Τώρα βεβαίως δεν είναι παλιά. Είναι τώρα. Η γιαγιά δεν μαζεύει φύλλα, αλλά ίσως τσιμπάει το εφάπαξ του παππού, και πάει να κάνει αλλαγή φύλου στη Βραζιλία, γιατί κατά βάθος πάντα γούσταρε την κυρία Τασία του μανάβη, κι ενόσο υπήρχε ο παππούς, δεν υπήρχανε το φράγκα ούτε για το ταξίδι, πόσο μάλλον για τον χασάπη.

Το θέμα μου είναι οι τρύπες. Όχι της γιαγιάς, ούτε βεβαίως της κυρίας Τασίας, αλλά της ψυχής. Η ψυχή, ενώ μπορεί να γεμίζει όπως ακριβώς και ο κουβάς, άμα και ξεκινήσεις να την γεμίζεις τρύπες, αντί να ελαφρύνει, βαραίνει. Πιθανώς να έχει να κάνει με τη διαφορά στη φυσική του μικρόκοσμου από αυτήν του μακρόκοσμου. Εκτός όμως που θα έπρεπε να παραδεχθώ πως ένας κουβάς είναι μικρότερος ή μεγαλύτερος από μια ψυχή, δεν βολεύει και για έναν ακόμα λόγο.

Θα έπρεπε δηλαδή, η ψυχή να ακολουθεί νόμους φυσικούς. Κι ενώ σε ένα κάποιο επίπεδο αυτό μου κάνει, κατά βάθος το βλέπω αλλιώς. Σαν όπως οι φυσικοί νόμοι να απορρέουν ψυχικώ τω τρόπω. Μην τη ψάξουμε τώρα τη δουλειά με το τηνενού την ψυχή μελετάμε, γιατί εκτός που είναι αλλουνού επεισοδίου, στην παρούσα φάση δεν έχει καμμία σημασία.

Οι τρύπες λοιπόν δημιουργούν κενά. Και τα κενά προσθέτουν βάρος. Αν είναι στην ψυχή. Κι όπως είπε ο οβριός, εκεί που υπάρχει βάρος, αλλάζει και ο χρόνος. Τώρα θα μου πεις, υπάρχουν κι άλλες απόψεις επί του θεμάτου. Άλλο το θέματο όμως, άλλο τα ψυχούμενα. Ο χρόνος είναι ελαφρύς ή βαρύς, ανάλογα τη στιγμή.

Ανάλογα τη ψυχή.

Η περπατησιά με το περπατούμενο, δεν είναι απαραίτητο να έχουν άμεση σχέση. Είναι όμως σημαντικό να έχουν ισότιμη σχέση. Αν είναι να νοιώθεις το δρόμο, πρέπει να σε νοιώθει κι αυτός. Να επικοινωνείτε. Εμπρός και πίσω, σε όλη την πορεία.

Τονε θες τον άνεμο λοιπόν. Να έρχεται από κει που θας πας, να χάνεται εκεί που ήσουν. Κι ανάποδα όμως. Να περάσει από εκεί που είσαι, να σε αναγγήλλει εκεί που θα πας.

Άμα και μιλάς στο δρόμο, κάνεις ταξίδι στο χρόνο. Χωρίς τηλεφωνικούς θαλάμους και άλλες φλωριές αυτού του τύπου. Ντόμπρα. Αέρινα.

Πάρτε τζούρα.

http://www.youtube.com/watch?v=UgAU3Itu5TY

Sci-fi κατάσταση, με 3D προσωπικές πινελιές. Άμα και νοιώθεις δηλαδή, όλοι γίνονται διευθυντές φωτογραφίας στη χρεία της δικής σου ταινίας. Θέλει ταλέντο όμως.

Ο καλός σκηνοθέτης είναι αυτός που διαλέγει τους κατάλληλους συνεργάτες. Κι αν έχει όλη την πλοκή στο μυαλό του, θέλει καλό σενάριο και γαμάτο μουσικοσυνθέτη, για να βγεί η δουλειά βραστερή.

Πάνω από όλα όμως, θέλει δανεικά μάτια. Αφού έτσι κι αλλιώς, η τέχνη του σε μάτια απευθύνεται. Να φτιάξεις ταινία τη ζωή των άλλων, τη δική σου, αυτή που παίζεται κι αυτή που είναι για τα προσεχώς. Στην αριστερή μεριά της εισόδου. Με φωτογραφίες.

Εγώ θα σου πω τι τραβάει η ψυχή μου, κι εσύ θα ψάξεις να δεις αν έχεις πλάνα πρόχειρα. Αν παίζουν ως έχουν, ή αν θέλουν συμμάζεμα και μονταζιέρα.

Τη ζωή του άλλου δεν μπορείς να την ζήσεις. Αν νοιώθεις όμως, μπορείς να την αφουγκραστείς. Αρκεί όταν την έζησε, να την ένοιωσε. Ο άλλος.

Για τους θαρραλέους είναι λ. Για τους υποδέλοιπους είναι Λ. Και τους λέει και θαρσείτε.

Μετά ήρθασι και οι ρωμαίοι και είπανε πως τα γραπτά μένουν. Μπλέξιμο μεγάλο. Αν αυτά που μένουν είναι τα κεφαλαιώδη ή τα μικρά. Σε γράμματα, σε ιδέες, σε προφορά κι ανάγκη.

Ξερακιανή φάση οι ρωμαίοι. Σαν στήθος από κοτόπουλο. Δίαιτα αχυρένια και βασανιστική. Μεταξύ μας, μόνο εκεί θα μπορούσε να έχει Πάπα να αγιοποιεί τους πρώην. Στην αληθινή Μεσόγειο, στους πρώην δίνουμε σύνταξη και μια παρουσίαση στον Ιανό. Όχι γη και ύδωρ. Αυτού ή και του άλλου κόσμους.

Θέλει θάρρος να είναι όλα μικρά. Στα μεγάλα έχει τελετές και φιοριτούρες, υποκλίσεις κι αφαιμάξεις. Της ουσίας.

Στα μικρά έχει συμμετοχική μοναξιά και αγωνία. Έχει ευθύνη η μικρότητα, και άγχος. Έχει περιπέτεια και βοήθεια. Τον Καζαντζάκη δεν τον καταλαβαίνεις στους ανθρώπους. Στις βεράντες τον καταλαβαίνεις, στη μάχη σου με τα μυρμήγκια και τις τύψεις σου.

Είναι εξαιρετικά εύκολο να κάνεις αδερφούς στον πόλεμο.
Ο Πόλεμος είναι πατέρας.Κάτι ξέρουν όσοι το είπαν.

Είναι και έντονο,συναισθηματικά, να αγαπάς και να δίνεσαι, κάτω από την άμεση επιβεβαίωση, ότι αυτό είναι αληθές.
Αληθές διότι είναι αποδεικτέο.Εύκολα.Στον πόλεμο.

Εντάσσεται και στη γενικότερη ρήση ότι καμμιά φορά η φτιάξη μας, επιδοτεί το δώσιμο.
Μας κάνει να γουστάρουμε να δίνουμε.Επειδή φτιαχνόμαστε όμως.

Ναι ,είναι κόκα το δώσιμο, για μερικούς από μας.
Τελικά όμως είναι εγωιστιλίκι κι αυτό.Αν το καλοσκεφτούμε.

Το κάνουμε επειδή παίρνουμε περισσότερα από όσα δίνουμε μήπως?
Ελπίζω όχι.

Αλλά είναι τελικά η αγάπη χημεία? Απλή ξεβρακωμένη χημεία?
Δεν ξέρω.Ή μάλλον δε θέλω να ξέρω.

Εγώ ο άθεος? ο αγνωστικιστής? ο εξυπνάκιας? ο μπακάλης?

Ε, ναι,δε θέλω να ξέρω.

Πόλεμος λοιπόν?

Όχι μωρέ.Αυτό είναι ευκολάκι.

Σε ποιους βαστάει να μη τους χρειάζεται?
Ποιοι μπορούν να κάνουν κολεγιά χωρίς αυτόν?

Δοκιμάστε ρε τον πόλεμο του μυαλού.

Βγάζει αδέρφια και αυτή η συνταγή.

Και για να μη ξεχνιόμαστε...
Όσο ζούμε δεν υπάρχει ο θάνατος.Και άμα φύγουμε,ο θάνατος δεν μπορεί να μας αγγίξει.
Η απειλή είναι πιο ισχυρή από την πραγματοποίησή της.
Κάτι ήξερε ο Επίκουρος.

Και καμμιά φορά ο θάνατος μπορεί (?) να είναι και θρίαμβος.
Λες?

Αχ ρε Norirk..Μπελάς είσαι και συ μερικές φορές.

Καλή μέρα σε όλους.

Δεν συνηθίζω να σου λέω μεγάλα λόγια. Άλλωστε τα γραπτά μου ξεχειλίζουν από περιστολή και ταπεινότητα. Έχω πειστεί πλέον, που αυτά είναι τα δύο βασικά μου χαρακτηριστικά. Σε επαγγελματικό βαθμό. Θα κάνω όμως μια εξαίρεση, ποιητική αδεία και χάριν σεναρίου:

Η Ιθάκη μια χαρά αξία και νόημα έχει, κι όλοι όσοι νομίζουν πως το ζουμί είναι στο ταξίδι, είναι φλώροι και τουριστικοί. Αδιαπραγμάτευτο αυτό.

Ο Αίσωπος είχε πολύ πιό καθαρή ματιά από όλους τους θολούς μπουρζουά της πλάκας. Και της Πλάκας. Η κάβλα είναι να φτάνεις. Το λέει και η λέξη, κι ότι σηματοδοτεί στην καθομιλουμένη.

Απλά, η Ιθάκη είναι πολύ ακριβή υπόθεσις. Σαν σκηνικό, σαν αίσθηση, φωτισμό, κουστούμια, μακιγιάζ, μεταφορικά, διαμονή, διατροφή κι όλα τα άλλα τουριστικώς κινηματογραφικά. Δεν βγαίνει η παραγωγή, λέμε.

Δύο πλάνα στην Ιθάκη, κοστίζουν δέκα φορές όσο το υπόλοιπο έργο, τα σπασμένα από το προηγούμενο, η απονομή του μαλαματένιου και το λιλί της πρωταγωνίστριας.

Ο καλός ο σκηνοθέτης λοιπόν, τί κάνει? Απλώνει τα πλάνα από το ταξίδι. Πάρε περπάτημα νά΄χεις, ταλαιπωρία και των γονέων. Ψηλά πλάνα, χαμηλά, με ράγα, γερανό και φλουταρισμένα, να γίνεται ο δρόμος μπόλικος και η Ιθάκη μακρυνή.

Γιατί αυτή είναι η υπόθεσις. Ιθάκη γιόκ. Δεν έχει. Πάπαλα. Βολέψου με το περπάτημα. Αν ψηθείς δε, που έχει και το μεγαλύτερο νόημα, ακόμα καλύτερα. Αρχοντόφλωρος θα είσαι και μπανιστιρτζής, σε μπαρόβια σινεμαδάκια του κώλου και της αγωνίας. Τουριστική διανόηση με ταγάρι Samsonite και κοτσίδια στις μασχάλες.

Εδώ είμαστε.

Όπως και οι περισσότερες από τις άλλες αλήθειες, έτσι και η αλήθεια του βουνού είναι προσωπική. Συνήθως κρύβεται ανάμεσα σε πλατάνια και έλατα, αράχνες και πουρνάρια. Οι αράχνες στα ψηλά ελατοδάση είναι εντελώς διαφορετικές από τις καμπίσιες. Όπως και οι άνθρωποι άλλωστε. Στην Οίτη και τον Υμηττό αδιακρήτως.

Κι αν στην Οίτη κάποτε κρύβονταν τέρατα που τρώγαν ανυποψίαστα Pirelli και πίνανε γάργαρο Motul, στον Υμηττό έχουν ξεμείνει κάτι νυχτόβια γραιοειδή και κάνουν παρέα γρήγορη και υποψιασμένη στον Λίβα και τον Άργο της καθ΄ημάς ορεινής Ιθάκης.

Εκεί που η διαδρομή έχει πράγματι μείζονα σπουδαιότητα, με γρήγορες κατηφορικές αριστερές (κλείσου, έχει γαρμπίλι στην κορυφή και χαντάκι στην έξοδο), και κλειστές ανηφορικές με χάσιμο (μάζεψέ το αμέσως στην είσοδο, φυτεμένος βράχος δεξιά).

Αλλά και που ο προορισμός δεν πάει πίσω, να μπαίνεις και να βγαίνεις δυο φορές στα σύννεφα της υγρής νυχτερινής Αττικής. Να κάνεις Πυθαγόρειους τριγωνισμούς με θέα την Αθηνά, την Άρτεμη και τον Ποσειδώνα, και στο τέλος μια μικρή στάση δυόμιση χιλιάδες πόδια πάνω από τα σαββατιάτικα φώτα του Φαλήρου και την ερμαφρόδιτη βουή της Συγγρού.

Στο βάθος αριστερά, ένα αεροπλάνο κάνει στροφή για Ελ. Βενιζέλος και βλέπεις το πάνω μέρος των φτερών φόρα παρτίδα, καθώς κατεβαίνει για προσέγγιση. Κατεβαίνεις κι εσύ. Σβέλτα και χορτασμένα. Για λίγο θεός, για πάντα διψασμένος.

Έλα όμως, που κρέμεσαι από τ΄αχαμνά της ιστορίας και της φύτρας σου... Εδώ σε θέλω νούμερο, κι οχτώ κι ογδόνταοχτώ οι ώρες σου που είναι να γίνουν.

Μπαίνεις στο ωτοκίνητο (μην πιάνεσαι μαλάκας, με το αυτί καβαλάς, κι εσύ κι όλοι οι παπάρες μέχρι, κι αν ποτέ νιώσετε), και νομίζεις που ο ρόδες κουβαλάνε μόνο ΄δουλειά΄.

Μπορεί τώρα, μπορεί μάλλον όχι πάντα, αλλά κάποτε οι ρόδες κουβαλήσαν κι αθάνατες ψυχές. Από αυτές που ριζώσαν το βουνό των διαδρομών μας, κάπου στην Καισαριανή.

Τουμπεκί και Respect λοιπόν, από μένα και κατά το ελληνοπρεπέστερον, Σέβας και Δέος ετεροχρονισμένο στον καθ΄ημάς μόνιμο ψόφο κι αποθεωτικό καμό.

ἡ ἅλως, τῆς ἅλω, τῇ ἅλῳ, τὴν ἅλων, ὦ ἅλως.

Ο φωτεινός δίσκος γύρω από το νυχτερινό φεγγάρι, δηλαδή. Κι από τον ήλιο κάποτε, αλλά δε γαμιέται, ήλιο έχει τη μέρα που πετάνε τα πουλιά, κι εγώ μάλλον κάνω παρέες στον μπάτμαν και τον επίτημο, που κι αυτοί πετάνε, αλλά όχι συγχρονισμένοι με τα κοινά πετεινά, που κάνουνε αυγά και ομελέτες.

Η άλως λοιπόν, ή άλλως πως, η παγοσπορά του μέσου στρωμάτου της ατμοσφαίρας, σε συνδυασμό με την κάποτε αυτόφωτη, αλλά στην περίπτωσή μας ετερόφωτη λάμψη της Σελήνης.

Δίσκος εκ θέσεως ορατός, μη αυτότοπα ορισμένος, κι ετερόφωτα φωτισμένος. Γάμησέ μας κι άφησέ μας, δηλαδή. Αλλά είναι εκεί. Πάνω από τον Άγιο Χριστόφορο, να σε κοιτάει και να λέει πως δεν ξέρεις τίποτα.

Τί διάολο. Το ανεβαίνω και το ξανανεβαίνω το βουνό, μαθαίνω τις πέτρες και τις σκιές, τις γωνίες με τη μυρωδιά, πότε θυμάρι και πότε ρίγανη άγρια. Έρχομαι να πω που πλέον έχει κι άλλα να μου πει, κι οτι συνάφεια είναι το όνομα της ανηφόρας, κι αντί για αυτό, παίρνω τον πούλο.

Είναι κάτι ζωντανά αποθεμένα στον Άγιο. Ξέρω κι εγώ ένα, που είναι ν’αποτεθεί μαζί με τ΄άλλα εκεί κοντά, και ποιός ξέρει, ίσως αυτή η θυσία να είναι αληθινά συναφής. Ως προς την ισοτιμία στη σχέση με το βουνό, ή το ξεκλείδωμα της άλω, άλλως πως.

Το εύκολο είναι να πεις, που όλοι όσοι χαζεύουν είναι ηλίθιοι. Κι αυτοί του Βασιλόπουλου, κι αυτοί του Praktiker. Γιατί τάχα μου, πάνε ομού ως ζώα, μαζί με άλλα ζώα, να βρούνε ζώα να τους πουλήσουν ζωοτροφή.

Τα ευκολάκια αυτού του τύπου όμως, είναι για άλλου τύπου γραφιάδες, κι απολύτως άλλου τρόπου αναγνώστες. Το κόλπο είναι στο βλέμμα. Και στην ανάγκη.

Στον Βασιλόπουλο, θα δεις το χέρι να μαγκώνει μέσα στην τσέπη. Καλά τα καροτσάκια, καλά τα καλάθια, καλή και η ποικιλία. Όλα καλά, μέχρι που διαπιστώνεις πως την μεγαλύτερη κίνηση έχει το ταμείο των δέκα τεμαχίων.

Ντρέπεται ο άλλος μωρέ. Ψωνίζει για να τη βγάλει μέχρι το απόγευμα, και κάνουν όλοι που είναι πολυάσχολοι, και πήγαν τελευταία στιγμή να προμηθευτούν τα χρειαζούμενα για ένα γρήγορο γεύμα. Ετικέτας.

Όχι που η ετικέτα είναι κακή. Μια χαρά είναι. Ίδια ποιότητα περίπου. Αλλού είναι το γαμώτο. Να σου πιπιλίζουν τ’αρxίδια πως είσαι δημοκρατικά ολόκληρος κι αυτοκυρίαρχα λεβεντομαλάκας, και τα μόνα ελευθεροβούλως επιλεγόμενα, να είναι η ετικέτα και το τίποτα.

Το βλέμμα του τίποτα. Της επιλεκτικά ανεκπλήρωτης ανάγκης. Βλέμμα Βασιλόπουλου.

Στο Praktiker τα πράγματα είναι διαφορετικά. Μπορεί βέβαια να έχει ασανσέρ για να ανέβεις από το υπόγειο στο ισόγειο, αλλά άμα και μπεις μέσα, νομίζεις πως παίζεις στο Mad Max. Σκισμένες ανακοινώσεις, διαφημιστικά της περασμένης χρονιάς, γρατζουνιές στα τοιχώματα, μυρωδιά ιδρώτα, εγκατάλειψη.

Ίσως και να έχει κάποιο νόημα όλο αυτό. Το Praktiker είναι για DIY καταστάσεις. Survivor κι έτσι. Χιλιάδες λαμπάκια, μπαταρίες, αρωματικά κεράκια, πλακάκια του κώλου και λύσεις για μπαλώματα. Του κώλου εξίσου.

Είναι το μέρος που δεν χαμογελάει κανείς. Ούτε τα μικρά παιδάκια, ούτε τα μεγάλα. Ακόμα κι αν είναι Σάββατο μεσημέρι.

Είναι το μέρος που τα νεογέννητα φυτά μαραζώνουν δίπλα στα ταμεία. Ίσως όχι επειδή μένουν απότιστα, αλλά επειδή μάλλον οι ταμίες ποτίζουν αδιαφορία.

Τα τέλη που καταβάλλονται...κατά τη διέλευση κ.λ.π. (ψάξε Μπαμπινιώτη, εγώ το έκανα, αλλά επειδή είσαι μυστήριος, κάντο και μόνος σου). Εδώ είμαστε. Στο διόδιο.

Περνάς από τ΄αρxίδια στο μoυνί, τάχα μου λάθρα,τάχα μου καβλιάρικα, κι έρχεσαι αντιμέτωπος με τα τέλη. Εξ’ ορισμού δηλαδή, είσαι ένα γραμμάτιο, ή κατά το νεοφιλελεύθερον, ομολογία, υπόσχεση, εξασφάλιση. Προϊόν δηλαδή. Εκ καταβολής και ακουσίως του αμέσως ενδιαφερομένου, ζώντα και μαρτυρώντα εις το όνομα του ρόδου, του ψόγου και της στοχαστικής απόγνωσης.

Δεν με χαλάνε όλα αυτά. Φαντάζομαι ούτε κι εσένα. That’s the way it is. For ever and ever, κι άλλες επιτυχίες του Ντέμη Ρούσσου, της Μπέσσης Αργυράκη και του Τέρη Χρυσού.

Με χαλάει η αισθητική. Σου.

Άμα και το πλέρωσα το διόδιο, έσε με να βρωμάω τη μπόχα τη δικιά μου, και μη μου λες που ευωδιάζω γιασεμιά. Μη με προσβάλλεις. Κάνε μου τράτο μια κάποια μεταιοδοξία, κι άσε με τον μαλάκα να πορευτώ εν πλήρη ειρήνη τον πλερωμένο δρόμο. Μου. Μας.

Ελευθερίες, δημοκρατίες, ισονομίες κι άλλες του τύπου μαλακίες κι ευφημισμοί.

Αρxιδιές καμαρωτές και γαμωπερήφανες. Για το μπούτσον πολιτικές εκσπερματίσεις κι αιδοιοπροσκυνήματα.

Μπορείς να μου τιμήσεις το διόδιο? Και γάμα την τίμηση και την εκτίμηση. Μπορείς να μου το σεβαστείς?

Το γαμωδιόδιο της ζωής μου?

Και κάθε τρείς και λίγο, κλείνεσαι πίσω από ένα παραβάν και κανονίζεις το πήδημα που θα σου ρίξουν.Οπως ακριβώς σε έκαναν να νομίζεις πως σου αρέσει.Μέχρι τώρα, σου άρεσε το σεξ που σου έκανε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.Τώρα θέλεις νέο εραστή.Πιό πηδηχταρά.Θέλεις να σου τον χώνει ΣΥΡΙΖΑ και με λάδι ΕΛΙΑΣ.Πιό μαλάκας δεν μπορείς να γίνεις, γιατί πεθαίνεις.

Και φυσικά, μόλις βγείς από το παραβάν, πάλι το χέρι στην τσέπη θα βάλεις και θα πλερώνεις σαν μαλάκας που είσαι.Δεν θα φταίνε οι καινούργιοι.Αυτοί δεν φταίνε ποτέ.Οι προηγούμενοι τα φάγανε και οι νέοι πρέπει να τα ξαναμαζέψουν, ώσπου να φύγουν και να έρθουν οι νέοι σου εραστές, που πάλι εσύ, ο αιώνιος μαλάκας θα νομίζεις ότι είναι καλύτεροι στο κρεβάτι.

Βλήμα!
Της Αγίας Βαρβάρας γιορτάζεις κι εσύ.Κι ας μην σε λένε Βαρβάρα ή Βαρβαρή.

quote:

---

ξεκινηστε απο τον ευατο σας.

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

quote:

---

quote:

---

ξεκινηστε απο τον ευατο σας.

---

Για της θείας σου το μπουγαδοκόφινο, σου είπα πανίβλακα?

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

Εξ’ ίσου οπωσδήποτε, υπάρχουν και υπερβατικοί γεωμέτρες. Με κανόνα την επιθυμία τους, και διαβήτη την δική σου.

Ο ικανός υπερβατικά γεωμέτρης, περισσότερο από σχήματα, παράγει εμπειρίες. Τις αποθέτει στον καμβά σου και αυτοορίζεται συνοδοιπόρος επιμελητής, κηδόμενος της ουσιαστικής κατά στιγμή χρείας σου.

Μετά ή άνευ διπλωμάτου και ασφαλείας, αλλά προπάντων, κατ’ επιθυμία συνάφειας και οργιαστικής αγαθότητας.

Από τη Γη του Πυρός μέχρι και τον Υμηττό, τα ακρόσταχα είναι ίδια. Αν το βλέμμα είναι ίδιο. Στα 44, στα 45, στα 58.

Τί δεν καταλαβαίνεις ρε?

Μπερνάρ, Μάριε, Ειρήνη, Ευχαριστώ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr