http://www.sendspace.com/file/qf193q

Πατήστε "Click here to start download from sendspace" στην ανωτέρω σελίδα. Προλάβετε!

Scanned by Χρίστος Έλ

quote:

---

Φίλε Χρίστο Έλ μόλις κατέβασα το βιβλίο που έστειλες και του έριξα μια πρόχειρη ματιά . Το βρίσκω αρκετά ενδιαφέρον , και ελπίζω να γίνη αφορμή για να ανοίξη ένα ενδιαφέρον θέμα συζήτησης , ανάλογο με τις "Αιγυπτο - απορίες" όπου ο φίλος Κηφεύς γράφει σημαντικά πράγματα , που οφείλω να ομολογήσω μου ήταν άγνωστα . Ευχαριστώ για την προσφορά .

*

---

Η αλληγορική ερμηνεία του Ομήρου ξεκινάει από τον 6ο αιώνα π.Χ. και τον Φερεκύδη από τη Σύρο, πιθανόν όμως να έχει και αρχαιότερες ρίζες (πχ. οι Ομηρίδες της Χίου που λέγεται πως αφιέρωναν τη ζωή τους στη μελέτη του Ομήρου).

Περί "Ομηρικών Προβλημάτων" έγραψε επίσης και ο Αριστοτέλης, όπου πιθανότατα χρησιμοποίησε και την αλληγορική εξήγηση δύσκολων χωρίων, όμως το έργο αυτό δεν διασώθηκε.

Ο Πλάτωνας μάς προσφέρει μία σειρά από αλληγορικές ενοράσεις πάνω στη μυστηριακή διδασκαλία του Ομήρου ενώ οι Στωικοί βάσισαν την διδασκαλία τους ακριβώς πάνω στην ερμηνεία του Ομηρικού Μύθου!

Οι κορυφαίες πάντως αλληγορικές εξηγήσεις -τόσο από φιλολογικής όσο και από εσωτεριστικής πλευράς- ανήκουν στους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, οι οποίοι ακολουθώντας τις προτροπές του Πλάτωνα να κατανοήσουν "όχι τα λόγια αλλά το πνεύμα του θείου Ποιητή...που απέκρυψε τα νοήματά του από το πλήθος" εξύμνησαν τον Όμηρο ως μέγιστο θεολόγο και μυσταγωγό.

quote:

---

Χρίστο Ελ, το έργο του Ηρακλείτου του Αλληγοριστή είναι ένα από τα πολύ λίγα διασωθέντα συγγράμματα που αφορούν την ερμηνεία του Ομήρου και γι'αυτό έχει μία ιδιαίτερη αξία.

Η αλληγορική ερμηνεία του Ομήρου ξεκινάει από τον 6ο αιώνα π.Χ. και τον Φερεκύδη από τη Σύρο, πιθανόν όμως να έχει και αρχαιότερες ρίζες (πχ. οι Ομηρίδες της Χίου που λέγεται πως αφιέρωναν τη ζωή τους στη μελέτη του Ομήρου).

Περί "Ομηρικών Προβλημάτων" έγραψε επίσης και ο Αριστοτέλης, όπου πιθανότατα χρησιμοποίησε και την αλληγορική εξήγηση δύσκολων χωρίων, όμως το έργο αυτό δεν διασώθηκε.

Ο Πλάτωνας μάς προσφέρει μία σειρά από αλληγορικές ενοράσεις πάνω στη μυστηριακή διδασκαλία του Ομήρου ενώ οι Στωικοί βάσισαν την διδασκαλία τους ακριβώς πάνω στην ερμηνεία του Ομηρικού Μύθου!

Οι κορυφαίες πάντως αλληγορικές εξηγήσεις -τόσο από φιλολογικής όσο και από εσωτεριστικής πλευράς- ανήκουν στους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, οι οποίοι ακολουθώντας τις προτροπές του Πλάτωνα να κατανοήσουν "όχι τα λόγια αλλά το πνεύμα του θείου Ποιητή...που απέκρυψε τα νοήματά του από το πλήθος" εξύμνησαν τον Όμηρο ως μέγιστο θεολόγο και μυσταγωγό.

Ρίξε μία ματιά και σ'αυτό το θέμα όπου αναφέρω συνοπτικά τις αρχαίες σχολές και τους μελετητές που ερμήνευσαν αλληγορικά τον Όμηρο, μεταξύ των οποίων βέβαια και του Ηρακλείτου του Αλληγοριστή (http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=11141&whichpage=1&ARCHIVE=).

---

quote:

---

Χρίστο Ελ, το έργο του Ηρακλείτου του Αλληγοριστή είναι ένα από τα πολύ λίγα διασωθέντα συγγράμματα που αφορούν την ερμηνεία του Ομήρου και γι'αυτό έχει μία ιδιαίτερη αξία.

Η αλληγορική ερμηνεία του Ομήρου ξεκινάει από τον 6ο αιώνα π.Χ. και τον Φερεκύδη από τη Σύρο, πιθανόν όμως να έχει και αρχαιότερες ρίζες (πχ. οι Ομηρίδες της Χίου που λέγεται πως αφιέρωναν τη ζωή τους στη μελέτη του Ομήρου).

Περί "Ομηρικών Προβλημάτων" έγραψε επίσης και ο Αριστοτέλης, όπου πιθανότατα χρησιμοποίησε και την αλληγορική εξήγηση δύσκολων χωρίων, όμως το έργο αυτό δεν διασώθηκε.

Ο Πλάτωνας μάς προσφέρει μία σειρά από αλληγορικές ενοράσεις πάνω στη μυστηριακή διδασκαλία του Ομήρου ενώ οι Στωικοί βάσισαν την διδασκαλία τους ακριβώς πάνω στην ερμηνεία του Ομηρικού Μύθου!

Οι κορυφαίες πάντως αλληγορικές εξηγήσεις -τόσο από φιλολογικής όσο και από εσωτεριστικής πλευράς- ανήκουν στους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, οι οποίοι ακολουθώντας τις προτροπές του Πλάτωνα να κατανοήσουν "όχι τα λόγια αλλά το πνεύμα του θείου Ποιητή...που απέκρυψε τα νοήματά του από το πλήθος" εξύμνησαν τον Όμηρο ως μέγιστο θεολόγο και μυσταγωγό.

Ρίξε μία ματιά και σ'αυτό το θέμα όπου αναφέρω συνοπτικά τις αρχαίες σχολές και τους μελετητές που ερμήνευσαν αλληγορικά τον Όμηρο, μεταξύ των οποίων βέβαια και του Ηρακλείτου του Αλληγοριστή (http://www.esoterica.gr/forums/topic.asp?TOPIC_ID=11141&whichpage=1&ARCHIVE=).

---

Καλησπέρα Xρήστο.

Όντως, ο Θεαγένης ο Ρηγίνος από την Κάτω Ιταλία θεωρούνταν από τον Πορφύριο και άλλους αρχαίους ως ο πρώτος αλληγορικός ερμηνευτής μύθων. Απέδωσε στη Θεομαχία της Ιλιάδας το αλληγορικό νόημα της σύγκρουσης μεταξύ των φυσικών στοιχείων και κοσμικών δυνάμεων, καθώς και των αντιμαχόμενων ηθικών δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης (πχ. ο ποταμός Σκάμανδρος, που αντιστοιχεί στο ύδωρ, εναντιώνεται στον Ήφαιστο (που είναι το πυρ), ενώ ο Απόλλωνας-Ήλιος εναντιώνεται στον Ποσειδώνα που κυβερνά το υγρό στοιχείο).

Ωστόσο ο Jonathan Tate έδειξε ότι ο πρώτος στην ιστορία για τον οποίο έχουμε στοιχεία αλληγορικής ανάγνωσης δεν ήταν ο Θεαγένης αλλά ο Φερεκύδης από τη Σύρο, γνωστός κοσμολόγος της εποχής του και δάσκαλος του Πυθαγόρα.

Όντως από τα γραπτά του Κέλσου -τα οποία διασώθηκαν χάρη στην κριτική του Ωριγένη- μαθαίνουμε ότι ο Φερεκύδης είχε αποδώσει αλληγορική σημασία σε ομηρικά χώρία όπως η επώδυνη "συμμόρφωση" της Ήρας και το δέσιμό της από τον Δία, το οποίο ερμήνευσε ως τον τρόπο που ο Θεός-Νους συνέδεσε την εν αταξία ύλη προικίζοντας την με κάποιες συμμετρίες (η εν λόγω ερμηνεία προφανώς "πυθαγορίζει" και φέρνει στο μυαλό τον πλατωνικό Τίμαιο).

Οι Στωικοί φιλόσοφοι πάντως δεν λέγονταν "Περγαμηνοί φιλόσοφοι". Το αντίστροφο: οι λόγιοι της βιβλιοθήκης της Περγάμου ήταν στην πλειοψηφία τους Στωικιστές, όπως πχ. ο πολυγραφότατος Κράτης ο Μαλλώτης από τον οποίο δεν μας διασώθηκε τίποτα. Όπως οι πρώτοι Στωικοί έτσι και οι Περγαμηνοί φιλόλογοι θεωρούσαν τον Όμηρο κορυφαίο αλληγοριστή -πρωτίστως γεωγράφο και αστρονόμο- ο οποίος δίδαξε μέσω αλληγοριών περί του παντός.

Άλλα βιβλία-διαμάντια του είδους είναι το "Περί του βίου και της ποίησης του Ομήρου" που εσφαλμένα αποδίδεται στον Πλούταρχο (δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και πιθανολογώ ότι ακόμα και στο ίντερνετ μπορεί να δυσκολευτείς να το βρεις), το "Υπόμνημα εις την Πλάτωνος Πολιτεία" του Πρόκλου, ένα μέρος του οποίου είναι αφιερωμένο στην αλληγορική ερμηνεία του Ομήρου και το "Περί του εν Οδυσσεία άντρου των νυμφών" του Πορφύριου.

Σπουδαίες επίσης θεωρώ τις παρακάτω μελέτες σημαντικών κλασικιστών: "Homer the Theologian: Neoplatonic Allegorical Reading and the Growth of the Epic Tradition" όπου παρατίθενται αναλυτικά οι αλληγορικοί ερμηνευτές του Ομήρου -με έμφαση στους κορυφαίους του είδους, του Νεοπλατωνικούς.

http://books.google.gr/books?id=aV80E_Vb2CgC&pg=PP4&lpg=PP4&dq=Robert+Lamberton,+Homer+the+Theologian&source=bl&ots=CqtcWkv5Gj&sig=rQE9gpizmJXCvyJcX0nYfy4YQtw&hl=el&sa=X&ei=pFQRUIO_NonT0QXQxYGYAw&ved=0CGUQ6AEwBw#v=onepage&q=Robert%20Lamberton%2C%20Homer%20the%20Theologian&f=false

To "Birth of the Symbol" του Peter Struck

http://books.google.gr/books?id=awmhx22CmnkC&printsec=frontcover&dq=Peter+Struck,+Birth+of+the+Symbol&source=bl&ots=476OzKK_My&sig=j8ldByFTYpLo31irJfZFah9FUcg&hl=el&sa=X&ei=G1YRULzCKoS30QWR-4DIAg&ved=0CDIQ6AEwAA#v=onepage&q=Peter%20Struck%2C%20Birth%20of%20the%20Symbol&f=false

Το "Allegory and the Origins of Philosophy" του Gerard Nadaff

http://books.google.gr/books?id=awmhx22CmnkC&printsec=frontcover&dq=Peter+Struck,+Birth+of+the+Symbol&source=bl&ots=476OzKK_My&sig=j8ldByFTYpLo31irJfZFah9FUcg&hl=el&sa=X&ei=G1YRULzCKoS30QWR-4DIAg&ved=0CDIQ6AEwAA#v=onepage&q=Peter%20Struck%2C%20Birth%20of%20the%20Symbol&f=false

Kαι ένα απόσπασμα από το “The Beginnings Of Greek Allegory” (1927) του Jonathan Tate που αφορά ιστορική "πρωτιά" του Φερεκύδη όσον αφορά την αλληγορική ερμηνεία των Επών.

quote:

---

Καλησπέρα Xρήστο.

Όντως, ο Θεαγένης ο Ρηγίνος από την Κάτω Ιταλία θεωρούνταν από τον Πορφύριο και άλλους αρχαίους ως ο πρώτος αλληγορικός ερμηνευτής μύθων. Απέδωσε στη Θεομαχία της Ιλιάδας το αλληγορικό νόημα της σύγκρουσης μεταξύ των φυσικών στοιχείων και κοσμικών δυνάμεων, καθώς και των αντιμαχόμενων ηθικών δυνάμεων της ανθρώπινης φύσης (πχ. ο ποταμός Σκάμανδρος, που αντιστοιχεί στο ύδωρ, εναντιώνεται στον Ήφαιστο (που είναι το πυρ), ενώ ο Απόλλωνας-Ήλιος εναντιώνεται στον Ποσειδώνα που κυβερνά το υγρό στοιχείο).

Ωστόσο ο Jonathan Tate έδειξε ότι ο πρώτος στην ιστορία για τον οποίο έχουμε στοιχεία αλληγορικής ανάγνωσης δεν ήταν ο Θεαγένης αλλά ο Φερεκύδης από τη Σύρο, γνωστός κοσμολόγος της εποχής του και δάσκαλος του Πυθαγόρα.

Όντως από τα γραπτά του Κέλσου -τα οποία διασώθηκαν χάρη στην κριτική του Ωριγένη- μαθαίνουμε ότι ο Φερεκύδης είχε αποδώσει αλληγορική σημασία σε ομηρικά χώρία όπως η επώδυνη "συμμόρφωση" της Ήρας και το δέσιμό της από τον Δία, το οποίο ερμήνευσε ως τον τρόπο που ο Θεός-Νους συνέδεσε την εν αταξία ύλη προικίζοντας την με κάποιες συμμετρίες (η εν λόγω ερμηνεία προφανώς "πυθαγορίζει" και φέρνει στο μυαλό τον πλατωνικό Τίμαιο).

Οι Στωικοί φιλόσοφοι πάντως δεν λέγονταν "Περγαμηνοί φιλόσοφοι". Το αντίστροφο: οι λόγιοι της βιβλιοθήκης της Περγάμου ήταν στην πλειοψηφία τους Στωικιστές, όπως πχ. ο πολυγραφότατος Κράτης ο Μαλλώτης από τον οποίο δεν μας διασώθηκε τίποτα. Όπως οι πρώτοι Στωικοί έτσι και οι Περγαμηνοί φιλόλογοι θεωρούσαν τον Όμηρο κορυφαίο αλληγοριστή -πρωτίστως γεωγράφο και αστρονόμο- ο οποίος δίδαξε μέσω αλληγοριών περί του παντός.

Άλλα βιβλία-διαμάντια του είδους είναι το "Περί του βίου και της ποίησης του Ομήρου" που εσφαλμένα αποδίδεται στον Πλούταρχο (δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και πιθανολογώ ότι ακόμα και στο ίντερνετ μπορεί να δυσκολευτείς να το βρεις), το "Υπόμνημα εις την Πλάτωνος Πολιτεία" του Πρόκλου, ένα μέρος του οποίου είναι αφιερωμένο στην αλληγορική ερμηνεία του Ομήρου και το "Περί του εν Οδυσσεία άντρου των νυμφών" του Πορφύριου.

Σπουδαίες επίσης θεωρώ τις παρακάτω μελέτες σημαντικών κλασικιστών: "Homer the Theologian: Neoplatonic Allegorical Reading and the Growth of the Epic Tradition" όπου παρατίθενται αναλυτικά οι αλληγορικοί ερμηνευτές του Ομήρου -με έμφαση στους κορυφαίους του είδους, του Νεοπλατωνικούς.

http://books.google.gr/books?id=aV80E_Vb2CgC&pg=PP4&lpg=PP4&dq=Robert+Lamberton,+Homer+the+Theologian&source=bl&ots=CqtcWkv5Gj&sig=rQE9gpizmJXCvyJcX0nYfy4YQtw&hl=el&sa=X&ei=pFQRUIO_NonT0QXQxYGYAw&ved=0CGUQ6AEwBw#v=onepage&q=Robert%20Lamberton%2C%20Homer%20the%20Theologian&f=false

To "Birth of the Symbol" του Peter Struck

http://books.google.gr/books?id=awmhx22CmnkC&printsec=frontcover&dq=Peter+Struck,+Birth+of+the+Symbol&source=bl&ots=476OzKK_My&sig=j8ldByFTYpLo31irJfZFah9FUcg&hl=el&sa=X&ei=G1YRULzCKoS30QWR-4DIAg&ved=0CDIQ6AEwAA#v=onepage&q=Peter%20Struck%2C%20Birth%20of%20the%20Symbol&f=false

Το "Allegory and the Origins of Philosophy" του Gerard Nadaff

http://books.google.gr/books?id=awmhx22CmnkC&printsec=frontcover&dq=Peter+Struck,+Birth+of+the+Symbol&source=bl&ots=476OzKK_My&sig=j8ldByFTYpLo31irJfZFah9FUcg&hl=el&sa=X&ei=G1YRULzCKoS30QWR-4DIAg&ved=0CDIQ6AEwAA#v=onepage&q=Peter%20Struck%2C%20Birth%20of%20the%20Symbol&f=false

Kαι ένα απόσπασμα από το “The Beginnings Of Greek Allegory” (1927) του Jonathan Tate που αφορά ιστορική "πρωτιά" του Φερεκύδη όσον αφορά την αλληγορική ερμηνεία των Επών.

http://www.scribd.com/doc/99095023/Tate-The-Beginnings-of-Greek-Allegory

---

quote:

---

Δυστυχώς για κάποιο τεχνικό λόγο δεν μπόρεσα να ανοίξω τα αρχεία που έχεις ανεβάσει...έψαξα όμως λιγάκι στο νετ για τις μυθολογίες του Φουλγέντιου που ανέφερες και για τον οποίο δεν είχα ακουστά!

Είναι η εποχή δύσκολη στα εκδοτικά και δυστυχώς το ενδιαφέρον για τέτοιου είδους έργα είναι μικρό. Ωστόσο η μετάφραση που κάνεις δεν έχει ξαναγίνει στην ελληνική γλώσσα οπότε εάν προσεγγίσεις μία σειρά από εκδότες πιθανόν κάποιος να ενδιαφερθεί. Αλλιώς υπάρχουν και εναλλακτικοί τρόποι όπως λες.

---

Nαι, πρόκειται για τον λεγόμενο "Ψευδο-Πλούταρχο", άγνωστο συγγραφέα που έζησε πιθανότατα τον 2ο αιώνα μ.Χ και ο οποίος συνέγραψε μεταξύ άλλων το έργο "Περί του βίου του Ομήρου".

Οι μεταφράσεις του έργου στα αγλλικά απ'όσο ξέρω είναι ελάχιστες. Στα ελληνικά δεν υπάρχει καμία.

Ο Peter Struck λέει κάπου -στο προαναφερθέν βιβλίο του "Birth of the Symbol"- ότι ο λόγος της μεγάλης αδιαφορίας των φιλολόγων και κλασικιστών για τον Ψευδο-Πλούταρχο ήταν ο (εύλογος) ισχυρισμός του ότι ο Όμηρος κατείχε ένα εγκυκλοπαιδικό εύρος γνώσεων και ότι ουσιαστικά αποτέλεσε την πηγή κάθε γνώσης στην αρχαιότητα, από τη φιλοσοφία, τη διαλεκτική και τη ρητορική μέχρι επιστήμες όπως η γεωγραφία, η αστρονομία και η ιατρική.

Συν το γεγονός βέβαια ότι οι φιλόλογοι ήταν ανέκαθεν επιφυλακτικοί απέναντι στη γενικότερη αξιοπιστία κάθε είδους ψευδεπίγραφου.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονο ενδιαφέρον για τον Ψευδο-Πλούταρχο εκ μέρους των κλασικιστών λόγω της αρτιότητας και καθαρότητας του ύφους αλλά και επειδή πλέον αντιμετωπίζουν με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα την αρχαία Αλληγορική παράδοση (σε αυτό συνετέλεσε πολύ και η μετάφραση του θρυλικού Παπύρου των Δερβενίων).

Ο Ψευδο-Πλούταρχος δεν έχει το αμυντικό και πολεμικό ύφος του Ηρακλείτου (και αυτό τον καθιστά στα μάτια των φιλολόγων πιο αξιόπιστο στα λεγόμενά του) ωστόσο επανειλλημένα τονίζει ότι ο Όμηρος μιλάει "δι'αινιγμάτων" και "διά υπονοιών".

quote:

---

Nαι, πρόκειται για τον λεγόμενο "Ψευδο-Πλούταρχο", άγνωστο συγγραφέα που έζησε πιθανότατα τον 2ο αιώνα μ.Χ και ο οποίος συνέγραψε μεταξύ άλλων το έργο "Περί του βίου του Ομήρου".

Οι μεταφράσεις του έργου στα αγλλικά απ'όσο ξέρω είναι ελάχιστες. Στα ελληνικά δεν υπάρχει καμία.

Ο Peter Struck λέει κάπου -στο προαναφερθέν βιβλίο του "Birth of the Symbol"- ότι ο λόγος της μεγάλης αδιαφορίας των φιλολόγων και κλασικιστών για τον Ψευδο-Πλούταρχο ήταν ο (εύλογος) ισχυρισμός του ότι ο Όμηρος κατείχε ένα εγκυκλοπαιδικό εύρος γνώσεων και ότι ουσιαστικά αποτέλεσε την πηγή κάθε γνώσης στην αρχαιότητα, από τη φιλοσοφία, τη διαλεκτική και τη ρητορική μέχρι επιστήμες όπως η γεωγραφία, η αστρονομία και η ιατρική.

Συν το γεγονός βέβαια ότι οι φιλόλογοι ήταν ανέκαθεν επιφυλακτικοί απέναντι στη γενικότερη αξιοπιστία κάθε είδους ψευδεπίγραφου.

Ωστόσο τα τελευταία χρόνια παρατηρείται έντονο ενδιαφέρον για τον Ψευδο-Πλούταρχο εκ μέρους των κλασικιστών λόγω της αρτιότητας και καθαρότητας του ύφους αλλά και επειδή πλέον αντιμετωπίζουν με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα την αρχαία Αλληγορική παράδοση (σε αυτό συνετέλεσε πολύ και η μετάφραση του θρυλικού Παπύρου των Δερβενίων).

Ο Ψευδο-Πλούταρχος δεν έχει το αμυντικό και πολεμικό ύφος του Ηρακλείτου (και αυτό τον καθιστά στα μάτια των φιλολόγων πιο αξιόπιστο στα λεγόμενά του) ωστόσο επανειλλημένα τονίζει ότι ο Όμηρος μιλάει "δι'αινιγμάτων" και "διά υπονοιών".

Δίνει επίσης μία σειρά από αλληγορικές ερμηνείες σε γνωστά ομηρικά χωρία και πρόσωπα όπως η ένωση του Δία και της Ήρας στο όρος Ίδη, το δέσιμο του Άρη από τον Ήφαιστο, η τιμωρία της Ήρας από το Δία, τη Θεομαχία της Υ και Φ ραψωδίας ως σύγκρουση των φυσικών αλλά και ηθικών στοιχείων, το επεισόδιο με την Κίρκη, την εξίσωση του Ερμή με το Λόγο, την ασπίδα του Αχιλλέα ως αναπαράσταση του κόσμου, τη βρώση του ιερού κοπαδιού στο νησί του Ήλιου, το λοιμό του Απόλλωνα (Ήλιου) που στέλνει τα βέλη (τις ηλιακές ακτίνες) του στο στρατόπεδο των Αχαιών, και πολλά άλλα!!!

---

Και τότε κάποιος, ένα μετέωρο από την ουσία του Ανού, έπεσε από τον ουρανό. Προσπάθησα να το σηκώσω αλλά ήταν πολύ βαρύ. Όλοι οι άνθρωποι της Ουρούκ μαζεύτηκαν γύρω για να το δουν οι απλοί άνθρωποι
χοροπηδούσαν και οι αριστοκράτες σπρώχνονταν ποιος να του πρωτοφιλήσει τα πόδια. Κι εγώ ένιωσα γι' αυτό το πράγμα έρωτα σαν αυτόν που νιώθει κανένας για γυναίκα. Με βοήθησαν, δυνάμωσα το μέτωπό μου, τον σήκωσα με τα λουριά και τον έφερα σε σένα. Και συ τον αποκάλεσες αδερφό μου».

Και τότε η Νινσούν, που είναι προικισμένη με μεγάλη σοφία, είπε στο
Γκιλγκαμές: «Αυτό που είδες, αυτό το αστέρι του ουρανού πάνω στο όποιο
έσκυψες σαν πάνω σε γυναίκα, αυτός ήταν ο δυνατός σύντροφος, εκείνος
που δίνει βοήθεια στους φίλους του που έχουν ανάγκη. Είναι το πιο δυνατό από τα άγρια πλάσματα. Γεννήθηκε στα πράσινα λιβάδια και τον
ανάθρεψαν τα άγρια βουνά. Όταν θα τον δεις θα ευχαριστηθείς. Η δύναμη
του μοιάζει με τη δύναμη εκείνων που κατοικούν στον ουρανό. Αυτό είναι
το νόημα του ονείρου σου».

Ο Γκιλγκαμές είπε: «Μάνα, ονειρεύτηκα και ένα άλλο όνειρο. Στους
δρόμους της Ουρούκ με τα ισχυρά τείχη βρέθηκε ένα τσεκούρι. Το σχήμα
του ήταν παράξενο και γύρω του συνωθούνταν ο λαός. Το είδα και
ευχαριστήθηκα. Έσκυψα κι ένιωσα βαθιά έλξη γι' αυτό. Το αγάπησα όπως
αγαπάνε μια γυναίκα και το έσυρα προς το μέρος μου».

Και η Νινσούν του αποκρίθηκε: «Το τσεκούρι που είδες και που σε τράβηξε τόσο δυνατά όσο κι ο έρωτας της γυναίκας, είναι ο σύντροφος που σου δίνω. Και θα έρθει μια δύναμη παρόμοια με κείνη που έχουν όσοι κατοικούν στον ουρανό. Είναι ο γενναίος σύντροφος που σώζει το φίλο του αν παραστεί ανάγκη».

///

quote:

---

Οι "ειδήμονες" θέλησαν να περάσουν την άποψη ότι οι άνθρωποι φτιάχνανε "φανταστικούς μύθους" επειδή ήταν "αφελείς" και για να περνάνε την ώρα τους, δηλαδή την άποψη ότι οι μύθοι είναι "φανταστικές διηγήσεις" κάποιων ονειροπαρμένων αγράμματων, δίχως κανένα σκοπό και νόημα.

---

quote:

---

Όπως έχει αναφερθεί πολύ σωστά, τα όνειρα είναι ένα είδος "ιδιωτικού" μύθου. Πολλές φορές τα όνειρα φαντάζουν μη λογικά και αδύνατα, ο άνθρωπος φτιάχνει αυθόρμητα πολύπλοκα σύμβολα-εικόνες που κρύβουν βαθύ νόημα και λογική μέσα από αυτό που φαντάζει μη λογικό και εναντιώμενο στους φυσικούς νόμους. Έτσι γίνεται εμφανές ότι οι μύθοι προκύπτουν και με φυσικό τρόπο στον άνθρωπο

---

Η ερμηνεία τους συνήθως χρειάζεται την επιδεξιότητα "δηλίου κολυμβητή" και γι'αυτό ο μεγάλος ολιστικός Ιπποκράτης παραδίδεται πως έλεγε ότι "όποιος είναι σε θέση να ερμηνεύσει σωστά τα όνειρα κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας"!

quote:

---

Εδώ που τα λέμε, το πιο φυσιολογικό πράγμα που θα μπορούσαν να σκεφτούν ήταν ακριβώς αυτό. ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΩ τίποτα, αλλά οι μέχρι τώρα ενδείξεις μας οδηγούν στις σημερινές αντιλήψεις. ΑΝ βρεθεί π.χ. η Ατλαντίδα, η ένα διαστημόπλοιο κατασκευασμένο μερικές χιλιάδες χρόνια πριν, οι σημερινές αντιλήψεις θα εναρμονιστούν με τα νέα δεδομένα.

---

Η ουσία του θέματος μπορεί να συμπυκνωθεί και ως εξής:

Ο ίδιος ο Κόσμος -κατά τους αρχαίους σοφούς, ιδίως κατά Πλάτωνα- είναι μία θεϊκή Αλληγορία: πίσω από τα ευμετάβλητα φαινόμενα της κοινής αίσθησης υποκρύβονται τα υψηλότερα νοήματα και οι αναλλοίωτοι νόμοι του, γι'αυτό και οι "μουσόπνευστοι" ποιητές ένιωθαν ανέκαθεν την υποχρέωση να δημιουργούν κατά το θεϊκό πρότυπο, αποκρύβοντας έντεχνα τα σημαντικότερα νοήματά τους διά του Μύθου και της Αλληγορίας.

quote:

---

quote:

---

Όπως έχει αναφερθεί πολύ σωστά, τα όνειρα είναι ένα είδος "ιδιωτικού" μύθου. Πολλές φορές τα όνειρα φαντάζουν μη λογικά και αδύνατα, ο άνθρωπος φτιάχνει αυθόρμητα πολύπλοκα σύμβολα-εικόνες που κρύβουν βαθύ νόημα και λογική μέσα από αυτό που φαντάζει μη λογικό και εναντιώμενο στους φυσικούς νόμους. Έτσι γίνεται εμφανές ότι οι μύθοι προκύπτουν και με φυσικό τρόπο στον άνθρωπο

---

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με τα λεγόμενά σου!

Εμπνευσμένοι ποιητές δεν είναι μονάχα ο Όμηρος, ο Ησίοδος και ο Shakespeare...ο "ποιητικός νους" με τις απεριόριστες δυνατότητες που περιέγραφαν οι φιλόσοφοι, η φαντασία στην υψηλότερη μορφή, είναι ίδιον κάθε ανθρώπου ξεχωριστά! Και το Όνειρο είναι η καλύτερη απόδειξη περί τούτου! Διότι μέσω της Ονειρικής διαδικασίας μπορούμε να ανέλθουμε μέχρι και το επίπεδο της απευθείας ενατένισης των Αρχετύπων και Ιδεών!

Ο Μύθος και η Αλληγορία είναι η ποιητική γλώσσα του Υποσυνειδήτου! Και από τον Αρτεμίδωρο της αρχαιότητας έως τον Φρόυντ και τον Γιουνγκ τα Όνειρα διερευνήθηκαν ως σημαντικότατοι φορείς αρχετυπικών συμβολισμών, άδηλων νοημάτων και προφητικής γνώσης (ή όπως σωστά λες, αυτό φαίνεται ακόμα και στο πανάρχαιο Έπος του Γιλγαμές).

Ο Φρόυντ μάλιστα στο γνωστο βιβλίο για τα Όνειρα παραπέμπει 9 φορές στον Αρτεμίδωρο, τον γνωστοτερο εξηγητή ονειρων της αρχαιότητας.

Τα περισσότερα όνειρα που βλέπουμε φαίνονται πλεγμένα στην τύχη, ασύνδετες εναλλαγές αφηρημένων παραστάσεων. Στην πραγματικότητα όμως τα περισσοτερα όνειρα είναι αμιγώς αλληγορικά ("άλλα λένε και άλλα εννοούν"), περιέχουν κρυμμένες πληροφορίες και γνώσεις που υποδηλώνονται μέσω συμβόλων και υπονοιών!

Η ερμηνεία τους συνήθως χρειάζεται την επιδεξιότητα "δηλίου κολυμβητή" και γι'αυτό ο μεγάλος ολιστικός Ιπποκράτης παραδίδεται πως έλεγε ότι "όποιος είναι σε θέση να ερμηνεύσει σωστά τα όνειρα κατέχει το μεγαλύτερο μέρος της αλήθειας"!

---

Διαλέγουμε σε τι μορφή θέλουμε να το κατεβάσουμε π.χ. pdf ή djvu και κάνουμε δεξί κλικ επιλέγοντας save target as.

Το έργο ανήκει στον Francis Bacon και καλείται "Παγανιστική Μυθολογία" ή "η Σοφία των Αρχαίων". Περιέχει ερμηνείες διάφορων ελληνικών μύθων. Όποιος γνωρίζει και άλλα ενδιαφέροντα βιβλία από τον Μεσαιώνα ως τον 19ο αιώνα πάνω στην αλληγορική ερμηνεία μύθων, ας τα επισημάνει.

Παραθέτω ένα απόσπασμα του βιβλίου.

XXVIII.— SPHINX : OR SCIENCE.
EXPLAINED OF THE SCIENCES.
They relate that Sphinx was a monster, variously
formed, having the face and voice of a virgin, the
wings of a bird, and the talons of a griffin. She
resided on the top of a mountain, near the city Thebes,
and also beset the highways. Her manner was to lie
in ambush and seize the travellers, and having them in
her power, to propose to them certain dark and per-
plexed riddles, which it was thought she received from
the Muses, and if her wretched captives could not solve
and interpret these riddles, she with great cruelty fell
upon them, in their hesitation and confusion, and tore
them to pieces. This plague having reigned a long
time, the Thebans at length offered their kingdom to
the man who could interpret her riddles, there being
no other way to subdue her. (Edipus, a penetrating
and prudent man, though lame in his feet, excited by
so great a reward, accepted the condition, and with a
good assurance of mind, cheerfully presented himself
before the monster, who directly asked him, " What
creature that was, which being born four-footed, after-
wards became two-footed, then three-footed, and lastly
four-footed again ?" (Edipus, with presence of mind,
replied it was man, who, upon his first birth and infant
state, crawled upon all fours in endeavoring to walk ;
but not long after went upright upon his two natural
feet ; again, in old age walked three-footed, with a
stick ; and at last, growing decrepit, lay four-footed
confined to his bed ; and having by this exact solution
obtained the victory, he slew the monster, and, laying
the carcass upon an ass, led her away in triumph ; and
upon this he was, according to the agreement, made
king of Thebes.

Explanation. — This is an elegant, instructive fable,
and seems invented to represent science, especially as
joined with practice. For science may, without
absurdity, be called a monster, being strangely gazed
at and admired by the ignorant and unskilful. Her
figure and form is various, by reason of the vast variety
of subjects that science considers ; her voice and
countenance are represented female, by reason of her
gay appearance and volubility of speech ; wings are
added, because the sciences and their inventions run
and fly about in a moment, for knowledge, like light
communicated from one torch to another, is presently
caught and copiously diffused ; sharp and hooked
talons are elegantly attributed to her, because the
axioms and arguments of science enter the mind, lay
hold of it, fix it down, and keep it from moving or
slipping away. This the sacred philosopher observed,
when he said, " The words of the wise are like goads
or nails driven far in." Again, all science seems
placed on high, as it were on the tops of mountains
that are hard to climb ; for science is justly imagined
a sublime and lofty thing, looking down upon igno-
rance from an eminence, and at the same time taking
an extensive view on all sides, as is usual on the tops
of mouniains. Science is said to beset the highways,
because through all the journey and peregrination of
human life there is matter and occasion offered of
contemplation.
Sphinx is said to propose various difficult questions
and riddles to men, which she received from the
Muses ; and these questions, so long as they remain
with the Muses, may very well be unaccompanied with
severity, for while there is no other end of contem-
plation and inquiry but that of knowledge alone, the
understanding is not opposed, or driven to straits and
difficulties, but expatiates and ranges at large, and
even receives a degree of pleasure from doubt and
variety ; but after the Muses have given over their
riddles to Sphinx, that is, to practice, which urges and
impels to action, choice, and determination, then it is
that they become torturing, severe, and trying, and,
unless solved and interpreted, strangely perplex and
harass the human mind, rend it every way, and
perfectly tear it to pieces. All the riddles of Sphinx,
therefore, have two conditions annexed, namely, dila-
ceration to those who do not solve them, and empire to
those that do. For he who understands the thing
proposed obtains his end, and every artificer rules over
his work.
Sphinx has no more than two kinds of riddles, one
relating to the nature of things, the other to the nature
of man ; and correspondent to these, the prizes of the
solution are two kinds of empire, — the empire over
nature, and the empire over man. For the true and
ultimate end of natural philosophy is dominion over
natural things, natural bodies, remedies, machines, and
numberless other particulars, though the schools, con-
tended with what spontaneously offers, and swollen
with their own discourses, neglect, and in a manner
despise, both things and works.
Bat the riddle proposed to CEdipus, the solution
whereof acquired him the Theban kingdon, regarded
the nature of man ; for he who has throughly looked
into and examined human nature, may in a manner
command his own fortune, and seems born to acquire
dominion and rule. Accordingly, Virgil properly
makes the arts of government to be the arts of the
Romans. It was, therefore extremely apposite in
Augustus Caesar to use the image of Sphinx in his
signet, whether this happened by accident or by design ;
for he of all men was deeply versed in politics, and
through the course of his life very happily solved
abundance of new riddles with regard to the nature of
man ; and unless he had done this with great dexterity
and ready address, he would frequently have been
involved in imminent danger, if not destruction.
It is with the utmost elegance added in the fable,
that when Sphinx was conquered, her carcass was laid
upon an ass ; for there is nothing so subtile and
abstruse, but after being once made plain, intelligible,
and common, it may be received by the slowest
capacity.
We must not omit that Sphinx was conquered by a
lame man, and impotent in his feet ; for men usually
make too much haste to the solution of Sphinx's riddles ;
whence it happens, that she prevailing, their minds are
rather racked and torn by disputes, than invested with
command by works and effects.

Όπως και να έχει έχω μια ενδιαφέρουσα πρόταση σχετικά με το θέμα της αλληγορικής ερμηνείας των μύθων. Μπορείς να επικοινωνήσεις στο supamupatupa@gmail.com Ευχαριστώ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr