Κηφέα, πωλείται και το μπακάλικο.Τρέχα να προλάβεις τον Πυθαγόρα.

quote:

---

@ΑΜΕΙΝΙΑΣ :

Συμφωνώ κι εγώ ότι λείπει ο PanosT,από αυτή τη συζήτηση.

Τώρα επί του ψητού.

Κηφέα,
Αγαπητέ φίλε,η όμορφη εγκυκλοπαιδική σου αντίληψη των πραγμάτων,σου δίνει την δυνατότητα να διαφωνείς συμφωνώντας και να συμφωνείς διαφωνώντας.
Περιμένω κι εγώ την συνέχεια του κειμένου σου.Αλλά ρίξε μια ματιά και στην σημείωση στο τέλος.

Ο μανάβης έχει παίξει δύσκολα χαρτιά.
Ο φούρναρης συμφωνεί και με τους δυο,στα σημεία,μη γνωρίζοντας καν πόκερ(ευτυχώς για αυτούς που παίζουν).

Εγώ με τη σειρά μου ,στο λίγο χρόνο που έχω τελευταία,αρκούμαι προς το παρόν να σας διαβάζω,με ευχαρίστηση.

Σημείωση:Αλλά πάρτε πιο συγκεκριμένα,θέση,κι αφήστε το μεταξύ σας πόκερ.

---

quote:

---

Ο χασάπης μας έλειπε τώρα!
Κηφέα, πωλείται και το μπακάλικο.Τρέχα να προλάβεις τον Πυθαγόρα.

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Σου χρωστάω και κάτι μπύρες...στο μπακάλικο!
Τις έχεις γράψει?

Η επιστήμη ακολουθεί μια καθορισμένη μεθοδολογία στην αντιμετώπιση ενός προβλήματος .

Αν το πρόβλημα αφορά , για παράδειγμα , μια φυσική οντότητα — τον πυρήνα του ατόμου , ένα άστρο , το μόριο της κληρονομικότητας — , προσπαθεί να συλλέξει όσο το δυνατόν περισσότερες πληροφορίες για την οντότητα αυτή , να καταγράψει τις ιδιότητες και την συμπεριφορά της .

Όταν καταγραφεί έστω και μερικώς αυτή η συμπεριφορά , επιχειρείται η ερμηνεία της , με βάση μια γενικότερη επιστημονική θεωρία , που συνήθως παίρνει χρόνια ώσπου να διαμορφωθεί .

Έτσι , οι χημικές ιδιότητες ενός μορίου έγιναν κατανοητές μόνον όταν αναπτύχθηκε η κβαντική θεωρία .

Η πραγματική φύση του χρόνου αναδείχθηκε από την θεωρία της σχετικότητας .

Και στην απλή ερώτηση “γιατί λάμπουν τα άστρα” η σωστή απάντηση , ότι η λάμψη τους οφείλεται σε πυρηνικές διεργασίες , δόθηκε πριν από μερικές δεκαετίες .

Ανάλογα με το εύρος των φαινομένων ή των πειραματικών αποτελεσμάτων που περικλείει μια θεωρία , κρίνεται και η ισχύς της στον χρόνο , η οριστική της καθιέρωση .

Αλλιώς , η θεωρία πρέπει να συμπληρωθεί , να αναθεωρηθεί ίσως , να καταργηθεί τελείως μερικές φορές .

Όταν ο Νεύτων ερμήνευσε τα πειραματικά δεδομένα που υπήρχαν τότε με βάση την υπόθεση ότι το φως αποτελείται από υλικά σωματίδια , η ερμηνεία αυτή είχε και λογική και θεωρητική συνέπεια .

Σύντομα όμως άρχισε η αμφισβήτησή της , καθώς νεότερα αποτελέσματα έδειχναν ότι το φως έχει κυματική φύση .

Συχνά , λοιπόν , μια επιστημονική αλήθεια αποκαλύπτεται περίλαμπρη ύστερα από δεκαετίες ερευνών , έντονο ανταγωνισμό και διαμάχες .

Στις αρχές της δεκαετίας του 1950 , ο Linus Pauling , κάτοχος δύο Νόμπελ , της Χημείας και της Ειρήνης , προσπαθούσε επίμονα να ανακαλύψει την δομή του DNA , του βασικού δηλαδή μορίου της κληρονομικότητας .

Από έναν παράλληλο δρόμο , δύο νέοι και προικισμένοι ερευνητές , ο βιολόγος J. Watson και ο φυσικός F. Crick, διαπιστώνουν πρώτοι ότι μόνον το αναπάντεχο σχήμα μιας διπλής έλικας στον χώρο είναι σε θέση με απλότητα και συνέπεια , να ερμηνεύσει τα μέχρι τότε αντιφατικά αποτελέσματα .

Καθώς αυτό επιβεβαιώνεται , ο επιστημονικός κόσμος δεν έχει απλώς την αίσθηση ότι κλείνει ένα κεφάλαιο στην έρευνα της βιολογίας , αλλά ότι ανοίγει ουσιαστικά το εκπληκτικό της μέλλον .

Η επιστήμη είναι άλλωστε και αυτή μια συνιστώσα πολιτισμού .

Συνεπώς , όσο εξακολουθούμε να μιλούμε για πολιτισμό , εννοώντας απλώς την λογοτεχνία , τα έργα τέχνης ή την μουσική , αφαιρούμε ένα μεγάλο μέρος από την δυναμική του .

quote:

---

Κηφέας
Ας δώσουμε μια συνέχεια στο θέμα μας

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

quote:
--------------------------------------------------------------------------------
Κηφέας
Ας δώσουμε μια συνέχεια στο θέμα μας
--------------------------------------------------------------------------------

Γιατι έχω την εντύπωση, ότι ξεφύγαμε του θέματος?

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Βεβαίως και θα συνεχίσουμε το θέμα, αν υπάρχει το σχετικό ενδιαφέρον.
Σας είπα πως θα υποστηρίξω τις απόψεις μου, ( με τα bold πιο πάνω ), όπως και έπραξα, εν περιλήψει βέβαια, αλλά επι της ουσίας.

quote:

---

Κηφεύς
... κρίνω ότι είναι σκοπιμότερο όποιος θεωρεί ότι μπορεί να πλησιάσει αμεσότερα και γρηγορότερα το θέμα μας (της αυξημένης θερμοκρασίας που παρατηρείται στο ηλιακό στέμμα)...

---

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

. . . Ας φαντασθούμε ένα ηλεκτρομαγνητικό κύμα με μήκος κύματος όσο και ο γαλαξίας μας.Αυτομάτως, όσα εμπεριέχονται στον γαλαξία, άστρα, πλανήτες, αστεροειδείς, υλικές δομές, ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα, ηλεκτρικές διακυμάνσεις πεδίων κ.λ.π, είναι όλα άρρηκτα συνδεδεμένα μεταξύ τους, αφού λειτουργούν, μέσα στο αυτο μήκος κύματος.Η μεταφορά απο την αρχή έως το τέλος του γαλαξία, μπορεί να γίνεται ακαριαία, αφου το μήκος του κύματος, είναι ταυτόχρονα σε όλη την γαλαξιακή επικράτεια.
Σκεφθείτε το ανωτέρω παράδειγμα, σε συμπαντική μορφή.Ηλεκτρομαγνητικά μήκη κύματος, που καλύπτουν όλο το σύμπαν, τεράστια χωρίς αρχή και τέλος, διαρκώς τροφοδοτούμενα ενεργειακά, μέσα σε έναν ατελείωτο και αειφόρο "χρόνο".

Δεν μας χρειάζονται, ούτε κοσμολογικές σταθερές τύπου Λ, ούτε σταθερές λεπτής υφής Α, ούτε κανενός άλλου είδους σταθερές, που φρενάρουν το τρένο της εξέλιξης.

Και μια και μίλησα για τρένο, θα σας πω το ρόλο της ΓΘΣ στην φυσική.

Ας θεωρήσουμε την φυσική σαν ένα τρένο, που κινείται πάνω στις ράγες της εξέλιξης σε ένα ατελείωτο σύμπαν, χωρίς τερματικό σταθμό.Η ΓΘΣ, είναι τα φερμουϊτ των τροχών.Το τρένο κινείται συνεχώς, αλλάζοντας τοπία και θεάσεις, σε ενα μαγευτικό μέλλον.Κάθε φορά που ο μηχανοδηγός ( φυσικός-αστροφυσικός ), περνά απο ένα νέο όμορφο, περίεργο ή ανεξήγητο τοπίο, πατάει τον μοχλό της ΓΘΣ, για να δεί τι θα γίνει, πώς θα ταιριάξει το νέο με το παλαιό.Το αποτέλεσμα, είναι προδιαγεγραμμένο.Φρενάρισμα, τροχοπέδηση, στασιμότητα, θολότητα, αργοπορία.

Κηφέα, χωρίς να θέλω να σε στενοχωρήσω, θα θεωρούσα άσκοπη την αναφορά σε Καρτέσιο, Νεύτωνα και λοιπούς επιστήμονες του παρελθόντος, επειδή όλα όσα έχουν πεί, είναι ήδη γνωστά και επειδή θεωρώ την εποχή τους "παρωχημένη", λόγω ατελέσφορων μέσων έρευνας και για άλλους λόγους, "συνομωσιολογικής υφής".

Πάντως για τους φίλους που ενδιαφέρονται, θα ήταν καλό να κάνεις μια κάπως λεπτομερή αναφορά στον Hertz και να μιλήσεις για το πείραμα των Michelson και Morley.
Σου αναθέτω, το...φιλολογικό μέρος του τόπικ!

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Το έργο του Maxwell αντιπροσωπεύει και τις τρεις κυρίαρχες τάσεις στην επιστήμη του 19ου αιώνα : τη μαθηματικοποίηση των φυσικών θεωριών, την ενοποίηση διαφορετικών περιοχών της φυσικής και τη μηχανιστική ερμηνεία των φυσικών φαινομένων.

Η μαθηματικοποίηση της ηλεκτρομαγνητικής θεωρίας φτάνει στο απόγειο της, όταν οι θεωρητικές έρευνες του Maxwell καταλήγουν στη διατύπωση τεσσάρων εξισώσεων, που διέπουν τις ηλεκτρομαγνητικές αλληλεπιδράσεις.

Οι εξισώσεις αυτές ενοποιούν τα ηλεκτρικά, τα μαγνητικά και τα οπτικά φαινόμενα .

Αντιπροσωπεύουν μια σύνθεση των γνώσεων που είχαν συσσωρευτεί έως τότε για όλες αυτές τις κατηγορίες φαινομένων, μια σύνθεση της οποίας η σημασία στην ιστορία της επιστήμης είναι αντίστοιχη με τη σημασία της νευτώνειας σύνθεσης στο τέλος του 17ου αιώνα.

Η σύνθεση του Maxwell οδήγησε στην πρόβλεψη ότι τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα μεταδίδονται στον αιθέρα με την ταχύτητα του φωτός.

Το 1888 , ο σπουδαίος πειραματικός Γερμανός φυσικός Heinrich Hertz (Χερτς, 1857-1894) ανακαλύπτει πειραματικά τα ηλεκτρομαγνητικά κύματα και επιβεβαιώνει με αυτό τον τρόπο τη θεωρία του Maxwell .

Στην Ηπειρωτική Ευρώπη, έως την ανακάλυψη του Hertz, ανθούσαν διάφορες ηλεκτρομαγνητικές θεωρίες, που περιέγραφαν τις ηλεκτρικές και μαγνητικές δυνάμεις ως δυνάμεις που δρουν ακαριαία εξ αποστάσεως, χωρίς τη μεσολάβηση του πεδίου.

Τα πειράματα του Hertz συνετέλεσαν στην εγκατάλειψη αυτών των θεωριών και στην εδραίωση της έννοιας του πεδίου. Επίσης, πρέπει να αναφερθεί ότι η ανακάλυψη του είχε τεράστια τεχνολογική σημασία, γιατί οδήγησε στην κατασκευή του ασύρματου τηλέγραφου και στην ανάπτυξη των τηλεπικοινωνιών.

Η τρίτη τάση στην φυσική του 19ου αι., η μηχανιστική θεώρηση των φυσικών φαινομένων, επίσης αντανακλάται στο έργο του Maxwell.

Η ενέργεια του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου ήταν, σύμφωνα με το Maxwell, η μηχανική ενέργεια του αιθέρα .

Η έννοια της ενέργειας, δηλαδή, έδωσε τη δυνατότητα για μια μηχανιστική εξήγηση των ηλεκτρομαγνητικών φαινομένων .

Η έννοια αυτή πήρε τη μορφή που ξέρουμε σήμερα και διαχωρίστηκε σαφώς σε κινητική και σε δυναμική, στα μέσα του 19ου αιώνα.

Ο Heinrich Hertz , ανήσυχος από τις αντιφατικές ιδιότητες που απεδίδοντο στον αιθέρα , τονίζει σε ένα συνέδριο το 1889 : “Πρέπει να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα της φύσεως και των ιδιοτήτων του αιθέρα που πληροί όλο τον χώρο . Έχω την αίσθηση ότι αποτελεί πρόβλημα μεγάλης σημασίας , γιατί όχι μόνον θα μας αποκαλύψει ό,τι μέχρι τώρα εθεωρείτο αστάθμητο , αλλά και την ίδια την φύση της ύλης και τις βασικές της ιδιότητες , όπως είναι η αδράνεια και το βάρος” .

Η αναζήτηση λοιπόν του αιθέρα υπήρξε συστηματική από πολλά εργαστήρια της Ευρώπης και της επιστημονικά αναπτυσσόμενης Αμερικής . Επινοήθηκαν πειράματα ευφυή όσο και μεγάλης ακριβείας . Εις μάτην . Η ύπαρξη του αιθέρα φαινόταν αδύνατον να επαληθευθεί .

Υ.Γ.: Θα επανέλθω αύριο το βράδυ με το πείραμα των Michelson και Morley .

Ο Michelson είχε γεννηθεί στην Πολωνία , αλλά οι γονείς του μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες , και εκείνος έγινε καθηγητής φυσικής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου . Είχε μεγάλη συμβολή σε πολλούς τομείς της πειραματικής φυσικής από την φασματοσκοπία του ατόμου έως την αστροφυσική . Ανάλωσε επίσης πολύ χρόνο στην ακριβή μέτρηση της ταχύτητας του φωτός , ενώ υπήρξε ο πρώτος Αμερικανός πολίτης που τιμήθηκε το 1907 μς το βραβείο Νόμπελ Φυσικής .

Ο Morley , από την άλλη , είχε σπουδάσει αρχικά θεολογία , αλλά γρήγορα στράφηκε προς τις επιστήμες . Το 1882 έγινε καθηγητής χημείας και φυσικής ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Κλήβελαντ , ενώ διέθετε πάντοτε ένα αξιοζήλευτο πάθος για την ακρίβεια των μετρήσεων .Συνέβαλε έτσι στον ακριβή προσδιορισμό της ποσότητας του οξυγόνου στην ατμόσφαιρα , αλλά και σε δύσκολες μετρήσεις ατομικής κλίμακας .

Το ιδιοφυές πείραμα που σχεδίασαν οι Michelson και Morley αποσκοπούσε στην μέτρηση της ταχύτητας με την οποία η Γη εκινείτο στον αιθέρα .

Τα αποτελέσματά του , ωστόσο , προκάλεσαν έκπληξη και ζωηρές συζητήσεις για πολλά χρόνια .

Ο λόγος όμως του ενδιαφέροντος δεν υπήρξε η επιτυχία , αλλά η αναπάντεχη αποτυχία του πειράματος !

Παρ’όλη την σοφή κατασκευή του πειράματος και την μεγάλη τεχνική δεξιότητα των εκτελεστών του , η κίνηση της Γης ήταν αδύνατον να διαπιστωθεί !

Η ιδέα του πειράματος Michelson – Morley ήταν απλή . Αν μια δέσμη φωτός στελνόταν παράλληλα προς την κατεύθυνση κινήσεως της Γης , η ταχύτητα του φωτός που θα μετρούσαμε έπρεπε να είναι αυξημένη κατά την ταχύτητα της Γης .

Αν , πάλι , η φωτεινή δέσμη είχε κατεύθυνση αντίθετη προς την κίνηση της Γης στον αιθέρα , ένας γήινος παρατηρητής θα έβλεπε το φως να διαδίδεται με μικρότερη ταχύτητα , αφού τώρα ήταν η Γη εκείνη που προχωρούσε να συναντήσει το φως .

Το παράδοξο ήταν ότι οι λογικοί αυτοί συλλογισμοί δεν φαινόταν να εφαρμόζονται στην περίπτωση της κινήσεως της Γης μέσα στον αιθέρα .

Έτσι καμία διαφορά δεν μπορούσε να μετρηθεί από τους Michelson και Morley , ούτε όταν το φως έτρεχε προς την ίδια ούτε προς την αντίθετη κατεύθυνση με την Γη .

Ασφαλώς , οι διαφορές θα έπρεπε να είναι πολύ μικρές , αφού από την κολοσσιαία ταχύτητα των 300.000 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο με την οποία τρέχει το φως έπρεπε να αφαιρείται — ή ανάλογα , να προστίθεται — η ταχύτητα περιφοράς της Γης , που δεν υπερέβαινε τα 30 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο .

Η συσκευή όμως που είχαν κατασκευάσει οι Αμερικανοί φυσικοί — το περίφημο συμβολόμετρο — ήταν εξαιρετικά ευαίσθητη .

Στο συμβολόμετρο , το φως αποστελλόταν σε δύο κάτοπτρα τοποθετημένα σε ίσες αποστάσεις από το σημείο εκπομπής του , αλλά σε διευθύνσεις κάθετες μεταξύ τους . Το ανακλώμενο φως επέστρεφε από τα κάτοπτρα , και οι χρόνοι των διδρομών συγκρίνονταν μεταξύ τους . Ακόμα και απειροελάχιστες διαφορές ήταν δυνατόν να εντοπισθούν χάρις στα λεπτεπίλεπτα φαινόμενα συμβολής , που παρέχουν την δυνατότητα μετρήσεων εξαιρετικής ακρίβειας .

Εντούτοις , οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν ακολουθούσαν οι φωτεινές ακτίνες ή , ακόμη , όπως και να εστρέφετο η συσκευή , η ταχύτητα του φωτός φαινόταν να έχει την ίδια και αναλλοίωτη τιμή .

Καμία , απολύτως καμία διαφορά δεν μπορούσε να παρατηρηθεί .

Η ερμηνεία της συνωμοσίας δόθηκε από τον Αϊνστάιν και την ειδική θεωρία της σχετικότητας .

Ήταν όμως μια ερμηνεία αναπάντεχη όσο και ριζοσπαστική : το σάπιο υπήρχε στην αντίληψή μας για τον χρόνο και τον χώρο .

Ο Αϊνστάιν δεν αναφερόταν , επομένως , στο συγκεκριμένο πείραμα .

Ο δικός του ο δρόμος ήταν διαφορετικός , Ενδιαφερόταν για τα θεμέλια του οικοδομήματος και όχι για τις ρωγμές στους τοίχους .

Έτσι , ένα από τα σημαντικότερα πειράματα στην ιστορία της φυσικής , ενώ ερμηνεύεται αβίαστα από την θεωρία της σχετικότητας , ελάχιστα ή καθόλου δεν βοήθησε στην σύλληψή της ! Όσο για τον αιθέρα , αυτός δεν υπήρχε καν ! Η παρουσία του όχι μόνον δεν ήταν αναγκαία , αλλά έμοιαζε και ασυμβίβαστη με τις νέες ιδέες που εκόμιζε η σχετικότητα .

Σήμερα , εκατό και περισσότερα χρόνια μετά , οι διαπιστώσεις αυτές μοιάζουν κρυστάλλινες . Τόσο μάλιστα , που δύσκολα κατανοεί κανείς την ολέθρια επιμονή στην έννοια του αιθέρα . Θα ήταν εύκολο να υποστηριχθεί ότι το πείραμα Michelson — Morley δεν άξιζε καν να γίνει , και με τόσες μάλιστα λεπτεπίλεπτες φροντίδες .

Όπως όμως τονίζει σωστά ο μαθηματικός και κοσμολόγος Hermann Bondi :

“Το πείραμα αυτό είχε τεράστια σημασία εκείνη την εποχή και η εκ των υστέρων σοφία μας είναι άχρηστη στην επιστήμη . Αυτό που έκανε τόσο περίφημο το πείραμα είναι ότι απέδειξε ως λανθασμένο κάτι που είχε εισχωρήσει στην σκέψη μας τόσο βαθιά , ώστε να μοιάζει πια προφανές” .

Πολύτιμη ρήση , που η ισχύς της ξεπερνά κατά πολύ την φυσική επιστήμη . Πολλά “προφανή” και στερεότυπα κυριαρχούν στη σκέψη μας , και μερικές φορές ρυθμίζουν την ζωή μας . Θα ήταν χρήσιμο να διερωτηθούμε για την αξία τους και για τις βαθύτερες αιτίες που ίσως κρύβουν .

Αξίζει πάντως να σημειωθεί (όπως προανέφερα και παλαιότερα) ότι η ιδέα του αιθέρα επανέρχεται στην σύγχρονη κοσμολογία , με διαφορετικό , όμως , περιεχόμενο .

Συνδέεται με την κοσμική ακτινοβολία μικροκυμάτων , που υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ιστορία της επιστήμης .

Η κοσμική αυτή ακτινοβολία είναι , στην ουσία της , ασθενικό φως .

Πληροί όλη την έκταση του Σύμπαντος , και φθάνει στην Γη από τα ακραία όρια του χώρου και του χρόνου .

Είναι σαν το φως να ζήλεψε την δόξα που είχε κάποτε ο αιθέρας , και θέλει να μας πείσει ότι εκείνο δεν αποτελεί ψευδαίσθηση .

Το αποτέλεσμα του πειράματος ήταν εκπληκτικό .

Για την εποχή εκείνη μάλιστα , όπως θεωρούσε ο νομπελίστας Robert Millikan , ήταν ένα «παράλογο , προφανώς ανεξήγητο πειραματικό δεδομένο» .

Φαινόταν ότι η ταχύτητα του φωτός δεν άλλαζε , είτε συνταξίδευε με την ροή του αιθέρα ή την κίνηση της Γης είτε αντίθετα .

Αν ο αιθέρας δεν μπορούσε να διατηρηθεί , τότε πιθανόν και η ίδια η δομή της μηχανικής έχρηζε μεταλλαγών .

Ο «αιθέρας σε ηρεμία» έδινε το απόλυτο σύστημα αναφοράς που αποτελούσε μεγάλη ψυχολογική αναγκαιότητα για τον Νεύτωνα , παρότι η Νευτώνεια μηχανική έδειχνε ότι ο αιθέρας ήταν περιττός :

Δεν υπάρχει τρόπος να ανιχνευθεί η απόλυτη κίνηση – αν αφήσετε να πέσει μια μπάλα μέσα σ’ ένα τραίνο , θα πέσει κατακόρυφα είτε το τραίνο είναι ακίνητο είτε ταξιδεύει με σταθερή ταχύτητα . Αυτό που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι η σχετική κίνηση δύο σωμάτων , του ενός ως προς το άλλο , και όχι κάποιο απόλυτο σύστημα αναφοράς ή ο αιθέρας .

Υπήρχε , όμως , ακόμα μια εμφανώς λογική ανάγκη για τον αιθέρα , επειδή ο ηλεκτρομαγνητισμός δεν ικανοποιούσε την ίδια αρχή της σχετικότητας .

Τα ηλεκτρομαγνητικά φαινόμενα παράλλασσαν με τις αλλαγές οπτικής και φαίνονταν σχετικά ως προς κάποιο απόλυτο σύστημα : Την εποχή εκείνη διατυπώθηκαν διάφορες περιγραφές για το πώς μπορεί η κίνηση να μετατραπεί σε ηλεκτρισμό από μια γεννήτρια και πώς ο ηλεκτρισμός μπορεί να μετασχηματιστεί σε κίνηση από έναν κινητήρα .

Επειδή η ιδέα του αιθέρα δεν μπορούσε πλέον να στηριχθεί , ο Αϊνστάιν απαίτησε να υπάρξει μια νέα θεωρία που να παρέχει μία και μόνη οπτική για όλα τα φυσικά φαινόμενα .

Έμελλε , λοιπόν , να επαναδιατυπώσει τη φυσική με τέτοιο τρόπο ώστε το μηδενικό αποτέλεσμα του πειράματος των Michelson και Morley να αποτελεί φυσιολογική συνέπεια των νέων αρχών .

Είναι αναμφίβολα υπεραπλουστευτικό να ισχυριστεί κανείς , όπως το έκαναν πολλοί συγγραφείς , ότι το πείραμα των Michelson και Morley , μαζί με μερικά προηγούμενα και επόμενα πειράματα , αποτέλεσαν την τελευταία λέξη για τον αιθέρα .

Ορισμένοι πολύ γνωστοί φυσικοί προσπάθησαν θαρρετά να συμφιλιώσουν τα αποτελέσματα του πειράματος των Michelson και Morley με την υπόθεση του αιθέρα .

Η σημαντικότερη προσπάθεια έγινε από τον Ολλανδό Hendrik Lorentz και τον Ιρλανδό George Francis Fitzgerald . Δοκίμασαν να εξηγήσουν το αποτέλεσμα των Michelson και Morley διαμέσου μιας φυσικής συστολής των αντικειμένων που κινούνταν μέσα στον αιθέρα , χρησιμοποίησαν δε τους τύπους των μετασχηματισμών του Lorentz .

Η προσέγγισή τους διέσωσε την υπόθεση του αιθέρα καταβάλλοντας το τίμημα μιας ανεξήγητης παραμόρφωσης των κινούμενων σωμάτων .

Η συστολή του μήκους προσεγγίζει σ’ εκείνο το είδος φαινομένου το οποίο πρέπει να συνηθίσουμε στον κόσμο που μας αποκάλυψε ο Αϊνστάιν .

(Συνεχίζεται)

Όμως δεν στάθηκε δυνατό να απαλλαγεί από την «κλασσική» ιδέα του απόλυτου χρόνου που είχε διατυπώσει ο Νεύτων , και παρέμεινε καθηλωμένος στη θεωρία του αιθέρα .

Ο γάλλος μαθηματικός και φυσικός Henri Poincaré είδε καθαρά τα προβλήματα που έθεσε η νευτώνεια μηχανική . Ρωτούσε : «τι είναι ο αιθέρας , πώς διατάσσονται τα μόριά του , απωθούνται ή έλκονται ;» . Επιπλέον , σχεδόν προέβλεψε τη ριζική λύση που πρότεινε ο Αϊνστάιν. Παρατηρούσε :

« Ίσως πρέπει να κατασκευάσουμε μια νέα μηχανική , της οποίας μόνο μια φευγαλέα όψη μπορούμε να συλλάβουμε … Σ’ αυτήν , η ταχύτητα του φωτός θα γινόταν αξεπέραστο όριο » .

Μάλιστα , το 1904 ο Poincaré κωδικοποίησε μια «αρχή της σχετικότητας» . Εντούτοις , σύμφωνα με την εκτίμηση του ίδιου του Αϊνστάιν , φαίνεται ότι πορεύθηκε προς το θάνατο χωρίς ποτέ να κατανοήσει το φυσικό περιεχόμενο της ειδικής σχετικότητας .

Ο ίδιος ο Αϊνστάιν επινόησε εντελώς ανεξάρτητα τις θεωρίες του , αφού αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό όλες αυτές τις προσπάθειες μέχρις αρκετά αργά .

Δεν γνώριζε το περιεχόμενο των συγχρόνων του ερευνητικών εργασιών που είχαν δημοσιευτεί σε περιοδικά φυσικής .

Πράγματι , δεν γνώριζε τίποτε για το μετά το 1895 έργο του Lorentz . Ειδικότερα , δεν είχε ακούσει για τους μετασχηματισμούς του Lorentz που έμελλε να επανεμφανιστούν στο έργο του .

Ακόμη , δεν είναι καθόλου σαφές ότι ο Αϊνστάιν θεωρούσε το πείραμα των Michelson και Morley ως κατά οποιονδήποτε τρόπο κρίσιμο για την κατοπινή ανάπτυξη της ειδικής σχετικότητας .

To 1916 πάντως , σε μια συνέντευξη στο Βερολίνο με τον φίλο του τον μορφολογικό ψυχολόγο Max Wertheimer , δήλωνε ρητά ότι το 1905 είχε επηρεαστεί από το εν λόγω πείραμα .

Σε μια επιστολή του , όμως , ο Αϊνστάιν , που την έγραψε το 1954 , διατείνεται το εξής : «Το αποτέλεσμα του Michelson δεν είχε αισθητή επιρροή στη δική μου εξέλιξη . Δεν θυμάμαι καν αν το γνώριζα όταν έγραψα το πρώτο μου άρθρο για το ζήτημα αυτό (1905) . . . Στον προσωπικό μου αγώνα το πείραμα του Michelson δεν έπαιξε κανένα ρόλο , ή τουλάχιστον κανέναν αποφασιστικό ρόλο» .

Το φως και τα χρώματά του , η βελτίωση των φακών και των τηλεσκοπίων , οι ιδιότητες του αιθέρα — η μελέτη των οπτικών φαινομένων , με δυο λόγια — είχαν τον 18ο αιώνα μεγάλη διάδοση ανάμεσα στους επαγγελματίες αλλά και στους ερασιτέχνες επιστήμονες .

Την ίδια όμως εποχή , μια άλλη κατηγορία φαινομένων , ριζικά διαφορετική , είχε αρχίσει να αποκτά δημοτικότητα : τα ηλεκτρικά και τα μαγνητικά φαινόμενα .

Εκάλυπταν ένα ευρύτατο φάσμα , ενώ ιδιότυπες προσωπικότητες πλούτιζαν το πεδίο με σημαντικές ανακαλύψεις .

Έτσι ο Αμερικανός πολιτικός και συγγραφέας Benjamin Franklin απέδειξε ότι οι κεραυνοί δεν ήταν αποτέλεσμα της πανάρχαιας οργής του Δία , αλλά ηλεκτρικές εκκενώσεις .

Ο Γάλλος φυσικός και ανώτερος δημόσιος υπάλληλος Augustin Coulomb αφήνει ένα σημαντικό έργο στην μελέτη των χημικών αντιδράσεων , ενώ οι πολύτιμες σημειώσεις του γύρω από τον ηλεκτρισμό κληροδοτήθηκαν — μαζί με ένα εκατομμύριο λίρες ! — σε συγγενείς , και παρέμειναν άγνωστες επί έναν αιώνα .

Τέλος , ο Ιταλός φυσικός Alessandro Volta κατασκεύασε , ανάμεσα σε πολλές άλλες επινοήσεις , τον πρόδρομο των σημερινών μπαταριών .

Είναι όμως μια ξεχωριστή φυσιογνωμία ο Michael Faraday που αν και αυτοδίδακτος , θα εμπλουτίσει με αργά αλλά σταθερά βήματα τις πειραματικές γνώσεις μας γύρω από τον ηλεκτρισμό και τον μαγνητισμό .

Κυρίως όμως θα συνδέσει τις δύο αυτές , φαινομενικά διαφορετικές οντότητες .

Ακόμη και σήμερα , το ότι υπάρχει σχέση ανάμεσα στην μαγνητική έλξη — που ασκεί , για παράδειγμα , στην πυξίδα το μαγνητικό πεδίο της Γης — με τον ηλεκτρισμό και τις πολλαπλές εκδηλώσεις του φαίνεται σκέψη τολμηρή και δύσκολο να αιτιολογηθεί .

Τα πειράματα , εν τούτοις , του Faraday και άλλων , που καλύπτουν το πρώτο μισό του 19ου αιώνα , δεν αφήνουν καμία αμφιβολία . Ήδη το 1820 ο Δανός Oersted παρατήρησε , κατά τη διάρκεια μαθήματός του στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης , ότι η βελόνα μιας πυξίδας απέκλινε όταν ηλεκτρικό ρεύμα διέρρεε ένα σύρμα λευκοχρύσου .

Έτσι , μπροστά στα μάλλον αδιάφορα βλέμματα των φοιτητών , ο ηλεκτρομαγνητισμός είχε γεννηθεί .

Μεγάλη συμβολή θα έχει στη συνέχεια , με τα πειράματα και τις θεωρητικές του εργασίες , ένας προικισμένος Γάλλος μαθηματικός , χημικός και φυσικός , ο André Ampère . Ας σημειωθεί , μόνον , ότι ο Ampère , ακολουθώντας τις εκπαιδευτικές τάσεις της εποχής — που ήσαν πολύ καλύτερες , πιθανόν , από τις σημερινές ! — είχε αποκτήσει την βασική του μόρφωση αποκλειστικά χάρις στην σπουδαία βιβλιοθήκη του πατέρα του .

Την καθοριστική ωστόσο ανακάλυψη γύρω από τον ηλεκτρομαγνητισμό θα κάνει αργότερα ο Faraday .

Διαπίστωσε ότι , όταν ένας αγωγός κινείται κοντά σε έναν μαγνήτη — αλλά και όταν ο μαγνήτης κινείται κοντά στον αγωγό — , δημιουργείται , αναπάντεχα , ηλεκτρικό ρεύμα . Το ίδιο συμβαίνει και όταν μεταβάλλεται η ροή του ηλεκτρικού ρεύματος που διαρρέει ένα πηνίο . Τότε , ηλεκτρικό ρεύμα “εξ επαγωγής” παρουσιάζεται σε ένα άλλο πηνίο που τοποθετείται κοντά στο πρώτο .

Κατά τον Faraday , “κύματα ηλεκτρισμού” παράγονται στο πρώτο πηνίο , ταξιδεύουν στο χώρο και προκαλούνπαρόμοια διαταραχή στο δεύτερο πηνίο .

Είναι η εκδήλωση ενός σπουδαίου φαινομένου , που θα ονομασθεί ηλεκτρομαγντική επαγωγή . Η βαρύγδουπη ονομασία του φαινομένου είναι λογικό να προκαλεί κάποια απώθηση .

Η ανακάλυψή του όμως όχι μόνον οδήγησε σε σημαντικές εφαρμογές , αλλά έμελλε να αλλάξει τις ιδέες μας για την ίδια την φύση του φωτός .

Με αυτήν , οι μυστηριώδεις δυνάμεις που ασκούνται από απόσταση ανάμεσα στα σώματα αντικαθίστανται από το πεδίο που κατανέμεται ομοιόμορφα στον χώρο και παριστάνεται με τις δυναμικές του γραμμές :

“Το βλέμμα της σκέψης του Faraday” γράφει ένας βιογράφος του , “μετακινήθηκε από τον μικρό μαγνήτη , που συνοδευόταν από ρινίσματα σιδήρου διατεταγμένα καμπυλοειδώς , στην ίδια τη Γη , έναν μεγάλο μαγνήτη με τις δυναμικές γραμμές του να διατρέχουν την ατμόσφαιρα και τις θάλασσες , και να επάγουν ηλεκτρικά ρεύματα στους ωκεανούς και τον αέρα” .

Η σύλληψη των δυναμικών γραμμών αλλά και της έννοιας του πεδίου από τον Faraday υπήρξε ασφαλώς εμπειρική και σε κάποιον ίσως βαθμό διαισθητική . Η μαθηματική τους όμως θεμελίωση θα αναδείξει , αργότερα , τα ηλεκτρικά και τα μαγνητικά πεδία — όπως και το πεδίο βαρύτητας — σε θεμελιώδεις οντότητες του φυσικού κόσμου . Το ενδιαφέρον είναι ότι ούτε η παιδεία ούτε η σταδιοδρομία του Faraday προοιωνιζόταν την μεγάλη συμβολή του σε πολλά επιστημονικά πεδία — αυτήν τη φορά , με την καθημερινή έννοια της λέξης !

Γόνος μιας φτωχής αγγλικής οικογένειας — είχε γεννηθεί το 1791 — , υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργασθεί από μικρός σε βιβλιοδετείο . Είναι διδακτικό , την σημερινή εποχή μιας σπάταλης παιδείας , το πώς περιγράφει ο ίδιος τον τρόπο που απέκτησε τις πρώτες γνώσεις :

“Σαν μαθητευόμενος , αγαπούσα να διαβάζω τα επιστημονικά βιβλία που έφταναν στα χέρια μου , και να γοητεύομαι από τις «Συζητήσεις για την Χημεία» του Marcet και τα άρθρα για τον ηλεκτρισμό στην «Βρετανική Εγκυκλοπαίδεια» . Έκανα απλά πειράματα , όσο μου επέτρεπαν τα λίγα χρήματά μου της εβδομάδας . Επίσης κατασκεύασα μια ηλεκτρική μηχανή , πρώτα με ένα γυάλινο φιαλίδιο , αργότερα με έναν πραγματικό κύλινδρο , καθώς και άλλες ηλεκτρικές συσκευές” .

Σε ηλικία 22 ετών , ο Faraday προσελήφθη στο Βασιλικό Ινστιτούτο ως βοηθός του διάσημου χημικού της εποχής Humphry Davy .

Την ταπεινή αυτή θέση θα κερδίσει όχι με το πάθος του της επιστήμης όσο με την άφθαστη καλλιγραφία και βιβλιοδετική του τέχνη .

Είχε καταφέρει να παρακολουθήσει τα μαθήματα του Davy , και του έστειλε σε έναν ωραίο τόμο , τις σημειώσεις του .

Εκεί , πάντως , στο Βασιλικό Ινστιτούτο , ο Faraday θα μείνει μέχρι το τέλος της ζωής του , στην αρχή κάνοντας κάθε είδους δουλειά , αργότερα ως συνεργάτης και , τέλος , ως αντικαταστάτης του Davy , όταν εκείνος απεδήμησε εις Κύριον . Η άγνοια των Μαθηματικών τον οδήγησε στην επίμονη και μεθοδική πειραματική έρευνα , όπου έσειξε μοναδικό ένστικτο και διορατική ικανότητα .

Ο "Faraday" σημειώνει ο C. Gillispie , "είναι ο μόνος από τους μεγάλους επιστήμονες που η επιτυχία του μπορεί να θεωρηθεί ότι δικαιολογεί την υποψία που είχε εκφράσει κάποτε ο Diderot για τα μαθηματικά και το υπεροπτικό τους πνεύμα . Δικαιολογεί επίσης την δημοκρατική προτίμηση για την χειρονακτική εμπειρία , επειδή , η εμπειρία αυτή προσδίδει στην ταπεινή διάνοια μια μαντική ικανότητα , την ικανότητα να διαισθάνεται πώς πρέπει να είναι η φύση” .

Η φήμη πάντως του Faraday διαρκώς μεγάλωνε , ενώ κατακτούσε επιστημονικές διακρίσεις σε όλον τον κόσμο . Του προσεφέρθησαν επίσης ο τίτλος του ιππότη , καθώς και η προεδρία του Βασιλικού Ινστιτούτου και της Βασιλικής Εταιρείας . Τα αρνήθηκε με επιμονή . “Θέλω να παραμείνω σκέτος Michael Faraday ως το τέλος” , δήλωσε .

Έτσι γύρω στα μέσα του 19ου αιώνα , πειράματα , παρατηρήσεις αλλά και θεωρητικές ερμηνείες είχαν σωρεύσει μεγάλο πλούτο γνώσεων — και πολλές , ασφαλώς , αντιφάσεις — γύρω από τα φαινόμενα του ηλεκτρισμού και του μαγνητισμού . Η σχέση μεταξύ τους ήταν έκδηλη .

Όπως λοιπόν γίνεται συχνά στην επιστήμη , η ατμόσφαιρα φαινόταν ώριμη για το μεγάλο , το τολμηρό βήμα .

Είναι σαν να είχε προετοιμασθεί με επιμονή το θεατρικό έργο , οι ηθοποιοί και τα σκηνικά . Έλειπε όμως ο σκηνοθέτης , ο νους και το ταλέντο του , για να δώσει ζωή και νόημα στο κείμενο .

quote:

---

Θα τα πληρώσεις όλα Πυθαγόρα, δεν ξεχνιόμαστε.
Σου χρωστάω και κάτι μπύρες...στο μπακάλικο!
Τις έχεις γράψει?

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Ανοιξες το μπακάλικο βρε?
Σου έλλειψε η γειτονιά μας?

Διάβασα τις απορίες σου.Σε βρίσκω εκτός θέματος σε 1-2, αλλά δεν πειράζει.
Θα σου απαντήσω όλες τις ερωτήσεις σου, μάλλον αύριο γιατι σήμερα μόλις γύρισα απο ταξίδι.
Και βαρυέμαι να κουράσω το...κρανίο μου.

Καλώς ήρθες από το ταξιδάκι σου.

Άρχισε να κουράζεις το μυαλό σου τώρα, σιγά-σιγά, διότι το forum παραπαίει προς την στεγνή μ@λακία.

Χρήζει αναστροφής,στα περισσότερα θέματα και επανεκκίνησης στα υπόλοιπα.

---------------------
Πυθαγόρα,

Σε πεθύμησα μάγκα.
Συγνώμη και δημοσίως για τη γκέλα σε εκείνη την μη-συνάντηση.

quote:

---

Εν προκειμένω για τις θεωρίες που εξετάζουμε κινούμαι κάπου μεταξύ της άποψης του Κηφέα (περί διαγραφής με μια μονοκοντυλιά τόσων ετών Φυσικής) και της λαχτάρας του "Ηλεκτρικού" Νικόμαχου.

---

Σοβαροί οικογενειακοί λόγοι, με ανάγκασαν για αρκετό χρονικό διάστημα να μην συμμετέχω στο Forum .

Μόλις αισθανθώ , "ηρεμότερα" . . . θα επανέλθω .

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

Επειδή η βαρύτητα είναι μια ιδιότητα του ηλεκτρισμού, όπως σωστά το υποψιάσθηκες και είναι η μόνη που εμποδίζει την ενοποίηση των δυνάμεων, σε ενιαίο πεδίο, μπορεί ο ηλεκτρισμός, να σηκώσει το "βάρος" της ερμηνείας των Πάντων!!!
Αυτο πραγματεύεται το ηλεκτρικό μοντέλο.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Καλώς ήλθες πάλι.Ολα καλά με τα προβλήματα?

Οχι Κηφέα, δεν βασίζεται στην Κβαντική Ηλεκτροδυναμική.
Ο λόγος απλός.

Η Qed, περιλαμβάνει την ΓΘΣ και την κβαντική μηχανική, ενοποιημένες.
Ομως ούτε η μια, ούτε η άλλη είναι σε θέση να υποστηρίξουν το ηλεκτρικό μοντέλο.

Στην θεωρία πεδίου, που εισήγαγε ο Ντίρακ, υποθέτει εικονικά φωτόνια, με ελάχιστη διάρκεια ζωής.Η υποθετική Ε=m.c(2), μπορεί να δημιουργήσει ένα φευγαλέο μποζόνιο, το οποίο πιθανόν να μην προλάβει καν να γίνει αντιληπτό.

Το ηλεκτρικό μοντέλο δεν πραγματεύεται κάτι τέτοιο.
Το ηλεκτρικό μοντέλο, στέλνει στις καλένδες την ΓΘΣ και την Αρχή της Απροσδιοριστίας, τα δύο βασικά κομάτια της QED.

Επειδή η ροή των ηλεκτρονίων, είναι συνεχής και παρατηρήσιμη, καθώς ενώνει τα πάντα, απο την πηγή έως το τέλος της διαδρομής.

Αν κοιτάξεις ένα διάγραμμα Φέϋνμαν, όπου τα μποζόνια W και Ζ, τα φωτόνια και τα γλουόνια, έχουν "ημερομηνία λήξης", παρ'όλο που δρούν σαν φορείς, θα διαπιστώσεις την διαφορά με το ηλεκτρικό μοντέλο, στο οποίο δεν υπάρχει θνησιμότητα των σωματιδίων.

Για να μην μακρυγορώ, ο Τομονάγκα με τους απειρισμούς του, στην ουσία κατέδειξε την αβεβαιότητα της QED.

quote:

---

ΝΙΚΟΜΑΧΟΣ :

Το ηλεκτρικό μοντέλο δεν πραγματεύεται κάτι τέτοιο.

Το ηλεκτρικό μοντέλο, στέλνει στις καλένδες την ΓΘΣ και την Αρχή της Απροσδιοριστίας, τα δύο βασικά κομάτια της QED.

Επειδή η ροή των ηλεκτρονίων, είναι συνεχής και παρατηρήσιμη, καθώς ενώνει τα πάντα, απο την πηγή έως το τέλος της διαδρομής.

---

Ου τα πάντα τοις πάσι ρητά

Καθώς η κβαντομηχανική οικοδομείται με πληρότητα , και πάλι δεν φαίνεται να μένουν πολλά φαινόμενα ανερμήνευτα .

Τότε όμως προκύπτει αβίαστα το ερώτημα : είναι η κβαντομηχανική μια αυθύπαρκτη και μοναδική σύλληψη ή και αυτή μπορεί να περικλεισθεί σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ;

Και αφού ο κόσμος αποδεικνύεται κβαντισμένος , πώς αυτό επιδρά — ή και αντίστροφα — στις άλλες μεγάλες θεωρίες , όπως είναι ο ηλεκτρομαγνητισμός και η σχετικότητα που έχουν κλασική υφή ;

Αξίζει να σημειωθεί ότι , ενώ στην αναζήτηση μιας ενιαίας ερμηνείας φαίνεται να πρωτοστατεί η φυσική , δεν υπολείπονται και άλλοι κλάδοι της γνώσεως .

Ο Φρόυντ , για παράδειγμα , αποδίδει τις διαφορετικές ανθρώπινες συμπεριφορές στην λειτουργία του υποσυνειδήτου , ενώ ο Μαρξ θεωρεί την ταξική πάλη ως κινητήρια δύναμη της ιστορίας .

Παράλληλα , τον πολυθεϊσμό πολλών θρησκειών διαδέχεται η πίστη και η λατρεία ενός και μόνον Υπερτάτου Όντος .

Το εάν λοιπόν η αναζήτηση συνθέσεων στην επιστήμη ανακλά μια μεταφυσική ή φιλοσοφική ανάγκη , ή απλώς επιβάλλεται από την ίδια την πορεία της , είναι δύσκολο να εκτιμηθεί .

Είναι πάντως αναμφισβήτητο ότι κατά τα μέσα του εικοστού αιώνα η φυσική φάνηκε να στηρίζεται σε γερά θεμέλια : Στην γενική θεωρία της σχετικότητας και στην κβαντομηχανική .

Το οικοδόμημα του κόσμου έμοιαζε όμως ασύνδετο , αφού οι δύο θεωρίες είναι ουσιαστικά ασυμβίβαστες .

Ένα τείχος έδειχνε να υψώνεται ανάμεσα στον μικρόκοσμο και στον μακρόκοσμο , σαν να ήσαν δύο βασίλεια με διαφορετικούς άρχοντες και νόμους .

Ο άρχοντας του μικρόκοσμου μάλιστα — η κβαντομηχανική — δεν διαθέτει καθόλου κοινό νου . Ισχυρίζεται ότι κάθε υλικό σωματίδιο είναι ταυτόχρονα και κύμα .

Ενώ με την αρχή της αβεβαιότητας έθετε φραγμό στην γνώση μιας φυσικής διαδικασίας .

Η σύγκρουση λοιπόν ήταν βαθύτερη , εκλόνιζε καθιερωμένες αντιλήψεις και είχε αναμφισβήτητες φιλοσοφικές προεκτάσεις .

Δεν είναι , συνεπώς , περίεργο ότι μέχρι το τέλος της ζωής του , ο Αϊνστάιν αρνήθηκε να δεχθεί το στοιχείο του τυχαίου και απρόβλεπτου που εκόμιζε η κβαντομηχανική στο μέχρι τότε αιτιοκρατικό Σύμπαν .

Το χάσμα όμως που άνοιξε η κβαντομηχανική δεν ήταν το μοναδικό στον δρόμο για μια ενιαία θεωρία .

Όπως επιβεβαιώθηκε γρήγορα , δύο άλλες δυνάμεις , εκτός από την ηλεκτρομαγνητική και την βαρύτητα , έπαιζαν ουσιώδη ρόλο στις φυσικές διαδικασίες : η ασθενής και η ισχυρή δύναμη . Είχαν , λοιπόν και αυτές αυθύπαρκτη και ανεξάρτητη οντότητα ή ήσαν και πάλι μέρος μιας ενιαίας λειτουργίας , που έμελλε να αποκαλυφθεί ;

Υ.Γ.: Στο επόμενο μήνυμά μου συνεχίζω και ολοκληρώνω .

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr