quote:

---

Αν δεν υπάρχει βούληση τότε τι νόημα έχει όλη η διαδικασία των ενσαρκώσεων ?.

---

Φίλε Open Mind, ανέφερα την "Βούληση" κι όχι την "βούληση".
Στην καθομιλουμένη η "βούληση" ως λέξη χρησιμοποιείται για να περιγράψει μια πολύ ισχυρή επιθυμία.
Η λέξη "Βούληση" - τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ - είναι συνυφασμένη με έναν Σκοπό και την απερίσπαστη προσπάθεια της Ψυχής κατανόησης κι εκπλήρωσης του.
Είναι κάτι πολύ ανώτερο από την απλή επιθυμία αφού προϋποθέτει την δράση του ανθρώπου σε ένα ανώτερο επίπεδο και δεν περιορίζεται στο πεδίο των συναισθημάτων ή των απλών σκέψεων.

Όταν λοιπόν ανέφερα αυτή τη λέξη στο προηγούμενο μήνυμα μου εννοούσα ότι ένας άνθρωπος μπορεί να μην έχει κατορθώσει ακόμη να ενεργοποιήσει την Βούληση προκειμένου να δράσει και να εκπληρώσει τον - ή τους επιμέρους - σκοπό του.

Στο έπος Μαχαμπαράτα και συγκεκριμένα στο κομμάτι της Μπαγκαβάτ Γκίτα αναφέρεται ο πολεμιστής - πρίγκιπας Αρτζούνα όπου καλείται να δώσει τη μεγάλη μάχη με την βοήθεια και την καθοδήγηση του Κρίσνα.
Στη μάχη αυτή για να ανακτήσει την βασιλική εξουσία από τους σφετεριστές καλείται να πολεμήσει ενάντια σε φίλους, συγγενείς, δασκάλους του.
Στην ουσία καλείται να δώσει τη μάχη που καλείται να δώσει κάθε άνθρωπος στην πορεία προς τον πνευματικό του εαυτό.
Να πολεμήσει τα συναισθήματα του, τις σκέψεις του, την εικόνα των άλλων για αυτόν κι ο Κρίσνα τον εμψυχώνει να μην λιποτακτήσει αλλά να δώσει αυτή τη μάχη.
Με τη ροή της μεταξύ τους συζήτησης και με την διδασκαλία του Θεού απαλλάσσεται από τον δισταγμό και τον φόβο του να πολεμήσει και κατανοεί ότι παρά την σκληρότητα της επερχόμενης μάχης και του πόνου που θα βιώσει, θα επέλθει στο τέλος η σωτηρία του.

In anticipation of my resurrection...

quote:

---

Γεια σου ΝΑΔΑ, καιρο ειχες να περασεις.

---

Χαίρομαι πολύ που σε βλέπω στις συζητήσεις μας και σε ευχαριστώ για τις σημαντικές διευκρινήσεις στο θέμα της διδασκαλίας του Σρι Ορομπίντο. Μολονότι προσπάθησα κάτι σελίδες πίσω, η αλήθεια είναι ότι δεν κατάφερα να μεταδώσω τις ιδέες του με τόση ενάργεια (ευκρίνεια) όσο εσύ.

Από μέρους μου δεν υπάρχει σύγχιση για τη διδασκαλία του και όσον αφορά την προσωπική μου αντίληψη/ιδέα για τη μετενσάρκωση έχω επανειλημμένως διευκρινήσει ότι αντλεί από τη διδασκαλία του Ορομπίντο και όχι ότι αποτελεί αυτούσια μεταφορά της...

Χαίρομαι τον διάλογό σας με τον ΠΛΑΤΩΝΑ και ελπίζω να υπάρξει συνέχεια. Κι αν μπορείτε, εστιάστε λίγο περισσότερο στο θέμα της μνήμης και της σημασίας της (ή μη) για τη μετενσάρκωση.

Καλό βράδυ, με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Πολλα από οσα αναφερει μου είναι γνωστα, θες από άλλες πηγες, θες γιατι τα ζω, μα ισως να χρειαζεται συνεχως μια τετοια προσεγκιση, ωστε να εξετασουμε εκ νεου και σε μας, τα οσα γνωριζουμε.

quote:

---

Α. Η εμφάνιση του ανθρώπου, πράγματι, έγινε και γίνεται εντός της Πρώτης Αρχής Πνεύμα. Το παιδί τα πρώτα χρόνια της ζωής του εκφράζει ποιότητες του Πνεύματος, και ο "Άνθρωπος" όταν πρωτοεμφανίστηκε (αναφέρομαι στις πρώτες ιερές φυλές, και όχι στον Δαρβίνιο ζωάνθρωπο) ήταν απόλυτα Πνευματικός.

Β. Η Δεύτερη Αρχή, το Εγώ -το νοητικό ον, μάς πληροφορούν οι αρχαίες διδασκαλίες ότι παρεισέφρησε ή ενσαρκώθηκε κάποια στιγμή κατά την εξέλιξη. Αυτή η νέα μορφή συνείδησης επέφερε χωρισμό από το Πνεύμα, αλλά έδωσε αυτοσυνειδητότητα στον άνθρωπο και την ικανότητα της διάκρισης.

---

Πανέμορφη εικόνα, Πλάτωνα. Ευχαριστούμε!

---
Αυτές οι συζητήσεις εύκολα μπορούν να οδηγήσουν οπουδήποτε.
Ας κρατάμε όμως στο νου μας ότι το θέμα είναι η μετενσάρκωση και οι σκέψεις μας καλό είναι να μην ξεφεύγουν πολύ.

Το μίσος (και άλλα ελαττώματα) που αναφέρεις Πλάτωνα ασφαλώς και δεν είναι κάτι που τελειοποιείται καθεαυτό. Η προσωπικότητα όμως επιδέχεται τελειοποίηση. Και στο πλαίσιο αυτής της εργασίας εννοείται ότι θα "απαλλαγούμε" από τα ελαττώματα, μετατρέποντάς τα μάλλον, παρά πετώντας τα (που;;).

Σχετικά με το θέμα τώρα. Μία πλήρως εξαγνισμένη προσωπικότητα και Εγώ μετέχουν της Αθανασίας του Πνεύματος, και υπό αυτήν την έννοια καθίστανται και τα ίδια Αθάνατα. Τα φθαρτά στοιχεία (χονδροειδή πάθη, ελαττώματα, υπερηφάνια κ.α. )έχουν αντικατασταθεί με λεπτότερα υψηλότερων δονήσεων.
Η Αθανασία νοείται ως συνέχεια της Συνειδητότητας σε κόσμους αντίληψης άλλων συχνοτήτων.
Σωστά λες, Πλάτωνα, ότι το φθαρτό δεν μπορεί να φτάσει το Άφθαρτο.
Οι φορείς όμως που διαθέτουμε μπορούν να εξαγνισθούν από τα φθαρτά στοιχεία και να καταστούν ικανοί να φθάσουν το Άφθαρτο και το Άχρονο.

Το θαυμάσιο με τις θεωρίες μετενσάρκωσης είναι που περιγράφουν, με τον ένα ή άλλο τρόπο, κόσμους μη αισθητούς με τα πέντε γνωστικά όργανα. Και με δεδομένη τη σύμπτωση απόψεων, μπορούμε να δεχθούμε ότι φέρουν κάποια αλήθεια. Κάποιοι, κάποτε είχαν την εμπειρία αυτών που περιγράφονται.
Το θαυμάσιο, επίσης, είναι η διαπιστωμένη Νομοτέλεια και Τάξη (ακόμα και εντός του φαινομενικού χάους) που διέπει το Παν -ορατό και αόρατο.
Είναι αυτή η Νομοτέλεια και Τάξη που επιβάλλει μετά θάνατον το καθετί να πηγαίνει εκεί που κραδασμικά ανήκει. Το συγκινησιακό -αστρικό σώμα π.χ. πηγαίνει στο αστρικό πεδίο και εκεί θα έχει τις εικόνες που σχετίζονται αφενός με ό,τι φέρει εντός του, αφετέρου με ό,τι μπορεί να προσεγγίσει αναλόγως την καθαρότητά του.
Τα γράφω αυτά σκεπτόμενη, Unseen, και την (εξαιρετική κατά τα άλλα)θεωρία σου, στην οποία υποστηρίζεις πως ό,τι είναι ο άνθρωπος διαλύεται σε μία κοινή δεξαμενή.
Όμως, δεν θα ήταν δυνατό τα πάντα να διαλυθούν μαζί. Τουλάχιστον όχι αμέσως μετά τον φυσικό θάνατο. Είτε δέχεται κάποιος την μετενσάρκωση είτε όχι, λογικότερο και πιο φιλοσοφημένο είναι να υποθέσουμε ότι το καθετί πηγαίνει σε ξεχωριστούς τόπους, αναλόγως την κραδασμική του κατάσταση.

Η διάλυση όλων των στοιχείων μαζί γίνεται κατά τη φάση μιας "Πραλάγια", κατά το στάδιο δηλαδή της συσκότησης /επαναρρόφησης των κόσμων -κάτι αντίστοιχο με μία μελανή οπή.

Για την Μνήμη.
Ακόμα και αν δεχόμασθε την συνήθη θεωρία της μετενσάρκωσης, είναι πολύ λογικό να μην υπάρχει μνήμη προηγούμενων ζωών στους περισσοτέρους. Ένα μεγάλο μέρος της μνήμης καταγράφεται στο φυσικό εγκέφαλο, ο οποίος διαλύεται με τον φυσικό θάνατο. Ένα άλλο μέρος καταγράφεται σε αυτό που οι περισσότερες θεωρίες ονομάζουν "μόνιμα άτομα" ή "σπέρματα".

Εμπειρίες που σχετίζονται με το σώμα αποθηκεύονται στο φυσικό μόνιμο άτομο. Συναισθηματικές εμπειρίες επιβιώνουν στο αστρικό άτομο, ενώ μνήμες της σκέψης καταγράφονται στο νοητικό μόνιμο άτομο.
Αυτά θεωρούνται τα μόνιμα αρχεία μας, κάτι σαν κύτταρα μνήμης.
Αποτελούνται από πολύ λεπτή αιθέρια ύλη, και συγκεντρώνονται στο Δισκοπότηρό μας, στον Λωτό της Ψυχής.
Διατηρούνται μετά θάνατον και θεωρείται ότι σε μία νέα ενσάρκωση αυτά τα μόνιμα άτομα θα ελκύσουν γύρω τους την αντίστοιχη ύλη του πεδίου τους αναλόγως την δόνησή τους, η οποία εξαρτάται από την ποιότητα του προηγούμενου βίου.
Ευρισκόμενα όμως στο πεδίο της ψυχής, οι καταγραφές τους θα γίνουν γνωστές μόνο σε αυτούς που θα ανέλθουν σε αυτό το επίπεδο.

Πέρα από αυτήν την θεωρία των μόνιμων ατόμων, μπορούμε λογικά σκεπτόμενοι να δεχθούμε ότι αυτό που είμαστε δεν μπορεί παρά να αποτελείται από "υλικό" που έχει προϋπάρξει κάπως. Τα μόρια του φυσικού μας σώματος, το λεπτό υλικό των συναισθημάτων και των σκέψεων...
Αποτελούμεθα από στοιχεία προϋπάρχοντα και καλούμεθα με την θέλησή μας να τα εκλεπτύνουμε.

Οπότε, πολύ φυσικά, κάποιοι έχουμε συχνά ζωηρή εντύπωση και μνήμες που αφορούν προηγούμες καταστάσεις ύπαρξης εδώ ή αλλού.
Αυτό, Unseen, μοιάζει να συμφωνεί με την θεωρία σου, με τη διαφορά ότι προσωπικά αποδέχομαι πως οι ενσαρκώσεις και ο θάνατος ακολουθούν μία Απόλυτη Νομοτέλεια και Τάξη και δεν γίνονται τυχαία μέσα από ή προς έναν ωκεανό ασυνειδησίας.

Nada

Χαίρομαι πολύ για τον διάλογο και τη συνεχιζόμενη παρουσία της Nada κοντά μας.

Έθιξα το θέμα της μνήμης επειδή σχετίζεται με το θέμα της ταυτότητας. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να ταυτίζουμε τη μνήμη μας με την ταυτότητά μας – αν δεν θυμόμαστε ποιοι είμαστε, νιώθουμε κενοί, σα να μην είμαστε καθόλου. Γι’ αυτόν τον λόγο το θέμα της μνήμης έχει αναπόφευκτα εμπλακεί στο ζήτημα της μετενσάρκωσης – τουλάχιστον όπως το αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι: ότι πχ ο Αχιλλέας της αρχαιότητας μετενσαρκώθηκε σε Γεώργιο Καραϊσκάκη και πάει λέγοντας.

Προσωπικά πιστεύω ότι η ανάκληση της μνήμης σε κάθε ενσάρκωση ή η νομή λήθης γίνεται για σημαντικούς λόγους, ένας εκ των οποίων είναι αυτό που αποκαλώ «συρραφή» από τη μεγάλη δεξαμενή της συλλογικής ψυχής. Μπορώ να το στηρίξω λογικά, η επιμονή μου όμως οφείλεται σε μια ενορατική θέαση αυτού που περιγράφω – οι περισσότεροι αυτές λαμβάνουμε ως πιο αληθινές.

Αγαπητή Nada, είναι απολύτως σωστό –πιστεύω- να πει κανείς ότι “everything returns to the source of its arising”, όλα επιστρέφουν εκεί απ’ όπου εκπορεύθηκαν, στα εξ ων συνετέθησαν. Το έχω διαβάσει κι εγώ και διαισθητικά κρίνω ότι είναι σωστό.

Αν όμως μετά τον θάνατο του υλικού σώματος, ό,τι ανήκει στο αστρικό σώμα επιστρέφει στο αστρικό πεδίο, ό,τι ανήκει στο συναισθηματικό σώμα στο αντίστοιχο πεδίο και ό,τι ανήκει στο νοητικό σώμα στο αντίστοιχο πεδίο, τι είναι αυτό που κρατά όλα τα σώματα ενωμένα μέχρι την επόμενή τους ενσάρκωση; Πρέπει να υπάρχει κάτι που τα συνέχει, κάποιου είδους στέλεχος. Είναι αυτό που περιγράφεις σαν «μόνιμα άτομα», τα οποία δρουν σαν μαγνήτης μεταξύ των σωμάτων μιας και της αυτής μονάδας ατομικής συνείδησης; Σκέφτομαι σε όρους της «κλασικής» θεωρίας της μετενσάρκωσης.

Προσωπικά βρίσκω πολύ πιο λογικό να συμβαίνει αυτό που γράφεις:

quote:

---

Αποτελούμεθα από στοιχεία προϋπάρχοντα και καλούμεθα με την θέλησή μας να τα εκλεπτύνουμε.

---

όπως ακριβώς συμβαίνει και με το υλικό μας σώμα, το οποίο είναι μια μεταστοιχείωση μορίων από άλλες μορφές ύλης, ώσπου καταλήγουμε να αναγάγουμε στην αστρική ύλη...

Για μένα το παραπάνω ερώτημα (αν υπάρχει κάποιο στέλεχος, κάποια ενέργεια, δύναμη ή ουσία που να κρατά σε συνοχή μια μονάδα ατομικής συνείδησης) προϋποθέτει (και εκ νέου θέτει) πληθώρα άλλων ερωτημάτων, κάποια από τα οποία προσπαθήσαμε κάπως να συζητήσουμε στην αρχή-αρχή του τόπικ. Εντέλει τι είναι αυτό που θεωρούμε ότι μετενσαρκώνεται, τι είναι ψυχή; Υπάρχει κάποια χωριστή ουσία ή δύναμη που συνιστά ψυχή; Είναι κάτι άλλο από το αστρικό-συναισθηματικό-νοητικό μας σώμα ή μήπως το σύνολο αυτών; Και πολλά άλλα…

Καλημέρα, με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Η μνήμη σαφώς σχετίζεται με τη χρονική ροή και ως εκ τούτου δεν αφορά το Ένα, το Άχρονο, το Απόλυτο. Όπως έγραψα και παραπάνω, γι’ αυτό ακριβώς θέλησα να συζητηθεί το συγκεκριμένο θέμα, επειδή θέλησα να δείξω ότι η μνήμη και το συνώνυμό της, η ταυτότητα, το εγώ (όχι το υιικό, αλλά η προσωπικότητα) ανήκουν σε μια διαφορετική (κατώτερη) μορφή εμπειρίας της Ζωής. Γι’ αυτό και η κλασική θεωρία της μετενσάρκωσης (η επιβίωση της ατομικής μονάδας συνείδησης, έστω και με τη λήθη της πρότερης ταυτότητας) προσωπικά μου μοιάζει σα να αναφέρεται σε χαμηλότερα κραδασμικά επίπεδα.

Ο Ορομπίντο και ο Αουρομπίντο που γράφεις είναι το ίδιο και το αυτό πρόσωπο (Aurobindo), είχα αναφερθεί στη θεωρία του στη σελίδα 18 του τόπικ, όχι όμως με τόσο κατανοητό τρόπο όσο η Nada λίγο παραπάνω.

Μου θύμισες πάντως (μνήμη πάλι ε;) όταν σπούδαζα στο Μάντσεστερ και σε κάτι ραδιοφωνικές διαφημίσεις άκουγα τη λέξη «Μίτσελιν». Τι στην ευχή είναι αυτό το Μίτσελιν; αναρωτιόμουν. Ώσπου κάποια στιγμή κατάλαβα ότι ήταν τα ελαστικά Μισελέν, με αγγλική προφορά… Έλεος…

Ευχαριστώ κι εγώ με τη σειρά μου για την ωραία φωτογραφία.

Αγαπητέ μου τζίτζικα,

Επανερχόμενη, θέλω να σε ευχαριστήσω για μια ακόμη φορά για το e-book «Εισαγωγή στη Φαινομενολογία» του Σοκολόφσκι. Μα είναι εξαιρετικό, σαφέστατο και πολύ κατανοητό. Ξέρεις, προσωπικά η φαινομενολογία με ενδιαφέρει τόσο γιατί αντιδιαστέλλεται κατάφωρα στη θεώρηση του κλειστού κλωβού του νου και μιλάει για έναν αντικειμενικό κόσμο που βρίσκεται αυτόνομα έξω από την ατομική συνείδηση. Είναι μια πολύ διαφορετική θεωρία από αυτή που μας έχει συνηθίσει η σύγχρονη ροή τόσο της φιλοσοφίας όσο και της επιστήμης. Διαφορετικά, καταλήγεις κάποια στιγμή να σκεφτείς, σαν κάτι φίλους μου, ότι πραγματικά υπάρχει μόνο ο νους σου και ότι ο κόσμος γύρω είναι επινόησή του…

Όσον αφορά το χειμαρρώδες τελευταίο σου ποστ, αυτό που ουσιαστικά λες είναι ότι κάθε θεωρία είναι ένα κλειστό σύστημα και ως τέτοιο οφείλουμε να το αντιμετωπίζουμε. Μιλάς επίσης για τη σημασία της συνέπειας στους ορισμούς και θα συμφωνήσω απόλυτα, όμως έχω μια ερώτηση για σένα: τι είναι αυτό που κάνει τη φιλοσοφία φιλοσοφία; Από τι συνίσταται η φιλοσοφία; Και σε τι διαφέρει από τον αναστοχασμό, τη σκεπτικιστική διάθεση, την κατάθεση προσωπικής εμπειρίας, τις ασκήσεις επί (νοητικού) χάρτου;

Κατά τα άλλα, όλοι πάντα διαβάζουμε καλέ μου και αναρρωτιόμαστε, ευτυχώς. Νομίζω πως έτσι παραμένουμε υγιείς…

Καλή, υπέροχη εβδομάδα σε όλους, με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Προσθετω στοιχεια συμπληρωνων προηγουμενες παρατηρησεις σου.

quote:

---

Δηλαδή κατάλαβα ότι μόλις πραγματοποιηθεί η Δευτέρα Παρουσία θα αναστηθούν τα σώματα των νεκρών, μόνο που δεν θα είναι σαν τα γήινα φθαρτά, αλλά θα είναι δυνατά και άφθαρτα.

---

quote:

---

Αυτές οι συζητήσεις εύκολα μπορούν να οδηγήσουν οπουδήποτε.
Ας κρατάμε όμως στο νου μας ότι το θέμα είναι η μετενσάρκωση και οι σκέψεις μας καλό είναι να μην ξεφεύγουν πολύ.
Το μίσος (και άλλα ελαττώματα) που αναφέρεις Πλάτωνα ασφαλώς και δεν είναι κάτι που τελειοποιείται καθεαυτό. Η προσωπικότητα όμως επιδέχεται τελειοποίηση. Και στο πλαίσιο αυτής της εργασίας εννοείται ότι θα "απαλλαγούμε" από τα ελαττώματα, μετατρέποντάς τα μάλλον, παρά πετώντας τα (που;;).
Σχετικά με το θέμα τώρα. Μία πλήρως εξαγνισμένη προσωπικότητα και Εγώ μετέχουν της Αθανασίας του Πνεύματος, και υπό αυτήν την έννοια καθίστανται και τα ίδια Αθάνατα. Τα φθαρτά στοιχεία (χονδροειδή πάθη, ελαττώματα, υπερηφάνια κ.α. )έχουν αντικατασταθεί με λεπτότερα υψηλότερων δονήσεων.

Η Αθανασία νοείται ως συνέχεια της Συνειδητότητας σε κόσμους αντίληψης άλλων συχνοτήτων.
Σωστά λες, Πλάτωνα, ότι το φθαρτό δεν μπορεί να φτάσει το Άφθαρτο.
Οι φορείς όμως που διαθέτουμε μπορούν να εξαγνισθούν από τα φθαρτά στοιχεία και να καταστούν ικανοί να φθάσουν το Άφθαρτο και το Άχρονο.

---

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να ζητάς συγνώμη, ίσα-ίσα εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω για τις απαντήσεις, τις συμπληρώσεις και τις κατανοήσεις που προσφέρεις.

Ανέτρεξα στο Α΄Κορινθ. ΙΕ και στα άλλα χωρία που παραθέτεις, πολύ διαφωτιστικά, ευχαριστώ.

Παρ' όλα αυτά η ιδέα ότι η Δημιουργία θα παραμείνει εσαεί χωρισμένη σε έναν χώρο φωτεινό και σε έναν χώρο σκοτεινό, δεν μου αρέσει. Όχι ότι έχει σημασία, απλά το αναφέρω... Προτιμώ (και προσδοκώ) ένα διαφορετικό τέλος, όπου όλοι και όλα επιστρέφουν στην τάξη και στο φως.

Περιμένω με ενδιαφέρον τις απαντήσεις σου και στα άλλα ερωτήματα που έθεσα.

Καλημέρα και πάλι, με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Ο χειρισμός των ελαττωμάτων, Πλάτωνα,
είναι ένα σημαντικό θέμα, όχι όμως κάτι που έχω την διαδυκτιακή διαθεσιμότητα να το κουβεντιάσω αναλυτικά. Γι αυτό έγραψα:
"Αυτές οι συζητήσεις εύκολα μπορούν να οδηγήσουν οπουδήποτε.
Ας κρατάμε όμως στο νου μας ότι το θέμα είναι η μετενσάρκωση και οι σκέψεις μας καλό είναι να μην ξεφεύγουν πολύ".

Αναφερόμενη φυσικά στην δική μου διαθεσιμότητα, και όχι γενικότερα στην εξέλιξη του topic.
(Εξάλλου, γενικά είμαι της άποψης ότι συχνά οι "εκτός θέματος" σκέψεις μπορεί να είναι από αποκαλυπτικές έως μυητικές).

Αφού όμως επιμένεις... ας θυμηθούμε πόσο συχνά η ιστορία μάς έχει παρουσιάσει μεγάλους άνδρες (και γυναίκες) με μεγάλα ελαττώματα. Ας θυμηθούμε επίσης ότι τον "δράκο" άλλοι επιλέγουν να τον σκοτώσουν, άλλοι να ανέβουν στη ράχη του και να οδηγηθούν ψηλότερα...

Οι ρίζες των ελαττωμάτων δεν είναι παρά μία ισχυρή βουλητική ενέργεια. Η μορφή και η κατεύθυνση που παίρνει αυτή η ενέργεια, εξαρτάται από την επιθυμία και τη σκέψη του στοχαστή.
Έως εδώ. Νομίζω είμαι επαρκώς σαφής.

Αγαπημένη Unseen

quote:

---

τι είναι αυτό που κρατά όλα τα σώματα ενωμένα μέχρι την επόμενή τους ενσάρκωση; Πρέπει να υπάρχει κάτι που τα συνέχει, κάποιου είδους στέλεχος.
(...)
Εντέλει τι είναι αυτό που θεωρούμε ότι μετενσαρκώνεται,
τι είναι ψυχή;
Υπάρχει κάποια χωριστή ουσία ή δύναμη που συνιστά ψυχή;
Είναι κάτι άλλο από το αστρικό-συναισθηματικό-νοητικό μας σώμα ή μήπως το σύνολο αυτών;

---

Με συγχωρείς αλλά δεν είδα το ποστ σου χθες για κάποιον λόγο, πιθανότατα είχαμε ανοιχτή τη φόρμα συγγραφής συγχρόνως…

quote:

---

(Έγραψα στην φιλη UNSEEN, ορισμένα για τα φόβο, μα τα βρήκε ψυχοβγαλτικα. Σε φυσικο επιπεδο, όταν κατι τετοι γινεται, αισθανεστε να φευγει ένα βαρος από μεσα σας. Οσο πλησιαζεται στις πραγματικες αιτιες, μεγαλυτερα τα εμποδια που δημιουργει… ο εαυτος/εγω σας)

---

1. της κλασικής θεωρίας της μετενσάρκωσης

2. μιας διαφορετικής εκδοχής που προβλέπει την παλινδρόμηση ανάμεσα στα βασίλεια

3. μιας άλλης εκδοχής που πρεσβεύει ότι τότε μόνο ο άνθρωπος μετενσαρκώνεται ως η ίδια μονάδα συνείδησης, όταν επιτύχει κάποιο επίπεδο εξέλιξης στην τρέχουσα ζωή

4. τη μετεμψύχωση στη διάρκεια της ίδιας ζωής (walk-ins)

5. τη μετενσάρκωση με κάθε φορά νέο συνδυασμό παλαιότερων ψυχικών υλικών από διαφορετικές μεταξύ τους ατομικές μονάδες συνείδησης

6. την παραδοσιακή χριστιανική άποψη

7. την υλιστική θεωρία

8. τη θεωρία των παράλληλων (μετ)ενσαρκώσεων

Από αυτές έχουμε συνοπτικά εκ νέου αναφερθεί (και η συζήτηση συνεχίζεται) στις 1, 2, 3, 5 και 6.

Αυτά για να έχουμε έναν χάρτη πλοήγησης. Θα επανέλθω σύντομα με την 4η κατά σειρά θεωρία.

Καλημέρα, με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Προσωπικά έχω αποστασιοποιηθεί πλήρως από τέτοιες «ενορατικές» θεάσεις. Κρίνω ότι αφορούν εμένα μόνο όσο αφορούν οποιονδήποτε άλλον. Δεν με ενδιαφέρει ούτε τι ήμουν ούτε τι μπορεί να γίνω μετά από εδώ, οι θεωρίες είναι πολλές και η φύση μου δεν μου επιτρέπει να δω σφάλμα σε καμία. Αυτό που πραγματικά με ενδιαφέρει και με αφορά είναι να κάνω το καλύτερο που μπορώ και αντέχω τώρα, σε αυτήν εδώ τη ζωή. Έχω εμπιστοσύνη στη Νομοτέλεια και την Τάξη που ανέφερε η Nada. Το ένστικτό μου μού λέει ότι δεν χρειάζεται να έχεις την κατάλληλη γνώση για να «σωθείς» (όσο κι αν ο εγκέφαλός σου την αποζητά και γοητεύεται από τις διάφορες θεωρίες), χρειάζεται όμως να έχεις το κατάλληλο περιεχόμενο/ουσία/κραδασμό.

---

quote:

---

Υπαρχει μια θεωρια, (μετεμψυχωτικα) την ειχα ακουσει πριν πολλα χρονια από θεοσοφο φιλο, που ελεγε μεταξυ αλλων πως πεθαινοντας, γυρνα αναποδα το φιλμ της ζωης, και βλεπεις το τι εκανες, όχι μονο με τα δικα σου ματια, μα και με τα ματια αυτου που προκαλεσες κατι. Πχ αν προκαλεσες πονο, φοβο κλπ, θα αισθανθεις/νοιωσεις ακριβως το τι εκαναν οι πραξεις σου, σε εκεινο το σημειο της ζωης.

---

Ενδιαφέρον θεωρία και δίκαιη καθώς έτσι παίρνεις ακριβώς ότι έδωσες .

quote:

---

ΠΛΑΤΩΝΑΣ:Υπαρχει μια θεωρια, (μετεμψυχωτικα) την ειχα ακουσει πριν πολλα χρονια από θεοσοφο φιλο, που ελεγε μεταξυ αλλων πως πεθαινοντας, γυρνα αναποδα το φιλμ της ζωης, και βλεπεις το τι εκανες, όχι μονο με τα δικα σου ματια, μα και με τα ματια αυτου που προκαλεσες κατι. Πχ αν προκαλεσες πονο, φοβο κλπ, θα αισθανθεις/νοιωσεις ακριβως το τι εκαναν οι πραξεις σου, σε εκεινο το σημειο της ζωης.

---

Σωστή και ενδιαφέρουσα θεωρία.
Πολλές φορές αισθανόμαστε τον εαυτό μας και στην τωρινή ζωή σ' αυτή την κατάσταση υπο την μορφή τύψεων, οι άνθρωποι με ευαισθησίες που έχουν πέσει πολλές φορές άθελα τους σε επιπόλαια σφάλματα το καταλαβαίνουν καλύτερα.
Ο αδίστακτος άνθρωπος μόλις απαλλαγεί απο το υλικό του σώμα έρχεται αντιμέτωπος με τον άγνωστο ως τότε καλό εαυτό του με τα πιό δυσάρεστα επακόλουθα.
Όσα έκανες τόσα θα πάθεις.

quote:

---

Trithemius: Η θεωρία του Πλάτωνα έχει βάση μόνον σε άτομα που έχουν βιώσει εμπειρίες. Τι γίνεται όμως με τα βρήφη που πέθαναν πχ 2 ώρες μετά τη γέννησή τους;

---

Εννοείται οτι αφού δέν έχουν βλάψει τίποτα δέν υπάρχει γι'αυτά καμιά τιμωρία.

Περιφρασεως εισαγεται το ερωτημα, δηλ. αντι μιας λεξεως –ορισμος- χρησιμοποιεις περισσοτερες λεξεις για να εκφρασεις επι το σαφεστερον και παραστατικοτερον την εννοια του ορισμου, ομολογω λιαν επιτυχης περιφραση. Τι είναι αυτο που κανει τη φιλοσοφια φιλοσοφια, σημαινει ορισμο της φιλοσοφιας.
O ορισμος περιλαμβανει ορισμενο γενος και ειδος, το γενικο και ειδικο, παραδειγμα τι είναι ζωον ;; εμβιο (το γενος) δια κινησεως επιχωρων (το ειδος) δηλ. αυτο που ανηκει στο γενος των εμβιων οντων, διαφερων από τα αλλα εμβια οντα κατά το ότι εγχωρει εν κινησει. Η κινηση είναι η ειδοποιος διαφορα, η οριζουσα ειδος, δηλ.τι είναι ζωον.
Ο ανθρωπος είναι ειδος ζωου, διαφερων από τα αλλα ζωα κατά το ότι κεκτηται λογικην. Η λογικη είναι η ειδοποιος διαφορα η οποια οριζει τι είναι ανθρωπος, το «τι ην είναι» του ανθρωπου (αυτό που ηταν να είναι) δηλ. το συγκεκριμενο ειδος ανθρωπος οριζεται, σε σχεση με τα αλλα ειδη του γενους ζωον, εκ της λογικης.
Η διαφορα αυτή δεν εμφανιζεται συμπτωματικα (συμβεβηκος), δηλ ο ανθρωπος δεν ειναι κατά συμπτωση λογικο ον, αλλα αποτελει υπαρχον μονιμο χαρακτηριστικο. Μπορουμε αντιθετως να πουμε ότι ο ανθρωπος, κατά συμπτωση δεν είναι λογικο ον. Αυτό που κανει τον ανθρωπο να είναι ανθρωπος, είναι αυτό που δεν μπορει ο ανθρωπος να μην είναι, το τι ην είναι του ανθρωπου, δηλ. η λογικη παρουσια του ανθρωπου, η λογικη και νοερα φυσις. Αρκετα περι ορισμου.

Η φιλοσοφια είναι γνωση, την οποια αγαπαμε χαριν αυτης της ιδιας και χαριν της αληθειας, όχι λογω πρακτικης χρησιμοτητας ή επωφεληματος. Είναι αφηρημενη γνωση, πορρω απεχουσα των αισθησεων (=μακρυα), ασχολειται περι το ον καθολου και όχι περι τα καθεκαστα. Καθεκαστα, τα επι μερους μεριζομενα και αδιακοπως διχαζομενα επι τω απειρω. Τα επι μερους ειναι απειρα, γνωση του απειρου δεν υφισταται, διοτι γνωση του απειρου απειρος γνωση, οπωσδηποτε παραβατικη, δεν γινεται γνωστον τι γνωριζεται. Δηλ.εάν ακουστεον "γνωση απειρου", εδώ υπομειδιασαντες, γνωση του απειρου σημαινει παραβαση του απειρου, γνωση εκ παραβασεως ορων, αποβλητεα.
Επισης φιλοσοφια, θεωρητικη των αιτιων και πρωτων αρχων, οι αιτιες και πρωτες αρχες είναι η κατ' εξοχην γνωση, δια ταυτα και τουτων γνωριζεται ταλλα, και όχι αντιστροφα. Οσο περιοριζονται οι πρωτες αρχες, τοσο και ακριβεστερα η γνωση, όπως αριθμος ακριβεστερος σχηματος διοτι αθετος, δηλ. δεν εχει θεση.
Οι πρωτες αρχες και αιτιες δεν προβαινουν επ απειρον.Τελειωνουν εις πρωτην αρχην αυθυπαρκτος και πρωτην αιτιαν αναιτιος, η πρωτη αρχη είναι ελευθερη από την αναζητηση προηγουμενης αρχης. Δηλ. ελευθερος σημαινει ο εαυτου ενεκα και μη αλλου ων, δεν συγχεεται με το εαυτου ενεκα και αλλου μη οντος, δηλ. την σημερινη κατασταση φαντασματων, καθενας φαντασμα πληρες του εαυτου του. Η ανθρωπινη φυσις δεν είναι ελευθερα, καθως τελουσα υπο το κρατος της αναγκης, επομενως η φιλοσοφια μπορει να θεωρηθει ως μη-ανθρωπινη, θεια επιστημη.
Η ειδοποιος διαφορα, σε σχεση με τα αλλα ειδη επιστημονικης γνωσεως, είναι όλα αυτά που ειπαμε, δηλ. η φιλοσοφια υπαρχει χαριν αυτης της ιδιας, είναι προτιμητη για αυτην την ιδια και όχι υπηρετικη ή ποιητικη (=πρακτικη), εχεται της γνωσεως του καθολου και δεν επιδιωκει πρακτικο σκοπο, είναι η τιμιωτερα καθοσον εξηρτημενη εκ της πρωτης αρχης.

Η φιλοσοφια συμφωνα με τον Αρστ. συνισταται από τον αρχικο θαυμασμο, ο οποιος είναι πιστη ότι αγνοουμε, και τη μεταβολη του εξ αγνοιας θαυμασμου σε γνωση. Ασκησεις επι νοητικου χαρτου, προφανως είναι η λογικη πραγματεια, 26 σελιδες του πολυκροτου θεματος σου, στηριζονται επι της λογικης αναγκαιοτητος, αναστοχασμό, σκεπτικιστική διάθεση και κατάθεση προσωπικής εμπειρίας, μαλλον τα βλεπω ως διαλεκτικη δηλ. δεν ζητειται αποδειξις και το αναγκαιως εχειν. Πιστευω ότι νους αφιλοσοφητος, οικος ασκεπης, δηλ. όπως το σπιτι χωρις στεγη να το σκεπαζει, εκτιθεται στους καιρους και είναι δυσκολο να κατοικησει κανεις μεσα.

Φλυαρησα όμως αρκετα. Εσυ ποια γνωμη εχεις, για τις ερωτησεις που μου εκανες. Το ε-βιβλιο πραγματι είναι πολύ κατανοητο και προσιτο. Σιγα-σιγα, μη ξυπνησουν τα παιδια, οι φιλοι σου, αποτομα.

Χαίρομαι που ξαναβλέπω και κάποιους παλιούς φίλους, όπως τον snoopy και τον Trithemius.

Trithemius, αυτό που κάνουμε τώρα είναι μια συνοπτική ανακεφαλαίωση όσων έχουμε ήδη συζητήσει στο τόπικ μέχρι στιγμής. Η θεωρία των ακασικών αρχείων αναφέρθηκε στην προηγούμενη σελίδα ως «αντίπαλη», κατά κάποιον τρόπο, της «παραδοσιακής» θεωρίας της μετενσάρκωσης, υπό την έννοια ότι προσφέρει μια εναλλακτική εξήγηση στα επιχειρήματα υπέρ αυτής (αναδρομές, γλωσσολαλιά, ονειρικές ενθυμήσεις κτλ). Θυμάμαι πολύ καλά ότι στο παρελθόν είχες στηρίξει με μεγάλη επάρκεια τη θέση σου και είχες αναλύσει και άλλα ζητήματα, όπως η ιδεόσφαιρα κτλ., αν θέλεις να το ξανακάνεις συνοπτικά στην παρούσα φάση, είσαι πάντα ευπρόσδεκτος.

Φίλε μου ΠΛΑΤΩΝΑ, είσαι πάντα παραπάνω από ευπρόσδεκτος στις συζητήσεις μαζί μου. Το ότι δεν συμφωνούμε πάντα ή δεν είμαστε πάντα στο ίδιο μήκος κύματος δεν σημαίνει τίποτε παραπάνω από μία ακόμη ευκαιρία για τον καθένα μας να δούμε μια διαφορετική όψη του κόσμου… Νιώθω επίσης την ανάγκη να σε ευχαριστήσω που θέλησες να μοιραστείς προσωπικές σου εμπειρίες. Τις κρατώ με σεβασμό, έως τη στιγμή που θα μπορέσω να ωφεληθώ πρακτικά. Επί του παρόντος, η αναχώρηση σε μια (εσωτερική ή εξωτερική) έρημο, μολονότι αγαπώ τη μοναχικότητα, δεν είναι εφικτή.

Αγαπητέ μου τζίτζικα, θα μου επιτρέψεις να στοχαστώ λίγο επί των γραφομένων σου και να επανέλθω με τις δικές μου θέσεις. Το περιεχόμενο του ηλεκτρονικού βιβλίου, μολονότι εξαιρετικό, δυστυχώς δεν μπορεί να συζητηθεί σε ένα μέρος όπως το φόρουμ, το οποίο εξυπηρετεί κυρίως την αντιπαραβολή γνωμών και όχι τη φιλοσοφία.

Τέλος, επειδή έχω την εντύπωση ότι, αν συζητηθεί αυτή τη στιγμή η τέταρτη κατά σειρά θεωρία, πάλι δεν θα καταφέρουμε να της δώσουμε την απαραίτητη σημασία, λέω να περιμένω λίγο ακόμη.

Καλό μεσημέρι, με αγάπη,
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Δεν ξέρω αν παρακολούθησε κανείς τη χθεσινοβραδινή εκπομπή του Χαρδαβέλλα που είχε σαν θέμα «οι δρόμοι της ψυχής». Για όσο μπόρεσα να παρακολουθήσω, γιατί μερικές φορές είναι πολύ εισαγωγικά τα θέματα και τα βαριέμαι, ψάρεψα δύο ενδιαφέρουσες ομιλίες.

Η μία ήταν ενός παπά που ήταν στο πάνελ, του πατέρα Στυλιανού. Αυτός ανέτρεξε στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη και έκανε σαφή διαχωρισμό της ψυχής στην ουσία της (το «αληθώς ον») και τις ενέργειές της (ή εκδηλώσεις της). Έδωσε και δύο χαρακτηριστικά της ψυχής, ότι είναι αυτοκίνητος (δεν χρειάζεται κάποια άλλη δύναμη για να κινηθεί, να εξελιχθεί) και εθελότροπος (δηλαδή τρέπεται, αποκτά φορά κατά τη θέληση ή βούλησή της). Θέλησα να παραθέσω αυτά τα στοιχεία, γιατί τα βρήκα πολύ ενδιαφέροντα.

Η άλλη ομιλία ήταν η εναρκτήρια της εκπομπής. Μιλούσε κάποιος γιατρός σε βίντεο, δεν συγκράτησα το όνομά του, όμως είπε κάτι για τη φύση της ψυχής που προσωπικά θεωρώ σημαντικό: η ψυχή, είπε, έχει να κάνει με τη μνήμη, είναι μια αποθήκη μνημών, στην οποία συνεχώς προστίθενται μνήμες και εντέλει βγαίνει μια συνισταμένη.

Εξαιτίας αυτής της απλής φράσης, έχασα τον ύπνο μου για το υπόλοιπο βράδυ. Ίσως να θελήσουν ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ, η Nada, ο τζίτζικας ή κάποιος άλλος από τους φίλους εδώ, να με βοηθήσουν στα ερωτήματα που μου γεννήθηκαν. Είναι πολύ λογικό η ψυχή να είναι μια τράπεζα μνήμης και όσο το σκέφτομαι δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να είναι. Όλες μας οι εμπειρίες, μαζί με τις συναισθηματικές και άλλες φορτίσεις τους (οι χαρές μας, οι λύπες μας, οι πληγές μας), γράφονται εκεί, ανεξίτηλα. Και, ΠΛΑΤΩΝΑ, αυτός ο τύπος μνήμης καταργεί τον χρόνο και θα πω αμέσως γιατί.

Αν δεχθούμε την παραδοσιακή θεωρία της μετενσάρκωσης, σύμφωνα με την οποία μία μονάδα συνείδησης που συνδέεται/συναρτάται με μία ψυχή απλά αλλάζει σάρκινα ενδύματα από ζωή σε ζωή και συλλέγει εμπειρίες, κάθε φορά γίνεται/είναι η συνισταμένη των εμπειριών της, παρελθουσών και παρουσών. Αν σε μια προηγούμενη ζωή δεν ήξερε κάποιος πώς να αγαπά, για παράδειγμα, αλλά στην τωρινή ζωή το έμαθε, είναι σα να ήξερε από πάντα (και αυτό εννοώ λέγοντας «κατάργηση του χρόνου») πώς να αγαπά.

Επομένως η ψυχή, δεν είναι μόνο μια τράπεζα μνήμης αλλά είναι το γεωμετρικό άθροισμα, η συνισταμένη όλων των μνημών. Πώς όμως μπορεί η ψυχή να εξάγει μία συνισταμένη; Έχει ευφυΐα; Και τι είδους ευφυΐα, γιατί σύμφωνα με όσα λέμε μέσα εδώ, η ίδια μας η ψυχή μας οδηγεί σε εμπειρίες συχνά δυσάρεστες και απροσδόκητες, προκειμένου «να πάρουμε το μάθημά μας». Πρόκειται επομένως για μια ευφυΐα διαφορετική από εκείνη του νου. Είναι άραγε μια κοσμική/συμπαντική ευφυΐα;

Ή μήπως υπάρχει (μέσα στην ψυχή ή έξω από αυτήν) κάτι σαν ηλεκτρονικός χάρτης ή σαν πρότυπο/μήτρα, ένα λογισμικό που της υπαγορεύει τις διαδρομές που θα ακολουθήσει ώστε να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα; Πώς ξέρει κάθε φορά τι της λείπει και πώς θα κινηθεί για να το αποκτήσει;…

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

Επανέρχομαι στα ψυχοβγαλτικά μας. Σε θυμήθηκα χθες που διάβαζα κάτι, δεν ξέρω αν σε αφορά αλλά το παραθέτω γιατί ίσως (λέω, ίσως) σου φανεί χρήσιμο:

«…οι περισσότεροι ένιωθαν ότι όταν ήταν μικροί είχαν καταπιεστεί τόσο από τις οικογένειές τους όσο και από τους ιερείς τους και δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τα πρόσωπα που τους καταπίεσαν από τη θρησκεία, στο όνομα της οποίας τους είχαν καταπιέσει».

Δεν έχω κανέναν σκοπό να σε προσηλυτίσω, δεν πιστεύω με τον ορθόδοξο τρόπο ούτε η ίδια εξάλλου, νιώθω όμως ότι είναι αντίθετο στη φύση σου να βιώνεις έναν αρνητικά φορτισμένο χωρισμό από κάτι που αποτελεί το πολιτιστικό/κοινωνικό σου πρόσωπο. Ίσως βέβαια να κάνω λάθος. Εσύ ξέρεις καλύτερα για σένα τον ίδιο.

Αγαπητέ Trithemius,

Εμείς εδώ είμαστε, όποτε θέλεις να παρέμβεις, όπως ήδη είπα, είσαι ευπρόσδεκτος και αγαπητός.

Καλέ μου τζίτζικα,

Πολύ σωστές οι παρατηρήσεις σου για τη φιλοσοφία. Θα προσέθετα ότι είναι μια αναζήτηση απαντήσεων που συνεχώς καταργεί τα ίδια της τα όρια, χωρίς αυτό να της προσδίδει το χαρακτηριστικό της απειροσύνης.

Νομίζω πως αυτό είναι το βασικότερο χαρακτηριστικό της. Οι διαρκείς ερωτήσεις επί «των αιτίων και των πρώτων αρχών». Οι ερωτήσεις περισσότερο από ό,τι οι απαντήσεις.

Όλοι έχουμε ερωτήσεις για τα «μεγάλα ζητήματα της ζωής». Και του θανάτου. Τι κάνουμε μ’ αυτές; Τις θέτουμε, αρχικά προς συζήτηση. Τα εναύσματα που λαμβάνουμε από τις πρώτες συζητήσεις, αν είμαστε επιμελείς, θα μετατραπούν σύντομα σε προσωπική έρευνα, διάβασμα, αριθμοσοφία, αναγραμματισμούς κτλ. Σιγά-σιγά θα διαμορφώσουμε την πρώτη άποψη, την υποκειμενική μας γνώμη, την οποία έχουμε την τάση να αναγάγουμε σε αντικειμενική αλήθεια, σε πραγματικότητα.

Ο Άντλερ το ονόμαζε αυτό “as if”, «σαν να». Λειτουργούμε μέσα σε αυτό-οριζόμενες συνθήκες «σαν να» ήταν πραγματικότητα. Και είναι απαραίτητο αυτό, είναι απαραίτητο να πιστέψουμε ότι είναι πραγματικότητα, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούμε να παίρνουμε αποφάσεις. Και χωρίς αποφάσεις, τις οποίες προϋποθέτει κάθε μας πράξη, θα ακινητοποιούμασταν και θα πεθαίναμε.

Ταυτόχρονα όμως είναι καλό να ξέρουμε ότι είμαστε υποκειμενικοί στη θέαση και την αντιμετώπισή μας του κόσμου και ότι ουσιαστικά προβάλλουμε σε αυτόν τις δικές μας ιδέες. Γιατί έτσι παύουμε να είμαστε πλήρεις και αφήνουμε μέσα μας κενό για να αναδυθούν περισσότερες ερωτήσεις.

Για μένα, αυτό είναι το σημείο που ξεκινά η φιλοσοφία. Μέχρι τότε, όλα είναι αναστοχασμός, διαλεκτική, γοητευτικές νοητικές ασκήσεις.

Οι αρχιτέκτονες βάζουν όλη τους την τέχνη για να κάνουν αισθητικά ωραίο το μέρος του σπιτιού που είναι γεμάτο: τους τοίχους, τα πατώματα, τις οροφές. Εκείνο όμως που πραγματικά χρησιμοποιείται από το σπίτι είναι ο άδειος χώρος, το κενό ανάμεσα στους τοίχους, το πάτωμα και την οροφή. Οι τεχνίτες που δουλεύουν τον πηλό ή την πορσελάνη φτιάχνουν πιάτα και φλιτζάνια με ωραίες παραστάσεις, όμως, είναι ο άδειος χώρος μέσα στο πιάτο και το φλιτζάνι που εντέλει μας χρησιμεύει.

Το άδειο είναι πάντα πιο χρήσιμο από το γεμάτο. Και η φιλοσοφία είναι αυτό ακριβώς. Να μη λέει κανείς «αυτό είναι», μα να διευρύνει συνεχώς τον νου του, μέσα από τη λογική του και την υπέρβασή της, από κάποιο σημείο και μετά να διευρύνει την καρδιά του, εντέλει την ψυχή του, για να χωρέσει λίγο από αυτό που είναι τα πάντα και συγχρόνως δεν είναι τίποτα.

Συγνώμη για τη φλυαρία, η Κυριακή μεσημέρι μάλλον ευνοεί τον στοχασμό, αν δεν ευνοήσει τον ύπνο.

Καλό μεσημέρι
Unseen

Στον κόσμο του Πνεύματος είμαστε πάντα στην αρχή.

quote:

---

Φίλε μου ΠΛΑΤΩΝΑ,
Επανέρχομαι στα ψυχοβγαλτικά μας. Σε θυμήθηκα χθες που διάβαζα κάτι, δεν ξέρω αν σε αφορά αλλά το παραθέτω γιατί ίσως (λέω, ίσως) σου φανεί χρήσιμο:

---

Επανέρχομαι στα ερωτήματά σου Unseen,

quote:

---

Αν όμως μετά τον θάνατο του υλικού σώματος, ό,τι ανήκει στο αστρικό σώμα επιστρέφει στο αστρικό πεδίο, ό,τι ανήκει στο συναισθηματικό σώμα στο αντίστοιχο πεδίο και ό,τι ανήκει στο νοητικό σώμα στο αντίστοιχο πεδίο, τι είναι αυτό που κρατά όλα τα σώματα ενωμένα μέχρι την επόμενή τους ενσάρκωση;
Πρέπει να υπάρχει κάτι που τα συνέχει, κάποιου είδους στέλεχος. Είναι αυτό που περιγράφεις σαν «μόνιμα άτομα», τα οποία δρουν σαν μαγνήτης μεταξύ των σωμάτων μιας και της αυτής μονάδας ατομικής συνείδησης; Σκέφτομαι σε όρους της «κλασικής» θεωρίας της μετενσάρκωσης.
(...)
Εντέλει τι είναι αυτό που θεωρούμε ότι μετενσαρκώνεται, τι είναι ψυχή; Υπάρχει κάποια χωριστή ουσία ή δύναμη που συνιστά ψυχή; Είναι κάτι άλλο από το αστρικό-συναισθηματικό-νοητικό μας σώμα ή μήπως το σύνολο αυτών;

---

quote:

---

Unseen: «…οι περισσότεροι ένιωθαν ότι όταν ήταν μικροί είχαν καταπιεστεί τόσο από τις οικογένειές τους όσο και από τους ιερείς τους και δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν τα πρόσωπα που τους καταπίεσαν από τη θρησκεία, στο όνομα της οποίας τους είχαν καταπιέσει».

---

Διαφωνώ ... βασικά όχι με τον γιατρό αυτός τα συμπεράσματα του έβγαλε ... με τους ασθενείς.
Βασικά πρέπει να ορίσουμε ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΝΑ ΤΑ ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΤΙ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ. Τα συγκεκριμένα άτομα καταπιέζονταν (υποθέτω απο τους γονείς, τους δασκάλους, και τους ιερείς), πρώτα απ'όλα χωρίς δεύτερη κουβέντα υπεύθυνοι είναι οι ίδιοι οι καταπιεστές.
Τα ερωτήματα τώρα που γεννιούνται στην συνέχεια είναι :
Τί είναι θρησκεία?
Βασικά χριστιανισμός είναι για μένα μονάχα το πρόσωπο του Ιησού, έδωσε πουθενά ο Ιησούς σαφή εντολή για καταπίεση?
Άν την έντολή έδωσε κάποιος άλλος ας πούμε άγιος πόσο κοντά βρίσκεται στον Ιησού και την διδασκαλία του, ήταν πραγματικός χριστιανός ή κάποιος συμφεροντολόγος εκπρόσωπος του χριστιανισμού την εποχή του?

quote:

---

Επομένως η ψυχή, δεν είναι μόνο μια τράπεζα μνήμης αλλά είναι το γεωμετρικό άθροισμα, η συνισταμένη όλων των μνημών. Πώς όμως μπορεί η ψυχή να εξάγει μία συνισταμένη; Έχει ευφυΐα; Και τι είδους ευφυΐα, γιατί σύμφωνα με όσα λέμε μέσα εδώ, η ίδια μας η ψυχή μας οδηγεί σε εμπειρίες συχνά δυσάρεστες και απροσδόκητες, προκειμένου «να πάρουμε το μάθημά μας». Πρόκειται επομένως για μια ευφυΐα διαφορετική από εκείνη του νου. Είναι άραγε μια κοσμική/συμπαντική ευφυΐα;

Ή μήπως υπάρχει (μέσα στην ψυχή ή έξω από αυτήν) κάτι σαν ηλεκτρονικός χάρτης ή σαν πρότυπο/μήτρα, ένα λογισμικό που της υπαγορεύει τις διαδρομές που θα ακολουθήσει ώστε να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα; Πώς ξέρει κάθε φορά τι της λείπει και πώς θα κινηθεί για να το αποκτήσει;…

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr