Ιστορία 1η:
Τοποθεσία:Κάπου στην περιοχή του Άρειου Πάγου
Έτος(νομίζω γύρω στο)1935

Κάθε μεσημέρι στις 12:00 εμφανιζόταν μες στα χόρτα ένα μωράκι τυλιγμένο σε σεντόνι(ξέρετε όπως τυλίγαν τα μωρά τότε).Αυτό γινότανε καθημερινός για κάμποσο καιρό(δεν μου είπε πόσο)Μαζευόταν κόσμος γύρω του και όποτε πήγαινε κάποιος να το πιάσει(συνήθως ο φύλακας με την γυναίκα του και την κορη του το έκαναν αυτό)εξαφανιζότανε!Το είχε δει και η γιαγια μου,ηταν 15 περίπου χρονών τοτε.

Ιστορία 2η:
Τοποθεσία:Μια σπηλια στην περιοχή της Ακροπολης.
Έτος:To ίδιο περίπου

Υπήρχε μια σπηλιά απο την οποία ακουγόντουσαν τότε πολύ παράξενα ουρλιαχτά(σαν να τα έκανε καποιο τέρας)2 άνθρωποι μπήκαν να το εξερευνήσουν και δεν ξαναβγήκαν.Απο τότε η σπηλια σφραγίστικε και μετα απο λίγο καιρό τα ουρλιαχτα δεν ξανακουστηκαν.

σχόλια και λεπτομέρειες αυριο!

Νομίζω πως οι μεγαλύτεροι μας είναι μια καλή πηγή για να μάθουμε παλιές τέτοιες ιστορίες.

Νομίζω πως οι μεγαλύτεροι μας είναι μια καλή πηγή για να μάθουμε παλιές τέτοιες ιστορίες.

Καλησπέρα καπετανιέ
Πολύ ωραιο το θέμα σου..
Ολοι λίγο πολύ κάποια βράδυα μαζευόμαστε με παρέες και λέμε τέτοιες ιστορίες στο σκοτάδι με φως από τη φλόγα του κεριού μόνο.. (όχι δεν μ αρεσει να τρομάζω τους φιλούς μου .. απλά συμβαίνει πάντα έτσι να καταλήγει)
Έχω αρκετές
Θα σας πω μόνο όσες είναι είτε προσωπικό βίωμα είτε από ανθρώπους που εμπιστεύομαι την αλήθεια των λόγων τους..
Ο παπούς μου λοιπόν ήταν κτηνοτρόφος.. είχε πολλά ζώα πράγμα που όπως καταλαβαίνετε σημαίνει ότι ουσιαστικά πέρασε το μεγαλυτερο μέρος της ζωής του στα βουνά..
Αυτό που έλεγε όποτε του ζητούσαμε να μας πει καποια περιέργη ιστορία ήταν
"Χαζα είναι αυτα και φαντασίες μη τα πιστευετε δεν υπάρχουν φανταματα ..
ΜΟΝΟ ΑΕΡΙΚΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ"
Αερικά λοιπόν ονομάζε ο παππούς κάποιες συγκεκριμένες περιοχές στις οποίες συνέβαινε ένα περίεργοφαινόμενο όπως η βόη αέρα χωρίς να κουνιέται φύλο πουθένα, ο αέρας αυτός πολλές φορές έφερνε και κάποιες φωνές ή γέλια.
Στις περιοχές αυτές και κατά τη διάρκεια της βοής αυτής όσα ζώα βρίσκοταν εκεί πέθαναν (έσκαγαν όπως έλεγε)
Τα μέρη αυτά (3) ήταν γνωστά στους κτηνοτρόφους της περιοχής και απευφευγαν να κάνουν εκεί στάσεις ειδικά νύχτα...
Ενα από αυτά τα "περάματα"(όπως τα έλεγε) ήταν σχετικά κοντά στο σπιτι που είχαν στον κάμπο.. Ενα μεσημέρι καλοκαιριού η γιαγιά μου με μια από τις κόρες της15 χρονών τότε προχωράνε προς το σπιτι και ακούνε φωνές γέλια μουσική και ήχο από άλογα που έσερναν κάρα.
Η γιαγιά φαντάστηκε πως ήταν καραβάνι με γύφτους και είπε στην θεία μου να κάνουν πιο γρήγορα..
Όσο πλησίαζε ο θόρυβος καταλάβαιναν ότι δεν έρχοταν από τον κανονικό δρομό αλλά μέσα από το σπαρμενα χωράφια.. σε λιγα λεπτά βλέπουν τα σταρια να λυγιζουν νοιώθουν τα αέρα σαν κάτι να πέρασε γρήγορα από μπροστα τους, ακούγανε όλα τα προηγούμενα μα δεν έβλεπαν τίποτα..
Η γιαγια εκανε το σταυρό της λέγοντας " Παναγία μου πέραμα άνοιξε.. "
Η θεία μου αυτή είναι σήμερα 63 χρονών και ακόμα και τώρα όποτε την αφηγειται δακρύζει και ανατριχιαζει από το ίδιο δέος που ένιωσε τοτε.
Το ιδιο όπως και όταν την έλεγε η γιαγιά μου η οποία δεν υπάρχει πια..
Είναι και οι δυο πρόσωπα χώρις υπερβολές και εντυπωσιασμούς..
Νομιζω όμως πως μακρυγόρησα συγχωρήστε με

quote:

---

Τώρα το τι είναι αλήθεια...

---

Στις αρχές του 20 αιώνα, πεθαίνει μια νέα κοπέλα που την έλεγαν Μαρία στο χωριό από το οποίο κατάγεται η προγιαγιά μου.

Την άλλη ημέρα εκεί που την "έκλαιγαν" και ετοιμάζονταν για την κηδεία, αυτή σηκώθηκε ξαφνικά σαν να μην είχε συμβεί τίποτε. Κι ενώ οι υπόλοιποι είχαν τρελαθεί από την χαρά τους για αυτό το "θαύμα", αυτή τους σταμάτησε και τους είπε να μην χαίρονται.

Τους είπε ότι είχε "πάει" σε ένα μέρος πολύ όμορφο όπου έμεινε για κάποιο χρονικό διάστημα με κάποιον άγγελο. Ώσπου ξαφνικά άκουσε μια φωνή που απευθυνόταν στον άγγελο που την συνόδευε και που έλεγε: "Έκανες λάθος, την Μαρία .....(Τάδε) σου είπαμε όχι αυτήν την Μαρία."

Αυτήν η άλλη Μαρία ήταν μια κοπέλα από το γειτονικό χωριό.

Σε λίγες ώρες έμαθαν ότι η Μαρία του διπλανού χωριού, πέθανε ξαφνικά.

Το θυμάμαι πολύ συχνά και... μουδιάζω. Ακόμη και οι άγγελοι κάνουν λάθη.

Λοιπον,εχω και εγω να σας πω μια ιστορια που απο τοτε που ημουν μικρη μου την διηγειται ο παππους μου.
το 1940,ο παππουσ μου ηταν τοτε στα καλυτερα χρονια της ζωης του καθε ατομου- καπου στα 20-22 χρονων.
Τοτε ομως ο παππους μου,αναγκαστηκε να παει να πολεμησει αφου το θεωρουσε γενναιοτητα να πολεμας για την πατριδα.
Ηταν απο τους πιο σπουδαιους πολεμιστες,ενεργο μελος του πολεμου και αυτο οπως λεει,το οφειλει στον Χριστο κ την Παναγια που παντα τον βοηθουσαν να εχει δυναμη (σαν θρησκος που ηταν παντοτε..)
Ετσι λοιπον,καποια μερα που πολεμουσε σε καποιο χωριο της βορειας Ελλαδας,ειδε μια εκκλησια να καιγεται μπροστα στα ματια του.Ηταν το χειροτερο πραγμα που τηα μπορουσε να δει ο παππους μου,το χειροτερο θεαμα της ζωης του.Καθως λοιπον,η εκκλησια τυλιγοταν στις φλογες,ο παππους μου αποφασισε να μπει μεσα και να σωσει οσα περισσοτερα μπορουσε :σταυρους,εικονες η οτι αλλο μπορουσε.Ετσι και εγινε.Μπηκε στην φλεγομενη εκκλησια και το μονο ομως που μπορεσε να παρει ηταν μια εικονιτσα του Αγιου Γεωργιου, η οποια ομως μολις την πηρε στα χερια του, η εικονα του αγιου καηκε τελειως, και ετσι εμεινε μια μαυρη εικονα.Ο παππους μου,αποφασισε να την παρει μαζι του και να την κρατησει ως φυλαχτο εως οτου πεθανει.
Η εικονα αυτη υπαρχει ακομα στο σπιτι του παππου μου και το παραξενο ειναι οτι η εικονα αυτη,μετα απο τοσα χρονια, και αφοτου ειναι σχεδον καμενη, μυριζει πολυ εντονα βασιλικο.Ακομα και αν ειναι τοποθετημενη σε ενα χωρο που μυριζει πολυ ασχημα,μετα απο λιγο ολος ο χωρος μυριζει βασιλικο.
Το αλλο εξισου περιεργο ειναι οτι απο μια ολοκληρη φλεγομενη εκκλησια το μονο που εμεινε ,ηταν αυτη η εικονιτσα ηταν του αγιου Γεωργιου
ενω κ τον Παππου μου τον λενε Γιωργο.

Δεν ξερω πως σας φανηκε η ιστορια,ομως σε μενα κατι τετοιο ακουγεται σαν θαυμα.

Φιλικα,
Τζο

(ΣΟΦΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΑ?) ΧΑΧΑΧΑΧΑ!

Πριν 40 χρόνια, όταν ήταν νέος ο παππούς μου και ήταν στο χωριό του πήγαινε τα ξημερώματα στην δουλεια του (μέσα από τα χωράφια). Σε κάποια φάση συναντάει κάποιον (του οποίου δεν μπορούσε να δει καθαρά το πρόσωπό του λόγω του ότι ακόμα δεν είχε ξημερώσει και φυσικά δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα). Σκέφτηκε όμως να τον χαιρετήσει γιατί σίγουρα θα ήταν κάποιος γνωστός (στα χωριά και ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια γνωριζόντουσαν όλοι) και γιατί πήγαινε στην ίδια κατεύθυνση με αυτόν.
- Γεια σου φίλε! (του λέει ο παππούς μου ενώ είναι λίγα βήματα πιο πίσω από τον κύριο).
Καμία απάντηση, τον πλησιάζει λίγο.
- Γεια σου φίλε! (του ξαναλέει δυνατά)
καμία απάντηση. Τότε λοιπόν τον πλησιάζει από πίσω και τον χτυπά στην πλάτη: "ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ?!"
και τότε αυτός του απαντάει, με μιά φωνή σιγανή και θυμωμένη:
- Αν δεν είχες αυτό που έχεις στην τσέπη σου θα σου έλεγα εγώ γειά σου φίλε!
Μέχρι να κοιτάξει ο παππούς μου τι είχε στην τσέπη του και να γυρίσει να τον ξαναδεί, αυτός είχε εξαφανιστεί.
Σημείωση: Μέσα στην τσέπη του ο παππούς μου είχε ένα κομμάτι ψωμί για να φάει το μεσημέρι. Υποστηρίζει ότι ήταν κάτι "διαβολικό" το οποίο φοβήθηκε το ψωμί που είναι σώμα Χριστού.

Τα συμπεράσματα δικά σας.
Καλό απόγευμα

Δεκαετία του 40 βράδυ, επάρχία..
Ο πατέρας μου μικρό παιδί τότε μαζί με την παρέα του γυριζουν στο χωριό με τα πόδια από το κυνήγι. Η παρέα αποτελείται από 5-6 σκανταλιάρικα αγοράκια στην χαρούμενη ηλικία των 14-16. Αρκετά έξω από το χωριό ακούν κάποιον να ερχεται τραγουδωντας προς το μέρος τους. Αναγνωρίζουν ότι είναι ο κυρ-Αλεκος από το χωριό και οργανώνονται για να του κανουν πλάκα.
Κρύβονται πριν το ρέμα και όταν πλησιαζει ο καυμένος κυριούλης αρχίζουν να ουρλιάζουν να χοροπηδουν να του τραβανε τα ποδια, να τραβανε την ουρά του γαιδαρου πάνω στον οποίο καθόταν το ανυποψίαστο θύμα τους. Ο καύμενος ο κυρ Αλεκος άρχισε να λέει το Πατερ Ημων και να χτυπάει το ζώο ώστε να φύγει περασει το ρέμα γρήγορα "γιατι τα δαιμονικα δεν μπορουν να βρεξουν τα ποδια τους στο νερό ".
Αφου έφυγε κακήν κακώς ο κυρ Αλέκος η παρέα μας συνεχίζει πολυ χαρουμενη το δρόμο της.
Πιο κάτω συναντούν έναν ακόμη από το χωριό που γύριζε απο το χωράφι.Η διαφορά είναι ότι αυτός είναι πάνω σε άλογο και δεν μπορούν να τον πλησιασουν λόγω του μεγαλου ζώου και των δυνατών ποδιών του. Αρχιζουν από μακρυα την ίδια ιστορια χοροπηδώντας γύρω απο το ζώο μέχρι που αυτός γνώρισε τη φωνή ενός και κατεβηκε απο το άλογο και άρχισε να τουσ κυνηγαει απειλώντας τους.
Η συνέχεια είναι πως ο κυρ Αλεκός την άλλη μέρα ορκιζόταν σε Θεούς και δαίμονες ότι έπεσε θύμα δαιμονων και ξωτικών χωρίς κανείς να μπορεί να του αλλαξει τη γνωμη.
Άραγε έμαθε - πείστηκε ποτέ - για το τι πραγματικά συνέβει εκείνο το βράδυ ή σήμερα τα εγγόνια του (έμεις) διηγούνται την ιστορία του παππού τους νοιώθοντας το ίδιο δέος μ αυτόν?

Δεν θέλω να παρεξηγηθώ.
Δεν αμφισβητώ την αλήθεια καμιάς ιστοριας πρώτη εγώ παρέθεσα μια αντιστοιχη .. ήθελα όμως να δώσω και την άλλη διασταση των πραγμάτων ειδικά για εκείνες τις εποχές που όταν βράδυ με άπνοια κουνιόταν σαν τρελα τα στάχια συνήθως ήταν ζευγαράκι από πίσω και όχι φάντασμα όπως έλεγε η γιαγιά μου.

Το οτι σας το έγραψα αυτό δεν πάει να πεί και οτι δεν πιστεύω σε αυτά.Ισα ισα που έχω και προσωπικές εμπειρίες, αλλά γι'αυτές θα γράψω μια άλλη φορά.
Απλά, δεν είναι όλα όπως τα λένε.

Αυτό που αναφέρεις για τη γριά χωρίς πρόσωπο plane, μου θύμησε το "αυτοκίνητο χωρίς οδηγό" που κυκλοφορεί στη λεωφόρο Μαραθώνος. Είναι ένα παλιό τογιότα, που πηγαίνει με 30 maximum και σε πορεία ζιγκ-ζαγκ σε σημείο που σου έρχεται να αυτοκτονήσεις. Προσπαθείς να δεις οδηγό...τίποτα! Τα καθίσματα δεν έχουν από πίσω μαξιλαράκι, άρα είναι πολύ κοντά, παρόλα αυτά δεν εξέχει τρίχα!
Οδηγός υπάρχει βέβαια, και είναι ένας θεόκοντος παππούλης (που απορρώ γιατί δεν του έχουν πάρει ακόμα το δίπλωμα), ο οποίος είναι πρακτικά αόρατος. Πολύ γέλιο, το είδαμε προχθές, και κοντέψαμε να πάθουμε συγκοπή με την αδελφή μου, μάθαμε ωστόσο ότι κι άλλοι που το βλέπουνε στην περιοχή το ίδιο παθαίνουν.

Θα σας πω όμως κι εγώ μια ιστορία που συνέβη πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια σε έναν φίλο μου και τον παππού του.
Τίτλος ιστορίας: "Ησυχίιιιιιιααααααααα...!"(Αβατάρ μη γελάς!

Η οικογένεια του Νίκου είχανε μια φάρμα με μοσχάρια, λίγο πιο έξω από τη Χαλκίδα. Στη φάρμα αυτή, κανένας φύλακας δεν δεχόταν να πιάσει δουλειά, και όσα σκυλιά είχανε αφήσει για να φυλάνε, το έσκαγαν μετά από ένα-δύο βράδυα. Γύρω από τη φάρμα δε, ερημιά Θεού.
Μια βραδυά, ο Νίκος (γύρω στα δέκα τότε) και ο παππούς του, αποφασίζουνε να διανυκτερεύσουν στη φάρμα. Φεύγει η υπόλοιπη οικογένεια, η νύχτα αρχίζει να πέφτει (ήτανε περασμένες δέκα όταν...) και ο Νίκος με τον παππού του καθόντουσαν στο καθιστικό, έτοιμοι να πάνε για ύπνο. Ξαφνικά, ακούγεται από την κουζίνα φοβερή φασαρία και θόρυβος, κατσαρόλες να πέφτουνε, πιάτα να σπάνε, φωνές άγριες και θυμωμένες, γενικά χαμός. Ο Νϊκος και ο παππούς του έμειναν άναυδοι, γιατί ήταν μόνοι στο σπίτι και σηκώθηκαν σιγά σιγά να πάνε να ελέγξουν τι συνέβαινε.
Ανοίγουν την πόρτα του χωλ που οδηγούσε στην κουζίνα, και ο θόρυβος ακουγόταν ακόμα δυνατότερος, ενώ οι φωνές ήταν σε ξένη γλώσσα. Πλησιάζουν στην κουζίνα, γυρίζουν το χερούλι και με το που πάνε να σπρώξουν την πόρτα... Ησυχίιιιιιιιααααααααα!
Κανείς δεν υπήρχε, ο θόρυβος σταμάτησε, και η κουζίνα ήταν όπως την είχαν αφήσει...

Κάποιο άλλο βράδυ που πάλι είχαν διανυκτερεύσει, ακούνε ξαφνικά στις τρεις τα μεσάνυχτα θόρυβο, ποδοβολητό μοσχαριών, τουφεκιές, φωνές, βρισιές και τέτοια. Σκέφτηκαν ότι ήρθαν τσιγγάνοι να κλέψουν μοσχάρια, κι επειδή ήταν μόνοι τους και δεν είχαν όπλο, δεν τόλμησαν να βγουν, ούτε καν το φως δεν άνοιξαν. Οι πυροβολισμοί και οι φωνές συνέχισαν για αρκετή ώρα.
Το επόμενο πρωί, βγήκαν έξω περιμένοντας να αντικρύσουν τον χαμό από κάλυκες σφαιρών και τα μοσχάρια σε άθλια κατάσταση (έαν είχε μίνει κανένα). Ανοίγουν την πόρτα, βγαίνουν έξω και πάνε πίσω στα μοσχάρια, αλλά...Ησυχίιιιιαααααααα!
Τίποτε δεν είχε γίνει.

Αργότερα έμαθαν ότι στο λόφο που είναι λίγο πιο πάνω από τη φάρμα, είχε γίνει ομαδική εκτέλεση από τους γερμανούς.

quote:

---

μου θύμησε το "αυτοκίνητο χωρίς οδηγό" που κυκλοφορεί στη λεωφόρο Μαραθώνος. Είναι ένα παλιό τογιότα, που πηγαίνει με 30 maximum και σε πορεία ζιγκ-ζαγκ

---

Αμα ήταν ενα μαύρο Transam πήγαινε με 300 και έκανε άλματα θα σου έλεγα οτι είδες τον ΚΙΤ
Αυτό είδε και ο Μαϊκλ Ναϊτ (Ντεϊβιντ Χαϊσελχοφ) και μετά αφου τον κλείσανε στο τρελάδικο για 2 μήνες βρήκε δουλειά σαν ναυαγοσώστης στο Baywatch.

Λοιπών. να σας πω όμως πρώτα τι όνειρο είδαμε.(ακριβώς το ίδιο Όνειρο είδαμε και οι δυο).

Το Όνειρο ξεκινά στο στέκι που συχνάζαμε. Στέκομαι όρθιος σε κάποιο σημείο του μαγαζιού και βλέπω τον Θανάση σε ένα τραπέζι, να κάθετε μόνος του.
Πλησιάζω κοντά του, με κοιτάζει, και κάθομαι στην καρέκλα. Κοιτάζει ο ένας στον άλλον και λέμε κι δυο ταυτόχρονα «είδα ένα Όνειρο…» εκείνη την στιγμή ο Θανάσης σηκώνει το χέρι του (σαν να έλεγε περίμενε) και μου λέει θα σου πω εγώ πρώτος. Είδα πως κάτω από την μεγάλη ελιά στην Καληκράτια Χαλκιδικής, σκάβαμε και βρήκαμε ένα σάκο με λίρες.
«Και εγώ ακριβώς το ίδιο είδα» του απαντάω.(μια συζήτηση μέσα στο όνειρο για κάποιο όνειρο που είδαμε). Σε αυτό το σημείο, ημέρα Κυριακή και ώρα γύρο στις 11:00 το πρωί. είχα ξυπνήσει. Το ίδιο και ο Θανάσης.

Το μόνο διαφορετικό που μπορούσα να κάνω για να μην δώσω συνέχεια του ονείρου στην πραγματικότητα, ήταν να σηκώσω εγώ το χέρι μου μπρος τον Θανάση και να του πω, θα σου πω εγώ πρώτος.
«Είδα αυτό που μας συμβαίνει αυτή την στιγμή»
«και ο σάκος με τις λίρες;» ρωτάει.
« Που σκάψαμε κάτω από την ελιά;» ρωτάω.
Τέλος πάντων για να μη σας κουράζω περισσότερο, κάναμε μια συζήτηση για τον διάλογο που είχαμε μέσα στο όνειρο και αποφασίσαμε να πάμε να σκάψουμε για να δούμε τι στο καλό συμβαίνει.
Όντως βρήκαμε ένα σάκο παλιό, ο οποίος όμως ήταν γεμάτος στάχτη
Επειδή τον καιρό εκείνο το συζητούσαμε συνέχεια αυτό που μας συνέβη, ακούσαμε πολλά και διάφορα για την παράξενη ιστορία μας.
Άλλοι μας είπαν πως για να βρίσκατε τις λίρες έπρεπε να κάνατε ότι ακριβός είδατε στο όνειρο σας.
Άλλοι πάλι ότι ίσος η στάχτη να ήταν από κάποιο άνθρωπο, του οποίου το πνεύμα, μας επηρέασε και είδαμε το ίδιο όνειρο για να πάμε να τον ξεθάψουμε.
Ακούσαμε βέβαια και μερικά τρελά. Ότι έχει συμβεί και σε άλλους και πως έπρεπε να κοσκινίσουμε αλεύρι πάνω από το σημείο που θα σκάβαμε, και ότι πατημασιά υπήρχε πάνω στο αλεύρι (από κάποιο ζώο), να το σφάζαμε και να ρίχναμε το αίμα του στο σημείο εκείνο και έπειτα να σκάβαμε για να βρούμε τις λίρες.
Ακόμη και τώρα που το θυμάμαι διαπερνά ένα ρίγος το σώμα μου.
Ανεξήγητο. Όχι μόνο το σακί με τις στάχτες, αλλά και το παιχνίδι των ονείρων που δεν έχει λογική.
Ήταν άραγε τυχαίο, ή μήπως ο κόσμος που ζούμε δεν είναι αληθινός.

Πολύ ενδιαφέρον. Υπάρχει περίπτωση να ήταν κάτι σαν χρονοδίνη??? (αν και δεν ξέρω αν πιστεύω στην ύπαρξή τους)

Όμως το ΤΡΙΤΟ ΜΑΤΙ οργανώνει κατά καιρούς εκδρομές τόσο στην κουφια γή, όσο και διανυκτερεύσεις σε στοιχειωμένα χωριά.
Όποιος τολμά...

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr