Τελικά κανείς δεν ξέρει...

quote:

---

Εννοείς εθισμένοι στον πόνο για τον πόνο, στην ηδονή για την ηδονή;

---

Αυτό εννοώ, καλή μου!
Τον εθισμό μας σε διάφορες συναισθηματικές/νοητικές καταστάσεις που πολλές φορές μπορεί και να μην ξέρουμε γιατί είμαστε εθισμένοι σ' αυτές ή λειτουργούν ως ένα είδος "βολέματος" από την πλευρά μας.

Όσον αφορά την εξέλιξη και την αγάπη που αναφέρεις, πιστεύω ότι ένας άνθρωπος όσο εξελίσσεται πνευματικά τόσο περισσότερο βιώνει εσωτερικά αλλά και βαθύτερα τις Αρετές, αφού μπορεί να κατανοεί την πραγματική ουσία των Αρετών αυτών και να τις αντικρύζει έχοντας βγάλει από τα μάτια του τα "γυαλιά" εκείνα που παραποιούν την εσώτερη όραση του.

Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα...

In anticipation of my resurrection...

Ειλικρινά, είναι ανακούφιση για μένα να διαβάζω τέτοιες θέσεις. Μερικές φορές γίνομαι τόσο εγκεφαλική που τείνω να αμφισβητώ... περίπου τα πάντα. Για παράδειγμα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό που βιώνει κανείς ως προσωπική αλήθεια ή ως εσωτερική κατάσταση, διαχέεται αυτόματα στη συμπεριφορά του. Από τον ίδιο τον εαυτό μου έχω δει πως, ενώ πρεσβεύω αγάπη και υπομονή ως τρόπο ζωής, πολλές φορές γίνομαι ανυπόμονη και νευρική. Τι να το κάνω να πρεσβεύω ο,τιδήποτε, αν δεν μπορώ να είμαι ζωντανή έκφρασή του;

Όμως η βελτιοδοξία είναι ένας πραγματικά ωραίος τρόπος να βλέπει κανείς τη ζωή. Αν μη τι άλλο, προσδίδει μια αίσθηση ασφάλειας… και αφήνει να διαφανεί μια αθωότητα που προσωπικά, δυστυχώς, έχω χάσει.

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Για παράδειγμα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό που βιώνει κανείς ως προσωπική αλήθεια ή ως εσωτερική κατάσταση, διαχέεται αυτόματα στη συμπεριφορά του.

---

Νομίζω πως αυτό που λες έχει να κάνει με τον βαθμό που το βιώνει ως εσωτερική κατάσταση και με το κατά πόσο προσπαθεί να συντονιστεί μ' αυτό.
Αν για παράδειγμα το βιώνει σε μικρότερο βαθμό τότε μπορεί να μην διαχέεται αυτό το συνεχές βίωμα στην συμπεριφορά του.
Εάν πάλι το βιώνει σε μεγαλύτερο βαθμό και το αποδέχεται, τότε σταδιακά θα αρχίσουν να φαίνονται κάποια μικρά σημάδια στην συμπεριφορά του - τόσο προς τους άλλους όσο και προς τον ίδιο...

quote:

---

Από τον ίδιο τον εαυτό μου έχω δει πως, ενώ πρεσβεύω αγάπη και υπομονή ως τρόπο ζωής, πολλές φορές γίνομαι ανυπόμονη και νευρική. Τι να το κάνω να πρεσβεύω ο,τιδήποτε, αν δεν μπορώ να είμαι ζωντανή έκφρασή του;

---

Καλή μου Unseen, πολλές φορές καλούμαστε να καταπολεμήσουμε και να θέσουμε υπό έλεγχο τις αρνητικές μας ιδιότητες οι οποίες μας απομακρύνουν από αυτό που πρεσβεύουμε ή από τον επιθυμητό μας στόχι.
Η διαμάχη αυτή δεν θα τελειώσει από τη μια μέρα στην άλλη.
Μπορεί να διαρκέσει μήνες, χρόνια κλπ.
Βρίσκω πολύ δύσκολο το να είσαι ζωντανή έκφραση των όσων πρεσβεύεις χωρίς να μοχθήσεις για αυτό διότι έτσι εξελίσσεις και τον ίδιο σου τον εαυτό αλλά και γνωρίζεις καλύτερα διάφορες πτυχές αυτού ακριβώς που πρεσβεύεις.
Μπορείς όμως να γίνεις ζωντανή έκφραση του, σωστά?

In anticipation of my resurrection...

Δεν είναι δηλαδή ότι μια αδυναμία την ξεπερνάς, σα να περνάς ένα όριο ή μια γραμμή, και μετά είναι όλα εντάξει. Μόλις ξεπεράσεις κάτι, αν είσαι προσεκτικός, θα δεις ότι αναδύεται κάτι άλλο που η ρίζα του είναι παρόμοια με αυτό που μόλις (νόμισες ότι) ξεπέρασες.

Αν έχεις εκπαιδεύσει τον εαυτό σου να είναι ανασφαλής, για παράδειγμα, θα πρέπει να τον ξε-εκπαιδεύσεις σε δεκάδες επίπεδα: ξεκινάς από το να αποκτήσεις κουράγιο και να ζητήσεις τσίχλες στο περίπτερο όταν είσαι μικρός και φτάνεις στη ζήλεια που νιώθεις για τους άλλους, την έλλειψη άνεσης με την εμφάνισή σου, κ.ο.κ. Όσο κι αν παλεύεις καθεμία εκδήλωση της ανασφάλειάς σου, αναδύονται συνεχώς άλλες. Ίσως μέχρι να φτάσεις στη ρίζα. Αλλά πώς φτάνεις;

Θέλω ωστόσο κι εγώ να πιστεύω ότι υπάρχει δυνατότητα να γίνει κανείς έμπρακτη έκφραση αυτού που πρεσβεύει. Ίσως μάλιστα μόνο έτσι θα μπορέσει να βρει την προσωπική του ειρήνη.

Σ' ευχαριστώ.
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Ειλικρινά, είναι ανακούφιση για μένα να διαβάζω τέτοιες θέσεις. Μερικές φορές γίνομαι τόσο εγκεφαλική που τείνω να αμφισβητώ... περίπου τα πάντα. Για παράδειγμα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό που βιώνει κανείς ως προσωπική αλήθεια ή ως εσωτερική κατάσταση, διαχέεται αυτόματα στη συμπεριφορά του. Από τον ίδιο τον εαυτό μου έχω δει πως, ενώ πρεσβεύω αγάπη και υπομονή ως τρόπο ζωής, πολλές φορές γίνομαι ανυπόμονη και νευρική. Τι να το κάνω να πρεσβεύω ο,τιδήποτε, αν δεν μπορώ να είμαι ζωντανή έκφρασή του;

---

Έχω παρατηρήσει κι εγώ ότι όσο περισσότερο αντικρύζω τον εαυτό μου τόσο περισσότερες αρνητικές ιδιότητες ανακαλύπτω, πολλές εκ των οποίων είναι παρεμφερείς η μια με την άλλη ή έστω έχουν κοινή ρίζα.
Και παρομοίασες πολύ σωστά την κατάσταση αυτή με ένα μοντέλο φρακταλικής μορφής στο οποίο υπάρχει αυτοομοιότητα.
Αυτό έτσι για να θυμηθούμε πάλι το θέμα στο οποίο συζητούσαμε τελευταία!

Προφανώς αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε εντοπίσει ακόμη την πρωταρχική αρνητική ιδιότητα αλλά βρίσκουμε κάποιες όψεις της μόνο, κάποιους τρόπους με τους οποίους αυτή εκδηλώνεται.
Ίσως πάλι καταπολεμώντας μια συγκεκριμένη όψη να κάνουμε ένα μικρό βήμα για την παράλληλη καταπολέμηση και των υπολοίπων συναφών όψεων.
Ας φανταστούμε όμως τι διαδρομές πρέπει να ακολουθήσουμε για να καταπολεμήσουμε μια αρνητική ιδιότητα μας και τα παρακλάδια της.
Κι ύστερα ας σκεφτούμε την ίδια διαδικασία για τις υπόλοιπες αρνητικές ιδιότητες μας.

Προσωπικά, αυτές τις δαιδαλώδεις διαδρομές τις βρίσκω άκρως διδακτικές αλλά κι ενδιαφέρουσες.
Σημασία άλλωστε δεν έχει το να βρεθείς στην Ιθάκη μονομιάς αλλά το να αποκομίσεις τις εμπειρίες της μακράς διαδρομής...

Σε κάποιο σημείο του μηνύματος σου αναρωτιέσαι:

quote:

---

Όσο κι αν παλεύεις καθεμία εκδήλωση της ανασφάλειάς σου, αναδύονται συνεχώς άλλες. Ίσως μέχρι να φτάσεις στη ρίζα. Αλλά πώς φτάνεις;

---

Προσωπικά βρίσκω ότι ήδη έδωσες ένα σημαντικό κλειδί της συγκεκριμένης ερώτησης:

quote:

---

Αν έχεις εκπαιδεύσει τον εαυτό σου να είναι ανασφαλής, ...

---

Να μπορέσεις να αναγνωρίσεις δηλαδή ότι το όλο παιχνίδι γίνεται σε ένα ταμπλώ όπου η παρτίδα παίζεται ανάμεσα σε σένα και στον εαυτό σου ύστερα από μια δική σου ασυνείδητη επιλογή του.

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Αυτό όμως δεν είναι και το ταξίδι που διασχίζουμε μαθαίνοντας?

---

Νομίζω ότι όλοι μας, καθώς ταξιδεύουμε, θέλουμε να αποδεικνύουμε στον εαυτό μας ότι έχουμε τον έλεγχο, ότι είμαστε καλοί πολεμιστές. Επίσης, έχουμε ανάγκη στο ταξίδι μας να εμπνεόμαστε από κάποιους που είναι πιο μπροστά από μας. Και το όποιο ολίσθημά τους φαντάζει δυο φορές πιο φρικτό στα μάτια μας, γιατί ίσως εντέλει αντανακλά τον φόβο μας ότι ούτε κι εμείς θα τα καταφέρουμε…

Τι έχει λοιπόν να μας διδάξει το ταξίδι; Ίσως μόνο την άφεση, τη συγχώρεση που ουσιαστικά είναι όψεις της Υπομονής, που με τη σειρά της είναι μια ευγενική όψη της Αγάπης. Να λοιπόν που πάλι στην Αγάπη ερχόμαστε, σαν τη μόνη δυνατή κατάληξη της περιπέτειάς μας...

quote:

---

Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουμε

---

Τι γλυκιά που είσαι… Κι εγώ θέλω να το ελπίζω, καλή μου…

Καλέ μου Dying Incubus,

quote:

---

Και παρομοίασες πολύ σωστά την κατάσταση αυτή με ένα μοντέλο φρακταλικής μορφής στο οποίο υπάρχει αυτοομοιότητα.
Αυτό έτσι για να θυμηθούμε πάλι το θέμα στο οποίο συζητούσαμε τελευταία!

---

Αυτό με τα μαθηματικά για μη μαθηματικούς, ε; Χα χα, να δεις που στο τέλος θα καταλήξουμε τεχνοκράτες!

quote:

---

Προφανώς αυτό συμβαίνει επειδή δεν έχουμε εντοπίσει ακόμη την πρωταρχική αρνητική ιδιότητα αλλά βρίσκουμε κάποιες όψεις της μόνο, κάποιους τρόπους με τους οποίους αυτή εκδηλώνεται.

---

Χμ… Διάφορες σχολές και πρακτικές (πχ η θεραπεία Gestalt) όμως λένε ότι το μόνο που υπάρχει είναι ελλείμματα και ότι τα ελλείμματα δημιουργούν ανάγκες και φόβους οι οποίοι γεννούν με τη σειρά τους τις όποιες συμπεριφορές μας. Επομένως στη ρίζα των αρνητικών μας ιδιοτήτων υπάρχει κάτι το ανεκπλήρωτο, ένα έλλειμμα, όχι μια πρωταρχική (εκ γενετής ή εξ εκπαιδεύσεως) αρνητική ιδιότητα. Τις συμπεριφορές τις φοράει το όποιο έλλειμμά μας σαν ένδυμα, γιατί προσπαθεί ακριβώς αέναα να καλυφθεί με κάτι.

quote:

---

Ας φανταστούμε όμως τι διαδρομές πρέπει να ακολουθήσουμε για να καταπολεμήσουμε μια αρνητική ιδιότητα μας και τα παρακλάδια της.
Κι ύστερα ας σκεφτούμε την ίδια διαδικασία για τις υπόλοιπες αρνητικές ιδιότητες μας.

---

Σαν ένα ποτάμι με τους παραπόταμους ή σαν ένα δέντρο ε; Πολύ καλός διαλογισμός φίλε μου…

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Edited by - Unseen on 23/08/2007 15:05:36

quote:

---

Unseen - Μερικές φορές γίνομαι τόσο εγκεφαλική που τείνω να αμφισβητώ... περίπου τα πάντα. Για παράδειγμα, δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι αυτό που βιώνει κανείς ως προσωπική αλήθεια ή ως εσωτερική κατάσταση, διαχέεται αυτόματα στη συμπεριφορά του. Από τον ίδιο τον εαυτό μου έχω δει πως, ενώ πρεσβεύω αγάπη και υπομονή ως τρόπο ζωής, πολλές φορές γίνομαι ανυπόμονη και νευρική. Τι να το κάνω να πρεσβεύω ο,τιδήποτε, αν δεν μπορώ να είμαι ζωντανή έκφρασή του;

Δεν είναι δηλαδή ότι μια αδυναμία την ξεπερνάς, σα να περνάς ένα όριο ή μια γραμμή, και μετά είναι όλα εντάξει. Μόλις ξεπεράσεις κάτι, αν είσαι προσεκτικός, θα δεις ότι αναδύεται κάτι άλλο που η ρίζα του είναι παρόμοια με αυτό που μόλις (νόμισες ότι) ξεπέρασες.

---

Και όμως Unseen, αυτό που βλέπω από τα λεγόμενα σου, είναι ότι λειτουργείς σαν καθρέπτης της ψυχής σου, μέσα στον οποίο βλέπεις και αναγνωρίζεις τις αδυναμίες σου και τα πάθη σου .

Για σκέψου το λίγο και θα δεις πόσο μεγάλο βήμα είναι όταν παραδέχεσαι όλα αυτά που αναφέρεις, χωρίς να προβάλλεις καμία δικαιολογία .

Βλέπεις όλες αυτές η αδυναμίες που αναφέρεις είναι κοινές σε όλους τους ανθρώπους, αλλά δεν θα δεις πολλούς να εστιάζουν και να προβληματίζονται πραγματικά με τον εαυτό τους, όπως κάνεις εσύ, εν αντιθέσει εστιάζουν στα σφάλματα και στις αδυναμίες των άλλων…..

Όσο για το ταξίδι που αναφέρθηκε, κανείς δεν μας βεβαιώνει ότι θα έχει τελειωμό, αλλά ότι θα μας μείνει αξέχαστο καθώς γνωρίζουμε καινούργια άγνωστα τοπία που ποτέ δεν είχαμε φανταστεί ότι υπάρχουν (μέσα μας) .

Φιλαράκια νύσταξα, ώρα για ΝΑΝΙ

quote:

---

Αυτό με τα μαθηματικά για μη μαθηματικούς, ε; Χα χα, να δεις που στο τέλος θα καταλήξουμε τεχνοκράτες!

---

Άσε, μπήκαμε κατευθείαν στα βαθιά τότε!

Όσο για τα ελλείματα που αναφέρεις, είναι πολύ πιθανόν να συμβαίνει κι αυτό σε ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου οπότε μπορεί να ισχύουν 1002 λόγοι...

quote:

---

Βλέπεις όλες αυτές η αδυναμίες που αναφέρεις είναι κοινές σε όλους τους ανθρώπους, αλλά δεν θα δεις πολλούς να εστιάζουν και να προβληματίζονται πραγματικά με τον εαυτό τους, όπως κάνεις εσύ, εν αντιθέσει εστιάζουν στα σφάλματα και στις αδυναμίες των άλλων…..

---

Φίλε μου, είναι πραγματικά εντυπωσιακό αυτό που λες!
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ίσως πολλές αιτίες που οδηγούν ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων στο να εντοπίζουν και να κρίνουν αρνητικά τα ελαττώματα των συνανθρώπων τους αλλά να δείχνουν μια φαινομενική αδιαφορία για τα δικά τους ή να τα εντοπίζουν αλλά να μην ασχολούνται σε μεγάλο βαθμό μ' αυτά.

Ίσως με το να εντοπίζουμε ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν κάποιες αρνητικές ιδιότητες να νιώθουμε καλύτερα με τον ίδιο μας τον εαυτό γιατί αποφεύγουμε να τον αντικρύσουμε όπως πραγματικά είναι.
Ίσως πάλι να προβάλλουμε στους άλλους αυτό που ισχύει σ' εμάς τους ίδιους.
Τι λέτε κι εσείς για αυτό?

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

δεν θα δεις πολλούς να εστιάζουν και να προβληματίζονται πραγματικά με τον εαυτό τους, όπως κάνεις εσύ, εν αντιθέσει εστιάζουν στα σφάλματα και στις αδυναμίες των άλλων…..

---

Ken Wilber: "Αυτό που νόμιζα πως ήσουν εσύ, ήμουν εγώ και πάλι εγώ", γιατί αυτό που μας ενοχλεί στον άλλον είναι συνήθως αυτό που έχουμε μέσα μας… Και όσο δεν αντέχουμε να κοιτάξουμε μέσα μας, τόσο νιώθουμε την ανάγκη να κοιτάξουμε γύρω.

Όταν επέστρεφα με το πλοίο, καθόμουν δίπλα σε μια κυρία γύρω στα 50, η οποία –το πιστεύετε;- δεν σταμάτησε να βρίζει άλλους ανθρώπους συζητώντας με την κόρη της. Αφού στο τέλος δεν αντέξαμε να την ακούμε, γκάριζε κιόλας, παρατήσαμε τις θέσεις μας και τη βγάλαμε στο κατάστρωμα.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Πάει ακόμη πιο μακριά η βαλίτσα. Έλκουμε συνεχώς κοντά μας ανθρώπους που μας βοηθούν να δούμε καθαρότερα, προκαλώντας και καθρεφτίζοντας συμπεριφορές μας που πρέπει να κοιτάξουμε με μεγαλύτερη προσοχή. Ας πούμε εγώ με την κυρία. Δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε να καθόμαστε δίπλα-δίπλα. Κάτι έχει να μου πει αυτή η "σύμπτωση" και μάλιστα σε πολλά επίπεδα.

Μερικές φορές μου φαίνονται τόσο απλά τα πράγματα που δεν βρίσκω κανέναν λόγο να καταφύγω στο μοντέλο της μετενσάρκωσης για να αιτιολογήσω και να δώσω νόημα στη ζωή (μου).

Πάντως σε ευχαριστώ για το κουράγιο καλέ μου elo…

Dying Incubus, μήπως μετά απ' όλα τα μαθηματικοχαοτικά να εκπονήσουμε και καμιά διατριβή; Ίσως να μπούμε στο Πολυτεχνείο. Ποτέ δεν είναι αργά. Χα χα χα!

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Unseen - Πάντως σε ευχαριστώ για το κουράγιο καλέ μου elo…

---

Μα δεν σου δίνω κουράγιο σε τίποτα φιλαράκι μου, απλά θαυμάζω τον τρόπο αντίληψης που έχεις, μέσα από τα από τα δεκάδες (σκαμπανεβάσματα) ερωτήματα και αμφιβολίες που νοιώθεις .
Που προσωπικά πιστεύω ότι κάθε άνθρωπος που ψάχνει και αναρωτιέται, κάθε βήμα που κάνει μπροστά (εξέλιξη) θα νοιώθει να κυριεύεται από αυτές τις εσωτερικές διαμάχες .

quote:

---

Dying Incubus, μήπως μετά απ' όλα τα μαθηματικοχαοτικά να εκπονήσουμε και καμιά διατριβή; Ίσως να μπούμε στο Πολυτεχνείο. Ποτέ δεν είναι αργά. Χα χα χα!

---

Ήδη ακούγεται πως η Μαθηματική κοινότητα έχει αρχίσει να τρομοκρατείται σ' αυτήν την ιδέα!
Τώρα βέβαια δεν ξέρω αν μας ζηλεύουν ή φοβούνται για την ίδια την επιστήμη που θα πέσει στα χέρια μας!

quote:

---

Και δεν είναι μόνο αυτό. Πάει ακόμη πιο μακριά η βαλίτσα. Έλκουμε συνεχώς κοντά μας ανθρώπους που μας βοηθούν να δούμε καθαρότερα, προκαλώντας και καθρεφτίζοντας συμπεριφορές μας που πρέπει να κοιτάξουμε με μεγαλύτερη προσοχή. Ας πούμε εγώ με την κυρία. Δεν ήταν τυχαίο που βρεθήκαμε να καθόμαστε δίπλα-δίπλα. Κάτι έχει να μου πει αυτή η "σύμπτωση" και μάλιστα σε πολλά επίπεδα.

---

Το θέμα, καλή μου, είναι ότι συναντούμε αυτούς τους ανθρώπους πολλές φορές μπροστά μας αλλά δεν καταλαβαίνουμε ότι κάτι πρέπει να μας δείξουν για εμάς.
Στην αρχή μπορεί να το βλέπουμε ως μια σύμπτωση ή να αντιδρούμε κι εμείς με τον ίδιο τρόπο που βλέπουμε να αντιδρά αυτό το άτομο σε εμάς.
Η αναγνώριση ότι μπορεί να συναντούμε μια αντανάκλαση κάποιας συμπεριφοράς μας μπορεί να αργήσει πολύ να έρθει ή μπορεί και να μην έρθει ποτέ.

Και μερικές φορές είναι αστείος ο τρόπος που κοιτάζουμε πχ κάποιον άνθρωπο και κατακρίνουμε την συμπεριφορά που επέδειξε αλλά τα μάτια μας κλείνουν ερμητικά όταν το αντικείμενο της παρατήρησης πρέπει να γίνει ο εαυτός μας.
Είναι ένα σύνηθες φαινόμενο της ανθρώπινης ιστορίας το να προβάλλουμε στους άλλους τις ιδιότητες που εμείς έχουμε αλλά αρνούμαστε να τις δούμε.
Και δεν είναι τυχαίο επίσης που μας εξοργίζουν συγκεκριμένες συμπεριφορές που παρατηρούμε σε τρίτους γιατί αν κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας θα δούμε πράγματα που ίσως να μας λυπήσουν...

In anticipation of my resurrection...

http://tech.pathfinder.gr/xpaths/eso/561306.html

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Πρέπει να παραδεχτώ ότι το άρθρο που μας έδωσες είναι παρά πολύ καλό .
Και προσωπικά άγγιξε πολλά πιστεύω μου, για αυτό και σε ευχαριστώ .

Δεν ξέρω, θα σε/σας ενδιέφερε να αναλύσουμε κάποια κομμάτια του (ανάλογα πως τα κατανοεί ο καθένας) ώστε να καταφέρουμε να προβληματιστούμε ακόμα λίγο περισσότερο ;

«Η αλήθεια τους δεν βρίσκεται στο συνεχώς μεταβαλλόμενο σχήμα τους, δεν βρίσκεται καν στο γεγονός ότι είναι σύννεφα. Η αλήθεια κάθε σύννεφου είναι, και αναπόδραστα παραμένει, το νερό.»

«Έτσι κι εμείς, έχουμε τόσο συνηθίσει την όψη του σύννεφου που ξεχνάμε τη θεμελιώδη μας αλήθεια: δεν είμαστε σύννεφα, είμαστε νερό. Είμαστε μια μορφή που πήρε το νερό μέσα στη βαθιά λαχτάρα του να πετάξει.» Τέλειο…

Ασφαλώς το κείμενό μου είναι μια αλληγορία με αρκετά ποιητική διάθεση - μια αλληγορία που εμένα τουλάχιστον με βοήθησε να καταλάβω με πιο απτό τρόπο τι σημαίνει "είμαστε όλοι ένα" και "είμαι κάτι περισσότερο από το εγώ μου".

Η βασική ιδέα, όσο δηλαδή αφορά τη μη μετενσάρκωση/συνέχιση της προσωπικότητας δεν είναι δική μου, είναι του Sri Aurobindo και, αν θέλει κανείς να διαβάσει κάτι σχετικό, υπάρχει ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που δημοσιεύεται από το εσοτέρικα σε αυτό το λινκ:
http://www.esoterica.gr/articles/eastern/aurorncr/aurorncr.htm

Από τότε που έγραψα το κείμενο (πάνε κάτι μήνες) μέχρι σήμερα είχα την ευκαιρία να στοχαστώ περισσότερο σε αυτή την αλληγορία και να διαμορφώσω μια ακόμα πιο γλαφυρή και παραστατική εικόνα, δεν θα κουράσω όμως με αυτήν γιατί πιθανόν να μην ενδιαφέρει.

Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι.

Καλό βράδυ
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Θερμά συγχαρητήρια και από εμένα για το άρθρο σου!

Σαν καρμική ερευνήτρια, με άγγιξε βαθύτατα και χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι που εμβαθύνουν με έναν τέτοιο ποιητικό και στοχαστικό τρόπο!

Αν θέλεις, μπορείς να το δημοσιεύσεις και στη δική μου σελίδα (που αναγράφεται στην υπογραφή μου), όπως και στην αξιόλογη σελίδα που συνεργάζομαι, http://nebesnyel.forumup.com/ (Εν Δελφοίς... Έψιλον).

Να είσαι πάντα καλά και θα τα λέμε!

quote:

---

Unseen - Από τότε που έγραψα το κείμενο (πάνε κάτι μήνες) μέχρι σήμερα είχα την ευκαιρία να στοχαστώ περισσότερο σε αυτή την αλληγορία και να διαμορφώσω μια ακόμα πιο γλαφυρή και παραστατική εικόνα, δεν θα κουράσω όμως με αυτήν γιατί πιθανόν να μην ενδιαφέρει.

---

Unseen μου προσωπικά θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να ακούσω την άποψη σου, γιατί μου αρέσει ο τρόπος της σκέψεως σου αλλά και πως μας περνάς όλους αυτούς τους προβληματισμούς σου σε όλα αυτά τα θέματα .

Αναφέρθηκες ότι "είμαστε όλοι ένα" συμφωνώ σε αυτό που λες και θα μπορούσα να προσθέσω ότι τα πάντα είναι ένα, ότι τα πάντα (εκπορεύουν), προέρχονται από την ροή του ποταμού, κάθε τι που βλέπουμε και αγγίζουμε είναι μια σταγόνα από τον ποταμό, είναι μια σταγόνα από εμάς τους ίδιους .
Κάθε σταγόνα έχει την δικιά της ενέργεια, την δικιά της σκέψη (εξέλιξη) και τον δικό της λόγο ύπαρξης .

Συμφωνώ κι εγώ ότι στην ουσία είμαστε όλοι Ένα, ασχέτως αν φαινόμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας.
Για κάποιο λόγο όμως οι περισσότεροι άνθρωποι τείνουμε να εστιαζόμαστε στις διαφορές που μπορεί να έχουμε μεταξύ μας, ξεχνώντας ποιά είναι τα στοιχεία εκείνα που μας κάνουν να είμαστε παρόμοιοι μεταξύ μας.
Η Ουσία είναι μία τα μάτια μας και τα διάφορα "φίλτρα" μας όμως μας κάνουν να βλέπουμε ένα μέρος της, το οποίο πολλές φορές μπορεί να είναι διαφορετικό από αυτό που αντιλαμβάνονται τα μάτια των υπολοίπων.
Ίσως κάπου εκεί να δημιουργείται το πρόβλημα, καθώς ξεχνάμε ότι έχουμε δει ένα μέρος μόνο κι όχι το σύνολο, υπερασπιζόμενοι την πιστότητα αυτού που έχουμε αντιληφθεί έως σήμερα.

Είναι όπως αυτό που αναφέρετε με το ποτάμι.
Ο καθένας μας είναι μια σταγόνα ή αντιλαμβάνεται μόνο μια σταγόνα όπως όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Το κοινό μας σημείο είναι αυτό, ότι αποτελούμε μέρος του ποταμού κι ότι ταξιδεύουμε μέσα σ' αυτό.
Όσο ο νους μας επικεντρώνεται στην σταγόνα μας, τότε θα την βλέπει ως ποταμό.
Όταν καταφέρει να υπερβεί λίγο αυτή του την αντίληψη και να δει τα πράγματα πιο αποστασιοποιημένα, μπορεί να μείνει έκθαμβος από το πλήθος των σταγόνων που θα αντικρύσει...

In anticipation of my resurrection...

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. Καλή μου karma, με τιμά η πρότασή σου, δεν ξέρω αν τίθεται κάποιο θέμα αποκλειστικότητας με το εσοτέρικα, όμως, μπορεί να μας διαφωτίσει ίσως ο φίλος μας Dying Incubus σχετικά.

Καλέ μου elo πιστεύω κι εγώ ότι η τέχνη είναι ένας καλός τρόπος να προσεγγίζει κανείς τις αφηρημένες έννοιες και συχνά πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να φτιάξει μεταφορές, αλληγορίες και εικόνες που να με βοηθούν να δω καλύτερα τις κρυμμένες πτυχές ενός νοήματος.

Ωστόσο η εικόνα που παρουσίασα έχει τις ατέλειες και την προβληματική της. Ας πούμε, γιατί το ποτάμι να επιθυμήσει βαθιά να πετάξει, αντανακλώντας ουσιαστικά την επιθυμία του Δημιουργού του; Κι από δω αρχίζει να πηγαίνει μακριά η βαλίτσα. Τι μπορεί να γεννήσει σε κάτι που είναι τέλειο μέσα στον εαυτό του μια ανάγκη ή μια επιθυμία; Οι ανάγκες και οι επιθυμίες ξέρουμε ότι προκύπτουν από κάποιο έλλειμμα, αυτό όμως είναι σα να λέμε ότι ο Θεός δεν είναι τέλειος αλλά περιέχει ελλείμματα.

Σε αυτή την προβληματική ίσως στηρίχτηκαν θεωρίες που λένε ότι άλλο η Άναρχη Αρχή, η Χωρίς Ρίζα Ρίζα, και άλλο ο Δημιουργός Θεός που είναι και ο ίδιος δημιούργημα, ανήκει σε έναν δεύτερο κύκλο θεών, που σε κάποιες σχολές αναφέρονται ως "γεννήτορες". Γι' αυτό και σε κάποιες θρησκείες διαχωρίζουν μεταξύ της θεότητας και των προσωποποιημένων, ήσσονων θεών.

Αλλά εμείς μιλάμε για την παγκόσμια ψυχή, που ανήκει ήδη σε έναν δεύτερο ή τρίτο κύκλο κόσμο...

Εν απλότητι ενοικεί ο Θεός, λένε κάποιοι. Ας φτιάξουμε λοιπόν μια απλή εικόνα. Το ποτάμι μας είναι η Ψυχή. Τι προκαλεί το φαινόμενο της εξάτμισης, αν αποκλείσουμε την ίδια επιθυμία; Μια πηγή θερμότητας, ένας ήλιος. Μήπως... ο πνευματικός ήλιος;

Η Ψυχή (ποτάμι-νερό) θερμαίνεται από το Πνεύμα (ήλιος-πυρ) και δημιουργεί τις Μορφές (σύννεφα-αέριο στοιχείο). Ωραίο και ποιητικό, αλλά έχουμε μόνο τα 3 από τα 4 στοιχεία. Λείπει το γήινο.

Τι θα συμβεί τώρα αν περιλάβουμε στην εικόνα, ένα ωραίο δάσος μέσα από το οποίο διέρχεται το ποτάμι; Τι θα μπορούσε να είναι αυτό το δάσος; Ίσως οι πνευματικοί κόσμοι, όλα τα όντα (αγγελικά, αιθέρια, εξυπηρετητές κάθε είδους) που ποτίζονται από το ποτάμι, δίνοντάς του νόημα ύπαρξης και διευκολύνοντας τη βροχή που σηματοδοτεί την επιστροφή των μορφών, τη διάλυσή τους στο Είναι...

Περιμένω με πολύ ενδιαφέρον τις σκέψεις σας. Ελάτε να φτιάξουμε πληρέστερη την εικόνα. Άλλωστε... απλή ζωγραφική είναι.

Με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

[quote] Unseen
Η Ψυχή (ποτάμι-νερό) θερμαίνεται από το Πνεύμα (ήλιος-πυρ) και δημιουργεί τις Μορφές (σύννεφα-αέριο στοιχείο). Ωραίο και ποιητικό, αλλά έχουμε μόνο τα 3 από τα 4 στοιχεία. Λείπει το γήινο.

Περιμένω με πολύ ενδιαφέρον τις σκέψεις σας. Ελάτε να φτιάξουμε πληρέστερη την εικόνα. Άλλωστε... απλή ζωγραφική είναι. [:)

---

Αγαπητή Unseen

Ας βάλω και τη δική μου πινελιά στο θέμα!

Αν το καλοσκεφθείς... το γήινο στοιχείο δε λείπει, μια και το ποτάμι κυλάει στο έδαφος, δηλαδή, στη γη!

Αυτή είναι η βάση του! Ας ανακατασκευάσουμε ξανά τα δεδομένα μας:

Η Ψυχή (ποτάμι-νερό), που βρίσκεται στο σώμα (έδαφος-γη), θερμαίνεται από το Πνεύμα (ήλιος-πυρ) και δημιουργεί τις Μορφές (σύννεφα-αέριο στοιχείο).

Τελικά.... το Σύμπαν τα έχει φτιάξει όλα με Σοφία...

Φιλικά, http://starworld.myforumportal.com/

η karma

quote:

---

Unseen - Ωστόσο η εικόνα που παρουσίασα έχει τις ατέλειες και την προβληματική της. Ας πούμε, γιατί το ποτάμι να επιθυμήσει βαθιά να πετάξει, αντανακλώντας ουσιαστικά την επιθυμία του Δημιουργού του; Κι από δω αρχίζει να πηγαίνει μακριά η βαλίτσα. Τι μπορεί να γεννήσει σε κάτι που είναι τέλειο μέσα στον εαυτό του μια ανάγκη ή μια επιθυμία; Οι ανάγκες και οι επιθυμίες ξέρουμε ότι προκύπτουν από κάποιο έλλειμμα, αυτό όμως είναι σα να λέμε ότι ο Θεός δεν είναι τέλειος αλλά περιέχει ελλείμματα.

---

Μα καλή μου Unseen είναι λογικό οι εικόνες που δημιουργούμε με το μυαλό μας να είναι ατελείς .
Βλέπεις το μυαλό μας πάντα θα έχει όρια στην σκέψη του, πάντα θα παράγει χονδροειδείς και ατελείς εικόνες .
Ακόμα και αν καταφέρουμε να τελειοποιήσουμε το ταξίδι με την φαντασία μας και να δούμε παραπέρα, η ατελής γλώσσα μας μάταια θα προσπαθεί να το περιγράψει .

Για αυτό ας δώσω και εγώ κάποιες χονδροειδείς και ατελείς εικόνες, αλλά και ερωτήσεις .
Ρωτάς μήπως αυτό που λέμε θεός είναι και ο ίδιος ατελείς από την στιγμή που έχει ανάγκες και επιθυμίες ;
Ειλικρινά δεν γνωρίζω, όπως δεν γνωρίζω γιατί αυτή η Αρχή πρέπει να υπόκειται σε ανθρώπινες αδυναμίες ….

Από την άλλη αναρωτιέμαι γιατί πρέπει αυτή η Αρχή ή αν το θέλετε και αλλιώς ο (μηχανισμός) να πρέπει να παράγει κάτι το τέλειο και όχι κάτι που πράγματι συνειδητοποιεί μέσα από μια διαδικασία το πώς πρέπει να είναι το τέλειο .

Όλο αυτό το ταξίδι που έχεις κάνει με το μυαλό σου, με την φαντασία σου καλή μου Unseen, το βλέπω σαν μια διαδικασία (μηχανισμός) ενός κύκλου, συνειδητοποιημένης τελειοποιήσεις .

Ο Ήλιος (αρχή) θερμαίνει το ποτάμι (μήτρα) και παράγει σύννεφα (ψυχές-ενέργεια) που πέφτουν σαν σταγόνες στο έδαφος (ύλη- σάρκα) .

Μια διαδικασία που επαναλαμβάνεται συνέχεια μέχρι η ύλη να σταματήσει τους κύκλους στα 4 στοιχεία και να γίνει η ίδια μια εξευγενισμένη ουσία, αυτό που λέμε ως «Πεμπτουσία» .

Τι λέτε;

υγ να σε συγχαρώ για την ενγένει στάση σου σε οτι εχει προκήψει ως αποτέλεσμα του καθρέφτη.

Για να δούμε λοιπόν τα "κατά" που έχω στο μυαλό μου:

1. Κάρμα και μετενσάρκωση
Η μετενσάρκωση συνδέεται άμεσα με τον κοσμικό νόμο του κάρμα, ο οποίος, με απλά λόγια, ορίζει πως οι τωρινές πράξεις μας θα έχουν σε εμάς που τις δημιουργήσαμε κάποιο (θετικό ή αρνητικό) αντίκτυπο. Στα πλαίσια της σύνδεσης της μετενσάρκωσης με τον νόμο του κάρμα, η θεωρία αυτή ενισχύει την άποψη πως για να καταστεί εφαρμόσιμος ο νόμος του κάρμα, πρέπει να επιστρέψουμε στη γήινη ζωή μας και να "εκπληρώσουμε" τρόπον τινά αυτή τη σύνδεσή μας με τον νόμο του κάρμα και τα αποτελέσματά του.

Όμως προκύπτει το πρόβλημα ότι "υποβιβάζουμε" τον νόμο του κάρμα σε αμιγώς ανθρώπινο επίπεδο. Πιστεύω πως ο πιο παραγωγικός τρόπος σκέψης είναι το να προσεγγίζουμε κάθε αντιληπτή εκδήλωση με ένα πιο "ολιστικό" προφίλ. Δηλαδή, αν θέλουμε να μιλήσουμε για καρμικό σύστημα στην πλήρη του μορφή, πρέπει να το μετεξελίξουμε σε κάτι που κινείται και δρα σε σαφώς ανώτερα και ευρύτερα επίπεδα από αυτά της ανθρώπινης υπόστασης. Με την περιοριστική αυτή παραδοχή, η μετενσάρκωση συνδέεται μόνον με τις ενσυνείδητες πράξεις, κοινώς με το χαρακτηριστικό της ελεύθερης βούλησης. Όμως κατά τη γνώμη μου, ο νόμος του κάρμα έχει εφαρμογή ακόμα και στο ζωϊκό (άνευ συνειδήσεως) βασίλειο, στο φυτικό βασίλειο αλλά και σε όλες εκείνες τις ατέρμονες εκδηλώσεις δημιουργίας και καταστροφής που συμβαίνουν στο σύμπαν. Κάθε δράση δμιουργεί μία σειρά γεγονότων που φέρνουν ένα τρίτο αποτέλεσμα. Όλα έχουν να κάνουν με τη διατήρηση του σύμπαντος σε μηδενική εντροπία (δηλαδή σε μία κατάσταση απόλυτης ισορροπίας-αρμονίας).

Θεωρώ πως η "ασφυκτική" σύνδεση του κάρμα με τον άνθρωπο, περιορίζει τις δυνατότητες της ψυχής μας, καθώς τη συνδέει υποχρεωτικά με την επί Γης ζωή. Αν λοιπόν πρέπει να αποδεχτούμε αυτή τη συσχέτιση μετενσάρκωσης-κάρμα, πρέπει συνάμα να αποδεχτούμε και μία "υποβιβασμένη" αντίληψη περί ψυχής. Για εμένα προσωπικά, η δράση της ψυχής κινείται σε κάτι πολύ περισσότερο από το ανθρώπινο επίπεδο. Σίγουρα, η παρούσα ζωή μας είναι σημαντική, αλλά θεωρώ (κι ελπίζω) πως δεν αποτελεί παρά ένα ενδιάμεσο στάδιο στο ταξίδι της αυτογνωσίας. Για εμένα προσωπικά, η αυτογνωσία αποτελεί κάτι πιο ολοκληρωμένο από μία περιοριστική σύνδεση με το ανθρώπινο επίπεδο. Στο ταξίδι λοιπόν της αυτογνωσίας, η γήινη ζωή αποτελεί ένα ενδιάμεσο στάδιο γιατί αυτογνωσία σημαίνει παίδευση, σημαίνει εμπειρίες, σημαίνει αλληλεπίδραση του μικρόκοσμου με τον μακρόκοσμο. Ποιός μπορεί λοιπόν να ισχυριστεί πως η μόνη δυνατότητά μας είναι να παίζουμε διαρκώς στο ίδιο έργο, απλά να γινόμαστε ολοένα καλύτεροι στον ρόλο μας; Πως απορρίπτουν τόσο αβίαστα άλλα "κοσμικά θέατρα"; Σε αυτό, η αρχαιοελληνική θεώρηση της ανθρώπινης εξέλιξης, δίνει μία καλή απάντηση: Ο άνθρωπος, μέσω "άθλων" περνά από διάφορα εξελικτικά στάδια, προκειμένου από άνθρωπος να φτάσει στη θέωση, στην απόλυτη αρμονία και ισορροπία με τον κόσμο γύρω και μέσα του. Έχουμε λοιπόν την εξελικτική σειρά: Άνθρωπος -> Ήρωας -> Δαίμων -> Ημίθεος -> Θεός.

Αν θέλουμε να δώσουμε μια πιο συναρπαστική χροιά στη θεωρία της μετενσάρκωσης, ίσως πρέπει να τη συνδέσουμε με κάτι πιο "εξωτικό", ίσως με τη διαιώνιση της ζωής μας σε μια άλλη συνειδησιακή κατάσταση, συμβατή με την ψυχή μας αλλά σε τελείως διαφορετικά περιβάλλοντα από τα γήινα. Μιας και πιστεύω στην ύπαρξη της ψυχής ως αυτόνομη "οντότητα", πιστεύω και στην αθανασία αυτής, όχι όμως σε απόλυτα γήινο επίπεδο, σε οποιαδήποτε μορφή ζωής στον πλανήτη μας.

Μέσα στα διάφορα εξελικτικά μας στάδια, δεν θεωρώ απίθανο η ψυχή μας να επανέλθει κάποιες φορές ακόμα στο γήινο επίπεδο αλλά δεν το θεωρώ ως τη μοναδική πιθανή εξέλιξη. Συμφωνώ με τις ενσαρκώσεις ως μέσο για την εξέλιξή μας αλλά αν την ορίσουμε μονοσήμαντα ως εξαρτώμενη αποκλειστικά από τα γήινα δρώμενα, τότε λυπάμαι αλλά βάζουμε ταβάνι στην εξέλιξή μας. Θέλω να πιστεύω πως μετά από την σαρκικό θάνατό μας, σίγουρα υπάρχει κάτι επιπλέον, χωρίς να είναι απαραίτητα καλύτερο από τα προγενέστερα βιώματά μας, σίγουρα όμως θα είναι χρήσιμο. Θέλω να πιστεύω πως θα είναι απλά διαφορετικό και μη συγκρίσιμο με την τωρινή ζωή μας. Αν μιλάμε για το γνώθι σεαυτόν, πρέπει να δούμε το θέμα πιο σφαιρικά και αν θέλετε πιο "κβαντικά" (sic), έτσι ώστε να αποδώσουμε στην ψυχή μας περισσότερες (έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση) δυνατότητες. Θεωρώ λοιπόν (κι ελπίζω) πως ναι, υπάρχει ζωή μετά τον σαρκικό θάνατό μας κι εύχομαι να υφίσταται σε μία άλλη, διαφορετική συνειδησιακή κατάσταση. Ελπίζω η ψυχή μας να μπορεί να ταξιδέψει σε άλλους κόσμους, να γνωρίσει ακόμα περισσότερα στοιχεία και ιδιότητες της Πηγής, της Μονάδας και αυτή η διαδικασία προφανώς είναι ατέρμονη αλλά με σαφή στόχο...

2. Η μετενσάρκωση ως "λύση" για την εφαρμογή των "ευσεβών πόθων" μας...
Ήθισται η μετενσάρκωση να χρησιμοποιείται από πολλούς ως η τελευταία λύση στις περιπτώσεις όπου κάποιος άνθρωπος είτε προκάλεσε μεγάλο κακό, είτε μεγάλο καλό και δεν υπήρξε στη ζωή του κάποιο ανταποδοτικό αποτέλεσμα. Κοινώς, προκειμένου να ικανοποιήσουμε είτε ένα παράπονό μας που δεν καρπωθήκαμε τα οφέλη μίας καλής μας πράξης, είτε το ότι κάποιος που μας έκανε μεγάλο κακό τελικά δεν το "πλήρωσε" σε αυτή τη ζωή, θεωρούμε πως αυτή η σχέση του δούναι-λαβείν πρέπει πάση θυσία κάποτε να ολοκληρωθεί, έστω και σε μία επόμενη ζωή.

Θεωρώ πως μία τέτοια θεώρηση της τωρινής ζωής μας και πάλι υποβιβάζει την αξία και τις δυνατότητες της ψυχής μας και την καθιστά πηγή της μιζέριας και μιας συστηματικά επιφανειακής λογικής. Μου έρχονται στο μυαλό φράσεις του τύπου "τι αμαρτίες έκανα στην προηγούμενη ζωή μου και τις πληρώνω τώρα;" ή "Εκείνος (ο θεός) σε βλέπει να θα πράξει αναλόγως. Κάποτε θα πληρώσεις το κακό που έκανες" κλπ... Σίγουρα, μπροστά στην (καλή ή κακή) συναισθηματική μας φόρτιση, θέλουμε να ζήσουμε εδώ και τώρα την πληρωμή των πράξεών μας. Όμως είναι επίσης σίγουρο πως ξεχνάμε πως τώρα και πάντοτε η ψυχή μας "παιδεύεται", εξευγενίζεται και αυτό αποτελεί το αποτέλεσμα που έρχεται από εκατομμύρια διαφορετικές πράξεις δικές μας και άλλων που επιδρούν σε εμάς. Κατά συνέπεια, αυτοί οι ευσεβείς πόθοι της "πληρωμής", δεν είναι τίποτε άλλο από την απλή εκδήλωση μίας παιδιάστικης ανωριμότητας και ανυπομονησίας που μας διακατέχει γιατί πιστεύουμε πως όλα εδώ πληρώνονται επειδή όλα εδώ και μόνον εδώ συμβαίνουν. Ως απώτερη ελπίδα της πληρωμής παραμένει η λύση της μετενσάρκωσης γιατί στην ουσία τρέφει κάτι υγιές: την τάση μας να εξελισσόμαστε, καθώς αν αναγνωρίζαμε πως ελάχιστες από τις πράξεις μας θα έχουν ανταπόδοση, είναι σίγουρο πως θα ήταν πολύ λίγες οι φορές που θα κοπιάζαμε για το καλό.

Βλέπουμε λοιπόν πως εδώ η μετενσάρκωση έρχεται να καλύψει απλά μία συναισθηματική κυρίως ανάγκη των ανθρώπων. Κατασκευάζουμε λοιπόν τις συνθήκες "πληρωμών" κατά τη δική μας εικόνα και ομοίωσιν. Μήπως άραγε αυτό συμβαίνει και για τους θεούς μας;...

3. Μετενσάρκωση και αναδρομές
Ίσως το πιο δυνατό και ευρέως διαδεδομένο επιχείρημα της μετενσάρκωσης είναι ότι ως θεωρία έρχεται να εξηγήσει τις περιπτώσεις όπου κατόπιν ύπνωσης κλπ, ένας άνθρωπος αναφέρεται σε παρελθοντικά γεγονότα και παραστάσεις με αξιοσημείωτη λεπτομέρεια και πειστικότητα ή εκδηλώνει ξενογλωσσία, πράγμα που ως εξήγηση αποδίδεται σε μία προγενέστερη ζωή μας. Η απάντηση εδώ (αλλά και κατ' εμέ το ισχυρότερο επιχείρημα κατά της μετενσάρκωσης) σχετίζεται με τη θεωρία των ακασικών αρχείων.

Εν συντομία αναφέρω πως σύμφωνα με τη θεωρία των ακασικών αρχείων, όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα και κάτω από ειδικές συνειδησιακές καταστάσεις να αποκτήσουν πρόσβαση σε ένα είδος κοσμικής βιβλιοθήκης όπου έχουν καταγραφεί κάθε είδους κοσμικές εκδηλώσεις, από την πληκτρολόγηση που κάνω τώρα μέχρι την πτώση ενός φύλλου από ένα δέντρο, μέχρι την μυρωδιά που αναδίδει ένα λουλούδι. Σε αυτή την μητέρα των βιβλιοθηκών λοιπόν, έχουν πρόσβαση όλοι οι άνθρωποι, άλλοι πιο εύκολα, άλλοι πιο δύσκολα και κάτω από ειδικές συνθήκες όπως ο ύπνος ή εξαναγκασμένη ύπνωση, ο άνθρωπος αντλεί διάφορα καταγεγραμμένα στοιχεία και τα καταχωρεί στο ασυνείδητό του. Κατ' ουσίαν λοιπόν, όσες εμεπιρίες περιγράφονται και αποδίδονται σε προγενέστερες ζωές μας, δεν αποτελούν τίποτε άλλο από "δάνεια" από την κοσμική βιβλιοθήκη των ακασικών αρχείων όπου κατεγράφησαν οι εμεπιρίες άλλων ανθρώπων. Επίσης, η θεωρία των ακασικών αρχείων συνδέεται άμεσα και με άλλες θεωρίες, όπως αυτή των "μορφογενετικών πεδίων", της "Ιδεόσφαιρας" αλλά και της "κρυπτομνησίας" που λειτουργούν μεταξύ τους "ωσμωτικά" και δίνουν μία πλήρη εξήγηση στο γιατί δεν μπορεί να υφίσταται η θεωρία της μετενσάρκωσης. Επίσης, ας μην ξεχνάμε πως σε σχέση με την μετενσάρκωση, η πρόσβαση στα ακασικά αρχεία μας δίνει πολλά περισσότερα εφόδια στην πορεία της εξέλιξής μας.

Αλήθεια σε πόσα πειράματα με επαναλαμβανόμενες αναδρομές, ο άνθρωπος που εξετάστηκε αναφέρθηκε σε ΟΛΕΣ τις συνεδρίες στα ίδια ακριβώς παρελθοντικά δρώμενα; Δηλαδή, υπήρξε ποτέ σεβαστός αριθμός εξεταζόμενων που πχ σε 20 από τις 20 συνεδρίες αναδρομών περιέγραψαν πως πάντα ήταν πχ ινδιάνοι σε χωριό των Ναβάχο; Χμμ...

4. Το "τεχνικό" πρόβλημα της μετενσάρκωσης
Μιας και η θεωρία της μετενσάρκωσης υφίσταται μόνον εφόσον υπάρχει η Γη μας, έτσι ώστε να ζει σε αυτήν ο άνθρωπος, τότε πως θα μπορέσει η αθάνατη ψυχή να επανενσαρκωθεί σε ανθρώπινο σώμα αν ένας κομήτης πέσει πάνω στη Γη και μετατρέψει αυτή και τους ανθρώπους σε κοσμικό κονιορτό; Με απλά λόγια αν πάψει να υπάρχει η Γη, που θα βρει "ξενιστή" η ψυχή για να ενσαρκωθεί;

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αυτά λοιπόν προς το παρόν από εμένα. Ελπίζω να μη σας κούρασα με το "σεντόνι" που παρέθεσα.

ΚΑΡΜΑ, ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Κάθε ψυχή στο διάβα των ενσαρκώσεών της περνάει από διάφορα στάδια μάθησης και εξέλιξης, ώστε να φθάσει στον τελικό της σκοπό, την εξομοίωσή της με το Θείο.

Όσο πιο κοντά φθάνει μία ψυχή στη Συμπαντική, Θεϊκή Ουσία, τόσο αναπτύσσει μία εσωτερική παρόρμηση να φανεί χρήσιμη και να προσφέρει στο Ουράνιο Σχέδιο. Στη βοήθεια, δηλαδή, της εξέλιξης και της επιμόρφωσης άλλων, νεαρότερων και άγουρων ψυχών. Και όχι μόνο.... ανάλογα τις ανάγκες του Κοσμικού Σχεδίου, μπορεί να ταχτεί και να υπηρετήσει μία θητεία, σαν ένας Συμπαντικός στρατιώτης.

Ας πούμε τώρα λίγα λόγια για το κάρμα και την εξέλιξη...

Η εξέλιξη είναι μία διαδικασία μάθησης που συντελείται μέσω της γνώσης και της εμπειρίας. Για το κάρμα, δεν υπάρχει «τιμωρία» ή «ξεπλήρωμα» λογαριασμών. Απλά, αν η ψυχή έχει πάρει τα «μαθήματά» της, καλώς, προχωράει.... αν όχι τότε στην επόμενή της ενσάρκωση θα επαναληφθούν! Σαν να λέμε ότι ένας μαθητής έχει μείνει στην ίδια τάξη!

Κάθε ψυχή για να ολοκληρώσει τον κύκλο της ενσαρκώνεται με διάφορες «ιδιότητες». Μπορεί, π.χ. σε μία ενσάρκωσή της να ήταν πλούσια, σε άλλη φτωχή, σε άλλη σημαντική, σε κάποια άλλη ασήμαντη κ.ο.κ. Ο Συμπαντικός Νους τα έχει φτιάξει όλα με Σοφία. Μέσα από αυτές τις διαφορετικές εμπειρίες θα μπορέσει να αναπτύξει όλο της το δυναμικό και να εξελιχθεί.

Η γη θεωρείται ένα σχολείο (λέγεται πως ανήκει στην τρίτη βαθμίδα εξέλιξης). Ας την παρομοιάσουμε με ένα δημοτικό σχολείο. Κάθε δημοτικό σχολείο έχει τους δασκάλους του, τους διευθυντές του και τους επιθεωρητές του. Αυτοί ανήκουν στις οντότητες που έρχονται για τη βοήθεια της εξέλιξής μας.

Οι «δάσκαλοι» έχουν απαλλαγή από το κάρμα, αλλά επειδή έχουν έρθει στη γη για μία αποστολή, εκπαιδεύονται πρώτα. Η εκπαίδευση αυτή μπορεί να είναι πολύ πιο δύσκολη και επώδυνη από τα απλά «μαθήματα» των υπόλοιπων ψυχών - «μαθητών»...

Ο δάσκαλος θα πρέπει να έχει παραιτηθεί από κάθε προσωπική εξάρτηση, προσκόλληση και λύπη....

Έτσι θα μπορέσει να προσφέρει όλο του το δυναμικό στην ανθρωπότητα.....

Ας συνοψίσουμε, λοιπόν: Κάρμα = σχολείο, Εξέλιξη = επιτυχία στις εξετάσεις, Αποστολή = δάσκαλος, διευθυντής, επιθεωρητής.

Θα προσθέσω, επίσης, τα εξής:

Για το νόμο της Αιτίας και του Αποτελέσματος... που είναι η μία όψη του νομίσματος (σύμφωνα με κάποιες δοξασίες).

Η άλλη όψη, όμως, μας λέει πως οι εμπειρίες μας δεν έγκεινται μόνο στο νόμο του κάρματος αλλά και στις ατομικές επιλογές της ψυχής προς εξέλιξη...

Μία ψυχή μπορεί π.χ. να διαλέξει να γεννηθεί φτωχή ή άσχημη ή να βιώσει αρρώστιες, ώστε μέσα από αυτές τις καταστάσεις να δοκιμαστεί και κατ' επέκταση να εξελιχθεί η ίδια και οι άλλες γύρω της.

Ανάλογα το επίπεδο εξέλιξης, ανάλογες θα είναι και οι επιλογές της (αν είναι άγουρη η ψυχή οι επιλογές αυτές μπορεί να επιτελεστούν από τους οδηγούς της).

Ακόμα και από τον πλούτο και από την ομορφιά μπορεί να δοκιμαστεί μία ψυχή. Μέσα από τον πλούτο να δείξει φιλανθρωπία και μέσα από την ομορφιά την ταπεινότητα... να βιώσει, ίσως, το φθόνο των άλλων και τη ζήλια...

Επίσης, αν έχει ενσαρκωθεί για να λάβει ένα συγκεκριμένο "μάθημα" και δεν το "περάσει", τότε θα ενσαρκωθεί ξανά για λάβει το ίδιο.

Δεν υπάρχει ένας Θεός Τιμωρός, μόνο ένας Θεός γεμάτος Αγάπη, Συγχώρεση και Συμπόνια. Και δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλες τις ψυχές! Η άποψή μου είναι ότι το κάρμα έχει να κάνει, κυρίως, με τα μαθήματα της κάθε ψυχής, χωρίς να λειτουργεί σαν τιμωρία.

Πιστεύω, πως η ψυχή δεν είναι υποχρεωτικό να ενσαρκώνεται πάντα στη γη, υπάρχουν και άλλοι πλανήτες, οι οποίοι βρίσκονται σε ένα ανάλογο επίπεδο. Είναι θέμα καθαρά επιλογής της ψυχής, είτε από την ίδια, είτε από τους οδηγούς της!

H προσέγγισή σου επί του θέματος, είναι ίσως πιο "ευχάριστη" από τη δική μου. Πάραυτα, ενώ στο σύνολο σχεδόν των τοποθετήσεών σου θέτεις την ψυχή ως απόλυτα σχετιζόμενη με τη ζωή στη Γη, στο τέλος αναφέρεις πως η ψυχή μπορεί να ενσαρκωθεί και σε άλλους πλανήτες πλην της Γης.

Όμως αφού αλλού δεν υπάρχουν άνθρωποι, τότε πως η ψυχή αυτή θα αλληλεπιδράσει μαζί τους, έτσι ώστε να πάρει το μάθημά της; Νομίζω γίνεται σαφές πως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να εφαρμοστεί η μετενσάρκωση είναι να συνεχίσει η ψυχή την επίγεια ζωή της.

Επίσης, όλη αυτή η διαδικασία της επαναλαμβανόμενης παρακολούθησης των ίδιων μαθημάτων κάπου δεν με καλύπτει. Επιπρόσθετα μου δείχνει πως όλοι μας θα περάσουμε από την ίδια ακριβώς διαδικασία και στάδια "τριβής", απλά αυτό που διαφέρει είναι μόνον το χρονικό διάστημα που θα χρειαστεί ο καθένας μας για κάτι τέτοιο.

Στο ζήτημα της διαδικασίας ενσάρκωσης, οι εμπλεκόμενοι διδάσκαλοι αποτελούν για εμένα κάτι που δύσκολα μπορώ να αντιληφθώ. Θέλεις να πεις ότι η ανθρωπότητα επηρεάζεται από μία ομάδα ανώτερων όντων που μας "αναλαμβάνουν" κατά τον θάνατό μας; Το βλέπω λίγο "δυσκολοχώνευτο".

Αν και τίποτα δεν μπορεί να απορριφθεί, πάραυτα πρέπει πιστεύω να διακρίνουμε τόσο εδώ, όσο και σε κάθε μεταφυσική θεωρία, ποιό είναι το κενό που η θεωρία αυτή έρχεται να καλύψει. Το πρόβλημα είναι πως μερικές φορές, όταν μία θεωρία επεξηγεί ένα φαινόμενο, ταυτόχρονα δημιουργεί από πίσω της μία νέα σειρά αναπάντητων ερωτημάτων που η ίδια αδυνατεί να εξηγήσει.

Φυσικά, εδώ δεν ψάχνουμε τη θεωρία που μας αρέσει αλλά το τι είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα. Σίγουρα, οι όποιες αποδείξεις που διαθέτουμε για την εγκυρότητα της θεωρίας της μετενσάρκωσης, πλέον βασίζονται στις επιλεγμένες μαρτυρίες ανθρώπων που έκανα συνεδρίες αναδρομών. Πλέον όμως, η μετενσάρκωση δεν μπορεί να λειτουργήσει ως τέκνο μίας ανάγκης για μεταμέλεια ή μίας δεύτερης ευκειρίας για πράγματα που τώρα δεν προλαβαίνουμε να κάνουμε.

Καλώς ή κακώς, τα πάντα ρει και μάλιστα ανεπιστρεπτή. Άλλωστε, αν η Φύση "έκρινε" πως ένα άτομο χρειάζεται και δεύτερη ή και τρίτη ευκαιρία για να βελτιωθεί, τότε θα είχε προβλέψει μία εκτεταμένη μακροβιότητα για τους ανθρώπους, έτσι ώστε να μην είναι απαραίτητος ο κύκλος των θανάτων και των επαναγεννέσεων.

Καλό βράδυ σε όλους σας

Στη λίστα των επιχειρημάτων σου ξέχασες να αναφέρεις τις περιπτώσεις αυθόρμητων αναμνήσεων παιδιών (και τα επιχειρήματά σου σχετικάΠ. Είχα αναφερθεί αρκετά εκτεταμένα σε τέτοιες περιπτώσεις, οι οποίες καταγράφονται και μελετώνται σε πανεπιστημιακό επίπεδο, αριθμούν δε αρκετές χιλιάδες παγκοσμίως.

Προσωπικά δεν είμαι ούτε εγώ υπέρμαχος της κλασικής έννοιας της μετενσάρκωσης και έτσι δεν μπορώ να συνηγορήσω υπέρ αυτής. Από τα πολύ ενδιαφέροντα που παραθέσατε, karma και Trithemius, έχω να προσθέσω μόνο την προσωπική μου άποψη.

Πολλές διδασκαλίες περί μετενσάρκωσης (πχ του Κέησυ) δεν απορρίπτουν τη δυνατότητα "ενσάρκωσης" σε άλλους πλανήτες ή ηλιακά συστήματα, τουναντίον. Όμως δέχονται μια εξειδίκευση, ας το πούμε, των πλανητών ή συστημάτων, ανάλογα με το "μάθημα" που έχει να λαμβάνει κανείς. Έτσι, η Γη είναι το συμπαντικό σχολείο της αγάπης. Ερχόμαστε εδώ για να ασκηθούμε και να μάθουμε τι σημαίνει και πώς βιώνεται η αγάπη και είναι ενδιαφέρον που γεννιόμαστε με τη δυνατότητα να αγαπήσουμε αλλά όχι με την εγγενή ικανότητα, όπως έγραφα παλιότερα δηλαδή δεν υπάρχει κάτι σαν ένστικτο της αγάπης.

Η Φύση γύρω πάλι δεν είναι ακριβώς παράδειγμα αγάπης εκτός κι αν κάποιος θέλει να δει ποητικά τον τρόπο που τα ζώα αλληλεπιδρούν ή που τα φυσικά φαινόμενα διαμορφώνουν το περιβάλλον μας. Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο που δεν έχει την καλοσύνη και την αγάπη ως εγγενή χαρακτηριστικά, κάποιος ή κάτι μπήκε στον κόπο να φυτέψει μέσα σε ένα γένος, το ανθρώπινο, τη ρίζα για κάτι τέτοιο, μια ρίζα που μπορεί με την καλλιέργεια να γίνει η άμπελος που θα φτάνει μέχρι κάπου ψηλά στη Δημιουργία.

Όσο λοιπόν δεν μαθαίνει κανείς να αγαπάει, θα πρέπει να συνεχίσει να φοιτά στο αντίστοιχο σχολείο και αυτό μου φαίνεται λογικό. Επίσης, δεν μου φαίνεται παράλογο ή αδύνατο να υπάρχουν όντως άυλοι δάσκαλοι γύρω από το δικό μας πεδίο που να βοηθούν στην εξελικτική διαδικασία -πόσο μάλλον εάν δεχτούμε ότι κι εμείς ουσιαστικά ανήκουμε σε άλλα πεδία από τα οποία αποκοπήκαμε για να βοηθήσουμε (όχι τους εαυτούς μας αλλά το σύνολο) στην εξέλιξη.

Όσο για τις τιμωρίες... βασικά υπάρχουν νόμοι, όπως "το όμοιο πηγαίνει στο όμοιο", και φίλτρα ή σοκ ανάμεσα στα πεδία, που επιβεβαιώνουν ότι δεν πρόκειται να υπάρξει διείσδυση δονήσεων που δεν ανήκουν. Αλλά αυτό είναι κάτι που επιβεβαιώνει και η καθημερινότητα, αν μπορεί κανείς να δει λίγο παρακάτω από την επιφάνεια.

Όλα αυτά μου φαίνονται λογικά και πιθανά. Η δική μου "αντίσταση" στη θεωρία της μετενσάρκωσης είναι ότι δεν υπάρχει καμία χρησιμότητα στη διαιώνιση της προσωπικότητας. Ποιο το όφελος να εξελιχθώ (ή όχι) εγώ ατομικά, όταν αυτό που ενδιαφέρει είναι η εξέλιξη της ανθρωπότητας στο σύνολό της; Μπορεί λοιπόν κάλλιστα η εκάστοτε προσωπικότητα να διαλύεται μέσα στη συνολική ψυχή και κάθε ενσάρκωση να είναι κάτι νέο, μια συρραφή διάφορων κομματιών της συνολικής ψυχής που μπορεί να γίνεται με έναν τρόπο που να μοιάζει σε μας κάπως τυχαίος (ή ίσως κβαντικός).

Αγαπητοί μου karma και elo, ευχαριστώ για τα φώτα σας όσον αφορά την αλληγορική μου εικόνα. Το καλό με μια λογοτεχνική σύλληψη είναι ότι καθένας μπορεί να δει σε αυτήν ό,τι του λέει η καρδιά του και το ακόμη καλύτερο είναι ότι μπορεί να εμπνεύσει. Αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.

Σας ευχαριστώ όλους (και την nst μου, αν και λίγο σιβυλλική) για τις εξαιρετικές σας καταθέσεις και ζητώ συγνώμη με τη σειρά μου για το "σεντόνι".

Καλημέρα σε όλους
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Πολλές διδασκαλίες περί μετενσάρκωσης (πχ του Κέησυ) δεν απορρίπτουν τη δυνατότητα "ενσάρκωσης" σε άλλους πλανήτες ή ηλιακά συστήματα, τουναντίον. Όμως δέχονται μια εξειδίκευση, ας το πούμε, των πλανητών ή συστημάτων, ανάλογα με το "μάθημα" που έχει να λαμβάνει κανείς. Έτσι, η Γη είναι το συμπαντικό σχολείο της αγάπης. Ερχόμαστε εδώ για να ασκηθούμε και να μάθουμε τι σημαίνει και πώς βιώνεται η αγάπη και είναι ενδιαφέρον που γεννιόμαστε με τη δυνατότητα να αγαπήσουμε αλλά όχι με την εγγενή ικανότητα, όπως έγραφα παλιότερα δηλαδή δεν υπάρχει κάτι σαν ένστικτο της αγάπης.

---

Θέλω να σταθώ σε δύο ζητήματα βάσει των ανωτέρω:

1. Η θεωρία που υποστηρίζει πως η ενσάρκωση μπορεί να επιτευχθεί και σε άλλους πλανήτες δεν διευκρινίζει τη φύση του ξενιστή. Εδώ στη Γη, ο ξενιστής της ψυχής είναι το ανθρώπινο σώμα. Ποιά είναι λοιπόν η φύση του ξενιστή σε κάποιον άλλο πλανήτη; Δεδομένου πως η μετενσάρκωση ορίζεται ως επιστροφή της ψυχής σε ανθρώπινο σώμα, σύμφωνα με τα ανωτέρω δεν μπορούμε να μιλάμε για μετενσάρκωση αλλά για μετάβαση της ψυχής σε άλλη συνειδησιακή κατάσταση κι όχι σε ανθρώπινη. Εκεί θα συμφωνήσω, μιας και εγώ υποστηρίζω πως η ψυχή μας, αν πρόκειται να εξελιχθεί, πρέπει να εγκατασταθεί σε κάθε λογής ξενιστή. Απλά το αναφέρω γιατί εδώ πλέον δεν μιλάμε για μετενσάρκωση...

2. Περί αγάπης ο λόγος...
Νομίζω πως πρέπει να προσδιορίσουμε τι σημαίνει αγάπη και αν μη τι άλλο αν ισχυριστούμε πως η Γη είναι το συμπαντικό σχολείο της αγάπης, τότε θα πρέπει αναγκαστικά να αποτελεί και το συμπαντικό σχολείο του μίσους. Φίλη μου δεν μπορεί να οριστεί η αγάπη αν ταυτόχρονα δεν ορίσουμε το αντίθετό της, το μίσος. Καμία έννοια στον κόσμο δεν είναι μονοσήμαντη. Μπορεί άραγε κανείς να μιλήσει για το κρύο, για τη φιλότητα, για τον πόνο, για την αγάπη αν δεν τη συσχετίσει με το αντίθετό της, αντίστοιχα τη ζέστη, το νείκος, την ευχαρίστηση και το μίσος; Το κοσμικό δίπολο καλό-κακό αποτελεί τη μήτρα κάθε εκδήλωσης και στη Γη μας, αν θέλουμε να μιλάμε για επίγειο σχολείο αγάπης, πρέπει να μιλήσουμε αναγκαστικά και για σχολείο μίσους. Οι ισορροπίες πρέπει να διατηρούνται γιατί όπως προανέφερα, στόχος είναι η μηδενική εντροπία του σύμπαντος.

Επίσης γράφεις:

quote:

---

Ποιο το όφελος να εξελιχθώ (ή όχι) εγώ ατομικά, όταν αυτό που ενδιαφέρει είναι η εξέλιξη της ανθρωπότητας στο σύνολό της; Μπορεί λοιπόν κάλλιστα η εκάστοτε προσωπικότητα να διαλύεται μέσα στη συνολική ψυχή και κάθε ενσάρκωση να είναι κάτι νέο, μια συρραφή διάφορων κομματιών της συνολικής ψυχής που μπορεί να γίνεται με έναν τρόπο που να μοιάζει σε μας κάπως τυχαίος (ή ίσως κβαντικός).

---

Ναι όμως πως θα μπορέσεις να βοηθήσεις στην εξέλιξη της ανθρωπότητας αν πρώτα δεν εξελίξεις τον εαυτό σου; Ας μην ξεχνάμε πως το σύνολο αποτελείται από μικρά υποσύνολα και όταν μιλάμε για συνολική εξέλιξη, μιλάμε κατ' ουσίαν για το άθροισμα της εξέλιξης των επί μέρους τμημάτων του συνόλου. Ένα από αυτά τα τμήματα του συνόλου που λέγεται ανθρωπότητα είσαι κι εσύ, επομένως πιστεύω πως πρέπει να σε ενδιαφέρει η εξέλιξή σου αν θέλεις να βοηθήσεις στη συλλογική εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Άλλωστε ακόμα και αυτός ο όμορφος και σημαντικός διάλογος που κάνεις τώρα μαζί μας δεν αφορά πρωτίστως στην προσωπική σου εξέλιξη με μακροπρόθεσμο αποτέλεσμα τη συμβολή σου στη συλλογική εξέλιξη;

R + C
A - Lux e Tenebris - Ω

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr