quote:

---

Κατά το διαλογισμό ένα μέρος του βρεγματικού λοβού στον εγκέφαλο, αυτό που είναι υπεύθυνο για τον προσανατολισμό (το αριστερό μέρος ορίζει το σώμα μας ενώ το δεξιό το χώρο στον οποίο κινούμαστε)παύει να λειτουργεί!

---

Πολύ ενδιαφέρουσα πληροφορία Osmosis

Η προσπάθεια να επανεντάξουμε τη νόηση στη φύση επέφερε μια σειρά επιστημονικές δυσκολίες , διότι τα δεδομένα σχετικά με τον εγκέφαλο , τη νόηση και τη συμπεριφορά δεν αντιστοιχούν με τις εικόνες που χρησιμοποιούσαμε μέχρι σήμερα για να τα εξηγήσουμε .

Πολλοί θα σκεφτούν ότι αυτό είναι ένα πολύ τολμηρό συμπέρασμα , αδκαιολόγητο , πρόωρο (ίσως περισσότερα δεδομένα θα ξεκαθαρίσουν το θέμα!) ή ακόμη και τελείως τρελλό .

Νομίζω , αντίθετα , ότι ο καλύτερος χρόνος για εργασία σε έναν επιστημονικό τομέα είναι η περίοδος κατά την οποία αυτός βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση .

Τότε είναι που παρακινείται κανείς να αναζητήσει έναν νέο τρόπο εξέτασης δεδομένων , να σκεφτεί μια νέα θεωρία ή μια νέα τεχνική ώστε να αντιμετωπίσει μια φαινόμενη παραδοξότητα .

Για παράδειγμα , μια από τις πιο εντυπωσιακές κρίσεις στη σύγχρονη επιστήμη εκδηλώθηκε όταν διαπιστώθηκε ότι η εφαρμογή των νόμων της κλασικής φυσικής σε ένα θερμό μεταλλικό αντικείμενο με κοιλότητα (ένα μελανό σώμα) οδηγούσε σε ασυμφωνία στα μικρά μήκη κύματος και τις υψηλές ενέργειες . Σε αυτή την κατάσταση , που ονομάζεται “καταστροφή στο υπεριώδες” , η κλασική φυσική προέβλεπε ότι η ενέργεια γίνεται άπειρη .

Η λύση αυτής της παραδοξότητας δόθηκε από τον Max Planck , ο οποίος υπέδειξε ότι η ενέργεια δεν ακτινοβολείται από το θερμό σώμα συνεχώς αλλά σε πακέτα , ή κβάντα .

Τα προβλήματα όμως που αναφύονται όταν εξετάζουμε το ζήτημα του υλικού υποβάθρου της νόησης δεν είναι τόσο ξεκάθαρα .

Αρχίζει με μόρια και προχωρεί σε γονίδια .

Εμπλέκει τεράστιους αριθμούς κυττάρων με ηλεκτρική δραστηριότητα και χημική πολυμορφία , μια εξαιρετικά πολύπλοκη ανατομία με πυρήνες και στιβάδες που συνδέονται με πολυάριθμους τρόπους , και χάρτες που δέχονται σήματα από αισθητήριες εισόδους και στέλνουν σήματα σε κινητικές εξόδους .

Αυτές οι δομές υφίστανται συνεχείς ηλεκτρικές και χημικές αλλαγές , που επηρεάζονται από την κίνηση του ζώου αλλά και επιδρούν σε αυτήν .

Η εν λόγω κίνηση καθορίζεται από το σχήμα και τη διάταξη του ζώου , και οδηγεί στη συμπεριφορά . Μέρος αυτής της συμπεριφοράς περιλαμβάνει και επικοινωνία με τη μνήμη του ζώου , η οποία με τη σειρά της επηρεάζεται από τα ίδια τα προϊόντα της .

Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της εξέλιξης — δηλαδή είναι αποτέλεσμα της φυσικής επιλογής που συντελείται για εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια .

Δεν είναι λοιπόν περίεργο το γεγονός ότι τα προβλήματα της επιστήμης του εγκεφάλου και της ψυχολογίας δεν είναι τόσο ξεκάθαρα όσο εκείνα της φυσικής .

Η πολυπλοκότητά τους είναι πολύ μεγαλύτερη από εκείνη των προβλημάτων της φυσικής .

Ωστόσο , όπως έχουμε ήδη δείξει , αυτά τα προβλήματα παρουσιάζονται με εκπληκτική διαύγεια αν είναι κανείς έτοιμος να προσεγγίσει όλα τα επίπεδα σε μια προσπάθεια σύνδεσης της δομής με τη λειτουργία .

Τι μπορούμε λοιπόν να κάνουμε για να συσχετίσουμε τις αλληλεπιδράσεις των διαφόρων επιπέδων και να λύσουμε τα προβλήματα που θέτουν από κοινού η δομή και η λειτουργία ;

Για να απαντήσουμε στο εν λόγω ερώτημα , οφείλουμε να προσδιορίσουμε τα κρίσιμα προβλήματα , αποφεύγοντας κατηγορικά σφάλματα , και να συνθέσουμε μια θεωρία .

Βέβαια , αυτή η θεωρία πρέπει να είναι επιστημονική — δηλαδή πρέπει να επιδέχεται έλεγχο η ανασκευή με πειραματικά μέσα .

Δεν είναι όμως αναγκαίο να οδηγεί πάντοτε σε προβλέψεις σε όλα τα επίπεδά της , ούτε είναι απαραίτητο να είναι κάθε σημείο της ανασκευάσιμο άμεσα ή ολοφάνερα . (Αν ίσχυαν για την εξελικτική θεωρία του Δαρβίνου τόσο αυστηρά κριτήρια ανασκευασιμότητας κατά την απαρχή της , θα είχε εγκαταλειφθεί πρόωρα) .

Οι τελευταίοι , ενώ επικαλούνταν τις αισθήσεις και τις αντιλήψεις τους για να πραγματοποιήσουν τα πειράματά τους και να επικοινωνήσουν διυποκειμενικά με τους συναδέλφους τους , απέκλειαν αυστηρά αυτές τις αισθήσεις και τις αντιλήψεις τους από τις θεωρητικές και τυπικές τους εξηγήσεις .

Αν εξαιρέσουμε κάποιες δυσκολίες στα όρια του εξαιρετικά μικρού (στις κβαντικές μετρήσεις) ή του υπερβολικά γρήγορου ή του εξαιρετικά μεγάλου (στη θεωρία της σχετικότητας) , ο παρατηρητής φαινόταν να έχει τη δυνατότητα να θεωρεί τα πράγματα εκ των έξω .

Προέκυψε λοιπόν μια “αντικειμενική” εικόνα της φύσης, που διαχώριζε τα πράγματα το ένα από το άλλο χάρη σε “κλασικές κατηγορίες” , κατηγορίες δηλαδή που ορίζονταν από ικανές και αναγκαίες συνθήκες .

Στη συνέχεια , εδραιώθηκε μια αναμφισβήτητη αντιστοιχία ανάμεσα σε αυτές τις κατηγορίες και τον φυσικό κόσμο , με την ενσωμάτωση πειραματικών δεδομένων σε φυσικές θεωρίες μεγάλου βεληνεκούς .

Σε πολλούς τομείς , αυτή η προσέγγιση λειτουργησε με ζηλευτή αποτελεσματικότητα (και ακόμη λειτουργεί) , αλλά όταν οι μελέτες που είχαν ως αντικείμενο τη φυσιολογία και την ψυχολογία , τον 19ο αιώνα , επανεξέτασαν τη νόηση στη φύση , άρχισαν να αναφύονται μια σειρά δυσκολίες .

Μια από τις πρώτες ήταν ότι ο παρατηρητής δεν μπορούσε πια να παραβλέπει τα νοητικά γεγονότα και τη νοητική εμπειρία .

Δεν μπορούσε πια να αγνοεί τη συνείδηση καθεαυτήν ή το γεγονός ότι η συνειδητή εμπειρία ήταν προθετική - αναφερόταν δηλαδή πάντοτε σε ένα αντικείμενο .

Οι μηχανισμοί της συνείδησης δεν ήταν άμεσα εμφανείς , ούτε μπορούσε η συνείδηση να μελετηθεί άμεσα σαν ένα εξωτερικό αντικείμενο - στην καλύτερη περίπτωση , ήταν δυνατόν να αναλυθεί με ενδοσκόπηση ή , έμμεσα , να συναχθούν γι’ αυτήν συμπεράσματα από τη συμπεριφορά των άλλων .

Σε μια προσπάθεια να διατηρηθεί ένα “επιστημονικό” προσωπείο χωρίς όμως να αποκηρυχθεί η προθετικότητα , και σε αντίθεση με αυτή τη συμπριφοριστική θέση , τηρήθηκε αργότερα από τη γνωσιακή επιστήμη μια διαφορετική στάση .

Η στάση αυτή υιοθετούσε την παραδοχή εννοιών της λογικής και τυπικής ανάλυσης , δίνοντας έμφαση στη σύνταξη .

Σύμφωνα με αυτή την άποψη , η νόηση , σαν υπολογιστής , οργανώνεται με κανόνες και λειτουργεί με νοητικές αναπαραστάσεις .

Οι σημασίες , η σημασιολογία , υποτίθεται ότι εμφανίζονται όταν αυτοί οι κανόνες αντιστοιχίζονται με τα κατηγοριοποιημένα με κλασικό τρόπο γεγονότα και αντικείμενα .

Σε αντίθεση με το συμπεριφορισμό , αυτή η άποψη επέτρεπε να μελετά κανείς τη νόηση , την περιέγραφε όμως σαν να ήταν τυπικό σύστημα .

Αυτή η περιγραφή ήταν λίγο - πολύ ανεξάρτητη από τη λεπτομερή δομή του εγκεφάλου .

Η σημασιολογική αντιστοίχιση της εν λόγω περιγραφής με τον κόσμο είναι αντικειμενιστική . Τα πράγματα και τα γεγονότα πριγράφονται με αδιαμφισβήτητο τρόπο ως κλασικές κατηγορίες .

Εντούτοις , η ιδέα ότι ο εγκέφαλος και η νόηση λειτουργούν σαν ψηφιακοί υπολογιστές δεν αντέχει σε ενδελεχή εξέταση .

Η ιδέα περί νοητικών αναπαραστάσεων που διατυπώνεται χωρίς αναφορά στους μηχανισμούς του εγκεφάλου , δεν είναι περισσότερο επιτυχής .

Η μελέτη του τρόπου με τον οποίο τα ζώα και οι άνθρωποι κατατάσσουν τον κόσμο σε κατηγορίες , καθώς και του τρόπου με τον οποίο τα βρέφη αναπτύσσονται νοητικά , υποσκάπτει την ιδέα ότι η γλώσσα μπορεί να εξηγηθεί επαρκώς με συντακτικές αναλύσεις που διεξάγονται εν τη απουσία επαρκούς εξήγησης της σημασίας .

Η αντικειμενιστική θεώρηση του κόσμου είναι στην καλύτερη περίπτωση ατελής , ενώ στη χειρότερη περίπτωση είναι εντελώς εσφαλμένη .

Ο εγκέφαλος δεν είναι υπολογιστής , ούτε ο κόσμος είναι ένα πρόγραμμα υπολογιστή .

Εδώ μπορούμε να τονίσουμε ότι η “προθετικότητα” δεν αναφέρεται μόνο σε σκοπούς , αλλά και σε πίστεις , επιθυμίες , ελπίδες , φόβους , αγάπη , μίσος , λαγνεία , αποστροφή , ντροπή , υπερηφάνεια , οργή , διασκέδαση , και όλες εκείνες τις νοητικές καταστάσεις (συνειδητές ή μη) που αναφέρονται στον κόσμο πέρα από τον νου , ή σχετίζονται με αυτόν .

Το ερώτημα που θέτει η προθετικότητα μοιάζει πολύ με εκείνο που θέτει η συνείδηση :

Πώς γίνεται αυτή η ουσία που είναι μέσα στο κεφάλι μου να σχετίζεται με οτιδήποτε ;

Πώς μπορεί να αναφέρεται σε κάτι ;

Σε τελική ανάλυση , αυτή η ουσία στο κεφάλι μου αποτελείται από “άτομα στο κενό” , έτσι όπως και η υπόλοιπη υλική πραγματικότητα συγκροτείται από άτομα στο κενό .

Για να το πούμε απροκάλυπτα , πώς είναι δυνατόν άτομα στο κενό να αναπαριστούν κάτι ;

Με τον όρο “νους” , εννοώ απλώς την ακολουθία σκέψεων , συναισθημάτων και εμπειριών , συνειδητών και μη , που συγκροτούν τη νοηματική μας ζωή .

Είναι πολύ δύσκολο να αντισταθούμε στην ιδέα ότι ο νους είναι ένα είδος αντικειμένου , ή ίσως μια αρένα , ή ακόμη ένα είδος μαύρου κουτιού όπου συμβαίνουν όλες οι νοητικές λειτουργίες

Η πιθανότητα να μαντέψουμε πώς λειτουργεί ο εγκέφαλος χωρίς να εξετάσουμε τη δομή του φαίνεται μικρή .

Ασφαλώς , αν συμφωνήσει κανείς με τους ηθολόγους ότι οι νοητικές καταστάσεις είναι ένα προϊόν της εξέλιξης , πρέπει τουλάχιστον να μελετήσουμε πώς εξελίχθηκε ο εγκέφαλος .

Υποχρέωσή μας εναι να ολοκληρώσουμε το πρόγραμμα του Δαρβίνου .

Όταν όμως προβαίνουμε ακόμη και στις πρώτες μας χωλαίνουσες προσπάθειες γι’ αυτό το σκοπό , βρισκόμαστε μπροστά σε μια σειρά από γοητεευτικές και δυσνόητες ανακαλύψεις .

Διαπιστώνουμε ότι η ανάπτυξη του εγκεφάλου είναι σε μέγιστο βαθμό δυναμική και στατιστική .

Η ανάλυση της ανάπτυξής του υποδεικνύει ότι τα γονίδια ρυθμίζουν την πολύπλοκη ανατομία του εγκεφάλου μέσω επιγενετικών αλληλεπιδράσεων — πρέπει να συμβούν συγκεκριμένα αναπτυξιακά γεγονότα πριν μπορέσουν να συμβούν κάποια άλλα .

Ορισμένα μόρια συγκόλλησης ρυθμίζουν τη συγκέντρωση των κυττάρων και τη μετανάστευσή τους , αλλά δεν το κάνουν αυτό μόριο προς μόριο με βάση ένα προδιαγεγραμμένο ή προκαθορισμένο σχέδιο .

Ως ένα βαθμό , η κυτταρική μετανάστευση και ο κυτταρικός θάνατος είναι στοχαστικές διαδικασίες — έχουν απρόβλεπτες συνέπειες στο επίπεδο του κάθε κυττάρου .

Αυτές οι στατιστικές διαδικασίες υποχρεώνουν τον κάθε εγκέφαλο να έχει μια μονάδικότητα , αντίθετα απ’ ό,τι ισχύει για τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές .

Η σωματική διαφοροποίηση που δημιουργείται αναγκαστικά με αυτόν τον τρόπο είναι τόσο μεγάλη ώστε δεν μπορούμε να τη θεωρήσουμε «θόρυβο» , όπως θα χαρακτήριζε και θα απέρριπτε κανείς το θόρυβο ενός ηλεκτρονικού κυκλώματος που λειτουργεί σε φυσιολογικές θερμοκρασίες (το φύσημα του ενισχυτή του στερεοφωνικού μας , για παράδειγμα) .

Πράγματι , τα κυκλώματα του εγκεφάλου δεν μοιάζουν με κανένα άλλο γνωστό κύκλωμα .

Οι νευρώνες έχουν δενδροειδή κλωνία που επικαλύπτονται και διακλαδώνονται με μυριάδες τρόπους .

Η σηματοδότησή τους δεν μοιάζει καθόλου με εκείνην ενός υπολογιστή ή ενός τηλεφωνικού κέντρου .

Μοιάζει περισσότερο με το τεράστιο πλήθος των αλληλεπιδρόνυων γεγονότων που συμβαίνουν μέσα σε μια τεράστια ζούγκλα .

Παρ’ όλα αυτά , οι εγκέφαλοι δημιουργούν χάρτες και κυκλώματα που προσαρμόζουν αυτόματα τα σύνορά τους στα μεταβαλλόμενα σήματα .

Οι εγκέφαλοι περιέχουν πολλαπλούς χάρτες που αλληλεπιδρούν χωρίς τη βοήθεια κάποιου επόπτη , ωστόσο εγγυώνται την ενότητα και τη συνοχή των αντιληπτικών εικόνων .

Επίσης , επιτρέπουν στους κατόχους τους (τα περιστέρια για παράδειγμα) να κατατάσσουν στην ίδια κατηγορία ένα τεράστιο - αν όχι άπειρο - σύνολο διαφορετικών αντικειμένων , όπως εικόνες διαφορετικών ψαριών , έχοντας δε λίγες μόνο τέτοιες εικόνες .

Αν σκεφτούμε αυτές τις εξαιρετικές ιδιότητες του εγκεφάλου σε συνάρτηση με τα διλήμματα που δημιουργεί η άποψη ότι η νόηση λειτουργεί σαν μηχανή ή υπολογιστής , τότε είναι δίκαιο να πούμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια επιστημονική κρίση .

Προκύπτει λοιπόν το πρόβλημα να βρεθεί μια λύση .

Για να βρούμε διέξοδο , θα πρέπει να στραφούμε μάλλον στην ίδια τη βιολογία παρά στην φυσική , τα μαθηματικά ή την επιστήμη των υπολογιστών .

Η θεωρία πρέπει να είναι επιστημονική .

Πρέπει να αποτελείται από μέρη τα οποία θα επιδέχονται επαλήθευσης , και να μας βοηθάει στην οργάνωση των περισσότερων , αν όχι όλων , των γνωσεων που έχουμε ήδη αποκτήσει σχετικά με τον εγκέφαλο και τη νόηση .

Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να πορευτούμε με προσοχή μέσα από τα πολλαπλά επίπεδα οργάνωσης του νευρικού συστήματος .

Σημαίνει επίσης πως πρέπει να ξανασκεφθούμε τι εννοούμε όταν λέμε “μνήμη” , “έννοιες” , “σημασία” , “ζωική στνείδηση” και “ανθρώπινη συνείδηση”.

Στη χειρότερη περίπτωση , η προσπάθεια αυτή θα δώσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε ορισμένα γοητευτικά βιολογικά φαινόμενα και ανακαλύψεις .

Στην καλύτερη περίπτωση , αντίθετα , θα μας επιτρέψει να αποκτήσουμε μια συνοπτική εικόνα των υλικών βάσεων της νόησης .

Ας έχουμε υπομονή — βρισκόμαστε στην αιχμή της επιστήμης , σε έναν τόπο όπου τα σύνορα είναι ρευστά , όπου οι ανέσεις ελλείπουν , αλλά οι συγκινήσεις είναι πολλές και μεγάλες .

Η ιδέα ότι υπάρχουν τρόποι σκέψης που χαρακτηρίζουν τις βιολογικές επιστήμες και οι οποίες δεν ενυπάρχουν σε άλλες επιστήμες ή δεν απαιτούνται από αυτές , δεν είναι κοινώς αποδεκτή .

Μία από τις πιο θεμελιώδεις είναι η πληθυσμιακή θεώρηση , που αναπτύχθηκε κυρίως από τον Δαρβίνο .

Σύμφωνα με την πληθυσμιακή θεώρηση , η ποικιλότητα δεν αποτελεί λάθος αλλά , όπως το έθεσε ο μεγάλος εξελικτιστής Ernst Mayr , είναι πραγματική .

Οι παραλλαγές των ατόμων σε έναν πληθυσμό είναι η πηγή της διαφοροποίησης στην οποία επενεργεί η φυσική επιλογή ώστε να παράγει διαφορετικά είδη οργανισμών .

Αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πλατωνικό εσσενσιαλισμό , που προϋποθέτει μια τυπολογία η οποία δημιουργείται εκ των άνω .

Αντίθετα , η πληθυσμιακή θεώρηση αποφαίνεται ότι η εξέλιξη παράγει κατηγορίες έμβιων μορφών εκ των κάτω προς τα άνω με βαθμιαίες εξελικτικές διαδικασίες διαμέσου των αιώνων .

Τέτοιες ιδέες είναι ξένες προς τη φυσική - ακόμη και η “εξέλιξη” των άστρων δεν απαιτεί μια τέτοιου είδους αντίληψη για την εξήγησή της .

Για να συνδέσω την πληθυσμιακή θεώρηση με τις ιδέες που αφορούν τη νόηση , πρέπει να εμβαθύνω περισσότερο σε μερικές από τις συνέπειές της , καθώς και σε εκείνες της ίδιας της εξελικτικής διαδικασίας .

Θα επικαλεστώ για το σκοπό αυτό μερικούς όρους που θα είναι ίσως νέοι για πολλούς , τουλάχιστον στην εξειδικευμένη τους χρήση , όπως “οδηγία” , “επιλογή” , “αναγνώριση” και “μνήμη” ή “κληρονομικότητα”.

Να σημειώσουμε ότι , με εξαίρεση την τελευταία , οι λέξεις αυτές είναι κοινής χρήσης , αλλά για τους σκοπούς μας θα τις χρησιμοποιήσω με κάπως διαφορετική σημασία .

Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης , κάποιοι οργανισμοί προσαρμόζονται λίγο - πολύ στα γεγονότα του περιβάλλοντος .

Αυτή η προσαρμογή συντελείται ακόμη και όταν οι περιβαλλοντικές αλλαγές δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν (δηλαδή , ακόμη και όταν οι αλλαγές συνιστούν νεωτερισμούς) .

Η διαδικασία προσαρμογής έγκειται στην επιλογή εκείνων των παραλλαγών των οργανισμών οι οποίες έχουν κατά μέσον όρο τη μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα , και αυτό που τις καθιστά τις πιο προσαρμόσιμες δεν προϋποθέτει προηγούμενη σαφή πληροφορία (“οδηγία”) για τη φύση των νεωτερισμών του περιβάλλοντος .

Οι επιλεκτικές περιβαλλοντικές αλλαγές είναι γενικά ανεξάρτητες από την ποικιλότητα στον πληθυσμό των οργανισμών , μολονότι η προκύπτουσα από τέτοιες αλλαγές επιλογή μπορεί να συμβάλει στην ποικιλότητα .

Τελικά , δεν υπάρχει σαφής μεταφορά πληροφορίας μεταξύ περιβάλλοντος και οργανισμών που να προκαλεί αλλαγές στον πληθυσμό και αύξηση της προσαρμοστικότητάς τους .

Η εξέλιξη λειτουργεί με επιλογή και όχι με οδηγίες .

Δεν υπάρχει καμία τελική αιτία , καμία τελεολογία , κανένας σκοπός που να κατευθύνει την όλη διαδικασία , οι αποκρίσεις της οποίας εμφανίζονται εκ των υστέρων σε κάθε περίπτωση .

Πρόκειται για μια εκπληκτική ιδέα .

Ακόμη πιο εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι η εξέλιξη , δρώντας μέσω επιλογής σε πληθυσμούς ατόμων κατά τη διάρκεια μεγάλων χρονικών περιόδων , δημιουργεί επιλεκτικά συστήματα μέσα στα άτομα .

Τέτοια επιλεκτικά συστήματα , που επενεργούν σε ένα σώμα κατά τη διάρκεια της ζωής του , ονομάζονται σωματικά επιλεκτικά συστήματα .

Έτσι , ένα εξελικτικό επιλεκτικό σύστημα επιλέγει ένα σωματικό επιλεκτικό σύστημα !

Πρέπει να επισημάνω ότι υπάρχουν επιστήμες της “αναγνώρισης” , επιστήμες δηλαδή που μελετούν τα συστήματα αναγνώρισης .

Υπάρχουν άφθονες ενδείξεις ότι η εξέλιξη και η προσαρμοστική ανοσία είναι δύο τέτοια συστήματα που ενεργούν σε διαφορετικούς πληθυσμούς και σε διαφορετικές χρονικές κλίμακες .

Με όλα αυτά θέλω να υποδείξω ότι και ο εγκέφαλος δρα ως σωματικό επιλεκτικό σύστημα , κάτι που σημαίνει ότι και η νευρολογία είναι επιστήμη αναγνώρισης .

Προχωρώ όμως πολύ γρήγορα .

Θα ήθελα περισσότερο να περιγράψω εν συντομία το ανοσοποιητικό σύστημα , επειδή είναι πολύ ενδιαφέρον και διαφωτιστικό .

Το ανοσοποιητικό σύστημα είναι ένα σωματικό επιλεκτικό σύστημα αποτελούμενο από μόρια , κύτταρα και εξειδικευμένα όργανα .

Ως σύστημα , είναι ικανό να διακρίνει τη διαφορά ανάμεσα στον “εαυτό” και τον “μη εαυτό” σε μοριακό επίπεδο .

Για παράδειγμα , είναι υπεύθυνο να διακρίνει και να απαντά στα χημικά χαρακτηριστικά των ιών και των βακτηρίων που εισβάλλουν (μη εαυτός) .

Αυτοί οι εισβολείς σε άλλη περίπτωση θα κατέστρεφαν τα κυτταρικά συστήματα του οργανισμού (εαυτός).

Η εν λόγω απάντηση συνεπάγεται μοριακή αναγνώριση εξαιρετικής εξειδίκευσης .

Μπορεί να διακρίνει αυτά τα μόρια από όλα τα άλλα , και από τη στιγμή που αναπτύσει αυτή την ικανότητα έχει τη δυνατότητα να τη διατηρεί .

Έχει “μνήμη” .

Αν ενωθεί σε έναν οργανισμό μια πρωτεΐνη η οποία δεν μοιάζει με τις δικές του , εξειδικευμένα κύτταρα που ονομάζονται λεμφοκύτταρα απαντούν παράγοντας μόρια που ονομάζονται αντισώματα .

Αυτά τα μόρια συνδέονται σε ειδικές και χαρακτηριστικές θέσεις του ξένου μορίου , ή αντιγόνου , όπως ονομάζεται .

Στη συνέχεια , κατά τη διάρκεια μιας δεύτερης συμπλοκής τους , τα αντισώματα συνδέονται με τα ίδια αντιγόνα ακόμη πιο αποτελεσματικά .

Ίσως είναι περισσότερο εντυπωσιακό το γεγονός ότι το εν λόγω φαινόμενο της ειδικής αναγνώρισης παρατηρείται ακόμη και για νέα μόρια που έχουν συντεθεί από τους χημικούς , μόρια που δεν υπήρξαν ποτέ πριν .

Πώς είναι δυνατόν ένας οργανισμός να διακρίνει νέα μόρια με έναν τόσο ειδικό τρόπο ;

Η θεωρία που επικρατούσε παλαιότερα ονομαζόταν θεωρία της οδηγίας .

Η βασική της υπόθεση ήταν ότι στο ανοσοποιητικό σύστημα ένα ξένο μόριο μεταφέρει πληροφορία για το σχήμα και τη δομή του στη θέση δέσμευσης του μορίου του αντισώματος .
Κατόπιν απομακρύνεται (όπως τα φορμάκια για μπισκότα από τη ζύμη) αφήνοντας ένα αποτύπωμα του οποίου το σχήμα είναι συμπληρωματικό του δικού του σχήματος , και που στη συνέχεια έχει τη δυνατότητα να συνδέεται με όλα τα ξένα μόρια που έχουν περιοχές του ίδιου σχήματος με εκείνο το οποίο άφησε το αρχικό αποτύπωμα .

Είναι φανερό ότι πρόκειται για μια διαδικασία οδηγίας : υποτίθεται ότι κάποια πληροφορία για μια τριδιάστατη δομή είναι αναγκαίο να δώσει οδηγία στο ανοσοποιητικό σύστημα για το πώς να σχηματίσει ένα πρωτεϊνικό αντίσωμα του οποίου η πολυπεπτιδική αλυσίδα , αναδιπλούμενη γύρω από αυτή τη δομή να διαμορφώσει το κατάλληλο συμπληρωματικό σχήμα .

Αυτή η κομψή και απλή θεωρία αποδείχτηκε εσφαλμένη .

Η θεωρία που την αντικατέστησε είναι πιο πολύπλοκη και ίσως αντίκειται στην κοινή λογική , αλλά φαίνεται ότι εξηγεί ένα ευρύ φάσμα γεγονότων .

Ο Burnet ισχυρίστηκε ότι ένας οργανισμός , πριν αντιμετωπίσει οποιοδήποτε ξένο μόριο , έχει την ικανότητα να κατασκευάσει ένα τεράστιο ρεπερτόριο αντισωμάτων , το καθένα από τα οποία έχει διαφορετικό σχήμα στη θέση δέσμευσής του .

Όταν ένα ξένο μόριο (που φέρεται από έναν ιό ή ένα βακτήριο) εισέρχεται στο σώμα , συναντά έναν πληθυσμό κυττάρων , καθένα από τα οποία φέρει ένα διαφορετικό αντίσωμα στην επιφάνειά του .

Δεσμεύεται σε εκείνα από τα κύτταρα του ρεπερτορίου που φέρουν αντισώματα η θέση δέσμευσης των οποίων συμβαίνει να είναι λίγο - πολύ συμπληρωματική του σχήματός του .

Όταν ένα μέρος του αντιγόνου συνδεθεί με ένα αντίσωμα , διεγείρει το κύτταρο (λεμφοκύτταρο) που είναι φορέας του αντισώματος να διαιρεθεί επανειλημμένα .
Αυτό οδηγεί στην παραγωγή πολλών κυττάρων που φέρουν αντισώματα του ίδιου σχήματος και της ίδιας δεσμευτικής εξειδίκευσης .

Μια ομάδα θυγατρικών κυττάρων ονομάζεται κλώνος (ο απόγονος ενός μοναδικού κυττάρου μέσω μονογονικής αναπαραγωγής) και η όλη διαδικασία είναι μια διαφορική αναπαραγωγή μέσω επιλογής κλώνου .

Με άλλα λόγια , ως αποτέλεσμα της επιλογής κυττάρων με ειδικά αντισώματα από ένα μεγάλο ρεπερτόριο ποικίλων κυττάρων , το πλήθος των αντισωμάτων που είναι ειδικά για ένα ξένο σχήμα αυξάνεται , διότι η επιλεκτική δέσμευση προκάλεσε εκ των υστέρων τον πολλαπλασιασμό αυτών των κυττάρων .

Η σύνθεση του πληθυσμού των λεμφοκυττάρων άλλαξε μέσω της επιλογής .

Μια ανάλυση της ολοκληρωμένης δομής ενός αντισώματος διεξήχθη σε πολλά εργαστήρια πριν από αρκετές δεκαετίες .

Έδειξε ότι οι πολυπεπτιδικές αλυσίδες ενός αντισώματος αποτελούνται από σταθερές περιοχές (παρόμοιες ή ταυτόσημες από μόριο σε μόριο) και από μεταβλητές περιοχές (που είναι διαφορετικές σε κάθε είδος μορίου και συνιστούν τη θέση δέσμευσης) .

Γνωρίζουμε τώρα ότι αυτή η διαφοροποίηση δημιουργείται σωματικά (δηλαδή παράγεται κατά τη διάρκεια της ζωής του ατόμου) στα λεμφοκύτταρα του οργανισμού κάθε ατόμου .

Η διαδικασία περιλαμβάνει ένα είδος “ανάδευσης” του γενετικού κώδικα του λεμφοκυττάρου ο οποίος καθορίζει τις μεταβλητές περιοχές των αντισωμάτων που ίσως κάποια μέρα δεσμεύσουν ένα αντιγόνο .

Το ανοσοποιητικό επιλεκτικό σύστημα έχει μερικές γοητευτικές ιδιότητες .

Πρώτον , υπάρχουν περισσότεροι από έναν τρόποι επιτυχούς αναγνώρισης του κάθε ιδιαίτερου σχήματος .

Δεύτερον , δύο άτομα δεν αναγνωρίζουν το κάθε σχήμα ακριβώς με τον ίδιο τρόπο . Αυτό σημαίνει ότι δύο άτομα δεν είναι δυνατόν να έχουν ταυτόσημα αντισώματα .

Τρίτον, το σύστημα διαθέτει ένα είδος κυτταρικής μνήμης .

Μετά την εμφάνιση ενός αντιγόνου σε ένα σύνολο λεμφοκυττάρων τα οποία θα το δεσμεύσουν , μερικά από αυτά θα διαιρεθούν λίγες μόνο φορές , ενώ τα υπόλοιπα θα συνεχίσουν αμετάκλητα να παράγουν το συγκεκριμένο αντίσωμα γι’ αυτό το αντιγόνο ως το θάνατό τους.

Επειδή μερικά κύτταρα έχουν διεγερθεί και διαιρεθεί αλλά όχι μέχρι του τελικού σημείου παραγωγής αντισωμάτων , συνιστούν μέσα στον συνολικό πληθυσμό των κυττάρων μια μεγαλύτερη ομάδα κυττάρων που δεν υπήρχε αρχικά και η οποία αργότερα μπορεί να απαντήσει πολύ ταχύτερα στο ίδιο αντιγόνο .

Συνεπώς , όπως ανέφερα προηγουμένως , το σύστημα παρουσιάζει ένα είδος μνήμης σε κυτταρικό επίπεδο .

Πρόκειται για ένα μοριακό σύστημα αναγνώρισης που είναι μη γνωστικό και πολύ εξειδικευμένο , η δε εξήγησή του αποτελεί ένα έξοχο παράδειγμα της πληθυσμιακής θεώρησης - της ουσίας του δαρβινισμού .

Αντίθετα πάντως απ’ ό,τι η εξέλιξη , συμβαίνει σε κύτταρα για μικρές χρονικές περιόδους και δεν παράγει πολλά επίπεδα μορφών - μόνο διαφορετικά μόρια αντισωμάτων .

Είναι ένα σωματικό επιλεκτικό σύστημα .

Να σημειώσουμε ότι κατά τη διάρκεια της εξέλιξης , η διαφοροποίηση παράγεται σε έναν πληθυσμό ζώων με μεταλλάξεις στο DNA .

Αυτές μεταβιβάζονται κληρονομικά με τη μεσολάβηση των γεννητικών κυττάρων (σπερματοζωαρίου και ωαρίου) .

Έτσι , η επιλογή γίνεται σε άτομα συνεχώς κατά τη διάρκεια του εξελικτικού χρόνου, ώστε να δημιουργηθούν τα διάφορα είδη σε συνάρτηση με πολλές μεταβλητές του περιβάλλοντος .

Και τα δύο συστήματα και η εξέλιξη και η ανοσία , αντιμετωπίζουν το νεωτερισμό με παρόμοιες επιλεκτικές αρχές αλλά με διαφορετικούς μηχανισμούς .

Από εννοιολογική άποψη , είναι σημαντικό να διακρίνουμε μια επιλεκτική αρχή από τους μηχανισμούς που χρησιμοποιούνται για να την εκφράσουν σε κάθε φυσικό σύστημα .

Το κοινό σημείο των δύο αυτών επιστημών της αναγνώρισης , της εξέλιξης και της ανοσολογίας , δεν απαντούν σε μη βιολογικά συστήματα , όπως τα "εξελισσόμενα" άστρα .

Τέτοια φυσικά συστήματα μπορούν να εξηγηθούν με όρους μεταφοράς ενέργειας , δυναμικής , αιτίων , ακόμη και “μεταφοράς πληροφορίας” , αλλά δεν παρουσιάζουν ρεπερτόρια παραλλαγών έτοιμων να αλληλεπιδράσουν μέσω επιλογής ώστε να δώσουν μια πληθυσμιακή απάντηση σύμφωνα με μια κληρονομική αρχή .

Η εφαρμογή μιας επιλεκτικής αρχής σε ένα σύστημα αναγνώρισης δεν συνεπάγεται αναγκαστικά συμμετοχή γονιδίων - απλώς σημαίνει ότι κάθε κατάσταση που προκύπτει μετά την επιλογή σχετίζεται σε μεγάλο βαθμό , από δομική άποψη , με εκείνη η οποία τη δημιούργησε , και ότι η σχέση συνεχίζει να μεταβιβάζεται .

Ούτε αληθεύει ότι η επιλογή δεν μπορεί να εισαγάγει από μόνη της ποικιλότητα .

Ωστόσο , μια σταθερότητα ή "μνήμη" των επιλεκτικών γεγονότων είναι απαραίτητη .

Αν οι αλλαγές συνέβαιναν τόσο γρήγορα ώστε ό,τι είχε επιλεγεί να μην μπορούσε να εμφανιστεί στον πληθυσμό ή να καταστρεφόταν , ένα σύστημα αναγνώρισης θα ήταν αδύνατον να επιβιώσει .

Η καθαυτό φυσική δεν ασχολείται με συστήματα αναγνώρισης , που είναι από τη φύση τους βιολογικά και ιστορικά συστήματα .

Εντούτοις , όλοι οι νόμοι της φυσικής ισχύουν στα συστήματα αναγνώρισης .

Αποτελεί ο εγκέφαλος σύστημα επιλεκτικής αναγνώρισης ;

Θα είναι άραγε αποκαλυπτικό και χρήσιμο το να περιγράψουμε τις βασικές λειτουργίες του εγκεφάλου με τέτοιους όρους ;

Όπως θα έχετε αναμφισβήτητα μαντέψει , νομίζω πως όχι μόνο θα είναι χρήσιμο αλλά και θα απαλείψει την αίσθηση της παραδοξότητας και της αντίφασης που αντιμετωπίζει κανείς όταν εξετάζει τα δεδομένα που αφορούν τη δομή και τη λειτουργία του εγκεφάλου .

Πράγματι , πιστεύω ότι η νευροβιολογία είναι μια επιστήμη της αναγνώρισης .

Πολλοί επιστήμονες υποστηρίζουν την ιδέα ότι ο εγκέφαλος είναι σύστημα επιλεκτικής αναγνώρισης , επειδή η αντιμετώπιση της εγκεφαλικής λειτουργίας με επιλεκτικούς όρους μας απαλλάσσει από τον τρόμο του ανθρωπαρίου . Παραθέτω την παρακάτω παρατήρηση για να γίνει κατανοητή η θεωρία του ανθρωπαρίου που προανέφερα :

Η άπειρη διαδοχή εγκιβωτισμένων ανθρωπαρίων . Η ιδέα της οδηγίας ή της επεξεργασίας πληροφορίας απαιτεί να υπάρχει κάποιος ή κάτι ώστε να διαβάσει την οδηγία ή την πληροφορία . Τότε όμως είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας όμοιας οντότητας που θα διαβάσει τα μηνύματα που προκύπτουν , και ούτω καθεξής επ’ άπειρον .

Επειδή η διαφοροποίηση υπάρχει εκ των προτέρων σε ένα επιλεκτικό σύστημα , κι’ επειδή η εξειδίκευση προκύπτει ως αποτέλεσμα επιλογής εκ των υστέρων , δεν χρειάζεται πλέον να υποθέτουμε πως υπάρχει μέσα στον εγκέφαλο μια άπειρη διαδοχή εγκιβωτισμένων επεξεργαστών πληροφορίας .

Για να υπερασπίσουμε αποτελεσματικά αυτή τη θέση , πρέπει να περιγράψουμε μια θεωρία της λειτουργίας του εγκεφάλου η οποία στηρίζεται σε επιλεκτικές αρχές .

Η πρόκληση έγκειται στο να δείξουμε πώς η εξέλιξη και η ανάπτυξη οδηγούν στη δημιουργία ενός σωματικού επιλεκτικού συστήματος στον εγκέφαλο .

Όταν ολοκληρώσουμε αυτή την περιγραφή , θα προσπαθήσουμε να δείξουμε ότι οι επιλεκτικοί μηχανισμοί που έχουμε προτείνει μπορούν να εξηγήσουν τις ψυχολογικές λειτουργίες — την αντίληψη , τη μνήμη , ακόμη και τη συνείδηση .

Ο πρώτος λόγος είναι προφανής : η επιστήμη του εγκεφάλου και η μελέτη της συμπεριφοράς ασχολούνται με το προσαρμοστικό ταίριασμα των ζώων στο περιβάλλον τους .

Θεωρώντας την επιστήμη του εγκεφάλου ως επιστήμη της αναγνώρισης , υπονοώ ότι η αναγνώριση δεν είναι μια διαδικασία οδηγιών . Δεν υπάρχει άμεση μεταφορά πληροφορίας , όπως δεν υπάρχει και στις εξελικτικές ή τις ανοσοποιητικές διαδικασίες . Αντίθετα , η αναγνώριση είναι επιλεκτική .

Επιχειρήματα που στηρίζουν αυτή τη θέση έχουμε διατυπώσει παλαιότερα σχετικά με τα ποικίλα κατηγορικά σφάλματα στα οποία μπορεί να υποπέσει κανείς μελετώντας τον εγκέφαλο .

Υποστηρίξαμε ότι ο κόσμος δεν είναι ένα κομμάτι μαγνητικής ταινίας , και ότι ο εγκέφαλος δεν είναι υπολογιστής .

Εντούτοις , αν δεχτούμε αυτή τη θέση , πρέπει να δείξουμε πώς ένα ζώο που εκδηλώνει μια συγκεκριμένη συμπεριφορά ταιριάζει προσαρμοστικά τις απαντήσεις του σε απρόβλεπτους νεωτερισμούς που ανακύπτουν στο περιβάλλον του .

Υπάρχουν ομοίως πρόσθετοι λόγοι για τους οποίους πρέπει να δεχτούμε ότι η αναγνώριση δεν μπορεί να στηρίζεται σε οδηγίες .

Έχουμε ήδη διαπιστώσει ότι η ατομικότητα και η δομική διαφοροποίηση των εγκεφάλων , ακόμη και όσον αφορά το ίδιο είδος , είναι δύσκολο να εξηγηθούν από τα μοντέλα που θεωρούν τον εγκέφαλο υπολογιστή .

Τα δεδομένα που προκύπτουν από τις αναπτυξιακές μελέτες υποδεικνύουν ότι η εξαιρετική ανατομική διαφοροποίηση των λεπτότατων διακλαδώσεων των νευρωνικών δικτύων είναι αναπόφευκτη συνέπεια της διαδικασίας της ανάπτυξης.

Αυτός ο βαθμός ατομικής διαφοροποίησης δεν μπορεί να είναι ανεκτός σε ένα υπολογιστικό σύστημα που ακολουθεί οδηγίες .

Είναι όμως ό,τι ακριβώς είναι αναγκαίο σε ένα επιλεκτικό σύστημα .

Ένας ισχυρός πρόσθετος λόγος για να υιοθετήσουμε μια επιλεκτική άποψη και να απορρίψουμε την ιδέα της οδηγίας , αφορά το ανθρωπάριο .

Θυμίζω ότι σε κάθε θεωρία περί νόησης που βασίζεται στην αποδοχή της οδηγίας , το ανθρωπάριο είναι ο μικρός άνθρωπος που πρέπει να υποθέσουμε πως υπάρχει “στην κορυφή του νου” και ενεργεί ως μεταφραστής σημάτων και συμβόλων .

Τότε , όμως , απαιτείται να υπάρχει ένα άλλο ανθρωπάριο μέσα στο δικό του κεφάλι , και ούτω καθεξής επ’ άπειρον . Τα επιλεκτικά συστήματα , στα οποία το ταίριασμα συντελείται εκ των υστέρων σε ένα ποικίλο ρεπερτόριο που ήδη υπάρχει , δεν χρειάζονται καμία ειδική κατασκευή , κανένα ανθρωπάριο , κανέναν διαδοχικό εγκιβωτισμό .

Αν υποθέσουμε ότι οι εγκεφαλικές λειτουργίες είναι αποτέλεσμα μιας επιλεκτικής διαδικασίας , πρέπει να μπορούμε να συμβιβάσουμε τη δομική και λειτουργική μεταβλητότητα του εγκεφάλου με την ανάγκη να εξηγηθεί πώς αυτός επιτελεί την κατηγοριοποίηση .

Χρειαζόμαστε λοιπόν μια θεωρία με ορισμένα βασικά χαρακτηριστικά .

Πρέπει να συμφωνεί με τα γεγονότα της εξέλιξης και της ανάπτυξης .

Να εξηγεί την προσαρμοστική φύση των απαντήσεων στους νεωτερισμούς .

Να δείχνει πώς οι λειτουργίες του εγκεφάλου κλιμακώνονται σε αναλογία με τις λειτουργίες του σώματος καθώς το τελευταίο μεταβάλλεται υπό την επίδραση της ανάπτυξης και της εμπειρίας .

Να εξηγεί την ύπαρξη χαρτών στον εγκέφαλο καθώς και τη λειτουργία τους - πού οφείλεται η αναδιάρθρωσή τους , πώς οι πολλαπλοί χάρτες οδηγούν σε ενιαίες απαντήσεις , και πώς οδηγούν σε γενικεύσεις αντιληπτικών απαντήσεων .

Μια τέτοια θεωρία οφείλει να εξηγήσει κάποτε και την ίδια την εμφάνιση της γλώσσας .

Και , τελικά , πρέπει να εξηγεί πώς εμφανίστηκαν οι ποικίλες μορφές της αντιληπτικής και εννοιολογικής κατηγοριοποίησης , της μνήμης και της συνείδησης κατά τη διάρκεια της εξέλιξης .

Για να είναι επιστημονική , η θεωρία πρέπει να βασίζεται στην υπόθεση ότι η γνωστική λειτουργία και η συνειδητή εμπειρία βασίζονται αποκλειστικά σε δισδικασίες και τύπους οργάνωσης που υπάρχουν στον φυσικό κόσμο .
Επομένως , οφείλει να εξηγήσει πώς οι ψυχολογικές διαδικασίες σχετίζονται με τις φυσιολογικές .

Η θεωρία που επεκράτησε τελικα για την εξήγηση όλων αυτών των θεμάτων είναι γνωστή ως θεωρία επιλογής νευρωνικών ομάδων (TNGS – Theory of Neuronal Group Selection) .

Θα προσπαθήσουμε να περιγράψομε τις βασικές της αρχές και να επισημάνουμε εκείνα από τα χαρακτηριστικά της τα οποία γεφυρώνουν την ψυχολογία με τη φυσιολογία .

Αυτό θα μας δώσει τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε το τρομακτικό πρόβλημα της συνείδησης , είναι δε ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους πρέπει να αναλύσομε την εν λόγω θεωρία.

Στην πορεία αυτής της ανάλυσης θα ασχοληθούμε με την αντιληπτική κατηγοριοποίηση , τις έννοιες , τη μνήμη και τη μάθηση .

Οι τρείς αρχές της TNGS αναφέρονται στον τρόπο με τον οποίο η ανατομία του εγκεφάλου κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης , στο πώς επιλέγονται διάφοροι τύποι απαντήσεων από αυτή την ανατομία κατά τη διάρκεια της εμπειρίας , και στον τρόπο με τον οποίο η επανείσοδος , μια διαδικασία σηματοδότησης μεταξύ των χαρτών του εγκεφάλου , γεννά σπουδαίες , από συμπεριφορική άποψη , λειτουργίες .

Σύμφωνα με την πρώτη αρχή , η αναπτυξιακή επιλογή , δηλαδή οι δυναμικές πρωτογενείς διαδικασίες της ανάπτυξης με τις οποίες ασχοληθήκαμε παλαιότερα , οδηγεί στο σχηματισμό της χαρακτηριστικής για ένα δεδομένο είδος νευροανατομίας .

Αυτή η ανατομία παρουσιάζει υποχρεωτικά τεράστια ποικιλότητα στα μικροσκοπικά της επίπεδα και στις λεπτότατες διακλαδώσεις της . Αυτό οφείλεται στη δυναμική ρύθμιση των CAM (Cell Adhesion Molecules — μόρια κυτταρικής προσκόλλησης) κσι SAM (Substrate adhesion molecules — μόρια προσκόλλησης του υποστρώματος), στη στοχαστική διακύμανση της κυτταρικής κίνησης , στην προεκβολή των κυτταρικών αποφυάδων , στον κυτταρικό θάνατο κατά τη διάρκεια της ανάπτυξης , και στο ταίριασμα των συνδέσεων που εξαρτάται από τη δραστηριότητα των νευρώνων και γίνεται πάνω στις αποφυάδες των νευρώνων (ή νευρίτες) καθώς αυτές εξερευνούν μια αναπτυσσόμενη περιοχή του εγκεφάλου .

Όλη αυτή η διαδικασία είναι επιλεκτική , και περιλαμβάνει πληθυσμούς νευρώνων που βρίσκονται σε τοποβιολογικό ανταγωνισμό . Ένας πληθυσμός ποικίλων ομάδων νευρώνων σε μια δεδομένη περιοχή του εγκεφάλου , οι οποίες σχηματίζουν νευρωνικά δίκτυα που δημιουργούνται μέσω των διαδικασιών της σωματικής επιλογής , είναι γνωστός ως πρωτογενές ρεπερτόριο .

Ο γενετικός κώδικας δεν καθορίζει ένα διάγραμμα καλωδίωσης γι’ αυτό το ρεπερτόριο .

Επιβάλλει μάλλον ένα σύνολο περιορισμών στην επιλεκτική διαδικασία .

Ακόμη και με τέτοιους περιορισμούς , όμως , γενετικά ταυτόσημα άτομα είναι απίθανο να έχουν ταυτόσημη καλωδίωση , διότι η επιλογή είναι επιγενετική .

Ως ένα βαθμό , οι μηχανισμοί που οδηγούν στο σχηματισμό των πρωτογενών και των δευτερογενών ρεπερτορίων αναμειγνύονται .
Αυτό συμβαίνει επειδή σε συγκεκριμένους χρόνους και τόπους ο σχηματισμός του πρωτογενούς ρεπερτορίου εξαρτάται από τη μεταβολή των συναπτικών εντάσεων , όπως συμβαίνει στο ταίριασμα των συνδέσεων που εξαρτάται από τη δραστηριότητα των νευρώνων .

Ακόμη και σε έναν ανεπτυγμένο εγκέφαλο , μπορεί να συμβεί εκβλάστηση , κατά την οποία σχηματίζονται πρόσθετες συνάψεις από νέες νευρωνικές αποφυάδες .

Σε μερικές περιπτώσεις , όπως στην ανάπτυξη του κελαηδήματος των πουλιών και στη μεταμόρφωση των βατράχων , ο σχηματισμός νέων τμημάτων του νευρικού συστήματος με τον ταυτόχρονο σχηματισμό πρωτογενών και δευτερογενών ρεπερτορίων συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης της συμπεριφοράς στο περιβάλλον .

Η τρίτη αρχή της TNGS αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο ενεργούν τα επιλεκτικά γεγονότα που περιγράφτηκαν στις πρώτες δύο αρχές ώστε να συνδέσουν την ψυχολογία με τη φυσιολογία . Υποδεικνύει πώς αλληλεπιδρούν οι εγκεφαλικοί χάρτες μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται επανείσοδος .

Αυτή είναι ίσως η πιο σπουδαία από όλες τις προτάσεις της θεωρίας , διότι αποτελεί τη βασική εξήγηση του πώς οι περιοχές του εγκεφάλου που εμφανίζονται κατά την εξέλιξη συντονίζονται η μια με την άλλη ώστε να παράγουν νέες λειτουργίες .

Για να επιτελέσουν τέτοιες λειτουργίες , τα πρωτογενή και τα δευτερογενή ρεπερτόρια πρέπει να σχηματίσουν χάρτες .

Αυτοί οι χάρτες συνδέονται μέσω παράλληλων και αμφίδρομων συνδέσεων .

Το οπτικό σύστημα του πιθήκου , για παράδειγμα , διαθέτει περισσότερους από τριάντα διαφορετικούς χάρτες , καθένας από τους οποίους παρουσιάζει έναν ορισμένο βαθμό λειτουργικού διαχωρισμού (για τον προσανατολισμό , το χρώμα , την κίνηση κ.τ.λ.) και είναι συνδεδεμένος με τους άλλους μέσω παράλληλων και αμφίδρομων συνδέσεων .

Η επανεισερχόμενη σηματοδότηση γίνεται κατά μήκος αυτών των συνδέσεων .

Αυτό σημαίνει ότι , καθώς επιλέγονται ομάδες νευρώνων σε ένα χάρτη , άλλες ομάδες σε χάρτες διαφορετικούς αλλά συνδεδεμένους με το σύστημα της επανεισόδου μπορούν επίσης να επιλέγονται την ίδια στιγμή .

Η συσχέτιση και ο συντονισμός αυτών των επιλεκτικών γεγονότων επιτυγχάνεται με την επανεισερχόμενη σηματοδότηση και με την ενίσχυση των διασυνδέσεων μεταξύ των χαρτών κατά τη διάρκεια μιας χρονικής περιόδου .

Μια θεμελιώδης προκείμενη πρόταση της TNGS είναι ότι ο επιλεκτικός συντονισμός των πολύπλοκων διατάξεων των διασυνδέσεων μεταξύ των νευρωνικών ομάδων μέσω του μηχανισμού της επανεισόδου αποτελεί τη βάση της συμπεριφοράς .

Πράγματι , η επανείσοδος (συνδυασμένη με τη μνήμη , με την οποία θα ασχοληθώ αργότερα) αποτελεί την κύρια βάση της γέφυρας που συνδέει τη φυσιολογία με την ψυχολογία .

Δεν έχω ακόμη αναφέρει ποια είναι η μονάδα επιλογής για τον εγκέφαλο .

Όσον αφορά την εξέλιξη , η κύρια μονάδα επιλογής είναι το ζώο ως άτομο ( ο φαινότυπος ) , στη δε ανοσία είναι το λεμφοκύτταρο .

Σύμφωνα με την TNGS , όμως , η μονάδα επιλογής δεν είναι το νευρικό κύτταρο ως άτομο , αλλά μάλλον ένα στενά συνδεδεμένο σύνολο κυττάρων που ονομάζεται νευρωνική ομάδα .

Υπάρχει ένας πειστικότερος λόγος για να δεχτούμε ότι οι νευρωτικές ομάδες είναι μονάδες επιλογής .

Όταν οι χάρτες συνδέονται μέσω ινών επανεισόδου , κάθε ίνα εκτείνει γενικά τα κλωνία της σε πολλούς νευρώνες τοπικά συνδεδεμένους μεταξύ τους (όπως φαίνεται στην προηγούμενη είκόνα) .

Όταν σχηματίζονται τα δευτερογενή ρεπερτόρια , η ενίσχυση των συνάψεων μέσα σε αυτά τα κλωνία μπορεί να επιλέξει ομάδες γειτονικών νευρώνων , μεταβάλλοντας τα όρια σε μικρότερες διαστάσεις από εκείνες των κλωνίων . Ανακεφαλαιώνοντας , μπορεί να πούμε ότι , γενικά , δεν επιλέγεται κανένας νευρώνας μεμονωμένα .

Κανένας νευρώνας ενός χάρτη δεν συνδέεται με έναν μόνο νευρώνα ενός άλλου χάρτη .

Κανένας νευρώνας όντας μεμονωμένος δεν έχει τις ιδιότητες που παρουσιάζει ως μέλος μιας ομάδας .

Αυτοί οι περιορισμοί απορρέουν από την πυκνότητα των διασυνδέσεων μεταξύ των νευρώνων , και καθιστούν εξαιρετικά απίθανο το να μπορεί ένας μεμονωμένος νευρώνας να λειτουργεί ως μονάδα επιλογής .

Κατέχοντας τις τρεις αρχές της TNGS , είμαστε τώρα έτοιμοι να δούμε πώς η ικανότητα της κατηγοριοποίησης ενσαρκώνεται στο νευρικό σύστημα .

Σε μια προσπάθεια να εξηγήσουμε πώς ένας εγκέφαλος που συγκροτείται κατ’ αυτό τον τρόπο μπορεί να κατηγοριοποιεί έναν τέτοιου είδους κόσμο , δημιουργήσαμε την TNGS .

Οι βασικές της αρχές — αναπτυξιακή επιλογή , εμπειρική επιλογή και επανείσοδος — θεωρούνται ως τα θεμέλια για την ανάπτυξη των ψυχολογικών λειτουργιών .

Ωστόσο , αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είναι αναγκαίες νέες μορφολογικές διευθετήσεις για να αναδυθούν νέες ψυχολογικές λειτουργίες . Σημαίνει απλώς ότι η TNGS παραδέχεται πως δεν χρειάζεται η προσθήκη καμίας άλλης αρχής για την επιβεβαίωση της εξέλιξης νέων λειτουργιών .

Θα υποστηρίξουμε ότι η σωματική επιλογή , επενεργώντας στην καθολική χαρτογράφηση , με την προσθήκη νέων ειδών χαρτογραφήσεων στις παλαιότερες κατά τη διάρκεια της εξέλιξης , αποτελεί ένα ισχυρό μέσο για την απόκτηση νέων λειτουργιών , όπως η εξειδικευμένη μνήμη και η νοητική ικανότητα σχηματισμού εννοιών .

Πριν στραφούμε στη μελέτη της μνήμης και των εννοιών , ίσως θα ήταν χρήσιμο να αναρωτηθούμε πώς εννοούμε τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στις «ανώτερες εγκεφαλικές λειτουργίες» .

Ποιες είναι οι ψυχολογικές λειτουργίες τις οποίες θα έπρεπε να εξηγεί αυτή η άποψη , που βασίζεται στην επιλογή ; Και πώς αυτές μπορούν να εξηγήσουν τη συνείδηση και την προθετικότητα ;

Εντούτοις , ενώ η αντιληπτική κατηγοριοποίηση και η μνήμη είναι αναγκαίες για τη μάθηση , δεν είναι ικανές .

Χρειάζεται επίσης να είναι συνδεδεμένες με αξιολογικά συστήματα με τη μεσολάβηση τμημάτων του εγκεφάλου τα οποία διαφέρουν από εκείνα που επιτελούν την κατηγοριοποίηση .

Η ικανή συνθήκη για την προσαρμογή παρέχεται από τη σύνδεση των καθολικών χαρτογραφήσεων με τη δραστήριοτητα των κέντρων ηδονής και του μεταιχμιακού συστήματος του εγκεφάλου με έναν τρόπο που ικανοποιεί τις ομοιοστατικές , τις διατροφικές και τις σεξουαλικές ανάγκες , οι οποίες αντανακλούν εξελικτικά καθιερωμένες αξίες .

Οι διάφορες φορτισμένες με αξίες δομές του εγκεφάλου , όπως ο υποθάλαμος , διάφοροι πυρήνες του μεσεγκεφάλου κ.ά. εξελίχθηκαν ως απάντηση σε ηθολογικές απαιτήσεις , και μερικά από τα κυκλώματά τους είναι χαρακτηριστικά του κάθε είδους .

Είναι φανερό γιατί συμβαίνει αυτό : η σεξουαλική δραστηριότητα και συμπεριφορά των πτηνών είναι τελείως διαφορετική από εκείνη των φαλαινών .

Σε οποιοδήποτε ζωικό είδος , η μάθηση προκύπτει από τη λειτουργία νευρωνικών συνδέσεων μεταξύ των καθολικών χαρτογραφήσεων και των αξιολογικών κέντρων που αναφέρθηκαν παραπάνω .

Εξυπηρετεί τη σύνδεση της κατηγοριοποίησης με συμπεριφορές που έχουν προσαρμοστική αξία κάτω από συνθήκες προσδοκίας .

Τα φυσιολογικά συστήματα , όπως μερικά εξαρτήματα ελέγχου , έχουν κάποια κρίσιμα σημεία (σκεφθείτε π.χ. ένα θερμοστάτη) .

Λέγοντας προσδοκία εννοούμε απλώς τη συνθήκη κατά την οποία τα κρίσιμα σημεία των φυσιολογικών δομών που συνιστούν τμήματα του συστήματος ηδονής δεν έχουν ακόμη ικανοποιηθεί .

Η μάθηση επιτυγχάνεται όταν η συμπεριφορά οδηγεί σε συναπτικές μεταβολές στις καθολικές χαρτογραφήσεις που ικανοποιούν τα κρίσιμα σημεία .

Η αύξηση του μεγέθους των πρωτογενών ρεπερτορίων ή της συνδετικότητας επανεισόδου μεταξύ των ρεπερτορίων , ή η ενίσχυση των μέσων των συναπτικών μεταβολών με την προσθήκη νέων χημικών μηχανισμών κατά τη διάρκεια της εξέλιξης , αυξάνει τον αριθμό των κατηγορικών απαντήσεων που ενισχύουν τη μάθηση .

Η μάθηση είναι προσαρμοστική και , με βάση αυτό το συλλογισμό , η ύπαρξη ολοένα και περισσοτέρων και πολυπλοκότερων νευρωνικών ομάδων θα μπορούσε να είναι προσαρμοστική .

Ωστόσο , όποιος κι αν είναι ο βαθμός της μάθησης , η συμπεριφορά περιορίζεται από ηθολογικούε παράγοντες , μεταξύ των οποίων οι σπουδαιότεροι είναι τα αξιολογικά συστήματα και οι ομοιοστατικές απαιτήσεις που έχουν επιλεγεί κατά τη διάρκεια της εξέλιξης ενός είδους .

Η μνήμη βρίσκεται στο επίκεντρο όλων αυτών των γεγονότων , και θα αφιερώσω ένα μεγάλο μέρος της περιγραφής που ακολουθεί , στην ανάλυση της λειτουργίας και των απαιτήσεών της .

Όσο σπουδαία όμως κι αν είναι η βασική τριάδα της αντίληψης , της μνήμης και της μάθησης , η από κοινού λειτουργία τους δεν μπορεί να δημιουργήσει τα είδη των ικανοτήτωνπου συνδέουν τις αντιληπτικές κατηγοριοποιήσεις μεταξύ τους ώστε να παράγουν γενικές συσχετιστικές ιδιότητες.

Αυτές οι ιδιότητες προκύπτουν από την απόκτηση των δυνατοτήτων σχηματισμού εννοιών , δηλαδή της ικανότητας κατηγοριοποίησης με όρους γενικών ή αφηρημένων συσχετίσεων .

Πρέπει λοιπόν να ασχοληθούμε και με το ζήτημα των εννοιών .

Στόχος μας είναι να δείξουμε πώς , εφόσον έχουν τεθεί οι φυσιολογικές βάσεις της κεντρικής τριάδας και της ικανότητας σχηματισμού εννοιών, μπορούμε να εξηγήσουμε την εμφάνιση της συνείδησης χωρίς να επικαλεστούμε καμία αρχή πέρα από αυτές που ήδη περιλαμβάνονται στην TNGS .

Για να ξεκαθαρίσουμε το ζήτημα , ας συμφωνήσουμε ότι , όποια μορφή κι αν λαμβάνει , η μνήμη είναι η ικανότητα επανάληψης της επιτέλεσης μιας πράξης .

Το είδος της επιτέλεσης εξαρτάται από τη δομή του συστήματος στο οποίο εκδηλώνεται η μνήμη , διότι η μνήμη είναι μια συστημική ιδιότητα .

Ως εκ τούτου , στο νευρικό σύστημα , η μνήμη είναι μια δυναμική ιδιότητα των πληθυσμών νευρωνικών ομάδων .

Στους υπολογιστές , η μνήμη εξαρτάται από την εξειδίκευση και αποθήκευση δυαδικών ψηφίων κωδικευμένης πληροφορίας . Σύμφωνα με την TNGS , κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στον εγκέφαλο .

Για παράδειγμα , ενώ η συμπεριφορά του Darwin III παρουσιάζει εμφανώς σημεία μιας μορφής μνήμης αφού έρθει αντιμέτωπο με διάφορα αντικείμενα , η μνήμη του δεν μπορεί να περιγραφεί με όρους μιας στατικής διάρθρωσης δυαδικών ψηφίων .Η μνήμη που παρουσιάζεται από μια καθολική χαρτογράφηση τέτοια όπως του Darwin III δεν είναι ένα απόθεμα σταθερών ή κωδικευμένων χαρακτηριστικών τα οποία είναι δυνατόν να ανακληθούν και να συναρμολογηθούν με έναν τρόπο αντιγραφικό , όπως συμβαίνει σε έναν υπολογιστή .

Η TNGS , αντίθετα , προτείνει ότι η μνήμη είναι η ειδική ενίσχυση μιας προϋπάρχουσας ικανότητας για κατηγοριοποίηση .

Αυτό το είδος μνήμης αναδύεται ως μια πληθυσμιακή ιδιότητα από συνεχείς δυναμικές μεταβολές στους συναπτικούς πληθυσμούς των καθολικών χαρτογραφήσεων — μεταβολές που επιτρέπουν να συντελεστεί μια κατηγοριοποίηση κατά πρώτο λόγο .

Οι μεταβολές της συναπτικής έντασης των ομάδων σε μια καθολική χαρτογράφηση αποτελούν τη βιοχημική βάση της μνήμης .

Σε ένα τέτοιο σύστημα , η ανάκληση δεν είναι στερεότυπη .
Υπό την επίδραση συνεχώς μεταβαλλόμενων πλαισίων αναφοράς , μεταβάλλεται , καθώς η δομή και η δυναμική των νευρωνικών πληθυσμών που εμπλέκονται στην αρχική κατηγοριοποίηση επίσης μεταβάλλονται .

Η ανάκληση περιλαμβάνει την ενεργοποίηση μερικών τμημάτων - όχι αναγκαστικά όλων - των καθολικών χαρτογραφήσεων που έχουν προωθηθεί πρωτύτερα . Μπορεί να προκύψει μια κατηγοριοποίηση όμοια με κάποια προηγούμενη αλλά σε δισφορετικές στιγμές τα στοιχεία που συμβάλλουν σε αυτή την απάντηση είναι διαφορετικά , και , γενικά , είναι πιθανό να έχουν μεταβληθεί από την τρέχουσα συμπεριφορά .

Οι ιδιότητες του συσχετισμού , της ανακρίβειας και της γενόκευσης προέρχονται από το γεγονός ότι η αντιληπτική κατηγοριοποίηση , που είναι μία από τις αρχικές βάσεις της μνήμης , έχει από τη φύση της , πιθανοκρατικό χαρακτήρα .

Δεν αποτελεί έκπληξη ότι διαφορετικά άτομα έχουν τόσο διαφορετικές αναμνήσεις και τις χρησιμοποιούν με τόσο διαφορετικούς τρόπους .

Αν θεωρήσουμε ότι η μνήμη είναι μια μορφή επανακατηγοριοποίησης , είναι φανερό ότι για να κατανοήσουμε τους μηχανισμούς της πρέπει να λάβουμε υπόψη μας το όλο σύστημα μέσα στο οποίο ενεργεί . Ένα από τα δυναμικά χαρακτηριστικά του συτήματος των καθολικών χαρτογραφήσεων του εγκεφάλου είναι η ικανότητα να επιφέρει διαδοχικές μεταβολές .

Η μνήμη θα ήταν άχρηστη αν δεν μπορούσε με κάποιον τρόπο να έχει υπόψη της τη χρονική αλληλουχία των γεγονότων - των αισθητηριακών δεδομένων καθώς και των τύπων κίνησης .

Για να δούμε πώς λειτουργούν όλα αυτά , θα έπρεπε να βυθιστούμε σε έναν ωκεανό τεχνικών λεπτομερειών .

Καθεμιά από αυτές τις δομές — η παρεγκεφαλίδα , ο ιππόκαμπος και τα βασικά γάγγλια — ασχολείται με μια διαφορετική πλευρά και κλίμακα αυτής της οργάνωσης .

Η παρεγκεφαλίδα είναι μια ενδιαφέρουσα δομή που περιβάλλει το ανώτερο του εγκεφαλικού στελέχους . Αποτελείται από ένα χαρακτηριστικό σύνολο νευρωνικών κυκλωμάτων με μια μάλλον στερεότυπη δομή , και δέχεται δύο κύριους τύπους σημάτων εισόδου από τον εγκεφαλικό φλοιό και τον νωτιαίο μυελό .

Ποικίλες μελέτες υποδεικνύουν ότι ενώ η παρεγκεφαλίδα δεν είναι απολύτως απαραίτητη για την έναρξη της κίνησης , έχει έναν πολύ ειδικό ρόλο στο συγχρονισμό και την εξομάλυνση των διαδοχών κινήσεων . Από κοινού με τον εγκεφαλικό φλοιό , παρέχει τη βάση για την παραγωγή και κατηγοριοποίηση ομαλών κινήσεων . Σε περίπτωση απουσίας τμημάτων της παρεγκεφαλίδας , τύποι κίνησης που φυσιολογικά είναι ομαλοί καθίστανται σπασμωδικοί και αποσυντονίζονται .

Τι σχέση όμως έχει αυτό με τη μνήμη ;

Θυμηθείτε ότι η κατηγοριοποίηση εξαρτάται από ομαλές κινήσεις και στάσεις , όπως εξαρτάται και από αισθητήριες στιβάδες . Η παρεγκεφαλίδα και ο κινητικός φλοιός υφίστανται από κοινού τις συναπτικές μεταβολές που παράγουν τις ομαλές κινήσεις οι οποίες αποτελούν το υπόβαθρο τόσο της κατηγοριοποίησης όσο και της επανακατηγοριοποίησης .

Ένα άλλο σπουδαίο προσάρτημα του φλοιού , ο ιππόκαμπος , συνδέεται επίσης στενά με τα κέντρα ηδονής που βρίσκονται στο μεσεγκέφαλο και τον υποθάλαμο . Το κύριο χαρακτηριστικό του είναι ο σπουδαίος ρόλος του στο συσχετισμό της βραχυπρόθεσμης μνήμης με τη μακροπρόθεσμη μνήμη .

Βρίσκεται στην εσωτερική πλευρά της πτυχής του κροταφικού φλοιού , και είναι μια δομή το σχήμα της οποίας θυμίζει λουκανικό , ενώ η εγκάρσια τομή της μοιάζει με C (το όνομά της οφείλεται στην ομοιότητά της με το γνωστό «αλογάκι της θάλασσας» ) .

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι , στην πράξη , ο ιππόκαμπος δέχεται σήματα εισόδου από όλες τις περιοχές του εγκεφαλικού φλοιού , μέσω μιας μικρότερης περιοχής , που είναι γνωστή ως [ ενδορρινικός φλοιός ] .

Αυτά τα σήματα εισόδου διατρέχουν τον ιππόκαμπο κατά μήκος μιας ακολουθίας τριών διαδοχικών συνάψεων .

Αφού περάσουν διαμέσου αυτών των δομών , τα σήματα επανέρχονται στον ενδορρινικό φλοιό διαγράφοντας κύκλο , και στη συνέχεια αναμεταδίδονται , μέσω ινών επανεισόδου , στις περιοχές του φλοιού από τις οποίες ξεκίνησαν .

Όλα τα κύτταρα που συμμετέχουν στον ιππόκαμπικό βρόχο είναι έμμεσα και ταυτόχρονα συνδεδεμένα με το μεσεγκέφαλο και τις περιοχές ηδονής , περιοχές που σχετίζονται με τις αξίες .

Γιατί όμως όλα αυτά τα κυκλώματα ; Φαίνεται ότι ο ιππόκαμπος είναι απαραίτητος για την αποθήκευση μακροπρόθεσμων αναμνήσεων .

Μελέτες σε ζώα επιβεβαίωσαν το ρόλο του ιπποκάμπου για τη μετατροπή της βραχυπρόθεσμης μνήμης σε μακροπρόθεσμή .

Φαίνεται ότι ο ρόλος αυτού του προσαρτήματος του φλοιού συνίσταται στο να συμβάλλει στην ταξινόμηση των γεγονότων που μόλις έχουν κατηγοριοποιηθεί από το φλοιό και στο να διασφαλίζει ότι αυτά τα κατηγοριοποιημένα γεγονότα θα επιφέρουν περαιτέρω συναπτικές μεταβολές στο φλοιό έτσι ώστε να επιτευχθεί τελικά η μακροπρόθεσμη μνήμη .

Από την άποψη της TNGS , όλα αυτά σημαίνουν ότι ενώ τα ζεύγη ταξινόμησης και οι καθολικές χαρτογραφήσεις υφίστανται επιλογή νευρωνικών ομάδων μέσω συναπτικών μεταβολών αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να εξασφαλιστεί η σχέση μεταξύ της βραχυπρόθεσμης και της μακροπρόθεσμης μνήμης .

Αν δεν παρέμβουν όργανα διαδοχής όπως ο ιππόκαμπος για να ταξινομηθούν τα αποτελέσματα , τότε φαίνεται ότι προκύπτουν σοβαρές διαταραχές της μνήμης .

Αν επιβάρυνα την ανάπτυξη του θέματος με όλες αυτές τις ανατομικές και φυσιολογικές λεπτομέρειες , είναι επειδή θέλησα να δώσω έμφαση στον αλληλεπιδρώντα ρόλο των διαφόρων εγκεφαλικών δομών και της δυναμικής του εγκεφάλου στην πραγματοποίηση των ψυχολογικών λειτουργιών .

Σε όλα αυτά τα παραδείγματα , είδαμε ότι η εξελικτικά ανεπτυγμένη μορφολογία και τα κυκλώματα του εγκεφάλου , ρυθμισμένα από τη βιοχημεία των συνάψεων , μπορεί να παραγάγει νέες λειτουργίες και νέα είδη μνήμης .

Μελέτες ασπονδύλων ή «κατώτερων» σπονδυλωτών δείχνουν ότι το νευρικό σύστημα δρα έτσι ώστε να ρυθμίζει τις σωματικές λειτουργίες και τη συμπεριφορά .

Ιδιαίτεροι τύποι μνήμης που βασίζονται σε συναπτικές μεταβολές υπάρχουν οπωσδήποτε σε τέτοια ζώα .

Ωστόσο , κατά τη διάρκεια της ζωής στο έδαφος (και , για τους προγόνους των ανθρωπιδών , κατά τη διάρκεια της ζωής πάνω στα δέντρα) παρουσιάστηκαν μεγάλες και καινοφανείς περιβαλλοντικές προκλήσεις .

Η περαιτέρω εξέλιξη του φλοιού για την πραγματοποίηση της αντιληπτικής κατηγοριοποίησης και των οργάνων διαδοχής για την ταξινόμηση αυτών των κατηγοριοποιήσεων επέτρεψε την εμφάνιση πολύ πλουσιότερων συνόλων ψυχολογικών λειτουργιών με τις οποίες θα αντιμετωπίζονταν τα πολύπλοκα περιβάλλοντα .

Αυτές οι εξελίξεις μετέβαλαν την έννοια του τι σημαίνει να έχει κανείς μνήμη .

Σημειώστε , όμως , ότι οι αρχές της επιλογής και της επανεισόδου αρκούν από μόνες τους για την απόκτηση νέων μνημονικών λειτουργιών .

Ό,τι χρειάζεται είναι νέες δομές ή μορφολογίες - νέες διατάξεις εγκεφαλικών συνδέσεων , όπως εκείνες που είδαμε στα προσαρτήματα του φλοιού .

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr