Έχετε διαβάσει γιαπωνέζικες ιστορίες? ? ?

Κάποτε θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, έβλεπα στη τηλεόραση, γιαπωνέζικα παραμύθια σε κινούμενα σχέδια (ξεκινούσε με έναν πανέμορφο δράκο ο οποίος πετούσε στον ουρανό και είχε πάνω του ένα παιδάκι). Αυτά ήταν βασισμένα σε παραδοσιακές ιστορίες από πολύ παλιά, οι οποίες μου αφήνανε έντονα συναισθήματα όταν τις παρακολουθούσα. Στο τέλος της ιστορίας όλα είχαν κάποιο δίδαγμα. Πολλές από αυτές τις ιστορίες είχαν πνεύματα καλά και κακά..

Τυχαία, λοιπόν βρήκα αυτές τις ιστορίες και αν θέλετε να τις μοιραστούμε. Αν γνωρίζετε κι εσείς κάποιες γιαπωνέζικες ιστορίες μπορείτε να τις γράψετε, μ’ αρέσουν πολύ!!!

Φιλιά
Μαρία

«Κύριε!» έσκουξε ικετευτικά ο κατάδικος. «Μια αδυναμία μου μ' έσπρωξε στο έγκλημα. Συγχωρέστε με, δώστε μια ευκαιρία ακόμα!»

«Μα οι γέροντες βρήκαν πως έχεις κάνει πολλά εγκλήματα. Σε καταδίκασαν δίκαια!» αποκρίθηκε μαλακά ο άρχοντας. Σαν πολεμιστής είχε σκοτώσει πολλές φορές και δεν ένιωθε οίκτο. Αλλά σκότωνε από αίσθηση καθήκοντος μόνο, ποτέ από μίσος ή ευχαρίστηση.

«Αν με σκοτώσετε θα εκδικηθώ!» ούρλιαξε τώρα ο κακοποιός. «Η οργή και το μίσος μου θα γίνουν εκδίκηση: το κακό που τώρα κάνετε θα επιστρέψει να σας τιμωρήσει.»

Ένα κύμα φόβου απλώθηκε στους ακολούθους. Ήταν γνωστό πως η τελευταία επιθυμία ενός ετοιμοθάνατου καθόριζε τη μελλοντική πορεία της ψυχής του. Έτσι, αν κάποιος θανατωνόταν ενώ ένιωθε τέτοια μανία, η διάθεσή του θα μετατρεπόταν σε φάντασμα που θα καταδίωκε τους υπαίτιους. Αυτό το γνώριζε και ο έμπειρος σαμουράι.

«Καλώς» είπε στον ίδιο τόνο. «Αν πράγματι θες να μας φοβίσεις δώσε μας μια ένδειξη… Να, βλέπεις την πέτρα που πατώ; …Ωραία, μόλις σου κόψω το κεφάλι δάγκωσέ την. Αν έχεις τη δύναμη να το κάνεις αυτό, τότε θα πιστέψω πως πράγματι μπορείς να μας τρομάξεις.» «Θα τη δαγκώσω… θα τη δαγκώσω…!» ούρλιαξε σαν αφηνιασμένος ο κατάδικος στρέφοντας τη ματιά του και όλη την προσοχή του στην πέτρα που πατούσε ο άρχοντας.

Το μακρύ σπαθί άστραψε, σφύριξε στον αέρα κατεβαίνοντας και μ' ένα «χρατς» το κεφάλι έπεσε στα χαλίκια, ενώ το σώμα λύγιζε και δύο πίδακες αίματος τινάζονταν από τον κομμένο λαιμό. Και το κεφάλι κύλησε μία, κύλησε δύο και τελικά έφτασε την πέτρα και τη δάγκωσε με λύσσα. Την επόμενη στιγμή έπεσε χάμω ακίνητο, εντελώς νεκρό.

Οι ακόλουθοι κοίταζαν με φρίκη –πότε το κεφάλι, πότε τον άρχοντα. Εντελώς ατάραχος εκείνος άπλωσε το κυρτό ξίφος με τη ματωμένη ατσάλινη λεπίδα να του το πλύνουν και να το σκουπίσουν με μαλακό ριζόχαρτο. Μετά απομακρύνθηκε αμίλητος κι αδιάφορος.

Πέρασαν μέρες και εβδομάδες. Οι ακόλουθοι ζούσαν σε φόβο προσμένοντας από στιγμή σε στιγμή την εμφάνιση του φαντάσματος. Ο φόβος πέρασε και στους άλλους υπηρέτες του αρχοντικού. Συχνά ένας ή άλλος έβλεπε ή άκουγε πράγματα που δεν υπήρχαν, νομίζοντας πως ξαφνικά ήρθε ο εκδικητής. Τελικά μερικοί από τους παλαιότερους πήγαν στον άρχοντα να ζητήσουν να γίνει μια τελετή εξορκισμού που θα τους προστάτευε.
«Περιττό» είπε ήρεμα ο σαμουράι. «Δεν χρειάζεται να φοβάστε τίποτα σε αυτή την περίπτωση. Αν υπήρχε κίνδυνος θα είχα κάνει την τελετή εξορκισμού.»

«Μα κύριε» είπε παρακλητικά ο αρχηγός «το κεφάλι δάγκωσε την πέτρα. Το είδαμε και εμείς το είδατε και σεις!»

Του είπε να πάει μέσα στην ντουλάπα και να πάρει μερικά ρούχα. Μόλις μπήκε μέσα ο μικρός, ο πατέρας του έκλεισε την πόρτα και τον κλείδωσε μέσα. Μετά, βγήκε από το σπίτι, πήγε στην κεντρική πόρτα, την χτύπησε δυνατά ξυπνώντας τους ένοικους, κι εξαφανίστηκε γρήγορα. Ώρες αργότερα, ο γιός του επέστρεψε σπίτι τους εξουθενωμένος.

«Πατέρα, γιατί με κλείδωσες στην ντουλάπα;» ρώτησε θυμωμένος «αν δεν απελπιζόμουν τόσο από τον φόβο μη με πιάσουν, δεν θα κατάφερνα να διαφύγω. Επιστράτευσα όλη μου εφευρετικότητα για να ξεφύγω!»
Ο γέρος χαμογέλασε και αποκρίθηκε «γιέ μου, μόλις έλαβες το πρώτο μάθημα της τέχνης των διαρρήξεων»

«Φέρε λίγο λάδι» φώναξε σε έναν υπηρέτη.

«Σιωπή!» παραπονέθηκε ο δεύτερος. «Υποτίθεται πως δεν μιλάμε».

«Μα είστε τόσο ανόητοι;» φώναξε ο τρίτος με έκπληξη. «Γιατί μιλάτε;»

Ο τέταρτος έμεινε ακίνητος κρατώντας τα μάτια του κλειστά.

«Εγώ πάντως συνεχίζω το διαλογισμό μου. Δεν μιλώ!» τους φώναξε θριαμβευτικά.

«Που πας;» ρώτησε το δεύτερο μια μέρα.

«Όπου με πάνε τα πόδια μου», αποκρίθηκε το πρώτο.

Η απάντηση έβαλε σε απορία το νεαρό. Έτρεξε στο δάσκαλό του να τον συμβουλευτεί.

«Την επόμενη φορά ρώτησέ τον την ίδια ερώτηση» είπε ο δάσκαλος. «Όταν εκείνος σου απαντήσει, θα του πεις, ‘Κι αν δεν είχες πόδια, τότε που πας;' Αυτό θα τον αποστομώσει».

Την επομένη ο νεαρός περίμενε τον άλλο στο δρόμο.

«Που πας;» ρώτησε μόλις ο άλλος πλησίασε.

«Όπου φυσά ο άνεμος», απάντησε ο άλλος.

Αυτό πάλι έβαλε το νεαρό σε απορία.

«Μην ανησυχείς», του λέει ο δάσκαλός του. «Την επόμενη φορά ρώτα τον που πάει αν δε φυσά άνεμος».

Την επομένη λοιπόν.

«Που πας;»

«Υπάρχει στ' αλήθεια παράδεισος και κόλαση;» ρώτησε όταν βρέθηκε μπροστά στο δάσκαλο.

«Ποιος ρωτάει;» είπε ο Χάκουιν.

«Ένας σαμουράι!» απάντησε με τόνο περήφανο ο Ναμπουξίγκε.

«Σαμουράι, εσύ;» είπε ο Χάκουιν κοιτώντας τον περιφρονητικά. «Ποιος άρχοντας θα σε δεχόταν στο στρατό του; Η φάτσα σου σε δείχνει για ζητιάνο.»

Ο Ναμπουξίγκε θυμωμένος έκανε να σύρει το ξίφος του.

«Α! Έχεις και σπαθί!» συνέχισε ο Χάκουιν. «Φαίνεται τόσο σκουριασμένο, θα με γρατζουνίσει άραγε;»

Ο σαμουράι έβγαλε το ξίφος από τη θήκη.

«Εδώ ανοίγουν οι πύλες της κολάσεως», είπε ο Χάκουιν ατάραχος.

Ακούγοντας τα λόγια και βλέποντας την ηρεμία του δασκάλου, ο σαμουράι ξανάβαλε το ξίφος στη θήκη του και γονάτισε.

Όταν ήρθε η ώρα ο γιος να μεταφέρει και να εγκαταλείψει τον πατέρα του στο βουνό, τον πήρε στην πλάτη του και άρχισε να εισχωρεί στη δασωμένη βουνοπλαγιά. Ο πατέρας, γεμάτος έγνοια για το παιδί του, κάθε τόσο έσπαγε ένα κλαδάκι και το άφηνε χάμω στο μονοπάτι για να μη χάσει το δρόμο της επιστροφής ο γιος. Όταν έφτασαν ψηλά μέσα σ' ένα φαράγγι κι ο γιος κατέβασε τον γέροντα από την πλάτη του, εκείνος του είπε να ακολουθήσει τα κλαδιά: έτσι ούτε το δρόμο θα έχανε ούτε θα καθυστερούσε. Συγκινημένος από τη φροντίδα του πατέρα ο γιος τον ξανάβαλε στην πλάτη κι επέστρεψε σπίτι τους. Αν τους ανακάλυπταν οι άνθρωποι του ντάιμιο (=μεγάλος άρχοντας, βαρόνος ή κόμης), θα τους τιμωρούσαν και τους δύο πολύ αυστηρά. Αλλά ο γιος, αποφασισμένος για όλα, έσκαψε μια υπόγεια σπηλιά στην πίσω αυλή κι έκρυψε το γέροντα εκεί, φροντίζοντας για την τροφή και τις άλλες ανάγκες του.

Μια μέρα ήρθε μήνυμα στο χωριό τους πως ο ντάιμιο ζητούσε σκοινί από στάχτες. Το είχε δει σε όνειρο και έπρεπε να το έχει. Κανένας από τους χωρικούς δεν ήξερε πώς να φτιάξει κάτι τέτοιο. Κανένας σε ολόκληρη την επικράτεια δεν μπόρεσε να το φτιάξει. Μόνο ο γέροντας στην υπόγεια σπηλιά είπε στο γιο του: «Στερέωσε σ' ένα μακρύ, φαρδύ σανίδι ένα κομμάτι σκοινί ζικ-ζακ και κάψε το. Ο γιος το παρουσίασε στον άρχοντα κι αυτός, ευχαριστημένος, τον επαίνεσε για την εξυπνάδα του και τον αντάμειψε.

Λίγο αργότερα, ο ντάιμιο του έστειλε ένα ομοιόμορφο κοντάρι από μπαμπού και του ζήτησε να βρει σε ποια άκρη ήταν αρχικά η ρίζα. Ο γιος το έδειξε στον πατέρα του και ζήτησε τη γνώμη του. «Ω, είναι απλό», είπε ο γέροντας. «Βάλτο αργά σε νερό και η άκρη που τείνει προς τα κάτω είναι η ρίζα- η άλλη που τείνει να βγει πάνω από το νερό είναι η κορυφή.» Ο γιος το έκανε και, πηγαίνοντας στο παλάτι, έδωσε στον άρχοντα το αποτέλεσμα.

Ο ντάιμιο εντυπωσιάστηκε πάλι. Αμέσως όμως παρουσίασε ένα τρίτο πρόβλημα. Ζήτησε από το χωρικό να του φτιάξει ένα ταμπούρλο που ηχεί δίχως να χρειάζεται να το χτυπά κανείς.

Ο γιος συμβουλεύτηκε πάλι τον πατέρα του. «Πήγαινε να αγοράσεις δέρμα» είπε εκείνος. «Μετά φέρε από το βουνό ένα μελίσσι.» Όταν ο γιος εκτέλεσε τις παραγγελίες, ο γέρος έφτιαξε ένα τύμπανο με το μελίσσι από μέσα και είπε στο γιο να το πάει στο ντάιμιο. Όταν ο ντάιμιο το πίεσε λίγο, οι μέλισσες μέσα κουνήθηκαν και ξαφνιασμένες πέταξαν στα τυφλά χτυπώντας στο δερμάτινο τοίχωμα που, φυσικά, βούιξε! Έτσι το ταμπούρλο ηχούσε χωρίς να το χτυπά κανείς. Κι ο άρχοντας ομολόγησε τη μεγάλη του έκπληξη στο πώς μόνος αυτός ο χωρικός σε όλη την επικράτεια μπόρεσε να λύσει τα προβλήματα.

«Άρχοντά μου» αποκρίθηκε ο χωρικός, «εγώ είμαι πολύ νέος για να έχω την πείρα και τη σοφία να λύσω τέτοια προβλήματα. Το ίδιο ισχύει και για τους άλλους κατοίκους της περιοχής μας. Μόνο κάποιος πολύ γηραιότερος θα μπορούσε να το κάνει. Η αλήθεια είναι πως εγώ βρήκα όλες τις λύσεις χάρη στη βοήθεια του πατέρα μου που είναι μεγάλος σε ηλικία κι έχει την απαραίτητη πείρα και σοφία.» Μετά, με τη σκέψη της πιθανής τιμωρίας, συνέχισε δακρύζοντας: «Δεν άντεξα να αφήσω το γέροντα πατέρα μου στο βουνό να πεθάνει μόνος κι αφρόντιστος. Τον έκρυψα στο σπίτι μας. Εκείνος βρήκε αυτές τις λύσεις.»

Κατά την διάρκεια ενός κρίσιμου πολέμου, ο Ιάπωνας στρατηγός αποφάσισε να επιτεθεί σε μια μάχη, παρόλο που ο στρατός του εχθρού ήταν σημαντικά υπεράριθμος σε σχέση με τον δικό του. Ο στρατηγός ήταν πεπεισμένος ότι μπορούσαν πάραυτα να νικήσουν, μα ο στρατός του ήταν φοβισμένος και γεμάτος αμφιβολία.

Καθώς λοιπόν ξεκινήσανε για τον δρόμο προς το σημείο που θα γινότανε η μάχη, σταματήσανε σε έναν ναό να προσευχηθούν. Αφού προσευχήθηκαν, ο στρατηγός πλησίασε στο ιερό, έβγαλε ένα νόμισμα και είπε δυνατά ώστε να τον ακούσουν όλοι «θα ρίξω τώρα το νόμισμα. Εάν είναι κορώνα, θα νικήσουμε. Εάν είναι γράμματα, θα ηττηθούμε. Είθε η μοίρα τώρα ν’ αποκαλυφθεί»

Έριξε το νόμισμα ενώ όλοι παρακολουθούσαν με αγωνία. Ήταν κορώνα!
Οι στρατιώτες αναφώνησαν με ενθουσιασμό και με ανανεωμένη αυτοπεποίθηση και θάρρος έφυγαν για την μάχη... την οποία και τελικά νίκησαν.

Σε μια από τις επισκέψεις του, ρώτησε τον δάσκαλό του «σεβασμιότατε, τι είναι ο εγωισμός κατά την γνώμη σου;»
Αμέσως ο δάσκαλος κοκκίνισε από θυμό και είπε άγρια στον μαθητή του «τι ανόητη ερώτηση είναι αυτή;;!»

Ο Υπουργός αμέσως πετάχτηκε πάνω ξαφνιασμένος από την αντίδραση του δασκάλου του και φανερά εκνευρισμένος, έτοιμος να βάλει τις φωνές στον δάσκαλο.
Τότε ο δάσκαλος τον πρόλαβε χαμογελώντας ήρεμα και του είπε «ΑΥΤΟ, εξοχότατε, είναι εγωισμός».

Ο Roshi έβγαλε μια μπανάνα, την ξεφλούδισε και άρχισε να την τρώει.
«Αυτό είναι όλο;» είπε ο μαθητής «δεν μπορείς να μου δείξεις κάτι άλλο;»
«Έλα πιο κοντά παρακαλώ» είπε ο δάσκαλος. Ο μαθητής υπάκουσε κι ο Roshi κούνησε την φλούδα της μπανάνας μπροστά του. Ο μαθητής απογοητευμένος, έφυγε.

Ένας άλλος μαθητής από το ακροατήριο, σηκώθηκε και είπε «καταλάβατε;». Κανείς δεν απάντησε. «Μόλις είδατε μια εξαιρετική εξήγηση του Ζεν. Έχετε άλλες ερωτήσεις;» πρόσθεσε.

Μετά από αρκετές στιγμές σιωπής, κάποιος είπε «Roshi, δεν είμαι ικανοποιημένος από την εξήγησή σου. Μας έδειξες κάτι που δεν είμαι σίγουρος ότι καταλαβαίνω. Σίγουρα μπορείς να μας ΠΕΙΣ κάτι για το Ζεν»
«Εάν επιμένετε στα λόγια» απάντησε ο Roshi «τότε το Ζεν είναι ένας ελέφαντας που ζευγαρώνει μ’ έναν ψύλλο».

Ο δάσκαλος σέρβιρε τσάι. Γέμισε πρώτα το φλυτζάνι του καθηγητή. Εξακολούθησε όμως να βάζει τσάι έτσι που το φλυτζάνι ξεχείλισε.

Ο καθηγητής βλέποντας το τσάι να χύνεται και μέσα στο πιατάκι δεν μπόρεσε να κρατηθεί. «Ξεχείλισε, προσέξτε!» φώναξε. «Δε χωράει άλλο!»

«Ακριβώς» είπε ήρεμα ο Ναν-ίν. «Όπως το φλυτζάνι, κι ο νους σας ξεχειλίζει με τις θεωρίες και τις απόψεις σας. Πώς θα σας διδάξω Ζεν αν δεν τον αδειάσετε πρώτα; Δε χωράει άλλο!»

Μια βροχερή μέρα επισκέφτηκε το μεγάλο δάσκαλο Ναν-ίν. Άφησε την ομπρέλα και τα τσόκαρά του στο διάδρομο και πέρασε στο σαλόνι όπου καθόταν ο Ναν-ίν.

Ο ηλικιωμένος δάσκαλος υποδέχτηκε τον νέο με εγκαρδιότητα.

«Θα'θελα να ξέρω», του λέει σε μια στιγμή χαμογελώντας, «που ακριβώς άφησες τα τσόκαρά σου: στα δεξιά ή αριστερά της ομπρέλας σου;»

Ο Τέννο δεν μπορούσε να απαντήσει αμέσως. Σάστισε, κοκκίνισε. Κατάλαβε ότι δεν ήταν ικανός ακόμα να εφαρμόζει την πειθαρχία του Ζεν κάθε στιγμή.

Υποκλίθηκε: «Κύριε, θέλω να γίνω μαθητής σας».

Ο νεαρός Ματατζούρο ταξίδεψε στο όρος Φουτάρα όπου ζούσε ο μεγάλος ξιφομάχος Μπάνζο. Αυτός δεν ήθελε να τον δεχτεί γιατί έβλεπε πως του έλειπε η ικανότητα.

«Αλλά αν εργαστώ σκληρά», επέμενε ο νεαρός, «πόσα χρόνια θα χρειαστώ για να γίνω κύριος της τέχνης του ξίφους;»

«Όλη σου τη ζωή», απάντησε ανένδοτος ο Μπάνζο.

«Είμαι πρόθυμος να υποστώ κάθε δοκιμασία, φτάνει να με διδάξετε», ξανάπε ο Ματατζούρο. «Αν γίνω αφοσιωμένος υπηρέτης σας, πόσο καιρό θα πάρει;»

«Ω, δέκα χρόνια περίπου»,είπε πιο μαλακά τώρα ο Μπάνζο.

«Ο πατέρας μου γερνάει- σύντομα θα πρέπει να τον φροντίζω», εξήγησε ο νεαρός. «Αν εργαστώ εντατικά, πόσο θα πάρει;»

«Τριάντα χρόνια ίσως», είπε ο Μπάνζο.

«Πώς αυτό;» ρώτησε έκπληκτος ο Ματατζούρο. «Πρώτα μου λέτε 10 χρόνια, τώρα 30! Θα υποστώ κάθε κακουχία, φτάνει να γίνω κύριος της τέχνης όσο το δυνατό πιο σύντομα.»

«Τότε πρέπει να μελετήσεις 60 χρόνια. Ένας νέος που βιάζεται τόσο πολύ να πετύχει τρανά αποτελέσματα δεν πρόκειται να μάθει γρήγορα.»

Ο νεαρός κοκκίνισε αναγνωρίζοντας τη δίκαιη επίπληξη του δασκάλου για την ανυπομονησία του. «Καλά, δέχομαι όλους τους όρους σας.» Ο Μπάνζο του είπε να μη μιλήσει ποτέ για ξιφομαχία ή πολεμική τέχνη και να μην αγγίξει σπαθί ή άλλο όπλο. Έτσι ο Ματατζούρο έγινε υπηρέτης: μαγείρευε, έπλενε τα πιάτα, έπλενε ρούχα, έφτιαχνε το στρώμα του δασκάλου, σκούπιζε την αυλή, κλπ. Τρία χρόνια πέρασαν με αυτό τον τρόπο: ποτέ δεν είπε λέξη για ξιφομαχία. Συνέχισε λοιπόν την υπηρεσία του. Όταν όμως σκεφτόταν το μέλλον ένιωθε θλίψη. Δεν είχε αρχίσει ακόμα να μαθαίνει την τέχνη στην οποία είχε αποφασίσει να αφιερώσει όλη του τη ζωή.

Μια μέρα ο Μπάνζο πλησίασε από πίσω το νεαρό καθώς ονειροπολούσε και ξαφνικά του έδωσε ένα δυνατό χτύπημα με ένα ξύλινο σπαθί. Την επομένη πάλι ο δάσκαλος πλησίασε αθόρυβα το Ματατζούρο καθώς αυτός μαγείρευε ρύζι και τον χτύπησε δυνατά. Από τότε ο νεαρός άρχισε να φυλάγεται από τις αναπάντεχες επιθέσεις του δασκάλου: τα χτυπήματα του Μπάνζο ήταν φοβερά. Η ανάγκη αυτοάμυνας έγινε πιο επιτακτική καθώς οι επιθέσεις έγιναν συχνότερες. Έτσι ο νεαρός δόκιμος έφθασε σε κατάσταση αδιάκοπης επαγρύπνησης και ετοιμότητας.

Μ'αυτόν τον τρόπο ο Ματατζούρο έμαθε την πολεμική τέχνη τόσο γρήγορα και τόσο καλά που ο κύριός του δεν μπορούσε να συγκρατήσει το χαμόγελο της ικανοποίησής του.

Μια μέρα, καθώς πότιζε, ξαφνικά ένας πελαργός, χτυπώντας παράξενα τις λευκές φτερούγες του, έπεσε από τον ουρανό, σκούζοντας, στα πόδια του. Το όμορφο πουλί ήταν πληγωμένο: ένα βέλος είχε καρφωθεί κάτω από τη μία φτερούγα του. Ο νεαρός αμέσως έβγαλε το βέλος, ξέπλυνε την πληγή και της έβαλε λίγη λάσπη και φαρμακευτικά χόρτα.

«Πρόσεχε τώρα καημένε μου» του είπε. «Πήγαινε στο καλό και μην πετάς σε κυνηγότοπους.»

Ο πελαργός υψώθηκε αργά στον αέρα, έκανε τρεις κύκλους πάνω από τον αγρότη και με μια διαπεραστική κραυγή εξαφανίστηκε στα βάθη του ορίζοντα.

Μετά από λίγες μέρες, καθώς γύριζε το βράδυ στο σπίτι του, ο νεαρός με έκπληξη βρήκε μια ωραία κοπέλα να τον περιμένει στην είσοδο. Στην αρχή νόμιζε πως είχε φτάσει σε λάθος σπίτι. Αλλά η κοπέλα τον καλωσόρισε χαμογελαστή.

«Αυτό είναι το σπίτι σου κι εγώ είμαι η γυναίκα σου!» τον βεβαίωσε.

«Δεν είναι δυνατόν!» αποκρίθηκε αυτός. «Είμαι τόσο φτωχός που καμιά κοπέλα δεν θα με παντρευόταν.»

Εκείνη όμως τον καθησύχασε. Είχε φέρει ένα σακούλι ρύζι κι ετοίμασε το βραδινό τους. Ο νέος άντρας τελικά δέχτηκε την όλη κατάσταση.

Έτσι ζούσαν πια σα ζευγάρι. Ένα πράγμα τον παραξένεψε: το σακούλι με το ρύζι δεν έλεγε ν' αδειάσει και πάντα βρίσκονταν αρκετά λαχανικά για το φαγητό τους. Αλλά δεν είπε τίποτα. Ζούσαν ευτυχισμένοι. Μια μέρα η νιόπαντρη κοπέλα ζήτησε από τον άντρα της να της στήσει έναν αργαλειό σ' ένα μικρό δωμάτιο στο πίσω μέρος του σπιτιού. Αυτό έγινε. Μετά του είπε να μην κοιτάξει μέσα στο δωμάτιο και να μην την ενοχλήσει ποτέ όταν υφαίνει. Για επτά μέρες κλείστηκε στο δωμάτιο. Μόνο ο ήχος του αργαλειού ακουγόταν όλο αυτό τον καιρό. Για τον άντρα οι επτά μέρες πέρασαν σαν επτά χρόνια.

Μετά η γυναίκα του βγήκε κάπως ταλαιπωρημένη. Στα χέρια της κρατούσε ένα τόπι ατλάζι κεντημένο με χρυσά κι ασημένια μοτίβα.

«Πάρτο» του είπε. «Είναι θαυμαστό ύφασμα. Πήγαινέ το στην αγορά στην πόλη. Θα πάρεις πολλά λεφτά.»

Ο αγρότης μας το επόμενο πρωί πήγε στην πόλη και πράγματι πούλησε το ύφασμα σε υψηλή τιμή. Με τα χρήματα θα μπορούσε να αγοράσει πολλά πράγματα ακόμα και ζώα και να μεγαλώσει το κτήμα του.

Χαρούμενος γύρισε στο σπίτι του το απόγευμα. Εκεί η γυναίκα του ήταν κλεισμένη πάλι στο εργαστήρι της. Μόνο ο ήχος του αργαλειού ακουγόταν πάλι κι απόρησε πώς
εκείνη μπορούσε να υφαίνει τόσο όμορφο ύφασμα αφού δεν είχε κλωστή. Που την έβρισκε; Θυμήθηκε και την απορία του για το σακούλι που δεν άδειαζε από ρύζι! Κάποιο μυστήριο κρυβόταν εδώ. Και μόνο η γυναίκα του μπορούσε να το διαλευκάνει.

Έτσι σιωπηλά πήγε στη πόρτα του εργαστηρίου και κόλλησε το μάτι του σε μία χαραμάδα –και έμεινε εμβρόντητος. Στον αργαλειό καθόταν η όμορφη κοπέλα που ήταν η γυναίκα του. Μα ήταν συγχρόνως και πουλί –ένας μεγάλος πελαργός με κάτασπρες φτερούγες. Και η μαγική αυτή μορφή χρησιμοποιούσε για νήμα τις ίνες από τα φτερά της!

Η μορφή σταμάτησε αμέσως να υφαίνει και στράφηκε προς τον κατάπληκτο νέο. «Δεν κράτησες την υπόσχεσή σου άντρα μου» είπε η φωνή της γυναίκας, ενώ η μορφή παγιωνόταν σε πελαργό. «Τώρα που με είδες έτσι δεν μπορώ πια να παραμείνω στον κόσμο των ανθρώπων. Είμαι ο πελαργός που έσωσες. Για να σε ανταμείψω ήρθα και σε υπηρέτησα ως γυναίκα σου. Δεν πειράζει όμως. Τώρα έχεις χρήματα ώστε να μη ζεις πια σε στέρηση. Αυτό το μισοτελειωμένο ύφασμα στο αφήνω ενθύμιο.»

Κράζοντας απαλά ο πελαργός απογειώθηκε και χάθηκε στο γαλάζιο του ουρανού. Δεν ξαναγύρισε.

Ο Μινοκίτςι ήταν δεκαοχτώ ετών όταν πέθανε ο Μοσάκου. Ήταν χειμώνας. Μια χιονοθύελλα τους έπιασε καθώς γύριζαν από το δάσος στο σούρουπο με τα φορτία τους. Λόγω κρύου και σκοταδιού αναγκάστηκαν να καταφύγουν σε μια έρημη καλύβα. Δεν υπήρχε παράθυρο, μόνο η πόρτα. Δεν υπήρχε μαγκάλι ή πάκι για να ανάψουν κάποια φωτιά και να ζεσταθούν. Αμπάρωσαν την πόρτα και ξάπλωσαν να αναπαυθούν τυλιγμένοι στα αχυρένια αδιάβροχά τους. Νόμιζαν πως η θύελλα θα σταματούσε γρήγορα.

Ο Μινοκίτςι άκουγε τον αέρα να βογκά και το χιόνι να χτυπά τους τοίχους της καλύβας σφυρίζοντας. Πρόχειρα φτιαγμένη από πλίνθους η καλύβα έτριζε και κουνούσε ολόκληρη. Παρά το κρύο αποκοιμήθηκαν. Ο νεαρός ξύπνησε νιώθοντας ένα στρόβιλο χιονιού να περνά πάνω από το κεφάλι του. Γύρισε και είδε την πόρτα ανοιχτή. Στην αντανάκλαση του χιονιού είδε επίσης μια γυναίκα –παράξενη, ντυμένη ολόλευκα- να σκύβει πάνω από το Μοσάκου και να φυσά την ανάσα της στο πρόσωπό του – σαν συννεφάκια ομίχλης. Ακαριαία η γυναικεία μορφή γύρισε κι έσκυψε πάνω από το νέο. Το πρόσωπό της ήταν πολύ κοντά του. Ω! ήταν τόσο όμορφη! Μα τα μάτια της ήταν λαμπερά, γκρίζα και κρύα προκαλώντας φόβο. Ο Μινοκίτςι προσπάθησε να μιλήσει, να ανοίξει το στόμα του, μα δεν μπορούσε.
«Είσαι όμορφο αγόρι, Μινοκίτςι» ψιθύρισε η λευκοφόρα γυναίκα. «Γι αυτό δε θα πάθεις τίποτα τώρα, όμως πρόσεχε! Αν πεις λέξη γι αυτό που είδες απόψε –ακόμα και στη μητέρα σου- θα το ξέρω και θα σε θανατώσω. Να θυμάσαι!»

Το πρωί δύο κυνηγοί βρήκαν τους δύο άντρες στην καλύβα. Η θύελλα είχε κοπάσει. Ο Μοσάκου είχε πεθάνει από το κρύο. Ο Μινοκίτςι ήταν παγωμένος αλλά ζωντανός και με τη φροντίδα της χήρας μητέρας του ανάρρωσε γρήγορα. Τρόμαζε όταν θυμόταν την οπτασία της ασπροντυμένης γυναίκας αλλά δεν ήταν σίγουρος αν ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Θυμόταν και την απειλή της κι έτσι δεν είπε τίποτα σε κανέναν.
Οι μέρες περνούσαν κι ο Μινοκίτςι ξαναγύρισε στη δουλειά του ξυλοκόπου, μόνος πια. Ένα βράδυ του επόμενου χειμώνα, λίγο έξω από το χωριό, συνάντησε μια κοπέλα που πήγαινε στην ίδια κατεύθυνση. Ήταν λεπτοκαμωμένη με όμορφο πρόσωπο κι ευχάριστη φωνή. Αφού χαιρετίστηκαν με σεβασμό, έπιασαν κουβέντα. Το κορίτσι λεγόταν Ογιούκι (κοινό όνομα που σημαίνει Χιονάτη). Πρόσφατα είχε χάσει και τους δυο γονείς της και πήγαινε στο Γέντο όπου ζούσαν οι θείοι της που θα της έβρισκαν ίσως εργασία σε κάποιο αρχοντικό ως υπηρέτρια. Ο νεαρός μαγεύτηκε από την ωραία κοπέλα και της ζήτησε να τον παντρευτεί και να μείνει μαζί τους. Η Ογιούκι επίσης έδειχνε να ελκύεται από τον αρρενωπό ξυλοκόπο και δέχτηκε να πάει σπίτι του και να γνωρίσει τη μητέρα του.

Η Ογιούκι δεν πήγε στο Γέντο. Η παρουσία και η συμπεριφορά της άρεσε στη μητέρα του Μινοκίτςι. Έτσι οι δυο νέοι παντρεύτηκαν. Η Ογιούκι αποδείχτηκε καλή σύζυγος και καλή θυγατέρα.

Μετά από πέντε χρόνια η μητέρα πέθανε και τα τελευταία της λόγια ήταν έπαινοι και ευλογίες για την Ογιούκι. Στο ίδιο διάστημα η Ογιούκι γέννησε ισάριθμα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, όλα όμορφα και γεμάτα υγεία. Όλο το χωριό την αγαπούσε και τη θεωρούσε εξαιρετική γυναίκα. Σε όλους έκανε εντύπωση ότι, παρά τις γέννες, το πρόσωπό της έμενε νεανικό και το κορμί της λεπτό και λυγερό. Ενώ οι χωρικές, ειδικά μετά από τεκνοποιία, γερνούν σχετικά γρήγορα, η Ογιούκι διατήρησε τη φρεσκάδα της ακόμα κι όταν γέννησε άλλα πέντε παιδιά. Ένα βράδυ, αφού κοιμήθηκαν τα παιδιά, η Ογιούκι κάθησε να κεντήσει στο φως της χάρτινης λάμπας. Ο άντρας της καπνίζοντας πλάι στο τζάκι την κοιτούσε με αγάπη. Ήταν χειμώνας και η χιονοθύελλα μαινόταν έξω. Ο αγέρας λυσσομανούσε και το χιόνι χτυπούσε τους τοίχους σφυρίζοντας. Βλέποντας τη γυναίκα του να σκύβει πάνω στο κέντημά της θυμήθηκε εκείνη τη λευκοφόρα μορφή κείνο το βράδυ να σκύβει πάνω από το Μοσάκου.

«Η ομορφιά σου μου θυμίζει μια άλλη γυναίκα», της είπε, «Ω όχι, δεν ήταν γυναίκα μα ξωτικό, νεράιδα, ποιος ξέρει…»

Και της μίλησε για κείνο το βράδυ και τη Λευκή Μορφή.

Και τότε απότομα η γυναίκα του εξαϋλώθηκε. Το σώμα της ψήλωσε κι έγινε αχνό σα νιφάδες χιονιού και τα μάτια της γκρίζα και κρύα. Ήταν εκείνη η λευκή οπτασία πάλι.

«Ω άντρα μου, ήμουν εγώ, η Γιούκι… Μα σου είπα πως θα σε σκότωνα αν το έλεγες ποτέ σε κανένα. Έχε χάρη που σ' αγάπησα και γέννησα τα παιδιά μας. Αν δε τα φροντίζεις σίγουρα θα γυρίσω και θα σε σκοτώσω. Τώρα φεύγω.»

«Καλά, ήταν ανάγκη να με διακόψεις;» είπε ήρεμα ο Κότζουν. Θα βρεις τα χρήματα μέσα σ' εκείνο το σεντούκι.»

Ο κλέφτης άνοιξε το σεντούκι κι άρχισε να γεμίζει με χρήματα τη σακούλα που είχε φέρει.

«Ε!» φώναξε ο Κότζουν. «Φτάνει! Μην τα παίρνεις όλα. Θα χρειαστώ λίγα να συντηρώ τους φτωχότερους μαθητές μου.»

Ο κλέφτης ξαφνιάστηκε, σταμάτησε όμως. Άφησε τα υπόλοιπα χρήματα εκεί που ήταν κι έκανε να φύγει από το παράθυρο πάλι.

«Ε!» φώναξε πάλι ο Κότζουν. «Οι επισκέπτες μπαίνουν και βγαίνουν από την πόρτα. Και να μάθεις να ευχαριστείς το πρόσωπο που σου κάνει ένα δώρο!»

Πολύ παραξενεμένος ο κλέφτης έκανε μια υπόκλιση, είπε ευχαριστώ και έφυγε από την πόρτα.

Μετά από λίγες μέρες η αστυνομία συνέλαβε τον κακοποιό επ' αυτοφώρω ενώ έκλεβε κάποιο άλλο σπίτι. Εκείνος ομολόγησε τότε όλες τις κλοπές που είχε κάνει μέχρι τότε, συμπεριλαμβανομένου και του Κότζουν. Ο δάσκαλος κλήθηκε να δώσει κατάθεση.

«Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι κλέφτης, τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση» δήλωσε. «Μ' επισκέφτηκε ένα βράδυ. Εγώ του έδωσα χρήματα κι εκείνος μ' ευχαρίστησε.»

Μετά η κίνηση λιγόστεψε. Ο Σότσι δίδασκε όλο και πιο εντατικά τη σιωπή. Οι κωδωνοκρουσίες και οι ψαλμωδίες έπαψαν. Ο Σότςι απαγόρευσε ακόμα και την απαγγελία των γραφών και των σούτρα. Ο ίδιος έπαψε να κάνει ομιλίες. Η ανάγνωση ήταν σιωπηλή καθώς και όλες οι άλλες μελέτες. Ό,τι γινόταν –οποιαδήποτε εργασία- γινόταν σιωπηλά. Αλλά κύρια απασχόληση ήταν ο διαλογισμός. Μέρα και νύχτα ο ναός στεκόταν σιωπηλός.

Μια βαθιά σιωπή απλώθηκε να αγκαλιάσει ολόκληρη την περιοχή.

Η κυρά-Τσιγιόνο αγάπησε αυτή την παράξενη ησυχία. Γεννήθηκε, μεγάλωσε και γέρασε σ' εκείνη τη συνοικία. Κάποτε ήταν όμορφη νέα κοπέλα- οι άντρες την ήθελαν, την κυνηγούσαν. Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά. Ήρθε ένας πόλεμος, μετά άλλος κι άλλος. Ο άντρας της σκοτώθηκε. Μετά τα παιδιά μεγάλωσαν, παντρεύτηκαν κι αυτά, έφυγαν. Γέρασε καταμόναχη. Μόνο ο ένας γιος ερχόταν να τη δει πότε πότε.
Η σιωπή που τύλιγε το ναό δεν της άρεσε στην αρχή. Μετά τη συνήθισε. Αργότερα ένιωσε το κάλεσμά της και την ήθελε όπως το φως και τον αέρα. Η σιωπή μπήκε μέσα της βαθιά κι έγινε μια μεγάλη γαλήνη. Ήταν παράξενο. Λες και κάτι κρυβόταν πέρα από τη σιγή, κάτι που τραβούσε όλη της τη ζωή.

Αυτά έλεγε σιγανά στο γιο της ένα απόγευμα, προσπαθώντας να εξηγήσει, προσπαθώντας η ίδια να βρει εξήγηση.

Ξαφνικά η ησυχία έσπασε με τον ήχο ενός σημάντρου. Ακολούθησε άλλος κι άλλος. Σήμαντρα, κωδωνοκρουσίες, ψαλμωδίες.

Ο γιος πήγε στο παράθυρο να δει τι συνέβαινε στο ναό.

Μετά από λίγο καιρό η κα Τοκουμπέι έμεινε έγκυος και την κατάλληλη εποχή γέννησε κορίτσι. Η μικρή ονομάστηκε Τσούγιου. Φαινόταν χαριτωμένη. Καθώς η μητέρα δεν είχε αρκετό γάλα, προσέλαβαν την παραμάνα Ο-Σοντέ.

Η Τσούγιου ήταν ένα πανέμορφο κορίτσι, χαρά και καμάρι των Τοκουμπέι, αλλά και της Ο-Σοντέ. Στα 15 της όμως αρρώστησε και οι γιατροί δεν έβρισκαν ούτε την αιτία ούτε γιατρειά. Η Ο-Σοντέ που είχε αρχίσει να γερνά πήγαινε στο ναό Σάιχοτζι καθημερινά και προσευχόταν στη θεά Φουντό να γίνει καλά η Τσούγιου. Και το θαύμα έγινε πάλι! Μετά από 21 μέρες η Τσούγιου ανάρρωσε πλήρως.

Την ίδια μέρα έγινε μεγάλη γιορτή στο σπίτι των Τοκουμπέι, γλέντι τρικούβερτο. Αλλά την ίδια μέρα, η παραμάνα Ο-Σοντέ αρρώστησε βαριά με όλα τα συμπτώματα της Τσούγιου. Οι γιατροί που την εξέτασαν την επόμενη μέρα είπαν ότι ήταν η ίδια αρρώστια και ότι η παραμάνα πέθαινε.

Τότε η Ο-Σοντέ, καθώς η οικογένεια μαζεύτηκε γύρω από το κρεβάτι της, τους είπε: «Προσευχήθηκα στη θεά Φουντό να κάνει καλά την αγαπημένη μας Τσούγιου και να πεθάνω εγώ στη θέση της. Εκείνη έχει όλη τη ζωή μπροστά της ενώ εγώ ούτε σαν παραμάνα δεν μπορώ να υπηρετήσω πια. Γι αυτό μη θλίβεστε. Φεύγω με χαρά και ευγνωμοσύνη. Μόνο να μου κάνετε μια χάρη. Υποσχέθηκα μόλις γίνει καλά η Τσούγιου μας να φυτέψω μια κερασιά στον κήπο του ναού Σάιχοτζι. Μια και δεν μπορώ να το κάνω αυτό, κάντε το εσείς για μένα. Σας ευχαριστώ.»

Κι όμως τη στιγμή εκείνη είδε μια άμαξα με συνοδεία να πλησιάζει το σπίτι του. Οι ακόλουθοι βοήθησαν να κατέβει από την άμαξα ένας πλούσια ντυμένος άντρας που έμοιαζε αξιωματούχος κάποιου άρχοντα. Αυτός πλησίασε και υποκλίθηκε στον Ακινοσουκέ λέγοντας: «Αξιότιμε κύριε, είμαι απεσταλμένος του βασιλιά του Τοκόγιο*. Ο βασιλιάς μου σας προσκαλεί στο παλάτι του για σημαντική υπόθεση. Είμαι στη διάθεσή σας με την άμαξα ετούτη.»

*Τοκόγιο: άγνωστη, εξωτική χώρα ή χώρα των ξωτικών.

Σε λίγα λεπτά, όπως φάνηκε στον Ακινοσουκέ, που ένιωθε ότι λειτουργούσαν υπερφυσικές δυνάμεις, βρέθηκαν στην πύλη ενός μεγαλόπρεπου παλατιού. Υπηρέτες και ακόλουθοι έτρεξαν να τον βοηθήσουν να κατέβει από την άμαξα και τον οδήγησαν μέσα από ένα μεγάλο κήπο με πανέμορφα και άγνωστα άνθη στον προθάλαμο του παλατιού, όπου του πρόσφεραν αναψυκτικά. Εκεί, δύο γέροντες, σύμβουλοι του βασιλιά, του ανακοίνωσαν, με ευγένεια αλλά δίχως περιστροφές, ότι η Αυτού Μεγαλειότητα του δίνει την κόρη του Πριγκίπισσα σε γάμο –μια προσφορά που θα τιμούσε και θεούς. Μετά τον έντυσαν σε μετάξια, όπως θα ταίριαζε σε σύζυγο της Εξοχότητας της Πριγκίπισσας και τον οδήγησαν σε μια πελώρια αίθουσα γεμάτη αυλικούς και αξιωματούχους του βασιλείου.

Στην άλλη άκρη τον υποδέχτηκε ευγενικά ο Βασιλιάς, ντυμένος σε χρυσά και καθισμένος στον ψηλό θρόνο του. Πλάι του ήταν η Βασίλισσα και η πανέμορφη Πριγκίπισσα ντυμένη σε μετάξια σαν το γαλάζιο καλοκαιριάτικου ουρανού. Η τελετή του γάμου έγινε αμέσως και οι νιόπαντροι εγκαταστάθηκαν σε δικό τους διαμέρισμα του παλατιού με δικούς τους υπηρέτες. Μετά από μερικές μέρες ο Βασιλιάς κάλεσε πάλι τον Ακινοσουκέ στην αίθουσα ακροάσεων. Εκεί του ανακοίνωσε ότι τον διόριζε κυβερνήτη της νήσου Ράιςου στα νότια του βασιλείου. «Οι κάτοικοί της είναι ήπιοι και νομοταγείς», εξήγησε ο Βασιλιάς, «αλλά τα έθιμα και οι νόμοι τους γενικά πρέπει να αναπροσαρμοστούν στους γενικότερους νόμους του βασιλείου. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι εσύ θα το κατορθώσεις κυβερνώντας τους με καλοσύνη και σύνεση.»

Το πλοίο ήταν έτοιμο και ο άνεμος ούριος. Έτσι ο Ακινοσουκέ αναχώρησε με τη γυναίκα του και την πρέπουσα συνοδεία ευγενών. Μόλις εγκαταστάθηκε στο μέγαρό του στη Ράιςου, στράφηκε στο έργο που του είχε αναθέσει ο πεθερός του βασιλέας. Κάλεσε κοντά του ως συμβούλους τους σοφότερους κατοίκους και με τη βοήθειά τους έκανε τις μεταρρυθμίσεις που χρειάζονταν σε μια περίοδο τριών ετών. Ο Ακινοσουκέ έμεινε στη Ράιςου πολλά χρόνια κυβερνώντας με σύνεση κι απολαμβάνοντας την αγάπη των εργατικών και πρόσχαρων κατοίκων. Στο μεταξύ η γυναίκα του γέννησε πέντε αγόρια και δύο κορίτσια. Μετά όμως αρρώστησε και πέθανε. Την έθαψαν με τιμές σ' ένα λόφο έξω από την πρωτεύουσα και έστησαν ένα μεγαλόπρεπο μνημείο στον τάφο της. Τότε ο βασιλιάς του έστειλε μήνυμα να επιστρέψει στο παλάτι και να γυρίσει στη δική του χώρα, αφήνοντας τα πριγκιπόπουλα στη φροντίδα του παππού τους.

Αυτό έκανε ο Ακινοσουκέ. Είχε ζήσει στο βασίλειο Τοκόγιο 23 ολόκληρα χρόνια. Κι όταν η άμαξα έφτασε στο σπίτι του στην επαρχία Γιαμάτο…

Ξύπνησε πλάι στους δύο φίλους του. Τους διηγήθηκε την περιπέτειά του μα εκείνοι τον διαβεβαίωσαν πως είχε κλείσει τα μάτια του μόνο για λίγα λεπτά. Μετά του είπαν πως μια πεταλούδα πέταξε πάνω από το πρόσωπό του αλλά μόλις πάτησε στο χώμα δίπλα, ένας μεγάλος μύρμηγκας την άρπαξε και την πήρε σε μια τρύπα στις ρίζες του κέδρου. Λίγο πριν αφυπνισθεί ο Ακινοσουκέ, η ίδια πεταλούδα βγήκε και ξαναπέταξε πάνω από το πρόσωπό του κι εξαφανίστηκε!

«Μήπως η πεταλούδα ήταν η ψυχή σου;» τον ρώτησαν.

Γεμάτοι περιέργεια οι τρεις φίλοι έσκαψαν στη ρίζα εκεί που ήταν η τρύπα και βρήκαν μια μεγάλη μυρμηγκοφωλιά περίτεχνα δομημένη σαν πολιτεία. Στη μέση υπήρχε ένας μεγάλος χώρος όπου ένας μεγαλόσωμος μύρμηγκας με κίτρινα φτερά έμοιαζε να δίνει οδηγίες στους υπολοίπους. Πιο πέρα στη μέση μιας λιμνούλας υπήρχε μια νησίδα χώματος και σ' ένα ύψωμα είχε στηθεί ένα γυαλιστερό πετραδάκι ωσάν μνημείο. Θαμμένο από κάτω βρήκαν το πτώμα ενός θηλυκού μυρμηγκιού!

— Ίσως έκανες μεγάλο ταξίδι για να με επισκεφθείς και δεν είναι σωστό να φύγεις με άδεια τα χέρια. Σε παρακαλώ δέξου σαν δώρο τα ρούχα μου.

Ο κλέφτης τα έχασε! Πήρε τα ρούχα και τα έβαλε στα πόδια. Ο Ριόκαν κάθισε γυμνός και κοιτώντας το φεγγάρι μουρμούρισε:

— Τι κρίμα! Μακάρι να μπορούσα να του χάριζα και αυτό το υπέροχο φεγγάρι!

— Ώστε έτσι ε;

Όταν γεννήθηκε το παιδί το πήραν στον Χακουίν ο οποίος είχε ήδη χάσει το καλό του όνομα και φήμη, πράγμα το οποίο δεν τον στεναχώρησε καθόλου. Εκείνος πήρε το παιδί και το φρόντιζε όσο καλύτερα μπορούσε. Δεν πέρασε ένας χρόνος και το κορίτσι ομολόγησε ότι ο πατέρας του παιδού ήταν ένας νεαρός από την ψαραγορά. Ο πατέρας της τότε πήγε στον Χακουίν να ζητήσει συγνώμη και να πάρει πίσω το παιδί. Καθώς ο Χακουίν του παρέδιδε το παιδί είπε:

— Ώστε έτσι ε;

*Το παρών απόσπασμα είναι από το Principia Discordia γραμμένο από τον Μαλακλύπα τον Νεώτερο (Malaclypse the Younger)

Μαρία

Τότε ο δάσκαλος Νταϊζούι έβγαλε το σανδάλι του και σκέπασε μ' αυτό τη χελώνα.

Άνεμος, σημαία, κινήσεις του νου.
Η ίδια κατανόηση.
Όταν ανοίγει το στόμα
Όλα είναι λάθος.

Ο Νανσέν ήταν καλός και έχασε το θησαυρό του.
Αληθινά, οι λέξεις δεν έχουν δύναμη.
Ακόμα και αν το βουνό γίνει θάλασσα,
Οι λέξεις δεν μπορούν να ανοίξουν τον νου.

Έτσι ο Μαντζούσρι έκανε τρεις στροφές γύρω από την κοπέλα (τρόπος για να δείξει την ευλάβειά του) και μετά χτύπησε τα δάχτυλά του. Εκείνη απέμεινε σε βαθύ διαλογισμό. Μετά προσπάθησε να την αποσπάσει, χρησιμοποιώντας όλες τις μαγικές του δυνάμεις - προσπάθησε ακόμα και να την μεταφέρει στους υψηλότερους ουρανούς. Τίποτε δεν πετύχαινε, τόσο βαθιά ήταν η συγκέντρωσή της. Αλλά ξαφνικά, κάτω από τη γη ξεπήδησε ο Μόμυο, που δεν ήταν φωτισμένος. Χτύπησε μία φορά τα δάχτυλά του και το κορίτσι ξύπνησε.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr