Δύο τραγικές φιγούρες της νεώτερης ιστορίας μας, για τις οποίες ελάχιστοι γνωρίζουν. Οχι τυχαία βεβαίως. Αυτά ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να διδαχθούν.

Δύο δάσκαλοι που εδιώχθησαν διότι εδίδασκαν ελληνικά.
Αμφότεροι από τον κοινό μας εχθρό. Τα ΠΑΡΑΣΙΤΑ!
Για έναν και μόνον λόγο: διότι εδίδασκαν με τον μιαρό τρόπο των ελληνων.
Μιασμένοι από την "επάρατο νόσο των Ελληνων", όπως την χαρακτήρισε ο Ρωμαίος Ιουστινιανός.
Οι κατοχικοί νόμοι του Ιουστινιανού ισχύουν στον 20ο αιώνα!!! Σκέπσου τι έκαναν παλιά, τις καλές εποχές!
Μήπως έχουν καταργηθεί τώρα;
Παρατηρήσατε τι έκαναν στον νεκρό Καΐρη; ΟΥΤΕ ΤΑ ΖΩΑ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ!

Γράφει ο αείμνηστος Λιαντίνης για τον Δελμούζο: «Εκράτησε το αναλυτικό πρόγραμμα αλλά κατάργησε τα βιβλία. Εκράτησε την ποιοτική επίδοση, αλλά κατάργησε τις εξετάσεις και την προαγωγή ή τη στασιμότητα στις τάξεις. Εκράτησε την ανακοινωτική ορμή και τη σώζουσα πειθαρχία, αλλά κατάργησε το μονόλογο του δάσκαλου και την αγία ράβδο. Κατάργησε την παθητικότητα, τη σιωπή, το φόβο, την ανία, την αβουλία, τη συμβατικότητα, τη μηρυκαστική μίμηση, την υποκρισία του μαθητή. Τη λόρδωση, την κύφωση και τη σκολίωση στον τρόπο συλλογισμού του παιδιού».

«Και στη θέση του κενού έφερε στοιχεία γόνιμα και δημιουργικά. Έφερε την αυτοκίνητη και την αυτογέννητη γνώση. Έφερε τη δράση και την αυτενέργεια. Έκαμε το νεαρό τρόφιμο έναν μικρόν εργάτη, μια προπαίδεια επιστήμονα, έναν προσωπικό ερευνητή, έναν αρχαϊκό ζητητή της αλήθειας και της γνώσης. Της γνώσης που δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται. Και της αλήθειας που δεν παραδίνεται αλλά κατακτιέται. Σε τρία λιθάρια γωνιακά ζήτησε να χτίσει την προσωπικότητα του παιδιού: στην αυθυπαρξία, στην ευθύνη, στην υπεροχή».

«Έφερε στην αγωγή τη συνεργασία και την κοινωνικότητα, έξω από τις προκαταλήψεις του εγωισμού και του αλτρουϊσμού που έλεγε ο Αριστοτέλης. Όχι τύπους και γράμματα και λόγια που πετούν και σκορπίζονται. Αλλά τη συνεργασία που είναι ανακάλυψη πράξης, σφυρηλατημός χαρακτήρων κι εκείνος ο αστραφτερός πόλεμος μέσα στην άμιλλα, που γεννά από τον απλό πολίτη το μικρό νομοθέτη. Και που οδηγεί στους γνήσιους δεσμούς τους συναγωγούς φιλίας».

Ολα αυτά θα μπορούσε να τα πεί κανείς παιδεία, ή "ελληνική μωρία" όπως έλεγε και ο Σαούλ, ή Σαύλος, ή Παύλος.
Εξαφανίστηκαν αυτά, εξηφανίσθη και το ελληνικό έθνος.
Η απουσία αυτών μας κατήντησε έθνος Ηλιθίων (ΟΕΟ).
Απ' ότι βλέπω στα σχολεία μας, ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΝΑ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΗΝ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΩΡΙΑ"!

Και μην ξεχνάτε!
Οσο τα παράσιτα δεν κσεσηκώνονται, δεν πρόκειται να δούμε άσπρη μέρα.
Οταν κσεσηκωθούν σημαίνει ότι πάει να γίνει κάτι καλό!

Το Κακό είναι ακόμα ΕΔΩ!

Η φυλακή σου γίνεται βωμός,
στεφάνι αχτιδωτό κι' ο αφορεσμός,
αγνότερη μιά πίστη σ΄ανυψώνει
όπου ασκλάβωτη η Σκέψη αποθεώνει.

Η μάννα σου στο φώς και στη δροσιά
-- Γειά σας, χρυσά Κυκλαδικά νησιά! --
γυρεύει τη σεμνή σου την εικόνα
να βάλη του μετώπου της κορώνα.

Μα η Πολιτεία, μα να η μεγάλη μάννα
που συχνότατα βρέχει ουράνιο μάννα
στον τιποτένιο ή στο ληστή, κρατεί
την πόρτα της τιμής για σε κλειστή.

Εγώ, ποιητής κριτής - διπλός μου ο Θρόνος -
πρώτος, μέσα σε αδιάφορους και μόνος,
στου Λόγου τον ορείχαλκο χυμένο
για τους αιώνες τ΄ άγαλμά σου σταίνω!

ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΛΑΜΑΣ

quote:

---

Γράφει ο αείμνηστος Λιαντίνης για τον Δελμούζο: «Εκράτησε το αναλυτικό πρόγραμμα αλλά κατάργησε τα βιβλία. Εκράτησε την ποιοτική επίδοση, αλλά κατάργησε τις εξετάσεις και την προαγωγή ή τη στασιμότητα στις τάξεις. Εκράτησε την ανακοινωτική ορμή και τη σώζουσα πειθαρχία, αλλά κατάργησε το μονόλογο του δάσκαλου και την αγία ράβδο. Κατάργησε την παθητικότητα, τη σιωπή, το φόβο, την ανία, την αβουλία, τη συμβατικότητα, τη μηρυκαστική μίμηση, την υποκρισία του μαθητή. Τη λόρδωση, την κύφωση και τη σκολίωση στον τρόπο συλλογισμού του παιδιού».

«Και στη θέση του κενού έφερε στοιχεία γόνιμα και δημιουργικά. Έφερε την αυτοκίνητη και την αυτογέννητη γνώση. Έφερε τη δράση και την αυτενέργεια. Έκαμε το νεαρό τρόφιμο έναν μικρόν εργάτη, μια προπαίδεια επιστήμονα, έναν προσωπικό ερευνητή, έναν αρχαϊκό ζητητή της αλήθειας και της γνώσης. Της γνώσης που δεν χαρίζεται αλλά κερδίζεται. Και της αλήθειας που δεν παραδίνεται αλλά κατακτιέται. Σε τρία λιθάρια γωνιακά ζήτησε να χτίσει την προσωπικότητα του παιδιού: στην αυθυπαρξία, στην ευθύνη, στην υπεροχή».

«Έφερε στην αγωγή τη συνεργασία και την κοινωνικότητα, έξω από τις προκαταλήψεις του εγωισμού και του αλτρουϊσμού που έλεγε ο Αριστοτέλης. Όχι τύπους και γράμματα και λόγια που πετούν και σκορπίζονται. Αλλά τη συνεργασία που είναι ανακάλυψη πράξης, σφυρηλατημός χαρακτήρων κι εκείνος ο αστραφτερός πόλεμος μέσα στην άμιλλα, που γεννά από τον απλό πολίτη το μικρό νομοθέτη. Και που οδηγεί στους γνήσιους δεσμούς τους συναγωγούς φιλίας».

---

επίσης γράφει:

«Ο Δελμούζος δικάστηκε στο Ανάπλι τον Απρίλη του 1914, εξαιτίας που δίδαξε στο Παρθεναγωγείο του Βόλου την αλήθεια, την εμορφιά και την Ελλάδα. Κύριοι κατήγοροί του εστάθηκαν δύο πνευματικά χολερόβλητοι άνθρωποι. Ένας δημοσιογράφος που τον έλεγαν Κούρτοβικ. Όνομα εβραίικο, που μου φέρνει στο νου το Λαζάρ Καγκάνοβιτς, τον έναν από τους τρεις που τους έμεινε πιστός ως το θάνατό του ο Ιωσήφ Στάλιν. Ο άλλος ήταν ο Επίσκοπος Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης. Ένας καλόγερος αγράμματος, εμπαθής, ευρωτιών και αρκουδοφόρος, που οι δεσμοί του με την παιδεία, την αρετή και την Ελλάδα θυμίζουν την αγάπη του Κιουταχή και του Ιμπραήμ για τους Μεσολογγίτες. Η κατηγορία κατά του Δελμούζου έγραφε: είναι άθεος, ανθέλληνας και διαφθορέας των νέων»
Κάτι μου θυμίζει αυτό...

Ubi Dubium, Ibi Libertas

Edited by - libero diegrammenos logariasmos on 13/10/2010 15:53:41

Ξέχνα τον Σωκράτη. Καμμία σχέση...

ΔΙΩΓΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Στις εκπαιδευτικές μεθόδους του Δελμούζου αντέδρασε άγρια η σκοταδιστική Εκκλησία με κινητοποιήσεις του θρησκόληπτου όχλου από τον μητροπολίτη Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομάτη και την ελεγχόμενη από την Εκκλησία αντιδραστική τοπική εφημερίδα «Κήρυξ»: «οι διαδηλωταί εξαφθέντες εζήτησαν να μεταβούν να καύσουν το Παρθεναγωγείον. Πληροφορηθέντες όμως ότι τούτο φυλάσσεται υπό εφίππου δυνάμεως, ηθέλησαν να καύσουν την οικία του κ. Δελμούζου, αλλά πληροφορηθέντες ότι και εκεί εφύλασσε δύναμις στρατού, διελύθησαν», έγραψε η εφημερίδα «Θεσσαλία» .

Ο μητροπολίτης Γερμανός
Η επίθεση των θεοκρατών είχε αρχίσει και εν συνεχεία κλιμακωθεί ως εξής: στις 10 Φεβρουαρίου ο Γερμανός δημιούργησε μέσα στο σχολείο επεισόδιο με μία δασκάλα («μπήκε το πρωϊ κρυφά από την σκάλα της υπηρεσίας στο σχολείο, κατευθείαν στην Α΄ τάξη, όπου δίδασκε η καθηγήτρια Πηνελόπη Χριστάκου, διαπληκτίσθκε μαζί της για την προσευχή… κι έφυγε εξαγριωμένος φωνάζοντας μπροστά στα παιδιά: “το σχολείο σας είναι γερμανικό και φράγκικο”», γράφει ο Παπανούτσος) και ακολούθησαν αλλεπάλληλα δημοσιεύματα στον ελεγχόμενο από τους ρασοφόρους τοπικό Τύπο (με πρωτοστατούντα τον δημοσιογράφο Δ. Κούρτοβικ του «Κήρυκα»), που κατηγορούσαν ανοιχτά τον Δελμούζο για… ασέβεια προς τα χρηστά ήθη, αθεϊα, διαφθορά και αντεθνική συμπεριφορά, ενώ ο ελεγχόμενος από την Εκκλησία βουλευτής Μ. Μπουφίδης εξαπέλυσε μύδρους εναντίον του ακόμα και από το βήμα της Βουλής: «Ο Δελμούζος κλονίζει με την διδασκαλίαν αυτού την Θρησκεία και διαφθείρει την ελληνική γλώσσα».

Στις 2 Μαρτίου το θρησκόληπτο πλήθος ξέσπασε σε κάθε είδους αθλιότητες έξω από το «Παρθεναγωγείον», απαιτώντας το κλείσιμό του, και το τρομοκρατημένο και προσκυνημένο δημοτικό συμβούλιο του δημάρχου Γκλαβάνη ικανοποίησε την απαίτηση την επόμενη κιόλας ημέρα, κατά την οποία ο Δελμούζος βριζόταν από ένα ακόμα πλήθος θρησκολήπτων, που διαδήλωνε με συνθήματα «έξω ο μαλλιαρός», «έξω ο άθεος», «έξω ο μασώνος». Ακολούθησε ο λιθοβολισμός του από τους κατοίκους της Αργαλαστής Βόλου, όπου είχε επισκεφθεί τον σχολάρχη του χωριού Μετόχι, ποιητή Κώστα Βάρναλη, και η εσπευσμένη αποχώρησή του από τον Βόλο, προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό και την οικογένειά του.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ ΣΕ ΠΟΙΝΙΚΗ ΔΙΚΗ

Στις 23 Σεπτεμβρίου 1911 ο υπόδουλος και αυτός στην Εκκλησία ανακριτής Λαρίσης Τιμολέων Αμπελάς παρέπεμψε μαζί με άλλους τον Δελμούζο στην περιβόητη δίκη των «Αθεϊκών» (Απρίλιος 1914) με τις κατηγορίες της «αντιχριστιανικής προπαγάνδας», της «παρακώλυσης προσευχής», της «αντεθνικής δράσης», της «εξύβρισης επισκόπου», του «προσηλυτισμού», της «κομμουνιστικής προπαγάνδας» και της «διάδοσης αθεϊστικών απόψεων».

Περιμένοντας την δίκη, ο Δελμούζος δεν έπαψε να λειτουργεί ως μάχιμος παιδαγωγός. Το 1912 συμμετείχε στην σύνταξη του Υπομνήματος με σχέδια προγραμμάτων διδασκαλίας, που κατέθεσε ο «Εκπαιδευτικός Όμιλος» στο Κεντρικό Εποπτικό Συμβούλιο της Δημοτικής Εκπαιδεύσεως του Υπουργείου Παιδείας και από τις αρχές του 1914 ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα Ιστορίας της Νεοελληνικής Φιλολογίας στην αίθουσα του Ομίλου.

Η περίφημη δίκη «των Αθεϊκών του Βόλου» έγινε από 16 έως 28 Απριλίου του 1914 στο Ναύπλιο, όπου όμως, παρά τις πιέσεις των θεοκρατών και τις απίθανες καταθέσεις τους, όπως λ.χ. εκείνη του ίδιου του μητροπολίτη («εις την συνείδησιν όλου του κόσμου μαλλιαρισμός, αναρχισμός, σοσιαλισμός, αθεϊσμός, μασωνία είναι εν και το αυτό...»), στις 28 Απριλίου όλοι οι κατηγορούμενοι κρίθηκαν αθώοι «ελλείψει αποδείξεων περί της ενοχής αυτών». Συνήγορος των κατηγορουμένων ήταν ο μετέπειτα περίφημος νομικός και επίσης ιδρυτικό μέλος του «Εκπαιδευτικού Ομίλου» Κωνσταντίνος Τριανταφυλλόπουλος (1881 – 1966, η αγόρευση του οποίου υπήρξε μνημειώδης) και μάρτυρες υπεράσπισης αρκετοί διανοούμενοι, όπως ο Δημήτρης Γληνός («ο Δελμούζος ειργάσθη εν Βόλω ως τέλειος παιδαγωγός και ως τέλειος άνθρωπος… Δύναμαι να βεβαιώσω το δικαστήριον ότι είναι ο πρώτος Έλλην παιδαγωγός και ότι η Ιστορία θα αναγράψη τη δράση του σχολείου του ως την χαραυγήν της γνησίως ελληνικής παιδαγωγικής»), ο Νικόλαος Πολίτης και ο Χρήστος Τσούντας.

Ο Λιαντίνης έχει γράψει: «Ο Δελμούζος δικάστηκε στο Ανάπλι τον Απρίλη του 1914, εξαιτίας που δίδαξε στο Παρθεναγωγείο του Βόλου την αλήθεια, την εμορφιά και την Ελλάδα. Κύριοι κατήγοροί του εστάθηκαν δύο πνευματικά χολερόβλητοι άνθρωποι. Ένας δημοσιογράφος που τον έλεγαν Κούρτοβικ. Όνομα εβραίικο, που μου φέρνει στο νου το Λαζάρ Καγκάνοβιτς, τον έναν από τους τρεις που τους έμεινε πιστός ως το θάνατό του ο Ιωσήφ Στάλιν. Ο άλλος ήταν ο Επίσκοπος Δημητριάδος Γερμανός Μαυρομμάτης. Ένας καλόγερος αγράμματος, εμπαθής, ευρωτιών και αρκουδοφόρος, που οι δεσμοί του με την παιδεία, την αρετή και την Ελλάδα θυμίζουν την αγάπη του Κιουταχή και του Ιμπραήμ για τους Μεσολογγίτες. Η κατηγορία κατά του Δελμούζου έγραφε: είναι άθεος, ανθέλληνας και διαφθορέας των νέων»

«Στη δίκη του Αναπλιού ο Δελμούζος με τη σθεναρή υπεράσπιση πολλών φωτισμένων Ελλήνων αθωώθηκε. Ωστόσο, αν ο χειμασμός του δεν εξελιχθηκε σε τραγωδία, σε κάθε περίπτωση έλαβε τους χαρακτήρες και τον τύπο του δράματος. Ήταν ένα συγκλονιστικό βίωμα κινδύνου, πικρίας και οδύνης που τον συνόδεψε σε όλη του τη ζωή. Από δω σαν παράπονο, από κει σαν σεμνή περηφάνια».

Στην ιστοσελίδα αυτή υπάρχει εκτενής αναφορά,
στην ζωή και το έργο του "Έλληνα πρωτοπόρου παιδαγωγού,
αγωνιστή του ελευθέρου πνεύματος", όπως χαρακτηριστικά
αναφέρει ο υπότιτλος του άρθρου.

http://knol.google.com/k/%CE%B1%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%82#

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΛΜΟΥΖΟΣ

Έτος: 1987

Τηλεοπτική Σειρά

18 επεισόδια( Κύκλοι επεισοδίων: 1)
(Ημέρα προβολής: Τετάρτη)

Διάρκεια επεισοδίου: 46'

Ημερομηνία προβολής πρώτου επεισοδίου: 29 Απριλίου 1987

Είδος: Κοινωνική

Κανάλι: ΕΤ2

Σκηνοθεσία: Τζώρτζης Αγαθονικιάδης

Σενάριο: Ελένη Παξινού , Μαρία Παξινού

Παραγωγός: Σούλης Αθανασίου

Ηθοποιοί: Γιάννης Μόρτζος (Αλέξανδρος Δελμούζος) , Βασίλης Διαμαντόπουλος (Kourtvih) , Θόδωρος Έξαρχος (μητροπολίτης Δημητριάδος) , Κώστας Κοντογιάννης (Στέφανος Δραγούμης) , Γιώργος Λέφας , Σπύρος Μαβίδης (Λουκάς) , Αθηνά Τσιλύρα (γυναίκα Αλέξανδρου Δελμούζου) , Τάκης Βουλαλάς (γιατρός Σαράτσης) , Νίκος Καραγεώργης , Τάκης Βουλαλάς (γιατρός Σαράτσης)

Σχόλια/Πλοκή: Η ζωή του παιδαγωγού Αλέξανδρου Δελμούζου, ο οποίος στα χρόνια της εθνικής ήττας του 1897 αναζητώντας νέες ιδέες στρέφεται στο παιδαγωγικό ζήτημα, θεωρώντας το παλιό εκπαιδευτικό σύστημα ως απολύτως ξεπερασμένο και ακατάλληλο. Το 1910 δημιούργησε με τη βοήθεια εμπνευσμένων συνεργατών τον «Εκπαιδευτικό όμιλο» στο Βόλο και λίγο αργότερα σε συνεργασία με το γιατρό Σαράτση το Ανώτερο Παρθεναγωγείο Βόλου, που αποτέλεσε τη σπονδυλική στήλη της Βενιζελικής μεταρρύθμισης στην παιδεία...

Από : http://www.retrodb.gr/wiki/index.php/%CE%91%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B4%CF%81%CE%BF%CF%82_%CE%94%CE%B5%CE%BB%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%B6%CE%BF%CF%82

quote:

---

Κατ'αρχήν να πώ ένα Μπράβο στον αγαπητό
Αίολο, που άνοιξε το θέμα.

---

!

quote:

---

Ένας δημοσιογράφος που τον έλεγαν Κούρτοβικ. Όνομα εβραίικο, που μου φέρνει στο νου το Λαζάρ Καγκάνοβιτς, τον έναν από τους τρεις που τους έμεινε πιστός ως το θάνατό του ο Ιωσήφ Στάλιν.

---

quote:

---

Στην ιστοσελίδα αυτή υπάρχει εκτενής αναφορά,
στην ζωή και το έργο του "Έλληνα πρωτοπόρου παιδαγωγού,
αγωνιστή του ελευθέρου πνεύματος", όπως χαρακτηριστικά
αναφέρει ο υπότιτλος του άρθρου.

---

ειναι ενα ζητημα αν τυποι σαν τον Δελμουζο η τον Γληνο αγωνιστηκαν για το ελευθερο πνευμα η για το να σκοτωσουν καθε μορφη πνευματικοτητας εστω και αν δεν το ξεραν (ουσιαστικα το αθειστικο πνευμα σκοτωνει τοσο το αρχαιο πνευμα οσο και το χριστιανικο)...

quote:

---

ειναι ενα ζητημα αν τυποι σαν τον Δελμουζο η τον Γληνο αγωνιστηκαν για το ελευθερο πνευμα η για το να σκοτωσουν καθε μορφη πνευματικοτητας εστω και αν δεν το ξεραν (ουσιαστικα το αθειστικο πνευμα σκοτωνει τοσο το αρχαιο πνευμα οσο και το χριστιανικο)...

---

...

Με το συμπάθειο κιόλας...

Edited by - Αίολος on 13/10/2010 20:41:55

quote:

---

στην Αθηνα των κλασσικων χρονων τετοιοι τυποι θα ακολουθουσαν τη μοιρα του αλλου ρεμπεσκε, του Πρωταγορα...

---

Edited by - Αίολος on 13/10/2010 20:42:14

quote:

---

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝ3:

εγω ξερω οτι φτασαμε σε τοσο σκατα κοινωνιες ακριβως λογω του μηδενισμου...

---

Edited by - kapodistria on 13/10/2010 22:14:35

«Στις 2 Μαρτίου το θρησκόληπτο πλήθος ξέσπασε σε κάθε είδους αθλιότητες έξω από το «Παρθεναγωγείον», απαιτώντας το κλείσιμό του, και το τρομοκρατημένο και προσκυνημένο δημοτικό συμβούλιο του δημάρχου Γκλαβάνη ικανοποίησε την απαίτηση την επόμενη κιόλας ημέρα, κατά την οποία ο Δελμούζος βριζόταν από ένα ακόμα πλήθος θρησκολήπτων, που διαδήλωνε με συνθήματα «έξω ο μαλλιαρός», «έξω ο άθεος», «έξω ο μασώνος». Ακολούθησε ο λιθοβολισμός του από τους κατοίκους της Αργαλαστής Βόλου, όπου είχε επισκεφθεί τον σχολάρχη του χωριού Μετόχι, ποιητή Κώστα Βάρναλη, και η εσπευσμένη αποχώρησή του από τον Βόλο, προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό και την οικογένειά του.»

Ανάμεσα λοιπόν στὴν ἐσκεμμένη ἐπιβολὴ ἀμορφωσιᾶς στὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ στὰ ἱεροδιδασκαλεῖα τῆς Ἐκκλησίας στὰ ὁποῖα φρόντιζαν νὰ παράγονται ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον γραμματικοὶ καὶ θεολόγοι ὥστε νὰ στελεχώσουν ὡς κρατικοὶ ὑπάλληλοι ἢ ὡς κληρικοὶ γιὰ τὸν ὀθωμανικὸ καὶ ἐκκλησιαστικὸ διοικητικὸ μηχανισμὸ , στέκονταν οἱ Ἕλληνες διαφωτιστὲς . Αὐτοὶ οἱ Ἕλληνες - οἱ ξενιτεμένοι Ἕλληνες - μὲ τὴν ὑποστήριξη πολλῶν ἐκ΄τῶν Ἑλλήνων ἐμπόρων καὶ τῶν καπεταναίων ἄρχισαν νὰ ἱδρύουν σὲ ὅλη τὴν ὑπόδουλη Ἑλλάδα σχολεῖα στὰ ὁποῖα διδάσκονταν θετικὲς ἐπιστῆμες καὶ φιλοσοφία , δηλαδὴ σχολεῖα στὰ ὁποῖα διδάσκονταν *Ἑλληνικὴ Παιδεία* .
Ὁ Κούμας σχολιάζοντας τὸ κυνήγι τῶν διαφωτιστῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία γράφει : *Κὰτ΄ἐκείνους τοὺς χρόνους καὶ μόνη ἡ διδασκαλία τῶν μαθηματικῶν ἐθεωρεῖτο ὡς πηγὴ ἀθεΐας , τῆς ὁποίας πρῶτο ἀποτέλεσμα ἦταν ἡ κατάργησης τῆς νηστείας* .
Τὸν Κούμα ἐπιβεβαιώνει ἡ ἐγκύκλιος ποὺ ἐξέδωσε ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος Ε΄ καὶ ἡ Ἱερὰ Σύνοδος τὸ 1819 . Ἡ ἐκκλησία καταδικάζει τὶς ἐπιστῆμες , διότι ἀποσποῦσαν τοὺς ὑπόδουλους Ἕλληνες ἀπὸ τὶς θρησκευτικές τους ὑποχρεώσεις ὅπως ἡ νηστεία . Οἱ διδάσκαλοι ποὺ δίδασκαν θετικὲς ἐπιστῆμες θεωροῦνταν ἀπὸ τοὺς ἱεράρχες (διεφθαρμένα ἀνδράρια) .
Ὁ Μητροπολίτης Σμύρνης Ἄνθιμος ξεσήκωσε τὸν ὄχλο τῆς πόλης καὶ γκρέμισαν τὸ σχολεῖο ὅπου δίδασκε ὁ Κούμας καὶ ὁ Οἰκονόμου .
Τὸ ἔτος 1819 ὁ Πατριάρχης Γρηγόριος ὁ Ε΄ καὶ ἡ ἱερὰ Σύνοδος ἔβγαλαν μία ἐγκύκλιο μὲ τὴν ὁποία στράφηκαν ἐναντίων τῶν θετικῶν ἐπιστημῶν καὶ τῆς φιλοσοφίας ὑπεραμυνόμενοι τῆς στείρας γραμματικῆς . Γράφουν :

Ἐπιπολάζει ἐνιαχοὺ μία καταφρόνησις περὶ τὰ Γραμματικὰ μαθήματα καὶ διόλου παράβλεψις περὶ τὰς Λογικᾶς καὶ Ρητορικᾶς τέχνας καὶ περὶ αὐτὴν ἐπὶ πάση τὴν διδασκαλίαν τῆς ὑψηλότατης θεολογίας προερχόμενη ἐκ΄τῆς ὁλοτελοῦς ἀφοσιώσεως μαθητῶν ὁμοῦ καὶ διδασκάλων εἰς μόνα τὰ μαθηματικὰ καὶ τὰς ἐπιστήμας καὶ ἀδιαφορίαεις τὰ παραδεδομένας νηστείας , προκύπτουσα ἐκ΄τίνων διεφθαρμένων ἀνδραρίων , τὰ ὁποία καθὼς τὰ ζιζάνια μεταξύ του καθαροῦ σίτου , οὕτω καὶ αὐτὰ μεταξὺ τῶν πεπαιδευμένων τοῦ Γένους ἀνεφύησαν , πλανώμενα ὓφ΄αὐτῶν καὶ πλανώντα τοὺς ἀφελεστέρους καὶ ἀπεριφράκτους τὴν διάνοιαν .

Αὐτὸς ὁ ἱερέας εἶναι ὁ πρῶτος διαφωτιστὴς ποὺ πραγματικὰ συγκρούστηκε μὲ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία καὶ πλήρωσε ἀκριβὰ τὸν πόθο του νὰ δώσει στοὺς ραγιάδες Ἑλληνικὴ Παιδεία . Σπούδασε στὴν Ἰταλία καὶ ἔφερε στὴν Ἑλλάδα τὶς γεωμετρικὲς ἐπιστῆμες , τὰ μαθηματικὰ καὶ τὶς ἰδέες Γάλλων φιλοσόφων .
Ὅταν ἦταν δάσκαλος στὴν Καστοριὰ , ξεσήκωσε ἐναντίον τοῦ τὸν σκοταδισμὸ ἐπειδὴ δίδασκε θετικὲς ἐπιστῆμες . Ὁ Μακάριος ὁ Πάτμιος γράφει ὑποτιμητικὰ γιὰ τὸν Ἀνθρακίτη :

«ὁ κύρ. Μεθόδιος τρίγωνα καὶ τετράγωνα διδάσκει στοὺς μαθητᾶς του καὶ τὴν ἄλλην πολυάσχολον ματαιοπονίαν τῆς Μαθηματικῆς» .

Ἐνοχλημένη ἡ ἱεραρχία μὲ τοῦ Ἀνθρακίτη τὴν διδασκαλία θετικῶν ἐπιστημῶν , προώθησε τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῶν Πατριαρχείων ἡ ὁποία προσκάλεσε τὸν Ἀνθρακίτη νὰ παρουσιαστεῖ καὶ νὰ ἀπολογηθεῖ ἐνώπιόν της γιὰ τὴν ἀσέβειά του παρὰ τὴν ἀντίδραση τῶν προκρίτων τῶν Ἰωαννίνων . Ἡ Ἱερὰ Σύνοδος καθήρεσε τὸν Ἀνθρακίτη ἀπὸ τὸ ἱερατικό του ἀξίωμα , τοῦ ἀπαγόρευσε νὰ διδάσκει καὶ ἀναθεμάτισε τὰ ἔργα του .

Στὴν Κωνσταντινούπολη οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ἔκαψαν τὰ τετράδια τῆς διδασκαλίας τοῦ . Εἶχαν σύρει δὲ τον Ἀνθρακίτη μπροστὰ ὀσᾶν αὐτόπτη μάρτυρα στὸν σκοταδισμὸ καὶ τὴν μεσαιωνικὴ ἀνοησία τους , τοῦ ἀπαιτήσανε δὲ , οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας , οἱ (ἅγιοι) διῶκτες του νὰ ὑπογράψει ὁμολογία σύμφωνα μὲ τὴν ὁποία , ἐπαρακινήθη νὰ τὰ γράψη ἐκ΄σατανικῆς συνεργείας καὶ ἐθελοκακίας καὶ φρενοβλάβειας , καὶ νὰ ἀναθεματίσει τὰ μαθηματικὰ , τὴν ἀρχαία ἐπιστήμη καὶ τὶς δικὲς διδασκαλίες ὡς δυσσεβὴ καὶ πάσης βλασθημίας γέμοντα . Τοῦ ἔβαλαν τὸν ὄρο νὰ μὴν διδάξει ξανὰ μαθηματικὰ , γιατί διαφορετικὰ θὰ ἦταν ὑπόδικος τῷ αἰωνίω ἀναθεμάτι .

Ζήτησε νὰ τὸν ἀφήσουν λίγες μέρες νὰ τὸ σκεφτεῖ καὶ τοὺς ξεγλίστρησε κρυμμένος γιὰ μῆνες σὲ μία ὑπόγειο «ἀνήλιον γούβαν» . Οἱ (ἅγιοι) διῶκτες τοῦ , οἱ (ἅγιοι πατέρες) θύμωσαν καὶ ἔκαναν τὴν Πόλη ἄνω κάτω γιὰ νὰ τὸν βροῦν . Μὰ αὐτὸς ἀπέδρασε , στὰ Ἰωάννινα ὅπου καὶ πέθανε ἐρείπιο ψυχικὸ καὶ σωματικὸ . Τὴν δίκη του ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῶν Πατριαρχείων στὴν Κωνσταντινούπολη ὁ Μεθόδιος Ἀνθρακίτης περιγράφει σὲ ἐπιστολή του στοὺς προκρίτους τῶν Ἰωαννίνων . Ὁ Ἄλκης Ἀγγέλου βρῆκε ἀντίγραφο τοῦ γράμματος αὐτοῦ στὴν Ἐθνικὴ βιβλιοθήκη σὲ φάκελο μὲ ἀριθμὸ 316 , σ55- 64 ἀνάμεσα στὰ βιογραφικὰ στοιχεῖα ποὺ εἶχε συγκεντρώσει ὁ Φιλήτας γιὰ τὸ Μεθόδιο Ἀνθρακίτη .
Ὁ Ἀγγέλου παρουσίασε αὐτὸ τὸ γράμμα στὸ βιβλίο του , «Ἡ δίκη τοῦ Μεθόδιου Ἀνθρακίτη ὅπως τὴν ἀφηγεῖται ὁ ἴδιος» .

«Γενομένης συνόδου παρεστάθηκα έμπροσθέν τους. Πόσοι ήσαν δεν δύναμαι να μετρήσω. Μου παρουσίασαν τα τετράδια διδασκαλίας μου με γνώμες από αρχαίους φιλοσόφους και την Γεωμετρίαν του Ευκλείδου. "Είναι δικά σου;"... "Δεν είναι δικές μου γνώμες, είναι γνώμες των φιλοσόφων." Τα κατεδίκασαν και τα έκαυσαν. Την άλλην Κυριακήν άναψαν φωτιά εις τρία μέρη της αυλής των Πατριαρχείων. Ολόγυρα, δια να ευχαριστηθούν το σωτήριον θέαμα, ευρίσκοντο κληρικοί και λαός άπειρος, γεμιτζήδες, παπουτσήδες, ραφτάδες. Συναθροίζουν Λογικές, Φυσικές, Ευκλείδην και έτερα Μαθηματικά και τα ρίπτουν στις πυρές. Οι φλόγες αντιφέγγισαν στα πρόσωπά τους, όχι όμως το φως μα τα σκοτάδια... Μου ζήτησαν να ομολογήσω, ότι παρεκινήθην από σατανικήν συνεργίαν, εθελοκακίαν και φρενοβλάβειαν και να τα αναθεματίσω ως δυσσεβή και γέμοντα πάσης βλασφημίας και ότι ουδέποτε πλέον θα διδάξω, ειδάλλως θα είμαι υπόδικος τω αιωνίω αναθέματι.»

(Δ. Φωτιάδης, «Η Επανάσταση του '21», τ. Α , σελ. 160.) Το επίσημο κείμενο της καθαίρεσης του Μεθοδίου του Ανθρακίτου (Ιερεμίου Γ , «Καθαίρεσις διεξοδική του κακοΜεθοδίου, του όντος από την επαρχίαν Αχρίδος, δια τα μιαρά και ασεβείας .

quote:

---

kapodistria
Στις εκπαιδευτικές μεθόδους του Δελμούζου αντέδρασε άγρια η σκοταδιστική Εκκλησία με κινητοποιήσεις του θρησκόληπτου όχλου από τον μητροπολίτη Δημητριάδος Γερμανό Μαυρομάτη και την ελεγχόμενη από την Εκκλησία αντιδραστική τοπική εφημερίδα «Κήρυξ»: «οι διαδηλωταί εξαφθέντες εζήτησαν να μεταβούν να καύσουν το Παρθεναγωγείον. Πληροφορηθέντες όμως ότι τούτο φυλάσσεται υπό εφίππου δυνάμεως, ηθέλησαν να καύσουν την οικία του κ. Δελμούζου, αλλά πληροφορηθέντες ότι και εκεί εφύλασσε δύναμις στρατού, διελύθησαν», έγραψε η εφημερίδα «Θεσσαλία» .

---

Τι σου είναι τέλος πάντων φίλη kapodistria αυτοί οι επίσκοποι Δημητριάδος ...............Όλο κινητοποιήσεις του θρησκόληπτου όχλου .

*

quote:

---

(όχι ότι σήμερα έχουν αλλάξει , απλώς δεν τους παίρνει)

---

quote:

---

Μας δουλεύεις, δεν εξηγείται αλλιώς...

---

Μην είσαι και τόσο σίγουρη...
Δύο πράγματα δεν έχουν τέλος.
...και για το ένα δεν είμαστε σίγουροι!

quote:

---

quote:

---

(όχι ότι σήμερα έχουν αλλάξει , απλώς δεν τους παίρνει)

---

Δυστυχως τους παίρνει και τους παραπαίρνει Sesostris.
Το ότι στα σχολικά βιβλία δεν διδάσκονται αυτά εδώ, καθώς και πολλά άλλα που συζητάμε σε άλλα τοπικ, δείχνει ότι ΕΛΕΓΧΟΥΝ ακόμα!

Αλλά που θα πάει...
Οτι γεννιέται, πεθαίνει. Οτι ανεβαίνει, κατεβαίνει.
Μπορούμε να τα συζητάμε. Πριν δεν μπορούσαμε.
Κσεδοντιάζονται σιγά σιγά. Υπομονή.
Και θα εξαφανιστούν μονον όταν τους αφαιρέσεις το χρήμα!
Αυτό τους κρατάει σε συνοχή. Ποιός θα τολμήσει όμως...
Ενας τόλμησε και τους αφαίρεσε ΟΛΗ την περιουσία και τον έφαγαν.
Ο "Παραβάτης"! Οργάνωση φονιάδων είναι...

---

παραβατες

You've got to fight for your right
to fight

Edited by - geostat on 14/10/2010 14:55:09

quote:

---

Θα πρέπη επίσης να διαβάσουν την ιστορία της Εκκλησίας αμερόληπτα και χωρίς το πάθος που γεννήθηκε μέσα τους πιθανώς από κάποιες τραυματικές εμπειρίες, που είχαν μέσα στην Εκκλησία των πατέρων τους, τις οποίες δεν κατάφεραν ωριμάζοντας να ξεπεράσουν.

---

Ειδικα αυτο θα μπορουσα να το ειχα γραψει εγω,που το εχω δηλαδη!

You've got to fight for your right
to fight

ΖΩΑ!
Λάθος! Ούτε κάν ζώα!

quote:

---

Για πιο αρχαίο πνεύμα και χριστιανισμό αναφέρεσαι ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΩΝ3 ή μήπως όλοι αυτοί που "αυτοχρίζονται" ως άνθρωποι ένθεοι, όπως και να το εννοούν αυτό, γνωρίζουν τι πάει να πει ελεύθερο πνεύμα…

«Στις 2 Μαρτίου το θρησκόληπτο πλήθος ξέσπασε σε κάθε είδους αθλιότητες έξω από το «Παρθεναγωγείον», απαιτώντας το κλείσιμό του, και το τρομοκρατημένο και προσκυνημένο δημοτικό συμβούλιο του δημάρχου Γκλαβάνη ικανοποίησε την απαίτηση την επόμενη κιόλας ημέρα, κατά την οποία ο Δελμούζος βριζόταν από ένα ακόμα πλήθος θρησκολήπτων, που διαδήλωνε με συνθήματα «έξω ο μαλλιαρός», «έξω ο άθεος», «έξω ο μασώνος». Ακολούθησε ο λιθοβολισμός του από τους κατοίκους της Αργαλαστής Βόλου, όπου είχε επισκεφθεί τον σχολάρχη του χωριού Μετόχι, ποιητή Κώστα Βάρναλη, και η εσπευσμένη αποχώρησή του από τον Βόλο, προκειμένου να προστατέψει τον εαυτό και την οικογένειά του.»

---

για να μην μιλησω για τον αλλο τον "προοδευτικο", το Γληνο, που υποστηριζε πως οταν το ΕΑΜ επικρατησει πολιτικα πρεπει να δολοφονησει τους πολιτικους του αντιπαλους μεσω προγραφων απο λιστες αντιφρονουντων..

quote:

---

Ο Θεόφιλος Καΐρης (19 Οκτωβρίου 1784 - 13 Ιανουαρίου 1853) ήταν κορυφαίος νεοέλληνας διαφωτιστής, φιλόσοφος, διδάσκαλος του Γένους και πολιτικός.
[Επεξεργασία] Βιογραφία

Γεννήθηκε στην Άνδρο στις 19 Οκτωβρίου 1784 από επιφανή οικογένεια του νησιού. Γονείς του ήταν ο πρόκριτος Καΐρης και η Αναστασία Καμπανάκη. Είχε τρεις αδελφούς, τους μετέπειτα μοναχούς Ευγένιο και Ιωασάφ, και το Δημήτριο καθώς και τρεις αδελφές τη Μαρία, τη Λασκαρώ και την Ευανθία.

Διδάχθηκε τα πρώτα του γράμματα στην Άνδρο, στη Σχολή του Κάτω Κάστρου, από τον ιεροδιάκονο Ιάκωβο. Στα 1794 πεθαίνει ο πατέρας του. Ο αδελφός της μητέρας του και ανάδοχος του Σωφρόνιος Καμπανάκης, εφημέριος στο ναό του Αγίου Γεωργίου Κυδωνιών, τον παίρνει κοντά του ώστε να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του.

Στα 1802 ιδρύεται το Ελληνομουσείον, η Ακαδημία των Κυδωνιών. Ο Καΐρης φοίτησε στην Ακαδημία και ταυτόχρονα εργαζόταν προσφέροντας βοηθητικές υπηρεσίες στο σπίτι του Χατζή Διαμαντή, γαμπρού του Γρηγορίου Σαράφη, καθηγητή της σχολής. Στην Ακαδημία διδάχθηκε φιλολογία και φιλοσοφία από το Γρηγόριο Σαράφη και μαθηματικά και φυσικές επιστήμες από τον περίφημο διδάσκαλο της εποχής Βενιαμίν το Λέσβιο. Ακολουθώντας τον Σαράφη συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή της Πάτμου, όπου δίδασκε ο Δανιήλ Κεραμεύς και στη Σχολή της Χίου, όπου δίδασκαν ο Αθανάσιος Πάριος και ο Δωρόθεος Πρώιος.

Το 1801 έγινε μοναχός και χειροτονήθηκε Διάκονος αλλάζοντας το όνομα του από Θωμάς σε Θεόφιλος. Το 1803 με δαπάνες του θείου του και μερικών πλουσίων Κυδωνιατών έφυγε στην Ευρώπη. Αρχικά διέμεινε στην Ελβετία, όπου μελέτησε την οργάνωση των διδακτηρίων του μεγάλου παιδαγωγού Πεσταλότσι, και κατέληξε στην Πίζα, όπου σπούδασε φιλοσοφία, μαθηματικά και φυσική και παρακολούθησε μαθήματα φυσιολογίας στην ιατρική σχολή.

Το 1807 μετέβη στο Παρίσι, όπου ολοκλήρωσε τις φιλοσοφικές σπουδές του και συνδέθηκε στενά με το μεγάλο νεοέλληνα διαφωτιστή Αδαμάντιο Κοραή.

Επέστρεψε στις Κυδωνιές (1810) ύστερα από έκκληση των Κυδωνιατών, για να διδάξει στην Ακαδημία. Το Φεβρουάριο του 1811 ανέλαβε τη διεύθυνση της Ευαγγελικής Σχολής της Σμύρνης όμως στο τέλος του έτους απεχώρησε εξαιτίας της άρνησης των υπευθύνων να τηρήσουν την αρχική συμφωνία τους και επέστρεψε στις Κυδωνίες. Στα 1812 αποχώρησε προσωρινά από την Ακαδημία Κυδωνιών λόγω των διαφωνιών μεταξύ Σαράφη και Βενιαμίν Λεσβίου και εγκαταστάθηκε για λίγο στην Άνδρο.

Έπειτα από παράκληση των Κυδωνιατών επέστρεψε στην Ακαδημία (1814) και δίδαξε φυσική, μαθηματικά και χημεία. Εμπλούτισε, βοηθούμενος από τον Αδαμάντιο Κοραή, τη βιβλιοθήκη της Ακαδημίας με ελληνικά και ξένα συγγράμματα και την εφοδίασε με όργανα φυσικής, χημείας, αστρονομίας και γεωγραφίας. Το 1819 ίδρυσε στη Σχολή τυπογραφείο. Το ίδιο έτος μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Αριστείδη Παππά.

Δίδαξε στην Ακαδημία ως την καταστροφή των Κυδωνιών από τους Τούρκους στις 2 Ιουνίου του 1821. Έπειτα μαζί με εκατό μαθητές του πέρασαν στα Ψαρά, όπου με κήρυγμά του στο ναό του Αγίου Νικολάου προέτρεψε τους Ψαριανούς να ξεσηκωθούν. Από εκεί κατευθύνθηκε στην Άνδρο και ύψωσε πρώτος την επαναστατική σημαία στις 10 Μαΐου 1821, σε πανηγυρική δοξολογία στο ναό του Αγίου Γεωργίου.

Κατά την Επανάσταση συμμετείχε στην εκστρατεία του Ολύμπου το Μάρτιο του 1822, με διοικητή το Γρηγόριο Σάλα, όπου και δέχθηκε τρία τραύματα. Επέστρεψε στην Πελοπόννησο όπου με εντολή της Υπέρτατης Διοικήσεως συγκρότησε στρατιωτικό σώμα από εξόριστους Κυδωνιάτες.

Παρακολούθησε τις εργασίες της Α΄ Εθνοσυνέλευσης στην Επίδαυρο (20 Δεκεμβρίου 1821 – 15 Ιανουαρίου 1822) χωρίς επίσημη ιδιότητα, επειδή δεν εκπροσωπούνταν οι Κυκλάδες. Στη Β΄ Εθνοσυνέλευση του Άστρους (29 Μαρτίου – 27 Απριλίου 1823) είχε ενεργό συμμετοχή και το Μάιο του ίδιου έτους έγινε μέλος επιτροπής για την επεξεργασία και διόρθωση των «εγκληματικών νόμων» και του «οργανισμού των δικαστηρίων». Στην επιδημία τύφου, που ξέσπασε στο Ναύπλιο το 1824, παρά την κλονισμένη υγεία του βοήθησε με αυταπάρνηση τους χειμαζόμενους.

Τον Απρίλιο του 1824 υπέβαλε παραίτηση από το αξίωμα του βουλευτή για λόγους υγείας, που έγινε δεκτή από το Βουλευτικό Σώμα με ευχαριστίες. Οι Ανδριώτες , όμως, επέμειναν να τους εκπροσωπεί στο Βουλευτικό. Το Σεπτέμβριο του 1824 επέστρεψε στην Πελοπόννησο ως παραστάτης Άνδρου για τη Γ' Βουλευτική Περίοδο -ανέλαβε και προσωρινά την προεδρία του Βουλευτικού Σώματος- και τον Οκτώβριο συμμετείχε σε επιτροπή για τη σύνταξη οργανισμού των επαρχιακών σχολείων.

Στα 1826 εξελέγη πληρεξούσιος Άνδρου για τη Γ΄ Εθνοσυνέλευση στην Επίδαυρο (6 – 16 Απριλίου 1826), αλλά δεν συμμετείχε στις εργασίες της, επειδή διατελούσε μέλος του Βουλευτικού Σώματος.

Το 1828 ευρισκόμενος στην Αίγινα του ζητήθηκε να προσφωνήσει τον πρώτο Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια κατά την τελετή υποδοχής στο μητροπολιτικό ναό στις 12 Ιανουαρίου 1828. Έχοντας σκοπό την ίδρυση ορφανοτροφείου για τα ορφανά των αγωνιστών της Επανάστασης ταξιδεύει από το 1832 σε Ιταλία, Γαλλία, Αγγλία, Αυστρία, Κάτω Ρωσία, Μολδαβία και Κωνσταντινούπολη για τη συγκέντρωση δωρεών από ομογενείς.

Το 1835 ο Βασιλέας Όθωνας τού απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος του Σωτήρος ως ένδειξη ευγνωμοσύνης για την προσφορά του την περίοδο του Αγώνα. Ο Καΐρης, όπως και ο άλλος διδάσκαλος του Γένους Θεόκλητος Φαρμακίδης, σε μία πράξη αποδοκιμασίας προς το καθεστώς της αντιβασιλείας των Βαυαρών δεν απεδέχθη την τιμή. Την ίδια στάση κράτησε και όταν του προσεφέρθη η έδρα της Φιλοσοφίας στο νεοϊδρυθέν Πανεπιστήμιο Αθηνών (1837).

Εγκαινίασε το Ορφανοτροφείο του το Σεπτέμβριο του 1835 δεχόμενος αρχικά τριάντα ορφανά και την επόμενη χρονιά το έθεσε σε πλήρη λειτουργία. Στη σχολή του ορφανοτροφείου διδάσκονταν όλα τα μαθήματα που παραδίδονταν στα ευρωπαϊκά σχολεία με τη βοήθεια σύγχρονων επιστημονικών οργάνων. Η παιδαγωγική μέθοδος του Καΐρη στηρίζονταν στην ελεύθερη έκφραση του μαθητή και το φιλελευθερισμό. Ο ίδιος μάλιστα ονόμαζε τα μαθήματα «συνδιαλέξεις». Μαθητές της σχολής δεν ήταν μόνο τα ορφανά αλλά και νέοι από εύπορες οικογένειες που επιθυμούσαν να διδαχτούν από τον πρωτοπόρο δάσκαλο.

Ο Καΐρης ανέπτυξε μία προσωπική θρησκεία τη «Θεοσέβεια» επηρεασμένος από τους Γάλλους δεϊστές. Μία μονοθεϊστική διδασκαλία με δικές της τελετές λατρείας και αναφορές στην ισότητα και την ουσιαστική ελευθερία του ατόμου. Για αυτή του τη θρησκευτική θεωρία θεωρήθηκε σύντομα αιρετικός και επικίνδυνος τόσο από τη βαυαροκρατία, που έβλεπε στο πρόσωπο του έναν αφυπνιστή του λαού, όσο και από την επίσημη Εκκλησία.

Η Ιερά Σύνοδος του Βασιλείου της Ελλάδος με πρόεδρο τον Μητροπολίτη Κυνουρίας Διονύσιο ζήτησε από τον Καΐρη να προβεί σε «ομολογία πίστεως», την οποία εκείνος απέκρουσε ως καταπιεστική της συνείδησής του. Τότε η ελληνική κυβέρνηση, ενδίδοντας στις πιέσεις της Ιεράς Συνόδου, διέταξε τον αρχηγό του στόλου Κωνσταντίνο Κανάρη να πλεύσει με τη ναυαρχίδα του στόλου στην Τήνο για να πάρει από εκεί το διοικητή της Τήνου και να τον πάει στην Άνδρο, ώστε μαζί με το Μητροπολίτη Άνδρου να καλέσουν ενώπιον τους τον Καΐρη.

Από εκεί μεταφέρθηκε στην Αθήνα όπου δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο και το οποίο, παρά τη δήλωση του ότι δε δίδασκε θεολογία αλλά φιλοσοφία («Ούτε εισηγητής, ούτε ιδρυτής νέας θρησκείας είμαι, διότι φρονώ ότι τούτο δεν είναι έργον ανθρώπου, καθόσον τα τοιαύτα είς δύναται, ο εκ του μηδενός παραγαγών το Σύμπαν. Η θεοσέβεια δεν έχει άλλον διδάσκαλον ει μη μόνον τον Θεόν, καθότι αυτή είνε απόρροία της ηθικής του Θεού επομένως, ως προείπων, ούτε καθιδρυτής είμαι της θεοσεβείας, ούτε προσηλυτιστής υπέρ αυτής»), αποφάσισε στις 23 Οκτωβρίου 1839 την καθαίρεση του, ως αρχηγού άλλης θρησκείας που ονομαζόταν «θεοσεβισμός». Ως Γραμματέας της Συνόδου, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης υπερασπίστηκε το φιλόσοφο και προσπάθησε, χωρίς αποτέλεσμα, να τον μετακινήσει από τις θέσεις του, προτείνοντας εν τέλει να του επιτραπεί η έξοδος από την Ελλάδα, όπως επιθυμούσε, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα. Στον αντίποδα ο κληρικός Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων ηγήθηκε της συντηρητικής μερίδας που επιθυμούσε την εξόντωση του Καΐρη.

Η κυβέρνηση, με το από 28 Οκτωβρίου 1839 διάταγμα, διέταξε την εξορία του Θεόφιλου Καΐρη στη Σκιάθο και μετά στη Θήρα. Έπειτα από την ανάγνωση της καθαίρεσης στους ναούς της επικράτειας, διέταξε την απέλασή του από τη χώρα. Στις 19 Δεκεμβρίου 1839 το Οικουμενικό Πατριαρχείο εξέδωσε εγκύκλιο («Περί της νεωστί αναφανείσης αντιχρίστου διδασκαλίας του Θεοσεβισμού») εναντίον του Καΐρη και της διδασκαλίας του.

Με τη Συνταγματική Επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 ο Καΐρης, με τη βοήθεια του παλαιού συμμαθητή του Ιωάννη Κωλέττη, επανήλθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Άνδρο όπου συνέχισε τη λειτουργία του Ορφανοτροφείου του.

Παρά τις εκθέσεις των δύο αλληλοδιαδόχων νομαρχών Κυκλάδων, Αμβροσιάδη και Ζυγομαλά, που διαβεβαίωναν ότι ο Καΐρης δεν έκανε προσηλυτισμό, ο υπουργός Δικαιοσύνης Βόλβης, στηριζόμενος σε έγγραφο της Συνόδου, διέταξε τον εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Σύρου να προβεί σε δίωξη του Καΐρη και των συνεργατών του. Ο εισαγγελέας Ν. Σιούπης άσκησε δίωξη και ο ανακριτής Σύρου Σταύρος Λογοθέτης ξεκίνησε τακτική ανάκριση που τερματίσθηκε με το από 26 Απριλίου 1852 παραπεμπτικό βούλευμα, επικυρωμένο με το 2693/1852 βούλευμα του Εφετείου Αθηνών.

Το δικαστήριο της Σύρου (με πρόεδρο τον Ι. Δοξαρά, συνέδρους τους Σταύρο Λογοθέτη, Δ.Α. Βαφειάδη, Αλέξανδρο Αλεξάνδρου και Ι. Πρεζάνη, Εισαγγελέα το Ν. Στούπη, κατηγορούμενους τους Θεόφιλο Καΐρη, Γρηγ. Δεσποτόπουλο, Σπυρ. Γλαυκωπίδη, Θ. Λουλούδη ή Μονοκόνδυλο και Συνηγόρους υπερασπίσεως τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου Νικ. Ι. Σαρίπολο και τον Ιω. Παλαιολόγο) εξέδωσε την υπ' αριθ. 181/21.12.1852 καταδικαστική απόφαση, με φυλακίσεις για όλους και ειδικότερα διετή φυλάκιση για τον Θεόφιλο Καΐρη.

Ο Καΐρης, ασθενής ήδη και σε προχωρημένη ηλικία, μεταφέρθηκε στις φυλακές Σύρου, όπου λίγες μέρες αργότερα στις 13 Ιανουαρίου 1853 άφησε την τελευταία του πνοή.

Το σκήνωμά του ενταφιάστηκε σε χώρο του λοιμοκαθαρτηρίου Ερμούπολης, αφού ο τοπικός ιερέας δεν παρείχε άδεια ταφής στο κοιμητήριο, χωρίς νεκρώσιμη ακολουθία και υπό την επίβλεψη της αστυνομίας. Την επομένη της ταφής του άγνωστοι βέβηλοι άνοιξαν τον τάφο του διδασκάλου τεμάχισαν τη σορό του και έριξαν μέσα στα σωθικά του ασβέστη.

Οκτώ ημέρες μετά το θάνατό του ο Άρειος Πάγος με την υπ. αριθ. 19/19.1.1853 απόφασή του απάλλαξε των κατηγοριών και αθώωσε το Θεόφιλο Καΐρη.

---

Edited by - αθεος on 14/10/2010 16:30:33

quote:

---

οποτε δεν θα κατσω να ασχοληθω επειδη ενας αθεος οπαδος του "ελευθερου πνευματος" που καιει τις εκκλησιες και διωκει τους πιστους, προπηλακιστηκε...

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr