Ο κύριος Τσανς ήτω γάτος. Κυριολεκτικώς. Απέλιπεν είκοσι και ενός ετών. Λευκός και μαύρος. Ως σύντροφος φυσικά. Και ως φυσική ύπαρξις. Οκτωβρίω τη εννάτη, σωτηρίω τω έτος 2014.

Με την άδειά σου, κύριε Τσανς, εις τιμήν κι ανάμνηση στιγμών στην Αλκιβιάδου, ας μοιραστούμε απορίες κι άγχητα. Με την παρέα μου απ’εδώ που μείναμε, κι εσύ απ’εκεί με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη.

Μορφές δημοκρατίας κατά τον Αριστοτέλη:

Ο Αριστοτέλης αναγνωρίζει πέντε διαφορετικούς τύπους δημοκρατίας που διακρίνονται μεταξύ τους κατά το χαρακτήρα των θεσμών και του λαού στον οποίο εμφανίζονται συγκεκριμένα. Έτσι υπάρχει
(1) η δημοκρατία που στηρίζεται αυστηρά στην ισότητα, όπου ο πλούσιος πολίτης έχει τα ίδια ακριβώς δικαιώματα με το φτωχό,
(2) η δημοκρατία, όπου οι άρχοντες εκλέγονται με βάση το μικρό εισόδημα. Ταιριάζει σε κτηνοτρόφους ή γεωργούς που αποτελούν το καλύτερο υλικό για τη δημοκρατία, γιατί καθώς είναι πολυάσχολοι και απομακρυσμένοι μεταξύ τους, περιορίζονται σε περιστασιακές συνεδριάσεις της συνέλευσης του λαού για να εκλέγουν άρχοντες, να τους αναθέτουν την διακυβέρνηση και να τους καλούν σε απολογία.

Περιγραφή δύο ενδιάμεσων τύπων δημοκρατίας και φθάνουμε,

(5) στη δημοκρατία εκείνη όπου η συμμετοχή στη λαϊκή συνέλευση αμείβεται και τα διατάγματα τείνουν να εκτοπίζουν τους νόμους. Ο λαός παρασύρεται από δημαγωγούς, οι πλούσιοι κατατρέχονται, το κύρος των δικαστών υπονομεύεται και κυριαρχούν οι τεχνίτες και οι χειρώνακτες. Αυτή η μορφή πολιτεύματος προσομοιάζει στην τυραννία και όπως και εκείνη δεν αποτελεί για τον Αριστοτέλη πολίτευμα με την ουσιαστική έννοια του όρου. Ο Αριστοτέλης δέχεται όχι μόνο την τάση των πολιτευμάτων να οδηγούνται ιστορικά από τη μοναρχία στη δημοκρατία, περνώντας ενδιάμεσα από την αριστοκρατία, την ολιγαρχία και την τυραννία, αλλά και την τάση της δημοκρατίας να οδηγείται από την πιο μετριοπαθή στην πιο απόλυτη μορφή της. Διακρίνει τέσσερις τύπους ολιγαρχίας και τρεις τυραννίας.

[πηγή: W. D. Ross, Αριστοτέλης, μτφ. Μαριλίζα Μητσού, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1993, σελ. 368]

Οι πλούσιοι και οι φτωχοί: [...] Η δημοκρατία χαρακτηρίζεται από το ότι πλούσιοι και φτωχοί έχουν καταρχήν τα ίδια πολιτικά δικαιώματα, και από το ότι ούτε οι μέν ούτε οι δε είναι οι κυρίαρχοι. Αυτή είναι η άριστη μορφή. Υπάρχουν όμως παραλλαγές:

(1) Για τη συμμετοχή στις υπηρεσίες απαιτείται ορισμένη κάλυψη με έξοδα αλλά μόνο ελάχιστη.
(2) Όλοι οι πολίτες που γεννήθηκαν από νόμιμο γάμο έχουν μερίδιο στις υπηρεσίες, αλλά ο νόμος είναι κυρίαρχος.
(3) Δεν λαμβάνεται υπόψη η καταγωγή, αλλά όποιος έχει πολιτογραφηθεί ως πολίτης έχει μερίδιο στις υπηρεσίες, ενώ ο νόμος είναι κυρίαρχος.
(4) Όπως η προηγούμενη μορφή, αλλά κυρίαρχος είναι ο λαός όχι ο νόμος.

Η τέταρτη μορφή ήταν από την εποχή του Περικλή το πολίτευμα της Αθήνας.

Οι αποφάσεις λαμβάνονταν κατά περίπτωση με βούλευμα του λαού. «Σε τέτοια κράτη εμφανίζονται δημαγωγοί. Ο λαός γίνεται ταυτόχρονα πολυκέφαλος μονάρχης. Οι κόλακες του λαού κάνουν χρυσές δουλειές. Πετυχαίνουν πάντοτε να προβάλλουν τα πάντα στο λαό. Οι δημαγωγοί οφείλουν τη δύναμή τους στο λαό και μόνοι τους εξουσιάζουν τη γνώμη του πλήθους, γιατί αυτούς ακολουθεί το πλήθος. Επίσης παρασύρουν το πλήθος σε επιθέσεις εναντίον των αξιωματούχων `αυτό με τη σειρά του υπονομεύει το σεβασμό για τα αξιώματα. Μια τόσο εκφυλισμένη δημοκρατία δεν είναι στην πραγματικότητα πολίτευμα, γιατί λείπουν η τάξη και η σταθερότητα και με απλή ψηφοφορία ο λαός μπορεί οποτεδήποτε να αγνοήσει το νόμο». Αυστηρή αλλά δικαιολογημένη καταδίκη των Αθηναίων δημαγωγών.

Ο Αριστοτέλης προσθέτει ότι υπάρχουν περιπτώσεις κατά τις οποίες το πολίτευμα δεν είναι δημοκρατικό κατ' όνομα, αλλά παρ'όλα αυτά το κράτος, συνεπεία των ισχυόντων ηθών και της αγωγής, είναι δημοκρατικό, και το αντίστροφο.

[πηγή: In. Düring, Ο Αριστοτέλης. Παρουσίαση και ερμηνεία της σκέψης του, τ. Β΄ μτφ. Α. Γεωργίου - Κατσιβέλα, ΜΙΕΤ, Αθήνα 1994, σελ. 297- 298]

Πηγή:

http://ebooks.edu.gr/modules/ebook/show.php/DSGL-C128/680/4512,20356/extras/texts/indexF_09/indexF_09_morfes_dimokratias.html

Διότι, από γάτες εχορτάσαμαν, αλλά με το γατόνι θα παίξουμε μπάλα τώρα. Κι όποια μαλακία παίξει, θα κοντράρει με τις αριστόγατες του πλατωνικού υπερπέρατου. Για να γουστάρουμε.

Ψιτ, κάτι γατάκια λιβανισμένα, χου. Εδώ θα κάνουμε κουβέντα για αθρώπους και γατιά σπουδαία. Και τις ανάγκες τους. Τις σκέψεις και τις ελπίδες. Τους. Κι όσοι διψάνε, θα πίνουνε νερό. Ούτε αγίασμα, ούτε πρέζα.

Οι μορφές οργανώσεων των πολιτειών, τα πολιτεύματα είναι γενικώς τριών κατηγοριών καθορίζεται δε το είδος του πολιτεύματος από τον αριθμό των κυρίων, δηλ. των αρχόντων οι άρχοντες δύνανται να είναι είτε ένας είτε ολίγοι είτε πολλοί (ο δήμος). Όταν λοιπόν ή ο ένας ή οι ολίγοι ή οι πολλοί άρχουν προς το κοινό συμφέρον, τότε οι πολιτείες είναι ορθές, όταν όμως άρχουν προς το ίδιον συμφέρον, τότε οι πολιτείες είναι «ἡμαρτημέναι» και «παρεκβάσεις» των ορθών πολιτειών.

Όταν ο άρχων είναι ένας, τότε το πολίτευμα είναι μοναρχία και μορφές της μοναρχίας είναι η βασιλεία και η τυραννίς. Όταν οι άρχοντες είναι ολίγοι, τότε το πολίτευμα είναι αριστοκρατία ή ολιγαρχία• στην περίπτωση δε κατά την οποία οι άρχοντες είναι οι πολλοί, τότε το πολίτευμα είναι είτε πολιτεία (δημοκρατία) είτε δημοκρατία (οχλοκρατία).

Επ’ αυτών στηριζόμενος ο Αριστοτέλης διετύπωνε πλέον συγκεκριμένως την θεωρία του περί ορθών πολιτειών και των παρεκβάσεων αυτών.

Οι τρεις μορφές πολιτικής οργανώσεως και ζωής οι οποίες συνιστούν έκφραση ορθών πολιτειών είναι

α) η βασιλεία, στην περίπτωση κατά την οποία ο άρχων είναι ένας και άρχει μόνος αυτός είναι δηλ. μονάρχης και όταν ο βασιλεύς ως μόνος άρχων, άρχει με μόνον γνώμονα το συμφέρον των πολιτών όλων και το γενικότερον συμφέρον της πόλεως

β) η αριστοκρατία όταν οι άρχοντες είναι μεν ολίγοι αλλά άρχουν με γνώμονα πάλι το κοινόν συμφέρον της πόλεως που χαρακτηρίζονται κατά συνέπειαν από αρετήν και εντιμότητα και είναι «άριστοι» υπό το πρίσμα της αρετής την οποίαν διαθέτουν κυρίως και προ πάντων και όχι υπό το πρίσμα της κοινωνικής και οικονομικής τους υπεροχής, την οποίαν επίσης δυνατόν να διαθέτουν,

γ) η πολιτεία είναι το πολίτευμα όπου άρχουν οι πολλοί δηλ. ο δήμος, ως το σύνολο των πολιτών και κίνητρα δε και οδηγοί των πράξεών τους είναι πάλιν το γενικόν αγαθόν και το κοινό συμφέρον της πόλεως στο σύνολό της και όχι πάλιν το συμφέρον των αρχόντων ή το συμφέρον ενός μέρους της πόλεως.

Οι «ήμαρτημένες» πολιτείες ή άλλως οι παρεκβάσεις των ορθών πολι-τειών είναι κατά πρώτον η τυραννίς στη θέση της βασιλείας, διότι ο μονάρχης, ο μόνος και ένας άρχων της πόλεως άρχει κατά του κοινού και γενικού αγαθού και προς το ίδιον μόνον συμφέρον. Στη θέση της αριστοκρατίας η παρέκβαση είναι η ολιγαρχία διότι και τότε οι ολίγοι άρχουν κατά του κοινού συμφέροντος της πόλεως και υπέρ του ιδίου αυτών ατομικού ή και σχετικού ομαδικού αγαθού. Τότε οι άρχοντες δεν χαρακτηρίζονται από εντιμότητα και αρετήν, αλλ’ αντίθετα από αλαζονεία και φιλοχρηματίαν.

Τρίτη «ἡμαρτημένη» πολιτεία ως παρέκβασις του πολιτεύματος, το οποίο ο Αριστοτέλης ονομάζει εδώ «πολιτείαν» και εννοεί αυτό που στη σημερινή εποχή αποκαλούμε «δημοκρατία», είναι η οχλοκρατία, σύμφωνα με τον σημερινό όρο, στη θέση του οποίου ο Αριστοτέλης χρησιμοποιεί τον όρον «δημοκρατία»: Στην κατ’ Αριστοτέλη «δημοκρατίαν» δηλ. την οχλοκρατίαν, οι πολλοί οι οποίοι άρχουν μεταβάλλονται σε όχλο και αδιαφορούν για το κοινό συμφέρον ενώ ενδιαφέρονται μόνον για το ατομικό τους συμφέρον. «Πολιτεία» επίσης σημαίνει, κατ’ Αριστοτέλη εδώ. άμεση δημοκρατία.

Εξ όλων των πολιτευμάτων (πολιτειών), παρατηρεί ο φιλόσοφος τα ορθά πολιτεύματα είναι αποδεκτά, διότι υπάρχουν προς χάριν του κοινού αγαθού και διέπονται από νόμους αλλά και από κανόνες αρετής και δικαίου. Αντίθετα οι «παρεκβάσεις» απορρίπτονται διότι σε κάθε περίπτωση συνεπιφέρουν αποτελέσματα επιζήμια και βλαβερά στους πολίτες και την πόλη, διότι κυριαρχούνται από πάθη, κακίες και εγωιστικά αιτήματα.

Ο Αριστοτέλης θέτων ως βασική αρχή της υπάρξεως πολιτείας και κοινωνίας μία αρχή ηθική και πνευματική και όχι απλώς μία ανάγκη βιολογική απαιτεί από τα όργανα διοικήσεως της πολιτείας να υπηρετούν οπωσδήποτε αυτούς τους σκοπούς. Διότι η πολιτεία «μήτε τού συζήν μόνον ένεκεν, άλλά μάλλον τού εύ ζην» (Πολιτεία 1280αβ) συνεστήθη, δηλ. η πολιτεία υπάρχει για σκοπούς υψηλότερους της απλής διαβιώσεως και κοινής απλής συμβιώσεως και όχι μόνον υπέρ του «ευ ζην», αλλά για κάτι πλέον αυτών: «... τῶν καλῶν ἄρα πράξεων χάριν θετέον εἶναι την πόλιτικήν κοινωνίαν ἀλλ' οὐ τοῦ εὖ ζῆν» (Πολιτεία 1280 αβ).

Μεταξύ των έξι μορφών διακυβερνήσεως (τρεις ορθές - τρεις παρεκβάσεις) η τυραννίς είναι η χειρίστη, ολιγώτερον κακή είναι η ολιγαρχία, και η πλέον μετριοπαθής ως προς τα ελαττώματα είναι η δημοκρατία (οχλοκρατία) και τούτο διότι ο πρώτος όρος της δημοκρατίας είναι η ελευθερία του δήμου, στα πλαίσια της οποίας απαλύνονται κατά τις συγκρούσεις, οι διάφορες κακίες «ὑπόθεσις δέ τῆς δημοκρατικῆς πολιτείας ἐλευθερία» (1317β) παρατηρεί ο Αριστοτέλης.

Επί πλέον οι δημοκρατίες είναι ασφαλέστερες των ολιγαρχιών, διότι κατά την δημοκρατίαν είναι περισσότεροι οι μέτοχοι των αξιωμάτων οι οποίοι κατέχουν περιουσίαν μετρίαν, ούτε δηλ. πολύ μεγάλην ούτε πολύ μικρή. Όταν όμως οι πτωχοί γίνουν πάρα πολλοί τότε επέρχεται κακοπραγία στην πόλη, δηλ. δυστυχία και οι πολιτείες αυτές χάνονται γρήγορα «καί αἱ δημοκρατίαι ἀσφαλέστεραι τῶν όλιγαργιών εἰσί καί πολυχρονιώτεραι διά τούς μέσους (πλείους τε γάρ εἰσί καί μᾶλλον μετέχουσι τῶν τιμῶν ἐν ταῖς δημοκρατίαις ἤ ταῖς όλιγαρχίαις. Ἐπεί ὅταν ἄνευ τούτων τῷ πλήθει ὑπερτείνουσιν οἱ ἄποροι, κακοπραγία γίνεται καί ἀπόλλυνται ταχέως» (1296 b). Διότι ως λέγει αλλαχού ο φιλόσοφος «αἱ γάρ πλεονεξίαι τῶν πλουσίων ἀπολλύασιν μᾶλλον την πολιτείαν ἤ αἱ τοῦ δήμου» (1297 b) όταν δε οι δημοκρατίες είναι πλέον ισορροπημένες όπως όταν κατέχουν οι περισσότεροι την μεσότητα των περιουσιών από κάθε άποψη, οι δημοκρατίες είναι ασφαλέστερες «όμως άσφαλεστέρα και άστασίαστος μάλλον ή δημοκρατία της ολιγαρχίας» (1302 α).
Και καθ’ ο μέτρον ο φιλόσοφος προτιμά την μεσότητα, υπέρ της οποίας άλλωστε εξεφράσθη και στα Ηθικά Νικομάχεια χαρακτηρίζοντας την αρετήν ως «ἕξιν» μεν και «μεσότητα» δε, προτιμά την μεσότητα στην οικονομική τάξη, την κοινωνική σύνθεση και την πολιτική οργάνωση:«... ἡ γάρ πολιτεία βίος ἐστι πόλεως ἐν ἁπάσαις δέ ταῖς πόλεσιν ἐστί τρία μέρη τῆς πόλεως• οἱ μέν εὔποροι σφόδρα, οἱ δέ ἄποροι σφόδρα, οἱ δέ τρίτοι οἱ μέσοι τούτων ἐπεί τοίνυν ὁμολογεῖται τό μέτριον καί το μέσον, φανερόν ὅτι καί τῶν εὐτυχημάτων ἡ κτῆσις ἡ μέση βελτίστη πάντων »(1259 β).

Η μεσότης γενικώς είναι το βέλτιστον στοιχείον, η προϋπόθεσις της ευδαιμονίας της πόλεως. Και σκεπτόμενος περαιτέρω ο μέγας φιλόσοφος διερωτάται ποία είναι πλέον η αρίστη μορφή πολιτείας και απαντά κατ’ αρχήν ότι αρίστη πολιτεία είναι αυτή η οποία διοικείται από τους αρίστους: «ἐπεί δέ τρεῖς φαμέν εἶναι τάς ὀρθάς πολιτείας τούτων ἀναγκαῖον δ'ἀρίστην εἶναι τήν ὑπό τῶν ἀρίστων οἰκονομουμένην. Ταύτη δ'ἐστίν ἐν ᾗ συμβέβηκεν ἤ ἕνα τινά συμπάντων ἤ γένος ὅλων ἤ πλῆθος ὑπερέχον εἶναι κατ’ ἀρετήν τῶν μέν ἄρχεσθαι δυναμένων. τῶν δ'ἄρχειν πρός τήν αἱρετωτάτην ζωήν» (1288 α).

Περαιτέρω η αρίστη πολιτεία είναι εκείνη όπου γενικώς ισχύει η μεσότης και αυτή είναι αφ’ ενός η πολιτεία (δημοκρατία) «ἐστί γάρ πολιτεία ὡς ἁπλῶς εἰπεῖν μίξις ὀλιγαρχίας καί δημοκρατίας» (1293 b), γίνεται δε η «πολιτεία» παρά δημοκρατίαν και ολιγαρχίαν (αυτ.).

Ο άνθρωπος δε, μέλος αυτής της πολιτείας, ο πολίτης είναι εκείνος ο οποίος δύναται να μετέχει και του άρχειν και του άρχεσθαι «ἀλλά μέλος τῆς ἀρίστης πολιτείας ὁ δυνάμενος καί προαιρούμενος ἄρχεσθαι καί ἄρχειν πρός τον βίον τόν κατ' ἀρετήν »(1284 α).
Αφ’ ετέρου αρίστη πολιτεία είναι η βασιλεία, διότι καθ’ όσον άρχεται από έν άριστον χαρακτηρίζεται από μείζονα αποτελεσματικότητα. Στην βασιλεία, ως διοικουμένην από έναν άριστον άρχοντα, συναντώνται σχεδόν όλα τα προσόντα των λοιπών πολιτευμάτων. Όταν όμως ο άρχων διαφθαρεί τότε την βασιλείαν θα αντικαταστήσει η τυραννία, η χειριστή μορφή πολιτεύματος. Το αυτό δύναται να συμβή με την αριστοκρατίαν η οποία δύναται να μεταπέση σε ολιγαρχίαν εκμεταλλευτική και δεσποτική.
Στα πολιτεύματα εντός της ιστορικής πραγματικότητος παρατηρείται μετάπτωσις από το ένα στο άλλο ώστε να δύναται να γίνει λόγος για μια οιονεί κυκλική συνέχεια στη μεταβολή από το ένα πολίτευμα στο άλλο.
Εκ των έξι, τριών ορθών και τριών ημαρτημένων πολιτειών, υπάρχουν εντός της ιστορικής πραγματικότητος πλήθος παραλλαγών.

Ποια είναι τώρα η σχέση της θεωρίας αυτής του Αριστοτέλους περί των εξ μορφών πολιτειών και της έννοιας της μεσότητας της αρετής των οικονομιών των κοινωνιών και των πολιτειών προς τον διάλογο «Πολιτικός» του Πλάτωνος;

Στον διάλογο αυτό ο μέγας Αθηναίος φιλόσοφος σαφώς ορίζει τον πολιτικό ηγήτορα - ύστερα από μια μεγάλη προσπάθεια που έκαμε στα προηγούμενα να διαιρέσει επακριβώς και κατά τρόπον εξαντλητικόν τις διάφορες δραστηριότητες και τα διάφορα επαγγέλματα, τις ποικίλες επιτηδεύσεις των ανθρώπων - ορίζει, επαναλαμβάνουμε τον πολιτικόν ηγήτορα ως τον κάτοχο της ανθρωπονομικής επιστήμης (Πολιτικά 267c) ή της πολιτικής και βασιλικής τέχνης, αυτόν ο οποίος διοικεί την «άπτερον δίποδον ποίμνην».
Κατά το πρώτο μέρος της δι¬αιρετικής διαδικασίας επιζητείται να δοθή ο ορισμός του πολιτικού διά προοδευτικής διχοτομίας εννοιών. Αλλά ο ορισμός αυτός δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή πλήρης εφ’ όσον η εξέτασις δεν προχωρήσει και στην έρευνα των διαφόρων μορφών πολιτικής οργανώσεως. Για το λόγο αυτό ο Πλάτων προχωρεί στην έρευνα και τη μελέτη των τριών μορφών πολιτικής οργανώσεως κατά την αρχαιότητα οι οποίες ήταν η μοναρχία, η ολίγον δυναστεία, η δημοκρατία (Πολιτικά 291 de).

Οι τρεις αυτές μορφές πολιτευμάτων διακρίνονται εκάστη εξ αυτών σε διάφορες υποδιαιρέσεις, όπως η μοναρχία η οποία διαιρείται σε τυραννία και σε βασιλεία. Τυραννίς είναι η μοναρχία όταν ο μονάρχης είναι τυραννικός και καταχραστής της εξουσίας και διοικεί μόνον προς χάριν του ιδίου αυτού συμφέροντος και η βασιλεία είναι η μορφή της μοναρχίας όταν ο νομοθέτης κυβερνά προς το συμφέρον του συνόλου της πολιτείας και των μελών της πολιτείας με ήθος, αρετήν και νομιμότητα. (Πολιτικός 3301α).

Η βασιλεία, ή η μοναρχία ως μορφή ενάρετου πολιτεύματος είναι το άριστον πολίτευμα, το αντίθετον εάν η μοναρχία δεν είναι δίκαιη και ενάρετη είναι η χειρότερη όλων.
«Μοναρχία τοίνυν ζευχθεῖσα μέν ἐν γράμμασιν ἀγαθοῖς οὕς νόμους λέγομεν ἀρίστη πάντων ταῶν ἕξ, ἄνομος δέ χαλεπή καί βαρυτάτη συνοικῆσαι» (303 α).

Η δεύτερη μορφή πολιτείας, η ολίγων δυναστεία (ολιγαρχία) διακρίνεται σε αριστοκρατίαν και ολιγαρχίαν. Η αριστοκρατία υπό τη σημασία «άριστος» δηλ. ενάρετος σε υψηλό βαθμό είναι επίσης αρίστη μορφή πολιτεύματος, εφ' όσον προϋποτίθεται ότι σ’ αυτήν κυβερνούν οι άριστον οι ενάρετοι κατά το πνεύμα, το ήθος και τις καθοδηγητικές - διοικητικές ικανότητες. Αντίθετα, στην ολιγαρχία κυβερνούν οι ανήθικοι, οι διεφθαρμένοι και για τούτο η μορφή αυτή δια- κυβερνήσεως είναι νοσηρή.
Διότι ασφαλώς οι διεφθαρμένοι κυβερνήτες κυβερνούν εναντίον των νόμων, εναντίον των συμφερόντων του λαού και της πολιτείας.

Η τρίτη μορφή πολιτεύματος, η δημοκρατία, διακρίνεται σε «νόμω» δημοκρατίαν (νόμιμην) και «άνομον» δημοκρατίαν.
Η «νόμω» δημοκρατία είναι υγιής μορφή πολιτεύματος ενώ η «άνομος» δημοκρατία είναι νοσηρή μορφή πολιτεύματος (Πολιτικά 291 e).

Εξ όλων των μορφών πολιτεύματος, εξ εν συνόλω, τριών υγιών και τριών νοσηρών, η αρίστη τονίζει ο Πλάτων είναι η μοναρχία εκ των υγιών, και εξ όλων των μη υγιών, των νοσηρών, μορφών πολιτεύματος η προτιμώτερη είναι η δημοκρατία δηλ. η δημοκρατία ως άνομος τοιαύτη και άμεσος.

Όταν δηλ. στις πολιτείες οι άρχοντες και οι πολίτες δεν ενεργούν και δεν λειτουργούν κατά τρόπον έντιμον και ουσιαστικά παρακωλύουν την εφαρμογήν των νόμων, όσοι και όποιοι ισχύουν, οπότε η πολιτεία καθίσταται ουσιαστικά άνομος, τότε το προτιμώτερο πολίτευμα είναι η δημοκρατία. Διότι στην δημοκρατία αυτή είναι ευκολότερη η αντίσταση κατά των αυθαιρεσιών των άλλων από το άλλο μέρος μεταξύ των νομίμων και υγιών πολιτευμάτων προτιμά (ο Πλάτων) τη μοναρχία διότι η ενάρετη μοναρχία εξασφαλίζει πέραν της εντιμότητος και της αρετής, την αποτελεσματικότητα και την ταχύτητα των ενεργειών. Ούτω ο Πλάτων, ενώ θέτει υπεράνω όλων των προϋποθέσεων λειτουργίας των πολιτευμάτων την αρετήν, δεν παραγνωρίζει την πρακτική δράση και την αξία της.

Αλλ’ εμφανίζεται επίσης ως οπαδός της δημοκρατίας, διότι η περίπτωση να υπάρχουν ιδανικές μορφές πολιτικής ζωής και οργανώσεως, η μοναρχία, η αριστοκρατία, η νόμω δημοκρατία είναι σχεδόν αδύνατη ή μάλλον τελείως ανύπαρκτος.
Και τούτο ο Πλάτων δεν το αγνοεί. Αλλά ακριβώς επειδή γνωρίζει ότι και οι τρεις νοσηρές μορφές πολιτευμάτων είναι, τελικώς, είτε απορριπτέες είτε απαράδεκτες, ενώ και οι ιδανικές είναι είτε αδύνατες, είτε ανύπαρκτεες και τουλάχιστον δύσκολα εφαρμόσιμες στην πολιτική πραγματικότητα, προτείνει μιαν εβδόμη μορφή πολιτεύματος που ονομάζει βασιλεία.

Η εβδόμη μορφή πολιτεύματος, η βασιλεία, δεν έχει σχέση ούτε με την ιστορική μορφή βασιλείας (βασιλεία ομηρικών χρόνων, μακεδονική βασιλεία κ.λπ.) ούτε με την βασιλεία της οποίας προ ολίγου έκαμε τη διάκριση σε μοναρχία και τυρανία, και η οποία προέρχεται επίσης από περιγραφήν της ιστορικής πραγματικότητος. Πρόκειται για το γενικό ιδεώδες πρότυπον όλων των πολιτευμάτων τα οποία ανέπτυξε πριν και τα οποία ονομάζει όλα, υγιή και μη, «μιμήματα» (296c) της πλέον τελείας μορφής πολιτικής οργανώσεως.
Εν άλλον στοιχείο της Πλατωνικής πολιτικής φιλοσοφίας το οποίον αποτελεί το κύριον καθοριστικόν παράγοντα της αξιολογήσεως των πολιτευμάτων είναι η έννοια του «μετρίου» η οποία είναι θεμελιώδης στην πολιτι-κή φιλοσοφία του Πλάτωνος όπως αυτή αναπτύσσεται στον διάλογο «Πολιτικός».
Τα πολιτεύματα είναι νόμιμα καθ’ όσον προσεγγίζουν την έννοια του «μετρίου» και μη νόμιμα όταν απομακρύνονται από την έννοια του «μετρίου» (283β).

Η έννοια του «μετρίου» κατά τον Πλάτωνα έχει οντολογικήν αυθυπαρ-ξίαν, ενώ οι άλλες έννοιες οι οποίες αποκλίνουν από το «μέτριον»• δηλ. οι έννοιες «πλέον» και «έλαττον» (μείζον - μείον) δεν διαθέτουν οντολογικήν αυθυπαρξίαν, αλλά υπάρχουν μόνον κατ’ αναφοράν προς το «μέτριον» ή μέτρον - μέσον και λαμβάνουν την οντολογικήν των υπόστασιν εκ του «μετρίου»• και τούτο διότι το «μέτριον» σχετίζεται κατ’ άμεσον τρόπον προς τις «ιδέες» οι οποίες κατά τον Πλάτωνα είναι αυθύπαρκτες οντότητες. (284d).

Και ενώ ο Αριστοτέλης έχει ως ιδανικόν του την «μεσότητα», ο Πλάτων ομιλεί για την του μετρίου «γέννησιν», το οποίον «μέτριον» είναι επίσης το πολιτικό ιδανικό του Πλάτωνος στον διάλογο «Πολιτικός», αλλά βεβαίως και πέραν αυτού, διότι το έργο της «βασιλικής» επιστήμης (έβδομη μορφή πολιτεύματος), είναι έργο συνυφής, συμπλοκής εις το «μέτριον», των διαφόρων παραμέτρων της πολιτικής ζωής.

Ο Αριστοτέλης ομιλών περί των «ορθών» και «ημαρτημένων» πολιτευμάτων έχει ασφαλώς υπ’ όψη του τον «Πολιτικόν» του Πλάτωνος, όπως και την ιστορική πολιτική πραγματικότητα της αρχαίας Ελλάδας, όπως την είχεν ασφαλώς, υπ’ όψη του και ο Πλάτων. Θέτων δε την «μεσότητα» ως απαραίτητο στοιχείο της κάθε μορφής υγείας, ηθικής, πολιτικής και κοινωνικής δεν αγνοεί την κατά Πλάτωνα «μετρίου γένεσιν» και την οντολογικήν της αξίαν.
Δεν αγνοεί βεβαίως την πλατωνική σκέψη και, στα σημεία αυτά, την λαμβάνει υπ’ όψη του και αυτήν και την ιστορική πραγματικότητα, αλλά φιλοσοφών ο ίδιος, ανεξαρτήτως και αυτονόμως, προχωρεί στις δικές του θεωρητικές έρευνες και κατακτήσεις.
Διά τούτο δεν συναντάται στην πολιτική φιλοσοφία του Αριστοτέλους η εβδόμη μορφή πολιτεύματος π.χ. ούτε η άριστη πολιτεία είναι η μοναρχία, όπως θα έλεγεν ο Πλάτων, εφόσον θα πρόκειται περί υγιών πολιτειών, αλλά η κατά Αριστοτέλην «πολιτεία» (δημοκρατία άμεσος) διότι εκεί κατ’ αρχήν υπάρχει η ορθή μίξις ολιγαρχίας και δημοκρατίας, διότι εκεί συναντάται και ο σεβασμός των νόμων, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ. και η μεγίστη αποτελεσματικότης της ορθής πράξεως.

Πηγή:

http://www.ekivolos.gr/H%20thewria%20tou%20Aristotelous%20peri%20orthwn%20kai%20hmarthmenwn%20politeiwn.htm

jouer au football

Hint:

Ο 'πολιτισμένος' κόσμος χρωστάει τη 'δημοκρατία' του στην Αγγλία. Όχι στην Ελλάδα.

Τα λέω καλά κύριε Τσάνς? Γουσταρίζεις?

Για πότε κάνουμε κουβέντα? Για ποιούς? Για πόσους?

Η Θήβα, η Κόρινθος, η Σπάρτη, η Κρήτη, η Λέσβος, η Πέργαμος, η Ήπειρος, τί σχέση είχαν με αυτό το πολίτευμα?

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν 'δημοκρατικός θεσμός'?

Ο Φίλιππος Β', ο γιός του, η Κλεοπάτρα, ήταν κοινοβουλευτικώς δημοκρατικά όντα?

Κύριε Τσανς, δημοκρατία είναι να ψηφίζεις άρχοντες, ή να ψηφίζεις αποφάσεις?

Ποιό είναι δημοκρατικό, κύριε Τσανς? Να άρχεις δια της ψήφου σου, ή να ψηφίζεις δια των αρχόντων σου?

Δεν ήμουν αυτός που πήρε την απόφαση να φύγεις? Και ποιός μπορεί να είναι ισότιμος με αυτούς για τους οποίους παίρνει απόφαση να φύγουν? Πώς μπορεί να έχει ελευθερία, ισότητα κι αδερφοσύνη αυτός που κρίνει, με αυτόν που κρίνεται?

Πόσο Ρωμαίος χρειάζεται να γίνει κάποιος, για να καταλάβει πως δεν θα γίνει ποτέ Έλληνας?

-----------------------------------------------------------

Παραθέτω μια κριτική περιγραφή του Ρέλλου περί του σημερινού πολιτεύματος.Δεν υιοθετώ την γενικότερη στάση του συγκεκριμένου,την οποία και δεν έχω μελετήσει για να εκφέρω άποψη,αλλά μόνο την συγκεκριμένη φράση:

"Το σημερινό σύστημα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας σε όλον τον κόσμο, όπου μεγάλες μάζες αδαών, εξαρτημένων και εξαθλιωμένων πολιτών ψηφίζουν συχνά άχρηστους πολιτευομένους, οι οποίοι κληροδοτούν την εξουσία στους απογόνους τους, δεν πρέπει να θεωρείται ιδανικό ούτε αμιγώς δημοκρατικό. Πρόκειται για παρέκβαση, απόλυτη κατά την ταπεινή μου άποψη, της θεωρητικής αξιοκρατικής δημοκρατικής πολιτείας, η οποία θα πρέπει να χαρακτηρισθεί ως δημοκρατικοφανής ολιγαρχία. "

Αλλά πρέπει να περάσουμε ,μετά και την περιεκτική αναφορά του DSM στον κορυφαίο πολιτικό επιστήμονα και στον κορυφαίο φιλόσοφο αντίστοιχα,στο ..ζουμί των πολιτευμάτων.

Τα σημεία που πρέπει να εστιάσουμε,θεωρώ ότι είναι τα εξής:

α. Ποιος ο ορισμός της Πόλης

β. Ποιος καθίσταται πολίτης

γ. Ποιος ο τρόπος ανάδειξης αξιωματούχων-αρχόντων(κλήρωση-ψηφοφορία)

δ. Και κυριότερο όλων>>>> ποια η σχέση του είδους του πολιτεύματος με το επίπεδο των πολιτών

Σημείωση: Το σημείο αναφοράς δεν μπορεί παρά να είναι ο Αριστοτέλης με λίγο φινίρισμα από Πλάτωνα.Παρά ταύτα,κάθε ερμηνεία ή ορισμός μπορεί να τεκμηριωθεί από τον οποιονδήποτε.
(ανθυποφιλόσοφοι είμαστε δυνητικά όλοι μας-ευτυχώς--)

Στην συζήτησή μας θα αποδειχθεί, ότι τα ονόματα των κεντρικών πολιτευμάτων έχουν τόσες πολλές παραλλαγές που καταντά αστείο να εξιδανικεύουμε μια λέξη που αφορά ένα πολίτευμα διότι πολύ απλά δεν αρκεί για να το περιγράψει.
ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ! Στην ουσία διαπράττονται εγκλήματα στο όνομα αυτού του μονολεκτικού ορισμού του πολιτεύματος.(κάτι μου θυμίζει αυτό )

Συνεχίζεται...

quote:

---

ΑΜΕΙΝΙΑΣ
Σημείωση:αν δεν υπάρχει συμμετοχή στη θέμα του κ.Τσανς ,θα είναι κρίμα..

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Αλλά δεν θα του κάνω τη χάρη. Ούτε του Αμεινία, ούτε του Σόιμπλε:

(ΑΡΙΣΤ Πολ 1279a22–1281a10: Τα είδη των πολιτευμάτων) Τα ορθά πολιτεύματα και οι παρεκκλίσεις από αυτά

'Ο Αριστοτέλης όρισε και διερεύνησε τις έννοιες πολίτης και πολιτεία . Σύμφωνα με τον φιλόσοφο, όσα πολιτεύματα αποσκοπούν στο κοινό συμφέρον είναι ορθά, ενώ όσα εξυπηρετούν αποκλειστικά το συμφέρον των αρχόντων ανήκουν στις παρεκκλίσεις των ορθών πολιτευμάτων. Στη συνέχεια αρχίζει να εξετάζει τα είδη των πολιτευμάτων.'

' Διωρισμένων δὲ τούτων ἐχόμενόν ἐστι τὰς πολιτείας
ἐπισκέψασθαι, πόσαι τὸν ἀριθμὸν καὶ τίνες εἰσί, καὶ πρῶ-
τον τὰς ὀρθὰς αὐτῶν· καὶ γὰρ αἱ παρεκβάσεις ἔσονται
(25) φανεραὶ τούτων διορισθεισῶν. ἐπεὶ δὲ πολιτεία μὲν καὶ
πολίτευμα σημαίνει ταὐτόν, πολίτευμα δ’ ἐστὶ τὸ κύριον τῶν
πόλεων, ἀνάγκη δ’ εἶναι κύριον ἢ ἕνα ἢ ὀλίγους ἢ τοὺς πολ-
λούς, ὅταν μὲν ὁ εἷς ἢ οἱ ὀλίγοι ἢ οἱ πολλοὶ πρὸς τὸ κοι-
νὸν συμφέρον ἄρχωσι, ταύτας μὲν ὀρθὰς ἀναγκαῖον εἶναι
(30) τὰς πολιτείας, τὰς δὲ πρὸς τὸ ἴδιον ἢ τοῦ ἑνὸς ἢ τῶν ὀλί-
γων ἢ τοῦ πλήθους παρεκβάσεις. ἢ γὰρ οὐ πολίτας φατέον
εἶναι τοὺς <μὴ> μετέχοντας, ἢ δεῖ κοινωνεῖν τοῦ συμφέροντος. κα-
λεῖν δ’ εἰώθαμεν τῶν μὲν μοναρχιῶν τὴν πρὸς τὸ κοινὸν
ἀποβλέπουσαν συμφέρον βασιλείαν, τὴν δὲ τῶν ὀλίγων μὲν
(35) πλειόνων δ’ ἑνὸς ἀριστοκρατίαν (ἢ διὰ τὸ τοὺς ἀρίστους ἄρχειν,
ἢ διὰ τὸ πρὸς τὸ ἄριστον τῇ πόλει καὶ τοῖς κοινωνοῦσιν
αὐτῆς), ὅταν δὲ τὸ πλῆθος πρὸς τὸ κοινὸν πολιτεύηται συμ-
φέρον, καλεῖται τὸ κοινὸν ὄνομα πασῶν τῶν πολιτειῶν,
πολιτεία. (συμβαίνει δ’ εὐλόγως· ἕνα μὲν γὰρ διαφέρειν
(40) κατ’ ἀρετὴν ἢ ὀλίγους ἐνδέχεται, πλείους δ’ ἤδη χαλεπὸν
[1279b] ἠκριβῶσθαι πρὸς πᾶσαν ἀρετήν, ἀλλὰ μάλιστα τὴν πολε-
μικήν· αὕτη γὰρ ἐν πλήθει γίγνεται· διόπερ κατὰ ταύτην
τὴν πολιτείαν κυριώτατον τὸ προπολεμοῦν καὶ μετέχουσιν
αὐτῆς οἱ κεκτημένοι τὰ ὅπλα.) παρεκβάσεις δὲ τῶν εἰρη-
(5) μένων τυραννὶς μὲν βασιλείας, ὀλιγαρχία δὲ ἀριστοκρατίας,
δημοκρατία δὲ πολιτείας. ἡ μὲν γὰρ τυραννίς ἐστι μοναρ-
χία πρὸς τὸ συμφέρον τὸ τοῦ μοναρχοῦντος, ἡ δ’ ὀλιγαρ-
χία πρὸς τὸ τῶν εὐπόρων, ἡ δὲ δημοκρατία πρὸς τὸ συμ-
φέρον τὸ τῶν ἀπόρων· πρὸς δὲ τὸ τῷ κοινῷ λυσιτελοῦν
(10) οὐδεμία αὐτῶν.'

Μτφρ. Π. Λεκατσάς. [1939] χ.χ. Αριστοτέλης. Πολιτικά. Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια. Ι–ΙΙ. Αθήνα: Ζαχαρόπουλος.:

Επακριβώς δε καθορισθέντων τούτων, συνακολουθεί το προς έρευναν περί τας πολιτείας ζήτημα, πόσαι τον αριθμόν και ποίαι την φύσιν είναι, και κατά πρώτον αι ορθαί εκ τούτων· διότι αι παρεκβάσεις θα καταδειχθούν (25) ακριβώς εξ αυτού του καθορισμού των ορθών πολιτειών.

Αφού λοιπόν «πολιτεία» και «πολίτευμα» είναι ταυτόσημα, το πολίτευμα δε είναι η κυρίαρχος των πόλεων εξουσία, κατ' ανάγκην δε η κυρίαρχος αύτη εξουσία εκπροσωπείται ή υπό του ενός ή υπό των ολίγων ή υπό των πολλών, όταν μεν ο είς ή οι ολίγοι ή οι πολλοί προς το κοινόν συμφέρον άρχουν, κατ' ανάγκην (30) αι πολιτείαι αύται είναι ορθαί, αι δε πολιτείαι, καθ' ας η αρχή ασκείται προς το ίδιον συμφέρον ή του ενός ή των ολίγων ή των πολλών, παρεκβάσεις. Διότι το ζήτημα τίθεται ούτως: ή δεν είναι πολίται οι μετέχοντες της πολιτικής κοινωνίας, ή είναι, οπότε πρέπει να κοινωνούν του συμφέροντος. Ονομάζομεν δε συνήθως την μεν μοναρχίαν την αποβλέπουσαν εις το κοινόν συμφέρον β α σ ι λ ε ί α ν, την αρχήν αφ' ετέρου των ολίγων μεν, (35) πλειόνων δε του ενός, α ρ ι σ τ ο κ ρ α τ ί α ν (ή διά το ότι άρχουν οι άριστοι ή διά το ότι προς το άριστον της πόλεως άρχουν), όταν δε υπό των πολλών ασκήται η εξουσία και προς το κοινόν συμφέρον, ονομάζομεν το πολίτευμα διά του κοινού πασών των πολιτειών ονόματος, π ο λ ι τ ε ί α. (Και η απορία αύτη είναι εύλογος· διότι είς μεν ή ολίγοι (40) ενδεχόμενον είναι να υπερβαίνουν τους άλλους κατ' αρετήν, δύσκολον όμως οι πολλοί [1279b] να μετέχουν εν ίσω βαθμώ πάσης της αρετής, πλην της πολεμικής, διότι αύτη κατ' εξοχήν εις το πλήθος προσιδιάζει. Διά τον λόγον δ' ακριβώς τούτον την κατ' εξοχήν κυρίαρχον εν τω πολιτεύματι τούτω θέσιν έχει η τάξις των πολεμιστών· διό και των αξιωμάτων μετέχουν ενταύθα μόνον οι δικαιούμενοι να φέρουν τα όπλα). Παρεκβάσεις δε των ειρημένων πολιτειών είναι, της βασιλείας μεν (5) η τυραννίς, της αριστοκρατίας δε η ολιγαρχία, της δε πολιτείας η δημοκρατία· διότι η μεν τυραννίς είναι μοναρχία προς το συμφέρον του μοναρχούντος, η ολιγαρχία προς το συμφέρον των ευπόρων, η δε δημοκρατία προς το συμφέρον των απόρων, (10) ουδεμία δε τούτων προς το κοινόν συμφέρον.

Όσον αφορά τον κοινοβουλευτισμό και το αν έχει και την παραμικρή πιθανότητα να χαρακτηρισθεί είδος έστω δημοκρατίας,την απάτηση την δίνει ο ίδιος ο Αριστοτέλης παρπάνω.Συζήτηση επ' αυτού δεν χωρεί.-

Στα υπόλοιπα θα εντρυφίσουμε.Τα προφανή τα βαριέμαι.

Για την ιστορία το 95% περίπου των θέσεων στην αρχαία εκδοχή της δημοκρατίας ήταν με κλήρο.-

Σε λίγο έχουμε καλεσμένους.Συνέχεια από εμένα το βράδυ..

Πάντα μου άρεσε το πολίτευμα Πολιτεία. Κι ας μου φαινόνταν σαν υποχώρηση στα ιδανικά μου. Κάτι σαν "έντιμη συμφωνία". Τη δημοκρατία από παιδί τη σιχαινόμουνα. Γιατί δε με χωρούσε.

Δε θα πω ωραία τα πε ο Αριστοτέλης. Διάνοια όπως και να το πάρεις. Άφθαστος, στα όρια του αθάνατος. Πατέρας. Οπως και ο Πλάτωνας, που τόσο θαυμάζω, από πριν να τον γνωρίσω.

Ομως ας δούμε λίγο τις παραδοχές τους. Και ας εξετάσουμε τις αντοχές μας. Εγώ πάντως θα το τολμήσω. Κι αν με σταυρώσετε σας αγαπάω.

Η συζήτηση αρχίζει νομίζω, μετά την καταπληκτική εισαγωγή του DSM, με τα ερωτήματα που παρέθεσε ο φίλος Αμεινίας:

α. Ποιος ο ορισμός της Πόλης

β. Ποιος καθίσταται πολίτης

γ. Ποιος ο τρόπος ανάδειξης αξιωματούχων-αρχόντων(κλήρωση-ψηφοφορία)

δ. Και κυριότερο όλων>>>> ποια η σχέση του είδους του πολιτεύματος με το επίπεδο των πολιτών

Θα ήθελα εδώ, να πω ότι , όλα τα παραπάνω, έρχονται σε εξάρτηση με το marketing. Τεράστια τέχνη το μάρκετινγκ. Δημαγωγία.

Κακά τα ψέμματα, το φλέγον είναι το δ. Ομως, πρέπει πρώτα να στηριχθεί στα α,β,γ.

Ας δούμε το β και τι λέει ο Αριστοτέλης, ως εραστής της άμεσης πολιτείας (τη δημοκρατία δεν τη γουστάρω ως λέξη, αγάπη). Το α) αφήστε με να το ονειρεύομαι,, και ας πάει άλλος το βάρος.

quote:

---

Ο πολίτης δεν είναι πολίτης με κριτήριο το ότι είναι εγκατεστημένος σε έναν συγκεκριμένο τόπο (γιατί και μέτοικοι και δούλοι μοιράζονται (με τους πολίτες) έναν κοινό τόπο), ούτε (είναι πολίτες) αυτοί που (από όλα τα πολιτικά δικαιώματα) έχουν μόνο το δικαίωμα να εμφανίζονται στο δικαστήριο και ως εναγόμενοι και ως ενάγοντες (γιατί το δικαίωμα αυτό το έχουν και όσοι μοιράζονται (έναν τόπο) χάρη σε ειδικές συμφωνίες)· … Με την ακριβέστερη σημασία της λέξης με τίποτε άλλο δεν ορίζεται τόσο ο πολίτης παρά με τη συμμετοχή του στις δικαστικές λειτουργίες και στα αξιώματα. … Τι είναι λοιπόν ο πολίτης, από αυτά γίνεται φανερό· σε όποιον δηλαδή υπάρχει η δυνατότητα να μετέχει στην πολιτική και δικαστική εξουσία λέμε ότι είναι πια πολίτης της συγκεκριμένης πόλης και πόλη από την άλλη είναι, για να το πούμε γενικά, το σύνολο από τέτοια άτομα, που είναι αρκετό για την εξασφάλιση της αυτάρκειας στη ζωή τους.

---

quote:

---

Να βήξω
ή να χειροκροτήσω ???

---

Ανέβα στο βήμα Πυθαγόρα. Είμαστε στην Αρχαία Αθήνα εδώ. Και φτιάχνουμε κινήματα.

Την σήμερον ημέραν, είμαστε μέτοικοι στον τόπο μας.Εχουμε βέβαια το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, αλλά είναι δια τον μπούτσον.Αν δεν έχεις την "έγκριση" της οικονομικής ελιτ, ή προσωπικά κεφάλαια, το εκλέγεσθαι πάει περίπατον εις το δάσος.

Την σήμερον ημέραν είμαστε μέτοικοι και ταυτόχρονα δούλοι.Δούλοι των 300 οικογενειών που ελέγχουν το χρήμα.

Πολίτης της Πολιτείας, δεν είναι κανείς.Απλά δεν υπάρχει Πολιτεία.

Οταν ο Αριστοτέλης και ο Πλάτωνας, ονειρευόντουσαν την ιδανική τους Πολιτεία, το έκαναν με γνώμονα τον μικρό πληθυσμό που γνώριζαν τότε.Μερικές δεκάδες πόλεις-κράτη, με λίγες δεκάδες χιλιάδες κατοίκους.Είτε ως μεμονωμένες πόλεις, είτε ως ενιαίο κράτος-συμμαχία, ένα πράγμα παρέμενε το ίδιο.Ο πληθυσμός.

Είναι εύκολο να εφαρμοσθεί ένα πολίτευμα, τύπου Πολιτείας σε μερικές δεκάδες χιλιάδες, έστω λίγες εκαντοντάδες χιλιάδες ανθρώπων.Σε οκτω δις από δαύτους όμως, πως θα επιτύχει και μάλιστα αναίμακτα?
Πόσοι αιώνες χρειάζονται, να "ξυπνήσει" το 95% ?
Τελικά η παγκόσμια διακυβέρνηση είναι λύση?Σαφώς όχι, με τα σημερινά δεδομένα της κυριαρχίας των τραπεζιτών.Σαφώς όχι με το χρήμα ως κίνητρο και την οικονομία ως "θρησκεία".

Οι πρώτες ύλες, είναι διάσπαρτες στον πλανήτη.Δεν γνωρίζουν σύνορα και κυβερνήσεις.Δεν ρώτησε κανέναν το πετρέλαιο, που θα κάνει σύνορα, ώστε να πάει αυτό να "δημιουργηθεί".Ούτε ο σίδηρος, ούτε ο χαλκός.Εκαναν συμφωνία οι πρώτες ύλες και αποφάσισαν να "κατοικήσουν" σε όλη την Γη.Στον πλανήτη τους.Ας έλθουν οι άνθρωποι, να μας χρησιμοποιήσουν, είπαν.
Για όλους.Οχι να μας εκμεταλλευθούν οι λίγοι, σε βάρος των πολλών.Οχι να σκοτώνονται για μας, αλλά να διαμοιράζουν ισότιμα μεταξύ τους τα 'ελέη" μας.

Ομως, το 0.2% των ανθρώπων, κατάφεραν να ελέγχουν τις πρώτες ύλες σε βάρος του 99,8%.Και η πλειοψηφία των χαϊβανιών αυτών, περίπου το 95%, εξακολουθεί αιώνες τώρα, να δέχεται αυτή την κατάσταση και να λέει ευχαριστώ στους θεούς του, που έχει κάποια δουλίτσα, ή ένα πιάτο φαγητό.

Αυτή η χαϊβανοποίηση, είναι η μοναδική εξήγηση, του πως το 0,2% επιβάλλει την θέλησή του στο υπόλοιπο 99,8%.

Και εδώ, όσο κι αν δεν μου αρέσει, είμαι υποχρεωμένος να δεχθώ μερικές από τις απόψεις σιχαμερών ανθρώπων, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ στο "Αγών μου" και ανόητων ανθρώπων όπως ο Καρλ Μάρξ στο "Κεφάλαιο".

Μερικές όμως.Οχι εν συνόλω.Κάποια πράγματα που ΠΡΕΠΕΙ απαραίτητα να γίνουν, ώστε η ανθρωπότητα να οδηγηθεί στην ισότητα της Πολιτείας.Οχι αναίμακτα.Αφού αιώνες τώρα η χαζομάρα διαφεντεύει τους λαούς, δεν ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ποτέ να υπάρξει Πολίτης και Πολιτεία.

Η ανυπαρξία Πολιτείας και Πολιτών, οφείλεται στην ΒΙΑ, που εξασκούν ποικιλομόρφως, οι εξουσιαστές της οικονομικής ελίτ.
Και δυστυχώς η βία, ανατρέπεται μόνον βιαίως.Ο νοών νοείτω.
Μετά, αν υπάρξει κάποιος που:
1. Μπορέσει να αναδειχθεί.
2. Είναι κοινά αποδεκτός.
3. Είναι αλτρουϊστής και όχι ατομιστής.
4. Είναι αιρετός και ελεγχόμενος.
5. Είναι δίκαιος, τίμιος και άριστος εν τω ευ ζην.
6. Είναι Πολίτης της Γης και όχι κάποιου κράτους-φυλής.
7. Δεν ανήκει στο "πρώην" 95%

Τότε ο κόσμος θα έχει ελπίδα.Μέχρι τότε, ο θάνατός σου η ζωή μου, το σύνθημα των Επικυρίαρχων, θα αποτελεί την σημαία της ιδιοτέλειας και της υποταγής, των δούλων και των μέτοικων της σήμερον ημέρας.

Κάποια βασικά κείμενα αρχαίου κειμένου παρατέθηκαν.
Οι ερμηνείες τους στα σημεία επίσης.
Όπου χρειαστεί θα προστεθούν τα αναγκαία.

Ο σκοπός ήταν να δημιουργηθεί ένα σημείο αναφοράς,που να βοηθάει εμάς (τους συζητητές) να αναπτύξουμε τις δικές μας απόψεις,αλλά παράλληλα να γνωρίζουμε από που ξεκινάμε σε επίπεδο ορισμών.

Αυτό αποσκοπεί στο να αποφύγουμε τις γνωστές παπάτζες που ακούγονται συνήθως σε άλλες, προφανώς χαμηλού επιπέδου κουβέντες, περί πολιτευμάτων(και δεν εννοώ τόσο εντός του forum,όσο εκτός αυτού).

Από εδώ και στο εξής νομίζω ότι καλό είναι να χρησιμοποιούμε μικρά αποσπάσματα μονάχα,αρχαίου κειμένου.
Αυτό είναι μάλλον αναγκαίο για να διατηρείται μια συνοχή στις εναλλαγές των δικών μας προσωπικών απόψεων,χωρίς να μεσολαβούν σεντόνια.
Έτσι θα καταστεί και πιο εύκολη η παρακολούθηση, της ροής της συζήτησης, και από μέλη που πιθανότατα εστιάζουν σε ένα τέτοιο θέμα, για πρώτη φορά.

--------
επί του θέματος τώρα:

Ο Γιώργος εντόπισε σωστά τον ορισμό του πολίτη στο Αριστοτελικό κείμενο.Αν θα θέλαμε να περιορίσουμε, σε αριθμό λέξεων, τον ορισμό, θα διαλέγαμε το κομμάτι, που "θέλει" τον πολίτη να άρχει και να άρχεται.

Στην παράθεση του φίλου μου του Γιώργου, είναι αυτό που λέει περί συμμετοχής σε αξιώματα και δικαστικές διαδικασίες.

Εύκολα θα πεταγόταν κάποιος ,που με διάθεση να υπερασπιστεί τη σημερινη μορφή πολιτεύματος, θα μας έλεγε ότι ο οποιοσδήποτε Έλληνας πολίτης σήμερα, μπορεί να ακολουθήσει πολιτική ή δικαστική καριέρα και με αυτό τον τρόπο να καλύψει το "άρχει".Περί του "άρχεται" θα θεωρούσε ότι είναι αυτονόητο ότι όλοι το ...κάνουμε.

Εδώ θα δείξουμε ότι η παραπάνω προσπάθεια υπεράσπισης είναι για τα ... πανηγύρια.

Το γιατί είναι απλούστατο.
Η διαφορά του αυθεντικού αρχαίου, με το σημερινό γιαλατζί, άπτεται στο γεγονός ότι με τον αρχαίο τρόπο, ο πολίτης "ήθελε δεν ήθελε", αν κληρωνόταν ,θα είχε αναγκαστικά την ευκαιρία του, να ασκήσει διοικητική εξουσία.

Με το σημερινό θα έπρεπε να (βαθειά ανάσα..)
ενταχθεί σε κόμμα ή να ιδρύσει ένα>
>>να τα ακουμπήσει ζεστά και μπόλικα για να γίνει γνωστός ,ο ίδιος και οι θέσεις του>
>>να ...καταφέρει να ψηφιστεί.

Ζόρι... πολύ ζόρι.
Και μετά υποχρεώσεις.Στους ψηφοφόρους...Στους χορηγούς...
Ο τρόπος είναι καταδικασμένος να αποτύχει εκ σχεδιασμού.
Τυχαίο..δε νομίζω.

Βλέπουμε εύκολα λοιπόν ότι το β) και το γ) είναι αλληλένδετα.
Για να είσαι πολίτης πρέπει να μπορείς να αναδειχθείς σε άρχοντα ρε παιδί μου..και με το σωστό τρόπο.Κλήρωση(εκτός ειδικών εξαιρέσεων).
Απλό.Απλούστατο.-
(Για να σας προλάβω,δικλείδες ασφαλείας υπήρχαν).

Σημείο λεπτό εδώ, είναι η δυνατότητα να άρχεσαι.Μπορεί να σας φαίνεται αυτονόητο όπως και του υποτιθέμενου υπερασπιστή του ..κοινοβουλευτισμού,αλλά δεν είναι έτσι.
Θέλει εκπαίδευση η δυνατότητα να άρχεσαι.Ναι,ναι,όπως το ακούτε.

Αλλά αυτό θα το δούμε αργότερα.

Σκοπός είναι να εναλλάσονται οι συζητητές για να παραμένει ενδιαφέρουσα η ροή.

quote:

---

Να βήξω
ή να χειροκροτήσω ???

---

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

Ισχυρίζομαι πως έχουμε αδυναμία στο να διακρίνουμε το πραγματικά κοινωφελές. Γιατί ορθός Πολιτικός λόγος, είναι μόνο αυτός που οδηγεί στο κοινό καλό. Οι ιδεολογίες, όποιες κι αν υπήρξαν ή υπάρχουν, οριοθετούν σε ομάδες τα συμφέροντα των ανθρώπων. Ακόμα και οι θρησκείες.

Ειδικά οι τελευταίες, δεν διαχωρίζουν απλώς τους ανθρώπους σε ομάδες, αλλά πολύ περισσότερο, μεταφέρουν τον διαχωρισμό και στο επέκεινα. Εκεί δεν είναι μόνο το εμείς έναντι των άλλων, αλλά και το οι καλοί ενάντια των κακών.

Επανέρχομαι στο θέμα των ιδεολογιών. Εκ πρώτης όψεως, η τοποθέτησή μου μπορεί να μοιάζει αφοριστική των πάσης φύσεως ιδεολογιών. Στην ουσία όμως, δεν είναι καθόλου έτσι.

Θεωρώ πως μια ιδεολογία -η όποια-, πρέπει να ολοκληρώνεται μέσα από τον ορθό Πολιτικό λόγο που της αντιστοιχεί, ενώ και αντίστροφα, ο Πολιτικός λόγος πρέπει να έλκει την ορθότητά του από μία στιβαρή ιδεολογία.

Κι αν ιδεολογία και ορθός Πολιτικός λόγος, μοιάζουν υπό αυτό το πρίσμα, αχώριστες έννοιες, αυτό δεν σημαίνει πως δεν πρέπει και να τις διαχωρίζουμε.

έχουμε το δεύτερο ουσιαστικό πρόβλημα της εποχής μας. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά την διαφορά των δύο. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, καταδικάζουμε το ένα ή το άλλο, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την υπερβολή και την καταχρηστικότητα μιας τέτοιας κίνησης.

Στην τελική, πόσο χρήσιμος μπορεί να είναι ένας Πολίτης, όταν στους γύρω του βλέπει μόνο, ή και εχθρούς?
Πόσο μπορεί μέσα από την εχθρότητα να αντιληφθεί την θέση του μέσα στην Πολιτεία?
Πόσο μπορεί μια πολιτεία να συνεχίσει να είναι τέτοια, όταν απαρτίζεται από αντίπαλες ομάδες?

Μια εύκολη και βολική προσέγγιση, θα ήταν να πει κανείς, πως για να δομηθεί μια Πολιτεία, χρειάζεται μια ελάχιστη συμφωνία μεταξύ των Πολιτών της.

Μα το θέμα εδώ πέρα, είναι πως ακριβώς το ελάχιστο της συμφωνίας, είναι που μας έχει κάνει μπουρδέλο.

Και το θέμα της δημοκρατίας, είναι το λιγότερο που διακυβεύεται σε τέτοιες καταστάσεις. Το ύψιστο διακύβευμα είναι η ίδια η Πολιτεία. Και δεν μιλάω για μια χώρα όπως η Ελλάδα πχ. Αν απωλέσει ο Πολίτης αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό του, στην ουσία χαιρετά και την ανθρώπινη ιδιότητά του.

Φυσικά το παραπάνω είναι μια ακόμα αυθαιρεσία εκ μέρους μου. Η ταύτιση του Πολίτη με τον άνθρωπο εννοώ.

Για φανταστείτε, ωστόσο. Μέχρι εδώ, έχουμε δει τους Πολίτες να είναι απάνθρωποι. Πως θα είναι όταν οι άνθρωποι πάψουν να είναι Πολίτες?

Η Πολιτεία δεν μπορεί να είναι μια μάζωξη κατ' ελάχιστον συμφωνούντων ανθρώπων.

Απαραίτητες προυποθέσεις για να χαρακτηριστεί ένας άνθρωπος ως Πολίτης, είναι η ευθύνη και η αυτοσυνειδησία. Πρωτίστως όμως, η εκπαίδευση και μόρφωσή του.

Κάντε μια απλή κίνηση. Ψάξτε στο ίντερνετ να βρείτε την ουσία της Πολιτικής -με την έννοια του Πολίτη- εκπαίδευσης των ανθρώπων. Δεν θα βρείτε τίποτα. Σε όποια γλώσσα κι αν το κάνετε. Αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι.

Όχι πως πρόκειται για κάποιου είδους συνωμοσία, αλλά έχει παγιωθεί εδώ και πολλές δεκάδες χρόνια η άποψη, πως η λειτουργία του Πολίτη είναι κάτι σαν την αναπνοή: Αυτόματη και Αυτονόητη για έναν άνθρωπο. Αρxίδια μάντολες δηλαδή.

Αυτό στο οποίο αναφέρομαι, προηγείται της εργασίας, της παραγωγικότητας και της ανταμοιβής. Αν υπάρχει κάτι με το οποίο είναι παράλληλο, είναι η αξιοπρέπεια, η αυτοεκτίμηση και η διαύγεια.

Και υπάρχει ακόμα ένα μέρος του προβλήματος. Το να είναι ένας άνθρωπος Πολίτης, δεν είναι ρόλος, αλλά ταυτότητα. Κατ'επέκταση, το να είναι πολιτικός, δεν είναι ρόλος, και πολύ περισσότερο δεν είναι επάγγελμα, αλλά κοινωνική υποχρέωση.

Επίσης μέρος του προβλήματος, είναι και ο διαχωρισμός του Πολίτη από τον πολιτικό. Η εισαγωγή δηλαδή της έννοιας των ελίτ στο καθημερινό γίγνεσθαι.

Χαρακτηριστική έκφανση αυτής της δυσλειτουργίας, είναι και η εκκωφαντική αποκοπή των πολιτικών ελίτ από την τρέχουσα πραγματικότητα, και ως εκτούτου, η αδυναμία τους να οραματιστούν την οποιαδήποτε ορθή πολιτική εφαρμογή.

Αντιστοίχως, χαρακτηριστική είναι και η ανεπάρκεια του λεγόμενου "απλού πολίτη", όσον αφορά στις διαδικασίες και τα κριτήρια αξιολόγησης της πραγματικότητας. Απλός πολίτης δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και "μέσος πολίτης".

Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει επίσης. Απόδειξη, η εκτρωματική κυοφορία και τερατογένεση της εποχής μας. Με μισοχυσιές, Πολιτεία δεν στήνεται.

Δεν υπάρχει ατομικός δρόμος εντός της Πολιτείας. Δεν μιλάω για κοινωνία. Μιλάω για Πολιτεία. Κοινωνίες υπάρχουν και στη φύση, από τα αρθρόποδα έως και τα πρωτεύοντα. Το θέμα που πραγματεύομαι είναι η Πολιτεία, κι εντός αυτής, η ανάπτυξη του Πολίτη δεν μπορεί να είναι ατομική του υπόθεση. Ατομική υπόθεση είναι η συναίσθηση της ευθύνης και του χρέους.

Ο Πολίτης δεν είναι ούτε μονάδα, ούτε μέλος. Και ακόμα περισσότερο, δεν μπορεί να είναι ενεργούμενο της όποιας πολιτειακής κατάντιας. Η Πολιτεία είναι συνειδητή επιλογή του Πολίτη, ή τουλάχιστον, αυτό είναι το δέον.

Θα εικάσω, πως μία πραγματική Πολιτεία, είναι το καλλίτερο άκρο, ως αντίβαρο στο γενικό χάος του κόσμους, κι ως εκ τούτου, ισχυρότερο συγκρουσιακό στοιχείο στο συνεχές.

Επίσης, ένας τυπικός Φυσικός θα έλεγε πως η ζωή έτσι κι αλλιώς, κι ακόμα περισσότερο η Πολιτεία, αποτελούν προσωρινές τοπικές αναστολές της τάσης της εντροπίας, κι ένας λογιστής, πως σημασία έχει η τελική σούμα.

Αλλά ποιό είναι το βασικότερο πρόβλημα? Η έλλειψη καθαρής ματιάς. Δεν μου αρέσει, άρα ή φεύγω, ή το κάνω Κούγκι. Λαμπρά.
Σε πρώτη δόση, μάλλον είναι αφαλέστερο για κάποιον, να την κάνει. Αλλά και έτσι να το δει κανείς, πάλι δύο παραμένουν οι επιλογές.
Η σημερινή πραγματικότητα, και μια κάποιου τύπου χούντα. Αυτά δηλαδή που έχουμε δοκιμάσει. Για μας, ως φαίνεται, δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ή τα σκατά, ή τα απόσκατα.

Το δίλημμα σαφές, κι ευτυχώς είμαστε αρκούντως αμόρφωτοι για να έχουμε άποψη.

Γιατί τώρα πχ, είναι εντελώς της μόδας να μιλάμε για ανάπτυξη, παραγωγικές διαδικασίες, δομές και χρηματοδοτήσεις, μπλα, μπλα, μπλα...

Ένα κράτος μπορεί να βασίζεται μεταξύ άλλων στην παραγωγική του δομή. Άλλο πράγμα όμως η Πολιτεία, κι άλλο πράγμα το Κράτος. Όπως άλλο πράγμα ο Πολίτης, κι άλλο πράγμα ο Υπήκοος.

Οπωσδήποτε ο Πολίτης πρέπει να είναι παραγωγικός, όχι όμως για να εισφέρει οικονομικά, αλλά για να μπορεί να ολοκληρωθεί ως Αξιοπρεπές και Ενεργό ον, ικανό να Επιθυμεί Πολιτεία.

Αλλά κι αυτό, μια άποψη είναι...

Τα έχουμε μπλέξει εντελώς. Άλλο Πόλις, άλλο Κράτος, και άλλο Πολιτεία.

Η Πόλις αντιπροσωπεύει μια οντότητα χωρικά περιορισμένη, άρα περιορισμένη και ως προς το ανθρώπινιο δυναμικό της. Σε παλαιότερους καιρούς, όπως πχ στην αρχαία Ελλάδα (χρησιμοποιώ την πατρίδα μας ως το εγγύτερο παράδειγμα, αν και στην πραγματικότητα θα μπορούσε να την συναντήσει κάποιος σε όλη την υφήλιο), μπορούσε χονδρικά να ταυτιστεί και με την Πολιτεία, ακριβώς λόγω του περιορισμένου, αν και όχι όσο φανταζόμαστε, αριθμού κατοίκων.

Η Πολιτεία, δεν έχει τόσο σχέση με χωρικούς προσδιορισμούς, αλλά μάλλον αποτελεί έννοια επιθυμίας και αποδοχής, και αφορά την ανθρώπινη σύμβαση της κοινής συνείδησης. Κάπου εδώ εμφιλοχωρεί και η έννοια του Πολιτισμού. Πολιτισμός δηλαδή, είναι μέσες άκρες ο κοινός τρόπος των εκδηλώσεων μιας ομάδας ανθρώπων, αλλά πολύ συγκεκριμένης. Της ομάδας των Πολιτών μιας Πολιτείας. Οι Πολίτες φέρουν και προσδιορίζουν συγχρόνως τον Πολιτισμό της Πολιτείας.

Επιπλέον, αυτό το "ομότροπον" που εκφράζεται Πολιτισμικά μέσω των εκδηλώσεων των Πολιτών, είναι ταυτοχρόνως και το όχημα διεύρυνσης της Πόλης σε Πολιτεία, της μετουσίωσης δηλαδή των ντουβαριών, σε κοινά συμφωνημένες ιδέες και πρακτικές, οι οποίες μπορούν να εκδηλώνονται και να επικοινωνούνται, όχι μόνο διαχωρικά, αλλά και διαχρονικά.

Η Πολιτεία, πολύ περισσότερο από ένα πλέγμα κανόνων (που εξ αυτού του λόγου, εσκεμένα πολλές φορές μας κάνουν να την ταυτίζουμε με το Κράτος), είναι μία Κοινή Διαθήκη, μία επιθυμία συνειδητής και πλήρους συμφωνίας μεταξύ ανθρώπων, αλλά επί της ουσίας παραμένει άγραφη. Είναι δηλαδή κυρίως μία Υπόθεση Τιμής εν Λόγω και Έργω. Όσοι προσχωρούν σε αυτή την συμφωνία, αυτοδικαίως χαρακτηρίζονται ως Πολίτες, ενώ όσοι την αθετούν, αυτομάτως παύουν να φέρουν αυτή την ιδιότητα. Είναι αυτονόητο πως, αφού κεντρικό ρόλο στο ζήτημα παίζει η Τιμή, αυτή θα πρέπει να καθορίζει και σε κεντρικό βαθμό την ζωή, την λειτουργία, αλλά κυρίως τις σκέψεις και τους οραματισμούς του Πολίτη.

Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτές οι σκέψεις και οι οραματισμοί του Πολίτη, είναι η ουσία κάθε Πολιτείας. Η Πολιτική, Στρατιωτική και Νομική οργάνωση μιας Πολιτείας, μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση ενός Κράτους. Το αντίθετο ωστόσο, δηλαδή η ανύψωση ενός Κράτους σε επίπεδο Πολιτείας, ελάχιστη σχέση έχει με το Κανονιστικό Πλαίσιο λειτουργίας των Υπηκόων του (και δεν θέλω μουρμούρες για τον όρο, καθώς όλη η μανούρα γίνεται για την αναγνώριση της Υπηκοότητας σε πολλές περιπτώσεις), αλλά μάλλον εξάγεται ως υλοποίηση του βαθμού της Πολιτειακής Συνείδησής τους.

Φυσικά δεν ισχυρίζομαι πως η Πολιτεία είναι αποτέλεσμα απόλυτης συμφωνίας μεταξύ των Πολιτών. Αλλά δεν είναι ούτε και μια κατ' ελάχιστον συγκατάβαση. Είναι μάλλον μια εξελισσόμενη διαδικασία, με κύριο στόχο την ανάπτυξη και εξέλιξή τους. Αυτό δεν μπορεί, παρά να είναι ο μόνος απαράβατος πυλώνας, η ραχοκοκαλιά της Πολιτείας.

Σε αυτά τα πλαίσια, η συνύπαρξη αντικρουόμενων ομάδων, στην ίδια χρονική και χωρική περίοδο, είναι αδιανόητη στα πλαίσια της Πολιτείας. Για να υπάρχουν αντικρουόμενες ομάδες, θα πει πως υπάρχουν αντικρουόμενες ανάγκες, άρα η όποια Κοινή Διαθήκη, παύει να είναι τέτοια. Οι Πολίτες δηλαδή, δεν νοείται να έχουν διαφορετικά "συμφέροντα". Και τότε ποιές είναι οι επιλογές?

Θεωρητικά είναι πολύ απλό, και εκφράζεται κατά το άσμα, με το "Πάμε γι' άλλες Πολιτείες". Με το καλό ή με το ζόρι . Τουλάχιστον για όσους παύουν να αισθάνονται τους γύρω τους ως Συμπολίτες. Γιατί η έννοια του εντός Πολιτείας απόκληρου, είναι απολύτως αντιφατική, κατά τα παραπάνω λεχθέντα.

Το Ζόρι ιδεατώ τω τρόπω.

'Απόκληρο με είπες μια βραδιά
και μού' μεινε για πάντα η ρετσινιά.'
Βαγγέλης Γερμανός, Ο Απόκληρος.

Αυτή, κατά την άποψή μου, είναι η επιτομή της Πολιτείας. Η μεγαλύτερη "τιμωρία" στα πλαίσια μιας Πολιτείας είναι ακριβώς αυτή. Η Ρετσινιά. Η διαρκής δηλαδή κατάδειξη, της απώλειας Τιμής του Πολίτη, που αυτομάτως τον υποβιβάζει σε Πάροικο, ανίκανο δηλαδή να λειτουργήσει, να σκεφτεί και να αισθανθεί ως Συμπολίτης.

Ακόμα παραπέρα, η ζωή η ίδια ενός Πολίτη, δεν περαιώνεται στις σύντομες δεκαετίες της παρουσίας του, αλλά τραβάει στο διηνεκές. Η Υστεροφημία, όχι ως άμεσα εξαργυργυρώσιμο αγαθό, αλλά ως παρακαταθήκη, εγγύηση και επικύρωση της Κοινής Διαθήκης, αποτελεί την Λυδία Λίθο, τον Οβολό στο πέρασμα της Αχερουσίας.

Προυπόθεση φυσικά για όλα αυτά, είναι να υπάρχει ως κύριο συστατικό της ψυχοσύνθεσης του Πολίτη, η αίσθηση της ικανοποίησης μέσω της συνειδητότητας και της συμμετοχής. Αντίστροφα, η απώλεια της αίσθησης αυτής, να αποτελεί σοβαρό, διαρκές και πραγματικό άχθος.

Δεν είμαι σίγουρος πως αυτό μπορεί να επιτευχθεί απλώς μέσω της παιδείας. Υποψιάζομαι, πως η μέθεξη, έστω κι εξ αντανακλάσεως, είναι πολύ πιό σημαντικός παράγοντας στην διαδικασία εμπαίδωσης τέτοιου τύπου φρονημάτων:

Εδώ, στον υπέροχα ελάχιστο τόπο των Ελλήνων, έχουμε έναν δικό μας τρόπο να ανταποδίδουμε την Τιμή. Ως Πολίτες προς Πολίτη.
Κατόπιν, αλλά ακόμα πιό όμορφα εν ζωή, προσφωνούμε τους Άξιους Συμπολίτες μας με τα μικρά τους ονόματα. Ως οικείους εν Πολιτεία. Λίγα τα ονόματα, ολιγάριθμοι, ωστόσο αρκετοί κι εμείς:

Η Μελίνα, ο Μάνος, ο Μίκης, ο Νικόλας, ο Γρηγόρης, ο Λευτεράκης, ο Θοδωρής, ο μπαρμπα Γιάννης...

Κι έχουμε πολλές διαστροφές για να διαλέξουμε στο κακό το ριζικό μας. Όλοι πχ, μιλούν για την έλλειψη ηγετών με όραμα, ενώ στην πραγματική Πολιτεία, ο "ηγέτης", δεν είναι τίποτα άλλο, από απλός διεκπεραιωτής του κοινού οράματος των Συμπολιτών του. Και λέω Συμπολιτών, γιατί μόνο ένας Πολίτης μπορεί να "ηγείται"...

Και υπάρχει πάντα το πρόβλημα των ορισμών. Σε μια τέτοια κουβέντα, όλα θα πρέπει να οριστούν από την αρχή. Το λέω αυτό, γιατί αν ψάξεις την έννοια του κράτους (κι εννοώ από άποψης κοινωνιολογίας, κοινωνικής ανθρωπολογίας, νομικής και πολιτειολογικής), θα διαπιστώσεις προς μεγάλη σου έκπληξη, πως κράτη με την επιστημονική έννοια του όρου, υπάρχουν ελάχιστα, μην σου πω καθόλου.

«η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία»

Πλάτων:

«επειδή ο καθένας από μας δεν είναι σε θέση να εξοικονομεί μόνος του όλες τις ανάγκες του, αλλά του λείπουν πολλά, η ανάγκη του πράγματος υποχρεώνει τον ένα να καταφύγει στη συνδρομή ενός άλλου, και τον άλλο στη βοήθεια ενός τρίτου. Έτσι οι πολλές αυτές ανάγκες μάζεψαν πολλούς να καθίσουν όλοι μαζί στο ίδιο μέρος για να βοηθούνται μεταξύ τους. Αυτό το μέρος το ονομάζουμε Πολιτεία».

Πλάτων:

<< Η ιδανική Πολιτεία, θα χωρίζεται σε τρεις Τάξεις.
Των Δημιουργών, των Επικυρίαρχων και των Αρχόντων >>.

Συμφωνώ απολύτως με τον Ισοκράτη και διαφωνώ με τον Πλάτωνα.
Εσείς?

Ο Πλάτων ήταν μεγαλογαιοκτήμων και κάτοχος δούλων.
Οι ρήσεις του περί Πολιτείας, περιέχουν πολλές αντιφάσεις.

Η Ιδανική Πόλη του Αριστοτέλη, αφορά ΜΟΝΟ ΜΙΑ ΠΟΛΗ και όπως προείπα, όχι 8 δις ανθρώπους.

Μήπως λοιπόν θα έπρεπε να αφήσουμε τους αρχαίους στον τάφο τους και να κοιτάξουμε να παρουσιάσουμε τις σύγχρονες απόψεις μας περί Πολιτείας, καθώς και ει δυνατόν, τους τρόπους σύγκλισης προς αυτήν?

quote:

---

Οι δούλοι θεωρούνταν μορφή ιδιοκτησίας («res»)

---

Ιταλέ, το "res" ήταν ο Ρωμαϊκός όρος για τους δούλους και σημαινει "τίποτα".
Ουδεμία σχέση είχε η Ρωμαϊκή αντιμετώπιση των δούλων με την των Ελλήνων.
Μην τα μπερδεύεις. Οταν μιλάμε για τους Ελληνες, να χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας και όχι παραπλανητικούς Λατινικούς όρους.
Απόρροιες της παραπλανητικής λατινικής ορολογίας, ή ξενόφερτων λέξεων, δήμιουργούν σοβαρό πρόβλημα επικοινωνίας σήμερα.
Δεν θα επεκταθώ περεταίρω διότι θα ξεφύγω απ' το θέμα.

Ο Ισοκράτης σχολιάζει. Ο Πλάτων οραματίζεται. Δεν είναι η ίδια διαδικασία. Κι εμείς, εδώ, λίγο ως πολύ τον Ισοκράτη αντιγράφουμε. Ως ρόλο. Στα αλήθεια όμως, αν το εύστοχο σχόλιο είναι χρήσιμο, η οραματική ευθυκρισία, τί είναι?

Όχι που φαντάζομαι έναν Πλάτωνα να προσφέρει λύσεις στο Πολιτειακό - δυο τρεις φορές κόντεψε να τον πιεί εντελώς στην υλοποίηση-, αλλά προφανώς και θεμελίωσε την απορία.

Εσύ βλέπεις τεχνικές δυσκολίες και διάφορα τέτοια χαριτωμένα, γίνεσαι πρωθύστερος και επικριτικός, κι όλα αυτά γιατί? Γιατί έχεις πλήρη επίγνωση των διαφορών στις εποχές.

Σώπα, μωρέ! Λες κι εδώ πάμε να δικαιώσουμε τον Αριστοτέλη ή τον Πλάτωνα, τον Μαρξ ή τον Μπακούνιν.

Κι ο Πλάτωνας ήταν φραγκάτος, κι ο Αριστοτέλης κι ο Μαρξ. Αλλά κι ο σπιτονοικοκύρης μου έχει τέσσαρα διαμερίσματα στην πολυκατοικία, την ώρα που βάζω χέρι στη τσέπη και πιάνω κάλτσα. Λοιπόν?

Μπορούμε να κρίνουμε εκ προοιμίου τους λόγους καποιανού? Κι αν είναι να το κάνουμε, θεωρείς που ο Πλάτωνας θεμελίωσε τις θεωρίες του πάνω σε προσωπικά ή συντεχνιακά ωφελήματα?

Στην τελική, το σπίτι και τα χωράφια του, δεν αποτελούν μνημείο προσκυνήματος και παγκόσμιας κληρονομιάς, σε αντίθεση με την Ακαδημία.

Κι αν ο Πλάτωνας έβλεπε τρεις τάξεις στην Πολιτεία του, αν ο Μαρξ έβλεπε δύο, ή τρεις, ή δέκα, κι ο Αριστοτέλης εκατό, εγώ γιατί πρέπει να τους βγάλω από τη μέθοδο να αναγνωρίζω το περιβάλλον μου?

Κι αν επιθυμώ ένα διαφορετικό σύστημα από το μπάχαλο του κάθε τυχάρπαστου, γιατί η Πολιτεία να είναι μια κακή ή παρωχημένη ιδέα?

Στην τελική, αυτό που περιγράφω είναι ο Πολίτης. Η Πολιτεία, δεν είναι παρά η επιθυμία του Πολίτη. Ήδη διαφοροποιούμαι από τον Πλάτωνα με αυτή την παραδοχή. Δεν θεωρώ την Πολιτεία ως ένα ακόμα σύστημα, παρά ως το ειλικρινές σκοπούμενο της Πολιτικής λειτουργίας, δηλαδή της καθημερινής πράξης του Πολίτη.

Και η καθημερινή εν τη πράξη λειτουργία του Πολίτη, δεν είναι μόνο εξωτερική ως προς το φαίνεσθαι, αλλά κυρίως εσωτερική ως προς το ζην. Ο Πολίτης δηλαδή, δεν ολοκληρώνεται δια της Πολιτείας, παρά η Πολιτεία αποτελεί την υλοποίηση της ολοκλήρωσης του Πολίτη.

Με λίγα λόγια, κανένα σύστημα δεν φτιάχνει τα συστατικά του. Το σύστημα είναι πάντα απότοκο των συστατικών του.

Οποιοσδήποτε, με επαρκείς γνώσεις και πόρους, μπορεί να φτιάξει μια αυτοσυντηρούμενη μυρμηγκοφωλιά σε ένα τερράριο. Ή και ένα αυτοσυντηρούμενο ενυδρείο. Ένα σύστημα, δηλαδή, που παρέχει επαρκώς και αυτοτελώς -σχεδόν- τις προϋποθέσεις επιβίωσης ενός, ή και μερικών ειδών. Ωστόσο, ένα μυρμήγκι για λίγο θα επιβίωνε σε ένα ενυδρείο, σχεδόν όσο κι ένα ψάρι στο τερράριο.

Διότι, προφανώς κι ένα σύστημα ευνοεί τη συνέχεια των ειδών του, αλλά άνευ των ειδών του, σύστημα δεν θα υπήρχε. Η βιολογία του τερράριου είναι τόσο άχρηστη στα ψάρια, όσο κι εκείνη του ενυδρείου στα μυρμήγκια.

Κι ενώ ως εδώ υπαινίσσομαι, που η Πολιτεία αποτελεί μια πρακτική κι εντελώς δεδομένη επιθυμία του Πολίτη, το πράγμα γυρνάει σε μια κάπως μεταφυσική ή έστω φιλοσοφική απορία: ποιός είναι ο Πολίτης?

Είναι εύλογες οι απορίες περί των συστημάτων, των τάξεων, των αρχών, των αρχομένων, των διαδικασιών κι οτι κέρατο προκύπτει, αλλά όλα αυτά είναι εκείνα που προκύπτουν.

Πριν από όλα, είναι ο Πολίτης. Αυτουνού η συνείδηση παράγει την Πολιτεία. Αυτόν πρέπει να ορίσουμε αρχικά.

Η απάντηση πάντως είναι, που ένα αυγό έκανε μια κότα.

Τι πίνεις και δεν μας δίνεις αδερφέ?

quote:

---

DSM
Στα αλήθεια όμως, αν το εύστοχο σχόλιο είναι χρήσιμο, η οραματική ευθυκρισία, τί είναι?

---

Μη βιαστείτε να δώσετε γρήγορη απάντηση.Δεν θα στέκει.

Το πρόβλημα είναι το εξής οξύμωρο σχήμα>

Η ανάπτυξη ιδιοσυγκρασίας πολίτη χρειάζεται:

α. δυνατές μονάδες(και όχι μπουλούκια ανθρώπων)
β. Τοπικού χαρακτήρα κοινωνίες
γ. Ικανό χρονικό διάστημα εξέλιξης(όχι πολύ μεγάλο,αλλά αρκετό)

Από την άλλη παρουσιάζεται το εξής:
Με τα παραπάνω δεδομένα δημιουργούνται μπόλικες εν δυνάμει πολιτείες(με την έννοια του συνόλου ,εν δυνάμει,πολιτών)

Αυτές όμως ενώ μόνες τους δεν θα παρουσίαζαν ιδιαίτερα προβλήματα,ή αν θέλετε,θα τα έλυναν στην πορεία,αδυνατούν να συνυπάρξουν με τις υπόλοιπες...
Κι αυτό διότι ενώ η κάθε μια είναι δομημένη σωστά,παραμένει διαφορετικά δομημένη από τις υπόλοιπες.
Θα μου πείτε και λοιπόν? Γιατί αυτό να είναι πρόβλημα?
Διότι απλούστατα,για να αποφανθεί κάποιος πεrί της ορθότητας ενός συνόλου λύσεων-δομών-κανόνων κλπ , πρέπει να αποτελεί ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ.

Κι εδώ χαλάει η σούπα.

Τα πραπαιτούμενα για την ανάπτυξη της ιδιοσυγκρασίας του πολίτη,είναι τα αίτια της αληλοκαταστροφής μεταξύ των ξεχωριστών συνόλων πολιτών.Φτου.Αν είναι δυνατόν....

Και τώρα τι?

Πρώτες σκέψεις χωρίς "μοντάζ" >>

1. Μήπως να απαιτούσαμε από το θεό της σύμπτωσης,ή καλύτερα από τη συγχρονικότητα, να παράξει ένα χρονικό σταθμό, που όλα τα σύνολα πολιτών να φαντασιωθούν τους ίδιους κανόνες δημιουργίας της πολιτείας τους? Διαμορφώνοντας έτσι παρόμοια σύνολα κανόνων-θεσμών-λύσεων-δομών ?

2. Μήπως να θεωρούσαμε ότι η πρώτη πολιτεία που θα το πετύχαινε ,να έστελνε έναν πρεσβευτή της(τον καλύτερο της εννοείται) να μεταλαμπαδεύσει το συνολάκι της και στις υπόλοιπες κοινωνίες-εν δυνάμει πολιτείες- ? (αυτό πήγε να κάνει ο Πλάτων , αλλά όχι με το εφαρμοσμένο σετάκι των Αθηνών,αλλά με το δικό του --(βλέπε προσπάθεια-ες Συρακουσών...)--

3. Μήπως να κάναμε μια παγκοσμιοποίηση πρώτα να γουστάρουμε(μπρρρρ) και στα καπάκια να εκτελούσαμε αυτούς που την επέβαλαν,ώστε να εφαρμόσουμε το ..δικό μας σετάκι κανόνων? και ποιο θα ήταν αυτό? ε?

Ο Φίλος μου ο Μάριος έχει ήδη ενστάσεις πάνω στα αρχαία σετάκια,επειδή δεν του συνάδουν τα μεγάλα νούμερα πληθυσμών του σήμερα.Και έχει ένα πάτημα,εδώ που τα λέμε.Μήπως λύνεται τεχνοκρατικά-τεχνολογικά αυτό? Μπορεί..

Ο Φίλος μου ο DSM Θέλει να δημιουργηθούν Πολίτες ,ταυτόχρονα παντού,να ιδρύσουν ταυτόχρονα τις πολιτείες τους -ως απότοκα συστατικών- και βουαλά.
Εννοείται, ότι κάνω το συνήγορο του διαβόλου και στον DSM και σε μένα και στο Μάριο,ώστε να γίνεται και λίγο τζέρτζελο.Στ' αλήθεια τα 1. 2. 3. τα δικά μου χρειάζονται πολύ περισσότερα "κιλά" συγχρονικότητας από ότι οι δικές τους περιγραφές.

Για να μας δούμε....
Περιπεράστε και αφήστε τον οβολό σας ..πλούσια δώρα,πλούσια δώρα..

ΥΣ: Δεν είχα διαβάσει το τελευταίο ποστ του Μάριου όταν σήκωσα το δικό μου.Τώρα το διαβάζω.Σε περίπτωση που χρειαστεί θα προβώ σε συμπληρώσεις ή αναθεωρήσεις.

Με καλύτερό σου φάε,πιε και νηστικός κοιμήσου.

quote:

---

ΑΜΕΙΝΙΑΣ
ΥΣ: Δεν είχα διαβάσει το τελευταίο ποστ του Μάριου όταν σήκωσα το δικό μου.Τώρα το διαβάζω.Σε περίπτωση που χρειαστεί θα προβώ σε συμπληρώσεις ή αναθεωρήσεις.

---

ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΣΟΥ ΕΛΛΑΣ
ΜΕ ΤΑ ΤΕΚΝΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΑΣ.

Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία σου στην κατανόηση κάποιων εννοιών. Είναι και το προχωρημένο της ηλικίας σου που δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Η καθημερινή ενασχόληση με τα σταυρόλεξα, και τα χαπάκια λιθίου πάντως, κάνουν θαύματα. Εξακριβωμένο.

Έχεις κάποιες εμμονές με σχήματα όπως οι τάξεις και τα χρήματα, λες κι αφήνω πουθενά να εννοηθεί, πως όλα αυτά τα φαντάζομαι ως προβλήματα που πρέπει να βρουν τη λύση τους εντός, ή μέσω της Πολιτείας, ενώ κατά βάση η Πολιτεία είναι κάτι εντελώς άσχετο.

Το οτι μιλάω για τον Πολίτη και για τίποτα άλλο, είναι γιατί αυτή η βασική ιδιότητα ενός ανθρώπου πρέπει να είναι αταξική. Δεν είναι κακό κάποιος να είναι πιό πλούσιος από κάποιον άλλον. Ο πλούτος άλλωστε, δεν αφορά όλους μας στον ίδιο βαθμό. Όσο κι αν μου αρέσουν τα αυτοκίνητα, ποτέ δεν επιθύμησα πραγματικά μια Ferrari ή μια Porsche πχ. Ούτε και να έχω το δικό μου σπίτι. Αρκεί βέβαια, όλοι να έχουν τα απαραίτητα ωστε να μην προβληματίζονται ως προς τις φυσικές τους ανάγκες και επιθυμίες, στις οποίες περιλαμβάνονται και έννοιες όπως η αξιοπρέπεια, η ηθική πληρότητα, η μόρφωση, η αγάπη κι ο έρωτας, η δυνατότητα έκφρασης του προσωπικού τους δυναμικού.

Το χρήμα άλλωστε, μιας και σε προβληματίζει εντόνως, δεν είναι κακό ως συμφωνημένο μέσον ανταλλαγής προϊόντων και εργασίας. Γίνεται καταστροφικό, μόνο όταν αποτελεί από μόνο του προϊόν και αντικείμενο εργασίας.

Όσον αφορά στα ζητήματα ηγεσίας, βιάζεσαι τραγικά. Ακόμα δεν έχουμε περιγράψει τον Πολίτη, άρα δεν γνωρίζουμε τί είναι η Πολιτεία, κι εσύ μοιράζεις οφίτσια...

Αμεινία

Καθώς πολύ ορθά υπαινίσσεσαι την άγνοιά μας περί της αληθινής ιστορίας του ανθρώπου, δεν είσαι και σε θέση να γνωρίζεις πόσος είναι ο αρκετός χρόνος προκειμένου να συμβούν όλα όσα συζητάμε. Μπορεί να τον έχουμε υπερβεί κάποτε, μπορεί να είμαστε κοντά, μπορεί και να μην υπάρχει αρκετός, αν πχ κάνω εντελώς λάθος στις παραδοχές μου.

Στον προβληματισμό σου περί συγχρονικότητας, το πράγμα είναι πιθανόν πολύ απλούστερο από όσο φαντάζεσαι. Ακόμα κι έναν εξωγήινο να φέρεις, θα του είναι πανεύκολο να αναγνωρίσει την ανωτερότητα μιας Ferrari έναντι ενός Seicento. Δεν χρειάζεται να έχει δίπλωμα οδήγησης, να του αρέσουν τα αυτοκίνητα, ή ακόμα και να γνωρίζει τί είναι το αυτοκίνητο.

Στην τελική, και πάντα στη δική σου λογική με τις αναφορές στην ιστορία, όλοι θέλησαν στο τέλος να γίνουν Ρωμαίοι πολίτες. Όλοι? Όχι ακριβώς. Υπάρχει ένα μικρό γαλατικό χωριό...
Αλλά δεν θα μιλήσουμε για το γαλατικό χωριό, ούτε και πρέπει να επαναληφθεί ο καταναγκαστικός τρόπος με τον οποίο κατέληγες να επιθυμήσεις την ιδιότητα του Ρωμαίου πολίτη. Ίσως υπάρχουν άλλοι τρόποι, πιό δελεαστικοί και πιό αποτελεσματικοί.

quote:

---

DSM
Δεν είναι κακό κάποιος να είναι πιό πλούσιος από κάποιον άλλον

---

Οπως είπα στο πρώτο μου μήνυμα, οι Φιλόσοφοι κάνανε στο παρελθόν, έστω και αν στα εισαγωγικά ποστ φαίνεται αχνά (και προγενέστεροι από αυτούς βλέπε Μίνωας, μεγάλος θεούλης μαρκετίστας, δεν έγινε τυχαία βασιλιάς Ελλάδας και Αιγύπτου), έτσι και εμείς, πρέπει να κάνουμε κάποιες παραδοχές.

Ακουσον μεν πάταξον δε.

Τα βασικά στοιχεία για μια πετυχημένη συνταγή πολιτεύματος έγκειται στις εξής απλές παραδοχές και συστατικά:

Παραδοχές:
α)Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος και έχει εγωιστικά κίνητρα
Με αυτή την παραδοχή, καταλαβαίνουμε ότι η κοινωνική ζωή πρέπει να θεσπίζεται από κανόνες που μας υπερβαίνουν ΟΛΟΥΣ. Γιατί είμαστε ανίκανοι να συμβιώσουμε αλλιώς. Σε περίπτωση που οι κανόνες δεν υπερβαίνουν ΟΛΟΥΣ τους κοινωνούντες την ομάδα, κάποιοι λειτουργούν ως θεοί στην κοινωνία, (λειτουργούν άναρχα εντός συστήματος), και η κοινωνία πάει περίπατο, αφού δημιουργούνται ανισότητες.

β)Οι κανόνες πρέπει να συμφέρουν όλα τα μέλη της κοινωνίας ίσα
Δικαιοσύνη.

Αυτό, ανεξαρτήτως πολιτεύματος, είναι πού απλό. Ιδια δικαιώματα για όλους, ίσες ευκαιρίες σε όλους, αν θέλουμε φιλελέ τύπου κοινωνία, Ιδιες υποχρεώσεις.

Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό έγκειται στο πολιτιστικό και μορφωτικό επίπεδο των συμμετεχόντων. Λάθος. Εδώ νικάει η μέση λύση. Αν οι νόμοι θεσπιστούν από όλους, η μέση λύση θα επικρατήσει. Κοινώς η σχετικά πιο δίκαιη. Υποσημείωση, μιλάμε πάντα για δημιουργία πολιτεύματος από το μηδέν. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, οι ανισότητες είναι ήδη εντός συστήματος, και απλά θα περάσουν και στο "νέο", σύστημα.

Μπορώ να βάλω και άλλα, αλλά ας το κρατήσω απλό.Πάμε στα συστατικά.

Συστατικά:
α)Ο νόμος είναι θεικός
Και τι εννοούμε; Μα φυσικά ότι ξεπερνάει τους πάντες, και είναι πάνω από όλους. Εκφράζει τη μέση βούληση, και δεν "ντριπλάρεται" με κανένα τρόπο. Αν άμα πονάει χέρι κόβει χέρι, τότε είτε σε λένε Λάτση, είτε Λούτσο, όταν πονάει χέρι κόβει χέρι. Τέλος.

β)Ο Νόμος αλλάζει μόνο με "θεική" παρέμβαση, καθότι και το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο είναι πάντα δυναμικό. Τι εννοούμε θεική παρέμβαση; Την άμεση δημοκρατική πλειοψηφία. Αν δεν θέλουν οι πολλοί, οι νόμοι μένουν ως έχει.

Αποτελέσματα-Συμπεράσματα:
α) Είναι κοινώς αποδεκτό, και από ψυχολογικής φύσης, ότι όταν όλοι σε ένα καζάνι βράζουμε, κοιτάμε να σωθούμε.
Ακόμα και ο Νόμος να μην έιναι δίκαιος, αν είναι Απαράβατος, η κοινωνία ευημερεί. Γιατί απλά τα πράματα έτσι είναι.
Αν είναι και δίκαιος, τότε η κοινωνία ανθίζει. Γιατί το συμφέρον του ατόμου ταυτίζεται με το συμφέρον των πολλών. ΚΑι αυτό είναι το σημαντικότερο συστατικό. Το ατομικό συμφέρον να ταυτίζεται με το συνολικό, όσον αφορά την κοινωνία.
Τα υπόλοιπα, νομίζω είναι δευτερεύοντα.

Μπορώ να το αναπτύξω κι άλλο, αλλά κατά το βραδάκυ. Ελπίζω να μην παρεκλίνω πολύ του θέματος.

Ο ανταγωνισμός δεν είναι κακό πράγμα. Υπάρχει παντού στη φύση. Αν όμως κάθε είδος έχει τα δικά του όρια, έτσι πρέπει να έχει και ο Πολίτης. Κι αν είναι μη λειτουργικό να ισοπεδώνεις αυτόν με τις μικρότερες φυσικές δυνατότητες, εξίσου μη λειτουργικό είναι να μην επιτρέπεις στον πιό προικισμένο να εξερευνήσει τα όρια των δυνατοτήτων του. Προς χάρη δική του, αλλά και του συνόλου. Ο λελογισμένος ανταγωνισμός είναι το απαραίτητο καύσιμο. Η απαραίτητη ενέργεια που αναστέλλει την εντροπία του συστήματος.

Και για να μην επανερχόμαστε, οι ποικίλες ανταμοιβές του Πολίτη μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο, παρά η εξαθλίωση των συμπολιτών του και κατ’επέκταση της Πολιτείας.

Καλό θα ήταν όμως, να διαβάζεις με μεγαλύτερη προσοχή αυτά που γράφω.

Λεβαντίνε

Πριν πιάσεις τους νόμους, το νόμο και τους νομοθέτες, έχε στο νου σου πως έχω ξεχωρίσει τις ένοιες Πολιτεία και κοινωνία. Κι επειδή μιλάς για δίκαιο και για μέσους όρους, αν ένας άνθρωπος έχει πχ IQ 140 κι ένας άλλος 60, ο μέσος όρος IQ της ομάδας μπορεί να είναι οτιδήποτε θες, εκτός από 100. Κάνε μια προέκταση αυτής της λογικής στα θέματα που έθιξες, και θα δεις πως το έχεις πιάσει σε λάθος βάση το θέμα.

Κατά τη γνώμη μου, η κουβέντα πρέπει να αρχίσει με τον ορισμό του Πολίτη.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr