Ευαγγέλια, Χριστός, θαύματα.

Ιστορικοί προβληματισμοί για τους ακρογωνιαίους λίθους της Χριστιανοσύνης

Β' & Γ' Μέρος:

"Τα ιστορικά στοιχεία για την ύπαρξη του Χριστού" -

"Τα μετέπειτα θαύματα που πιστοποιούνε το δίκαιο της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας."


 


Άρθρο του Γιώργου Ιωαννίδη, Ψυχολόγου

Συνέχεια από το Α' Μέρος...

Τα ιστορικά στοιχεία για την παρουσία του Χριστού

Αν υπάρχουν προβληματισμοί για την προέλευση και το περιεχόμενο των ευαγγελίων, τότε σίγουρα υπάρχει ένα μεγάλο κενό γύρω από το ιστορικό πρόσωπο του Χριστού, (23) κενό που αποτελεί μαζί με τις αντιφάσεις των ευαγγελίων, τους δυο κύριους στόχους των σκεπτικιστών της Βίβλου. Τοποθετώντας λοιπόν στην άκρη για ευνόητους λόγους τα ευαγγέλια, θα αναζητήσουμε να βρούμε αναφορές για την ύπαρξη του Χριστού στα κείμενα των Ρωμαίων και Ιουδαίων της εποχής.

Είναι γεγονός πως κοντά στην εποχή του Χριστού μια μεγάλη ομάδα εθνικών συγγραφέων δημιούργησε, ανάμεσα τους ο Πλούταρχος, ο Seneca, ο Παυσανίας, ο Florus Lucios και άλλοι πολλοί. Κανένας από αυτούς όμως δεν αναφέρει τίποτα σχετικό με την ζωή και την δράση του Χριστού, κανείς εκτός από τους Pliny, Suetonius και Tacitus που ζώντας στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. αναφέρουν απλά την παρουσία των πιστών του Χριστού και τίποτα σχετικά με την ύπαρξη ή όχι του δασκάλου τους! Βέβαια ένα τέτοιο κενό από την πλευρά των εθνικών μπορεί εύκολα να εξηγηθεί από το γεγονός πως στην αυγή του ο Χριστιανισμός έμοιαζε απλά σαν μια μικρή θρησκευτική κίνηση παρεμφερής με αρκετές άλλες, όπως επίσης και από το πιθανό γεγονός πως οποιαδήποτε αναφορά ίσως να έχει χαθεί από το φως της αρχαιολογίας.

Αν επικεντρωθούμε τώρα στην Ιουδαϊκή περιοχή για να αναζητήσουμε γραπτές αναφορές για την ζωή του Χριστού θα συναντήσουμε ένα παρόμοιο πρόβλημα. Ιουδαίοι ιστορικοί της εποχής όπως οι Philo Judaeus (25π.Χ.-50μ.X.)και Justus Tiberius δεν αναφέρουν εξίσου τίποτα και ιδιαιτέρως το έργο του πρώτου όπου έχει διασωθεί, αντίθετα όμως με τα ιστορικά αρχεία του Justus που πλέον έχουν χαθεί. Φαίνεται όμως αυτά να σώζονταν τουλάχιστον μέχρι και τον 9ο αιώνα αφού ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Φώτιος αναφέρει πως "ο Justin Tiberius δεν κάνει ούτε μία αναφορά στον Ιησού, για το τι συνέβη σε αυτόν, ή για όλα τα θαυμαστά έργα που έπραξε." (Photius Bibliotheca, code 33).


Η προσοχή όμως των χριστιανών συγγραφέων της αρχαιότητας είχε πέσει στα κείμενα του Flavius Josephus (38-107μ.Χ.) ο οποίος μιλάει καθαρά στο ιστορικό του έργο για τον Χριστό. Συγκεκριμένα στο 'Antiquities of the Jews' (βιβλίο 18, κεφάλαιο 3) διαβάζουμε: "At about this time lived Jesus, a wise man, if indeed one might call him a man. For he was one who accomplished surprising feats and was a teacher of such people as are eager for novelties, He won over many of the Jews and many of the Greeks. He was the Messiah. When Pilate, upon an indictment brought by the principal men among us, condemned him to the cross, those who loved him from the very first did not cease to be attached to him. On the third day he appeared to them restored to life, for the holy prophets had foretold this and myriads of other marvels concerning him. And the tribe of the Christians, so called after him, has to this day still not disappeared." (24)

Αν το σημείο αυτό στα χρονικά του Josephus περιγράφει την ζωή του Χριστού όπως μας την μεταφέρουν τα ευαγγέλια, τότε γιατί συνεχίζουν να υπάρχουν οι αμφιβολίες των σκεπτικιστών. Αυτό μοιάζει να οφείλεται σε ποικίλους λόγους. Ο προσεκτικός μελετητής της δουλειάς του Josephus θα δει πως αντίθετα με τις υπόλοιπες προσωπικότητες που αναφέρει στα κείμενα του, εδώ ο συγγραφέας γίνεται υπερβολικά λιτός! Ταυτόχρονα το σημείο που αναφέρεται στον Χριστό μοιάζει να εμποδίζει την φυσική ροή του βιβλίου. Σαν να τοποθετήθηκε λοιπόν από κάποιο Χριστιανό αντιγραφέα μοιάζει να συγκλίνουν οι γνώμες των μελετητών και αυτό κυρίως γιατί ποτέ πριν τον 4ο αιώνα δεν αναφέρθηκαν από κάποιο Χριστιανό συγγραφέα (και αυτό από τον Ευσέβιο όταν ακόμη και ο Ωριγένης δείχνει να αγνοεί τελείως την ύπαρξη αυτών των αναφορών) οι αναφορές του Josephus. Ενισχυτικός παράγοντας μοιάζει να αποτελεί και το γεγονός πως ο Josephus δεν είχε βαπτιστεί Χριστιανός, πως λοιπόν θα μπορούσε να αποδέχεται την παρουσία ενός αναστημένου Μεσσία;

Είναι πάντως γεγονός πως ο Josephus αναφέρει πως την εποχή του δρούσαν στην Ιουδαία μια σειρά από υποψήφιους Μεσσίες και πως ίσως να είχε γίνει πραγματικά μια αναφορά στον Χριστό ή στους οπαδούς του, αναφορά που πιθανόν να τροποποιήθηκε με το πέρασμα των αιώνων! Αυτό μπορεί να εξηγεί και την παρουσία ενός μικρού χωρίου στο βιβλίο 20 των χρονικών του όπου αναφέρει: "James, the brother of Jesus, who was called Christ." Το σημείο αυτό μοιάζει να αποτελεί αυθεντικό αφού αναφέρεται από τον Ωριγένη τρεις φορές. Μονάχα όμως αυτή η αναφορά δεν μπορεί να προσφέρει μια λύση στο προβληματισμό για το αν ο Χριστός ήταν ένα ιστορικό πρόσωπο ή όχι.

Μια τελευταία ίσως αναφορά μπορεί να βρεθεί στο Ταλμούδ (25) όπου γίνεται λόγος για κάποιον Yeshu που τον κρεμάσανε με την κατηγορία της μαγείας λίγο πριν το Πάσχα. Το χωρίο δυστυχώς όμως δεν μπορεί με την σειρά του να τοποθετηθεί χρονολογικά, ούτε επίσης και να υποστηριχθεί πως αναφέρεται στον ευαγγελικό Ιησού. Αξίζει να τονίσουμε πως ο Josephus αναφέρει τουλάχιστον 10 φορές το όνομα "Ιησούς" που μοιάζει να ήταν ένα κοινό όνομα της εποχής.

Που βρίσκεται λοιπόν ο ιστορικός Χριστός; Κλήρος και λαός προβληματίζεται σχετικά με την φιγούρα του Θεανθρώπου δημιουργώντας με την πάροδο του χρόνου μια σειρά από υποθέσεις που σιγά σιγά μετατρέπονται σε παραδόσεις. Το πρόβλημα του Χριστού προκάλεσε μια σωρεία αταξίας στους κόλπους των πρωτοχριστιανικών εποχών με αποτέλεσμα να εμφανίζονται συνεχώς νέες ερμηνείες. Η φιγούρα του στις τέχνες δανείστηκε στοιχεία από τον Ελληνικό Απόλλωνα ενώ πολύ αργότερα μοιάζει να ταυτίστηκε με το αρχέτυπο του Γέρου Σοφού και η γενειάδα τοποθετήθηκε στις απεικονίσεις του. Αυτή η αλλαγή οφείλεται μήπως στο σώμα που εμφανίζεται στη Σινδόνη του Τορίνο; Μπορεί αυτό να είναι το αποτύπωμα της εικόνας του Χριστού; Είναι αυτή η Σινδόνη ο μάρτυρας της ύπαρξης του Θεανθρώπου;


Το λινό ύφασμα που απεικονίζει την μορφή ενός γενειοφόρου άνδρα, άσχημα βασανισμένου και σταυρωμένου αποτελεί για πολλούς την απόλυτη απόδειξη της υλικής υπόστασης του Χριστού. Πρωτοπαρουσιάστηκε στο Lirey της Γαλλίας το 1353 από τον ιππότη Geoffrey de Charny ενώ μελετητές (π.χ Wilson, 1978) αναφέρουν πως το έχουν πάρει ( 'μανδήλιον') οι σταυροφόροι το 1204 από την Κωνσταντινούπολη. Αν και υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με την προέλευση (έργο του Leornado Da Vinci) και την μορφή που απεικονίζει (τον Ζακ Ντε Μολαί!) μελέτη με άνθρακα 14 το 1989 έδειξε πως το ύφασμα χρονολογείται κάπου ανάμεσα στο 1260-1390 μ.Χ. Είναι λοιπόν και η Σινδόνη ένα από τα πολλά τεχνικά ιερά αντικείμενα που κυκλοφόρησαν στην δεισιδαιμονική αγορά του Μεσαίωνα;

Σύμφωνα με τον Ambelain, ίσως το αληθινό σώμα του Χριστού να καταστράφηκε το 362 όταν ο αυτοκράτορας Ιουλιανός διέταξε να καταστραφεί ο τάφος, όπου μια μικρή ομάδα αιρετικών Εβραίων στο Μάκρον της Σαμάρειας προσκυνούσαν κάποιο νεκρό που είχε αναστηθεί! Ίσως πάλι να μην βρέθηκε ποτέ γιατί ποτέ να μην παρέμεινε νεκρός όπως μας μαρτυρούν τα ευαγγέλια (26) ή όπως μας περιγράφουν οι μύθοι του Όσιρη, του Διονύσου και τόσων άλλων ηλιακών θεοτήτων που η λατρεία τους αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο σε κάθε θρησκευτική πίστη σε όλες τις χώρες του γνωστού τότε κόσμου.


Μπορούμε λοιπόν σήμερα να μιλάμε για έναν ιστορικό Χριστό όταν μιλάμε για ένα μυθικό Όσιρη; Η ιστορία μοιάζει να μην αποδεικνύει την ύπαρξη κανενός από τους δύο. Πιο πριν βρεθήκαμε προβληματισμένοι σχετικά με την εγκυρότητα των ευαγγελίων. Ίσως λοιπόν να χρειαζόμαστε ένα ακόμη παράγοντα που θα μας αποδείξει το ορθόν της Χριστιανοσύνης, τον παράγοντα εκείνο για τον οποίο, στην Ελλάδα τουλάχιστον, γίνεται λόγος ως την καθημερινή απόδειξη της δύναμης και της υπάρξεως του Θεού. Τα θαύματα αποτελούν την παραμέριση των φυσικών νόμων από μια δύναμη άγνωστη σε μας, που όμως μοιάζει να γίνεται γνωστή μέσα από την διδασκαλία του Χριστού. Είναι όμως τα θαύματα ένα Χριστιανικό μονοπώλιο;

 


Τα μετέπειτα θαύματα που πιστοποιούνε το δίκαιο της Χριστιανικής κοσμοθεωρίας (27)

Τι μπορεί να ονομαστεί θαύμα όταν γύρω μας υπάρχουν και συμβαίνουν τόσα θαυμαστά; Ακόμη και η ερμηνεία του ως αυτό που αντιβαίνει τους γνωστούς σε εμάς φυσικούς νόμους ίσως να μην στέκει αφού δεν μπορούμε να ήμαστε πάντα σίγουροι για το βέβαιο τις ερμηνείας αυτής. Η Βίβλος δείχνει πως το θαύμα μπορεί να ενεργηθεί τόσο από τον Θεό όσο και από τον Διάβολο (υπό την άδεια του Θεού όπως μας δείχνει η ιστορία του Ιώβ) αλλά και από τον ίδιο τον άνθρωπο. Ίσως είναι το τελευταίο που δημιουργεί την μεγαλύτερη απορία όμως δεν παύει να είναι γεγονός αρκεί να μελετήσει κανείς το φαινόμενο placebo ή πιο απλά της θετικής αυθυποβολής όπου το άτομο μπορεί δια μέσου της επιθυμίας και της εμπιστοσύνης (ακόμη και διαμέσου ασυνείδητων λειτουργιών) να πραγματοποιήσει το αδιανόητο.

Το θαύμα λοιπόν ανάλογα με το υπόβαθρό του παρατηρητή παίρνει ποικίλες ερμηνείες: για ένα θρησκευόμενο άτομο θα είναι η ενέργεια μιας θείας δύναμης, για ένα παραψυχολόγο το αποτέλεσμα ψυχικών δυνάμεων, για ένα ψυχολόγο η εκδήλωση ασυνείδητων λειτουργιών, και η λίστα μεγαλώνει όσο αυξάνονται και οι διαφορετικές μορφές τέχνης και επιστήμης της ανθρωπότητας. Αν όμως οι παραπάνω συλλογισμοί αληθεύουν τότε αυτό σημαίνει πως το θαύμα δεν είναι ένα Χριστιανικό φαινόμενο, και αυτό έρχεται να μας το βεβαίωσει η ιστορία, αρχαία, όσο και σύγχρονη.

Σύμφωνα με τον Πλίνιο, στον ναό του Διονύσου στην Άνδρο (όπως επίσης και στην Νάξο), υπήρχε μια πηγή όπου για 7 ημέρες έρεε κρασί το οποίο, όταν προσπαθούσες να πάρεις δείγμα του, μετατρεπόταν σε νερό. Στις 5 Ιανουαρίου μάλιστα, ο μύθος θέλει τον θεό να έχει μεταστοιχειώσει νερό σε κρασί, όπως επίσης και στους γάμους του με την Αριάδνη. Σύμφωνα τώρα με τον Παυσανία, σε μια γιορτή (Θεία-Thyia), τρία άδεια δοχεία τοποθετούνταν σε ένα σφραγισμένο δωμάτιο ενώ την επομένη όταν άνοιγαν ξανά τον κλειστό χώρο έβρισκαν τα δοχεία γεμάτα με κρασί. Ο Ιπποκράτης ήταν επίσης ένας άνθρωπος των θαυμάτων όπου χάρη στις ιατρικές του γνώσεις και την δύναμη του Ασκληπιού, κέρδισε τον σεβασμό των ανθρώπων αλλά και των Χριστιανών αφού πολλές επιγραφές προς τον Ασκληπιό βρέθηκαν να έχουν στην θέση του αρχαίου ονόματος, το όνομα του Ιησού. Αξίζει να σημειωθεί πως και στην αρχαιότητα, συνηθιζόταν η προσφορά ενός πολύτιμου αντικειμένου (τάμα) προς τον Θεό που πρόσφερε την υγεία. Σήμερα η συνήθεια αυτή δεν διαφέρει καθόλου παρά μόνο στην θέση του αρχαίου αγάλματος, υπάρχει το σύγχρονο είδωλο, συνήθως με την μορφή μιας εικονογραφίας (στην Ανατολική εκκλησία τουλάχιστον).

Άνθρωπος των θαυμάτων αποκαλούνταν και ο Πυθαγόρας ο οποίος λέγεται πως θεράπευε ασθένειες, μπορούσε να παρευρίσκεται σε δυο μέρη ταυτόχρονα, όπως επίσης (σύμφωνα με το 'Η ζωή του Πυθαγόρα' του Ιαμβλίχου) και μπορούσε να ηρεμήσει τα νερά των ποταμών ώστε να μπορούν οι μαθητές του να περνούν απέναντι. Σύμφωνα με τον Ιάμβλιχο, παρόμοια θαύματα μπορούσαν να πράττουν και ο Εμπεδοκλής, ο Επιμενίδης κ.α. Ο Εμπεδοκλής μάλιστα λέγεται πως είχε την δύναμη να προλέγει το μέλλον, να θεραπεύει ασθένειες καθώς και είχε φέρει πίσω στην ζωή μια γυναίκα που ήταν 30 μέρες νεκρή. Παρόμοια θαύματα πιστεύεται πως έκανε και ο Απολλώνιος ο Τυανεύς (1ος αιώνας μ.Χ.) του οποίου η ζωή παρομοιάζεται συχνά με αυτή του Χριστού.Όσοι ενδιαφέρονται να μελετήσουν περισσότερο την αρχαία γραμματεία για τα θαύματα της εποχής, μπορούν να ανατρέξουν στα έργα του Απουλήιου, Αίλιου Αριστείδη, Λουκιανού, Φιλόστρατου, Ευνάπιου κ.α.

Τα θαύματα όμως δεν σταματούν στην Ελληνιστική Μεσόγειο αλλά μπορούν να βρεθούν στις παραδόσεις του κάθε λαού που για αιώνες συντηρεί την λατρεία των θεών τους, γιατί αληθινά θα ήταν αστείο να δεχόμασταν πως πολιτισμοί όπως οι Ινδοί, προσεύχονται σε θεούς, χτίζουν ναούς και έχουν συστήματα πνευματικής καλλιέργειας αν δεν υπήρχε έστω και ένα θαύμα που να ενισχύει την πίστη του καθημερινού κόσμου.(28)

Ίσως οι αναφορές που προσφέραμε να μην ήταν αρκετές σε σχέση με την μακρά λίστα των θαυμάτων του Χριστού που αναφέρει η Καινή Διαθήκη ή και με τα θαύματα των μετά-Χριστό αγίων. Αυτό όμως μοιάζει να συμβαίνει για δυο κυρίως λόγους. Αρχικά θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως όλα τα αρχαία θαύματα έχουν περάσει άμεσα ή έμμεσα από το Χριστιανικό πρίσμα έτσι ώστε πολλά από αυτά να έχουν χαθεί στον χρόνο, κάποια από αυτά να θεωρούνταν απλά ως τεχνάσματα (ποιος μας εγγυάται όμως πως τα σύγχρονα θαύματα δεν είναι επίσης ανθρώπων έργα;) ενώ άλλα να ερμηνευτούν απλά σαν έργα δαιμόνων, μια ερμηνεία βγαλμένη καθαρά από την Χριστιανική κοσμοαντίληψη (μήπως και οι σύγχρονοι Έλληνες Χριστιανοί δεν κατηγορούν πως τα θαύματα της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας πηγάζουν από τον Διάβολο αφού ως σαν σχηματικοί δεν έχουν την Θεία χάρη;). Ο δεύτερος όμως, λόγος που είναι εξίσου σημαντικός, αφορά την αντίληψη περί θαυμάτων που είχαν οι αρχαίοι αλλά και που φαίνεται να συμμερίζονται και αρκετοί ανατολικοί λαοί.


Η έννοια του θαύματος που οι σύγχρονοι έχουν κατά νου, μοιάζει να διαφέρει από την αρχαιοελληνική αντίληψη. Ο κόσμος από μόνος του αποτελεί ένα εν-τάξη σύμπαν που η όποια υπέρβαση του θα είχε κάποιο αντίτιμο. Ο Ηράκλειτος χαρακτηριστικά γράφει πως "ο Ήλιος δεν θα υπερβεί τα όρια του, ειδάλλως, οι Ερινύες που επικουρούν τη Δίκη, θα τον ανακαλύψουν.", ενώ λέγεται πως όταν ο Ασκληπιός ανάστησε μια σειρά ανθρώπων (όπως ο Ιππόλυτος, Ωρίονας, ο Τυνδάρεως κ.α.), ο Άδης παραπονέθηκε στον Δία ο οποίος και κεραυνοβόλησε τον Ασκληπιό. Επίσης στους Νόμους του Πλάτωνα διαβάζουμε πως "πάντως ο θεός ελέγχει την αρχή, τη μέση και το τέλος των όντων και προχωρεί σε ευθεία, σύμφωνα με τη Φύση. Και πάντα τον ακολουθεί η δικαιοσύνη που τιμωρεί αυτούς που στερούνται το θείο νόμο."

Παρόμοια στάση συναντάμε και στον ανατολικό Βουδισμό όπου σε μια συνομιλία του Βούδα με κάποιο θαυματοποιό ο οποίος μπόρεσε να περάσει ένα ποτάμι βαδίζοντας πάνω στο νερό, ο δάσκαλος της Μέσης Οδού του ζητά τον λόγο για τον οποίο δεν χρησιμοποίησε μια βάρκα! Ο μελετητής θα συναντήσει μια ανάλογη στάση στον φιλοσοφικό Ταοϊσμό (Τάο Τζία) όπου ο εκεί 'άγιος' θα είναι αυτός που θα εναρμονίζεται με το Τάο. Αν όμως οι φιλόσοφοι ανά τον κόσμο θεωρούσαν μη-αναγκαία την θαυμαστή επέμβαση των θεών τότε πως μπορούμε να εξηγήσουμε την ύπαρξη και την αναζήτηση του παραδόξου σε κάθε γωνιά του ορίζοντα και σε κάθε στιγμή της ιστορίας;

Μπορεί η σκέψη και η αντίληψη κάθε πολιτισμού και κάθε χρονικής στιγμής να διαφέρει όμως βασικά σημεία της ανθρώπινης ψυχολογίας μοιάζουν να είναι κοινά. Σε όλους τους ανθρώπους υπάρχει η αρχετυπική τάση για ολοκλήρωση, να ξεπεράσουμε δηλαδή τα φυσικά και ψυχικά μας όρια, να ανεξαρτοποιηθούμε από τα δεσμά της μάνας μας, της γειτονιάς μας, των στερεοτύπων μας και να γίνουμε ήρωες και μερικές φορές θεοί και να δημιουργήσουμε και εμείς αυτό που επιθυμούμε. Το θαύμα λοιπόν έρχεται να προσφέρει ελπίδα αυτής της εξέλιξης, ενώ για άλλους έρχεται να ανακουφίσει την δική τους αδυναμία για να συνεχίσουν το προσωπικό τους εξελικτικό δρόμο.

Η θεσμοθέτηση όμως του θαύματος, η αντίληψη του ότι μόνο μια ανώτερη δύναμη είναι ικανή να ξεφύγει από το γνωστό, περιορίζει δραματικά τον άνθρωπο παρά τον απελευθερώνει. Για τους φιλοσόφους η αξία του θαύματος βρίσκεται στην προσωπική εσωτερική μεταστοιχείωση και όχι στην παραποίηση των φυσικών τάξεων και έτσι μπορεί να εξηγηθεί η όποια αδιαφορία μοιάζει να υπάρχει. Η σημασία όμως του θαύματος σαν παράγων εσωτερικής ανάπτυξης ανακαλύφτηκε και στην χριστιανική θεολογία και σύγχρονοι ιερείς (όπως ο π. Β. Θερμός) θεωρούν πως "το θαύμα δεν είναι η αυτόνομη χρήση μιας έκτατης δύναμης, αλλά η συμμετοχή στις ιδιότητες του Ιησού Χριστού." Πόσο εύκολα όμως μπορεί ο καθημερινός άνθρωπος να πλησιάσει τον Θεάνθρωπο;

Μαζί λοιπόν με αυτό το ερώτημα ο προβληματισμός παραμένει για το αν το θαύμα στην μετά-Χριστό εποχή προσφέρει κάποια ουσιαστική απόδειξη για το ορθόν του Χριστιανισμού. Έχει άραγες αξία η αφθαρσία των Χριστιανών αγίων; Σαφώς και ναι μόνο αν ακολουθείς όμως την Χριστιανική κοσμοαντίληψη. Έχει μήπως αξία η παρουσία του Αγίου Φωτός από τον υποτιθέμενο Ναό της Αναστάσεως; Σαφώς και ναι άμα δεχτείς το φως της σωτηρίας από κάτι πέρα από σένα. Είναι επομένως στην προσωπική πίστη του κάθε ατόμου η αξία της κάθε θρησκευτικής ομολογίας ή υπάρχει μια αντικειμενική αλήθεια που ακόμη και σήμερα δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε; Γιατί να υπάρχει ένας θεός που να περιμένει να τον πιστέψουμε και να τον ακολουθήσουμε αν πρώτα δεν μπορούμε να τον γνωρίσουμε και να τον καταλάβουμε; Δεν είναι παράδοξο που για αιώνες ιστορίας οι προ-Χριστιανικές κοινωνίες ζούσαν (κατά την Χριστιανική αντίληψη πάντα) στο έλεος ενός διαβόλου δίχως καν να γνωρίζουν πως βρίσκονται υπό την επήρεια του; Ίσως να υπάρχουν αρκετά προβλήματα πέρα από αυτά που είδη αναφέραμε στην Χριστιανική κοσμοαντίληψη, ή ίσως να μην είμαστε αληθινά ικανοί να κατανοήσουμε το θείο Άβατον!

Μετά λοιπόν από αυτή την αναζήτηση μέσα από αμφιβολίες, αποδείξεις και αντενδείξεις μπορούμε να καταλήξουμε σε μια βέβαιη διαγραφή του Χριστιανισμού; Ο ιστορικός Ντιουράντ Γ. αναφέρει:

"Τα ουσιώδη μέρη των συνοπτικών ευαγγελίων συμφωνούν πολύ χαρακτηριστικά και προσφέρουν μια σταθερή εικόνα του Χριστού…Οι ευαγγελιστές καταγράφουν πολλά περιστατικά, που απλοί επινοητές θα είχαν αποκρύψει…Κανείς από αυτούς που θα διαβάσουν τις σκηνές αυτές, δεν είναι δυνατόν να αμφιβάλει για την πραγματικότητα του προσώπου, πίσω από αυτές. Το γεγονός πως μια χούφτα απλοί άνθρωποι θα μπορούσαν να επινοήσουν, μέσα σε μια γενιά, μια τόσο δυνατή και ελκυστική προσωπικότητα, έναν τόσο υψηλό ηθικό κώδικα και έναν τόσο δυναμικό οραματισμό της ανθρώπινης αδελφότητας, θα αποτελούσε θαύμα πολύ περισσότερο απίστευτο από αυτά που περιέχονται στα Ευαγγέλια."

Ποιο είναι τελικά το θαύμα; Αυτό μάλλον μένει στην συνείδηση του κάθε αναγνώστη να αποφασίσει.


Επιστροφή στο Α' Μέρος


Γιώργος Ιωαννίδης
Ψυχολόγος
Οποιαδήποτε κριτική γίνεται δεκτή στο e-mail: arpokratis@yahoo.com


Βιβλιογραφία

 


Freke T. Gandy P. The Jesus mysteries. Was the original Jesus a pagan god? London. Thorson, 1999.
Η καινή διαθήκη. Αθήνα εκδ. Βιβλική εταιρία, 1989.
Οι θρησκείες. Αθήνα εκδ. Εκδοτική Αθηνών, 1992.
Bowker J. The complete Bible handbook. An illustrated companion. London, Dorling Kindersley, 1998.
Ambelain R. Το πραγματικό ιστορικό πρόσωπο Ιησούς ή Το θανάσιμο μυστικό τω Ναϊτών. (π.ε.1970;) Αθήνα εκδ. Νέος σταθμός.
Shuker K. The unexplained. An illustrated guide to the world's natural and paranormal mysteries. Dubai. Carlton, 1997.
Ανιχνεύσεις. Το περιοδικό της σύγχρονης αναζήτησης: τ.23.
Άβατων. Σε αναζήτηση νοήματος στον σύγχρονο κόσμο: τ.1, 7, 21.
http://home.uni.net/sceptic/gospels.html
http://answering-islam.org/Bible/gospelhist.html

Επισκεφτείτε επίσης τις ιστοσελίδες:
http://www.christian-apologetics.org/html/Jesus-God_Man_or_Myth.html
http://www.stilez.freeserve.co.uk/apol/big5.html

 

Προσθέστε: Σχόλια - Παρατηρήσεις - Δικές σας απόψεις,

στην διεύθυνση arthra@esoterica.gr

(23) Σε άρθρο του στον Αθηναϊκό Τύπο, ο μητροπολίτης Αττικής Νικόδημος Γκατζιρούλης τον Μάρτιο του 1969 γράφει "Υπάρχει ένα ιστορικό παράδοξο, ένα γεγονός που φαίνεται αντιφατικό κι όμως σε υποχρεώνει να το παραδεχτείς. Ο Ιησούς Χριστός απουσιάζει από την ιστορία. Είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστική και εντυπωσιακή η απουσία του Ιησού από τα κείμενα των ιστορικών και των χρονικογράφων." Επιστροφή στο άρθρο

(24) Το παρόν κείμενο (που αποτελεί μέρος από τα γραπτά του Josephus για τον Χριστό) μεταφέρεται εξ ολοκλήρου στην αγγλική από όπου ο ορθογράφος το βρήκε με σκοπό να μην γίνει κάποιο λάθος στην μετάφραση. Ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέξει στο βιβλίο Freke T. Gandy P. The Jesus mysteries. Was the original Jesus a pagan god? London. Thorson, 1999 σελ. 166-167 ή στην Ελληνική του μετάφραση από τις εκδ. ΕΝΑΛΙΟΣ. Επιστροφή στο άρθρο

(25) Το Ταλμούδ (που σημαίνει-γνώση, μάθηση, διδαχή) αποτελεί ένα κείμενο που γράφτηκε σε ένα διάστημα 5 αιώνων μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ (70 μ.Χ). Αποτελείται από την Μίσνα και την Γκεμαρά. Περιλαμβάνει τους προφορικούς νόμους, τις παραδόσεις, τα έθιμα του Ιουδαϊσμού καθώς και θεολογικούς στοχασμούς σχετικά με την Γραφή. Επιστροφή στο άρθρο

(26) ή όπως αναφέρουν οι Μπέϊτζεντ Λι και Λίνκον πως μαζί με την σύζυγο του την Μαρία την Μαγδαληνή έφυγαν για την Νότια Γαλλία ή σύμφωνα με τον Λόρενς Ντ. πως έφυγε για την Αίγυπτο όπου και παντρεύτηκε μια ιέρεια της Ίσις. Αναρίθμητες είναι αληθινά οι υποθέσεις, και συχνά με ισχυρές ιστορικές ενδείξεις, για τα ταξίδια του Χριστού κατά την διάρκεια των ετών που αποσιωπούν τα ευαγγέλια ή ακόμη και για μετά την ανάσταση του. Αναφορικά με το κενό των πρώτων ετών της ζωής του Χριστού, είναι γενική πίστη των μελετητών πως οι βιογραφίες της εποχής περιλάμβαναν τα πιο σημαντικά σημεία της ζωής του ατόμου και όχι μια λεπτομερής περιγραφή όπως προσπαθούν να κάνουν σήμερα οι συγγραφείς. Αν αυτό όμως αληθεύει ή όχι αποτελεί από μόνο του θέμα για ένα ξεχωριστό άρθρο! Επιστροφή στο άρθρο

(27) "Οι Ιουδαίοι ζητούν ως αποδείξεις θαύματα και οι εθνικοί [Έλληνες στο πρωτότυπο] φιλοσοφικές αλήθειες. Εμείς όμως κηρύττουμε το σωτήρα Χριστό, και μάλιστα σταυρωμένον-κήρυγμα απαράδεκτο για τις μεσσιανικές προσδοκίες των Ιουδαίων και ανόητο για τις αναζητήσεις των εθνικών [Ελλήνων]." Κορινθίους Α 1:22-23.Επιστροφή στο άρθρο

(28) Ένα αληθινά αινιγματικό σύγχρονο μη-Χριστιανικό θαύμα συνέβη στις 21/9/1995 όπου σε ένα ναό αφιερωμένο στον θεό Γκανέσα στο Νέο Δελχί, το άγαλμα του θεού έπινε (!) το γάλα μιας προσφοράς πιστού. Το νέο του παράδοξου αυτού γεγονότος ταξίδεψε όλο τον κόσμο αστραπιαία ενώ το ίδιο φαινόμενο παρατηρήθηκε και σε άλλους ναούς της Ινδίας, Χονγκ Κονγκ, Νεπάλ, Ινδονησία, Μπαγκλαντές, Ταϊλάνδη, Σιγκαπούρη αλλά και σε ναούς του υπόλοιπου κόσμου. Οι αναφορές των θεϊκών αγαλμάτων που έπιναν μέχρι και 20 λίτρα γάλα δεν μπόρεσε να βρει μια ικανοποιητική εξήγηση από τον επιστημονικό κόσμο. Επιστροφή στο άρθρο

 

ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ