Καμμιά φορά κινδυνεύεις να γίνεις γραφικός αλλά τι να κάνωμε…η ζωή (ενίοτε και η φορουμική) θέλει ρίσκο.

Αν και τα όσα ακολουθούν έχουν την αιγίδα του εγκύρου national geographic, επειδή γίνονται προϊόντο εκμετάλλευσης από τους λεγόμενους «ελλαδέμπορες» χάνουν μέρος της αξίας των.

Εκεί μακρυά λοιπόν στας κεντρικάς ασίας, ανευρέθη περιοχή πλήρης ευρημάτων, τα οποία υποδεικνύουν ότι η επικοινωνία μεταξύ κινέζων, περσών, αιγυφτίων αλλά και λαών του αιγαίου, είναι παλιά ιστορία, για την ακρίβεια προϊστορία.

Η περιοχή είναι μια μεγάλη όαση στην έρημο του Karakum (Τουρκμενιστάν), περιοχή που είναι κοντά στις έσχατες μεριές που έφτασε ο μέγας ο δικός μας.

Εκεί λοιπόνε, κάποιος ελληνικής κατα-γωγ-ής ρώσος αρχαιολόγος, ονόματι Σαριανίδης, έσκαψε βαθειά για καμμιά πενηνταριά χρόνια και βρήκε διάφορα ωραία, τα οποία κοσμούσαν μέχρι το 1993 περίπου το μουσείο της Καμπούλ εν Αφγανιστάν.
Τα καλούδια αυτά απεδείκνυαν το πάρε-δώσε αυτωνώνε που λέγαμε πιο πριν.
Μια ωραία πρωία όμως, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου που ακολούθησε την αποχώρηση του ξανθού γένους από την Αφγανία, μπόμπες έπεσαν στο μουσείο και τα ευρήματα διεσκορπίσθησαν για να καταλήξουν όσα επέζησαν σε ιδιωτικάς συλλογάς.
Πάει αυτό.

Πιθανόν να έχετε ακουστά για τους μιαρούς, τις βρόμικες φυλές που τρώγαν ανθρώπους, δεν πλένονταν ούτε στη βροχή κλπ κλπ, τις οποίες έκλεισε κείθε ο μέγας χτίζοντας το περιβόητο τείχος.
Γενικά αυτούς τους λέμε Γωγ και Μαγώγ.

Υπάρχουσι λοιπόν δύο εκδοχαί.
Η μία λέει ότι πράγματι υπήρξαν τέτοιου είδους ακοινώνητοι άνθρωποι που αποτελούσαν απειλή για μας τους υπόλοιπους και καθαρούς και γιαυτό ο μέγας μας απάλλαξε από δαύτους με το τείχος του.
Βέβαια, τείχος δεν έχει βρεθεί ακόμη (κι ούτε πρόκειται μάλλον) γιατί κατά π.π. όλο τούτο είναι παραμύθι.
Όμως, έχουσι βρεθεί απόμεινάρια φυλών στην περιοχή (άντε λίγο νοτιώτερα) των οποίων τα σεβαστά μέλη επιδίδονται ακόμη και τη σήμερον ημέρα σε πτωμοφαγία (ποιός κάθεται να τον φάνε ζωντανό) και διάφορες άλλες σχετικές τελετές, μην τις πούμε εδώ και ξεράσουμε.
Είναι οι λεγόμενοι «untouchables», που έγιναν και φίρμες μέσω του πρότζεκτ (!) taboo του έγκυρου περιοδικού-οργανισμού που λέγαμε.

Από την άλλη, οι ανακαλύψεις του αξιότιμου κυρίου αρχαιολόγου, έδειξαν ότι στην περιοχή έκαναν παιγνίδι από αρχαιοτάτων χρόνων άνθρωποι που όχι μόνο μιαροί και περιθωριακοί δεν ήταν αλλά εξόχως πεπολιτισμένοι.
Μιλάμε τώρα για εποχάς κοντά 2 και 3 μιλένια πριν πάει εκεί ο μέγας.
Τι σημαίνει τούτο;
Κατά μια εκδοχή, οι άνθρωποι εκείνοι ήταν οι ορίτζιναλ άριοι, αυτοί που μετά βαφτίστηκαν ινδοευρωπαίοι και μας βάλαν όλους σε βάσανα.
Τι Κουργκάν και πράσινα μογγολικά άλογα…
Αυτοί λοιπόνε, κυριαρχούσαν στην κεντρική ασία, κατέβαιναν σια κάτ κατά Ινδία μεριά, πήγαιναν κείθε κατά Κίνα μεριά, ερχόντουσαν δώθε κατά Αιγαίο μεριά και τ’ απίστομα, δλδ υπήρχε επικοινωνία, εμπορική μάλλον.
Ετσι, μπορεί να εξηγηθεί και η ομοιότητα ευρημάτων, εθίμων, παραδόσεων κλπ μεταξύ λίαν απομεμακρυσμένων λαών, π.χ. μυκηναίων και κεντρασιατών (αυτοί οι μυκηναίοι ρε παιδί μου σκουλήκια είχαν, δεν κάθονταν σε μια μεριά).
Παράδειγμα, ταφή με χρυσαφένια μάσκα στα μούτρα, σαν αυτή του Αγαμέμνονα ας πούμε.

Τι γίνεται τώρα; Τυλίχτηκε ο γάιδαρος με τη γίδα λένε στο χωριό μου. Μπέρδεμα.
Κοίτα να δεις που εκδοχές λιακοπουλικού τύπου (ρόμπες θα γίνουμε με φαίνεται) μπορεί να έχουν κάποια βάση.
Οι παραδόσεις των λαών γύρω απ’ την εν λόγω περιοχή λένε ότι κρατάει η σκούφια τους απ’ τη γεννιά του μέγα.
Καλά, γνωστό αυτό, και ποιος δε θέλει να λέγεται απόγονος ενός τέτοιου παιδιού.
Ελα όμως που άλλαι παραδόσεις λένε ότι ο μέγας δεν ήταν ο πρώτος άσπρος (δυτικός) που τους έκαμε την τιμή να τους επισκευτεί, αλλά πριν απ’ αυτόνε είχαν πάει άλλοι, επίσης εξέχοντες πολεμισταί.
Να ‘ναι…ποιοι να ‘ναι;

Και για να ολοκληρώσουμε με τα ακραία αρχαιολογικά φαινόμενα, ας ρίξουμε ένα ακόμη ακραίο.
Κατά μια εκδοχή, η οποία λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν πολλά από τα προηγούμενα, οι γλωσσολογικές ομοιότητες μεταξύ αρχαίων ελληνικών λέξεων και της ινδοευρωπαϊκής «διαλέκτου», οφείλονται ακριβώς σε αυτό τούτο το γεγονότο.
Οτι δλδ υπήρχε παλαιόθεν (προϊστορικόθεν θα λέγαμε) επικοινωνία μεσογαίας και κεντρικής ασίας.

Ε;

Tsonta1
Για τους μιαρούς και τους σημερινούς untouchables ανατρέξατε στο πρότζεκτ taboo που προβήθηκε πρόσφατα στας τιβάς.
Tsonta2
Για τα ευρήματα της ερήμου Karakum αναζητήστε τον Κο Σαριανίδη κι άμα δεν τον βρείτε αναζητήστε τον πιο γνωστό Χουρμουζιάδη που τον ήξερε.

Phototsonta3
πάρτε μάτι τσιμπούσι "μιαρών"

εδώ "πεθαμένος γιαχνί στο καύκαλο"
.
.

την ώρα που στρώνουμε τραπέζι (λέμε τώρα)
.
.

quote:

---

Η γραφή του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού και η γραφή
Rongo Rongo των ιθαγενών της νήσου του Πάσχα εμφανίζουν εξαιρετικές ομοιότητες στα ιδεογράμματα.

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Η γραφή του πολιτισμού της κοιλάδας του Ινδού και η γραφή
Rongo Rongo των ιθαγενών της νήσου του Πάσχα εμφανίζουν εξαιρετικές ομοιότητες στα ιδεογράμματα.

Να ένας συγκριτικός πίνακας ορισμένων συμβόλων

Δυστυχώς καμία από τις δύο γραφές δεν εχει αποκρυπτογραφηθεί και παρ'ότι οι προγονοι των ιθαγενών της νήσου του Πάσχα χρησιμοποίησαν τη γραφή Rongo Rongo μετά την πρώτη επαφή με τους Ισπανούς αποικιστές το 1770 για να γράψουν τη γλώσσα τους, οι απόγονοι των ιθαγενών δεν μπορούν να τα διαβάσουν αφού ο αποδεκατισμός τους από τις ασθένειες που έφεραν οι Ευρωπαίοι και η αποσύνθεση της κοινωνίας τους από τα δουλεμπορικά πλοία που έρχονταν από το Περού παίρνοντας πολλούς ιθαγενείς ως δούλους, δημιούργησαν συνθήκες αναλφαβητισμού και εξαφάνισαν τις παλιότερες γνώσεις. Πέρα απ'αυτό οι ιεραπόστολοι έκαψαν το μεγαλύτερο μέρος των ξύλινων πινακιδων με τη γραφή Rongo Rongo.

Για την αναζήτηση μιας απάντησης θα πρέπει να τσεκάρουμε και τις χρονολογίες. Η γραφή του Ινδού εμφανίστηκε στην 3η χιλιετία π.Χ.(γύρω στο 2600 π.Χ.) ενώ η νήσος του Πάσχα αποικήθηκε πρώτη φορά γύρω στο 400 μ.Χ. Μας χωρίζουν δηλαδή πολλές χιλιάδες χρόνια από την εμφάνιση των δύο πολιτισμών στις δύο περιοχές(Ινδός - Νήσος του Πάσχα. Προσωπικά το θεωρώ απίθανο ο πολιτισμός του Ινδού, αν και είχε αναπτυγμένη ναυσιπλοϊα και διεξήγαγε θαλάσσιο εμπόριο μέχρι τη Σουμερία,να είχε φτάσει σε τόσο μακρινά μέρη όπως η νήσος του Πάσχα. Επίσης διαφωνώ με τη θεωρία του γνωστού Thor Heyeerdahl, o οποίος υποστηρίζει ότι η γραφή Rongo Rongo εισήχθη στη Νήσο του Πάσχα από τη Νότια Αμερική η οποία προηγουμένως είχε αποικιστεί από ναυτικούς της Ινδίας την 3η και 4η χιλιετία π.Χ.

http://www.goldenageproject.org.uk/325oldbooks.html

Επιπλέον ξέρουμε ότι οι ιθαγενείς της νήσου του Πάσχα προέρχονταν από την Πολυνησία πριν αποικίσουν το εν λόγω νησί. Σ'αυτό συγκλίνουν τόσο γενετικές όσο και γλωσσολογικές έρευνες(η γλώσσα Ράπα Νούι εντάσσεται στην Πολυνησιακή υποοικογένεια των Αυστρονησιακών γλωσσών)

Αυτό που επίσης ξερουμε είναι ότι οι πρόγονοι των περισσότερων λαών που μιλούσαν αυστρονησιακές γλώσσες, άρχισαν σταδιακά να εξαπλώνονται στην Ινδονησία, στον Ινδικό και σε νησιά του Ειρηνικού(μέχρι και τη Χαβάη) πριν από περίπου 4000 χρόνια, από μια περιοχή της νοτιοανατολικης Ασίας(πιθανότατα από την Ταϊβάν)

http://en.wikipedia.org/wiki/Austronesian_languages

Αν απορρίψουμε την υπόθεση της καθαρά συμπτωματικής ομοιότητας των ιδεογραμμάτων ανάμεσα στις δύο γραφές και δεχθούμε ότι η Rongo Rongo προήλθε από την παλιότερη γραφή του Ινδού, θα πρέπει να βρούμε από πού και πώς μπορεί να είδαν οι Πολυνήσιοι την παλιότερη αυτή γραφή. Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι κάποια στιγμή οι ναυτικοί/έμποροι του πολιτισμού του Ινδού μπορεί να είχαν πλεύσει σε περιοχές της νοτιοανατολικης Ασίας,στην Ινδονησία ή και στη Μικρονησία και ήρθαν σε επαφή με τους ντόπιους. Εκεί μεταφέρθηκαν κάποιες πινακίδες με τις γραφές τους. Αφού συνεχίστηκαν οι μεταναστέυσεις από την Ινδονησία στην Πολυνησία και σε λοιπά νησιά του Ειρηνικού, μπορεί κάποιοι να μετέφεραν και τις γραφές των λαών του Ινδού με τους οποίους οι πρόγονοί τους είχαν έρθει σε επαφή.

Κι έτσι από σπόντα, δηλαδή από μεταγενέστερες μετακινήσεις και μεταφορές πινακίδων της γραφής του Ινδού βρέθηκε μια γραφή εμπνευσμένη από την παλαιότερη του Ινδού, στη νήσο του Πάσχα.
Πάντως για να πας στην Πολυνησία(από την οποία προέρχονταν οι ιθαγενείς της νήσου του Πάσχα), πρέπει να περάσεις από την Ινδονησία ή την Μικρονησία(δεδομένου ότι προηγουμένως ζούσες στη Νοτιοανατολική Ασία)

Κάτι άλλο δεν μπορώ να σκεφθώ προς το παρόν για να εξηγήσω το φαινόμενο...

quote:

---

* Η κατάληξις τιμής στους...ξεύρετε εσείς.

---

όπως
λέει
και
ο
σοφός
ανώνυμος
έλλην
ποιητής:

"κανένα δεν παίρνει ο diabolos αν δεν βοηθήσει κι ο ίδιος..."

ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ ΒΟΥΝΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΑΓΑΠΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ

υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το πρώτο θέμα του topic, που αφορά τον κο Sarianidi...
και στην βιβλιογραφία του άρθρου πολλές πηγές....

ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΝΑ ΜΕΤΑΚΙΝΕΙ ΒΟΥΝΑ ΝΑ ΕΧΩ
ΑΓΑΠΗ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΩ
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΧΩ

http://aklafton.blogspot.com/

Καιρό έχομε να συνομωσιολογήσωμε ρε παιδιά και έχω συμπτώματα στερητικού συνδρόμου.

Δεν είναι δυνατόν(Ε)* να αφήνουμε τον κάθε Λιακό και τον κάθε Χάρδα να μας κλέβει τη δόξα έτσι αμαχητί.

Κι επειδής βλέπω τελευταία ότι δεν ασχολούμεθα και πολύ με τα πραγματικά σοβαρά θέματα, με πιάνει βαθεία θλίψη.
Πού είναι τα «καπάκια»;
Πού είναι οι «νεφελίμ»;
Πού είναι τα «ρυπαρά γένη»;
Πού είναι οι «Ναϊτες»;
Πού είναι οι «ιλουμινάτηδες»;
Πού είναι τα «ίντιγκα»;
Πού είναι ο Βάγκνερ, πού ο Πουτσίνι;

Πέρα από κάτι πολυταξιδεμένους αρχαιοέλληνες εκπολιτιστές και κάτι γενικές ουφολογίες, δεν είδα τελευταία τίποτε το σημαντικό να παίζει.
Εξαιρούνται βέβαια οι προφητείες που είναι τρέντι και διαχρονικές και κρατάνε τη σημαία της αναζήτησης ψηλά.

Ετσι, μέσα στη βαθειά μου απογοήτευση και πίνοντας την τρίτη για σήμερα γκαζόζα ΕΨΑ, τρώω φλασιά κοιτώντας το λογότυπο (της γκαζόζας).
Εψα-χνα ρουτινιάρικα στο πολύπαθο πισι κι έπεσα πάνω (μεταφορικά δλδ) στη μαντάμ Παυλίνα Ζελιτσκι, ρωσσοκαναδή μεσόκοπη κερά που έχει ψώνιο τις καταδύσεις σε θολά και μη νερά.
Κι επειδής έχω μεγάλο μνημονικό εγώ, θυμήθηκα ότι κάποτες είχα διαβάσει γι αυτήναν(Ε)* στο κεντρικό σάιτ του μνημειώδους τούτου ιστότοπου (εσωτερικά.γρ).

Πριν κάμποσα χρόνια λοιπόν(Ε)*, αρχές της δεκαετίας δλδ, η εν λόγω κυρά, βούτηξε στα κομμουνιστικά νερά του Φιντέλ (Κούβα δλδ) κι αντί να βρεί κοράλλια ή έστω κάνα πτώμα αντιφρονούντα στον πάτο, βρήκε λέει απομεινάρια από πανάρχαια μεγάλη πόλη (mega city την είπε βαρβαριστί).

Χαμός στην «επιστημονική» και μη κοινότητα, συνεντεύξεις σε αμερικάνους και όχι μόνο «Χάρδες», ο κόσμος (κι εγώ μαζί) με κομμένη την ανάσα (εγώ ανάπνεα στη ζούλα) να περιμένει τη συνέχεια…

Πέρασαν τα χρόνια, πρωτάθλημα δεν πήραμε ακόμη, ο ακατονόμαστος νίκησε εκτός, κοσμοϊστορικά δλδ γεγονότα μεσολάβησαν αλλά από τη συμπαθή κυρία ούτε φωνή ούτε ακρόαση.

Κι εδώ αρχίζουμε τα σοβαρά (τα της συνομωσιοτέτοιας δλδ).

Εχομε ως δεδομένα:

1. Η μαντάμ έκαμε τη βουτιά το 2000.
2. Βρήκε λέει απομεινάρια μεγάλης πόλης πανάρχαιας.
3. Βρήκε λέει σύμβολα στους γρανιτόβραχους.
4. Τα σύμβολα λέει ταιράζαν με αυτά των Ολμέκων.
5. Μερικά σύμβολα μοιάζαν με αιγυπτιακά ή ελληνικά ιερογλυφικά (!).
6. Βρήκε πυραμιδικές κατασκευές.
7. Τα έδειξε όλα αυτά στο αρχαιολογικό τμήμα του Βέρα Κρουζ γιουνιβέρσιτι.

Μετά της τελείωσαν τα λεφτά και είπε ότι θα ξαναβούταγε την άλλη χρονιά για να κόψει κομμάτια και να κάμει πιο ενδελεχή έρευνα.

Από τότες, πέρασαν κάμποσα χρόνια κι όχι μόνο δεν ξαναβούτηξε (εξόν αν πάει νύχτα και δεν τη γλέπω) αλλά κι απόσυρε από οπουδήποτε είχε δημοσιεύσει φωτογραφίες και βίντεα με τα ευρήματα.

Ε, φταίω εγώ ρε παιδιά τώρα;

Γιατί δεν ξαναβούτηξε; Αμα δεν είχε λεφτά να της δίναμε, ένα ντου να κάναμε εδώ μέσα θα τα μαζεύαμε.
Γιατί απόσυρε τις φώτες; Και γιατί δεν ξαναματαμίλησε για όλα τούτα;
Γιατί το γιουνιβέρσιτι εκείνο δε λέει τι συμπέρασμα έβγαλε απ’ αυτά που του πήγε;
(ανεπίσημα λέει τα μελετάει ακόμη).
Γιατί ο κουβανέζος (απ’ το «κουβάς») δε δείχνει σε κανέναν(Ε)* τις φώτες και τα βίδεα που έχει πάρει από την κυρά;
Γιατί μαμά…; (δε μου ξανάφκιασε πίτα).

Τα ερωτήματα είναι όπως βλέπετε συνταρακτικά, βασανιστικά και θεμελιώδη.

Κι επειδής ο καιρός γαρ εγγύc (και κρύος σήμερα), τα ερωτήματα πρέπει να (και θα) απαντηθούν άμεσα.
Η συσκότιση δε θα περάσει.

Κλείνω το βαρυσήμαντο τούτο πόνημα, παραδίδοντας σε κοινή θέα την εν λόγω κυρία που μας στερεί τη γνώση, βορά στα όμματα των απανταχού ερευνητών(Ε)*, μέσω μιας άκρως συμβολικής πόζας, μιας από τις ελάχιστες φωτογραφήσεις της, την ώρα που συνεντευξιάζεται με τον απεσταλμένο μου.

(το «συμβολικής» έχει να κάμει με τα άθλια κατά τα άλλα φερ-φορζέ της Παυλίνας).

* Η κατάληξις (Ε) ως φόρος τιμής στους...ξεύρετε εσείς.

Τάδε έφη λαμόγιο στο άλλο θρέντι.....