιάσκο, π.χ. σὲ ἀποχὴ του ἀπὸ κοινοβουλευτικὲς ἐκλογές, ποὺ εἶναι ἀκριβῶς αὐτὸ ποὺ ἐπεδίωκαν οἰ ἀντίπαλοὶ του, δηλαδὴ «δῶρο ἐξ οὐρανοῦ» σ’ αὐτούς (1946), ἤ σὲ αἱματηρὲς συρράξεις τῶν ὁπαδῶν του μὲ ἀνεγκέφαλα, ἀπολύτως κατευθυνόμενα, δεκατετράχρονα (2011).
Ἐὰν ὑμεῖς μείνητε ἐν τῷ λόγῳ τῷ ἐμῷ, ἀληθῶς μαθηταί μου ἐστέ, καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς. (Ἰω. 8:31-32)
Ἰησοῦς Χριστός ὁ Μέγας Ἀρχιερεύς, ὁ Ἄρχων ἐμοῦ καὶ τοῦ σύμπαντος Κόσμου, ὁ μοναδικὸς Υἱός τοῦ Θεοῦ καὶ Μεσσίας. Διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Ἐπανάστασιν καὶ τῶν Ἑλλήνων τὴν Ἀνάστασιν! Ἀμήν
††† Ἰάειρος ἐκ Θεοῦ
|
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ
