Αγαπητέ stiv, αν και δεν είμαι Χριστιανός μπορώ να ομολογήσω ότι για εμένα με αφορμή το γενικότερο πνεύμα των ημερών, η θανάτωση κι η ανάσταση έχουν καθαρά συμβολικό σκοπό.
"Θανάτωση" των όποιων αρνητικών όψεων και χαρακτηριστικών βαθιά μέσα στον χαρακτήρα μου, προσπάθεια ελέγχου εκ μέρους μου των αρνητικών μου χαρακτηριστικών, κατανόησης τους και προσπάθειας βελτίωσης τους.
Η δική μου "ανάσταση" συνίσταται στην ικανοποίηση που λαμβάνω όταν βλέπω ότι έχω κατορθώσει να κάνω ένα μικρό βήμα παραπέρα, ένα βήμα στο να ελέγξω τα ελαττώματα μου, τα πάθη μου κι όλα εκείνα τα οποία θέλω να αλλάξω εντός μου.

Δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία, πολλές φορές είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις ότι κάποια σκέψη σου, κάποια συμπεριφορά σου, κάποια συναισθηματική κατάσταση στην οποία μπαίνεις συχνά μπορεί να σε βλάπτει.
Κι είναι δύσκολο γιατί αυτό μπορεί να είναι ριζωμένο βαθιά μέσα σου για χρόνια ώστε να μη μπορείς να το εντοπίσεις.
Κι αφού το εντοπίσεις, είναι εξίσου επίπονη η διαδικασία αποβολής του ή ελέγχου του.
Αυτές λοιπόν οι διαδικασίες "θανάτωσης" κι "ανάστασης" θεωρώ ότι είναι είναι δύο πολύ χρήσιμα και διδακτικά μέσα για τον κάθε άνθρωπο.
Άλλωστε, η μεγαλύτερη - και δυσκολότερη πολλές φορές - μάχη που καλείται να δώσει ένας άνθρωπος δεν είναι άλλη από αυτή τη μάχη που δίνει όταν έχει ως αντίπαλο του τον ίδιο του τον εαυτό...

In anticipation of my resurrection...