Σημείωση: Πρέπει να είστε εγγεγραμμένο Μέλος για να αποστείλετε μία απάντηση. Για να εγγραφείτε, κάντε click εδώ. Η Εγγραφή είναι ΔΩΡΕΑΝ!
Α Ν Α Σ Κ Ο Π Η Σ Η Σ Υ Ζ Η Τ Η Σ Η ΣΑρχική Τοποθέτηση
Oannes
Απεστάλη: 27/09/2003, 12:39:17
Δυσκολεύτηκα πολύ για να επιλέξω κατηγορία γι αυτό το topic, κι αυτό γιατί ο Ελύτης είναι και ΣΟΦΙΑ και ΓΝΩΣΗ και ΨΥΧΗ και ΠΑΡΑΞΕΝΟ και ΜΥΘΟΣ&ΘΡΗΣΚΕΙΑ και πολλά άλλα. Δεν ξέρω αν οι Διαχειριστές έχουν σκεφτεί να δημιουργήσουν μια κατηγορία με την ονομασία ΤΕΧΝΗ και ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ
Αφορμή για το topic αυτό στάθηκε η αγάπη μου για τον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη και πιο πολύ για το έργο του «Ο Ήλιος ο Πρώτος», ένας ύμνος στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης.
Κι αν για κάποιους που, ίσως, αναρωτηθούν τί δουλειά έχει ένα τέτοιο θέμα σε ένα forum που άπτεται της εσωτερικής αναζήτησης θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τον Ηλιο τον Πρώτο:
Με τί πέτρες τι αίμα και τι σίδερο Και τί φωτιά είμαστε καμωμένοι Ενώ φαινόμαστε απο σκέτο σύννεφο Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν Αεροβάτες Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας Ένας Θεός το ξέρει
Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
ΟΙ 7 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ (** Από την Νεώτερη στην Παλαιότερη **)
candywhite-for ever
Απεστάλη: 24/04/2006, 19:06:41
Ω πράσινο πετράδι - ποιος θυελλομάντης είδε Να σταματάς το φως στη γέννηση της μέρας Το φως στη γέννηση των δυο ματιών του κόσμου!
NADA
Απεστάλη: 19/03/2006, 23:20:10
Οδυσσέας Ελύτης. Δέκα χρόνια από το θάνατό του.
ΡΗΜΑ ΤΟ ΣΚΟΤΕΙΝΟΝ
Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να μεγεθύνω τα όμικρον Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι ... κάτι που να σε σκοτεινιάζει από τη μια πλευρά εωσότου Η άλλη σου φανεί.
Εδώ βαρεία μουσική ας ακούγεται. Κι ανάλαφρα τα όρη ας Μετατοπίζονται. Ώρα να δοκιμάσω το κλειδί. Λέω:
κ α τ α ρ κ υ θ μ ε ύ ω ...
Φίλε συ που ακούς, ακούς της ευωδιάς των κίτρων Τις μακρινές καμπάνες; Ξέρεις τις γωνιές του κήπου όπου Εναποθέτει τα νεογνά του δειλινός ο αέρας; ... Όχι. Να γιατί καταρκυθμεύω
Που οι βαριές υποχωρούν αμπάρες τρίζοντας κι οι μεγάλες θύρες ανοίγονται Στο φως του Ήλιου του Κρυπτού μια στιγμούλα, η φύση μας η τρίτη να φανερωθεί.
Έχει συνέχεια. Δεν θα τη πω. Κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν Στον κακό αγέρα ή που χάνεσαι ή που επακολουθεί γαλήνη
Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Κι άλλοι άλλα σε άλλες. Αλλ' Η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται.
kswtikoula
Απεστάλη: 06/03/2006, 16:22:50
ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Βράδυ αράχνης τι ωραία μυρίζει γύρω μου η απελπισία
Έχει τη δύναμη σιμά πολύ και αόρατης γαζίας όπως τότε που βάδι- ζα μ' ένα κορίτσι ανύποπτος μες στις περιοχές τις άγνωστες του Παραδείσου και γεμάτος γαβγίσματα λυπητερά γύριζε μακριά μου ο κόσμος
Ουριήλ Γαβριήλ και απόψε τι που ξανάρχομαι και πάω μεταμ- φιεσμένος σε ευτυχή να ξεγελάσω το δρόμο της Σελήνης!
Έφυγαν βαυκαλισμένες όπως βάρκες Ενετών από βιόλα ντ' αμόρε οι μέρες μου στα ύπτια φορτωμένες μυτερά καρφιά και άσπρα γα- ρίφαλα (ω παιδάκια
Με το λίγο σουσάμι ακόμη στο πιγούνι βαρύ χρόνο σηκώσατε και αντάμα πήγατε στο φούντο αλλ' ευγένεια πήρε το χαμόγελό σας από του πρασίνου τη μεριά Και από την άλλη πέτρωσε)
Άθελα έτσι όλα πάνε μες στης Αλησμόνης τα νερά κλωνάρια γιούσουρι και αργά βατίκια στο ταλάντεμα τα λιγνοκάλαμα και η σέπια του βυθού
Σαν να μόνο τα ονειρεύεται η Σελήνη μα πραγματικά τα βλέπει εκείνη
Και την ώρα που κλαίμε ή τα μάτια κλείνουμε να φανταστούμε τι γραμμένο ακόμη απομένει κατακέφαλα μας να βρει αναστεναγμός ακούγεται άλλος κι από κει που πηγάζουνε οι ροδώνες μια δρο- σιά μυριστική με συνοδεία κιθάρας χύνεται
Ποταμός του Αυγούστου μες στις πεδιάδες Που και που επιπλέουν σπίτια και συστάδες ανθρώπων που μισούνται κι ερωτεύονται κάτω απ' τις φιστικιές ανάβουν τα
Πάλαι ποτέ φιλιά ξανά και ξανά στις μύτες των ποδιών ο ίδιος όρκος και τα ίδια εναντίον της μοίρας λόγια πικρά εωσότου
Φτάσουν όλα στην περίφημη δέκατη τέταρτη ομορφιά και αργότερα στη γέμιση την πλήρη τέλος απ' το 'να πλάι ξεφτίσουν και φανεί το γυμνό δέρμα της γης με την άνοιξη έτοιμη να επιτεθεί και τους κέ- λητες φεύγοντας
Ουριήλ Γαβριήλ εσείς κρατούσατε τα ηνία όταν άκουσα τον καλ- πασμό και αλήθεια ήταν
Σαν επιφοίτηση να μου ήρθε από ψηλά μια στάλα υδρόγειος που φωτίστηκε όλη των ονείρων η ερημιά ενώ μέσα στα σκοτεινά φυλ- λώματα
Ζωή άλλη τρίτη από δυο ιδέες κοντά κοντά βαλμένες να φωνά- ζει σαν μωρό νεογέννητο άρχισε!
Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε... Όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος!
kswtikoula
Απεστάλη: 06/03/2006, 16:03:58
ΕΥΑ
Αφήνεσαι με κύμα στη σιωπή
Που ερημώνει την κατοικημένη ελπίδα μου
Ένα δασάκι πλάι στη φωτιά
Στοίχημα των νυχτερινών ανέμων Ένα βηματισμό σκιάς στην όχθη της Χίμαιρας Ένα δωμάτιο
Δωμάτιο των απλών ανθρώπων Ένα μυστικό
Πλυμένο κι απλωμένο στη ματιά που θέλγει
Στη ματιά σου ή στο ύψος του ήλιου της Όλος μου ο βίος γίνεται μια λέξη
Όλος ο κόσμος χώμα και νερό Κι όλες οι φλόγες των δαχτύλων μου Βιάζουν τα χείλη της ημέρας Κόβουν στα χείλη της ημέρας Το κεφάλι σου
Αντιμέτωπο στη μοναξιά του ονείρου.
Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε... Όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος!
G.
Απεστάλη: 05/03/2006, 18:59:54
ΚΥΡΙΑΚΗ, 5 β
Το τέλος του Αλέξανδρου
Δίπλωσε τις τέσσερις εποχές κι απόμεινε σαν δέντρο που του σώ- θηκε ο αέρας.
Ανακάθισε ύστερα κι έβαλε ήρεμα στο πλάι του τον γκρεμό.
Από τ' άλλο μέρος άπλωσε προσεχτικά ένα κομμάτι θάλασσας, όλο ριπές γαλάζιες.
Ώρες πέρασαν ώσπου, κάποια στιγμή, των γυναικών τα μάτια σκαρ- δαμύσανε.
Τότε μπήκε η Κερά κι αυτός ξεψύχησε.
Hμερολόγιο ενός Αθέατου Απριλίου (1984)
Galadriel, UK
για όλα υπάρχει καιρός και τρόπος
Moz
Απεστάλη: 04/10/2005, 17:44:22
quote: Δυσκολεύτηκα πολύ για να επιλέξω κατηγορία γι αυτό το topic, κι αυτό γιατί ο Ελύτης είναι και ΣΟΦΙΑ και ΓΝΩΣΗ και ΨΥΧΗ και ΠΑΡΑΞΕΝΟ και ΜΥΘΟΣ&ΘΡΗΣΚΕΙΑ και πολλά άλλα. Δεν ξέρω αν οι Διαχειριστές έχουν σκεφτεί να δημιουργήσουν μια κατηγορία με την ονομασία ΤΕΧΝΗ και ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ
Αφορμή για το topic αυτό στάθηκε η αγάπη μου για τον μεγάλο Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη και πιο πολύ για το έργο του «Ο Ήλιος ο Πρώτος», ένας ύμνος στη χαρά της ζωής και στην ομορφιά της φύσης.
Κι αν για κάποιους που, ίσως, αναρωτηθούν τί δουλειά έχει ένα τέτοιο θέμα σε ένα forum που άπτεται της εσωτερικής αναζήτησης θα παραθέσω ένα μικρό απόσπασμα από τον Ηλιο τον Πρώτο:
Με τί πέτρες τι αίμα και τι σίδερο Και τί φωτιά είμαστε καμωμένοι Ενώ φαινόμαστε απο σκέτο σύννεφο Και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν Αεροβάτες Το πως περνούμε τις μέρες και τις νύχτες μας Ένας Θεός το ξέρει
Ή ΘA BPOYME TO ΔPOMO Ή ΘA TON ΔHMIOYPΓHΣOYME
αρχινώ το τραγούδι μου μ αιθέρια λόγια μα γι αυτό κι απαλά στο άκουσμα / την Oμορφιά διακόνισα τι πιο μεγάλο θα μπορούσα / που μ αξίωσαν (οι Μούσες) τη δική τους δύναμη δίνοντας / να λέω: αλήθεια σε μελλούμενους καιρούς κάποιος θα βρίσκεται να με θυμάτ εμένα. στον ύπνο μου είδα ότι μιλούσα λέει με τη θεά Αφροδίτη / έλα τώρα λοιπόν βγάλε φωνή και μίλησε θεϊκή λύρα / Μούσες με τ όμορφο μαλλί και σεις απαλές Χάριτες / του Διός κόρες αγνές με το ρόδινο στα χέρια δέρμα / ξεπροβάλλετε από το χρυσό παλάτι σας / ... ναι το χω βάλει αυτό βαθιά μέσα στο νου μου και το ξέρω / άσε λοιπόν τα βότσαλα και μην τ ανασκαλεύεις σωστό δεν είναι σε σπίτι ποιητών θρήνοι ν ακούγονται δεν μας αρμόζουν τέτοια.
