ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.

ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΠΕΣ ΜΟΥ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΩΣ ΘΑ ΠΑΩ ΕΚΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΕΣ.

ΕΙΜΑΙ ΦΙΛΗ

Edited by - SUNNY on 15/07/2003 14:00:27

quote:

---

Το μόνο βουνό που έχω ζήσει από κάπως πιό κοντά, σε διακοπές, είναι η Πίνδος. Και με έχει καταγοητεύσει! Βέβαια δεν έχω πετύχει κανένα σπήλαιο εκεί (έχει μερικά και με αρχαιολογικά ευρήματα, το ξέρω) αλλά ξεκινώντας από τα χωριά (ζαγοροχώρια) και περπατώντας μέσα στο δάσος, δίπλα στον Βοϊδομάτη, στο περίφημο φαράγγι του Βίκου, τις δρακολίμνες,
όλο το μέρος είναι τουλάχιστον μαγευτικό!

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

Με ταξίδεψες καποια χρονια πισω οταν εμενα στην Κρητη!Τα όρη της Κρητης έχουν κάτι το ξεχωριστο, μια μυρωδια μεθυστικη, μια ηρεμια αγρια!! Δεν θα ξεχασω ποτε την αισθηση που ενοιωθα οταν απο Αγιο Νικολαο κατευθηνομουν προς Ιεραπετρα ..οταν αντικριζα τα βουνα εκει ιδιως σε ωρα που σουρουπωνε και ειχανε ενα απιστευο κοκκινο χρωμα!

Κάθε Σαββατοκύριακο το πρόγραμμα είχε περπάτημα στα Λασιθιώτικα Όρη. Συναντούσαμε βοσκους όπου μας διηγοντουσαν ιστοριες το τοπου, ιστοριες για τα ζωα και μερικες φορες για τα παράξενα όπως για παράδειγμα μια σπηλια που επρεπε να συρθεις για να μπεις. Οταν ομως εμπαινες δεν περιμενες με τιποτα να δεις τοσο μεγαλο σπηλαιο γεματο σταλακτικες και σταλαγμιτες! Και εκει επικρατουσε το απολυτο σκοταδι! Οτι και να αναψεις (φακο, κερι, αναπτηρα,) περα απο δαδα το αποροφαει το σκοταδι! Η σπηλια αυτη βρισκεται στην περιοχη Σελακανο και ειναι λιγο ψηλοτερη η τοποθεσια απο την Παρνηθα. Παρολο το υψος του ομως απο την σπηλια αυτη εχει καταγραφει απο τους ντοπιους βοσκους οτι εχει ξεχιλεισει απο θαλασσινο νερο... (ελπιζω να θυμηθω το ονομα της σπηλιας και να σας το πω)

Να σαι καλα με εκανες ωστε και νοερα να ταξιδεψω σε αγαπημενα μερη!

Επί τέλους!!!Καλώς ήρθες πάλι με ένα θέμα μάλιστα δυναμικότατο!!

Ο παλιός σου φίλος
Πέτρος

Το ονομα της σπηλιας που αναφερα ειναι: " Νεραιδόγουλα" ή "Νεραιδόγλα" στην περιοχη Σελακανο, καποια χιλιομετρα πανω απο την Ιεραπετρα.

Σπηλια που την ξερουν μονο οσοι μενουν στα βουνα εκεινα - απο τα καλα κρυμενα μυστικα της φυσης προς τους ξενους. Να φανταστεις οτι τρεις φορες πηγαμε για να την βρουμε και καμια απο αυτες τις φορες δεν καταφεραμε να δουμε το ανοιγμα της...παρα μονο την τεταρτη οπου μας καθοδηγησε καποιος βοσκος.

Αξιζει να κανεις ενα ταξιδι εκει κατω...

Όταν πάμε στο βουνό δεν αφήνουμε ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο τις ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ μας και δεν παίρνουμε ΤΙΠΟΤΑ, παρά μόνο τις ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ μας. Αυτός είναι ο κανόνας και πρέπει να τηρήται. Δυστηχώς όμως, γίνεται το αντίθετο.

ΦΙΛΕ ΠΑΝΕΙΕ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΟ ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙΣ.
ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΩ ΜΟΝΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΞΕΡΩ ΟΤΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΣΠΗΛΑΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ.

ΚΑΙ...ΣΚΟΠΕΥΩ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΜΟΝΟ ΤΙΣ ΠΑΤΗΜΑΣΙΕΣ ΜΟΥ

quote:

---

Έχω όμως μια απορία Φίλε Πάνειε. Λέει η Μυθολογία μας, οτι μετά τον Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, η κορυφή του Παρνασσού ήταν η ΜΟΝΗ που προεξείχε απο την επιφάνεια του νερού. Τότε, η κορυφή του Ολύμπου που είναι σαφώς ψηλότερη απο εκείνη του Παρνασσού, που ήταν ; Κάτω απο το νερό ; Τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο "μύθος" ;

---

'We are either alone in the universe or we are not. Both ideas are overwhelming'
-Arthur C. Clarke-

http://www.greecenet.gr/contents/magazine/tours/olympos.htm

quote:

---

Προκειται για εναν πολυ παραξενο τοπο και μαλιστα ειχαμε την τυχη να δουμε και ενα πολυ ομορφο και καταπληκτικο φαινομενο που συμβαινει καποια συγκεκριμενη μονο ωρα της ημερας μεσα στο ΔΡΑΚΟΚΑΡΚΑΡΟ που απο καθαρη και μονο τυχη το ειδαμε πριν απο 15 μερες οταν μαζι με εναν φιλο σπηλαιολογο ειχαμε κατεβει στο βαραθρο εκει που γρεμιζαν καποτε τους ατυχους αιχμαλωτους κατα την περιοδο της κατοχης.

---

Ο κατακλυσμός μπορεί να είναι "κωδικοποιημένη αλήθεια" που να υπονοεί κάτι άλλο, τα ιερά βουνά να έχουν "ασπίδα προστασίας", "τί γνώριζε ο Νταβέλης που δεν το γνωρίζουμε εμείς"...

Πώς στηρίζουμε όμως αυτές τις "υποθέσεις";

Ανάλογα με την καταστροφή και ο τρόπος σωτηρίας. Στις πλημμύρες τα ψηλά βουνά, στους παγετώνες τα χαμηλά μέρη... τα σπήλαια πάντως είναι οι συνηθισμένοι τόποι προστασίας του ανθρώπου. Ισως είναι οι πιό ενδεδειγμένοι, ίσως είναι εγγεγραμμένοι στο DNA μας από τα πανάρχαια χρόνια. (Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι μήπως θα έπρεπε να νοιώθουμε πολύ πιό άνετα και άφοβα εκεί μέσα, αν ισχύει το δεύτερο;)

Για τον Νταβέλη, δεν είναι λογικό να έδρασε μέσα σε αυτό το "τρίγωνο";
Είναι η περιοχή του και προφανώς γνώριζε κάθε μονοπάτι και κάθε σπηλιά. Από την άλλη δεν ακούγεται λογικό οι ληστές εκείνης της εποχής (και όχι μόνο εκείνης) να χρησιμοποιούν τα "στοιχειωμένα μέρη" για να κρύβονται, όταν όλοι οι υπόλοιποι τα αποφεύγουν;!

Αυτές είναι απλές και λογικές παρατηρήσεις, χωρίς να απορρίπτω τελείως την ιδέα ότι μπορεί να συμβαίνει και κάτι άλλο...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΦΙΛΕ ΜΟΥ, Ο ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΨΗΛΟΤΕΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΥ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΑ....
ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΟΣΕΣ "ΘΕΙΚΕΣ" ΜΑΧΕΣ ΣΥΝΕΒΗΣΑΝ ΕΚΕΙ.... (ΜΙΑ ΘΕΩΡΙΑ ΛΕΩ..)

ΠΡΟΣ Ntavelis666
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΑΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΕ ΤΗ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ ΠΟΥ ΤΡΑΒΗΞΕΣ....

ΦΙΛΙΚΑ, ΕΧΕΤΛΑΙΟΣ.

Με εκτίμηση
Νταβέλης666

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

** ΦΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ**
** ΕΑΝ ΝΙΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ**

Εγώ βρήκα ένα ενδιαφέρον περιστατικό στο βιβλίο του Ιωάννη Γιαννόπουλου "Μυστικά και Ξεχασμένα" και θα ήθελα να το αναφέρω.
Δεν ξέρω πού το βρήκε ή αν είναι αληθινό, αλλά αφορά στην "προσωπική" μαρτυρία ενός ληστή του Κώστα Τσαμίτα -της ομάδας του Φώτη Γιαγκούλα γύρω στο 1925- ο οποίος έγινε μάρτυρας του "ανοίγματος μιάς πύλης" στον Ολυμπο, στην χαράδρα της Σταλαματιάς, κοντά στον Νεραϊδόβραχο.

Τα κυριότερα σημεία του περιστατικού (υποθέτω ότι η λιτή αρχική περιγραφή "στολίστηκε" από τον ίδιο τον συγγραφέα)

Η ΜΑΓΙΚΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ
"Ο Τσαμίτας είχε περάσει τη νύχτα του σε μια στάνη έξω από το Πύθιο, στο Καστρί, και ξεκίνησε πρωί-πρωί με κατεύθυνση την περιοχή
που την ονόμαζαν Στεφάνη, πέρασε από κει χωρίς απρόοπτο και από γνωστά μόνον σε αυτόν μονοπάτια μπήκε στη χαράδρα της Σταλαματιάς.
Τα δέντρα ήταν πολύ πυκνά και ο ήλιος δύσκολα έφτανε μέχρι εδώ κάτω..
Για λίγο ο τόπος με την μόνιμη υγρασία, γινόταν στ' αλήθεια μαγικός, ένας νεραϊδότοπος..

Ακουσε σε λίγο το θόρυβο νερού να τρέχει απαλά από ένα ρυάκι και λοξοδρόμησε λίγο, πηγαίνοντας προς τα κει να πιεί λίγο νερό και να γεμίσει το παγούρι του.
Σκεπτόταν εν τω μεταξύ, ότι παραήταν διαφορετικός ο τόπος σήμερα, και ότι έμοιαζε ακριβώς όπως τον περιέγραφαν οι παλιότεροι στις ιστορίες που έλεγαν στο καφενείο τα βράδια του χειμώνα, ότι αυτή η χαράδρα κάποτε αλλάζει και γίνεται μαγική. Ελεγαν ότι εκεί ακριβώς οι πύλες του ουρανού άνοιγαν την ίδια στιγμή που άνοιγαν οι πύλες της γης και εύκολα μπορούσες από τον ένα τόπο να βρεθείς στον άλλο, χωρίς να το καταλάβεις. Πρόσθεταν δε ότι όσοι τόλμησαν να πάνε από τον έναν κόσμο στον άλλο δεν ξαναφάνηκαν.

Ο Κώστας άρχισε λίγο να ανησυχεί. "Μωρέ κάτι συμβαίνει εδώ!" είπε πάλι. Η ατμόσφαιρα έμοιαζε πολύ λεπτή και επικρατούσε παράξενη ηρεμία. Εφτασε στο ρυάκι και έσκυψε να πιεί νερό. Μετά γέμισε το παγούρι του ρίχνοντας κλεφτές ματιές γύρω. "

Η ΠΥΛΗ

"Σήκωσε πάλι το βλέμμα, τώρα συνειδητοποιούσε κάτι το διαφορετικό.
Εβαλε το πώμα στο παγούρι του και σηκώθηκε όρθιος. Σε ένα σημείο πριν το ρυάκι στρίψει προς τα δεξιά μπορούσε να δει αρκετά καθαρά κάτι σαν μεγάλο Π, που το ένα σκέλος του άρχιζε να υψώνεται από την μία όχθη του ρυακιού, ενώ το άλλο κατέληγε στην άλλη όχθη, σαν να περνούσε δηλαδή το νερό ανάμεσα στα δύο σκέλη αυτού του σχήματος. Στην αρχή το νόμισε για μια παλιά γεφυρούλα που ποτέ δεν είχε προσέξει, αμέσως όμως απέρριψε αυτή την ιδέα γιατί το ρυάκι ήταν τόσο στενό που αν έπαιρνε φόρα, θα μπορούσε να βρεθεί από την μία στην άλλη όχθη χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία.
Μετά άρχισε να παρατηρεί αυτό το Π. Αντιλήφθηκε ότι το σχήμα που
είχε το προσδιόριζαν οι πυκνές πράσινες κληματσίδες που το περιέπλεκαν και το σχημάτιζαν. Κληματσίδες και πού και πού μεγάλα πράσινα φύλλα που κρέμονταν από αλύγιστους μίσχους που "έλαμπαν", αποτέλεσμα της υγρασίας που είχαν και του φωτός που έπεφτε πάνω τους.
Η υγρασία και οι σταγονίτσες που δημιουργούσε μία έλαμπαν πού και μία όχι και τόσο, σαν να αναβοσβήνει, σκέφτηκε. Σαστισμένος, κρύφτηκε πίσω από έναν κορμό δυό-τρία μέτρα από την όχθη.

Κοίταξε λίγο καλύτερα και τότε παρατήρησε ότι το νερό που έτρεχε κάτω από το Π, δεν υπήρχε ή μάλλον δεν έβγαινε από την άλλη μεριά. Ηταν σαν να μπαίνει από μια "πύλη" και μετά να χάνεται.

Ο Κώστας ήταν σίγουρος πως είχε βρεθεί στο κέντρο εκείνης της μαγικής στιγμής που συζητούσαν οι παλιότεροι! Για μερικές στιγμές κάθισε χωρίς να κοιτάζει. Προσπαθούσε να αποφασίσει τι θα έκανε, ήθελε να φύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα, αλλά κάτι τον κρατούσε ακόμα εδώ. Ασυναίσθητα έβγαλε το κεφάλι από την κρυψώνα του κορμού που βρισκόταν και ξανακοίταξε. "

ΤΟ ΠΛΑΣΜΑ

"Εκεί μπρος από το Π -στην "έξοδο" που υπήρχε προς το μέρος που μπορούσε να δει ο Κώστας- έστεκε "κάτι" που λες και μόλις είχε βγει από κάποιον άλλο κόσμο, από κάποια άλλη πραγματικότητα. Ενα "μαυριδερό ξωτικό", έτσι το περιέγραψε ο Τσαμίτας, με πολύ λεπτά χέρια που κατέληγαν σε προεξοχές σαν δάχτυλα, πολύ πιό μακριά όμως και πιό μεγάλα από τα δικά μας, και στο ίδιο σχήμα πόδια. Το σώμα του ήταν κι αυτό μαύρο και λεπτό, λείο χωρίς τρίχες, και κάπως πιό φαρδύ στο μέρος που πρέπει να ήταν ο θώρακας, αλλά δεν φαίνονταν λεπτομέρειες. Νόμισε μάλιστα ότι φορούσε ένα είδος γυαλιστερού μαύρου ρούχου αλλά δεν ήταν και σίγουρος, μπορούσε κάλλιστα να είναι και γυμνό. Το κεφάλι του ήταν τελείως διαφορετικό από το δικό μας, το σχήμα του τριγωνικό και πολύ τονισμένο, διακρινόταν μια λεπτή γραμμή στο μέρος της μύτης, αλλά τα μάτια έμοιαζαν σαν να ήταν πρόσθετα. Σαν ένα ζευγάρι γυαλιά που εφάρμοζαν τόσο πολύ πάνω στο πρόσωπο που σου έδιναν την εντύπωση ότι δεν έβγαιναν ποτέ! Το πάνω μέρος του κρανίου του ήταν μάλλον κανονικό, παρόλο που δεξιά και αριστερά, λίγο πιό πάνω από τους κροτάφους, υπήρχαν δύο ελαφρώς μυτερές προεξοχές σαν συνέχεια του κρανίου. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι φορούσε ένα τριγωνικό καπέλο.

Αυτό το πλάσμα ήταν ακριβώς εμπρός από το Π, με τα λεπτά του πόδια μέσα στο νερό και κάπου-κάπου έσκυβε, βάζοντας μέσα και τα μακριά του δάχτυλα και μετά τα έφερνε κοντά στο πρόσωπό του, εκεί που δεν υπήρχε καθαρή γραμμή για να προσδιορίσει το στόμα, αν υπήρχε στόμα.
Φαινόταν ότι όχι μόνο δεν ήξερε που ήταν, αλλά δεν είχε και την παραμικρή ιδέα τί ήταν αυτό το υγρό μέσα στο οποίο βρισκόντουσαν τα πόδια του. Κάποια στιγμή σήκωσε το τριγωνικό κεφάλι του και το έστριψε αριστερά και δεξιά σαν να παρατηρούσε γύρω του. "

ΤΟ ΤΕΛΟΣ του περιστατικού

"Ο Τσαμίτας με ένα πήδο πετάχτηκε από την κρυψώνα του, τσίτωσε τα πόδια του στερεά στο έδαφος, άδραξε την πιστόλα του και βγάζοντάς την από το σελάχι του, πυροβόλησε προς το μέρος του "ξωτικού". Ο πυροβολισμός αντήχησε 10 φορές πιό δυνατός μέσα σε εκείνη την ησυχία. Το φαράγγι βούηξε και μαζί με αυτόν ακούστηκε και μια κραυγή από το μέρος του "ξωτικού" που ο Κώστας την χαρακτήρισε σαν "στριγκλιά γουρουνιού που το σφάζουν". 'Ηταν μόνο μια φωνή τρόμου γιατί το βόλι δεν το είχε βρει. Εμπρός στα έκπληκτα μάτια του και ενώ είχε αρχίσει να προχωρά προς το μέρος του, εκείνο έκανε έναν "πήδο" και χάθηκε μέσα στο Π που εξακολουθούσε να είναι εκεί, καμιά δεκαριά μέτρα τώρα από το Κώστα που προχωρούσε.
Ξαφνικά φάνηκε σαν σύννεφα μεγάλα να τρέχουν και να σκεπάζουν τον ήλιο, το φως ελαττώθηκε κατά πολύ και ένας δυνατός αέρας άρχισε να φυσά, σηκώνοντας παντού τα πεσμένα φύλλα στη ρεματιά. Αυτό δεν κράτησε περισσότερο από μερικά λεπτά, αλλά όταν ο Τσαμίτας έβγαλε τα χέρια από το πρόσωπο του που τα είχε βάλει για να προφυλακτεί, όλα είχαν ησυχάσει, το φως έγινε πάλι κανονικό και το Π δεν υπήρχε πιά εκεί.
"Αυτό ήταν!Πάει",σκέφτηκε."

(Ολόκληρο το περιστατικό στο βιβλίο του Γιαννόπουλου)

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr