keep...walking -σαν το Τζώνη ένα πράμα.

(στον Αμεινία μόνο "κρατάω μούτρα"....)

Αλλά σήμερα μόνο κόκκινο κρασί [ελέω φεγγαριού]
όχι του dark side of the moon,
αλλά του red side of the moon...[in fact is all red today...]

Τώρα κρυώνεις και πεινάς
μ' άστο σε μας
για σένα βράζει αυτή
η άδεια κατσαρόλα

Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν δεν πρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Άπλωνες στα σύννεφα τη τσόχα και με μιας,
έναν αιώνα κέρδιζες
ποντάροντας μια ώρα.

Τώρα θυμώνεις , ξεφυσάς κι όλο ρωτάς
που σταματάει αυτή η άγρια κατηφόρα.

Μη δίνεις σημασία
που όλα γίναν βιαστικά
κι αν δεν πρόλαβες να πεις
δυο τρία λόγια.

Το ξες πως είναι κερδισμένος τελικά
όποιος χαμογελάει μπροστά στην καρμανιόλα.

Δεν πειράζει που δε σου 'ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά…
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ

Μη γκρινιάζεις που δε σου 'ρθε η ζαριά
τζογάρισες στο όνειρο κι είσαι έτοιμος για όλα
Το λέει κι ένα τραγούδι που μας μάθαιναν παλιά
Ο ΧΑΜΕΝΟΣ ΤΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΑ'

Ο χαμένος τα παίρνει όλα,

Γιάννης Αγγελάκας.

Μπορεί να μην είναι δικό μου κείμενο, αλλά μαζί με κάνα δυο του Πλάτωνα, θα ήθελα να είναι.

Παίρνεις μια λέξη. Τί την κάνεις? Μπορείς να την κρατήσεις στο κεφάλι σου. Να δεις τι σημαίνει. Να ψάξεις τη γειτονιά της. Να την γράψεις. Να την χαριεντιστείς στο προσωπικό. Να τη σπείρεις. Να την ποτίσεις. Να τη θερίσεις. Να την μοιραστείς. Να τη συνοδέψεις. Να την κληρονομήσεις και να τηνε κληροδοτήσεις.

Σαν κόρη. Σαν τις που σου έλεγα σε άλλη δόση, που δεν μπορώ να τις κοιτάω, γιατί δεν τις χωράω. Οι λέξεις είναι σαν τις Καρυάτιδες. Δεν έχεις τίποτε άλλο, αν το σκεφτείς πιο καλά.

Μόνο να κοιτάς. Με απορία. Με ΔΕΟΣ. Τα δεοφόρα είναι σημαντική υπόθεση. Πολύ μάλλον, αν τα έχεις στο κατώφλι σου. Στη μεριά της Ακρόπολης, στη μεριά της ματιάς σου, στη μεριά του μολυβιού και του πληκτρολογίου σου.

Αλλά θέλει κι αγάπη. Εκτίμηση, δηλαδή. Άμα και θες να είσαι μάστορας, δεν μπαίνεις στο εργαστήριο μπινελικώνοντας. Λες καλημέρα. Στα ζωντανά και τα ζωντανούμενα. Σε όλα.

Γιατί τα όλα, από εσένα γίνονται μάζωξη και περιμένουν καλημέρες. Καλές μέρες. Έχει ευθύνη το πράμα. Δεν αρκεί η τέχνη και το μαστοριλίκι.

Είμαι εδώ, σου μιλάω για τραγούδια, κι αντί να σου τα τραγουδήσω, σου λέω άλλα. Τραγούδια. Αν περιγράφεις τα τραγούδια με τραγούδια, μπορείς να περιγράφεις και το φως στις σκιές. Ή τις λέξεις. Μόνες.

Είναι λίγο ειρωνικό.

Για χωροταξικούς λόγους ωστόσο, η συγκεκριμένη διαρύθμιση είναι απολύτως επιτυχημένη. Με όρους βιβλιοθήκης.

Η Remington στη βάση, ακριβώς από πάνω τα ψάρια, στην κορυφή μια Οδύσσεια του 19ου, μαζί με κάτι άλλες παλιαντζούρες, της εποχής που το χαρτί είχε νόημα. Και η Remington.

Στη βάση το εργαλείο. Στην κορυφή το μεγαλείο. Στη μέση το ενυδρείο.

quote:

---

Remington

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

quote:

---

(στον Αμεινία μόνο "κρατάω μούτρα"....)

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

Τα μάτια μου σαν άνοιξαν αντίκρισαν εσένα,
με μοίρωσες και ύφανες, ολάκερη την προίκα.

Μα καταλάθος το γαζί μπήκε στο δάχτυλο σου,
το υφαντό ματώθηκε και χάραξε την μοίρα.

Όσα και αν φέρνει ο καιρός, η μοίρα δεν αλλάζει
και τα προικιά ξεφτίζουν, τα δάκρυα σου
πέφτουν, αλλά μοίρα είναι εκεί και οι λησμονιές
δικές της.

Δεν έφταιγες, δεν έφταιγε ολάκερος ο κόσμος,
αλλά το πείσμα χάραξε το αραχνοΰφαντο σου.

Για το χρόνο γιατί κόλλησα και γιατί κάποτε ο Αϊνστάιν είπε, ότι δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Θεός παίζει ζάρια.

Καλή συνέχεια και καλές γιορτές.

Ξημερώνει Δευτέρα όμως, άρα ανακωχή τέλος, αρνάκι over και σόδες ορθπεταλιά. Δεν έφαγα αρνάκι, αν και πολύ το εκτιμάω, ωστόσο, σόδες χρειάζομαι.

Πήγε λέει ο άλλος για κατούρημα, καβάλησε την κουπαστή και την έκανε σαν κύριος. Πρώτα όμως έδωσε σαφείς εντολές στα πιτσιρίκια, να φορέσουν τα σωσίβια και να μείνουν στις θέσεις τους. Να σκυλοπνιγούνε με μέθοδο και τάξη. Κατά τα προβλεπόμενα. Που δεν προβλέπανε κατούρημα, κουπαστές κι αρχιτρισμάλακες στο τιμόνι.

Βουτάνε τώρα οι βάτραχοι, και βρίσκουν τα αγγελούδια μουλιασμένα και παρέα στα Ζάλλογγα της εκπαίδευσης και της ανευθυνότητας.

Τί να τονε κάνεις τώρα τον μαλάκα? Τίποτα να μην τονε κάνεις. Να τον αφήσεις να πάει να γαμηθεί. Να τιμήσεις όμως τα σφαχτάρια. Να θυμάσαι που η μαλακία πληρώνεται ακριβά κάποιες φορές. Και κάποιες ανεκτίμητα. Κι άμα βλέπεις πιτσιρίκια, να κάνεις τουμπεκί. Όχι επειδή είναι το μέλλον, αλλά λόγω που υπάρχουν κανόνες, κι ο κάθε καραγκιόζης κάνει παιχνίδι στην πλάτη τους. Των αγγέλων.

Το ίδιο δεν είχε κάνει κι ο άλλος, ο Ιταλός? Έδειχνε το βραχάκι της γκόμενας από κοντά, να δει η νίτσα πόσο μάστορας είναι στο καραβοκουμάντεμα. Πνιγήκαν οι ανθρώποι. Έτσι. Στο βωμό της κάβλας του γαμήκουλα.

Θα σου πω τώρα τι θα γινόταν, αν αυτά τα σκηνικά είχαν γίνει στα δικά μας νερά, με Έλληνες επιβάτες, καθηγητές και πλήρωμα: κάποιοι λίγοι θα είχαν πνιγεί, αλλά οι περισσότεροι θα γλίτωναν. Και μην μου πεις για το Σάμινα. Αν θες να είσαι σοβαρός, ψάξε να βρεις τις διαφορές.

Ξέρεις όμως γιατί η εξέλιξη θα ήταν άλλη? Γιατί σαν λαός, είμαστε τζαναμπέτηδες. Την εποχή που οι άλλοι καπνίζαν στα κυλικεία, εμείς κανπνίζαμε στα χειρουργεία. Όταν οι άλλοι το απαγόρευσαν σε απόσταση τριών τετραγώνων από τα Νοσοκομεία, εμείς συμμορφωθήκαμε αναλόγως, και πηγαίναμε για κάπνισμα στις ΜΕΘ. Τέτοιοι είμαστε, αλλά σαν τέτοιοι, κοίτα να δεις τι θα γινόταν στο ναυάγιο.

Ένας καθηγητής θα έβλεπε τον αρχιτρισμάλακα να καβαλάει την κουπαστή, θα του τράβαγε τρία μπουκέτα, θα τον ξάπλωνε αιμόφυρτο στους κάβους, θα τσίμπαγε όσα πιτσιρίκια μπορούσε και θα τα πέταγε στη θάλασσα. Με σωσίβια ή χωρίς, με ρεύματα ή χωρίς, με εντολές, οδηγίες και κανόνες στα αρxίδια του. Γιατί είμαστε τζαναμπέτηδες και ασυστόλως αναρχόμενοι.

Τον αληθινό τον μάγκα, αφού τον έσωσαν, αυτοκτόνησε. Είπε λέει, που θα πάει να βρει τους μαθητές του για να συνεχίσουνε τα μαθήματα παρέα. RESPECT.

Καλές οι μέθοδες και οι κανονισμοί, αλλά άμα που ο χάρος το παίζει λουόμενος, η αληθινή ναυτοσύνη βλέπει άλλα. Κι άμα που πιάνεις καράβια και ψυχές στα χέρια σου, πρέπει να τό΄χεις.

Να είσαι σοβαρός τζαναμπέτης.

Να σου πώ ρε, ότι δεν υπάρχει χρόνος?Δικό σου κατασκεύασμα είναι, ανύπαρκτο.Σε βλέπουν τα νετρίνα που τρέχεις και ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Αλλά θα μου πεις, ότι λέω μαλακίες και θα μου δείξεις τους δείκτες του Rolex σου.Να, θα μου πεις, εδώ είναι ο χρόνος και τρέχει και θα κοιτάς τον δευτερολεπτοδείκτη να κινείται αμείλικτος προς τα εμπρός.

Μην με κοιτάς που κουνάω το κεφάλι μου.Δεν είναι συγκατάβαση αυτό που βλέπεις.Είναι απογοήτευση, από την ηλιθιότητά σου.
Κατασκεύασες τον χρόνο και από τότε έχασες τα πάντα.Επειδή συνεχώς τρέχεις.Στην δουλειά, στο καπηλειό, στο γήπεδο, στην κυρά, στα παιδιά, στο σχολειό, στην παλιοπαρέα, στην γκόμενα, στον παπά, στον γιατρό, στον δικηγόρο, στον αστυνόμο, στα ψώνια, στο βενζινάδικο.

Μαραθώνιο κάνεις κάθε μέρα, με αντίπαλο τον χρόνο.Τον χρόνο που δεν υπάρχει.Οχι γιατί δεν τον προλαβαίνεις, αλλά γιατί πραγματικά δεν υπάρχει.Περιμένεις να ξαπλώσεις, να ξεκουρασθείς λες, να κοιμηθείς.Αλλά τι μαλάκας είσαι!

Ακόμη και εκεί τρέχεις.Ξεκουράζεις το σώμα σου και βάζεις την σκέψη σου να τρέχει.Σε παλάτια, πισίνες, super cars, πουτάνες πολυτελείας, Καραϊβικές, γιώτ και πολυνησιακές κουζίνες,κοστούμια από την Σάβιλ Ρόουντ και σύνολα Αρμάνι,δεκαψήφιο λογαριασμό τραπέζης και ιδιωτικά τζετ.

Και μόλις σε πάρει ο ύπνος, συνεχίζεις το τρέξιμο, σαν άλλος Γιουσέϊν.Τρέχεις να ξεφύγεις τώρα.Σε κυνηγάνε εφιάλτες, τύψεις, οράματα, Ερινύες.Και περιμένεις να ξυπνήσεις, να συνεχίσεις να τρέχεις.Πρόσεξε μην χύσεις τον καφέ απ'την βιασύνη σου ηλίθιε!

Και όλα αυτά, επειδή αποφάσισες να τα κάνεις όλα στην ώρα τους.Στον χρόνο τους.Δηλαδή στην ανυπαρξία.
Κοίτα μαλάκα.Δεν γλυτώνεις, ότι και να κάνεις.Ακόμη και όλα τα ρολόγια να χαλάσουν σε όλο το κόσμος, το ηλίθιο μυαλό σου, έχει πλέον τον δικό του χρόνο.Εσύ το κούρδισες.Από την ώρα που βγήκες από την άβυσσο, μέχρι να ξαναμπείς.Και το τρέξιμο το ονομάζεις ζωή.

Ε λοιπόν, είσαι ή δεν είσαι μαλάκας?

Σκόνες...Σαν Επιφάνιο, Νταλίμπαγκιτς, Γκάλης, Ντακουρί, Ντράζεν, Φάνης, Κούκοτς, Μήτσος και Βασίλης. Μεγάλες μνήμες, ασπρόμαυρες και έγχρωμες, χάρτινες και ερτζιανές.

Σαν όπως τότε στην Έσλιν, να γίνεται χαμός με τους νεραντζανθούς και τις καλοκαιρινές προσμονές. Ποιός τις γαμεί τώρα τις εξετάσεις... Έτσι κι αλλιώς, για την πλάκα μας διαβάζαμε, για την πλάκα μας γράφαμε, για την πλάκα μας πηγαίναμε σχολείο. Μερικοί.

Αρχηγός, μάγκα μου. Εδώ είναι το ζουμί. Στον αρχηγό. Ο αρχηγός πρέπει να εκπέμπει νεραντζανθό και άνοιξη. Αυτό είναι που του ζητάει η φύση. Του.

Γιατί εσύ μιλάς για την προσμονή, κι ο αρχηγός για την εκπλήρωση. Και δεν μιλάει μόνο. Παίρνει και την μπάλα για το τελευταίο σουτ. Και το βάζει. Ή το χάνει. Το ίδιο κάνει.

Ο αρχηγός, δεν είναι απαραίτητα ικανότερος. Απλά γκαζώνει σε θέματα συνείδησης και τοποθέτησης. Εσύ νομίζεις κάποιες φορές πως παίζει για την πάρτη του. Κι αυτή είναι η αλήθεια. Το κόλπο είναι, που η πάρτη του είναι η ομάδα. Εσύ δηλαδή.

Πρέπει να νιώθεις, για να κάνεις το τελευταίο σουτ. Να καταλαβαίνεις την ανάγκη του αλλουνού για Άνοιξη.

‘βαθιά επικοινωνία με τον άλλον μέσω της συναισθηματικής ταύτισης ή κατανόησης’

Δηλαδή μέθεξη.

Μέθεξις.

τὰ μὲν εἴδη ταῦτα ὥσπερ παραδείγματα ἑστάναι ἐν τῇ φύσει, τὰ δὲ ἄλλα τούτοις ἐοικέναι καὶ εἶναι ὁμοιώματα, καὶ ἡ μέθεξις αὕτη τοῖς ἄλλοις γίγνεσθαι τῶν εἰδῶν οὐκ ἄλλη τις ἢ εἰκασθῆναι αὐτοῖς. : οι μεν ιδέες υπάρχουν στη φύση σαν πλαίσια, τα δε άλλα μοιάζουν προς αυτές και είναι σαν ομοιώματά τους, και η μέθεξή τους με τις άλλες ιδέες έγκειται στην αφομοίωσή τους μέσα σε αυτές και τίποτα άλλο (Πλάτων, Παρμεν. 132)

Αφομοίωση.

αφομοίωση. 1. η πράξη ή διαδικασία της ενσωμάτωσης και της ένταξης στοιχείων στα προϋπάρχοντα σχήματα ενός συνόλου, έτσι ώστε να χάσουν την αυτοτέλειά τους και να γίνουν ένα με τα υπόλοιπα ΣΥΝ απορρόφηση.
(Γ. Μπαμπινώτη, Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας)

Οπωσδήποτε, η δυναμικότητα των ομάδων ποικίλει. Κατά το εύρος πραγματικότητας του κάθε αρχηγού. Το εύρος αντιστοιχεί στο ρόστερ. Νά’χεις να κατεβάζεις παίχτες, δηλαδή. Άμα που σου τραυματίζεται ο ένας, ο παγκίτης σου να είναι ακόμα καλύτερος. Να μην ψάχνεσαι. Γιατί εδώ έχουμε ένα θεματάκι.

Αντίθετα με το ποδόσφαιρο, στο πρωτάθλημα της πραγματικότητας δεν μπορείς να αλλάξεις σύστημα. Δεν μπορείς να το γυρίσεις σε 3-5-2 αν ζοριστείς. Είναι αυτό που είναι. Που είσαι.

Άρα, ζεις και πορεύεσαι με με το αρχικό πλάνο. Άλλοι ισχυρίζονται πως είναι το πλάνο του Προέδρου, άλλοι πως είναι αυτό που έμαθες στη σχολή. Δεν έχει σημασία. Το βασικό είναι, που μπορείς μόνο να προσθέτεις παίχτες. Κι επειδή είσαι και συναισθηματικούλης τύπος, αυτούς που δεν σου κάνουν για την συνέχεια, δεν τους απολύεις. Δεν προβλέπεται άλλωστε. Είναι σαν τα κόμματα της αριστεράς: δεν προβλέπεται διαγραφή, παρά μόνο αποχώρηση. Αυτοβούλως. Του παίχτου.

Αυτό λοιπόν που κάνεις, είναι να στριμώχνεις τους παλιούς και παρωχημένους στην άκρη του πάγκου. Τιμάμε Γκιγκς, αλλά δεν τον βάζουμε μέσα. Εκτός βέβαια και παίζουμε με τον Ολυμπιακό, που η λέξη παρωχημένος είναι παρωχημένη. Άλλη κουβέντα αυτή.

Εδώ σου μιλάω για μέθεξη. Με πιάνεις? Μεταγραφές.

Εσύ νομίζεις, που αν φέρεις καινούργιους παίχτες στην ομάδα, αυτοί σου ανήκουν. Δεν είναι έτσι όμως. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση: όσο ανήκουν αυτοί στην ομάδα, άλλο τόσο ανήκει και η ομάδα σε αυτούς. Σε αυτό το σημείο θα ήταν χρήσιμη η άποψη του Ηράκλειτου, αλλά κατά πως φαίνεται, με έχει γράψει εντελώς στα παπάρια του εσχάτως.

Το θέμα είναι να ανοίξουμε την αγορά. Τί καλοκαίρι και Ιανουάριος τώρα... Να την δούμε φιλελεύθερα τη δουλειά, να έχει μεταγραφές όλο τον χρόνο. Χρόνους.

Μάθε μπαλίτσα, λέμε...

Τα χωρίς μπάλα, αφορούν στον άνθρωπο. Στον αγώνα του ρε παιδί μου, να γίνει από πίθηκος, πίθηκος. Άρα, ταυτιζόμαστε με τη ιστορική μας προσπάθεια να φτάσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Καλά μέχρις εδώ. Με την πουτάνα την μπάλα, την όποια, το πράγμα είναι διαφορετικό.

Το τόπι είναι πληροφορία. Όταν σουτάρεις, στέλνεις πληροφορία. Εμπεριέχει την τέχνη σου, την πρόθεση, το είναι σου. Κι όλα αυτά τα στέλνεις στον άλλον.

Ας πούμε τώρα, που είσαι με το σέντρε φορ, ή με τον τερματζή. Αν είσαι με τον τερματζή, το μπλοκάρισμα είναι κάβλα, γιατί και την πληροφορία πήρες, και την κράτησες για πάρτη σου. Αν είσαι με το σέντρε φορ, ή και όλους τους υπόλοιπους φιλάθλους, γουστάρεις να σπαρταρίσει το πλεχτό.

Εδώ που τα λέω, η δεύτερη περίπτωση είναι η πιο γαμάτη. Η πληροφορία πάει σε περισσότερους. Κατάλαβες τώρα, γιατί το σέντρε φορ παίρνει δεκαπλάσια από τον τερματζή? Γιατί αληθινή επικοινωνία είναι το γκολ, το καλάθι, ο πόντος, το στράικ. Για αυτό. Επειδή είναι public domain φάση.

Άσε που είναι και το άλλο. Το τόπι δεν έχει σχέση με τους πιθήκους. Έχει σχέση με τα κουάρκς, τα άτομα, τους πλανήτες, τα αστέρια και τα σύμπαντα. Κατά το σχήμα και την ουσία. Της πληροφορίας.

Βάλε τον Αλέφαντο να φτιάξει μια εντεκάδα από ανθρώπους και μιά 20αδα αναπληρωματικούς.

και άστους να κυβερνήσουν την Γη.

Και όλοι εμείς, θα είμαστε φίλαθλοι, της μιας και μοναδικής πραγματικότητας.Της ζωής μας.

μεγάλε Μάνο!!!

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Όπως και νά΄χει, είσαι στο παίζω δεν παίζω. Ή, με παίζουν δε με παίζουν. Το ίδιο κάνει. Πιάνεις τις σκέψεις σου, τις τραβάς από δω κι από κει, τις τεντώνεις, τις μαζεύεις, τις γνέφεις, τις κλώθεις, τους γαμείς τα πρέκια, το χρώμα, την τονικότητα, την υφή, τη μυρωδιά. Τα κάνεις όλα. Κι αντί να συμφέρεις, υποφέρεις.

- Τί έχεις παιδί μου?
- Τον ανυπόφερτο.

Θα μου πεις, οτι έχει κανείς, καλό είναι. Αρκεί να το γνωρίζεις. Να μην το φτιασιδώνεις. Αυτά είναι για τις νίτσες, που και πάλι, τα κάνουν μόνο μέχρι να βρουν γαμπρό. Μετά, πάπαλα.

Άμα που αποφάσισες να φας σουβλάκι, μην του βάζεις μέσα τρούφα και άπαχο τζατζίκι. Κάντηνε τη μαλακία σου, σωστά και τίμια. Ευθέως, που λέει και μια ψυχή.

Αλλά είναι και η φάση με την σκηνοθεσία, που σου έλεγα παραπάνω, και δεν σε αφήνει να πιάσεις τις βασικές γεύσεις.

Είσαι ερωτευμένος? Ακούς κάργα Dust in the Wind. Είσαι χαρούμενος? Θα πιείς για να το γιορτάσεις. Είσαι ένα με το χώμα και τους μέρμηγκες? Θα φας τις σοκολάτες, το αλουμινόχαρτο, το σελοφάν της συσκευασίας των πέντε, και το αυτοκόλλητο της προσφοράς.
(Σε περίπτωση που είσαι Κρητικός, κάνεις όλα τα παραπάνω συγχρόνως, ενώ πυροβολείς, επαναστατείς, ενοχλείς και διαλογίζεσαι παραλλήλως.)

Όλη η φροντίδα είναι στο κέτσαπ, τη μουστάρδα και τη μαγιονέζα.

Το καλοκαίρι καλαμπόκια στη φουφού (γιατί είναι καλοκαίρι), το χειμώνα κάστανα στη φουφού (γιατί είναι χειμώνας), και πάει λέγοντας.

Το θέμα είναι ο καστανάς, Καραγιώργη Σερβίας και Ερμού, να στέκεται στη χρεία σου...

(https://www.google.com/maps/place/Karagiorgi+Servias/)

Πάντα βέβαια οι θεατές ήταν δυο ειδών.. αυτοί τύπου Βούτας και αυτοί από τα Λιμανάκια..

Οι μεν μιλούσαν με τσουλητές δευτέρες,αποστάσεις σε καρότσες,τετάρτες στον κόφτη,0-400 κλπ.

Οι δε ήταν για πιο λιτά πραματάκια.Ακόμα και σήμερα.
Το κάνεις βρε για δε το κάνεις? Το κάνω,θα δεις.
Και έκανε ο καθένας τη μαλακία του.

Αν ήταν πάνω από 25 και έπαιζε ακόμα με αυτά, ήταν μάλλον μπάκουρος.
Αλλά στριφτερός μπάκουρος.
Αν ήταν πιτσιρικάς,τότε άλλαζε το πράγμα.Κινδύνευε να τα κονομήσει χοντρά ή να το σπάσει το ρημάδι.Πάλι χοντρά.Και αμετάκλητα.
Τα επισκευασμένα δεν στρίβουν γρήγορα.Μετά είσαι αναγκαστικά για ίσιες κόντρες.Μόνο.

Αλλά τι σας λέω τώρα..
Τώρα το πολύ πολύ να κάψεις καμμιά φλάτζα στην αλλαγή της τρίτης..
Δε κουρεύουμε πια σαζμάν, επειδή το στοίχημα ήταν να μπεις στην στροφή με δευτέρα και να βγεις με ..όπισθεν.

Αυτά είναι για γραφικούς σαραντάρηδες, που ξυρίζονται κυρίως στο πρόσωπο και πιστεύουν ότι τα παιδιά πρέπει να έχουν μπαμπά και μαμά.

Έμπαινε Μάνο.
Μίλησα και με τον Τύπη.
Θα συναντηθούμε.Λογικά σύντομα.
Ο ατζέντης σου κινείται.

quote:

---

Δε λέω, αγαπάμε ιππασίες, τοξοβολίες, πάλη, δρόμους, σπάθη, κολύμβηση και τα τοιαύτα. Στα αλήθεια όμως, ο κόσμος σπαρταράει με οτι έχει μπάλα. Μικρή, μεγάλη, ασπρόμαυρη, με σπυριά, σφαιρική και πεπονάτη. Ξέρεις γιατί? Θα σου πω εγώ, που το έψαξα επειδή με αφορά, κι εσύ θα με πιστέψεις, επειδή δεν σε αφορούσε αρκετά για να το ψάξεις μόνος σου (στο έχω ξαναπεί αυτό, καιρός να το εμπεδώσεις).

Τα χωρίς μπάλα, αφορούν στον άνθρωπο. Στον αγώνα του ρε παιδί μου, να γίνει από πίθηκος, πίθηκος. Άρα, ταυτιζόμαστε με τη ιστορική μας προσπάθεια να φτάσουμε εκεί από όπου ξεκινήσαμε. Καλά μέχρις εδώ. Με την πουτάνα την μπάλα, την όποια, το πράγμα είναι διαφορετικό.

Το τόπι είναι πληροφορία. Όταν σουτάρεις, στέλνεις πληροφορία. Εμπεριέχει την τέχνη σου, την πρόθεση, το είναι σου. Κι όλα αυτά τα στέλνεις στον άλλον.

Ας πούμε τώρα, που είσαι με το σέντρε φορ, ή με τον τερματζή. Αν είσαι με τον τερματζή, το μπλοκάρισμα είναι κάβλα, γιατί και την πληροφορία πήρες, και την κράτησες για πάρτη σου. Αν είσαι με το σέντρε φορ, ή και όλους τους υπόλοιπους φιλάθλους, γουστάρεις να σπαρταρίσει το πλεχτό.

Εδώ που τα λέω, η δεύτερη περίπτωση είναι η πιο γαμάτη. Η πληροφορία πάει σε περισσότερους. Κατάλαβες τώρα, γιατί το σέντρε φορ παίρνει δεκαπλάσια από τον τερματζή? Γιατί αληθινή επικοινωνία είναι το γκολ, το καλάθι, ο πόντος, το στράικ. Για αυτό. Επειδή είναι public domain φάση.

Άσε που είναι και το άλλο. Το τόπι δεν έχει σχέση με τους πιθήκους. Έχει σχέση με τα κουάρκς, τα άτομα, τους πλανήτες, τα αστέρια και τα σύμπαντα. Κατά το σχήμα και την ουσία. Της πληροφορίας.

There is no Dark Side of the Moon really. In fact it is all Dark.

---

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr