| Α Ν Α Σ Κ Ο Π Η Σ Η Σ Υ Ζ Η Τ Η Σ Η ΣΑρχική Τοποθέτηση |
| Μ** Γ** |
Απεστάλη: 10/03/2006, 12:18:02
Καλώς σας βρίσκω.
Είμαι η Μαργαρίτα.
΄Ενα ερώτημα που μας απασχολεί τελευταία και στην δουλειά και στην προσωπική μας ζωή, είναι το αν μπορούμε να ξεφύγουμε από τον εαυτό μας.
Μοιάζει να είναι σχήμα λόγου.
Μπορούμε να ξεφύγουμε από αυτόν; ΄Η τελικά τον κουβαλάμε μαζί μας;
Με τα στραβά και τα ευχάριστά του.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Αν υπάρχει ένας πλανήτης όπου βασιλεύουν ο νόμος και η δικαιοσύνη
τότε, σίγουρα τούτος δεν είναι η Γη.
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ |
| ΟΙ 7 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (** Από την Νεώτερη στην Παλαιότερη **) |
| Trovadouros |
Απεστάλη: 17/04/2006, 19:53:18
quote:
Αδιάκοπος αγώνας είναι η ζωή του καθενός μας και η αλήθεια είναι οτι σχεδόν κάθε μέρα πρέπει να επιβεβαιώνουμε το στόχο και το ταξίδι μας. Δυστυχώς, έχω καταλάβει στο πετσί μου, οτι δίχως πόνο δουλειά δεν γίνεται.
Θα ήθελες σε παρακαλώ να αναφερθείς σε αυτήν την επιβεβαίωση.Είναι σε σχέση με εξωτερικά ερεθίσματα τα οποία σε βοηθούν να προσανατολίζεσαι; Είναι δυσκολίες που συναντάς και γι αυτό και συμπεραίνεις ότι βρίσκεσαι σε καλό δρόμο; Είναι εξωτερικοί παράγοντες που μοιρολατρικά οδηγούν στον πόνο και χρειάζεται δουλεία για να αντέξεις; Είναι εσωτερικές σταθερές που αδιάκοπα χτυπούν καμπανάκι όταν λοξοδρομείς; Φιλικά
|
| risky |
Απεστάλη: 17/04/2006, 01:52:40
Καλησπέρααγαπητέ Trovadoure νομίζω -και δεν το λέω θεωρητικά αλλά βιωματικά -οτι οι εξωτερικές καταστάσεις ειδικά αυτές που έχουν μεγάλη διάρκεια σίγουρα μπορούν να μας κλονίσουν αλλά όχι να μας καταβάλλουν σε τέτοιο βαθμό που θα πούμε οτι τα παρατάμε. Στην πορεία της ζωής μας, σαν τους ταξιδιώτες, μπορεί να βρούμε στο δρόμο εμπόδια, και αυτά να μας κουράσουν ή να μας φοβίσουν ή να μας καθυστερήσουν, αλλά αν θέλουμε πολύ και πραγματικά να φτάσουμε στον προορισμό μας δεν θα μας σταματήσουν.
quote:
Και για τον λόγο αυτό είπα και εγώ ότι όσο πιο συνειδητοποιημένος τόσο πιο ευάλωτος. Η κάθε δαγκωνιά είναι όλο και πιο επώδυνη.
Ναι αλλά όσο πιο συνειδητός άλλο τόσο και πιο δυνατός. Νοιώθουμε το κακό πιο εύκολα είναι αλήθεια, αλλά δημιουργούμε και άμυνες ή τρόπους να το αντιμετωπίζουμε πιο εύκολα.
Αδιάκοπος αγώνας είναι η ζωή του καθενός μας και η αλήθεια είναι οτι σχεδόν κάθε μέρα πρέπει να επιβεβαιώνουμε το στόχο και το ταξίδι μας. Δυστυχώς, έχω καταλάβει στο πετσί μου, οτι δίχως πόνο δουλειά δεν γίνεται.
Γιατί; Μάλλον από τη δική μου αδυναμία να καταλάβω όταν όλα είναι εύκολα και καλά. |
| Trovadouros |
Απεστάλη: 16/04/2006, 17:07:26
quote:
Ο καθένας από εμάς κάπου ανήκει, εκείνος επιλέγει. Σίγουρα η 1η επιλογή έχει μέσα της τον πόνο αλλά και την δύναμη, τη δημιουργία και τη ζωή.
Ο πόνος όμως -σαν φορέας συνείδησης- μας κάνει πιο δυνατούς και πιο άξιους, πιο συνειδητούς.
Νομίζω, οτι αν κάτι λεπταίνει σε εμάς, όσο μεγαλώνουμε και εξελισόμαστε, δεν είναι η δύναμη και η αντοχή μας αλλά ακριβώς αντίθετα μειώνεται το τσόφλι μας, η φλούδα που κρύβει τον Εαυτό μας.
Αυτός -για μένα- ο εσωτερικός ανώτερος Εαυτός, είναι ελεύθερος, αγνός και τόσο δυνατός που καμμιά εξωτερική κατάσταση δεν μπορεί να τον επηρεάσει.
... "πιάνω" μια ιδέα απογοήτευσης ή κακώς κατάλαβα;
Θα έλεγα ότι η συνειδητοποίηση μας κάνει πιο ευαίσθητους σε ότι έχει να μας προσφέρει η ζωή. Μπορούμε να γευόμαστε είτε το καλό είτε το κακό σε όλο και μεγαλύτερο κλήρο. Και όπως λες το σύνηθες είναι ο πόνος. Αυτό το τίμημα, κατ’ εμέ για όποιον θέλει…
Έχεις δίκιο σε αυτό που λες ότι μειώνεται το τσόφλι μας. Και για τον λόγο αυτό είπα και εγώ ότι όσο πιο συνειδητοποιημένος τόσο πιο ευάλωτος. Η κάθε δαγκωνιά είναι όλο και πιο επώδυνη. Κανείς δεν δοκιμάζει να φάει ας πούμε ένα καρύδι πριν σπάσει το τσόφλι.
Θα διαφωνήσω σε ότι αφορά τον εσωτερικό μας άνθρωπο. Κάποιες φορές είναι οι εξωτερικές καταστάσεις αρκετά δυνατές για να λυγίσουν τον εαυτό μας όσο και ακέραιος και αν πιστεύουμε ότι είναι, ιδίως αν αυτές οι καταστάσεις υπάρχουν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Σωστά κατάλαβες και καλώς ή κακώς υπάρχει… όπως κάπου υπάρχει και η εξήγηση του γιατί.
quote:
Μπορεί να υϊοθετούν ένα καλό προσωπείο, μια δήθεν φιλική συμπεριφορά ή να εμφανίζονται ως μετανοημένοι για παλιά ενδεχόμενα λάθη.
Η αλήθεια είναι ότι πολύ πιο εύκολα μεταμελούμε παρά μετανοούμε.
Φιλικά
|
| Dying_Incubus |
Απεστάλη: 14/04/2006, 08:06:27
Ομολογώ οτι από εχθές έχει αρχίσει να με απασχολεί το συγκεκριμένο ερώτημα λιγάκι.
Κι εννοώ το ερώτημα που έχει δοθεί ως τίτλος...
Νομίζω πως θα ήταν κάπως δογματικό να δώσουμε μια απάντηση απολύτως καταφατική ή αρνητική.
Ο άνθρωπος κι εν γένει η συμπεριφορά του είναι κάτι το απρόβλεπτο οπότε δεν είναι σίγουρο αν μπορεί κάποιος να αλλάξει ή όχι.
Σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους, να ξεφύγουν από τα πάθη τους και να μετριάσουν τα ελαττώματα τους.
Υπάρχουν κι άνθρωποι οι οποίοι δεν προσπαθούν να βελτιώσουν τον εαυτό τους ή να ξεφύγουν από τα πάθη τους.
Αιτία για αυτό μπορεί να είναι διάφοροι λόγοι.
Πρώτα απ' όλα μπορεί ο ίδιος ο άνθρωπος να μην έχει καταλάβει το γεγονός οτι πρέπει να ξεφύγει από τον "κακό" του εαυτό, από τις κακές του συνήθειες.
Μπορεί να προκαλεί κακό στους γύρω του, ειδικά αν εκείνοι είναι άτομα καλοπροαίρετα ή επιρρεπή.
Το πιο άσχημο όμως είναι όταν επιλέγουν συνειδητά να μην ξεφύγουν από τον κακό τους εαυτό.
Και το λέω αυτό επειδή τότε μπορεί να κάνουν μεγαλύτερο κακό τόσο στον ίδιο τους τον εαυτό (αν και δεν το καταλαβαίνουν), όσο και στους γύρω τους.
Μπορεί να υϊοθετούν ένα καλό προσωπείο, μια δήθεν φιλική συμπεριφορά ή να εμφανίζονται ως μετανοημένοι για παλιά ενδεχόμενα λάθη.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα...?
Για μένα λοιπόν αυτή είναι η πιο επικίνδυνη κατηγορία από αυτές που ανέφερα...  
In anticipation of my resurrection... |
| risky |
Απεστάλη: 14/04/2006, 01:54:06
Είχα διαβάσει ή ακούσει παλιά -δεν θυμάμαι πια- μια φράση που με είχε εντυπωσιάσει:Υπάρχουν 3 είδη ανθρώπων
1. αυτοί που κτίζουν Παρθενώνες και Ακροπόλεις
2. αυτοί που γκρεμίζουν τους Παρθενώνες και τις Ακροπόλεις
3. αυτοί που κάθονται και παρακολουθούν αδιάφορα τους μεν και τους δε Ο καθένας από εμάς κάπου ανήκει, εκείνος επιλέγει. Σίγουρα η 1η επιλογή έχει μέσα της τον πόνο αλλά και την δύναμη, τη δημιουργία και τη ζωή.
Ο πόνος όμως -σαν φορέας συνείδησης- μας κάνει πιο δυνατούς και πιο άξιους, πιο συνειδητούς. Νομίζω, οτι αν κάτι λεπταίνει σε εμάς, όσο μεγαλώνουμε και εξελισόμαστε, δεν είναι η δύναμη και η αντοχή μας αλλά ακριβώς αντίθετα μειώνεται το τσόφλι μας, η φλούδα που κρύβει τον Εαυτό μας. Αυτός -για μένα- ο εσωτερικός ανώτερος Εαυτός, είναι ελεύθερος, αγνός και τόσο δυνατός που καμμιά εξωτερική κατάσταση δεν μπορεί να τον επηρεάσει.
quote:
Και δυστυχώς όσο πιο λέπτός είναι κάποιιος τόσο πιο εύκολο είναι για έναν άλλο να τον σπάσει και να τον καταπατήσει. Βλέπεις δεν έχουμε μάθει ούτε να σεβόμαστε ούτε να θαυμάζουμε ούτε να μιμούμεθα εύκολα το καλό και το σεπτό.... είναι πιο εύκολο να γκρεμίζεις παρά να οικοδομείς...
... "πιάνω" μια ιδέα απογοήτευσης ή κακώς κατάλαβα; φιλικά |
| Trovadouros |
Απεστάλη: 13/04/2006, 23:38:30
quote:
όσο περισσότερο κοιτάμε και εμβαθύνουμε ανθρώπους και καταστάσεις τόσο περισσότερο μπορούμε να καταλάβουμε και να αντιληφθούμε τον εαυτό μας, να συνηδητοποιήσουμε πράξεις μας, να διορθώσουμε λάθη μας, πράγμα που πιθανόν να μην συνέβαινε αν είμασταν αντιμέτωποι μόνο με τον εαυτό μας, που ίσως να έπρεπε να τα δούμε έξω απο αυτόν, σε ξένο χώρο, απο άλλους ανθρώπους για να αντιληφθούμε ότι ισχύουν και σε εμάς.
Γενικώτερα όσο περισσότερα γνωρίζουμε και καταλαβαίνουμε τόσο περισσότερο ταλαιπωρούμαστε, τόσο περισσότερο πονάμε, τόσο περισσότερο απογοητευόμαστε. Τέλος τόσο περισσότερο λεπταίνουμε σαν άνθρωποι. Και δυστυχώς όσο πιο λέπτός είναι κάποιιος τόσο πιο εύκολο είναι για έναν άλλο να τον σπάσει και να τον καταπατήσει. Βλέπεις δεν έχουμε μάθει ούτε να σεβόμαστε ούτε να θαυμάζουμε ούτε να μιμούμεθα εύκολα το καλό και το σεπτό.... είναι πιο εύκολο να γκρεμίζεις παρά να οικοδομείς... φιλικά... |
| risky |
Απεστάλη: 04/04/2006, 17:04:25
quote:
Δεν μπορούμε να δούμε την εικόνα του προσώπου μας όταν οριόμαστε γεμάτοι θυμό, κοιτώντας την όμως σε κάποιον άλλον, σε κάποιον που να θυμίζει σκηνές απο το ατομό μας, μπορούμε να την φανταστούμε και ανάλογα να επιλέξουμε αν θα θέλαμε να είμαστε ξανά αυτό που είδαμε στα μάτια κάποιου άλλου.
Serenite νομίζω οτι έχεις απόλυτο δίκιο σε αυτό. Πολλές φορές οι άλλοι μπορούν να λειτουργήσουν σαν "καθρέφτες" δικοί μας και αυτό είναι για μας σωτήριο. Οσα και να μας λένε οι άλλοι για πιθανές άσχημες συμπεριφορές μας αν δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε πραγματικά τον εαυτό μας δεν μπορούμε να καταλάβουμε ή να αποδεχτούμε ότι έτσι είναι. Οταν όμως τύχει να έρθουμε αντιμέτωποι με ανάλογη συμπεριφορά άλλου -και βέβαια είμαστε αρκετά συνειδητοί, ωστε να παρατηρήσουμε- θα βρούμε τον εαυτό μας, και τότε έχουμε και την ευκαιρία να τον διορθώσουμε, αν θέλουμε. Πάντως σίγουρα νομίζω οτι αυτή η διαδικασία αναγνώρισης του εαυτού μας λειτουργεί και με τους δυό τρόπους που αναφέρατε εσύ και ο Trovadouros, κοιτώντας μέσα αλλά παρατηρώντας και έξω. |
|
