Εκεινο που η κάμπια θεωρεί το τέλος του κόσμου, ο δημιουργός το ονομάζει πεταλούδα...Ρ Μπάχ

ΜΕΝΩΝ-ΠΛΑΤΩΝΑΣ
«Λέγουν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατος και άλλοτε μεν τελειώνει, οπότε λέγομε ότι ο άνθρωπος αποθνήσκει, άλλοτε δε πάλιν γεννάται, ποτέ όμως δεν χάνεται»

Εμπεδοκλής:
«Άφρονες και αγνοούντες είναι και με την σκέψη τους μακριά δεν φτάνουν,
Αυτοί που υποθέτουν πως εκείνο που δεν υπήρχε μπορεί να υπάρξει, ή πως εντελώς να πεθάνει κάτι μπορεί , και παντελώς να εξαφανιστεί.
Αδύνατον αρχή να γίνει από την Μη ύπαρξη.
Αδύνατον επίσης η ύπαρξη στο τίποτε να σβήσει, διότι εκεί όπου μία ύπαρξη οδηγείτε, εκεί θα συνεχίσει να είναι.
Ποτέ κανένα μην πιστέψετε που καθοδηγούμενος εις τα θέματα αυτά υπήρξε, ότι τα πνεύματα των ανθρώπων ζουν μόνο όσο η αποκαλούμενη ζωή κρατά.
Ότι μονάχα τότε ζούνε, όσοι απολαμβάνουν τις χαρές και τις λύπες τους, ή ότι προτού να γεννηθούν και αφού πεθάνουν, αυτοί είναι ένα τίποτα…».

Ηράκλειτος :
« Το αθάνατο είναι θνητό. Το θνητό είναι αθάνατο Ο θάνατος είναι αθάνατη ζωή για τους θνητούς, για τους αθάνατους, η θνητή ζωή είναι θάνατος..»

Ερμής ο Τρισμέγιστος :
«-Δεν παθαίνουν πατέρα τα ζωντανά όντα στον κόσμο, μολονότι αποτελούν τμήματα του κόσμου;
-Σώπα, παιδί μου, γιατί κινδυνεύεις να παραπλανηθείς από την ονομασία του φαινομένου. Τα ζωντανά όντα δεν πεθαίνουν.. Απλώς καθώς είναι σύνθετα σώματα , διαλύονται. Η διάλυση αυτή δεν είναι θάνατος, αλλά διάλυση ενός μίγματος. Και αν πρόκειται να διαλυθούν, δεν καταστρέφονται, αλλά ανανεώνονται . Τι είναι στα αλήθεια, η ενέργεια της ζωής: Δεν είναι η κίνηση; Ή τι υπάρχει στον κόσμο που μένει ακίνητο; Τίποτε, παιδί μου.
-Αλλά πατέρα η Γη τουλάχιστον δεν φαίνεται να είναι ακίνητη;
-Όχι παιδί μου. Κατά αντίθεση προς όλα τα όντα, που φαίνεται σταθερή , αυτή υπόκειται σε πλήθος κινήσεων. Δεν θα ήταν ανόητο να υποτεθεί ότι η τροφός όλων των όντων θα πρέπει να είναι ακίνητη, αυτή που είναι η αιτία της γέννησης όλων των όντων , αυτή που γεννάει όλα τα πράγματα; Χωρίς κίνηση πράγματι είναι αδύνατον εκείνο που γεννάει να γεννήσει οτιδήποτε…Μάθε λοιπόν ότι όλα τα πράγματα στον κόσμο μηδενός εξαιρουμένου βρίσκονται εν κινήσει, είτε ελαττούμενα είτε αυξανόμενα. Και ότι εκείνο που βρίσκεται σε κίνηση, βρίσκεται στην ζωή, χωρίς να είναι ανάγκη κάθε ζωντανό ον να διατηρεί την ταυτότητα του. Χωρίς αμφιβολία παιδί μου, ο κόσμος όταν τον δεις στο σύνολο του είναι ακίνητος, αλλά τα μέρη του βρίσκονται όλα σε κίνηση, χωρίς ωστόσο, τίποτε να χάνεται ή να καταστρέφεται…»

Αν αυτές είναι όπως λες οι πρώτες σου απόψεις-απορίες, πρέπει να κάνουμε οικονομία δυνάμεων και γνώσεων γιατί θα μας.... εξαντλήσεις!!!

Για να συνεχίσω το "νήμα" εκεί που το άφησε ο "ΠΛΩΤΙΝΟΣ" (το μέλος μας, όχι ο φιλόσοφος) να δώσω την απάντηση των Ερμητικών κειμένων για τον Χώρο:

«Όπως είναι απίθανο να είναι κάποιο πράγμα κενό, έτσι δεν μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον χώρο σαν κάτι ξεχωριστό και μόνο του. Γιατί αν φανταστούμε ένα χώρο χωρίς το αντικείμενό του, τότε ο χώρος θα φανεί κενός. Κατά την γνώμη μου δεν υπάρχει κενό στον κόσμο. Κι αν δεν υπάρχει κενό, δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί να υπάρξει χώρος «αφ’ εαυτού» στον οποίον να προσδώσουμε, όπως στο ανθρώπινο σώμα τους προσδιορισμούς του μήκους, του πλάτους και του ύψους.» ΕΡΜΗΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΡΜΗΣ ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟΣ, Ασκληπιός, 35

Ο Πλάτωνας, μέσω του Σωκράτη, μιλάει για την μεταθανάτια κατάσταση και για το ποιες ψυχές γίνονται φαντάσματα:

«Επειδή, λοιπόν, αυτή είναι η κατάστασή της {της ψυχής} αναχωρεί για το όμοιο με αυτή, το ανίδωτο, το θείο και το αθάνατο και φρόνιμο, όπου φτάνοντας βρίσκεται σε κατάσταση ευδαιμονίας, απαλλαγμένη από την περιπλάνηση, την άνοια, τους φόβους, τους άγριους έρωτες και τα άλλα κακά της ανθρώπινης φύσης και, όπως ακριβώς λέγεται για όσους έχουν μυηθεί περνά στα αλήθεια τον υπόλοιπο χρόνο συντροφιά με τους θεούς». ΠΛΑΤΩΝΑΣ, Φαίδων 81 Α.

«Τούτο ακριβώς περικλείει αυτού του είδους η ψυχή και βαραίνει, έλκεται πάλι στον ορατό τόπο, από τον φόβο του ανίδωτου και του Άδη, όπως λέγεται, και περιπλανιέται στα επιτύμβια μνημεία και τους τάφους, γύρω από τα οποία μάλιστα έχουν δει φαντάσματα ψυχών σαν σκιές, σαν τα είδωλα που αφήνουν αυτού του είδους οι ψυχές, που δεν έφυγαν αμόλυντες αλλά μετέχουν του ορατού, γι’ αυτό και είναι ορατές». ΠΛΑΤΩΝΑΣ, Φαίδων 81 D.

Μερικά πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το κλασικό βιβλίο του Sinnet, "Ο Εσωτερικός Βουδδισμός", για το θέμα της μεταθανάτιας ζωής:

«Ο άνθρωπος που το υψηλότερο είδος της ευτυχίας του στη γη είχε επικεντρωθεί στην άσκηση της αφοσίωσης, στο Ντεβαχάν δεν θα στερηθεί κανένα από τα πρόσωπα που αγαπούσε. Αλλά θα ρωτήσετε αμέσως, αν κάποιο από αυτά τα πρόσωπα δεν είναι κατάλληλο για το Ντεβαχάν, τότε τί συμβαίνει; Η απάντηση είναι ότι δεν έχει σημασία. Γι’ αυτόν που τα αγαπούσε θα είναι εκεί. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά ακόμη για να δώσουμε μία γενική εικόνα, το Ντεβαχάν είναι μία υποκειμενική κατάσταση». A.P.SINNET, Εσωτερικός Βουδδισμός, σελ. 89

«Όπως η φυσική ύπαρξη έχει την συσσωρευμένη έντασή της από την νηπιακή ηλικία της μέχρι και την ακμή της, και την φθίνουσα ενέργειά της από εκεί και πέρα, μέχρι τα γεράματα και τον θάνατο, έτσι και στην ονειρική ζωή, στο Ντεβαχάν, υπάρχουν οι αντίστοιχες φάσεις. Έχουμε το πρώτο φτερούγισμα της ψυχικής ζωής, το φτάσιμο στην ακμή και την σταδιακή εξάντληση της δύναμη που οδηγεί σε έναν ενσυνείδητο λήθαργο, ύστερα στην ημι-συνειδητότητα, στην λήθη και τέλος, όχι στον θάνατο, αλλά στην γέννηση! Την γέννηση σε μια νέα προσωπικότητα και την ανάληψη δράσης που καθημερινά γεννάει νέες αιτίες, οι οποίες πρέπει να δράσουν στο επόμενο Ντεβαχάν.» A.P.SINNET, Εσωτερικός Βουδδισμός, σελ. 93-94.

Για την πλάνη του χρόνου, η Ε.Π.Μπλαβάτσκυ, λέει:

«Η αίσθηση που έχουμε για την πραγματικότητα της διαίρεσης του «χρόνου» που είναι γνωστή σαν παρόν, προέρχεται από το θάμπωμα εκείνων των στιγμιαίων συλλήψεων, των πραγμάτων που μας δίνουν οι αισθήσεις μας, καθώς τα πράγματα περνούν από την περιοχή των ιδεών την οποία ονομάζουμε μέλλον, στην περιοχή των αναμνήσεων που ονομάζουμε παρελθόν. Κατά τον ίδιο τρόπο δοκιμάζουμε μια αίσθηση διάρκειας στην περίπτωση του στιγμιαίου ηλεκτρικού σπινθήρα, εξαιτίας της θολής και συνεχούς εντύπωσης πάνω στον αμφιβληστροειδή. Το αληθινό πρόσωπο ή πράγμα δεν αποτελείται από αυτό που φαίνεται σε κάποια ιδιαίτερη στιγμή αλλά συντίθεται από το σύνολο όλων των ποικίλων και μεταβαλλόμενων καταστάσεών του από τότε που εμφανίστηκε σε υλική μορφή, μέχρι την εξαφάνισή του από την γη. Αυτά ακριβώς τα «ολικά-σύνολα» υπάρχουν από την αιωνιότητα στο «μέλλον» και περνούν βαθμιαία μέσω της ύλης σε αιώνια ύπαρξη στο «παρελθόν». Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μια μεταλλική ράβδος που ρίχνεται στην θάλασσα ήρθε σε ύπαρξη την στιγμή που άφησε τον αέρα κι ότι έπαψε να υπάρχει μόλις μπήκε στο νερό. Ούτε ότι η ίδια η ράβδος αποτελείτο μόνο από εκείνη την τομή, η οποία σε μια δοσμένη στιγμή συνέπεσε με το μαθηματικό πεδίο που χωρίζει και ταυτόχρονα ενώνει την ατμόσφαιρα με τον ωκεανό. Το ίδιο ισχύει για τα άτομα και τα πράγματα τα οποία καθώς πέφτουν από το «θα είναι» στο «ήταν», από το μέλλον στο παρελθόν, παρουσιάζουν στιγμιαία στις αισθήσεις μας μία τομή, κατά κάποιο τρόπο, του συνολικού εαυτού τους, καθώς περνούν μέσα από τον χρόνο και τον χώρο (σαν ύλη) στο δρόμο τους από την μια αιωνιότητα στην άλλη, και αυτά τα δύο αποτελούν εκείνη την «διάρκεια» στην οποία και μόνο το καθετί έχει πραγματική ύπαρξη, αν μπορούσαν οι αισθήσεις μας να το συλλάβουν εκεί» Ε.Π.ΜΠΛΑΒΑΤΣΚΥ, Η Μυστική Δοξασία, Τόμος Α , σελ. 86.

Τέλος ο Πλάτωνας μιλάει για τον χρόνο και την αιωνιότητα:

«Και το μεν ζώον {Ο κόσμος των Ιδεών} εκείνο ετύγχανε βέβαια να είναι φύσει αιώνιο, την ιδιότητα όμως αυτή δεν ήταν δυνατόν να προσαρμόσει εξ ολοκλήρου ο Θεός στο λαβόν γέννηση. Σκέφτηκε λοιπόν να κάνει μία απομίμηση της αιωνιότητας κινητή και οργανώνοντας συνάμα τον ουρανό, κάνει της αιωνιότητας, της ακίνητης και μίας, την αιώνια αυτή εικόνα, η οποία προχωρεί σύμφωνα με τον νόμο των αριθμών, εκείνο δηλαδή που ονομάζουμε χρόνο.» ΠΛΑΤΩΝ, Τίμαιος 37d.

Με βάση τα παραπάνω θα κάνω κάποια προσωπικά σχόλια:

Ως προς τον χρόνο και τον χώρο:

Στο πρώτο σου ερώτημα "x-files", ότι δηλαδή εφόσον όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα και εφόσον γνωρίζουμε τις έννοιες του απείρου και της αιωνιότητας,τότε οι πράξεις μας επηρεάζουν τις προηγούμενες και τις επόμενες και πως, συστείνω το απόσπασμα της Μπλαβάτσκυ.

Εκεί λέει ότι αυτό που είμαστε κάθε στιγμή δεν είναι αυτό που πιάνουν οι αισθήσεις μας, ως παρόν.

Λέει:

quote:

---

Το αληθινό πρόσωπο ή πράγμα δεν αποτελείται από αυτό που φαίνεται σε κάποια ιδιαίτερη στιγμή αλλά συντίθεται από το σύνολο όλων των ποικίλων και μεταβαλλόμενων καταστάσεών του από τότε που εμφανίστηκε σε υλική μορφή, μέχρι την εξαφάνισή του από την γη. Αυτά ακριβώς τα «ολικά-σύνολα» υπάρχουν από την αιωνιότητα στο «μέλλον» και περνούν βαθμιαία μέσω της ύλης σε αιώνια ύπαρξη στο «παρελθόν».

---

Άρα το αληθινό πρόσωπό μας, κουβαλάει όλο το παρελθόν του, όχι, ως γεγονότα, αλλά ως καταστάσεις. Όπως γίνεται στην εμβρυογένεση και το έμβρυο ξαναπερνάει τις καταστάσεις της προγενέστερης εξέλιξης της μορφής του είδους του, πριν πάρει την τωρινή του μορφή, έτσι και η συνείδηση του ανθρώπου περιέχει όλες τις καταστάσεις εξέλιξης που έχει διασχίσει στην πορεία της εμφάνισής της.

Αυτές οι καταστάσεις όμως δεν συμβαίνουν τυχαία. Βρίσκονται ενδυνάμει σε έναν αρχετυπικό, ιδεατό κόσμο. Όσο η συνείδηση κινείται προς αυτόν τον κόσμο, τόσο η ιδεατή πραγματικότητα γίνεται συνειδητή στόν άνθρωπο και περνάει αργότερα στην κατάσταση της μνήμης, του παρελθόντος. Αυτό λέει και ο Πλάτωνας με το ότι ο χρόνος είναι η κινητή εικόνα της αιωνιότητας

Άρα το μόνο που μπορούμε να κάνουμε με τις πράξεις μας είναι ή να καθυστερήσουμε την πραγμάτωση του μέλλοντός μας ή να την επιταχύνουμε. Πάντως δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, ίσως μόνο να ξαναγυρίσουμε στο παρελθόν. Αυτή η επιστροφή, δεν είναι όμως επιστροφή σε γεγονότα αλλά σε καταστάσεις συνείδησης που είχαμε ξεπεράσει αλλά μας τραβάνε ξανά προς τα πίσω.

Ως προς το δεύτερο ερώτημά σου, για την ομοιότητα μεταξύ του θανάτου και του ύπνου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι θεοί του Ύπνου και του Θανάτου ήταν αδέλφια. Οι ταινίες "Έκτη Αίσθηση", "Θα σε βρω στον Παράδεισο", "Οι Άλλοι" δείχνουν αρκετά πράγματα από την μεταθανάτια ζωή. Δείχνουν και τις σκοτεινές όψεις και τις φωτεινές όψεις. Στην πραγματικότητα, τα φαντάσματα δεν είναι οι ατομικές ψυχές αλλά οι σκιές των πραγματικών ψυχών. Ο Sinnet λέει:

quote:

---

«Πρέπει να φανταστούμε από την μία πλευρά την έκτη και την έβδομη αρχή να τραβούν την πέμπτη, την ανθρώπινη ψυχή, προς την μία κατεύθυνση, ενώ από την άλλη πλευρά την τέταρτη αρχή να έλκει την ανθρώπινη ψυχή προς την γη. Η πέμπτη αρχή είναι μία πολύ πολύπλοκη οντότητα, που μπορεί να διαχωριστεί σε ανώτερα και κατώτερα στοιχεία. Κατά την μάχη που διεξάγεται ανάμεσα στις γειτονικές της αρχές, τα καλύτερα, αγνότερα και πιο ανεπτυγμένα και πνευματικά τμήματά της προσκολλώνται στην έκτη αρχή, ενώ τα κατώτερα ένστικτα και οι κατώτερες ροπές και σκέψεις στην τέταρτη αρχή, κι έτσι η πέμπτη αρχή κόβεται κατά κάποιο τρόπο στα δύο. Τα κατώτερα υπολείμματά της, που συνδέονται με την τέταρτη αρχή, πλανώνται επάνω στην γήινη ατμόσφαιρα. Ενώ τα καλύτερά της στοιχεία, εκείνα που αποτελούν το πραγματικό Εγώ της προηγούμενης γήινης προσωπικότητας , δηλαδή την ατομικότητα και την συνειδητότητα, ακολουθούν την έκτη και έβδομη αρχή σε μία πνευματική κατάσταση». A.P.SINNET, Εσωτερικός Βουδδισμός, σελ. 85-86.

---

Άρα το πραγματικό "Εγώ" μπαίνει σε μια πνευματική κατάσταση ενώ οι κατώτερες αρχές του 4ου επιπέδου, της νόησης που είναι "βαμμένη" με επιθυμίες, συνεχίζει να περιπλανιέται στην γη. Αυτά τα "υπολείμματα" τείνουν να κάνουν τα ίδια πράγματα που έκαναν στην φυσική τους ζωή.

Μέχρι να γίνει όμως αυτός ο αποχωρισμός, το "Εγώ" επηρεάζεται και από τις ανώτερες καταστάσεις συνείδησης και από τις υλιστικές επιδιώξεις που είχε στην ζωή του. Στην ταινία "Θα σε βρω στον Παράδεισο" φάινεται στην απόφαση του νεκρού πρωταγωνιστή να "σταματήσει να πληγώνει την πραγματικότητα" και να αποχωριστεί τους ανθρώπους της φυσικής ζωής.

Ενώ στην ταινία "Οι Άλλοι" υποψιάζομαι ότι οι τυραννισμένες Ψυχές δεν είναι τα πραγματικά Εγώ αλλά οι "σκιές" και τα αστρικά, συναισθηματικά "κελύφη" που έχουν στόιχειώσει τον χώρο.

Η πραγματικότητα της μεταθανάτιας κατάστασης είναι αυτήν που φανταζόμαστε. Όπως λέει και ο μικρός πρωταγωνιστής στην αριστουργηματική "Έκτη Αίσθηση", οι νεκροί "βλέπουν αυτό που θέλουν να δουν". Έτσι η Κόλαση ή ο Παράδεισος είναι η πραγματικότητα που φανταζόμαστε και την πλάθουμε με την σκέψη μας.

Όσο είμαστε ενσαρκωμένοι ισχύει επίσης αυτήν η αρχή. Ακόμη και εδώ σε αυτήν την ζωή, δημιουργούμε την πραγματικότητα που θέλουμε (ή φοβόμαστε) να δούμε. Ένα γεγονός, ένας άνθρωπος, μια θεωρία είναι όπως θέλουμε να τα δούμε, σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Το μόνο που μας εμποδίζει να κατασκευάσουμε και τα σπίτια και τους ανθρώπους που θέλουμε, με την φαντασία μας, είναι μόνο η αδυναμία της σκέψης μας να πλάσει αυτήν την χονδροειδή ύλη. Στην μεταθανάτια όμως κατάσταση, η αστρική και νοητική ύλη είναι πολύ πιο εύχρηστη και εύπλαστη για να την χειριστούμε ως δομικό πηλό για την κατασκευή της πραγματικότητάς μας.

Τελειώνοντας, ίσως είναι τώρα πιο εύκολο να καταλάβουμε αυτό που λέει και ο Βούδας:

quote:

---

Είμαστε το αποτέλεσμα των όσων έχουμε σκεφτεί

---

"ΕΝ ΤΟ ΠΑΝ"

Η γνώμη μου για τον Χρόνο (Κρόνο) όπως τον "βιώνουμε" είναι ότι ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΡΑΜΜΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ, αλλά ΚΥΚΛΙΚΗ.
Χωρίς τον Χρόνο (Κρόνο), δε θα ήταν δυνατός ο προσδιορισμός του Χώρου.
Ποιός είναι ο Χώρος όμως και τι βρίσκεται ΜΕΣΑ σε αυτόν;;;

Το σκεπτικό μου αυτό στιρίζεται στην ΕΥΚΛΕΙΔΙΑ ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ και στον ορισμό του "Σημείου".
Πολύ περιληπτικά:
ΣΗΜΕΙΟ κινούμενο πρός μια κατεύθηνση μας δίνει τη ΓΡΑΜΜΗ.
ΓΡΑΜΜΗ κινούμε πρός μία κατεύθηνση μα δίνει το ΕΠΙΠΕΔΟ.
ΕΠΙΠΕΔΟ κινούμενο πρός πάσα κατεύθηνση μας δίνει τον ΚΥΒΟ.

Να επιχειρηματολογίσω και άλλο;;; Ας το κάνω....
Ο κόσμος (Χώρος) στα Σανσκρητικά ονομάζεται ΜΑΓΙΑ. Ερμηνεύοντας τη λέξη θα δούμε με έκπληξη ίσως, ότι σημαίνει ΠΛΑΝΗ, ΑΥΤΑΠΑΤΗ, ΟΥΤΟΠΟΙΑ.
Και τι σημαίνει ΟΥΤΟΠΟΙΑ; Μα αυτό που νομίζουμε οτι είναι, ΑΛΛΑ δεν είναι, αυτό που νομίζουμε οτι υπάρχει, ΑΛΛΑ δεν υπάρχει.

Μάλλον δε σας έπεισα, έτσι;;; Χμμμμμ για το τέλος (αν υπάρχει), κράτησα κάτι απο την αγαπημένη μου Ελένη Π.Μπλαβάτσκυ.

Αν φίλοι μου τώρα απο το κείμενο της Μπλαβάτσκυ κρατήσετε την λέξη "ΣΤΙΓΜΗ" και αναλογιστήτε ότι ΚΑΙ το σημείο αποκαλέιτε στιγμη, ίσως να βοηθήσει λίγο...

Ξέρω ότι όλα όσα είπα φαντάζουν παράδοξα, αλλά στην αρχή προειδοποίησα, η άποψή μου κάνει για τους φακέλους του Μώλντερ και της Σκάλυ στο X- FILES!!!

Κέλσος

Tο πνεύμα είναι μια υπερδύναμη που καθοδηγεί την ψυχή, επειδή η ψυχή
είναι το περικάλυμμα του πνεύματος. Από τους Ροδόσταυρους ονομάζεται
Ροδοσταυρικό Πυρ, από τον Αριστοτέλη ονομάστηκε Ενδελέχεια, από τον
Πυθαγόρα Είδος και Μορφή, από τον Ηράκλειτο Αείζωο Πυρ και από τους
Χριστιανούς Άγιο Πνεύμα. Για τους Έλληνες λοιπόν, αλλά και άλλους
αρχαίους πολιτισμούς, όλα απορρέουν από μία Αρχή, η οποία δεν
μπορεί ποτέ να αναπτυχθεί πλήρως παρά μόνο μέσα και μέσω του
συλλογικού και ολικού πλήθους των απορροών της. Η Κοσμική Μονάδα
είναι ο Εκδηλωμένος Λόγος ή ο Δημιουργός Θεός και ο Αρχιτέκτονας,
είναι ένα συλλογικό άθροισμα Μονάδων, οι οποίες αποτελούν τα πέπλα
του ή τα πεδία του μέσω των οποίων θα εμφανιστεί ως Σύμπαν. Η
Μπλαβάτσκυ εξηγεί «Η εσωτερική σημασία της λέξης Λόγος .... είναι η
αντικειμενική έκφραση της κρυμμένης σκέψης όπως σε μια φωτογραφία. Ο
Λόγος είναι ο καθρέφτης που αντανακλά τον Θείο Νου και το Σύμπαν
είναι ο καθρέφτης του Λόγου, ενώ ο τελευταίος είναι το "είναι" αυτού
του Σύμπαντος». Κάθε άνθρωπος λοιπόν, είναι στην ουσία του ένας
σπινθήρας θείας πνευματικής, νοητικής, αιθερικής, αστρικής και
φυσικής συνειδητότητας, ένας φορέας πολλών «σωμάτων». Όλα υπάρχουν το
ένα περιβάλλοντας το άλλο, και αυτό που λέγεται εξελικτικός στόχος,
είναι η προοδευτική απελευθέρωση του ανώτερου από το κατώτερο. Το
τρίπτυχο Χάος-Θεός - Κόσμος και οι αντιστοιχίες του Θεός – Μονάδες -
Άτομα, αποδίδουν τον σχηματισμό του Κόσμου με πρωτεργάτες τους Θεούς,
οι οποίοι ξεπηδούν μέσα από το Χάος, δηλαδή μέσα από τη ρίζα της
ύλης, όπου στη διάρκεια της κοσμικής συσκότισης και συστολής φωλιάζει
το σπέρμα της Συνειδητότητας. Μέσα από το Χάος των Ελλήνων ή το
Παραμπράχμαν των Ινδών ή τη Θεότητα, εμφανίζεται μια ακτίνα, ένα Φως,
που είναι ο Πρωτογεννημένος από τον οποίον απορρέουν με τη σειρά, που
ήδη αναφέρθηκε, οι Αρχιτέκτονες της Κοσμικής Ζωής. Οι θεοί είναι οι
Οντότητες που υπάρχουν στο Πεδίο της Μοναδικής Ουσίας. Στο πεδίο της
μεταφυσικής αναζήτησης και πίστης, το Πνεύμα είναι η Αρχή που
εμφανίζεται στη χαραυγή της δημιουργίας και ως Νόμος που εκδηλώνει τη
Θέληση του Δημιουργού, κατευθύνει με τις αξίες του την εκδηλωμένη ζωή
και την εξέλιξή της. ενώ ο άλλος πόλος της Εκδήλωσης, που είναι η
Ύλη, είναι ο ίσκιος του Πνεύματος μέσα στο Διάστημα. Το Πνεύμα είναι
η συνειδητότητα, είναι εκείνο που έχει τη δυνατότητα να θέλει, να
αποφασίζει και να σκέπτεται. Είναι η καθοδηγητική διάνοια στο
απέραντο πεδίο της Κοσμικής Εξέλιξης. Η Υλη είναι η ουσία του
Διαστήματος η οποία μπαίνει σε κίνηση από την Πνευματική Πνοή. Η Ύλη
προσφέρει τα οχήματα ή τα στόματα σε όλους τους βαθμούς
διαφοροποίησης και σε όλες τις εκδηλωμένες μετατροπές πυκνότητας και
ποιότητας. Παρόλο που δεν περιορίζει με την θαμπάδα και την πυκνότητά
της τη δύναμη και τη λαμπρότητα του Πνεύματος, είναι απαραίτητη
επειδή προσφέρει την ουσία της ως υπόβαθρο για την κοσμική
εμπειρία .Η Ζωή είναι εκείνο που απορρέει από την ανάμειξη του
πνεύματος και της ύλης. Ανάμεσα στα δύο, στέκει μια ενδιάμεση Μονάδα
Ζωής που ονομάζεται Κοσμικός Νους ή Κοσμική Ψυχή. Αυτή η Κοσμική
Μονάδα, περιέχοντας όλες τις ιδιότητες του Πνεύματος, τις μεταδίδει
στην Υλη και έτσι της προσδίδει τις δυνατότητες για βελτίωση,
εξέλιξη, πρόοδο και τελικά μέθεξη στις συνειδητές λειτουργίες της
Ζωής Οι έννοιες βέβαια της πρωταρχικής ενέργειας- ήταν και είναι-
δύσκολο να περιγραφούν. Όπως ο Παρμενίδης λέει «Η αρχή των πάντων
Δεν μπορεί να ονομαστεί, ή να μιλήσουμε για αυτή ..», ή όπως ο
Ερμής ο Τρισμέγιστος δίδασκε στον Ασκληπιό:

« Καμία σκέψη μας δεν θα μπορούσε να δεχτεί το Θεό, καμία γλώσσα δε
θα μπορούσε να τον προσδιορίσει. Αυτό που είναι ασώματο, αόρατο,
άμορφο είναι αδύνατο να γίνει κατανοητό από τις αισθήσεις μας, αυτό
που είναι αιώνιο είναι αδύνατο να μετρηθεί από το μικρό μέτρο του
χρόνου. Άρα ο Θεός είναι άφατος.Ο Θεός μπορεί πράγματι, να μεταδώσει
σε μερικούς εκλεκτούς την τέχνη να υπερβούν τα φυσικά πράγματα για να
παρατηρήσουν μιαν ακτίνα της υπέρτατης τελειότητας του, αλλά αυτοί οι
εκλεκτοί δε βρίσκουν τα κατάλληλα ακριβώς λόγια για να μεταφέρουν σε
λαϊκή γλώσσα το άυλο όραμα που τους έκανε να ανατριχιάσουν. Εξηγούν
στην ανθρωπότητα τις δευτερεύουσες αιτίες των δημιουργιών που περνούν
κάτω από τα μάτια τους, όπως οι εικόνες της παγκόσμιας ζωής αλλά η
αρχική αιτία παραμένει σκεπασμένη και δε θα μπορέσουμε να την
καταλάβουμε παρά μόνο διασχίζοντας το θάνατο….».

Βασίλης

Ευχαριστούμε για τα καλά σου λόγια. Αυτό το άρθρο που σου άρεσε είναι προσφορά από μια ομάδα μελέτης που μας το έδωσε για δημοσίευση. Καθόσον γνωρίζω είναι ένα αυτούσιο άρθρο-εργασία και δεν είναι μέρος από κάποια άλλη εργασία ή από κάποιο βιβλίο.

Το αν ζούμε ταυτόχρονα περισσότερες από μία ζωές, είναι ένα ερώτημα που έχει να κάνει με την ταυτότητα. Αν συμβαίνει αυτό, τότε η ταυτότητα είναι κάτι άπιαστο και όσοι από μας προσπαθούν να καταλάβουν ποιοί πραγματικά είναι, προσπαθούν άδικα. Εγώ πάντως δεν πιστεύω πως προσπαθώ άδικα.

Μπορούμε όμως να παίζουμε σε περισσότερες από μία σκακιέρες, ένα είδος "σιμουλτανέ" της ζωής. Ανάλογος με το "ΕLO" του "σκακιστή" είναι και ο αριθμός των παρτίδων που μπορεί να παίζει ταυτόχρονα, αλλά είναι πάντα αυτός ο ένας που παίζει.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr