Παράλληλα με τα άλλα δύο topics γνώσης που έχω ανοίξει και συνεχίζω, ξεκινώ κι ένα τρίτο με θέμα το Κάρμα και την Μετενσάρκωση.

Το υλικό είναι από επιλογές που έχω κάνει κι έχω μεταφράσει μέσα από sites θεοσοφικού περιεχομένου. Έτσι επικεντρώνονται περισσότερο στην θεοσοφική αντίληψη αυτών των δύο θεμελιωδών εννοιών της εσωτερικής σοφίας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν διαφορετικές θεωρήσεις αλλά, η προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι από τις πιο σοβαρές θεωρήσεις του σύγχρονου εσωτερισμού. Έτσι ξεκινώ αυτήν την σειρά που θα μας πάρει αρκετό καιρό.

Στο τέλος θα υπάρχει ένα μέρος με απαντήσεις στις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που γίνονται για αυτό το θέμα.

Κι εδώ όπως και στα άλλα topic δεν θα σχολιάσω ούτε θα απαντήσω εκτεταμένα πριν ολοκληρωθεί αυτή η σειρά.

Δέστε τις... ζώνες σας και ξεκινάμε

ΚΑΡΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
ΜΕΡΟΣ 1o

Θεωρούμε το Κάρμα σαν τον Υπέρτατο Νόμο του Σύμπαντος, την πηγή και τη ρίζα όλων των άλλων νόμων που υπάρχουν μέσα στη φύση.

Το Κάρμα είναι ο αλάνθαστος νόμος που διευθετεί και ρυθμίζει το αποτέλεσμα κάθε αιτίας, στο φυσικό, νοητικό και πνευματικό επίπεδο της ύπαρξης. Καθώς καμιά αιτία δεν παραμένει χωρίς το αποτέλεσμα της, από την μεγαλύτερη μέχρι την ελάχιστη, από μια κοσμική διαταραχή μέχρι την κίνηση του χεριού μας, και καθώς το όμοιο παράγει όμοιο, το Κάρμα είναι αυτός ο αόρατος και άγνωστος νόμος που ρυθμίζει με σοφία, με διάκριση και ισονομία κάθε αποτέλεσμα στην αιτία του, στέλνοντας την τελευταία πίσω σ' αυτόν που την παρήγαγε.

Παρ' όλο που ο ίδιος ο Νόμος είναι άγνωστος η δράση του είναι αντιληπτή. Δεν ξέρουμε τι είναι το Κάρμα για τον καθένα και στην ουσία του, δεν ξέρουμε πώς δουλεύει, δεν μπορούμε να καθορίσουμε ούτε να περιγράψουμε τον τρόπο δράσης του με ακρίβεια.

Για να μπορέσουμε να κάνουμε τον τρόπο λειτουργίας του Κάρμα, μέσα στις περιοδικές ανανεώσεις του Σύμπαντος, πιο φανερό και διακριτό στον μαθητή, αυτός πρέπει να εξετάσει μαζί μας την εσωτερική συμπεριφορά των καρμικών κύκλων πάνω στην Συμπαντική Ηθική. Το ερώτημα που τίθεται είναι, αν μπορούν αυτοί οι μυστηριώδεις διαχωρισμοί του χρόνου, που ονομάζονται Γιούγκας και Κάλπας από τους Ινδούς και, με τόσο γραφικό τρόπο, κύκλοι ή δαχτυλίδια από τους Έλληνες, να έχουν κάποια άμεση σχέση με την ανθρώπινη ζωή;

Ακόμη και η "εξωτερική" φιλοσοφία εξηγεί ότι αυτοί οι αέναοι κύκλοι του χρόνου πάντα επιστρέφουν στον εαυτό τους περιοδικά και νοητικά στο χώρο και στην αιωνιότητα. Υπάρχουν "κύκλοι της ύλης" και υπάρχουν "κύκλοι της πνευματικής εξέλιξης". Φυλετικοί, εθνικοί και ατομικοί κύκλοι. Μπορούμε να πετύχουμε μια βαθύτερη κατανόηση στον τρόπο λειτουργίας αυτών των κύκλων με τον εσωτερικό διαλογισμό.

Υπάρχει μια προκαθορισμένη πορεία στη γεωλογική ζωή του πλανήτη μας, όπως στην ιστορία, παρελθούσα και μελλοντική, των φυλών και των εθνών. Αυτό σχετίζεται στενά με αυτό που ονομάζουμε Κάρμα και, οι Δυτικοί Πανθεϊστές, Νέμεση ή Κύκλους. Ο Νόμος της Εξέλιξης, μας μεταφέρει τώρα επάνω στο ανοδικό τόξο του κύκλου μας, όταν τα αποτελέσματα θα εμφανιστούν για άλλη μια φορά μέσα στο κύκλο, και θα ξαναγίνουν οι (τώρα ουδετεροποιημένες) αιτίες, και όλα τα όντα που είχαν επηρεαστεί από τις προηγούμενες θα έχουν ξανακερδίσει την αρχική τους αρμονία. Αυτός θα είναι ο κύκλος του δικού μας γύρου, μια στιγμή μέσα στη διάρκεια αυτού του μεγάλου κύκλου ή της Μαχαγιούγκα.

Καθώς ο πλανήτης περιστρέφεται μια φορά το χρόνο γύρω από τον ήλιο, και κατά το ίδιο διάστημα γυρνάει μια φορά κάθε 24 ώρες γύρω από τον άξονα του, δημιουργώντας μικρότερους κύκλους γύρω από ένα μεγαλύτερο, έτσι είναι και το έργο των μικρότερων κυκλικών περιόδων, που ολοκληρώνονται και ξαναρχίζουν μέσα στο μεγάλο Σάρος (το Χαλδαϊκό έτος).

Η περιστροφή του φυσικού κόσμου, σύμφωνα με την αρχαία διδασκαλία, παρακολουθείται από μια παρόμοια περιστροφή στο διανοητικό κόσμο, όπως και τον πνευματικό κόσμο, οι οποίοι κινούνται κι αυτοί σε κύκλους, όπως ο φυσικός κόσμος. Έτσι βλέπουμε στην ιστορία μια φυσική εναλλαγή της άμπωτης και της πλημμυρίδας της ανθρώπινης προόδου. Τα μεγάλα βασίλεια και οι αυτοκρατορίες του κόσμου, αφού φτάσουνε το κορύφωμα του μεγαλείου τους, πέφτουν ξανά, ακολουθώντας τον ίδιο νόμο βάσει του οποίου ανέβηκαν. Μέχρι να φτάσουν πάλι στο χαμηλότερο σημείο τους, εκεί όπου η ανθρωπότητα θα ξανανέβει και θα αναρριχηθεί για άλλη μια φορά σε ένα ύψος, αυτή τη φορά λίγο μεγαλύτερο από το σημείο όπου είχε σταματήσει στην προηγούμενη κάθοδο.

Αλλά αυτοί οι κύκλοι -τροχοί μέσα σε τροχούς- , τόσο πλήρεις και ευφυώς συμβολισμένοι από τους διάφορους Μανού και Ρίσις στην Ινδία, και από τους Κάβειρους στη Δύση, δεν επηρεάζουν όλη την ανθρωπότητα σε μια στιγμή. Γι' αυτό καταλαβαίνουμε την ύπαρξη της δυσκολίας και της διάκρισης ανάμεσα τους, σε σχέση με τα φυσικά και πνευματικά αποτελέσματα, αν δεν έχουμε εντρυφήσει σε πολύ μεγάλο βάθος ως προς τις μεταξύ τους σχέσεις, όπως και τις δράσεις πάνω στις αντίστοιχες θέσεις των φυλών και των εθνών, στο σύνολο του πεπρωμένου και της εξέλιξης. Αυτό το σύστημα δεν μπορεί να γίνει κατανοητό αν η πνευματική δράση αυτών των περιόδων -προκαθορισμένων θα λέγαμε από τον Καρμικό νόμο- διαχωρίζεται από την φυσική ροή της.

Ο Μεγάλος Κύκλος περιλαμβάνει την πρόοδο του ανθρώπινου γένους, από την εμφάνιση του πρωτόγονου ανθρώπου της αιθερικής μορφής. Τρέχει μέσα στους εσωτερικούς κύκλους της προοδευτικής εξέλιξης, από την αιθερική αυγή, στην ημιαιθερική, και μέχρι την απόλυτα φυσική. Συνεχίζοντας, μέχρι την επιστροφή του ανθρώπου από το φυσικό πεδίο, την πορεία του, πρώτα προς τα κάτω, και μετά προς τα πάνω πάλι, για να φτάσει μέχρι την κορύφωση του γύρου, όπου το "Μανβανταρικό Ερπετό καταπίνει την ουρά του" και έχουν ολοκληρωθεί οι επτά μικρότεροι κύκλοι. Αυτοί είναι οι μεγάλοι φυλετικοί κύκλοι, που επηρεάζουν με τον ίδιο τρόπο όλα τα έθνη και τις φυλές, που συμπεριλαμβάνονται μέσα σ' αυτή τη μεγάλη φυλή. Υπάρχουν όμως μικρότεροι, εθνικοί και φυλετικοί, κύκλοι, μέσα στους οποίους η κάθε φυλή ή το κάθε έθνος, κινείται ανεξάρτητα από το άλλο. Αυτοί ονομάζονται από τον Ανατολικό εσωτερισμό "Καρμικοί κύκλοι".

To be continued... (στο επόμενο το Κάρμα ως Νέμεση και ως Νόμος της Αναπροσαρμογής)

"Σοφοί είναι αυτοί που λατρεύουν την Νέμεση" …λέει ο Χορός στον Προμηθέα. "Και σε άγνοια βρίσκονται αυτοί που πιστεύουν ότι η Θεά μπορεί να ευξευμενιστεί από οποιεσδήποτε θυσίες και προσευχές και θα μπορούσε να πάρει διαφορετική πορεία από το μονοπάτι που τράβηξε κάποτε".

"Η τριπλή Μοίρα και ο ακριβής Θυμός" είναι τα γνωρίσματα της πάνω στο πλανήτη, και τα έχουμε προξενήσει εμείς στους εαυτούς μας. Δεν υπάρχει επιστροφή από τα μονοπάτια στα οποία γυρίζει αυτή. Παρ' όλα αυτά, τα μονοπάτια τα έχουμε φτιάξει εμείς οι ίδιοι, γιατί είμαστε, είτε συλλογικά, είτε ατομικά, αυτοί που τα προετοιμάσανε.

Το Κάρμα-Νέμεση είναι το συνώνυμο της Πρόνοιας, χωρίς όμως το Σχέδιο, την Καλοσύνη, και οποιοδήποτε άλλο πεπερασμένο γνώρισμα και χαρακτηρισμό, που τόσο αφιλοσόφητα της προσδώσαμε. Ένας εσωτεριστής ή ένας φιλόσοφος δεν θα μιλήσει για την καλοσύνη ή την σκληρότητα της πρόνοιας, αλλά αναγνωρίζοντας την μέσα στο Κάρμα-Νέμεση, θα διδάξει πάντα ότι παρ' όλα διαφυλάσσει το καλό και το προσέχει σ' αυτήν όπως και στις μελλοντικές ζωές και πάντα τιμωρεί αυτόν που κάνει το κακό, ακόμα και μετά από επτά ενσαρκώσεις.

Εν συντομία, μπορούμε να πούμε ότι ακόμα και το μικρότερο άτομο το οποίο βρέθηκε σε περιδίνηση μέσα στον άπειρο κόσμο της αρμονίας, έχει στο τέλος επαναδιευθετηθεί στη σωστή τροχιά. Γιατί το μόνο θέσπισμα του Κάρμα, ο μόνος νόμος, που είναι αιώνιος και αμετάβλητος είναι η απόλυτη αρμονία στον κόσμο της ύλης, όπως είναι στον κόσμο του πνεύματος.

Έτσι το Κάρμα ούτε ανταμείβει ούτε τιμωρεί, είμαστε εμείς που ανταμείβουμε ή τιμωρούμε τους εαυτούς μας, ανάλογα με τον τρόπο με τον οποίο εργαζόμαστε μαζί με τη φύση, και διαμέσου της, σε συμφωνία με τους νόμους πάνω στους οποίους στηρίζεται αυτή η αρμονία ή καταλύοντας τους.

Περιγράφουμε το Κάρμα σαν τον νόμο της Αναπροσαρμογής, που πάντα τείνει να αποκαταστήσει την διαταραγμένη ισορροπία στον φυσικό κόσμο και την σπασμένη αρμονία στον ηθικό κόσμο. Λέμε ότι το Κάρμα δεν δρα μ' αυτό ή με κείνο το συγκεκριμένο τρόπο πάντα, αλλά πάντα η δράση του εξαρτάται από την αποκατάσταση της αρμονίας και την διατήρηση της ισορροπίας, μιας αρετής πάνω στην οποία στηρίζεται η ύπαρξη του Σύμπαντος.

Σκεφτείτε τώρα μια μικρή λίμνη. Μια πέτρα πέφτει μέσα στο νερό και δημιουργεί κύματα. Αυτά τα κύματα ταλαντώνονται, μπροστά και πίσω, μέχρι τελικά, σύμφωνα με τη λειτουργία που ονομάζεται "Νόμος της Εντροπίας", να έρθουν σε κατάσταση ηρεμίας, και τότε το νερό επιστρέφει στην αρχική κατάσταση της ηρεμίας. Παρόμοια, όλη η δράση, πάνω σε κάθε πεδίο, παράγει διαταραχές στην αρμονία του Σύμπαντος και οι κραδασμοί που παράγονται μ' αυτό τον τρόπο θα συνεχίσουν να κινούνται είτε προς τα μπρος, είτε προς τα πίσω, μέχρι να επιτευχθεί πάλι η ισορροπία.

Εφόσον όμως κάθε τέτοια διαταραχή ξεκινάει από ένα συγκεκριμένο σημείο, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η ισορροπία και η αρμονία μπορούν να επιτευχθούν μόνο με τη σύγκλιση σ' αυτό το ίδιο σημείο όλων των δυνάμεων που ξεκίνησαν από αυτό. Και εδώ έχουμε μια απόδειξη ότι οι συνέπειες των σκοπών ενός ανθρώπου, των σκέψεων του, κλπ, πρέπει όλες να αντιδρούν πάνω σ' αυτόν με την ίδια δύναμη με την οποία ο ίδιος τις έθεσε σε κίνηση.

Ο νόμος του Κάρμα δεν θα ήταν λιγότερο ακριβής αν οι άνθρωποι δούλευαν σε ενότητα και αρμονία, σε αντίθεση με τη διχόνοια και τη διαμάχη. Η δική μας άγνοια αυτών των τρόπων σίγουρα θα εξαφανιζότανε αν μπορούσαμε να αποδώσουμε σ' όλους αυτούς την σωστή αιτία.

Για παράδειγμα, ένα μέρος της ανθρωπότητας ονομάζει αυτούς τους τρόπους Θεία Πρόνοια, η οποία όμως είναι σκοτεινή, πολύπλοκη και δυσνόητη, ενώ ένα άλλο μέρος των ανθρώπων βλέπει σ' αυτό το τυφλό Πεπρωμένο, κι ένα τρίτο μέρος βλέπει την Τύχη, όπου δεν υπάρχουν ούτε Θεοί ούτε Διάβολοι για να το καθοδηγήσουν.

Σκεφτόμενοι ορθά κι έχοντας μια σίγουρη πεποίθηση ότι οι γείτονες μας δεν θα προσπαθήσουν περισσότερο να μας βλάψουν απ' ότι εμείς θα προσπαθούσαμε να βλάψουμε αυτούς, τα δύο τρίτα του κακού του κόσμου θα εξαφανιζόταν μέσα στον λεπτό αέρα. Αν κανένας άνθρωπος δεν ήθελε να βλάψει τον αδελφό του, το Κάρμα δεν θα είχε ούτε την αιτία, αλλά ούτε και τα μέσα για να δράσει τιμωρώντας.

Είναι η σταθερή παρουσία της δικής μας σύγκρουσης και αντίθεσης, της δικής μας διαίρεσης των φυλών, των εθνών, των κοινωνιών, και των ατόμων σε Κάιν και Άβελ, σε λύκους και αρνιά, που είναι η πρωταρχική αιτία της ανταπόδοσης του Κάρμα. Είμαστε εμείς που καθορίζουμε αυτό το ξετύλιγμα της μοίρας μας καθημερινά, με τα δικά μας χέρια, καθώς φανταζόμαστε ότι προσεγγίζουμε ένα μονοπάτι βασιλικού ύψους και αξιοπρέπειας και καθήκοντος και μετά εμείς παραπονιόμαστε πως αυτοί οι τρόποι είναι τόσο περίπλοκοι και τόσο σκοτεινοί.

Στεκόμαστε μετά αγριεμένοι μπροστά στο μυστήριο της δικής μας προσωπικής δράσης και των γρίφων της ζωής, που δεν θέλουμε να λύσουμε, και μετά κατηγορούμε την μεγάλη Σφίγγα, που μας καταβροχθίζει. Αλλά πραγματικά δεν υπάρχει ούτε ένα ατύχημα στις ζωές μας, ούτε μια δυστυχισμένη μέρα, ή μια ατυχία, που δεν θα μπορούσαμε, αν ψάχναμε προς τα πίσω, να βρούμε την αιτία στις δικές μας πράξεις, σ' αυτήν ή σε μια προηγούμενη ζωή.

To be continued... (Στο επόμενο: Πόσες είναι οι ψυχές; Γιατί πρέπει να υπάρχει η μετενσάρκωση;

Θα μπορούσα να σου απαντήσω σαν την "Προφήτη" στο MATRIX, όταν λέει στον Neo, ότι τις επιλογές τις έχει κάνει ήδη, πρέπει να μάθει όμως το "γιατί" αυτών των επιλογών!!! Ας το αφήσουμε όμως αυτό προς το παρόν.

Υπάρχουν ακόμα πολλά να γραφτούν. Και για ένα τέτοιο σοβαρό θέμα χρειάζεται κάποιος χρόνος και κάποια περίσκεψη μέχρι να "ξεδιπλωθεί" μια κάποια βασική σειρά γνώσεων και επιχειρημάτων.

Θα επανέλθουμε, μην ανησυχείς.

Υ.Γ. Υπενθυμίζω ότι ο Πλάτωνας στον "Τίμαιο" λέει ότι ο Δημιουργός έσπειρε τις ψυχές στα άστρα και τις έκανε να έχουν ίσες ευκαιρίες στην πρώτη τους γέννηση μόνο. Εδώ τι υπάρχει άραγε;;;

ΑΝΑΛΥΩΝ

Ερωτήσεις σε σχέση με το Κάρμα και τις αναγεννήσεις υπάρχουν συνέχεια και υπάρχει μια μεγάλη σύγχυση πάνω στο θέμα. Αυτοί που έχουν γεννηθεί και ανατράφηκαν σύμφωνα με τη Χριστιανική πίστη, και έχουν εκπαιδευτεί με την ιδέα ότι μια νέα ψυχή δημιουργείται από το Θεό για κάθε νεογέννητο μωρό, είναι οι πιο μπερδεμένοι. Ρωτάνε μήπως σ' αυτή την περίπτωση ο αριθμός των ενσαρκωμένων μονάδων πάνω στον πλανήτη είναι περιορισμένος.

Η απάντηση που δίνεται σ' αυτούς είναι ότι όντως είναι περιορισμένος. Έχει δηλωθεί ότι το Κάρμα, που είναι από τους πρωταρχικούς νόμους στη Φύση, καθόρισε τα πάντα με τον πιο αρμονικό τρόπο, κι έτσι δεν υπάρχουν αφίξεις ή ενσαρκώσεις νέων μονάδων, κι αυτό έχει σταματήσει από τότε που η ανθρωπότητα έχει φτάσει στην πλήρη φυσική ανάπτυξη της. Καμιά νέα μονάδα δεν έχει ενσαρκωθεί σχεδόν από το μέσο της Ατλάντειας φυλής και μετά. Γι' αυτό ας θυμόμαστε ότι καμία πνευματική οντότητα δεν μπορεί να ενσαρκωθεί πριν να περάσουν αρκετοί αιώνες.

Έτσι τέτοια κενά από μόνα τους μας δείχνουν ότι ο αριθμός των μονάδων είναι περιορισμένος. Όπως για παράδειγμα στην περίπτωση νέων παιδιών ή ατόμων που έχουν χάσει βίαια τη ζωή τους από ατύχημα. Έτσι ας είμαστε βέβαιοι ότι πολλοί από μας τώρα προσπαθούμε να ξεπληρώσουμε τις Καρμικές αιτίες που δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι μέσα σε Ατλάντεια σώματα. Ο Νόμος του Κάρμα είναι στενά συνδεδεμένος με αυτόν της Μετενσάρκωσης.

Είναι μόνο αυτό το δόγμα που μπορεί να εξηγήσει το μυστηριώδες πρόβλημα του καλού και του κακού και να συμφιλιώσει τον άνθρωπο με την τρομερή και προφανή αδικία της ζωής. Τίποτα εκτός από μια τέτοια βεβαιότητα δεν μπορεί να ησυχάσει την επαναστατημένη αίσθηση της δικαιοσύνης μας. Γιατί, όταν κάποιος δεν γνωρίζει αυτό το ευγενικό δόγμα, κοιτάει γύρω του και παρατηρεί τις ανισότητες, από την γέννηση και τον πλούτο, μέχρι την διάνοια και τις δυνατότητες που δίνονται στον καθένα, όταν βλέπει να αποδίδονται τιμές στους ανόητους και τους άσωτους, που βρήκαν περιουσίες από τη γέννηση τους, και αντίθετα, στους πιο κοντινούς του ανθρώπους που είναι ενάρετοι και σκεπτόμενοι, που σίγουρα θα αξίζανε πολύ περισσότερη ανταπόδοση, βλέπει να πεθαίνουν από στερήσεις και από αδιαφορία, όταν τα βλέπει όλα αυτά και πρέπει να φύγει ανίκανος να ανακουφίσει όσους υποφέρουν, τότε η καρδιά του πονάει, ακούγοντας τα κλάματα του πόνου γύρω του, αλλά και τότε έρχεται αυτή η ευλογημένη γνώση του Κάρμα, που από μόνη της τον αποτρέπει να καταραστεί την ίδια τη ζωή και τους ανθρώπους, όπως επίσης και τον υποτιθέμενο Δημιουργό.

Από όλες τις τρομερές βλασφημίες και κατηγορίες που εκτοξεύονται από τους μονοθεϊστές προς το Θεό τους, καμιά δεν είναι μεγαλύτερη ή πιο ασυγχώρητη από αυτή που σχεδόν πάντα, με μια ψεύτικη ταπεινότητα, κάνει τον πιθανά ευσεβή Χριστιανό να διακηρύσσει, σε σχέση με κάθε κακό και κάθε αδικαιολόγητη έκρηξη, ότι "αυτό είναι το θέλημα του Κυρίου".

Συγκρίνετε αυτή τη τυφλή πίστη με τη φιλοσοφική πεποίθηση, που βασίζεται πάνω σε κάθε λογική απόδειξη μέσα από την εμπειρία της ζωής, στον Νόμο του Κάρμα, σαν Νόμο της Ανταπόδοσης. Αυτός ο Νόμος, είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα δεν προκαθορίζει κανέναν και τίποτα. Υπάρχει από και μέσα στην αιωνιότητα, και πραγματικά ο ίδιος είναι Αιωνιότητα. Και σαν αιώνιος Νόμος, εφόσον καμιά δράση δεν μπορεί να εξισωθεί με την Αιωνιότητα, δεν μπορεί επίσης να ειπωθεί ότι ο Νόμος δρα, αλλά είναι ο ίδιος η Δράση.

Δεν είναι το κύμα που πνίγει έναν άνθρωπο, αλλά η προσωπική δράση του ταλαίπωρου, ο οποίος πηγαίνει εσκεμμένα και τοποθετεί τον εαυτό του κάτω από την απρόσωπη δράση των Νόμων που κυβερνούν την κίνηση του Ωκεανού. Το Κάρμα δεν δημιουργεί τίποτα, ούτε έχει σχεδιάσει κάτι. Είναι ο άνθρωπος που έχει σχεδιάσει και δημιουργεί αιτίες και ο Καρμικός Νόμος απλώς ρυθμίζει τα αποτελέσματα. Αυτή η ρύθμιση όμως δεν είναι μια δράση, αλλά η συμπαντική αρμονία, που τείνει πάντα να επιστρέψει στην αρχική θέση, όπως ένα κλαδί που όταν το λυγίσουμε πολύ δυνατά επιστρέφει πίσω με πολύ μεγάλη δύναμη. Αν συμβεί λοιπόν να βγει αυτός ο ώμος που προσπάθησε τόσο να το βγάλει από τη φυσική του θέση, τότε είναι σωστό να πούμε ότι είναι το κλαδί που έσπασε αυτόν τον ώμο, ή μήπως είναι η δική μας απερισκεψία που μας έφερε σ' αυτή τη θλιβερή κατάσταση;

Το Κάρμα δεν προσπάθησε ποτέ να καταστρέψει την διανοητική ή την ατομική ελευθερία, όπως ο Θεός που εφηύραν οι μονοθεϊστές. Δεν έχει ποτέ μπερδέψει το θέσπισμα του, δεν είναι ποτέ περίπλοκο ή σκοτεινό, με στόχο να μπερδέψει ή να τιμωρήσει τον άνθρωπο, όταν αυτός προσπαθεί να εξιχνιάσει τα μυστήρια του. Αντιθέτως, αυτός που αποκαλύπτει μέσα από τη μελέτη και το διαλογισμό τα περίπλοκα μονοπάτια και ρίχνει φως σ' αυτούς τους σκοτεινούς δρόμους, και στα μονοπάτια μέσα στα οποία πολλοί άνθρωποι χάνονται, κυρίως από τη δική τους άγνοια μέσα στο λαβύρινθο της ζωής, αυτός δουλεύει για το καλό του συνανθρώπου του.

Το Κάρμα είναι ένας Απόλυτος και Αιώνιος Νόμος στον κόσμο της εκδήλωσης, και καθώς δεν μπορεί να υπάρχει παρά μόνο ένα Απόλυτο, όπως και μία Αιώνια και Πανταχού Παρούσα Αιτία, αυτοί που πιστεύουν στο Κάρμα δεν μπορούν να θεωρηθούν ούτε ως αθεϊστές ούτε ως υλιστές, κι ακόμη, είναι λιγότερο μοιρολάτρες. Το Κάρμα είναι ένα με το Άγνωστο, του οποίου είναι μια όψη των αποτελεσμάτων του μέσα στον φαινομενικό κόσμο.

To be continued... (στο επόμενο "το θέατρο των ενσαρκώσεων)

Είναι ευχάριστο Wolffaced που βλέπω να ενδιαφέρεσαι να εμβαθύνεις σε αυτό το θέμα.

Θέλω να υπενθυμίσω ότι αυτά που γράφω είναι επιλογές διδασκαλιών που έχω βρει και έχω μεταφράσει μέσα από το Ιντερνετ.

Έτσι δεν σημαίνει ούτε ότι είναι δικές μου σκέψεις ούτε ότι συμφωνώ με όλα.

Θα ξαναπώ ότι θα πω τις δικές μου σκέψεις στο τέλος των μεταφρασμένων κειμένων για να έχουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα.

quote:

---

π.χ. Παλιγγενεσία για τους αρχαίους Έλληνες, Αναγέννηση για τους Βουδιστές, Μετανσάρκωση για τους Ινδουιστές, ψυχή που ζει διάφορες ζωές για τους Εβραίους, αποσύνθεση νεκρών οργανισμών και δημιουργία και καινούριων για τους Παγανιστές. Επειδή βλέπω πως έχεις γνώσεις αν μπορείς ανέλυσε τις διαφορές των παραπάνω.

---

Πολύ πρόχειρα κάποια σχόλια:

Η παλιγγενεσία είναι μια άλλη ονομασία της μετενσάρκωσης, πιο ελληνική. Νομίζω ότι είναι πιο κατάλληλος όρος από την μετενσάρκωση γιατί εκφράζει την πιο γενική διαδικασία. Στην παλιγγενεσία ή επαναγέννηση, αφήνεται να εννοηθεί ότι υπάρχει μια πλήρης αναγέννηση του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα (νοητικό, συναισθηματικό, σαρκικό), ενώ με την λέξη μετενσάρκωση δηλώνεται απλώς μια αναγέννηση της σάρκας. Αλλά δυστυχώς, επικράτησε ο όρος μετενσάρκωση...

Ο επίσημος Βουδισμός δεν πιστεύει ακριβώς στην μετενσάρκωση του ανθρώπου αφού δεν πιστεύει ότι υπάρχει ψυχή. Η μετενσάρκωση εξηγείται πολύ ιδιόμορφα (επεξηγήσεις στο άλλο topic που έχω για τον Βουδισμό)

Ο Ινδουισμός έχει την πιο κλασική άποψη για την μετενσάρκωση. Αυτά που αναφέρω εδώ ταιριάζουν με την Ινδική σκοπιά.

Ο παγανισμός σε γενικές γραμμές έχει μια βεντάλια απόψεων. Συνήθως πιστεύει στην ανανέωση και ανακύκλωση της ζωής και της ύλης. Η ψυχή και η ζωή είναι συλλογική και όχι ιδιαίτερα ατομική.

Αυτά τα πολύ λίγα προς το παρόν.

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

... Συνέχεια...

Αδιάρρηκτα είναι συνδεδεμένος ο Νόμος του Κάρμα με τον Νόμο της Αναγέννησης ή της Μετενσάρκωσης της ίδιας πνευματικής ατομικότητας, μέσα σε ένα μακρύ, σχεδόν ατελείωτο ταξίδι, μέσα σε μια σειρά από προσωπικότητες. Οι τελευταίες είναι περισσότερα τα διαφορετικά κοστούμια και χαρακτήρες που παίζονται από τον ίδιο ηθοποιό, με τα οποία ο κάθε ηθοποιός ταυτίζει τον εαυτό του και αναγνωρίζεται από το κοινό, για περιορισμένο χρόνο.

Ο εσωτερικός ή πραγματικός άνθρωπος, που προσωποποιεί αυτούς τους χαρακτήρες ξέρει, καθ' όλη τη διάρκεια αυτού του χρόνου, ότι θα είναι θα είναι "Άμλετ" γι' αυτές τις λίγες πράξεις του θεατρικού έργου, που όμως αντιπροσωπεύουν, σ' αυτό το επίπεδο της ανθρώπινης αυταπάτης, όλη τη ζωή του "Άμλετ". Ξέρει επίσης ότι την προηγούμενη νύχτα ήταν ο Βασιλιάς Ληρ, που ήταν ο μετασχηματισμός του Οθέλλου, μιας ακόμα προηγούμενης νύχτας. Αλλά ο εξωτερικός ορατός χαρακτήρας υποτίθεται ότι έχει άγνοια αυτού του γεγονότος. Στην πραγματική ζωή αυτή η άγνοια πολύ αληθινή. Παρ' όλα αυτά η σταθερή ατομικότητα έχει πλήρη επίγνωση αυτού του γεγονότος, αν και λόγω της ατροφίας του "πνευματικού ματιού" μέσα στο φυσικό σώμα, αυτή η γνώση είναι αδύνατο να αποτυπωθεί πάνω στη συνείδηση της προσωρινής προσωπικότητας.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΟΞΟ
Η ανάγκη, είτε της αποστασιοποίησης, είτε της προσκόλλησης, για αποτελεσματικό έργο σε οποιαδήποτε περιοχή, είτε στη τέχνη είτε στη ζωή, είναι ένα παράδοξο που δεν υπόκειται σε καμία φόρμουλα για ανάλυση. Οι τελικές ερωτήσεις του νοήματος ή του σκοπού σε σχέση με ένα ρόλο, που να μπορεί να κάνει αυτές τις δύο στάσεις να δουλέψουν παράλληλα, χωρίς αντίφαση, μπορούν να γίνουν περισσότερο κατανοητές και βιωματικές σαν θέμα σκοπού ζωής, παρά σαν λογικές απαντήσεις.

Αυτός είναι ένας τρόπος να πούμε ότι είναι απαραίτητο να νιώθουμε την αξία της ενασχόλησης παρά να την μετράμε, και μετά να ψάχνουμε μια στάση που να επιτρέπει να ασκήσουμε μια συγκριτική κρίση. Για κάθε ενασχόληση είναι αναπόφευκτο κάποιο μέρος προσκόλλησης. Κάθε δράση είναι μια απόρριψη των άλλων εναλλακτικών δράσεων.

Ο μύθος της Σπηλιάς του Πλάτωνα μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ένα Αρχέτυπο αυτής της διπλής διαδικασίας της προσκόλλησης ή της αποστασιοποίησης στην ανθρώπινη απόφαση. Η ισορροπία ανάμεσα σ' αυτές τις δύο καταστάσεις δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ψυχολογική και ηθική προσπάθεια και είναι λόγω αυτής της λαχτάρας για αποφυγή της πίεσης των συνεχόμενων αποφάσεων που οι λαοί αποδέχτηκαν τις εξωτερικές φόρμουλες της οργανωμένης θρησκείας. Είναι αρκετά προφανές ότι η ισχύς αυτής της συνάθροισης και των τύπων της απλοποιημένης βεβαιότητας πηγάζει από την απροθυμία των ανθρώπων να δεχτούν την αποτυχία των τύπων πάνω στους οποίους έχουν βασιστεί πολλές αποφάσεις για τη ζωή τους.

Το γεγονός είναι ότι είτε η προσκόλληση, είτε η μη προσκόλληση, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μορφικές διακρίσεις, παίρνοντας ένα ευδιάκριτο νόημα μόνο σε σταθερές και συμπαγείς καταστάσεις και μέσα από το όραμα και τους αντικειμενικούς σκοπούς των ανθρώπινων όντων, που επιλέγουν, ανάλογα με την κατάσταση, να προσκολληθούν ή να μη προσκολληθούν.

Τέλος του 1ου Μέρους.

Στο επόμενο συνεχίζουμε με την περιγραφή των διάφορων "ΕΓΩ" μέσα στον άνθρωπο. Τι πεθαίνει και τι παραμένει ανάμεσα στις ενσαρκώσεις;

Κάρμα και Μετενσάρκωση, Μέρος 2ο

Εμείς διαφοροποιούμαστε ανάμεσα στο απλό γεγονός της αυτοσυνείδησης, το απλό αίσθημα του "είμαι αυτός που είμαι", και της σύνθετης σκέψης που λέει "Εγώ είμαι ο κύριος Τάδε" ή "Εγώ είμαι η κυρία Τάδε". Καθώς πιστεύουμε σε μια σειρά γεννήσεων για το ίδιο Εγώ, ή μετενσαρκώσεων, αυτή η διάκριση είναι ο θεμελιώδης και καθοριστικός άξονας όλης της ιδέας.

"Ο κύριος Τάδε" πραγματικά σημαίνει μια μεγάλη σειρά καθημερινών εμπειριών, που δένονται μεταξύ τους από τη μνήμη και σχηματίζουν αυτό που ο κύριος Τάδε αποκαλεί "εαυτό του". Αλλά καμία από αυτές τις "εμπειρίες" δεν είναι πραγματικά το Εγώ ή ο ανώτερος Εαυτός, ούτε δίνει καμιά απ' αυτές στον κύριο Τάδε το αίσθημα ότι είναι ο εαυτός του, γιατί αυτός ξεχνάει το μεγαλύτερο μέρος αυτών των καθημερινών εμπειριών, και έτσι δημιουργούν σ' αυτόν το αίσθημα της "εγωικότητας" μόνο όσο αυτές διαρκούν.

Πρέπει να κάνουμε μια διάκριση ανάμεσα σ' αυτή τη δέσμη εμπειριών που ονομάζουμε "περιορισμένη προσωπικότητα" (επειδή είναι περιορισμένη και ατελής και εφήμερη), και σ' αυτό το στοιχείο μέσα στον άνθρωπο, όπου προϋποτίθεται η αίσθηση "Εγώ είμαι Εγώ". Είναι αυτό το "Εγώ είμαι Εγώ" που εμείς αποκαλούμε "η πραγματική ατομικότητα". Και λέμε ότι αυτό το Εγώ ή η Ατομικότητα παίζει , σαν ένας ηθοποιός, πολλούς ρόλους πάνω στη σκηνή της ζωής.

Είναι λοιπόν αυτό το Εγώ που είναι ο Θεός μας; Όχι, καθόλου: Ένας "Θεός" δεν είναι ο συμπαντικός δυαδισμός, αλλά μόνο μια σπίθα μέσα από τον ένα ωκεανό της Θεϊκής φωτιάς. Ο Θεός μέσα μας ή ο "Πατέρας εν κρυπτώ", είναι αυτό που ονομάζουμε "Ανώτερο Εαυτό", Άτμα.

Το Εγώ που ενσαρκώνεται ήταν ένας Θεός στη ρίζα του, έτσι όπως ήταν οι πρωταρχικές απόρροιες της Μιας Άγνωστης Αρχής. Αλλά από τη στιγμή που έπεσε μέσα στην ύλη, έχοντας την υποχρέωση να ενσαρκώνεται μέσα στον τροχό των ενσαρκώσεων, δεν είναι πια ένας ελεύθερος κι ευτυχισμένος Θεός, αλλά ένας φτωχός προσκυνητής, στην πορεία όπου προσπαθεί να ανακτήσει αυτό που έχει χάσει. Έχει ειπωθεί στον Εσωτερικό Άνθρωπο, στο βιβλίο "Ίσις Αποκαλυμμένη" (Ε. Π. Μπλαβάτσκυ, τόμος 2, σελ. 593):

"Από την πιο μεγάλη αρχαιότητα, η ανθρωπότητα σαν μια ενότητα, ήταν πάντα πεπεισμένη για την ύπαρξη μιας προσωπικής πνευματικής οντότητας, μέσα στην υλική προσωπικότητα του ανθρώπου. Αυτή η εσωτερική οντότητα ήταν λιγότερο ή περισσότερο θεϊκή, σύμφωνα πάντα με την αμεσότητα προς το Στέμμα (τον Θεό).

Όσο πιο κοντινή ήταν η ένωση τόσο πιο γαλήνια και καθαρή ήταν η μοίρα του ανθρώπου, και τόσο επικίνδυνες οι εξωτερικές συνθήκες. Αυτή η πεποίθηση δεν είναι ούτε θρησκοληψία ούτε πρόληψη. Είναι μόνο ένα πάντα παρόν ενστικτώδες αίσθημα αυτής της εγγύτητας ενός άλλου πνευματικού και αόρατου κόσμου, που αν και είναι υποκειμενικός για τις εξωτερικές αισθήσεις του ανθρώπου, παρ' όλα αυτά είναι απόλυτα αντικειμενικός στο εσωτερικό Εγώ.

Επιπλέον, πιστεύουν ότι υπάρχουν εσωτερικές και εξωτερικές συνθήκες που επηρεάζουν τον καθορισμό της βούλησης μας πάνω στις δράσεις μας. Απορρίπτουν την μοιρολατρία, γιατί η μοιρολατρία υπονοεί μια τυφλή πορεία μιας ακόμα πιο τυφλής δύναμης. Αλλά πιστεύουν στη μοίρα ή στο Κάρμα, την οποία από την γέννηση ως το θάνατο υφαίνει ο άνθρωπος, κλωστή - κλωστή γύρω από τον εαυτό του, όπως μια αράχνη υφαίνει τον ιστό της.

Και αυτή η μοίρα οδηγείται από αυτή την παρουσία, την οποία κάποιοι ονομάζουν ως φύλακα άγγελο, ή τον πιο οικείο μας εσωτερικό αστρικό άνθρωπο, που πολύ συχνά είναι η κακή διάνοια του φυσικού ανθρώπου ή της προσωπικότητας. Και οι δύο αυτοί, οδηγούν στον Άνθρωπο, αλλά ένας από αυτούς πρέπει να επικρατήσει. Και από την αρχή αυτής της αόρατης διαμάχης, ο άτεγκτος και ανελέητος νόμος της ανταπόδοσης και τιμωρίας παίρνει μέρος, ακολουθώντας πιστά τις διακυμάνσεις αυτής της σύγκρουσης.

Όταν θα έχει δημιουργηθεί και το τελευταίο κλαδί και ο άνθρωπος θα φαίνεται τυλιγμένος μέσα σ' αυτό το δίχτυ των δικών του πράξεων, τότε βρίσκει τον εαυτό του απόλυτα κάτω από την κυριαρχία αυτής της αυτο-δημιούργητης μοίρας. Τότε ή θα προσκολληθεί όπως το αδρανές κοχύλι πάνω στον ακίνητο βράχο ή όπως το φτερό που το παίρνει ο αέρας, έτσι θα τον σηκώσει ο αέρας των δικών του πράξεων."

Αυτή είναι η μοίρα του Ανθρώπου, του αληθινού Εαυτού, όχι του αυτόματου, του κοχυλιού που απλώς χρησιμοποιεί αυτό το όνομα. Κάποιοι από τους Θεοσοφιστές μας έχουν πέσει στη συνήθεια να χρησιμοποιούν τις λέξεις "Εαυτός" και "Εγώ" σαν συνώνυμες, καθώς ο όρος "Εαυτός" δεν θα έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιείται, εκτός για να ορίσει τον Ένα Συμπαντικό Εαυτό.

Αυτός ο "Ανώτερος Εαυτός" (Άτμα) δεν μπορεί ποτέ να είναι "αντικειμενικός", κάτω από καμιά περίσταση, ακόμα και στην πιο υψηλή πνευματική αντίληψη. Πραγματικά το Άτμα ή "Ανώτερος Εαυτός" είναι ο Βράχμα, το Απόλυτο, το αδιαφοροποίητο από Αυτόν. Γιατί ακόμη και το Βούδι, η Πνευματική Ψυχή, δεν είναι ο Εαυτός αλλά το όχημα του Εαυτού. Όλοι οι άλλοι "Εαυτοί", όπως ο ατομικός Εαυτός και ο προσωπικός Εαυτός, δεν θα έπρεπε ποτέ να χρησιμοποιούνται σε προφορικό ή γραπτό λόγο, χωρίς να συνοδεύονται από τις ποιοτικές και χαρακτηριστικές προσθήκες, που θα τους διαφοροποιήσουν από τον Ανώτερο Εαυτό.

Για να αποφύγουμε στο εξής τέτοιες παρεξηγήσεις, ας ορίσουμε ως εξής:

Ο ΑΝΩΤΕΡΟΣ ΕΑΥΤΟΣ είναι: Το Άτμα, η αδιαχώριστη ακτίνα του Συμπαντικού και Ενός Εαυτού. Είναι ο Θεός επάνω, περισσότερο από αυτόν που είναι μέσα μας. Είναι ευτυχισμένος ο άνθρωπος που επιτυγχάνει να κορεστεί το Εσωτερικό Εγώ του με τον Ανώτερο Εαυτό!

ΤΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ Ή ΘΕΪΚΟ ΕΓΩ είναι: Η πνευματική Ψυχή ή Βούδι, σε στενή ενότητα με το Μάνας, την Νοητική Αρχή, χωρίς το οποίο δεν είναι κατά καμιά έννοια Εγώ, αλλά μόνο το Ατμικό όχημα.

ΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ Ή ΑΝΩΤΕΡΟ ΕΓΩ είναι: Το Μάνας, το πέμπτο όχημα, όπως ονομάζεται, ανεξάρτητα από το Βούδι. Η Νοητική Αρχή είναι μόνο το Πνευματικό Εγώ που έχει βυθιστεί μέσα στο Βούδι. Δεν υπάρχει καμιά υλική οντότητα μέσα σ' αυτό το Εγώ, παρ' όλες τις τεράστιες νοητικές του δυνατότητες. Αυτό είναι η σταθερή Ατομικότητα ή το Επανενσαρκούμενο Εγώ.

ΤΟ ΚΑΤΩΤΕΡΟ Ή ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΓΩ είναι: Ο φυσικός άνθρωπος, σε σύνδεση με τον κατώτερο Εαυτό, ζωικά ένστικτα, πάθη, επιθυμίες, κλπ. Ονομάζεται "ψεύτικη προσωπικότητα" και αποτελείται από το χαμηλότερο μέρος του Μάνας, συνδυασμένο με το Κάμα Ρούπα, και λειτουργεί μέσα από το φυσικό σώμα και το "φάντασμα" ή διπλό αιθερικό.

To be continued...

ΥΓ. Αν βιαζομαι ζητω συγνωμη.

LOVE IS THE LAW
HARMONY THE EFFECT

Knight ΜΙΧΑΗΛ

Όπως, ίσως, γνωρίζεις, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι, τι είπε ο ίδιος ο Πυθαγόρας. Η διδασκαλία του ήταν πραγματικά απόρρητη και μόνο μέσω των μεταγενεστέρων φιλοσόφων της Πυθαγόρειας γραμμής μπορούμε να σηκώσουμε λίγο το "πέπλο" της σοφίας του.

Μέσα από τις έρευνές μου, όμως, τείνω να θεωρήσω ότι οι Πυθαγόρειοι πίστευαν στις μετενσαρκώσεις και είχαν μάλιστα τον αριθμό 216 ως έναν σημαντικό αριθμό της μετενσάρκωσης.

Αυτός ο αριθμός τυχαίνει είναι το μισό του 432. Το 432 είναι ένας πολύ σημαντικός αριθμός στους Ινδούς και στους Βαβυλώνιους, που παρουσιάζεται σαν η μονάδα που μετράει την περίοδο των κύκλων του χρόνου. Κάποια στιγμή, σε πιο κατάλληλο topic θα πω περισσότερα για το 432.

Ο 216 ονομαζόταν και ψυχογονικός κύβος επειδή προκύπτει από τον αριθμό 6 (της ψυχής) υψωμένο εις τον “κύβο” (6*6*6=216). Αυτόν τον αριθμό τον συναντάμε στην περίοδο που διαρκεί μία Ζωδιακή Εποχή, δηλαδή 2.160 έτη. Ο Ιάμβλιχος στο έργο “Θεολογούμενα της Αριθμητικής” (Εκδόσεις Ιδεοθέατρον) λέει:

“Επειδή και ο κύβος του 6 είναι 216, είναι ο γόνιμος χρόνος για τους επτά μήνες (…) και ο Ανδοκίνης ο Πυθαγορικός που έγραψε περί των συμβόλων και ο Ευβουλίδης ο Πυθαγορικός και ο Αριστόξενος και ο Ιππόβοτος και ο Νεάνθης, οι οποίοι περιέγραψαν τα κατά τον άνδρα {τον Πυθαγόρα] είπαν ότι οι μετεμψυχώσεις, οι οποίες του συνέβησαν, έγιναν σε 216 έτη. Μετά από τόσα λοιπόν έτη ότι ήρθε ο Πυθαγόρας σε παλιγγενεσία και ανέζησε κατά κάποιον τρόπο μετά την πρώτη ανακύκλωση και επάνοδο του ψυχογονικού κύβου του έξι, εφόσον ο ίδιος έχει την ικανότητα να επαναφέρει ένεκα της σφαιρικής του φύσης, όπως και άλλοτε μετά την παρέλευση τούτων (των 216 ετών) ανέζησε” (σελ. 97)

Ο Πρόκλος άφηνε να εννοηθεί ότι ό ίδιος ήταν η μετενσάρκωση του νεοπυθαγόρειου Νικόμαχου του Γερασηνού επειδή μεσολαβούσαν 216 χρόνια από τον θάνατο του Νικόμαχου μέχρι την γέννηση του Πρόκλου.

Και ο Ιάμβλιχος και ο Νικόμαχος ο Γερασηνός και ο Πρόκλος είναι από τις πλέον αξιόπιστες πηγές σχετικά με τους Πυθαγόρειους και είναι δύσκολο να τους αμφισβητήσεις.

Για αυτό όχι μόνο πιστεύω ότι ο Πυθαγόρας δίδασκε την μετενσάρκωση αλλά πρέπει να δίδασκε και την ισχύ του αριθμού 216 σε αυτές τις περιόδους των μετενσαρκώσεων.

Ελπίζω να βοήθησα.

LOVE IS THE LAW
HARMONY THE EFFECT

Knight ΜΙΧΑΗΛ

Συνεχίζω...

Η εναπομείνασα "Αρχή" "Πράνα" ή "Ζωή", είναι, μιλώντας αυστηρά, η ακτινοβολούσα δύναμη ή ενέργεια του Άτμα, ως Συμπαντική Ζωή και Ένας Εαυτός. Είναι η κατώτερη ή καλύτερα (λόγω των αποτελεσμάτων της) περισσότερο φυσική, λόγω εκδήλωσης, όψη. Η Πράνα ή Ζωή διαπερνά το σύνολο του Όντος του εκδηλωμένου Σύμπαντος, και ονομάζεται Αρχή, μόνο επειδή είναι ένας από μηχανής Θεός για το ζωντανό άνθρωπο.

Είναι αυτό το Εγώ, το οποίο έχοντας αρχικά ενσαρκωθεί στην χωρίς αισθήσεις ανθρώπινη μορφή και ζωοποιήθηκε από την παρουσία μέσα της, της διπλής μονάδας, αν και το ίδιο ήταν χωρίς αισθήσεις, δεδομένου ότι δεν είχε συνείδηση, που φτιάχτηκε από αυτή τη μορφή με σχήμα ανθρώπου, που ονομάζουμε πραγματικό άνθρωπο. Είναι αυτό το Εγώ που ονομάζεται Αιτιατό Σώμα, το οποίο επισκιάζει κάθε προσωπικότητα, μέσα στην οποία το αναγκάζει να ενσαρκωθεί το Κάρμα. Και αυτό το Εγώ που είναι υπεύθυνο για όλες τις αμαρτίες που έχουν διαπραχθεί μέσα και δια μέσου κάθε νέου σώματος ή προσωπικότητας, και για τις προσωρινές μάσκες που κρύβουν τη πραγματική ατομικότητα μέσα από τη μακριά σειρά των επαναγεννήσεων.

Γιατί θα έπρεπε αυτό το Εγώ να τιμωρηθεί σαν αποτέλεσμα πράξεων τις οποίες έχει ξεχάσει; Και όμως, θυμάται και γνωρίζει όλα τα σφάλματα του, ακριβώς όπως εμείς θυμόμαστε αυτό που έχουμε κάνει χθές. Αυτό γίνεται επειδή η μνήμη αυτής της δέσμης ή των φυσικών συστατικών που ονομάζουμε "σώμα", δεν θυμάται αυτά που ο προκάτοχος του (η προσωπικότητα που ήταν) έκανε, έτσι εμείς φανταζόμαστε ότι το πραγματικό Εγώ τις έχει ξεχάσει. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι άδικο τα νέα παπούτσια στα πόδια ενός αγοριού που τιμωρήθηκε γιατί έκλεψε μήλα, θα πρέπει κι αυτά να τιμωρηθούνε για κάτι που δεν γνωρίζουν καθόλου.

Μετενσάρκωση σημαίνει ότι αυτό το Εγώ θα φορέσει ένα νέο σώμα, ένα νέο εγκέφαλο, και μια νέα μνήμη. Έτσι θα ήταν παράλογο να περιμένουμε ότι αυτή η νέα μνήμη θα θυμάται αυτό που δεν έχει ποτέ καταγραφεί σ' αυτήν, όπως θα ήταν παράλογο να εξετάσουμε κάτω από το μικροσκόπιο ένα πουκάμισο που δεν φορέθηκε ποτέ από ένα δολοφόνο, και να ψάξουμε να βρούμε πάνω σ' αυτό σταγόνες αίματος, που μπορούν να βρεθούν μόνο στα ρούχα τα οποία φόρεσε.

Αλλά αν το Εγώ τιμωρείται σ' αυτή τη ζωή για πράξεις που διαπράχθηκαν στην προηγούμενη, τότε οφείλει να ανταμειφθεί επίσης, είτε εδώ, είτε όταν θα εκσαρκωθεί, για άλλες αντίστοιχες πράξεις. Και έτσι είναι.

Αμαρτίες και εγκλήματα που διαπράχθηκαν σε ένα επίπεδο αντικειμενικότητας, σε έναν υλικό κόσμο, δεν μπορούν να τιμωρηθούν σε έναν κόσμο απόλυτης υποκειμενικότητας. Δεν πιστεύουμε ούτε σε κόλαση ούτε σε παράδεισο, σαν συγκεκριμένους τόπους, ούτε σε αντικειμενικές φωτιές της κόλασης, σκουλήκια που δεν πεθαίνουν ποτέ, ούτε σε Ιερουσαλήμ με δρόμους στρωμένους με ζαφείρια και διαμάντια. Πιστεύουμε όμως σε μια μεταθανάτια πνευματική κατάσταση, σαν να βρισκόμαστε σε ένα πολύ ζωντανό όνειρο.

Η ίδια αλάθητη σοφία και δικαιοσύνη, αντίθετα με έναν νόμο της Συμπόνιας, ο οποίος επιβάλει πάνω σε κάθε ενσαρκωμένο Εγώ την καρμική τιμωρία για κάθε αμαρτία που διαπράχθηκε κατά την διάρκεια προηγούμενης ζωής στη Γη, παρέχει επίσης και στην απενσαρκωμένη οντότητα ένα μεγάλο διάστημα νοητικής ξεκούρασης, όπου μπορεί να έχει την απόλυτη λήθη κάθε λυπηρού γεγονότος, μέχρι την πιο μικρή σκέψη πόνου, η οποία υπήρξε στην τελευταία ζωή του σαν προσωπικότητα, αφήνοντας στη μνήμη της ψυχής μόνο την ανάμνηση την ευτυχίας ή αυτού που οδηγούσε προς την ευτυχία.

Κατά τη διάρκεια κάθε Δεβαχανικής περιόδου, το Εγώ, σαν παντογνώστης που είναι από μόνο του, πλέκει τον εαυτό του με την αντανάκλαση της προσωπικότητας που υπήρξε. Το ιδεατό απόσταγμα όλων των αιώνιων και αθάνατων ποιοτήτων και ιδιοτήτων, όπως η αγάπη και η συμπόνια, η αγάπη για το Θεό, η αλήθεια και η ομορφιά, που άγγιξαν την καρδιά αυτής της ζωντανής προσωπικότητας, συνδέθηκαν μετά το θάνατο με το Εγώ, κι έτσι το ακολούθησαν μέχρι το Δεβαχάν.

Για εκείνο το χρονικό διάστημα το Εγώ γίνεται η αντανάκλαση του ανθρώπινου Όντος που βρισκόταν στη Γη. Για τον συνηθισμένο θνητό, η ευτυχία του είναι πλήρης. Είναι μια πλήρης λήθη όλων αυτών που του δώσανε πόνο και λύπη στην προηγούμενη ενσάρκωση. Κι ακόμα, λήθη για το γεγονός ότι πράγματα όπως ο πόνος και η λύπη υπάρχουν. Αυτός που ζει στο Δεβαχάν, ζει τον ενδιάμεσο κύκλο, ανάμεσα σε δύο ενσαρκώσεις και περιβάλλεται από οτιδήποτε αποτέλεσε τη ματαιοδοξία του και ζει συντροφιά με όλους όσους αγάπησε στη Γη. Εκεί βρίσκει την εκπλήρωση όλων των παθών του. Έτσι ζει μέσα σε πολλούς αιώνες την ύπαρξη μιας αγνής χαράς, που είναι η ανταμοιβή του για όσα έχει υποφέρει στη γήινη ζωή.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρακάτω είναι ένα ξεχωριστό κομμάτι, το οποίο ακολουθούσε το παραπάνω άρθρο και βρισκόταν στην ίδια σελίδα. Θεώρησα καλό να το συμπεριλάβω εδώ.

Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΗΣ ΦΑΝΤΑΣΙΑΣ

Η μαγεία είναι μια δύναμη που διδάσκει την αληθινή φύση του εσωτερικού ανθρώπου, όπως επίσης και την οργάνωση του εξωτερικού του σώματος. Η επιφανειακή αντίληψη δεν μπορεί να συλλάβει τίποτα εκτός από αυτό που αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις. Αλλά ο εσωτερικός άνθρωπος έχει αντιληπτικές ικανότητες που υπερβαίνουν αυτές της εξωτερικής μορφής του. Η γνώση πάνω στα πνευματικά πράγματα δεν μπορεί να αποκτηθεί μέσα από τη λογική εξέταση της εξωτερικής εμφάνισης φαινομένων πάνω στο φυσικό πεδίο. Μπορεί όμως να αποκτηθεί με τη μεγαλύτερη συμμετοχή στο πνεύμα και επίσης με το να μετατρέψει κανείς τον εαυτό του σε έναν άνθρωπο ικανό να δει και να αντιληφθεί τα πνευματικά πράγματα.

Κανένα μέρος δεν είναι τόσο μακριά για να πάει με τη φαντασία του, και η φαντασία ενός ανθρώπου μπορεί να αποτυπωθεί πάνω στη φαντασία ενός άλλου, άσχετα με το που βρίσκεται αυτός. Η φαντασία είναι η αρχή της δημιουργίας μιας μορφής, και οδηγεί τη διαδικασία για την ανάπτυξη της. Η Θέληση είναι μια διαλυτική δύναμη, που δίνει τη δυνατότητα στο σώμα να αποτυπωθεί από την ενεργή ουσία της φαντασίας. Αυτός που θέλει να γνωρίζει πώς ένας άνθρωπος μπορεί να ενώσει τη δύναμη της φαντασίας του μαζί με τη δύναμη της φαντασίας που προέρχεται από τον ουρανό (τον εσωτερικό εαυτό), πρέπει να γνωρίζει με ποια διαδικασία μπορεί να γίνει αυτό. Ένας άνθρωπος φτάνει στην κατοχή μιας τέτοιας δημιουργικής δύναμης ενώνοντας το δικό του Νου με τον Συμπαντικό Νου, κι αυτός που επιτυγχάνει να κάνει κάτι τέτοιο θα κατέχει την υψηλότερη δυνατή Σοφία. Η κατώτερη εκδήλωση της Φύσης θα είναι υποτελής σ' αυτόν και οι δυνάμεις του ουρανού θα τον βοηθάνε, γιατί ο Ουρανός είναι ο υπηρέτης της Σοφίας.

Παράκελσος

Τέλος β' μέρους. Στο επόμενο: Ο θάνατος, τι μένει από μια ζωή στην άλλη και τι διαλύεται κ.α.

Ο θάνατος έρχεται στον πνευματικό εαυτό μας σαν ένας ελευθερωτής και φίλος… Ούτε πρέπει ο προσωπικός εαυτός πάντα να υποφέρει τυφλά τις καρμικές τιμωρίες που το Εγώ έχει επισύρει στον εαυτό του. Στην ιερή στιγμή του θανάτου, κάθε άνθρωπος, ακόμη κι όταν ο θάνατος είναι ξαφνικός, βλέπει το σύνολο της προηγούμενης ζωής του να περνάει μπροστά του, ακόμη και στις πιο μικρές του λεπτομέρειες. Για μια μικρή σύντομη στιγμή το προσωπικό γίνεται ένα με το ατομικό και το Εγώ που γνωρίζει τα πάντα. Αλλά αυτή η στιγμή είναι αρκετή για να δείξει σ' αυτόν τη συνολική αλυσίδα των αιτίων που λειτούργησαν κατά τη διάρκεια της ζωής του.

Τώρα βλέπει και καταλαβαίνει τον εαυτό του έτσι όπως αυτός είναι, ξεσκεπασμένος από την κολακεία ή την αυταπάτη. Διαβάζει τη ζωή του, παραμένοντας σαν ένας παθητικός θεατής, που βλέπει κάτω την αρένα την οποία πρόκειται να εγκαταλείψει. Νιώθει και γνωρίζει τη δικαιοσύνη και την ορθότητα όλων των πόνων που υπέφερε, τον νόμο του Κάρμα σε όλο το μεγαλείο και τη δικαιοσύνη του.

Κατά αντιστοιχία σε αυτό, τη στιγμή της επαναγέννησης στη Γη, το Εγώ, το οποίο ξυπνάει από μια κατάσταση Δεβαχανική, έχει μια στιγμιαία θέαση της ζωής που τον περιμένει, και αντιλαμβάνεται όλες τις αιτίες που τον έχουν οδηγήσει εκεί. Τις συνειδητοποιεί και βλέπει το μέλλον του, επειδή βρίσκεται ανάμεσα στο Δεβαχάν και την αναγέννηση, κι εκεί το Εγώ επανακτά την πλήρη Μανασική συνείδηση του, και ξαναγίνεται για μια στιγμή ο Θεός που ήταν πριν ενσαρκωθεί για πρώτη φορά σαν άνθρωπος με σάρκα και οστά, ακολουθώντας τον Καρμικό Νόμο. Η "χρυσή χορδή" βλέπει όλα τα μαργαριτάρια του κολιέ και δεν χάνει ούτε ένα από αυτά.

Αφού επιτρέψει στη Ψυχή , που έχει ξεφύγει από τους πόνους της προσωπικής ζωής, μια πάντα επαρκής στο εκατονταπλάσιο αποζημίωση, το Κάρμα, μαζί με τον στρατό των Σκάντας, περιμένει στο κατώφλι του Δεβαχάν, εκεί που το Εγώ ξαναεμφανίζεται για να αναλάβει μια νέα ενσάρκωση. Είναι σ' αυτή τη στιγμή που η μοίρα του Εγώ, που ξεκουραζόταν μέχρι τώρα, ριγεί μπροστά στη δίκαιη ανταπόδοση, καθώς τώρα πρόκειται να τεθεί ξανά κάτω από τον ενεργό Καρμικό Νόμο.

Είναι σ' αυτή την επαναγέννηση, για την οποία το Εγώ είναι έτοιμο, μια επαναγέννηση που διαλέχτηκε και προετοιμάστηκε από αυτόν τον μυστηριώδη, ανηλεή, αλλά επίσης αλάθητο ως προς την σοφία και ισοστάθμιση του, ΝΟΜΟ, όπου οι αμαρτίες της προηγούμενης ζωής του Εγώ πρόκειται να τιμωρηθούν.

Μόνο που δεν βρίσκεται σε καμιά φανταστική κόλαση, με θεατρικές φλόγες και γελοίους δαίμονες με κέρατα και ουρές όπου το Εγώ έχει καταδικαστεί, αλλά στην πραγματικότητα πάνω σ' αυτό το πλανήτη, που είναι ο τόπος των αμαρτιών του και, όπου θα πρέπει να εξιλεωθεί για κάθε κακή σκέψη και πράξη. Ό,τι έσπειρε, αυτό θα θερίσει. Η επανενσάρκωση θα μαζέψει γύρω του όλα τα άλλα Εγώ που έχουν υποφέρει, είτε έμμεσα είτε άμεσα, στα χέρια του, ή ακόμα και μέσω της ασυνείδητης συνδρομής της προηγούμενης προσωπικότητας του. Η Νέμεση θα τους στείλει στο δρόμο αυτού του νέου ανθρώπου, που κρύβει τον παλιό, το αιώνιο Εγώ, στο οποίο παραμένει μόνο η αντανάκλαση των Σκάντας των προηγούμενων ενσαρκώσεων.

Υπάρχουν πέντε Σκάντας ή ιδιότητες, και οι Βουδιστές διδάσκουν: "Ρούπα, (μορφή ή σώμα) υλικές ποιότητες, Βεδάνα, αίσθηση, Σάννα, αφηρημένες ιδέες, Σαμκάρα, προκαταλήψεις του νου, Βιννάνα, πνευματικές δυνάμεις: αυτά είναι τα πέντε Σκάντας από τα οποία έχουμε σχηματιστεί. Με αυτά είμαστε συνειδητοί στην ύπαρξη και δια μέσου αυτών επικοινωνούμε με τον κόσμο γύρω μας."

Παρακάτω είναι μια παράγραφος από το βιβλίο του Χ. Όλκοττ, "Βουδιστική κατήχηση", όπου αναφέρεται ξεκάθαρα πάνω στο θέμα. Σχετίζεται με την επόμενη ερώτηση:

"Ο ηλικιωμένος άνθρωπος θυμάται τα γεγονότα της νεότητας του, παρόλο που ο ίδιος έχει αλλάξει φυσικά και νοητικά. Γιατί, τότε, δεν είναι δυνατή η συλλογή μνημών προηγούμενων ζωών, ή της τελευταίας πριν από αυτήν, στην παρούσα ζωή; Γιατί η μνήμη περιλαμβάνεται μέσα στα Σκάντας, και τα Σκάντας έχοντας αλλάξει μέσα σ' αυτή τη νέα ύπαρξη, έχοντας άλλη μνήμη, αναπτύσσουν ένα νέο αρχείο καταγραφής της συγκεκριμένης ύπαρξης. Παρ' όλα αυτά, η καταγραφή ή η αντανάκλαση όλων των προηγούμενων ζωών πρέπει να επιζήσει, όπως φαίνεται όταν ο πρίγκιπας Σιντάρτα γίνεται Βούδας και η πλήρης ακολουθία των προηγούμενων ενσαρκώσεων του γίνονται γνωστές σ' αυτόν. Και οποιοσδήποτε επιτυγχάνει το επίπεδο της Γνάνα(Jhana) μπορεί να κάνει ανασκόπηση, ψάχνοντας τη γραμμή των προηγούμενων ζωών του".

To be continued...

... Συνέχεια

Αυτό αποδεικνύει σε σας ότι ενώ οι αθάνατες ποιότητες της προσωπικότητας, όπως η αγάπη, η καλοσύνη, η συμπόνια, κλπ, προσκολλούνται στο Ανώτερο Εγώ, με φωτογραφικό τρόπο, αποτυπώνουν μια σταθερή εικόνα της θείας όψης του ανθρώπου που υπήρχε, και τα υλικά Σκάντας του, (που αποτύπωσαν τα πιο αξιοσημείωτα Καρμικά γεγονότα) είναι παροδικά όπως μια λάμψη φωτός, και δεν μπορούν να αποτυπωθούν στο νέο εγκέφαλο της νέας προσωπικότητας. Καταστρέφονται, σαν μέσα εργασίας, στα χέρια της προσωπικότητας. Παραμένουν σαν Καρμικά αποτελέσματα, σαν πετράδια που κρέμονται στην ατμόσφαιρα του γήινου πεδίου, έτοιμα να έρθουν στη ζωή, σαν εκδικητικοί φίλοι, για να προσκολληθούν στη νέα προσωπικότητα του Εγώ όταν ενσαρκωθεί ξανά.

Έτσι, η προσωπικότητα με τα Σκάντας πάντα αλλάζει σε κάθε νέα γέννηση. Είναι, όπως ειπώθηκε πριν, μόνο μια πράξη που παίχθηκε από τον ηθοποιό (το αληθινό Εγώ) για μια νύχτα. Αυτός είναι ο λόγος που δεν διατηρούμε καμιά μνήμη στο φυσικό πεδίο από τις προηγούμενες ενσαρκώσεις, παρ' όλο που το πραγματικό Εγώ τις έχει ζήσει και τις θυμάται όλες.

Τι είναι αυτό που καθορίζει τη διάρκεια, ή τις ειδικές συνθήκες αυτών των ενσαρκώσεων; Το Κάρμα, ο συμπαντικός Νόμος της ανταποδοτικής δικαιοσύνης, ο οποίος ξαναντύνει όλη την ανθρώπινη αδικία και τα λάθη της φύσης, και ο οποίος είναι ένας αυστηρός ρυθμιστής του λάθους, ένας ανταποδοτικός νόμος που ανταμείβει και τιμωρεί με πλήρη ισότητα. Είναι, με την αυστηρότερη έννοια, "αυτός που δεν σέβεται κανένα πρόσωπο", αλλά, από την άλλη, δεν μπορεί να κατευναστεί ούτε να ξεπεραστεί με προσευχή.

Αυτή είναι μια σταθερή πίστη για τους Ινδουιστές και τους Βουδιστές, για τους οποίους το Κάρμα και η Μετενσάρκωση είναι στέρεες πραγματικότητες, απλά επειδή ο νους τους δεν διαστρεβλώθηκε ποτέ, αναγκασμένος να πιστέψει σε αφύσικους δρόμους. Αυτοί δεν βρέθηκαν ποτέ στη θέση να διαστρεβλώνεται η δικαιοσύνη μέσα τους με το να τους ειπωθεί να πιστέψουν ότι οι αμαρτίες τους θα συγχωρεθούν, επειδή κάποιος άλλος άνθρωπος καταδικάστηκε σε θάνατο επωμιζόμενος τις δικές τους αμαρτίες. Και οι Βουδιστές, ας σημειωθεί, ζουν σύμφωνα με τις δικές τους πίστεις χωρίς να γκρινιάζουν ενάντια στο Κάρμα ή σ' αυτό που θεωρούν σαν μια δίκαιη τιμωρία.

Οι Χριστιανοί πιστεύουν στη συγχώρεση και στην άφεση των αμαρτιών. Τους έχουν υποσχεθεί ότι αν αυτοί πιστεύουν στο αίμα του Χριστού (ένα αθώο θύμα!), στο αίμα που χύθηκε από Αυτόν για την άφεση των αμαρτιών όλης της ανθρωπότητας, αυτό θα μπορούσε να εξιλεώσει κάθε θανάσιμο αμάρτημα. Εμείς δεν πιστεύουμε σε μια υποκατάστατη εξιλέωση, ούτε στην πιθανότητα της άφεσης ακόμα και της μικρότερης αμαρτίας, από οποιονδήποτε θεό, ακόμη κι από ένα "Προσωπικό Απόλυτο" ή "Άπειρο", αν υπάρχει ένα τέτοιο ον. Αντίθετα, πιστεύουμε σε μια αυστηρή και αμερόληπτη δικαιοσύνη.

Η ιδέα μας για την Άγνωστη Συμπαντική Θεότητα, που αντιπροσωπεύεται από το Κάρμα, είναι ότι πρόκειται για μια αλάθητη Δύναμη, και επομένως δεν έχει ούτε οργή ούτε οίκτο, μόνο απόλυτη ισότητα, που αφήνει κάθε αιτία, μικρή ή μεγάλη, να εργαστεί προς τα αναπόφευκτα αποτελέσματα. Τα λόγια του Ιησού: "Με το μέτρο που εσείς μετράτε, με αυτό πρόκειται να μετρηθείτε" (κατά Ματθαίον), είτε σαν έκφραση είτε σαν υπαινιγμός, μας λέει ξεκάθαρα ότι δεν πρέπει να έχουμε καμιά ελπίδα για μελλοντική συγχώρεση ή λύτρωση μέσω πληρεξούσιου. Γι' αυτό δεν πρέπει, όπως το κάνουμε στη φιλοσοφία μας, αναγνωρίζοντας τη δικαιοσύνη αυτής της δήλωσης, να προτείνουμε με έμφαση την συγχώρεση, το έλεος και την συμπόνια στα αμοιβαία αδικήματα.

Ένα Βουδιστικό αξίωμα λέει "μην αντισταθείς στο κακό, και να επιστρέψεις καλό στο κακό", και ήταν πρώτοι οι Βουδιστές που κήρυξαν αυτή την άποψη της επίδρασης του Καρμικού Νόμου. Για τον άνθρωπο, το να πάρει το νόμο στα χέρια του, με οποιοδήποτε τρόπο, είναι μια ιεροσυλία. Ο ανθρώπινος νόμος μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως περιοριστικός και όχι ως μέτρο τιμωρίας. Αλλά ένας άνθρωπος που, πιστεύοντας στο Κάρμα, εκδικείται τον εαυτό του και αρνείται να συγχωρήσει κάθε τραύμα, ανταποδίδοντας έτσι κακό στο κακό, είναι ένας εγκληματίας και το μόνο που κάνει είναι να πληγώνει τον εαυτό του. Καθώς το Κάρμα είναι βέβαιο ότι θα τιμωρήσει τον άνθρωπο που τον αδίκησε, προσπαθώντας να επιβάλει μια πρόσθετη τιμωρία στον εχθρό του, και αντί να αφήσει την τιμωρία στον Μεγάλο Νόμο, προσπαθεί να προσθέσει κι αυτός το δικό του οβολό, το μόνο που καταφέρνει είναι να προκαλέσει μια αιτία για τη μελλοντική ανταμοιβή του εχθρού του και την μελλοντική τιμωρία για τον εαυτό του. Ο αλάθητος Ρυθμιστής επηρεάζει σε κάθε ενσάρκωση την ποιότητα του διαδόχου του κι έτσι το άθροισμα του συνολικού καλού ή κακού Κάρμα καθορίζεται από τις προηγούμενες πράξεις του.

To be continued...

LOVE IS THE LAW
HARMONY THE EFFECT

Knight ΜΙΧΑΗΛ

Έχεις δίκιο ότι η ελεύθερη Βούληση δεν μπορεί να είναι αποδεσμευμένη από το Κάρμα. Αφού υπάρχει βαθιά ριζωμένη μέσα μας η αίσθηση της ελευθερίας μάλλον μόνο αυτή θα μπορεί να είναι πάνω από το Κάρμα και όχι η Βούληση.

Θα μου επιτρέψεις όμως να πιάσουμε άλλη στιγμή αυτό το θέμα (εδώ ή σε άλλο topic) όταν θα είμαι πιο έτοιμος και θα έχω συλλέξει όλα τα απαραίτητα στοιχεία και γνώσεις για να διαλογιστούμε με βάση την "εσωτερική παράδοση" και όχι μόνο σε ότι έχουμε ήδη στον εγκέφαλό μας, για να πάμε ένα βηματάκι πιο μακριά.

Πάντως αυτό το topic και τα επερχόμενα στοιχεία που θα δώσω θα βοηθήσουν σε αυτόν τον προβληματισμό.

Να είσαι καλά.

Μπορούμε λοιπόν να εξάγουμε συμπεράσματα για το παρελθόν ενός ανθρώπου από το παρόν του; Μόνο σε ότι αφορά τη πίστη ότι η παρούσα ζωή του είναι αυτό που δίκαια θα έπρεπε να είναι, για να εξιλεώσει τις αμαρτίες της προηγούμενης ζωής. Φυσικά, οι προφήτες και οι μεγάλοι μύστες εξαιρούνται, εμείς δεν μπορούμε σαν κοινοί θνητοί να γνωρίζουμε ποιες είναι οι δικές τους αμαρτίες. Με δεδομένη την ελάχιστη γνώση, είναι για μας αδύνατο ακόμα και να καθορίσουμε ποια ήταν η νεότητα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου. Για το ίδιο λόγο δεν μπορούμε να βγάλουμε οριστικά συμπεράσματα απλώς και μόνο από αυτό που βλέπουμε στη ζωή κάποιου ανθρώπου για το ποια ήταν η προηγούμενη ενσάρκωση του.

Το Κάρμα δεν μπορεί να καθοριστεί τόσο αυστηρά ως προς τα αποτελέσματα, σε σχέση με το περιβάλλον κάθε ατόμου, και οι συγκεκριμένες συνθήκες της ζωής μέσα στην οποία καθένας βρίσκει τον εαυτό του δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό το ανταποδοτικό Κάρμα που το άτομο έχει δημιουργήσει σε μια προηγούμενη ενσάρκωση.

Δεν πρέπει να ξεχάσουμε το γεγονός το γεγονός ότι κάθε άτομο υπόκειται μέσα στον γενικότερο νόμο που κυβερνάει το συνολικό σώμα μέσα στο οποίο ανήκει, κι εδώ ερχόμαστε πάνω στο ευρύτερο ίχνος του Καρμικού Νόμου.

Το άθροισμα του ατομικού Κάρμα γίνεται το Κάρμα του Έθνους, μέσα στο οποίο ζουν αυτά τα άτομα, και στη συνέχεια, το άθροισμα του Εθνικού Κάρμα γίνεται το Παγκόσμιο Κάρμα. Το Κακό δεν είναι ιδιαίτερο ως προς το ατομικό ή ακόμη και το εθνικό Κάρμα, είναι λιγότερο ή περισσότερο συμπαντικό. Και είναι πάνω σ' αυτή τη γενική γραμμή της ανθρώπινης αλληλεξάρτησης, που ο Νόμος του Κάρμα βρίσκει την γνήσια και σταθερή έκφραση του.

Θα ήταν αδύνατο για το Κάρμα να μπορεί να επαναφέρει την ισορροπία της δύναμης στη ζωή του κόσμου και την πρόοδο, παρά μόνο αν είχε μια γενική και ευρεία γραμμή δράσης.

Είναι μια αλήθεια ανάμεσα στους Θεοσοφιστές, ότι η αλληλεξάρτηση της ανθρωπότητας είναι η αιτία που ονομάζεται Ομαδικό Κάρμα, και είναι αυτός ο νόμος που δίνει την απάντηση στο μεγάλο ερώτημα του συλλογικού πόνου και της ανακούφισης του. Είναι ένας απόκρυφος νόμος, πάνω απ' όλα, όπου κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ανέβει πιο πάνω από τις ατομικές του αποτυχίες, χωρίς να εξυψώσει όλο το σώμα, του οποίου αυτός αποτελεί ένα μέρος.

Κατά τον ίδιο τρόπο, κανένας δεν μπορεί να αμαρτήσει ή να υποφέρει τα αποτελέσματα μιας αμαρτίας μόνος του. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει αυτό που ονομάζεται "Χωριστικότητα", και η πιο κοντινή προσέγγιση σ' αυτή την εγωιστική κατάσταση, την οποία επιτρέπει η ενσαρκωμένη ζωή, είναι στη πρόθεση ή στο κίνητρο. Όταν κάθε άτομο έχει συνεισφέρει στο γενικό καλό, είτε μέσω χρημάτων, είτε μέσω εργασίας, είτε μέσω ευγενούς σκέψης, τότε και μόνο τότε θα μπορούσε να ισορροπηθεί και να μηδενιστεί το Εθνικό Κάρμα.

Το άτομο δεν μπορεί να διαχωρίσει τον εαυτό του από την φυλή, ούτε η φυλή να διαχωριστεί από το άτομο. Ο Νόμος του Κάρμα εφαρμόζεται ίσα σε όλους, παρ' όλο που δεν είναι όλοι το ίδιο εξελιγμένοι. Αυτός που βοηθάει στην ανάπτυξη των άλλων, πιστεύουν οι Θεοσοφιστές, δεν βοηθάει μόνο να εκπληρώσουν το δικό τους Κάρμα, αλλά επίσης, με την αυστηρότερη έννοια, βοηθάει και τον ίδιο του τον εαυτό. Είναι η εξέλιξη της ανθρωπότητας, μέσα στην οποία και αυτός και οι άλλοι είναι μέρη, που έχει πάντα κατά νου αυτός που βοηθάει, και γνωρίζει ότι οποιαδήποτε αποτυχία από μέρους του να ανταποκριθεί στον υψηλότερο βαθμό μέσα του, επιβραδύνει όχι μόνο αυτόν αλλά και όλους τους άλλους, στην πορεία εξέλιξης τους. Με τις πράξεις του μπορεί να κάνει πιο εύκολο ή πιο δύσκολο για την ανθρωπότητα να επιτύχει το επόμενο υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης.

Σας συμβουλεύω να συγκρίνεται τη Θεοσοφική άποψη πάνω στο Κάρμα και το νόμο της Ανταπόδοσης, και να δείτε πόσο πιο φιλοσοφική και δίκαιη είναι αυτή η άποψη, από ένα σκληρό και ιδιοτελές δόγμα, που θεωρεί "Θεό" έναν αναίσθητο δαίμονα, ο οποίος έχει σαν αξίωμα αυτό που ονομάζει "σωτηρία των εκλεκτών", ενώ οι υπόλοιποι θα χαθούν στην αιώνια καταδίκη.

Οι παρούσες ζωές μας και οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζούμε είναι τα άμεσα αποτελέσματα των δικών μας πράξεων και σκέψεων σε προηγούμενες ενσαρκώσεις. Αν η τωρινή ζωή μας εξαρτάται από την εξέλιξη συγκεκριμένων αρχών, που είναι αποτέλεσμα ανάκλησης πραγμάτων που έχουν μείνει από την προηγούμενη ύπαρξη, τότε ο νόμος στέκεται γερά και σωστά σε σχέση με το μέλλον.

Από τη στιγμή που θα καταλάβουμε αυτή την ιδέα, ότι η συμπαντική αιτιότητα δεν απλώς τώρα παρούσα, αλλά πανταχού παρούσα, στο παρελθόν, στο παρόν και στο μέλλον, τότε κάθε δράση στο τωρινό επίπεδο ζωής μας βρίσκει φυσικά και εύκολα την πραγματική της θέση, και φαίνεται η πραγματική της σχέση με μας αλλά και με τους άλλους.

Κάθε κακή και εγωιστική δράση μας στέλνει πίσω και όχι μπροστά, ενώ κάθε ευγενική σκέψη και μη αλτρουιστική πράξη είναι στέρεα βήματα προς τα υψηλότερα και λαμπρότερα επίπεδα ύπαρξης. Αν η ζωή ήταν αυτή όλη κι όλη, τότε από πολλές απόψεις θα ήταν φτωχή και κακή, αλλά αν την δούμε σαν μια προετοιμασία για μια νέα σφαίρα ύπαρξης, τότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν τη χρυσή πύλη, μέσα από την οποία μπορούμε να περάσουμε, χωρίς εγωισμό και μόνοι μας, αλλά πάντα μαζί με τους συντρόφους μας, πηγαίνοντας προς τα παλάτια που βρίσκονται μετά από κει.

Αφού καταφέρετε να αφομοιώσετε όλες αυτές τις λεπτομέρειες θα δείτε ότι αυτό το δόγμα της Μετενσάρκωσης είναι ένα πλήρες φιλοσοφίας, λογικό, συνεπές δόγμα, γεμάτο θείο έλεος και ισότητα, και δεν υπάρχει άλλο σαν αυτό στη γη. Είναι μια πίστη σε μια αέναη πρόοδο, για κάθε επανενσαρκούμενο Εγώ, ή θεία ψυχή, σε μια εξέλιξη από το εξωτερικό προς το εσωτερικό, από το υλικό προς το Πνευματικό, φτάνοντας στο τέλος όλων των επιπέδων σε μια πλήρη ενότητα με τη Θεία Αρχή. Από την δύναμη προς τη δύναμη, από την ομορφιά και τελειότητα ενός επιπέδου, προς την μεγαλύτερη ομορφιά και τελειότητα ενός άλλου επιπέδου, με συνεχείς αναβάσεις προς νέα δόξα, με νέα γνώση και δύναμη σε κάθε κύκλο, αυτή είναι η μοίρα του κάθε Εγώ, το οποίο γίνεται ο σωτήρας του εαυτού του σε κάθε κόσμο και σε κάθε ενσάρκωση. Με άλλα λόγια, μπορεί έτσι να επιστρέψει στην αρχική κατάσταση ομοιογένειας και πρωταρχικής ενότητας, μόνο μέσα από την συνεχή πρόσθεση των καρπών του Κάρμα, που είναι ο μόνος νόμος που μπορεί να δημιουργήσει μια απόλυτα συνειδητή θεότητα, που αγγίζει το Απόλυτο Ένα.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΗ
Το παρακάτω είναι ένα απόσπασμα του Σερ Τόμας Μπράουν "Riligio Medici" (1642) και υπήρχε στην ίδια σελίδα με το άρθρο. Πιστεύω ότι είναι χρήσιμο να το συμπεριλάβω εδώ:

"Ο κόσμος που ατενίζω είναι ο εαυτός μου, είναι ο μικρόκοσμος της δικής μου μορφής που ρίχνω τα μάτια μου επάνω του…
Ενώ μελετώ για να βρω πως είμαι ένας μικρόκοσμος, ή ένας μικρός κόσμος, βρίσκω τον εαυτό μου να είναι κάτι παραπάνω από μεγάλος. Υπάρχει σίγουρα ένα κομμάτι θεϊκό μέσα μας, κάτι που ήταν πριν τη δημιουργία των στοιχείων και δεν οφείλει υποταγή στον ήλιο.

Στο επόμενο κάποιες συχνές βασικές ερωτήσεις και οι αντίστοιχες απαντήσεις τους, σχετικά με το ΚΑΡΜΑ

Τέτοιες διακοπές είναι καλοδεχούμενες.

Αυτό το θέμα με την μετεμψύχωση (όταν οι ψυχές των ανθρώπων μπορούν να πάρουν σώμα ζώου) και της μετενσάρκωσης (όπου οι ψυχές των ανθρώπων μετοικούν μόνο σε ανθρώπινα σώματα) είναι ένα καυτό θέμα αντιπαλότητας στον εσωτερισμό.

Τα Ερμητικά Κείμενα λένε:

quote:

---

“Η ασεβής ψυχή μένει στην ίδια ουσία, κολάζεται από αυτήν και ζητάει γήινο σώμα για να εισέλθει. Σε ζώου σώμα δεν χωράει ανθρώπινη ψυχή και η θέμιδα δεν επιτρέπει, η ανθρώπινη ψυχή, να εκπέσει σε αλόγου ζώου σώμα. Νόμος του θεού είναι για να προφυλάσσει την ανθρώπινη ψυχή από μία τέτοια ύβρη” Λόγοι, Χ, 19.

---

Και εγώ τείνω να πιστέψω αυτήν την εκδοχή, της μετενσάρκωσης.

Να σου πω τώρα τις απόψεις μου για το πως εκφυλίστηκε αυτή η διδασκαλία και έχουμε την μετεμψύχωση.

1ος Λόγος: Οι Μυθολογικοί συμβολισμοί. Ο Πλάτωνας λέει ότι στην επόμενη ζωή του ο Ορφέας πήρε σώμα κύκνου. Είναι δυνατόν για αυτόν τον κορυφαίο Θεολόγο της Ελλάδας να πιστεύει κάτι τέτοιο ο Πλάτωνας;

Νομίζω όχι! Αναφέρεται μάλλον με συμβολικό τρόπο σε μυστικές αναλογίες των ζώων με Ομάδες Ψυχών, Ακτίνες, Αστερισμούς, Μυητικές Ονομασίες κ.α. Όπως έκαναν π.χ. οι Αιγύπτιοι με τις ζωομορφικές τους θεότητες που όλοι ήξεραν ότι ήταν σύμβολα ανωτέρων κόσμων και όχι βέβαια πραγματικά πρόσωπα.

2ος Λόγος: Η άγνοια των ανθρώπων. Πολλοί απλοί άνθρωποι άκουσαν κάποιες από αυτές τις διδασκαλίες και τις πίστεψαν κυριολεκτικά. Και έτσι έβγαλαν ανέκδοτα όπως π.χ. εκείνο με τον Πυθαγόρα και την συνομιλία του με το άλογο.

3ος Λόγος: Η κοινότητα αστρικής ύλης μεταξύ του αστρικού σώματος των ζώων και του αστρικού σώματος των ανθρώπων. Όταν ο άνθρωπος πεθαίνει σωματικά, κάποια στιγμή διαλύεται και το αστρικό του σώμα. Αυτές οι ζωές-στοιχεία που είναι σαν κύτταρα συνενώνονται για να συνθέσουν άλλα αστρικα σώματα που παίρνουν ζώα ή άνθρωποι, όπως γίνεται και στον βιολογικό κόσμο. Αυτή η οικολογική κοινότητα αστρικών κυττάρων διαστρεβλώθηκε με την εισαγωγή της μετεμψύχωσης, όπου οι ψυχές (όχι οι πραγματικές ατομικότητες αλλά τα συναισθηματικά-αστρικά σώματα) μπορούν να πάνε από το ζωικό στο ανθρώπινο βασίλειο και το αντίστροφο.

Ακόμα ερευνώ το ζήτημα αλλά νομίζω ότι οι παραπάνω λόγοι έχουν κάποια βάση και λογική. Ίσως κάπου εκεί βρίσκεται η αλήθεια για αυτήν την παρεξήγηση.

Είμαι ανοιχτός βέβαια και σε άλλες ερμηνείες που να έχουν κάποια εσωτερική και φιλοσοφική υποστήριξη.

Να' σαι καλά ΤΑΟ. Έδωσες μια καλή ευκαιρία να αγγίξουμε αυτό το ζήτημα

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

quote:

---

Θεωρούμε το Κάρμα σαν τον Υπέρτατο Νόμο του Σύμπαντος, την πηγή και τη ρίζα όλων των άλλων νόμων που υπάρχουν μέσα στη φύση.

---

Πώς δηλαδή θα είμαι υπεύθυνος αν δεν έχω δηνατότητα ελεύθερης επιλογής????

Και γιατί να πληρώσω για κάτι που δεν μπορώ να επιλέξω????

Μήπως δεν έχω καταλάβει κάτι????

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr