Όχι, το έχω καταλάβει τι παίζεται σε τούτη την παλιοζωή εδώ και αρκετό καιρό.....

Απλά προσπαθώ να το ξεχνάω, αλλά πάντα κάτι γίνεται και μου το θυμίζει....

Να θυμάστε αυτό: αν καεί το δάσος, είναι ΖΩΤΙΚΗΣ σημασίας να αφεθεί μόνο του να κάνει τη δουλειά του. Η παρουσία διπόδων στην καμμένη γη (με τα πολυπληθή αλλά συμπαθή κατά τα άλλα τετράποδα που συχνά τα συνοδεύουν), θα πρέπει να τιμωρείται επί τόπου με μια σφαίρα στο κεφάλι. Εντάξει, σχήμα λόγου είναι αυτό, θέλω απλά να τονίσω ότι θα πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία η εισβολή των ανθρώπων.

Σε μία μόνο περίπτωση πρέπει να παρέμβει ο άνθρωπος με αναδάσωση: σε περιοχές που έχουν καεί επανειλημμένα σε μικρό χρονικό διάστημα και έχει καταστραφεί το γενετικό υλικό στο έδαφος. Και στην περίπτωση αυτή μόνο κατόπιν γνωμοδότησης ειδικών και με μόνο είδη της ντόπιας χλωρίδας.

...αναφέρθηκα και γω σε προηγούμενη σελίδα αλλά κανείς δε φαίνεται να προβληματίστηκε... Οι συνθήκες διαβίωσης για το ανθρώπινο είδος θα είναι αδύνατες σε λίγο καιρό και κάποιοι επιμένουν να τα ρίχνουν όλα στους οικοπεδοφάγους... αφήστε λίγο ανοιχτό το μυαλό σας και τεντώστε τις κεραίες σας... όλο και κάτι θα πιάσετε...

Πολύ ωραία διατυπωμένο Αιρετικέ.
Μακάρι ο άνθρωπος να την αφουγκραζόταν συχνότερα.
Ίσως να του προκαλούσαν περισσότερη αηδία οι τόνοι μπετού που αναφέρεις και συ.
Έχω την τύχη τα τελευταία χρόνια να μένω σε λόφο με πεύκα, λουλούδια, σκυλάκια, γατάκια, πουλάκια... Νομίζω θα με πιάσει κατάθλιψη αν ξαναγυρίσω κάποια στιγμή στο ατελείωτο τσιμέντο.

Εξάλλου το παρόν θέμα (και το φόρουμ γενικότερα) δεν το ανακάλυψα γιατί έψαχνα κάτι που είχε σχέση με το μεταφυσικό. Απλά είχα γκουγκλαρει για την Πάρνηθα (νοσταλγία βλέπετε) και έτσι έπεσα πάνω στο παρόν θέμα (όπου διαβάζοντας το με ταξίδεψε) και στο φόρουμ. Και παρόλο που μου έχουν τύχει πολλά περιστατικά που έχουν να κάνουν με το μεταφυσικό (ειδικά στην Πάρνηθα) δεν θέλω να μείνω σε αυτά αλλά στην μαγεία του βουνού και της φύσης γενικότερα. Αν προχωρήσει η συζήτηση και υπάρχει ενδιαφέρον,θα γράψω και για αυτά.

Στα υπόλοιπα που έγραψες η δικιά μου άποψη είναι πως όντως μετά την φωτιά όποιος ανέβαινε στο βουνο, η αίσθηση που αποκόμιζε ήταν αυτή της απόλυτης καταστροφής.
Όμως βλέποντάς τα λίγο πιο ψύχραιμα, θα πω πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Όντως κάηκαν 35 χιλιάδες στρέμματα (μεταξύ αυτών και το μισό ελατοδασος και αυτό ήταν το πιο θλιβερό), αλλά μιλάμε για ένα βουνό 300 χιλιάδες στρέμματα όπου η φωτιά έκαψε το 10% του βουνού. Κατά τα άλλα μιλάμε για ένα καταπράσινο βουνο, γεμάτο ζωή που πρέπει να κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να παραμείνει έτσι.
Όσο για τα ελάφια μετά την φωτιά αυξήθηκε ο πληθυσμός τους πάρα πολύ. Βλέπετε τα καμένα έγινε ένας τεράστιο βοσκοτόπι μετά την φωτια. Αυξήθηκαν σε βαθμό που πλέον δρουν εις βάρος της φυσικής αναδάσωσης.

Πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να παραμείνει πράσινο το βουνό (και να ξαναπρασινισουν τα καμένα). Το κλίμα της Αθήνας με όλο αυτό το τσιμέντο είναι αποπνικτικό και αν πάψει να υπάρχει η πράσινη Πάρνηθα, τότε θα γίνει απάνθρωπο.

@Italos συμφωνώ. Και εγώ ζω εδώ και κάποια χρόνια στην επαρχία και δεν θα ήθελα με τίποτα να ξανά μεινω μόνιμα στην Αθήνα. Μακάρι να μπορούσα να πάρω και την Πάρνηθα μαζί μου😁

Edited by - S3KL3TIS on 26/07/2019 17:33:20

Το έχουν αυτό τα δάση. Κάποιες φορές νιώθεις ότι σε παρατηρούνε επιφυλακτικά, κάποιες ότι είσαι ανεπιθύμητος, κάποιες ότι σε δέχονται, και όχι σε όλα τα μέρη τους, μα σε συγκεκριμένα. Δεν είσαι ο μόνος που το χει βιώσει αυτό το συναίσθημα απλά για να ξέρεις.

Για την Πάρνηθα δεν έχω κάτι να αναφέρω συγκεκριμένα, οπότε λέω να μείνω λίγο στην αφάνεια αναμένοντας να θαυμάσω φωτογραφίες και σχόλια για αυτό το ξακουστό μέρος της Αττικής μας.

Καλή μας συνέχεια.

Καμία σχέση (με αυτά που νομίζεις ότι θεωρώ). Η παραμυθολογία, τα παραμύθια κοινώς, αφορούν συνειδητά κατασκευασμένες ιστορίες από διαφόρους (απατεώνες), με σκοπό να πουλήσουν βιβλία. Ή απλά να τραβάνε την προσοχή των άλλων (είναι μια αποτυχημένη μορφή ψυχοθεραπείας αυτή). Το 90% των ιστοριών μεταφυσικού περιεχομένου είναι τέτοια.

Η μυθολογία πάλι, είναι ερασιτεχνικές προσπάθειες συσχετισμού τυχαίων γεγονότων με στοιχεία της παράδοσης. Δηλαδή νόμισα ότι είδα μια μαύρη σκιά κοντά στη σπηλιά του Νταβέλη ή μπορεί και να είδα, οπότε πρέπει να είναι σίγουρα οι άντρες με τα μαύρα που αναφέρουν πολλοί. Το ότι γίνομαι κι εγώ ένας από τους πολλούς, αυτό δεν το σκέφτομαι.

Μαύρη σκιά μπορεί να είδα από την τρομάρα μου, από ψευδαίσθηση, παραίσθηση, πραγματική σκιά από παιχνίδια του φωτός, από ζώα, από ανθρώπους πάσης φύσης (ματάκηδες, καμπαρντινάκηδες, ψυχάκηδες, περίεργοι, τύποι σαν κι εσένα ή εμένα, φαρσέρ, ζευγάρια του στυλ "αφήστε τα μίση και πιάστε το γ...σι" κλπ), οπότε βγαίνω και τα γράφω για να γυρίζει το γαϊτανάκι της σπηλιάς του Νταβέλη.

Η περίπτωσή σου Ιταλός είναι η εξωτερίκευση της εσωτερικής εμπειρίας. Δηλαδή υπάρχουν πραγματικά δρώμενα (εσωτερικά αλλά μπορεί και εξωτερικά) τα οποία εσύ τα αναφέρεις, χωρίς ιδιαίτερη πόλωση. Δεν εκβιάζεις με ερμηνείες δηλαδή. Εδώ ακριβώς είναι το μέρος για αυτή την κατάθεση, το διατυμπανίζω προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

quote:

---

Τι να πω; Μάλλον το μαγικό βουνό δεν θέλει οι ιστορίες του να γίνονται γνωστές. Τόσο γράψιμο τζάμπα. Η απόλυτη ξενερα. Όταν βρω χρόνο θα κάνω μια απόπειρα ξανά.

---

Edited by - Heretic on 30/07/2019 08:03:31

Φίλε heretic συμφωνώ με το τελευταίο μήνυμά σου. Και εγώ της ίδιας άποψης είμαι. Γενικά πάντα προσπαθω να τα εξηγώ όλα με την λογική. Δεν ψάχνω να βρω φαντάσματα εκεί που δεν υπάρχουν, αντίθετα προσπαθώ να αποδώσω στα φαντάσματα μια λογική εξήγηση.

Το βράδυ αν βρω χρόνο θα γράψω μια ενδιαφέρουσα (έτσι νομίζω τουλάχιστον) ιστορία που αναφέρεται σε μια περιπετειώδη επίσκεψη μου στην σπηλιά του πάνα.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν εξηγούνται όλα με την κοινή λογική. Υπάρχουν θέματα που βρίσκονται στα όρια. Όσο και να τραβήξεις τα όρια, όσο και να ξεχειλώσει αυτή ρημάδα η λογική, δεν τα καλύπτει. Εκεί καταλαβαίνεις ότι τα εργαλεία που έχουμε στα χέρια μας δεν επαρκούν. Είμαστε ακόμα μικροί, έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά να διαβούμε στο σύμπαν. Αν θα τα καταφέρουμε, θέλω να ελπίζω πως ναι. Ίσως κάτι θα γίνει τελευταία στιγμή και να τη γλυτώσουμε στο νήμα.

Αυτό πιστεύω πως κάνουμε εδώ, εμείς οι λίγοι που απομείναμε. Ιχνηλατούμε τα μονοπάτια που οδηγούν έξω από τα όρια αυτά. Άλλοι τα διαβαίνουν, άλλοι τριγυρίζουν, άλλοι τα παρατηρούν.

Μια ηλιόλουστη Κυριακή ενός Σεπτέμβρη πριν από αρκετά χρόνια αποφάσισα να πάω μια χαλαρή βόλτα στην Πάρνηθα ώστε να κάψω τα ξύδια από τις κρεπάλες της προηγούμενης βραδιάς.
Μία το μεσημέρι παρκάρω το αμάξι στο παρκινγκ του καζίνο, κατεβάζω το ποδήλατο και ξεκινάω την χαλαρή μου βόλτα (έτσι νόμιζα) που από χωματόδρομους κυρίως και μονοπάτια θα κατέληγα στο παρκινγκ του τελεφερίκ όπου εκεί σε ένα δέντρο είχα αφήσει μια αλυσίδα ώστε να κλειδώσω το ποδήλατο και με το τελεφερίκ θα πήγαινα να πάρω το αμάξι.
Ξεκινάω λοιπόν, κατηφορίζω από τον δρόμο στην Αγία τριάδα, πιάνω την μικρή ανηφόρα προς τον περιφερειακό των ψηλών κορυφών και πριν το φυτώριο κάνω αριστερά και πιάνω τον χωματόδρομο που βγαίνει προς τον Άγιο Γεώργιο στο κεραμίδι. Η διαδρομή αυτή έχει 2 εναλλακτικές. Η σύντομη από τις πλαγιές της κορυφής της κυρας και η 2η γύρω από τις κορυφές κορομηλια και κεραμίδι (αν θυμάμαι καλά) που καταλήγει στο ίδιο σημείο.
Επιλέγω την 2η. Μεγαλύτερη διαδρομή αλλά το μεγαλύτερο μέρος βατός χωματόδρομους κυρίως κατηφορικος. Καθώς απολαμβάνω την βόλτα μου, μου σκάει φλασιά να κάνω μια παράκαμψη και να πάω στην σπηλιά του πάνα που δεν είχα πάει ποτέ. Από κάποιο σημείο του δρόμου ξεκινάει ένα μονοπάτι που πάει προς την σπηλιά. Ξεκινάω το μονοπάτι, δύσκολο για ποδήλατο (στο μεγαλύτερο κομμάτι το ποδήλατο το είχα αγκαλιά) και φτάνω εκεί που διακλαδιζεται το μονοπατι. Αριστερά θα συνέχιζα για να ξαναβγω στον δρόμο, δεξιά πήγαινε για την σπηλιά.
Αφήνω το ποδήλατο εκεί και το κόβω με τα πόδια για την σπηλιά. Μετά από λίγο αφού κατέβηκα τον κάθετο βράχο με τα σκαλίστα σκαλοπάτια, ήμουν έξω από την σπηλιά.
Εκεί συναντώ μια παρέα από 3 άτομα μικρής ηλικίας (1 αγόρι με κοπέλες) όπου τους χαιρέτησα και μπήκα στην σπηλιά. Ο Πιτσιρικάς που είχε όρεξη για κουβέντα με ακολουθεί και πάνω στην συζήτηση μου δείχνει μια τρύπα όπου έβγαζε σε μια 2η Αίθουσα και με ρώτησε αν θα πάω. Εγώ τον ρώτησα αν έχει πάει και μου είπε πως όχι. Έτσι και εγώ δίστασα να μπω σε μια άγνωστη τρύπα όπου μάλιστα αυτός που μου την έδειξε δίσταζε να μπει.
Τότε έρχεται κάποιος άλλος, μας χαιρετάει, ο πιτσιρικάς τον πιάνει στο μπιρι μπιρι επαναλαμβάνοντας όλα όσα είχε πει και σε μένα. Αυτός ομως που ήρθε στο τέλος τα γνώριζε αυτά και έτσι κι αλλιώς είχε σκοπό να μπει.
Τον ακολουθώ και εγώ και μετά από μένα θα ακολουθούσε και ο πιτσιρικάς όπως μας είχε πει αλλά τελικά δίστασε και δεν ακολούθησε. Το τούνελ αυτό (πάρα πολύ στενό) μετά από 10 15 μέτρα περίπου ερποντας καταλήγει σε μια αίθουσα απίστευτης ομορφιας. Αφού χάζευα την αίθουσα για μερικά λεπτά ο άλλος με έδιωξε με τρόπο λέγοντας μου πως μπορώ να επιστρέψω μόνος μου γιατί αυτός είχε σκοπό να μείνει εκεί για πολύ ώρα. Βγαινω έξω από την σπηλιά μόνος μου και αφού χαιρετάω την παρέα που ήταν έξω από την σπηλιά, ξεκινάω για την επιστροφή. Τότε έρχεται το 1ο σοκ. Κοιτάζω το ρολόι και ήταν 5 το απόγευμα. Μία ξεκίνησα από το καζίνο. Σε λιγότερο από μια ώρα ήμουν στην σπηλιά. Στην σπηλιά δεν έμεινα πάνω από ένα μισάωρο. Πώς ήταν η ώρα 5;;;; σκέφτομαι πως πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβω; Το παθαίνω συχνά στο βουνό. Περνάω τόσο ωραία που δεν κοιτάζω ποτέ την ώρα και πολλές φορές χάνω την αίσθηση του χρόνου. Τώρα χρόνια μετά διάβασα στο παρόν θέμα παρόμοια περιστατικά με τον χρόνο να κυλάει κάπως αλλοπρόσαλλα.
Ξεκινάω για την επιστροφή και Σε ένα δεκάλεπτο φτάνω εκεί που είχα αφήσει το ποδήλατο, πίνω και το μισό μισόλίτρο μπουκάλι νερό που είχα μαζί μου ώστε να συνεχίσω την χαλαρή βόλτα μου. Τοτε έρχεται το 2ο σοκ. Και τα 2 λάστιχα του ποδηλάτου ξεφουσκωτα. Παίρνω το ποδήλατο αγκαλιά ακολουθώντας το μονοπάτι για να βγω στον δρόμο. Μετά από λίγη ώρα βγαίνω στον δρόμο και εκεί προκύπτει το εξής δίλλημα. Να σπρώχνω το ποδήλατο ακολουθώντας τον χωματόδρομο για Να βγω στον δρόμο του Αγίου Γεώργιου (6χλμ) και από κει αλλά 4 5 χλμ για να βγω στην άσφαλτο του δρόμου που ανεβαίνει προς το καζίνο και άλλα 2 στην άσφαλτο για να βγω στο παρκινγκ του τελεφερίκ. Ξαφνικά εκεί που θα έκανα μια χαλαρή βόλτα με το ποδήλατο σε κατηφορικό δρόμο, είχα μπροστά μου πάνω από 10 χλμ όπου έπρεπε να σπρώχνω το ποδήλατο.
Αποφασίζω να γλιτώσω ότι μπορώ από απόσταση και τα πρώτα 6 χλμ που περνάνε γύρω από τις κορυφές κορομηλια και κεραμίδι να τα κανω 2 από ένα μονοπάτι που στην πορεία αποδείχτηκε ανύπαρκτο λόγω καμένων. Μπαίνω στο μονοπάτι και συνεχώς έχω μπροστά μου πεσμενους καμένους κορμούς, κλαδιά παντού, μονοπάτι ανύπαρκτο. Κάποια στιγμή μετά από πολύ κόπο έχω φτάσει σε ένα πλάτωμα όπου έβλεπα τις κορυφές αέρα και κυρά. 2 γνωστά σημεια και έχοντας χάρτη και πυξίδα (τα μόνα εφόδια που είχα μαζί μου γιατί το νερό μου είχε τελειώσει προ πολλού) μπορούσα να βρω με ακρίβεια το στίγμα μου στον χαρτη. Βρίσκω το στίγμα μου και τότε έρχεται το 3ο σοκ. Έχω πάρει εντελώς λάθος κατεύθυνση. Διορθώνω την πορεία μου και μετά από ωρες (είχε βραδιάσει) βρήκα τον δρόμο του Αγίου Γεωργίου. Αυτόν που έψαχνα. Βγαινω στον δρόμο και χαλαρώνω. Πλέον ήξερα που ήμουν. Είχα μόνο δρόμο μπροστά μου. 8 χλμ (6 χωματόδρομους + 2 άσφαλτος) αλλά ήξερα που πήγαινα.
Διψασμένος αλλά και χαλαρός πλέον άρχισα να σπρώχνω το ποδήλατο, να προχωράω σε μια όμορφη διαδρομή με μια απίστευτη φεγγαραδα και κατά τις 11 βγήκα στην άσφαλτο στην στροφή που αραζει το πυροσβεστικό.
Εκεί ήταν 2 πυροσβέστες (τους τρόμαξα έτσι όπως βρέθηκα ξαφνικά μπροστά τους) και το 1ο πράγμα που τους είπα ήταν αν έχουν νερό. Αφού κατέβασα 2 μισολιτρα παγωμένο νερό που μου έδωσαν τους εξήγησα τι είχα περάσει και από που ερχόμουν, μου είπαν πως ήμουν ο 5ος ποδηλάτης που αυτή την μέρα πέρναγε από κει με σκασμένο λάστιχο.
Τούς αφήνω το ποδήλατο, κάνω τα τελευταία 2 χλμ μέχρι το τελεφερίκ, προσπαθώ να μπω στο τελεφερίκ χωρίς να φανώ (φοβόμουν ότι θα φάω πόρτα έτσι όπως ήμουν με αρβύλες, μια αθλητική φόρμα και ένα φανελάκι σκισμένα παντού από τα κλαδιά που πέρασα ανάμεσα τους και πρόσωπο με μαύρα σημάδια σαν κομάντο με φουμο στο πρόσωπο το οποίο ήταν από τα καμένα κλαδιά). Στο βαγόνι που μπήκα έκατσα στην μια πλευρά και στην άλλη πεντέξι άτομα που πήγαιναν προσκυνήσουν τον ναό του τζόγου και με κοίταζαν περίεργα όπως και εγώ άλλωστε που είχα ένα ύφος ικανοποίησης που τα κατάφερα και ήταν σαν να τους έλεγα τι να μου πείτε εσείς ρεεε. Ξέρετε εγώ τι πέρασα;
Έφτασα στο καζινο, πήρα το αμάξι, έφτασα στους πυροσβέστες, πήρα το ποδήλατο, τους ευχαρίστησα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής για την τσιμεντούπολη σχεδιάζοντας ήδη την επόμενη περιπέτειά μου στο μαγικό βουνό που όσο και αν σας φαίνεται περίεργο περασα τόσο ωραία σε αυτή την περιπέτεια μου.

Υ.Γ: την επομένη μέρα φουσκωσα τα λάστιχα του ποδηλάτου και δεν ήταν σκασμένα. Απλά ξεφουσκωτα.