Το δεύτερο πιό σημαντικό πράγμα στη ζωή, είναι ο φίλος. Ή αν θες λίγο καλύτερα, ο Φίλος.

Δεν έχω καμμιά διάθεση να σου κάνω καταχώρηση στο λεύκωμα, κι εδώ που τα λέω, λάθος είναι και να νομίζεις που εδώ μέσα φτιάχνουμε αναμνήσεις για όταν γεράσουμε. Ένα, γιατί τα γραφτά δεν γερνάνε, και δύο, γιατί στο λέω εγώ. Κι αφού στο λέω, θα πει με αφορά. Αν σε αφορούσε κι εσένα, ας το έλεγες πρώτος. Δεν το είπες, άρα ισχύει η πρώτη εκδοχή ως εφέ, και η δεύτερη ως Χιώτικη πραγματικότητα:

Όλοι μωρέ το ξέραμε για την Αμερική, αλλά μάγκας ήταν αυτός που έκανε το ρεσάλτο. Μόνο αυτός έχει το δικαίωμα να λέει που ήξερε. Ή τέλος πάντων, όχι αυτός ακριβώς, αλλά μάλλον ένας άλλος κακομοίρης, που όμως δεν είχε τις άκρες του Χριστόφορου. Ούτε το PR.

Γιατί ρε μάγκα, τί είναι στην τελική ο Φίλος? Η Αμερική είναι. Όχι επειδή Ανήκομεν εις την Δύσιν, αλλά γιατί είναι ήπειρος. Άγνωστη κι ανεξερεύνητη. Πας, και δεν ξέρεις που πας.

Όχι ακριβώς όμως. Στα αλήθεια, ξέρεις που πας.

Τα ρίσκα είναι για να γυρίζουνε ταινίες για τα μόγγολα. Αυτός που κάνει το ταξίδι απέναντι, δεν παίρνει κανένα ρίσκο. Είναι εντελώς σίγουρος. Ακόμα κι όταν δεν είναι.

Ο Φίλος, δεν έχει τίποτα. Δεν είναι τίποτα. Για να μπορεί να είναι όλα. Όταν. Όπου.

Ευχαριστώ.

Εχω ιονισμένο κρανίο τώρα.
Θα το μεταφράσω αύριο.

Μεταξύ μας, δεν παίζει. Αλλά το ξέρεις κι εσύ που σηκώνεις τα τραπέζια, κι εγώ που σηκώνω τη σκόνη, να γίνεται καινούργια.

Εδώ θα κάνουμε μεταπαιχνίδι. Τί διάολο? Βαρέθηκα Βέλτσο. Θέλω κάτι σε λιγότερο Citroen. Και όχι μουσταρδί, Παναγία τους. Μην ψαρώνεις, όσοι έμεναν Πετράλωνα, καταλαβαίνουν μια χαρά.

Να πετάς εσύ τα φλος, κι εγώ να σου λέω που είναι κρίμα να μην έχει σε πράσινο. Χαρούμενα να μου παίρνεις τα φράγκα, να σου παίρνω κι εγώ την ψυχή. Στο ρεφάρισμα. Τί δεξιά τσέπη, τί αριστερή. Ίδια φάση, άλλο κουστούμι. Εσύ θά΄χεις να μετράς, εγώ θά΄χω να γράφω.

Όλο το σκηνικό, είναι που θα κάνουμε κάτι την ίδια ώρα. Μαζί ρε παιδί μου. Σε Μπανκιμούνικη εκδοχή. Κοινή προσπάθεια, για το κοινό καλό, για τα παιδάκια της Αφρικής. Για την πιτσιρίκα στην Κωνσταντινουπόλεως, που ο πατέρας της, όχι μόνο δεν ήξερε που να χύσει, αλλά δεν ήξερε που τα μαχαίρια κόβουν λαιμούς στο διηνεκές, ακόμα κι αν η ψωλή του χαθεί στην δικαιοσύνη της ανυπαρξίας του.

Timing, φίλε. Να είσαι η λάθος ύπαρξη, στη λάθος ώρα, στο λάθος κόσμος.

Δεν έχει σημασία φίλε μου, τι λένε πίσω από την πλάτη σου.
Σημασία έχει, μόλις γυρνάς, όλοι να το βουλώνουν!

Δεν θέλουμε να κάνουμε τους αναγνώστες να ζηλεύουν.
Να διαβάζουν κάθε φορά τη στήλη με το άρθρο,θέλουμε.

Ο ..Μάνατζερ

---------

Ψάχνουμε για οικόπεδο στη γειτονιά.Για γραφεία εφημερίδας.

Ο ..Μπακάλης

----------

quote:

---

Τί δεξιά τσέπη, τί αριστερή. Ίδια φάση, άλλο κουστούμι. Εσύ θά΄χεις να μετράς, εγώ θά΄χω να γράφω.

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

Κάτσε κι αφουγκράσου.
Εκεί κάτω από τον Λυκαβηττό, μαίνεται μάχη.Αναμπουμπούλα στο μυαλό, φορτούνα στην νόηση, αντάρα στην φαιά.Εκεί και ο καλός ο καπετάνιος.Πλοηγεί το καράβι με ασφάλεια και με ασάφεια, με κίνδυνο και με σιγουριά, στον δρόμο για την Αμερική.Οχι την γνωστή Αμερική, εκείνη την άλλη, όχι του Κολόμβου, αλλά των PR.

Σκίζει ο καπετάνιος Φίλε.Οδηγός του ο Αλντεμπαραν και αριστερά ο Πολυδεύκης.Τον Κάστωρα τον έχασε για λίγο, αλλά ας είναι καλά η Λούνα.Εστω και με συννεφιά, τον οδηγεί στη ρότα.

Μεσοπέλαγα του την έπεσαν οι Πειρατές της Καραϊβικής, ψόφιοι από άλλα νήματα...πεθαμένοι, διεγραμμένοι, καταφανώς ηλίθιοι.Με αύξοντα αριθμό, ταξινομημένοι.
Ντούρος ο καπετάνιος μας.Μιά λέξη, μιά πρόταση, ήταν αρκετές.Πέσαν και μερικές κανονιές και άλλες τόσες μπαλωθιές.Πάνε κι οι Πειρατές.Πίσω στον Αδη, όπου ανήκουν.

Πλέι σε γαλήνια νερά τώρα το σκάφος μας.Ησυχία στο δώθε...πέλαγος!!

Ξεμπουκάρει το λοιπόν από τον τάφο, να κρέμονται τα σάβανα και η σαπίλα δημοσία θέα. Φαντάσου τώρα μπόχα δηλαδή, αφού ήταν και κατακαλόκαιρο. Τουλάχιστον σύμφωνα με τη χολυγουντιανή εκδοχή του πράγματος. Τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα, σε έθνικ έκδοση με σανδάλι και ταγάρια.

Και ρωτάω τώρα. Άμα που αναστήθηκε, είχε γιατρευτεί και από την αρρώστια? Δηλαδή, για να πεθάνει μετά, θα έπρεπε να αρρωστήσει από κάτι άλλο? Ή μήπως οι άλλες επιλογές θα ήταν το ατύχημα και η δολοφονία?

Αλλά κοίτα κέντα, ρε παιδί μου. Αν ήταν και περνούσε καλά ως πεθαμένος, βρέθηκε ξανά μανά με τους βοσκούς και τις άπλυτες, να τρέχει και να μην φτάνει.
Αν ήταν και περνούσε άσχημα, δε λέω, κάποια ανακούφιση θα την είδε επιστρέφοντας στους από δω, αλλά σκέψου εφιάλτες, όταν σκεφτότανε τι τον περιμένει τη δεύτερη φορά που θα πεθάνει...

Τέλος πάντων. Το θέμα είναι που για νά΄χουμε του Λαζάρου, είναι Σάββατο. Κι αν είναι Σάββατο, στην Καλλιδρομίου έχει λαϊκή.

Έχει, λέει ο άλλος, σταφύλι φράουλα. Πόσο στόκος πρέπει να είσαι ρε άνθρωπε, γα να ονοματίζεις ένα φρούτο, με τη λέξη ενός άλλου? Πως να το κάνουμε δηλαδή? Άλλα τα σταφύλια, άλλες οι φράουλες. Πες το σταφύλι τούρμπο, σταφύλι μπλε, σταφύλι ιππόκαμπος, έστω.

Όχι που είχε σταφύλια με διχασμένη προσωπικότητα σήμερα, μιας και δεν είναι λέει η εποχή τους. Είχε όμως βανίλιες. Βλέπεις, κι εδώ πήγε ο μάστορας να τήνε κάνει τη ματσακουνιά, αλλά τελευταία στιγμή, κράτησε τα προσχήματα. Είδε το φρούτο, και το είπε βανίλια. Υποθέτω πως εξ αυτού του λόγου, το άλλο με το ποτήρι το λένε υποβρύχιο. Δηλαδή, άμα τα υποβρύχια τα πουλούσαν στις λαϊκές, πως θα τα έλεγαν? Μπουγάτσες με ναυτάκια?

Αλλά ούτε αυτό είναι το θέμα μου. Το θέμα μου είναι, που οι βανίλιες έκαναν 8.90. Κάτσε ρε μάστορα, γιατί θα μας τρελάνεις. Τί διάολο? Έβγαλες από μέσα τα κουκούτσια, κι έβαλες μονόπετρα? Εκτός και τις ποτίζουνε Moët & Chandon, κι αντί για κοπριά, ρίχνουνε μόσχους του γαλάκτου. Τρέχα γύρευε.

Όχι, μου λέει ο μάστορας. Είναι πριν την εποχή τους. Εκτός εποχής. Για αυτό είναι τόσο ακριβές.

Τί λες ρε μεγάλε τώρα? Εγώ ξέρω, που οτι είναι εκτός εποχής, πάει για πλατεία Αβησσυνίας μαχαλά, μαζί με τα άλλα κουταλάκια και τις ξεκαρφωμένες κορνίζες. Κι οτι είναι πριν την εποχή του, τό΄χουν όλοι στο κλάσιμο. Ρώτα ντε και τον άλλο, που έκοψε το αυτί του, γιατί δεν το χωρούσε το τελάρο...

Aψογο, σαν της ΜΥΘΗΡΑΣ τον Σαββατολάζαρο.

ε ρε μάν'μ, που λέει και η άλλη!!!

Κατσε Νικ, η "αλλη" ειναι η υποφαινομενη?

quote:

---

Μαγεια ρεεεεεε DSM!

Κατσε Νικ, η "αλλη" ειναι η υποφαινομενη?

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Νταξ΄τώρα. Κάνει από για τίτλο ταινίας, μέχρι για teaser σε promo αποσμητικού μασχάλης. Δηλαδή, για τα πάντα. Επειδή όμως τα πάντα έχουν μια ιστορία, εκτός που είναι μύθος οτι κινδυνεύουν, κι επειδή την συνοπτική ιστορία των πάντων θα στην πω σε άλλο επεισόδιο, κράτα σε πρώτη φάση, που άμα ταξιδεύεις, πρέπει να έχεις τις ελάχιστες δυνατές αποσκευές.

Για το υπό, στα έχω πει. Το από, ανήκει στην ίδια κατηγορία προθεμάτων. Γενικά θέλεις να το απο-φεύγεις. Ειδικά αν, λόγου χάρη, μιλάμε για γκόμενες, συζύγους, έργα τέχνης, οικονομικά, υδραυλικά και θρησκευτικές πράξεις.

Τις αποσκευές ωστόσο, είναι δύσκολο να τις αποφύγεις. Είναι πιό εύκολο να ταξιδέψεις χωρίς εισιτήριο, παρά χωρίς αποσκευές.

Κάνεις, ας πούμε, hitch hicking. Τζαμπατζής και λουφαδόρος δηλαδή. Ένα γαμωσακίδιο το κουβαλάς. Σε διαφορετική περίπτωση, κανείς δεν σε παίρνει στα σοβαρά. Κανείς δεν σε παίρνει γενικώς. Θεωρείσαι άξιος της πεζοπορίας σου.

Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να φροντίζεις οι αποσκευές σου να είναι λίγες. Ξέρω έναν τύπο, που έκανε μετακόμιση με μοτοσυκλέτα. Φόρτωσε δέκα χρόνια γάμου στην πίσω θέση κι άλλα εφτά σχέσης στην μπαγκαζιέρα, φόρεσε το αλεξίσφαιρο κράνος του κι απογειώθηκε.

Θυμάμαι και τον Μιχάλη που έλεγε, πως σε έναν άνθρωπο ανήκουν μόνο όσα μπορεί να μεταφέρει στο κεφάλι του. Πιό πρακτική αυτή η εκδοχή, δε λέω, αλλά η φάση είναι, που πέθανε από καρκίνο στον εγκέφαλο. Μπέσα.

Το πρόβλημα λοιπόν, είναι που και τα χρόνια φέρνουν προς αποσκευές. Για αυτό είναι που λένε, πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, βαραίνει κιόλας.

Αυτό με τα χρόνια, δεν μου πολυβγαίνει ρε γαμώτο...

quote:

---

Αυτό με τα χρόνια, δεν μου πολυβγαίνει ρε γαμώτο...

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

Έτρεχα και εγώ στο νοσοκομείο λόγο λοίμωξης, σκιάχτηκα λέω θα είναι σημαδιακό, μπαίνω μέσα μου βάζουν αντιβιοτικό, μου παίρνουν αίμα και περίμενα τρεις ώρες με την πεταλούδα στο χέρι μαζί με τους ασθενείς και τους κατά φαντασία, για να βγουν τα αποτελέσματα.

Τα δημόσια νοσοκομεία είναι όπως με τον μανάβη σου, σου χρεώνουν και τα κουκούτσια, αλλά από εξυπηρέτηση περιμένεις τέσσερις πέντε ώρες, με την πεταλούδα στο χέρι και αν τα σπάσεις και φτύσεις και τα κουκούτσια σου χρεώνουν και έξτρα και να ήταν μόνο αυτό πας και στον οδοντίατρο, είναι του Άδωνι βλέπεται όλα ηδονικά.

Και μετά μόλις βγαίνεις από εκεί ευλαβικά και σώος, ανάβεις και μία λαμπάδα ίσα με το μπόι σου που αναστήθηκες, ασχέτως αν είχες πάει με το ΝΙΚΕ και όχι με τα σανδάλια, αλλά δεν συνεχίζω, γιατί θα μου πουν ότι κάνω διαφήμιση και η Amalia θα με βάλει στο μουσείο απολιθωμένων θεμάτων μαζί με τα κορδόνια της μητέρας που σώθηκε.

Οπότε θα πω και σε εσένα και στον ΑΜΕΙΝΙΑΣ ότι φυσικό είναι αυτό με τα χρόνια να μην σου βγαίνουν και όντως ο Μιχάλης δεν είχε δίκαιο, γιατί και αυτό δυστυχώς πλέον το χάνουμε δεν είναι δικός μας, το έχουμε απλά για να πούμε ότι υπάρχει, οπότε ασήκωτο γίνεται, είμαστε όπως με τον Άτλας κουβαλάμε τόσο βάρος, προσπαθούμε να ξεγελάσουμε κανέναν να μας κουβαλήσει το βάρος για να ανακουφιστούμε και φιλάμε και τα μήλα των εσπερίδων, κάνουμε και διπλές δουλειές και έρχεται ένας έξυπνος σαν τον Ηρακλή και μας την φέρνει, καλή συνέχεια.

Οι ταρζανιές, που τάχα μου είμαστε φτιαγμένοι από κύτταρα και μόρια και άτομα και κουάρκς, είναι για άλλα κεφάλια. Όχι για το δικό μου, και πάντως όχι για τη στιγμή που σου γράφω. Σε ετούτη τη στιγμή, που δεν έχω αποφασίσει αν είναι άνω ή κάτω, είμαστε φτιαγμένοι από χρόνο. Όχι μόνο εμείς στο πολύ συγκεκριμένο, αλλά οτι κι αν ανήκει στους χρόνους μας. Για τα χρόνια που μας απαρτίζουν, μαζί και με οτι μπορούμε να κατανοήσουμε. Σε αυτό το τελευταίο, προφανώς ανήκουν και όσα καταλάβαμε που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε.

Στην παρούσα στιγμή, δεν θα ανοίξω την κουβέντα περί του τί θα πει κατανοώ και τί καταλαβαίνω. Τί θα πει γνωρίζω και τί ξέρω. Αν το γνωρίζω έχει ολοκλήρωμα το αναγνωρίζω, κι αν το ξέρω είναι παράγωγος της στιγμής. Γιατί αν το κάνω, θα πρέπει επιτέλους να μιλήσουμε σοβαρά περί του τί σημαίνει το «Ἓν οἶδα ὅτι οὐδὲν οἶδα».

Και δεν είναι ο χρόνος για τόσο σοβαρές κουβέντες.

Είναι ωστόσο το κατάλληλο διάστημα, για να πω που έχω κενά. Από πολλές στιγμές. Από εκείνες που φτιάχνουνε ζωές. Που μετά τις διηγείσαι σαν χρόνους κι αποκτούνε νόημα. Και σειρά. Χρονική.

Από τους γνωστούς ντε.Τους πεθαμένους της Καραϊβικής.
Βρώμα και δυσωδία αναδύουν οι...ανάσες τους.Οπου μιλήσουν-γράψουν, διαφαίνεται πως κακώς αναπνέουν την γήϊνη ατμόσφαιρα.Δεν μπορεί, κάποιο λάθος θα έγινε.Πως γίνεται και είναι τόσοι πολλοί?

Και επιτάφιους έχει ο ντουνιάς και ξεκαρδισμένες γεροντοκορασίδες, περικυκλωμένες από θάλασσα, που τις έχει φάει η αρμύρα και έχει αλώσει τον νού τους.

Και αυτοί Πανε, άντε και μεις Παμε λέμε να γλυτώσουμε, αλλά φεύ!!Είναι της μοίρας προσταγή.Οσο δεν παίρνουμε την βρεγμένη σανίδα, αλλά λογαριάζουμε τα χρηστά ήθη και τις δημοκρατικές ευαισθησίες, τόσο θα τους λουζόμαστε.

Και θα δοκιμάζουμε τις αντοχές μας.

Αλήθεια Aitherovamon, στις πόσες μέρες χωρίς ξέχεσμα, θα πάρω μετάλλιο Αντοχής?

Ποτέ δεν πέφτω έξω, όταν έχει να κάνει με...πειρατές.

Τους ανθίζομαι, είναι επίκτητο, είναι..άστο καλύτερα!

Τηνε βλέπεις την άλλη, ωραία μεμέ, τσακμακάει και στο μπλα μπλά, σκάνε και οι ματάρες Κυριακή ξημερώματα, τελείωσες. Άντε τώρα να μαζεύεις κιθάρες κι ενισχυτές. Δέθηκες τις μπαλαντέζες πισθάγκωνα, κατάπιες τις πένες και τα μικρόφωνα, και πας άκλαφτος.

Καλημερίζεις το απόγευμα, φτιάχνεις καφέ και λες εδώ είμαστε. Αγαπάμε. Τέλος. Τα υποδέλοιπα είναι διαδικαστικά.

Αυτό το διαδικαστικά, παίζει συνήθως στην αρχή και στο τέλος. Είναι αυτό που λένε μουσική τίτλων. Και καλά να στην έχει γράψει ο Ennio Morricone. Η γκαντεμιά είναι, που μάλλον την γράφεις εσύ.

Κι εσύ φίλε, δεν έχεις δει ούτε το σενάριο, ούτε τον σκηνοθέτη. Πας στα τυφλά και με αυτοσχεδιασμό. Τραβάει το έργο, αλλάζουν οι σκηνές, μπαινοβγαίνουν πρωταγωνιστές, αλλά μέχρις εκεί. Ότι έγραψε, έγραψε. Το πιό ακριβό σελιλόιντ είναι η ψυχή σου. Δεν πετιέται, δεν αντικαθίσταται. Το έργο γράφεται άπαξ. Με εικόνες. Και διαστήματα.

Στα αρχικά διαστήματα, πρέπει να κρατήσεις λίγο χρόνο για εικόνες από το μέλλον. Χωρίς ματάρες και μεμέ. Μόνο με αδυναμία. Και να θυμάσαι, που το μπλα μπλα έχει δύο κόψεις.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr