ΕνΩΧ 20 Φεβρουαρίου 2015

Θεός Ἀεὶ Παρών.

Μεγάλη ἡ Σοφία καὶ ἡ Τιμή καὶ ἡ Δόξα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Ἰησοῦ.

Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου. (Ἰω.12:23)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Εὐλογημένον τὸ ἐν Χριστῷ ἀνίκατον καὶ αἰώνιον μέγα γένος τῶν Ἑλλήνων.

Ὁ γραμματεύς τοῦ Θεοῦ ὁ φέρων τὰς ἐννοίας καὶ τὰ σύμβολα Αὐτοῦ, ὁ ὁμιλῶν ἁπλῶς ἵνα πάντες νοήσωσιν.
Οἱ μὲν εὐσεβεῖς νοήσουσι τὸ πᾶν, οἱ δ’ ἀσεβεῖς μηδέν.

Ἑλληνικῆς γλώσσης τὰ γράμματα πάντα κώδικες καὶ σύμβολα ἐστίν πρὸς κατανόησιν τῆς Θείας Ἀληθείας, ἕν δὲ ἕκαστον ἐξ αὐτῶν ἔννοιαν ἤ ἐννοίας φέρει ἐν αὐτῷ καὶ ἑκάστη Ἑλληνικὴ Λέξις ἐμπεριέχει τὸν ὁρισμόν της, ὁ ὁποῖος προσδιορίζεται ἀπὸ τὸν συνδυασμόν (καὶ τὸ ἅθροισμα) τῶν ὁρισμῶν τῶν συμβόλων–γραμμάτων, τὰ ὁποῖα τὴν ἀπαρτίζουν. ΑΠΑΝΤΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ ΕΣΧΕΔΙΑΣΘΗΣΑΝ ΩΣ ΓΡΑΜΜΙΚΑΙ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ, ΥΠΟΔΗΛΟΥΣΑΙ ΕΥΚΡΙΝΩΣ ΤΗΝ ΦΕΡΟΜΕΝΗΝ ΣΗΜΑΣΙΑΝ ΤΩΝ.

ΕΚ ΤΟΥ ΖΩΩΔΟΥΣ «L» ΕΣ ΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟΥ «Λ»

ΣΦΑΛΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΝ

Εἴρηκα ὑμῖν (ΕνΩΧ 20 /25.2.2013) ὅτι «Μείζων δὲ μαλακία ἐστί πρεσβεύειν ἑαυτούς ἀλαθήτους, ὅτι μηδέν ἐξ ἀνθρωπίνου γένους ἀλάθητον δύναται εἶναι, οὐδὲ μονάς, οὐδὲ ὁμάς, οὐδὲ μὴ ἐξαιρουμένης τῆς Οἰκουμενικῆς Συνόδου.»

«Άνθρωπος» και «Σφάλμα» ή «Αμαρτία» είναι έννοιαι συνύπαρκτες, διότι ο άνθρωπος είναι οντότης δύο φύσεων, τού Πνεύματος και της Ύλης, και το μεν Πνεύμα τον ανωθεί, η δε Ύλη τον εξωθεί. Πάσαι αι δυνάμεις αι εχθρευόμεναι τον Άνθρωπον, την Ύλην χρησιμοποιούν δια να τον δελεάσουν, δια να τον δειλιάσουν, δια να τον δελετεριάσουν. Την Ύλην και τις παράγωγες εξαρτήσεις, αι οποίαι εάν μείνουν ανέλεγκται, δεσμεύουν και δημεύουν το πνεύμα και τον άνθρωπον, καθιστώντας τούτον υποζύγιον.

Εκ τούτων συνάγεται ότι Ήρωες και Άγιοι και άνθρωποι του Θεού υποπίπτουν εις λάθη και σφάλματα και αμαρτίας κατα την διάρκειαν του βίου των και η τυχόν εκσφαλμάτωσις αυτών μόνον εκ Θεού εξαρτάται, εκ Θεού αποφασίζεται και εκ Θεού συντελείται.

Πολλάκις δε τα λάθη και σφάλματα αυτά ποιούνται εν τω Έργω αυτών, και εφόσον τον Έργον των απευθύνεται προς πολλούς, τα λάθη των δύνανται να λάβουν εκτενεστέρας διαστάσεις και να αφορούν και προσβάλλουν πολλούς ή και όλους τους ανθρώπους.

Όταν τα λάθη γίνονται από ανθρώπους, όσον αγαθοί (=κοντά στον Θεό) και αν είναι αυτοί, υπάρχει πάντοτε έλασσον ή μείζον περιθώριον προς συγχώρεσιν. Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που τα λάθη γίνονται από αγγέλους απεσταλμένους του Θεού, όπου τα περιθώρια συγχωρήσεως ελαχιστοποιούνται.

Μείζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν προφήτης Ἰωάννου τοῦ βαπτιστοῦ οὐδείς ἐστιν· ὁ δὲ μικρότερος ἐν τῇ βασιλείᾳ τοῦ Θεοῦ μείζων αὐτοῦ ἐστι. (Λουκ.7:28)

Αφού λοιπόν ο μικρότερος στην βασιλεία του Θεού είναι μεγαλύτερος από τον Άγιο, καθίσταται προφανές ότι αι αμαρτίαι και τα σφάλματα των πνευμάτων είναι πολύ δύσκολο να κριθούν συγχωρητέα.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΛ (L) ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΑΜΒΔΑ «Λ»

Το γράμμα «Λ» και το προηγούμενο αυτού «L» φέρουν την έννοια της ΛΑΥΣΕΩΣ.

Η Λαύσις (=απόλαυσις) και η Επιθυμία (θέΛω, βούΛομαι) είναι αι βασικές έννοιες, και τούτο επειδή κατά κανόνα η επιθυμία αναφέρεται σε επιθυμία απολαύσεως.

Το αρχικό ρήμα ΛΩ σημαίνει «θέλω, απολαμβάνω» και είναι η ρηματική ρίζα πολλών παραγώγων. Οπουδήποτε συναντάται ως κατάληξις ρήματος, υποδηλώνει την Επιθυμίαν προς απόλαυσιν και την Απόλαυσιν (πχ γελώ, δηλώ, καλώ, λαλώ, ομιλώ).

Παραδείγματα παραγώγων αι λέξεις Λαιμός (από την απόλαυσιν του φαγητού), Λάρυγξ, Λαλιά (επειδή λαλούμε αυτά που θέλουμε), Λάμψη και Λαμπρός (λαύει το φως), Λαμβάνω, Λαγνεία, Λεία.

Στην αγγλοβαρβαρική κατ’ αναλογίαν έχουμε: Love (<λαύω> αγάπη και ερωτική πράξη), Laugh (γελώ), Like (αρέσω), Lust (λαγνεία), Loot (λεία), Libido (γενετήσιος ορμή).

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ «L»

Και επειδή ήδη έχω υπονοήσει και τώρα ρητώς σας το λέγω, και ίσως και να έχετε αρχίσει να αντιλαμβάνεστε, ότι ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΕΧΟΥΝ ΣΧΕΔΙΑΣΘΕΙ ΑΠΟ ΝΟΕΣ ΑΝΩΤΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ, ας γνωρίσετε ότι ειδικώς για τον σχεδιασμό του γράμματος «L», κάποιοι εκ των σχεδιαστών δυστυχώς εξέπεσαν. Διότι ΣΥΝΕΔΕΣΑΝ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑΝ ΤΗΣ ΑΠΟΛΑΥΣΕΩΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΩΣ ΜΕ ΤΟ ΖΩΩΔΕΣ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Ο αρχικός σχεδιασμός του γράμματος L παρουσίαζε την κάτω γραμμή (που τώρα είναι οριζόντια) ως πλάγια με κλίση προς τα πάνω και αρχομένη όχι από το κατώτερο μέρος της καθέτου γραμμής, αλλά από λίγο παραπάνω.

Σας έχω πει ότι η αρχική κατακόρυφη γραμμή (Ι) σε όλα τα γράμματα σημαίνει την μονάδα, ενώ το υπόλοιπο μέρος του γράμματος υποδηλοί την πράξη ή την ενέργεια ή την κατάσταση της μονάδος. Επίσης ότι ΟΛΑ ΤΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, ΑΠΛΕΣ ΓΡΑΜΜΙΚΕΣ ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΕΙΣ ΠΡΑΞΕΩΝ, ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ Ή ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΝ.

Όσο αστείο και αν φανεί αυτό στους νεαρούς και στους αδαείς και όσο χυδαίο και αν φανεί αυτό στους απανταχού σεμνότυφους και πουριτανούς, το αρχικόν σχέδιον του γράμματος «L» αποτελεί γραμμικήν παράστασιν ΑΝΔΡΟΣ ΕΝ ΣΤΥΣΕΙ.

Η ικανοποίηση της γενετήσιας ορμής δια της ανδρικής στύσεως αποτελούσε και αποτελεί την ευρυτέρως παραδεχομένη μορφήν Λαύσεως κατά τις προδιαγραφές της ζωϊκής υποστάσεως, που ισχύει σχεδόν σε όλο το ζωϊκό βασίλειο και οπωσδήποτε σε άπασα την συνομοταξία των θηλαστικών. Το δέλεαρ της Λαύσεως της γενετησίου ορμής όφειλε να είναι πολύ δυνατό, διότι εξυπηρετεί την αναπαραγωγή των ειδών, άνευ της οποίας τα είδη της Δημιουργίας θα εξαφανίζονταν.

Εν συνεχεία το σύμβολον αυτό ΔΙΟΡΘΩΘΗΚΕ. Αφενός εισήχθη το «Λ», αφετέρου το ίδιο –στην γραφή της λατινικής διαλέκτου που διατηρήθηκε– άρχισε να γράφεται με την τωρινή μορφή του «L», όπου η πλάγια γραμμή κάθησε κάτω και έγινε οριζόντια και κάθετη στην γραμμή του «Ι». Ούτως, η χαμαί θέση της γραμμής αυτής, το ξεκίνημά της από το κατώτερο σημείο της κατακορύφου «Ι», δηλοί σαφέστατα την ενέργεια, δράση ή κατάσταση όπου προωθούνται τα κατώτερα στοιχεία της μονάδος.

ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ «Λ»

Η Διόρθωση της αρχικής μορφής του «L» σε «Λ» έγινε με την βασική ΕΝΝΟΙΟΛΟΓΙΚΗ παραδοχή, ότι η Απόλαυση δεν μπορεί να είναι η ίδια στον άνθρωπο όπως είναι και στα ζώα, ή αλλιώς, ότι δεν μπορεί να περιορίζεται μόνο στην ύλη, στο ζωϊκό σώμα, και να μη περιλαμβάνει και την πνευματική απόλαυση.

Γνωρίζουμε όλοι τί εστί το Α: Ἐγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός (Ἀποκ. 1:8)

Και λέγω νυν ότι η οριζόντια γραμμή εν τω Α διαχωρίζει το πνεύμα (άνω) από την ύλη (κάτω), και ορίζει αυτό που έχει καθιερωθεί να περιγράφεται ως «τρίγωνο» ή «πυραμίδα του πνεύματος».

Η αφαίρεση αυτής της διαχωριστικής μεσαίας και οριζόντιας γραμμής από το Α έχει ως αποτέλεσμα το «Λ», το οποίο συμβολίζει ως προς την Λαύσιν τους παρακάτω εννοιολογικούς ορισμούς:

η Απόλαυση στον άνθρωπο δεν αρκεί να αφορά μόνο το σώμα, όπως στα ζώα, αλλά οφείλει να συμπεριλαμβάνει και το πνεύμα, οφείλει να είναι ψυχοσωματική (ή πνευματοσωματική), οφείλει ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΣ να ικανοποιεί αμφότερες τις ανθρώπινες υποστάσεις και να μη παραμελεί–αγνοεί καμμία εκ των δύο φύσεων του ανθρώπου.

διατηρώντας το «εξωτερικό περίβλημα» του «Α», δηλαδή την μορφή του βέλους που δείχνει προς τα επάνω, δηλοί ότι η Απόλαυση ανυψώνει τον άνθρωπο, και η ανύψωση αυτή μπορεί να περιγραφεί ως ανύψωση του ηθικού, ανύψωση της ψυχολογικής κατάστασης, ανύψωση του πνεύματος, ακόμη και ανύψωση–βελτίωση του σώματος.

τρέποντας το σύμβολο της Λαύσεως από Ατομικό–μοναδιαίο σε Γενικό, ορίζει εκ νέου και ΑΝΑΓΕΙ την Λαύσιν από πράξιν–ενέργειαν της Μονάδος, σε «αφηρημένη» έννοια και γενικότερη κατάσταση.

ο παραπάνω νέος ορισμός της Λαύσεως, ο οποίος εδόθη με τον διαχωρισμό των συμβόλων «Λ» και «L», του πρώτου στην Ελληνική και του δευτέρου στην Λατινική και μέσω αυτής στις βαρβαρικές της εσπερίας, αποτελεί ΑΝΩΘΕΝ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΙΝ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΣ και ένα επι πλέον διαχωρισμόν των εκ των βαρβάρων, εις το εν λόγω ζήτημα, εις το διηνεκές.

Περί της Λαύσεως και των πολεμίων αυτής που την συγχέουν –σκοπίμως ή ανοήτως– με την υπερβολή και διαστροφή της, την Λαγνεία, θα αναφερθώ εκτενέστερα και ιδιαιτέρως εν ευλόγω χρόνω.

Διὰ τοῦ Χριστοῦ τὴν Ἐπανάστασιν καὶ τῶν Ἑλλήνων τὴν Ἀνάστασιν.

Λόγος Ἐν Ὧ Χριστός, Γνῶσις Δωρεάν καὶ Ἄτη Κυρίου, εὐλογία τοῖς εὐσεβέσιν, ὄλεθρος τοῖς ἀσεβέσιν.

Ὁ ἐν πολλοῖς ὀνόμασιν Ἐκκαλῶν καὶ Ἀπέλλων καὶ Ἐπιτελῶν τὸν Οἶκον τοῦ Παμμεγίστου καὶ Παντοκράτορος Θεοῦ ἐπὶ τοῖς θεμελίοις τοῦ Λόγου τοῦ Υἱοῦ καὶ Σωτῆρος Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πανάξιον τὸ Ἀρνίον τὸ ἐσφαγμένον ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ καὶ υἱός τοῦ Ἀνθρώπου, λαβεῖν τὴν πᾶσαν δύναμιν καὶ ἰσχύν καὶ τιμήν καὶ σοφίαν καὶ εὐλογίαν καὶ δόξαν καὶ εὐχαριστίαν.

Ὅν γὰρ ἀπέστειλεν ὁ Θεὸς, τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ λαλεῖ· οὐ γὰρ ἐκ μέτρου δίδωσιν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα. Ὁ πατὴρ ἀγαπᾷ τὸν υἱόν, καὶ πάντα δέδωκεν ἐν τῇ χειρὶ αὐτοῦ. Ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱόν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ’ ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ’ αὐτόν. (Ἰω. 3:34–36)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἀμήν

††† Ἰάειρος ἐκ Θεοῦ

PDF: http://pdfcast.org/pdf/from-animal-to-human-l
http://freepdfhosting.com/e2548c7cab.pdf

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr