Άχρονα πράματα υπάρχουν όμως. Κι άχρονες στιγμές υπάρχουν, αλλά αυτό είνα μια άλλη κουβέντα.

Είναι ένα βουνό που κωλώνω να αγγίξω, κι αυτό δεν μπορεί να τραβάει για πολύ. Γιατί το μόνο που δεν αγαπάω εκεί, είναι η παρουσία μου. Αλλά αυτήν δεν τη αγαπάω πλέον πουθενά. Σχεδόν. Παρά μόνον σε κάτι φίλους.

https://www.youtube.com/watch?v=wJdpK87UAYs

https://www.youtube.com/watch?v=fBAUnt1iWfo&index=27&list=PL518C3A70D84A4D4D

με υγεία σε όλα τα επίπεδα,
με καθαρή σκέψη,
και με λιγότερη, έως σημείου εκμηδενισμού "στοχαστική απόγνωση".

Υποκατάστατο. Κι ακόμα καλλιτερότερα (ένας άνεμος είχε κάποτε δίκαιο, τολάστιχο στο ύφος), υποκατάστατος. Αν όχι μεγάλος, οπωσδήποτα προσωπικός θέμας.

Δεν σε κάνω πλάκα. Εις το προσωπικόν του ζητήματου, παίζει σε στυλ ηλεχτρονικού τσιγάρου. Πάνε τα Camel, πάει ο Assos φίλτρο κασετίνα, χαιρετάω και τον κίτρινο καπνό με τα Swan και τα γαλάζια Rizla.

Η Αντιπροσωπεία αντεκαταστάθη υπό του Συνεργείου, κι αυτούνο κατά σειρά, υπό της απίστευτα δημιουργικής διαλεκτικής οικιακής συναυτουργίας. Όσοι συντηρούν κρεμαγιέρες και αλλάζουν κάρτερ κατ’οίκον, αντιλαμβάνονται πλήρως. Οι υποδέλοιποι, δεν έχουν κάνει βόλτες από τη Θηβών εισέτι προφανώς, ή και ίσως, δεν αντέχασι εις την έννοιαν της σκύλευσης, ακόμα κι αν αυτή περιλαμβάνει μοκέτες και καστάνιες χειροφρένων.

Από του χειροφρένου έως της Αντιπροσωπείας, του άνθρακος υπό της σιλικόνης, της παραγγελίας υπό της συναυτουργίας, από της νυκτός υπό κάποιου τύπου ημέρας τέλος πάντων, η μαγική λεξούλα ξεκινά από υπό.

Υπό, Κατ’αυτού, Ίσταμαι. Γουσταρίζεις? Μπαμπινιώτικα. Κάποτε ελέγαμεν σταράτα, αλλά από την ώρα που οι βιβλιογραφίες μας πνέουσι τα λοίσθια, ονοματίζουμεν τες κουβέντες ως φοβισμένοι. Ψιλοπήθικοι, καταντημένοι πρωτεύντοντες, κατ’ελπίδαν στέρφοι, διότι εις άλλην περίπτωσις, τηνε πουτσίσανε οι κληρονομούντες.

Είσαι ηλίθιος. Και βλαξ. Και μικρόνους. Και αμόρφωτος. Και κάφρος. Και κακός. Και ζηλόφθων. Και συμπλεγματικός. Και γλύφτης. Και μαλάκας. Και αγάμητος. Και μικροτσούτσουνος. Και ανοργασμική. Και νευραστενική. Και καργιόλα. Και τσιμπίτουλας. Υποκριτής, βολεψάκιας, τεμπέλης, προσκυνημένος, αποχαυνωμένος, απονευρωμένος, γαμημένος, ευνουχισμένος, χαμένος. Είσαι εκ’πεποιθήσεως οτιδήποτε και κατ’επιλογήν τα πάντα. Είσαι εδώ.

Και έχεις να αναμετρηθείς με τα υποκατάστατα και τους υποκατάστατους. Ως τί? Εσύ τί είσαι εις την τελικήν? Ως ύπαρξις κι ελπίζων συνέχισις. Του ποιού? Με ποιάν ευθύνη? Για πόσον? Για πόσων?

Υ.Γ. Οι μπάτσοι εχθές, την ώρα που χιόνιζε, έδιωξαν την κοπέλα από την απέναντι γωνία. Αυτή είχε ξαπλώσει κουκουλωμένη με ένα ασημένιο πράμα να την τυλίγει, σαν αυτά που βλέπουμε στα CSI. Τολάστιχο στη γειτονιά μου, κανείς δεν εψόφησεν ψες.

Αν αυτό που έχεις μέσα σου είναι αρρώστια , τότε αρρώστια είναι αυτό που θα βγάλεις.
Αν αυτό που έχεις μέσα σου είναι υγεία, τότε υγεία είναι αυτό που θα βγάλεις.
Αλλά αυτός που βγάζει την αρρώστιά του , λειτουργεί και ως μαγνήτης περισσότερης αρρώστιας.
Ελκύει αρρώστια , γιατί είναι πλαίσιο συνειρμών.

Ένα πλαίσιο συνέλιξης.

Ενας άνθρωπος κατά την διάρκεια της ζωής , συνειδητοποιεί με βάση τις δυνατότητες του, καταχωρόντας αυτή του την συνειδητοποίηση στην παρακαταθήκη του ασυνειδήτου.
Το ασυνείδητο , είναι η παρακαταθήκη όλων των μεγάλων/μικρών μνημών
και στοχεύσεων ενος ατόμου.
Εκεί μέσα όλες οι αποκτηθείσες απο την συνείδηση , ιδέες-εμπειρίες-καταστάσεις-χρόνοι, οριμάζουν και ζυμώνονται, αποκτώντας σταδιακά την σχετική τους αυτονομία.

Είναι ο χώρος που η σκέψη και τα κατώτερα δυναμικά της , εργάζονται παρασκηνιακά για να βρούν απαντήσεις στα μεγάλα/μικρά ερωτήματα/ανάγκες της ζωής.

Το μυαλό , ως ο συνθετότερος φυσικός μηχανισμός , συμπυκνώνει τις βαθύτερες/ανώτερες ιδιότητες της φύσης.
Η ανώτερη λειτουργία , εντοπίζεται στον συνειρμικό φλοιό.
Ο μηχανισμός των συνειρμών του μυαλού , είναι μια εγγενής ιδιότητα της φύσης.

Η ψυχανάλυση δουλεύει και λύνει συμπλέγματα (όχι πάντα αποτελεσματικά) , χάρη στον ψυχολογικό μηχανισμό των συνειρμών.

Ένας άνθρωπος προγραμματίζει τα περιεχόμενα του , ήδη σπο μικρή ηλικία , χάρη στις δυνατότητες που του δίνονται απο την συνείδηση. Η ψυχολογική προσόχη ωστόσο, μετατοπίζεται σταδιακά στο παρασκήνιο.

Όταν σε κάποια μεγάλη δοκιμή της ζωής, ενεργοποιηθεί το ασυνείδητο, δηλαδή οι έσχατες άμυνες και οι βαθύτερες στοχεύσεις του εαυτού , τότε τα περιεχόμενα που βρίσκονται εκεί αποθηκευμένα , "ξυπνούν" και ελκύουν ομοειδή περιεχόμενα / "αντικείμενα" , απο το συλλογικό.

Δέν μπορεις να γνωρίσεις έναν Θεό Χ χαρακτηριστικών και Χ αξιών , όταν εσύ και ο εσωτερός σου εαυτός δέν τα περιέχουν ως στοιχεία.
Ο Θεός που περιμένεις δεν θα εμφανιστεί ποτέ , αν ήδη δεν τον έχεις μέσα σου. Άν ήδη δεν τον περιέχεις στην αλυσίδα των βαθύτερων σου συνειρμών.
Άν ήδη δεν είσαι έτοιμος να τον δεχτείς.

Είναι μηχανισμός νομοτέλειας (αυτοματισμός).
Είναι φυσικός (ή μετά - φυσικός) μηχανισμός συνειρμών και πλαίσιο συνέλιξης.

Βγάζεις και ελκύεις αυτό που
έχεις μέσα σου να βγάλεις και
να ελκύσεις.
Άν έχεις αρρώστια , τότε αρρώστια αυτό θα είναι.
Άν έχεις υγεία, τότε υγεία είναι.

Κλείσιμο Παραθύρου

Ως ενεργούμενο, συμμετοχικά χαζοχαρούμενο κι ενοχικό καρχαριάκι. Τσέπης. Ένα Μπίσμαρκ του Αιγιακού Αρχιπελάγους. Με τα δόντια μου, τα πτερύγια, τα κανόνια, τις άγκυρες, κι ένα ψιλοβάρος ναυτών, ορκισμένων να πέσουν ευπειθώς. Στο πεδίο της μάχης εν νηί, κρανίω, κι άλλων πολλών δοτικών.

Εκλογάς έχομεν, κρισίμους κατά το κοινώς σύνηθες, εισέτι αποφασιστικάς περί του μέλλοντου του τόπου, ημών των ιδίων και τυχόν σπόρων εκ της κάβλας μας. Διότι, εις την ακρότατην άκρην της παρούσης χερσονήσου, δια της κάβλας εκσπερματίζουμε τες αποφάσεις περί μελλούμενων, προσωπικών και πολυπρόσωπων, αδιακρίτως.

Του τύπου, χέσε μέσα Πολυχρόνη, που δε γίναμαν ευζώνοι. Που κι αυτούς τους ευζώνοι, μια χαρά τα έχομεν καταφέρει εις το παρελθόν να τους ξεφτιλίσομεν, άρα, λογικώς αναμενόμενον, πάλι μπορούμε να του ξεφτιλίσουμε. Τσολιάδες σε τιμή ευκαιρίας, νήες υπό σημαίαν ευκαιρίας, συνειδήσεις υπό αξιολόγησιν και ψήφους επιβεβλημένες εκ των κατηραμένων των καταστάσεώνε.

Συνταγή πλήρης και ακριβής, ορθώς ζυγισμένη κι απηλλαγμένη αποβάρου, σίγουρη για την πιο ομαδική και παχιά μαλακiα που θα έχουμε την ευκαιρία να παράξουμε στη δική μας διάρκεια. Και θα την παράξουμε.

Είμαστε προορισμένοι για αυτό. Σε λίγες μέρες θα γράψουμε εκ’νέου έπος. Ομηρικόν κατά βάσιν, συνεπές της Αντιγόνης, υπόχρεον Τρωάδων και ουαί τοις ηττημένοις. Απάντων των ενδιαφερομένων δηλαδής.

Αμ΄έπος και κατά πράξιν, έργον. Ιστορικώς και υπερηφάνως, αυτοί είμεθα. Ανίκανοι να κατανοήσουμε τα στοιχειώδη.

Λόγου χάριν, που δεν είμεθα ψηφοφόροι, αλλά μάλλον ψηφοδόχοι. Ψιλά γράμματα θα με πεις, αλλά πες μου στ’αλήθεια. Αισθάνεσαι περισσότερο Ερμής, ή κουμπαράς? Γιατί τα φτερά δεν τά’χεις, την τρύπα όμως, μια χαρά την έχεις. Και την έχεις μία. Όπως κι ο καθένας. Κι εκεί θα σου μπει η ψήφος. Δικιά σου η ψήφος δηλαδής, δικιά σου και η κωλοτρυπίδα.

Διότι, τί άλλο είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας, παρά το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης κωλοτρυπίδων?

Ψηφίστε συνετά, ψηφίστε υπεύθυνα. Κάθε μορφή ψήφου και σεξ μεταξύ συναινούντων ενηλίκων είναι σεβαστή.

https://www.youtube.com/watch?v=hRA2eJUhwqU

quote:

---

Διότι, τί άλλο είναι η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία μας, παρά το δικαίωμα αυτοδιαχείρισης κωλοτρυπίδων?

---

.
.
.
" Υπάρχει ο σωστός τρόπος, ο λάθος τρόπος, και ο ...δικός μου τρόπος! "

Αν το θες και σε άλλην εκδοχήν, από ετούτην την κρίση, πιο πλούσιος εγώ θα βγήκα. Άματις, κι ότανε τελειώσει, περίπου με τα ίδια φράγκα και τα ίδια μυαλά θα με θάψουσι.

Τώρα, για ποιανενού τα μυαλά και τα φράγκα σε λέω, σημασίαν κανμίαν δεν έχει. Σημασίαν παίζει στο φτυάρι. Ά, και στην ιδιοκτησίαν του χώματου. Διότι αυτούνοι οι καημένοι, θάβουσι τους τεζαρισμένους κατόπιν πυρός κι ελέου σε φούρνους σήμενς. Κι αν τους μένει, τί τους μένει?

Κάτι στάχτες, λες και η ζωή δεν μπορεί να φτιάχνει στάχτες άνευ θανάτου...

Αλλά κοίτα πως παίζει η φάσις. Για τον μαλάκα τον Έλληνα, η θέσις είναι ιδιωματικώς προσδιοριζόμενη υποχρέωση, σε κάθε και για κάθε στιγμή της ύπαρξής του. Αν το κάνεις thesis, για όλους τους αλλοινοί σημαίνει μπάτσελαρ και δοκτορά.

Έχουμε κάτι πρόβλημας στην επικενωνία και τη χαρδουβελίαση. Διότις, αυτούνα τα μπάτσελαρ και τα δοκτορά είναι από thesis, κι έρχονται να εφαρμόζονται εδώ, στον τόπο της ΘΕΣΕΩΣ, της ανάθεσης και του αναθέματου.

Και σε ρωτάω. Πόσα thesis χρειάζονται, για να μας αποδείξεις οτι είσαι απολύτως μαλάκας από θέση?

Κι ανάποδα, πόσοι μαλάκες χρειάζονται για να πάρει μπάτσελαρ και δοκτορά η thesis?

Γιατίς, αυτοί καλά την επίνανε ως φοιτηταί, καλά που καθηγητέψανε ως πλούσιοι γόνοι κι ευεργέται των ιδρυμάτων της αλλοδαπής, ημείς πόθεν προκύπτει που πρέπει να τον επιούμε?

Θα σε πω εγώ τον πόθεν. Όταν σε λέγανε για την Ιφιγένεια εις το γυμνάσιον, εσύ ήπαιζες το πουλάκι σου. Κι επειδής το πουλάκι είναι γλυκό, το ήπαιζες κι όταν στο λύκειο σε λέγανε για τον Θουκυδίδη. Για τον Αριστοτέλη δεν σε ήπανε πουθενά, οπόταν εκεί τον ήπαιξες σε ελεύθερο θέμα. Κι ο Πλάτωνας είναι τώρα τραμ, που δεν μπορείς να τονε παίξεις δημοσία, αλλά και για αυτήν την περίπτωσις σε φρόντισαν.

Μαγική λεξούλα. Παραβάν. Μπλε. Δεν σε βλέπει κανείς, δεν σε διακόπτει κανείς. Είσαι μόνος, άντε και με την συνείδησή σου. Που είναι δικιά σου. Παίχτον. Παίχτον βάναυσα και μέχρις πτώσεως. Της τσουτσούς, της δικιάς σου, όλων. Πτώσεως.

Η ελληνική σημαία είναι γαλανόλευκος. Εκ του μπλε του παραβάν, και του λευκού του σπέρματος.

Το απέραντο γαλάζιο της λευκής ντροπής.

Ήμαν μέρος της ακαδημαϊκής κοινότις, ήμαν συνάδελφος των καθηγητών, σύντροφας των φοιτητών, φέρελπις μηχανικός, σχεδόν η προφανής επιλογή της Ferrarης. Να φανταστείς, θα ήμανε ο σχεδιαστής του Σουμάχερ. 87 μπήκα, 92 θα ήβγαινα. Τονε προλάβαινα στο just.

Τα ατελείωτα χαμόγελα σε λέω. Άμα και είσαι γaμάω, γαμείς. Με τη βούλα, τη Βούλα, στη Βούλα. Κατόπιν βεβαίως, ήρθασι αι μέλισσαι.

Κύριε Μηλιέ, πολύ με αρέσει το χαμόγελό σου. Να σε πω, τα έμαθες που ο Σουμάχερ είναι φυτό?

Δεν εξηγείται αλλιώς: Ο αλάθητος άκουγε Γιάννη Μαρκόπουλο.

https://www.youtube.com/watch?v=TaUz2MG43rc

Εκεί στη γωνιά του γκρεμού, που το έρεβος σαν μαγνήτης θα σε έλκει, Στάσου ακίνητος.

Μόνο τότε θα σαι αθάνατος.

Μέτρα τον με τη ματιά που ατσαλώθηκε από τους μόχθους σου. Για όλα τα πάθη που υπερασπίστηκες απέναντι στην ανήλεη ροή των πραγμάτων, Στάσου ακίνητος.

Μόνο τότε θα σαι αθάνατος.

Αυτός πότε σαν άνεμος πότε σαν γέρος σοφός θα σε περιπαίζει, ψάχνοντας να βρει τα τρωτά που κουλουριάζουν τους ανθρώπους στη γωνία σαν μικρά παιδιά.

Πότε σαν θάνατος και πότε σαν φιλεύσπλαχνος πατέρας θα σε καλεί να παρασυρθείς σε μια αγκαλιά σκοτεινή, που όλα τα στριφογυρνά και όλα τα κάνει ένα. Στάσου ακίνητος.

Μόνο τότε θα σαι αθάνατος.

Το πρώτο θυμίζει ήλιο, μυρίζει μπαμπού κι ηλιοκαμμένα δέρματα
και έχει τη γεύση της αρμύρας και την αίσθηση του στεγνωμένου σιέλου: λίγο πριν πιεις το νερό, μετά το φιλί, κάπου ανάμεσα στον καφέ και το τσιγάρο.
Ακούγεται ξεκάθαρα σαν ένα τζιτζίκισμα το μέσημέρι, τσούζει τα μάτια σαν άμμος και τις νύχτες λαμποκοπάει τα φώτα στο λιμάνι και κολλάει τη γύρη των πεύκων στη μύτη.

Η ζωή είναι σαφώς πιο έντονη: κάθε λογής περιπέτεια ξεκινάει εκεί και τελειώνει με την ερήμωση των παραλιών και τα πρώτα πεσμένα φύλλα.
Melancolie in Settembre mi dicevi tu non m'ami piu που έλεγε κι ο καλός μας ο Πεππίνο.

Αλλά ας περάσουμε και στην άνοιξη της ψυχής μας. Θυμίζει κήπο, μυρίζει γιασεμί και σαπουνάδα, έχει τη γεύση της καραμέλας και της κανέλας και έχει την αίσθηση του τρεχούμενου νερού: Νερού που περίμενε υπομονετικά και τώρα αναβλύζει δροσερό παρασύροντας ξυλαράκια και πέτρες-που μπορεί να καθόντουσαν βαριές στο στομάχι ή και στα μάτια.
Ακούγεται ξεκάθαρα σαν το βουητό μελισσών, ενώ γαργαλάει τη γη των χεριών με πολλά μικρά μυρμηγκάκια. Τις νύχτες καμιά φορά έρχεται η θύμηση της ψύχρας του χειμώνα, αλλά λαμποκοπάει σαν πολλές μικρές πυγολαμπίδες σε σειρά πάνω στον υγρό τοίχο του εξοχικού σου.
Η ζωή εκεί σαφώς γεννιέται, διώχνοντας την παγωμάρα και γεμίζοντας το σκοτάδι του κενού.

Τώρα βέβαια θα μου πεις: ΜΑ ρε φίλε, εσύ μας περιέγραψες την άνοιξη, όχι την άνοιξη της ψυχής. Κι εγώ θα σου πώ ότι ίσως να σου περιέγραψα και το καλοκαίρι της ψυχής, και όχι το καλοκαίρι. Ποος μπορεί να ορίσει τη διαφορά;

Σήμερα μπήκε νομίζω η Άνοιξη. Μπορεί κάποιος να το νιώσει χωρίς να χρειάζεται να το δει.

Καλό μήνα!

Μετά Τιμής...ο μικρός Κθούλου

Ασφαλώς αυτός, θα πρέπει να ντριπλάρει με την άνεση του Λιονέλ και τη σοφία του Ντιέγκο, έχοντας μπροστά του και πέντε αποσβολωμένους αντιπάλους.
Σαφώς, θα πρέπει να πασάρει σαν τον Τσάβι με την ψυχραιμία ξανθού Κολομβιονού αφάνα Βαλντεράμα και τη δημιουργική απλότητα του Μισέλ.
Να κοντρολάρει με το χάδι του Ζινεντίν, και να σουτάρει με ποιότητα Βαν Μπάστεν με την ψυχρότητα του Φαινόμενου.
Να έχει την ιδιοφυία του Γιόχαν, τη φινέτσα του Φραντς, να βάζει τα φάουλ σαν τα κόρνερ σαν τον Βασίλη (ένας Βασίλης για κάθε δουλειά), και να μπορεί μετά από 6 εγχειρήσεις στο γόνατο να επιστρέφει καλύτερος.

Να έχει το πάθος του Ρομάριο, να αναγάγει το θέαμα σε τέχνη όπως ο ο Ρίμπο και ο Ρόνι, να τον αγαπάνε οι γυναίκες όπως τον Γκαμπριέλ, να βάζουνε στα παιχνίδια το τετράγωνο -χι οι βιομηχανίες για πάρτη του, και τα μικρά παιδάκια να θέλουνε να του μοιάσουν περνώντας το τόπι πάνω από το κεφάλι τους.

Αντικειμενικά μιλώντας, ήταν πολλοί οι ιερείς.
Υποκειμενικά και σαν ποιητής, θα είμαι πάντα Βουδιστής.

https://www.youtube.com/watch?v=-Jm8CuRIfHw

Κι άλλοτε, σκύλιαζα στη φωτιά μου'
με τη λύπη να εξατμίζεται σε οργή, μα πάλι η βροχή έφερνε τη λύπη,
έτσι ξεχνούσα να πλύνω τις πληγές με νερό καθάριο.

Κάποιες στιγμές, τα πόδια βαριά στη γη, το στόμα διπλωκλειδωμένο,
να ρίχνει ένα βάρος στο στομάχι αμίλητο,
μένοντας να παρατηρώ όλα εκείνα που βιάζονται, άτονα,
αδιάφορα.
Ετσι άφηνα το παρελθόν να με προσπεράσει.

Μα όλα είναι άνεμος, κι αέρας που περνάει μέσα από τα δάχτυλα.

https://www.youtube.com/watch?v=AnkSTviqrQg

Μετά Τιμής...ο μικρός Κθούλου

https://www.youtube.com/watch?v=0aRi4R01CZM

Ένα θάμπος, ωστόσο, εκτός της εκάστοτε συγκεκριμένης θολούρας, αφήνει κι άλλα αποτυπώματα. Αναλόγου της έντασης και της ευαισθησίας του κατηγορούμενου. Ο οποίος κατηγορούμενος, εκτός της συνήθους εννοίας του κώλου, αποτελεί και μέρος του λόγου. Εκεινώνε που αναγνωρίζουν αξίες στους λόγους και στα κατηγορούμενα. Για να μην το γαμήσω κι εντελώς, νομίζω που είναι εντελώς προφανές να περιγράφω τη σκόνη. Όχι αυτή του Μαχαιρίτσα, αν και η εν λόγω, πράγματι προσγειωνότανε σε τερμίτες. Οι οποίοι φάγανε ένα μπουκάλι Baygon στο κεφάλι, αλλά δεν φταίω εγώ, παρά ο Μπερνάρ. Κακόμοιροι τερμίτες.

Αυτές τις μέρες έμαθα, που να δημιουργείς σπίτια, θέλει να γκρεμίζεις ερείπια. Με πολλή σκόνη. Να διαχέεται η σκόνη, να ζουν τα ασυνείδητα παρειδωλίες και να ανασυντάσσονται.

Τέσσαρα παρείδωλα να παλεύουμε, θάμπη, θολούρες, σκόνες και τερμίτες, να βγει μια άκρη, στη Νέα Μάκρη, μπας και κάτσουσι πιο βολικά τα ασυνείδητα. Project σπουδαίο, ανώτερο των ημερολογιακών, αλλά μάλλον αντάξιο των προσωπικών ημερών.

Δεν ήλπισα ποτέ να φτιάξω πυραμίδες, αλλά ένας Γιάννης, Αιγύπτιος, δίπλα από την ελληνιστική πυραμίδα, έπιασε να επικουρήσει το έργο.

Το Έργο. Έργο είναι τα πάντα. Από το Sex and the City 2, ως το Έργο και Ενέργεια, Φυσική 1 και 2, μαύρες τρύπες, μεμβράνες και πολυδιαστατικά σύμπαντα. Για την ίδια φάση σε λέω. Ασχέτου τελικού αντικειμένου. Ο αντικείμενος είναι το προσχείματο. Κι εδώ, επέφτασι οι σοβάδες βροχηδόν.Κι όπως υπεννόησε ο μπαμπά μας, ακολούθα τον ρου. Πέφτουσι οι σοβάδες, ρίξε οτι απομένει. Εσύ. Όχι μόνο για να πας παρακάτω, αλλά κυρίως, για να γευτείς τη γεύση. Του ρου.

Όταν δουλεύεις μέσα στη σκόνη, δουλεύεις όμορφα. Χους εις χουν και τα τοιαύτα, αλλά κυρίως σαν ήλιος εν τη γενέσει. Σου. Βλέπεις, στην original φτιάξη σου δεν είχες και πολλή συμμετοχή. Άλλο να υπάρχεις, άλλο να νιώθεις που υπάρχεις. Για να είσαι, πρέπει να νιώθεις τι είναι. Η σκόνη είναι καλός οδηγός.

Ψιλοαμήχανος. Εις τον χειρισμόν της επιλογής τίτλου, αλλά και της επιλογής θέματου. Όχι που δεν με τρώει ο κώλος μου, αλλά δυο-πέντε πράματα, απαιτούσι έναν κάποιον σεβασμό.

Κάποιοι θα ψάχνουσι την χρήσις του ‘ει’ αντί του ‘η’, αλλά αν θες με δυο λέξεις να πεις για τον χείμαρρο, ο ρους δεν είναι κι εντελώς αρκετός. Σε λέω εν ολίγοις, που η γλώσσα έχει τη χρήση της διαχείρισης, και τη χρήση της ουσίας. Στην ουσία κάνεις παιχνίδι, στη διαχείριση δημοσιογραφία. Στην καλλίτερη. Στην συνήθη, το παίζεις πανουτσοπροβαταίος ελιτοαχταρμάς του κώλου, ασύντακτος, ανορθόγραφος, εντελώς επιτιδευμένα και δικαίως ανεπαρκής. Βοήθειά μας.

Απομακρύνομαι από τους κήνσορες των κηνσόρων, η μπούρδα θα έχει πάντοτε στέκια κι αφορμές, και συνεχίζω μονομανικώς, εις της προσωπικής μου διαστροφής τις ατραπούς.

‘Κάτθανε’. Προστακτική τελευτικού τύπου, αγαπησιάρικη και θαυμαστική επιφώνηση, υπερβαλλούσης του είδους συνέχειας. Γάμησέ τα.

Οπωσδήποτα δεν με λένε Διαγόρα, κι από Μάνος σε DSM το αρχαιοπρέπησα, αλλά κι έτσι, χωρίς τις επευφημίες από κερκίδως, μια χαρά νιώθω την προτροπή.

Να ψοφάς, όταν φτάνεις στον Όλυμπο. Παρά τρίχα. Τρίχες. Να ψοφάς για να ζεις. Ωραίες μέρες. Ωραία συναπαντήματα.

Κάτθανε Διαγόρα, ουκ εις Όλυμπον αναβήση,
παρ’ εις ημέραν τόλμην δείξασθε,
οι των κερκίδων πλήστοι.

Το κακό, πάντα απ'τα ψηλά πέφτει...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr