Αγαπητέ και άγνωστε συνδαιτυμόνα kost δεν είναι ορθή πρακτική να προβαίνει τις εις αυθαιρέτους κρίσεις μειωτικές δι εν πρόσωπον και εν συνεχεία να ζητεί υπό του αυτού προσώπου την συνδρομήν του εις την εξήγησιν τινών λεγομένων του διότι με τον προκληθέντα εκνευρισμόν εκ της αυθαιρέτου κρίσεως δεν θα απαντήσει ορθώς ή με τον τρόπον που θα ήθελεν ή που θα απήτει η ερώτησις. Εν συνεχεία ή μη ορθή απάντησις δύναται να εκληφθεί ως αδυναμ΄λια του προοσώπου αυτού και η όλη καταστασις αποτελεί αν πα΄ραδειγμα εκεινου που κοινώς ονομάζεται αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δηλαδή αμφισβητούμε τα λεγόμενα τινός , τον εκνευρίζομεν με μιαν προσβολήν δια να μην δύναται να απαντήσει ορθώς και εν συνεχεία του χρεώνομεν την λανθασμένη απάντησιν που επροκαλέσαμεν! Η τακτική αυτή θα ήτο ευφυής αν ήμεθα αντίπαλοι αλλά δεν είμεθα διότι δεν έχομεν συγκρουόμενα συμφέροντα εις τινά τομέα δια να διαχωρίσωμεν, εξ όσων γνωρίζω. Συνεπώς φιλικά σας συνιστώ να μην το επαναλάβετε εάν ειλικρινώς ζητείτε την διασάφησιν φράσεως τινός ή λεγομένων μου, διότι δεν θα απαντώ δια τον λόγον αυτόν και όχι διατί δεν θα ημπορώ να απαντήσω. Η ευθύνη θα είναι δική σας. Αν εκφράζατε απορίαν δια την χρήσιν της καθαρευούσης θα ηδύνασθο να ερωτήσετε και περί αυτού το οποίον όμως δεν επράξατε βασιζόμενος στο ιδικόν σας αυθαίρετον συμπέρασμα. Απορίας άξιον εστί επομένως πως και δεν έχετε ετοίμην την απάντησιν ήδη και περί του ερωτήματος που μόλις εθέσατε.
περί του αν διαβάζονται ή όχι τα μηνύματα δεν είναι νομίζω πρέπον να απασχολεί υμάς ή ημάς (εκτός και είσθε διαχειριστής και ενδιαφέρεστε απλώς δια την επισκεψιμότητα και ουχί δια την ουσία των γραφομένων) διότι σκοπός είναι η μελέτη των και αύτη ευρίσκεται εις τον αντίποδα της "ευκολίας" όπως είπον και εις προγενέστερον μήνυμα.

Η φράσις μου περί της λογικής η οποία ενυπάρχει εις πάσαν επιστήμην είναι σαφής. Εις πάντα άνθρωπον ενυπάρχει η ικανότης προς λογικήν κρίσιν ασχέτως αν λειτουργούσι τα αισθητήρια πλήρως. Ακόμη και εν τη κοιλία της μητρός του το έμβρυον κάμνει διακρίσεις και επιλέγει. Όταν πχ. ωθεί την κοιλίαν της μητρός του ή όταν επιλέγει το εν ή το άλλον πλευρόν ή όταν χαίρεται ακούον την φωνήν της μητρός του όλα αυτά είναι αποδείξεις ότι κάμνει διακρίσεις. Η διάκρισις γίνεται μεταξύ δύο στοιχείων και επιλέγεται το εν με αυτόματον σχεδόν τρόπον. Δια να κάμνει το έμβρυον διακρίσεις σημαίνει ότι υφίσταται και έμφυτος κριτική ικανότης βασιζομένη εις αρχετύπους ιδέας-παραστάσεις ως η ιδέα της συνδέσως του πόνου μετά του κακού, του αποφευκτέου. Ομοίως υφίστανται και άλλαι ανάλογαι έμφυται παραστάσεις αι οποίαι έχουσι την αφετηρίαν των εις την προ συλλήψεως κατάστασιν του εμβρύου. Το πόθεν ήλθον και πως ενεφυτεύθησαν είναι άλλο θέμα όχι του παρόντος. Οι έμφυται αυταί ιδέαι συνεχίζουσιν και μετά την γέννησίν του και το όλον σύστημα κρίσεως διαμορφούται συνεχώς και αναδιαμορφούται με τρόπον ώστε να ανταποκρίνεται σε όλον και περισσοτέρας περιπτώσεις ερεθισμάτων. Τούτον είναι προφανές θεωρώ. Εκείνον που δεν είναι προφανές εις πολλούς είναι το γεγονός ότι κάθε συναίσθημα είναι αποτέλεσμα κρίσεως, κριτικού διαχωρισμού ενός στοιχείου από έτερον. Πχ η ωραία οσμή των ανθέων δεν χρειάζεται να μας διδάξει τις ότι είναι ωραία αλλά αυτομάτως έχομεν την τάσιν να την θεωρούμε ούτως επειδή κάτι ενεργοποιείται εντός ημών το οποίον εκ της εμφύτου κριτικής ικανότητος το αναγνωρίζωμεν ως καλόν διότι προάγει την επιβίωσιν. Η οσμή σηπωμένων υλών ή καυστικών υλών ουδόλως χαρακτηρίζεται επιθυμητή και αυτομάτως λαμβάνει αντίθετον χαρακτηρισμόν. Ομοίως και οι συνδυασμοί μορφών, χρωμάτων , ήχων , υφών, γεύσεων κλπ. Γενικώς τα πάντα όσα αισθανόμεθα. Πέραν της αυτομάτου κρίσεως υπάρχει και η διδασκομένη. Εις ενδιαμέσους περιπτώσεις ερεθισμάτων ουδετέρων τρόπον τινά τα θεωρούμεν καλά ή κακά αναλόγως της πείρας ημών. Δια τούτο και η εκτίμησις της ωραιότητος ενέχει και υποκειμενικήν πλευράν. Η τέχνη μπορέι να θεωρηθεί και ως η διαχείρισις της ωραιότητος κατά μία έννοια. Η επιστήμη ομοίως. Η ανακάλυψις γίγνεται όταν τις συλλάβει μιαν πιο ολοκληρωμένην εικόναν του σύμπαντος και προβλέψει πχ. ένα σωματίδιον ή φαινόμενον. Ο καλλιτέχνης ομοίως αν συλλάβει την έννοιαν της ωραιότητας εις βαθυτέραν σύλληψιν από τινά άλλον ή από τους περισσοτέρους ανθρώπους δύναται να προξενεί βαθέα συναισθήματα εις τον θεατή ή απολαυστήν του έργου του ο οποίος θα μαγεύεται κυριολεκτικώς και δεν θα δύναται να εξηγήσει τι είναι εκείνο που το μαγεύει. Η χρήση της χρυσής τομής πχ. εις του αρχαίους ναούς είναι μία από τις περιπτώσεις όχι η μοναδική και ίσως να μην είναι και η σπουδαιοτέρα διότι υπάρχουσι πλήθος αναλογιών με ανάλογες επιδράσεις. Δε θα ήτο άστοχον να έλεγε τις ότι οι τέκτονες οφείλουσι να αντικαταστήσουν την ονομασίαν περί του Υπερτάτου Όντος και να λέγεται αντί ο Μέγας Αρχιτέκτων του Σύμπαντος το ορθότερον ο Μέγας Καλλιτέχνης του Σύμπαντος, διότι η ωραιότης είναι ο αρχαίος Έρως ο συνεκτική δύναμις των πάντων. Δια τούτο και σπουδαιότερος είναι ο τρόπος συνδυασμού όλων αυτών προς το επιθυμητόν αποτέλεσμα. Διότι και εις την χρήσιν των θα ίδωμεν λάθη τα οποία δεν είναι πάντοτε λάθη αλλά εσκεμμένες αποκλίσεις λόγω ανωτέρου νόμου εις τον οποίον υπακούουν και τον οποίον ενεργοποιούν. Αν πχ. οι περισσότεροι θεωρούν ότι ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται διαφοράς χιλιοστών σε ένα οικοδόμημα ως ο Παρθενών που είναι δεκάδες μέτρα το μήκος του δε θα λάβει μέριμνα δια τα αποκλίσεις αυτάς ενώ αντιθέτως άλλος που γνωρίζει το μυστικό θα λάβει τα μέτρα και με τις αφανείς αποκλίσεις θα επιτύχει την εντύπωσιν εις τον εσωτερικό κόσμον του θετού εκείνου που επιθυμούσε σε αντιθεσιν με τον πρώτον που απλά θα χρησιμοποιήσει την χρυσήν τομήν. Η "αφανής αρμονία κρείττων της εμφανούς" κατά τον Ηράκλειτον.
Είναι ισχυροτέρα επειδή δρα επί λεπτοτέρου πεδίου αφανούς εις την συνήθη συνείδησιν του ανθρώπου.
Το συναίσθημα παράγεται από κρίσεις οι οποίαι εξ ορισμού δεν δύνανται να είναι μη λογικαί διότι είναι τοιαύται εις το έσχατον επίπεδον, το έμφυτον ως αποσκοπούσαι εις την επιβίωσιν του όντος. Εκείνο που δύναται να είναι μη λογικόν είναι ο συνδυασμός των δεδομένων που κάνουν οι εξωτερικοί παρατηρηταί δια κρίσεις άλλου λογικού όντος χωρίς να γνωρίζουσι όλα τα δεδομένα που αυτό διαθέτει και υπό την ιδίαν μορφήν.
Πχ όταν τις ιδεί να ερωτοτροπεί το αγαπημένον του πρόσωπον με άλλο υφίσταται εσωτερικήν αναστάτωσιν λόγω της πληροφορίας αυτής (οπτικής) διότι κρίνει ότι θα απωλέσει την "ευτυχίαν του". Προκειμένου να την προστατεύσει ενεργεί επί τη βάσει της ιδίας αρχής της αυτοσυντηρήσεως και τότε αποκαλύπτεται πόσο είχε εργασθεί εσωτερικώς με την γνώσιν του εαυτού του.Ίσως φαινομενικώς να είναι παράλογαι οι ενέργειές του επειδή ο εξωτερικός παρατηρητής δεν γνωρίζει την εσωτερικήν δομή της κριτικής λειτουργίας του. Το αυτό και εις πάσαν άλλη περίπτωσιν.
Όμως δεν υφίσταται παραλογισμός δια το ίδιον το ον και εις μάτην επιχειρεί τις να το πείσει περί του αντιθέτου. θα ωφελούσε αν προσπαθούσε να ανιχνεύσει την διαμορφωθείσαν δομήν της κριτικής λειτουργίας του και την ορολογία του ώστε να ομιλούν την ίδιαν γλάσσαν παρά να τον καλεί σε ένα είδος αυτοκτονίας νοητικής , που είναι η απάρνησις του εαυτού του χάριν ... τίνος; του ψυχολόγου; του ιερέος; της ερωμένης;
Ο άνθρωπος ακόμη και αν δείξει ότι απαρνείται τον ευατόν του στην ουσία δεν τον απαρνείται ποτέ αλλά εξακολουθεί να έχει την ιδίαν κριτικήν ικανότητα και λειτουργία. Ο μόνος τρόπος να μεταβληθεί αύτη είναι η πληροφορία η οποία εισέρχεται είτε ως μόρφωσις είτε ως εμπειρίαι κατά το διάστημα που υποκρίνεται ότι μετεβλήθη.
Εδώ έρχεται και η πίστις εις την συζήτησιν. Η θεωρούμενη "πίστις" πολλάκις είναι ψευδής. Συνήθως είναι ψευδής και είναι φυσικόν τοιούτον τι. Ο άνθρωπος δεν εγεννήθη δια να αυτοκτονεί νοητικώς αλλά δια να επιβιώνει. Δια να επιβιώσει ακολουθεί τα λεγόμενα των γονέων του, ιερών κλπ. μέχρι του σημείου πυ δεν τον θίγουν και υποκρίνεται πίστιν όπως και ο ερωτευμένος υπόσχεται παντοτινή αγάπη. Το παιδίον αν αγαπά τους γονείς του δέχεται τα λεγόμενά τους αλλά λόγω της αγάπης του προς αυτούς επειδή το αγαπούν και αυτοί. Δεν τα έχει εξετάσει ούτε και τα αποδέχεται συνήθως μόλις αναπτυχθεί η κριτική ικανότης του. Αν το βασανίζουν φυσικά και δεν τα δέχεται αλλά υποκρίνεται συνειδητά ή επαναστατεί, που είναι και το φυσικότερον. Αν το αγαπούν υποκρίνεται μεν αλλά ασυναίσθητα. Η αγάπη αύτη βεβαίως και αυτή μπορεί να είναι συμφεροντολογική αλλά ας μην το αναλύσωμεν σε αυτό το σημείο διότι δεν πρόκειται περί συμφέροντος εις κάτι απτόν απαραιτήτως αλλά εις συναισθηματικήν αποδοχήν κυρίως. Το αυτό πολλάκις ισχύει και εις τον έρωτα. Οι πιστοί επομένως λόγω αυτών των λόγων "πιστεύουν όπως τα βρήκαν" όχι επειδή έχουν πεισθεί όπως θα ήτο και το ορθόν. Το αυτό ισχύει και εις την επιστήμην και πανταχού. Αν κατά το διάστημα της υπόκρισης έρθουν σε επαφή με εμπειρίες και πληροφορίας που αναδιαμορφώνουν ριζικά την κριτική λειτουργία τότε η "πίστις" γίνεται διαφορετική. Επί άλλης βάσεως μη υποκριτικής. Ομοίως και αν ασκήσει λογικήν έρευναν και πεισθεί.
Οι πλείστοι των επιστημόνων δεν εξετάζουν ότι θεωρείται προφανές και αληθές από την πλειονότητα έως την στιγμήν που τις θα υποδείξει μετά ορισμένων στοιχείων το αντίθετον και θα θραύσει την βεβαιότητα αύτη εις ένα μέρος της κοινότητος. Εάν η επιστημονική κοινότητα αποδέχεται πλάνας ως αληθείας δεν δύναται να το αποδείξει τις παρά μόνο μέσω των μεθόδων που οι ίδιοι θεωρούν αποδεκτάς και λογικάς.
Εις πάντας ανθρώπους κατά τα ανωτέρω υφίστανται όλαι αι ενέργειαι τόσον της λογικής όσον και των συναισθημάτων που απορρέουν από αυτήν. Η έμφασις όμως δίδεται διαφοροτρόπως ανάλογα με την ιδιοσυστασίαν καθενός. Πχ. η διαπίστωσις ότι μας αγαπά πρόσωπον που θεωρούμεν αξιόλογον και αγαπητόν από ημάς μας γεμίζει ευφορίαν και θέλομεν το συντομότερον να συνδεθώμεν μετ΄αυτού ειδικά εις την εφηβίαν και εις την πρώτην σχέσιν. Αν όμως έχομεν ήδη πολλάς αναλόγους εμπειρίας η έμφασις δίδεται εις λεπτοφυστέρας αποχρώσεις του ενδιαφέροντος. Δηλάδη αναζητώμεν τον λόγον δια τον οποίον μας αγαπά διότι δεν θέλωμεν πχ. απλά την σωματικήν ηδονήν διότι ήδη διεπιστώσαμεν ότι αύτη δεν ήτο η ευτυχία όπως την ανεμέναμεν. Αναγκαζόμεθα εκ των πραγμάτων να αναθεωρήσωμεν την κριτικήν μας λειτουργίαν όπως και με κάθε εμπειρίαν άλλωστε και να θέσωμεν τον στόχον εις υψηλότερον πεδίον. Και πάλιν όμως δεν αλλάσσει ο κανών ότι το συναίσθημα είναι αποτέλεσμα λογικής κρίσεως αυτομάτου σχεδόν. Η θέα ενός ενδιαφέροντος προσώπου και η ανταπόκρισίς του διατί μας προκαλεί ευφορία; Επειδή συνδέομεν μετ΄αυτού (το οποίον ήδη έχομεν μερικώς αξιολογήσει) εικόνας εκ της φαντασίας μας ευνοϊκάς δια το μέλλον. Η λεγομένη "επένδυσις" σκέψεων και συναισθημάτων. Η διάψευσις των φαντασιών μας προκαλεί πόνον και δεν θέλωμεν να τον αισθανθώμεν. Το σφάλμα εις τον ούτως σκεπτόμενον δεν ευρίσκεται εις το ότι δεν θέλει να αισθανθεί τον πόνον της διαψεύσεως αλλά εις το ότι θεωρεί ότι δύναται να παραμείνει η κατάστασις ως έχει και ότι δεν χρειάζεται να εξετάσει αν είναι αληθής ή όχι η διάψευσις. Φαίνεται να λειτουργεί ως μη λογικόν ον επί έν διάστημα αλλά δεν είναι ακριβές τοιούτον τι επειδή έχει μεταβληθεί το ον και η βαρύτητα την οποία αποδίδει εις τα παραμέτρους της ζωής του αλλά και πάλι λογικά λειτουργεί.
Ίσως το δυσκολότερον σημείον εις τα ανωτέρω είναι το να βεβαιωθεί κανείς ότι το συναίσθημα είναι παράγωγο λογικής κρίσεως διότι φαίνεται ως να λειτουργεί ανεξαρτήτως εις τους περισσοτέρους ενώ το αντίθετον συμβαίνει. Εις πάντας ανθρώπους. Ως λέγομεν "συναισθηματική νοημοσύνη" θα ημπορούσαμε να είπωμεν και "νοητικός συναισθηματισμός". Μία μαθηματική αναλογία είναι η απόστασις του σημείου Γ η οποία είναι απόστασις Β μονάδων από το Α σημείον (επί μίας ευθείας) η οποία είναι ταυτοχρόνως απόστασις Α μονάδων από το σημείον Β. Ο νους είναι ο γεννήτωρ του συναισθήματος και όταν τις συνειδητοποιήσει αυτό το σημείον ενοποιεί αυτά τα δύο φαινομενικώς ανεξάρτητα στοιχεία εντός του εις ένα. Είναι εν είδος μυήσεως η πληροφορία αύτη όταν την αποδεχθεί δια λογικής εξετάσεως ο άνθρωπος. Πάσαν ιδέαν άλλωστε την οποίαν αποδέχεται δια λογικής ερεύνης μυεί αυτόν εις μεγαλυτέρας ή μικροτέρας μυήσεις ανάλογα με την ιδέαν και την περίστασιν.

Ε δεν υπάρχει λόγος να χαλιέσαι που δεν αποδεικνύει η θρησκεία την ύπαρξη ψυχής. Η θρησκεία βασίζεται σε πίστη. Τώρα για κάτι απατεώνες ψυχίατρους / ψυχολόγους οι οποίοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι α. δεν υπάρχει ανθρώπινη ψυχή και β. ότι αυτό αποδείκνύεται επιστημονικά (από ποιόν αποδεικνύεται και πως;... από τον J.C. Reil ή τον Wilhelm Wundt;) και ότι όλο αυτό είναι και "επιστήμη" το οποίο εντάσσεται στην ιατρική ως ειδικότητα, αλλάζει το πράγμα.

Καλό θα ήταν οι "επαγγελματίες ψυχικής υγείας" να σκεφτούν την αλλαγή καριέρας από τώρα.