Ο ίδιος ο Απολλώνιος δεν είχε ποτέ σπίτι, ούτε ήθελε να αποκτήσει. Περιπλανιόταν με μακριά μαλλιά και λινά ρούχα. Απείχε από κάθε κρεατοφαγία και οινοποσία. Ταξίδεψε για να μάθει περισσότερα, και συνάντησε Χαλδαίους μάγους, Ινδούς βραχμάνους και Αιγυπτίους γυμνοσοφιστές. Έδρασε περισσότερο στην ΝΑ Μικρά Ασία και στη Συρία.
Οι προφητικές και τηλεπαθητικές ικανότητες του ήταν τέτοιες, που η φήμη του απλώθηκε σε όλον τον τότε ρωμαϊκό κόσμο. Ο ιστορικός Έντουαρντ Γκίμπον, αλλά και άλλοι συγγραφείς του Μεσαίωνα και της Αναγέννησης, διατύπωσαν την άποψη ότι ίσως ο Ιησούς δεν ήταν άλλος από τον Απολλώνιο τον Τυανέα. Άλλες έρευνες έδειξαν ότι δεν είναι το ίδιο πρόσωπο γιατί είχαν 40 περίπου χρόνια διαφορά, απλά είχαν το ίδιο προφίλ. Οι Άραβες συγγραφείς τον αποκάλεσαν Μπαλίνα (ημίθεο) και σώζονται στην αραβική γλώσσα φιλοσοφικά κείμενά του. Οι ελάχιστες πηγές που υπάρχουν για αυτόν, αμφισβητούνται ως αντιχριστιανικές διότι κάποιοι ιστορικοί νομίζουν ότι όποιος είναι αντίθετος σε κάτι, είναι υποχρεωτικά και υποκειμενικός ή μεροληπτεί. Κάποιοι κανόνες σκοτώνουν την ιστορία η οποία δεν τολμά όμως να αμφισβητήσει τα ευαγγέλια.

Γνώριζε τη γλώσσα των πουλιών, εξαφανιζόταν και εμφανιζόταν κατά βούληση σε άλλο τόπο ενώ υπάρχουν αναφορές ότι βρισκόταν σε δύο σημεία ταυτόχρονα. Ο ίδιος ο Δομιτιανός τον είδε να χάνεται την ώρα που τον δίκαζε. Θεράπευε ψυχές και σώματα με ένα απλό άγγιγμα, ήταν απίστευτος γλύπτης, ζωγράφος, προφήτης και ρήτορας. Το σώμα του δεν βρέθηκε ποτέ στο τάφο του, όπως έγραψε ο Φιλόστρατος. Ο Απολλώνιος προέβλεπε με επιτυχία κάθε σεισμό, επιδημία, θάνατο ή άλλη αναταραχή. Έφτασε στο σημείο να αναστήσει ένα κορίτσι και για αυτό τον κατηγόρησαν για μάγο. Ποιος θα τολμούσε να πει μάγο το Χριστό επειδή ανάστησε το Λάζαρο; (παλαιότερα είναι γνωστό ότι και ο Εμπεδοκλής είχε γιατρέψει την ετοιμοθάνατη κόρη Πανθεία, του οποίου αργότερα δεν βρέθηκε ούτε το δικό του νεκρό σώμα, στοιχεία που μας σώζει ο Διογένης ο Λαέρτιος).

Ο Απολλώνιος δεν έψαχνε για πιστούς, ούτε ζητούσε να τον ακολουθήσουν. Μέχρι και οι φιλόσοφοι αποσιώπησαν τον βίο του. Όσοι είχαν την ανάγκη του τον πλησίαζαν ενώ αυτοί οι ίδιοι αργότερα τάσσονταν με τους διώχτες του.
Η φήμη, η φιλοσοφία και τα θαύματα του Τυανέα ήταν ο μόνιμος πονοκέφαλος των πατέρων της εκκλησίας και των πέριξ αυτών, οι οποίοι αφού δεν είχαν επιχειρήματα επιστράτευσαν την συκοφαντία. Η εκκλησία ανακοίνωσε ως θανάσιμη αμαρτία την ανάγνωση, την αναφορά ή τον ψίθυρο οποιασδήποτε ιδέας ή συγγράμματος γύρω από δράση του Τυανέα. Ανακήρυξε ως διαβολικό και ασυγχώρητο οτιδήποτε σχετίζεται με τον Απολλώνιο ως παράδειγμα πλάνης και μαγείας. Πιο συγκεκριμένα, οι παρακάτω Άγιοι άνθρωποι της εκκλησίας προέβησαν στα εξής:

- Ο αγιομάρτυρας Ιουστίνος (100-165 μ.Χ.) δια στόματος Κεδρηνού, έλεγε πως ο δαίμονας που κατοικεί στον ανδριάντα του Τυανέα είναι αυτός που τον γκρέμισε κι όχι οι χριστιανοί.
- ο άγιος Τατιανός ο Σύρος (172 μ.Χ.) αποκαλεί μάγο και ψεύτη τον Τυανέα. Μισούσε γενικά τους Έλληνες τους οποίους αποκαλούσε ψεύτες και αλαζόνες με μια γελοία θρησκεία, φιλοσοφία και επιστήμη (Τατιανός, προς Έλληνες).

- Ο άγιος Αυγουστίνος (354-430 μ.Χ.) θεωρούσε κάθε συστηματική έρευνα ως πνευματική πορνεία και το δωδεκάθεο ως ένα ανίερο όργιο θεών. Έλεγε τον Τυανέα σατανά και μάγο και ήταν υπέρ της μαζικής δολοφονίας των αλλόθρησκων ενώ παράλληλα διατηρούσε επικερδείς οίκους ανοχής όπου τον βοηθούσαν να ζει πλουσιοπάροχα.

- Ο άγιος Ιερώνυμος (340-420 μ. Χ.) γνωστός ως διορθωτής των ιερών γραφών έλεγε πως ο Τυανέας έκανε θαύματα με την βοήθεια του Σατανά ως ένα τρίτο τέρας αποκάλυψης. Ο Ιερώνυμος είχε αποπλανήσει την 17χρονη Ευστοχία κι αργότερα για να μην εκτεθεί την ανακήρυξε σε αγία η οποία γιορτάζετε κάθε 28 Σεπτ. Σύμφωνα με κριτικές των ίδιων των εκκλησιαστικών πατέρων ήταν απίστευτος πλαστογράφος, μηχανορράφος και συκοφάντης (περί Ιερονύμου ΙΙ).

- Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ενώ τον θαύμαζε όσο τον μελετούσε και τον θεωρούσε ισάξιο του Σωκράτη, αργότερα τον αποκαλούσε «γόη-απατεώνα» και απαγόρευε να ζυγώνουν το άγαλμά του, γιατί έλεγε ότι μέσα σε αυτό κατοικούσε ένας δαίμονας. Την ίδια εποχή είχε δώσει και εντολή να κλείσει ο ναός της Αρτέμιδος στην Έφεσο.

- Ο Μέγας Βασίλειος αποκαλεί τον Απολλώνιο αγύρτη των Τυάνων. και τους Έλληνες που εμμένανε στο δωδεκάθεο, τους έλεγε, βλάσφημους φρενοβλαβείς.

- Ο άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρείας (3ος αι. μ.Χ.) αποκαλεί τον Τυανέα, όργανο του Σατανά και τους εθνικούς χαρακτηρίζει ανθρωπόμορφα-κτήνη, βιαστές-γουρούνια (επιστολή Αγίου Κυπριανού) και κάθε τι αρχαιοελληνικό έλεγε πως είναι βλασφημία και παράνοια (Κλήμεντος Αλεξανδρείας - Λόγος Προτρεπτικός προς Έλληνες).

- Ο άγιος Κύριλλος έλεγε σατανικό τέρας τον Τυανέα και ήταν σπουδαίος τοκογλύφος και φοροεισπράκτορας προβαίνοντας σε εξαγορά αμαρτιών λαμβάνοντας κληροδοτήματα. Κατ’ εντολή του ιδίου και του Μεθοδίου ημών αγίου, όπως είναι ήδη γνωστό, διαμελίζουν με όστρακα την μέγιστη των φιλοσόφων, αστρονόμο και μαθηματικό, Υπατία την Αλεξανδρινή όπου υπήρξε και η τελευταία βιβλιοθηκάριος της Αλεξάνδρειας. Πολλές από τις καταστροφές που έγιναν εναντίον εθνικών μνημείων από βαρβάρους ήταν υπό την ευγενική αιγίδα της χριστιανικής εκκλησίας η οποία εσύναπτε μυστικές συμφωνίες με αυτούς.

- Ο Αρνόβιος ο πρεσβύτερος (290 μ.Χ.) και ο Λακτάνιος (240-320 μ.Χ.) δέχονται τα θαύματα του Τυανέα αλλά τα αποδίδουν σε μυστική μαγεία και απόκρυφη επιστήμη κι όχι σε θεία φώτιση. Το ίδιο έλεγαν και για τον Χριστό κάποια απόκρυφα ευαγγέλια, γι’ αυτό έμειναν απόκρυφα.

- Ο Μέγας Αθανάσιος, γνωστός κι αυτός ως αρχιμάγειρας της πλαστογράφησης των ιερών κειμένων, αποκαλεί τους εθνικούς άθεους και αδαείς (Αθανασίου, περί απολογίας Αρειανών & επιστολή προς Αμμούν) και θεωρεί αξιέπαινη πράξη την εξόντωση κάθε θρησκευτικού αντιπάλου.

- Ο Φίρμικος ο Ματερνός (360 μ.Χ.) ήταν δευτεροκλασάτος άγιος πατέρας και μέγας υβριστής του Απολλωνίου, εκπρόσωπος της γενοκτονίας κάθε τι ελληνικού, εθνικού και «θύραθεν» στοιχείου. Πρότεινε τον ολοκληρωτικό αφανισμό κάθε αρχαιοελληνικού στοιχείου (Φιρμίκου Ματερνού, επιστολή προς Κωνστάντιο).

- Ο Τερτυλλιανός ο απολογητής (160-220 μ.Χ.) αποκαλούσε τον Τυανέα όργανο του Σατανά και στρεφόμενος ο ίδιος κατά του δόγματός του γίνεται αιρεσιάρχης. Αποκαλούσε την αγαλματοποιεία των εθνικών πράξη πορνείας (Τερτυλλιανού, Απολογητικός)

- Ο αρχιμανδρίτης Αντιοχείας Παύλος που έμεινε γνωστός ως λάγνος για τις ερωτικές του επιδόσεις, αποκαλούσε τον Τυανέα αγύρτη-μάγο και επέβαλλε στους χριστιανούς όταν έβγαζε λόγο, να χειροκροτούν χτυπώντας πόδια και χέρια.

- Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος ο Καππαδόκας (361 μ.Χ.) αποκαλεί τον Τυανέα μάγο και κιβδηλοποιό του Χριστού. Υπήρξε βιαστής και βασανιστής γυναικών, μονοπωλούσε τις κηδείες και δολοφονούσε τους απογόνους των κληροδοτών της εκκλησίας ώστε να μην εγείρουν περιουσιακές αξιώσεις. Γκρέμιζε αρχαίους ναούς και έκτιζε από πάνω τους εκκλησίες. Οι χριστιανοί τον μίσησαν τόσο που μετά από επάλληλες απόπειρες τον σκότωσαν , τον έκαψαν και πέταξαν στη θάλασσα τη στάχτη του.

- Ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας Λούκιος (377 μ.Χ.), έβριζε ασύστολα τον Τυανέα και κυκλοφορούσε με σωματοφύλακες. Βίαζε τις χριστιανές και όποιες στην συνέχεια τον κατέδιδαν, τις διαπόμπευε δημόσια και τις χτυπούσε.

- Ο Πατριάρχης Φώτιος (820-891 μ.Χ.) αποκαλούσε τις ομιλίες του Τυανέα ως ευαγγελικές παρωδίες (Φωτίου, Μυριόβιβλος).

- Το 325 μ.Χ. με την 1η οικουμενική σύνοδο, ο Μέγας δολοφόνος (παιδοκτόνος και συζυγοκτόνος) Κωνσταντίνος, αποφάσισε να παραχαράξει την ιστορία αντιγράφοντας τον βίο του Τυανέα στο πρόσωπο ενός υπερφυσικού Σωτήρα. Ευτυχώς που διεσώθη για 1000 χρόνια από άραβες το πιο απαγορευμένο βιβλίο «ο βίος του Τυανέα» γραμμένο από τον βιογράφο Φιλόστρατο και παρά τις προσπάθειες των παπικών σταυροφόρων να το βρουν και να το καταστρέψουν.

Είναι αμέτρητοι οι εχθροί του Τυανέα και εδώ σημειώνουμε μόνο τους κυριότερους και από όσες μαρτυρίες μας έχουν σωθεί. Το οξύμωρο είναι πως των παραπάνω έργα, χρησιμοποιεί η επίσημη επιστήμη της φιλοσοφίας για μελέτη και διατριβές.

Ο Απολλώνιος κήρυττε πως: «ο Θεός δεν έχει την ανάγκη της πίστης των ανθρώπων, ούτε εμπλέκεται με ασήμαντα πράγματα. Ο παρόν κόσμος είναι μια φυλακή αυταπάτης από την οποία πρέπει να ελευθερωθεί η ψυχή του ανθρώπου ώστε να ανέλθει πορεία. Κάθε ον οφείλει να αναλάβει την ευθύνη για την δική του ύπαρξη».

Οι βασιλείς και οι αυτοκράτορες της εποχής του, τον συμβουλεύονταν για τα διοικητικά τους θέματα (Τίτος, Βεσπασιανός, Αυρηλιανός κ.αλλ.). Η Αυτοκράτειρα Δόμνα Ιουλία με τον σύζυγό της εκτίμησαν τόσο την προσφορά του Τυανέα , που έδωσαν εντολή να καταγραφεί ιστορικά το έργο του. Κατά τον Ωριγένη τα απομνημονεύματα που συντάχθηκαν υπό τον Μοιραγένη, ήταν αυθεντικά και κάποια φέρανε την υπογραφή του Απολλώνιου. Υπάρχει και η σωζόμενη επιστολή του Απολλώνιου προς τον Ρωμαίο Βαλέριο για το θάνατο του γιού του Ρωμαίου: «Δεν υπάρχει ούτε γένεση ούτε θάνατος παρά μόνο φαινομενικά. Απλά η φύση γίνεται ουσία και η ουσία φύση περιοδικά κι αυτό μας κάνει να λέμε πότε το ένα ζωή και πότε το άλλο θάνατο. Τίποτα δε γεννιέται ούτε φθείρεται παρά μόνο γίνεται μια ορατό και μια αόρατο στα φτωχά μάτια μας από την αλλαγή της πύκνωσης της ύλης και της ουσίας κατά την κίνηση και την στάση. Πάντα θα μεταβάλλεται το όλον στα μέρη και τα μέρη στο όλον λόγω της ενότητας του παντός».
Η επιρροή του Τυανέα ήταν τόσο ισχυρή, ώστε οι άλλοι αυτοκράτορες που δεν μπορούσαν να τον οικειοποιηθούν, του καταλόγιζαν συνωμοτικές τάσεις. Ποτέ δεν ζήτησε ισχύ ούτε έπαιρνε ανταλλάγματα για οτιδήποτε πρόσφερε. Αργότερα, και μόνο το όνομά του να έλεγε κάποιος, έμπαινε στο στόχαστρο της ιεράς εξέτασης. Η επίσημη ιστορία που λέγεται στα σχολεία, δεν ασχολείται με τέτοιες κακοτοπιές που θα την εμπλέξουν με το ιερατείο το οποίο αποτελεί μακροϊστορική συνομωσία. Η φιλοσοφία λέει ότι αυτά τα θέματα ανήκουν στη θεολογία και την ιστορία, αυτές λένε το αντίθετο. Έτσι και οι τρεις κοιμούνται ήσυχες στις δάφνες τους.

Μέσα στην ιστορία υπάρχουν πολλοί εκκλησιαστικοί μύθοι που μας έχουν επιβληθεί ως ιστορικά γεγονότα. Μερικά από αυτά είναι η ευλογία των όπλων από τον Π.Π.Γερμανό στην αγία Λαύρα, το κρυφό σχολειό, οι διωγμοί των χριστιανών, το ολοκαύτωμα των εβραίων, τα αγαθά κίνητρα της Γαλλικής επανάστασης, το ολοσχερές κάψιμο της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας (πάπυροι της οποίας σώζονται ακόμα στα υπόγεια της ΝΑΣΑ, του Βατικανού και του αγίου όρους), τα πρακτικά των οικουμενικών συνόδων καθώς και άλλα αμέτρητα ιστορικά περιστατικά τα οποία έχουν παρουσιαστεί με αγνά τάχα κίνητρα. Σκεφτείτε μόνο κάτι: Γιατί κατά την άλωση δεν πειράχτηκε καθόλου από τους Τούρκους η φραγκική και η εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινούπολης;

Σίγουρα θα σκεφτείτε: που τα έμαθε όλα αυτά ο Απολλώνιος; Ενώ για το Χριστό είστε σίγουροι ότι τα έφερε από τον ουρανό. Και οι δύο, αν δεν είναι ένας, τα έμαθαν από τις σωζόμενες μυστικές λέσχες των πυθαγορείων στις Αιγές. Μάλιστα ένας από τους δασκάλους του Πυθαγόρα ήταν ο Σκύθης μάγος Άβαρις ο Υπερβόρειος (το «υπερβόρειος» σας λέει κάτι;) του οποίου η βιογραφία ξεφεύγει κάθε φαντασίας και το προφίλ του ήταν δριμύτερο του Απολλώνιου. Συνεπώς η αλυσίδα των μυστικών γνώσεων είναι ατελείωτη. (διαβάστε στο διαδίκτυο για τη μυστική επιχείρηση «υπερβορεία» του Χίτλερ).

Η ιστορία φοβάται να εκφράσει την άποψη ότι ο Ιησούς ίσως να μην είναι ιστορικό πρόσωπο καθόσον όλοι οι ιστορικοί, ποιητές και κριτικοί των δύο πρώτων αιώνων δεν αναφέρουν τίποτα για αυτόν. Από τον τρίτο αιώνα και μετά γράφτηκαν ξαφνικά τα ευαγγέλια από κάποιους αγνώστους, οι οποίοι κρίνοντας ορθά ότι δύσκολα θα γίνονταν πιστευτοί, τα κυκλοφόρησαν με τα ονόματα των αποστόλων. Είναι δυνατόν κάποιοι αμόρφωτοι ψαράδες να γράφουν με τόσο ωραία σύνταξη και γραμματική τα ευαγγέλια;…

Σίγουρα ο Απολλώνιος δεν ήταν ο μοναδικός του οποίου η ιστορία πέρασε στη σφαίρα του μύθου. Πολλοί ξένοι καθηγητές έχουν ασχοληθεί με αυτό το αινιγματικό πρόσωπο που τόσο περίεργα αποσιωπήθηκε ώστε να επικρατήσει ο Χριστός κι αυτός αλλοιωμένα. Ποιοι ήταν αυτοί που επέλεγαν τους Μεσσίες; Δε θέλει και πολύ σκέψη. Οι έλληνες καθηγητές δεν ασχολούνται βλέπετε με τέτοια «ευφάνταστα» θέματα, τώρα τους απασχολεί η μετανεοτερικότητα, η διαφορετικότητα και η .....διαπολιτισμικότητα.

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

Η εννοια του bodhisattva υπάρχει και στον ινδουισμο με την ονομασία
avatar.
Οι θείοι διδάσκαλοι είναι πολλοί δεν είναι ουτε μονο ο Ιησούς ούτε μόνο ο Απολλώνειος ο Τυανεύς.
Οι θείοι διδάσκαλοι επισκέπτονται τη γή ενσαρκούμενοι σε αυτήν απο τότε που υπάρχει άνθρωπος.
Ερμής ο τρισμέγιστος,Βούδας,Κομφούκιος,Πυθαγόρας,Σωκράτης,Ιησούς,Ιωάννης του σταυρού ,Απολλώνειος Τυανεύς,τζελαλαντιν ρουμί,Rabia al Basri,Καμπίρ, Νάνακ

Οι διδασκαλίες των δασκάλων της Vidya γίνονται καταληπτές από την ανθρώπινη διάνοια και όταν τίθενται υπό κρίση βρίσκονται σύμφωνες με την ανθρώπινη λογική. Καθώς οι γνώσεις των δασκάλων της Vidya με την πάροδο του χρόνου αυξάνονται όλο και περισσότερο οι διδασκαλίες τους βοηθούν, εκτός των άλλων και στο να διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν και άλλοι αόρατοι κόσμοι που βρίσκονται πέρα από αυτόν τον κόσμο των πέντε μας αισθήσεων. Υπάρχουν όμως και «δάσκαλοι της Paravidya». Αυτοί είναι οι δάσκαλοι της κρυμμένης γνώσης, αυτής που βρίσκεται πίσω από το πέπλο της Ίσιδας . Oι δάσκαλοι αυτοί έχουν γνώση των Εσωτερικών κόσμων και γνώση για πραγματικότητες που δεν μπορούν να γίνουν απόλυτα αντιληπτές και κατανοητές από την ανθρώπινη διάνοια. Οι δάσκαλοι της Paravidya είναι αυτοί που ονομάζονται «Πνευματικοί δάσκαλοι».

Τέλειοι δάσκαλοι ή Θεάνθρωποι ή Ισόθεοι. Κατά τη Χριστιανική παράδοση, ο Θεάνθρωπος ήταν ένας, ο Ιησούς, που έζησε πριν 2000 χρόνια. Σύμφωνα όμως με τις διδασκαλίες όλων των μεγάλων μυστών, αγίων και Πνευματικών δασκάλων αλλά ακόμα και των μεγίστων Πατέρων της Χριστιανοσύνης, του Έλληνα ορθόδοξου Ωριγένη και του Δυτικού Αγίου Αυγουστίνου, ο Λόγος είναι ο Μονογενής Υιός του Θεού που ήταν, είναι και θα βρίσκεται πάντοτε ενσαρκωμένος πάνω στη γη σε ένα διαφορετικό κάθε εποχή ανθρώπινο πόλο.
. Η Χριστή Δύναμη, αυτό που ονομάζουμε Χριστός είναι ένας. Ο φορέας αλλάζει κάθε εποχή, για να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες κάθε εποχής. Ο ίδιος ο Ιησούς απευθυνόμενος στον Πατέρα του στη χαράδρα των Κέδρων αναφέρει ότι ο ρόλος του πάνω στη γή τελείωσε. και Του λέει: το ετελείωσα

Λέγεται λοιπόν ότι όλοι οι πνευματικοί δάσκαλοι του ανθρώπου, είναι χρήσιμοι σε κάθε συγκεκριμένη στιγμή της εξέλιξής του καθώς ο καθένας από αυτούς και όλοι μαζί προετοιμάζουν τους ανθρώπους ώστε όταν με τη Θεία Χάρη κάποτε, τελικά βρεθούν στα πόδια του Θεανθρώπου της εποχής τους, να μπορέσουν να αρχίσουν το πνευματικό τους ταξίδι προς τη “Γη της Επαγγελίας”, προς το Βασίλειο του Πατέρα. Αυτό συνέβαινε και για τα τρισεκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν πριν από τον Ιησού και για τα τρισεκατομμύρια των ανθρώπων που θα ζήσουν στις χιλιετίες που θα έλθουν και τότε ακόμα, που όπως λέει ο άγιος Αυγουστίνος, ίσως η λέξη Χριστιανισμός να έχει αλλάξει όνομα

ΓΑΒΡΙΗΛ ΣΙΜΩΝΕΤΟΣ

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969

quote:

---

....πληροφορία που αναφέρει ο Λόμπσαν Ράμπα - μια και κάθε άλλη πληροφορία είναι καλά κρυμμένη)....

...

---

Πόσο αξιόπιστος είναι αυτός (που είναι αποδεδιγμένα ανύπαρκτος και 'απατεώνας';)

quote:

---

ωραία η θεωρία αυτή των θρησκειών Σάρουμαν. Μου θυμίζει και άλλα θρησκευτικά σχήματα. Κατά τους θιβετιανούς αποκρυφιστές υπάρχει ο αρχικός Ενας θεός και οι επιμέρους θεοί-Μανού που είναι υπεύθυνοι για κάθε διαβάθμιση της ύπαρξης. Και στην αρχαία ελληνική θρησκεία υπήρχε ιεράρχηση θεοτήτων κατά βαθμίδα Πάνθεου και δυναστεία.
Σίγουρα υπάρχουν κι άλλοι "Σωτήρες" αβατάρ (εθελοντές σπορείς της γης από την 9η διάσταση) που έρχονται στη γη κάθε 2000 χρόνια περίπου για να επιτελέσουν ένα έργο τους και να φύγουν. Όμως σχεδόν όλοι είχαν την ίδια κακή μεταχείριση από τους θνητούς.

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969

---

Κάθε αρχαία θρησκευτική ή μάλλον φιλοσοφική λατρεία αποτελούνταν από μία εσωτερική ή μυστική διδασκαλία και ένα εξωτερικό ή δημόσιο τυπικό λατρείας

ΣΑΡΟΥΜΑΝ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΕΥΣΤΟΧΟΣ.
ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΨΑΓΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΘΕΜΑ.

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

Μέσα στην (Ενιαία) Θεία Πραγματικότητα, στην Ύπαρξη και στη Δραστηριότητα του Θεού, εκδηλώνονται οι δύο όψεις της εμπειρίας της Ζωής, η «Ζωή» και ο «Θάνατος». Είναι Δύο Όψεις της Ίδιας Πραγματικότητας, που μπορούν, σε «λεκτικό επίπεδο» να αντιμετατεθούν. Ζωή είναι η Θεία Ζωή, κι η γέννηση στην δημιουργία είναι ουσιαστικά «θάνατος». Από την αντίστροφη οπτική, ο Θεός είναι το Άγνωστο, η Κοσμική Νύχτα, το «Χάος», ο «Θάνατος», ενώ η «εμφάνιση» μέσα στην δημιουργία είναι ύπαρξη και ζωή… Έτσι και οι δύο καταστάσεις, η Υπερβατική Ύπαρξη, και η κοσμική ύπαρξη μπορούν να ονομαστούν «ζωή» και η άλλη κατάσταση «θάνατος». Εξαρτάται από ποια μεριά το βλέπουμε… πάντως και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για «δύο καταστάσεις ύπαρξης» (θάνατος, με την έννοια της ανυπαρξίας, δεν υπάρχει, δεν νοείται, και δεν υποστηρίχθηκε –σοβαρά- σε καμία παράδοση)…

Από την άποψη της «θεϊκής» προοπτικής ο Θεός «πεθαίνει» μέσα στην Δημιουργία, για να την «ζωογονήσει» και «ανασταίνεται» πάλι στην προκοσμική του κατάσταση, όταν «διαλύεται» ο κόσμος πίσω στο «χάος»… Από την άποψη των (περιορισμένων) όντων ο Θεός Γεννιέται μέσα στον κόσμο και τον «ζωογονεί» και «πεθαίνει» επιστρέφοντας στο Άγνωστο, αποσύροντας την ζωογόνο δύναμή του από την φύση… Στην πραγματικότητα μιλάμε για την ίδια πραγματικότητα, που «βλέπουμε» από δύο διαφορετικές θέσεις, κι οι διαφορές είναι μόνο «λεκτικές»..

Η Πρότυπη Γέννηση κι ο Θάνατος του Θεού, αναφέρονται στην Γέννηση του Ζαγρέα στην Αυγή του Χρόνου, και στην Επιστροφή του στο Άχρονο, στο Τέλος του Χρόνου, και στην Γέννησή του Ξανά, στην Νέα Αυγή του Χρόνου… Στους Δελφούς, την εποχή του χειμερινού ηλιοστασίου οι «Όσιοι» ιερουργούν και θυσιάζουν και λατρεύουν τον «θάνατο» του Θεού (που σχετίζεται με την «εξαφάνισή» του από τον κόσμο, κι όχι με τον «διασπαραγμό» του Ζαγρέα από τους τιτάνες, που εντάσσεται στον κύκλο της «κοσμικής θυσίας»…)… Είναι ο Διόνυσος που «εξαφανίζεται» τον «χειμώνα». Είναι ακόμα ο Απόλλωνας που «αναχωρεί» για την «χώρα των υπερβορείων» (καθώς ο ήλιος μετά τη φθινοπωρινή ισημερία «παίρνει» το δρόμο για το βορά στην εκλειπτική, και φτάνει στο πιο βορινό σημείο στο χειμερινό ηλιοστάσιο…)… Παράλληλα οι «Θυιάδες», οι δελφικές μαινάδες, ιερουργούν για την γέννηση του Διονύσου Λικνίτη, του Θείου Βρέφους, βρεφικής μορφής του Διονύσου. Ο Διόνυσος Λικνίτης, είναι ακόμα ο Απόλλωνας που σε λίγο, την άνοιξη, θα «επιστρέψει» από την χώρα των «υπερβορείων»…

Ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας είναι ο Ίδιος Θεός… Κι οι δύο Θεϊκές (Ηλιακές) Μορφές, «χάνονται» το Κοσμικό (κι Ετήσιο) Χειμώνα, στη «Νύχτα», στο «Χάος», στη «χώρα των υπερβορείων», κι «εμφανίζονται» πάλι την άνοιξη… κι ο «ερχομός» τους γιορτάζεται (και στους Δελφούς με ιερουργίες και τελετές… και στην Αθήνα με τα «Καταγώγια» στα πλαίσια των «Ανθεστηρίων»…)… Κατά πληροφορία του Μακρόβιου, σε μία χαμένη θεολογική πραγματεία που αποδίδεται στον Αριστοτέλη, τα Θεολογούμενα υποστηρίζονταν με στοιχεία πως ο Διόνυσος κι ο Απόλλωνας ήταν ο Ίδιος Θεός, όχι μόνο στο περιεχόμενο (σαν θεϊκές οντότητες) αλλά και στην λατρεία…

Η Γιορτή του Διονύσου Λικνίτη αποτέλεσε το πρότυπο για την καθιέρωση της χριστιανικής γιορτής των «χριστουγέννων»…

Το ίδιο γεγονός, η γέννηση («εμφάνιση», «καταγώγια») κι ο «θάνατος» (η «εξαφάνιση», αναγώγια») του Θεού, αντανακλάται και στον Διόνυσο, σαν Πνεύμα της Φύσης… και στον Κοσμικό Κύκλο της Δημιουργίας, και στον Ετήσιο (εποχιακό) κύκλο ανανέωσης της φύσης… κι αποτελεί την αφορμή και το περιεχόμενο πολλών γιορτών που σχετίζονται με την φύση…

Η «εξαφάνιση» του Θεού τον «Χειμώνα» (που είναι πρόβλημα, ως και καταστροφή, για ανθρώπους που ζουν σύμφωνα με τις εποχές, κι εξαρτώνται από τις εποχές, και την παραγωγή της γης…), κι «επανεμφάνισή» του την «άνοιξη», έχει μεγάλη σημασία…

Ο Θεός που «Γεννήθηκε» το «Χειμώνα» (και γιορτάστηκε σαν Λικνίτης), «έρχεται» στον κόσμο, και «θυσιάζεται» για να «ζωογονήσει» τον κόσμο (κι εδώ εντάσσεται μυστηριακός μύθος του «Διασπαραγμού» του Ζαγρέα, καθώς και η Κοσμική Θυσία του Ταύρου της Διονυσιακής Λατρείας, κι οι τελετουργικοί διασπαραγμοί και ωμοφαγίες των θιάσων και των μαινάδων…), «διασπαράσσεται» στην πολλαπλότητα των όντων, διατηρώντας όμως την «υπαρξιακή καρδιά» της Ενότητας, κι έτσι, ενώ είναι ο Ένας μέσα στους πολλούς, ταυτόχρονα Αναδύεται Υπαρξιακά σαν Ενότητα, σαν Ένας, «Ανασταίνεται», (Είναι η «ανάσταση» του Ζαγρέα, η «δεύτερη γέννηση» του Θεού σαν Διονύσου της Σεμέλης…)..

Το ίδιο περιεχόμενο, αν και πολλές φορές διαφορετική σημασιοδότηση έχουν τα «Αναγώγια» και «Καταγώγια» του Θεού (θάνατος» κι «ανάσταση» του Θεού (είτε το δούμε από την μεριά του Θεού, είτε το δούμε από την μεριά του ανθρώπου…)…

Ενώ όμως ο «θάνατος» του Θεού («Αναγώγια», «Εξαφάνιση», «Κατάβαση στον Άδη»…) ιερουργείται μυστικά, αφού δεν είναι ένα γεγονός που μπορεί να «γιορταστεί»… η «Επιστροφή» του Θεού («Καταγώγια», «Εμφάνιση», «Ανάβαση από τον Άδη»…)… γίνεται πανηγυρικά στα ανοιξιάτικα «Ανθεστήρια», την Δεύτερη Μέρα, των Χοών, όπου ο Θεός (Διόνυσος) μπαίνει στην Πόλη της Αθήνας μέσα σε ένα τροχοφόρο καράβι…

Η κεντρική ιερουργία στα Μεγάλα Διονύσια είναι η πομπή του ξοάνου του Διονύσου Ελευθερέως από τον Ναό του στην Ακρόπολη ως την Ακαδήμεια (που συμβολίζει την «εξαφάνιση», το «θάνατο», του Θεού…), και η «επιστροφή» του πίσω στο Ναό του (που συμβολίζει την «επανεμφάνιση», την «ανάσταση» του Θεού…)…

Στο «Θείο Πάθος» του Διονύσου («Αναγώγια»-«Καταγώγια». «θάνατος»-«ανάσταση», του Θεού), θα «βρουν», αργότερα, μετά από αιώνες, οι χριστιανοί, το περιεχόμενο, την σημασία, και την λατρευτική εκδήλωση της δικής τους γιορτής του «Πάσχα», της «Σταύρωσης», της «Καθόδου στον Άδη», και της «Ανάστασης» του «Χριστιανικού Θεού»… Το χριστιανικό πάσχα εορταζόταν (με απόφαση της Α΄ οικουμενικής συνόδου στην Νίκαια, το 325, μ. Χ.) την πρώτη πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία…

Γιορτές για τον «Θνήσκοντα Θεό», επιτάφιοι θρήνοι (και περιφορές επιταφίων), και γιορτές της «ανάστασης» του Θεού, γίνονταν τουλάχιστον 5 αιώνες πριν τον Χριστό…

Η «συμμετοχή» στην Λατρεία προϋπόθετε καθαρμούς και αγνείες… ενώ με τον τελετουργικός διασπαραγμό και ωμοφαγία (πανάρχαια ιερή πράξη), είτε κισσού, είτε ζώου, καθώς και με την «μετάληψη οίνου» στις γιορτές, ο λάτρης ταυτιζόταν με τον Θεό, μεταλάμβανε του «θείου»… Στο χριστιανισμό ο καθαρμός κι οι αγνείες αντικαθίστανται από το «βάπτισμα» (που γίνεται μία φορά), ενώ το περιεχόμενο και η σημασία της «θείας μετάληψης» με την τελετουργική ωμοφαγία μεταφέρεται αυτούσια στην «μετάληψη του σώματος και του αίματος του Χριστού…

Αφήνοντας κατά μέρος τον Ιησού από την Ναζαρέτ, που υπήρξε ένας Μεγάλος Διδάσκαλος (σαν τον Ορφέα, τον Βούδα, τον Λάο Τσε…) και δεν έχει καμία σχέση με «όσα» έκαναν οι χριστιανοί μετά τον θάνατό του… μπορούμε να πούμε ότι οι χριστιανοί της επίσημης εκκλησίας, αντέγραψαν με σκανδαλώδη τρόπο την Διονυσιακή Λατρεία και τις διονυσιακές γιορτές, «εφαρμόζοντας» όσα «συμβολικά» απέδιδαν οι Έλληνες στον Γιό του Θεού Διόνυσο, στον άνθρωπο Ιησού…

Ο Διόνυσος, Γεννημένος Προκοσμικά από το Άχρονο (Ζαγρέας), ο Διόνυσος, σαν Πνεύμα Ενότητας, Πνεύμα της Φύσης, Γεννουσιουργός Θεός, ο Βάκχος, σαν Οδηγητής και Λυτρωτής των ανθρώπων, ο Ορφέας, κατ’ εξοχήν ενσάρκωση του Διονύσου, Πρόσωπο του Διονύσου (δηλαδή άνθρωπος που «ταυτίστηκε» με τον Θεό του), μεγάλος ανάμεσα στους ανθρώπους (ενσαρκώσεις επίσης του Διονύσου), «θεάνθρωπος», που «χάνεται» στο «μύθο»… αποτελεί το Πρότυπο του Χριστού, του Υιού, του Λόγου, του Σταυρωμένου Λυτρωτή, του Θεανθρώπου…

Η «επικράτηση» του χριστιανισμού στην ύστερη αρχαιότητα, δεν σημαίνει ότι ο χριστιανισμός εκπροσωπεί την αλήθεια… Ο χριστιανισμός επικράτησε απλά, επειδή οι αυτοκράτορες που πριν (στην ελληνιστική εποχή) είχαν καθιερώσει την Διονυσιακή Λατρεία σαν επίσημη θρησκεία, διαπίστωσαν (στην ρωμαϊκή εποχή) ότι μπορούσαν να «χειραγωγήσουν» και να «ελέγξουν» καλύτερα τους λαούς της αυτοκρατορίας με την νέα θρησκεία (αντίγραφο της Διονυσιακής Θρησκείας), του χριστιανισμού… οι λόγοι της επικράτησης ήταν καθαρά πολιτικοί…

Για να μιλήσουμε καθαρά, ο χριστιανισμός, όπως διαμορφώθηκε ήταν ένας «λαϊκός Διονυσιασμός» που εκλαϊκευσε (εκκοσμίκευσε) τις Μυστηριακές Ιερουργίες και Τελετουργίες, την Διονυσιακή Παράδοση και τα Μυστήρια, σε απλές εξωτερικές τελετουργικές πράξεις, τα «μυστήρια», το βάπτισμα, το χρίσμα, την μετάληψη («θεία κοινωνία»), κλπ… Μόνο έτσι, μιλώντας την «μυστηριακή γλώσσα», μπορούσε ο χριστιανισμός να απευθυνθεί και να «πείσει» τους λαούς της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Η ευκολία των εξωτερικών τελετουργικών μυστηρίων του χριστιανισμού ήταν επόμενο να «παρασύρει» τα αμόρφωτα πλήθη (και «κάποιοι» το εκμεταλλεύτηκαν αυτό). Οι χριστιανοί επικράτησαν «λεηλατώντας» τα Μυστήρια των Ελλήνων. Ο Θεός των χριστιανών δεν είναι παρά μία άλλη μορφή του Διονύσου, ο ι«Πάσχων Θεός»… Αυτό είδαν οι αυτοκράτορες και «υιοθέτησαν» πολιτικά το χριστιανισμό…

Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά μία ιστορική απάτη, μία κατασυκοφάντηση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, αλλά και ένα τραγικό αδιέξοδο, στο οποίο έχει φτάσει η Θρησκεία σήμερα… Αποβάλλοντας η Θρησκεία, τον Μυστικό, Μυστικιστικό, και Υπερβατικό, Χαρακτήρα, που είχε στην Ελληνική Θρησκεία και μεταβαλλόμενη σε μία επιφανειακή, εξωτερική, λατρεία, όπως είναι ο χριστιανισμός της επίσημης εκκλησίας, έχασε την πραγματική λυτρωτική δύναμή της. Ο χριστιανισμός δεν μπορεί να σώσει κανέναν…

Η Αρχαία Λατρεία» οδηγούσε τον άνθρωπο στην οντολογική, πνευματική, νοητική, ψυχική, και ψυχοσωματική μεταμόρφωση… η χριστιανική λατρεία δεν έχει ούτε καν τα ηθικά αποτελέσματα στα οποία περιορίζει την δράση της… Κι αυτό το αποδεικνύει η κατάσταση των χριστιανικών κοινωνιών…

https://sites.google.com/site/ellenthreskeia/home/ch

quote:

---

ΕΧΩ ΑΚΟΥΣΕΙ ΚΑΙ ΓΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ. ...

---

Το ότι τα βρήκες τα βιβλία να λένε πράγματα που ήδη σε έβρισκαν 'σύμφωνο' ήταν μάλλον και ο λόγος που βρίσκεις πρόβλημα στην μια - αποδεδειγμένη - περίπτωση, ενώ εύκολα βρίσκεις στην αναπόδεικτη (επειδή προφανώς δε σε βρίσκουν σύμφωνο εκείνα)

Πιστεύω πως πέρα από τις αλληγορίες και τα όνειρα, σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, τις περισσότερες φορές μια οντότητα είναι και κυριολεκτική και συμβολική.

Να δώσω ένα παράδειγμα. Ο Νώε(στα εβραϊκά) ήταν ένας άνθρωπος που σώθηκε από την θεϊκή τιμωρία, και επέζησε μετά την κατακλυσμιαία καταστροφή και επιστροφή στο αρχέγονο χάος(Νουν, νερό, μή ον), για να ζήσει στον νέο κόσμο από την αρχή.

Επίσης ο Νώε είναι ένα σύμβολο του αγνού που κοσκινίζεται και ξεχωρίζει ως χρυσός από την βρωμιά, ενώ ο Κατακλυσμός σύμβολο της εξάγνισης και βάπτισης του αμαρτωλού κόσμου στην αρχέγονη άβυσσο της αγνότητας.

Για να ισχύει όμως το σύμβολο, πρέπει ο κατακλυσμός να είναι αληθινό γεγονός ενώ ο Νώε πραγματικό πρόσωπο, αλλιώς μιλάμε για φανταστικά πρόσωπα, γεγονότα, καταστάσεις.

Δεν μπορεί να είναι μόνο συμβολικό.

ΣΤΗΝ 2η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΤΙ ΛΕΣ.

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

quote:

---

ΣΤΟ ΕΙΠΑ: ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ. ΔΕΝ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΚΙΟΛΑΣ ΓΙΑ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΑΦΟΡΑ ΤΟΝ ΡΑΜΠΑ. ΠΑΝΤΩΣ ΜΕ ΒΡΙΣΚΕΙ ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΕ ΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΙ.
ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΥΑΝΕΑ ΟΙ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΕΣ ΓΕΡΝΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΑΡΑ ΑΧΛΥ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΟΥΣ ΠΡΩΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ. ....

---

Το ζήτημα είναι τι στοιχεία υπάρχουν για τον ένα και τον άλλο.... ο Τυανέας χάνει...

Εδώ δεν έχεις άδικο..

Αλλά όλα τα παραπάνω γεγονότα που εξογκώθηκαν είναι επιχειρήματα αντι-χριστιανών. Το ολοκαύτωμα 6.000.000 εβραίων(κόψε και κάτι!) δεν είναι χριστιανικό κατασκεύασμα. Ενώ για την βιβλιοθήκη της ΑΛεξάνδρειας κατηγορούν τους Χριστιανούς.

Και εγώ είμαι 100% πεπεισμένος πως σε ΙΔΙΩΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΕΣ υπάρχουν χιλιάδες "απωλεσθέντα" κείμενα, αλλά αυτοί οι αρχαιοκάπηλοι τα κρατάνε για την πάρτη τους. Σίγουρα θα υπάρχει η Ηράκλεια(δεν θυμάμαι πως ακριβώς τον λένε τον συγγραφέα, είναι εκείνος που έγραψε πρώτος για τον Ηρακλή), η Ατλαντίδα του Ελλάνικου κτλ κτλ

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

ΚΑΤΑ ΙΩΑΝΝΗΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ

Ο Αβρααμ ο πατήρ σας είχεν αγαλλίασην να ιδη την ημέραν την εμήν και είδε και εχάρη.
Είπον προς αυτόν οι Ιουδαίοι
Πεντήκοντα έτη δεν έχεις και είδες τον Αβραάμ;;
Eίπεν προς αυτούς ο Ιησούς.
Αληθώς σας λέγω πρίν γίνει ο Αβραάμ εγώ είμαι.

῞Οταν εν τώ κόσμω ώ, φώς ειμι τού κόσμου.
῞Οσο είμαι σ’ αυτόν τόν κόσμο, είμαι τό φώς γιά τόν κόσμο

ΠΑΤΕΡΑ, ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΔΟΞΑΣΕ ΤΟΝ ΥΙΟ ΣΟΥ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΟΞΑΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΥΙΟΣ ΣΟΥ 2.ΚΑΘΩΣ ΤΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΠΑΝΩ ΣΕ ΚΑΘΕ ΣΑΡΚΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ Σ'ΑΥΤΟΝ.
3.ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΖΩΗ, ΤΟ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΕΣΕΝΑ ΤΟΝ ΜΟΝΟΝ ΑΛΗΘΙΝΟ ΘΕΟ, ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΟΝ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΑΠΕΣΤΕΙΛΕΣ,
ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ. 4.ΕΓΩ ΣΕ ΔΟΞΑΣΑ ΕΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ ΤΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΤΟ ΤΕΛΕΙΩΣΑ. 5.ΚΑΙ, ΤΩΡΑ, ΕΣΥ ΠΑΤΕΡΑ, ΔΟΞΑΣΕ ΜΕ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΔΟΞΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΚΟΝΤΑ ΣΕ ΣΕΝΑ, ΠΡΙΝ ΓΙΝΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ.

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ

Εγώ είμαι μεθ ημών πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του κόσμου

Όπως λέει και ο Άγιος Αυγουστίνος "Αυτό που σήμερα αποκαλείται Χριστιανική θρησκεία, υπήρχε ήδη ανάμεσα στους αρχαίους και δεν έλειπε και στις απαρχές της ανθρώπινης φυλής

Χρίστο Ελ. ξέρεις τι πληγές άνοιξες τώρα; Δεν αλλάζουμε θέμα καλύτερα;
Το θέμα μας είναι ο Απολλώνειος ο Τυανέας. Έχετε κάτι να προσθέσετε;

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

quote:

---

Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας που ποτέ δεν κάηκε και τα χεορόγραφά της βρίσκονται στα υπόγεια της ΝΑΣΑ, του Βατικανού και του αγίου όρους;

---

quote:

---

...Ο Απολλώνιος ήταν ο Ιησούς.

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

κάποιους του ψεκάζουν τελικά...

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

quote:

---

H μόνη πηγή που έχουμε για τον Απολλώνειο είναι η βιογραφία του απο τον μαθητή του Φιλόστρατο.
...

---

Ο Φιλόστρατος γεννήθηκε 50 χρόνια μετά το θάνατο του Απολλώνιου - είναι αδύνατο να υπήρξε μαθητής του

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

quote:

---

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ. ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ; Ο ΔΑΜΗΣ Ο ΝΙΝΕΥΙΤΗΣ ΗΤΑΝ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ.

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

KING CRIMSON-EPITAPH 1969

---

Άλλο πρόσωπο 'αμφίβολης' ύπαρξης http://en.wikipedia.org/wiki/Damis

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

Δεν υπάρχουν δυστυχώς ακριβή στοιχεία για τη ζωή του Ιησού. Τα πιο αποδεκτά βρίσκονται στα τέσσερα Ευαγγέλια. Αλλά αυτά τα αρχεία δεν γράφτηκαν από τον ίδιο τον Ιησού, ούτε από κάποιον από τους άμεσους μαθητές του. Όπως γράφει ο Fauste, ο μεγάλος Μανιχαϊστής του 3ου μ.Χ. αιώνα: Καθένας γνωρίζει ότι τα Ευαγγέλια δεν γράφτηκαν ούτε από τον Ιησού, ούτε από τους αποστόλους του, αλλά πολύ μετά από αυτούς, από κάποια άγνωστα πρόσωπα οι οποίοι κρίνοντας ορθά ότι δύσκολα θα γινόντουσαν πιστευτοί, καθώς διηγιόντουσαν πράγματα που δεν είχαν δει οι ίδιοι, κυκλοφόρησαν τις διηγήσεις τους με τα ονόματα των αποστόλων ή των μαθητών.

Αντίθετα, η καταγραφή της ζωής του Απολλώνιου είναι πλήρης. Καταγράφηκε από ένα προσωπικό φίλο και αφοσιωμένο μαθητή του Απολλώνιου, ο οποίος ήταν σταθερός σύντροφός του για πάνω από πενήντα χρόνια και ο οποίος κατέγραφε σε καθημερινή βάση όλα όσα ο Απολλώνιος έκανε ή έλεγε εκείνο τον καιρό. Αυτή η καταγραφή αντιγράφηκε και πήρε τη μορφή βιβλίου από έναν από τους πιο γνωστούς ιστορικούς εκείνης της εποχής και δημοσιεύτηκε το έτος 210 μ.Χ. - περισσότερα από εκατό χρόνια πριν από την εμφάνιση των Ευαγγελίων.

Ο συντάκτης αυτού του βιβλίου ήταν ο Φλάβιος Φιλόστρατος ( 170 - 246 μ.Χ.), ο οποίος αποκαλείται ο Ταλλεϋράνδος του 2ου αιώνα. Ήταν διάσημος ακαδημαϊκός, συγγραφέας μεγάλου αριθμού φιλοσοφικών και ιστορικών βιβλίων και στενός φίλος του αυτοκράτορα Σεπτίμιου Σεβήρου (146 - 211 μ.Χ.) και της συζύγου του Ιουλίας Δόμνας (158 - 217 μ.Χ.). Ο Σεβήρος ήταν Νεοπλατωνιστής και η Ιουλία Δόμνα μία από τις πιο διάσημες γυναίκες της ιστορίας. Ήταν ξακουστή φιλόσοφος και περιτριγυριζόταν από τις πιο μεγάλες διάνοιες της εποχής της. Ίδρυσε επίσης μια από τις μεγάλες βιβλιοθήκες της εποχής, η οποία απαλλάχθηκε από το φιλοσοφικό της περίβλημα από τον Χριστιανό αυτοκράτορα Ιουστινιανό (482-565 μ.Χ.) και καταστράφηκε ολοκληρωτικά τον 6ο αιώνα από τον Πάπα Γρηγόριο (540-604 μ.Χ.).

Ο αυτοκράτορας Σεβήρος και η σύζυγός του ήταν μεγάλοι θαυμαστές του Απολλώνιου και ήταν κατά παράκληση της αυτοκράτειρας που ο Φιλόστρατος συνέταξε τη ζωή του Απολλώνιου από τα χειρόγραφα που είχαν παραδοθεί στην ίδια. Ένα αντίγραφο αυτού του έργου, γραμμένο στα Ελληνικά, βρίσκεται στη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου. Δεν υπήρξε Αγγλική μετάφραση μέχρι το έτος 1209. Εκείνη τη χρονιά, ο αιδεσιμότατος Έντουαρντ Μπέρβικ, προκαθήμενος του Λίσλιπ στην Ιρλανδία, δημοσίευσε τη δική του μετάφραση, ζητώντας εκ βαθέων συγχώρεση από το Χριστιανικό κόσμο για τις ομοιότητες (οι οποίες ήταν ολοφάνερες σε όλους) ανάμεσα στις ζωές του Ιησού και του Απολλώνιου.

Ο κόσμος σήμερα μπορεί να αγνοεί αυτές τις ομοιότητες. Ο κόσμος όμως του 2ου και 3ου αιώνα τις γνώριζε πολύ καλά. Η Εκκλησία εκείνης της εποχής βάσιζε την πίστη της στη Θεία φύση του Ιησού, πάνω στα θαύματα που λέγεται ότι είχε κάνει. Αλλά ο Απολλώνιος έκανε τα ίδια θαύματα μπροστά στα ίδια τους τα μάτια, και την ίδια στιγμή αρνιόταν να τα αποκαλέσει θαύματα, υποστηρίζοντας ότι απλά ήταν εκφράσεις του φυσικού Νόμου. Μια μέρα ο Απολλώνιος συνάντησε μια νεκρική πομπή, που μετέφερε το σώμα ενός νεαρού κοριτσιού που μόλις είχε πεθάνει. Σταμάτησε την πομπή με αυτά τα λόγια : Αφήστε κάτω το φέρετρο και θα στεγνώσω τα δάκρυα που χύνονται γι αυτή την κοπέλα. Σε λίγα λεπτά η κοπέλα σηκώθηκε και πήγε με τις φίλες της.

Ο Απολλώνιος ρωτήθηκε πώς ήταν εφικτά τέτοια θαύματα και απάντησε : Δεν υπάρχει θάνατος σε τίποτα παρά μόνο στην εμφάνιση .Αυτό που περνά από την Ουσία στη Φύση μοιάζει να είναι γέννηση, ενώ εκείνο που περνά από τη Φύση στην Ουσία μοιάζει να είναι θάνατος. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν γεννιέται και τίποτα δεν πεθαίνει, αλλά μόνο εμφανίζεται τη μια στιγμή και την άλλη εξαφανίζεται. Εμφανίζεται λόγω της πυκνότητας της ύλης και εξαφανίζεται λόγω της λεπτότητας της ουσίας. Αλλά είναι πάντα το ίδιο, διαφέροντας μόνο σε κίνηση και κατάσταση.

Τα "θαύματα" που έκανε ο Απολλώνιος, προκάλεσαν μεγάλη περισυλλογή στη νεοσύστατη Χριστιανική Εκκλησία. Ο μάρτυρας Ιουστίνος, ο μεγάλος Πατέρας της εκκλησίας του 2ου αιώνα, ρώτησε σχετικά : Πώς γίνεται και τα φυλαχτά του Απολλώνιου έχουν ισχύ πάνω σε συγκεκριμένα μέρη της δημιουργίας, επειδή αποτρέπουν, όπως βλέπουμε, τη μανία των κυμάτων, τη σφοδρότητα των ανέμων και τις επιθέσεις των αγρίων ζώων ; Και ενώ τα θαύματα του Κυρίου μας συντηρούνται μόνο από την Παράδοση αυτά του Απολλώνιου είναι πολυαριθμότερα και αποδεικνύονται πραγματικά σε γεγονότα του παρόντος, έτσι ώστε να παρασύρουν όλους αυτούς που τα βλέπουν ;

Ο Ράλστον Σκίννερ (1830-1893) συγγραφέας του έργου "Η Πηγή των Μέτρων", πιστεύει ότι αυτή η ομοιότητα βοηθά να εξηγήσουμε γιατί η ζωή του Απολλώνιου Τυανέα από τον Φιλόστρατο, κρατήθηκε τόσο προσεκτικά μακριά από μετάφραση και από το να γίνει ευρέως γνωστή. Λεει ότι αυτοί που έχουν μελετήσει αυτό το έργο στο πρωτότυπο, αναγκάζονται να συμπεράνουν ότι η ζωή του Απολλώνιου πάρθηκε από την Καινή Διαθήκη ή η Καινή Διαθήκη από το έργο του Φιλόστρατου. Καθώς η Καινή Διαθήκη δεν εμφανίστηκε παρά εκατό χρόνια μετά τη δημοσίευση του βιβλίου του Φιλόστρατου, αφήνουμε τον αναγνώστη να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.

Ο Φιλόστρατος πιθανώς γνώριζε την αναταραχή που θα προκαλούσε το βιβλίο του στο Χριστιανικό κόσμο. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο το έγραψε. Διότι ήταν αφοσιωμένος μαθητής του Πυθαγόρα και σαν τέτοιος, θα πρέπει να ευχαριστήθηκε πολύ γνωστοποιώντας έναν ευγενή χαρακτήρα κάποιου ο οποίος ήταν αυστηρός και ένθερμος οπαδός της Πυθαγόρειας Σχολής.

Υπερασπίζοντας τη θέση του Απολλώνιου, ο Φιλόστρατος λεει : Μερικοί τον θεωρούν σαν έναν από τους Μάγους, επειδή συνομίλησε με τους Μάγους της Βαβυλώνας και τους Βραχμάνους της Ινδίας και τους Γυμνοσοφιστές της Αιγύπτου. Αλλά ακόμη και η σοφία του διασύρθηκε, σαν να αποκτήθηκε με τη μαγική τέχνη, τόσο λανθασμένες είναι οι γνώμες σχετικά με αυτόν. Ενώ ο Εμπεδοκλής και ο Δημόκριτος, παρόλο που συνομίλησαν με τους ίδιους Μάγους και πρόβαλαν πολλές παράδοξες απόψεις, δεν δέχτηκαν τέτοιες κατηγορίες. Ακόμη και ο Πλάτωνας, που ταξίδεψε στην Αίγυπτο και ανάμειξε με τις διδασκαλίες του πολλές απόψεις που συνέλεξε εκεί από τους ιερείς και τους προφήτες, δεν επέσυρε ούτε μια τέτοια υποψία, παρόλο που όλοι οι άνθρωποι τον ζήλευαν εξαιτίας της μεγάλης του σοφίας.

Ο Απολλώνιος Τυανέας γεννήθηκε το έτος 1 μ.Χ. στην Ελληνική πόλη των Τυάνων στην Καππαδοκία. Προερχόταν από αρχαία και αριστοκρατική γενιά και ανατράφηκε μέσα στον πλούτο και την πολυτέλεια. Η γέννησή του, όπως των περισσοτέρων μεγάλων Διδασκάλων, ήταν ασυνήθιστη.

Όταν η μητέρα του ήταν έγκυος, παρουσιάστηκε μπροστά της ο θαλάσσιος Θεός Πρωτέας. Η γυναίκα τον ρώτησε τι παιδί θα γεννήσει και εκείνος της απάντησε : Εσύ θα γεννήσεις Εμένα. Αυτό, όπως καταλαβαίνετε, της προκάλεσε την περιέργεια, ώστε να ρωτήσει ξανά ποιος ήταν και εκείνος είπε ότι ήταν ο Θεός Πρωτέας.

Όταν η μητέρα του κόντευε να γεννήσει, της είπαν να πάει σε ένα συγκεκριμένο λιβάδι και να μαζέψει λουλούδια. Όταν έφτασε στο λιβάδι, ένα σμήνος κύκνων σχημάτισε κύκλο γύρω της κελαηδώντας και χτυπώντας τα φτερά τους. Τη στιγμή της γέννησης του Απολλώνιου, ένας κεραυνός κατέβηκε από τον ουρανό, υψώθηκε ξανά στον ουρανό και εξαφανίστηκε στο γαλάζιο.

Σαν παιδί ο Απολλώνιος κατείχε μεγάλη ευφυία. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών τον έστειλαν στην Ταρσό, τότε μεγάλο κέντρο γνώσης και πολιτισμού. Ο Απολλώνιος όμως δεν μπορούσε να ησυχάσει μέχρι να πάρει την έγκριση του πατέρα του να φύγει από την Ταρσό και να πάει στις Αιγές, όπου ήλπιζε να βρει μια πιο ευχάριστη ατμόσφαιρα και μεγαλύτερη ευκαιρία για φιλοσοφική μελέτη. Στις Αιγές ήρθε σύντομα σε επαφή με μαθητές της Σχολής των Πυθαγορείων και σε ηλικία 16 ετών υιοθέτησε τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα. Από εκείνη τη στιγμή σταμάτησε να τρωει κρέας και να πίνει κρασί, φορούσε ρούχα φτιαγμένα από φυτικές ίνες και άφησε τα μαλλιά του να μακρύνουν. Εκεί μπήκε στο Ναό του Ασκληπιού, μυήθηκε από τους ιερείς και έμαθε την τέχνη της Θεραπείας, όπως ο Ιησούς την είχε μάθει στο Θεραπευτήριο της Αιγύπτου. Αργότερα μετέτρεψε το Ναό του Ασκληπιού σε Λύκειο, όμοιο στο χαρακτήρα με το Λύκειο που ιδρύθηκε από τον Περικλή, τον Κικέρωνα και τον Αριστοτέλη. Τελικά πήρε όρκο σιωπής και δεν έβγαλε ούτε μια λέξη για πέντε χρόνια.
Στο τέλος της διαμονής του στις Αιγές, πήγε στην Αντιόχεια, όπου δίδαξε για πολλά χρόνια. Το επίπεδο της δουλειάς του περιγράφεται από έναν από τους βιογράφους του, τον Daniel M. Tredwell, ως εξής :

Ο Απολλώνιος υποστήριζε ότι το μόνο καλό ήταν η ηθική αξία, η μόνη αληθινή ικανοποίηση ήταν η ανεξαρτησία από τους εξωτερικούς παράγοντες, και συνεπώς θεωρούσε ότι ο πλούτος ήταν εμπόδιο στην ανάπτυξη της αρετής. Όλη η ζωή του αναλώθηκε, όλες του οι διδασκαλίες θεμελιώθηκαν πάνω στην ιδέα ότι όλοι οι άνθρωποι καλούνται να δεχτούν την αλήθεια και να την κάνουν πράξη. Μιλάει παντού και δρα σαν αναμορφωτής. Δεν είχε περιορισμένες αντιλήψεις εθνικότητας, ούτε τοπικές κλίκες να εξυπηρετήσει. Δεν ήρθε για λίγους εκλεκτούς ανθρώπους, αλλά για όλη την ανθρωπότητα.

Κατά τη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων οι σκέψεις του ήταν προσηλωμένες στη μακρινή Ινδία, όπου του είχαν πει ότι ζούσαν εκείνοι οι Μαχάτμας οι οποίοι βρισκόντουσαν πιο κοντά στην πηγή της Σοφίας. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Αντιόχεια, απέκτησε επτά μαθητές, αλλά όταν τους μίλησε για ένα ταξίδι στην Ινδία, ο ενθουσιασμός τους ελαττώθηκε. Και έτσι τελικά ξεκίνησε το ταξίδι του συνοδευόμενος μόνο από δύο γραφείς, ο ένας εκ των οποίων έγραφε γρήγορα και ο άλλος όμορφα.

Όταν έφτασε στην πόλη Νίνο, ένας νεαρός άνδρας ονομαζόμενος Δάμις αφοσιώθηκε στον Απολλώνιο και τον συνόδευσε καθ' όλη τη διάρκεια των μεταγενέστερων περιπλανήσεών του. Ήταν ο Δάμις που έγραψε την περιγραφή των ταξιδιών του Απολλώνιου, την οποία συνέταξε ο Φιλόστρατος κατά παράκληση της αυτοκράτειρας Ιουλίας Δόμνας.

Αφού ολοκληρώθηκαν όλες τους οι ετοιμασίες, οι ταξιδευτές ξεκίνησαν το μακρινό τους ταξίδι, που θα τους οδηγούσε σε νέα και παράξενα μέρη και τελικά στην παρουσία των Διδασκάλων. Το πρώτο μέρος της ανάπαυσής τους ήταν η πόλη της Βαβυλώνας, όπου ο Απολλώνιος συνάντησε τους Μάγους και μυήθηκε από αυτούς στα Χαλδαϊκά Μυστήρια. Ο βασιλιάς της Βαβυλώνας έγινε φίλος του και τον προμήθευσε με καμήλες και έναν οδηγό για το ταξίδι του.

Ήταν αρχή της Άνοιξης όταν ο Απολλώνιος και ο Δάμις άρχισαν το μακρινό τους ταξίδι. Μπορούμε να τους δούμε ανεβασμένους στις καμήλες τους να διασχίζουν τις ερήμους της Αραβίας, φτάνοντας τελικά στην αρωματισμένη από τριαντάφυλλα γη της Περσίας, όπου ο Ομάρ Καγιάμ, χίλια χρόνια αργότερα, παρακάλεσε να θαφτεί έτσι ώστε τα τριαντάφυλλα να αρωματίζουν τον τάφο του. Παντού τους δέχτηκαν με ενθουσιασμό επειδή η καμήλα που ήταν επικεφαλής του καραβανιού, έφερε στο μέτωπο ένα χρυσό στολίδι, δηλώνοντας στον κόσμο καθοδόν ότι ήταν φίλοι του βασιλιά της Βαβυλώνας.

Σε όλη τη διάρκεια των ημερών που είχε καύσωνα, νανουρισμένοι από τον ήχο των κουδουνιών των καμήλων, ο Απολλώνιος μιλούσε με το φίλο του το Δάμι. Μερικές φορές μιλούσαν και γελούσαν για ασήμαντα πράγματα. Αλλά ο Απολλώνιος πάντα προσπαθούσε να στρέψει το νου του φίλου του στη θεώρηση πνευματικών θεμάτων, χρησιμοποιώντας το ασήμαντο για να επεξηγήσει το Θείο. Μια μέρα, αφού είχαν αρχίσει την ανάβαση του Ινδικού Καυκάσου, ο Απολλώνιος είπε στο Δάμι :
-Σε παρακαλώ πες μου Δάμι, πού βρισκόμασταν χθες ;
-Στην πεδιάδα, απάντησε ο Δάμις.
-Και πού είμαστε σήμερα ;
-Στον Καύκασο εάν δεν κάνω λάθος.
-Τότε, είπε ο Απολλώνιος, χθες ήμασταν κάτω, σήμερα είμαστε πάνω. Σε τι διαφέρουν αυτές οι δύο καταστάσεις ;
-Σε αυτό απάντησε ο Δάμις. Ότι το χθεσινό ταξίδι έχει γίνει από πολλούς ταξιδιώτες, αλλά το σημερινό έχει γίνει μόνο από λίγους.
Και έτσι με αυτό τον τρόπο ο Απολλώνιος μπόρεσε να επιστήσει την προσοχή του φίλου του στο Μονοπάτι και στους Λίγους που το βρίσκουν.

Τελικά έφτασαν στην πόλη Τάξιλα, η οποία βρίσκεται κοντά στη σύγχρονη πόλη Ραβαλπίντι κοντά στα σύνορα με το Κασμίρ. Μπροστά από τα τείχη της πόλης βρισκόταν ένας μεγάλος ναός, φτιαγμένος από πορφυρόλιθο και εμπλουτισμένος με χρυσά στολίδια. Εκεί ξεκουράστηκαν μέχρις ότου ετοιμαστεί ο βασιλιάς να τους δεχτεί και ο Απολλώνιος, μιλώντας για την τέχνη της ζωγραφικής, είπε στο Δάμι πως ο νους ζωγραφίζει το ίδιο ανεξίτηλες εικόνες στο αστρικό φως.

Ο Απολλώνιος είδε ότι ο βασιλιάς των Τάξιλα ήταν φιλόσοφος και μαθητής των ίδιων των Μαχάτμας, τους οποίους έψαχνε. Ο βασιλιάς του μίλησε για τις απαραίτητες προϋποθέσεις που χρειάζεται κάποιος που επιθυμεί να μαθητεύσει κοντά στους Διδασκάλους. Του είπε :

Ένας νεαρός άνδρας πρέπει να περάσει τον ποταμό Ύφασι και να δει τους άνδρες στους οποίους πηγαίνεις. Όταν βρεθεί μπροστά τους, πρέπει να δηλώσει δημόσια ότι μελετά φιλοσοφία. Είναι στην εξουσία τους εάν τον θεωρήσουν κατάλληλο να τον δεχτούν ή να αρνηθούν να τον δεχτούν στην κοινότητά τους, εάν δεν έρχεται με αγνές προθέσεις. Όταν δεν βρεθεί ψεγάδι, εξετάζεται ο νεανικός του χαρακτήρας. Τέτοιες πληροφορίες, που αφορούν τους υποψήφιους ατομικά, αποκτούνται με μια λεπτομερή εξέταση των φυσιογνωμιών τους. Οι σοφοί άνθρωποι, όπως είναι αυτοί, έχουν μελετήσει βαθιά τη φύση, βλέπουν τους χαρακτήρες και τις προδιαθέσεις των ανθρώπων, ακριβώς όπως βλέπουν τα αντικείμενα στον καθρέφτη. Σ' αυτή τη χώρα η φιλοσοφία θεωρείται πολύτιμη και εκτιμάται τόσο πολύ από τους Ινδούς, που θεωρείται απαραίτητο να εξετάζονται όλοι όσοι την προσεγγίζουν.

Όταν ο Απολλώνιος και ο Δάμις αναχώρησαν, πήραν μαζί τους και ένα γράμμα, από το βασιλιά των Τάξιλα για τους Σοφούς του Κασμίρ :
Ο βασιλιάς Φραώτης στον Ιάρχα το Διδάσκαλό του και στους σοφούς Άνδρες που είναι μαζί του, εύχεται υγεία. Ο Απολλώνιος, ένας άνδρας φημισμένος για τη σοφία του, πιστεύει ότι έχετε περισσότερες γνώσεις από εκείνον και έρχεται για να τις διδαχθεί. Αφήστε τον να φύγει αφού του μάθετε ό,τι γνωρίζετε και πιστέψτε ότι τίποτα από αυτά που θα τον διδάξετε δεν θα πάει χαμένο.

Σύμφωνα με την περιγραφή του Φιλόστρατου, οι ταξιδιώτες πρέπει να ακολούθησαν την ίδια διαδρομή που πηγαίνει από το Ραβαλπίντι, όπως και σήμερα. Πρέπει να ακολούθησαν το φαράγγι του ποταμού Ύφασι (σήμερα ο ποταμός Τζέλουμ) και τον παρακολουθούσαν να αφρίζει και να στριφογυρίζει, ανάμεσα στις ωχρές του όχθες. Ταξίδεψαν διαμέσου μεγάλων δασών από κέδρους και μπορεί να σταμάτησαν για λίγο στο σημείο όπου λέγεται ότι ξεκουράστηκε ο Βισνού μετά το Μεγάλο Κατακλυσμό.

Είδαν φευγαλέα την κοιλάδα του Κασμίρ προς το τέλος του καλοκαιριού, όταν τα τριαντάφυλλα και οι λωτοί είναι ολάνθιστα. Τι σκέφτηκαν γι' αυτή τη σμαραγδένια κοιλάδα, την περιτριγυρισμένη από στεφάνι μαργαριταριών, δεν αναφέρει ο Δάμις. ο νους του ήταν απασχολημένος με τις ιστορίες που του είχε πει ο Απολλώνιος σχετικά με τους Δράκους που ζούσαν στους λόφους. Αλλά ο Θεοσοφιστής γνωρίζει ότι οι Δράκοι τους οποίους έψαχνε ο Απολλώνιος, ήταν οι Νάγκας ή οι Σοφοί του Κασμίρ.

Τελικά έφτασαν στο λόφο όπου ζούσαν οι Σοφοί Άνδρες. Υψώνονταν μαγευτικά πάνω από την πεδιάδα και προστατεύονταν απ' όλες τις πλευρές από πελώριες στοίβες βράχων. Στην κορυφή του λόφου υπήρχε ένα Κάστρο. Ο Απολλώνιος μπορούσε να δει την είσοδό του, αλλά ο Δάμις μόνο το σύννεφο που την τύλιγε.

Με το που κατέβηκαν από τις καμήλες τους, εμφανίστηκε ένας αγγελιαφόρος των Σοφών, φορώντας το κηρύκειο στο μέτωπό του. Έφερε στον Απολλώνιο ένα γράμμα καλωσορίσματος από τους Σοφούς του Λόφου. Όταν ο Απολλώνιος τους συνάντησε, ο Αρχηγός τους Ιάρχας του μίλησε στα Ελληνικά, περιγράφοντας λεπτομερώς το ταξίδι που τον είχε φέρει στο Κασμίρ. Ο Απολλώνιος, ακολουθώντας τις οδηγίες του βασιλιά των Τάξιλα, ρώτησε τον Ιάρχα εάν θα μπορούσε να τον διδάξει Φιλοσοφία. Ο Ιάρχας απάντησε :

Ναι, με όλη μου την καρδιά, γιατί η ανταλλαγή γνώσεων ταιριάζει περισσότερο στο χαρακτήρα της φιλοσοφίας, απ' ότι η απόκρυψη αυτών που θα έπρεπε να είναι γνωστά.
Τότε ο Ιάρχας παρακάλεσε τον Απολλώνιο να θέσει οποιεσδήποτε ερωτήσεις ήθελε, διότι γνωρίζεις ότι μιλάς με ανθρώπους που γνωρίζουν τα πάντα.

Ενθυμούμενος την επιγραφή που ήταν σκαλισμένη πάνω από την είσοδο του Ναού του Απόλλωνα στους Δελφούς , ο Απολλώνιος ρώτησε: -Γνωρίζετε τους εαυτούς σας;
O Iάρχας απάντησε : -Γνωρίζουμε τα πάντα, γιατί γνωρίζουμε τους εαυτούς μας. Διότι δεν υπάρχει ούτε ένας ανάμεσά μας που θα είχε γίνει δεκτός στη μελέτη της φιλοσοφίας, εάν δεν διέθετε προηγουμένως αυτή τη γνώση.
Τότε ο Απολλώνιος ρώτησε : -Σαν τι θεωρείτε, τότε, τους εαυτούς σας ;
-Σαν Θεούς, απάντησε ο Ιάρχας.
-Και γιατί Θεούς ; είπε ο Απολλώνιος.
-Διότι είμαστε καλοί άνθρωποι, ήταν η απάντηση.
Αυτή η κουβέντα οδήγησε φυσικά σε μια συζήτηση για την Ψυχή και ο Απολλώνιος ρώτησε ποια ήταν η διδασκαλία τους αναφορικά με την Ψυχή. -Η ίδια, είπε ο Ιάρχας , όπως σου παραδόθηκε από τον Πυθαγόρα, και από εμάς στους Αιγυπτίους.

Αυτή η δήλωση, τόσο παράξενη στ' αυτιά μας σήμερα, δεν ήταν έκπληξη για τον Απολλώνιο. Γιατί και ο Όμηρος και ο Ηρόδοτος, είχαν μιλήσει για μια αποικία σκουρόχρωμων Αρίων γνωστών σαν "οι Ανατολικοί Αιθίοπες", που μετέφεραν τον πολιτισμό και τις τέχνες τους, από την Ινδία στην Αίγυπτο την προ-Βεδική εποχή.

Ο Ιάρχας μίλησε επί μακρόν γι' αυτούς τους Ανατολικούς Αιθίοπες, λέγοντας: -Υπήρχε μια εποχή που αυτή η χώρα κατοικείτο από τους Αιθίοπες, ένα Ινδικό έθνος. Η Αιθιοπία δεν υπήρχε τότε. Ενώ οι Αιθίοπες ζούσαν στη χώρα που ανήκει τώρα σε μας, υπάκουαν σε έναν υπέρτατο άρχοντα ονομαζόμενο Γάγγη και είχαν όλα τα αγαθά της Γης σε αφθονία.

Ο Απολλώνιος πρέπει να είχε πολλές ευκαιρίες, κατά την παραμονή του στο Κασμίρ, να παρατηρήσει τα απομεινάρια αυτής της αρχαίας συγγένειας ανάμεσα στο Κασμίρ, την Κεϋλάνη και την Αίγυπτο. Γιατί, ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα μικρό νησί στο κέντρο της κοιλάδας, το οποίο ονομάζεται Λάνκα, που είναι το αρχαίο όνομα της Κεϋλάνης. Και το μεγάλο γέρικο βουνό, που στέκεται σαν φρουρός που επιβλέπει την κοιλάδα, ονομάζεται Χάρι-Μουκ, το όνομα με το οποίο οι Αιγύπτιοι κάποτε, λάτρευαν τη Σφίγγα.

Ο Απολλώνιος πέρασε δεκατρία χρόνια με τους Σοφούς του Κασμίρ και στο τέλος της επίσκεψής του ο Ιάρχας του έδωσε επτά δακτυλίδια τα οποία του είπε να φοράει εναλλακτικά τις επτά μέρες της εβδομάδας, σύμφωνα με το συγκεκριμένο πλανήτη που έδωσε το όνομά του στην ημέρα. Όταν ήταν έτοιμος να αναχωρήσει, ο Ιάρχας τον εφοδίασε με καμήλες και στο τέλος των δέκα ημερών είχε φτάσει στη θάλασσα. Από εκεί έστειλε ένα γράμμα στον Ιάρχα, το οποίο έγραφε :

Ο Απολλώνιος στον Ιάρχα και τους άλλους Σοφούς, εύχομαι υγεία. Ήρθα σε σας δια ξηράς, μου δώσατε τη θάλασσα. Κάνοντάς με κοινωνό της σοφίας σας, ανοίξατε το δρόμο προς τον ουρανό. Θα το θυμάμαι αυτό ανάμεσα στους Έλληνες. Θα συνεχίσω να απολαμβάνω τη συζήτησή σας σαν να είμαι ακόμα μαζί σας, εάν δεν έχω πιει από την κούπα του Τάνταλου μάταια. Αντίο, εξαίρετοι φιλόσοφοι.

Ότι ο Απολλώνιος δεν ήπιε από την κούπα του Τάνταλου μάταια, βεβαιώνεται από το μετέπειτα έργο του. Έφερε τη Σοφία-Θρησκεία πίσω στην Ευρώπη και καθόρισε τις γραμμές ισχύος, οι οποίες συνεχίστηκαν από το διάδοχό του Αμμώνιο Σακά. Ίδρυσε μια εσωτερική Σχολή στην Έφεσο και λέγεται, από μερικούς από τους βιογράφους του, ότι πέθανε σε ηλικία εκατό ετών. Από άλλους λέγεται ότι έφτασε την ηλικία των εκατό είκοσι ετών και από άλλους ότι δεν πέθανε, αλλά ότι εξαφανίστηκε από την κοινή θέα.

Στην καρδιά της κοιλάδας του Κασμίρ βρίσκεται η μικρή πόλη Σριναγκάρ, κατοικία του Σρι-Νάγκα, του Φιδιού-Βασιλιά. Η σημερινή πόλη ιδρύθηκε το 300 π.Χ. από το μεγάλο Βουδδιστή βασιλιά Ασόκα και έτσι υπήρχε όταν ο Απολλώνιος ήταν στο Κασμίρ. Υπάρχει μια παράδοση στους κατοίκους αυτής της πόλης, ότι ο μεγάλος Αντέπτ ήρθε από την Ευρώπη τον πρώτο αιώνα και ότι πέθανε εκεί.

Λίγα μίλια πέρα από τα προάστια της Σριναγκάρ, βρίσκονται τα υπέροχα ερείπια ενός αρχαίου Ναού του Ήλιου. Στέκουν πάνω σε ένα μεγάλο υψίπεδο κοιτάζοντας την Ανατολή και οι τριφυλλωτές αψίδες του σχηματίζουν χαριτωμένα πλαίσια για το μεγαλειώδες πανόραμα των Ιμαλαΐων. Τόσο αρχαίος είναι αυτός ο Ναός, ώστε οι πέντε γιοι του βασιλιά Παντού, της περίφημης Μαχαμπαράτα, λέγεται ότι λατρεύονταν εκεί. Παντού εμφανίζεται το ανάγλυφο σχήμα του τριγώνου εγγεγραμμένο σε τετράγωνο - το αρχαίο σύμβολο του επταδικού ανθρώπου. Η περιγραφή , από το Φιλόστρατο, του Ναού του Ήλιου όπου προσκύνησε ο Απολλώνιος, μοιάζει πολύ με αυτόν τον αρχαίο Ναό του Μαρτλάντ στο Κασμίρ.

Ένα ταξίδι δύο εβδομάδων πάνω σε μουλάρι, θα φέρει τον ταξιδιώτη πάνω στα βουνά στη μικρή πόλη του Λαντάκ, στο Δυτικό Θιβέτ. Εκεί ίσως έχει την καλή τύχη να ανακαλύψει ένα αρχαίο Βουδδιστικό μοναστήρι, σκαρφαλωμένο σαν αετοφωλιά πάνω στους βράχους. Εκεί οι μοναχοί ίσως του πουν (όπως έχουν πει και σε άλλους ταξιδιώτες), για συγκεκριμένα χειρόγραφα που έχουν στην κατοχή τους, τα οποία αφέθηκαν σ' αυτούς από τον Μεγάλο Ευρωπαίο Αντέπτ του πρώτου αιώνα, όταν αυτός πέρασε από το Λαντάκ.
Στην άλλη πλευρά των Ιμαλαΐων στην ιερή πόλη Λάσα, λέγεται ότι υπάρχουν άλλοι άνθρωποι που κατέχουν αρχεία του Αντέπτ ο οποίος δίδαξε στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια του πρώτου αιώνα και επέστρεψε σπίτι, όταν το έργο του τελείωσε.
Ίσως , τελικά , ο Απολλώνιος δεν πέθανε στην Ευρώπη, αλλά ξεκίνησε ένα δεύτερο ταξίδι στην Ινδία, περνώντας απ' όλα αυτά τα μέρη, στο δρόμο του προς το σπίτι.

The fate of all mankind I see
Is in the hands of fools

quote:

---

...Δεν υπάρχουν δυστυχώς ακριβή στοιχεία για τη ζωή του Ιησού. ...
Αντίθετα, η καταγραφή της ζωής του Απολλώνιου είναι πλήρης. Καταγράφηκε από ένα προσωπικό φίλο ...Ένα ταξίδι δύο εβδομάδων πάνω σε μουλάρι, ...

---

Γεγονός είναι ότι τα στοιχεία για τον Απολλώνιο είναι περίπου 10 φορές λιγότερα απ΄΄ο τον Ιησού... κι αυτό με τη Λαδάκη που βρίσκεται, δεν θυμάμαι να μιλά ο Φιλόστρατος για το Θιβέτ, αν μπορείς να αναφέρεις που το διάβασες...;

quote:

---

quote:

---

...Δεν υπάρχουν δυστυχώς ακριβή στοιχεία για τη ζωή του Ιησού. ...
Αντίθετα, η καταγραφή της ζωής του Απολλώνιου είναι πλήρης. Καταγράφηκε από ένα προσωπικό φίλο ...Ένα ταξίδι δύο εβδομάδων πάνω σε μουλάρι, ...

---

Γεγονός είναι ότι τα στοιχεία για τον Απολλώνιο είναι περίπου 10 φορές λιγότερα απ΄΄ο τον Ιησού... κι αυτό με τη Λαδάκη που βρίσκεται, δεν θυμάμαι να μιλά ο Φιλόστρατος για το Θιβέτ, αν μπορείς να αναφέρεις που το διάβασες...;

---

quote:

---

quote:

---

[quote]
...

---

H πόλη των "σοφών" βρισκόταν σε ενα λόφο ,σε μια αποκρυμνη τοποθεσία η οποία ανορθώνεται απο την πεδιάδα και την καθιστά οχυρή ενας καλοσχηματισμένος βράχος που την περιβάλλει ολόγυρα.
Γύρω απο αυτό το βράχο σύμφωνα με τον Φιλόστρατο ,είδαν μια νεφέλη και μέσα σε αυτήν κατοικούν οι σοφοί ,ορατοί και αόρατοι και όπως αυτοί θέλουν.
...

---

Όνομα 'Λαδάκη' δεν αναφέρται - μιλάς για εικασία.
Πάντως η απλή αριθμητική δεν ευνοεί τον Απολλώνιο (στην πραγματικότητα, να το ξεκαθαρίσω, δεν αμφιβάλλω για τον Απολλώνιο, αμφιβάλλω για την επιχειρούμενη σύγκριση, με τα επιχειρούμενα 'επιχειρήματα')
Ο Φιλόστρατος γεννήθηκε 50 χρόνια μετά τον θάνατο του Απολλώνιου και έγραψε γι'αυτόν κάπου 50 χρόνια μετά, σύνολο 100 χρόνια. Ακόμα κι αν βασίστηκε σε αυθεντικά γραπτά ή λόγια μαθητή του Απολλώνιου (που αν συνάντησε ήταν 70-80 χρονών) και πάλι...
Παλαιότερο αντίγραφο χειρόγραφου 10ος αιώνας.
Βιογράφοι Απολλώνιου: 1.
Ιησούς: 20 χρόνια μετά ο Παύλος γράφει σε μαθητές στη Γαλατία (της Ασίας) και τη Θεσσαλονίκη - το πιο παλιό, σίγουρο, χειρόγραφο απόσπασμα Καινής Διαθήκης χρονολογείται από το 125 (δηλαδή 105 χρόνια μετά τη σταύρωση, και αφορά το 4ο ευγγέλιο που γράφτηκε τελευταίο).
Βιογράφοι Ιησού: 4+.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr