Μήπως το νόημα της ύπαρξης ενός καθοδηγητή είναι ακριβώς η κατάρριψη του ωστε να μπορέσει να αναδυθεί ο μόνος βέβαιος και όλόκληρος δάσκαλος που έχουμε και που είναι ο ανώτερος εαυτός μας?
Θα ήθελα να μου πείς πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να διστάζει να μιλήσει και να αμφιβάλλει για την σκέψη του για να ανακαλύψει λίγο μετά την απάντηση του γραμμένη και κατατιθεμένη απο κάποιον άλλο ''μεγάλο'' η ''επώνυμο''...που είχε όμως εμπιστοσύνη?

Για το τσάνελινγκ δεν ξέρω αλλά το είδος της επαφής που αναπτύσει μια ομάδα και που θα το χαρακτήριζα σαν εσωτερική εμπειρία το γνωρίζω και δεν νομίζω οτι είναι παιχνίδια του μυαλού μας αλλά συντονισμός που μπορεί να αποδειχθεί.
Θεωρώ οτι οι ''απαντήσεις'' ερχονται απο την δική μας διάνοια, οπως γίνεται και κατα τον διαλογισμό και οχι απο κάποια υπερφυσική επαφή με άγνωστες οντότητες.
Ας μην ξεχνάμε όμως οτι εμείς ανοίγουμε τους ασκούς του Αιόλου και μάλιστα συνειδητά, αφού ζητάμε και λαμβάνουμε.

Καληνύχτα