ΜΠΑΚΤΙ ή ΑΦΟΣΙΩΣΗ
Ομιλία του Swami Vivekananda

ΜΟΡΦΕΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΑ: ΠΡΟΣΕΓΓΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΦΗΡΗΜΕΝΟ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ.

Η ιδέα ενός προσωπικού Θεού έχει επικρατήσει σχεδόν σε κάθε θρησκεία, εκτός από πολύ λίγες. Με την εξαίρεση του Βουδισμού και του Ζαϊνισμού, σχεδόν όλες οι άλλες θρησκείες στον κόσμο έχουν την ιδέα ενός προσωπικού Θεού. Και μ' αυτό έρχεται η ιδέα της Αφοσίωσης ή της Λατρείας. Οι Βουδιστές και οι Ζαϊνιστές, αν και δεν έχουν προσωπικό Θεό, λατρεύουν τους ιδρυτές τους, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που οι άλλοι λατρεύουν ένα προσωπικό Θεό. Αυτή η ιδέα της αφοσίωσης, της λατρείας σε ανώτερα όντα, που μπορούν να αντανακλούν προς τον άνθρωπο την Αγάπη, είναι παγκόσμια.

Στις διάφορες θρησκείες αυτή η Αγάπη και η Αφοσίωση είναι εκδηλωμένη σε διάφορους βαθμούς σε διαφορετικές καταστάσεις. Το χαμηλότερο επίπεδο είναι αυτό της τελετουργίας, όπου οι αφηρημένες ιδέες είναι σχεδόν αδύνατες, αλλά κατεβαίνουν στο κατώτατο επίπεδο και γίνονται συγκεκριμένες.

Έρχονται οι μορφές και μαζί μ' αυτές έρχονται και τα σύμβολα. Μέσα στην ιστορία του κόσμου βρίσκουμε ότι ο άνθρωπος προσπαθεί να αδράξει το αφηρημένο μέσω των σκεπτομορφών ή των συμβόλων. Όλες οι εξωτερικές εκδηλώσεις της θρησκείας, τα καμπανάκια, η μουσική, οι τελετές, τα βιβλία και οι εικόνες, έρχονται γι' αυτό το λόγο. Κάθε τι που προσεγγίζει τις αισθήσεις, κάθε τι που βοηθάει τον άνθρωπο να σχηματίσει μια συγκεκριμένη εικόνα του αφηρημένου, λαμβάνεται υπόψη και λατρεύεται.

Ο ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ ΓΙ' ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΞΕΚΙΝΑΕΙ

Από καιρό σε καιρό υπήρξαν αναμορφωτές σε κάθε θρησκεία, που στάθηκαν ενάντια σε σύμβολα και σε τελετές, αλλά η αντίδρασή τους ήταν μάταιη. Γιατί όσο ο άνθρωπος θα παραμένει έτσι όπως είναι, η μεγαλύτερη πλειονότητα, θα θέλει πάντοτε κάτι συγκεκριμένο να πιάσει, κάτι γύρω από το οποίο να μπορεί να τοποθετήσει τις ιδέες του, κάτι που θα είναι το κέντρο όλων των σκεπτομορφών στο νου του.

Οι μεγάλες προσπάθειες των Μωαμεθανών και των Προτεσταντών έχουν κατευθυνθεί στο να απομακρύνουν όλες τις τελετές, αλλά ακόμα κι εκεί πέρα βρίσκουμε ότι οι τελετές έχουν περάσει απαρατήρητες μέσα στις θρησκείες τους. Δεν μπορούν να κρατηθούν έξω. Μετά από μακριά διαμάχη, οι μάζες απλά άλλαξαν το ένα σύμβολο με το άλλο.

Οι Μωαμεθανοί, που θεωρούν ότι κάθε τελετή, κάθε μορφή, κάθε εικόνα, που χρησιμοποιείται από μη Μωαμεθανούς, είναι αμαρτωλή, δεν το σκέφτονται αυτό όταν φτάνουν στον Ιερό τους τόπο, στην Κάαμπα. Κάθε πιστός Μωαμεθανός, όπου κι αν προσεύχεται, πρέπει να φαντάζεται ότι στέκεται μπροστά στην Κάαμπα. Όταν κάνει ένα προσκύνημα εκεί, πρέπει να φιλήσει τη μαύρη πέτρα, στον τοίχο του ιερού βωμού. Όλα τα φιλιά αυτά εντυπώνονται πάνω στη πέτρα, από εκατομμύρια εκατομμυρίων προσκυνήματα, και θα σταθούν ως μάρτυρες, προς όφελος του πιστού, την ημέρα της κρίσης.

Μετά είναι το πηγάδι του Ζιν Ζιμ. Οι Μωαμεθανοί πιστεύουν ότι σ' οποιονδήποτε πάρει λίγο νερό απ' αυτό το πηγάδι θα του συγχωρεθούν όλες οι αμαρτίες του. Κι αυτός, μετά την ημέρα της ανάστασης, θα έχει ένα νέο σώμα και θα ζει για πάντα.

Σ΄ άλλους βρίσκουμε τον συμβολισμό να ενσαρκώνεται μέσα στις μορφές των κτιρίων. Οι Προτεστάντες πιστεύουν ότι οι εκκλησίες είναι πιο ιερές από άλλα μέρη. Η εκκλησία στέκεται σαν ένα σύμβολο. Υπάρχει ακόμη η Βίβλος, το βιβλίο. Η ιδέα ενός βιβλίου γι' αυτούς είναι πολύ ιερότερη από οποιοδήποτε άλλο σύμβολο.

Είναι ανώφελο να κηρύττει κανείς ενάντια στη χρήση των συμβόλων. Και γιατί να κηρύττεις ενάντια σ' αυτά; Δεν υπάρχει λόγος να μη χρησιμοποιεί σύμβολα ο άνθρωπος. Τα σύμβολα υπάρχουν ώστε να φανερώνουν τις ιδέες που υπάρχουν πίσω τους. Το σύμπαν το ίδιο είναι ένα σύμβολο, μέσω του οποίου προσπαθούμε να καταλάβουμε αυτά που συμβολίζει, αυτά που είναι πέρα και πίσω απ' αυτό.

Ο σκοπός είναι το πνεύμα και όχι η ύλη. Οι μορφές, οι εικόνες, τα κεριά, τα καμπανάκια, τα βιβλία, οι εκκλησίες, τα ιερά, κι όλα τα ιερά σύμβολα είναι πολύ καλά και πολύ χρήσιμα στο αναπτυσσόμενο φυτό της πνευματικότητας, αλλά μέχρι εκεί και τίποτα παραπάνω. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε ότι αυτό το "φυτό" της πνευματικότητας δεν αναπτύσσεται. Είναι πολύ καλό να γεννηθείς μέσα στην εκκλησία, αλλά είναι πολύ κακό να πεθάνεις μέσα στην εκκλησία. Είναι πολύ καλό να γεννηθείς μέσα σε περιορισμένες μορφές, που βοηθάνε το μικρό φυτό της πνευματικότητας, αλλά αν ένας άνθρωπος πεθάνει μέσα στα στενά όρια αυτών των μορφών, αυτό δείχνει ότι δεν έχει αναπτυχθεί, ότι δεν υπάρχει ανάπτυξη της ψυχής.

Συνεπώς, αν κάποιος πει ότι τα σύμβολα, οι τελετές, οι μορφές, πρέπει να διατηρηθούν για πάντα, αυτός κάνει λάθος. Αλλά αν πει ότι τα σύμβολα, οι τελετές και οι μορφές βοηθούν στην ανάπτυξη της ψυχής, στην κατώτερη και μη αναπτυγμένη κατάσταση, τότε έχει δίκιο. Αλλά δεν πρέπει να μπερδέψετε αυτή την ανάπτυξη της ψυχής, θεωρώντας την διανοητική.

Κάποιος μπορεί να είναι ένας διανοητικός γίγαντας, αλλά πνευματικά μπορεί να είναι ένα μωρό. Αυτό μπορείτε να το επιβεβαιώσετε μέσα σ' ένα λεπτό. Αυτό που έχετε διδαχτεί είναι να πιστεύετε σε μια παντοδύναμη Θεότητα. Προσπαθήστε να το σκεφτείτε. Πόσο λίγοι από σας μπορεί να έχετε έστω μια ιδέα του τι σημαίνει αυτή η παντοδυναμία; Αν προσπαθήσετε σκληρά, μπορεί να δείτε την ιδέα του ωκεανού ή του ουρανού ή μια μεγάλη επιφάνεια από την πράσινη γη ή μια έρημο. Όλα αυτά είναι υλικές εικόνες. Και όσο δεν μπορείτε να συλλάβετε το αφηρημένο ως αφηρημένο, το ιδεώδες ως ιδεώδες, πρέπει να καταφύγετε σ' αυτές τις μορφές, αυτές τις υλικές εικόνες. Δεν έχει μεγάλη διαφορά αν αυτές οι εικόνες είναι μέσα ή έξω από το νου.

Όλοι έχουμε γεννηθεί ειδωλολάτρες, και η ειδωλολατρία είναι καλή, γιατί είναι στη φύση του ανθρώπου. Ποιος μπορεί να πάει πέρα από αυτήν; Μόνο ο τέλειος άνθρωπος, ο θεϊκός άνθρωπος. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε ειδωλολάτρες. Όσο βλέπουμε το σύμπαν πέρα από μας, με τις μορφές του και τα σχήματα του, όλοι είμαστε ειδωλολάτρες. Το σύμπαν είναι ένα τεράστιο σύμβολο, το οποίο λατρεύουμε. Αυτός που λέει ότι είναι το σώμα του, είναι γεννημένος ειδωλολάτρης. Εμείς είμαστε πνεύμα και το πνεύμα δεν έχει μορφή ή σχήμα. Το πνεύμα είναι άπειρο και δεν είναι ύλη. Συνεπώς, όποιος δεν μπορεί να συλλάβει το αφηρημένο, αυτός που δεν μπορεί να σκεφτεί τον εαυτό του όπως είναι, πέρα από την ύλη, ως σώμα, αυτός είναι ειδωλολάτρης.

Οι περισσότεροι άνθρωποι, αποκαλούν ο ένας τον άλλο ειδωλολάτρη. Με άλλα λόγια, ο καθένας λέει ότι το είδωλο του είναι σωστό ενώ των άλλων είναι λανθασμένο. Συνεπώς, πρέπει να λάβουμε υπόψη αυτές τις παιδικές έννοιες, να πάμε πέρα από αυτούς τους φλύαρους ανθρώπους, που νομίζουν ότι η θρησκεία είναι μόνο ένα σύνολο από λόγια "σαπουνόφουσκες", ότι είναι μόνο ένα δογματικό σύστημα, πέρα από αυτούς που νομίζουν ότι η θρησκεία είναι μόνο μια διανοητική συμφωνία ή διαφωνία, ή πίστη σε συγκεκριμένα λόγια, που τα έχουν πει οι δικοί τους ιερείς, πέρα απ' αυτούς που νομίζουν ότι η θρησκεία είναι κάτι που το πίστευαν οι πρόγονοι τους, πέρα από αυτούς που η θρησκεία τους είναι μια συγκεκριμένη μορφή από ιδέες ή προλήψεις από τις οποίες γραπώνονται, επειδή είναι εθνικές τους προλήψεις και δεισιδαιμονίες.

Πρέπει να πάμε πέρα από όλα αυτά και να δούμε την ανθρωπότητα σαν έναν τεράστιο οργανισμό, που σιγά-σιγά πλησιάζει προς το Φως. Ένα θαυμάσιο φυτό που ξεδιπλώνει τον εαυτό του σιγά-σιγά, σ' αυτή την υπέροχη Αλήθεια, που ονομάζεται Θεός. Οι πρώτες κινήσεις προς αυτό είναι πάντοτε μέσα από την ύλη και μέσα από την τελετή.

Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΣΤΟ ΘΕΟ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΜΟΡΦΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΜΒΟΛΩΝ - ΟΝΟΜΑΤΑ - ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΙ

Στην καρδιά όλων αυτών των ιδεών, στέκεται μια εξέχουσα ιδέα, πάνω απ' όλη την λατρεία του ονόματος. Όσοι από σας έχουν μελετήσει τις παλιές μορφές του Χριστιανισμού, όσοι έχουν μελετήσει τις άλλες θρησκείες του κόσμου, ίσως έχουν εντοπίσει ότι υπάρχει μια ιδέα μέσα σ' όλες αυτές, η λατρεία του ονόματος. Ένα όνομα λέγεται ότι είναι ιερό. Στη βίβλο διαβάζουμε ότι το άγιο όνομα του Θεού θεωρούνταν ασύγκριτα ιερό, ιερό πέρα από κάθε τι άλλο, το ιερότερο όλων των ονομάτων, και θεωρούνταν ότι αυτό ήταν η μεγαλύτερη λέξη για το Θεό.

Αυτό είναι αρκετά αληθινό. Τι είναι αυτό το σύμπαν, εκτός από όνομα και μορφή; Μπορείτε να φανταστείτε ή να σκεφτείτε κάτι χωρίς λέξεις; Η λέξη και η σκέψη είναι αδιαχώριστα. Προσπαθήστε, να δείτε αν κάποιος από σας μπορεί να τα διαχωρίσει. Όποτε σκέφτεστε, το κάνετε μέσω λέξεων και μορφών. Το ένα φέρνει το άλλο, η σκέψη φέρνει τη λέξη και η λέξη φέρνει τη σκέψη. Έτσι ολόκληρο το σύμπαν είναι όπως ήταν το εξωτερικό σύμβολο του Θεού και πίσω από αυτό στέκεται το μεγάλο του Όνομα.

Κάθε συγκεκριμένο σώμα είναι μια μορφή, και πίσω από αυτό το συγκεκριμένο σώμα υπάρχει το όνομα του. Όταν σκέφτεστε ένα φίλο σας, σας έρχεται η ιδέα ενός σώματος, κι όταν σκέφτεστε το σώμα του φίλου σας, έρχεται στο νου σας η ιδέα του ονόματος του. Έτσι είναι ο άνθρωπος, έτσι είναι η νοητική του φύση. Δεν μπορεί να έρθει η ιδέα ενός ονόματος, χωρίς την ιδέα μιας μορφής και δεν μπορεί να έρθει η ιδέα της μορφής χωρίς την ιδέα του ονόματος. Αυτά είναι αδιαχώριστα. Αυτά είναι οι εσωτερική και η εξωτερική πλευρά του ίδιου πράγματος. Τα ονόματα έχουν εξυψωθεί και λατρευτεί σε όλο τον κόσμο, συνειδητά ή ασυνείδητα. Ο άνθρωπος βρίσκει εκεί τη δόξα των ονομάτων.

Ανακαλύπτουμε ξανά ότι σε πολλές θρησκείες έχουν λατρευτεί ιερές προσωπικότητες. Λατρεύουν τον Βούδα, τον Κρίσνα, τον Ιησού, κλπ. Επίσης υπάρχει και η λατρεία των Αγίων. Εκατοντάδες απ' αυτούς έχουν λατρευτεί σ' όλο τον κόσμο. Και γιατί όχι; Η δόνηση του φωτός είναι παντού. Η κουκουβάγια βλέπει μέσα στο σκοτάδι αυτό που υπάρχει εκεί, αν και ο άνθρωπος δεν μπορεί να το δει. Για τον άνθρωπο η δόνηση είναι ορατή μόνο στη λάμπα, στον ήλιο, στο φεγγάρι, κλπ. Ο Θεός είναι πανταχού παρών, εκδηλώνει τον εαυτό του σε κάθε ον. Αλλά για τον άνθρωπο είναι ορατός και αναγνωρίσιμος μόνο όταν εκδηλώνει τον εαυτό του στον άνθρωπο. Όταν το φως του, η παρουσία του, το πνεύμα του, λάμπει μέσα στο ανθρώπινο πρόσωπο, τότε και μόνο τότε ο άνθρωπος μπορεί να Τον καταλάβει. Έτσι ο άνθρωπος έχει λατρέψει τον Θεό μέσω των άλλων ανθρώπων μέσα στο χρόνο, και πρέπει να το κάνει αυτό όσο είναι άνθρωπος. Μπορεί να κλαίει και να εναντιώνεται σ' αυτό, μπορεί να αγωνίζεται ενάντια σ' αυτό, αλλά κάθε φορά που προσπαθεί να αντιληφθεί το Θεό, θα ανακαλύψει την ανάγκη του να σκεφτεί το Θεό ως άνθρωπο.

Έτσι, βρίσκουμε σχεδόν σε κάθε θρησκεία, τα τρία πρωταρχικά πράγματα, που υπάρχουν στη λατρεία του Θεού, των μορφών ή συμβόλων, των ονομάτων, και των θεανθρώπων. Όλες οι θρησκείες τα έχουν αυτά, αλλά θα δείτε ότι εναντιώνονται η μία στην άλλη. Λέει κάποιος: "Το όνομα μου είναι το μόνο όνομα, η μορφή μου είναι η μόνη μορφή και ο δικός μου θεάνθρωπος είναι ο μόνος θεάνθρωπος. Οι δικοί σας είναι απλά μύθοι". Στους σύγχρονους καιρούς οι ιερείς έχουν γίνει περισσότερο ευγενικοί και επιτρέπουν σε παλιότερες θρησκείες να έχουν διαφορετικά ονόματα και λατρείες, αλλά αυτά τα θεωρούν ως προμηνύματα του Χριστιανισμού, ο οποίος φυσικά, όπως θεωρούν αυτοί, είναι η μόνη αληθινή μορφή. Ο άνθρωπος δοκίμασε τον εαυτό του σε παλιότερους καιρούς, δοκίμασε τις δυνάμεις του, χρησιμοποιώντας τις μορφές αυτών των θρησκειών, αλλά μεσουράνησε μόνο μέσα από το Χριστιανισμό.

Αυτό τουλάχιστον είναι μια μεγάλη ανάπτυξη. Πενήντα χρόνια πριν, ποτέ δεν θα λέγανε κάτι τέτοιο. Τίποτε δεν θα ήταν αληθινό εκτός από τη δική τους θρησκεία. Αυτή η ιδέα δεν είναι περιορισμένη σε μια μόνο θρησκεία, σε ένα έθνος ή μια τάξη ανθρώπων. Οι άνθρωποι πάντα σκέφτονται ότι το μόνο αληθινό πράγμα που μπορούν να κάνουν οι άλλοι, είναι αυτό που οι ίδιοι κάνουν στον εαυτό τους.

Εδώ μας βοηθάει η μελέτη των διαφορετικών θρησκειών. Μας δείχνει ότι οι ίδιες σκέψεις, που θεωρούμε δικές μας και μόνο δικές μας, ήταν παρούσες εκατοντάδες χρόνια πριν σε άλλους, και μερικές φορές σε ακόμα καλύτερη μορφή έκφρασης απ' τη δική μας.

ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΩΣΗ

Αυτές είναι οι εξωτερικές μορφές της αφοσίωσης, μέσα από τις οποίες πρέπει να περάσει ο άνθρωπος. Αλλά αν είναι ειλικρινής, αν θέλει πραγματικά να φτάσει στην Αλήθεια, πρέπει να πάει πιο πάνω από αυτές, σε ένα επίπεδο όπου οι μορφές δεν έχουν καμιά αξία. Τα ιερά, οι εκκλησίες, τα βιβλία, οι μορφές, όλα είναι απλά το νηπιαγωγείο της θρησκείας, για να κάνουν το πνευματικό παιδί αρκετά δυνατό για να πάει σε ανώτερα σκαλοπάτια. Και αυτά τα πρώτα σκαλοπάτια είναι απαραίτητα, αν αυτός θέλει θρησκεία. Με τη δίψα, τη λαχτάρα για το Θεό, έρχεται η αληθινή αφοσίωση, το αληθινό Μπάκτι.

Το ερώτημα είναι ποιος έχει τη λαχτάρα. Η θρησκεία δεν είναι τα δόγματα, δεν είναι η διανοητική επιχειρηματολογία, είναι το ον και το γίγνεσθαι, είναι η πραγμάτωση. Ακούμε πολλά λόγια σχετικά με το Θεό και τη ψυχή και όλα τα μυστήρια του σύμπαντος. Αλλά αν του πιάσετε έναν-έναν αυτούς και τους ρωτήσετε "Έχετε πραγματώσει το Θεό, έχετε δει τη ψυχή σας;", πόσοι απ' αυτούς θα μας απαντήσουν θετικά; Κι όμως, αυτοί παλεύουν ο ένας ενάντια στον άλλο.

Κάποια στιγμή στην Ινδία, αντιπρόσωποι από διαφορετικές αιρέσεις συναντήθηκαν μεταξύ τους και άρχισαν να φιλονικούν. Ο ένας έλεγε ότι ο μόνος Θεός ήταν ο Σίβα, ο άλλος έλεγε ότι ο μόνος Θεός ήταν ο Βισνού, κλπ, και δεν υπήρχε τέλος στη συζήτηση τους. Ένας άγιος, που περνούσε από κείνο το δρόμο προσκλήθηκε από τους συμμετέχοντες στη συζήτηση για να αποφασίσει σχετικά με το θέμα. Εκείνος ρώτησε πρώτα τον άνθρωπο που υποστήριζε ότι ο Σίβα ήταν ο ανώτατος Θεός "΄Εχεις δει τον Σίβα; Έχεις εξοικειωθεί μ' αυτόν; Αν όχι, τότε πως ξέρεις ότι είναι η ανώτατη θεότητα;" Μετά στράφηκε στον λάτρη του Βισνού και τον ρώτησε "Έχεις δει τον Βισνού;" . Και αφού έκανε αυτή την ερώτηση σε όλους ανακάλυψε ότι κανένας από αυτούς δεν γνώριζε σχετικά με το Θεό. Γι' αυτό φιλονικούσαν έτσι μεταξύ τους, επειδή αυτοί πραγματικά δεν γνώριζαν κι έτσι δεν μπορούσαν να συμφωνήσουν.

Όταν ένα βάζο γεμίζει με νερό κάνει θόρυβο, αλλά όταν είναι γεμάτο δεν κάνει θόρυβο. Το ίδιο συμβαίνει και μ' αυτές τις φιλονικίες, τις διαμάχες μεταξύ των αιρέσεων, που δείχνουν ότι δεν γνωρίζουν τίποτα σχετικά με τη θρησκεία. Η θρησκεία γι' αυτούς είναι περισσότερο ένα σύνολο από λέξεις χωρίς ουσία, γραμμένες σε βιβλία. Καθένας από αυτούς βιάζεται να γράψει ένα μεγάλο βιβλίο, να το κάνει όσο πιο ογκώδες γίνεται, να κλέψει υλικά από κάθε άλλο βιβλίο που μπορεί να πέσει στα χέρια του, και ποτέ δεν θα αναγνωρίσει τις υποχρεώσεις του και από πού πήρε αυτά τα στοιχεία. Και μετά, ρίχνει το βιβλίο του στον κόσμο, προσθέτοντας κι άλλη ταραχή σ' αυτήν που ήδη υπήρχε εκεί.

Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων είναι αθεϊστές και είμαι πολύ ευχαριστημένος γι' αυτό. Στους σύγχρονους καιρούς μια νέα τάξη αθεϊστών έχει προκύψει στο δυτικό κόσμο, κι εννοώ τους υλιστές. Αυτοί είναι ειλικρινείς αθεϊστές. Είναι πιο καλοί από τους θρησκευτικούς αθεϊστές, που είναι ανειλικρινείς και διαμάχονται και συζητούν για τη θρησκεία χωρίς στο βάθος να την θέλουν. Ποτέ δεν προσπάθησαν να την πραγματώσουν. Ποτέ δεν προσπάθησαν να την κατανοήσουν.

Θυμηθείτε τα λόγια του Χριστού: "Ζητείστε και θα σας δοθεί. Ρωτήστε και θα πάρετε απάντηση. Χτυπήστε και θα σας ανοίξουν." Αυτά τα λόγια είναι πράγματι αληθινά και όχι φανταστικά. Αυτές είναι απόρροια από το αίμα της καρδιάς ενός από τους μεγαλύτερους Υιούς του Θεού, που έχουν περάσει ποτέ από αυτό τον κόσμο. Είναι λόγια που ήρθαν ως καρπός πραγμάτωσης ενός ανθρώπου που αισθάνθηκε και πραγμάτωσε τον Θεό μέσα του. Ενός ανθρώπου που μίλησε με το Θεό, έζησε με το Θεό, άπειρες φορές πιο έντονα και πραγματικά, από όσο εμείς βλέπουμε μπροστά μας τώρα αυτό το κτίριο.

Ποιος θέλει τον Θεό; Αυτή είναι η ερώτηση! Νομίζετε ότι όλη αυτή η μάζα του κόσμου θέλει το Θεό και δεν μπορεί να τον έχει; Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό. Ποια θέληση υπάρχει, χωρίς να υπάρχει έξω το αντικείμενο της; Ο άνθρωπος θέλει να αναπνεύσει, και γι' αυτό υπάρχει ο αέρας, για να τον αναπνεύσει. Ο άνθρωπος θέλει να φάει και υπάρχει η τροφή για να φάει. Τι δημιουργεί τις επιθυμίες; Η ύπαρξη των εξωτερικών πραγμάτων. Ήταν το φως που δημιούργησε τα μάτια, ήταν ο ήχος που δημιούργησε τα αυτιά. Έτσι, κάθε επιθυμία στα ανθρώπινα όντα έχει δημιουργηθεί από κάτι που ήδη υπάρχει έξω από αυτά.

Αυτή η επιθυμία για τελειότητα, για την πραγμάτωση ενός σκοπού, για το να πας πέρα από τη φύση, πώς μπορεί να υπάρχει, αν κάτι δεν την έχει δημιουργήσει και δεν την έχει κρύψει μέσα στη ψυχή του ανθρώπου και δεν την έχει κάνει να ζήσει εκεί; Συνεπώς, αυτός του οποίου η επιθυμία έχει ξυπνήσει, θα φτάσει στο στόχο.

Θέλουμε οτιδήποτε που να έχει τον Θεό. Αυτή δεν είναι η θρησκεία που βλέπετε γύρω σας. Μια κυρία έχει έπιπλα στο σαλόνι της απ' όλο τον κόσμο. Τώρα είναι μόδα να έχεις κάτι Ιαπωνικό, κι έτσι, αυτή αγόρασε ένα βάζο και το τοποθέτησε στο δωμάτιο της. Έτσι είναι η θρησκεία στην μεγαλύτερη πλειοψηφία. Έχουν όλων των ειδών τα πράγματα για απόλαυση, κι αν δεν προσθέσουν και λίγο άρωμα θρησκείας, η ζωή τους δεν θα είναι εντάξει, γιατί η κοινωνία θα τους κριτικάρει. Η κοινωνία το θεωρεί δεδομένο αυτό, κι έτσι όλοι πρέπει να έχουν μια θρησκεία. Αυτή είναι η κατάσταση της θρησκείας στον κόσμο σήμερα.

Η ΛΑΧΤΑΡΑ ΚΑΙ Η ΑΦΥΠΝΙΣΗ

Ένας μαθητής πήγε στον δάσκαλο του και του είπε: "Κύριε, εγώ θέλω θρησκεία". Ο δάσκαλος κοίταξε τον νεαρό και δεν μίλησε, παρά μόνο χαμογέλασε. Ο νεαρός πήγαινε κάθε μέρα κι επέμενε ότι ήθελε θρησκεία, αλλά ο γέροντας ήξερε καλύτερα από τον νεαρό. Κάποια μέρα που είχε πολύ ζέστη, ζήτησε από τον νεαρό να πάει μαζί του και να κάνει μια βουτιά. Ο νεαρός βούτηξε, και τότε ο γέρος τον ακολούθησε και κράτησε το κεφάλι του νεαρού κάτω από το νερό με δύναμη. Αφού ο νεαρός πάλεψε για λίγο, ο γέροντας τον άφησε και τον ρώτησε τι ήθελε περισσότερο, όση ώρα βρισκόταν μέσα στο νερό. Ο μαθητής απάντησε ότι ήθελε μια ανάσα αέρα. Και τότε ο γέροντας τον ρώτησε: "Θέλεις τον Θεό με τον ίδιο τρόπο; Αν τον θέλεις, τότε θα τον έχεις μέσα σε μια στιγμή".

Το συμπέρασμα που βγαίνει από αυτό είναι ότι μέχρι να έχεις τέτοια δίψα, τέτοια επιθυμία, δεν μπορείς να έχεις θρησκεία. Όμως μπορείς να παλέψεις με τη διάνοια σου ή με τα βιβλία ή με τις μορφές. Μέχρι αυτή η δίψα να ξυπνήσει σε σένα δεν είσαι καλύτερος από έναν αθεϊστή. Αντίθετα, ο αθεϊστής είναι ειλικρινής, ενώ εσύ δεν είσαι.

Ένας μεγάλος άγιος συνήθιζε να λέει: "Υποθέστε ότι υπάρχει ένας κλέφτης σ' αυτό το δωμάτιο, ο οποίος, με κάποιο τρόπο, γνωρίζει ότι υπάρχει μεγάλη ποσότητα χρυσού στο άλλο δωμάτιο. Υπάρχει μόνο ένα μικρό διαχωριστικό ανάμεσα στα δύο δωμάτια. Ποια θα ήταν η κατάσταση αυτού του κλέφτη; Θα ήταν άγρυπνος, δεν θα μπορούσε να φάει, να κάνει οτιδήποτε. Όλη του η σκέψη θα ήταν επικεντρωμένη σ' αυτό το χρυσάφι. Δεν εννοείται μ' αυτό ότι αν όλοι οι άνθρωποι πραγματικά πιστεύανε ότι ο θησαυρός της ευτυχίας, της ευδαιμονίας, της δόξας, ήταν εκεί, στον Θεό, αυτοί θα δρούσαν στον κόσμο προσπαθώντας να κατακτήσουν τον Θεό;"

Όσο πιο σύντομα ένας άνθρωπος αρχίζει να πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, τόσο γίνεται σαν τρελός από τη λαχτάρα του να τον βρει. Οι άλλοι μπορεί να ακολουθούν το δρόμο τους, αλλά όταν ένας άνθρωπος είναι σίγουρος ότι υπάρχει μια ανώτερη ζωή απ' αυτήν την οποία ζει, όταν σιγουρευτεί ότι οι αισθήσεις του δεν είναι οι μόνες πηγές γνώσης, ότι το περιορισμένο υλικό του σώμα δεν είναι τίποτα συγκρινόμενο με την αθάνατη ευτυχία του Εαυτού, αυτός τρελαίνεται μέχρι να ανακαλύψει αυτή την ευτυχία για τον εαυτό του.

Κι αυτή η τρέλα, η δίψα, η μανία, είναι αυτό που ονομάζεται "αφύπνιση προς τη θρησκεία", κι όταν αυτή έρχεται τότε ο άνθρωπος αρχίζει να γίνεται θρησκευόμενος. Αλλά αυτό παίρνει πολύ χρόνο. Όλες αυτές οι μορφές, οι τελετές, οι προσευχές, τα προσκυνήματα, τα βιβλία, οι καμπάνες, τα κεριά, οι ιερείς, όλα αυτά είναι προετοιμασίες. Αυτά παίρνουν τις ακαθαρσίες από την ψυχή κι όταν η ψυχή έχει γίνει αγνή τότε, με φυσικό τρόπο, θέλει να κατακτήσει αυτό το θησαυρό της αγνότητας: τον ίδιο τον Θεό.

Όπως ένα κομμάτι σιδήρου, που έχει καλυφθεί με σκόνη από τα χρόνια, μπορεί να στέκεται δίπλα σ' ένα μαγνήτη για πολύ καιρό χωρίς να έλκεται από αυτόν και μόλις καθαριστεί αρχίζει να έλκεται από το μαγνήτη, έτσι και η ανθρώπινη ψυχή, καλυμμένη με τη σκόνη των αιώνων, με τις ακαθαρσίες, την αδυναμία και την αμαρτία, μετά από πολλές γεννήσεις γίνεται αρκετά αγνή, χρησιμοποιώντας αυτές τις μορφές και τις τελετές, κάνοντας καλό στους άλλους, αγαπώντας όλα τα όντα, και τότε έρχεται η φυσική πνευματική έλξη. Ο άνθρωπος ξυπνάει και αγωνίζεται να φτάσει στο Θεό.

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΠΑΖΑΡΕΜΑΤΑ

Ακόμη, όλες αυτές οι μορφές και τα σύμβολα είναι απλά η αρχή, όχι η αληθινή αγάπη για το Θεό, η αγάπη για την οποία έχουμε ακούσει από παντού. Ο καθένας λέει ότι αγάπησε το Θεό, αλλά οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τι είναι η αγάπη. Αν το γνώριζαν δεν θα μιλούσαν τόσο επιπόλαια γι' αυτήν. Κάθε άνθρωπος λέει ότι μπορεί να αγαπάει, και τότε, σε ανύποπτο χρόνο, ανακαλύπτει ότι δεν υπάρχει αγάπη στη φύση του. Κάθε γυναίκα λέει ότι αγαπάει και ανακαλύπτει ότι δεν μπορεί να το κάνει. Ο κόσμος είναι γεμάτος από λόγια για την αγάπη, αλλά είναι δύσκολο να αγαπήσεις. Που είναι η αγάπη; Πως μπορείς να ξέρεις ότι υπάρχει αγάπη;

Η πρώτη δοκιμασία για την αγάπη είναι ότι αν είναι αληθινή δεν γνωρίζει παζαρέματα. Όσο βλέπεις έναν άνθρωπο να αγαπάει κάποιον άλλο μόνο για να πάρει κάτι από αυτόν, να ξέρεις ότι αυτό δεν είναι αγάπη. Αυτό είναι εμπόριο. Όποτε μπαίνει ζήτημα για το τι θα πουλήσεις και τι θα αγοράσεις, τότε δεν υπάρχει αγάπη. Έτσι, όταν ένας άνθρωπος προσεύχεται στο Θεό και λέει "Δώσε μου αυτό, εκείνο…", αυτό δεν είναι αγάπη. Πώς θα μπορούσε να είναι; Εγώ σου προσφέρω μια προσευχή κι εσύ μου δίνεις κάτι σε αντάλλαγμα. Αυτό είναι περισσότερο ένα εμπόριο

Ένας μεγάλος βασιλιάς πήγε για κυνήγι στο δάσος κι εκεί έτυχε να συναντήσει έναν άγιο. Είχε μια μικρή συζήτηση μαζί του, κι ευχαριστήθηκε τόσο πολύ που ζήτησε από τον άγιο να του κάνει ένα δώρο. Ο άγιος αρνήθηκε και του είπε ότι είναι απόλυτα ικανοποιημένος με τις συνθήκες της ζωής του. Τα δέντρα του δίνανε φρούτα για να φάει, τα υπέροχα μικρά ρυάκια τον βοηθούσαν να πλυθεί και να πιει, οι σπηλιές του δίνανε καταφύγιο για τον ύπνο, κι έτσι δεν ενδιαφερόταν για τα δώρα του βασιλιά. Ο βασιλιάς του είπε να τα δεχτεί για να τον ικανοποιήσει, να τον κάνει να νιώσει καλά. Τον κάλεσε μαζί του στην πόλη για να παραλάβει ένα δώρο. Στο τέλος ο άγιος συμφώνησε να πάει μαζί με τον βασιλιά στο παλάτι του. Εκεί υπήρχε χρυσάφι, κοσμήματα, μάρμαρα, και τα πιο υπέροχα πράγματα. Ο πλούτος και η δύναμη ήταν έκδηλα παντού. Ο βασιλιάς ζήτησε από τον άγιο να περιμένει ένα λεπτό, για να κάνει την προσευχή του. Πήγε σε μια γωνία και άρχισε να προσεύχεται: "Κύριε δώσε μου πλούτο, δώσε μου παιδιά, δώσε μου εδάφη…" Στο μεταξύ ο άγιος ξεκίνησε να φεύγει. Ο βασιλιάς τον είδε να φεύγει και πήγε πίσω του και του είπε: "Μείνετε, Κύριε, φεύγετε χωρίς να έχετε πάρει το δώρο σας". Ο άγιος στράφηκε στο βασιλιά και του απάντησε: "Ζητιάνε, εγώ δεν ζητιανεύω από ζητιάνους. Τι μπορείς να μου δώσεις; Εσύ ζητιανεύεις για τον εαυτό σου όλη την ώρα".

Αυτή δεν είναι η γλώσσα της αγάπης. Ποια είναι η διαφορά της αγάπης και του παζαρέματος, αν ζητάτε από το Θεό να σας δώσει το ένα ή το άλλο; Η πρώτη δοκιμασία για την αγάπη είναι ότι αυτή δεν γνωρίζει από παζαρέματα. Η αγάπη πάντοτε δίνει και ποτέ δεν παίρνει. Λέει το παιδί του Θεού: "Αν θέλει ο Θεός, εγώ θα δώσω σ' αυτόν τα πάντα, άρα εγώ δεν θέλω τίποτα απ' αυτόν. Δεν θέλω τίποτα σ' αυτό το Σύμπαν. Τον αγαπώ γιατί θέλω να τον αγαπώ και δεν θέλω καμιά χάρη για ανταμοιβή. Ποιος νοιάζεται αν ο Θεός είναι παντοδύναμος ή όχι; Εγώ δεν θέλω καμιά δύναμη απ' αυτόν, ούτε καμιά εκδήλωση της ισχύος του. Μου είναι αρκετό ότι αυτός είναι ο Θεός της Αγάπης. Δεν ζητάω τίποτε άλλο."

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ ΦΟΒΟ.

Η δεύτερη δοκιμασία είναι ότι η αγάπη δεν γνωρίζει φόβο. Όσο ο άνθρωπος σκέφτεται ότι ο Θεός είναι ένα Ον που κάθεται πάνω στα σύννεφα, με ανταμοιβές στο ένα χέρι και τιμωρίες στο άλλο, δεν μπορεί να υπάρχει αγάπη. Μπορείς να αγαπάς κάποιον που φοβάσαι; Το πρόβατο αγαπάει το λιοντάρι; Το ποντίκι αγαπάει τη γάτα; Ο σκλάβος αγαπάει τον κύριο; Οι σκλάβοι μερικές φορές μιμούνται την αγάπη, αλλά αυτό δεν είναι αγάπη. Που έχετε δει την αγάπη μέσα στο φόβο; Είναι πάντοτε μια απάτη. Με την αγάπη ποτέ δεν έρχεται η ιδέα του φόβου. Σκεφτείτε μια νέα μητέρα στο δρόμο. Ένας σκύλος της γαβγίζει, κι αυτή τρέχει αμέσως στο διπλανό σπίτι. Την επόμενη μέρα, αυτή είναι στο δρόμο με το παιδί της. Φανταστείτε ένα λιοντάρι να τρέχει επάνω στο παιδί. Ποια θα ήταν η θέση της; Ακριβώς μπροστά στο στόμα του λιονταριού, προστατεύοντας το παιδί της. Η αγάπη έχει υπερνικήσει όλο το φόβο.

Έτσι συμβαίνει και με την αγάπη προς το Θεό. Ποιος νοιάζεται αν ο Θεός είναι κάποιος που ανταμείβει ή τιμωρεί; Αυτό δεν είναι σκέψη κάποιου που αγαπάει. Σκεφτείτε ένα δικαστή όταν έρχεται σπίτι του. Τι βλέπει η γυναίκα του σ' αυτόν; Όχι έναν δικαστή, όχι κάποιον που ανταμείβει ή τιμωρεί, αλλά τον άνδρα της, την αγάπη της. Τι βλέπουν τα παιδιά σ' αυτόν; Βλέπουν τον αγαπημένο τους πατέρα, κι όχι κάποιον που τιμωρεί ή ανταμείβει. Έτσι και τα παιδιά του Θεού, ποτέ δεν βλέπουν σ' αυτόν κάποιον που ανταμείβει ή τιμωρεί. Μόνο οι άνθρωποι που δεν έχουν δοκιμάσει ποτέ την αγάπη, που φοβούνται και τρέμουν.

Διαλύστε όλο το φόβο, αν και αυτές οι τρομερές ιδέες για τον Θεό, σαν κάποιον που τιμωρεί ή ανταμείβει, μπορεί να έχουν ακόμα τη χρησιμότητα τους στα πρωτόγονα μυαλά. Μερικοί άνθρωποι, ακόμη και από τους πιο διανοούμενους, είναι πνευματικά πρωτόγονοι, κι αυτές οι ιδέες ίσως τους βοηθήσουν. Αλλά για τους πνευματικούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους που προσεγγίζουν την θρησκεία, γι' αυτούς που η πνευματική τους διαίσθηση έχει ξυπνήσει, τέτοιες ιδέες είναι απλά παιδικές και ανόητες. Αυτοί οι άνθρωποι απορρίπτουν όλες τις ιδέες του φόβου.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΩΤΑΤΟ ΙΔΕΩΔΕΣ

Η τρίτη είναι ακόμα πιο ανώτερη δοκιμασία. Η αγάπη είναι πάντοτε το ανώτατο ιδεώδες. Όταν κάποιος έχει περάσει από τα πρώτα δύο επίπεδα, όταν έχει εγκαταλείψει την ιδέα του παζαρέματος κι έχει διαλύσει το φόβο, τότε αρχίζει να συνειδητοποιεί ότι η αγάπη είναι το ανώτατο ιδεώδες.

Πόσες φορές σ' αυτό τον κόσμο έχουμε δει όμορφες γυναίκες να αγαπούν έναν άσχημο άνδρα; Πόσες φορές έχουμε δει έναν όμορφο άνδρα να αγαπάει μια άσχημη γυναίκα; Που είναι η έλξη; Τι είναι η έλξη; Οι παρατηρητές βλέπουν μόνο τον άσχημο άνδρα ή την άσχημη γυναίκα, αλλά δεν βλέπουνε αυτόν που τους αγαπάει και νομίζει ότι είναι το πιο όμορφο πλάσμα που υπήρξε ποτέ. Πως συμβαίνει αυτό; Η γυναίκα που αγαπάει τον άσχημο άνδρα τον βλέπει σαν το ιδεώδες της ομορφιάς που έχει στο νου της και το προβάλει στον άσχημο άνδρα. Κι αυτό που αυτή λατρεύει κι αγαπάει δεν είναι ο άσχημος άνδρας, αλλά το δικό της ιδεώδες. Αυτός ο άνδρας είναι μόνο ένας υπαινιγμός, ένα ίχνος και πάνω σ' αυτό το ίχνος, εκείνη ρίχνει όλο το ιδεώδες και τον καλύπτει και γίνεται το αντικείμενο της λατρείας της.

Αυτό μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε περίπτωση όπου αγαπάμε. Πολλοί από μας έχουν πολύ συνηθισμένα αδέλφια. Αλλά η ιδέα ότι είναι αδέλφια μας, μας κάνει να τους βλέπουμε όμορφους. Η φιλοσοφία που υπάρχει πίσω απ' αυτό, είναι ότι ο καθένας προβάλει το ιδεώδες του και το λατρεύει. Ο εξωτερικός κόσμος είναι ένας κόσμος υπαινιγμών, συμβόλων, και αυτό που βλέπουμε είναι αυτό που προβάλουμε μέσα από το νου μας. Ένας κόκκος άμμου μπαίνει μέσα σ' ένα στρείδι, κι αυτό το στρείδι ερεθίζεται. Ο ερεθισμός παράγει μια έκκριση στο στρείδι, που καλύπτει τον κόκκο άμμου και το αποτέλεσμα είναι ένα όμορφο μαργαριτάρι. Έτσι, τα εξωτερικά πράγματα μας δίνουν υπαινιγμούς, ίχνη, πάνω στα οποία εμείς προβάλουμε τα ιδεώδη μας, και φτιάχνουμε τα αντικείμενα μας.

Ο αδύναμος βλέπει τον κόσμο σαν μια απόλυτη κόλαση και το καλό σαν έναν τέλειο ουρανό. Όσοι αγαπούν βλέπουν τον κόσμο σαν μια μεγάλη αγάπη και αυτοί που μισούν σαν ένα απόλυτο μίσος. Οι πολεμιστές δεν βλέπουν τίποτα άλλο από αγώνα και οι ειρηνόφιλοι τίποτα άλλο από ειρήνη. Ο τέλειος άνθρωπος δεν βλέπει τίποτα άλλο εκτός από το Θεό. Πάντοτε λατρεύουμε το ανώτατο ιδεώδες μας. Κι όταν έχουμε φτάσει σ' αυτό το σημείο, όταν αγαπάμε το ιδεώδες ως ιδεώδες, όλες οι αμφιβολίες και διαφωνίες εξαφανίζονται για πάντα.

Ποιος ενδιαφέρεται αν ο Θεός μπορεί να αποδειχτεί ή όχι; Το ιδεώδες δεν μπορεί ποτέ να εγκαταλειφθεί, γιατί είναι ένα μέρος της δικής μας φύσης. Θα αμφιβάλω για το ιδεώδες μόνο όταν αμφιβάλω για την ίδια μου την ύπαρξη. Όσο δεν μπορώ να αμφιβάλω για το ένα, δεν μπορώ να αμφιβάλω και για το άλλο. Ποιος ενδιαφέρεται αν ο Θεός μπορεί να είναι παντοδύναμος και Παντελεήμων την ίδια στιγμή; Ποιος ενδιαφέρεται αν αυτός ανταμείβει την ανθρωπότητα ή την κοιτάζει με τα μάτια ενός τυράννου ή ενός μονάρχη;

Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ

Αυτός που αγαπάει έχει περάσει πέρα από αυτά τα πράγματα. Πέρα από τις ανταμοιβές και τις τιμωρίες. Πέρα από τους φόβους και τις αμφιβολίες. Πέρα από τις επιστημονικές αποδείξεις ή όχι. Του αρκεί το ιδεώδες της Αγάπης. Δεν είναι αυταπόδεικτο ότι το ίδιο το Σύμπαν είναι μια εκδήλωση αυτής της Αγάπης; Τι είναι αυτό που κάνει τα άτομα να ενωθούν με άλλα άτομα, τα μόρια με άλλα μόρια, που κάνει τους πλανήτες να κινούνται ο ένας προς τον άλλο; Τι είναι αυτό που κάνει τον άνθρωπο να έλκεται από έναν άλλον άνθρωπο, τον άνδρα από τη γυναίκα, τη γυναίκα από τον άνδρα, και τα ζώα από άλλα ζώα; Τι κινεί όλο το Σύμπαν προς ένα κέντρο; Είναι αυτό που ονομάζεται Αγάπη.

Η εκδήλωση της είναι από το πιο χαμηλό άτομο ως το πιο υπέρτατο Ον. Είναι παντοδύναμη και διαπερνά τα πάντα. Αυτή είναι η Αγάπη. Αυτό που εκδηλώνει τον εαυτό του ως έλξη στο οργανικό και στο ανόργανο, στο συγκεκριμένο και στο άπειρο, είναι η Αγάπη του Θεού. Είναι η μόνη κινητήρια δύναμη που υπάρχει στο σύμπαν. Κάτω από την ώθηση αυτής της Αγάπης ο Χριστός έδωσε τη ζωή του για την Ανθρωπότητα. Ο Βούδας ακόμα και για ένα ζώο. Η μητέρα για το παιδί της. Ο σύζυγος για τη γυναίκα του. Κάτω από την δύναμη αυτής της Αγάπης οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να δώσουν τη ζωή τους για την πατρίδα τους, και είναι παράξενο να το πούμε, αλλά κάτω από την ίδια δύναμη της ίδιας αγάπης ο κλέφτης κλέβει, ο δολοφόνος σκοτώνει. Ακόμη και σ' αυτές τις περιπτώσεις το πνεύμα είναι το ίδιο, αλλά η εκδήλωση είναι διαφορετική. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη στο σύμπαν. Ο κλέφτης έχει αγάπη για το χρυσό. Η αγάπη υπάρχει εκεί αλλά έχει λάθος κατεύθυνση. Έτσι και σ' όλα τα εγκλήματα, όσο αυτά είναι πράξεις αξίας, πίσω στέκεται αυτή η αιώνια Αγάπη.

Φανταστείτε έναν άνθρωπο να γράφει μια επιταγή για χιλιάδες δολάρια προς τους φτωχούς της Νέας Υόρκης, και τον ίδιο χρόνο, στο ίδιο δωμάτιο, κάποιος άλλος άνθρωπος, πλαστογραφεί το όνομα ενός φίλου του. Το φως που πέφτει σ' αυτούς τους δύο ανθρώπους είναι το ίδιο, αλλά ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη χρήση που κάνει σ' αυτό. Δεν είναι το φως που πρέπει να ευλογηθεί ή να κατηγορηθεί. Αυτό λάμπει πάνω στο κάθε τι. Αυτό είναι η Αγάπη. Η κινητήρια δύναμη σ' όλο το Σύμπαν, χωρίς την οποία όλο το Σύμπαν θα διαλυόταν σε μια στιγμή. Αυτή είναι η Αγάπη στο Θεό.

"Κανένας, ω αγαπημένε, δεν αγαπάει τον σύζυγο του για τον ίδιο τον σύζυγο, αλλά για τον Εαυτό που είναι ο σύζυγος. Κανένας, ω αγαπημένε, δεν αγαπάει τη γυναίκα του για την ίδια τη γυναίκα του, αλλά για τον Εαυτό που βρίσκεται μέσα στη γυναίκα του. Κανένας ποτέ δεν αγαπάει οτιδήποτε άλλο εκτός από τον ίδιο του τον Εαυτό."

Ακόμη και σ' αυτήν την αγάπη στον Εαυτό ή στον εγωισμό, που είναι τόσο κατακριτέα, υπάρχει η εκδήλωση της ίδιας Αγάπης. Σταθείτε πέρα από αυτό το παιχνίδι, μην αναμιχθείτε μ' αυτό, και δείτε μόνο αυτό το πανέμορφο πανόραμα, αυτό το μεγάλο δράμα, που παίζεται σκηνή με τη σκηνή κι ακούστε αυτή τη πανέμορφη αρμονία, όλη την εκδήλωση της ίδιας της Αγάπης. Ακόμα και στον εγωισμό, αυτός ο εαυτός θα πολλαπλασιαστεί και θα αυξηθεί. Ο ένας εαυτός, ο ένας άνθρωπος, θα γίνει δύο όταν παντρευτεί, όταν έχει παιδιά, κι έτσι αναπτυσσόμενος θα φτάσει μέχρι να αισθανθεί όλο τον κόσμο σαν τον ίδιο του τον εαυτό, όλο το σύμπαν σαν τον ίδιο του τον εαυτό. Θα επεκταθεί σε μια μάζα παγκόσμιας Αγάπης, άπειρης Αγάπης, Αγάπης που είναι ο ίδιος ο Θεός.

ΥΠΕΡΤΑΤΗ ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΜΟΝΟ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.

Έτσι φτάνουμε σ' αυτό που ονομάζεται υπέρτατο Μπάκτι, υπέρτατη Αφοσίωση, στην οποία οι μορφές και τα σύμβολα απορρίπτονται. Κάποιος που έχει φτάσει εκεί δεν μπορεί να ανήκει σε μια αίρεση, γιατί όλες οι αιρέσεις βρίσκονται μέσα σ' αυτόν. Γιατί να ανήκει σ' αυτές; Όλες οι εκκλησίες και τα ιερά είναι μέσα του. Που υπάρχει εκκλησία τόσο μεγάλη γι' αυτόν; Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν μπορεί να δεσμεύσει τον εαυτό του σε συγκεκριμένες περιορισμένες μορφές. Που είναι το όριο για μια απεριόριστη Αγάπη, που έχει γίνει ο ίδιος ο εαυτός του; Σ' όλες τις θρησκείες, που έχουν το ιδεώδες αυτής της Αγάπης, θα βρούμε τον αγώνα για να την εκφράσουν. Αν και κατανοούμε τι σημαίνει αυτή η Αγάπη και βλέπουμε ότι κάθε τι στον κόσμο αποτελείται από πόθους και έλξεις, αυτό είναι η εκδήλωση αυτής της άπειρης Αγάπης, η έκφραση που προσπάθησαν να προσεγγίσουν άγιοι και σοφοί από διαφορετικά έθνη. Θα δούμε ότι χρησιμοποιούν όλες τις εκφράσεις τις γλώσσας για να την εκφράσουν, μεταμορφώνοντας ακόμα και τις σαρκικές εκφράσεις σε θεϊκές.
Έτσι τραγούδησε ο σοφός Ιουδαίος βασιλιάς, έτσι τραγούδησαν και στην Ινδία: "Ω αγαπημένε, ένα φιλί από τα χείλη σου αν μου δώσεις, η δίψα μου για σένα θα μεγαλώσει για πάντα. Όλη η θλίψη μου θα εξαφανιστεί, θα ξεχάσω το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον και θα σκέφτομαι εσένα μόνο."

Αυτή είναι η τρέλα του εραστή. Όταν όλες οι επιθυμίες έχουν εξαφανιστεί, ποιος ενδιαφέρεται για σωτηρία; Ποιος ενδιαφέρεται να είναι τέλειος; Ποιος ενδιαφέρεται για ελευθερία; Ο εραστής λέει: "Εγώ δεν θέλω πλούτο, δεν θέλω υγεία, δεν θέλω ομορφιά, δεν θέλω διάνοια. Αφήστε με να γεννηθώ ξανά και ξανά, μέσα σ' όλα τα κακά που υπάρχουν στον κόσμο. Δεν θα παραπονεθώ. Αλλά αφήστε με να αγαπώ αυτόν, και μόνο για την ίδια την αγάπη" Αυτή είναι η τρέλα της αγάπης που βρίσκει έκφραση σ' αυτά τα τραγούδια.

Το ανώτατο, το πιο εκφραστικό, το πιο δυνατό και το πιο ελκυστικό είδος της ανθρώπινης αγάπης είναι μεταξύ του άνδρα και της γυναίκας. Συνεπώς, αυτή η γλώσσα χρησιμοποιήθηκε για την έκφραση της βαθύτερης αφοσίωσης. Αυτή η τρέλα της ανθρώπινης αγάπης είναι η πιο αδύναμη ηχώ από την αγάπη των αγίων. Οι πραγματικοί εραστές του Θεού θέλουν να γίνουν τρελοί, μεθυσμένοι με την αγάπη του Θεού, να γίνουν το ίδιο το ποτό του Θεού. Θέλουν να πιουν από το ποτήρι της αγάπης, που έχει ετοιμαστεί από όλους τους αγίους και τους σοφούς κάθε θρησκείας και οι οποίοι έχουν χύσει το αίμα της καρδιάς τους μέσα σ' αυτό. Και μέσα σ' αυτό έχουν συγκεντρώσει όλες τις ελπίδες, από αυτούς που έχουν αγαπήσει το Θεό, χωρίς να ζητούν ανταμοιβή, που θέλανε την αγάπη για την ίδια την αγάπη. Η ανταμοιβή της αγάπης είναι αγάπη. Και τι ανταμοιβή είναι αυτή; Είναι το μόνο πράγμα που απομακρύνει όλες τις θλίψεις. Το μόνο ποτήρι που το περιεχόμενο του εξαφανίζει την αρρώστια όλου του κόσμου. Ο άνθρωπος γίνεται θεϊκός και ξεχνάει ότι είναι άνθρωπος.

Η ΑΓΑΠΗ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΣΗ

Τέλος, θα βρούμε ότι όλα αυτά τα διαφορετικά συστήματα, συμφωνούν σε ένα σημείο, στην τέλεια ένωση. Πάντοτε ξεκινάμε ως δυαδιστές. Ο Θεός είναι ένα ξεχωριστό Ον κι εγώ είμαι ένα ξεχωριστό Ον. Η Αγάπη έρχεται όταν προσεγγίζεις τον Θεό και ο Θεός προσεγγίζει τον άνθρωπο. Ο άνθρωπος παίρνει όλες αυτές τις διαφορετικές σχέσεις της ζωής, ως πατέρας, μητέρα, φίλος ή εραστής, και το τελικό στάδιο που φτάνει είναι όταν γίνεται ένα με το αντικείμενο της αγάπης του.

"Εγώ είμαι εσύ κι εσύ είσαι εγώ, και λατρεύοντας εσένα, εγώ λατρεύω τον εαυτό μου. Και λατρεύοντας τον εαυτό μου εγώ λατρεύω εσένα." Εκεί βρίσκουμε την ανώτατη εκδήλωση, από την οποία ο άνθρωπος ξεκινάει. Στην αρχή ήταν αγάπη για τον εαυτό. Αλλά οι απαιτήσεις και οι ισχυρισμοί αυτού του μικρού εαυτού έκαναν την αγάπη εγωιστική. Στο τέλος φτάνουμε στη πλήρη λάμψη του φωτός, όταν αυτός ο εαυτός έχει γίνει το Άπειρο. Αυτός ο Θεός, που στην αρχή ήταν ένα Ον παντού, έχει διαλυθεί, καθώς έχει γίνει μια άπειρη Αγάπη. Ο ίδιος ο άνθρωπος έχει μεταμορφωθεί. Προσέγγισε τον Θεό, έδιωξε όλο το φορτίο από τις επιθυμίες, με το οποίο ήταν γεμάτος πριν. Με τις επιθυμίες να έχουν εξαφανιστεί και να έχουν εξαφανίσει τον εγωισμό, στην κορυφή, ανακάλυψε ότι η Αγάπη, ο Αγαπημένος και ο Εραστής έγιναν ένα.

Δείτε κι άλλες συναρπαστικές ειδήσεις και έρευνες από τον χώρο του Ανεξήγητου, του Εσωτερισμού και της Μεταφυσικής

Στείλτε τα δικά σας σχόλια και παρατηρήσεις στο arthra@esoterica.gr