ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ:

ΑΜΙΛΛΑ Η ΜΗ-ΔΡΑΣΗ ;

Εισηγητής: Κωνσταντίνος Δούκας
"Διεθνής Σχολή του Χρυσού Ροδόσταυρου"

Ομιλία στα πλαίσια του πανελληνίου συμποσίου που διοργάνωσε η ΚΙΝΗΣΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΩΝ ΟΜΑΔΩΝ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΚΦΡΑΣΗ

(ΕΙΣΑΓΩΓΗ)

Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι,

Φωτίσαμε από πολλές πλευρές την Ολυμπιακή Ιδέα.
Είναι βέβαιο ότι σήμερα, με τη συνειδητή συνοικοδόμησή μας, δίνουμε μια ισχυρή ώθηση στο να τελεστούν, στη χώρα που τους γέννησε, μοναδικοί μέχρι τώρα Ολυμπιακοί αγώνες, με την αναγνώριση της βαθύτερης ουσίας τους.
Εμείς θα αναφερθούμε, όπως το γνωρίζετε ασφαλώς από τις άλλες επικοινωνίες μας, στο "τι πράττω εγώ, εδώ και τώρα".
Ένας οδοιπόρος του Ροδόσταυρου έχει δύσκολο έργο να επιτελέσει. Όταν ξεκινά, κουβαλά στο δισάκι του μόνο λίγο ψωμί, νερό και αλάτι.
Στην πορεία διαπιστώνει γύρω του το άσπρο-μαύρο, την αλληλοαναίρεση των αντιθέτων, πως ότι γεννιέται μεσουρανεί και μετά πεθαίνει. Ενεργοποιώντας παλλόμενο τον ιερό πυρήνα μέσα του και απ’ αυτόν αντλώντας, πασχίζει συνειδητά, καθημερινά, να μεταλλάξει τον φορέα του, κύτταρο το κύτταρο, ώστε να μπορεί να έχει, χωρίς μεσολαβητές, την άμεση σύνδεση με τη χώρα του Απόλυτου. Και κάθε τόσο αναφωνεί : «Όχι το δικό μου αλλά, το δικό Σου θέλημα να γίνει!»
Με μια τέτοια στάση ζωής τι σχέση μπορεί νάχει με ανταγωνισμούς και νίκες και κότινους ; Γιατί η πεμπτουσία του Ολυμπισμού είναι το υγιές αγωνιστικό πνεύμα, το ευ αγωνίζεσθαι.
Και όμως, θα δείξουμε ότι έχει. Στερεώνουμε λοιπόν τα τέσσερα κόκκινα ρόδα στο καπέλο μας και ξεκινούμε.

---------------------------------------------------------

(ΟΛΥΜΠΙΑΚΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ)

Είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθεί ο σημερινός άνθρωπος στο πνεύμα των τότε Ελλήνων. Ας εστιαστούμε ωστόσο σε μερικές καίριες λεπτομέρειες για την Ολυμπιακή θρησκευτική, ας μη το λησμονούμε, γιορτή και τους αγώνες που την πλαισίωναν.

---------------------------------------------------------------

(ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΗΜΕΡΑ)

Είναι λοιπόν αδιανόητη σήμερα μια τέτοια συμπεριφορά συνεύρεσης και συναδέλφωσης των αντιπάλων. Ακόμη περισσότερο αυτή η ζύμωση και η συμπόρευση θρησκευτικών δρώμενων από τη μια και ζωής των άκρων από την άλλη. Άνθρωποι και Ζευς, Πατέρας θεών τε και ανθρώπων, αλληλοστηρίζονταν σε ένα συνεχές αδιαπραγμάτευτο πάρε-δώσε.
Ο προσεκτικός στοχαστής βλέπει ξεκάθαρα τις διαφορές με τους σημερινούς αγώνες. Μετά την εμπνευσμένη επανίδρυση από τους Κουμπερτέν και τους Βικέλες, αργά αλλά σταθερά η εμπορευματοποίηση πήρε το πάνω χέρι. Όσο για πολεμική εκεχειρία, καλύτερα ας μη γίνει λόγος. Κάποια ίχνη ιερότητας μπορούν να ανιχνευθούν στην αφή και τη μεταλαμπάδευση της φλόγας χάρη και στην εμπνευσμένη δημιουργικότητα της κυρίας Χορς.
Στην ουσία δεν συνδεόμαστε πλέον με το 884 ή το 776 π.Χ. και τους κλασικούς Ελληνικούς χρόνους, αλλά με τους Ρωμαϊκούς χρόνους, όταν βαθμιαία το υψηλό αγωνιστικό πνεύμα αντικαταστάθηκε από την ταπεινή έφεση επίδειξης. Όλα γύρω μας διπλά. Ο Ερμής από αγγελιοφόρος των Θεών έγινε Ερμής του εμπορίου. Ο Χρυσός του Πνεύματος έγινε κρύος, στερεοποιημένος για αποθησαύριση και καταπίεση.
Με τους Ολυμπιακούς αποδείχνεται ότι και ο πόλεμος και ο θάνατος είχαν τότε άλλη διάσταση, μιλούμε όχι μόνον για «ευ αγωνίζεσθαι», αλλά και για «ευ πολεμείν» και για «ευ θνήσκειν»
Ο σημερινός ανταγωνισμός σε όλα τα επίπεδα έχει μια απίστευτη αγριότητα.
Σήμερα δεν μπορούν να διατρέξουν τη γη οι κήρυκες της ειρήνης, θα σκοτωθούν πριν λαλήσουν. Από τους μεν γιατί θα υπάρξει υποψία ότι είναι μεταμφιεσμένοι αντάρτες, ζωσμένοι με εκρηκτικά. Από τους δε γιατί «στον ανταρτοπόλεμο ότι κινείται αποτελεί στόχο».
Έχει άλλη υφή ο πόλεμος. Είναι τυφλός, είναι γενοκτόνος, σκοπός είναι η μεγιστοποίηση του αφανισμού. Η εξάλειψη των ιδεών και των πιστεύω δια της εξάλειψης των φορέων τους. Οι ιδέες δεν μάχονται άλλες ιδέες, δεν υπάρχει χρόνος γι’ αυτό, αλλά μάχονται κορμιά. Ιδέες κατά κορμιών, κορμιών του αντίπαλου στρατόπεδου ή ακόμη και φίλιων αρκεί να είναι περισσότεροι οι εχθροί που θα σκοτωθούν μαζί.
Οι ιδεολογίες στριφογυρίζουν περί το βιοτικό επίπεδο. Όλα αξιολογούνται σε οικονομικά μεγέθη. Η αυτοβελτίωση της τσέπης. Πολύ αργά αποκαλύπτεται πως ήταν η ρημάδα τρύπια.

-----------------------------------------------------------------

(ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ)

Μεγάλη ευκαιρία για την ανθρωπότητα οι Ολυμπιακοί στην Ελλάδα. Ίσως χάθηκε κατά ένα μέρος. Μπορούσε να είναι το πρότυπο, το ιδεατό. Φταίμε κι εμείς. Μπορούσε να προκληθεί παγκόσμια εγρήγορση με διάχυση ευφυών, φωτεινών δράσεων σε μια συνάντηση των αξιών του Πάντοτε με το Τώρα, από κάθε λογής δημιουργούς, καλλιτέχνες, ποιητές, τραγωδούς, επιστήμονες, συγγραφείς, διατρέχοντες τις ηπείρους δίκην κηρύκων. Αντ’ αυτού έγινε αγώνας δρόμου για αποφυγή της διαπόμπευσης λόγω καθυστερήσεων. Οι άνθρωποι της τελευταίας στιγμής.
Φταινε όμως και οι άλλοι. Η διεθνής συγκυρία των ανηλεών σφαγών. L’ etat c’ est moi ή Apres moi le deluge. Αντί της εκεχειρίας ο φόβος της τρομοκρατίας. Της Κρατικής ή της άλλης ; οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους. Επικρατούν οι ξύλινοι λόγοι, που έχουν όμως πραγματικά αποτελέσματα : αίμα και θάνατο.
Οι ελπίδες μου μετατίθενται στην άλλη Ελλάδα, τη μικρή, την Κύπρο μας, που μόλις γλύτωσε παλληκαρίσια από του χάρου τα δόντια. Κάποτε θα γίνουν εκεί οι Ολυμπιακοί. Και θα είναι τέλειοι. Η φλόγα θα διατρέξει τον πλανήτη μαζί με τους κήρυκες της εκεχειρίας. Δεν θα είναι μόνο η Κύπρος απρόσβλητη. Αλλά θα επικρατήσει παντού εκεχειρία. Η μυσταγωγία της Χορς ή της διάδοχης μαθήτριάς της δεν θα πάει ακόμη μια φορά χαμένη

-------------------------------------------------------------------------

(ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΒΕΛΤΙΩΣΕΙΣ)

Αν σκεφτούμε λίγο ως Έλληνες, μπορούμε να αποδώσουμε σε αυτούς τούτους τους σύγχρονους αγώνες μια απτή ώθηση προς το «ευ αγωνίζεσθαι» με πολύ απλά πρακτικά μέτρα.
Προτείνουμε την κατάργηση των πινάκων ρεκόρ : εθνικών, Ευρωπαϊκών, παγκόσμιων. Μόνο τα ατομικά ίσως χρειάζονται, για να παρακολουθεί ο καθένας τι τον βελτιώνει και πόσο. Οι νικητές αναδεικνύονται στους αγώνες, προκριματικούς και τελικούς : ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα. Έτσι αποφορτίζεται όλη αυτή η λυσσαλέα ένταση που φέρνει στα στάδια τα αναβολικά, στους αθλητές το συνεχές άγχος, τον έλεγχο του αθλητισμού από τις βιομηχανίες και το Κεφάλαιο.
Ας καταργήσουμε το off-side στο ποδόσφαιρο. Θα μπαίνουν βροχή τα γκολ. Ε, λοιπόν ; όλοι δεν θέλουν θέαμα ; έτσι αναδεικνύεται με διαφορά ο καλύτερος και δεν γίνεται σκοτωμός για ένα γκολ, πολλές φορές αμφισβητούμενο.
Σιγά-σιγά θα προχωρήσουμε σε κατάργηση του διαχωρισμού των φιλάθλων στις κερκίδες. Θα χειροκροτείται η καλή προσπάθεια από όπου κι αν προέρχεται. Η βία των γηπέδων θα σκάσει μόνη της, από το κακό της.
Ας καθιερώσουμε ένα κοινό γεύμα των αντιπάλων πριν τον αγώνα και ένα μετά. Συναθλητές είναι, δεν είναι θανάσιμοι εχθροί κατά πως βολεύει το σύστημα για να χειραγωγεί τις μάζες.
Μοιραία θα ακολουθήσει η ενασχόληση σύμπαντος του λαού με τα σπορ, που είναι το ζητούμενο. «Νους υγιής εν σώματι υγιεί». Επάνοδος στην κίνηση, το κάλλος και την αρμονία, μακριά από άγχη, χοληστερίνες, σάκχαρα, καρδιές, κακομοιριές.
Και πάνω απ’ όλα, τονισμός και εμβάθυνση του τελετουργικού και της φλόγας, αλλά και της πρώτης και της τελευταίας ημέρας.

----------------------------------------------------------

(ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΑΝΑΛΥΣΗ ΑΙΤΙΩΝ)

Αλλά και όλα αυτά αν γίνουν, πάλι το πρόβλημα θα παραμένει.
Η ουσία, ο άλλος τρόπος ζωής, διαφεύγει.
Λοιπόν Χάρη ή αυτοβελτίωση ; αγώνας ή συντριβή του εγώ ;
«θέλω άρα μπορώ» ή “το δικό Σου θέλημα να γίνει” ;
Το feeling, η απεικόνιση, η τεχνική, ο αποσυμβολισμός, τα θέσμια, ή η δόμηση του Νέου Ανθρώπου με συνειδητές αποφάσεις σε συμφωνία «με το δικό Του θέλημα» ;
Ενώνονται ποτέ αυτά ; όχι νοητικά, αλλά στην πράξη, σαν στάση ζωής ;
Στον ενσυνείδητο παρατηρητή, όλα μαρτυρούν για την αρχική προέλευση των αγώνων. Μόνο μύστες είναι ικανοί να εγκαταστήσουν τέτοια θέσμια.
Άνθρωποι του Διόνυσου, του Ορφέα, της Ελευσίνιας Θεάς. Δεν ενδιαφέρει αν ονομάζονται Ηρακλής ο Ιδαίος ή βασιλείς-ιερείς και νομοθέτες : Ίφιτος, Λυκούργος και Κλεισθένης. Με το έργο τους ωθούν τους άξιους, τόσο αθλητές όσο και θεατές, στο προαύλιο των Μυστηρίων, ακριβώς όπως οι τραγωδίες. Ολυμπιακοί και τραγωδίες δίνουν το feeling της τελειότητας, των απώτατων ορίων της αυτοβελτίωσης.
Όποιος φτάνει συνειδητά και με τους όρους του «ευ αγωνίζεσθαι» στα όρια των δυνατοτήτων του, είναι έτοιμος να δεχτεί οποιοδήποτε αποτέλεσμα.
«Θα αγωνιστώ με όλες μου τις δυνάμεις μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο και ας κερδίσει ο καλύτερος». Νάτο πάλι, με άλλη έκφραση, το : «Γενηθήτω το θέλημά Σου!»
Οι δυο δρόμοι : του αποσυμβολισμού και αυτοβελτίωσης ο ένας, της συντριβής του εγώ και της μεταλλαγής ο άλλος, δεν φαίνονται πια τόσο αποκλίνοντες χωρίς όμως και να ταυτίζονται. Αρκεί να βιώνονται συνειδητά στην καθημερινότητα. Στη μια περίπτωση είναι οι κυνηγοί της πληρότητας του Απολύτου. Στην άλλη αυτοί που, αγγίζοντάς το, υποχρεωτικά διαχέουν τα όσα τους χαρίζονται. Πολλά τα πλησιάσματά τους : για καταπολέμηση των παθών μιλά ο ένας, για αποεγωποίηση ο άλλος. Για έλεος ή για γαλήνη. Για ανοχή προς τους άλλους ή για μη κριτική. Στο έπακρο ανάπτυξη των αρετών ή βίο βάσει των αρχών της επί του όρους ομιλίας.
Κοινός παρονομαστής η επίγνωση : πολεμώ στους άλλους ό,τι απωθώ μέσα μου.
Πρώτιστος στόχος η αυτογνωσία : ¨εν οίδα, ότι ουδέν οίδα¨ από τη μια, και ¨χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν¨ από την άλλη.
Κοινό μέσο η συνειδητή στάση ζωής για την επανένωση με τις αρχές και τις Δυνάμεις του Απολύτου.
Λοιπόν Άμιλλα ή wu-wei, μη δράση ; Άμιλλα προσφοράς είναι η απάντηση : "στο μίσος αντιτάσσω ευφυείς πράξεις αγάπης".

-----------------------------------------------------------

(ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ)

Μιλήσαμε ως τώρα για την ατομική ενότητα. Νομοτελειακή όμως η πορεία, το πέρασμα από την ατομικότητα στη συλλογικότητα και στη συνέχεια στην οικουμενικότητα.
Παράδειγμα απτό αυτή τούτη η Κίνησή μας. Η συνεπής πορεία της γι’ αυτό επιμαρτυρεί έμπρακτα. Χωρίς να το επιδιώξουμε, και ακόμη ενδεχομένως χωρίς να το συνειδητοποιούμε όλοι, οδεύουμε με μπούσουλα τέσσερα βήματα :
1ο Αναγνωρίζω ότι ο άλλος χώρος υπάρχει
2ο μελετώ το έργο του
3ο σέβομαι αυτό που κάνει
4ο τον υποστηρίζω, παρά τις διαφορές μας, γιατί θέλω να υπάρχει. Θέλω τον πλουραλισμό, τη διαφορετικότητα, την ενότητα μέσα από την πολλαπλότητα και όχι την ισοπεδωτική ομοιομορφία.

---------------------------------------------------------------------------------------

Αμφιβάλλαμε στην αρχή αν ένας Ροδόσταυρος μπορεί να έχει σχέση με κότινους.
Τώρα όμως, μετά όσα ελέχθησαν, μπορούμε να θυμηθούμε από την Αποκάλυψη την παραίνεση : «Έρχομαι ταχύ ! Κράτει ό έχεις, ίνα μηδείς λάβη τον στέφανόν σου»
Ο ρόλος του Ροδόσταυρου και ο ρόλος του Τέκτονα, του Οικοδόμου. Το Νέο βήμα και η σταθεροποίησή του στο ίδιο πρόσωπο.
Σημείο τομής των δυο : η ΕΚΣΤΑΣΗ. Η εκμηδένιση της απόστασης. Το χάσιμο κάθε σημείου στήριξης. Η αέναη παραγωγή Χρυσού σε απεριόριστες ποσότητες. Η αυτοπαράδοση μέσα στο απτό, παλλόμενο Φως. Η ιλαρότητα της ευδαιμονίας.

ΓΕΝΟΙΤΟ

Δείτε κι άλλες συναρπαστικές ειδήσεις και έρευνες από τον χώρο του Ανεξήγητου, του Εσωτερισμού και της Μεταφυσικής

Στείλτε τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις στο arthra@esoterica.gr

 

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ