Δηλαδή, ερωτήματα όπως:

-κρύβεται κάτι από πίσω;
-έχει έρθει η Ελλάδα σε τόσο μεγάλα χάλια;
-ποιον πρέπει να πιστέψουμε;
-τι ακριβώς πρόβλημα υπάρχει;
-τι έπεται;
-γιατί ειδικά εμείς έχουμε μπει στο στόχαστρο;
κ.λπ., κ.λπ.

Θεωρώ σχεδόν βέβαιο, πως όσα ακούμε από τα Μ.Μ.Ε. για το τι συμβαίνει, είναι πάνω-κάτω προς λαϊκή κατανάλωση και χωρίς ουσιαστικό πκληροφοριακό περιεχόμενο. Γνωρίζοντας και την ψυχολογία του Έλληνα, πιστεύω πως εάν μας παρουσιάζανε ωμά την όποια αλήθεια, δε θα την αποδεχόμασταν εύκολα εάν περιόριζε τα δικά μας (κυρίως τα δικά μας και όχι του γείτονα, είτε αυτός είναι το γειτονικό κράτος, είτε είναι ο γείτονας στη γωνία από το σπίτι μας) συμφέροντα. Κάποιες ακραίες συνομωσιολογικές θεωρίες ίσως και να πρότειναν, πως αυτό που πραγματικά συμβαίνει είναι πολύ σκοτεινό και αποσκοπεί να μας βλάψει σε τόσο μεγάλο βαθμό, που απλώς μας πουλάνε κουτόχορτο. Ακόμα και τέτοιες εξηγήσεις μπορούν να μπουν στο τραπέζι μιας συζήτησης, εφόσον είναι δύσκολο να βγάλουμε νόημα με τα τόσα πολλά που ακούμε και τα τόσα λίγα που καταλαβαίνουμε.

Άνοιξα λοιπόν αυτό το θέμα, για να συζητήσουμε μακριά από κομματικές αναφορές και προεκτάσεις, τι πιστεύουμε πως κρύβεται πίσω από το σύγχρονο ελληνικό "δημοσιονομικό μυστήριο".
Κάποια εξηγητική θεωρία ας πούμε, στην οποία έχουμε καταλήξει ο καθένας από εμάς για να ερμηνεύσουμε την κατάσταση και να προβλέψουμε τι ακολουθεί, ή απλώς για να καταπιούμε το ποτήρι πιο εύκολα

Τι πιστεύετε λοιπόν ότι πραγματικά συμβαίνει;

Ας πούμε, πως οι χώρες του Ευρώ πρόκειται σε κάποια μελλοντική στιγμή να ενοποιηθούν οικονομικά, πράγμα που πιθανόν να σήμαινε πως θα έχουμε:
-ίδιους μισθούς και συντάξεις
-ίδιες ηλικίες σύνταξης
-ίδιους φόρους
-ίδιες τιμές σε βενζίνη, ποτά, τσιγάρα
-ίδιες ή παρόμοιες τιμές σε προϊόντα super market, ρούχα, βιβλία, κ.α.
-ίδια ενοίκια
-ίδιες τιμές στα αυτοκίνητα
-ίδιες τιμές στα εισίτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς
-ίδια πρόστιμα για το παράνομο παρκάρισμα
-ίδια ωράρια εργασίας
κ.α.
Από τον παραπάνω κατάλογο μπορεί ήδη να διακρίνει κανείς κάποια πράγματα που μας βολεύουν (και όχι μόνο!) όπως π.χ. το ότι θα έχουμε μεγαλύτερους μισθούς και φθινότερα αυτοκίνητα, αλλά και κάποια πράγματα που δε θα μας αρέσανε καθόλου, όπως π.χ. το ότι θα παίρνουμε σύνταξη πιο γέροι, θα δουλεύουμε περισσότερο και δε θα παρκάρουμε όπου γουστάρουμε.
Το σενάριο έχει λοιπόν ως εξής:
Έστω, ότι κάτι τέτοιο πρόκειται να γίνει. Δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος από εμάς έχουμε συνηθίσει να ζούμε με την "ελληνική μας βολή" και πολλοί από εμάς έχουμε - παρά το ακριβότερο κόστος - το καλό μας το αυτοκίνητο (με το ανάλογο χρέος στην τράπεζα βεβαίως βεβαίως), αλλά και το ιδιόκτητο σπίτι μας (το πατρικό πολύ συχνά) μαζί με το εξοχικό στο χωριό ή στο Λουτράκι, την Ανάβυσσο, το Δήλεσι, το Μαραθώνα, τη Λούτσα κ.λπ. και τα έχουμε αυτά χωρίς να παίρνουμε και κανέναν αξιόλογο μισθό (είναι πράγματι άξιο απορίας!)... και προλαβαίνουμε να βάψουμε τα νύχια μια χαρά ή να διαβάσουμε για τον Ολυμπιακό, καθώς περιμένει ο πολίτης να τον εξυπηρετήσουμε στη Δημόσια Υπηρεσία όπου εργαζόμαστε, πριν βέβαια φτάσει μιάμιση και κλείσουν οι πόρτες (γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να πάμε και σπίτι μας! Από τις οκτώμιση είμαστε εκεί)...
αν λοιπόν με δεδομένα τα λίγα παραδείγματα που ανέφερα παραπάνω, μας τριπλασίαζαν τους μισθούς, θα τα περνούσαμε πάρα πολύ καλά (όσοι τουλάχιστον δουλεύουν και κυρίως όσοι εργάζονται στο Δημόσιο) και πιθανόν η Ευρώπη να μας τάιζε μέχρι τουλάχιστον να έρθει το 2012 (που είναι κοντά).

Σε άλλες ευρωπαϊές χώρες, απ' όσο γνωρίζω, παρόλο που πλέον τα αγαθά είναι φθηνότερα και που οι μισθοί είναι στην πλειοψηφία τους μεγαλύτεροι, δεν υπάρχει η ελληνική άνεση που απολαμβάνουμε εδώ. Δεν εξετάζω εάν καλώς ή κακώς απολαμβάνουμε κάποιου είδους χαλαρότητα, αλλά πιστεύω πως δεν μπορεί να έχουμε και την πίτα γερή και το σκύλο χορτάτο. Πιθανό είναι λοιπόν, πριν γίνει μια κίνηση οικονομικής ενοποίησης να είναι αναγκαίο να στριμωχτούν τα "καλόπαιδα" της Ευρώπης, εκείνοι δηλαδή που θα επωφεληθούν από μια τέτοια ένωση (και πιθανό να μην είμαστε μόνο εμείς), γιατί ένωση δε σημαίνει μόνο κοινά ωφέλη αλλά σημαίνει και κοινά βάσανα. Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ξέρω κατά πόσο θα ήταν εύκολο να το δεχτούμε (να εγκαταλείψουμε τον γνωστό τρόπο ζωής μας για να γίνουμε μέλη μιας Οικονομικής Ένωσης), οπότε μας το φέρνουν σιγά σιγά.

Αυτή λοιπόν ήταν μια πρώτη εξηγητική προσέγγιση. Πιθανότατα χρειάζεται διορθώσεις, επεκτάσεις, πρόσθεση πληροφοριών, κ.λπ. Η αλήθεια είναι πως πολλά ακούμε και διαβάζουμε, αλλά δεν ξέρουμε πάντα εάν αληθεύουν αυτά για τα οποία πληροφορούμαστε. Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό έψαχνα για το τι ισχύει σε άλλες χώρες με τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και αφού βαρέθηκα να διαβάζω και να ακούω σκόρπιες πληροφορίες και γνώμες, έψαξα να βρω κάποια επίσημη έκθεση για το θέμα και βρήκα κάποια στατιστικά στοιχεία εδώ. Στα αγγλικά βέβαια και όχι τόσο πρόσφατα, αλλά το αναφέρω ως παράδειγμα του γεγονότος ότι χρειάζεται να ψάξουμε μόνοι μας το ζήτημα για να βγάλουμε άκρη και το ψάξιμο αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο (στη συγκεκριμένη περίπτωση, εγώ αυτό που αποκόμισα είναι ότι είμαστε από τις χώρες με τους περισσότερους γέρους, το μεγαλύτερο προσδόκιμο ηλικίας και τη μικρότερη ηλικία συνταξιοδότησης!)

Περιμένω λοιπόν και τις δικές σας απόψεις ή θεωρίες!

1). Τα μπαράκια στην Αθήνα που θα κλείνουν τη μουσική στις 23:00 τις καθημερινές και στη 01:00 τα Σαββατοκύριακα (το καλοκαίρι θα παραταθεί το ωράριο κατά μία ώρα)

2). Κάτι είπανε σήμερα το πρωί για τις διακοπές των εκπαιδευτικών (που είναι δύο μήνες το καλοκαίρι).

Προβλέπω βάσανα...

Για το δανεισμό που γράφεις έχω κάποιες ενστάσεις, αλλά θα ήθελα να το ψάξω λίγο το θέμα. Οι ενστάσεις σχετίζονται με το ότι τώρα τελευταίως κυκλοφορεί πως όχι μόνο δεν είμαστε οι μόνοι που έχουμε υψηλό δανεισμό, αλλά και πως υπάρχουν χώρες του Ευρώ που είναι περισσότερο δανεισμένες από εμάς. Βέβαια, ισχύει πως εμείς είμαστε οι πιο βολεμένοι.

trexagireve άκουσα σήμερα πως ετοιμάζεται ευρωπαϊκός νόμος που θα απαγορεύει σε αυτούς που δεν έχουν αγοράσει κρατικό χρέος να αγοράζουν ασφάλειες για χρέος. Απ' όσο έχω καταλάβει, υπάρχει ένα χρηματιστήριο παραγώγων όπου διακινούνται οι ασφάλειες για το χρέος. Οι ασφάλειες αυτές σε διασφαλίζουν πως θα πάρεις τα λεφτά που έδωσες στη χώρα και όσο μειώνεται η πιστοληπτική ικανότητα ενός κράτους τόσο ανεβαίνει η τιμή της ασφάλειας και αναλόγως το spread των κρατικών ομολόγων. Μέχρις εδώ καλά. Αλλά οι ασφάλειες αυτές διακινούνται σε ένα άλλο χρηματιστήριο, όπου η αξία τους ανεβαίνει όσο η χώρα την οποία δάνεισες κινδυνεύει να χρεοκοπήσει. Έτσι, κάποιοι που αγοράζουν ασφάλειες τους συμφέρει να ανεβαίνει η τιμή τους στο χρηματιστήριο αυτό κι έτσι να τις πουλούν μετά ακριβότερα αυξάνοντας το κέρδος τους. Όσο γίνεται αυτό, το spread ανεβαίνει ως αποτέλεσμα αυτού του παιχνιδιού.

Αγαπητή amalia, λόγω περιορισμένου χρόνου, θα απαντήσω όσο το δυνατόν "λιτά"

quote:

---

κρύβεται κάτι από πίσω;

---

quote:

---

Η Ελλάδα δεν πρόκειται να ξεχρεώσει ποτέ οικονομικά και οι εκβιασμοί τώρα ξεκινούν.

---

Για τη χρησιμότητα του χρηματιστηρίου που ρωτάς, θεωρώ πως οι μορφές εταιριών με πολλά μέλη(μετόχους) είναι πιο βιώσιμες στις ημέρες μας από τις μικρές προσωπικές επιχειρήσεις. Άλλωστε, παρά την τεράστια πληθώρα των τελευταίων, τουλάχιστον στις ανεπτυγμένες χώρες, συνέχεια κλείνουν πολλές από αυτές για να ανοίξουν άλλες. Ίσως είναι και μια κοροϊδία στον εαυτό μας να θέλουμε όλοι να δουλεύουμε χωρίς αφεντικά στο κεφάλι μας, όταν τελικώς τα αφεντικά αυτά υπάρχουν και εννοώ εδώ τις οικονομικές συνθήκες σε ένα κράτος που καθορίζουν παραμέτρους από τη συμπεριφορά των καταναλωτών μέχρι και τη φορολογία.

Ξαναγυρνώντας στις εταιρίες με μετόχους λοιπόν, φυσιολογικά το να έχει κάποιος απλός πολίτης το δικαίωμα να αγοράζει ή να πουλά μερίδια από μια μεγάλη εταιρία και να συμμετέχει στην κερδοφορία της το θεωρώ ως μια καλή ισορροπία μεταξύ του να είσαι ο εργαζόμενος και του να είσαι αυτός που χειρίζεται τα μεγάλα κεφάλαια και εξοικονομεί από την υπεραξία της εργασίας. Θα έπρεπε να έχουμε ένα τέτοιο δικαίωμα - και τον απλό πολίτη συμφέρει, αλλά και τη μεγάλη εταιρία για να αντλήσει κεφάλαια. Όμως, η αγοραπωλησία των μετοχών σε μια ελεύθερη αγορά δημιουργεί παρενέργειες που δεν μπορεί κανείς να ελέγξει, προσωπικά πιστεύω πως είναι ακόμα δυσκολότερο να τις ερμηνεύσει εφόσον μιλάμε για συμπεριφορικά κύματα τα οποία αναδύονται από συμπεριφορές και τάσεις ενός μεγάλου αριθμού μεμονωμένων ατόμων που αλληλεπιδρούν με πολύπλοκο τρόπο.

Με την αγορά παραγώγων βέβαια, αρχίζει και γίνεται πιο περιπλεγμένο το όλο ζήτημα.

Απόψε στην εκπομπή Ανιχνεύσεις με τον Σαββίδη είχε θέμα σχετικά με το οικονομικό κλίμα στην Ελλάδα. Κάπου πήρε το αυτί μου (γιατί δεν την παρακολούθησα, θα τη δω μάλλον κάποια επόμενη ημέρα) πως υπάρχουν κύκλοι μεγάλων Heads Funds που από οικονομικούς παράδεισους κινούν τα νήματα παίζοντας με δυσθεώρητα ποσά της τάξεως των τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Τον μηχανισμό με τον οποίο "παίζουν" την οικονομία (μάλλον ολόκληρου του πλανήτη) δεν κατάφερα να τον ακούσω για να σας το μεταφέρω, αλλά θα επανέλθω σχετικά με αυτό.

Ἔτσι, στὴν σκοτεινὴ ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί,
σὰν τὰ σκουλήκια κάθε φτέρνα
ὅπου μᾶς εὕρει, μᾶς πατεῖ:
δειλοί, μοιραῖοι κι ἄβουλοι ἀντάμα!
προσμένουμε, ἴσως, κάποιο θάμα!

Αγαπητέ allzzaro

quote:

---

Εμένα προσωπικά φίλε kostakis αυτά τα δύο με φοβίζουν πολύ.

---

quote:

---

quote:

---

amalia:

Για τη χρησιμότητα του χρηματιστηρίου που ρωτάς, θεωρώ πως οι μορφές εταιριών με πολλά μέλη(μετόχους) είναι πιο βιώσιμες στις ημέρες μας από τις μικρές προσωπικές επιχειρήσεις.

---

kostakis:

Σε αυτή την άποψή σου, κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα παράλογα της ελεύθερης οικονομίας, το οποίο δεν μπορεί να απαντηθεί : το σύστημα προτιμά την ενδυνάμωση μέσω της μεγέθυνσης, οπότε μειώνεται ο ανταγωνισμός ή τη διάχυση και τον "ελεύθερο ανταγωνισμό";
ΣΥΓΧΝΕΥΣΕΙΣ 'Η ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟΣ;;;;

---

quote:

---

-κρύβεται κάτι από πίσω;
-έχει έρθει η Ελλάδα σε τόσο μεγάλα χάλια;
-ποιον πρέπει να πιστέψουμε;
-τι ακριβώς πρόβλημα υπάρχει;
-τι έπεται;
-γιατί ειδικά εμείς έχουμε μπει στο στόχαστρο;
κ.λπ., κ.λπ.

---

Σύμφωνα με το Δ.Ν.Τ. το χρέος της Ελλάδας είναι στο 179% του ΑΕΠ, δηλαδή περίπου στον μέσο όρο για την ΕΕ, το οποίο είναι 175%.
Η Ολλανδία έχει χρέος 234%.
Η Ιρλανδία έχει χρέος 222%.
Το Βέλγιο έχει χρέος 219%.
Η Ισπανία έχει χρέος 207%.
Η Πορτογαλία έχει χρέος 197%.
Η Ιταλία έχει χρέος 194%.
Η Ιαπωνία έχει χρέος 197,2%.

Κι ενώ όλες αυτές οι χώρες αυτές δανείζονται με 2-3%, εμείς δανειστήκαμε με 6,3%.
Γιατί;

Δεν μου αρέσει η συνομοσιολογία Αμαλία, αλλά αν τα ανωτέρω στοιχεία είναι ακριβή, θυμάμαι ένα βιβλίο το οποίο, βασισμένο στις πραγματικές υφιστάμενες συνθήκες και τάσεις, κατέληγε, με τεκμηριωμένα συμπεράσματα, ότι το 2020( ή μέχρι) η Αμερική φοβούμενη την Ευρώπη, θα προσπαθήσει να την "συνετίσει" με τον γνωστό αμερικάνικο τρόπο. Μπαμ-μπαμ!
Ανώδυνα όμως για τους Ευρωπαίους, για να μην τους κάνουν και εχθρούς...
Δηλαδή θα χτυπήσουν ένα "παρασιτικό" κρατίδο.
Σωστά το μάντεπσες! Είναι η Ψωροκώσταινα!
Σ' εκείνο το, εκπληκτικά αληθοφανές σενάριο, καταστρέφεται στρατιωτικά η χώρα, για να "βάλουν μυαλό" οι Ευρωπαίοι.
Και ας μην ξεχνάμει ότι κολυμπάμε στο πετρέλαιο...
Μπορεί βέβαια να είναι οικομονική η καταστροφή.
Θα δούμε...
Αυτό το βιβλίο, δυστυχώς, δεν το θυμάμαι παιδιά. Το διάβασα πριν μερικά χρόνια και ήταν δανεικό κι επιστρεπτέο...
Ελληνας ήταν πάντως ο συγγραφέας.

quote:

---

-ίδιους μισθούς και συντάξεις
-ίδιες ηλικίες σύνταξης
-ίδιους φόρους
-ίδιες τιμές σε βενζίνη, ποτά, τσιγάρα
-ίδιες ή παρόμοιες τιμές σε προϊόντα super market, ρούχα, βιβλία, κ.α.
-ίδια ενοίκια
-ίδιες τιμές στα αυτοκίνητα
-ίδιες τιμές στα εισίτήρια των μέσων μαζικής μεταφοράς
-ίδια πρόστιμα για το παράνομο παρκάρισμα
-ίδια ωράρια εργασίας

---

...και τις ίδιες συνθήκες εργασίας των Γερμανών;
Τρέλα! Ισως αυτό ήταν μέσα στην κεντρική ιδέα της ΕΕ όταν ξεκίνησε, αλλά στην διαδρομή τους ξέφυγε.

quote:

---

(στη συγκεκριμένη περίπτωση, εγώ αυτό που αποκόμισα είναι ότι είμαστε από τις χώρες με τους περισσότερους γέρους, το μεγαλύτερο προσδόκιμο ηλικίας και τη μικρότερη ηλικία συνταξιοδότησης!)

---

Το ότι έχουμε τους περισσότερους γέρους, οφείλεται στην ωριμότητα (ίσως) των υποψηφίων γονέων, να μην τεκνοποιούν παιδιά που δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό Αμαλία.
Να βλέπουμε και το ύψος των συντάξεων και το βιωτικό επίπεδο των Ευρωπαίων, για να γίνονται δικαιότερες συγκρίσεις.

quote:

---

Έστω, ότι κάτι τέτοιο πρόκειται να γίνει. Δεδομένου ότι αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος από εμάς έχουμε συνηθίσει να ζούμε με την "ελληνική μας βολή" και πολλοί από εμάς έχουμε - παρά το ακριβότερο κόστος - το καλό μας το αυτοκίνητο (με το ανάλογο χρέος στην τράπεζα βεβαίως βεβαίως), αλλά και το ιδιόκτητο σπίτι μας (το πατρικό πολύ συχνά) μαζί με το εξοχικό στο χωριό ή στο Λουτράκι, την Ανάβυσσο, το Δήλεσι, το Μαραθώνα, τη Λούτσα κ.λπ. και τα έχουμε αυτά χωρίς να παίρνουμε και κανέναν αξιόλογο μισθό (είναι πράγματι άξιο απορίας!)... και προλαβαίνουμε να βάψουμε τα νύχια μια χαρά ή να διαβάσουμε για τον Ολυμπιακό, καθώς περιμένει ο πολίτης να τον εξυπηρετήσουμε στη Δημόσια Υπηρεσία όπου εργαζόμαστε, πριν βέβαια φτάσει μιάμιση και κλείσουν οι πόρτες (γιατί κάποια στιγμή θα πρέπει να πάμε και σπίτι μας! Από τις οκτώμιση είμαστε εκεί)...
αν λοιπόν με δεδομένα τα λίγα παραδείγματα που ανέφερα παραπάνω, μας τριπλασίαζαν τους μισθούς, θα τα περνούσαμε πάρα πολύ καλά (όσοι τουλάχιστον δουλεύουν και κυρίως όσοι εργάζονται στο Δημόσιο) και πιθανόν η Ευρώπη να μας τάιζε μέχρι τουλάχιστον να έρθει το 2012 (που είναι κοντά).

---

Μια διαφορετική γωνία προσέγγισης Αμαλία εδώ.
Ποιός κρατάει ή θα κρατήσει την αγορά; Ο μισθωτός των 800€, ο μισθωτός των 3000€, ή ο βιομήχανος;
Θεωρώ ότι είναι ο δεύτερος.
Αν τις 3000€ τις κάνουμε 4000€, θα έχει όφελος ή χημία η αγορά;
Εάν έχει όφελος, θ' αυξηθούν τά 800€;

quote:

---

(στη συγκεκριμένη περίπτωση, εγώ αυτό που αποκόμισα είναι ότι είμαστε από τις χώρες με τους περισσότερους γέρους, το μεγαλύτερο προσδόκιμο ηλικίας και τη μικρότερη ηλικία συνταξιοδότησης!)

---

Δεκτές και οι διαφωνίες, ε;

Όντως, βγάζουμε μόνοι μας τα ματάκια μας, όπως γράφεις στο δεύτερο μήνυμά σου . Μα ήταν ανάγκη τώρα να πάμε να δείξουμε με το δάκτυλο στην Ευρώπη τον ίδιο τον εαυτό μας;

Αποτέλεσμα, η καθόλου κολακευτική έκθεση της Commission (8/1/2010) όπου μπορείτε να διαβάσετε τι σημαίνει 'Greek Statistics"... Τι γινόταν τόσα χρόνια, πώς βάζαμε "κάτω από το χαλί" δαπάνες για πολεμικό εξοπλισμό, πως μαγείρευε ο ένας και πώς μαγείρευε ο άλλος. Μπορείτε να διαβάσετε τη σύνοψη στο τέλος της έκθεσης για να πάρετε μια ιδέα.

Αλλά δεν είμασταν μόνο εμείς τα "αμαρτωλά" τέκνα της Ε.Ε. Στο παρακάτω άρθρο που προέρχεται από τη σελίδα sofokleous10.gr μπορεί κανείς να παρακολουθήσει την αλυσίδα των ατασθαλιών που οδήγησαν στο Ευρώ:

Το προπατορικό αμάρτημα της Ευρώπης:Η Ελλάδα
Παρασκευή, 05 Μάρτιος 2010 01:08

Μπορεί οι Ευρωπαίοι να κατηγορούν τις επενδυτικές τράπεζες της Γουόλ Στριτ για τα συμβόλαια παραγώγων που έφεραν την Ελλάδα στο χείλος της ανάγκης για ένα εγχείρημα ‘διάσωσης’. Αλλά μια ματιά στην εξέλιξη των δημόσιων οικονομικών της χώρας τα τελευταία 10 χρόνια, από τότε δηλαδή που υιοθέτησε το ευρώ, δείχνει πως ο κύριος δημιουργός του παρόντος προβλήματος του ελληνικού χρέους είναι όχι μόνο η ίδια η Ελλάδα, αλλά εξίσου και οι Ευρωπαίοι εταίροι της, που κατ’ επανάληψη αγνόησαν την παραβίαση των κανόνων εκ μέρους της Αθήνας.

Και μπορεί η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα να διερευνούν ένα αμφιλεγόμενο συμβόλαιο ανταλλαγής χρέους του 2001 που έκανε η Goldman Sachs, αλλά ήταν η ίδια η διαχείριση του ελληνικού προϋπολογισμού από πλευράς της Αθήνας και η ξεκάθαρη παραβίαση των κανόνων της Ε.Ε. που έχουν επιδεινώσει τις επιπτώσεις παρόμοιων συμβολαίων.

Οι δύσκολες καταστάσεις που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελλάδα – υπερβολικές κρατικές δαπάνες επί σειρά ετών και ανησυχία των επενδυτών για το αν η χώρα θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος της – υποτίθεται ότι δεν θα έπρεπε να έχουν εμφανιστεί στην Ευρωζώνη. Από πολύ νωρίς οι χώρες του ευρώ συνήψαν ένα συμβόλαιο που στόχευε στην αποτροπή της υπονόμευσης του κοινού νομίσματος μέσα από υψηλές κρατικές δαπάνες. Το συμβόλαιο αυτό απαιτούσε από τα κράτη μέλη που θα υιοθετούσαν το ευρώ να περιορίσουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού τους στο 3% του ΑΕΠ και το συνολικό δημόσιο χρέος τους στο 60% του ΑΕΠ. Αλλά η εξέταση των εκθέσεων για τον προϋπολογισμό της Ε.Ε. δείχνει πως η Ελλάδα δεν πέτυχε ποτέ τον στόχο του ελλείμματος, με εξαίρεση μια χρονιά, το 2006. Και προφανώς ούτε και τον στόχο του δημόσιου χρέους.

Από το 1997 και μετά η Ελλάδα πάντοτε αναθεωρούσε τα νούμερα του προϋπολογισμού της, πάντα προς τα πάνω και πολλές φορές με μεγάλες διαφορές. Σε αρκετές περιπτώσεις ο τελικός αριθμός είχε τετραπλασιαστεί σε σχέση με τον αρχικό. Και στα τέλη του περασμένου χρόνου η ελληνική κυβέρνηση κίνησε τη διαδικασία που μας έφερε στην παρούσα κρίση αυξάνοντας το αρχικά προβλεπόμενο έλλειμμα από 3,7% του ΑΕΠ για το 2009 σε 13%.

Αυτές οι αναθεωρήσεις ξεπερνούν κατά πολύ τον αντίκτυπο των αμφιλεγόμενων συναλλαγών παραγώγων που χρησιμοποίησε η Αθήνα για να περιορίσει το μέγεθος του χρέους και του ελλείμματος της. Το συμβόλαιο ανταλλαγής χρέους της Goldman Sachs του 2001 περιόρισε το ελληνικό έλλειμμα κατά το ένα δέκατο μιας ποσοστιαίας μονάδας του ΑΕΠ εκείνου του χρόνου. Αρκεί να το δούμε συγκριτικά: την ίδια χρονιά η Ελλάδα δεν κατέγραψε στον προϋπολογισμό της στρατιωτικές δαπάνες ύψους 1,6 δις δολαρίων – 10 φορές παραπάνω από όσα είχε σώσει με το συμβόλαιο – σύμφωνα με την ευρωπαϊκή υπηρεσία Στατιστικών, τη Γιούροστατ.

Αν κάτι υποδεικνύει το ελληνικό πρόβλημα είναι το ότι οι οικονομικοί θεσμοί της Ε.Ε. δεν διαθέτουν την ισχύ ή και την εμπειρία να χαλιναγωγήσουν τα απείθαρχα κράτη μέλη, επισημαίνει ο Ζαν Πιερ Ζουγιέ, πρόεδρος της εποπτικής αρχής του Χρηματιστηρίου της Γαλλίας και πρώην επικεφαλής προσωπικού του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζακ Ντελόρ. «Χρειαζόμαστε νέα εργαλεία για να διαχειριστούμε αυτές τις ανισορροπίες επειδή ένα συμβόλαιο που δεν συνοδεύεται από κυρώσεις δεν επαρκεί», προσθέτει.

Ο Κ. Παπαδόπουλος, γενικός γραμματέας διεθνών οικονομικών υποθέσεων του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, επισημαίνει παρά ταύτα ότι η Ελλάδα εισήλθε νόμιμα στην Ευρωζώνη. «Η ιδέα πως η Ελλάδα ‘πραγματοποίησε απάτη’ προκειμένου να μπει στην Ευρωζώνη έχει κολλήσει στα μυαλά πολλών Ευρωπαίων και είναι πολύ δύσκολο να την ανατρέψεις», παρατηρεί. Ο Κ. Παπαδόπουλος, μέλος του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος, λέει πως οι περισσότερες αναθεωρήσεις σημειώθηκαν επειδή το κόμμα της ΝΔ, που ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας το 2004, αναθεώρησε αναδρομικά τον τρόπο καταγραφής των στρατιωτικών δαπανών. Αυτό, προσθέτει, είχε αντίκτυπο στο καταγεγραμμένο δημοσιονομικό έλλειμμα και για τα προηγούμενα χρόνια της σοσιαλιστικής διακυβέρνησης. Αλλά η Γιούροστατ θεωρούσε πως αυτές οι αναθεωρήσεις ήταν απαραίτητες, αφού η Ελλάδα σε γενικές γραμμές υποτιμούσε υπερβολικά τις στρατιωτικές της δαπάνες.

Όμως δεν ήταν η Ελλάδα η μόνη χώρα που παραβίασε τους κανόνες της Ευρωζώνης. Η πλειοψηφία των χωρών-μελών της Ευρωζώνης δεν κατάφεραν να συμμορφωθούν με τους στόχους του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους τουλάχιστον μια χρονιά στα τελευταία 10 χρόνια.

Η εισαγωγή του ευρώ που έγινε το 1999 με 11 ιδρυτικά μέλη – ενώ η Ελλάδα προσχώρησε σε αυτό 18 μήνες αργότερα – αποτελούσε μια καλοζυγισμένη πολιτική κίνηση εκ μέρους των Ευρωπαίων ηγετών: η συμμετοχή στο νέο νόμισμα θα ήταν όσο πιο ευρεία μπορούσε να γίνει. Έτσι επιτράπηκε η είσοδος στο ευρώ στην Ιταλία και το Βέλγιο ταυτόχρονα με την πρώτη ομάδα χωρών, παρά το γεγονός ότι και τα δύο αυτά κράτη ξεπερνούσαν πολύ το κατώφλι του ανώτατου ορίου δημοσίου χρέους – η απόφαση αυτή προκάλεσε μάλιστα τότε αρκετές διαμάχες.

Η είσοδος και της Ελλάδας στο ευρώ, ως χώρας που αποτέλεσε το αρχαίο 'λίκνο της δημοκρατίας', ήταν σημαντική σε συμβολικό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση από τα τέλη του 1990 η Ελλάδα εμφάνιζε στοιχεία σημαντικής οικονομικής ανάπτυξης και ελάχιστες αντιρρήσεις μπορούσαν να διατυπωθούν.

Η παρούσα κρίση της Ελλάδας – που έχει οδηγήσει στην εξασθένιση του ευρώ και στην αύξηση των ανησυχιών για το ύψος του δημόσιου χρέους αρκετών ακόμη ευρωπαϊκών χωρών – υποδεικνύει πως οι πολιτικές φιλοδοξίες της Ευρώπης για ένα 'διευρυμένο ευρώ' προσέκρουσαν στις οικονομικές πραγματικότητες. Υποδεικνύει επίσης ότι η ελληνική οικονομική ανάπτυξη ήταν εν μέρει αντικατοπτρισμός που παρήχθη εξαιτίας των παραποιημένων στατιστικών.

Όπως υποστηρίζουν οικονομολόγοι και ιστορικοί, σήμερα ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις επιπτώσεις μιας αδυναμίας που ενσωματώθηκε στην κατασκευή του ενιαίου νομίσματος από την αρχή: την απουσία μιας συντονισμένης δημοσιονομικής πολιτικής παράλληλα με τη νομισματική ένωση. Από την πρώτη εισαγωγή του, το ευρώ ήταν γεμάτο με άλυτες εντάσεις, γράφει ο Ντέιβιντ Μαρς, συγγραφέας του βιβλίου “The Euro”, του 2009, που καταγράφει τα της γέννησης του νέου νομίσματος.

Κατά ορισμένους πολιτικούς, η νομισματική ένωση αποτελούσε έναν δρόμο που θα οδηγούσε την Ευρώπη στην πολιτική ένωση. Άλλοι πολιτικοί όμως, και κυρίως οι Γερμανοί, απέδιδαν την έμφαση στην ανάγκη για δημοσιονομική και νομισματική ορθότητα.

Αλλά από τη στιγμή που μια χώρα έχει προσχωρήσει στην Ευρωζώνη, ελάχιστα μπορούν να γίνουν απέναντι της αν απειθαρχεί στους κανόνες, γιατί οι αρχιτέκτονες του ευρώ δεν φρόντισαν να ενσωματώσουν πραγματικούς μηχανισμούς επιβολής. Αυτό οφείλεται ως ένα βαθμό σε έναν συμβιβασμό που πραγματοποιήθηκε στην ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής του Δουβλίνου το 1996, όπου και ελήφθησαν αποφάσεις για το αν θα υπάρχει αυτόματη επιβολή προστίμων στις παρεκλίνουσες κυβερνήσεις ή επιβολή με διαβούλευση του συνόλου των κυβερνήσεων των κρατών μελών. Η απόφαση που ελήφθη αντιπροσωπεύει μια νίκη του τότε Γάλλου πρωθυπουργού, Ζακ Σιράκ, έναντι του Γερμανού καγκελάριου Χέλμουτ Κολ, που ήθελε η διαδικασία προστίμων να είναι αυτόματη. Έκτοτε σε καμία χώρα της Ευρωζώνης δεν επιβλήθηκε πρόστιμο.

Η χαλαρή αντιμετώπιση των δημοσιονομικών κανόνων ξεκίνησε νωρίς. Ανυπομονώντας για την εισαγωγή του ευρώ ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1990, οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν ότι το 1997 θα ήταν το έτος ορόσημο. Αν όλοι μπορούσαν να ανταποκριθούν στους όρους τη συγκεκριμένη χρονιά, θα γίνονταν τότε η εισαγωγή του νέου νομίσματος.

Ο στόχος για ένα δημόσιο χρέος που δεν θα ξεπερνούσε το 60% του ΑΕΠ ήταν απλά ανέφικτος – το δημόσιο χρέος του Βελγίου, για παράδειγμα, έφτανε το 131% του ΑΕΠ του το 1995. Οι χώρες λοιπόν συμφώνησαν να αποδεχτούν την υπέρβαση των ορίων του δημοσίου χρέους υπό την προϋπόθεση ότι θα εμφανίζονταν συρρικνούμενο. Η Ευρωζώνη σαν σύνολο ποτέ δεν ανταποκρίθηκε στο κριτήριο για ανώτατο ύψος δημόσιου χρέους στο 60% του ΑΕΠ.

Αντιθέτως, η Ευρώπη αποφάσισε να εμμείνει σε ό,τι αφορούσε τους όρους του δημοσιονομικού ελλείμματος. Αυτό οδήγησε σε μια χρονιά έντονης δραστηριότητας με στόχο την εφάπαξ πλήρωση των κρατικών ταμείων των χωρών μελών. Οι χώρες πουλούσαν άδειες κινητής κληρονομιάς. Η Γαλλία αποκόμισε κάπου 5 δις ευρώ αναλαμβάνοντας όμως τις μελλοντικές συνταξιοδοτικές υποχρεώσεις της υπό ιδιωτικοποίση France Telecom. Η Γερμανία προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να πετύχει την επανατίμηση των αποθεμάτων χρυσού της.

Χάρη σε αυτούς τους χειρισμούς – και βοηθούμενες από την εκρηκτική ανάπτυξη της τεχνολογίας – 11 από τις 12 χώρες πέτυχαν τον στόχο του 3% για το 1997. Με πολλές τυμπανοκρουσίες γεννήθηκε το ευρώ καθώς έκλεινε το 1998 και άρχιζε το 1999, αν και τα νέα κέρματα και χαρτονομίσματα άρχισαν να κυκλοφορούν μετά από τρία χρόνια.

Με πολύ λιγότερες τυμπανοκρουσίες, οι χώρες αναθεώρησαν αργότερα τους αριθμούς τους. Από τις 11 χώρες που προσχώρησαν στο ευρώ στο αρχικό στάδιο στη βάση των αριθμών του δημοσιονομικού ελλείμματός τους για το 1997, τρεις – η Ισπανία, η Γαλλία και η Πορτογαλία – αναθεώρησαν αργότερα τα νούμερα του ελλείμματος του 1997 ξεπερνώντας το όριο του 3%. Η αναθεώρηση του γαλλικού ελλείμματος σε 3,3% δεν είχε πραγματοποιηθεί ωστόσο ως το 2007.

Η Ελλάδα δεν μπήκε στο ευρώ με το πρώτο κύμα χωρών. Το έλλειμμα 4% του 1997 απείχε πολύ από το όριο. Ακόμη κι έτσι, οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών αμφισβητούσαν τις ελληνικές στατιστικές. Αλλά προς τα τέλη του 1999, η Ευρώπη που ανυπονομούσε για την ανάπτυξη της δυναμικής της Ευρωζώνης, παρέβλεψε αυτές τις ανησυχίες. Τα νούμερα για το 1998 έδειχναν καλύτερα κι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις συμφώνησαν ότι η Ελλάδα είχε πετύχει τους δημοσιονομικούς στόχους. Στάθηκαν στις περικοπές του προϋπολογισμού της που οδήγησε στην περιστολή του ελλείμματος του 1998 στο 2,5% του ΑΕΠ και στις προβλέψεις για έλλειμμα 1,9% το 1999 και χαιρέτισαν την Αθήνα για την περιστολή του δημόσιου χρέους της. «Το δημοσιονομικό έλλειμμα του 1998 πέρασε κάτω από την αξία αναφοράς και αναμένεται να παραμένει εκεί το 1999 και να μειωθεί κι άλλο μεσοπρόθεσμα”, διακήρυξαν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης το Δεκέμβριο του 1999.

Προφανώς τίποτα από αυτά δεν αποδείχτηκε αληθές. Τον Μάρτιο του 2000 η Γιούροστατ ανακοίνωσε ότι η εφαρμογή των νέων κανόνων λογιστικής απεικόνισης είχαν αυξήσει το ελληνικό έλλειμμα του 1998 σε 3,2%. Στη συνέχεια, σε έκθεσή της του έτους 2004, η Γιούροστατ πρόσθεσε άλλα 2 δις στο αρχικό έλλειμμα του 1998 – κυρίως γιατί η Ελλάδα είχε εγγράψει λάθος τις κρατικές επιδοτήσεις προς κρατικές εταιρείες ως αγορές στοιχείων ενεργητικού – συνταγή που θα χρησιμοποιούσε αργότερα και η Πορτογαλία. Στο τέλος το νούμερο του 1998 είχε καταλήξει στο 4,3%, ήταν δηλαδή πολύ πιο πάνω από ό,τι όριζαν τα κριτήρια εισόδου στην Ευρωζώνη.

Τον Ιούνιο του 2000 ο Έλληνας πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης πανηγύριζε για την αποδοχή της Ελλάδας στο κλαμπ του ευρώ. Όμως τα πράγματα χειροτέρευαν. Η Γιούροστατ ανακάλυψε πως η Ελλάδα δεν κατέγραφε στον προϋπολογισμό της επί σειρά ετών τις δαπάνες για στρατιωτικό εξοπλισμό, ότι πάντοτε εμφάνιζε υπερτιμημένα τα προσδοκώμενα φορολογικά έσοδα, ότι δεν κατέγραφε τις δαπάνες των νοσοκομείων στο κόστος του ΕΣΥ και ότι υπολόγιζε τις επιδοτήσεις της Ε.Ε. προς ιδιωτικές εταιρείες στην Ελλάδα ως κρατικά έσοδα.

Καθώς όμως και άλλες χώρες άρχισαν να αντιμετωπίζουν το φάσμα της οικονομικής ύφεσης έκαναν ό,τι και η Ελλάδα. Η Γαλλία και η Γερμανία παραβίασαν το όριο του 3% για τρεις συνεχόμενες χρονιές, το 2002, το 2003 και το 2004, δίνοντας ένα παράδειγμα ότι ακόμα και οι πιο μεγάλες οικονομικές δυνάμεις της Ευρωζώνης δεν θεωρούσαν υποχρέωσή τους να συμμορφώνονται με τους κανόνες. Η Ολλανδία και η Ιταλία έκαναν το ίδιο το 2003. «Όταν η Γερμανία και η Γαλλία αντιμετωπίζουν δυσκολίες, δεν υπάρχει μεγάλη αντίδραση από πλευράς Ε.Ε.», σημειώνει ο Ζαν Λικ Ντεάν, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου. Το πράγμα κατέληξε σε μια συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, ώστε “να καταβληθεί προσπάθεια για τη λήψη μιας πολιτικής απόφασης”.

Από τα 12 κράτη-μέλη του ευρώ μόνο τρία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο και η Φιλανδία δεν είχαν παραβιάσει τους κανόνες του ευρώ ούτε μία φορά. Τελικά, υπό την επίδραση των πολιτικών πιέσεων, οι κανόνες χαλάρωσαν το 2005, επιτρέποντας την υπέρβαση του ορίου του δημοσιονομικού ελλείμματος σε συγκυρία οικονομικής κάμψης.

Και αυτό έγινε μετά την κωμικοτραγική ιστορία του ελληνικού ελλείμματος του 2003. Το Μάρτιο του 2004 η Ελλάδα ανέφερε έλλειμμα για το 2003 2,6 δις ευρώ, ή 1,7% του ΑΕΠ. Η Γιούροστατ πρόσθεσε μια υποσημείωση στην οποία αποκαλούσε το νούμερο αυτό 'προσωρινό', αλλά πάντως ήταν πολύ κάτω από το μέσο έλλειμμα της Ευρωζώνης το οποίο εκείνη τη χρονιά έφτανε στο 2,7%.

Οι ελληνικοί πανηγυρισμοί κράτησαν ελάχιστα. Δύο μήνες μετά, υπό την πίεση της Γιούροστατ, η Ελλάδα δημοσίευσε νέα νούμερα. Το έλλειμμα του 2003 είχε ανέλθει σε 3,2% εν μέρει λόγω της υπερτίμησης των φορολογικών εσόδων και των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Τέσσερις μήνες αργότερα είχε φτάσει στο 4,6%: η Ελλάδα δεν είχε αποτυπώσει στον προϋπολογισμό της μέρος των στρατιωτικών δαπανών, υπερτιμούσε το πλεόνασμα της κοινωνικής ασφάλισης και υποτιμούσε το κόστος εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους. Άλλη μια αναθεώρηση τον Μάρτιο του 2005 έστειλε το έλλειμμα στο 5,2%. Πιο μετά, τον ίδιο χρόνο, το έλλειμμα εξακοντίστηκε στο 5,7%. Ό,τι 18 μήνες πριν αποτελούσε ένα έλλειμμα 2,6 δις ευρώ, είχε φτάσει τώρα στα 8,8 δις.

Με δυο λόγια, παρατηρεί ο Βασίλης Μοναστηριώτης του London School of Economics, η Ελλάδα “δεν μπόρεσε να εσωτερικεύσει τη λογική της Ευρωζώνης – που είναι η δημοσιονομική πειθαρχία”.

Πηγή:
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2010-03-04-23-10-00-2010030420687/

Αίολε τα στοιχεία που παραθέτεις στο πρώτο εκ των δύο μηνυμάτων σου, σχετικά με το χρέος άλλων χωρών τα πήρες από τη σελίδα του Σ.Ε.Κ.Α.Π.Ε.;

Εκτιμώ πως δεν είναι πολύ εύκολο να βγάλουμε νόημα για το τι γίνεται συγκρίνοντας μόνο τα ποσοστά του δημόσιου ελλείμματος των κρατών. Κατ' αρχάς, διότι υπάρχουν κάποιες "λεπτομέρειες" που αλλάζουν πολύ την κατάσταση για κάθε περίπτωση. Για παράδειγμα, μπορεί μια χώρα να έχει μεγαλύτερο δημόσιο έλλειμμα, αλλά μικρότερο εξωτερικό χρέος (δηλαδή το συνολικό χρέος που χρωστάνε οι πολίτες και το κράτος σε εξωτερικούς δανειστές) από μια άλλη χώρα, πράγμα που κάνει τα πράγματα πολύ διαφορετικά. Εμείς για παράδειγμα, μπορεί να έχουμε μεγάλο δημόσιο χρέος, αλλά το εξωτερικό μας χρέος είναι σαφώς μικρότερο από αυτό άλλων κρατών.

Αρκετά διασαφηνιστικό είναι το παρακάτω άρθρο, που προέρχεται από τη σελίδα enet.gr:

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΑ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ, ΕΝΩ ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ ΤΟ ΙΔΙΩΤΙΚΟ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΤΙΣ «ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΕΝΕΣ» ΧΩΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΟ

Εμείς χρωστάμε ως κράτος, οι Αγγλοσάξονες ως κοινωνίες
Του ΒΑΣΙΛΗ ΓΕΩΡΓΑ

Την Ελλάδα αποκαλούν επιτιμητικά «γουρούνι» (από το «ακρωνύμιο» Ρ.Ι.G.S.), λόγω του υψηλού δημόσιου χρέους της, οι ξένοι εταίροι μας, οι δικοί τους ρουθουνισμοί, όμως, είναι που ακούγονται τόσο ηχηρά εδώ και μια δεκαετία, καθώς οι πολίτες και οι επιχειρήσεις τους βυθίζονται στις λάσπες της πιο τρομακτικής υπερχρέωσης που γνώρισε ποτέ ο πλανήτης.

Αν το πρόβλημα της Ελλάδας είναι το δυσβάσταχτο δημόσιο χρέος, που για το 2010 εκτιμάται ότι θα υπερβεί το 120% του ΑΕΠ (έναντι 84% του ευρωπαϊκού μέσου όρου), η νάρκη, στην οποία πατούν κυρίως οι αγγλοσαξονικές χώρες, αλλά και τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που κερδοσκοπούν ασύστολα με το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα, είναι το συνολικό τους εξωτερικό χρέος, που σε περιπτώσεις χωρών, όπως η Αγγλία, η Δανία, η Ολλανδία, ξεπερνά το 300% και φτάνει ακόμη και το 400% του ΑΕΠ τους.

Δύο τρόποι μέτρησης

Υπάρχουν δύο τρόποι για να μετρήσει κάποιος την υπερχρέωση σε μια χώρα. Το δημόσιο χρέος -και ειδικότερα το χρέος της γενικής κυβέρνησης- είναι ένας βασικός δείκτης, που πιστοποιεί ότι το ελληνικό κράτος, εδώ που έχει φτάσει σήμερα, δεν απέχει πολύ από τη χρεοκοπία. Υπάρχει, όμως, και το εξωτερικό χρέος, δηλαδή το χρέος που οφείλουν τόσο το Δημόσιο όσο και οι ιδιώτες και οι επιχειρήσεις έναντι άλλων χωρών, ενώ σε αυτό δεν περιλαμβάνονται υποχρεώσεις από μετοχές και άμεσες επενδύσεις.

Στην πρώτη περίπτωση (δημόσιο χρέος) η Ελλάδα κατέχει την πρωτιά, μια και σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, στο τέλος του 2010 το κράτος θα χρωστά 304 δισ. ευρώ, ενώ η συνολική παραγωγή της χώρας θα είναι στα 234 δισ. ευρώ (χρέος 129,3% του ΑΕΠ). Συγκριτικά, το δημόσιο χρέος για την Ιταλία υπολογίζεται ότι θα φτάσει φέτος στο 120%, για το Βέλγιο στο 105% του ΑΕΠ, για την Πορτογαλία το 86%, για τη Γαλλία το 84% του ΑΕΠ, ενώ για τη Γερμανία το 78,86%.

Τα... μαλλιοκέφαλά τους

Αν, όμως, υπολογίσει κάποιος το χρέος με βάση τα λεφτά που χρωστάνε μαζί ο δημόσιος τομέας, οι επιχειρήσεις και οι πολίτες, τότε η Ελλάδα μοιάζει με... παράδεισο μπροστά σε αυτό που συμβαίνει στον υπόλοιπο αναπτυγμένο κόσμο, ο οποίος έχει χρεώσει το παρόν και το μέλλον των παιδιών σε μια... πιστωτική κάρτα.

Σε αντίθεση με πολλές χώρες της Δύσης, η Ελλάδα είναι μια χώρα με αναλογικά υψηλές καταθέσεις (ξεπερνούν τα 230 δισ. ευρώ, ήτοι όσο το ετήσιο ΑΕΠ), με συγκριτικά ελάχιστα χρεωμένους πολίτες (τα νοικοκυριά χρωστούν 119 δισ. ευρώ), χαμηλό δανεισμό στις επιχειρήσεις (133,795 δισ. ευρώ συνολικά) και με ένα μάλλον «πλούσιο» τραπεζικό σύστημα, όπου οι τέσσερις μεγάλες τράπεζες διαθέτουν καταθέσεις 165 δισ. ευρώ. Το πρόβλημά της έγκειται στο γεγονός ότι το Δημόσιο έχει δανειστεί ένα σκασμό λεφτά και χρειάζεται κάθε χρόνο να δαπανά το 6-7% του ΑΕΠ για να το εξυπηρετεί.

Με βάση τα τελευταία στοιχεία που δημοσιεύει η Παγκόσμια Τράπεζα (τρίτο τρίμηνο 2009) για το εξωτερικό χρέος, καθώς και στοιχεία της Eurostat, της Παγκόσμιας Τράπεζας και του ΟΟΣΑ, προκύπτει ότι η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις των χωρών με το μεγαλύτερο εξωτερικό χρέος ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Πρόσφατη σύγκριση, που επιχείρησε στην ιστοσελίδα του το NBC, κατατάσσει την Ελλάδα στη 16η θέση, σε σύνολο 20 χωρών. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα, το ακαθάριστο εξωτερικό χρέος της χώρας μας στο τέλος του 2009 υπολογιζόταν σε 594 δισ. δολάρια, μέγεθος θηριώδες σε απόλυτα νούμερα, αλλά λιγότερο «τρομακτικό» από όσο άλλων χωρών, καθώς αντιστοιχεί στο 182% του ΑΕΠ. Σε κάθε περίπτωση, όμως, καθίσταται προφανές πως το εξωτερικό χρέος έχει δημιουργήσει ισχυρές εξαρτήσεις της ελληνικής οικονομίας, κυρίως του δημόσιου τομέα, ο οποίος χρειάζεται τους ξένους επενδυτές, για να μπορέσει να εξυπηρετήσει το δημόσιο χρέος. Ετσι, από το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, πάνω από το 60% αντιπροσωπεύουν ομόλογα του Δημοσίου, τα οποία βρίσκονται στα χαρτοφυλάκια ξένων θεσμικών επενδυτών.

1.200% του ΑΕΠ η Ιρλανδία

Με ΑΕΠ της τάξης των 200 δισ. δολαρίων και εξωτερικό χρέος 1,235 τρισ. δολαρίων, η Ιρλανδία εμφανίζεται να χρωστά πάνω από το 1.200% του ΑΕΠ της.

Για την Ολλανδία, με ΑΕΠ 675 δισ. δολάρια και εξωτερικό χρέος 2,580 τρισ. δολάρια, η σχέση διαμορφώνεται στο 380%, ενώ για την Αγγλία το συνολικό εξωτερικό χρέος ξεπερνά το 370% του ΑΕΠ, μολονότι το δημόσιο χρέος της χώρας υπολογίζεται στο 80% του ΑΕΠ. Σε κάθε κάτοικο της Αγγλίας αντιστοιχεί εξωτερικό χρέος 150 χιλιάδων ευρώ. Πολύ υψηλό εξωτερικό χρέος, σε σχέση με το ΑΕΠ, εμφανίζουν επίσης το Βέλγιο (350%), η Δανία (310%), η Αυστρία (275%), η Γαλλία (246%), αλλά και η Πορτογαλία (217%), η Νορβηγία (207%) και η Φινλανδία (197%). Πάνω από την Ελλάδα κατατάσσεται και η Γερμανία, με εξωτερικό χρέος στο 189% του ΑΕΠ.

Πηγή:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=134025

Μάλλον λοιπόν, χρωστάει όλος ο πλανήτης σε 3-4 ανθρώπους που κατέχουν όλο τον πλούτο (Head Funds) και πιθανότατα εμείς δεν είμαστε και οι καλύτεροι πελάτες τους...
Για να το πάω και λίγο στο συνομωσιολογικό, μήπως θα έπρεπε να χρωστάμε περισσότερα;...
Με τη μείωση των μισθών, όλο και περισσότεροι θα καταφύγουν στις πιστωτικές και στα δάνεια, οπότε το εξωτερικό χρέος μεγαλώνει.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστον, κάποιος από τους 3-4 να είναι μέλος της ομάδας Ε, γιατί αν μας βάλουν στο μάτι... τη βάψαμε!

quote:

---

trexagireve:

Προσωπικα συμφωνω απόλτα, αγαπητέ μου Αίολε, με το σενάριο, που έβαλες,είμαι πεπεισμένος, μετά απο στοιχεία που διαθέτω και έιδα, ότι όντως, οι Αμερικάνοι και άλλοι, θέλουντην Ελλάδα,όπως με το Κόσσοβο, που έχει ουράνιο και πλουτώνιο...Θα γινουμε τριμερές κρατιδιο....Για να μπορούν οι γνωστοί άλλοι, να νέμονται, ότι έχουμε και τη θέση που βρισκόμαστε......Πετρέλαιο,Ουράνιο,χρυσό,θέση μεταξύ Ευρώπης, Αφρικής Ασίας, κλπ....
Κι όμως, μπορούμε να κάνουμε κινήσεις αντιπερισπασμού,με χώρες, όπως η Ρωσία,η Κίνα....Γιατί είμαστε άτολμοι;Πόσο θα το πληρώσουμε;

---

Πιστεύω πως θίγει πολύ εύστοχα τον πυρήνα του προβλήματός μας.

Γιατί θα αποτύχουν τα μέτρα

Ενώ όμως στην ιδιωτική μας ζωή φερόμαστε όπως θέλουμε,
χωρίς να ενοχλεί ο ένας τον άλλον, στη δημόσιά μας ζωή,
από σεβασμό προ πάντων, δεν παραβαίνουμε τους νόμους,
υπακούμε σε όσους κάθε φορά κατέχουν δημόσια αξιώματα
και τηρούμε τους νόμους, ιδιαίτερα εκείνους που έχουν θεσπιστεί
για να προστατεύσουν όσους αδικούνται, αλλά και σε εκείνους τους κανόνες
οι οποίοι αν και είναι άγραφοι, η παράβασή τους φέρνει
πανθομολογούμενη ντροπή στους παραβάτες.

Θουκιδίδη, «Περικλέους Επιτάφιος»

Τα μέτρα που πήρε η ελληνική κυβέρνηση είναι πρωτοφανή. Ποτέ ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία 100 χρόνια δεν τόλμησε να μειώσει μισθούς, να κόψει επιδόματα, να αυξήσει τόσο τους φόρους και να μειώσει ταυτόχρονα και κάποιες δαπάνες. Επιπλέον ποτέ τόσο σκληρά μέτρα δεν συνάντησαν τόσο μεγάλη ανοχή, αν όχι αποδοχή από το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Κρίμα.. Κρίμα, γιατί αυτή η τόσο σκληρή δέσμη μέτρων και αυτή η πρωτοφανής ανοχή θα πάνε χαμένες. Τα μέτρα δεν θα πετύχουν τους στόχους τους.

Τα μέτρα αυτά θα αποτύχουν γιατί και οι στόχοι που θέτει η κυβέρνηση αλλά και η κοινωνική αποδοχή είναι, όπως όλα στην Ελλάδα, εξόχως επιπόλαια. Δεν χρειάζεται να εξηγήσω γιατί τα μέτρα είναι άδικα και γιατί θα οδηγήσουν σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα στην αγορά αλλά και για ποιους λόγους σύντομα η κοινωνική αποδοχή θα αρχίσει να εξατμίζεται. Το έχουν κάνει ήδη πολλοί και με πειστικά επιχειρήματα.

Η επιπολαιότητα για μένα έγκειται κυρίως στο ότι τα μέτρα εκτός από άδικα είναι και αναποτελεσματικά. Είναι αναποτελεσματικά γιατί οι στόχοι που θέτουμε είναι η βραχυπρόθεσμη βελτίωση κάποιων μακροοικονομικών δεικτών και όχι η μακροπρόθεσμη εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας. Αυτή όμως για να επιτευχθεί δεν αρκεί ένα «πρόγραμμα σταθερότητας και ανάπτυξης» που βασικό στόχο έχει τον δανεισμό μας με ευνοϊκούς όρους. Για την ακρίβεια δεν αρκεί κανένα πακέτο οικονομικών μέτρων, όσο φιλόδοξο κι αν είναι, όσο πιστά κι αν εφαρμοστεί. Δεν αρκούν τα οικονομικά μέτρα γιατί το πρόβλημα της Ελλάδος είναι πρόβλημα θεσμών ή μάλλον πρόβλημα απουσίας θεσμών.

Πριν συνεχίσουμε θα πρέπει να κάνουμε κάποιες απαραίτητες διακρίσεις. Οι θεσμοί μπορεί να είναι τυπικοί θεσμοί που έχουν τη μορφή των τεθειμένων κανόνων δικαίου. Μπορεί όμως να είναι και άτυποι θεσμοί, κυρίως κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς, που αποτελούν το απαραίτητο υπόβαθρο για να λειτουργήσουν οι τυπικοί θεσμοί, δηλαδή το δίκαιο. Στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε μεγάλο έλλειμμα και σε τυπικούς και σε άτυπους θεσμούς. Αυτό το έλλειμμα είναι πολύ σοβαρότερο από τα άλλα ελλείμματα γιατί εκείνα τουλάχιστον μπορούν προσωρινά να καλυφθούν με δανεισμό. Το θεσμικό έλλειμμα όμως χρειάζεται αρκετά χρόνια αν όχι δεκαετίες για να θεραπευθεί.

Καταρχήν υπάρχει έλλειμμα στους τυπικούς θεσμούς. Η Ελλάδα δεν διαθέτει το απαραίτητο νομικό πλαίσιο για την οικονομική ανάπτυξη. Το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνει την προστασία της ιδιοκτησίας, την εφαρμογή των συμβάσεων, την αποτελεσματική λειτουργία της δικαιοσύνης, τις θεσμικές λύσεις στις αποτυχίες των αγορών, τα κίνητρα για επενδύσεις και κυρίως την καταπολέμηση της διαφθοράς. Φυσικά υπάρχει πλήθος νόμων και διατάξεων που υποτίθεται παρέχουν το απαραίτητο νομικό πλαίσιο για όλα αυτά. Ήδη όμως από τις αρχές του 20ου αιώνα οι νομικοί έχουν μάθει να ξεχωρίζουν το δίκαιο των βιβλίων από το δίκαιο της πράξης (law in books / law in action κατά τον χρήσιμο διαχωρισμό του μακροβιότερου κοσμήτορα της Νομικής Σχολής του Harvard, Roscoe Pound). Δεν έχει σημασία τι νόμους έχεις, πόσο πλήρεις είναι, ποια είναι η νομοτεχνική ποιότητά τους. Αυτό που μετράει είναι αν εφαρμόζονται και πώς εφαρμόζονται. Αυτό που πραγματικά ισχύει (και όχι αυτό που υποτίθεται ότι πρέπει να ισχύει) είναι το πραγματικό δίκαιο, το δίκαιο της πράξης.

Αν δούμε για παράδειγμα τη νομοθεσία που προσπαθεί να περιορίσει και να καταπολεμήσει τη διαφθορά στην Ελλάδα και να εξασφαλίσει συνθήκες αξιοκρατίας, υγιούς ανταγωνισμού και περιορισμού της προσοδοθηρίας, θα αντιληφθούμε αμέσως πόσο αστείο μπορεί να φαίνεται το δίκαιο των βιβλίων αν έχεις έστω και μια στοιχειώδη αντίληψη της ελληνικής πραγματικότητας.

Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς όμως όταν η Ελλάδα πάσχει από ένα πολύ σοβαρότερο έλλειμμα, εκείνο της απουσίας των απαραίτητων για την οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη άτυπων θεσμών; Πρόκειται για τους κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς (social norms), την εμπιστοσύνη (trust), το κοινωνικό κεφάλαιο (social capital) που δημιουργούν το απαραίτητο θεσμικό υπόστρωμα για να λειτουργήσει το δίκαιο. Από τον τρόπο που οδηγούμε και παρκάρουμε μέχρι τον τρόπο που αεριτζίδικα εμπορευόμαστε και την σημασία που δίνουμε στα δημόσια αγαθά, δεν μπορεί κανείς να συμπεράνει παρά μόνο το πόσο ουσιαστικά ανύπαρκτο είναι αυτό το άτυπο θεσμικό υπόβαθρο που θα στηρίξει τους κανόνες δικαίου, όποιοι κι αν είναι. Χρησιμοποιώντας και πάλι το παράδειγμα της διαφθοράς δεν χρειάζεται να αναρωτιόμαστε γιατί οι κανόνες που προσπαθούν να την περιορίσουν δεν εφαρμόζονται. Απλά γιατί η κοινωνική ανοχή απέναντι στη διαφθορά είναι μεγάλη και η συμμετοχή στην διαφθορά σχεδόν καθολική και αυτόματη.

Μια κοινωνία που πάσχει θεσμικά είναι μια κοινωνία που δεν μπορεί να δράσει συλλογικά. Αυτό σημαίνει ότι η Ελληνική κοινωνία βρίσκεται μονίμως σε μία κατάσταση διλλήματος του φυλακισμένου. Σ’ αυτή την κατάσταση, ό,τι και να κάνουν οι άλλοι, εσένα σε συμφέρει να επιδιώξεις μυωπικά το δικό σου στενό προσωπικό συμφέρον. Βέβαια στο τέλος θα βγεις μάλλον κι εσύ χαμένος – αλλά δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική - είναι η «κυρίαρχη στρατηγική». Για να ξεπεράσεις το δίλημμα θα πρέπει να έχεις την απαραίτητη ωριμότητα που σε υποχρεώνει να βλέπεις μακροπρόθεσμα και να αντιμετωπίζεις τα άτομα δίπλα σου όχι ως ευκαιριακούς ανταγωνιστές ή πιθανά θύματα αλλά ως μακροχρόνιους συνεργάτες.

Έτσι ακόμα και τώρα, στο χείλος του γκρεμού, η κυβέρνηση κάνει το μόνο που της είναι εύκολο να κάνει: μαζεύει χρήματα από όσους μπορεί να τα μαζέψει. Οι δε πολίτες θα κάνουν ό,τι μπορούν για να συνεισφέρουν όσο γίνεται λιγότερο σ’ αυτή την προσπάθεια μεταφέροντας στους υπόλοιπους το βάρος. Ακόμα λοιπόν κι αυτή η πρωτοφανής για την πρόσφατη Ελληνική ιστορία δέσμη μέτρων θα αποτύχει γιατί είναι καιροσκοπική και θα αντιμετωπιστεί με ανάλογη «λαθρεπιβατική» συμπεριφορά.

Μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική; Μπορεί αλλά απαιτεί μια άλλη κοινωνία, που δεν θα είναι επιπόλαιη.

Πηγή:
http://www.newstime.gr/?i=nt.el.article&id=36154

Αγαπητή amalia, συγνώμη για την καθυστέρηση στην απάντηση

quote:

---

Εκτιμώ πως η απορία σου οφείλεται στο ότι βλέπεις τα πράγματα σαν οι δύο εκδοχές να είναι αμοιβαία αποκλειόμενες.

---

Ξεκινώ με τη θλιβερή διαπίστωση ότι το θέμα, καίτοι χαρακτηρίστηκε ως ενδιαφέρον, παραμένει ανενεργό εδώ και 20 μέρες, ενώ στο ίδιο διάστημα τα θέμα που αφορούν σε θρησκευτικές και λοιπές αναζητήσεις - ΜΟΝΙΜΕΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ - ΑΨΙΜΑΧΙΕΣ ζουν και βασιλεύουν.
Ταυτόχρονα θα ήθελα να εκφράσω εκ νέου την εκτίμησή μου στον κοινωνικό ρόλο που ασκεί ο αγαπητός trexagireve, όταν ασχολείται με θέματα οικονομίας, πολιτικής και καθημερινότητας, αντί να σπαταλά τη φαιά ουσία του σε διαφωνίες επί του προσωπικού ζητήματος της πίστης. Trexagireve, πιστεύω ότι είσαι πολύ χρήσιμος στην esoterica κοινωνία ως αναλυτής - δημοσιογράφος, για να διαχέεις το χρόνο σου σε κάτι το οποίο αποτελεί προσωπική επιλογή του καθενός. Ελπίζω να κατανοήσεις σωστά το νόημα της παραίνεσής μου.
Πάμε τώρα στα τρέχοντα και θα ξεκινήσω με ένα ερώτημα

ΠΟΣΟ ΕΤΟΙΜΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΠΟΛΕΜΟ;

Προσωπικά δεν είμαι καθόλου διαθέσιμος (την ετοιμότητα και τα αντανακλαστικά μου εύχομαι να μη χρειαστεί να τα ενεργοποιήσω) για τον "πόλεμο", ο οποίος έρχεται. Δε θα είναι οπλικός, τουλάχιστον όχι άμεσα, θα είναι κοινωνικός και ψυχολογικός, συνεπεία οικονομικών συνιστωσών, δε θα επιφέρει άμεσα ευρείες απώλειες ζωών, αλλά σταδιακά διάβρωση ανθρωπιστική και περαιτέρω αποκτήνωση της κοινωνίας μας, δε θα ακούμε τους όλμους και τις ρουκέτες με τα αυτιά μας, αλλά (όσοι το καταφέρνουν φυσικά) θα "ακούμε" τον πόνο και την οδύνη των συμπολιτών μας, που η ματαιοδοξία, η εγωπάθεια και Η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ πάσας νεοελληνικής μορφής φέρνει στη ζωή μας.
Σας φαίνονται μαύρα όλα αυτά; μήπως τελικά τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα; μήπως οι διάφορες φωνές (μέσα στις οποίες και η δική μου) είναι απλά "άγγελοι θανάτου" και η ζωή μας δε θα αλλάξει δραματικά; μήπως τα όσα λέγονται και γράφονται είναι υπερβολές; τι συμβαίνει τελικά με αυτή τη χώρα;
Είχα κάποτε αναφέρει (το πότε δεν μπορώ να το θυμηθώ, ίσως το ψάξω στην αναζήτηση) ότι η σύγχρονη Ελλάδα, ως κρατική οντότητα, δημιουργήθηκε για συγκεκριμένους σκοπούς : αρχικά, ΤΟΤΕ ήταν απλά ένα ανάχωμα - νάρκη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, αργότερα εξελίχθηκε σε μία επαρχία - δορυφόρο ενάντια στο Σιδηρούν Παραπέτασμα και τελικά έλαβε το ρόλο του πολιτικού - οικονομικού προτεκτοράτου που αποτελεί και μία αναπληρωματική ενεργειακή δεξαμενή για τους καλοθελητές του παγκόσμιου καπιταλισμού. Αυτή η οντότητα θα έμενε ανέγγιχτη, όσο θα εξυπηρετούσε τα σχέδια των δημιουργών - δανειστών της : σήμερα, είναι πλέον του προφανούς ότι η χρησιμότητά της ως προς το γεωστρατηγικό σκέλος έχει εν μέρει υποσκελιστεί από τη σημασία της ως ενεργειακού παράγοντα. Σήμερα, οι κάθε λογής Σύμμαχοι, που γιγαντώθηκαν χάρη ΚΑΙ στις αιματηρές θυσίες των προγόνων μας, που επιβουλεύτηκαν πολιτισμό και παρέχουν δυσώδη "ευδαιμονία", μέσω της διαφήμισης, έχουν αποφασίσει ότι έφτασε η ώρα για να επισημοποιήσουν τα ΚΑΤΟΧΙΚΑ "δικαιώματά" τους στον ευλογημένο τόπο. Για το λόγο αυτό, επέβαλαν στη μεταπολεμική Ελλάδα τη συμμετοχή της ως παρείσακτου σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς, αμφιβόλου υπόστασης, ηθικής και πολιτικής : αρχικά η συμμετοχή στη Βορειοατλαντική Ένωση ως περιθωριακό κάστρο έναντι του Κομμουνιστικού μπλοκ, στη συνέχεια η ένταξη στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα, ως απομονωμένο, γεωγραφικά (και αυτό έχει τεράστια σημασία στην πορεία των πραγμάτων) και στρατηγικά, αλλά "περήφανο" αποπαίδι, ακολούθως η πλήρης συμπόρευση και συστράτευση στις διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ πρωτίστως και πολιτικό δευτερευόντως πεδίο και τέλος η πολυθρύλητη ένταξη στη Νομισματική Ένωση, που παρέδωσε αμαχητί την ελληνική παραδοσιακή παραγωγή στο διεθνή - προκαθορισμένο - οικονομικό καταμερισμό αποτιμήσεων και προστιθέμενων αξιών, ο οποίος, ένεκα της καπιταλιστρικής νεοφιλελεύθερης σιωνιστικής προέλευσής του, είχε ήδη προδεδικασμένο το επουσιώδες του ρόλου της ελληνικής οικονομικής δραστηριότητας, με σκοπό τη σταδιακή δημιουργία ελλειμματικών προϋπολογισμών που θα οδηγούσαν τη χώρα σε απόλυτη χρηματοοικονομική αιχμαλωσία.
Δυστυχώς, σε αυτό το έργο, οι σύγχρονοι Εφιάλτες υπήρξαν πολλοί, ίσως η συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μας, ίσως και εμείς οι ίδιοι, στο μέτρο που μας αναλογούσε ή και πιότερο : εμείς οι ίδιοι, που ξεχάσαμε την παραγωγή και βασιστήκαμε στην παροχή υπηρεσιών, που απαξιώσαμε την τροφή προς όφελος του κάθε μορφής "κάλλους", που απεκδυθήκαμε το φιλότιμο προς όφελος του ωχαδερφισμού και της βολής μας, που ονομάσαμε "πρώτα" τα έσχατα και περιφρονούμε τα μικρά. Εμείς, που θέλαμε "δρόμους", ενώ δεν είχαμε αυτοκίνητα, εμείς που θέλαμε "μεταπτυχιακά", ενώ δεν ξέρουμε την προπαίδεια και την ορθογραφία του γυμνασίου, εμείς που θέλαμε Ολυμπιακά μεγαλεία, ενώ αγνοούμε εδώ και καιρό τον αθλητισμό ως ιδέα (ενώ ταυτόχρονα αγνοούμε και την ίδια την Ολυμπιακή ιδέα ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ), εμείς που χτίσαμε το "γίγαντα" πριν να είμαστε σίγουροι για τα πόδια του. Πόσοι εξ ημών δε χαρήκαμε όταν κλέψαμε την εφορία, πόσοι εξ ημών δεν προτιμήσαμε την εύκολη λύση του φτηνού αλλοδαπού εργάτη ή εμπορεύματος για βραχυπρόθεσμους ιδιοτελείς σκοπούς (και δε μιλάω για τις περιπτώσεις αγαθών ή υπηρεσιών που ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΙ ή ΕΙΝΑΙ ΣΕ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ), πόσοι εξ ημών δε γίναμε "πλούσιοι" το 1999 και πάμφτωχοι το 2003, πόσοι εξ ημών δεν "κλέψαμε" το χρόνο ή την προσπάθεια σε βάρος της πατρίδας, πόσοι δεν απέφυγαν τη στράτευση, πόσοι δε χρηματίστηκαν, πόσοι δεν υπεξαίρεσαν, πόσοι δεν έκαψαν, πόσοι δεν έχτισαν αυθαίρετα, πόσοι, πόσοι, πόσοι...
Η οικονομία της αγοράς είναι σκληρή και εκδικητική, άδικη : ο ψεύτης και ο κλέφτης το πρώτο χρόνο χαίρονται, ειδικά όταν αρνούνται να σκεφτούν και να συνετιστούν. Η κατ' ουσίαν εκχώρηση - αναίμακτη υποδούλωση της Ελλάδας μας στον ξένο εισβολέα, η οποία είναι πλέον intra portas, δεν είναι συνέπεια ούτε της πολιτικής της παρούσης, ούτε της προηγούμενης κυβέρνησης. Είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της δικής μας χαλαρής ηθικής και βιωματικής - συμπλεγματικής νοοτροπίας, είναι απόρροια της μιμητικής μας τάσης, του ιδεολογικού μας αποπροσανατολισμού, της ψυχικής μας ευδαιμονίας, της ελαφρότητας. ΕΚΕΙΝΟΙ βρήκαν και έπραξαν, ΕΚΕΙΝΟΙ εγκλημάτισαν με τη δική μας ΕΝΤΟΛΗ, όχι απλά με τη συναίνεσή μας. ΕΚΕΙΝΟΙ είμαστε εμείς.
Μην αναζητείτε (όπως λέει το θέμα της παρούσης συζήτησης) στη συνομωσιολογία και στο υπερφυσικό ή το μυστηριώδες, τις αιτίες του δημοσιονομικού μας "εκτροχιασμού". Σε ένα τραπέζι, στο οποίο παίζουν πολλοί, αλλά ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ να κερδίσει ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ, η μοίρα των συμμετεχόντων είναι προδιαγεγραμμένη...σταδιακά, με πρώτους τους ανίδεους, θα αποχωρούν με πόνο, περιμένοντας ΜΑΤΑΙΑ να γλύψουν από τα ψίχουλα του ΑΓΝΩΣΤΟΥ(;) θριαμβευτή. ΜΑΤΑΙΑ όμως, γιατί "ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος είναι τίποτα".
Εύχομαι μόνο, τώρα που οι συνθήκες θα θυμίσουν σταδιακά περιόδους που όλοι ευχόμασταν να είχανε χαθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, η μνήμη μας να ταρακουνηθεί και να θυμηθούμε πρακτικά τη λέξη φιλότιμο. Αν και φοβάμαι ότι έχει γίνει πλέον αφηρημένη ως έννοια για τη μεγάλη πλειοψηφία των σύγχρονων νεοελλήνων.
Συνεχίζω όμως να ελπίζω...

Φιλικά
Κωστάκης

Εν οίδα ότι ουδέν είδα!

Αγαπητέ trexagireve, πηγαίναμε γυρεύοντας... εμείς οι ίδιοι πουλάμε την πατρίδα μας (αστυφιλία, αποστροφή προς την αγροτοκτηνοτροφία, αποφυγή παραμεθοριακής στράτευσης), εμείς οι ίδιοι πουλάμε την οικονομία μας (εδώ δεν αναφέρω παραδείγματα, θα βαρεθούμε να διαβάζουμε), εμείς οι ίδιοι ξεπουλάμε το δικαίωμα του αυτοδιοικείσθαι (απολιτικοποίηση, κομματοκρατία, αδράνεια ως προς τις συνταγματικές παραλείψεις), εμείς οι ίδιοι ξεπουλάμε την εθνική μας ασφάλεια και κυριαρχία (απαξίωση ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας, ηρωοποίηση "επαναστατών" κλπ.). Για μία τέτοια μάζα (γιατί για λαός, για έθνος, για οντότητα δυναμική και αυτόνομη δε μου κάνουμε και πολύ) τι περιμένεις να προσφέρει το μέλλον;
Ελπίζω να βγούμε ψεύτες κι εγώ κι εσύ και κάποιοι λίγοι ακόμα που προμηνύουν κακά. Αλλιώς λυπάμαι πραγματικά τη γενιά μας και την επόμενη...

Φιλικά
Κωστάκης

http://troktiko.blogspot.com/2010/04/blog-post_9165.html

Δεν είναι η πρώτη φορά που διαβάζω για το πόσο "αδιάφορο" ήτανε το Βατοπαίδι σε σχέση με την έμφαση ποθ δώθηκε από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης. Να θυμηθούμε απλά πως ήτανε σημείο αναφοράς της αγανάκτισης τους "ελληνικού" λαού, καθώς και η αρχή του τέλους για την προηγούμενη κυβέρνηση....

Διαβάστε τώρα το επόμενο ποστ.....

Το παιχνίδι είναι στημένο κατ'εμέ και ότι και να λέμε και να αναλύουμε εδώ πέρα είναι καθαρά για να περνάμε τον καιρό μας.

Nigel Farage
European Parliament
Meltdown of Euro

Nigel tells Merkel some home truths

Το Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο παίρνει απο μόνο του αποφάσεις ακυρώνοντας δημοψηφίσματα και αγνοώντας το "Όχι" της Ιρλανδίας

Το Ιρλανδικό Όχι στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο

http://theamapati.wordpress.com/2010/04/20/respect/

quote:

---

Ξεκινώ με τη θλιβερή διαπίστωση ότι το θέμα, καίτοι χαρακτηρίστηκε ως ενδιαφέρον, παραμένει ανενεργό εδώ και 20 μέρες, ενώ στο ίδιο διάστημα τα θέμα που αφορούν σε θρησκευτικές και λοιπές αναζητήσεις - ΜΟΝΙΜΕΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΕΙΣ - ΑΨΙΜΑΧΙΕΣ ζουν και βασιλεύουν.

---

Φίλε kostakis παραμένει ανενεργό γιατί περιμένουμε να διαβάσουμε κάτι παραπάνω, κάτι παραπάνω σαν και αυτά που έγραψες τα οποία πραγματικά με φοβίζουν, στο έχω ξαναπεί.

Οι υπόλοιποι ας πάνε για μπανάνα...

Διαβάστε και το παρακάτω....

Η μεθόδευση της εμπλοκής της Ελλάδας με τους διεθνείς τραπεζίτες

A.I.R. (Athens International Radio) 104,4 FM:

Η Ελλάδα έχει κάνει έκκληση στα μέλη της Ευροζώνης να συνεχίσουν να ψάχνουν τρόπους για να βοηθήσουν τις καταχρεωμένες χώρες, λίγες ημέρες μετά τη συμφωνία των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην περίπτωση που απειληθεί με πτώχευση. Παρόλες όμως τις υποσχέσεις της περασμένης εβδομάδας για την παροχή βοήθειας, οι αγορές απαίτησαν επιτόκιο 5,9% για να αγοράσουν τα ελληνικά ομόλογα του Δημοσίου. Το ερώτημα είναι, γιατί τα επιτόκια δεν έπεσαν περισσότερο; Μαζί μας στο τηλέφωνο είναι ο οικονομικός αναλυτής Max Keiser για να βρούμε τις απαντήσεις.

A.I.R 104,4 FM: Καλησπέρα, ευχαριστούμε που είστε μαζί μας

Μax Κeiser: Καλησπέρα, χαίρομαι που μιλώ μαζί σας και πάλι

A.I.R 104,4 FM: Η χαρά είναι δική μας κ. Κάιζερ. Γιατί τα επιτόκια δεν έπεσαν κι άλλο;

Μax Κeiser: Τα ομόλογα που εκδόθηκαν, πουλήθηκαν αμέσως. Η τιμή τους όμως έπεσε ραγδαία, εξαιτίας της επίθεσης που δέχτηκαν από Hedge Funds της Wall Street που ακολούθησαν τακτική υπονόμευσης μέσω sort selling. Αυτή ήταν μια συντονισμένη επίθεση στην ελληνική οικονομία από κερδοσκόπους και hedge funds της Wall Street

A.I.R. 104,4 FM: Η Ελλάδα λοιπόν δεν θα πρέπει να αναμένει περαιτέρω μείωση των επιτοκίων δανεισμού της;

Μax Κeiser: Όχι. Τα επιτόκια θα συνεχίσουν να ανεβαίνουν, μέχρις ότου επιτύχουν τεχνικά την αδυναμία αποπληρωμής του χρέους. Κι αυτό γιατί υπάρχουν στοιχεία του «ενεργητικού» της Ελλάδας, όπως η τουριστική βιομηχανία που αποτελούν περιζήτητη λεία για τα hedge funds της Wall Street. Ευελπιστούν σε μια ελεγχόμενη κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας.

A.I.R. 104,4 FM: Ποιος ήταν λοιπόν ό στόχος πίσω από την ανακοίνωση του σχεδίου διάσωσης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και δανείων προερχομένων από διμερείς συμφωνίες χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

Μax Κeiser: Έγινε για να διευκολύνει το παιχνίδι κερδοσκοπίας με την sort πώληση των ομολόγων. Με άλλα λόγια, για να κερδοσκοπείς πουλώντας τα ομόλογα και να τα ξαναγοράζεις σε όλο και χαμηλότερες τιμές (sort selling) πρέπει να υπάρχει διαθέσιμη ρευστότητα στο σύστημα, ώστε με αυτή την τεχνητή διακύμανση της τιμής τους να επιτεθείς και να διαμορφώσεις τις επιθυμητές τιμές στην αγορά ομολόγων. Ας μη ξεχνάμε ότι η ελληνική οικονομία δεν είναι μεγάλη, ώστε όταν τα μεγάλα hedge funds (κερδοσκοπικά κεφάλαια) επιτεθούν, πρέπει να υπάρχει ρευστότητα στο οικονομικό σύστημα. Γι αυτό το λόγο έβαλαν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο μαζί με τη Γερμανική και την Ελληνική κυβέρνηση να ενισχύσουν τη ροή ρευστού (χρήματος) ώστε να μπορούν να πωλούν όπως θέλουν τα hedge funds και οι τράπεζες της Wall Street στη συνεχιζόμενη προσπάθεια καταστροφής της ελληνικής οικονομίας.

A.I.R. 104,4 FM: Η Ελλάδα έχει ανακοινώσει ότι προτίθεται να εκδώσει ένα διεθνές ομόλογο με ρήτρα αμερικάνικου δολαρίου στο τέλος Απριλίου ή στις αρχές Μαΐου. Γιατί να θέλει η Ελλάδα να εκδώσει ομόλογο με ρήτρα αμερικάνικου δολαρίου;

Μax Κeiser: Δεν τη συμφέρει. Συμφέρει όμως τα hedge funds για να μπορούν να κάνουν το sort selling παιχνίδι τους σε αμερικάνικα δολάρια καθώς η αγορά των ομολόγων σε αμερικάνικα δολάρια είναι σαφώς μεγαλύτερη. Σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε η Ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε κάτι τέτοιο.

A.I.R. 104,4 FM: Για ποιο λόγο λοιπόν επιδιώκει κάτι τέτοιο η ελληνική κυβέρνηση;

Μax Κeiser: Η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδείξει ότι εμπλέκεται με τις τράπεζες της Wall Street.

A.I.R. 104,4 FM: Πιστεύετε ότι τελικά η Ελλάδα θα πρέπει να ζητήσει βοήθεια από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Μax Κeiser: Μα το έχουν ήδη κάνει! Το μόνο που υπολείπεται είναι η γραφειοκρατική διεκπεραίωση της συμφωνίας. Ουσιαστικά η ελληνική οικονομία έχει καταστεί δέσμια των κερδοσκόπων και ο μόνος τρόπος για να διατηρήσει την ανεξαρτησία της κι αυτό να έχει ουσιαστικό νόημα, είναι να κηρύξει παύση πληρωμών στα ομόλογά της. Κι αυτό γιατί η διαδικασία έκδοσής τους από την αρχή, πίσω στο 2000 ήταν παράνομη, άρα δεν υπάρχει με νομικούς όρους υποχρέωση εξόφλησής τους. Είναι ακατανόητο να ζητείται από τον ελληνικό λαό να υπομένει μέτρα λιτότητας για να πληρώνονται τα bonus των τραπεζιτών της Wall Street. Γιατί θα πρέπει οι έλληνες να εργάζονται σκληρά ολόκληρη τη χρονιά για να πληρώνουν τα bonus αυτών των τραπεζιτών; Αυτός είναι ο σκοπός της ζωής τους;!

A.I.R. 104,4 FM: Ο Ντόμινικ Στρος Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου είπε ότι η Ελλάδα δεν έχει ακόμη ζητήσει τη βοήθεια του ΔΝΤ και ότι θα το πράξει όταν η Ελλάδα του το ζητήσει. Εσείς όμως λέτε ότι ήδη έχουν έλθει στην Ελλάδα;

Μax Κeiser: Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ελέγχει ήδη το 1/3 της αναχρηματοδότησης του χρέους και η ιστορία μας έχει δείξει ότι κάθε φορά που παρεμβαίνει σε κάποια χώρα, η παρέμβασή του αυτή έχει καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα. Αυτή τη στιγμή που τα ομόλογα διαπραγματεύονται τεχνηέντως, με όλο και πιο δυσμενείς όρους, πέφτει η αξία τους στις αγορές, ώστε να προκληθεί μεγαλύτερη εμπλοκή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που όταν αυτή ξεπεράσει το 50% του αναχρηματοδοτούμενου χρέους, θα αποκτήσουν ουσιαστικά τον πλήρη έλεγχο.

A.I.R. 104,4 FM: Για άλλη μια φορά σας ευχαριστούμε που ήσασταν μαζί μας.

Μax Κeiser: Παρακαλώ, είμαι πάντα στη διάθεσή σας

A.I.R. 104,4 FM: Ήταν ο οικονομικός αναλυτής Max Keiser παρουσιαστής και ραδιοτηλεοπτικός σχολιαστής, δημοσιογράφος και πρώην χρηματιστής στη Wall Street.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr