ευη

Μόλις μπήκα και εγώ σε αυτό τo forum!Οπότε να ξέρεις πως δεν είσαι μόνη!

quote:

---

πως ειναι καπου και ειναι καλα.

---

Είναι κάπου, μέσα σου. Κι εκεί είναι παααρα πολύ καλά!

Δεν μπορώ να πώ οτι μοιράζομαι τον πόνο σου γιατί δεν τον καταλαβαίνω. Όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα είναι ακόμα εν ζωή.

Αυτό που καταλαβαίνω όμως είναι η επιθυμία σου να νιώσεις ασφάλεια κάτω απο την πεποίθηση οτι αυτή η ζωή που ζούμε δεν είναι μια φάρσα.

Πιστεύω οτι το υπαρξιακό πρόβλημα μας αγγίζει όλους αργά η γρήγορα και κάτω απο αυτό κανείς δεν είναι σίγουρος διοτι κανείς δεν καταφερε να νικήσει τον θάνατο.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να συμφιλιωθείς μαζί του επαναπροσδιορίζοντας τι είναι η ζωή.

Θα σου πώ κάτι που ενώ είναι προφανές συνήθως περνάει και προσπερνάει, Απόρροια βαθιών φιλοσοφικών σκέψεων.

Σου φαίνεται κι εσένα μήπως οτι η ζωή μας εδώ κάτω είναι σύντομη?

Δεν ξέρω, πάντως όσον αφορά εμένα η ανθρώπινη ζωή είναι ενα φτερούγισμα πεταλούδας. Πιστεύεις οτι πραγματικά ήρθαμε εδώ κάτω για να τελειοποιηθούμε? Εγώ δεν το πιστεύω. Δεν έχουμε χρόνο να το κάνουμε. Δεν μας τον παρέχει η ανθρώπινη φύση μας.

Είμαστε τόσο εύθραυστοι μέσα στην απόλυτη δυναμη μας που η αντιφατικότητα του πράγματος σου φέρνει αναγούλα στο στομάχι.

Τι νόημα έχει να προσκολλούμαστε σε οτιδήποτε? Οι δεσμοί μας είναι ευθραυστες χορδές σε ενα κοσμικό θέατρο οπου αργά η γρήγορα θα σπάσουν. Το να αφήνουμε αυτό το διαχωρισμό να μας επηρεάζει είναι σαν να κάνουμε την υπεροπτική δήλωση οτι δεν θ'ακολουθήσουμε το παράδειγμα των άλλων. Όλοι θα το ακολουθήσουμε..

Δεν γνωρίζω αν υπάρχει νόημα σε όλο αυτό. Όμως πιστεύω οτι ακόμη κι αν δεν υπάρχει μπορούμε να το κατασκευάσουμε. Οι άνθρωποι γύρω μας το κάνουν συνεχώς. Αυτή είναι και η πηγή της ζωής τους, το κίνητρο τους για ζωή. Ο θάνατος απλώς μας φέρνει σε αυτόν τον επαναπροσδιορισμό που λέω επάνω. Ο θάνατος είναι ενας μεγάλος καθρέπτης οπου όσο περισσότερη σημασία του δώσεις τόσο πιο πολύ θα σε ωφελήσει η θα σε καταστρέψει. Ο θάνατος σου κάνει τον απολογισμό. Αυτή είναι η απόλυτη μέρα της κρίσεως. Η ημέρα που πεθαίνουν οι πιό κοντινοί μας άνθρωποι.

Η αγάπη για τους ανθρώπους που φευγουν απο κοντά μας είναι μέσα μας. Αν τους την έδωσες να την γνωρίσουν όσο ήταν κοντά σου τότε αν υπάρχουν ακόμη εκεί έξω την θυμούνται στη νέα τους κατασταση. Αν δεν το έκανες είναι το πρόβλημα..

Η Ασφάλεια που σου παρείχαν όμως δεν ήταν ποτέ έξω απο σένα. Ήταν πάντοτε μέσα σου. Το μόνο που μένει είναι να μάθεις πως να την τραβάς απο τις αποθήκες της αστείρευτης δύναμης που κουβαλάς μέσα σου.

Γι' αυτό λένε οτι όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι είναι "πάντα κοντά μας" και "μέσα μας". Είναι γιατί μας έδωσαν ενα κομμάτι τους.

Στο ξαναλέω, δεν σου έδωσαν χρόνο για να ανακαλύψεις τα μυστικα του σύμπαντος εδώ. Είτε θα έχεις αυτή την ευκαιρία μετα θάνατον σταδιακά είτε δεν θα την έχεις. Αν θα την έχεις τότε είναι απλώς θέμα "χρόνου". Αν οχι τότε η ερώτηση σου έχει απαντηθεί ήδη. Αυτό θα πεί οτι σε περίπτωση που.. δεν, τότε ποτέ ο άνθρωπος δεν είχε σκοπό να ανακαλύψει το σύμπαν.

Όπως και να χει με τη σκέψη δεν μπορείς να το προσεγγίσεις. Θέλει άμεση συμμετοχή το πράγμα και ακόμη δεν ήρθε η ώρα σου.

Ζήσε

Ο πόνος του καθενός, πάντα διαφέρει, αλλά μπορώ να πω, πως εν μέρει σε καταλαβαίνω, καθώς στις 11 Αυγούστου του 2009, μέσα σε ένα λεπτό έχασα τον πατερούλη μου σε τροχαίο. Εσύ έχασες ολόκληρη την οικογένειά σου, αλλά όπως και να το κάνουμε, η απώλεια είναι πάντα απώλεια.

Ας σου πω και εγώ τα πιστεύω μου όμως. Το καλοκαίρι του 2008 είχα φτάσει σε σημείο, να είμαι τρομερά εξαντλημένη, τόσο σωματικά, όσο και ψυχικά. Σε κάποιες στιγμές, ασυναίσθητα σκεφτόμουν, πόσο ξεκούραστη θα είμαι όταν πεθάνω. Μέχρι που αυτό, γύρισε ''τούμπα'' με αποτέλεσμα, να πάθω αγχώδη διαταραχή νομίζοντας πως πεθαίνω και να καταλήξω με ελαφριά φαρμακευτική αγωγή.

Όλο αυτό που μου συνέβει, με αναστάτωσε και ήταν πολύ άσχημο, αλλά μέσα από αυτό, κατάφερα να συμφιλιωθώ με την ιδέα του θανάτου, αν και ακόμα με φοβίζει.

Ποτέ μέχρι τότε δε με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα το μετά.. από τότε όμως, αν και εκτιμώ τη ζωή μου, άρχισα μέσα μου να νιώθω πως το μετά είναι καλύτερο και γι' αυτό το λόγο πρέπει, όσο είμαστε εδώ, να προσπαθούμε για το καλό το δικό μας και των γύρω μας.

Αυτή η στάση με βοήθησε και στο να αντιμετωπίσω το θάνατο του μπαμπά μου. Είμαι σχεδόν σίγουρη, ότι είναι πολύ καλά εκεί που βρίσκεται. Αυτό βέβαια δε μπορώ να σου το αποδείξω.. απλώς το νιώθω.

Θα αναφέρω μόνο ένα μικρό, ίσως και λίγο χαζό επιχείρημα, που στηρίζεται στην ερώτηση που έθεσε ο φίλος ''TheAllseeingeye''. Δηλαδή, εάν ο χρόνος παραμονής μας στη γη μας φαίνεται λίγος. Εμένα ναι, μου φαίνεται ελάχιστος. Πιστεύω πως εάν ήμασταν φτιαγμένοι για να ζούμε μονάχα από από λίγες ώρες μέχι 130 χρόνια, θα είχαμε τουλάχιστον καταφέρει να αναπτύξουμε κάποιο ''μηχανισμό'' ούτως ώστε να μεταφέρουμε στους απογόνους μας τη σοφία που αποκομίζουμε από τις εμπειρίες μας, ωστε να αποφεύγουν τα ίδια λάθη. Αλλά η ιστορία πάντα επαναλαμβάνεται και πάντα ο καθένας μόνος του μαθαίνει από τις εμπειρίες της ζωής του.
Όπως δηλαδή, όλοι οργανισμοί, ανθρώπινοι, ζωικοί, φυτικοί, εξελίσσονται ώστε να προστατεύονται από όσα απειλούνται, σε υλικό επίπεδο, έτσι θα έπρεπε να συμβαίνει και σε πνευματικό επίπεδο. Αλλά μάλλον μια ζωή, δε μας φτάνει.

Έτσι λοιπόν πιστεύω πως υπάρχει κάτι παραπέρα..

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr