quote:

---

Schwabe: «Ναι μεν οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που είχαν καταστρέψει το ναό αλλά για τους Εβραίους οι ηθικοί αυτουργοί ήταν οι Χριστιανοί.»
Αυτό, απο ποιά ιστορικά τεκμήρια προκύπτει αγαπητέ?

---

quote:

---

ιδιόμορφος Ραββίνος από ένα χωριό της Ιουδαίας με το όνομα Ιησούς

---

Edited by - recto on 23/03/2007 17:18:16

Σε καίει έ??

recto:
«"Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς [...] σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου»

Αναφέρεσαι στο λεγόμενο TF. Το σημείο αυτό είναι προφανώς χαλκευμένο απο χριστιανικό χεράκι, και είναι ηλίου φαεινότερο για τους ιστορικούς. Εξάλλου, δεν θα ήταν και η πρώτη σχετική απάτη των χριστιανών.

Και τούτο διότι άπαξ και διαβάσει κενείς ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, θα πιστέψει ότι αυτός που μας παρέχει την πληροφόρηση αυτή δεν είναι κάποιος πιστός Ιουδαίος από τους μη πιστεύσαντες (κάτι που ήταν συνάμα ο Ιώσηπος!!), αλλά μάλλον κάποιος πιστός ακόλουθος του Ιησού!

Πάμε στο κείμενο.

Γίγνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ. Ην γαρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή ταληθή δεχομένων. Πολλούς μεν Ιουδαίους, πολλούς δε και του Ελληνικού επηγάγετο· και αυτόν ενδείξει των πρώτων ανδρών παρ ημίν, σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου, ουκ επάυσαντο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες.»

Να σημειώσουμε ότι ο Ιώσηπος Φλάβιος (Josephus Flavius, 37-100 μ.Χ.), ιστορικός με αριστοκρατική καταγωγή και θρησκευτική μόρφωση, έζησε στην Παλαιστίνη, πήρε μέρος στον ιουδαϊκό πόλεμο μέχρι την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ.) και αιχμαλωτίστηκε από τους Ρωμαίους. Στα βιβλία του «Πόλεμος των Ιουδαίων» και «Ιουδαϊκές Αρχαιότητες» περιγράφει ο Ιώσηπος με λεπτομέρειες διάφορα περιστατικά από την απώτερη και πρόσφατη ιστορία του λαού του, αναφέρεται σε διάφορες εβραϊκές αιρέσεις κτλ., δεν κάνει όμως ΚΑΜΙΑ αναφορά σε «χριστιανούς»

Σε κάποιο σημείο των «Ιουδαϊκών Αρχαιοτήτων» αναφέρεται όμως...... απρόσμενα και μάλλον επαινετικά στη δραστηριότητα και τα θαύματα του Χριστού (!), τον οποίο φέρεται να αποκαλεί Μεσσία. Οι ιστορικοί, κρίνοντας από το γεγονός ότι ο Ιώσηπος ήταν πιστός στην ιουδαϊκή θρησκεία και διέθετε βαθειά μόρφωση για θρησκευτικά και ιστορικά θέματα, συνάγουν το συμπέρασμα ότι η αναφορά του Ιώσηπου στο Χριστό οφείλεται σε μεταγενέστερη προσθήκη στο έργο του.(...γνωστή η «τέχνη» των μοναχών της χριστολογίας)

Αυτό ενισχύεται κι από το γεγονός ότι ο Ωριγένης (3ος αιώνας), πατέρας της χριστιανικής εκκλησίας, κατηγορεί σε κείμενό του τον Ιώσηπο ότι δεν δέχεται πως ο Χριστός ήταν ο αναμενόμενος Μεσσίας της ιουδαϊκής θρησκείας. Αντίθετα, ο Ευσέβιος που έζησε τον 4ο αιώνα, θεωρεί δεδομένη την αναφορά του Ιώσηπου στον Χριστό ως Μεσσία. Έτσι συμπεραίνεται ότι η προσθήκη στα γραπτά του Ιώσηπου έγινε εκείνο το χρονικό διάστημα περίπου, καθώς ΚΑΝΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΟ.

Τόσο καλά δηλαδή....

recto:
«Εδώ τελειώνει ασφαλώς το θέμα γιατί ο ίδιος συγγραφέας, ο Ιώσηπος δηλ. διαχωρίζει ως ξεχωριστά τα δύο πρόσωπα.»

Αποτελεί θλιβερή αλήθεια ότι ο Ιησούς της Καινής Διαθήκης είναι ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΑ. Ιησούς και Ιησούδες υπήρξαν, όχι όμως απαραίτητα το πρόσωπο που περιγράφει η Καινή Διαθήκη.

Υπάρχει ένα κοπτικό απόκρυφο, το «Ευαγγέλιο των Δώδεκα Αποστόλων», το οποίο ο Ωριγένης το θεωρούσε μαζί και με το «Ευαγγέλιο των Αιγυπτίων» ως τα αρχαιότερα απόκρυφα κείμενα. Κατά την γνώμη του είναι και τα δυο παλαιότερα από το «Κατά Λουκάν».

Η επίσημη μετάφραση του Ευαγγελίου «των Δώδεκα Αποστόλων» έλαβε χώρα το 1904 από τον καθηγητή θεολογίας E. Revillout.

Από τα πρώτα αποσπάσματα του κιόλας γίνεται λόγος για τον απεσταλμένο του Καίσαρα Τιβέριου, ο οποίος εστάλη για να ανακηρύξει έναν καινούργιο τετράρχη, κατά σύμπτωση (!) την ίδια ακριβώς εποχή που τα «κανονικά ευαγγέλια» μας πληροφορούν ότι κάποιοι θέλησαν να ανακηρύξουν τον Ιησού Βασιλιά (Ιωάννην 6.15)

Σύμφωνα δε με ένα άλλο απόσπασμα, ο Τιβέριος πριν διατάξει την ανακήρυξη ενός νέου τετράρχη που θα αντικαθιστούσε τον Φίλιππο, είχε πληροφορηθεί από τον αδερφό του, τον Ηρώδη Αντίπα, ότι ο Φίλιππος οργάνωνε μια συνομωσία. Έτσι ο Τιβέριος διέταξε να κατασχεθεί η περιουσία του Φιλίππου και να σεβαστούν μόνο τη ζωή του και τη ζωή της γυναίκας του και την κόρης του.

Οποιαδήποτε όμως και αν είναι η αλήθεια της όλης δολοπλοκίας, η ιστορία αυτή μας προσφέρει την καταλυτική εξήγηση για τον πραγματικό λόγο της διαφωνίας ανάμεσα στον Πιλάτο και στον Ηρώδη Αντίπα, η οποία κατέληξε ΣΤΗΝ ΣΥΛΛΗΨΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (όμως, ΠΟΙΑΝΟΥ Ιησού?).

Διότι, με αυτή την σύλληψη ο Ηρώδης Αντίπας είχε στα χέρια του την απόδειξη ότι ο Πιλάτος ΔΕΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕ ΠΛΕΟΝ ΤΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΓΙΑ ΤΟ ΘΡΟΝΟ ΤΗΣ ΤΕΤΡΑΡΧΙΑΣ ΤΟΥ ΦΙΛΙΠΠΟΥ. (επίσης Κατά Λουκάν 23. 5-12)

Την συγκεκριμένη εκτίμηση την επιβεβαιώνει απόλυτα το «Ευαγγέλιο των Δώδεκα Αποστόλων», και αναδεικνύει την πρόθεση του Τιβέριου να ανακηρύξει τον Ιησού ηγεμόνα στη θέση του Ηρώδη Φίλιππου, τετράρχη δηλαδή της Γωλανίτιδας, Τραχωνίτιδας, Βατανίας και Πανιάδας.

Σχετικά αναφέρει: «Και τις μέρες εκείνες όπου ο Ιησούς ανάστησε τον Λάζαρο, ο μέγας απεσταλμένος του αυτοκράτορα στην Γαλιλαία, πήγε και βρήκε τον Ηρώδη, και συζήτησε μαζί του για το θέμα των περιοχών του Φιλίππου, που ο τελευταίος τις είχε ερημώσει με το πρόσχημα ότι ο Ηρώδης του είχε αρπάξει την γυναίκα του.
Ο Κάριος λοιπόν, ο μέγας απεσταλμένος του Αυτοκράτορα, όταν άκουσε τα θαύματα τα οποία έκανε ο Ιησούς, πήγε να τον συναντήσει. Και αφού τον γνώρισε και μίλησε μαζί του, γύρισε πίσω στον Ηρώδη και του είπε: Μόνον αυτός είναι άξιος να βασιλέψει σ’ολόκληρη την Ιουδαία και στις περιοχές του Φιλίππου.

Όταν ο Ηρώδης τα άκουσε αυτά θύμωσε πολύ, κατηγόρησε τον Ιησού και πρόσθεσε: Δεν θέλουμε να γίνει αυτός Βασιλιάς στην Ιουδαία. Από εκείνη τη στιγμή όποιος υποστήριζε την άποψη ότι ο Ιησούς πρέπει να ανακηρυχθεί Βασιλιάς θα εκτελείται επί τόπου και θα κατάσχονται όλα τα υπάρχοντα του.

Ο Άννας και ο Καϊάφας πήγαν και συνάντησαν τον Κάριο, το μέγα απεσταλμένο του αυτοκράτορα. Κατηγόρησαν εμπρός του τον Ιησού και στήριξαν τα λόγια τους λέγοντας ότι είναι μάγος. Άλλοι πάλι ότι παραβίαζε την αργία του Σαββάτου, άλλοι ότι είχε καταστρέψει τον ναό.
Μετά από όλα αυτά, ο Ηρώδης Αντίπας ζήτησε απ’όλους τους Εβραίους προύχοντες να του δώσουν μια λίβρα χρυσό. Συγκέντρωσε ένα μεγάλο ποσό και το πρόσφερε στον Κάριο ώστε να μην αναφέρει τίποτα στον αυτοκράτορα Τιβέριο για τον Ιησού. Ο Κάριος δέχθηκε τα χρήματα από τα χέρια του Ηρώδη και δεν είπε τίποτα στον Καίσαρα για τον Ιησού….» (Δεύτερο απόσπασμα του Ευαγγελίου)

Όλη αυτή η διήγηση μας δίνει ένα ξεκάθαρο μήνυμα: τη λογική πολιτική σκέψη του Τιβέριου να εγκαταστήσει στις πολυτάραχες αυτές περιοχές οι οποίες ταράσσονταν αδιάκοπα από εξεγέρσεις, πολέμους και φιλονικίες μεταξύ των διαφόρων μικροηγεμόνων (διάφοροι «Μεσσίες» αιρέσεων έσκαγαν μύτη …) έναν άξιο και νόμιμο βασιλιά, έναν «υιό Δαυϊδ».

Η νομιμοποίηση επομένως ενός αρχιστασιαστή, γιου και εγγονού μεγάλων επαναστατών, θα είχε ως αποτέλεσμα την αναγνώριση και την ειρήνευση της ρωμαϊκής επικράτειας. Επίσης, με αυτή την κίνηση η Ρώμη θα ικανοποιούσε και το μεγαλύτερο μέρος των Εβραίων οι οποίοι δεν ανέχονταν την τυραννία των Ιδουμαίων ηγεμονίσκων.

Βέβαια, είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή η πρόταση ήταν αντίθετη προς τα συμφέροντα του Ηρώδη Αντίπα. Αποτελεί δε λογική εξέλιξη της υπόθεσης τόσο ο σχολιασμός του Λουκά όσο και του Ιωάννη:

«εν τη αυτή ημέρα προσήλθαν τινες Φαρισαίοι λέγοντες αυτώ. έξελθε και πορεύου εντεύθεν, ότι Ηρώδης θέλει σε αποκτείναι..» (Λουκάν 13.31)
«Ο Ιησούς ουν γνους ότι μέλλουσιν έρχεσθαι και αρπάζειν αυτόν ίνα ποιήσωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος» (Ιωάννην 6.15)

Είναι επομένως αρκετά ξεκάθαρο, ότι εάν πράγματι οι ενασχολήσεις του Ιησού ήταν μόνο….η θεραπεία των αρρώστων και οι ηθικές και άκακες διδασκαλίες (!), ο Ηρώδης ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ.

Βέβαια, άσχετα από τους φόβους του Ηρώδη, και παρόλα τα όσα λέει η φήμη του Ευαγγελισμού που κατασκεύασαν, ο «Κύριος ο Θεός» ΔΕΝ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕ ΠΟΤΕ ΤΟ «ΘΡΟΝΟ ΔΑΥΪΔ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΑΥΤΟΥ», και δεν βασίλεψε ποτέ «επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας», διότι……σε λιγότερο από σαράντα χρόνια από τον χρόνο που τοποθετούνε την σταύρωση του, ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Ο «ΟΙΚΟΣ ΔΑΥΪΔ» ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ!!!!

Τώρα νομίζω μπορούμε να αντιληφθούμε καλύτερα ΓΙΑΤΙ καταστρέψανε ότι δεν τους ταίριαζε στο story του παντρέματος, αλλά και τον λόγο που ότι τους ξέφυγε από την σκούπα το αναθεμάτισαν ως «μη κανονικό» και…..ψεύτικο!

Τελικά ζηλωτής ή ιδιόμορφος Εσσαίος?

Σε αυτό το σημείο («προφητείες», πλάνη και πραγματικότητα δηλαδή) αξίζει να παραθέσουμε ένα απόσπασμα από την «Διαθήκη στη Γαλιλαία», μεταφρασμένης από τα αιθιοπικά:

«Αληθώς σας λέω, ότι θα επιστρέψω όπως ανατέλει ο ήλιος, και θα είμαι στην δόξα μου, επτά φορές λαμπρότερος από αυτόν, ενώ εμπρός μου θα πηγαίνει ο σταυρός μου…Εμείς του είπαμε: Κύριε σε πόσα έτη θα επιστρέψεις? Και απεκρίθη: Κατά το έτος 150, στις μέρες της Πεντηκοστής και του Πάσχα» (Απόσπασμα 28, σελίδα 16)

Κατά συνέπεια, η σύνταξη του «προφητικού» αυτού κειμένου έγινε πριν από το έτος 150, αλλά η υπόσχεση δεν τηρήθηκε (?) και ο ήρωας της αφήγησης δεν επέστρεψε ούτε το 150 ούτε το 1150.

Η…….αναμονή του συνεχίζεται!

quote:

---

Ναι μεν οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που είχαν καταστρέψει το ναό αλλά για τους Εβραίους οι ηθικοί αυτουργοί ήταν οι Χριστιανοί.
...
Για αυτό στην αρχή ο Χριστιανισμός θεωρήθηκε αίρεση του Ιουδαϊσμού, αφού στην αρχή μελετούσανε τις ίδιες Γραφές.

---

quote:

---

anases: αν ειναι αληθεια οσα λεει η καινη διαθηκη,τοτε και ο χριστος ζει και ο θεος υπαρχει σε πνευματικη υποσταση.
πως δηλαδη θα παραφραζοταν το περιεχομενο αφου ο θεος ελενχει τα παντα?
αν παλι μιλαμε για ενα απλο βιβλιο,για μια πνευματικη προσπαθεια,τοτε σιγουρα θα "εβαλε και νερο στο κρασι της" μεσα στους αιωνες.
δε μιλαμε για μυθηστορημα ετσι και αλλιως και πολλοι λογοι της εχουν ακομα και σημερα ισχυ,οποιος και να τα γραψε κατι αλλο ειχε στο νου του.
γιατι μιλαμε εδω ρε παιδια?

---

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

quote:

---

Ostria: Η μετάφραση των Ο' ξεκίνησε τον 2ο πΧ αιώνα και ολοκληρώθηκε κάπου στον 2ο μΧ αιώνα. Αυτήν χρησιμοποιούσαν οι Ιουδαίοι που είχαν τα ελληνικά ως μητρική τους γλώσσα (όπως στην Παλαιστίνη), αλλά ήταν Εβραίοι στο θρήσκευμα.
Και πάλι δεν νομίζω ότι η 'απειλή' της μετάφρασης των Ο' έχει σχέση με τους πρώτους Χριστιανούς όταν την υιοθέτησαν,
Δεν ξέρω αν γνωρίζουμε για ποιούς λόγους οι Εβραίοι μετά τον 2ο μΧ αιώνα εγκατέλειψαν την μετάφραση των Ο', αν τους επιβλήθηκε από τους Ραββίνους ή από κάποιο σύνοδο, αλλά ίσως η εγκατάληψη της να ήταν αναμενόμενη όταν είδαν ότι περιείχε βιβλία που δεν συμπεριλαμβάνονταν στην Εβραϊκή βίβλο και υπήρχαν κάποια λάθη ή ασάφειες στην μετάφραση. Επίσης μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ οι περισσότεροι Εβραίοι έφυγαν προς την Περσική Αυτοκρατορία (Βαβυλώνα κλπ) και εκεί μιλούσαν Αραμαϊκά/Εβραϊκά, οπότε δεν είχαν ανάγκη από τις ελληνικές μεταφράσεις.

---

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

quote:

---

Schwabe: Αλλά ας μην σε κουράσω άλλο φίλτατε, θα έχεις τώρα μπόλικα να ψάξεις....

---

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

quote:

---

Recto: Θα μου πεις, αφού τα γράφει ο Schwabe, γιατί ασχολείσαι. Δεν πειράζει, ας απαντάω και σε τόσο ανορθόδοξες παρατηρήσεις:

---

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

quote:

---

anases: εως ποτε θα αποφευγγες το "περιεχομενο" αγαπητε el.elyon.

---

«Στην αρχή η εκκλησιά αντιμετώπιζε ένα μεγάλο πρόβλημα. Το πρόβλημα της Ταυτότητας. Πολλοί από τους πρώτους χριστιανούς δεν θέλανε να αποσπαστούν από τον Ιουδαϊσμό.»

«Οι πιστοί αυτοί ήταν χωρισμένοι σε δυο μεγάλες ομάδες. Οι Ελληνιστές και οι Εβραίοι. Οι Ελληνιστές ήταν Ιουδαίοι που είχαν σαν μητρική τους γλωσσά την ελληνική ενώ οι Εβραίοι που ήταν και αυτοί Ιουδαίοι δεν είχανε επηρεαστεί τόσο πολύ από την ελληνική γλωσσά και τον ελληνικό πολιτισμό.»

«οι πρώτοι διώχτες των χριστιανών ήταν οι Ιουδαίοι. Το αποτέλεσμα αυτό του διωγμού δεν ήταν να βρει ακριβός η εκκλησία την ταυτότητα της αλλά ήταν να χωριστεί από τον Ιουδαϊσμό»

«το γεγονός που έφερε τον τελικό χωρισμό της εκκλησιάς από τον Ιουδαϊσμό ήταν τον αυτοκρατορικό διάταγμα το 135 μ.χ. με το οποίο διάταγμα απαγορεύτηκε η διαμονή Ιουδαίων στην Ιουδαία. Η Ιερουσαλήμ δεν είχε πλέων κανένα περιτμημενο αλλά ήταν γεμάτη από ναούς και θέατρα!»

«έκλεισε ο κανόνας της Εβραϊκής Βίβλο της γνωστής Παλαιάς Διαθήκης σε μας! Ένα πολύ σημαντικό γεγονός για την δημιουργία του Κανόνα της Καινής Διαθήκης!»

«Η μετάφραση των Εβδομηκοντα ήταν η κυρίαρχη μετάφραση της Παλαιάς Διαθήκης που χρησιμοποιήθηκε από την πρώτη εκκλησιά αλλά και από τους συγγραφείς της Καινής Διαθήκης.»

«οι επιστολές των χριστιανών ήταν γεμάτες από την μετάφραση των Ο’! οι επιστολές γραμμένες στα ελληνικά, η μετάφραση των Ο’ και αυτή στα ελληνικά άρα ποιο εύκολο το έργο των Χριστιανών για την διάδοση του χαρμόσυνου μηνύματος.»

Καλησπέρα σας! Τα παραπάνω είναι η σειρά που έχω ακολουθήσει ως τώρα. Και αφού είμαστε στο Εβραϊκό κανόνα και στην μετάφραση των Ο’ θα ήθελα να δούμε ποια είναι αυτά τα βιβλία που μείνανε έξω από τον Εβραϊκό κανόνα και είναι γνωστά ως Τα Απόκρυφα Βιβλία Της Παλαιάς Διαθήκης ‘η τα Δευτεροκανονικά.

1) Ιουδίθ
2) Τωβίτ
3) Βαρούχ
4) Σουσσάνα
5) Βηλ και Δράκων
6) Σοφία Σολομώντος
7) Προσευχή του Μανασσή
8) Η Προσευχή του Αζαρία και το Άσμα των Τριών Νέων
9) Εκκλησιαστικός ή του Ιησού του υιού του Σιράχ
10) Επιστολή του Ιερεμία
11) Προσθέσεις στο βιβλίο της Εσθήρ
12) Το πρώτο βιβλίο του Έσδρα
13) Το δεύτερο βιβλίο του Έσδρα
14) Το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων
15) Το δεύτερο βιβλίο των Μακκαβαίων

Η διδαχή του κατά Ματθαίον Ε.44
44. Εγώ δε λέγω υμίν, αγαπάτε τους εχθρούς υμών, ευλογείτε τους καταρωμένους υμάς, καλώς ποιείτε τοις μισούσιν υμάς και προσεύχεσθε υπέρ των επιρεαζόντων υμάς και διωκόντων υμάς.
Υπάρχει στο Διαθήκη Ιωσήφ 18.2
2. Και εάν θέλη τις κακοποιήσαι υμάς, υμείς τη αγαθοποϊία εύχεσθε υπέρ αυτού· και από παντός κακού λυτρωθήσεσθε δια κυρίου.

Η διδαχή του κατά Ματθαίον ΣΤ.19
19.Μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης, όπου σης και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπται διορύσσουσι και κλέπτουσι.
Υπάρχει στο Διαθήκη Λευί 13.7
7. Σοφίαν κτήσασθε εν φόβω θεού μετά σπουδής· ότι εάν γένηται αιχμαλωσία, και πόλεις ολοθρευθώσι και χώραι και χρυσός και άργυρος και πάσα κτήσις απόλειται, του σοφού την σοφίαν ουδείς δύναται αφελέσθαι, ει μη τύφλωσις ασέβειας και πήρωσις αμαρτίας·

Επίσης στην παραβολή του πλουσίου με το Λάζαρο όπου αναφέρεται ότι ο Λάζαρος αναπαύεται στους «κόλπους του Αβραάμ» το χωρίο μοιάζει ακατανόητο για μας. Τι σημαίνει στους «κόλπους του Αβραάμ»; Ήταν όμως απόλυτα κατανοητό για τους ακροατές του Ιησού, που γνώριζαν την απόκρυφη παράδοση ότι ο Ιακώβ κοιμήθηκε στο νεκροκρέβατο του Αβραάμ μαζί του, σαν εκδήλωση στοργής.

Έτσι βλέπουμε ότι κείμενα που ο ιδρυτής της θρησκείας Ιησούς συνέστησε ως κανονικά, οι μεταγενέστεροί του τα απέρριψαν ως «μη κανονικά». ;;

Υ.Γ.
Για όποιον ενδιαφέρεται να διαβάσει κάποια από τα κείμενα αυτά, ας δώσουμε ένα link έκπληξη, το ρωσικό «παρακάλυψις»
http://patrologia.narod.ru/
(δώστε κωδικοποίηση σε UTF-8 για να δείτε τα κείμενα στα ελληνικά, αλλιώς θα σας εμφανίζει παπάκια)

Ένα ανάλογο ρωσικό site (οι έλληνες κοιμόμαστε όρθιοι) είναι και το
http://barnascha.narod.ru/books/ πάλι σε UTF-8

quote:

---

θα ήθελα να δούμε ποια είναι αυτά τα βιβλία που μείνανε έξω από τον Εβραϊκό κανόνα και είναι γνωστά ως Τα Απόκρυφα Βιβλία Της Παλαιάς Διαθήκης ‘η τα Δευτεροκανονικά.

1) Ιουδίθ
2) Τωβίτ
3) Βαρούχ
4) Σουσσάνα
5) Βηλ και Δράκων
6) Σοφία Σολομώντος
7) Προσευχή του Μανασσή
8) Η Προσευχή του Αζαρία και το Άσμα των Τριών Νέων
9) Εκκλησιαστικός ή του Ιησού του υιού του Σιράχ
10) Επιστολή του Ιερεμία
11) Προσθέσεις στο βιβλίο της Εσθήρ
12) Το πρώτο βιβλίο του Έσδρα
13) Το δεύτερο βιβλίο του Έσδρα
14) Το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων
15) Το δεύτερο βιβλίο των Μακκαβαίων

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

http://en.wikipedia.org/wiki/Books_of_the_Bible

quote:

---

Μπορεί κάποιος να μας πει εν συντομία, γιατί δεν συμπεριλήφθηκαν στον Εβραϊκό κανόνα αυτά τα βιβλία;

---

THE LAW
Genesis
Exodus
Leviticus
Numbers
Deuteronomy

THE PROPHETS
Joshua
Judges
1 Samuel
2 Samuel
1 Kings
2 Kings
Isaiah
Jeremiah
Ezekiel
Hosea
Joel
Amos
Obadiah
Jonah
Micah
Nahum
Habakkuk
Zephaniah
Haggai
Zechariah
Malachi

THE WRITINGS
Psalms
Proverbs
Job
Song of Songs
Ruth
Lamentations
Ecclesiastes
Esther
Daniel
Ezra
Nehemiah
1 Chronicles
2 Chronicles

Genesis
Exodus
Leviticus
Numbers
Deuteronomy
Joshua
Judges
Ruth
1 Samuel
2 Samuel
1 Kings
2 Kings
1 Chronicles
2 Chronicles
[Prayer of Manasseh]
1 Esdras

Ezra
Nehemiah
Tobit
Judith
Esther (with insertions)*
1 Maccabees
2 Maccabees
[3 Maccabees]
[4 Maccabees]
Job
Psalms
[Psalm no. 151]
[Odes]
Proverbs
Ecclesiastes
Song of Songs
Wisdom of Solomon
Ecclesiasticus
[Psalms of Solomon]
Isaiah
Jeremiah
Lamentations
Baruch
Epistle of Jeremiah
Ezekiel
Daniel (with insertions)**
Hosea
Joel
Amos
Obadiah
Jonah
Micah
Nahum
Habakkuk
Zephaniah
Haggai
Zechariah
Malachi

Genesis
Exodus
Leviticus
Numbers
Deuteronomy
Joshua
Judges
Ruth
1 Samuel
2 Samuel
1 Kings
2 Kings
1 Chronicles
2 Chronicles
Prayer of Manasseh
1 Esdras
2 Esdras
Ezra
Nehemiah
Tobit
Judith
Esther (with insertions)*
1 Maccabees
2 Maccabees
Job
Psalms
Proverbs
Ecclesiastes
Song of Songs
Wisdom of Solomon
Ecclesiasticus
Isaiah
Jeremiah
Lamentations
Baruch
Epistle of Jeremiah
Ezekiel
Daniel (with insertions)**
Hosea
Joel
Amos
Obadiah
Jonah
Micah
Nahum
Habakkuk
Zephaniah
Haggai
Zechariah
Malachi

Genesis
Exodus
Leviticus
Numbers
Deuteronomy
Joshua
Judges
Ruth
1 Samuel
2 Samuel
1 Kings
2 Kings
1 Chronicles
2 Chronicles
Ezra
Nehemiah
Esther (Hebrew)*
Job
Psalms
Proverbs
Ecclesiastes
Song of Songs
Isaiah
Jeremiah
Lamentations
Ezekiel
Daniel (Hebrew)**
Hosea
Joel
Amos
Obadiah
Jonah
Micah
Nahum
Habakkuk
Zephaniah
Haggai
Zechariah
Malachi

APOCRYPHA
1 Esdras
2 Esdras
Tobit
Judith
Additions to Esther*
Wisdom of Solomon
Ecclesiasticus
Baruch
Epistle of Jeremiah
Song of the Three Children**
Story of Susanna**
Bel and the Dragon**
Prayer of Manasseh
1 Maccabees
2 Maccabees
*Esther in the Septuagint has six extra paragraphs inserted at various places. In the Vulgate these are all removed to the end of the book. English versions omit them entirely, or remove them to an Apocrypha section.

**Daniel in the Septuagint has The Story of Susanna inserted at the beginning, the Song of the Three Children inserted in chapter 3, and the story of Bel and the Dragon added to the end. In the Vulgate Susanna is moved to before Bel. English versions omit them entirely, or remove them to an Apocrypha section.
The extra books which were eventually received as Scripture in the Greek Orthodox church and those received in the Roman Catholic church do not correspond exactly to the list of books commonly called "Apocrypha" by Protestants. The Protestant Apocrypha includes all of the books normally included in manuscripts of the Latin Vulgate. But three of these (1 and 2 Esdras and the Prayer of Manasseh) were omitted from the list published by the Council of Trent when it fixed the Roman Catholic canon. (Apparently these omissions were unintentional. The "Decree Concerning the Canonical Scriptures" specified that the books were to be recieved "as they are contained in the old Latin Vulgate.") The Eastern Orthodox churches (including the Greek, the Russian, the Ukrainian, the Bulgarian, the Serbian, the Armenian, and others) do not receive 2 Esdras because it was not in the Septuagint, and they receive some books which were present in many manuscripts of the Septuagint but not in the Vulgate (Psalm 151, 3 and 4 Maccabees).
Greek Orthodox Canon Protestant Apocrypha Roman Catholic Canon
1 Esdras

Tobit
Judith
Additions to Esther
Wisdom of Solomon
Ecclesiasticus
Baruch
Epistle of Jeremiah
Song of the Three Children
Story of Susanna
Bel and the Dragon
Prayer of Manasseh
1 Maccabees
2 Maccabees
3 Maccabees
4 Maccabees
Psalm 151 1 Esdras
2 Esdras
Tobit
Judith
Additions to Esther
Wisdom of Solomon
Ecclesiasticus
Baruch
Epistle of Jeremiah
Song of the Three Children
Story of Susanna
Bel and the Dragon
Prayer of Manasseh
1 Maccabees
2 Maccabees

Tobit
Judith
Additions to Esther
Wisdom of Solomon
Ecclesiasticus
Baruch
Epistle of Jeremiah
Song of the Three Children
Story of Susanna
Bel and the Dragon

1 Maccabees
2 Maccabees

The Apocryphal Books
Apocrypha is a Greek word meaning things hidden, and in ancient times this word was applied to religious writings esteemed almost as scripture by some, but which were not read to the unlearned in public. In modern Protestant usage the word "apocrypha" refers to all those writings which have wrongly been regarded as scripture by many in the church.
Brief Descriptions of the Apocryphal Books
First Esdras. This book is someone's attempt to revise the canonical book of Ezra, supplementing it with material from the last two chapters of 2 Chronicles and the last two chapters of Nehemiah, and with an entertaining tale about three young courtiers who debate the question, "What is the strongest thing in the world?" The debate is held before the king of Persia, and the winner is to get a prize. The first maintains that it is wine; the second that it is the king himself; the third argues with some irony and humor that women are stronger than either wine or kings, but that "truth" and "the God of truth" are by far strongest. This last young man turns out to be none other than Zerubbabel, who for his prize receives generous help from the king in rebuilding Jerusalem.
Second Esdras. Also called the Ezra Apocalypse. This is a typical Jewish apocalypse, probably first written in Greek about A.D. 100. Some hold that it was originally written in Hebrew. It appears to be a composite work, compiled of two or three sources. Around A.D. 120 it was edited by an unknown Christian, and then translated into Latin. The Christian editor added some introductory and closing chapters in which reference is made to Christ, but the original Jewish composition was not changed in any important respect. This book was not included in Septuagint manuscripts, and so the Greek text has been lost. The most important witness to the original text is the Latin version, which was included in medieval manuscripts of the Vulgate. The book consists mostly of dialogues between Ezra and angels sent to him to answer his urgent theological questions about the problem of evil, and in particular the failures and afflictions of Israel. All of this is presented as if written long before by Ezra and hidden away. The book was obviously written as an encouragement to the Jews, who had recently suffered the destruction of Jerusalem (A.D. 70). It also includes some symbolical prophecies concerning the Roman empire, in which Rome is figured as a three-headed eagle that oppresses the world and is finally destroyed by a roaring lion (a figure of the Messiah). There is a fantastic story of how the Hebrew Scriptures were all destroyed in the Babylonian exile and then perfectly restored by the miraculous inspiration of Ezra as he dictated all of the books to five scribes over a period of forty days. Along with the canonical books, Ezra dictates 70 secret books that are to be reserved for the wise. Second Esdras is presented as being one of these secret books. Martin Luther omitted First and Second Esdras from the Apocrypha of his German Bible in 1534, and both books were also rejected by the Roman Catholics at the Council of Trent in 1546. Nevertheless, they were included in the Apocrypha of the King James version.
Tobit. This is a didactic and romantic tale written in Aramaic probably around 200 B.C., and afterwards translated into Greek. Fragments of the Aramaic text were found among the Dead Sea Scrolls. The story is of a Jewish family taken to Nineveh during the Babylonian captivity. Tobit, the blind father, sends his son Tobias on a journey to collect a debt. On his way Tobias is led by an angel in disguise (Raphael) to the house of a virgin who had been married seven times, but whose husbands were all slain by a demon on their wedding night. Tobias marries the girl and drives away the demon by burning the heart of a certain fish in the bedroom, and with the help of Raphael. He returns home with the money and his bride, and then heals his father's eyes with the fish's gall. The story is sprinkled with pious observations and exhortations, and concludes with Tobias' departure from Nineveh, which, after the natural death of Tobit, is destroyed in judgment.
Judith. Written in Hebrew about 150 B.C., and soon translated into Greek. The Hebrew text is lost. It is a story about a beautiful young widow named Judith (meaning "Jewess") who saves her city from a military siege. She goes out to the enemy commander's camp, allures him, gets him drunk, and then cuts off his head while he sleeps in his tent. She returns with his head and shows it to her people, exhorting the men to go forth and rout the enemy, which they do. Throughout this story she is presented as a woman who is very keen to observe the Law of Moses.
Additions to Esther. These consist of six long paragraphs inserted in the Septuagint version of Esther in several places, and are thought to be the work of an Egyptian Jew writing around 170 B.C. They are designed to provide the book with a more religious tone, and to make it clear that it was for the sake of their piety that the Jews were delivered from the evil designs of the Gentiles related in the canonical book. These additions were put at the end of the book by Jerome when he made his Latin translation because he accepted only the Hebrew text as canonical.
Wisdom of Solomon. Sometimes called simply Wisdom. This book is a collection of theological and devotional essays first written in Greek by an Alexandrian Jew about 100 B.C., but presented in such a way that they seem to be discourses of king Solomon. The author compares Jewish religion with Greek philosophy, and shows faith to be the highest form of wisdom. The book is edifying and worthy of much respect. It has often been quoted by Christian writers in the past.
Ecclesiasticus, originally called The Wisdom of Jesus son of Sirach, or simply Sirach. Written first in Hebrew about 200 B.C. by a wisdom teacher named Joshua Ben Sirach, and translated into Greek by his grandson around 135 B.C. The book consists mainly of proverbs and other wise sayings about common life, strung together in short discourses or organized in topical sections. It also contains longer discourses about religious life and faith, which are well worth reading. It came to be called Ecclesiasticus (the "churchly" book) because in early times it was often read in church services, being the most highly regarded of the apocryphal books. This book should not be confused with the canonical book of Ecclesiastes.
Baruch. A composite book of five chapters, in which there are exhortations against association with idolatry, celebration of the Law as God's "wisdom," and encouragements and promises to faithful Jews, collected together and edited probably about 150 B.C. The material is presented as if by Baruch, the disciple of Jeremiah, during the time of the Babylonian exile.
Epistle of Jeremiah. Often printed as chapter 6 of Baruch, this short work purports to be a letter from Jeremiah to the Jews in exile in Babylon, but this is generally regarded as an imposture, or a mere literary device used by an author writing around 200 B.C. It is essentially a short tract against pagan idolatry, and makes much use of ridicule and sarcasm.
Song of the Three Holy Children (including The Prayer of Azariah). An embellishment of the ordeal of Shadrach, Meshach, and Abednego recorded in the canonical book of Daniel, designed to be added after verse 23 of the third chapter. It consists of prayers and hymns of the sort which might have been offered to God by the three while in the furnace.
The Story of Susanna. A short story about how two lecherous old men tried to compel a beautiful and pious young wife, Susanna, to lie with them, and then publicly accused her of adultery when she refused. At a trial they give false testimony and she is condemned by the council of elders. But Daniel the prophet is divinely inspired to know the facts of the case, and he exposes the two men in a second trial, after which they are put to death. This story was put at the beginning of Daniel in the Septuagint.
Bel and the Dragon. This is a combination of two stories which were also attached to Daniel in the Septuagint, at the end of the book. The story of Bel concerns a Babylonian idol of that name, to which Daniel refused to give an offering. When he was challenged he told the Persian king that the vain idol had no need of offerings because it could not eat anything. The king then required the priests of Bel to prove otherwise or die. The priests tried to deceive the king by entering the temple of Bel at night through a secret entrance and eating the food-offerings themselves, but they were exposed by Daniel, who had spread ashes on the temple floor, revealing their footprints. The priests of Bel were then slain and their temple destroyed. In the story of the Dragon Daniel refuses to worship an actual living "dragon," and accepts a challenge to slay the dragon without sword or staff. He feeds the dragon a concoction of pitch, fat, and hair, which causes it to burst open and die. Daniel's enemies then cause him to be thrown into the lion's den again, but the hungry lions are fed with abundant food brought from Israel by the prophet Habakkuk, who is transported to Babylon with the food by angels. Both of these stories were evidently written around 150-100 B.C.
The Prayer of Manasseh. This is a psalm of repentance, composed to suit the situation of Manasseh, the king of Judah who was carried captive to Babylon (see 2 Chronicles 33:11-13, where the psalm was probably intended for insertion in the Septuagint). This book was rejected by the Roman Catholics at the Council of Trent in 1546.
First Maccabees. This book was written in Hebrew about 100 B.C., and soon afterwards translated into Greek. The Hebrew text was seen by Jerome, but is now lost. It is a sober but stirring historical account of Jewish history from 175 B.C. to 135 B.C., during which time the Jews of Palestine fought for and gained national independence from their Greek overlords. It is highly regarded by historians as a source of accurate information.
Second Maccabees. This is not a sequel to First Maccabees, but a different account of many of the same events related in that book down to 161 B.C., combined with many fanciful and legendary additions. The writer's interests are religious rather than historical, and he uses the history as a backdrop for advancing religious ideas current among the Jews of Alexandria during the first century B.C. It is generally thought to be later than First Maccabees, but earlier than A.D. 70. Some statements in this book support the Roman Catholic teachings on purgatory, prayers for the dead, and the intercessory work of glorified "saints."

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Athanasius
(b. 296) Origen
(b. 185) Irenaeus
(b. 130) Marcion*
(b. 85)
Matthew Matthew Matthew
Mark Mark Mark
Luke Luke Luke Luke
John John John
Acts Acts Acts
Romans Romans Romans Romans
1 Corinthians 1 Corinthians 1 Corinthians 1 Corinthians
2 Corinthians 2 Corinthians 2 Corinthians 2 Corinthians
Galatians Galatians Galatians Galatians
Ephesians Ephesians Ephesians Ephesians
Philippians Philippians Philippians Philippians
Colossians Colossians Colossians Colossians
1 Thessalonians 1 Thessalonians 1 Thessalonians 1 Thessalonians
2 Thessalonians 2 Thessalonians 2 Thessalonians 2 Thessalonians
1 Timothy 1 Timothy 1 Timothy
2 Timothy 2 Timothy 2 Timothy
Titus Titus Titus
Philemon Philemon Philemon Philemon
Hebrews Hebrews Hebrews
James James James
1 Peter 1 Peter 1 Peter
2 Peter 2 Peter 2 Peter
1 John 1 John 1 John
2 John 2 John 2 John
3 John 3 John 3 John
Jude Jude Jude
Revelation** Revelation Revelation

* Marcion's views were peculiar to his sect. He was aware of the fact that many of the other books were read as scripture in most churches.
** The Revelation of John was first received and then rejected by many churches in Asia Minor.

(a) That is, First and Second Samuel and First and Second Kings.
(b) The five books ascribed to Solomon in the Septuagint are Proverbs, Ecclesiastes, Song of Songs, Wisdom of Solomon, and the Psalms of Solomon.
(c) That is, Ezra and Nehemiah.
(d) Text according to Metzger. According to Zahn (Geschichte, ii, pp. 252-3), in 419 another council held at Carthage gave the concluding words in the following form: "the Revelation of John, one book. Let this be sent to our brother and fellow-bishop, Boniface [of Rome], and to the other bishops of those parts, that they may confirm this canon, for these are the things that we have received from our fathers to be read in church." And so in Westcott.

(a) That is, what we call First and Second Samuel.
(b) That is, what we call First and Second Kings.
(c) That is, Ezra and Nehemiah.

“These are the fountains of salvation, that he who thirsts may be satisfied with the living words they contain. In these alone the teaching of godliness is proclaimed. Let no one add to these; let nothing be taken away from them. For concerning these the Lord put to shame the Sadducees, and said, Ye do err, not knowing the Scriptures.”

Athanasius

Mat. 3:3. The Hebrew of Isa. 40:3 may be rendered, "The voice of one crying, In the wilderness prepare the way for the Lord." The crier himself is not necessarily in the wilderness: the path is to be prepared in the wilderness. Matthew follows the Septuagint in construing "in the wilderness" with "one crying," and so renders "The voice of one crying in the wilderness, Prepare the way of the Lord." Here the cry comes from one who is himself in the wilderness, that is, from John the Baptist, who habitually preached in the wilderness of Judea.

Mat. 12:21. The Hebrew of Isa. 42:4 reads, "and the isles shall have hope in his law." Matthew follows the Septuagint interpretation of this, "and the Gentiles shall have hope in his name."

Mat. 13: 14-15. The Hebrew of Isa. 6:9-10 reads, "Hear ye indeed, but understand not; and see ye indeed, but perceive not. Make the heart of this people fat, and make their ears heavy, and shut their eyes; lest they see..." Matthew follows the Septuagint in changing the first sentence from two commands to the people into a prophetic description of the people, "Ye shall surely hear, but shall not understand; ye shall surely see, but shall not perceive." He also follows the Septuagint in changing the second sentence from two commands to the prophet into a description of the present condition of the people: "This people's heart has become gross, and their ears are dull of hearing, and their eyes they have closed; lest they see..."

Mat. 15:8-9. The Hebrew of Isa. 29:13 reads (somewhat obscurely), "their worship of me is but a commandment of men which hath been taught them." The phrase, "but in vain do they worship me," in which Matthew follows the Septuagint, was created by the translator of the Septuagint by separating "their worship of me" from the words that follow and supplying the thought "is in vain" to complete the sense, and then construing the rest of the sentence adverbially, "teaching the precepts and doctrines of men." The sense of the passage is not materially changed in this.

Mat. 21:16. The Hebrew of Psa. 8:2 reads, "out of the mouth of babes and sucklings thou hast established strength." Matthew follows the Septuagint with "thou hast prepared praise."

Mark 1:2. See remarks on Mat. 3:3 above.

Mark 4:12. See remarks on Mat. 13:14-15 above. Mark departs from both the Hebrew and Septuagint with the interpretation, "and it should be forgiven them," instead of "and I should heal them" (Septuagint) or "and be healed" (Hebrew).

Mark 7:6-7. See remarks on Mat. 15:8-9 above.

Luke 3:4. See remarks on Mat. 3:3 above.

Luke 3:5-6. The Hebrew of Isa. 40:4-5 reads "every valley shall be exalted...all flesh shall see it [i.e., the glory of the Lord] together." Luke follows the Septuagint with "every valley shall be filled...all flesh shall see the salvation of God."

Luke 4:18. The Hebrew of Isa. 61:2 reads merely "the opening to them that are bound," which may mean the opening of prisons. Luke follows the Septuagint interpretation, "the recovering of sight to the blind," in which the "opening" is of blind eyes, but adds "to set at liberty the afflicted" as an alternative interpretation of the Hebrew. The phrase "to bind up the broken-hearted" (Septuagint "to heal the broken-hearted") has been left out of the quotation.

Luke 8:10. The allusion to Isa. 6:9 conforms to the Septuagint. See remarks on Mat. 13:14-15 above.

John 1:23. See remarks on Mat. 3:3 above. John's quotation is somewhat looser.

John 12:34. There is a verbal correspondence here to the Septuagint of Psa. 89:36, "his [David's] seed shall abide forever."

John 12:38. "Lord" at the beginning of the quotation is not in the Hebrew, but in the Septuagint.

John 12:40. See remarks on Mat. 13:14-15 and Mark 4:12 above. John is quoting the Septuagint loosely, with reference to the Hebrew.

Acts 2:19-20. The Hebrew of Joel 2:30-31 has "pillars of smoke" and "terrible day." Luke follows the Septuagint with "vapour of smoke" and "glorious day."

Acts 2:26. The Hebrew of Psa. 16:9 has "my glory rejoiceth." Luke follows the Septuagint with "my tongue rejoiced."

Acts 2:28. The Hebrew of Psa. 16:11 has "in thy presence is fulness of joy; in thy right hand there are pleasures for evermore." Luke follows the Septuagint in paraphrasing the first clause "Thou shalt make me full of gladness with thy countenance," and in dropping the last clause.

Acts 4:26. The Hebrew of Psa 2:2. reads, "the rulers take counsel together." Luke follows the Septuagint, "the rulers were gathered together."

Acts 7:14. The Hebrew of Gen. 46:27 and Exod. 1:5 has "seventy." Luke follows the Septuagint with "seventy-five."

Acts 7:43. The Hebrew of Amos 5:26 is difficult. It seems to say, "ye took up the tabernacle of Moloch and Chiun your images , the star of your god, which ye made." Luke follows the Septuagint interpretation with "ye took up the tabernacle of Moloch and the star of the god Rephan, the figures which ye made."

Acts 8:33. The Hebrew of Isa. 53:8 reads "he was taken away by distress and judgment." Luke follows the Septuagint with "in his humiliation his judgment was taken away."

Acts 13:34. The Hebrew of Isa. 55:3 has "the sure mercies of David." Luke follows the Septuagint with "the holy and sure things of David."

Acts 13:41. The Hebrew of Habakkuk 1:5 reads, "Behold, ye among the nations, and look, and wonder exceedingly." The Septuagint has "Behold, ye despisers, and look, and wonder exceedingly, and perish," which Luke largely follows.

Acts 15:17. The Hebrew of Amos 9:12 reads "that they may possess the remnant of Edom, and all the nations upon whom my name is called." The Septuagint has "that the remnant of men and all the nations upon whom my name is called may seek after [me]," which Luke largely follows.

Acts 28:26-27. See remarks on Mat. 13:14-15 and Mark 4:12 above. Here Luke follows the Septuagint exactly.

Rom. 2:24. The Hebrew of Isa. 52:5 reads merely, "my name continually every day is blasphemed." The Septuagint has "because of you my name is continually blasphemed aong the Gentiles," which Paul follows.

Rom 3:4. The Hebrew of Psa. 51:4 reads "and blameless when thou judgest." Paul follows the Septuagint with "and prevail when thou dost enter into judgment."

Rom. 3:12. The Hebrew of Psa. 14:3 reads, "they are together become filthy." Paul follows the Septuagint with "they are together become unprofitable."

Rom 3:14. The Hebrew of Psa. 10:7 reads, "his mouth is full of cursing and deceit." Paul follows the Septuagint with "whose mouth is full of cursing and bitterness."

Rom 9:28. The Hebrew of Isa. 10:22-23 is difficult. It seems to say, "a destruction is decreed, overflowing with righteousness. For a completion, one that is decreed, shall the Lord Jehovah of Hosts make in the midst of all the earth." The Septuagint abbreviates with "He will finish the work, and cut it short in righteousness; because the Lord will make a short work in all the earth," which is followed by Paul.

quote:

---

Όστρια,
εν συντομία δύο είναι οι λόγοι.

1) Μερικά βιβλία δεν ήταν γραμμένα στα Εβραικά (όπως για παράδειγμα οι Σοφία Σολωμώντα είναι στα Ελληνικά όπως και άλλα)

2) Άλλα δεν ήταν αρκετά παλιά κατά την γνώμη τους.

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

quote:

---

Ευχαριστώ αγαπητέ Kircher. Αυτοί προφανώς ήταν βασικοί λόγοι (ειδικά ότι ήταν κατά πολύ νεώτερα των γνωστών), υποθέτω όμως ότι η πραγματική αιτία βρίσκεται μάλλον στο περιεχόμενο τους (δεν τα έχω διαβάσει για να ξέρω).

---

quote:

---

Ostria: Αγαπητέ el.elyon συνήθως αποφεύγουμε τα μεγάλα κείμενα στα αγγλικά, καλύτερα να έδινες τα link να τα διαβάσουμε απευθείας ή μια περίληψη.
Δεν τα διάβασα (μισοκοιμάμαι τώρα ) αλλά έπεσε το μάτι μου στο βιβλίο Bel and the Dragon και κατά κάποιον τρόπο επιβεβαιώνει τις υποψίες μου.

---

ΠΑΝΤΑ ΦΙΛΙΚΑ el.elyon.
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

quote:

---

Οργισθείς - Σπλαχνισθείς

---

-

Νόμιζα πάντως ότι ο τίτλος του τοπικ σου είναι:
«ΠΩΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗΚΕ Η ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ?»,
και περίμενα καμιά συζήτηση για γνωστικά και απόκρυφα ευαγγέλια. Άντ’ αυτού όμως βλέπω πως επεκτείνεις το θέμα και στην Παλαιά. Είσαι σίγουρος; Να ξέρεις ότι ακόμη και έμπειροι θεολόγοι θα δίσταζαν, και γι’ αυτό άλλωστε χρησιμοποιούν την επίσημη θέση της εκκλησίας ότι η Παλαιά Διαθήκη αποτελεί απλά «παιδαγωγό εις Χριστόν». Αν όμως εσύ το θες τότε το επεκτείνουμε. Να ξέρεις όμως ότι αν συνεχίσουμε αυτή τη συζήτηση έτσι, τότε θα πρέπει να αναφέρουμε και τα δάνεια της Παλαιάς Διαθήκης.
Π.χ την ιστορία του κατακλυσμού του Ουπναπιστίμ, τις αντιγραφές από το Βιβλίο της Δημιουργίας (Ενούμα Ελίς), τα δάνεια από τους ελληνικούς και αιγυπτιακούς μύθους, και όλα αυτά τα ενοχλητικά που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη και που η εκκλησία θα τα προτιμούσε θαμμένα κάτω από τη σκόνη της Μέσης Ανατολής. Λοιπόν μιας και εσύ είσαι ο θεματοδότης, τι λες;

quote:

---

1) Ιουδίθ
2) Τωβίτ
3) Βαρούχ
4) Σουσσάνα
5) Βηλ και Δράκων
6) Σοφία Σολομώντος
7) Προσευχή του Μανασσή
8) Η Προσευχή του Αζαρία και το Άσμα των Τριών Νέων
9) Εκκλησιαστικός ή του Ιησού του υιού του Σιράχ
10) Επιστολή του Ιερεμία
11) Προσθέσεις στο βιβλίο της Εσθήρ
12) Το πρώτο βιβλίο του Έσδρα
13) Το δεύτερο βιβλίο του Έσδρα
14) Το πρώτο βιβλίο των Μακκαβαίων
15) Το δεύτερο βιβλίο των Μακκαβαίων

---

Edited by - recto on 29/03/2007 01:16:39

quote:

---

τα δάνεια της Παλαιάς Διαθήκης [...] τα ενοχλητικά που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη και που η εκκλησία θα τα προτιμούσε θαμμένα κάτω από τη σκόνη της Μέσης Ανατολής.

---

quote:

---

ΟΚΤΙΝΟΜΟΣ: Αγαπητέ ύψιστε θεέ (ελ ελιόν).

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr