Ὄλβιος ὅστις ἱστορίας ἔσχε μάθησιν (Εὐριπίδης) (Εὐτυχής αὐτός ποὺ γνωρίζει τὴν ἱστορία του)

ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ

Ὁ Δικομματισμός εἶναι πολιτικό σύστημα διακυβερνήσεως, τὸ ὁποῖο ἔχει καθιερωθεῖ νὰ θεωρεῖται ὡς τὸ πλέον ἐπιτυχημένο γιὰ τὴν διακυβέρνηση τῶν λαῶν τῶν συγχρόνων «Δημοκρατιῶν» μέσῳ τοῦ διχασμοῦ καὶ τῆς παραπλανήσεως. Ἔχει δοκιμασθεῖ ἀπὸ τὸν 18ο αἰώνα στὴν Ἀγγλία καὶ ἔχει χαρακτηρισθεῖ «αὐτόματος πιλότος» διακυβερνήσεως.

Τὸ Σύστημα τοῦ Δικομματισμοῦ συνίσταται στὴν ὕπαρξη δύο κομμάτων (καὶ σὲ παραλλαγή, σὲ ἄλλα εὐρωπαϊκὰ κράτη: δύο ὁμάδων κομμάτων) καὶ τὴν ἐναλλαγή αὐτῶν στὴν κυβέρνηση καὶ στὴν ἀντιπολίτευση, ὅπου τὸ μὲν στὴν κυβέρνηση ὑπηρετεῖ πιστά τὶς ἐντολές τῆς Μυστικῆς Ὑπηρεσίας–Στοᾶς–Ἐντολέων–Ἀφεντικῶν–Νταβατζήδων–Φίλων καὶ Συμμάχων, τὸ δὲ στὴν ἀντιπολίτευση διατυπώνει –ὑποχρεωτικά(!)– διαρκῶς φραστικὲς ἀντιρρήσεις καὶ λέγει αὐτὰ ποὺ θέλει νὰ ἀκούσῃ ὁ λαός, γιὰ νὰ κλέψῃ τὴν ψῆφο στὶς ἑπόμενες ἐκλογές, ὁπότε θὰ κάνῃ τὰ ἴδια μὲ τὸν προκάτοχο–συνεταῖρο του.

Κοινὸ χαρακτηριστικό σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις δικομματισμοῦ στὴν Ἑλλάδα, εἶναι ἡ πιστὴ ἐξυπηρέτηση τῶν συμφερόντων τῶν φίλων καὶ συμμάχων στὴν γεωγραφικὴ μας περιοχή, στὸ δὲ ἐσωτερικό οὐδεμία ὑποχρέωσις καλῆς διακυβερνήσεως ὑφίσταται, ἀντιθέτως στὶς πλεῖστες τῶν περιπτώσεων παρουσιάζουν ἀνταγωνισμό κακῶν διακυβερνήσεων ἐφαρμόζοντες πολιτικές ὁδηγίες χειροτερεύσεως τῆς θέσεως τῆς Ἑλλάδας καὶ τῶν Ἑλλήνων, καὶ ἡ ἀντιπαλότης περιστρέφεται περὶ τοῦ ποῖος ἦταν ὁ λιγώτερο κακός.

Ἡ διατήρηση τοῦ δικομματισμοῦ ἀπαιτεῖ νὰ λαμβάνονται μέτρα πρὸς ἐνίσχυση τῶν δύο κομμάτων ἤ σχηματισμῶν, τὰ ὁποῖα μέτρα ἄλλοτε ἐκφράζονται μὲ τὴ συναίνεση καὶ ἄλλοτε μὲ τὴν πόλωση. Σὲ ὅλες τὶς περιπτώσεις ποὺ παρουσίασε ἐνισχυμένη δύναμη ἕνα πραγματικά ἐχθρικὸ πρὸς αὐτούς κόμμα, τὸ ΚΚΕ, ὁ δικομματισμός δημιούργησε ἀμέσως ἔντονη πόλωση μὲ διάφορες, συναινετικά ἤ μή, διαμορφωμένες προφάσεις, ἡ ὁποία πόλωση πάντοτε ἐνίσχυε τὸν δικομματισμό καὶ μείωνε τὴ δύναμη τοῦ «ἐχθροῦ».

Ἡ πόλωση (ἔνταση τοῦ δικομματισμοῦ) εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο διοίκησης ποὺ βασίζεται στὸ ἀρχαῖο μοντέλο «διαίρει καὶ βασίλευε»· ἄν καὶ εἶναι ἕνα σκηνοθετημένο πολιτικό τοπίο, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει θύματα· ἀντιθέτως ὅσα περισσότερα θύματα ἔχει, τόσο ἀληθέστερη προσομοιάζει καὶ τόσο βεβαιώτερα ἐπιτυχημένη θεωρεῖται. Σὲ κάποιες ἔκτακτες περιστάσεις μάλιστα, ἁπλῶς καὶ μόνο γιὰ τὴν ἐνίσχυση τοῦ Δικομματισμοῦ (δηλαδὴ γιὰ τὴν ὁμαλὴ συνέχιση τῆς ἐξυπηρετήσεως τῶν συμφερόντων τους), δὲν δίστασαν νὰ προκαλέσουν καὶ πραγματικὸ Ἐθνικὸ Διχασμό, μὲ τραγικὲς συνέπειες γιὰ τὸ Ἔθνος τῶν Ἑλλήνων.

Ἡ συναίνεση ἀπὸ τὴν ἄλλη, προτιμᾶται σὰν λύση ὅταν δὲν ὑπάρχει ὁρατὸς κίνδυνος ἀπὸ κάποιον τρίτο πόλο καὶ ταυτόχρονα οἱ κυβερνῆτες ἐπιθυμοῦν νὰ ἐφαρμόσουν γρήγορα τὰ προγράμματά τους, ὅπως συμβαίνει στὶς σημερινές συγκυρίες. Ἡ συναίνεση ἔχει τὴν ἔννοια τῆς ἐξασφάλισης τῆς ἀπαραίτητης κοινοβουλευτικῆς πλειοψηφίας καὶ παρουσιάζεται εἴτε μὲ τὴν ἐπίσημη σύμπραξη τῶν δύο μεγάλων κομμάτων, πράγμα σπανιώτερον, εἴτε μὲ ἀποστασίες μεμονωμένων βουλευτῶν καὶ δημιουργία νέων μικρότερων κομμάτων κλπ.

Τὸ κλειδί τῆς ἐπιτυχίας τοῦ δικομματισμοῦ στὴν Ἑλλάδα εἶναι ὅτι οἱ «ἔξυπνοι» Ἕλληνες δὲν μποροῦν νὰ ἀντιληφθοῦν ὅτι ἡ λεγόμενη ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση εἶναι καὶ αὐτή μέρος τῆς ΙΔΙΑΣ κυβέρνησης. Συγκεκριμένα, στὴ λεηλασία τοῦ πλούτου τῆς Ἑλλάδος ποὺ ἀναλογεῖ στὰ δύο κόμματα, ἔχει συμφωνηθεῖ τὸ μὲν κυβερνόν νὰ λαμβάνῃ τὰ 2/3, τὸ δὲ ἀντιπολιτευόμενο τὸ 1/3. Ὅποιος ἀκολουθεῖ καὶ ὑποστηρίζει τὸ ἕνα ἀπὸ αὐτά, μοιραῖα γίνεται ἀρωγός καὶ ὑποστηρικτής καὶ τοῦ ἑτέρου συνεταίρου.

Ὁ κύκλος τοῦ δικομματισμοῦ λήγει κατὰ κανόνα βιαίως, ὅταν ὁ εἷς ἐκ τῶν δύο παύσῃ νὰ ἐλέγχεται ἀπὸ τοὺς φίλους καὶ συμμάχους καὶ ἀρνηθῇ ἐντολήν. Ὁ δικομματισμός στὴν Ἑλλάδα κυβερνᾷ τὴν χώρα ἀπὸ τὸ ἔτος 1864 ἔχοντας κάνει τέσσερεις «κύκλους».

1ος κύκλος 1863–1880
1881–1909 Βούλγαρης (ὁ λαϊκιστής) – Κουμουνδοῦρος (ὁ σοβαρός)
Δηλιγιάννης (ὁ λαϊκιστής) – Τρικούπης (ὁ σοβαρός)
Ὁ 1ος κύκλος κλείνει μὲ τὸ κίνημα στὸ Γουδῆ, κίνημα «ἀγανακτισμένων» στρατιωτικῶν, ποὺ σύντομα ποδηγετεῖται ἀπὸ τὴ μυστικὴ ὑπηρεσία.
2ος κύκλος 1913–1936 Φιλελεύθερο Κόμμα: Βενιζέλος, Σοφούλης, οἱ «προοδευτικοί»
Λαϊκὸ κόμμα: Γούναρης, Τσαλδάρης, Μεταξᾶς, οἱ «συντηρητικοί» ἤ «Κωνσταντινικοί»
Ὁ 2ος κύκλος κλείνει μὲ τὴν δικτατορία Μεταξᾶ, κοινοβουλευτικὸ πραξικόπημα, ἐπειδὴ πέθανε ὁ Βενιζέλος καὶ δὲν διέθεταν ἄλλην ἐγγυημένη ἐναλλακτικὴ λύση (ὁ Σοφούλης «τοὺς ξέφυγε» καὶ ὑπέγραψε συμφωνία μὲ τὸ ΚΚΕ).
3ος κύκλος 1952–1967 Δεξιά – Κέντρο. Ἀρχὴ μὲ Παπάγο–Πλαστήρα, συνέχεια μὲ Κ. Καραμανλῆ (ΕΡΕ) – Γ. Παπανδρέου (Ἕνωση Κέντρου)
Ὁ 3ος κύκλος κλείνει μὲ τὴν χούντα τοῦ 1967, στρατιωτικὸ πραξικόπημα κατωτέρων ἀξιωματικῶν τῆς μυστικῆς ὑπηρεσίας, ἐπειδὴ «τοὺς ξέφυγε» ὁ Παπανδρέου καὶ ἀρνήθηκε τὴν ἀνάκληση τῆς Μεραρχίας ἀπὸ τὴν Κύπρο.
4ος κύκλος 1974–2011 Νέα Δημοκρατία (Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς – Μητσοτάκης – μικρὸς Καραμανλῆς), οἱ «φιλελεύθεροι»
ΠΑΣΟΚ (Ἀνδρέας Παπανδρέου – Σημίτης – μικρὸς Παπανδρέου), οἱ «σοσιαλιστές»
Ὁ 4ος κύκλος κλείνει μὲ ἐκλογικὸ καὶ κοινοβουλευτικὸ πραξικόπημα (ἐκλογές μὲ πρωτοφανῆ ψέμματα καὶ ἐντελῶς ἀντίθετες, συνωμοτικὲς πράξεις, κυβέρνηση καὶ πρωθυπουργός ποὺ κανένας δὲν ψήφισε) καὶ τὴν παράδοση τῆς ἐξουσίας στοὺς ξένους τραπεζίτες.

Ὁ δικομματισμός εἶναι ἴσως τὸ κορυφαῖο παράδειγμα συστήματος διακυβερνήσεως ποὺ ἄν καὶ θεωρεῖται μᾶλλον καλό, γιὰ τὴν Ἑλλάδα ἔχει ἀποδειχθεῖ καταστροφικό, ἀποδεικνύοντας ὅτι δὲν ὑπάρχουν ἐκ προοιμίου καλὰ ἤ κακὰ συστήματα, ἀλλὰ μόνον καλοὶ ἤ κακοὶ ἄνθρωποι (καὶ Ὁμάδες ἀνθρώπων ἤ Στοές) ποὺ ἀναλόγως τῶν συμφερόντων τους, ἐφαρμόζουν τὰ ὅποια συστήματα καλῶς ἤ κακῶς. Στὴν Ἑλλάδα ἔχει καταστροφικὰ ἀποτελέσματα διότι οἱ φίλοι καὶ σύμμαχοι, ποὺ ἐλέγχουν τὸ παιχνίδι, αὐτό ἔχουν ἐπιλέξει: κυβερνοῦν ἀποικιοκρατικά (Τσῶρτσιλ: «Φερθεῖτε ὡς σὲ κατεχόμενη χώρα») καὶ διορίζουν ἤ παύουν τοὺς πολιτικοὺς ὑπαλλήλους τους, ἀναλόγως τῆς ὑπακοῆς ποὺ ἐπιδεικνύουν στὶς ἐντολές. Δὲν ἰσχύει γιὰ αὐτοὺς τοὺς πολιτικοὺς ὑπαλλήλους ὅτι «δὲν καταλαβαίνουν», οὔτε εἶναι χαζοί ἤ βλάκες ἤ ἠλίθιοι[/u[, ὅπως τοὺς συμφέρει νὰ νομίζῃ γιὰ αὐτούς ὁ δυσαρεστούμενος λαός· εἶναι ἁπλῶς ὑπάλληλοι, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν πιστά τὶς ἐντολές καὶ ἐκτελοῦν προσεκτικά καὶ μὲ ἐπιτυχία τὴν δουλειά ποὺ τοὺς ἀναθέτουν τὰ ἀφεντικά τους.

4Η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Ἀπὸ τὰ καθεστῶτα ποὺ μεσολάβησαν ἀνάμεσα στοὺς κύκλους τοῦ Δικομματισμοῦ στὴν Ἑλλάδα, ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον παρουσιάζει αὐτό ποὺ ἔχει μείνει γνωστό ὡς «4η Αὐγούστου».

Τὴν 4η Αὐγούστου τοῦ 1936 σημειώθηκε Κοινοβουλευτικὸ Πραξικόπημα (δηλαδὴ ἡ Βουλή «τῶν Ἑλλήνων» ψήφισε τὴν διάλυσή της καὶ τὴν ἐγκαθίδρυση δικτατορίας!) γιὰ τὴ «σωτηρία τῆς πατρίδος (σωτηρία πολλοστή) ἀπὸ τὴν Φαυλοκρατία», καὶ ἐγκαθίδρυσε τὴν Δικτατορία τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ. Ἐπειδὴ ἡ ἐπιβολή τῆς Δικτατορίας τῆς 4ης Αὐγούστου ὑπῆρξε μία μοναδικὴ περίπτωση στὴν νεώτερη Ἑλληνικὴ Ἱστορία, ἀξίζει νὰ προσεχθεῖ ἰδιαίτερα ὡς πρὸς τὰ κίνητρα, τὶς μεθόδους καὶ τὶς ἐπιδιώξεις της.
Ἡ Δικτατορία αὐτή ἐπιβλήθηκε μετὰ ἀπὸ μία μεγάλη περίοδο ἀπαξίωσης καὶ ταπείνωσης τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους. Εἶχε προηγηθεῖ ἡ μεγάλη Ἐθνικὴ καταστροφή τοῦ 1922, τὸ κίνημα τοῦ Πάγκαλου τῷ 1924, πολλὰ κινήματα ἀπὸ τὸ 1932 ἕως τὸ 1936. Ἡ ὅλη πολιτικὴ κατάσταση ἦτο διαρκῶς ῥευστή, καὶ ὑπῆρχε ἀμφιβολία στὴν μυστικὴ ὑπηρεσία ἐὰν θὰ μποροῦσε νὰ ἐλέγξει ὅλα τὰ κινήματα.

Ἡ Δικτατορία αὐτή ἐπιβλήθηκε κατὰ τὴν στιγμή τῆς ἀπόλυτης ἀπαξίωσης τοῦ Δικομματισμοῦ καὶ τῶν πολιτικῶν ἡγεσιῶν, σὲ μιὰ περίοδο ποὺ ὁ λαός δὲν πίστευε στὶς πολιτικὲς λύσεις ποὺ τοῦ προσέφεραν (παράβαλε: πρῶτος στὶς δημοσκοπήσεις ὁ Κανένας).

Ἡ Δικτατορία αὐτή ἐπιβλήθηκε ἀναίμακτα καὶ εἰρηνικά καὶ χωρὶς στρατιωτικὸ κίνημα (Μοναδικὸ φαινόμενο στὴν νεοελληνικὴ Ἱστορία) καὶ μὲ αὐτήν διενεργήθηκε ἡ μερικὴ παύση, ἡ προσωρινὴ ἀπόσυρση ἀπὸ τὴν διοίκηση τοῦ κράτους ἑνὸς μέρους ἀπὸ τοὺς «πολιτικούς ἐκπροσώπους τοῦ λαοῦ» γιὰ νὰ ἐπανέλθουν μετά «καθαροί» (πχ Σοφούλης, Σοφ. Βενιζέλος, παράβαλε Κων. Καραμανλῆς πρὸ τοῦ 1967 καὶ Γιωργάκης Παπανδρέου τώρα).

Ἡ Δικτατορία αὐτή ἐπιβλήθηκε μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Βενιζέλου, ὁ ὁποῖος συμφώνως πρὸς ὅλες τὶς ἀναφορές –διοικητικές καὶ ἱστορικές– τῶν φίλων καὶ συμμάχων, ὑπῆρξε τὸ μεγάλο στήριγμα τῆς Ἀγγλικῆς (Δυτικῆς) πολιτικῆς στὴν χώρα καὶ τὴν περιοχή.

Ἡ Δικτατορία αὐτή ἐφαρμόσθηκε μὲ προεδρικὰ διατάγματα καὶ μονομερεῖς ἀποφάσεις τῶν ὀλίγων, καὶ νόμους ποὺ δὲν ἐψηφίζοντο ἀπὸ κοινοβούλιο ἀλλὰ ἀποτελοῦσαν ἀπόφασιν δοτῶν ἀρχόντων.

Ἡ ἐπιβολή τῆς Δικτατορίας τῆς 4ης Αὐγούστου μᾶς διδάσκει ὅτι οἱ «δημοκράτες» πολιτικοί ποὺ στελεχώνουν τὸν Δικομματισμό, ΔΕΝ ΔΙΣΤΑΖΟΥΝ νὰ ψηφίσουν τὴν ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ τῆς ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ὅταν ὁ Δικομματισμός ἀπὸ ὁποιαδήποτε αἰτία δὲν μπορεῖ νὰ ἐξυπηρετήσει τὰ συμφέροντα τῶν Δυτικῶν Προστατῶν τους, χρησιμοποιώντας ΠΑΝΤΟΤΕ ὡς πρόσχημα μιὰν ΔΗΘΕΝ, μιὰν ὑποτιθέμενη καὶ ΨΕΥΔΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Σὲ σύγκριση μὲ τὴν σημερινή κατάσταση, οἱ ὁμοιότητες εἶναι πολλές:

Σήμερα ἐπίσης ἡ κοινοβουλευτικὴ τάξις ἔχει καταργηθεῖ, οἱ σημαντικὲς ἀποφάσεις παίρνονται στὸ πόδι ἀπὸ κάποιους ἀόρατους, ἡ Βουλή δὲν ψηφίζει ἤ ψηφίζει ἐκ τῶν ὑστέρων ἤ ψηφίζει νόμους ποὺ στὴν συνέχεια κρίνονται παράνομοι καὶ ἀντισυνταγματικοί.

Ἡ μεγαλύτερη νομοθετικὴ ἐργασία διεκπεραιώνεται μέσῳ προεδρικῶν διαταγμάτων τὰ ὁποῖα ὑπογράφει ἕνας ἄβουλος Παπούλης ὑπαλληλάκος, τὰ ὁποῖα οὔτε κἄν συζητοῦνται στὴν Βουλή ἤ –ἐὰν συζητηθοῦν– συζητοῦνται ὑπὸ τὴν ἀπειλή τῆς ἄμεσης διαγραφῆς τοῦ διαφωνοῦντος.

Σήμερα ἐπίσης ὁ Δικομματισμός ἔχει ἀπαξιωθεῖ στὴν συνείδηση τοῦ λαοῦ, «δέν τραβάει», δὲν πείθει κανένα, καὶ τὰ Δύο κόμματα ποὺ παριστάνοντας τοὺς ἀντιπάλους γιὰ τέσσαρες δεκαετίες ὑπηρέτησαν πιστά τὰ συμφέροντα τῶν Δυτικῶν ἔχουν ὑποχρεωθεῖ νὰ «ἑνώσουν τὰ κομμάτια τους» καὶ ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπὸ δαῦτα, δηλαδὴ νὰ ἑνωθοῦν στὴν προσπάθειά τους γιὰ νὰ στηρίξουν μιὰν κυβέρνηση ποὺ θὰ συνεχίσει νὰ ὑπηρετεῖ τὰ συμφέροντα τῶν Δυτικῶν.

Ἡ «Θεωρία τῶν Δύο Ἄκρων» ὑπηρετεῖ τὴν Ἰδέα τῆς ὁποιασδήποτε ἐν συνεχείᾳ ἐπιλογῆς ἐκτροπῆς, εἴτε κοινοβουλευτικῆς εἴτε ἄλλης, δεδομένου ὅτι θὰ μποροῦν νὰ ἐπικαλεστοῦν ὅτι «ἡ Ἑλλάς κινδυνεύει ἀπὸ τὴν Διακυβέρνηση κάποιου Ἀκραίου». Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον ἡ Ἑλλάς, ἀλλὰ καὶ ἡ Εὐρώπη καὶ... Ὁλόκληρος ὁ Κόσμος! (Παράβαλε τὸν «πανικό» στὰ διεθνῆ χρηματιστήρια ὅταν ὁ Τζέφρυ μίλησε γιὰ δημοψήφισμα στὴν Ἑλλάδα!) Τὰ βασικὰ «Ἄκρα» ἐν προκειμένῳ εἶναι ἀφ’ ἑνὸς ἡ πτέρυγα Λαφαζάνη τοῦ Σύριζα, ἀφ’ ἑτέρου ἡ Χρυσῆ Αὐγή. Ἡ πτέρυγα Λαφαζάνη τοῦ Σύριζα ἔχει ἤδη ἀρχίσει νὰ συκοφαντεῖται σοβαρά, θὰ προσπαθήσουν νὰ τὴν διαγράψουν στὴν ἀρχή κομματικά καὶ, ἄν δὲν τὰ καταφέρουν, στὴν συνέχεια φυσικά. Ἡ Χρυσῆ Αὐγή εἶναι εὔκολη λεία λόγῳ τῆς ναζιστικῆς ἰδεολογίας της καὶ τῆς χαμηλῆς νοημοσύνης πλείστων τῶν στελεχῶν της, ἐκρίθη δὲ ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ δίωξή της ἀπὸ τὴν στιγμή ποὺ ἄρχισε νὰ διακηρύσσει τὴν ἀνάγκη συνεργασίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Ῥωσσία.

Ἡ συνεργασία καὶ ἡ ἀνάγκη συνεργασίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὴν Ῥωσσία, εἶναι ἡ παράμετρος ἡ ὁποία ἀπὸ τὴν ἀρχή τῆς συστάσεως αὐτοῦ τοῦ Ἑλλαδικοῦ Κράτους (τοῦ Ψευτορωμαίϊκου), ἀνηλεῶς διώκεται καὶ τιμωρεῖται. Κωστάκης Καραμανλῆς, Τσοχατζόπουλος, Π. Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος, ἀλλὰ καὶ Σημίτης ποὺ ὑπέγραφε σὰν ἀρχηγός τοῦ ΚΥΣΕΑ, διώκονται ὄχι γιὰ τὴν ὅποια ἀπάτη ὄντως ἔκαναν, ἡ ὁποία χρησιμοποιεῖται ὡς βασικὴ αἰτία νομικῆς διώξεως, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα γιὰ τὴν ἀπόπειρα προώθησης τῆς ἑλληνορωσσικῆς συνεργασίας, τὴν ἀγορά ῥωσσικῶν ὅπλων ἤ ἐξοπλισμοῦ κλπ. Ὅσοι ἀπὸ τοὺς Ἕλληνες πολιτικούς ΔΕΝ διώκονται δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ἔκαναν ἀπάτες, ἁπλῶς σημαίνει ὅτι ἦσαν πάντοτε πιστοί στὰ Δυτικὰ συμφέροντα, δηλαδὴ ὅτι ἀγόραζαν τὰ μεταχειρισμένα ἤ ἐλαττωματικὰ Δυτικὰ Ὅπλα στὴν τετραπλάσια ἕως δεκαπλάσια τιμή ἀπὸ αὐτήν τῶν καινούργιων καὶ ἄψογων ῥωσσικῶν, ὅτι ἀγόραζαν τὰ Δυτικὰ Φάρμακα στὴν ἑπταπλάσια τιμή ἀπὸ τὸν μέσον ὅρο τῆς ἀγορᾶς, κλπ.

[u]Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ καθεστῶτος τῆς 4ης Αὐγούστου διενεργήθησαν ἀνηλεεῖς διώξεις (ρετσινόλαδο, φυλακίσεις, ἐκτοπίσεις, δολοφονίες) τῶν κομμουνιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἦσαν οἱ μόνοι ποὺ ἐπρέσβευαν τὴν Συνεργασία μὲ τὴν Ῥωσσία. Τώρα διενεργοῦνται ἀνηλεεῖς διώξεις (ἀκραία συκοφάντηση, χλευασμός, ἐκτοπίσεις κατ’ οἶκον, φυλακίσεις κλπ) ὅσων προωθοῦν ἤ πρεσβεύουν τὴν Συνεργασία μὲ τὴν Ῥωσσία, ἀσχέτως ὀνόματος ἤ ἰδεολογικῆς προσεγγίσεως.

Ἄξιον ἰδιαιτέρας προσοχῆς καὶ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΑΘΗΜΑ γιὰ ὅλους ἀποτελεῖ τὸ γεγονός ὅτι ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΚΑΙ ΠΡΟ ΤΟΥ 1917, πρὶν τὴν μπολσεβικικὴ ἐπανάσταση: ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΙ ΗΣΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ ΟΙ ΡΩΣΣΟΦΙΛΟΙ.

Ὁ βασικώτερος ὑποστηρικτὴς τῆς Δυτικῆς πολιτικῆς, αὐτός ποὺ αὐθαίρετα καὶ ἀντίθετα μὲ τὴν θέληση ὅλου τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πραξικοπηματικά ὑπέγραψε ὅλα τὰ χαρτιά τῶν Δανειστῶν καὶ ὡδήγησε νομικά ἁλυσοδεμένη τὴν Ἑλλάδα στὴν σημερινὴ κατάσταση, ὁ Τζώρτζ–Τζέφρυ Παπανδρέου ἔχει ἀποτραβηχτεῖ γιὰ νὰ μὴ συμμετέχει ἐνεργά στὴν ἐξελισσόμενη συνταγματικὴ ἐκτροπή, γιὰ νὰ διατηρηθεῖ «καθαρός» καὶ νὰ μπορεῖ νὰ ἐπανέλθει ἀργότερα ὡς «σωτήρας».

Οἱ ὁμοιότητες τῆς σημερινῆς καταστάσεως μὲ τὶς συνθῆκες ποὺ ἴσχυσαν πρὶν ἤ κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ καθεστῶτος τῆς 4ης Αὐγούστου δημιουργοῦν τὴν βεβαιότητα ὅτι οἱ Δυτικοὶ «φίλοι καὶ σύμμαχοι» γιὰ ἄλλη μιὰ φορά δυστυχῶς μὲ τὴν συναίνεση τῆς Ῥωσσίας, ἐπιφυλάσσουν στοὺς Ἕλληνες δύσκολα τὰ ἑπόμενα χρόνια, χρονικὴ περίοδο ποὺ θὰ μπορεῖ νὰ καταγραφεῖ ὡς μιὰ ἀκόμη κατωφερής ἤ καταστροφικὴ ἐξέλιξη γιὰ τὸν Ἑλληνισμό.

Αὐτὸ τὸ «σκαλοπάτι πρὸς τὰ κάτω» εἶναι ἀκόμη ἕνα, ἀπὸ τὰ προσχεδιασμένα γιὰ κάθε 30–50 χρόνια, ποὺ διενεργοῦνται καὶ ἐφαρμόζονται στὴν προσπάθεια ἀφανισμοῦ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπὸ τοὺς Δυτικοὺς «φίλους καὶ συμμάχους» γιὰ ὅσο διαρκεῖ τὸ Ψευτορωμαίϊκο, δυστυχῶς μὲ τὴν συναίνεση τῆς Ῥωσσίας.

Ἐκλογὲς κοινοβουλευτικές στὸ Ψευτορωμαίϊκο θὰ ξαναγίνουν μόνον ὅτε καὶ ἐὰν τὰ Δυτικὰ συμφέροντα εἶναι ἀπολύτως ἐξασφαλισμένα.

«Θὰ ἔλθῃ πρῶτα ἕνα κράτος Ψευτορωμαίϊκο, μὴ τὸ πιστέψετε· θὰ φύγῃ πίσω. Τὸ πραγματικὸ Ῥωμαίϊκο θὰ ἔλθῃ ἀργότερα καὶ καλότυχος ὅποιος ζήσῃ σὲ ἐκεῖνο τὸ βασίλειο, θὰ τρώῃ μὲ χρυσᾶ κουτάλια» (Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός)
Μέγας Ἅγιος Ἀξιος ὁ ἀληθής Ἐθνάρχης καὶ προφήτης Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός εἰς τοὺς αἰώνας.
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Ἄτη Κυρίου, Εὐλογία καὶ ἀγαλλίασις πάντων εὐσεβῶν, ὄλεθρος τῶν ἀσεβῶν.

Ὅτι ἦλθεν ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη τῆς ὀργῆς αὐτοῦ, καὶ τίς δύναται σταθῆναι; (Ἀποκ. 6:17)

Ἐγὼ ὁ ἤδη νεκρός καὶ νεκρός νομιζόμενος, ὁ μαρμαρωμένος.
Ἰησοῦς Χριστός ὁ Ἄρχων ὁ Ἐμός, Ὅν προσκυνήσουσι Γῆ καὶ Οὐρανός.

Ὄψονται εἰς ὃν ἐξεκέντησαν. (Ἰω. 19:37)
Τρισήλιος ὁ Πατήρ, Δόξα τῷ Υἱῷ, Ἅγιε Ἀθάνατε, Ἐλέησον ἡμᾶς.

Πανάξιος ὁ Ἀμνός ὁ ἐσφαγμένος ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, λαβεῖν τὴν τιμήν καὶ τὴν εὐλογίαν καὶ τὴν σοφίαν καὶ τὴν δόξαν καὶ τὴν ἰσχύν καὶ τὴν δύναμιν καὶ τὴν εὐχαριστίαν.

Ἀμήν.

††† Ἰάειρος ἐκ Θεοῦ

PDF: http://pdfcast.org/pdf/democracy-and-dictatorship

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr