Πέρα απ’ τη σύνδεση που μπορεί να κάνει κάνας αρχαιολάτρης με κουφές αρχαιοελληνικές εφευρέσεις, μακριά από μας, ας μείνουμε λίγο στο τι θέλει να πει το ποιητί (Πλάτωνας) με το παραμύθι τούτο.
Η προφανής εξήγηση που γουστάρουν οι φιλόλογοι είναι η σύνδεση με την έννοια της δικαιοσύνης.
Δλδ, άμα έχω το δαχτυλίδι, γίνομαι αόρατος και κάμνω ο,τι γουστέρνω (ο Γύγης σκότωσε το βασιλιά ας πούμε) χωρίς μάρτυρες και όλα μέλι-γάλα.

Ακόμη, ο Πλατωνάκος χρησιμοποιεί το Γλαύκωνα και το Σώκρατες για να εμβαθύνει στο θέμα.
Τους βάζει και λένε δλδ:

Γλαύκων : ουδείς εκών δίκαιος (παρά μόνο εξαναγκαζόμενος).
Σώκρατες : ουδείς εκών κακός.

Εδώ να πάρω θέση δίπλα στο Γλαύκωνα κι όχι στον κακάσχημο που μου βγαίνει ουτοπικός και ρομάντσος.

Σύμφωνα με την επικεφαλίδα μας, μας έμεινε ο Μπιγκμπράδερ.
Πού κολλάει τούτος;
Μα, όπως φαίνεσται, μόνο κάτω απ’ την απειλή της φάπας του μπορούμε να είμαστε «καλά παιδιά».
Ποιος θα πα να κλέψει ή να σκοτώσει άμα ξέρει ότι τον γράφει ο άλλος σε ντιβιντί;
Ποιος θα αδικήσει; Μόνο κάνας διαιτητής κι ας μοιράζουμε εμείς οι βάζελοι αβέρτα ντιβιντιά.

Κάποτες, κάτι σουρρεαλισταί είχανε προτείνει να κάμωμε μια δοκιμή και να φκιάσουμε γυάλινα σπίτια. Να μένουμε σε τέτοια και να δούμε πόσα απίδια θα πιάσει ο σάκκος. Να δούμε ποιος θα καταχεριάσει τη γυναίκα του, ποιος θα τιμήσει τον Αυνάν, ποιος θα…κλπ κλπ άμα ξέρει ότι τον βλέπουνε περαστικοί και γειτόνοι.
Καλή φάση κι αυτή.

Πέραν τούτων, δε θα ‘ταν άσχημα να ψάχναμε και τι σχέση μπορεί να ‘χει με τούτα ο «άρχοντας των δαχτυλιδιών» - αν έχει - αλλά και το κράνος του Περσέα – αν έχει κι αυτό.
Ξέρετε μωρέ, αυτό που του ‘δωκαν οι γριές και που άμα το φόραγε γινόταν αόρατος κι εκείνος κι έτσι μπόρεσε και σκότωσε το τέρας την κακάσχημη.
Και πού πήγε και τόδωκε μετά ο αθεόφοβος; Στον Αδη. Ναι. Τι του λες τώρα…