quote:

---

Για μένα αγαπητέ μου Γιάπετ, αυτός που δεν λαμβάνει υπόψην
του πάνω απο μισό δις ανθρώπους και την πίστη αυτών ,λέγεται ανενημέρωτος..

---

Ας "μιλήσουμε" τη γλώσσα που καταλαβαίνεις κι ας ανταλλάξουμε "επιχειρήματα" που δέχεσαι και αντιλαμβάνεσαι.

Λοιπόν, αν εγώ λάβω υπ' όψιν μου την άποψη και την πίστη 5 δις ανθρώπων, που δεν τον δέχονται, είμαι ιστορικά, καλλίτερα ενημερωμένος από εσένα, με το μισό δις...

quote:

---

'Εχουν γραφεί πολλά και με ιστορικές πηγές
και με άλλες αποδείξεις,

---

Αυτό να το επαναλαμβάνεις τρις ημερησίως, μετά τον εσπερινό, μπορεί να εισακουσθείς και να παρουσιαστούν αυτές οι πηγές και οι αποδείξεις, που τόσο θα ήθελες να υπάρχουν...

quote:

---

Ελπίζω πριν ...εβραιοποιθείτε
τελείως..

---

Αυτό είναι σύντομο ανέκδοτο...

quote:

---

αρνείστε τον Χριστό και
τον διάλογο...

---

Δεν αρνούμεθα κανέναν, απλά υποδεικνύουμε την βιολογική ανυπαρξία ενός μυθιστορηματικού χαρακτήρα. Επίσης τον διάλογο δεν τον αρνείται κανείς, αλλά για να γίνει χρειάζονται τουλάχιστον δύο, με αντιληπτική ικανότητα και με στοιχειώδη αλληλεπίδραση τοποθετήσεων, κάτι που μάλλον είναι δύσκολο σε ανθρώπους που το φορουμ το νομίζουν άμβωνα...

quote:

---

Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα εδώ μέσα..

---

Ευχαριστούμε γι' αυτό και σένα και όλυς τους ομοίους σου...

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ
http://www.mindfloga.blogspot.com/

Η ύπαρξη χριστιανών, δεν αποδεικνύει και την ύπαρξη του χριστού, μόνο ένας λιβανισμένος εγκέφαλο δεν μπορεί να το αντιληφθεί αυτό...

Η περίφημη "απόδειξη" που ΜΟΝΟ αυτή μηρυκάζεις σε όλα τα θέματα (λόγω έλλειψης άλλης), απ το έργο του Ιώσηπου, είναι ξεκάθαρο, ακόμη κι από άτομα μειωμένης αντίληψης, ότι είναι μεταγενέστερη προσθήκη και μάλιστα απ' τον Ευσέβιο Καισαρείας, που την παρουσίασε και πρώτος.

Όσο για την πιπίλα που σας έχουν βάλει στο στόμα, ότι δήθεν δεν μπορούσαν οι ιστορικοί να γνωρίζουν την εξέλιξη του ραβίνου για να τον αναφέρουν, να πείτε στους ινστρούχτορες ότι αυτό είναι μπαρούφα.

Πρώτον δεν χρειαζόταν να γνωρίζουν το μέλλον οι ιστορικοί, αν ο ραβίνος έκανε τα θαύματα με τη σέσουλα. Θα ανέφεραν το βίο του και τις πράξεις του, μόνο και μόνο απ' αυτό το "γεγονός".

Δεύτερον, η επιμονή στα ίδια και στα ίδια κι η προσπάθεια να δικαιολογήσουν την έλλειψη ιστορικών στοιχείων, με διάφορες ανοησίες επιπέδου κατηχητικού για βρέφη, επιβεβαιώνουν το αντίθετο απ' το επιθυμητό γι' αυτούς.

Τρίτον υπάρχει σχετικό θέμα και μπορείς να... αθληθείς εκεί..

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ

Η μαρτυρία του Τάκιτου για τον Χριστό, είναι μικρή και επιγραμματική. Μιλά για την πυρκαγιά της Ρώμης και για τον διωγμό, που εξ αφορμής της κήρυξε ο Νέρωνας κατά των Χριστιανών. Μιλάει δηλαδή για γεγονός που συνέβη μόλις 30 χρόνια μετά τον θάνατο του Ιησού.
Γράφει:
"Η κοινή γνώμη κατηγορεί τον Νέρωνα ως αυτουργό της πυρκαγιάς. Για να κατασιγάσει δε τους θρύλους αυτούς ο Νέρωνας υπέδειξε άλλους ως ενόχους και επέβαλε πρωτοφανείς και μετά πολλής σκέψεως επινοημένες ποινές σε εκείνους τους οποίους για τα βδελυρά και κρυφά έργα μισούσαν και ονόμαζαν κοινώς Χριστιανούς.

Δημιουργός του ονόματος τούτου υπήρξε ο Χριστός, ο οποίος επί της αυτοκρατορίας του Τιβερίου υπό του πραίτορα Ποντίου Πιλάτου παραδόθηκε σε τιμωρία.

Καταπνιγείσα κατ’ αρχάς η βδελυρή αυτή δεισιδαιμονία καταπλημμύρισε πάλι όχι μόνον την Ιουδαία αλλά και την πόλη (την Ρώμη). Άρχισαν λοιπόν αρχικά να συλλαμβάνουν εκείνους, οι οποίοι ομολογούνταν ως Χριστιανοί.
Έπειτα δε με την υπόδειξη αυτών πλήθος υπερμεγέθες προσώπων συνελήφθη" (Tacit. Annal. XV, 38,44).

Οι μαρτυρίες οι "εξωχριστιανικές" είναι ελάχιστες, αλλά πολύ ενδεικτικές και επιβεβαιωτικές, για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού. Αυτό οφείλεται στην περιορισμένη σημασία που είχε για την ιστορία και τα ενδιαφέροντα των ιστορικών των χρόνων εκείνων η περίπτωση του Ιησού.

Κανένας από αυτούς τους εξωχριστιανικούς ιστορικούς δε φανταζόταν ότι, ο άγνωστος στους πολλούς εκείνος, Ραβί της Γαλιλαίας και περιφρονημένος από την επίσημη θρησκευτική ηγεσία νεαρός προφήτης της άσημης Ναζαρέτ ο Ιησούς, με το σεμνό και ήπιο κύρυγμά του θα έπαιρνε στο μέλλον τέτοιες ιστορικές διαστάσει.

Η περίπτωση του Ιησού δε μπορεί να θεωρηθεί θέμα ενός γενικότερου ιστορικού ενδιαφέροντος, αφού:
α)ζούσε σε μια απομακρυσμένη περιοχή του κόσμου,
β)η "ανανεωτική" θρησκευτική του προσπάθεια ήταν περιορισμένη και
κρίθηκε μάλλον αποτυχημένη, και
γ)οι οπαδοί του Ιησού μετά το θάνατό του διασκορπίστηκαν από φόβο και δειλία.
Και ασφαλώς δεν μπορούσε να ελκύσει την προσοχή ενός σοβαρού ιστορικού των χρόνων εκείνων.

Είναι άλλωστε γνωστή η περιφρόνηση, των λόγιων της εποχής, ιδιαίτερα των ιστορικών και φιλοσόφων, προς θέματα θρησκευτικής σημασίας, που τα θεωρούσαν κατάλληλα μόνο για τους αδαείς και αγράμματους ανθρώπους.

Οι εθνικοί συγγραφείς και κυρίως οι ιστορικοί της εποχής εκείνης έδειχναν και μια έντονη περιφρόνηση προς τη θρησκεία των Ιουδαίων, τον "ακατανόητο και παράδοξο" Θεό τους.
Πολύ δε περισσότερο για τις θρησκευτικές τους τάξεις και τις αλληλοσυγκρουόμενες φατρίες τους.
Μην ξεχνάνε ότι και το κήρυγμα του Ιησού κατανοήθηκε στην αρχή από τους αρμόδιους θρησκευτικούς και πολιτικούς παράγοντες σαν μια απλή ερμηνευτική απόκλιση από το Νόμο και τις καθιερωμένες παραδόσεις των νομοδιδασκάλων ερμηνευτών.

Το περισσότερο που θα μπορούσε να υποθέσει κανείς τότε ήταν, ότι επρόκειτο για μια αιρετική διαφοροποίηση από την πίστη των πατέρων και του κλασικού παραδοσιακού Ιουδαϊσμού.
Τίποτε όμως περισσότερο και βαθύτερο.
Ενδεικτικό είναι ότι, "οι εξωχριστιανικές" αυτές πηγές δεν αναφέρονται και σε πολλά άλλα πρόσωπα της περιόδου αυτής, αν και πολλοί από αυτούς, ενώ στην αρχή παρουσιάστηκαν με έμφαση σαν αρχηγοί διαφόρων θρησκευτικών μεσσιανικών κινήσεων, αργότερα εμφάνισαν με το έργο τους μορφές κινημάτων με έντονες και ουσιαστικές κοινωνικοπολιτικές επιπτώσεις.

Τέτοια κινήματα, όπως γνωρίζουμε μόνο από ιουδαικϊκές πηγές και όχι από εθνικές, ήταν εκείνα του Θευδά, του Ιούδα του Γαυλωνίτη κ.λ.π. των οποίων οι κινηματίες συνελήφθησαν και θανατώθηκαν από τις στρατιωτικές και πολιτικές αρχές, με εντολή της Ρώμης.

Παραταύτα όμως για τον Ιησού, το έργο του και τη μικρή αρχικά ομάδα των μαθητών και των οπαδών του, έχουμε αρκετές μαρτυρίες από τους εθνικούς συγγραφείς, έστω και περιορισμένης σπουδαιότητας, που ενισχύουν την ιστορική σημασία και εγκυρότητα των παράλληλων Ιουδαϊκών και χριστιανικών μαρτυριών.

Η έλλειψη περισσοτέρων στοιχείων από τους ιστορικούς αυτούς είναι φυσικό να παρατηρείται, όπως τονίσθηκε και λίγο πριν, αφού ο Ιησούς για την εποχή του και τη γενικότερη ιστορία της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, δεν είχε καμία σημασία και δεν παρουσίαζε ενδιαφέρον από της πλευράς της γενικότερης ιστοριογραφίας.

O Σουετώνιος,
σύγχρονος του Τάκιτου, συνέγραψε μεταξύ του 110 και 120 το έργο του περί των 12 αυτοκρατόρων (από τον Αύγουστο μέχρι τον Δομητιανό). Αναφέρει λοιπόν αυτός ότι, μεταξύ των Ιουδαίων σημειώθηκε μεγάλη ταραχή εξ αιτίας του Χριστού και ότι γι' αυτό ο αυτοκράτορας Κλαύδιος τους εξόρισε από την Ρώμη.(Vita Claud. C. XXV 4, "Judaeos impulsore Chresto assidue tumultuantes Romae expulsit").

Αναφέρει ο Σουετώνιος ότι ο Νέρωνας εκύριξε διωγμό εναντίων "μιας νέας κακοποιού δεισιδαιμονίας", των Χριστιανών, ακριβώς όπως νωρίτερα είχε πράξει ο Κλαύδιος, εκδιώκοντας από τη Ρώμη Ιουδαίους και Χριστιανούς, εξαιτίας των ταραχών που δημιουργούταν μεταξύ τους με αφορμή το όνομα του Ιησού Χριστού.("Christiani genus hominum superstitionis novae et maleficae" Vita Neron. XVI 2).

Ο πρώτος αυτός διωγμός κατά τον Σουετόνιο πρέπει να έγινε περίπου είκοσι χρόνια μετά από το σταυρικό θάνατο του Ιησού γύρω στα 49-50 μ.Χ. Μαθαίνουμε λοιπόν από τον Σουετόνιο (Βίος Κλαυδίου)ότι οι διώξεις απλώθηκαν παντού όπου υπήρχαν Ιουδαϊκές κοινότητες.

Υπάρχει επιστολή, που συνέγραψε προς τον Τραϊανό γύρω στο 112 μ.Χ., ο Πλίνιος ο νεότερος, διοικητής της Βηθανίας και σύγχρονος του Τάκιτου και του Σουετώνιου. (Ρlin. Epist. X, XCVI).
Από αυτήν πληροφορούμαστε για την πρόοδο και τις κατακτήσεις τις οποίες είχε σημειώσει η νέα πίστη στην Βηθανία, 70 περίπου χρόνια από τον θάνατο του Ιησού.
Στην προσπάθειά του να περισυλλέξει ακριβείς πληροφορίες για τους Χριστιανούς, ο Πλίνιος προέβη σε επίμονες έρευνες και ανακρίσεις, τα αποτελέσματα των οποίων υπέβαλε εγγράφως στον αυτοκράτορα Τραϊανό μέσω επιστολής.

Με την επιστολή αυτή ο αυτοκράτορας πληροφορείται ότι τίποτε το αξιόποινο δεν βρέθηκε στους οπαδούς της νεοφανείσας θρησκείας. Απλά μαζεύονταν κατά ορισμένη ημέρα, πριν από την ανατολή του ήλιου, και ανέπεμπαν ύμνους προς τον Χριστό σαν Θεό.
Κανείς όμως δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για έγκλημα, ή για κάποια άλλη αισχρή πράξη ή απάτη ή αθέτηση υποσχέσεως και παραβίαση κάποιας ανειλημμένης υποχρεώσεως.

Αυτό που κυρίως παρακίνησε τον Ρωμαίο έπαρχο να εξετάσει το πράγμα, ήταν ο πολύ μεγάλος αριθμός των οπαδών της δεισιδαιμονίας αυτής. "Δεν απέμεινε, λέει, πόλη ή κόμη ή και αγρός ακόμη, στον οποίο να μη εισέδυσε το μόλυσμα αυτής. Οι ναοί των θεών μας ερημώθηκαν και από μακρό ήδη χρόνο δεν προσφέρονται θυσίες σε αυτούς".

Ο Ιώσηπος (εβραίος ιστροικός), μεταξύ άλλων στο έργο του Ιουδαϊκή αρχαιολογία γράφει .....:
"Γίνεται δε κατά τούτον τον χρόνον Ιησούς, σοφός ανήρ, ει γ' άνδρα αυτόν λέγω χρη. Ην γαρ παραδόξων έργων ποιητής, διδάσκαλος ανθρώπων των ηδονή τ' αληθή δεδομένων και πολλούς μεν Ιουδαίους πολλούς δε και του Ελληνικού υπάγετο.
Ο Χριστός ούτος ήν. Και αυτόν ενδείξη των πρώτων ανδρών παρ' ημίν σταυρώ επιτετιμηκότος Πιλάτου, ουκ επάυσατο οι το πρώτον αυτόν αγαπήσαντες,εφάνη γαρ αυτοίς τρίτην έχων ημέραν πάλιν ζων, των θείων προφητών ταύτα τε και άλλα μύρια θαυμάσια περί αυτού ευρηκότων. Εισέτι τε νύν επέλιπεν φύλον"
(Ιωσήπου, Ιουδαική Αρχαιολογία 18,63-64).

Εκτός όμως από αυτές τις μαρτυρίες έχουμε και άλλες σημαντικές από εθνικούς και πάλι συγγραφείς. Αυτές σώζονται μέσα από τα κείμενα των διάφορων χριστιανών συγγραφέων και ειδικά από τους Απολογητές.

Οι Απολογητές αυτοί χρησιμοποιούσαν αποσπάσματα από έργα εθνικών συγγραφέων με σκοπό να αντικρούσουν και να αναιρέσουν την αρνητική στάση απέναντι στο Χριστό και τη Χριστιανική θρησκεία.

Από τα κείμενα αυτά, συμπεραίνεται άνετα ότι δεν αμφισβητείται η ιστορική ύπαρξη του Ιησού Χριστού έστω και εάν δε γίνεται αποδεκτή η θεία προέλευσή του και ο σωτηριολογικός σκοπός του κηρύγματός του.

Και άλλοι εθνικοί συγγραφείς όπως π.χ. ο Λουκιανός, με τα γραπτά τους μας δίνουν και αυτοί αρκετές πληροφορίες, έστω δευτερεύουσας σημασίας για μας, αλλά πάντως πολύ σημαντικές για την οικοδόμηση κάποιας εικόνας από τον εξωχριστιανικό κόσμο έστω και εάν τον θεωρούσαν σαν ένα Ιουδαίο "σοφιστή" και "μάγο".

Πάντως το συμπέρασμα που βγαίνει από αυτούς είναι ότι ουδέποτε αμφισβητήθηκε η ιστορική ύπαρξη του Ιησού.

Μία άλλη βοηθητική πηγή είναι εκείνη της ραβινικής παράδοσης, αν και είναι γραμμένη για καθαρά προπαγανδιστικούς σκοπούς, αφού εκφράζει απόψεις των αντιπάλων του Ιησού.
Ειδικά το Ταλμούδ περιέχει πληροφορίες που προέρχονται από τα τέλη του 1ου και τις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ. και αφορούν τις ιουδαϊκές εκτιμήσεις για πρόσωπα και πράγματα της εποχής.

Σε αυτά λοιπόν τα κείμενα γίνεται αναφορά στο πρόσωπο και στο έργο του Ιησού και βγαίνει εύκολα το συμπέρασμα ότι ο Ιησούς και το έργο του απασχόλησαν έντονα τον Ιουδαϊσμό της εποχής του. Εκεί ο Ιησούς αναφέρεται ως Ναζαρηνός και ότι γεννήθηκε από κάποια γνωστή Μητέρα αλλά από άγνωστο πατέρα.

Μνημονεύεται ότι πήγε στην Αίγυπτο όπου κατά την Ιουδαϊκή παράδοση σπούδασε την τέχνη της μαγείας, που άσκησε επιστρέφοντας στην πατρίδα του. Εξαιτίας μάλιστα αυτού του γεγονότος γίνεται και η ερμηνεία της καταδίκης του σε σταυρικό θάνατο.

Έτσι η Ιουδαϊκή αυτή εσκεμμένη μύθευση της Χριστιανικής θρησκείας έστω και με αρνητικό τρόπο, συντείνει με τη σειρά της στη δημιουργία μιας γενικής πεποίθησης μεταξύ πιστών και απίστων σχετικά με την ιστορική ύπαρξη του Ιησού.
Το σπουδαίο όμως είναι ότι με όλα αυτά βεβαιωνόμαστε για τη θαυματουργική ιδιότητα του Ιησού, αφού τα θαυμαστά έργα που διενεργούσε ερμηνεύτηκαν από τους μεν πιστούς ως σωτηριολογικά "σημεία", από δε τους πολέμιους ως δαιμονιώδεις πράξεις
και μαγείες.
Το γεγονός εξάλλου της θρησκευτικής καταδίκης του Ιησού από τη θρησκευτική ηγεσία της εποχής στηρίχθηκε, εκτός των άλλων και στο ότι ο Ιησούς διενεργούσε "σημεία" και "τέρατα" κατά την ημέρα του Σαββάτου.

Πέρα από όλα αυτά έχουμε και τις μαρτυρίες από το Κοράνιο το οποίο δέχεται τη γέννηση του Ιησού από την Παρθένο Μαρία, τον θεωρεί μεγάλο προφήτη και αποδίδει σε αυτόν θαυματουργικές ιδιότητες.
Βέβαια για το Μωαμεθανισμό ο μέγιστος των προφητών είναι ο Μωάμεθ, στον οποίο όμως δεν του αποδίδουν κανένα απολύτως θαύμα.

Για τα κείμενα της Καινής Διαθήκης, κάτι που ο φίλος trexagireve πολύ καιρό ποιο πριν έχει παρουσιάσει,
υπάρχει ένας αφάνταστα μεγάλος αριθμός χειρογράφων και κωδίκων, που φτάνει στον εντυπωσιακό αριθμό των 2.500, έναντι του συγκριτικά μικρού αριθμού των κλασικών κειμένων.
Επομένως η σύγκριση για την εξαγωγή συμπερασμάτων, είναι ασφαλώς, πληρέστερη για τα κείμενα των πηγών του Χριστιανισμού.

Διάφοροι ερευνητές, έχουν επισημάνει, ότι τα αρχαιότερα χειρόγραφα που έχουμε για τα έπη του Ομήρου είναι του δέκατου τρίτου αιώνα μ.Χ. Η έλλειψη δε πολλών κωδίκων κάνει ασφαλώς και την κριτική των κειμένων αυτών δύσκολη.

Ως γνωστών
"η μεγάλη φιλoσoφική παράδoση της αρxαίας Ελλάδoς παρέμεvε πάvτα μια ζωvταvή δύvαμη στo Βυζάvτιo και σxεδόv όλα τα σημαvτικότερα φιλoσoφικά κείμεvα, όπως άλλωστε και η παραγωγή κάθε άλλoυ κλάδoυ τής ελληvικής φιλoλoγίας, έφθασαv ως εμάς σε xειρόγραφα τωv βυζαvτιvώv xρόvωv πoύ τα επιμελήθηκαv αvτιγραφείς, πoλλoί από τoυς oπoίoυς ήταv διακεκριμέvoι λόγιoι και ερμηvευτές."
Ιστoρία τoυ Ελληvικoύ Έθvoυς, τόμ. Ζ', 'Βυζαvτιvός ελληvισμός - πρωτoβυζαvτιvoί xρόvoι 324-642 μ.Χ.', Εκδoτική Αθηvώv Α.Ε., σελ. 328

Επίσης και για έργα άλλων Ελλήνων κλασικών συγγραφέων, δεν έχουμε χειρόγραφα πριν από τον ένατο αιώνα μ.Χ.

Όσο δε για κείμενα Ρωμαίων ιστορικών, όπως του Τάκιτου, έχουμε μόνο από την εποχή της Αναγέννησης και εξής.
Και αν αναλογιστούμε ότι τα περισσότερα από αυτά οφείλουν τη διάσωσή τους σε χριστιανικά χέρια, από τους γνωστούς δηλαδή μοναχούς αντιγραφείς και ότι ο χρόνος από την εποχή της συγγραφής τους είναι πολύ μακρύς, που φτάνει σε πολλές περιπτώσεις τους δεκαπέντε και πλέον αιώνες, αντιλαμβανόμαστε το μέτρο της ιστορικής αξιοπιστίας του περιεχομένου τους.

Ενώ για τα κείμενα της Καινής Διαθήκης η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.
Το πλήθος των χειρογράφων που αναφέραμε φτάνουν πολύ κοντά χρονικά στην εποχή της συγγραφής τους, ενώ οι αντιγραφείς δεν είναι ξένοι προς την πίστη και το πνεύμα των ιερών κειμένων. Έτσι ο σεβασμός και η ιερότητα προς τα κείμενα αυτά απέτρεπε την αλλοίωση και την παραχάραξη του περιεχομένου τους.

Εάν μνημονεύσουμε εδώ και την ανακάλυψη τεμαχίων παπύρου με αποσπάσματα από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο που φτάνει στο έτος 125μ.Χ. και πάλι οδηγούμαστε πολύ κοντά στο χρόνο συγγραφής του αρχικού κειμένου από τον ιερό συγγραφέα που έγινε περί το 100μ.Χ.

Η χρονική απόσταση εδώ μεταξύ του αρχικού κειμένου και του πρώτου χειρογράφου από αντιγραφέα είναι μόλις 25 χρόνια και πιθανώς ο αντιγραφέας αυτός να ήταν κάποιος από τους στενούς μαθητές του Αποστόλου Ιωάννη.

Αλλά και το πράγματι απέραντο υλικό από τις παραθέσεις διαφόρων πολύ παλιών χειρογράφων που αν και δε διασώθηκαν βρίσκονται διάσπαρτα μέσα στα πατερικά κείμενα, είναι ανυπολόγιστης αξίας για την κριτική των κειμένων.

Ύστερα απ’ όλα αυτά είναι ν’ απορεί κανείς πως δεχόμαστε από τη μια ανεπιφύλακτα την ιστορική αξιοπιστία των κλασικών κειμένων και από την άλλη διατυπώνουμε με ευκολία αμφιβολίες για την ιστορική αξία των γραπτών πηγών της Χριστιανικής πίστεως..............

quote:

---

Αγαπητέ μου Sesostris, αμφισβητώντας την ύπαρξη και ζωή
του Χριστού, δείχνεις ...ανενημέρωτος, τίποτε άλλο...

---

Όταν για κάποιον δεν υπάρχει κανένα ιστορικό στοιχείο, που να βεβαιώνει την ιστορική του ύπαρξη, σημαίνει ότι δεν υπήρξε ποτέ.
Και όταν κάποιος το ισχυρίζεται αυτό, σημαίνει ότι είναι ενημερωμένος και όχι ανιστόρητος.

Στην ίδια περίπτωση, όταν κάποιος επιμένει στην ιστορική ύπαρξη, προσώπου, ιστορικά ανύπαρκτου, σημαίνει ότι αυτός είναι ο ανιστόρητος.

Το ότι υπάρχει ένα εδάφιο, που αναφέρεται στο χριστό, στο έργο του Ιώσηπου, δεν είναι ιστορική απόδειξη, αφού είναι προσθήκη, κατά τους ειδικούς, του μεγάλου παραμυθά του Ευσέβιου, αλλά και η γνώμη μου είναι πως αν ο Ιώσηπος έγραφε δια μια προσωπικότητα σαν το χριστό, με τις διαστάσεις που έχει πάρει στο μυαλό των χριστιανών, δεν θα έγραφε απλά μία πρόταση, είτε ήταν αντίθετος είτε οπαδός του.

Θα πρέπει κάποτε να κρίνετε αυτά που σας σερβίρουν και να μην τα δέχεστε αν δεν συνάδουν με τη λογική.

Πριν μερικά χρόνια, στη Γαλλία, έκαναν εορτή για τα εβδομηκοστά γενέθλια του Τεν Τεν, το έγραψαν και οι εφημερίδες, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο Τεν Τεν είναι υπαρκτό πρόσωπο.

Βέβαια δεν γνωρίζω αν θα είχες κάποια δυσκολία να το πιστέψεις εσύ, αν το υποστήριζε κάποιος βαρεμένος δεσπότης...

quote:

---

Διαβασε πιο παλια θεματα.Θα βρεις όλες τις ιστορικές πηγές...

---

Σ΄αυτά τα θέματα που αναφέρεσαι, δεν παρατίθεται καμμία πηγή, παρά μόνο αυτές που οι θρησκόληπτοι χριστιανοί, θεωρείτε ως τέτοιες.

Μην προσπαθείς να ξαναγυρίσεις τη συζήτηση εκεί, διότι δεν θα σε ακολουθήσει κανείς...

ΕΛΛΑΝΙΟΝ ΦΩΣ
http://www.mindfloga.blogspot.com/