Αλλά ας τα πάρουμε απο την αρχή.

Ο πρώτος που μίλησε για φράκταλς ήταν ο Μάντελμπροτ.Μαθηματικός,εισήγαγε την Γεωμετρία της φύσης,προκαλώντας την έκπληξη του επιστημονικού κατεστημένου της εποχής ( 1975 ),καθ όσον ανέτρεπε την επι 2.300 χρόνια,αντίληψη της Ευκλείδιας Γεωμετρίας.

Εγραψε και ενα πολύ καλό βιβλίο,το << Η μορφοκλασματική γεωμετρία της φύσης >>.

Σε καθαρά ελληνικά ο όρος σημαίνει αναδημιουργία.
Συνεχής αναδημιουργία των πάντων.Εμψυχων και άψυχων.
Πρόκειται για μια πολύ όμορφη αισθητική του Χάους.

Η γεωμετρία Φράκταλ επιτρέπει την αναδημιουργία ( αναπαραγωγή ),όλων σχεδόν των μορφών των φυσικών συστημάτων.Χαοτικών και δυναμικών.

Για παράδειγμα:
Στην Φυσική μπορούμε να ερμηνεύσουμε,παρακάμπτοντας την Μεγάλη Εκρηξη,τον λόγο δια τον οποίο,ο ουρανός είναι σκοτεινός την νύκτα,ενω θα έπρεπε να είναι φωτεινός,εξ αιτίας των άστρων.
Αν όμως θεωρήσουμε την κατανομή των άστρων στον ουρανό,ώς μια δομή φράκταλ,τότε δεν έχει καμμία σημασία άν τα άστρα είναι σε απόσταση μικρότερη ή όχι των 13,7 δις ετων απο την ΜΕ.Πρόκειται για ένα παράδοξο,που ενώ μαθηματικά μας λέει ότι ο ουρανός πρέπει να είναι φωτεινός,εν τούτοις δεν είναι.

Πολύ κατατοπιστικό είναι το άρθρο της Ευφροσύνης Τσακίρη στο esoterika. http://www.esoterica.gr/articles/contributions/sciences/selfsimilar/selfsimilar.htm

To φράκτακ είναι αυτο που λειτουργεί ώς σύνδεσμος μεταξύ της συμμετρίας του πολύ μικρού και του πολύ μεγάλου.Κάτι σαν μια γέφυρα μεταξύ μικρόκοσμου και μακρόκοσμου.

Η φρακταλική ενοποιημένη θεωρία πεδίου,επιτρέπει την πρόσθεση καθώς και τον πολλαπλασιασμό ενεργειακών κυμάτων και κυμάτων φορτίου.Ετσι στην κβαντική φυσική,μπορούμε να εξηγήσουμε την "αναρχία" που παρατηρείται στα θεμελιώδη σωματίδια,όπως κουάρκ-γλουόνια-μποζόνια και γενικά τα φερμιόνια.

Ας δούμε και τον Nassim Haramein και την ολογραφική του αρχή.
Ενα ολόγραμμα,έχει ακριβώς όλα τα χαρακτηριστικά της αυτοαναπαραγώμενης δομής (φράκταλ).Ετσι ένα φράκταλ έχει την ικανότητα να αυτοαντιγράφεται επ'άπειρον.Αυτο μας οδηγεί στηνν σκέψη,πώς το σύμπαν μας,πρέπει κι αυτο να είναι ένα τμήμα απο ένα μεγαλύτερο φράκταλ,ένα υπερ-φράκταλ ενός υπερ-σύμπαντος.Με όλα όσα αυτο περιέχει,να είναι αντίγραφα άλλων ομοίων.

Ας αφήσω όμως και τον DSM και όποιον άλλο συνδίκτυο επιθυμεί,να εκφέρει τις απόψεις του.

Πρόκειται για ένα δυσνόητο για πολλούς θέμα,αλλά ευελπιστώ,ότι η συμμετοχή μας,θα το κάνει πιο κατανοητό.

Ο Γαλιλαίος, πατέρας της νεότερης Φυσικής, θεωρούσε τη Φύση σαν ένα γιγάντιο βιβλίο που είναι γραμμένο σε μαθηματική γλώσσα.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=51488

Οποιεσδήποτε προσωπικές εκτιμήσεις μου σε ότι αναφέρω παρακάτω, θα είναι ελπίζω αρκούντως εμφανείς.

Ο Benoit Mandelbrot που πρώτος κατάλαβε τη σημασία των fractals (αυτός τα ονομάτησε, αν και πολλά χρόνια πριν από αυτόν υπήρχε ήδη η υποψία τους σε απλούστερη μορφή), έκανε κάτι κατά τη γνώμη μου πραγματικά ουσιωδώς διαφορετικό από οτιδήποτε είχε συμβεί μέχρι τότε στη γεωμετρία, Ευκλείδια ή μη. Πρόσθεσε στις στατικές γραμμές και τα σημεία την έννοια του ΧΡΟΝΟΥ.

Στη κλασική γεωμετρία υπάρχουν εξισώσεις που περιγράφουν συστήματα σημείων, οργανωμένα σε στοιχειώδη σχήματα όπως οι γραμμές, οι επίπεδες επιφάνειες και οι τρισδιάστατες δομές. Ο Mandelbrot επιχείρησε να εισάγει το χρόνο σε αυτά τα σχήματα, με την έννοια της ΑΥΤΟΑΝΑΤΡΟΦΟΔΟΤΗΣΗΣ σε ένα σύστημα εξισώσεων όπου το αποτέλεσμα της πρώτης γίνεται η μεταβλητή της επόμενης:

X1 = x^2 + c
X2 = (X1)^2 + c
.......................
Xν = (X(ν-1))^2 + c

Η μορφή του γεωμετρικού σχήματος που θα προκύψει αν απεικονιστούν μεταβλητές και αποτελέσματα σε ένα καρτεσιανό σύστημα συντεταγμένων (χ,ψ) εξαρτάται αποκλειστικά από την αρχική τιμή της μεταβλητής x και της σταθεράς c.

Το σημαντικό όμως της ιστορίας αυτής, είναι οτι για να δει κανείς ένα αποτέλεσμα, χρειάζεται να γνωρίζει το αποτέλεσμα του προηγούμενου βήματος, μολονότι η μορφή της εξίσωσης παραμένει σταθερή. Ουσιαστικά δηλαδή το σύστημα εξισώσεων του Mandelbrot είναι μια ΓΕΝΝΗΤΡΙΑ που ΕΞΕΛΙΣΣΕΙ ένα ζευγάρι αρχικών τιμών, τόσο στο χώρο (στη συγκεκριμένη περίπτωση δισδιάστατο), όσο και στο ΧΡΟΝΟ. Η εικόνα δηλαδή αυτού του συστήματος εμπεριέχει με έναν εσωτερικό τρόπο την έννοια της ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ.

Συνεπώς μια φρακταλική δομή,που περικλείει ένα φρακταλικό σύμπαν,αυτομάτως θα πρεικλείει και τον χρόνο.Και όχι μόνον.

Ακόμη και τις σκέψεις μας.Αναδημιουργούμενες και αυτές.
Οταν μία σκέψη,κάνει μια "βουτιά" στα ερέβη του εγκεφάλου,δεν ξέρει τι θα συναντήσει.

Αρκεί και μόνο η πορεία μιας σκέψης,να δημιουργήσει ένα καινούργιο φράκταλ,μια νέα δημιουργία,στον ιδεατό κόσμο πρωτίστως και εν συνεχεία και στον πραγματικό.

Αυτο μπορεί να λειτουργεί και αντίστροφα.
Αν πάρουμε τις εξισώσεις που παρέθεσε ο DSM και τις γυρίσουμε προς τα πίσω,θα φθάσουμε στην αρχική τιμή.

Παράδειγμα:
Εχουμε δυο πράγματα εντελώς άσχετα μεταξύ τους.Δηλαδή όχι ακριβώς πράγματα με την κυριολεκτική έννοια της λέξης.
Εχουμε ένα καρφί και μια δολοφονία ενός αυτοκράτορα.
Το καρφί είναι η αρχική τιμή και η δολοφονία η τελική.
Πώς θα τα συνδέσουμε?
Η σειρά θα μπορούσε να έχει ώς εξής.
Ενα καρφί έφυγε απο το πέταλο ενός αλόγου στην διάρκεια της μάχης.
Το άλογο έπεσε και ο αναβάτης του σκοτώθηκε.
Ο αναβάτης ήταν επικεφαλής στρατού σε μάχη.
Ο νεκρός επικεφαλής,έγειρε την ψυχολογική πλευρά της μάχης υπερ των αντιπάλων και εν συνεχεία και την έκβασή της.
Η απώλεια της μάχης,σήμαινε και απώλεια μιας αυτοκρατορίας.
Ο αυτοκράτορας,θεωρούμενος υπεύθυνος δολοφονήθηκε.

Και όλα ξεκίνησαν απο ένα καρφί.

Σε ένα άλλο φρακταλικό σύμπαν,το καρφί θα μπορούσε να μην έφευγε απο την θέση του,το άλογο να μην έπεφτε,ο αναβάτης να μην σκοτωνόταν,η αυτοκρατορία να μην χανόταν και ο αυτοκράτορας να ζούσε.

Το ωραίο είναι ότι κανείς ποτέ δεν θα μάθει τι εξέλιξη θα είχε ενα γεγονός σε ένα άλλο σύμπαν,παρά μόνο στο δικό του αναδημιουργούμενο σύμπαν.

Ένα πράγμα σαν να λέμε, όπως δεν βλέπουμε τα κουάρκς τα γλουόνια, τα μποζόνια, αλλά πάντως από αυτά είναι κατασκευασμένα τα πάντα γύρω και μέσα μας...

Ένα στοιχειώδες δισδιάστατο σχήμα, π.χ. ένα ισόπλευρο τρίγωνο με εντελώς συγκεκριμένες διαστάσεις πλευρών, περιέχει έναν άπειρο αριθμό από τίποτα (σημεία), τόσο στα όρια όσο και στο εσωτερικό του. Κι όμως, στη φρακταλική εξέλιξη μιας διάτμισής του σε μικρότερα τρίγωνα, αυτά τα άπειρα τίποτα σε διαστάσεις είναι εξίσου μετρήσιμα θεωρητικά, αφού μπορούν να αντιστοιχηθούν με ισόπλευρα τρίγωνα εξίσου(!) άπειρα, αλλά πάντως αυτά εξ ορισμού μετρήσιμα.

Ουσιαστικά δηλαδή, στη διαδικασία αυτή, το μετρήσιμο μπορεί να αντιστοιχηστεί σε έναν άπειρο αριθμό από τίποτα... Απλά το τίποτα φέρει την ιδιότητα να δίνει διάσταση στα σχήματα...

Κάτι μου θυμίζει...

Που κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλο?

και προέρχονται απο μια απλή διαδικασία? Το νερό?

Θέλω την γνώμη σου για το εξής:

Αν πάρουμε το ισοσκελές τρίγωνο του πιο πάνω παραδείγματός σου και το χωρίσουμε σε άπειρα μικρά τρίγωνα,όπου αντι για το τίποτα,θα τοποθετήσουμε ένα γεγονός στο πρώτο τρίγωνο,που θα διατμήσουμε,ποιά θα είναι η εξέλιξη του γεγονότος?

Δεν θα είναι διαφορετική η πορεία του σε κάθε τρίγωνο στο διηνεκές?
Θα έχουμε έτσι άπειρες παραλλαγές-εξελίξεις ενός αρχικού γεγονότος?

Θα μπορούσε λοιπόν και το δικό μας σύμπαν,όπου ζούμε,να είναι ένα 'μικρό τρίγωνο" ενός υπερ-σύμπαντος?

Δεν είμαι σίγουρος ότι ισχύει πώς το Αρχικό Ον,αντιγράφει τον εαυτό του σε άπειρα τμήματα.

Περισσότερο νομίζω ότι αφήνει τον Εαυτό του να εξελιχθεί,με άπειρες χαοτικές πιθανότητες.

Ισως αυτο να είναι το αγαπημένο του...παιχνίδι,μέσα στην μοναξιά της τελειότητάς του!!!

Γραμμικά με τα υπόλοιπα γεγονότα του επιπέδου του και χρονικά με τα γεγονότα διαφορετικών επιπέδων.

quote:

---

Γραμμικά με τα υπόλοιπα γεγονότα του επιπέδου του και χρονικά με τα γεγονότα διαφορετικών επιπέδων.

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

κοίτα την εξίσωση που παρέθεσες πιο πάνω

Xν = (X(ν-1))^2 + c

Θα μπορούσαμε δυνητικά,γυρίζοντας προς τα πίσω τον χρόνο και τα φράκταλ των γεγονότων,να...ανακαλύψουμε το αρχικό Εν?

Πάντως οι άποψή μου όπως και η δική σου υποψιάζομαι, είναι πως αντί για το "ολογραφικό αντίγραφο", ο Πλάτωνας με τη θεωρία των ιδεών έδωσε μια πιο ακριβή ερμηνεία στην αυτοαναπαραγωγή.

quote:

---

Πάντως οι άποψή μου όπως και η δική σου υποψιάζομαι, είναι πως αντί για το "ολογραφικό αντίγραφο", ο Πλάτωνας με τη θεωρία των ιδεών έδωσε μια πιο ακριβή ερμηνεία στην αυτοαναπαραγωγή.

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Συνεχίζεται...

Πολύ καλή η επιλογή του θέματός σας .

Θα προσπαθήσω να συμμετέχω όσο μπορώ συχνότερα , στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτησή σας που , είμαι σίγουρος , πως θα ακολουθήσει .

quote:

---

Θα μπορούσαμε δυνητικά,γυρίζοντας προς τα πίσω τον χρόνο και τα φράκταλ των γεγονότων,να...ανακαλύψουμε το αρχικό Εν?

---

There is no Dark Side of the Moon really. In fact it is all Dark.

Θα χαρούμε να σε έχουμε κοντά μας.

Σταύρο

Ηθελα απο χθές να απαντήσω στην παραπομπή σου,αλλά το ξέχασα λόγω...φόρτου τού θέμαματος.Ναι είναι σχετική με τα φράκταλς,αλλά θα έλεγα απο μια αυστηρά μαθηματική οπτική.

DSM

quote:

---

ΝΙΚ
quote:Θα μπορούσαμε δυνητικά,γυρίζοντας προς τα πίσω τον χρόνο και τα φράκταλ των γεγονότων,να...ανακαλύψουμε το αρχικό Εν?
DSM
Θεωρητικά κάτι τέτοιο μοιάζει λογικό. Στην πραγματικότητα όμως θα αντιμετωπίζαμε δύο προβλήματα που μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα.

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Η πορεία του βέλους του χρόνου,θα έχει δύο "τάσεις",πέραν πάσης αμφιβολίας.

Α).Την κίνηση προς όλες τις γεωμετρικές-χωρικές κατευθύνσεις.

Β).Την μη αντιστροφή του.

Σε ένα μη φρακταλικό σύμπαν,το βέλος του χρόνου κινείται προς μια κατευθυνση προς το μέλλον,όπου τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο σε "ευθεία" γραμμή,ακολουθώντας αυστηρά τις συνέπειες του προηγούμενου γεγονότος.

Σε ένα φρακταλικό σύμπαν,το βέλος του χρόνου κινείται προς όλες τις κατευθύνσεις,δημιουργούμενο και αυτο,απο την νέα φρακταλική δομή,την οποία το ίδιο το γεγονός δημιούργησε.

Π.Χ.ενας οδηγός αυτ/του στρίβει σε μια στροφή,σε έναν ορεινό δρόμο και πέφτει σε μια χαράδρα.Αν δεν στρίψει στην στροφή,κατόπιν επιλογής δεν πέφτει στην χαράδρα.Οποια απο τις δυο αποφάσεις πάρει θα δημιουργήσει ένα νεο φράκταλ δυνητικών γεγονότων,που θα συνέβαιναν.
Στο ένα θα είναι ο ίδιος και το άλλο θα συνεχίσει την πορεία του,ώς είχε.
Η χρονική στιγμή,ο χρόνος κατα τον οποίο πήρε την όποια απόφαση,αυτομάτως δημιούργησε και ένα νέο φράκταλ.

Ετσι έχουμε την συνεχή δημιουργία φράκταλς προς όλες τις γεωμετρικές κατευθύνσεις,μπρός,δεξιά-αριστερά,πάνω,κάτω,πίσω,πάντα πρός το μέλλον.

Η μη αντιστροφή του βέλους του χρόνου,έγκειται στην άγνοιά μας του χωροχρονικού σημείου όπου βρισκόμαστε.Τι αριθμό "παραγωγής" έχει το φρακταλικό μας σύμπαν?Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζουμε.
Ακόμη και άν είμαστε ολογραφικά μέρη του όλου,πράγμα το οποίο αρνούμαι να δεχθώ,ακόμη και τότε δεν γνωρίζουμε ποιόν "αύξοντα" αριθμό έχουμε στην σειρά "παραγωγής"!!!

quote:

---

Π.Χ.ενας οδηγός αυτ/του στρίβει σε μια στροφή,σε έναν ορεινό δρόμο και πέφτει σε μια χαράδρα.Αν δεν στρίψει στην στροφή,κατόπιν επιλογής δεν πέφτει στην χαράδρα.Οποια απο τις δυο αποφάσεις πάρει θα δημιουργήσει ένα νεο φράκταλ δυνητικών γεγονότων,που θα συνέβαιναν.
Στο ένα θα είναι ο ίδιος και το άλλο θα συνεχίσει την πορεία του,ώς είχε.
Η χρονική στιγμή,ο χρόνος κατα τον οποίο πήρε την όποια απόφαση,αυτομάτως δημιούργησε και ένα νέο φράκταλ.

Ετσι έχουμε την συνεχή δημιουργία φράκταλς προς όλες τις γεωμετρικές κατευθύνσεις,μπρός,δεξιά-αριστερά,πάνω,κάτω,πίσω,πάντα πρός το μέλλον.

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

Είναι πακέτα με όλες τις αρχικές πληροφορίες που δεν γονιμοποιήθηκαν από την παρουσία του παρατηρητή. Όπως από το πλήθος των σπερματοζωαρίων συνήθως μόνο ένα γονιμοποιεί το ωάριο για να παράξει ζωή, μολονότι και όλα τα υπόλοιπα μετέφεραν εξίσου τις γονιδιακές πληροφορίες.

Αν το σύμπαν είναι όντως φρακταλικό, μήπως το άπειρο κενό είναι ακριβώς το σύνολο όλων των παρακλαδιών του fractal που ποτέ δεν γονιμοποιήθηκαν?

Αλλοιώς δεν θα υπήραχαν γεγονότα και χωρίς γεγονότα δεν υπάρχει φράκταλ.

Αυτο που λέει ο Αμεινίας είναι εν μέρει σωστό.
Η διαφορά έγκειται στο ότι οι "ηθοποιοί" διαβιούν κάθε φορά σε
ενα φράκταλ.Αυτό της συγκεκριμένης τους επιλογής.

Αυτό που "αφησαν",συνεχίζει να υπάρχει με τους "ηθοποιούς" που έμειναν σε αυτο και οι οποίοι με την σειρά τους δημιουργούν καινούργια κ.ο.κ

DSM
τα παρακλάδια του φράκταλ που δεν "περπατήθηκαν" απο τον ενδιαφερόμενο που ζούσε σε αυτά,εξακολουθούν να λειτουργούν με το υπόλοιπο δυναμικό τους.
Η δημιουργία ενός φράκταλ,δεν σημαίνει τον θάνατο ενός άλλου.

Το "παλιό" φράκταλ,ακολουθεί έναν ορίζοντα γεγονότων,άγνωστα σε αυτόν που "εγκατέλειψε",αλλά γνωστά στους εναπομείναντες!!

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Μόνο δράσης.

Απλά κάθε νέο φράκταλ,είναι για τον πρωταγωνιστή του,μια καινούργια επίδραση.

Μην 'θυμώνεις",θα σου εξηγήσω πώς το εννοώ.

Η εξέλιξη της
συνολικής δομής,ενός φράκταλ,σαφώς και επηρρεάζεται απο τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα εντός των υπο-φράκταλ,ας το πούμε έτσι,που το απαρτίζουν.

Πρόσεξε όμως:
Σαφή εικόνα του συνόλου των γεγονότων,μπορεί να έχει μόνο κάτι μεγαλύτερο,απο το παρατηρούμενο φράκταλ.

Κάτι ασύληπτο σε μέγεθος χώρου και εύρος χρόνου.

Ομως απο την άλλη μεριά,πρέπει να αφήσουμε και μια "κερκόπορτα" ανοικτή,για την περίπτωση αϋλης επικοινωνίας μεταξύ των φράκταλς.

Η επικοινωνία αυτη θα μπορούσε να εξηγηθεί,με εκείνα τα "ζωντανά" όνειρα,που βλέπουμε όλοι μας και ενώ μας δίνουν την εντύπωση ότι διαδραματίζονται με εμάς ώς πρωταγωνιστές,εν τούτοις,τίποτα στο χωρικό τους περιβάλλον,δεν μας είναι γνώριμο.

Θυμάσαι που έλεγα,ότι για να κατανοήσουμε πλήρως τις φυσικές καταστάσεις των γεγονότων της ύπαρξής μας,πρέπει να "βουτήξουμε" λίγο και στην μετα-φυσική? Να μια ευκαιρία λοιπόν!!

Πώς αλλοιώς θα μπορούσε να πραγματοποιείται μια 'επικοινωνία" των φράκταλς μεταξύ τους και με το όλον?

Θεωρώ απαραίτητη μια διευκρίνηση:

Μιλώ για 3D φράκταλς και πάνω.

Οχι για δισδιάστατα γραμμικά.

Θα έλεγα λοιπόν, πως πρέπει να διευκρινίσουμε οτι εδώ αναζητούμε την πιθανότητα το σύμπαν να έχει φρακταλική οργάνωση. Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως πλήθος εκδηλώσεών του ακολουθούν αυτή τη δομή, κάποιες απ' τις οποίες ανέφερα παραπάνω. Κάθε μία όμως ακολουθεί τη δική της κατανομή, το δικό της τύπο ομάδας εξισώσεων.

Έτσι κι αλλιώς δηλαδή, δεν αναζητούμε μία και μόνη ακολουθία εξισώσεων για να δούμε τη συνολική δομή, αλλά μάλλον το κατά πόσο όλες οι εκδηλώσεις του σύμπαντος ακολουθούν φρακταλική δομή.

Να δούμε δηλαδή αν αυτός είναι ο τρόπος, κι όχι για άλλη μια φορά αν υπάρχει μια ενοποιημένη θεωρία.

Βιάστηκα ίσως να το προχωρήσω σε 3D.

Μέσω της αυτοομοιότητας των φράκταλς,ανακαλύπτουμε ότι ενώ κάθε νεο τμήμα που δημιουργείται,έχει μεγαλύτερη περίμετρο,περικλείει πεπερασμένο εμβαδόν,που είναι πάντα μικρότερο της περιμέτρου.Ετσι μετα απο άπειρα δημιουργήματα,η περίμετρος θα είναι πάντα άπειρη και το εμβαδόν το εντός περιμέτρου, πάντα πεπερασμένο.

Η φρακταλική θεωρία δέχεται ότι ο κόσμος είναι ασυνεχής και χαοτικός.Αλλά αυτο πρέπει να είναι μόνο φαινομενικό.Πίσω απο το "παραβαν",κρύβεται μια απόλυτη πολυπλοκη τάξη.Είναι αυτη η ιδιότητα κάποιων χωρικών τμημάτων να επαναλαμβάνονται απο πάνω προς τα κάτω.

Απο τον μακρόκοσμο,στον μικρόκοσμο.
Να πάλι η μεταφυσική,που χώνεται DSM και δεν μπορώ να την αγνοήσω.
Οι ερμητικοί έλεγαν: << Οπως πάνω,έτσι και κάτω>>.Τι εννοούσαν άραγε?

Αυτές είναι μαθηματικές προσεγγίσεις των φράκταλς.

Αυτο ζητούμε εδω DSM ?
Αυτο ζητούν να μάθουν οι αναγνώστες ?

Πιστεύω ότι πρέπει να αφήσουμε κατα μέρος την μαθηματική προσέγγιση και να δούμε την 3D,εφαρμογή των φράκταλς.

Μπορούμε να αναλύσουμε τι εννοούσαν οι Ασσύριοι,όταν έλεγαν: << Ο άνθρωπος είναι η σκιά του Θεού και ο σκλάβος η σκιά του ανθρώπου >>.
Δηλαδή ο σκλάβος δεν ήταν άνθωπος?
πόσα επίπεδα ομοιότητας διακρίνεις σε αυτη τη φράση?

Ένα καθημερινό παράδειγμα είναι ο τρόπος με τον οποίο τα κλαδιά αναπτύσσονται στα δέντρα, και τα φύλλα στα κλαδιά.

Είναι εντελώς φυσικό φαινόμενο και αντιληπτό από όλους.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr