Ως άνθρωποι έχουμε πλαστεί με την έμφυτη επιθυμία και ικανότητα να οραματιζόμαστε και να δημιουργούμε. Έτσι λοιπόν η εφεύρεση του χρήματος είχε ως αποτέλεσμα – ίσως και ως σκοπό – να περιοριστούν και να ελεγχθούν οι έμφυτες ικανότητες και επιθυμίες τον ανθρώπων. Οπότε στις κοινωνίες μας, η ελευθερία μας να ικανοποιούμε την δημιουργικότητα μας, περνάει αναγκαστικά μέσα από την κατοχή του χρήματος, ή από την ικανότητα μας να το αποκτούμε – πράγμα που σημαίνει που σημαίνει ικανότητα να εναρμονιζόμαστε με τις πρακτικές απόκτησης χρήματος. Στις κοινωνίες τις οποίες ζούμε, ως επί το πλείστον, δεν κατασκευάζονται προϊόντα για να καλύψουν τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά κατασκευάζονται ανάγκες για να καλύψουν την παραγωγή προϊόντων που έχουν ως μοναδικό απώτερο σκοπό την αποφορά χρηματικού κέρδους.

Οι άνθρωποι που αποκτούν χρήμα αποκτούν επίσης αξιοπρέπεια, σεβασμό, και κύρος από την κοινωνία, οπότε στην ουσία, οι κοινωνίες μας προσδίδουν μεγαλύτερη αξία σε αυτό καθαυτό το χρήμα, από τον κάτοχο του. Η προσωπική αξία, οι ικανότητες, τα ταλέντα, το ήθος, δεν αμείβονται παρά μόνο αν "πουλάνε" και αποφέρουν χρήμα στο σύγχρονο σύστημα. Οπότε για τις κοινωνίες μας το χρήμα έχει μεγαλύτερη αξία και από τις ηθικές αρχές, τις πνευματικές αξίες, τα ταλέντα και τις ικανότητες. Στις κοινωνίες μας τα βασικά δικαιώματα των ανθρωπίνων υπάρξεων όπως, το δικαίωμα στην ζωή, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, το δικαίωμα στην ευημερία, το δικαίωμα στην μάθηση, τα οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητα και αναφαίρετα σε κάθε στιγμή της ανθρώπινης ύπαρξης, εξαρτώνται από την κατοχή χρήματος – με λίγα λόγια – αυτοί που έχουν λεφτά έχουν και δικαιώματα.

Στον σύγχρονο κόσμο μας το χρήμα έχει γίνει η μεγαλύτερη αξία και ο μεγαλύτερος θεός και όλα περιστρέφονται γύρω από το χρήμα. Τα πάντα αξιολογούνται – δηλαδή τιμολογούνται – με βάση κάποιες υποκειμενικές αξίες. Αρχές, ιδεολογίες, ηθική, προσωπικότητες, η ίδια η ζωή, αξιολογούνται με βάση το χρήμα. Σύμφωνα με το γνωστό ρητό μας μάθανε ότι, "ο χρόνος είναι χρήμα", αντί να μας μάθουνε ότι, "ο χρόνος είναι ζωή". Το χρήμα προσδιορίζει την αξία των ανθρώπων & των δραστηριοτήτων τους και αυτό καθαυτό το χρήμα έχει ξεπεράσει την αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία ιδιαίτερα στις μέρες μας έχει γίνει μηδαμινή και αντιμετωπίζεται ως ένα ακόμα εμπόρευμα στο "χρηματιστήριο αξιών" του συστήματος. Στις κοινωνίες μας δεν έχει τόσο σημασία τι θα κάνουμε όσο το πόσα χρήματα θα κερδίσουμε από αυτό που θα κάνουμε, ότι και αν είναι αυτό.

Το χρήμα είναι ένα μέσον εξουσίας και προσφέρεται αφειδώς ως αντάλλαγμα, σε προϊόντα και υπηρεσίες που ενισχύουν τις κατεστημένες εξουσίες, σε όσους αποτελούν όργανα εξουσίας, σε όσους ενισχύουν και συνεργάζονται με τις κατεστημένες εξουσίες και σε όσους συμβάλουν στον βαυκαλισμό της λαϊκής μάζας ώστε να γίνεται πιο εύκολα ο έλεγχος και η χειραγώγηση της. Έτσι λοιπόν παρατηρούμε διάφορες κατηγορίες ανθρώπων όπως "δημοσιογράφους", "καλλιτέχνες", "αθλητές", "μεγαλοστελέχη εταιριών", "πολιτικούς" κ.α. οι οποίοι συναλλάσσονται, εξυπηρετούν και στηρίζουν τις κατεστημένες εξουσίες, να αμείβονται με υπέρογκα χρηματικά ποσά σε σχέση με τις πλατιές λαϊκές μάζες, ώστε να συνεχίζουν να κάνουν καλά την δουλειά τους, η οποία είναι να συμβάλουν με τον τρόπο τους στον έλεγχο των λαϊκών μαζών. Η ουσία λοιπόν της συσσώρευση χρήματος, είναι η συσσώρευση εξουσίας, απέναντι στους υπόλοιπους ανθρώπους και η κατηγοριοποίηση και ο διαχωρισμός σε κάστες ανθρώπων, ώστε να είναι πάντα ολοφάνερο ποιοί κάνουν κουμάντο.

Η αγαπη για το χρημα σπρωχνει τον ανθρωπο να αφιερωνει ολο τον καιρο του στη συσσωρευση περιουσιας, και να μη διαθετει ωρα για οτιδηποτε αλλο. Η ψυχη του αφοσιωνεται αποκλειστικα σ' αυτη τη δουλεια και δεν τον απασχολει καμια άλλη σκεψη, εκτος απο το καθημερινο κερδος.
Επιστρατευουμε ολες τις ικανοτητες μας στην συσωρευση πλουτου αλλα η αληθινη ευτυχια δεν ερχεται, παρα μονο η ψευδαισθηση της γιατι το χρημα ειναι ανθρωπινη ευτυχια σε αφηρημενη μορφη.
Το να εισαι πλουσιος δε σημαινει πως εισαι και ευτυχισμενος, οπως το να εχεις μια ερωμενη δε σημαινει οτι την αγαπας.
Οι ιδιες ικανοτητες που βοηθανε τον ανθρωπο να πλουτιζει, τον εμποδιζουν να ευχαριστιεται τα πλουτη του,γιατι η μεγαλη περιουσια ειναι μεγαλη σκλαβια.
Τα χρηματα απο μονα τους ειναι πραγματα αδιαφορα. Ο πλουτος και η φτωχια δειχνουν στον ανθρωπο τους διαφορους δρομους προς την αρετη.
Οσο για τη εξουσια που προσδιδουν:

εχεις μεγαλη εξουσια, αν κατεχεις τον εαυτο σου.

quote:

---

... "Αν θέλεις να σώσεις τη ψυχή σου δώρησε όλα σου τα υπάρχοντα στους φτωχούς και ακολούθησέ με", είπε ο Χριστός. Ας προσπαθήσουμε να καταλάβουμε το βάθος των λόγων του...

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

quote:

---

Αλλα αγοράζεις αγάπη την οποία δεν μπορείς να εισπράξεις απ τον συνανθρωπό σου..

---

Σύμφωνα λοιπόν με την Νεοκλασική Οικονομική Θεωρία αλλά και την Θεωρία των Παιγνίων, η ορθολογιστική συμπεριφορά είναι η επίτευξη του στόχου με κάθε μέσον, που στην συγκεκριμένη περίπτωση επιδιωκόμενος στόχος είναι το χρήμα. Για τον οικονομικό ορθολογισμό το μόνο που μετράει είναι το αποτέλεσμα δηλαδή ο πλουτισμός. Το χρήμα είναι η πρώτιστη επιδιωκόμενη αξία και όλες οι άλλες αξίες δεν αποτελούν σκοπούς αλλά μέσα για την επίτευξη του πρώτιστου σκοπού δηλαδή του πλουτισμού. Μέσα από αυτό το πρίσμα λοιπόν αξιολογούνται και όποιες ηθικές αξίες από τον ορθολογισμό, η χρησιμότητα των οποίων κρίνεται από το κατά πόσο συμβάλουν ως μέσα στην επίτευξη του σκοπού – δηλαδή του πλουτισμού. Στο ερώτημα π.χ. αν επιτρέπεται να λέει κάποιος ψέματα ή να αθετεί συμφωνίες η απάντηση που δίνει ο οικονομικός ορθολογισμός είναι, "ναι" εφόσον αυτό πρόκειται να σε ωφελήσει ή αλλιώς εφόσον αυτό συμφέρει. Σύμφωνα λοιπόν με τον ορθολογισμό η εξαπάτηση όχι μόνο δεν απαγορεύεται αλλά και επιβάλλεται εφόσον κριθεί ότι συμφέρει με βάση το προσωπικό όφελος.*

Αυτό λοιπόν που προσπάθησαν οι οικονομικές θεωρίες, ήταν να βασίσουν το πλάνο λειτουργίας των οικονομιών στην προϋπόθεση ότι, η φυσιολογική ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά είναι κατά βάση εγωιστική και ιδιοτελής. Όμως αυτό που τελικά πέτυχαν, ήταν να κατευθύνουν την συλλογική ανθρώπινη ψυχολογία ώστε να διαμορφωθεί ακριβώς έτσι, δηλαδή εγωιστική και ιδιοτελής. Στην ουσία όταν διαμορφώνεις τις κατάλληλες συνθήκες μπορείς να καλλιεργήσεις, να αναπτύξεις και ως εκ τούτου να επιβεβαιώσεις ότι θελήσεις. Καθώς λοιπόν τίθεντο σε εφαρμογή οι αρχές των οικονομικών θεωριών λειτούργησαν ως λίπασμα για την ανάπτυξη της συλλογικής ανθρώπινης ψυχολογίας και συμπεριφοράς προς την κατεύθυνση του εγωισμού και της ιδιοτέλειας.

Βέβαια με αυτόν τον συλλογισμό σε καμία περίπτωση δεν ισχυρίζομαι ότι ο εγωισμός και η ιδιοτέλεια δεν συνυπάρχουν στην ανθρώπινη φύση. Ούτε βέβαια ότι πριν την δημιουργία και την εφαρμογή των οικονομικών θεωριών ο κόσμος δεν λειτουργούσε με εγωισμό και ιδιοτέλεια. Όμως μέσα στην ανθρώπινη φύση συνυπάρχουν και άλλες ιδιότητες οι οποίες αγνοήθηκαν από τις οικονομικές θεωρίες, όπως η αυταπάρνηση, ο αλτρουισμός, η γενναιοδωρία. Όπως ο κάθε είδους σπόρος χρειάζεται το κατάλληλο έδαφος και τις κατάλληλες συνθήκες για να ευδοκιμήσει και να αναπτυχθεί, έτσι και οι ανθρώπινες ιδιότητες χρειάζονται τις κατάλληλες συνθήκες για να αναπτυχθούνε. Και είναι γεγονός όπως φαίνεται ότι οι οικονομικές θεωρίες δεν συνέβαλαν, ούτε είχαν σκοπό στην δημιουργία μιας κοινωνίας όπου θα είχαν πρώτιστη θέση οι ηθικές αρχές και η ευημερία του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου.

Από την άλλη μεριά μπορεί να ρωτήσει κάποιος αν υποθέσουμε ότι θα καλλιεργηθεί ένα κλίμα αλτρουισμού στην αγορά, τι θα γίνει με το ατομικό συμφέρον του κάθε ατόμου; Όπως είδαμε σύμφωνα με την νεοκλασική θεωρία το ατομικό συμφέρον έρχεται πρώτο. Δεν θα διαφωνήσω, όμως θα προσδιορίσω το ατομικό συμφέρον με άλλη βάση, ότι δηλαδή το ατομικό συμφέρον του καθενός είναι ένα -ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ. Στην αντίθετη περίπτωση, είναι σαν να παίζουμε σε ένα ομαδικό παιχνίδι π.χ. ποδόσφαιρο και ο κάθε παίχτης κοιτάζει το ατομικό του συμφέρον και όχι το συμφέρον της ομάδας. Εάν ο κάθε ένας κάνει ατομικές προσπάθειες χωρίς να έχει ως πρώτιστο στόχο το καλό της ομάδας ενδεχομένως μπορεί να σκοράρει, τελικά όμως δεν έχει συμβάλει στην συνεργασία της ομάδας ώστε να αποδώσει τα μέγιστα και τελικά χάνει όλη η ομάδα. Εκτός όμως από ομαδική ήττα δεν είναι και μια προσωπική για τον κάθε έναν ατομικά; Ποιό τελικά το όφελος των επιτυχημένων ανθρώπινων μονάδων σε ένα σύστημα που εκφυλίζεται και καταρρέει συλλογικά;

Η εκπαίδευση που λαβαίνουμε βασίζεται στην θεώρηση ότι η ευτυχία, η ευημερία, η καταξίωση, έρχονται μέσα από την ικανότητα αποδοχής και προσαρμογής μας στους κανόνες του οικονομικού παιχνιδιού και τον συνεχή και σκληρό ανταγωνιστικό αγώνα. Η αλήθεια είναι διαφορετική. Η ευημερία πρέπει να είναι δεδομένη και αναφαίρετη από την στιγμή της γέννησης του ανθρώπου και καθ’ όλη την διάρκεια της ύπαρξης του. Είναι εγγενές δικαίωμα του ανθρώπου να ευημερεί, άσχετα με τις ασχολίες του ή την καταγωγή του.

Λένε ότι ο πλούτος έχει μεγάλη δύναμη. Πραγματικά έχει μεγάλη δύναμη, καθώς πετυχαίνει να κάνει ακόμη και αυτούς που τον κατέχουν να είναι δέσμιοι του και να μην αντιλαμβάνονται ότι ο σκοπός της ύπαρξης μας δεν είναι να συσσωρεύουμε πλούτο, αδιαφορώντας για ηθικές και πνευματικές αξίες, αδιαφορώντας ακόμα και για τον πλανήτη στον οποίο ζούμε, αλλά ο σκοπός της ύπαρξης μας είναι να ζούμε ποιοτική ζωή, συμβάλλοντας στην οικοδόμηση μιας ποιοτικής κοινωνίας, με ποιοτικούς ανθρώπους και να παραδώσουμε τον κόσμο στην επόμενη γενιά η οποία προέρχεται από τα σπλάχνα μας, καλύτερο από ότι τον βρήκαμε.

Ας μην μας διαφεύγει η ουσία και ο σκοπός της ζωής μας και αυτός δεν είναι να συσσωρεύουμε χρήμα. Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη είναι προορισμένη από τον Θεό για να ζήσει μία πλήρη και επιτυχημένη ζωή. Δεν υπάρχουν αποτυχημένοι άνθρωποι. Ζούμε σε ένα σύστημα το οποίο δημιουργεί αποτυχημένους ανθρώπους επειδή το ίδιο είναι αποτυχημένο. Ας μην περιμένουμε για τον μεταθανάτιο παράδεισο ενώ ταυτόχρονα ζούμε σε μια επίγεια κόλαση και συμβάλουμε στην συντήρηση της. Ο πλανήτης στον οποίο ήρθαμε σε ύπαρξη μπορεί να θρέψει και να ευχαριστήσει εμάς και άλλους τόσους. Η προσωπική μας ευτυχία δεν περνάει μέσα από την δυστυχία και την εξαθλίωση των συνανθρώπων μας. Αντίθετα η συλλογική επιτυχία θα συμβάλει τα μέγιστα στην προσωπική μας επιτυχία και ικανοποίηση στην ζωή μας. Ένα οικονομικοκοινωνικό σύστημα χωρίς ηθικές και πνευματικές αρχές δεν αρμόζει σε ανθρώπους που θέλουν να λέγονται πολιτισμένοι.

quote:

---

Από την άλλη μεριά μπορεί να ρωτήσει κάποιος αν υποθέσουμε ότι θα καλλιεργηθεί ένα κλίμα αλτρουισμού στην αγορά, τι θα γίνει με το ατομικό συμφέρον του κάθε ατόμου; Όπως είδαμε σύμφωνα με την νεοκλασική θεωρία το ατομικό συμφέρον έρχεται πρώτο. Δεν θα διαφωνήσω, όμως θα προσδιορίσω το ατομικό συμφέρον με άλλη βάση, ότι δηλαδή το ατομικό συμφέρον του καθενός είναι ένα -ΤΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ.

---

Ε.Τ

quote:

---

Τίποτα το ιδιαίτερο βρε....με κομπιούτερ ασχολούμαι.....

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

quote:

---

Κανεις δεν φαινεται να εχει τη θεληση.

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

quote:

---

Είναι τόσο απλό, αν υπάρχει αγάπη μεταξύ των ανθρώπων το χρήμα αχρηστέυεται. Ποτέ το χρήμα δεν ήταν κάτι το αρνητικό...

---

Μῆνιν ἄειδε θεὰ...

Η σημερινή χρηματοπιστωτική κρίση ανέδειξε, ανάμεσα στα άλλα, τον επιζήμιο ρόλο εκείνων των τραπεζών που συμμετείχαν σε ένα καταστροφικό κερδοσκοπικό όργιο. Ενας οικονομολόγος από το Μπαγκλαντές, ο Μοχάμαντ Γιούνους, έχει αντίθετα καταδείξει ότι οι τράπεζες μπορούν να παίξουν έναν πολύ διαφορετικό κοινωνικό ρόλο.Ο Γιούνους, ο δημιουργός της Grameen Bank, της τράπεζας των φτωχών, έδωσε στην εφημερίδα «Il Manifesto» τη συνέντευξη που ακολουθεί:

- Υποστηρίξατε κάποτε ότι «η επέκταση της τραπεζικής πίστης στους φτωχούς αποτέλεσε επαναστατικό βήμα».

«Κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσαμε να το συγκρίνουμε με τις προσπάθειες που έκαναν οι άνθρωποι για να πετάξουν. Οταν η ανθρώπινη ύπαρξη κατόρθωσε τελικά να υπερνικήσει την αντίσταση που της αντιπαρέθετε η δύναμη της βαρύτητας, πραγματοποίησε μιαν επαναστατική πράξη και, με τον ίδιο τρόπο, αυτό που έκανε η μικροπίστωση ήταν να μας απελευθερώσει από το βάρος της εγγύησης. Προηγουμένως, πράγματι, στο τραπεζικό σύστημα θεωρούσαν αδύνατο να παραχωρούν πιστώσεις χωρίς εγγυήσεις, ενώ εμείς θελήσαμε να δημιουργήσουμε ένα σύστημα που δεν θα εξαρτάται από αυτές. Απαρνούμενοι την εγγύηση μπορέσαμε να φτάσουμε ακόμα και τους ζητιάνους και ταυτόχρονα καταργήσαμε τη μεσολάβηση των δικηγόρων. Ολα αυτά κατέστησαν την τράπεζα ελεύθερη να πηγαίνει όπου θέλει και να φτάνει στα πρόσωπα που επιθυμεί να χρηματοδοτήσει. Θελήσαμε να καταδείξουμε ότι αντίθετα με τη συμπεριφορά των συμβατικών τραπεζών, οι οποίες αρνούνται την πίστωση σε περισσότερους από τα δύο τρίτα του παγκόσμιου πληθυσμού, το τραπεζικό σύστημα μπορεί να τους περιλαμβάνει όλους».

- Εχετε πει συχνά ότι η φτώχεια είναι «μια τεχνητή επιβολή που δημιουργήθηκε από το σύστημα». Κι ωστόσο -είναι πάντα δικά σας λόγια- «το σύστημα ενεργεί εναντίον του εαυτού του». Μπορείτε να μας το εξηγήσετε καλύτερα;

«Ολες οι ανθρώπινες υπάρξεις είναι προικισμένες με απεριόριστες δυνατότητες. Ακόμη και οι πιο φτωχοί. Αυτοί οι τελευταίοι όμως δεν είχαν την ευκαιρία να τις ανακαλύψουν και ακριβώς γι' αυτό έγιναν φτωχοί. Οσο για τις δυνατότητες, δεν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα σε εκείνους που ζουν στο δρόμο και τους πετυχημένους επιχειρηματίες. Οι πρώτοι δεν ανακάλυψαν τις δυνατότητές τους, ενώ οι δεύτεροι τις ανακάλυψαν. Από την άλλη μεριά, το ότι οι πρώτοι δεν τα κατάφεραν δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αποδώσουμε σε δική τους ευθύνη, επειδή το σύστημα είναι αυτό που δεν επιτρέπει σε όλους να καλλιεργούν τις δυνατότητές τους. Από δω πηγάζει η αναγκαιότητα να δημιουργήσουμε ένα ευνοϊκό περιβάλλον, στο οποίο όλοι να κατορθώνουν να αξιοποιούν τις δυνατότητές τους. Τα χρήματα επομένως μπορούν να γίνουν ένα εργαλείο για την εξερεύνηση των δυνατοτήτων τους και η μικροπίστωση μπορεί να γίνει αντιληπτή τόσο ως ένα σύστημα χρηματοδότησης όσο και ως ένα κίνημα που αποβλέπει στο να οικοδομήσει ένα περιβάλλον, στο οποίο να μπορεί κανείς να ανακαλύπτει το ταλέντο του και να επωμίζεται έτσι την επιμέλεια του εαυτού του».

- Το 2006 ήσασταν ο πρώτος οικονομολόγος που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ για την ειρήνη. Γιατί το κίνημα της μικροπίστωσης είναι μια δύναμη ειρήνης;

«Με εκείνη την επιλογή έστειλαν στον κόσμο ένα πολύ ισχυρό μήνυμα: την ιδέα ότι η φτώχεια είναι μια απειλή για την ειρήνη. Από τη μεριά μου θέλησα να υπογραμμίσω ότι η φτώχεια είναι ένα γόνιμο έδαφος για τη βία, γιατί όσο μεγαλύτερη είναι η φτώχεια στην οποία ζει κανείς τόσο μεγαλύτερη είναι η απογοήτευση που συσσωρεύεται και που θα μπορούσε να γίνει καταστροφική. Προκειμένου να μπορέσουν να αυξηθούν οι πιθανότητες για την ειρήνη πρέπει επομένως να μειωθεί η φτώχεια. Εκείνοι που δεν κατορθώνουν να δουν το δεσμό για τον οποίο μιλώ, αναρωτιούνται τι σχέση έχει η φτώχεια με την ειρήνη. Γι' αυτούς η ειρήνη σημαίνει απλώς απουσία πολέμου. Η ειρήνη όμως δεν είναι μόνον η απουσία ένοπλων συγκρούσεων, αλλά είναι κάθε τόπος στον οποίο δεν καλλιεργείται η συνήθεια να βλέπουμε στους άλλους τους εχθρούς ή τους αντιπάλους που πρέπει να καταστρέψουμε.

»Πάντοτε θεωρούσα ότι όλα τα προβλήματα πηγάζουν από τον τρόπο με τον οποίο διατυπώθηκαν οι οικονομικές θεωρίες. Η ερμηνεία της ανθρώπινης ύπαρξης που προτάθηκε από την καπιταλιστική θεωρία είναι πολύ περιορισμένη, επειδή οι άνθρωποι δεν είναι μηχανές που φτιάχτηκαν για να βγάζουν χρήματα, αλλά όντα προικισμένα με περισσότερες διαστάσεις, έτοιμα να θυσιαστούν και να στρέψουν ένα μέρος της δραστηριότητάς τους προς την επίλυση των προβλημάτων των άλλων. Προκειμένου ο πολυδιάστατος χαρακτήρας της ανθρώπινης ύπαρξης να εισαχθεί στον κόσμο των επιχειρήσεων, πρέπει να σκεφτούμε γύρω από τουλάχιστον δύο διακριτές μορφές επιχείρησης: μια που αποβλέπει μόνον στο να βγάζει χρήματα και μιαν άλλη που αποβλέπει στο να κάνει καλό χωρίς να θέλει να αντλήσει προσωπικά οφέλη. Στον πρώτο τύπο επιχείρησης όλα είναι για τον εαυτό μας και τίποτα για τους άλλους. Στον δεύτερο, αντίθετα, όλα είναι για τους άλλους και τίποτα για τον εαυτό μας. Εισάγοντας την κοινωνική επιχείρηση στο θεωρητικό πεδίο, τα πρόσωπα θα έχουν τελικά την ευκαιρία να επιλέξουν το αν και το πώς θα κατανείμουν τους πόρους τους και το ενδιαφέρον τους. Στην τωρινή κατάσταση, αντίθετα, δεν υπάρχουν επιλογές.

»Οι παραδοσιακές οικονομικές θεωρίες έδωσαν στον άνθρωπο ένα μόνο τύπο γυαλιών, με τα οποία βλέπει τον κόσμο μόνον από το πρίσμα της μεγιστοποίησης του κέρδους. Θεωρώ αναγκαίο να έχουμε τη δυνατότητα να βγάζουμε αυτά τα γυαλιά και να βάζουμε τα γυαλιά της κοινωνικής επιχείρησης».

http://www.enet.gr/online/online_text/c=113,dt=19.10.2008,id=72822544

Σκέψου ότι ζεις σε μια γειτονιά παλαιού τύπου. Από αυτές που βλέπεις στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, ας πούμε -Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο φάση. Έχεις τώρα σ´αυτή τη γειτονιά ένα μπακάλικο -το αφεντικό του μαγαζιού, κωλόχοντρος αντιπαθέστατος αλλά αναγκαίος επειδή φέρνει τα πάντα, παστέλια, μαντολάτα, απορρυπαντικά, τρόφιμα, τσιγάρα -διαθέτει και τηλέφωνο «δια το κοινόν». Έχει και υπαλλήλους διάφορους ο χοντρός -βάλτους κι αυτούς στην ιστορία. Τι κάνει λοιπόν ο χοντρός;
Αγοράζει κοψοχρονιά και πουλάει σε τσιμπημένες τιμές, κλέβει και στο ζύγι -κονομάει γενικώς. Και όσο κονομάει, τόσο αγοράζει κι όσο αγοράζει, τόσο πουλάει όλο κι ακριβότερα -κονομάει χοντρικώς. Πουλώντας λιανικώς.
Έχει φτιάξει τώρα ο χοντρός ένα κομπόδεμα μεγαλύτερο από τη μπάκα του. Τι να το κάνει; Οι τράπεζες δε δίνουν καλά επιτόκια, με τοκογλυφίες δε θέλει να μπλέκει καθότι επίφοβα πράγματα, για την πάρτη του δε γουστάρει να ξοδέψει επειδή τυγχάνει ολιγαρκής καρμίρης ο χοντρός -σκέφτεται λοιπόν, σπάει την κεφάλα του, τι να το κάνει το μπαγιόκο. «Ρε δεν ανοίγω ακόμα ένα μπακάλικο -να κονομάω από δυο πάντες;» λέει στο τέλος.
Τώρα υπάρχουν δυο μπακάλικα στη γειτονιά, μόνο που οι τιμές δεν πέφτουν (μαλάκας είναι ο χοντρός να τις ρίξει; αφού μόνος του κάνει παιχνίδι), αντιθέτως, λόγω εξόδων της αναπτυσσόμενης επιχείρησης (του χοντρού), οι τιμές ανεβαίνουν. Τι γίνεται μετά;
Τι να γίνει; Μεροκαματιάρηδες οι άνθρωποι της γειτονιάς, δεν διαθέτουν κανένα μηχάνημα να κόβει αβέρτα χρήματα -οπότε δεν μπορούν πλέον να αγοράσουν τα εμπορεύματα του χοντρού. Πέφτουν τα έσοδα ανεβαίνουν τα έξοδα -τρελαίνεται ο χοντρός! Τι θ´ απογίνει; Αποφασίζει να ανοίξει μπλοκάκι με βερεσέδια, καλύτερα να του χρωστάνε παρά να σαπίζει το εμπόρευμα στα ράφια. Αναθαρρεύουν λοιπόν οι μεροκαματιάρηδες της γειτονιάς κι αρχίζουν να ψωνίζουν όλο και περισσότερα με βερεσέ -το μπλοκάκι του χοντρού γίνεται κανονικός τηλεφωνικός κατάλογος.
Ξυπνάει, που λες, ένα πρωί ο χοντρός μέσα στον ιδρώτα. «Ρε τι γίνεται εδώ;
Έχω καταντήσει να μου χρωστάνε μέχρι και τα καναρίνια το καναβούρι τους -που θα πάει αυτή η κατάσταση; Δεν έκανα καλά να ξανοιχτώ τόσο πολύ -άσε που ψυλλιάζομαι ότι οι μπαταξήδες της γειτονιάς δεν θα έχουν να με ξεχρεώσουν στον αιώνα τον άπαντα». Τι σκαρφίζεται λοιπόν ο πούστης ο χοντρός; Πάει στον γερο-τσιφούτη της γειτονίας, τον σιχαμερό που δανείζει με τόκους δέκα φορές πάνω από το νόμιμο. «Γερο-Λαδά αδερφέ μου, σώσε με!» παρακαλάει ο χοντρός.

«Ξανοίχτηκα με τα βερεσέδια -κάνε κάτι να έρθω στα ίσα μου γιατί οι προμηθευτές πιέζουν κι εγώ μόνο το μπλοκάκι έχω!» Ο τσιφούτης την έχει από καιρό ανθιστεί τη φτιάξη, καθότι παλιά πουτάνα στην οικονομική ανάλυση. Αγοράζει λοιπόν το μπλοκάκι του χοντρού (κοψοχρονιά φυσικά) και όλα μέλι-γάλα.
Τώρα, αυτό το μπλοκάκι με τα βερεσέδια πρέπει κάπως να κλείσει -αλλά ο τσιφούτης είναι λεπτοκαμωμένο άτομο, καχεκτικό και φιλάσθενο ας πούμε. Φωνάζει λοιπόν κάτι καλόπαιδα της γειτονιάς, με πτυχία και περγαμηνές από τα καλύτερα Σωφρονιστικά Ιδρύματα της χώρας και τους ξηγιέται. «Φέρτε μου τα φράγκα κι από ότι μαζεύετε, 2% δικά σας». Ξαμολιούνται τα παιδιά, απειλούν, δέρνουν, σπάνε -κάτι μαζεύουν. Φτιάχνει την πρώτη μπάζα ο τσιφούτης αλλά είναι ακόμα παθητικός. Το μπλοκάκι ούτε που αδυνάτισε καθόλου, τετράπαχο παραμένει.
Πάει λοιπόν στα δικαστήρια και τις αστυνομίες. «Βοηθήστε με καλοί μου άνθρωποι, φτωχός είμαι, το κομπόδεμά μου δάνεισα και τώρα δε με πληρώνουν επειδής είμαι γέρος κι ανήμπορος!» Φιλότιμοι οι σταυρωτήδες κάνουνε μια έτσι και ξεσπιτώνουν ένα κάρο κόσμο, αφού οι έρημοι οι άνθρωποι δεν έχουν να πληρώσουν.
Κάθεται τώρα ο τσιφούτης και ξαναμετράει. Τι πήρε; Λίγα λεφτά και μπόλικα χαμόσπιτα. Ούτε καν τα χρήματα που έδωσε στον χοντρό μπακάλη δεν έπιασε, τραβάει τις αραιές τρίχες που του έχουν απομείνει ο τσιφούτης. «Πως την πάτησα με τον κανάγια! Που, ακόμα και σκλάβους να τους πουλήσω όσους είναι εδώ μέσα στο μπλοκάκι -τα λεφτά μου δεν θα τα βγάλω!»
Από την άλλη πλευρά ο μπακάλης έχει πέσει στα μαύρα πανιά. Γιατί όσα του έδωσε ο τσιφούτης δε φτάνουν ούτε για «ζήτω» -έχει ξανοιχτεί πολύ, έχει τιγκάρει τις αποθήκες σε εμπόρευμα, χρωστάει στους προμηθευτές και ο κόσμος δεν περνάει να ψωνίσει ούτε λουμίνια για το καντήλι. Πώς να περάσουν; Αφού δεν τους έχει μείνει ούτε κεραμίδι να βάλουν πάνω από το χάλι τους, να μην τους βλέπουν τα σύννεφα και τους φτύνουν καταιγιστικά, που λέει ο λόγος. Αρχίζει λοιπόν τις απολύσεις ο μπακάλης -την πληρώνουν οι μπακαλόγατοι και το παράρτημα ειδών μπακαλικής, μπας και σωθεί η επιχείρηση.
Έχουμε τώρα έναν τσιφούτη στα πρόθυρα αυτοκτονίας, έναν μπακάλη στα
πρόθυρα εμφράγματος και τους μεροκαματιάρηδες δυο-τρία χιλιόμετρα βαθύτερα από τα πρόθυρα, στα υστερόθυρα, Καθαρτηρίου και Κολάσεως γωνία, για την ακρίβεια. «Το νου σας τυριά, θα σας φαν´οι βλάχοι!» που λέει κι ο φιλόσοφος.
Επειδή όμως τέτοια πράγματα δεν πρέπει να συμβαίνουν σε μια ευυπόληπτη κοινωνία, παρεμβαίνει το κράτος, να βάλει τάξη.

Γιατί άνευ τσιφούτη δεν κινείται το χρήμα, άνευ μπακάλη δεν εισάγονται φουά γκρα και άνευ μεροκαματιάρηδων δεν εισπράττονται φόροι για να αγοραστεί το φουά γκρα -με νιώθεις;
Ερώτηση: τι πρέπει να κάνει το κράτος στη συγκεκριμένη περίπτωση; Τι μέτρα πρέπει να πάρει; Απαντήστε και εισπράττετε την βάσην ας πούμε, με ολίγη από μπούτι εισπράττετε και το δίπλωμα οικονομολόγου να το 'χετε, να πορεύεστε στους χαλεπούς καιρούς.
Απαντήσεις που δώθηκαν από τυχάρπαστους φωστήρες της μπακαλικής:
1) Μειώνει τους φόρους το κράτος, οπότε περισσεύουν χρήματα στους
φτωχομπινέδες και ξεχρεώνουν το μπακάλη και τον τσιφούτη.
Σχόλιο: Αγαπητό μου παιδί, μάλλον διαβάζεις πολλές ιστορίες του Έκτορος
Μαλό και της Μυρτώς Κοντοβά -δεν εξηγείται αλλιώς τόση απλοϊκότης!
Και τι είναι ρε το κράτος που θα μειώσει τους φόρους; Σύλλογος προστασίας αναξιοπαθούντων μισθωτών; Πως θα ζήσει το κράτος; Εδώ αυτά που παίρνει και δεν του φτάνουν -εσύ προτείνεις μείωση; Άσε που, αν περισσέψουν λεφτά στους φτωχοί, σιγά μην πάνε να ξεχρεώσουν! Θα αγοράσουν ένα κάρο μαλακίες και θα βρεθούν ακόμα πιο χρεωμένοι -έτσι όπως ακριβώς κάνουν τα τελευταία χρόνια! Ξαναπέρνα το Σεπτέμβρη με τον κηδεμόνα σου αγαπητό μου παιδί.
2) Ξεχρεώνει το κράτος τα χρωστούμενα από την τσέπη του και τα κρατάει
λίγα-λίγα από τα μισθά των φτωχώνε. Σχόλιο: Από τον προηγούμενο αντέγραψες και άλλαξες λίγο το συμπέρασμα για να μη σε πάρουν είδηση; Ρε πανίβλακα, αφού και το κράτος από τον τσιφούτη δανείζεται, πού θα βρει λεφτά να τον ξεχρεώσει; Ξαναπέρνα τον Σεπτέμβρη χωρίς τον κηδεμόνα σου, έτσι κι αλλιώς θα ξανακοπείς λόγω αντιγραφής.
3) Αφήνει το κράτος τον τσιφούτη και τον χοντρό να ψοφήσουν επειδή κάνανε
μαλακίες και ανοίγει ένα δικό του μπακάλικο μαζί με μια κρατική τσιφουτερί για να βολευτεί ο κοσμάκης. Σχόλιο: Κατ' αρχάς η γλώσσα που χρησιμοποιείς δεν ταιριάζει σε επιστήμονα παύλα άνθρωπο. Κατά δεύτερον, αν ψοφήσει το κεφάλαιο ποιος θα χρηματοδοτεί τους βουλευτές να βουλεύονται και τους υπουργούς να υποεργάζονται; Κατά τρίτον, είσαι παλιοκομμούνι και η ιστορία σε έχει καταδικάσει στο πυρ το εξώτερον! Ξαναπέρνα το Σεπτέμβρη που θα έχει τελειώσει η τουριστική περίοδος και θα ξαναλειτουργήσουμε τη Μακρόνησος, να δούμε τι θα κάνουμε με σένα.
4) Αγοράζει το κράτος ένα ολοκαίνουργο τεφτέρι, λευκό σαν αθώα περιστερά
και το δίνει στον χοντρό. Δίνει κι ένα στον τσιφούτη για να μη γκρινιάζει.
Και τους λέει «μην ανησυχείτε, εγώ είμαι εδώ -γράψτε κατά βούληση,
εγγυώμαι εγώ τα λεφτά σας». Σχόλιο: Να συλληφθεί πάραυτα ο γράψας την παραπάνω τούφα και να του απαγγελθούν επιτόπου κατηγορίες περιύβρισης αρχής, παρακώλυσης συγκοινωνιών, σύστασης συμμορίας καθώς και κατανάλωσης ψυχότροπων ουσιών εν ώρα μαθήματος. Σύμφωνοι;

Στο ξεκίνημα της παγκόσμιας κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, σύμπασα η ανθρωπότης προσκύνησε τον προφήτη Γκόρντον Μπράουν που είχε την έμπνευση να «δανείσει» χρήματα στις τράπεζες, βάζοντας πόδι στους διοικητικούς τους μηχανισμούς, προκειμένου να εκτονωθεί η κρίση. Αυτό έγινε στην Αγγλία και οι ηγέτες των υπόλοιπων χωρών έσπευσαν να κάνουν το ίδιο.
Σήμερα όλο και περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες μπερδεύονται στο άκουσμα του παραπάνω ονόματος. Η συνήθης αντίδραση είναι του στυλ «Μπράουν; Άι θινκ χι ιζ εν οβερεστιμέιτεντ πλέιερ -ΑΕΚ Αθενς σουντ νοτ ρινιού χις κόντρακτ! Παντελής Μπράουν ιζ φορ δε μπάζα άι τελ γιου». Κοντολογίς, όλο και περισσότεροι θέλουν να ξεχάσουν τη μαλακία του Γκόρντονα του Καφέ. Γιατί;
Διότι το πρόβλημα ήταν το πλεόνασμα παραγωγής που κυκλοφόρησε στην αγορά και η οικονομική αδυναμία των καταναλωτών να το απορροφήσουν. Πράγμα το οποίο οδήγησε στην κυκλοφορία πλασματικού χρήματος μέσω του υπερδανεισμού. Που με τη σειρά του οδήγησε σε κατάρρευση των αγορών εφόσον το πλασματικό χρήμα δεν μπορεί με τίποτα να γίνει πραγματικό. Όταν έρχεσαι εσύ και λες ότι θα ρίξεις ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΛΑΣΜΑΤΙΚΟ ΧΡΗΜΑ, για να διορθώσεις την κατάσταση -είσαι, το λιγότερο, μαστουρωμένος! Για περισσότερες πληροφορίες ξαναδιάβασε την απάντηση νο.4.
Μάλιστα ο δικός μας οικονομικός κεφάλας δεν άντεξε και το έσκασε το
παραμύθι σε συνέντευξη τύπου. «Δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια που θα δώσουμε για την στήριξη των τραπεζών, απλώς θα εγγυηθούμε την χρηματοπιστωτική επάρκεια για να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη», έτσι ακριβώς όπως στο λέω το είπε ο άνθρωπος! Μα φυσικά και δεν είναι πραγματικά τα κεφάλαια κύριέ Παραλογοσκούφη μου!
Εσείς μέχρι χτες δανειζόσασταν από τις τράπεζες εκδίδοντας ομόλογα για να καλύψετε τους προϋπολογισμούς σας (το επιτρεπτό ετήσιο έλλειμμα στην Ε.Ε. είναι 3%, πράγμα που σημαίνει ότι κάθε χρόνο τα κράτη-μέλη πρέπει να δανείζονται χρήματα για να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες τους) -τώρα πως βρεθήκατε να δανείζετε τις τράπεζες; Τσου ρε λάκηδες!
Ξεκαθαρίζω -η λύση που προωθείται από τις κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων χωρών για την αντιμετώπιση της κρίσης μοιάζει με συνταγή αλμπάνη γιατρού για την αντιμετώπιση του καρκίνου. «Από πού να πάρω αυτά τα φάρμακα γιατρέ μου;» «Μα δεν χρειάζεται να πάρετε τα φάρμακα αγαπητέ! Αρκεί να φάτε το χαρτί της συνταγής και θα γίνετε σίγουρα καλά!»
Ξεκαθαρίζω -μέχρι να ρεφάρει η αγορά τη χασούρα της, μέχρι δηλαδή να αντιμετωπίσουν τη ζημιά από το πλασματικό χρήμα, θα περάσουν πολλές αναποτελεσματικές νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου ακόμα και μέρα-μεσημέρι.
Άρχισαν ήδη να κλείνουν τα παραρτήματά τους οι αυτοκινητοβιομηχανίες, θα ακολουθήσουν εταιρείες ειδών εικόνας-ήχου, κινηματογραφικά στούντιο, εταιρείες παροχής υπηρεσιών και ειδών ψυχαγωγίας και αναψυχής, τουριστικά καταλύματα. Με λίγα λόγια, η πολυτέλεια θα φάει πρώτη χώμα.
Ξεκαθαρίζω -άνθρωποι θα μείνουν στο δρόμο, προγράμματα ανεργίας θα αποτύχουν να καλύψουν τις ανάγκες τους και η αγορά θα υπολειτουργεί χειροτερεύοντας συνεχώς την κατάσταση.
Ξεκαθαρίζω -αυτή τη φάση οι γραμματιζούμενοι τη λένε «ύφεση». Και κουβαλάει στασιμοπληθωρισμό (υψηλό πληθωρισμό που δεν πέφτει με τίποτα), συνεχώς αυξανόμενη ανεργία, μείωση των παραγωγικών διαδικασιών μέχρι τη στιγμή που .
Που;
Δεν θα αναλύσω το μαρξιστικό σενάριο, όπου το σύστημα καταρρέει μέσα στις αντιφάσεις του. Ξέρεις γιατί; Επειδή αυτό είναι το ΑΙΣΙΟΔΟΞΟ σενάριο. Θα σου πω όμως για την άλλη προοπτική, αυτή που διδάσκονται οι οικονομολόγοι στο μάθημα της οικονομικής θεωρίας -όταν μελετάνε τα νεώτερα οικονομικά μοντέλα.
Για να ξεπεραστεί η ύφεση, έχει αποδειχτεί από την ιστορική εμπειρία ότι θα πρέπει να επέλθει ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΜΗΧΑΝΙΣΜΩΝ.
Μόνο έτσι θα μειωθεί το αγοραστικό κοινό παράλληλα με τη (σε μεγαλύτερο βαθμό) μείωση της προσφοράς αγαθών και υπηρεσιών και μόνο με αυτόν τον τρόπο θα οδηγηθούμε σε αύξηση της αγοραστικής ικανότητας και, ακολούθως, αύξηση των τιμών. Μαγικό, έτσι;
Τι σημαίνει όμως «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών»;

Παραγωγικοί μηχανισμοί είναι οι εργαζόμενοι και τα μέσα παραγωγής (μηχανήματα, κτίρια κ.λ.π.) -να το ξεκαθαρίσω αυτό. Και πως καταστρέφονται; Πανεύκολα! Οι άνθρωποι-εργαζόμενοι σκοτώνονται μαζικά σε πεδία μαχών, τα εργοστάσια βομβαρδίζονται, οι οδικές αρτηρίες μεταφοράς εμπορευμάτων ανατινάζονται, η αεροπορία και το ναυτικό χρησιμοποιούνται για τη διεξαγωγή εχθροπραξιών .
Χρειάζεται να σου πω κι άλλα για να καταλάβεις ότι η «καταστροφή μέρους των παραγωγικών μηχανισμών» συνεπάγεται πόλεμο; Παγκόσμιο κατά προτίμηση, να μην κάνουμε διπλές και τρίδιπλες δουλειές -να ξεμπερδεύουμε με τη μία.
Ο μπακάλης δεν θα πάει στον πόλεμο γιατί έχει πλατυποδία, ο γερο-τσιφούτης επίσης δεν θα πάει, λόγω ηλικίας. Αλλά θα είναι εδώ όταν εσύ δεν θα γυρίσεις για να συνεχίσουν τις δουλειές τους με καλύτερες συνθήκες και έχοντας σβήσει τις συνέπειες των βλακωδών ενέργειών τους. Ο Καφές Γκόρντον δεν θα πάει στον πόλεμο λόγω στραβισμού, ο Σαρκοζί δεν θα πάει επειδή είναι προστάτης οικογενείας, η Μέρκελ θα το παίξει γυναίκα και δεν θα καταταγεί, ο Αμερικάνος Πρόεδρος δεν θα πάει επίσης -επειδή εκεί η θητεία είναι προαιρετική.

Θα μείνουν πίσω να περιμένουν εσένα, να τους διευκολύνεις ψοφώντας σε κάποιον βομβαρδισμένο κωλότοπο για χάρη της σημαίας.

Της δικής τους σημαίας -όχι της δικής σου, εσύ άλλωστε δεν έχεις. Επειδή και τη σημαία σου με υπερχρεωμένη πιστωτική την αγόρασες.

Κορόϊδο

http://video.google.com/videoplay?docid=-7492068823950286254&ei=DlluSbeKKYrojgKp5vC7BQ&q=zeitgeist+addendum+greek+subtitles&hl=en

quote:

---

Τίποτα το ιδιαίτερο βρε....με κομπιούτερ ασχολούμαι.....

---

http://oliveoil.homedns.org

quote:

---

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr