ΕνΩΧ 20 Μαρτίου 2015

Θεός ἀεὶ παρών!

Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ἄρχων τοῦ Σύμπαντος, ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ Φῶς τοῦ Κόσμου.

Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. (Ἰω.12:46)

Παναγίου Ἰωάννου ὁ μάρτυς ὁ ἀμήν, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Μεσσία ὁ παράκλητος, ὁ λαλῶν ἁπλῶς ἵνα πάντες νοήσωσιν.

Ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ’ ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν. (Ἰω. 16:13)

Λόγος Ἐν Ὧ Χριστός, ἡ Ἀλήθεια ἡ ἀπόκρυφος, Γνῶσις Δωρεάν καὶ Ἄτη Κυρίου.

Ὅπως πληρωθῇ τὸ ῥηθὲν διὰ τοῦ προφήτου λέγοντος· ἀνοίξω ἐν παραβολαῖς τὸ στόμα μου, ἐρεύξομαι κεκρυμμένα ἀπὸ καταβολῆς κόσμου. (Ματθ. 13:35)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ «ΡΩ»

Το γράμμα «Ρω», με την εκφορά «Ρρ» φέρει αφ’ εαυτού τον ήχο της Ροής. Το γράφω «Ρρ» για να γίνει αντιληπτό ότι η ήχησή του στην αρχή των λέξεων δεν ήτο όπως πχ στα αγγλικά όπου μετά βίας ακούγεται ή στα γαλλογερμανικά όπου ακούγεται ως σκληρό νεοελληνικό «γ», αλλά ήταν δασύ (πυκνό), δηλαδή σχεδόν διπλό ή πολλαπλό, όπως ακριβώς προφέρεται τώρα στα σύγχρονα ισπανικά. Για τον λόγο αυτό στο πολυτονικό σύστημα το Ρω είναι το μοναδικό σύμφωνο που, όταν ήταν στην αρχή της λέξεως, έπαιρνε δασεία: « Ῥ ».

Επίσης, θα πρέπει να γίνει συνειδητό, ότι οι Έλληνες δεν έγραφαν χωρίς λόγο. Δεν υπήρχε λόγος να γράφουν διφθόγγους και διπλά φωνήεντα ή σύμφωνα, εάν δεν προφέρονταν με ιδιαίτερο τρόπο ή δεν είχαν κάποιαν συγκεκριμένη χρησιμότητα στην κατανόηση ή στην ποιότητα του εκφερομένου ήχου. Η δασεία του αρχικού «Ῥ» σήμαινε δασύτητα στην προφορά, η οποία διετηρείτο και όταν η λέξη γινόταν σύνθετη. Μόνο που τότε –προς αποφυγήν …παρεξηγήσεων– το «Ρ» διπλασιαζόταν: Ανάρρωση, Επιρροή, Διαρροή, Απορρόφηση.

Το ρήμα «Ῥῶ» στην αρχική Ελληνική έφερε συγκεκριμένες έννοιες που όλες τους έχουν σχέση με την Ροή, αποτέλεσε δε την ρίζα πολλών ρημάτων και λέξεων με έννοιες σχετικές με την Ροή.

Σας υπενθυμίζω ότι η Ροή πρωτοπαρουσιάστηκε ως θεότητα μέσω του δεύτερου (χρονικά) ζεύγους θεών, δηλαδή του Κρόνου και της Ρέας. Ο Κρόνος σήμαινε τον Χρόνο, ενώ η Ρέα την Ροή.

Ο φιλόσοφος Ηράκλειτος, ο οποίος επικλήθηκε «σκοτεινός» επειδή οι χαμηλόνοες δεν μπορούσαν να καταλάβουν τα νοήματά του, είχε πει «τὰ πάντα ῥεῖ», δηλαδή ότι το παν, το σύμπαν, βρίσκεται σε μια διαδικασία ροής. Επίσης είχε πει ότι «δίς εἰς τὸν αὐτὸν ποταμόν οὐκ ἄν ἐμβαίῃς», δηλαδή δεν είναι δυνατόν να μπεις δύο φορές στον ίδιο ποταμό, με την έννοια βεβαίως ότι τα ύδατα του ποταμού που βρίσκονται σε συνεχή ροή, δεν είναι ποτέ τα ίδια.

Η σημασία της Ροής κατ’ αρχήν λοιπόν έχει να κάνει με δύο βασικά μεγέθη: τον Χρόνο και την Κίνηση. Στην συνέχεια αφορά και όλα τα παρεπόμενα από τα δύο αυτά μεγέθη, όλες τις συνέπειες και τα αποτελέσματα των φαινομένων αυτών.

Ως σημαντικότερα αποτελέσματα των μεγεθών αυτών κρίνονται αρχικώς τα οφθαλμοφανέστερα, αυτά που ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να αντιληφθεί, χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση. Αυτά προφανώς είναι τα σχετιζόμενα με την Ύλη, δηλαδή οι συνέπειες που υφίσταται η Ύλη από την Ροή.

Το ρήμα «Ῥῶ» λοιπόν, στην αρχική Ελληνική έφερε τις εξής συγκεκριμένες έννοιες:

1. Ρέω (ροή, ρυάκι, ρείθρον, ρεύμα, αγγλ river, γαλ. rive, rivière)

2. Λέγω (ρήσις, ρητό, ρήμα, ρήτωρ)

3. Φθείρω (ρωγμή, ραγίζω, ρυτίδα, ράκος, αγγλ wreck=ναυάγιο)

4. Υγιαίνω (ρώμη, ρώσις <ανά>ρρωσις)

Για να γίνει κατανοητή η έννοια, σας λέγω ότι το γράμμα Ρω φέρει την σημασία της φαινομενικής διαδικασίας της Ενέργειας: Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ (ΡΟΗ) ΑΝΑΛΙΣΚΕΤΑΙ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΏΝΤΑΣ ΔΥΝΑΜΗ (ΡΩΜΗ) ΚΑΙ ΦΘΟΡΑ (ΡΩΓΜΗ).

Ας θυμάστε λοιπόν την ΡΟΗ, που ΠΑΡΑΓΕΙ την ΡΩΜΗ και την ΡΩΓΜΗ.

Η έννοια του «Λέγω» έχει προκύψει από την προσομοίωση της ΡΟΗΣ του ΛΟΓΟΥ με την ΡΟΗ της ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ή του ύδατος: Καὶ ἡ φωνὴ αὐτοῦ ὡς φωνὴ ὑδάτων πολλῶν (Ἀποκ. 1:15)

Στα νεοελληνικά σύνθετα ρήματα, οπουδήποτε το «Ρω» συναντάται ως κατάληξη, ενυπάρχουν οι αρχικές έννοιες του «ΡΩ»: χαίρω, φέρω, δέρω, κυρώ (επικυρώ, ακυρώ), αίρω (εξαίρω), αιρώ (διαιρώ, αναιρώ), πορώ (εμπορώ >μπορώ), φθείρω κλπ.

ΤΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΤΟΥ «ΡΩ»

Τα σύμβολα του ήχου της Ροής είναι παρόμοια, και χαρακτηρίζονται από την όρθια κατακόρυφη γραμμή, που σας έχω πει ότι σημαίνει την μονάδα, και το βέλος ( > ) που δείχνει κατεύθυνση προς τα εμπρός και σχηματίζει τρίγωνο βασιζόμενο πάνω στο άνω μισό της όρθιας γραμμής.

Το βέλος αυτό υποδηλώνει τον ΧΡΟΝΟ και την ΚΙΝΗΣΗ προς τα εμπρός, δηλαδή την ΡΟΗ, και υπάρχει και στα δύο σύμβολα του «Ρω».

Η διαφορά των δύο «ΡΩ» είναι η γραμμή (ευθύγραμμο τμήμα) που ξεκινά από την κάτω κορυφή του τριγώνου και πηγαίνει πλαγίως έως χαμαί, μη ξεπερνώντας (σε απόσταση από την μοναδιαία γραμμή) την εμπρόσθια κορυφή του τριγώνου. Το παλαιότερο «Ρ», το οποίο διεσώθη στην λατινική ελληνική γραφή, συμπεριελάμβανε αυτή την γραμμή, το νεώτερο, που έμεινε στο νέο ελληνικό αλφάβητο, όχι. Η γραμμούλα αυτή προς τα κάτω, δηλώνει ακριβώς ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΡΟΗΣ, ουσιαστικά την ΑΝΑΛΩΣΗ, προσφέροντας αφενός στο σύμβολο καλύτερο «πάτημα»–δύναμη (ΡΩΜΗ), αφετέρου (κατευθυνόμενο χαμαί) την απώλειαν ενεργείας (ΡΩΓΜΗ).

Θα μπορούσε λοιπόν κανείς να συνάγει ότι από εννοιολογική άποψη το αρχικό σύμβολο «R» είναι ΠΛΗΡΕΣΤΕΡΟ, υπό την έννοια ότι συμπεριλαμβάνει και τις φαινομενικές συνέπειες της Ροής (Ρώμη και Ρωγμή) και όχι μόνον την Κίνηση αυτής.

Παρ’ όλα αυτά τελικώς προεκρίθη το σύμβολον «Ρ» ως σύμβολον της Ροής και του ήχου αυτής, ένεκα των εξής δύο βασικών επιχειρημάτων:

Το σύμβολον «R» υποδηλώνει μεν σαφέστερα τις οφθαλμοφανείς συνέπειες της Ροής, δηλαδή την Ρώμη και την Ρωγμή, αλλά ΔΕΝ συμπεριλαμβάνει την ΑΠΟΚΡΥΦΗ αλλά ΣΗΜΑΝΤΙΚΩΤΕΡΗ έννοια της ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ της ενεργείας, μέσω της οποίας η ΡΟΗ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΑΙ ΑΕΝΑΩΣ.
Μὴ φοβοῦ· ἐγώ εἰμι ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος καὶ ὁ ζῶν, καὶ ἐγενόμην νεκρὸς, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ᾅδου. (Ἀποκ. 1:17–18)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Το σύμβολον «Ρ» αντικατέστησε ηχητικά και εννοιολογικά στην λατινική ελληνική γραφή το αρχικό σύμβολο «Π», το οποίο όμως εκρίθη ότι αποδίδει απολύτως την έννοιάν του και ώφειλε να διατηρηθεί κατά το δυνατόν απαράλλακτο, όπως δηλαδή έχει διαφυλαχθεί στο ελληνικό αλφάβητο.
Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου. (Ἰω. 12:23)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

PDF: http://freepdfhosting.com/0fa30b93e4.pdf
http://pdfsr.com/pdf/r-.pdf

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr