Ο τρόπος με τον οποίο είναι γραμμένη αυτή η κοσμοθεωρία είναι ιδιόμορφος για δύο βασικούς λόγους: ο πρώτος είναι, γιατί εξετάζεται ο άνθρωπος πάντα σε σχέση με την εξουσία. Αντικείμενο μελέτης είναι ο άνθρωπος και το πρόβλημα είναι η εξουσία που τον κάνει δούλο. Περιγράφει πώς ο άνθρωπος, ο γεννημένος ελεύθερος, γίνεται δούλος. Το σύνολο των υπολοίπων απλά προκύπτουν. Επειδή υπάρχουν δούλοι, υπάρχει ανισότητα. Επειδή υπάρχει ανισότητα, υπάρχει αδικία και φτώχεια. Επειδή, τέλος, υπάρχει συγκεντρωμένος πλούτος, είναι θέμα χρόνου να εφευρεθούν οι διάφορες ψευδοθεωρίες, που προστατεύουν τα κεκτημένα. Το θέμα είναι να γίνει αντιληπτό, γιατί υπάρχουν δούλοι και πώς γεννιούνται. Είναι το ίδιο πράγμα, είτε αυτοί υπάρχουν λόγω εθνικισμού είτε κομμουνισμού είτε εξαιτίας οποιασδήποτε άλλης ιδεολογίας.

Ο δεύτερος λόγος έχει σχέση με τη φύση του ανθρώπου και τα χαρακτηριστικά που αυτός αναπτύσσει όταν ζει μέσα σ' άσχημες συνθήκες. Αιώνες τώρα πονηροί άνθρωποι υπόσχονται στους ανθρώπους ν' απολαύσουν αυτά που οι ίδιοι απολαμβάνουν σέρνοντάς τους σαν δούλους. Δημιουργούν πρότυπα που βάζουν σε πειρασμό τους ανθρώπους και τους μετατρέπουν σε δούλους. Όταν ο άνθρωπος μάθει να φέρεται σαν δούλος, μπορεί να ελέγχεται απόλυτα. Ο σύγχρονος άνθρωπος ζει σ' έναν κόσμο τρομερά σκληρό, του οποίου τ' αδιέξοδα δίνουν αξία στην κολακεία. Είναι άπειρα ταλαιπωρημένος για να δεχτεί και το βάρος μίας κρίσης, που όμως είναι απαραίτητη. Είναι αδύνατο σ' έναν κόσμο άσχημο κι επικίνδυνο να φταίνε μόνον οι λίγοι που φαίνονται κι όχι το σύνολο.
Μέσα από μία διαρκώς εξελισσόμενη πορεία, ξεκινάμε και καταλήγουμε στο ίδιο ακριβώς πράγμα: ο άνθρωπος χρειάζεται γνώση. Σήμερα η κατάσταση είναι εξαιρετικά σύνθετη και φαινομενικά ανίκητη γιατί οι "εκλεκτοί" δεν είναι πλέον ορατοί ως εχθροί και μπορούν να λειτουργούν εκ του ασφαλούς ως ευεργέτες. Οι άνθρωποι και πάλι ακολουθούν σαν τα πρόβατα, εφόσον δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει. Τίποτε απολύτως δεν έχει καταφέρει ο άνθρωπος σ' ό,τι αφορά την προσπάθειά του να ζει ελεύθερος. Οι ψευδοεκλεκτοί ελέγχουν τη γνώση και κάθε φορά που προκύπτει οτιδήποτε το οικειοποιούνται και το φέρνουν στα μέτρα τους. Οι δούλοι άνθρωποι πολεμούν μεταξύ τους κι όλοι είναι ικανοποιημένοι. Άνθρωποι με κοινά προβλήματα, που βιώνουν κοινές συνθήκες, αλληλομισούνται εξαιτίας κοσμοθεωριών που δε γνωρίζουν κι αφορούν τη λύση των προβλημάτων ενός κόσμου που δεν αντιλαμβάνονται.

Οι θεωρίες στο σύνολό τους, που έχουν κατά καιρούς αναπτυχθεί, είναι από γενέσεώς τους καταδικασμένες, γιατί διαμερισματοποιούν έναν ενιαίο χώρο. Δεν παίρνουν ως βάση τον άνθρωπο κι ως πρόβλημα την εξουσία που τον κάνει δούλο. Επιλέγουν ανάμεσα στους ανθρώπους συγκεκριμένες ομάδες. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι ελεύθερος μέσα στην οικογένειά του και να είναι δούλος μέσα στην κοινωνία και το αντίστροφο. Το πρόβλημα είναι κοινό, απλά οι αναλογίες αλλάζουν. Είναι αδύνατο σ' έναν κόσμο άσχημο κι επικίνδυνο να φταίνε μόνον οι λίγοι που φαίνονται κι όχι το σύνολο. Ακόμα κι ο πιο φτωχός κι ο πιο δυστυχισμένος έχει το μερίδιό του σ' αυτήν την ασχήμια. Το να κατηγορεί κάποιος τους πλούσιους ή τους κομμουνιστές, είναι εύκολο κι έχει ξαναγίνει. Το δύσκολο είναι να κατηγορεί τον άνθρωπο, που είναι δούλος, γιατί γρήγορα θα διαπιστώσει ότι πλησιάζει έναν καθρέφτη κι αυτό που πρόκειται ν' αντικρίσει, δε θα του αρέσει καθόλου.

Οι βασικές θέσεις και οι άμεσοι στόχοι της νέας ιδεολογίας έχουν ως εξής.

Ο υδροχοϊσμός, ως πρώτο και βασικό θεμέλιο της ιδεολογίας του, έχει την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι, ανεξαρτήτου χρώματος, θρησκείας, φυλής ή έθνους, είναι απόλυτα ίσοι μεταξύ τους και συγκληρονόμοι της ίδιας πανανθρώπινης κληρονομιάς. Το δεύτερο θεμέλιο είναι η πίστη και βέβαια η αντίστοιχη γνώση που αποδεικνύει ότι ο κάθε άνθρωπος δικαιούται και μπορεί πλέον να ζήσει πλούσια, γιατί υπάρχουν τα δεδομένα που κάτι τέτοιο το επιτρέπουν.

Ο υδροχοϊσμός επιδιώκει να κρατά αυστηρά ουδέτερη στάση απέναντι στη θρησκεία. Το μεγαλύτερο μέρος των εγκλημάτων, που διέπραξαν άνθρωποι εναντίον ανθρώπων, το διέπραξαν, έχοντας κάποιον "ιερό" σκοπό. Η πίστη των ανθρώπων στον Θεό, δεν θεωρείται απαραίτητη για τον υδροχοϊσμό. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει τον αθεϊσμό. Ο Υδροχόος έχει δική του άποψη περί Θεού, αλλά αυτήν την άποψη δεν προσπαθεί να την επιβάλλει σ' αυτούς που θα θελήσουν να υιοθετήσουν τη θεωρία του. Την εκθέτει στους πάντες για να την ελέγξουν κι αν το επιθυμούν να την υιοθετήσουν. Από εκεί και πέρα όμως δεν ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο. Δεν επιθυμεί να επιβάλει μία νέου τύπου θρησκεία και να κρίνει τους πάντες με βάση την πίστη αυτήν. Δεν κρίνει κανέναν και δεν διαχωρίζει τους ανθρώπους σε πιστούς ή άπιστους, σε "εκλεκτούς" ή μη.

Ο Υδροχόος αντιπροσωπεύει μία οργανωμένη ιδεολογία και στόχος του είναι ο επανασχεδιασμός του παγκοσμίου συστήματος με βάση τις δικές του αρχές και τους δικούς του νόμους. Ως ιδεολογία είναι διεθνιστική και άρα φιλική προς την έννοια της παγκοσμιοποίησης. Η διαφορά της με τη σημερινή ψευδοπαγκοσμιοποίηση είναι ότι υπηρετεί τον άνθρωπο και όχι τα οργανωμένα συμφέροντα των ισχυρών της Γης.

Είναι μία καθαρά καπιταλιστική ιδεολογία, που διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες ιδεολογίες που γνωρίζουμε σήμερα κι έχουν βρει εφαρμογή. Διαφοροποιείται από την κλασική καπιταλιστική χριστιανική αντίληψη, διαφοροποιείται από τη σοσιαλιστική αντίληψη και τέλος διαφοροποιείται και από την κομμουνιστική αντίληψη.

...Οι διάφορες θεωρίες που υπήρξαν, δίνοντας προτεραιότητα στους στόχους που είχαν επιλέξει οι δημιουργοί τους, εντοπίζουν τις διαφορές μεταξύ των ανθρώπων κι εκεί στηρίζονται. Ωθούν συγκεκριμένους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Να ενωθούν οι φτωχοί; Γιατί; Για να κλέψουν; Να ενωθούν οι πλούσιοι; Γιατί; Για να γίνουν ακόμα πλουσιότεροι; Ποια η διαφορά πλουσίου και φτωχού; Είναι κανένας ελεύθερος; Ο άνθρωπος προσκυνά την εξουσία για να διατηρήσει το εργοστάσιό του και προσκυνά για να εργαστεί σ' αυτό. Έχει καμία σημασία το ποιος προσκυνάει ποιον; Άνθρωποι με κοινά προβλήματα, που βιώνουν κοινές συνθήκες, αλληλομισούνται εξαιτίας κοσμοθεωριών που δε γνωρίζουν κι αφορούν τη λύση των προβλημάτων ενός κόσμου που δεν αντιλαμβάνονται.

Σ' αυτό το σημείο αποκαλύπτεται το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις. Οι άνθρωποι όχι μόνο δεν έχουν γνώση για να κρίνουν και κατά συνέπεια να δεχτούν ή ν' απορρίψουν λύσεις, αλλά δεν έχουν και γνώση ούτε της ουσίας των προβλημάτων τους. Αυτό σημαίνει ότι η δυστυχία και η φτώχεια αποκαλύπτουν μεν την ύπαρξη προβλήματος, αλλά δεν υπάρχει γνώση ούτε των αιτιών, που προκαλούν τ' αρνητικά φαινόμενα, ούτε των επιδιωκομένων στόχων. Η δυστυχία δεν είναι γνώση. Η δυστυχία είναι κάτι ανάλογο του πόνου. Το ότι πονά κάποιος δε σημαίνει ότι γνωρίζει και τι συμβαίνει. Το ότι πονά επί πολλά χρόνια δε σημαίνει ότι έχει εμπειρία κι επομένως τη δυνατότητα να συμβουλέψει τους ομοιοπαθείς.

Ποιος φταίει για τη δυστυχία ενός πλουσίου, όταν η φτώχεια δεν υπάρχει ως πρόβλημα; Ποιος φταίει για τη δυστυχία ενός φτωχού, όταν συνδυάζονται περισσότεροι παράγοντες; Ν' αγωνιστεί εναντίον της φτώχειας; Δεν ξεφεύγει αυτόματα από τη δυστυχία, γιατί, αν συνέβαινε αυτό, οι πλούσιοι θα ήταν στο σύνολό τους ευτυχείς. Το πρόβλημα είναι ο εντοπισμός του εχθρού, που γεννά τη δυστυχία, η οποία στη συνέχεια είναι αυτή, που διατηρεί τις άσχημες συνθήκες και γεννά την αδικία, που με τη σειρά της είναι η αιτία της δυστυχίας. Υπάρχει ένας φαύλος κύκλος κι είναι αδύνατο χωρίς γνώση να γίνει διαχωρισμός μεταξύ αιτιών και αποτελεσμάτων.

Παλαιότερα λίγοι διανοούμενοι φώναζαν ότι υπεύθυνο για ό,τι αρνητικό συμβαίνει είναι το σύστημα. Σήμερα δεν υπάρχει άνθρωπος, είτε φτωχός είτε πλούσιος είτε μορφωμένος είτε αμόρφωτος, που να μην έχει την ίδια άποψη. Ποια είναι όμως η διαφορά; Έγινε τίποτε σημαντικό εξαιτίας αυτής της ταύτισης; Πράγματι το σύστημα είναι ο εχθρός. Για ό,τι αρνητικό συμβαίνει, αυτό είναι υπεύθυνο. Ποιο είναι όμως το σύστημα; Οι ίδιοι άνθρωποι που βασανίζονται δεν είναι αυτοί που το συνθέτουν; Αυτός που τα βλέπει όλα αυτά κι αισθάνεται αδικημένος, τι κάνει; Τίποτε διαφορετικό, αφού κι ο ίδιος είναι σύστημα. Όταν παίρνει εξουσία, την προστατεύει κι όταν την υποστηρίζει είναι ένας γείτονας που κρίνει. Μισούν οι αριστεροί τους φασίστες και πολεμούν το σύστημα. Μισούν το σπιούνο της διπλανής πόρτας που τους κατηγορεί. Όμως σε τι διαφέρουν από τους εχθρούς τους; Διεκδικούν την εξουσία και γίνονται οι ίδιοι οι σπιούνοι της διπλανής πόρτας. Ο άνθρωπος εντοπίζει τον εχθρό, αλλά, επειδή είναι άνθρωπος, που γεννήθηκε μέσα στο σύστημα, κάθε φορά που αποφασίζει να του επιτεθεί, γίνεται ο ίδιος σύστημα.

Είτε ο άνθρωπος σφάζει εν ονόματι του φασισμού είτε εν ονόματι του κομμουνισμού, είναι το ίδιο. Το ζητούμενο είναι να μη γίνεται ο άνθρωπος ζώο. Το σύστημα αυτό έχει καταφέρει. Έχει τη δυνατότητα κάθε φορά που απειλείται να μετατρέπει τον άνθρωπο σε ζώο κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να παγιδεύονται και οι επόμενες γενιές. Αγωνίζεται ο άνθρωπος για την ελευθερία ακολουθώντας τον κάθε γελοίο σαν δούλος κι έχει την απαίτηση ν' ακολουθούν και οι υπόλοιποι με τον ίδιο τρόπο. Μιλά κάποιος για το δικαίωμα έκφρασης του ανθρώπου, που θεωρεί θεμελιώδες, κι αν κάποιος άλλος διαφωνήσει με τα όσα λέει, τον μισεί θανάσιμα.

Ποιος είναι το σύστημα; Αυτός που αγωνίζεται για τα δικαιώματα και μισεί αυτούς που κάνουν χρήση όταν δεν τον συμφέρει ή αυτός που δεν έχει απαίτηση για κανένα δικαίωμα; Κι οι δύο είναι σύστημα και, δυστυχώς για τους ανθρώπους, αυτοί οριοθετούν και το πεδίο, μέσα στο οποίο κινείται ο άνθρωπος. Πάντα το ένα άκρο ζητά και τ' άλλο αρνείται. Όποιον κι αν ακολουθήσει ο άνθρωπος, είναι αδύνατο να μην παγιδευτεί. Όλα αυτά συμβαίνουν, γιατί υπάρχει άγνοια. Ο άνθρωπος δεν αντιλαμβάνεται την κατάσταση, γιατί αγνοεί τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό που είναι τραγικό για τον άνθρωπο, είναι ότι από την άγνοιά του, σ' ό,τι αφορά τον εαυτό του, μαθαίνει να κρίνει το διπλανό του. Λόγω του ότι αυτή η κατάσταση είναι κοινή για όλους μας, αυτοί που τη δημιούργησαν και τους ευνοεί, δεν απειλούνται.

Για να υπάρξει μία πρόταση ως λύση των προβλημάτων που αφορούν τους ανθρώπους, θα πρέπει απαραίτητα αυτά τα προβλήματα να είναι κοινά. Η ιδιομορφία σ' αυτήν την περίπτωση προκύπτει από την άγνοια. Τα προβλήματα είναι μεν κοινά, αλλά από τη στιγμή που δεν υπάρχει κοινή αντίληψή τους είναι αδύνατο ν' αντιμετωπιστούν ως τέτοια. Δεν έχει σημασία τι συμβαίνει, αλλά τι είναι αντιληπτό και τι όχι. Αν η λύση όλων των προβλημάτων ήταν ένας νόμος, αυτό δε σημαίνει ότι ενδεχόμενη διατύπωσή του θα δημιουργούσε τις απαραίτητες εξελίξεις. Το πρόβλημα που θα προέκυπτε, θα ήταν ν' αποδειχθεί η αξία του απέναντι στο σύνολο των αντιλήψεων, που υπάρχουν ανάμεσα στους ανθρώπους, σ' ό,τι αφορά τα προβλήματά τους. Ενώ για το πρόβλημα η λύση είναι μία και μοναδική, από τη στιγμή που υπάρχουν περισσότερες από μία αντιλήψεις, αυτό είναι ταυτόχρονα μοναδικό και πολλαπλό. Μοναδικό είναι, γιατί οι άνθρωποι ανεξάρτητα από τον πλούτο, τη γνώση ή ακόμα και το χρώμα της επιδερμίδας τους είναι εγκλωβισμένοι σε μία κατάσταση κοινή, που έχει σχέση με την ελευθερία. Πολλαπλό είναι, γιατί όλοι οι παραπάνω ομαδοποιούνται μέσα στην κοινωνία κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να περιμένουν διαφορετικά πράγματα.

Ο φυσικός άνθρωπος, που είναι ελεύθερος, είναι καλόπιστος κι ανοιχτός σ' ό,τι αφορά τα εξωτερικά ερεθίσματα. Ο σημερινός μέσος άνθρωπος που βλέπουμε γύρω μας είναι το ακριβώς αντίθετο. Είναι ταμπουρωμένος στο μικρόκοσμο που έχει πλάσει μέσα στο μυαλό του κι είναι εξαιρετικά καχύποπτος. Επειδή είναι διαρκώς το θύμα του συνόλου των καταστάσεων, έχει μάθει ν' αμφισβητεί ακόμα κι όταν δεν πρέπει. Είναι πολύ κουρασμένος κι έχει ματώσει άπειρες φορές ακολουθώντας κάθε φορά αυτούς, που έχουν κάνει επάγγελμα το μεσσιανισμό. Κανένας δε μπορεί να κατηγορήσει τους ανθρώπους γι' αυτήν την αλλαγή, γιατί κανένας δε μπορεί να τους δώσει πίσω τα παιδιά που έχασαν στους πολέμους, όπως και τα χαμένα χρόνια μέσα στα εργοστάσια των εκμεταλλευτών.

...Μορφές κοινωνίας είναι και η οικογένεια και η παγκόσμια κοινωνία των εθνών. Δεν είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι ελεύθερος μέσα στην οικογένειά του και να είναι δούλος μέσα στην κοινωνία και το αντίστροφο. Το πρόβλημα είναι κοινό, απλά οι αναλογίες αλλάζουν. Οι φιλόσοφοι συνήθως σφάλλουν, γιατί εξετάζουν μόνον την κοινωνία, αγνοώντας ότι η προετοιμασία γίνεται μέσα στην οικογένεια.

Αν ψάξουμε πολύ βαθιά στην ιστορία του ανθρώπου, φτάνουμε σε μία πόλη μύθο, μία πόλη, όπου εμφανίζεται για πρώτη φορά πλήρης οργάνωση της κοινωνίας με νόμους, που είναι οι ρίζες των δικών μας νόμων και στην οποία υποτάσσεται, για πρώτη φορά πλήρως και οικειοθελώς, ο άνθρωπος θύμα. Είναι η Βαβυλώνα. Η Βαβυλώνα αποτέλεσε την Αρχή των δεινών. Από εκεί ξεκινούν όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί που δημιούργησε ο άνθρωπος. Η Ασία είναι ο τόπος. Εκεί εμφανίζεται για πρώτη φορά η Δομή που ο άνθρωπος είναι αναγκασμένος να υπηρετεί, ενώ θεωρητικά τη δημιουργεί για να υπηρετείται. Φτάνουμε μέχρι και την εποχή μας, γιατί το κοινωνικό μοντέλο εκείνης της εποχής δεν έφυγε ποτέ από την ανθρωπότητα.

Βήματα της ανθρωπότητας μπορούν να χαρακτηριστούν μόνον οι μεγάλοι πολιτισμοί και όχι τα σημαντικά γεγονότα που τους χαρακτηρίζουν. Το κοινωνικό μοντέλο τού κάθε πολιτισμού έχει την ιδιότητα να προσφέρει διαφορετικά προϊόντα από τους υπόλοιπους. Τα προϊόντα των πολιτισμών κινούνται πάντα ανάμεσα σε δύο άκρα: το ένα είναι η τεχνική ανάπτυξη κι οι εφαρμογές, που απαιτούν άμετρες θυσίες και το άλλο άκρο είναι η ανάπτυξη του ανθρώπου ως ατόμου και η υποταγή της γνώσης και των τεχνικών επιτευγμάτων σ' αυτόν, μ' αποκλειστικό στόχο τη βελτίωση της προσωπικής του ζωής. Πρώτο βήμα είναι ο χρόνος και τα επιτεύγματα του ανθρώπου, από τη στιγμή που πρωτοεμφανίστηκε πάνω στη Γη, ως την εμφάνιση της πρώτης οργανωμένης κοινωνίας στη Βαβυλώνα. Δεύτερο βήμα, είναι η δημιουργία του κοινωνικού μοντέλου που αναπτύχθηκε στη Βαβυλώνα. Η επικράτησή του, η τεράστια ισχύς και τα επιτεύγματα που πέτυχε, καθώς και η επιβολή αυτής της ισχύος στο γύρω χώρο, δημιούργησε για πρώτη φορά την έννοια του Κράτους. Από τη στιγμή που υπήρξε η Βαβυλώνα, έκλεισε οριστικά ο δρόμος προς τα πίσω. Κατά τη διάρκεια του πολιτισμού της Βαβυλώνας, η ανθρωπότητα μπήκε οριστικά κι αμετάκλητα στη φάση της πατριαρχίας. Τρίτο βήμα της ανθρωπότητας ήταν ο μεγάλος πολιτισμός της Αιγύπτου. Αυτό το βήμα είναι το τρίτο, γιατί η κοινωνία είναι πιο εξελιγμένη, λιγότερο αιμοβόρα, με βελτιωμένη τη θέση της γυναίκας και η γνώση είναι τόσο ανεπτυγμένη, που αγγίζει το μυστήριο. Τέταρτο βήμα κι ίσως το πιο σημαντικό για το Δυτικό πολιτισμό, είναι ο πολιτισμός της Κρήτης. Ένας πολιτισμός, που δέχεται τις επιρροές όλων των προηγούμενων πολιτισμών κι αυτές τις πολλαπλές επιρροές τις μετατρέπει σε πολυπλοκότητα, που μπορεί να παγιδεύσει κάθε πνεύμα. Το σύμβολό του, ο λαβύρινθος, έχει σχέση μ' αυτήν την πολυπλοκότητα, που αναπτύσσεται μέσα στο κοινωνικό του μοντέλο και διέπει τις σχέσεις μεταξύ των υπηκόων και προπάντων τις σχέσεις εξουσιάζοντος κι εξουσιαζομένου.

Πέμπτο βήμα είναι ο πιο λαμπρός, ο πιο φωτεινός πολιτισμός, που εμφανίστηκε πάνω στη Γη. Ο πολιτισμός που υπηρετεί τον άνθρωπο. Ό,τι ωραίο και υψηλό έχει να επιδείξει η ανθρωπότητα σήμερα, παρουσιάστηκε κι εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Αθήνα του 5ουαιώνα. Οι τέχνες, τα γράμματα, είχαν ως επίκεντρο τον άνθρωπο και στόχο τη σωστή διαπαιδαγώγησή του ως ον ελεύθερο κι ανεξάρτητο, μέλος μίας κοινωνίας φωτεινής, που ως στόχο της είχε να υπηρετεί τους ανθρώπους. Όλες οι εκδηλώσεις αυτών των ανθρώπων, που σήμερα χαρακτηρίζονται με τον ταπεινωτικό όρο "ειδωλολάτρες", είχαν μέσα τους μία ευλάβεια και μία ευχαριστία προς το Θεό, μοναδική. Είναι η μόνη κοινωνία ελευθέρων ανθρώπων, στην οποία με δημοκρατικές διαδικασίες, ανάληψη προσωπικών υποχρεώσεων, αλλά και στερήσεων, προσφέρουν στους Θεούς ναούς μεγάλους και λαμπρούς, γνήσιο αποτύπωμα της ομορφιάς και της φωτεινότητας της ψυχής τους. Ο πολιτισμός της Αθήνας δημιούργησε το κορυφαίο κοινωνικό μοντέλο. Δεν υπήρξε στο σύνολο του χρόνου όμοιό του.

Έκτο βήμα ο Αλέξανδρος. Ένας άνθρωπος που εμφανίστηκε σαν αστραπή, έζησε ελάχιστα και θεωρητικά απέκτησε τη μεγαλύτερη εξουσία που έχει αποκτήσει άνθρωπος. Είναι ο μόνος άνθρωπος που υπήρξε εν ζωή Κοσμοκράτορας. Κάτω από την εξουσία του είχε ό,τι καλύτερο διέθετε η Δύση και κατέκτησε την Ανατολή. Επεκτάθηκε σ' όλους τους χώρους που καταλάμβαναν οι πολιτισμοί της Ανατολής. Πέθανε 33 ετών, σε μία πόλη στην οποία οι ιερείς της τού είπαν να μην εγκατασταθεί. Η πόλη είναι η Βαβυλώνα και υπήρξε ο Τάφος του. Το έργο του ήταν να μοιράσει Φως στους λαούς της Ανατολής. Ό,τι κατέκτησαν οι Έλληνες το διοχέτευσε στην Ανατολή.

Αμέσως μετά τον Αλέξανδρο, εντελώς απροσδόκητα, εμφανίζεται ένας νεαρός που ονομάζεται Ιησούς κι είναι Ιουδαίος. Πεθαίνει κι Αυτός 33 ετών και όσο είναι ζωντανός επιδιώκει - κι Αυτός με τη σειρά Του - να φωτίσει και να λυτρώσει τον κόσμο. Δε γεύεται καμία δόξα, καμία χαρά και σταυρώνεται... νεκρός, είναι ο κυρίαρχος της Γης. Ό,τι έκανε ζωντανός τον φέρνει στο βήμα νούμερο 6. Η κοσμοκρατορία Του είναι το νούμερο επτά. Ο μόνος πολιτισμός, που επιβλήθηκε ολοκληρωτικά στον άνθρωπο και τη φύση, είναι ο Δυτικός χριστιανικός πολιτισμός. Τα επιτεύγματά του είναι τεράστια, το επίπεδο της τεχνολογίας σε ύψη, που τρομάζουν ακόμα και τους ανθρώπους, που έχουν γνώση των όσων συμβαίνουν.

Η Βαβυλώνα είναι ο πρώτος μεγάλος σταθμός του ανθρώπινου πολιτισμού, το απόλυτο δεύτερο βήμα. Η κοινωνία αυτή ήταν τόσο άρτια οργανωμένη σε σημείο μάλιστα, ώστε να νομίζει κάποιος ότι η ανθρωπότητα δεν έχει βαδίσει ούτε ένα βήμα από τότε.

Μία κοινωνία χαρακτηρίζεται πάντα, πρώτον: από τον τρόπο με τον οποίο ασκείται η εξουσία στα μέλη της κι από τον τρόπο με τον οποίο αυτή αλλάζει χέρια, και δεύτερον: από το πώς δημιουργείται, αλλά και πώς λειτουργεί η οικογένεια στα πλαίσια αυτής της κοινωνίας. Η οικογένεια αποτελεί πάντα τον πυρήνα της κοινωνίας. Αν η κοινωνία έχει άσχημα χαρακτηριστικά, αυτά μεταβιβάζονται με τη σειρά τους στην οικογένεια κι αυτή, ως βάση της κοινωνίας, διαιωνίζει με τη σειρά της τ' άσχημα χαρακτηριστικά. Έτσι βλέπουμε ότι η κοινωνία και η οικογένεια αποτελούν ο ένας τον καθρέφτη του άλλου. Υγιής οικογένεια γεννά υγιείς ανθρώπους και η κοινωνία που συντίθεται απ' αυτούς, γεννά υγιείς οικογένειες. Είναι αδύνατο μία σκοτεινή οικογένεια να γεννά φωτεινούς ανθρώπους και φωτεινοί άνθρωποι να δημιουργούν σκοτεινή κοινωνία.

Το πολίτευμα της Βαβυλώνας ήταν απολυταρχικό. Ο βασιλιάς συγκέντρωνε στο πρόσωπό του όλες τις εξουσίες κι όπως ήταν φυσικό ήταν ανεξέλεγκτος. Η ιδιομορφία, σε σχέση με τα όσα γνωρίζουμε, ήταν η ταύτιση στο πρόσωπό του της πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας. Η εξουσία ήταν κληρονομική, εφόσον αυτός πέθαινε, αλλά εν ζωή μεταβίβαζε το θρόνο, σ' όποιον από τους γιους του ήθελε. Από εδώ ο αναγνώστης, μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη εξουσία ασκούνταν στο γιο από τον πατέρα και πόσα πράγματα ήταν διατεθειμένος ο πρώτος να υποστεί, μέχρι να καταλάβει το θρόνο. Πέρα απ' αυτό, εύκολα μπορούμε ν' αντιληφτούμε και τις "τρυφερές σχέσεις" που χαρακτήριζαν τ' αδέρφια μεταξύ τους.

Όταν η πρώτη οικογένεια της κοινωνικής πυραμίδας έχει αυτά τα χαρακτηριστικά, τότε αυτά μεταβιβάζονται και στις υπόλοιπες. Όταν το σύνολο της κοινωνίας είναι αυτού του είδους, τέτοια θα είναι και η ηγεσία της. Το ένα συντηρεί πάντα το άλλο. Η πατριαρχία σ' όλο της το μεγαλείο. Ο άντρας βασιλιάς, απόλυτος κυρίαρχος του κράτους και της οικογένειάς του. Ο απλός άντρας, κυρίαρχος της οικογένειάς του. Η απόλυτη κυριαρχία του πατέρα φαίνεται στη σύναψη νομίμων γάμων. Πρώτα συμφωνούσαν οι γονείς και μετά οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Η γυναίκα ήταν απαραίτητο να διαθέτει και προίκα, δίνοντας έτσι ένα "ύφος" εμπορικής συναλλαγής στην όλη διαδικασία. Από το γάμο αυτόν ή την εμπορική συναλλαγή καλύτερα και μετά, την όποια ελευθερία, τη διαδεχόταν η συζυγική πίστη, η οποία επιβαλλόταν και διατηρούνταν μ' αυστηρούς νόμους. Σε μία απόλυτα ανδροκρατούμενη κοινωνία εύκολα καταλαβαίνει κάποιος ποιο από τα δύο μέλη αφορά η συζυγική πίστη κι οι νόμοι. Όλα αυτά βέβαια συνέβαιναν εφόσον υπήρχε προίκα. Αν δεν υπήρχε προίκα και η γυναίκα ανήκε στις κατώτερες τάξεις, τότε καθόλου δε διέφερε από τους δούλους. Οι γυναίκες αυτές θεωρούνταν "μηχανές παραγωγής παιδιών". Επειδή βέβαια υπάρχει πάντα ανάγκη ανθρώπινου δυναμικού, είτε για πολέμους είτε για μεγάλα έργα, οι γεννήσεις ενθαρρύνονταν και οι εκτρώσεις θεωρούνταν εγκλήματα... κατά τη διάρκεια του πολιτισμού των Ασσυρίων, που κληρονόμησαν τη νομοθεσία για το γάμο από τους Βαβυλωνίους, οι εκτρώσεις τιμωρούνταν με την ποινή του θανάτου "δι' ανασκολοπισμού". Αν όλα τα παραπάνω "ξεπερασμένα" προβλήματα μίας "ξεπερασμένης" κοινωνίας θυμίζουν στον αναγνώστη τίποτε, καλώς. Αν όχι, θα επανέλθουμε.

Είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου να προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματά του έναντι των άλλων. Πρέπει να υπάρχει ένα συγκεκριμένο πρόβλημα, που ν' αφορά το σύνολο των ανθρώπων, που θα παγιδευτούν στη δομή και να είναι εύκολα κατανοητό. Στη Βαβυλώνα αυτές οι συνθήκες υπήρχαν. Στην περιοχή παρατηρείται μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού, εξαιτίας της ευφορίας του εδάφους. Η γη αποδίδει τα μέγιστα και η ζωή των ανθρώπων βελτιώνεται και γίνεται πολύ άνετη κι ευχάριστη. Υπήρχε όμως στην περιοχή ένα σημαντικό πρόβλημα: οι πλημμύρες του Ευφράτη. Αυτός ο μεγάλος ποταμός πλημμύριζε και γινόταν τρομερά επικίνδυνος και καταστροφικός για τους ανθρώπους. Η ευφορία της γης ήταν αποτέλεσμα αυτών των πλημμύρων. Το μέγεθος του ποταμού και τα τεράστια φαινόμενα που προκαλούσε, καθιστούσαν απαγορευτική τη λύση σε προσωπικό επίπεδο. Μέχρι τότε ο άνθρωπος αντιμετώπιζε ο καθένας ξεχωριστά τις δυσκολίες του. Σ' αυτήν την περίπτωση όμως απαιτείται συλλογική προσπάθεια, που σημαίνει ότι ο καθένας πρέπει ν' αναλάβει το ρόλο του.

Πώς όμως μπορεί να υπάρξει μία συλλογική προσπάθεια χωρίς ηγεσία και χωρίς γνώσεις; Τα δεδομένα μας λοιπόν αρχίζουν και εμφανίζονται. πρώτον: το πρόβλημα είναι κατανοητό απ' όλους κι όλοι αντιλαμβάνονται ότι είναι δυνατόν να λυθεί με συλλογική προσπάθεια. δεύτερον: το μέρος είναι πολύ πλούσιο για να εγκαταλειφθεί, που σημαίνει ότι ο πληθυσμός δεν έχει καμία πρόθεση να μετακινηθεί. Αυτό που λείπει τώρα είναι να βρεθούν οι ηγέτες και η γνώση. Ακριβώς εκείνη τη χρονική περίοδο εμφανίζονται άνθρωποι με υπερφυσικές γνώσεις, που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν σε καμία περίπτωση. Έχουν γνώσεις που, ακόμα και με τα σημερινά δεδομένα, είναι σημαντικές. Γνωρίζουν μηχανική, υδραυλική, μαθηματικά κι αστρονομία. Ό,τι χρειάζεται δηλαδή να γνωρίζει κάποιος για να λύσει τέτοια προβλήματα. Οι απλοί άνθρωποι τους ακολουθούν κι εντάσσονται σε μία δομή που ξεκινά γι' αυτούς ευεργετικά. Για πρώτη φορά εργάζονται όλοι μαζί για κοινά προβλήματα. Είναι η πρώτη μορφή κοινωνίας, που παράγει έργο για τη γενιά που υπάρχει, αλλά και για τις μέλλουσες. Τα έργα είναι τεράστια κι ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι με την κοινή προσπάθεια, μπορεί να πραγματοποιήσει μεγάλα επιτεύγματα.

Ό,τι έγινε από εκεί κι ύστερα είναι δημιούργημα των ανθρώπων. Οι "εκλεκτοί" με τις γνώσεις αντιλήφθηκαν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον γι' αυτούς και τα παιδιά τους και να δημιουργήσουν συνθήκες, που διασφαλίζουν τα συμφέροντά τους στο μέλλον. Ποιος άνθρωπος στη σημερινή εποχή δε θα έκανε το ίδιο ακριβώς πράγμα; Όταν αντιληφθεί ένα πλεονέκτημά του, το εκμεταλλεύεται στο έπακρο.

Σ' αυτό το σημείο εμφανίζονται για πρώτη φορά στην ιστορία του ανθρώπου τα πνευματικά δικαιώματα, που υπηρετούν την εξουσία και χωρίζουν τους ανθρώπους σε σημαντικούς κι ασήμαντους, σ' ελεύθερους και δούλους. Οι άνθρωποι αυτοί μοιράζουν κατά βούληση αυτά τα δικαιώματα κι ανοίγουν τον τάφο της ανθρωπότητας. Η γνώση που τους δόθηκε για να υπηρετήσουν τους ανθρώπους, έγινε μέσον για να τους εκμεταλλεύονται. Εδώ ξεκινά η πατριαρχία, αφού όλοι αυτοί είναι άντρες και δημιουργείται η μόνιμη κατάσταση για την κοινωνία. Από τους "σημαντικούς" άντρες, που ελέγχουν την κοινωνία απολυταρχικά, ρέουν δικαιώματα και προς τους "ασήμαντους" κι έτσι ελέγχουν κι αυτοί απολυταρχικά τις οικογένειές τους. Πάντα με φορά από την κορυφή προς τη βάση μεταβιβάζονται δικαιώματα και γνώσεις σε ποσότητα, που εξυπηρετούν την κεντρική εξουσία κι έτσι δημιουργείται μία δομή πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας. Όταν στην κορυφή το πρόσωπο είναι ένα, έχουμε το απόλυτο σκοτάδι.

Από το σημείο αυτό κι ύστερα, όλη η κοινωνία υπηρετεί συγκεκριμένους ανθρώπους. Όποιος αρνείται, είναι στο έλεος της εξουσίας. Όλη αυτή η εκμετάλλευση έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία πλούτου. Ο πλούτος αυτός σε πρώτη φάση, βοηθά να δημιουργηθεί ένας μισθοφορικός στρατός. Αργότερα κι όταν ωριμάσουν οι συνθήκες, η εξουσία δημιουργεί τέτοιες συνθήκες, ώστε η επιστράτευση ανδρών να γίνεται πάντα δωρεάν από το λαό, για να "υπηρετούν" τον ίδιο το λαό. Βλέπουμε μ' αυτόν τον τρόπο, πόσο λίγα πράγματα χρειάζονται, για να δημιουργηθεί μία κοινωνία πρωτόγονη σαν της Βαβυλώνας και μία κοινωνία σύγχρονη σαν τη δική μας. Η Βαβυλώνα τελειώνει εδώ. Η εξουσία στηρίζεται στο ιερατείο και την ύπαρξη στρατού. Η εξουσία ελέγχει τον ίδιο το λαό με το στρατό. Το ιερατείο φοβίζει "εν ονόματι του Θεού" τους ανθρώπους και τους αναγκάζει να σέβονται τον ιερό στρατό, προστάτη των ιερών και αγίων.

...Σ’ αυτό το σημείο, εύκολα μπορούμε ν’ αναρωτηθούμε: “Αν αυτή είναι η μορφή της κοινωνίας που ζούμε σήμερα κι αν, όπως υποστηρίζει αυτή η θεωρία, αυτό το βήμα είναι και το βασικό, γιατί αναπτύχθηκαν και τα υπόλοιπα μοντέλα των πολιτισμών;” Τι προσφέρουν τα βήματα τρία και τέσσερα;

Ας ξεκινήσουμε μία υπόθεση για το τι θα γινόταν, αν τα βήματα ήταν τρία. Υπάρχει η Βαβυλώνα της οποίας ο πολιτισμός φτάνει σ’ επίπεδο τεχνικής προόδου έστω Χ. Οι λαοί έχουν κάποια όρια μέσα στα οποία μπορούν να παρασυρθούν και να κάνουν θυσίες. Δεν μπορεί ένας λαός να κάνει θυσίες από τη Δημιουργία μέχρι σήμερα. Όταν λοιπόν φτάσει σ’ ένα επίπεδο, που είναι και το όριο, υπάρχουν δύο πιθανότητες: ή να γίνει μία επανάσταση βίαιη και καταστροφική, για όσα δημιουργήθηκαν, ή ο κόσμος ν’ αναγκαστεί να μεταναστεύσει, αλλάζοντας έτσι τις αρχικές συνθήκες που στηρίζουν αυτό το μοντέλο. Αν γίνει επανάσταση, υπάρχουν πάλι δύο πιθανότητες: ή να μπει η κοινωνία στο τρίτο βήμα ή να επέλθει το χάος. Το πιο πιθανό είναι το δεύτερο. Το πρώτο είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθεί, γιατί η δημοκρατία απαιτεί παιδεία, απαιτεί μία ελάχιστη βάση γνώσης, διαφορετικά δε λειτουργεί.

Η προηγούμενη κοινωνία αφήνει πίσω της μόνον ανθρώπους, που διψούν για εξουσία κι ανθρώπους, που αναζητούν καλούς κυρίους. Η κοινωνία και οι άνθρωποί της εργάζονται έντονα, όταν υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες, όταν δημιουργείται κάτι το νέο, κάτι το διαφορετικό. Έπρεπε πάντα να προκύπτει κάτι και να δίνεται πάντα λύση. Έτσι στο παράδειγμα της Βαβυλώνας δόθηκε γνώση, λύθηκαν τα προβλήματα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου ο απλός άνθρωπος βρέθηκε σε δυσμενέστερη θέση. Αυτό έγινε, γιατί αυτοί, που κλήθηκαν να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους, εκμεταλλεύτηκαν τη γνώση για το προσωπικό τους συμφέρον. Έκαναν τη γνώση εξουσία και μ’ αυτήν την εξουσία λεηλάτησαν τον κόσμο. Με την πάροδο του χρόνου όμως η γνώση αυτή ξεπερνιέται. Δε δίνει καμία λύση σε κανένα πρόβλημα κι απ’ αυτό το σημείο και μετά δημιουργείται μία κοινωνική ένταση, που είναι απλά θέμα χρόνου πότε θα ξεσπάσει.

Για ν’ αντιληφθεί κάποιος ότι μία κοινωνία, τύπου Βαβυλώνας, φτάνει στο στάδιο της πτώσης, πρέπει να κατορθώσει να διακρίνει τι ακριβώς μπορεί ν’ απολαύσει κάποιος με πνευματικά δικαιώματα, όσον αφορά τον πλούτο και την εξουσία. Αν αυτοί που έχουν αυτά τα προσόντα είναι περισσότεροι απ’ όσους μπορεί ν’ αντέξει η κοινωνία κι ο κόσμος που εργάζεται ως μισθωτός, τότε η έκρηξη είναι πολύ κοντά. Πιο απλά, αν ένας μορφωμένος δεν μπορεί να εξασφαλίσει τα παραπάνω αγαθά από το σύστημα και δε διαφέρει από έναν απλό δούλο, τότε πρέπει να περιμένουμε το χειρότερο. Η εξουσία μπορεί να κρατήσει τον αγράμματο στην εξαθλίωση, για όσο καιρό αυτή επιθυμεί, τους όμοιούς της όμως δεν μπορεί να τους διατηρεί στη φτώχεια. Όταν διαμαρτύρεται ο απλός μισθωτός, η εξουσία αδιαφορεί και μπορεί μάλιστα να πάρει σκληρά μέτρα, εφόσον είναι χρήσιμο γι’ αυτή. Αν όμως αυτοί, που διαμαρτύρονται, ανήκουν σ’ ισχυρές συντεχνίες (γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί) και δεν μπορεί να τους προστατεύσει καθορίζοντας από μόνη της κι αυθαίρετα τις αμοιβές τους, τότε επιστρατεύονται άλλες μέθοδοι, πολύ πιο επικίνδυνες. Η εξουσία δεν αυτοκαταργείται, μέχρι το τέλος και του τελευταίου ανθρώπου, που μπορεί να την υπηρετήσει. Είναι σε θέση να πνίξει τον κόσμο στο αίμα αρκεί να ωφεληθεί. Απ’ αυτό το σημείο και πέρα, εμφανίζεται μία κατάσταση που οι ιστορικοί ονομάζουν παρακμή. Έτσι καταλαβαίνουμε, γιατί υπήρξαν τόσο μεγάλοι πολιτισμοί και γιατί εξαφανίστηκαν ο ένας πίσω από τον άλλο.