Είναι αυτό που λένε αυτοί που νιώθουν.

< Η φάτσα σου ήταν, όλα τα λεφτά >..

Εκεί είναι η πραγματική ευχαρίστηση.

Πολύχρονος.

Όχι μόνο και του χρόνου.
Κάθε μέρα.

Επειδή τελικά τα καταλαβαίνουμε όλα.

Και ναι, η φάτσα ήταν όλα τα λεφτά.

Πολύχρονος.

Που είσαι χαμένη?

Εχω νέα από τον Αλάντζε.

Δε μου φταίνε όλοι οι άλλοι οι διαβόλοι. Μπέσα. Άμα όμως και βγαίνουν οι λαγοί και οι χελώνες στο βουνό, βγαίνουν και οι αναμνήσεις. Αυτές που γράψανε, όπως η στροφή, αλλά και που ποτέ τους δε χωρέσανε και ποτέ δε χορταστήκαν. 'Οπως η ψυχή.

Κάθομαι του λοιπού σαν το μαλάκα, κάθε χρόνο τέτοια εποχή, και κοιτάω τους λαγούς και τις χελώνες, κι ενώ το βουνό ευωδιάζει πλήρες άνοιξης και προσμονών καλοκαιριού. Στο βρόντο οι τελικές διαπιστώσεις. Συνήθως. Εκτός της καταραμένης χρονιάς, που δεν θα έχει Ακρόπολις.

Αλλά οι αναμνήσεις, όπως και οι στιγμές που φτιάχνουν χρόνους, κατά πως σου έλεγα πιό πριν, δεν υπόκεινται σε αποφάσεις διεθνών οργανισμών ή εθνικών κρετινισμών. Δεν υπόκεινται καν προσωπικών αποφάσεων, παρά ίσως υποχρεωτικών παρορμήσεων, αυθυπάρκτου ουσίας και τελικών καταθέσεων. Αλλά και Κοινωνίας. Θείας, κατά τον βαθμό που σε κάνουν κάτι παραπάνω από αυτό που ήσουν, αν και πάντα κάτι ολιγότερον αυτού που επιθυμείς.

Εδώ είναι η ειλικρίνεια της υπόθεσης. Στην επιθυμία της θεωτικής κοινωνίας στο παρακάτω.

Τσιμπάς μια κάμερα, πακτώνεις το βλέμμα σου στον φακό και την ύπαρξή σου στο βουνό. Αναμένεις, καταγράφεις και μοιράζεσαι τη στροφή. Τη μια στροφή. Αυτήν που έχει σημασία.

Να σου πω την αλήθεια, γνώριζα που δεν θα γράψω ποτέ την ιδανική στροφή. Από τότε. Αυτό που δεν φανταζόμουν, είναι που θα κράταγα την κάμερα σαν άλλος Γραμματικόπουλος, να αναρωτιέμαι τις ίδιες απορίες και να γεμίζω με τις ίδιες απαντήσεις. Σε πιό Γιόντα κατάσταση φυσικά.

Και ξέρεις τί άλλο έχω ανθιστεί? Που όλες οι στροφές είναι στα αλήθεια ίδιες. Εκτός της αρμονίας με την οποία γράφονται.

Κι εμένα μου φέρνω σε αηδία κάποτε, αλλά με την ανάλογη ψυχολογική αναβάθμιση, παίζω και στα τρεχούμενα chipsets. Κι επειδή είσαι παιχτούρα τρελή, γιατί αν δεν ήσουν, τί διάολο κάθομαι και σου μαθαίνω μπαλίτσα ο μαλάκας, έχεις πιάσει που σου μιλάω για συμβατότητα.

Compatibility, που λένε και στο χωριό του Ζουράρη. Στο δικό μου το λένε ξεχνώτιασμα, και είναι πολύ επικίνδυνη λέξη για να τη λες, και πολύ μεγάλη ευθύνη για να τη σκέφτεσαι. Γάμησέ τα το λοιπόν.

Χώνωμαι, κάνω τρελές μόντες, ανθίζομαι, βουτάω, αναψάχνω και μαι, ακολουθώ κι εναρμονίζομαι. Σε τί? Ως τί?

Άμα και τη δω τη φάση σαν τον Μίλτο ή τον Μάριο, ή που θα είμαι σωμάτιο, ή που θα είμαι κύμα, ή και τα δύο μαζί, αναλόγως την κάβλα του κόσμους στην παρούσα μου συνειδητότητα.

Εκτός και τη δω ως Γιόντα, ή DSM, ή Μάνος, οπόταν καλύπτουμε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις. Άσε που έχουμε και καβάντζα τις παρατηρήσεις των υπολοίπων σε αυτή την περίπτωσις.

Το κόλπο είναι να κάνεις το παρατηρούμενο και τον παρατηρητή σε ένα. Νοικοκυρεμένα. Κι αυτοσεβάσμια βολεμένα, τακτοποιημένα και σε ένα ευλόγως ανεκτό διάστημα, διακριτικώς διακεκριμένα.

Ένα πράμα σαν τον Μήτσο δηλαδή, που διαλάθει της κοινής λογικής, ωστόσο διαχέεται σε χρονικές περιόδους, απλά για να υπάρξει.

Μεγάλη μαγκιά να αναμετράσαι με τον χρόνο, ή τους χρόνους. Κάνε παιχνίδι μόνος σου.

Οι αληθινές υπάρξεις έχουν εχθρό μόνο τον χρόνο.

Ψιλόδιαβασα τις καυτές εξελίξεις στα φόρα.
Συγκινήθηκα. Από χαρά, από θλίψη που τα πρωτόζωα αρνούνται να εξελιχθούν σε...ζώα, αλλά και απο εκνευρισμό.

Όπως και να έχει, έθετα τον κέρσορα σε θέση εκκίνησης. Και εκεί παρέμενε.

ΤΙ να σχολιάσω? Θα έχει κάποιο αντίκτυπο? Μπα....

Για αυτό και ήρθα να γράψω την μαλακία μου εδώ. Είναι ήρεμα εδώ. Σαν εξομολογητήριο.

(Μήπως δεν έπρεπε να πάρω ρεπό?)

Τις καλησπέρες μου στην Σπιναλόγκα του esoterica.

Για αυτό μας αρέσεις βρε Σοφία.

Εχω ήδη αρχίσει ένα τρελό γέλιο.Σκέπτομαι τον DSM στο πάτωμα, να μαζεύει τα κομμάτια του.
Τον έκανες κομμάτια δηλαδή!!
Ούτε αυτός ο σοφός Γιόντα, δεν θα μπορούσε να "πιάσει" το νόημα όσων έθεσες, με τόση "μαεστρία"!

Αχ ρε Νικ, με την ζωντανια σου!

quote:

---

Ποια κομματια? Ποια μαεστρια? Τι εθεσα?
Απλα την μαλακια μου πεταξα, οπως οι περισσοτεροι.

Αχ ρε Νικ, με την ζωντανια σου!

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Τι να την κάνει κάποιος την ευφυία αν δεν την αξιοποιεί?
Κάλλιο μέτριος με 100% απόδοση, παρά ευφυής με ελαχιστότατες προοπτικές αξιοποιήσης των...πόρων.

quote:

---

Όμοιος ομοίω αεί πελάζει, Νικ.
Τι να την κάνει κάποιος την ευφυία αν δεν την αξιοποιεί?

Κάλλιο μέτριος με 100% απόδοση, παρά ευφυής με ελαχιστότατες προοπτικές αξιοποιήσης των...πόρων..

---

Άμα και το μέγεθο είναι μικρό, πολύ μικρό, απείρως μικρότερο μιας ελαφρώς πειραγμένης κωλοτρυπίδας, κι άμα κι ο παρατηρητής γενικά δεν είχε προβλήματα στην πρώιμη εφηβεία του, όλα παίζουνε στη φάση του μπανιστιριού.

Εκ πρώτης όψεως δηλαδή, η κβαντική υπόθεσις είναι φροϋδικής υφής, και μάλλον κατ’ολίγον συμπλεγματικής οπτικής όσον αφορά στα μεγέθη.

Αυτά βεβαίως έχουν ισχύ στον κόσμο του Νανόπουλου και του Χουδαλάκη, άντε και του Θάνου του Ασκητή. Μέχρις εκεί.

Στο πραγματικά πραγματικό κόσμος, η κβαντική υπόθεσις δικαιώνεται ανεξαρτήτως μεγέθου. Δικαιώνει κατά κάποιον τρόπο δε, όλους τους μικροτσούτσουνους. Διότι δεν έχει σημασία το μέγεθο, αλλά η τεχνική:

Οι λέξεις, φίλε. Εκεί είναι όλη η ιστορία των ενοποιημένων πεδίων. Ειδικά οι γραπτές λέξεις. Για τις προφορικές, θα σου μιλήσω σε άλλο επεισόδιο.

Μια γραπτή λέξη μπορεί να είναι κάλλιστα μεγαλύτερη ενός πρωκτικού σφιγκτήρα, κι ως εκ τούτου, εκτός κβαντικής κλίμακας κατά την τρέχουσα έννοια του όρου. Ωστόσο, η ουσία της μπορεί να βρίσκεται σε άπειρες καταστάσεις συγχρόνως. Αναλόγως του αριθμού των αναγνωστών, αλλά και της ψυχικής και διανοητικής τους κατάστασης. Η πολυπλοκότητα, άρα και οι καταστάσεις, αυξάνει όσο στη μία λέξη προστίθενται και άλλες στη διαδικασία δόμησης ενός κειμένου.

Και δεν σου μιλάω για κείμενο του Νικόλα. Η ακριβώς προηγούμενη παράγραφος αρκεί.

Όσοι βρίσκετε χρόνο να βγάλετε την Pontiac από το γκαράτζι, είστε μάγκες αλήθεια!

Το δικό μου Datsun (πειραγμένο βεβαίως) έχει μείνει απο μπαταρία από την ακινησία.

quote:

---

Καλώς σας βρήκα Πυθαγόρα!

---

Εξακολουθώ να επιμένω για την έλλειψη χρόνου Πυθαγόρα.
Δεν μ'αρέσει να γκρινιάζω, αλλά δουλειά, paper, προσωπική ζωή, ξεκούραση και ξαράχνιασμα μυαλού δεν χωράνε σε 24 ώρες.

Υ.Γ.

quote:

---

αλλά αι γυναίκαι ρε παιδί μου, τι περιμένεις να ξέρουν από αυτοκίνητα !

---

quote:

---

Ο Ντιεσέμης είναι μια κατηγορία από μόνος του μάνα μου, δεν έχει κούρσα στο γκαράζ, διαστημόπλοιο κρύβει.

---

Επειδή γενικά δε σου λέω μαλακίες, ώρες-ώρες, οι προφορικές λέξεις επιβεβαιώνουν την κβαντική υπόθεσις εκ νέου. Αλλά με τον ανάποδο τρόπο. Στην προφορική λέξη, ή αλλέως πως, στη βιζαβί επικοινωνία, η παρατήρηση του ακροατή περιορίζει τις άπειρες ερμηνείες σε μόλις δυο τρεις.

Άμα και βλέπεις τη φάτσα του εκφέροντα, πιάνεις σχεδόν πάντα το πολύ συγκεκριμένο νόημα. Ακόμα κι αν παίζει στο mute. Ακόμα κι αν σου μιλάει από το τηλέφωνο. Που δεν έχει βυζί, αλλά που εκεί ειδικώς, το mute έχει πολύ συγκεκριμένο νόημα. Όλη η φάση παίζει στο βλέμμα, οπτικό ή ακουστικό.

Το βλέμμα. Αυτή ακριβώς είναι η λύση όλων των κβαντικών παραδόξων. Και το βλέμμα έχει να κάνει με το φως. Όχι το κβαντικό. Το απλό. Των μεγάλων μεγέθωνε. Μεγάλων όπως τα μάτια και τα πρόσωπα.

Κι αν έχεις απορίες σχετικά με τις διαφορετικές γκόμενες που γουστάρισες κατά καιρούς (άντε και γκόμενους, αναλόγως του χρωματοσώματου, αλλά αυτά στα έχω πει και παραπάνω), ψάξου να δεις το φως στο οποίο τις γνώρισες.

Αλλοιώς ερωτεύεσαι το πρωί, αλλοιώς το μεσημέρι, αλλοιώς το βράδι. Αλλοιώς το χειμώνα, αλλοιώς την άνοιξη, αλλοιώς το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο δεν ερωτεύεσαι. Πρέπει να έχεις και λίγο off, για να σκέφτεσαι τις μαλακίες που έκανες τον υπόλοιπο χρόνο.

Αυτοί την βάπτισαν Στινγκρεϊ, αλλά εγώ δεν το γούσταρα το όνομα.Αμαζόνα την φώναζα και αυτή το καταλάβαινε.Εκεί να δεις γουργουρητό.Δεν την φτάναν 100 BMW 2002 και 200 Τζούλια μαζί!

Την έβγαζα τακτικά από το γκαράζ.
80 σεντς το γαλόνι είχε.Τζάμπα πράμα.Χυνόταν στην άσφαλτο και σαν καθαρόαιμη που ήταν, ικανοποιούσε το αφεντικό της, από όλες τις μπάντες.

Οπως όλοι οι καλοί έρωτες όμως τέλειωσε κι αυτός.Μου γυάλισε μιά άλλη μικρούλα.Αγρια και ξετσίπωτη.Αυτηνής το όνομα δεν το άλλαξα.Τρανσαμ τη λέγανε.Μεγαλεία λέμε.Τι στροφές, αναβάσεις, καταβάσεις.Εβαζες νεκρά στα 130 μίλια την ώρα και γκάζωνες τέρμα, μόνο γιά να ακούς την μουσική του ανήμερου θεριού κάτω από το καπώ της.Να εδώ, ένα δείγμα.

https://www.youtube.com/watch?v=eOwtaMexkrw

Αστα να πάνε.Σήμερα βολευόμαστε με τον Αστραχάν.Κλάση Ντάτσουν, από τα ναυπηγεία Τσέρι.Κεράσι σκέτο είναι.Η τούρτα του λείπει.Αλλά του βγάζω το καπέλο.Παίρνει μπρος και χωρίς μπαταρία, δεν ζητάει λίπανση, δεν χρειάζεται τακάκια, έχει της μάνας του.Σκέτο μ'λάρ του έπους του '40.

Αν κάτι είναι ήδη εκεί, δεν μπορεί να είσαι κι εσύ. Εσύ πρέπει να είσαι κάπου αλλού. Και πρέπει να είναι ένα άλλο αλλού να παίζει, για να μπορείς εσύ να πας εκεί. Σαν τον γκρινιάρη, που ήταν εκεί πολύ πριν από το pac man, αλλά κι από οτιδήποτε καταλαμβάνει μηδενικό χώρο τεραστίων διαστάσεων έκτοτε. Του pac man έκτοτε.

Το πρόβλημα εδώ είναι με τις διαστάσεις. Των τεραστίων χώρων. Του τίποτα. Οι οποίες όμως, ανεξαρτήτως ψηφιακότητας, είναι ο κυρίαρχος τρόπος κατανόησης της κενότητας ή της περίσσειας. Των χώρων. Οι διαστάσεις.

Οι οποίοι χώροι, στην ίδια λειτουργία παραδρομής, μπορούν να περιγράφουν εξωτερικές καταστάσεις, βλέπε τους κακότυχους τους Ινδιάνους, ή εσωτερικές, βλέπε τους καλότυχους τους Ινδιάνους. Ή τους κακότυχους τους λευκούς. Παίξε μόνος σου.

Το θέμα μου είναι στο κενό. Ως προϋπόθεση του καινού. Που αναμένει δαίμονες. Προσωπικούς και συλλογικούς ανεξαιρέτως. Αδιάστατους ίσως, αλλά χωρικά πεινασμένους και, αν επιτυχώς, κοσμικά λειτουργικούς και ενσωματωμένους. Στο παρακάτω.

Νομίζω που ήμουν αρκετά σαφής. Εκτός και το σενάριο με τη φύση το έχω πιάσει λάθος.

Ψιλοατσούμπαλη. Η απουσία παρουσίας της, μου κάνει κάτι σε ΑΣΟΕ. Αν και με αυτά δεν μπορείς να ξέρεις ποτέ. Γενικά πάντως, ό,τι είναι σε Πατησίων μετά τη Στουρνάρη, είναι ιστορικά ξενέρωτο. Ακόμα και σε εκδόσεις Δούκισσας. Profoundly elementary, dear.

Μια μάλλον κολλητή της, ήρθε από τις εννιά, ανοίξανε μπαλκόνια, βάλανε κεράκια παντού (ΠΑΝΤΟΥ. Αρχικά να καταλάβεις, νόμιζα πως κάποιον τον εκλαίγαμε, και είπα να χαμηλώσω κι εγώ τη μουσική, από σεβασμό στον ταξιδιώτη), και μετά πλακώσανε τα κομάντα.

Σαν στο τιμημένο Ισραήλ. Κομάντα όλων των χρωματοσωμάτωνε. Τα Χ με κάτι σαν τουαλέτες, και τα Ψ με μούσι στυλ Φώτσης. Παρασκευή. 13 Ιουνίου.

Ντάξ’ λέω, οι εποχές αλλάζουνε. Στην τελική, ο ενδυματολογικός και ξυριστικός κώδικας είναι παροδικώς θυματικά συνδεμένος με τον συρμό. Κόψε τη μαλακία κωλόγερε, και αποδέξου τις ήττες σου. Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου. Δεν θα μπορούσαν?

Το πήρα ψύχραιμα το θέμα, πράγμα που ωστόσο δεν έκαναν οι Ισπανοί, αλλά όπως πολύ καλά έχω μάθει από το ‘Ράμπο, το πρώτο αίμα’, άμα και δέρνει μόνο ο ένας, το πράγμα δεν έχει πλάκα. Κι ενώ αυτή μου την παιδιόθεν σταθερά οι Ολλανδοί δεν την σεβάστηκαν με την καμμία, εγώ βρήκα μεγαλύτερο ενδιαφέρον στο μπαλκόνι της Καλλιδρομίου, παρά στα πλούσια ελέη της θεάς. Που κάποτε ήταν ασπρόμαυρη, αλλά όχι πλέον.

Δεν μπορεί, λέω, θα βάλουνε μουσικούλα. Αρxίδια. Το πρόγραμμα στα ΑΒ είναι απείρως ανωτέρας εμπνεύσεως και διαρκείας. Ξέχειλες πάθους οι μουσικές επιλογές του ΑΒ και του πουλιού το γάλα, σε σχέση με τα εξάλλως(?), μοναδικά γενέθλια της νεοσύστατης ακαδημαϊκής μας κοινότητας. Άλλωστε, τα παιδιά έχουσι δίκαιο. Τί να βάλεις? Σακίρα, ή Πάολα? Δια τον μπούτσον δίλημμα.

Ντάξ’ λέω, την έχουνε δει να πιούνε προς τιμήν της γεραζόμενης. Ασφαλής και διαχρονική λύση, με κεράκια και χωρίς. Τί διάολο. Στα ντουζένια τους είναι τα μαλακισμένα. Εδώ σε θέλω μάγκα μου. Να γερνάνε οι άλλοι και να χάνω εγώ τα κουράγια μου. Γυροφέρνανε κάτι ποτήρια στυλ Starbucks, με καλαμάκια και τα τοιαύτα. Οκ λέω, οι μπύρες είναι συστημικές και το ουίσκι ξεπερασμένο. Καλά μέχρις εδώ(?). Και σκάει ένας δίμετρος σκατίφλωρας, να βάζει Grant’s στο Starbucks. Με μπόλικη κόκα κόλα. Εδώ σηκώνουμε φρύδια ψηλά. Χάσαμε.

Κάποτις, όχι πολύ παλιά, γιατί άλλως θα είχα ξεχάσει, οι απέναντι θα διαμαρτύρονταν. Οι διπλανοί θα μαστούρωναν. Οι εντός θα το ζούσαν.

Γαμώ τη νεολαία μας γαμώ. Κι εμένα, που δεν έκανα τίποτα για αυτό apparently.

Παρακαλώ στείλτε το λογαριασμό στον manager.

Η Ιταλία μια χαρά διαστημόπλοια βγάζει τελικά.
Απ' αυτά που κάνουν βόλτα και σκύλους στο διάστημα.
Και αποκτούν και τρύπες στις πόρτες.Για χάζι και εξαερισμό.

Λίγα προβλήματα αναφέρονται μονάχα στα ακρόμπαρα, που πονάνε από τις επαφές τρίτου τύπου με αστεροειδείς του Υμηττού.

Ευτυχώς που τα sei είναι γνωστά ...SUV.

Ντιεσέμη,έχεις αμελήσει την ενασχόληση με το προγραμματάκι που κόβει και ράβει βιντεάκια...Περιμένω αποτελέσματα.

Ο γνωστός θηλυκός μου δαίμων ακόμα αναρωτιέται πως έγινε η τρύπα στην πόρτα...
Λες να την πάμε καμμιά βόλτα από την εχθρική μπάρα?
Αν και νομίζω ότι είμαστε επικηρυγμένοι στην εν λόγω γειτονιά...

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς.

ΥΣ: Καλώς επανήλθατε, Κόμη και Σοφία
ΥΣ2:Και εγώ, εδώ που τα λέμε, μια χαρά απουσίες έκανα.

Ζητούμενα 2,3

Σήμερα Ελβετία και Αργεντινή Χ.Γαλλία 1.
Ζητούμενα δύο και τρία.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr