τον 4ο αιώνα μ.Χ.

Οι Χριστιανοί επεβίωσαν από συστηματικούς κτηνώδεις διωγμούς ειδωλολατρών επί τρεις αιώνες, και
αυξήθηκαν, και κατέκτησαν την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Αν οι διωγμοί τους οποίους υποτίθεται ότι
υπέστησαν οι ειδωλολάτρες από τους Χριστιανούς ήταν αλήθεια, αυτοί γιατί δεν επέζησαν; Μήπως
κάτι άλλο συμβαίνει; Μήπως τελικά απλώς οι Έλληνες εγκατέλειψαν ΕΛΕΥΘΕΡΑ, μια κτηνώδη
ειδωλολατρική και φονική θρησκεία, για να ασπασθούν την πίστη τής Αγάπης τού Ιησού Χριστού;

Οι Νεοπαγανιστές, προσπαθούν να "αλλάξουν θέμα" όσον αφορά τους διωγμούς στους οποίους
υπέβαλλαν συστηματικά τους Χριστιανούς επί τρεις αιώνες συνεχώς. Προσπαθούν να κάνουν το
μαύρο άσπρο, και να εμφανισθούν ως θύματα, ότι δήθεν αυτοί ήταν που διώχθηκαν. Όμως η
ιστορία μιλάει. Και το Χριστιανικό δόγμα επίσης μιλάει. Ας αρχίσουμε πρώτα απ' αυτό:
Ο Χριστός είχε πει: «ΑΓΑΠΑΤΕ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΧΘΡΟΥΣ ΣΑΣ» (Λουκάς 6/ς΄ 27). Είπε επίσης: «Εάν
μείνετε στα δικά μου λόγια, τότε είσαστε αληθινά μαθητές μου» (Ιωάννης 8/η΄ 31). Με βάση αυτά
τα λόγια, ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΘΕΩΡΗΘΕΙ
ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ. Και σήμερα, αν ανοίξουμε την εφημερίδα, θα δούμε πλήθος εγκλήματα
από Χριστιανούς, και οι φυλακές είναι γεμάτες από ανθρώπους που η ταυτότητά τους
γράφει: «Χριστιανός». ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ; Πώς θα χαρακτηριστούν Χριστιανοί,
εφ’ όσον δεν τηρούν τα λόγια του Χριστού;

Άρα λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Χριστιανισμό για εγκλήματα που έκαναν κάποιοι
ΨΕΥΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ στο όνομα του Χριστού. Και σίγουρα έγιναν πολλά έκτροπα στην ιστορία από
φανατικούς ψευτοχριστιανούς, που ποτέ δεν εφάρμοσαν το λόγο του Χριστού, αλλά κινούνταν
από τυφλό μίσος και αγάπη για πλιάτσικο. Τι θα πούμε λοιπόν; Ότι φταίει ο Χριστός και η
Χριστιανική πίστη, επειδή κάποιοι δεν ακολούθησαν τα λόγια Του και τη Χριστιανική πίστη; Είναι σαν
να λες ότι φταίει η Ιατρική επιστήμη επειδή υπάρχουν και κομπογιαννίτες!

Όμως και αυτό ήταν αναμενόμενο και προφητευμένο ότι θα γίνει. Στην Αγία Γραφή μιλάει
σαφέστατα για τους μελλοντικούς ψευτοχριστιανούς που θα εμφανίζονταν, «εξ αιτίας των οποίων η
οδός της αληθείας θα βλασφημηθεί» (Β΄ Πέτρου 2/β΄ 2). Όμως δεν φταίει η οδός της αληθείας
όταν κάποιοι την παραβαίνουν και εγκληματούν.

Ενέργειες φανατικών, μπορεί κανείς να ανακαλύψει πολλές στην ιστορία τών 2000 ετών τής ιστορίας
τής Χριστιανικής Εκκλησίας. Και σήμερα συμβαίνουν. Όμως δεν είναι αντιπροσωπευτικές τής
Χριστιανικής πίστης τής αγάπης. Όσοι τα κάνουν αυτά, στην πραγματικότητα αρνούνται την πίστη
τού Χριστού, και εκπίπτουν από τη Χριστιανική ιδιότητα. Και κυρίως, αυτές οι ενέργειες, είναι σπάνιες
και μεμονωμένες.

Όμως οι Νεοπαγανιστές, μας λένε κάτι άλλο. Κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι επιβλήθηκαν με τη
βοήθεια συστηματικών διωγμών, με τη βοήθεια συγκεκριμένων αυτοκρατόρων τού 4ου αιώνα. Μας
λένε ότι ο Χριστιανισμός δεν ήταν η ελεύθερη επιλογή τών Ελλήνων, αλλά μια θρησκεία που τους
επιβλήθηκε από την εξουσία.

Σε αυτούς απαντάμε πρώτα με τα εξής ερωτήματα: "Μα αν είναι έτσι, πώς οι Χριστιανοί αυξήθηκαν
μέσα από συστηματικούς κρατικούς διωγμούς τριών αιώνων, και τελικά κατέκτησαν και την ίδια την
εξουσία; Αυτοί γιατί δεν εξαφανίστηκαν, ενώ οι ειδωλολάτρες χάθηκαν; Ανάγκασε ποτέ κανείς τους
Χριστιανούς να πεθαίνουν με μαρτυρικό τρόπο χάριν τής πίστης τους επί τρεις αιώνες; Και ποιος
λαός άλλαξε ποτέ μια πίστη που άξιζε και που αγαπούσε, χάριν διωγμού;"

Μήπως τελικά οι διωγμοί τών Χριστιανών ήταν κρατικοί διωγμοί, χειρότεροι τών εθνικών;

Η δεύτερη απάντησή μας, θα έρθει όμως από τους ίδιους τους ιστορικούς. Από τα επόμενα
ιστορικά στοιχεία που θα παρουσιάσουμε εδώ, θα γίνει περίτρανα εμφανές, πόσο διαστρέφουν την
ιστορία οι Νεοπαγανιστές, για να ξεφύγουν αφ' ενός από την ευθύνη τών διωγμών που οι ίδιοι
έκαναν τότε, και αφ' ετέρου να προκαλέσουν τη συμπάθεια τού κόσμου προς αυτούς, και την
αντιπάθεια προς τον Χριστιανισμό, ώστε να προσελκύσουν τους αφελείς και τους ανιστόρητους.

Ο Θεοδόσιος με διάταγμά του στις 27-2-380 μ.Χ., ανακηρύσσει επίσημη θρησκεία του κράτους τον
Χριστιανισμό. (Cod. Theod. XVI, 1,2). Μέτρα κατά της αρχαίας θρησκείας έλαβε πολλά
(απαγόρευση θυσιών, δήμευση λατρειακών χώρων, αποπομπή εθνικών ιερέων, 391 π.Χ.). Το 392
με διάταγμα παρακωλύονται οι αθλητικοί αγώνες, λόγω του θρησκευτικού (ειδωλολατρικού) τους
χαρακτήρα, με αποκορύφωση την κατάργηση των Ολυμπιακών (393), στο πλαίσιο όμως της
απαγόρευσης στο πλαίσιο όμως κάθε εθνικής θρησκευτικής εκδηλώσεως (Ιστορία της Βυζαντινής
Αυτοκρατορίας (324 – 1453), μετάφρ. Δ. Σαβράμη, Αθήνα 1954, σ. 110 ε. Πρβλ. Αικ.
Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή Ιστορία, Α΄ Αθήνα 1975, σ. 175 ε.).

Παρ’ όλα αυτά, το χρυσελεφάντινο άγαλμα του Δία, έργο του Φειδία, δεν καταστράφηκε, όπως
δεν καταστράφηκαν και τα ιερά του χώρου. Αντίθετα το άγαλμα μεταφέρθηκε στην
Κωνσταντινούπολη, για τη διακόσμηση της πρωτεύουσας του κράτους! (όπως είχε μεταφερθεί εκεί
και το άγαλμα του Απόλλωνα, και πλήθος άλλων αγαλμάτων). Άρα το πρόβλημα ήταν η λατρεία
των ειδώλων, και όχι η τέχνη ή το πνεύμα του Ολυμπισμού. Αυτό που απορρίφθηκε, δεν ήταν η
επιστήμη η τέχνη και η διανόηση, αλλά το ειδωλικό Πάνθεο, «ό,τι εις δαίμονας φέρει», κατά την
επισήμανση του αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου (Επιτ. Εις τον Μ. Βασίλειον, κεφ. 11).

Κατά τον Κ. Παπαρρηγόπουλο, «η αρχαία θρησκεία κατέρρεε εσωτερικά. Ο αρχαίος κόσμος
κατέπιπτε βαθμηδόν, οίκοθεν μάλλον ή δι’ εξωτερικής επιδράσεως… Οι ναοί κατέπιπτον και η πίστις
εμαραίνετο και εν γένει το αρχαίον θρήσκευμα εφθείρετο. Αλλ’ εφθείρετο ηρέμα, ως εξ οργανικού
θανατηφόρου νοσήματος μάλλον ή δια πληγών έξωθεν καταφερομένων». (Ιστορία του Ελληνικού
Έθνους (εκδ. Ν.Δ. Νίκαια) τ. Γ, σ. 527 ε.). Σαφέστατα λοιπόν, ήδη η ειδωλολατρεία βρισκόταν ήδη
σε μαρασμό, και απλώς ο Θεοδόσιος επιτάχυνε το τέλος της. Δεν ήταν η εξαφάνισή της αποτέλεσμα
διωγμών, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι νεοπαγανιστές, αλλά ήταν αποτέλεσμα
μαρασμού, επειδή οι Έλληνες έβλεπαν την ανωτερότητα της Χριστιανικής πίστης, και εγκατέλειπαν
τα είδωλα. Έβλεπαν για 3 αιώνες τη Χριστιανική πίστη να αυξάνει, παρά τους συστηματικούς
ανελέητους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Αντιθέτως, η ειδωλολατρική πίστη που ήδη πέθαινε από
μόνη της, κατέπεσε χωρίς διωγμούς, μόνο με την εξαγγελία νόμων, που ποτέ δεν εφαρμόσθηκαν
πραγματικά.

Ο Αυτοκράτωρ Θεοδόσιος ο Μέγας (379-395 π.Χ.) παρορμητικός, (ως Ισπανικής καταγωγής), στις
συμπεριφορές του, δέχεται την μήνη των νεοπαγανιστών όχι μόνο για τα διατάγματά του, για τα
οποία έγινε λόγος παραπάνω, αλλά κυρίως για την κατάργηση από αυτόν των Ολυμπιακών αγώνων
(393 μ.Χ.). Επειδή και αυτό το θέμα ανατιμετωπίζεται από τους αντορθόδοξους αρχαιολάτρες
συνήθως με πολύ πάθος και λίγη ιστορική γνώση, αναπαράγονται δε άκριτα οι ίδιες στερεότυπες
θέσεις, παραθέτουμε τα εξής:

Οι αγώνες τον καιρό εκείνο, είχαν εκφυλισθεί εντελώς. Κορύφωση του εκφυλισμού ήταν ο Νέρων
(+54 μ.Χ.) στον οποίο απανεμήθηκαν 1808 στεφάνια (μετάλλια) από διάφορες περιοχές, με την
εξαγορά διαφόρων παραγόντων κατά τον Σουετώνιο (Νέρων 22-24).

Είναι ιστορικό λάθος η αντιμετώπιση του Θεοδοσίου Α΄ με αναχρονιστικά κριτήρια, που επιβάλλει η
ανέρειστη μυθοπλασία της ανεπιστημοσύνης. Οι εθνικοί ιστορικοί Λιβάνιος και Θεμίστιος, που
καταφέρονται εναντίον του, κατά την επιστημονική κριτική, δεν είναι πάντα ακριβείς και
αντικειμενικοί. Συχνά κυριαρχούνται από προκατάληψη και πάθος κατά των Χριστιανών.

Ο Θεμίστιος (+380 π.Χ.) παρέμεινε στη θέση του καθηγητού ως τον θάνατό του. Η τοποθέτηση
του Παπαρρηγόπουλου είναι πολύ ενδιαφέρουσα: «Ο Θεοδόσιος «κατήργησεν εν έτει 394 δια
νόμου τον μέγαν ολυμπιακόν αγώνα, κατά την 293ην Ολυπιάδα». Παρατηρεί με νόημα ότι
τελευταίος Ολυμπιονίκης στην πυγμή (393) ήταν ο Αρμένιος (!) μετέπειτα ηγεμόνας Βαραστάδης ή
Αρδαβάζης, και προσθέτει: «και εξέλειπεν ούτω τότε δια παντός η επιφανεστάτη εκείνη των αρχαίων
Ελληνικών πανηγύρεων». (Ιστορία του Ελληνικού Έθνους (εκδ. Ν.Δ. Νίκαια) τ. Β2, σ. 198 ε.).

Οι Ολυμπιακοί αγώνες, είχαν ήδη πεθάνει ηθικά, πολύ προ του Θεοδοσίου
(http://www.geocities.com/nik_rom/gegon1/olympia1.htm )

Η παύση τους δεν ήταν μια φανατική αυθαίρετη ενέργεια, αλλά κάτι που επιβλήθηκε από την
ιστορική συγκυρία. Όπως είχαν καταντήσει, ήδη από τους τελευταίους π.Χ. αιώνες, οι Ο.Α., η
παύση τους το 393 ήταν η μεγαλύτερη ευεργεσία γι’ αυτός και για το αθλητικό πνεύμα. Αυτό δεν
το καταλαβαίνουν μόνο οι αρχαιολατρικά σκεπτόμενοι, λόγω προκατάληψης και φανατισμού.

Εξ’ άλλου, είναι χαρακτηριστικό ότι στην Αντιόχεια, την πόλη του Λιβανίου, αλλά και του αγίου
Ιωάννου του Χρισοστόμου, την πόλη των μεγάλων φιλοσοφικών και θεολογικών αναζητήσεων,
αλλά και των μεγάλων θρησκευτικών παθών, διεξάγονταν κανονικά ως το 510 η 521 μ.Χ. γυμνικοί
αγώνες προς τιμήν του Ολυμπίου Διός, με το όνομα «Ολυμπιακοί», μολονότι οι κυρίως Ολυμπιακοί
Αγώνες είχαν προ πολλού καταργηθεί, χωρίς αυτό να ενοχλεί κανέναν.

Το 1994 δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Ελληνικά» (τ.44, Θεσσαλονίκη 1994, σ. 31-50), μελέτη
της κ. Πολύμνιας Αθανασιάδη, καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, με τον τίτλο: «Το
λυκόφως των Θεών στην Ανατολική Μεσόγειο: Στοιχεία ανάλυσης για τρεις επί μέρους περιοχές». Η
κ. Αθανασιάδη, επέλεξε εκεί τρεις περιοχές της αυτοκρατορίας με διαφορετική γεωγραφική
φυσιογνωμία, ιστορικό υπόβαθρο και δημογραφική σύνθεση, εξασφαλίζοντας έτσι μεγαλύτερη
αξιοπιστία στην έρευνά της. Οι περιοχές αυτές είναι η Ελλάδα, η Κωνσταντινούπολη και η Συρία –
Παλαιστίνη. Έτσι αντιμετωπίζει εύκολα τις «γενικεύσεις του Λιβανίου» όσο και τον «υπερβολικά
μεγάλο αριθμό φιλολογικών μαρτυριών» σε Χριστιανούς και εθνικούς συγγραφείς για την
καταστροφή των ναών, που καταντά όπως λέει: «ύποπτος»!

«Στην προσπάθειά τους να ηρωοποιήσουν επισκόπους και αυτοκράτορες, σε μια περίοδο, κατά
την οποία ο θρησκευτικός φανατισμός θεωρείτο αρετή, συχνά οι εκκλησιαστικοί συγγραφείς
απέδιδαν σ’ αυτούς ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΝΑΩΝ ή στην καλύτερη περίπτωση,
μεγαλοποιούσαν τα ηροστράτεια ανδραγαθήματά τους».

Από την άλλη πλευρά, είναι η «κινδυνολογία» των εθνικών, για να παρουσιάσουν «τους εαυτούς
τους ως μάρτυρες και την κοσμοθεωρία τους ως αντικείμενο συστηματικού και βάναυσου διωγμού,
που διεξήγετο παράνομα, στο πλαίσιο μιας θεωρητικά ανεξίθρησκης αυτοκρατορίας». Γι’ αυτό η
αντικειμενική αυτή συγγραφέας, συνιστά «επιφυλακτική στάση» στις όποιες κρίσεις.

Η ίδια η συγγραφέας αναφέρει ότι «Σε τόπους όπως η Αθήνα ή οι Δελφοί, ο κανόνας είναι ότι τα
μεταγενέστερα στρώματα έχουν καταστραφεί από τους ίδιους τους αρχαιολόγους στην προσπάθειά
τους να φτάσουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στο κλασικό υπόστρωμα» των ανασκαφών. Τις
παρατηρούμενες καταστροφές αποδίδουν οι αρχαιολόγοι στους σεισμούς, τις βαρβαρικές επιδρομές
(4ο – 6ο αιώνα) και την εγκατάλειψη. Τα αρχαία μνημεία των Αθηνών και των Δελφών έμειναν
απείραχτα από τους Χριστιανούς. Η μετατροπή τους σε Χριστιανικές Εκκλησίες, δείχνει περίτρανα τη
συνείδηση της ιστορικής συνέχειας. Όσο και αν αυτό δεν ικανοποιεί τους σημερινούς αρχαιολάτρες.

Τη συνείδηση της ιστορικής συνέχειας των Ελλήνων Χριστιανών, που δεν απέρριψαν τον πολιτισμό
των προγόνων τους, αλλά μόνο τη θρησκεία τους, υποστηρίζει και η κα Αθανασιάδη: «Οι εκκλησίες
και τα παρεκκλήσια, που βρέθηκαν σπαρμένα μέσα και γύρω από το τέμενος του Απόλλωνα
(=στους Δελφούς) υπογραμμίζουν τη συνέχιση της πανάρχαιης θρησκευτικής παράδοσης του
τόπου».

«Ο βανδαλισμός ιερών αντικειμένων (από Χριστιανούς Έλληνες) ήταν πράξη σπάνια στην Ελλάδα»
δέχεται η κ. Αθανασιάδη. Τέτοιες περιπτώσεις είναι «μεμονωμένες». «Η γενική εντύπωση από την
Ελλάδα είναι ότι η φθίνουσα αρχαία πίστη ενέπνεε στους νεοφώτιστους Χριστιανούς, παρά τη
δομική μισσαλοδοξία της θρησκείας τους, σεβασμό και συχνά κάποια συγκίνιση»

Μόνο εκεί που δεν υπήρχε «επαφή με την αστική παιδεία του Ελληνορωμαϊκού κόσμου», εκτός
δηλαδή του ιστορικού Ελληνικού χώρου, και όπου «η παραδοσιακή θρησκεία είχε ισχυρές ρίζες»,
παρατηρείται φανατισμός και γίνονται καταστροφές. Αυτό συνέβαινε περισσότερο στην Ανατολή
(Συρία – Φοινίκη – Παλαιστίνη). Η κ. Αθανασιάδη όμως ερμηνεύει με τα επιστημονικά κριτήριά της
τις συμπεριφορές και σε περιοχές όπως η Συρία: «Εδώ δεν έχουμε μιαν αμιγή περίπτωση
θρησκευτικού φανατισμού, αλλά είναι ξέσπασμα κοινωνικού και φυλετικού μίσους, ένα
υποσυνείδητο, εθνικό κίνημα με αμφίεση, βέβαια, θρησκευτική». Με αυτό το κριτήριο μπορούν να
ερμηνευτούν και μεταγενέστερες συμπεριφορές, χωρίς βέβαια να αγνοούνται και οι προκλήσεις
εθνικών ομάδων. Όπου δε κυριαρχούν προκλήσεις (προβοκάτσιες), οι συμπεριφορές μένουν
ανεξέλεγκτες.

Τα συμπεράσματα της κας Αθανασιάδη, δεν είναι μεμονωμένα, ούτε υποκειμενική γνώμη. Στα ίδια
πορίσματα καταλήγει και ο γνωστός αρχαιολόγος Άγγελος Χωρέμης, ερμηνεύοντας την περίπτωση
του Μεγάλου Θεοδοσίου. Κατά γραπτή δήλωσή του, «το διάταγμα του Θεοδοσίου του Μεγάλου
(391 – 3 μ.Χ.), αναφέρει απαγόρευση λατρείας σε αρχαία ιερά και την είσοδο στους ναούς, δεν
εντέλλεται όμως την καταστροφή τους. Άλλωστε δεν φαίνεται τέτοια καταστροφή στις
αρχαιολογικές ανασκαφές. Τα μεγάλα κέντρα της αρχαίας λατρείας, εκείνα ακριβώς που λογικά θα
έπρεπε να υποστούν τη μεγαλύτερη καταστροφή, όπως οι Δελφοί, η Ολυμπία, η Δωδώνη, τα ιερά
των Αθηνών κ.ά. δεν φαίνεται, ανασκαφικά τουλάχιστον, να έπαθαν ζημιές από ανθρώπινο χέρι στα
τέλη του 4ου Αι. μ.Χ. Εξ’ άλλου πολλοί ναοί της αρχαίας λατρείας σώθηκαν ως τις ημέρες μας
σχεδόν ανέπαφοι, κυρίως στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία (όπου επίσης βασίλευε ο Μ. Θεοδόσιος),
αλλά και την κυρίως Ελλάδα, όπως το συγκρότημα της Ακροπόλεως των Αθηνών, ο ναός του
Ηφαίστου (Θησείον) και ο Ναός του Ιλισσού». Μάλιστα, στον Θεοδοσιανό Κώδικα (XVI,
10,25) «επιτρέπεται στους Χριστιανούς να μετατρέπουν τους αρχαίους ναούς σε Χριστιανικούς», και
γι’ αυτό τον λόγο δεν καταστράφηκαν, αλλά σώθηκαν αυτούσιοι (βλ. τον αρχαίο ναό κάτω από
τον ανηγερμένο από την αγία Ελένη τον 4ο αιώνα ναό της Παναγίας της Καταπολιανής ή
Εκατονταπυλιανής στην Πάρο, που ανακάλυψε ο αρχαιολόγος Α. Ορλάνδος). Κατά τον μεγάλο
βυζαντινολόγο Διον. Ζακυθηνό η διάταξη αυτή έγινε ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΘΟΥΝ ΟΙ ΝΑΟΙ. «Δεν
υπάρχει λοιπόν καμία κρατική πολιτική, που να ενθαρρύνει την καταστροφή των αρχαίων ιερών».

Εκδηλώσεις φανατισμού μεμονωμένων προσώπων παρατηρούνται – και κατά τον Άγγ. Χωρέμη –
στο πνεύμα της «ρεβάνς», αυτό όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μεγάλου Θεοδοσίου, για να
μείνουμε σε έναν τόσο παρεξηγημένο στο σημείο αυτό αυτοκράτορα.

Κατά τον ίδιο αρχαιολόγο, «η απαγόρευση δεν φαίνεται να εφαρμόστηκε αυστηρά σε όλη την
έκταση της Αυτοκρατορίας. Αλλιώς δεν θα είχε νόημα η επανάληψή της 40-45 χρόνια αργότερα
από τον Θεοδόσιο τον Β΄ στον Θεοδοσιανό Κώδικα (C.Th. XVI, 10,25). Στον ίδιο κώδικα, λίγο
παρακάτω, (C.Th. XVI, 10,25), επιτρέπεται στους Χριστιανούς να μετατρέπουν τους αρχαίους
ναούς σε Χριστιανικούς, πράγμα που σημαίνει ή ότι οι ναοί αυτοί ακόμη λειτουργούσαν, ή ότι είχαν
εγκαταλειφθεί. Πάντως δεν είχαν καταστραφεί. Ενώ λοιπόν υπάρχει κρατική πολιτική για την επιβολή
του Χριστιανισμού (πολιτική που άλλωστε εφαρμόστηκε αρκετά ήπια), δεν υπάρχει καμία πολιτική
που να ενθαρρύνει την καταστροφή των αρχαίων ιερών. Αυτό που πράγματι έγινε είναι
καταστροφές και ακρότητες σε τοπικό επίπεδο, από φανατικούς εκκλησιαστικούς και πολιτικούς
παράγοντες, κυρίως εναντίον αγαλμάτων αρχαίων θεοτήτων με συνηθέστερο το φαινόμενο της
ρινοκοπής και καταστροφής των προσώπων. (Φυσικά δεν πρέπει να θεωρούμε ότι κάθε
κατεστραμμένο άγαλμα μαρτυρεί και Χριστιανικό βανδαλισμό. Πολλά καταστράφηκαν από άλλες
αιτίες και πάρα πολλά μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη, για το στολισμό της καινούργιας
πρωτεύουσας). Οι άνθρωποι αυτοί εξαγρίωναν τον όχλο, πράγμα όχι δύσκολο, αν σκεφθούμε ότι
μόλις 75 – 80 χρόνια χώριζαν την εποχή αυτή από τους φοβερούς διωγμούς του Διοκλητιανού και
Γαλερίου (+311) και 55 – 60 χρόνια από τον «ηπιότερο» διωγμό του Λικινίου (311 – 324). Τον
εξαγριωμένο αυτόν όχλο τον εξαπέλυαν να κάψει και να καταστρέψει οτιδήποτε «εθνικό» έβρισκε
μπροστά του. Αυτή όμως ουδέποτε υπήρξε πολιτική του Μεγάλου Θεοδοσίου, και όπως θα δούμε,
όταν έγινε, προσπάθησε να το σταματήσει και να το θεραπεύσει».

Σώζεται επίσης Λιβανίου Αντιοχέως, Λόγος προς Θεοδόσιον τον βασιλέα, «Υπέρ των Ιερών» (αρ.
30). Ο μεγάλος ρητοροδιδάσκαλος (314 – 393), επιφανής εκπρόσωπος της φθίνουσας Ελληνικής
αρχαιότητας, διδάσκαλος και του αγίου Ιω. Χρυσοστόμου, έγραψε το 386 το κείμενο αυτό,
απευθυνόμενος στον αυτοκράτορα Θεοδόσιο Α΄ 379-395) και παραπονούμενος για τη στάση
φανατικών μοναχών (της Αντιοχείας) έναντι των τεμενών (εθνικών ναών). Απεχθανόταν ιδιαίτερα
τους «μελανειμονούντας» (Λόγ. 30,8). Εν τούτοις, Χριστιανοί νέοι, όπως ο Μ. Βασίλειος, Αμφιλόχιος
Ικονίου και Ιωάννης ο Χρυσόστομος έγιναν μαθητές του. Χαρακτηριζόταν «μικρός Δημοσθένης».
Για την κατανόηση της στάσης του απέναντι του Χριστιανισμού, ας σημειωθεί ότι ήταν συνεπής
οπαδός της ειδωλολατρίας, θυσίαζε στις θεότητές της και μετερχόταν τα μαντεία. Είχε μυηθεί σε
διάφορα εθνικά μυστήρια. Ο ιερός Χρυσόστομος τον ονομάζει «πάντων διεσιδαιμονέστατον»
(ευσεβέστατον) (Εις Νεωτ. Χηρεύσασαν, 1). Πίστευε στην προσπάθεια του αυτοκράτορα Ιουλιανού
και στην ανάσταση του ειδωλολατρικού κόσμου, μολονότι κατά την νεότητά του έδειξε τάσεις
φιλοχριστιανικές. Τον επηρέασε όμως ο Ιουλιανός, όπως και αυτός επηρεάσθηκε από τον Λιβάνιο,
του οποίου μελετούσε τα έργα και έγινε έμμεσα μαθητής του.

Περί του έργου του Λιβανίου το οποίο επικαλούνται οι αρχαιολάτρες ως απόδειξη για τους δήθεν
Χριστιανικούς βανδαλισμούς εξ’ αιτίας του διατάγματος του Θεοδοσίου, ο Αρχαιολόγος Άγγελος
Χωρέμης παρατηρεί το εξής:

«Ο λόγος του Λιβανίου «Υπέρ των Ιερών» δεν γράφτηκε λόγω ακροτήτων, που έγιναν εις
εφαρμογήν του διατάγματος κατά της αρχαίας θρησκείας. Το διάταγμα εξεδόθη το 391 και το
κείμενο του Λιβανίου γράφτηκε το 386, δηλαδή πέντε ολόκληρα χρόνια ενωρίτερα με άλλη
ευκαιρία. (P. Petit, “Sur la date du “pro Templs” de Libanius”, στο Byzantion XXI (1951), fasc.,
285-310). Ο Θεοδόσιος διόρισε ύπαρχο της Ανατολής κάποιον συμπατριώτη και φίλο του, τον
Ίβηρα Μάτερνο Κυνήγιο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν φανατικός θρησκόληπτος και έξαλλος. Υπεκίνησε
πράγματι τον όχλο, επί κεφαλής του οποίου ήταν φανατικοί καλόγεροι, και άρχισαν να
καταστρέφουν τα αρχαία ιερά, στην αρχή κυρίως τα μικρά και απροστάτευτα) ιερά της υπαίθρου
και εν συνεχεία άρχισαν να μπαίνουν και να καταστρέφουν ιερά και μέσα στις πόλεις. Τότε ο
Λιβάνιος γράφει τον περίφημο και ωραιότατο λόγο του «Υπέρ των Ιερών». Η αντίδραση
του «θρησκόληπτου» Θεοδοσίου ήταν να… απαγορεύσει στους μοναχούς την είσοδο στις πόλεις,
προστατεύοντας έτσι τα εθνικά ιερά των άστεων και όταν σε λίγο πέθανε ο Μάτερνος Κυνήγιος
τοποθέτησε Ύπαρχο της Ανατολής τον σώφρονα ΕΘΝΙΚΟ Ευτόλμιο Τατιανό, ο οποίος κατάφερε
να ηρεμήσει τα πράγματα και να φέρει την καταλλαγή.

Όλα αυτά μαρτυρούν ότι ουδέποτε υπήρξε επίσημη πολιτική του Θεοδοσίου η καταστροφή του
αρχαίου κόσμου και μάλιστα με την μορφή των ακραίων βανδαλισμών, όπως λέγεται συνήθως.
Μαρτυρούν επίσης το κύρος που είχε ο Λιβάνιος στον θεωρούμενο θρησκόληπτο βασιλέα, κύρος
που φάνηκε και όταν με δύο ακόμα λόγους του, τους: «Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα επί ταις
διαλλαγαίς» κατόρθωσε να σώσει την Αντιόχεια, η οποία είχε στασιάσει. Σ’ αυτήν την προσπάθεια
είχε και την συνεπικουρία του επισκόπου Αντιοχείας Φλαβιανού, του οποίου τον λόγο φαίνεται ότι
είχε γράψει ένας νεαρός Χριστιανός κληρικός, μαθητής του Λιβανίου, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Βλέπουμε λοιπόν, ότι και συνεργασία με Χριστιανούς είχε ο Λιβάνιος, όταν κοινοί στόχοι το
επέβαλλαν».

Παρατηρούμε ότι οι άνθρωποι εκείνης της εποχής, ζούσαν τα πράγματα μέσα στη φυσικότητά
τους, και όχι στο τεχνητό κλίμα αντιπαλότητας, που δημιουργούν οι φανατικοί παγανιστές των
ημερών μας.

Συνεχίζει ο κ. Χωρέμης: «Τα θρησκευτικά διατάγματα του Θεοδοσίου ανήκουν σε μια σειρά
διαταγμάτων που αρχίζουν ήδη από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο και ολοκληρώνονται με τον
Ιουστινιανό. Είναι διατάγματα που υποβοηθούν την, ούτως ή άλλως, εξελισσόμενη πορεία της
Αυτοκρατορίας προς τον Χριστιανισμό. Άλλωστε κανέναν λαός δεν άλλαξε ποτέ την πίστη του, αν η
πίστη αυτή δεν είχε ήδη ξεπέσει στην συνείδησή του και αν δεν ήταν έτοιμος ψυχικά να δεχθεί τη
νέα θρησκεία. Στην πορεία αυτή προς τη νέα θρησκεία, υπάρχει αναμφισβήτητα κάποια πίεση εκ
μέρους των Χριστιανών, αλλά όχι κρατικά κατευθυνόμενη βία.

Δεν μαρτυρούνται διωγμοί σαν αυτούς, που είχαν υποστεί οι ίδιοι οι Χριστιανοί μερικές δεκαετίες
πριν, ούτε βίαιοι εκχριστιανισμοί, όπως έγιναν τον καιρό του Καρλομάγνου, της Ισπανικής
reconquista κ.ά. Μαρτυρούνται ακρότητες, συχνά άγριες, αλλά πάντα περιορισμένες τοπικά και
χρονικά. ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ ΑΓΡΙΟΤΗΤΕΣ, ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΓΙΝΑΝ
ΜΟΝΟ ΤΟΣΟ ΛΙΓΕΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΥΠΟΣΤΕΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.

Εκτός από τους θρησκευτικούς λόγους, που επέβαλαν την έκδοση των διαταγμάτων, υπήρχαν και
σοβαρότατοι πολιτικοί λόγοι. Οι μεγάλες πολυεθνικές αυτοκρατορίες πάσχουν έντονα από την
απουσία συνεκτικού ιστού. Κατά καιρούς προσπάθησαν να αναπληρώσουν αυτήν την έλλειψη με
διάφορους τρόπους, θεοποίηση του βασιλέως, πίστη στην βασιλεύουσα Δυναστεία κ.ά. Η Ρώμη
βρήκε την λύση της θεοποίησης της ίδιας της πόλεως (θεά Ρώμη) και μετά την ίδρυση της
αυτοκρατορίας, θεοποίηση του ιδίου του αυτοκράτορα. Συνεπώς ο υπήκοος της Αυτοκρατορίας
μπορούσε να λατρεύει όποιους θεούς ήθελε υπό τον όρον ότι θα θυσίαζε και στην Ρώμη και στον
Καίσαρα. Το σύστημα αυτό απέτυχε. Μέσα στο παρακμιακό θρησκευτικό κομφούζιο του τέλους
του αρχαίου Ρωμαϊκού κόσμου η λατρεία της Ρώμης δεν έλεγε και πολλά πράγματα σε πληθυσμούς
όπως οι Βρετανοί, οι Γαλάτες, οι Ίβηρες, οι Σύριοι, οι Έλληνες κ.ά., η δε λατρεία του Καίσαρος (με
τις διάφορες Damnatio Memoriae) είχε εξευτελισθεί εντελώς. (Θαυμάσια εικόνα του θρησκευτικού
αυτού κυκεώνα δίδει ο Δ. Ζακυθηνός στο: «Ιστορία του Βυζαντινού κράτους» Ι (395-1081), 10-11
Αθήνα 1953). Εν τω μεταξύ ο Χριστιανισμός διωκόμενος και βασανιζόμενος προχωρούσε, αγκάλιαζε
όλους τους λαούς της Αυτοκρατορίας και τους έδινε μια κοινή πίστη και μια κοινή σωτηριολογική
ελπίδα. Πρόσφερε έτσι, άθελά του ίσως (κατά θείαν οικονομίαν θα έλεγε ο πιστός), και στην
αυτοκρατορία τον ισχυρό συνεκτικό ιστό, που τόσο χρειαζόταν για την επιβίωσή της.

Μια σειρά Αυτοκρατόρων, από τον Μεγ. Κωνσταντίνο ως τον Ιουστινιανό, κατάλαβαν την
αναγκαιότητα αυτή. Η αλλαγή πέτυχε και χάρισε στην γερασμένη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία μια χιλιετή
δημιουργική παράταση ζωής.

Στα πλαίσια αυτής της διαδρομής πρέπει να κατανοήσουμε και τα θρησκευτικά διατάγματα του
Θεοδοσίου».

Μετά από όλα αυτά, είναι πλέον φανερή η πραγματική κατάσταση της Χριστιανικής πλέον Ρώμης,
και είναι ακόμα πιο φανερή η διαστρέβλωση που κάνουν στην ιστορία οι νεοπαγανιστές,
προσπαθώντας αφ’ ενός να διογκώσουν τα γεγονότα, για να φανούν «θύματα», και να κερδίσουν
τη συμπάθεια του κόσμου. Όμως η ιστορία μιλάει καθαρά, μέσω των στοιχείων που υπάρχουν. Και
η ίδια η ιστορία, αντί για θύματα, τους αναδεικνύει ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ!

http://www.mythologia.8m.com/dioxis.html

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

http://www.mythologia.8m.com/dioxis.html

ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΠΟΨΗ.ΤΟ ΚΑΙΣΑΡΙΟΝ

Η αναφορά του Καισάρειου γίνεται διότι 1) Σύμφωνα με τους νέο-Εθνικούς είναι προτιμότερος(;) ο θεός(;) ρωμαίος(!) Καίσαρας του Εθνικού Κόσμου ως προστάτης των ναυτιλλομένων παρά ο Άγιος Νικόλαος.2) Η καταστροφή ναών δεν ήταν μόνο «χάρισμα» θερμοκέφαλων χριστιανών αλλά και Εθνικών της εποχής εκείνης.

Το Καισάρειο άρχιζε να το κτίζει η βασίλισσα της Αιγύπτου Κλεοπάτρα ΙΑ της Φιλοπάτορος ως «ηρώο» προς τιμή του εραστή της Αντωνίου αλλά κατά την συμπλήρωσή του αφιερώθηκε εις τιμή του Αυγούστου ως «Καίσαρος επιβαρήριου», δηλαδή θεού προστάτη των ναυτιλλομένων και ονομάστηκε δια τούτο «Σεβάστειον». Διότι το Καισάρειο βρίσκονταν κοντά στον κύριο λιμένα της Αλεξάνδρειας και κοντά στο «τετράπυλον», μεταξύ Ποσειδίου και Εμπορίου. Καλούνταν «Σεβάστειους», «Ανδριανόν», «Λικιανόν», αλλά συνήθως Καισάρειο. Μεταποιήθηκε από τον Μ. Κωνσταντίνο και αφιερώθηκε εις τον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Ως χριστιανικό ναό τον διασκεύασε ο Αρειανός επίσκοπος Αλεξανδρείας Γρηγόριος. Ο Μ. Αθανάσιος συμπλήρωσε το έργο αλλά κατά την επανάσταση του 366 μ.Χ. καταστράφηκε από τους Εθνικούς. Ο Μ. Αθανάσιος τον ανοικοδόμησε. Κοντά στο Καισάρειο ήταν το «Σαράπειο» η «Σεράπειο» , ο αρχαίος μεγαλοπρεπής ναός της εποχής των Πτολεμαίων.

Μέσα στο Καισάρειο κατά τον Δίων τον Κάσσιο σφαγιάσθηκε ο Άντιλλος, υιός της Κλεοπάτρας και του Αντωνίου παρότι αρραβωνιασμένος με την θυγατέρα του Αυγούστου. Επί Αυγούστου μάλιστα οβελίσκοι αρπάχθηκαν από την Αίγυπτο και μεταφέρθηκαν στην Ρώμη όπου κόσμησαν ναούς και δρόμους.
Στο Καισάρειο τελούσαν οι Εθνικοί και την γιορτή των Κρονίων, ως εορτή του Όσιρη, ετησίως την 12 του μηνός Αθήρ δηλαδή κατά τις 8 Νοεμβρίου. Η εορτή ήταν θορυβώδης και οργιαστική. Η χριστιανική εκκλησία αντιπαρέταξε την εορτή των Θεοφανίων, μεγάλη εορτή η οποία τελούνταν στην Αλεξάνδρεια και στην Αίγυπτο στις 8 Νοεμβρίου. Μόλις κατά τα έτη 400 – 432 επικράτησε να τελείται και στην Αλεξάνδρεια τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου οπότε τα Θεοφάνια μετατέθηκαν στις 6 Ιανουαρίου. Τότε η 8η Νοεμβρίου ορίσθηκε ως εορτή του Αρχάγγελου Μιχαήλ που συνδέθηκε με το Καισάρειο της Αλεξάνδρειας όπου από εκεί μεταδόθηκε εις στις λοιπές εκκλησίες. Στην Ρώμη επικράτησε η εορτή του Αρχάγγελου η 29 Σεπτεμβρίου διότι έγιναν εκείνη την ημέρα τα εγκαίνια της via Salaria, μεγάλης βασιλικής του Μιχαήλ.

Το Καισάρειο ήταν η μεγάλη Εκκλησία της Αλεξάνδρειας. Ο Μ. Αθανάσιος ονομάζοντας τον ναό λέει «εν τη Μεγάλη Εκκλησία την εν τω Καισάριω». Σε αυτόν τον ναό έγινε η εκλογή των πάπων της Αλεξάνδρειας και η εκθρόνιση αυτών. Αφότου έγινε εν αυτό η πρώτη χριστιανική δέηση υπέστησε πολλές κακώσεις λόγω των μεταξύ Χριστιανών και Εθνικών ερίδων όπως έπειτα μεταξύ των Ιακωβιτών και των Μελχιτών .Το 356 έπαθε ζημιές από τους στρατιώτες του Κώνσταντος Β’ υπό τον κόμητα Ηράκλειο. Κατά τα έτη 358 και 365 το επισκοπείο Αλεξάνδρειας ευρίσκονταν στο ναό του Αγίου Διονυσίου που ταυτίζονταν με το Καισάρειο. Το 362 πυρπολήθηκε από τους στρατιώτες του Ιουλιανού ενώ το 365 ανοικοδομήθηκε και το 366 πυρπολήθηκε πάλι από τους στρατιώτες του Βαλεντινιανού . Το 368 ο Μ. Αθανάσιος το ανοικοδόμησε με την βοήθεια του κόμητα Τραϊανού επί Βαλεντίου. Το 415 στο Καισάρειο δολοφονήθηκε η φιλόσοφος Υπατία, το 452 εκλέχθηκε και πιθανώς σε αυτό φονεύθηκε στις 28 Μαρτίου του 447 από τους Μονοφυσίτες ο Άγιος Προτέριος Πάπας Αλεξάνδρειας. Το 642 κατέλαβαν το Καισάρειο οι Κόπτες αφού τους το παρέδωσαν οι άραβες αλλά μετά από μερικά έτη αποδόθηκε εις τους Ορθόδοξους - Μελχίτες = (πιστοί στον αυτοκράτορα του Βυζαντίου). Το 718 άλλαξε πάλι χέρια. Το 727 επί Αράβων και του Πατριάρχη Κοσμά Α’ δόθηκε πάλι στους έλληνες. Άγνωστο πότε πυρπολήθηκε από τους Κόπτες και αποκτήθηκε δια της βίας από αυτούς. Το 874 ο Κόπτης Πατριάρχης Μιχαήλ εποικοδόμησε παρεκκλήσι σε αυτό και τέλος το 912 καταστράφηκε από πυρκαγιά ολοσχερώς επί το 6ο της Πατριαρχείας του έλληνα Χριστοδούλου.
Συμπέρασμα: Οι «μάχες» για το Καισάρειο αποδείχνουν αυτό που δεν δέχονται οι Εθνικοί. Δηλαδή ότι και εκτός Βυζαντινής αυτοκρατορίας , εκτός επικρατείας «ρωμαίου» αυτοκράτορα, το ελληνικό στοιχείο αγωνίζεται για τα χριστιανικά του ιερά και οι θεωρίες εξήγησης περί επικρατήσεως του Χριστιανισμού δια της βίας πέφτουν στο κενό. Επίσης διαφαίνεται ότι καταστροφές έκαναν και οι στρατιώτες των Εθνικών (βλέπε Ιουλιανός) γεγονός σημαντικότατο προς εκείνους που υποστηρίζουν ότι ο Ιουλιανός ήταν ανεξίθρησκος. Είναι πάντως άγνωστο τι θα γίνονταν (πόσες δηλαδή καταστροφές) αν έπειτα από τον Ιουλιανό ακολουθούσαν και άλλοι Εθνικοί αυτοκράτορες.

ΤΟ ΣΑΡΑΠΕΙΟΝ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ και Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ

Δεν θα επιχειρήσω τίποτα παραπάνω από το «ξεκαθάρισμα» των γεγονότων που επέφεραν την καταστροφή και το κάψιμο του ναού του Σαραπείου της Αλεξάνδρειας που εξομοιώνεται πλήρως από τους νέο-Εθνικούς με μια εκ των βιβλιοθηκών της Αλεξάνδρειας και το οποίο χρεώνεται κατ’ αυτούς αποκλειστικά ο «αμόρφωτος» χριστιανικός όχλος της πόλεως εν αντιθέσει με τον «πεφωτισμένο» Εθνικό. Αλλά ας αφήσουμε να μιλήσει η ιστορία με ορισμένες δικές μου σκέψεις επί των γεγονότων στο τέλος των παραγράφων.
ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ
Η λατρεία της ελληνο-αιγυπτιακής θεότητας εισήχθηκε από τον Πτολεμαίο τον Α’ . Κύριος και βασιλεύς των νεφών και χορηγός της ιδίας αυτού Αθανασίας. Δημιουργοί του Σέραπι κατά τον Πλούταρχο είναι κατά εντολή του Πτολεμαίου 2 άνδρες εξ Ηλιουπόλεως ο ιερέας Μανέθων και ο εξ Ελευσίνας Ευμολπίδης Τιμόθεος. Αυτή η θρησκεία του θεού Σέραπι θα υποστεί διωγμούς (restaurationten Augusti) , απαγορεύσεις , αυστηρές κυρώσεις (αναφορά Ψευδοκαλλισθένη σε 584 Αλεξ.) . Ο Τάκιτος αναφέρει ότι το Σαράπειο κτίσθηκε όπου προϋπήρχε ναός εις τιμή του Σέραπι και της Ίσιδος. Ο Σέραπις ήταν ιθαγενής θεός στην Ρακώτιδα και ο μεγαλοπρεπής ναός κτίσθηκε επί αρχαιότερου ιερού. Μπορεί να σχεδιάστηκε από τον Αλέξανδρο αλλά χτίσθηκε από τον Πτολεμαίο. Είναι πιθανό όταν η λατρεία εξαπλώθηκε να δημιουργήθησαν και οι μύθοι περί της σχέσης του Αλέξανδρου και αυτού του θεού. Ο συγγραφέας του βιβλίου «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» αναφέρει ότι ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ είδε στον ύπνο του τον εν Σινώπη Κολοσσό του Πλούτωνα που τον διέταζε να τον μετακομίσει το ταχύτερο στην Αλεξάνδρεια. Αγνοώντας που ήταν αυτό το μέρος ο Πτολεμαίος συνδιασκέπτονταν με φίλους του δια το όνειρο. Κάποιος Σκάβιος , που είχε περιηγηθεί πολλά μέρη είπε ότι είδε στην Σινώπη κολοσσό όμοιο με αυτόν που είχε δει στο όνειρό του ο Πτολεμαίος. Ο Πτολεμαίος τότε έστειλε τους Σωτελή και Διόνυσο προς αναζήτηση του. Αυτοί κατάφεραν να τον βρουν και να τον φέρουν στην Αλεξάνδρεια. Ανεξάρτητα πάντως από την προέλευση του αγάλματος (αναφορές Πλούταρχου, Ευστάθιου & Κλήμη) το όνομα Σέραπι δόθηκε στον θεό στην Αλεξάνδρεια Ο Τιμόθεος ο εξηγητής και ο Σεβευνίτης Μανέθωνας συμφώνησαν περί αυτού του θέματος και έπεισαν τον Πτολεμαίο ότι το άγαλμα ήταν του Σέραπι, όπως οι Αιγύπτιοι ονομάζουν τον Πλούτωνα («Περί Ίσιδος και Οσίριδος»).

Συμπέρασμα: 1) Μαρτυρίες αρχαίες όπως εδώ αναφέρουν ότι και διάφοροι αρχαίοι ναοί κτίσθηκαν επάνω από αρχαιότερους κατά το αυτό όπως και οι χριστιανικοί πάνω από αρκετούς Εθνικούς. (βλέπε π.χ. και τον μύθο του Πυθοκτώνου Απόλλωνα των Δελφών) 2) Ορισμένοι νέο-Εθνικοί υποστηρίζουν ότι δίκαια έγιναν διωγμοί έναντι των χριστιανών λόγου του ότι οι τελευταίοι απειλούσαν το Εθνικό κράτος – πολιτισμό των Ρωμαίων. Ερώτηση : οι διωγμοί των Εθνικών έναντι των πιστών του Σέραπι γιατί έγιναν;

ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΚΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΑΠΙΣ
Αλλά μέσα στον Κυκεώνα των μυθοπλασιών υπάρχει μια αλήθεια. Η κυριότερη θεότητα της κάτω και μέσης Αιγύπτου ήταν ο Όσιρις, τούτου ενσάρκωσης ήταν ο Άπις, ο οποίος ήταν το ιερό ζώο του Φθά και που λατρεύονταν στο Απιείω στην Μέμφιδα θεωρούμενος η ψυχή του Όσιρη και ο έφορος των επίγειων. Όταν πέθαινε ένας «Άπις» ταύρος θάπτονταν στο υπόγειο των Απίων νεκροταφείων της νεκροπόλεως της Μέμφιδας, ως χθόνιος θεός, έφορος των πραγμάτων του Άδη και λεγόταν Όσιρις-Άπις ή Οσάρ-Άπις ενώ Σαράπειο ήταν το υποχθόνιο νεκροταφείο. Ο όλος χώρος στην ιερή γλώσσα λέγονταν Σώμα Απίων και πλάσθηκε ελληνιστί το Σινώπειον ή Σίναπον.

Ιστορικά η λατρεία του θεού Άπι γεννήθηκε γύρω στο 2925 – 2775 π.Χ. και ήταν θεός της γονιμότητας. Λατρεύονταν στο Αππείον της Μέμφιδος. Φημισμένοι ήταν οι μάντεις του. Όταν ένας ιερός ταύρος «Άπις», ιερό ζώο του Θεού Φθα πέθαινε θάβονταν κάτω σε στοές (βλέπε κατακόμβες) πάνω από τις οποίες κτίζονταν το Σαράπειο. Μέχρι τις ανασκαφές του περασμένου αιώνα ανακαλύφθηκαν θαμμένοι 64 «Άππιδες» ταύροι. Αργότερα ο Άπις αντιπροσώπευε και τον ήλιο με δίσκο ανάμεσα από τα κέρατά του. Η μεταμόρφωσή του με τον Όσιρη σε Οσάρ-Άπι έγινε κατά τα χρόνια του Πτολεμαίου Ι του Σωτήρα (305 – 282 π.Χ).
Ο Διονύσιος Οικονομόπουλος «Αλεξανδρινός Διάκοσμος» συμπεραίνει ότι ο Πτολεμαίος Σωτήρας ήθελε να ενώσει τον κράτος με ιθαγενή έθιμα και θεούς, δια συγχωνεύσεως και συμβιβασμών. Ζητούσε πολιούχο της Αλεξάνδρειας ευπρόσδεκτο τόσο για τους έλληνες όσο και για τους Αιγυπτίους. Επειδή βρήκε εις την Ρακώτιδα λατρευόμενο τον Σέραπι , θεό χθόνιο και τιμώμενο από το μέγιστο της χώρας, εισήγαγε τον Πλούτωνα υπό την ελληνική του μορφή και ίδρυσε το Σαράπειο της Ρακώτιδας (δες και εδώ). Η Ίσιδα του Οσάρ Άπι και ο Ανούβις αντιστοιχούσαν προς την Κόρη και τον Κέρβερο του Πλούτωνα.
Συμπεράσματα : Η ιστορία της Αιγυπτιακής και συνάμα ελληνικής θεότητας εξηγεί τις προσπάθειες διάφορων σημερινών Εθνικών κύκλων να ανάγουν όλους τους αρχαίους θεούς των αρχαίων μας προγόνων εις καθαρά ελληνικούς ώστε να αντιπαραθέτεται με τον «εβραϊκό» Ιησού Χριστό. Και ενώ οι σημερινοί Εθνικοί είναι έτοιμοι να υποστηρίξουν πάσα Εθνική ξένη θρησκεία και θεότητα εντούτοις είναι πάντοτε εχθρότατοι προς τον Ιησού αφού πρώτα του δώσουν την Ιουδαϊκή «υπηκοότητα». Εμφανές για ακόμη μια φορά η χρήση 2 ζυγών και 2 σταθμών από τους πιστούς(;) της Θέμιδας(;). Αξιοσημείωτο δε ότι η Ίσιδα επί Πτολεμαίων ταυτίζεται με την Δήμητρα , Αφροδίτη , Ήρα , Σεμέλη , Ιώ, Τύχη και ίσως και άλλες.
Ο ΝΑΟΣ, Η ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ, Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ & Ο ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ
Το αρχικό ίδρυμα του ναού του Σαραπείου κάηκε το 181 μ.Χ. αρχόμενης βασιλείας του Κόμοδου αλλά κτίσθηκε ξανά σε αρχικό σχέδιο και τόσο λαμπρό ώστε μόνο το Καπιτώλιο της Ρώμης μπορούσε να του αμφισβητήσει τα πρωτεία (Ευσέβιος «Χρονικά»).

Για τον ναό στην Αλεξάνδρεια υπάρχουν ομόφωνες μαρτυρίες που εξαίρουν το μεγαλείο του ως μοναδικό εις τον κόσμο. Ήταν ιδρυμένος πάνω σε χειροποίητο ύψωμα 19μ. το οποίο είχε στις 4 πλευρές του μεγάλες κλίμακες από 100 βαθμίδες όπως λέει ο Ρουφίνος που τον επισκέφτηκε στα τέλη του Δ’ αιώνα λίγο πριν την καταστροφή του (386 π.Χ.). Ο Ιερός περίβολος (τέμενος) περιελάμβανε το ιερό του Σέραπι , του Ανούβη και την βιβλιοθήκη. Νεκρόπολη ιερών ζώων ήταν προσαρμοσμένη εις τον ναό. Βρέθηκαν αγάλματα κυνών, θωών, πτηνών κ.λ.π. Ολόκληρος ο λόφος ήταν κούφιος με στοές, θαλάμους, και αίθουσες. Εκεί υπήρχε η βιβλιοθήκη της πόλεως, η λεγόμενη «θυγατήρ» εκείνης του Μουσείου, διότι σχηματίσθηκε από τα διπλά βιβλία της. Βιβλιοθήκες είχαν και άλλοι ναοί της Αλεξάνδρειας π.χ. ο ναός του Αγίου Μάρκου εν «Βουκόλιοις». Εντός του ναού του Σέραπι υπήρχαν 3 αγάλματα ( του Σέραπι , ένα ξόανο κατασκευασμένο στην Αλεξάνδρεια και ένα περίεργο έργο του Βρυάξιου)

Επί του 1ου ο Κλήμης και ο Ρουφίνος παραθέτουν πληροφορίες. Ο Κλήμης λέει : «Άγαλμα μέγα και φοβερόν, οίον εκ διάφορου κατασκευασμένον ύλης, ίστατο ως εκατέραις χερσίν εκατέρων ελέσθαι των τοιχών ένδον δε τούτου του αγάλματος ναός και είδωλον και ξόανον απηώρητο χαλκούν, ου μέγα δε τούτου της κεφαλής σίδηρον ενείραντες, τοις φατνώμασι δε της στέγης άνωθεν μαγνήτην λίθον κατενεχθέντα ενθέμενοι μετέωρον τούτο του αέρος αφήκαν οράσθαι κρεμάμενον και ούε γης ούτε αυτής της στέγης εφαπτόμενον». Ανάλογο άγαλμα επιχειρήθηκε να κατασκευαστεί νωρίτερα στο ναό της Αρσινόης επί Πτολεμαίου.

Ο θεός φορούσε χιτώνα και ιμάτιο. Επί της κεφαλής του μόδιο ή τον κάλαθο της αφθονίας. Πολλές φορές διακοσμημένος με στάχυα και κλάδους ελιάς. Η παράσταση με καλάθι και τον Κέρβερο (βλέπε φωτογραφία άνωθι) είναι μεταγενέστερη. Όταν άρχισε να επικρατεί ο Χριστιανισμός το Σαράπειο έγινε το κέντρο και η ακρόπολης του Εθνικού πνεύματος. Όταν δε ο Θεοδόσιος ο Μέγας το 386 εξέδωσε διάταγμα περί καταργήσεως της λατρείας των ειδώλων, οι Χριστιανοί υπό την καθοδήγηση ορισμένων φανατικών μοναχών επιδίδονταν εις την καταστροφή των αγαλμάτων, των Εθνικών χειρογράφων ενώ μεταδίδονταν εκείνα του Λουκιανού που σατίριζαν τους αρχαίους θεούς. Οι ναοί μετατρέπονταν σε ερείπια ή εκκλησίες και τα αγάλματα συντρίβονταν. Ακόμη και σήμερα στο μουσείο Αλεξανδρείας υπάρχουν αγάλματα που φέρουν επί αυτών χαραγμένους σταυρούς δια οξέων οργάνων. Ήταν ένα μέσο αυτό των Εθνικών ώστε να τα γλιτώσουν από την καταστροφική μανία των Χριστιανών της εποχής.

ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ
Όταν ανακοινώθηκε δημόσια το διάταγμα του αυτοκράτορα το 389 ο «λιθομανής και χρυσολάτρης» Πατριάρχης Θεόφιλος, όπως τον αποκαλεί ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (!!!), ερέθιζε τους χριστιανούς και τους μοναχούς της ερήμου και επιδόθηκε σε καταστροφές. Το ιερό του Διονύσου (Μιθραίο) μετασκεύαζε εις εκκλησία. Αποκάλυψε τα άδυτα και έβριζε τα μυστήρια των Εθνικών διαπομπεύοντας δημόσια τους φαλλούς και άλλα «επαίσχυντα» αντικείμενα της λατρείας του Διονύσου και των Εθνικών άδυτων. Φυσικά οι Εθνικοί αγανακτισμένοι επαναστάτησαν και συνέλαβαν διάφορους Χριστιανούς και αφού τους κατακρεούργησαν άγρια και με σκληρότατα μέσα τους βασάνισαν και τους σκότωσαν. Αρχικά οχυρώθηκαν στο ναό όπου από εκεί εφορμούσαν συλλαμβάνοντας πολλούς αιχμαλώτους που τους υπέβαλλαν σε σταύρωση και σε άλλα βασανιστήρια. Μεταξύ των επαναστατών βρίσκονταν και άνδρες διαπρεπείς φιλόλογοι και φιλόσοφοι, εκ φανατισμού εκδικούμενοι την δική τους υβρισθέντα θρησκεία. Ο λεξικογράφος Ελλάδιος, ιερέας του Δία από την Ελλάδα καυχήθηκε ότι έσφαξε με τα ίδια του τα χέρια 9 χριστιανούς. Το αυτό έπραξε και ο συνάδελφός του Αμμώνιος. Ο ύπαρχος Ευάγριος και ο στρατιωτικός διοικητής Ρωμανός μάταια επενέβησαν. Οι επαναστάτες ερεθιζόμενοι από ένα Ολύμπιο φιλόσοφο, έχοντας όμως και συνείδηση του μεγέθους της ενοχής των κλείστηκαν στο Σαράπειο για να αμυνθούν. Ο αυτοκράτορας ειδοποιήθηκε και διέταξε να συγχωρεθούν οι Εθνικοί του Σαραπείου με τον όρο να γίνουν χριστιανοί. Τους δε παθόντας χριστιανούς μακάριζε ως μάρτυρες. Ταυτόχρονα διέταξε να κατεδαφιστούν οι Εθνικοί ναοί. Οι Εθνικοί πτοήθηκαν και εκκένωσαν το Σαράπειο το οποίο αφού το κατέλαβαν οι Χριστιανοί μαινόμενοι με τον Θεόφιλο το κατέστρεψαν. Την καταστροφή αυτή περιγράφει μακροσκελώς ο Σοζωμενός (εκκλ. Ιστορ. Ζ’ ιε’). Ο δε Θεοδώρητος προσθέτει άλλα τινά. Το οικοδόμημα πάντως του Σαραπείου καθ’ ότι στερεότατο έπαθε ελάχιστες ζημιές. Αλλά αφού εγκαταλείφθηκε βραδέως ερειπώθηκε. Επί Αρκαδίου μέρος αυτού μετατράπηκε σε μαρτύριο, δηλαδή ναό, υπέρ των μαρτύρων εκεί χριστιανών κατά δε τον Ρουφίνο σε εκκλησία του Ιωάννη του Βαπτιστή, επιλεγόμενη «Αρκάδιον». Οι σχετικές οικοδομές άρχισαν το 391 μ.Χ. και έληξαν επί Αρκαδίου (395 – 408) εξ ου και «Αρκάδειον». Αποτελούνταν από τον κύριο ναό «Εκκλησία» και εκ του «μαρτυρίου» του Σαραπείου όπου στις 27 Μαΐου 398 μετακομίσθηκαν τα λείψανά του Άγιου Ιωάννη, όπου και ονομάστηκε «ναός Αγίου Ιωάννη». Κατά το ίδιο έτος μεταφέρθηκαν εκεί τα λείψανα του προφήτη Ελισαίου όπου έμειναν μέχρι τις 11 Μαΐου 464 από όπου μεταφέρθηκαν στην Μονή του Λεπρού.Την καταστροφή του Σαραπείου θρηνεί ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός επαναλαμβάνοντας τους στίχους της Σίβυλλας :

«Ίσι θεά τριτάλαινα, μενείς επί χώμασι Νείλου

Μούνη, μαινάς άναυδος επί μαμμάθοις Αχέροντος.

Και συ Σάραπι, λίθους αργούς επικείμενε πολλούς,

Κείδη πτώμα μέγιστον εν Αιγύπτω τριταλαίνη»

Δεν πρέπει πάντως να υποτεθεί ότι οι επισκευές του Σαράπειου έγιναν επί Αρκαδίου. Ο Ιωάννης ο Νικίου εις το χρονικό του πολύτιμο κοπτικό σύγγραμμα δια της ιστορικές και τοπογραφικές πληροφορίες αναφέρει 3 εκκλησίες χωριστές που κτίσθηκαν από τον Θεόφιλο, 1η φερώνυμο του Θεοδοσίου, 2η στο χώρο του Σέραπι και 3η του Ονορίου. Εκείνη του Αρκαδίου στο χώρο του Σέραπι ναού αναφέρει ο Σωζομενός. Ο Νικίου λέει ότι η 3η λέγεται Ονορία εντός του χώρου του Σαραπείου. Την ταυτίζει δε προς την εκκλησία του Αγίου Κοσμά και την τοποθετεί όπου το μαρτύριο του Αγίου Πέτρου Πατριάρχη Αλεξανδρείας. Είναι πιθανό η Ονορία να χτίσθηκε επί του χώρου του ναού της Ίσιδας στο χώρο του Σαραπείου. Ο Κοπτο-καθολικός Κύριλλος υποθέτει ότι η του Θεοδοσίου διαδέχθηκε το Μιθραίο, που καταστράφηκε πριν από το Σαράπειο.

Συμπεράσματα : Αν και η διαπόμπευση των Εθνικών αδύτων δεν ήταν σωστή εντούτοις οι Εθνικοί δεν έπραξαν ούτε αυτοί δίκαια π.χ. διαπομπεύοντας χριστιανικά άδυτα ανάλογα με τις πράξεις του Θεόφιλου. Αντιθέτως ξεκίνησαν φόνους και βασανιστήρια χριστιανών. Παρ’ ταύτα και κατόπιν της πολιορκίας ούτε ο Βυζαντινός αυτοκράτωρ τους τιμώρησε αλλά και ούτε οι χριστιανοί. Αφού αποχώρησαν οι ζωντανοί ακόμη Εθνικοί, οι πολιορκητές ξέσπασαν πάνω στα Εθνικά αγάλματα. Τα γεγονότα όμως αργότερα θα πάρουν διαφορετική τροπή.

ΕΜΠΡΗΣΜΟΣ
Στα 452 έγινε επανάσταση επί αυτοκράτορα Μαρκιανού και ο στρατός δεν κατάφερε να την καταστείλει. Τότε ο λαός ενώθηκε με τον στρατό και πολιόρκησε τους επαναστάτες που κλείσθηκαν στο ναό του Σέραπι. Ηττήθηκαν και τους έκαψαν ζωντανούς. Ο Both στις ανασκαφές το 1896 βρήκε πράγματι απανθρακωμένα πτώματα. Οι Άραβες αργότερα μετέτρεψαν την εκκλησία σε τζαμί.

Πάντως μετά την καταστροφή και τον εμπρησμό ο Ρουφίνος διηγείται ότι οι Χριστιανοί έχωσαν την προτομή του Σέραπι και άλλα είδωλα που κατάσχεσαν. Αυτό είναι πιθανότατο διότι και στην Ρώμη επί Κώνσταντος και Κωνσταντίνου Β’ (341) κατεστράφησαν τα Εθνικά ιδρύματα του λόφου Ιανικούλου και έκρυψαν ότι διασώθηκε από τις καταστροφές. Στο χώρο του Σαραπείου πάντως ανεβρέθηκε και βωμός αφιερωμένος στον βασιλιά Πτολεμαίο Β’ και την γυναίκα του.

Αιώνες μετά την Αραβική κατάκτηση της περιοχής επί αφήγηση του Ρουφίνου , Αφθόνιου και συγγραφέων Αράβων μαθαίνουμε ότι διασώζονται ακόμη ιδρύματα στην περιοχή του Σαραπείου τόσο Χριστιανικά όσο και Εθνικά. Το 1067 όμως δεν απομένει τίποτα πλέον παρά διάφοροι κίονες και μέχρι την εποχή του Βοναπάρτη διάφορα λείψανα.

ΑΥΤΟ ΠΑΝΤΩΣ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΊΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΟΥ ΣΑΡΑΠΕΙΟΥ ΚΑΤΑ ΜΕΓΑΛΗ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΕΙΧΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΥΧΕΣ ΑΠΌ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑΟΥ. ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΔΩ.

Συμπεράσματα : 1) Στην Εθνική επιχειρηματολογία θα δούμε πλείστες φορές να σηκώνονται επιχειρήματα ενάντια στην ταφή των «πτωμάτων» νεκρών εις τους περιβόλους των χριστιανικών ναών, ενέργεια μη ιερή κατά Εθνικούς. Από την άλλη δε ουδεμία αναφορά γίνεται από τους τελευταίους ως προς την ταφή αντί ανθρωπίνων «πτωμάτων», ιερών ζώων δηλαδή πτωμάτων ζώων στους περιβόλους αρχαίων ναών. Απορεί κανείς με τα επιχειρήματα των νέο-Εθνικών ………...πράγματι επιχειρήματα για ατυχείς απαίδευτους. 2) Επίσης είναι άξιο της προσοχής μας ότι ενώ το κάψιμο του ναού του Σαραπείου από τους Χριστιανούς διατυμπανίζεται από τους Εθνικούς ως δείγμα έλλειψης παιδείας των χριστιανών, εντούτοις αποκρύπτεται έντεχνα η παρουσία άλλων βιβλιοθηκών σε άλλους χριστιανικούς ναούς της Αλεξάνδρειας. Ακόμη χειρότερα ουδεμία αναφορά γίνεται για το κάψιμο του Μουσείου και την καταστροφή του Βρουχίου από τους εθνικούς αυτοκράτορες. 3) Δεν τίθομαι υπέρ τις καταστροφές των ναών αλλά εκείνες οι εποχές ήσαν διαφορετικές από τις σημερινές. Εξ άλλου αν οι Βυζαντινοί ήσαν πραγματικά «Βάρβαροι» θα γκρέμιζαν τους αρχαίους ναούς και δεν θα έχτιζαν άλλους. Πράγμα όμως που δεν συμβαίνει. Η μένη των χριστιανών ενάντια στην Εθνική θρησκεία και θεούς δύναται να εξηγηθεί λόγω των νωρίτερων Εθνικών διωγμών κατά των χριστιανών 4) Εθνικά ιδρύματα χάθηκαν αλλά το αυτό έπαθαν και τα χριστιανικά από τους Άραβες 5) Σημαντικότατο γεγονός μη βαρβαρικής συμπεριφοράς ήταν το θάψιμο των Εθνικών αγαλμάτων από τους χριστιανούς και όχι η ολοκληρωτική καταστροφή τους (όχι δηλαδή μίσος προς την τέχνη αλλά απέχθεια προς αρχαίους θεούς), γεγονός που οδήγησε στην αρχαιολογική εύρεσή τους εκατοντάδες χρόνια αργότερα. 6) Άλλη μια σημαντική αναφορά στην σχέση αρχαίας θρησκείας – εξουσίας και «ιερών» - βωμών με θνητά πρόσωπα της εξουσίας (Πτολεμαίους). Η κυρία Λίλη Ζωγράφου θεωρούσε ως «δεκανίκια του Καπιταλισμού» τον χριστιανισμό. Μάλλον εδώ έσφαλε καθώς ο Εθνισμός ανάλογα με τότε, σήμερα δεν θα ήταν μόνο δεκανίκι του Καπιταλισμού αλλά και η πραγματική και τέλεια αποθέωσή του (βλέπε και Αύγουστο).

Ο ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΑΡΙΟΣ ΖΗΝΟΔΟΤΟΣ
Σπουδαίος κριτικός φιλόλογος και γραμματικός της Αλεξάνδρειας. Γεννήθηκε στην Έφεσο 325 και πέθανε το 250 π.Χ. Ήταν μαθητής του Φιλήτα του Κώου, έχοντας συμμαθητή του τον Πτολεμαίο τον Φιλάδελφο. Μετά την άνοδο του τελευταίου στον θρόνο διορίστηκε από αυτόν διευθυντής της πρόσφατα ιδρυθείσας βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας .

Βοηθούμενος από τον Αλέξανδρο τον Αιτωλό και τον Λυκόφρωνα ανέλαβε να τακτοποιήσει τα πλουσιότατα χειρόγραφα της βιβλιοθήκης. Ασχολήθηκε κυρίως με τα επικά ποιήματα και έγινε ιδρυτής της κριτικής των κειμένων πρώτος εκδίδων κριτική έκδοση των ομηρικών επών, επί βάση αρχαιοτέρων χειρογράφων της Αλεξανδρινής βιβλιοθήκης. Ως βάση της κριτικής εργασίας του έθεσε την αντιβολή των πολλαπλών και διαφορετικότατων χειρογράφων τα οποία είχε στην στη διάθεσή του και προσπάθησε να καθαρίσει τα ομηρικά έπη εκ των ποικίλων ανωμαλιών και αντιφάσεων και να τα αποκαταστήσει εις την αρχική τους μορφή. Γι αυτό ειπώθηκε ότι εξήγαγε τον Όμηρο από τον Όμηρο. Αυτό όμως δεν θα ήταν δυνατό αν δεν χρησιμοποιούσε τολμηρές και αυθαίρετες προσθαφαιρέσεις στίχων και χωρίς να φθαρεί η γλωσσική ποικιλία των ομηρικών επών . Επίσης προσπάθησε να ηθικοποιήσει κατά το σύγχρονο του αντίληψη του έπους εξαλείφοντας της απρεπείς πράξεις των θεών και των ηρώων, τις οποίες ανάφερε η παράδοση, φθείροντας κατ’ αυτόν τον τρόπο και τον αρχικό χαρακτήρα του έπους.
Συμπεράσματα 3: Η παράθεση του παραδείγματος του Ζονόδοτου έγινε για να φανεί το πώς λειτουργεί η προπαγάνδα εκείνων των φανατικών νέο-Εθνικών. Αν υποθέσουμε ότι ο Ζηνόδοτος ετύγχανε Χριστιανός ή ακόμη «χειρότερα» Ιουδαίος (εξελληνισμένος ή μη) τότε θα χρησιμοποιούνταν τα εξής επιχειρήματα εναντίον του, όπως άλλωστε έχει πραχθεί σε άλλες πλείστες περιπτώσεις εκ μέρους των, σε μια προσπάθεια προσβολής της Χριστιανικής θρησκείας με «μονομερή» ανάλυση της ιστορίας:
1. Οι Ιουδαίοι αλλοίωσαν τα γραπτά μνημεία του ελληνισμού διότι αυτοί δεν είχαν τίποτα.

2. Οι αρνησίζωοι Χριστιανοί αλλοίωσαν τα έπη διότι θεώρησαν ανήθικους τους έλληνες θεούς και τους έλληνες ήρωες, αυτούς που έδωσαν τον πολιτισμό και τα φώτα σε όλη την δύση.

3. Οι Ιουδαιο-χριστιανοί ήσαν πάντοτε μισέλληνες διότι δεν δέχονταν τα επιτεύγματα του ελληνικού πολιτισμού είτε αυτά ήσαν αγάλματα είτε ήσαν λόγια.

4. Οι Ιουδαίοι ήσαν πάντοτε απολίτιστοι γι’ αυτό προσπαθούσαν να χαλκεύσουν τα μεγαλειώδη έπη των ελλήνων ηρώων , ημίθεων και θεών.

5. Οι χριστιανοί βρίθουν από ανθελληνικό αίσθημα καθ’ όσον προσπάθησαν τα παραχαράξουν τον έλληνα Όμηρο και τα ποιήματά του.

6. Τα έργα του αποθεωμένου έλληνα Ομήρου υπήρξαν ένα από τα πολλά θύματα του Ιουδαιο-χριστιανισμού.

7. Οι Χριστιανοί προσπάθησαν να μειώσουν τα έργα του έλληνα Όμηρου για να εξυψώσουν την Ιουδαϊκή ξενόφερτη Βίβλο.
και ούτω κάθε εξής, κ.λ.π., κ.α., και δεν έχει πρακτικά τελειωμό.

ΠΕΡΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΘΕΟΦΙΛΟΥ & ΝΑΩΝ

Ο Πατριάρχης Θεόφιλος καθώς και ο Άγιος Κύριλλος, δια μέσω των οποίων οι Εθνικοί προσπαθούν να βάλλουν την Ορθοδοξία, είναι Κοπτο-Καθολικοί. Συνεπώς ακόμη κι αν «στιγματιστούν» αυτοί, πράγμα αδύνατο για τον Άγιο Κύριλλο, εντούτοις η Ορθοδοξία δεν γίνεται να «στιγματιστεί».

Θεόφιλος Α’ πατριάρχης Αλεξανδρείας. Διαδέχθηκε τον Τιμόθεο στον επισκοπικό θρόνο της Αλεξάνδρειας το 385. Ήταν άνδρας βίαιος, φιλόδοξος και παλίμβουλος. Στην αρχή ήταν υπέρ των Ωριγενιστών αλλά αργότερα εντάχθηκε κατά αυτών. Συγκάλεσε προς τούτο τοπική σύνοδο εις την Αλεξάνδρεια το 399 και καταδίκασε τον Ωριγένη και το Πάσχα του 401 εκφράσθηκε σφοδρά εναντίον του. Τυραννικός έναντι εκείνων που δεν συντάσσονταν μαζί του και φιλέκδικος κλήθηκε να απολογηθεί στην Κωνσταντινούπολη μετά από καταγγελίες που έγιναν εναντίων του. Εκεί όμως εκμεταλλεύθηκε την δυσμένεια της αυλής κατά του Χρυσόστομου και αυθαίρετα συγκάλεσε σύνοδο εις την Χαλκηδόνα το 403 καταδικάζοντας τον Χρυσόστομο για 47 αδικήματα από τα οποία επί ανηθικότητα, ασέβεια και βασιλική προδοσία. Ο βασιλέας διέταξε την εξορία του Χρυσόστομου. Επειδή όμως ο λαός εξεγέρθηκε ενάντια σε αυτήν την απόφαση ο βασιλιάς αναγκάσθηκε να ανακαλέσει και ο Θεόφιλος κατησχυμένος έφυγε λαθραία από την Κων/πολη στην Αλεξάνδρεια όπου εξακολούθησε τον πόλεμο ενάντια στον Χρυσόστομο μέχρι της εξορίας και το θάνατο αυτού.

Πάντως όσο αφορά το θέμα των καταστροφών των αγαλμάτων υπό του Θεόφιλου οι οποίες είναι καταδικαστέες έχω να πω τα εξής , χωρίς να σημαίνει ότι τον υπερασπίζομαι κιόλας.

Ο Θεόφιλος παρά τους διωγμούς των Εθνικών στην Αλεξάνδρεια εναντίων των Χριστιανών δεν κινείται με κανένα τρόπο ενάντια σε ανθρώπινα πλάσματα αλλά μόνο σε υλικές κατασκευές δηλαδή ενάντια στα Εθνικά αγάλματα που θεωρούνται εκείνη την χρονική περίοδο από τους χριστιανούς ως θρησκευτικά λατρευόμενοι ψεύτικοι θεοί.

Τους ναούς ο Θεόφιλος δεν τους κατάστρεφε αλλά τους μετέτρεπε εις χριστιανικούς δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με βανδαλισμούς ανάλογους Γότθων και άλλων Βαρβάρων ως συνέπεια της απολίτιστης μανίας των. Στην περίπτωση Θεόφιλου έχουμε να κάνουμε με μετάλλαξη των κτισμάτων εις νέα θρησκευτική λατρεία και δοξασία. Βέβαια αυτή η μετάλλαξη είχε την υποστήριξη του κράτους και γίνονταν και μερικές φορές δια της βίας, δηλαδή δεν λαμβάνονταν υπ’ όψιν η άποψη του Εθνικού λαού. Αυτή η βίαιη ορισμένες φορές μετάλλαξη ίσως φαντάζει σήμερα παντελώς άδικη αλλά αν αναλογισθεί κανείς ότι ο χριστιανισμός λαός άρχισε να είναι η πλειοψηφία στην Αλεξάνδρεια αλλά και σε άλλες πόλεις από αρκετά νωρίς τότε μπορεί να σκεφτεί τα εξής:
Αν ο Χριστιανικός λαός ήταν έστω και το 50% του κατά τόπους πληθυσμού τότε δεν θα ήταν δίκαιο και αυτή η μερίδα του αυτοκρατορικού λαού να έχει δικαίωμα σε δικούς της ναούς όπως ανάλογα είχαν οι Εθνικοί από την αυτοκρατορία τόσα χρόνια;

Εφόσον έστω το 50% του πληθυσμού είχε δικαίωμα σε δικούς του ναούς, δεν θα ήταν οικονομικά λογικό για ένα κράτος να μετατρέπει τους παλαιούς Εθνικούς ναούς σε Χριστιανικούς εφόσον αρκετοί από τους παλιούς δεν χρησιμοποιούνταν; ή θα ήταν πιο λογικό οι Εθνικοί ναοί να μένουν έρημοι και το κράτος να εξορίζει νέα οικοδομικά υλικά και να ξοδεύει παρ’ εταίρο χρήματα για την κατασκευή νέων ναών αφήνοντας τα οικοδομικά υλικά των αρχαίων ανεκμετάλλευτα;

Τέλος και εδώ είναι και το πιο παράξενο, το Βυζάντιο (δηλαδή η ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία) καταδικάζεται συνεχώς από τους Εθνικούς διότι κατάστρεψε αρκετούς από τους Εθνικούς ναούς ιδίως επί χρόνων Μέγα Θεοδοσίου. ΑΛΛΑ ας μην ξεχνάμε ότι η ίδια αυτοκρατορία ήταν εκείνη που για πολλούς αιώνες χρημάτισε την συντήρηση και την κατασκευή Εθνικών ναών. Συνεπώς ήταν και απόλυτο δικαίωμα της , θα πρόσθετε ένας δικηγόρος σήμερα, να τους καταστρέψει ή να τους μεταλλάζει εις νέα μορφή. Διότι ναι μεν να βλέπουμε τις καταστροφές των αρχαίων ναών από την αυτοκρατορία αλλά ας μην ξεχνάμε και τις ευεργεσίες της ως προς αυτό το θέμα στα προχριστιανικά χρόνια. Π.χ. ο ναός του Δία κάτω από την ακρόπολη που αποτελούσε γιγαντιαίο έργο της εποχής χρηματοδοτήθηκε διάφορες φορές προς την κατασκευή του από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες , όπως πλείστοι άλλοι, αλλά δεν πρόλαβε ποτέ να ολοκληρωθεί λόγω των μεγάλων του διαστάσεων. Άγνωστο είναι δε το πότε και από ποιόν καταστράφηκε.

Προσωπικά ως χριστιανός πιστεύω ότι οι καταστροφές δεν έπρεπε να γίνουν τόσο στην περίπτωση της Αλεξάνδρειας αλλά τόσο όσο και στην περίπτωση άλλων πόλεων. Αυτό διότι πιστεύω ότι ο Χριστιανισμός δεν είχε αλλά και ούτε έχει την ανάγκη της βίας για να επικρατήσει ως θρησκεία. Ιδιαιτέρως δε ανάμεσα στους Έλληνες, οι οποίοι αποτέλεσαν τον θεμέλιο λίθο της Εκκλησίας του Χριστού.

Τέλος επειδή έχω δει ότι χριστιανοί υποστηρίζουν αρκετές φορές τυφλά ορισμένους άλλους χριστιανούς μόνο και μόνο επειδή ήσαν ιερείς , ας ξέρουμε εμείς οι Ορθόδοξοι ότι αν προωθούμε τέτοιες συμπεριφορές τυφλής υποστήριξης προς τις πράξεις κάθε ιερωμένου, τότε προσωπικά πιστεύω ότι δεν θα έχουμε καμιά απολύτως διαφορά με τα «αλάθητα» και τα «αναμάρτητα» του Πάπα της Δυτικής Εκκλησίας και θα έχουμε εξομοιώσει ανθρώπους με τον Θεό. Ου Μη Γένοιτο.

ΤΟ «ΜΟΥΣΕΙΟΝ»

Το Μουσείο ίδρυσε ο Πτολεμαίος ο Σωτήρας κατά παρότρυνση του Δημήτριου του Φαληρέα. Το επέκτεινε και το εξωράισε ο υιός του ο Πτολεμαίος ο Φιλάδελφος. Ο Βιτρούβιος (V, 11) το χαρακτηρίζει ως απέραντο οικοδόμημα έχοντας εξέδρες εκτεταμένες εις τρεις στοές περιέχων έδρες όπου κάθονταν οι φιλόσοφοι, οι ρήτορες και άλλοι επιστήμονες που συζητούσαν και σπούδαζαν. Είχε δε εξαρτήματα επιστημονικά, την πλουσιότατη βιβλιοθήκη, αστεροσκοπείο με τα αναγκαία όργανα, κήπους βοτανικούς και ζωολογικούς προς σπουδή της φυσικής ιστορίας και εγκλιματισμό ποικίλων ζώων και φυτών, συλλογές, οργανοθήκες, περίπατο δηλαδή έκταση υπαίθρια και κατασκιασμένη από δένδρα προς άνετο διάβαση των λογίων και μονήρη σκέψη και τέλος οίκημα όπου κατοικούσαν και εστιάζονταν οι σοφοί ίσως δε και ξενώνα για τους παρεπιδημούντες λογίους. Ο Αμμιανός Μαρκελλίνος το ονομάζει «domicilium hominum proestantium” (XXII 16) , ο δε Φιλόστρατος λέει το Μουσείο «τράπεζα αιγύπτια ξυγκαλούσα τοις εν πάση τη γη ελλογίμους»

Όμως δεν υπάρχουν επαρκείς πληροφορίες για την τοπογραφική θέση του Μουσείου. Ο Ιερέας ή ο επιστάτης του μουσείου διορίζονταν από τον βασιλέα και η θητεία του δεν ήταν σταθερή αλλά εξαρτιόνταν από τις ιδιοτροπίες του βασιλέα. Πολλοί είπαν ότι ο ιερέας του Μουσείου ήταν και ο ιερέας του Σαράπειου και αρχιερέας της πόλεως αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει πειστικές αποδείξεις. Φαίνεται δε ότι ουδέποτε διορίσθηκε εις αυτήν την θέση Αιγύπτιος παρά μόνο έλληνες. Ο ιερέας αυτός προέδρευε του σωματείου ή της συνόδου των σοφών όπως άλλωστε οι πρόεδροι των ποικίλων ελληνικών συνόδων. Αναθηματική επιγραφή στην Δήλο εις τον Χρύσερμον τον Αλεξανδρέα τον ονομάζει «συγγενή του βασιλέως Πτολεμαίου και εξηγητή των επί των ιατρών και επιστάτη του Μουσείου» (C.I. Gr. 5900). Αλλά και αυτή η σύνοδος των σοφών καταμερίζονταν ανάλογα με το θέμα της συνόδου σε κλάδους. Ο Φώτιος τις διαχωρίζει ανάλογα με το αρχικό γράμμα όπου κάθε ένα από αυτά κατελάμβανε μια ακαδημαϊκή έδρα. Έτσι ο Ερατοσθένης θα ανήκε εις το Α και ο Απολλώνιος ο Πυργεύς στο Ε

Οι τρόφιμοι του μουσείου συντηρούνταν από τις δαπάνες του δημόσιου θησαυρού και ορισμένοι κέρδιζαν κιόλας. Είναι άγνωστο όμως αν ο καθένας εξασκούσε δικό του επάγγελμα εις την πόλη προς ατομικό όφελος ή έπρεπε να αναλίσκουν όλες τις δυνάμεις τους εις την πρόοδο της επιστήμης εις το Μουσείο. Πάντως ότι το Μουσείο επέζησε και μετά τους Πτολεμαίους και επί Ρωμαίων οι οποίοι με τους έπαρχους τους επιζητούσαν να στέλνουν τα μεγαλύτερα δυνατά περισσεύματα εις την ρώμη αποδεικνύει ότι οι υπηρεσίες του Μουσείου αναγνωρίσθηκαν και από τους Ρωμαίους.

Πρέπει να τονισθεί όμως ότι η ζωηρή ανάμειξη των Πτολεμαίων και το ζωηρό ενδιαφέρον τους για το Μουσείο εξανάγκαζε τους σοφούς εις το να είναι αυλοκόλακες και εξυπηρετούνταν περισσότεροι οι κλάδοι εκείνοι τους οποίους ευνοούσε ο βασιλιάς. Έτσι ο Φιλάδελφος εξευτέλισε τον γερασμένο γραμματικό Σωσίβιο τον οποίο κορόιδεψε για τα πολύπλοκα σοφίσματά του λέγοντάς του ότι με πολύπλοκα σοφίσματα θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι ο σοφός πληρώθηκε ενώ ο μισθός του είχε παρακρατηθεί. Όταν ο Ζωίλος ανάγνωσε εις αυτόν τον «Αντιόμηρό» του ο βασιλέας τον επιτίμησε και μετά του αρνήθηκε την υλική του συνδρομή διότι του είπε αφού ο Όμηρος τρέφει τόσους ανθρώπους , ο Αντιόμηρος δύναται να ζήση αφ εαυτού. Όταν πάλι ο βασιλέας κολακεύονταν ήταν αφειδής. Έδωσε 80 τάλαντα εις τον παιδαγωγό της νεότητάς του Στράτωνα ο οποίος διατηρούσε αλληλογραφία με την Αρσινόη. Ο δε Θεόκριτος υπαινίσσεται την αδυναμία αυτήν του βασιλέα να πληρώνει τους κόλακες του υπό το εξής εγκώμιο «Μισθοδότας Πτολεμαίος, ευγνώμων, φιλόμουσος, ερωτικός, εις άκρον αδύς, ειδώς τους φιλέοντας, τον ου φιλέοντ’ έτι μάλλον. Πολλοίς πολλά διδούς». Είναι γνωστό πόσο ήταν σκληρός και αγνώμων προς τον Φαληρέα ξεχνώντας πολλές του υπηρεσίες και πως έπνιξε τον Σωτάδη. Γενικά οι βασιλείς ήταν αμείλικτοι προς τους «ου φιλέοντας» προς αυτούς σοφούς. Ο Μάγας εκδικήθηκε σκληρά τον Πολέμονα , Δαφίδας σταυρώθηκε διότι θύμισε την ταπεινή καταγωγή των βασιλέων της Περγάμου , ο Φίλιππος ο Ε’ δηλητηρίασε στο τραπέζι τον κωμικό Επικράτη και τον τραγικό Καλλία και ήθελε να κρεμάσει τον Μεσσήνιο ποιητή Αλκαίο διότι τον ειρωνεύτηκε.

Φυσικά οι εκτός του Μουσείου σοφοί σατίριζαν τους απολαύοντες τα αγαθά της άνετου διαμονής του. Ο Τίμωνας ο σιλλογράφος τους ονομάζει «βασιλικούς χαρακίτας» δηλαδή χαρτοξύστες με βασιλική δαπάνη και λέει ότι το πλήθος τους τρέφονταν δωρεάν για να διαπληκτίζεται εις τον ορνιθώνα των Μουσών.
Το Μουσείο επί Καρακάλλα υπέστη φοβερή καταστροφή. Ο παράφρονας εκείνος αδελφοκτόνος Καίσαρας εκδικούμενος τους Αλεξανδρινούς για τα σκώμματα τους όχι μόνο δια δόλου κατάσφαξε την νεολαία της ευγενούς τάξης αλλά και δήμευσε την περιουσία του Μουσείου, εξεδίωκε τους σοφούς και κατάστρεψε την βιβλιοθήκη παρακολουθώντας το θέαμα επί ημέρες από το Σαράπειο. «Και δη τους φιλοσόφους Αριστοτελικούς ονομαζομένους, τα τε άλλα δεινώς εμίσει, ώστε και τα βιβλία αυτού (Αριστοτέλη) κατακαύσαι εθελήσαι και τα συσσίτια, α εν τη Αλεξάνδρεια είχον, τας τε λοιπάς ωφελείας όσας εκαρπούντο αφείλετο» λέει ο Δίων ο Κάσσιος (ΟΖ’ ζ’ 22).. Η συμφορά του Καρακάλλα, που υποστήριζε ότι είχε μεταβεί μέσα του η ψυχή του Μ. Αλέξανδρου, έπληξε ιδιαίτερα το Μουσείο. Όταν έμαθε ότι οι Αλεξανδρινοί τον χλεύαζαν επειδή ήταν κοντός, άσχημος και φαλακρός και ήθελε να μοιάσει με μεγάλους ήρωες σαν τον Μ. Αλέξανδρο και τον Αχιλλέα, και πλησίαζε εις την πόλη έγκριτοι πολίτες του έφερναν δώρα. Ο αυτοκράτορας τους κατάσφαξε και διέταξε να αρχίσει γενική σφαγή των κατοίκων. Οι στρατιώτες του ρίχθηκαν στις οδούς και άρχισαν να σφάζουν πολίτες αδιακρίτως. Κατέλυσε το Σαράπειο και από εκεί διεύθυνε την σφαγή. Για πολλές μέρες χωρίς διακρίσεις νέων και γέρων σφάζονταν οι κάτοικοι. Σκοτώθηκαν πάρα πολλοί διότι η Αλεξάνδρεια ήταν μεγάλη με πολλούς κατοίκους. Η μανία της λαφυραγωγίας και η απληστία των στρατιωτών του Καράκαλλα οδήγησε στην καταστροφή ιδιωτικών οικιών, ναών. Η σφαγή και η αρπαγή συνεχίζονταν μέχρι που κουράσθηκαν οι στρατιώτες. Ο Καράκαλλας ανακοίνωσε περί του «κατορθώματος» τούτου εις την Σύγκλητο «Όσο αφορά την ποσότητα και την ποιότητα εκείνων οι οποίοι χάθηκαν , τούτο δεν έχει σημασία, διότι όλοι ήσαν άξιοι να βρουν την ίδια τύχη». Η πόλη δεν στερήθηκε μόνο τους κατοίκους αλλά έχασε μνημεία και ελευθερία. Τα θέατρα κλείστηκαν, τα κοινά γεύματα απαγορεύτηκαν ακόμη και εκείνα του Μουσείου. Ο Αλέξανδρος ο Σεβήρος επανόρθωσε το αδίκημα ανανεώνοντας τα συσσίτια και αποδίδοντας τα δημευμένα αγαθά αλλά έκτοτε το Μουσείο έβαινε προς παρακμή υφιστάμενο και την αντίπραξη της Κατηχητικής σχολής της Αλεξάνδρειας. Εντούτοις μέχρι του τέλους του Δ’ αιώνα μ.Χ. αγωνίζονταν μέχρι και που δίδασκε σε αυτό η περίφημος Υπατία.

Μια ακόμη τεράστια εγκληματική ενέργεια έγινε επί Διοκλητιανού ο οποίος επιτέλεσε φοβερή συστηματική καταστροφή της Αλεξάνδρειας αφού εκείνη έπεσε μετά από πολιορκία 8 μηνών. Της έβαλε φωτιά και εν μέσω αυτής οι Ρωμαίοι στρατιώτες όρμησαν εις σφαγή, ανάλογα με εκείνη του Καρακάλλα, και το αίμα ήταν τόσο πολύ ώστε έρευσε μέχρι την θάλασσα. Ο Μαλάλας λέει «Παραλαβών δε Αλεξάνδρεια ενέπρησε αυτήν εισήλθε δε εν αυτή έφιππος , του ίππου αυτού περιπατώντας επάνω των λειψάνων. Ην δε κελεύσας τω εξπεδίτω (είχε διατάξει το στρατό) μη φείσασθαι του φονεύειν , έως ου ανέλθη τα αίματα των σφαζομένων έως το γόνυ του ίππου ου εκάθητο». Ο Διοκλητιανός κατάστρεψε και άλλες πόλεις της Αιγύπτου και σεβάστηκε την Αιγυπτιακή θρησκεία αλλά κατάσχεσε όλα τα απόκρυφα και μαγικά (χημείας) βιβλία τους.
Συμπεράσματα : 1) Μια άκρως ενδιαφέρουσα σχέση της αρχαίας εξουσίας με την λογία γραμματεία που μπορεί να παραλληλιστεί με αρκετές κατηγορίες των νέο-Εθνικών προς διάφορες συμπεριφορές των Βυζαντινών.(βλέπε σχολή Αθηνών). 2) Αν και δεν μπορεί να υποστηριχθεί άνευ αντιλογιών ότι οι Χριστιανοί κατάστρεψαν την βιβλιοθήκη του Σαραπείου , από τα άνω λεγόμενα μπορούν να συναχθούν άκρως πιο πειστικά επιχειρήματα έναντι της λασπολογίας των νέο-Εθνικών. Διότι ενώ η καταστροφή της βιβλιοθήκης του Σαραπείου είχε το «δήθεν» αποτέλεσμα της απώλειας όλης σχεδόν της αρχαίας γνώσεως και αυτό οφείλεται στους «αμόρφωτους» χριστιανούς, εντούτοις ουδέν λέγεται περί της καταστροφής του Μουσείου από τον Καράκαλλα , γεγονός πολύ παράξενο διότι ως γνωστό η βιβλιοθήκη του Μουσείου ήταν απείρως μεγαλύτερη εκείνης του Σαραπείου ή θυγατρικής (400.000 τόμοι έναντι 42.800) και η οποία χρεώνεται σε έναν Εθνικό που μάλιστα μισούσε τον Αριστοτέλη. Και καλό θα ήταν να δούμε και την καταστροφή του Βρουχίου από τον Αυρήλιο, τον «έλληνα φιλόσοφο» κατά κάποιους υπέρ-έλληνες Εθνικούς.3) Αυστηρότατη και λυσσαλέα η συμπεριφορά του Διοκλητιανού έναντι όλων και παράξενη η αντίδραση του έναντι βιβλίων μιας άλλης Εθνικής θρησκείας, εκείνης της Αιγυπτιακής. Γεγονότα σημαντικότατα που ουδέποτε εμφανίζονται σε νέο-Εθνικά «ιστορικά» περιοδικά. Γνωρίζει μήπως κανείς το γιατί; 4) Επίσης είναι σίγουρο ότι αν η κατάσχεση των Αιγυπτιακών μαγικών (χημικών) βιβλίων από τον Διοκλητιανό δεν έχει την πρέπουσα δημοσιότητα ανάλογα με άλλα περιστατικά χριστιανικών κοινωνιών..

ΟΙ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Η σπουδαιότερη βιβλιοθήκη ήταν τμήμα του Μουσείου και βεβαίως το κυριότερο όργανο και μέρος σπουδών των τροφίμων του. Βοηθούμενος ο Πτολεμαίος από τον πρώτο επιμελητή Ζωοδότο κατήρτισε αυτή με 200.000 τόμους (Ιώσ. «Αρχ.» ΙΒ’ 2,1). Θεωρείται βέβαιο ότι ο πρώτος πυρήνας ήταν από τους πάπυρους των ναών της Αιγύπτου όλης και με αυτό το υλικό ο Μανέθωνας κατάφερε να συλλέξει το υλικό της εργασίας του δια την ιστορία των Φαραωνικών χρόνων. Πολύ γρήγορα όμως η βιβλιοθήκη πλούτισε από τους επόμενους βασιλιάδες δια αγορών και προσθηκών των Αλεξανδρινών λογίων οι οποίοι ήσαν πολυγραφότατοι και ακούραστοι. Έπειτα ο Φιλάδελφος αγόρασε την βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη την οποία μετέφερε εις την Αλεξάνδρεια μαζί με άλλα βιβλία από την Αθήνα και την Ρόδο. (Αθην. Ι. 3). Κατά άλλη παράδοση (Στραβ. ΙΔ’ 609,Λαέρτ. Ε’ 32) η βιβλιοθήκη του Αριστοτέλη με εκείνη του Θεόφραστου έμεινε στα χέρια των κληρονόμων του Νηλέα ο οποίος την είχε κρύψει από τους βασιλιάδες της Περγάμου και τέλος πουλήθηκε στον Απελλίκονα της Τέω, ο οποίος την άφησε λάφυρο στον Σύλλα και έτσι μετακομίσθηκε στην Ρώμη. Πιθανό είναι λοιπόν να πρόκειται περί αντιγράφων που παρέλαβε ο Πτολεμαίος από την ρώμη. Όταν πέθανε ο Φιλάδελφος η Βιβλιοθήκη του Μουσείου περιείχε 400.000 τόμους ανάμικτους δηλαδή μονά και διπλά χειρόγραφα. Εξ αυτών 42.800 – διπλά πιθανώς- κατετέθησαν εις το Σαράπειο όπου ιδρύθηκε η λεγόμενη «θυγάτηρ βιβλιοθήκη». Δεν πρέπει να κρίνεται υπερβολικός ο όγκος των χειρογράφων διότι τα βιβλία τότε περιείχαν λίγο υλικό εις μέγα όγκο. Οι «μεταμορφώσεις» του Οβιδίου τότε ήσαν 18 τόμοι ενώ σήμερα μόλις ένας μικρός. Η Ιστορία του Πολύβιου αποτελούνταν από 40 τόμους τα δε έπη του Ομήρου από 48 τόμους.

Εξαιρετικά βιβλιόφιλος αποδείχθηκε ο Ευεργέτης ο Α’ που αγόραζε ακριβότατα και σπάνια βιβλία. Μεταξύ των Πτολεμαίων και των βασιλέων της Περγάμου αναπτύχθηκε εις αυτό συναγωνισμός ο οποίος έδωσε ως παραγωγή πλείστα «απόκρυφα», δηλαδή συγγραμμάτων μιμούμενων των ύφος ονομαστών συγγραφέων και φέροντας ψευδώς το όνομά αυτών. Η παράδοση αποδίδει εις τον Φιλάδελφο την φιλοδοξία να συγκεντρώσει εις τα χέρια του όλα τα βιβλία του κόσμου και αυτά δηλαδή που ήταν γραμμένα σε βάρβαρες γλώσσες φοινικικά, χαλδαϊκά, ιρανικά, ινδικά.

Στην σκιά της βιβλιοθήκης του Μουσείου δημιουργήθηκε η λογιότητα δηλαδή η Επιστήμη του παρελθόντος άνευ της οποίας τα έργα του παρελθόντος θα χάνονταν ακαρποφόρητα εγκαταλελειμμένα και ξεχασμένα. Ευρετήρια και κριτική των κειμένων , εξοβελισμός των παρεμβλημένων, σχόλια των δύσκολων και αμφισβητούμενων την έννοια χωρίων , κατάταξη των συγγραφέων κατά είδη λόγου κ.α. ήσαν τα καθήκοντα γενεές επιμελητών της βιβλιοθήκης. Οι πιο ονομαστοί : Ζηνόδοτος ο Εφέσιος (κατανάλωσε την ζωή του εις την κριτική μελέτη των ομηρικών επών, έργο δυσχερέστατο και απορροφητικό που συμπληρώθηκε αργότερα από διάσημους Αλεξανδρινούς φιλόλογους σαν τους Αριστοφάνη τον Βυζάντιο, και τον Αρίσταρχο εξ Σαμοθράκης. Από το χάος των χειρογράφων , μεστών ποικίλων γραφών , επαναλήψεων και προσθηκών εξήλθε το κλασσικό έργο του Όμηρου. ) Άλλοι λόγιοι ανέλαβαν εξίσου βαριά έργα. Πολλές φορές η άμιλλα μετατρέπονταν εις αντιλογίες και μια από τις περίφημες ήταν εκείνη μεταξύ του Καλλιμάχου και του Απολλώνιου του Ροδίου.

Εις την επιστασία του Μουσείου αναφέρονται οι Ζηνόδοτος , Καλλίμαχος, ο Αριστοφάνης ο Βυζάντιος, ο Ερατοσθένης, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος, ο συγγραφέας των αργοναυτικών, ο Χρύσερμος, ο Αριστώνυμος, ο Χαιρήμων, και ο Διόνυσος. Επί ρωμαϊκών χρόνων εμφανίζονται πολλοί κόλακες και ευνοούμενοι ως επιστάτες του Μουσείου και πολλοί δεν εξ αυτών δεν κατοικούν καν στην Αλεξάνδρεια. Βέβαια και νωρίτερα συνέβαινε αυτό καθώς η βιβλιοθήκη εξαρτιόταν από τους Βασιλείς, οι οποίοι υποχρέωναν τους λογίους να συμμορφώνονται προς τις αυλικές αξιώσεις. Η αυλή των Πτολεμαίων γυναικοκρατούνταν πάντοτε και οι Μούσες έπρεπε να αποδεχθούν τις ηθικές αξιώσεις των ανακτορικών κυριών. Οι γραμματικοί και οι φιλόσοφοι αναζητούσαν παλιές παραδόσεις για να δικαιολογήσουν πάθη και έξεις τις οποίες ατομικά δεν συμμερίζονταν. Η ερωτομανία διαπνέει μανιωδώς την αλεξανδρινή λογοτεχνία. Οι ποιητές καταγίνονται να βρίσκουν πρότυπα μεταξύ των θεών ή των διάσημων εραστών , εκτός των ιδίων των ερώτων πραγματικών ή φανταστικών. Και φυσικά οι Αλεξανδρινές Μούσες δεν περιορίσθηκαν ώστε να απορρίψουν τον σεμνό τους πέπλο αλλά χορήγησαν την έμπνευση και την γλώσσα τους εις εξύμνηση και περιγραφή τερατωδών φαινομένων της ερωτικής ορμής, εξ ου τα «Παιδικά»(!!!).

Οι ωραιότερες Εθνικές παραδόσεις εκφυλίσθηκαν εις βόρβορο ασελγείας. Η πιστή Πηνελόπη κατάντησε παλλακίδα των μνηστήρων από τους όλους τους οποίους γεννά τον Πάνα ο δε Οδυσσέας την κυνηγά και την αποδιώκει. Η κατάπτωση αυτή βοήθησε πάρα πολύ την εξάπλωση και την νίκη του Χριστιανισμού έναντι της Εθνικής λατρείας. Για να κολακεύουν τον Φιλάδελφο που παντρεύτηκε την αδελφή του Αρσινόη, όπως συνέβαινε στα Φαραωνικά έθιμα, παρέστησαν τον Απόλλωνα ως διαφθείροντα την αδελφή του Άρτεμη. Ο Λακτάντιος αναπτύσσει το τάλαντο του μαστροπού ώστε η Αθηνά να γεννήσει παιδί του Ήφαιστου και η Άρτεμις να αποκτήσει εραστή. Φυσικά οι Χριστιανοί εκμεταλλεύθηκαν την οικτρότητα αυτή των ελληνικών θεών. Ο ιερός Αμβρόσιος βεβαίωνε ότι η Άρτεμη ήταν «venatrix non ferarum sed libidinum» Ουδεμία Παρθενία εις το Πάνθεον!!!.

Ο Ακτέων που κατασπαράχθηκε από τα σκυλιά της Άρτεμης επειδή την αντίκρισε γυμνή. Είναι χαρακτηριστικός ο εκφυλισμός του Εθνισμού στα ελληνιστικά χρόνια της Αλεξάνδρειας όταν και αυτή η ίδια η Άρτεμη διαφθείρεται από τον αδελφό της Απόλλωνα

Η φαραωνική θεολογία με τις περί κτηνωδίες της συμβολικές αιμομιξίες παρείχε εξαιρετικά πρότυπα εις τα οποία προστίθονταν και εκείνα των ανατολικών λατρειών. Αρέσκονταν εξαιρετικά με την ιστορία του ακρωτηριασμένου Άττι , που κινούσε τον οίκτο αμφότερων των φύλων και που έδωσε γέννηση εις νέο ποιητικό μέτρο , το γαλλίαμβο. Η ποίηση και η τέχνη ασκούνταν και με τους ερμαφρόδιτους. Εύκαιρο θέμα παρείχε ο Τειρεσίας που άλλαξε 7 φορές το φύλλο του (Ευσταθ. Σχ. Οδυσσ. Στ. 1665) , εξαιρετικά όμως εύκαιρος ήταν ο μύθος του Άδωνι «ανδρόγυνος γενόμενος, τα μεν ανδρεία προς Αφροδίτη πράσσειν ελέγετο , τα θηλυκά δε προς Απόλλωνα».

Ο Ευεργέτης ο Β’ θέσπισε τον νόμο κατά τον οποίο τα έγγραφα των πλοίων κατάσχονταν και δίδονταν εις τους ιδιοκτήτες αντίγραφα. Λέγεται ότι ζήτησε από την Αθήνα τις τραγωδίες των μεγάλων ποιητών και κατέθεσε εγγύηση 15 ταλάντων. Όταν τα παρέλαβε τα κράτησε και επέστρεψε αντίγραφα την δε εγγύηση την χάρισε. Ο Λαγίδης για να συναγωνιστεί την Πέργαμο απαγόρευσε την εξαγωγή του παπύρου και τότε οι Περγαμηνοί επινόησαν την κατεργασία των δερμάτινων φύλλων που από τότε ονομάστηκαν Περγαμηνές.

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ & ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΩΝ ΤΟΥΣ;

Συχνά επαναλαμβάνεται ότι όταν ο Ιούλιος Καίσαρας πολιορκήθηκε εις τον Βρούχο από τον Αχιλλά, θέλοντας να του στερήσει τις ελεύθερες οδούς της θάλασσας, έκαψε τον ρωμαϊκό του στόλο των 72 πλοίων καθώς και τα ναυπηγεία που τα κατασκεύαζαν. Το πυρ μεταδόθηκε στην ξηρά από το λιμάνι και τότε καταστράφηκε η βιβλιοθήκη του Βρουχίου. Αλλά αυτό δεν το αναφέρει ούτε ο Ιούλιος Καίσαρας ούτε ο Ίρτιος που έγραψε για τον πόλεμο αυτό. Το αναφέρει έναν αιώνα αργότερα ο Σενέκας (De Tranquilitate Animi IX) παραπέμποντας στον Τίτο Λίβιο. Ο Ιούλιος Καίσαρας μάλιστα παρατηρεί ότι οι οικοδομές της Αλεξάνδρειας λόγω της κατασκευής τους δεν γίνονταν εύκολα παρανάλωμα του πυρός. Ο Κικέρων άνθρωπος των γραμμάτων θα ανάφερε με οδύνη αυτό το γεγονός αλλά δεν αναφέρει τίποτα. Ούτε ο Στράβωνας. Την σιωπή και των τριών αποδίδουν εις την θέλησή τους να μην σπιλωθεί το όνομά του Ιουλίου Καίσαρα πράγμα που θεωρείται ασύστατο. Ο Πλούταρχος (βίος Καίσαρος) το επαναλαμβάνει και ο Δίων ο Κάσιος επίσης αναφέρει ότι κάηκαν οι αποθήκες του σιταριού στο λιμάνι και συλλογές των βιβλίων. Αλλά όμως ότι η Αλεξάνδρεια προμήθευε εις όλο τον κόσμο βιβλία και πάπυρους είναι γνωστό. Πρόκειται λοιπόν περί εμπορεύματος. Τον Δ’ αιώνα ο Αμμιανός Μαρκελλίνος το επαναλαμβάνει και μαζί με αυτόν και ο Αύλος Γκέλλε (Αττικαί νύχτες VI 27). Είναι πάντως βέβαιο ότι η κατάπτωση και η καταστροφή επήλθε βραδέως από την ρωμαϊκή κατάκτηση. Όχι μόνο έπαυσε η απόκτηση νέων χειρογράφων αλλά και τα πολυτιμότερα των υπαρχόντων θα κατευθύνονταν εις την Ρώμη. Οι συχνές ταραχές επιτάχυναν της αποσύνθεση. Ο Σεπτίμος Σεβήρος επίσης αφήρεσε από όλα τα ιερά της Αιγύπτου τα βιβλία τα οποία περιείχαν απόκρυφες διδασκαλίες και από τα οποία ήταν δυνατό να προκύψουν ταραχές και στάσεις και τα έκλεισε όλα στον τάφο του Μ Αλέξανδρου. Το 270 ο Αυρηλιανός κατέσκαψε το μέγιστο μέρος του Βρουχίου τα εν αυτώ ανάκτορα και το Μουσείο επειδή οι Αλεξανδρινοί υποστήριζαν τον επιβήτορα Φίρμο στην στάση με την Ζηνοβία ενάντια στην Ρώμη. Ο Φίρμος μάλιστα καταδικάστηκε σε σταυρικό θάνατο. Ο Αυρηλιανός δεν τα έβαλε με τους κατοίκους της Αλεξάνδρειας αλλά με τα μνημεία της και τα τείχη. Από τον Γ’ αιώνα πρέπει να εξέλειψε η βιβλιοθήκη του Μουσείου που συναγωνίζονταν από την κατηχητική σχολή. Το 391 καταστράφηκε το Σαράπειο από τον Θεόφιλο και άλλους χριστιανούς. Οι πηγές Ρουφίνου, Αφθόνιου και Ορόσιου επιτρέπουν εις τον Butler να συμπεράνει ότι τον Ε’ αιώνα δεν υπάρχει μεγάλη βιβλιοθήκη εις την Αλεξάνδρεια παρά μόνο όσα σώζονταν εις μοναστήρια, σε ιδιωτικές συλλογές και σε διδακτήρια.
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΑΡΑΒΩΝ μια άγνωστη Πτυχή

Πάρα ταύτα ενώ ήρθε η Αραβική κατάκτηση κατά την οποία ο Αμπτούλ Φάραγκ, μονοφυσίτης επίσκοπος και ιστορικός του ΙΓ’ αιώνα , αναφέρει τα εξής: Ο Ιωάννης ο Φιλόπονος περίφημος βιβλιόφιλος , απέλαυνε της εύνοιας του κατακτητή Αμρ ελ Άας και επέτυχε να του δωριθούν όλα τα βιβλία της πόλεως. Αλλά επέδειξε τόση χαρά και εξήρε τόσο πολύ την αξία των κυλίνδρων τους οποίους είχε περιφρονήσει η πλειοψηφία των ερημονόμων κατακτητών , ώστε ο Αμρ ζήτησε και την γνώμη του χαλίφη Ομάρ. Εις την απάντηση ο χαλίφης διατύπωσε τον εξής συλλογισμό: «Αν μεν τα χειρόγραφα αυτά περιέχουν ότι και το Κοράνι τότε είναι περιττά, αν δε αντίθετα, τότε είναι επιζήμια». Διατάχθηκε τότε να καούν και κατά τους υπερβολικούς Άραβες καίγονταν επί 6 μήνες ως μόνη καύσιμη ύλη των 400 λουτρώνων της πόλεως. (Historia dynastiarum) Μετά από ½ του αιώνα επαναλαμβάνονται τα ίδια από τους Αβδάλ Λατίφ. (Relation de l’ Egypte), Ίμπν αλ Κίφτι (Histoire dew Sages), ο Αμπούλ Φέδα, ο Μακριζή κ.λ.π.

Αυτές οι αναφορές αμφισβητήθηκαν αλλά υπάρχουν κι άλλες μαρτυρίες που τις επιβεβαιώνουν . Ο ιατρός Άραβας της Βαγδάτης Αβδέλ Λατίφ μιλώντας για την στήλη του Πομπηίου και των περί αυτής ερειπίων λέει ότι «εκεί ήταν ο οίκος των επιστημών, η σχολή των φιλοσόφων και εκεί ήταν η βιβλιοθήκη που έκαψε ο Αμρού εμπν ελ Άας, με άδεια του Χαλίφη Ομάρ, που ελέησε ο Κύριος» (Memoires de mon voyage en Egypte κεφ 4ον αρθρ, 1).

Επίσης όταν τις τύχες των ελλήνων καθόριζε ο μισέλληνας φανατικός πατριάρχης των Κοπτών Βενιαμίν, όσες εκκλησίες δεν μετατράπηκαν σε τζαμιά δόθηκαν σε Κόπτες και τα χειρόγραφα υπέστησαν πανωλεθρία. Αλλά πάντως διασώθηκαν αρκετά.

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Ο Άγγλος ιστορικός Εδουάρδος Γίββων (Edward Gibbon, 1737 – 1794) είναι γνωστός από το εντυπωσιακό του έργο έξι τόμων με τον τίτλο «Παρακμή και Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας» (1766- 1788).

Γεννήθηκε το 1737 στο Surrey της Αγγλίας και ήταν γιος ενός εύπορου κτηματία ο οποίος προέρχονταν από τους κύκλους της κατώτερης τοπικής αριστοκρατίας. Η μητέρα του Judith Porten πέθανε κατά την διάρκεια του τοκετού όταν αυτός ήταν 10 ετών. Σταδιακά πέθαναν και αρκετά από τα 6 αδέλφια του. Η θνησιμότητα των παιδιών εκείνη την εποχή ήταν ιδιαίτερα ψηλή. Ο Γίββων ήταν φύση αδύναμη και επιρρεπής στις αρρώστιες και πολλές διέκοπτε τις σπουδές του για να αναρρώνει στο σπίτι του και επειδή είχε και μια αρκετά εκτεταμένη βιβλιοθήκη άρχισε να μελετά περισσότερο.

Το 1752 η υγεία του βελτιώθηκε και σε ηλικία 15 ετών έγινε δεκτός στο St. Magdalen College της Οξφόρδης. Ως αποτέλεσμα της προπαρασκευής του, η ιστορική του προετοιμασία θα εξέπληττε και ένα πανεπιστημιακό, όπως ο ίδιος αναφέρει στην βιογραφία του. Ήταν πνεύμα φιλομαθές και ανήσυχο και γρήγορα ο Γίββωνας ήρθε σε ρήξη με το πανεπιστημιακό κατεστημένο. Η Οξφόρδη τότε ήταν αυστηρά προσανατολισμένη με την Αγγλικανική Εκκλησία και αντίθετη με τον Καθολικισμό και τη Ρώμη.

Ο Γίββων επηρεάστηκε από τον Γάλλο Θεολόγο Jacques Bossiet και από την προσωπική του ιστορική μελέτη και ασπάστηκε τον Καθολικισμό αφού ιστορικά τουλάχιστον ο πρώτος ήταν πρωτύτερος του Προτεσταντισμού. Το αποτέλεσμα ήταν να αποπεμφθεί τον ίδιο χρόνο από το κολέγιο έπειτα μάλιστα από επέμβαση του πατέρα του. Έπειτα ο Γίββων στάλθηκε στην Λωζάννη της Ελβετίας, κέντρο καλβινιστικών (προτεσταντικών) σπουδών. Υπό την καθοδήγηση του πάστορα Daniel Pavillard μεταστράφηκε στον προτεσταντισμό, είχε δη, όμως αρχίσει να αμφιβάλλει για την αξία του χριστιανικού δόγματος γενικά. Στην Λωζάννη ο Γίββων έμεινε για 5 συνολικά έτη μέσα στα οποία ήλθε σε επαφή με το κύμα του Γαλλικού ορθολογισμού και του διαφωτισμού γενικότερα, συνάντησε τον Γάλλο φιλόσοφο Βολταίρο και μελέτησε Λατίνους ιστορικούς και κείμενα της αρχαιοελληνικής γραμματείας (Όμηρο, Ξενοφώντα, Ηρόδοτο) και ανέπτυξε τις βάσεις των ιστορικών του απόψεων και της μεθοδολογίας του.

Τον Μάιο του 1758 επέστρεψε στην Αγγλία και το 1760 κατατάχτηκε με τον πατέρα του στην πολιτοφυλακή την οποία συγκρότησε η αγγλική αριστοκρατία για να αποτραπεί το ενδεχόμενο της γαλλικής εισβολής και όταν έληξε η θητεία πέρασε στο Παρίσι, έπειτα στην Λωζάννη και το 1764 πέρασε τις Άλπεις και επισκέφτηκε τις πόλεις του Ιταλικού βορρά (Τορίνο, Μιλάνο, Πίζα, Φλωρεντία κ.α.) ενώ τον Οκτώβριο επισκέφτηκε την Ρώμη, πόλη η οποία από νωρίς έξαπτε την φαντασία του.

Η επίσκεψή του στην Ρώμη και η επαφή του με τα μνημεία υπήρξε καθοριστική και ουσιαστικά γέννησε στον Γίββωνα την ιδέα της μεγάλης εξάτομης συγγραφής του «Στη Ρώμη, στις 15 Οκτωβρίου 1764, καθώς στοχαζόμουν στα ερείπια του Καπιτωλίου, ενώ οι καλόγεροι έψαλλαν εσπερινούς στο ναό του Διός (σήμερα Santa Maria di Aracoeli), σχηματίστηκε πρώτη φορά στο νου μου η ιδέα να γράψω για την παρακμή και την πτώση της πόλης» (E. Gibbon, Memoirs of My Life, επιμ. B. Radice, Λονδίνο 1984, σελ. 16). Μετά από αυτό γύρισε την Αγγλία όπου πέρασε 9 χρόνια μελετώντας και μετά ξεκίνησε την συγγραφή του έργου του. Το 1776 παρουσίασε τον 1ο τόμο, τον 2ο και τον 3ο το 1781 και τελείωσε το 1788 αφού όμως το 1783 πέρασε στην Λωζάννη όπου εκεί τελείωσε τους 3 τελευταίους τόμους της δουλειάς του. Η έκρηξη της Γαλλικής επανάστασης έφερε κοινωνικές αναταραχές στην Ελβετία και ο Γίββωνας έφυγε το 1793 επιστρέφοντας στην Αγγλία έχοντας μάλιστα και αρρώστια στην βουβωνική χώρα. Τον Ιανουάριο του 1794 η κατάσταση του επιδεινώθηκε και στις 16 του ίδιου μήνα, ο Εδουάρδος Γίββων πέθανε σε ηλικία 56 ετών.
Η ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας: είναι ένα έργο τεράστιο και ευρύτατο σε πολυμάθεια. Καλύπτει την χρονική περίοδο από τον Μάρκο Αυρήλιο (180 μ.Χ.) μέχρι της άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453). Η σύλληψη του Γίββωνα είναι νεωτερική όσο αφορά την εξέταση της παρακμής της δυτικής αυτοκρατορίας και ελλιπής όσο αφορά εκείνη την Ανατολική, τόσο γιατί ο Γίββων δεν είχε ιστορικά στοιχεία για τους Βυζαντινούς όσο κα γιατί ήταν προκατειλημμένος απέναντί τους, αλλά κάτι τέτοιο αντανακλά περισσότερο το αντιχριστιανικό κλίμα του Διαφωτισμού παρά τον ίδιο τον Γίββωνα.

Το έργο του ανιχνεύει τους λόγους της παρακμής και της πτώσης της Αυτοκρατορίας από τις οποίες επισημαίνει τις ίδιες τις νίκες του στρατού και την επακόλουθη pax romana που επέφεραν χαλάρωση της πειθαρχίας και αποδυνάμωση του κράτους. Η πολυτέλεια της Ρώμης είχε ως μακροπρόθεσμη συνέπεια την επέκταση της πολυτέλειας και της τρυφής (αρχικά περιορισμένης στους κύκλους της αριστοκρατίας) στο σύνολο των πολιτών και των στρατιωτών. Η αυτοκρατορία άρχισε να βασίζεται σε μισθοφορικά σώματα βαρβάρων, κυρίως Κελτών και Γερμανών, για να προφυλάξει την εκτεταμένη επικράτειά της. Το διάταγμα του Καράκαλλα με την επέκταση της ρωμαϊκής υπηκοότητας σε όλους τους κάτοικους της αυτοκρατορίας το 212 μ.Χ. διέβρωσε την Ρωμαϊκή συνείδηση και εξασθένησε την κεντρική εξουσία της Ρώμης. Η επίσης αυστηρή φορολογία που επιβάρυνε τα κατώτερα κοινωνικά κυρίως στρώματα ανάγκασε πολλούς πτωχούς να καταφύγουν σε στάσεις και ληστρικές επιδρομές. Αλλά αυτοί είναι οι παράπλευροι λόγοι κατά τον Γίββωνα. Οι ουσιαστικοί είναι

1) οι συνεχείς εισβολές των βαρβαρικών φυλών, κυρίως στο δυτικό τμήμα και

2) η υπονομευτική δράση και ανάπτυξη του Χριστιανισμού. Χαρακτηριστικά στο τελευταίο του βιβλίο αναφέρει «Περιέγραψα τον θρίαμβο της βαρβαρότητας και της θρησκείας». Στο συμπέρασμά του κατά του Χριστιανισμού οδηγείται από την έμπρακτη αντίθεση των Χριστιανικών κοινοτήτων προς την πολιτική ιδεολογία του Ρωμαϊκού κράτους ενώ η φυσιογνωμία της ήταν συνυφασμένη με την Εθνική (παγανιστική) θρησκεία. Ταυτόχρονα στο εσωτερικό της υπήρχαν δεκάδες λατρευτικά συστήματα και θρησκευτικές ομάδες που απέλαβαν πλήρους ελευθερίας. Ο Χριστιανισμός όμως διαφοροποιήθηκε από τους άλλους σε 2 σημεία α) διακήρυττε ότι κατείχε την αποκλειστικότητα στην αλήθεια και στην σωτηρία του ανθρώπου με συνέπεια την αντιπαλότητά του με οποιοδήποτε άλλο δόγμα β) αντιτίθονταν στις πολιτικές εκδηλώσεις της παγανιστικής αυτοκρατορίας, αποτελώντας πηγή κοινωνικών αναταραχών, διασάλευση της πολιτείας και αποδυνάμωση της στρατιωτικής μηχανής. Αυτές είναι και οι κατηγορίες του Νέρωνα κατά των Χριστιανικών κοινοτήτων τον 1ο αιώνα μ.Χ. όσο και από άλλους αυτοκράτορες αργότερα. Η επιχειρηματολογία του ενισχύεται, τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων, από τις εκτεταμένες γνώσεις του για την καταγωγή και τις εκφάνσεις του Χριστιανικού δόγματος. Ο Γίββων πραγματεύεται τα διάφορα θεολογικά ζητήματα με πολύ ευχέρεια, ένεκα της πολυμάθειάς του και αν και οι θεολόγοι της εποχής του άσκησαν επάνω του ευρεία κριτική εντούτοις παραδέχονται ότι ο Γίββωνας ήταν πολύ κατατοπισμένος. Ο Καρδηνάλιος John Newman έγραψε σε ένα κείμενο «Όσο και αν μας μελαγχολεί, πρέπει να πούμε ότι ο κυριότερος, ίσως ο μόνος Άγγλος συγγραφέας που μπορεί με αξιώσεις να θεωρηθεί εκκλησιαστικός ιστορικός, είναι ο άθρησκος Γίββων» (πβ. J.W. Swain, Edward Gibbon the Historian, Λονδίνο 1966, σελ. 70)

Οι Χριστιανοί προφητεύοντας το επερχόμενο τέλος του κόσμου και την καταστροφή των πάντων (κοινωνικών συστημάτων, ιδεών, αξιών, θεσμών) έδιναν την εντύπωση στους Ρωμαίους αντιδραστικών στοιχείων. Μεταθέτοντας την ουσιαστική ζωή και την αλήθεια στο μεταθανάτιο επέκεινα, πραγματοποιούσαν συνειδητή απαξίωση της επίγειας πραγματικότητας και αδιαφορία για την τύχη της πολιτείας. Προτάσσοντας δε την ατομική σωτηρία έναντι της κοινής ωφελείας, οι Χριστιανοί κατέλυαν την κοινωνική και εθνική ενότητα και υπονόμευαν τις στρατιωτικές συνήθεις των ρωμαίων. Καθώς μάλιστα οι βαρβαρικές επιδρομές αύξαναν η άρνηση των Χριστιανών να ενισχύσουν την πληττόμενη αυτοκρατορία και η περιφρόνησή τους προς το πρόσωπο και τον θεσμό του αυτοκράτορα μπορούσε να εκληφθεί μόνο ως απόδειξη προδοσίας.

Το έργο του είναι άριστα τεκμηριωμένο (έχει γύρω στις 8.000 υποσημειώσεις) και συνεπή έλεγχο των πηγών. Πολλοί ιστορικοί του επέδωσαν εύσημα και μέχρι σήμερα κανένα έργο δεν έχει ποτέ υπερβεί σε ευρημάθεια, πολυμάθεια και αναγνωσιμότητα την «ιστορία» του Γίββωνα.

Πώς γράφει ο Γίββωνας: Κατ’ αρχήν ο Γίββωνας αποδέχεται τον διδακτικό χαρακτήρα της ιστορίας, άποψη που πρώτη φορά βλέπει κανείς στον Θουκυδίδη. Για τον Γίββων «η ιστορία αναλαμβάνει να καταγράψει τα γεγονότα του παρελθόντος, ώστε να διδαχτούν οι μελλοντικές γεννέες» (Ιστορία, κεφ. 16). Η ιδιαιτερότητα της συγγραφής του έγκειται στην οπτική των ιστορικών γεγονότων. Δεν γράφει σαν αποστασιοποιημένος ιστορικός αλλά σαν πολίτης ρωμαίος και συγκεκριμένα ως Ρωμαίος οπαδός της res republica παρά της αυτοκρατορικής περιόδου. Καταδικάζει τα γεγονότα που οδήγησαν στην παρακμή της Ρώμης όχι ως ιστοριοδίφης αλλά με το ενδιαφέρον του ρωμαίου πολίτη. Γι αυτό τον λόγο αντιτίθεται τόσο στην Χριστιανική θρησκεία όσο και την μετεξέλιξη κράτους στην Ανατολή ως Βυζαντινής αυτοκρατορίας και αναπτύσσει τον λόγο του με θεμελιώδη σχήματα αντιθετικής υφής όπως πολιτισμός – βαρβαρότητα, ζωτικότητα – χαλάρωση, ανδρισμός – εκθηλυσμός, απλότητα – πολυτέλεια, θεσμική ελευθερία – απολυταρχία /δεσποτεία, Ρώμη –Ασία / Ανατολή / Βυζάντιο, λογική / φιλοσοφία, θρησκεία / προλήψεις. Εντούτοις αυτό το αντιθετικό σχήμα δεν είναι τόσο απλό και περιλαμβάνει κοινωνικά στοιχεία όπως η κατάχρηση της αυτοκρατορικής εξουσίας ή την διασάλευση της έννομης τάξης από στρατιωτικά σχήματα όπως οι πραιτοριανοί. Από το έργο του δεν λείπει καθόλου το λογοτεχνικό στοιχείο. Ως μειονεκτήματα της ιστορίας του Γίββωνα μπορούν να λεχθούν η έλλειψη εντελώς αναπτυγμένης επιστημονικής μεθοδολογίας και σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν απλουστευτικές τις διακρίσεις του Γίββωνα και συχνά προτείνουν πρόσθετα ή εντελώς διαφορετικά αίτια για την παρακμή της Ρώμης. Ο σημερινός ιστορικός A. Ferril αναφέρει ενδεικτικά ότι διαχρονικά η ιστορική έρευνα έχει επισημάνει περισσότερους από 200 παράγοντες οι οποίοι επέφεραν την πτώση της Ρώμης (A. Ferrill, The Fall of the Roman Empire, The Military Explanation, εκδ. Thames and Hudson, Λονδίνο 1983, σελ. 12).

Περισσότερο από όλα πρέπει να τονιστεί η προκατάληψη του Γίββωνα έναντι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Ο ίδιος αντιπαραθέτει την προσωπική του ιδανική Ρώμη της res Republica με το Βυζάντιο, το οποίο θεωρεί εκδήλωση της Ανατολικής διαφθοράς και πολυτέλειας αλλά όπως παρατηρεί ο ιστορικός J.B. Bury, ο οποίος έχει επιμεληθεί την καλύτερη έκδοση της «Ιστορίας», ο Γίββωνας δεν κατορθώνει να αποδώσει το πολύ σημαντικό γεγονός ότι «έως τον 12ο αιώνα η [Ανατολική Ρωμαϊκή] Αυτοκρατορία ήταν ο προμαχώνας της Ευρώπης κατά της Ανατολής, ούτε εκτίμησε την σημασία του Βυζαντίου για την διατήρηση της κληρονομιάς του αρχαιοελληνικού πολιτισμού» (W. Durant and A. Durant, The Story if Civilization, τ.Χ. εκδ. Simon and Schuster, Νέα Υόρκη 1967, σελ. 807). Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το Βυζάντιο διάρκεσε 1000 ακόμη χρόνια μετά την πτώση της Δυτικής Αυτοκρατορίας, το 476 μ.Χ.. Η αρνητική τοποθέτηση του Γίββωνα ήταν πιθανότατα απόρροια του πνευματικού κλίματος του Διαφωτισμού, που αντιμετώπιζε με εμφανή προκατάληψη το Βυζάντιο, επειδή ήταν κράτος Χριστιανικό, δεν ανήκε στην Δύση και εντάσσονταν στο χρονολογικά στον Μεσαίωνα. Παρ’ όλα αυτά το έργο του είναι ένα κορυφαίο έργο και παραμένει ακόμη και σήμερα το πιο δημοφιλές για την ρωμαϊκή ιστορία.

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ;


1.
Πολλοί Ρωμαίοι αυτοκράτορες έκτισαν Μουσεία με βιβλιοθήκες στην Αλεξάνδρεια. Κι αν ακόμη παραδεχτούμε ότι κάηκε η βιβλιοθήκη του Μουσείου από τον Ιούλιο Καίσαρα είναι βέβαιο ότι στην Αλεξάνδρεια έμειναν αρκετές αξιόλογες βιβλιοθήκες και ιδίως εκείνη του Σαραπείου. Για τον Α’ αιώνα έχουμε την μαρτυρία του Σουετόνιου ο οποίος λέει ότι ο Δομιτιανός επανόρθωσε με μεγάλες δαπάνες τις καμένες βιβλιοθήκες της Ρώμης λαμβάνοντας πολλά αντίγραφα από εκείνες της Αλεξάνδρειας. Ο Ιουδαίος Αλεξανδρινός Φίλωνας (Περί Πρεσβ. Προς Γάϊον) γράφει στα 40 μ.Χ. ότι το Καισάρειο περιείχε βιβλιοθήκη. Και ο Βιτρούβιος σύγχρονος του Ιούλιου Καίσαρα που πέθανε το 24 μ.Χ. λέει ότι η βιβλιοθήκη του Μουσείου δεν ήταν η μόνη της πόλεως. Ο Τερτουλλιανός απολογούμενος τον Β’ αιώνα μ.Χ. προς την γερουσία και τον ρωμαϊκό λαό λέει : «Βρίσκεστε σήμερα στο υπό του Φιλάδελφου ανεγερθέν Σαράπειου βιβλιοθήκη , περιέχουσα τα ιερά βιβλία των Εβραίων , αυτή δε υπαινίσσεται και ο Γαληνός γράφοντας 30 χρόνια νωρίτερα λέγοντας «ότι επισκέφτηκε αυτοπροσώπως την μεγάλη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας». Και την ονομάζει μεγάλη διότι την συγκρίνει με άλλες που υπήρχαν τότε εις την πόλη. Το ότι υπήρχαν και άλλες φαίνεται και από τον Δίο το Κάσσιο που λέει ότι ο Σεβήρος έλαβε νομοθετικά μέτρα για την διοίκηση των βιβλιοθηκών, σε πληθυντικό αριθμό. Και για να μην φανταστεί κανείς ότι η έπειτα καταστροφή του Βρουχίου κατά την πολιορκία του Αυρηλίου άλλαξε τα πράγματα, υπάρχει ο Σουίδας (τομ. Α. σ. 594) ο οποίος λέει ότι αργότερα εις το τέλος του Γ’ αιώνα ο Διοκλητιανός έλαβε νέα νομοθετικά μέτρα για την διοίκηση των βιβλιοθηκών διατάζοντας να καταστραφούν τα χειρόγραφα μόνο εκείνα που ομιλούσαν περί της Αιγυπτιακής χημείας (μαγείας) Ο ιερός Επιφάνειος επίσκοπος στην Σαλαμίνα της Κύπρου γράφει το 392 μ.Χ. «Τα ιερά βιβλία των Εβραίων μεταφράσθηκαν επί Φιλάδελφου και κατατέθηκαν εις την πρώτη βιβλιοθήκη του Βρουχίου. Αργότερα ιδρύθηκε νέα βιβλιοθήκη εις το Σαράπειο της οποίας τα βιβλία ήταν λιγότερα από εκείνη του Βρουχίου και γι αυτό ονομάστηκε «θυγάτηρ» (θυγατρική) της πρώτης. Σε αυτήν συγκεντρώθηκαν οι μεταφράσεις της Αγίας Γραφής που εκπονήθηκαν από τον Ακουΐλα τον Σύμμαχο , του Θεοδοτίου και άλλων και κατατέθηκαν στην βιβλιοθήκη του Σαραπείου 250 έτη και πλέον από την μετάφραση των Ο’ εις την βιβλιοθήκη του Μουσείου διότι από το 7ο έτος της βασιλείας του Φιλάδελφου , όπου έγινε αυτή έως την Κλεοπάτρα είναι 249 χρόνια.» («Μέτρα και Σταθμά» ΙΑ’). Ας σημειώσω ότι ονομάστηκε «θυγάτηρ» διότι είχε λιγότερα βιβλία αλλά διότι είχε καταρτισθεί εκ των διπλών της του Βρουχίου. Τέλος ο Αφθόνιος περιγράφοντας το Σαράπειο που το επισκέφτηκε λέει: «Η βιβλιοθήκη αυτή ανοικτή εις το δημόσιο σε κάθε ώρα είναι για την πόλη ολόκληρη μόνιμη πρόσκληση εις θεραπεία της σοφίας».

ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ "ΜΑΣ" ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Ο "ΜΕΓΑΣ ΘΕΟΔΟΣΙΟΣ" ΕΠΙΒΑΛΕΙ ΜΕ ΑΙΜΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
379 - 395. Νέα χρον. Καίσαρος.
(ΕΛΛΗΝΙΚΉ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.).
Ο Θεοδόσιος έκανε με βία αίματος το 379 νέα χρον. Καίσαρος, τον "Χριστιανισμό" επίσημη θρησκεία του Βυζαντινού κράτους. Κυνήγησε τους οπαδούς της "Θεογονίας" γνήσιους Έλληνες σαν εχθρούς του κράτους του και σαν εγκληματίες. Έκλεισε κατά προτροπή της Β΄ Οικουμενικής συνόδου των χριστιανών, τους αρχαίους ναούς της "Θεογονίας" και στην θέση τους, αφού τους τροποποίησε έδωσε αυτούς στους ορθοδόξους για τις τελετουργίες τους. Απαγόρευσε τις τελετές των οπαδών τις "Θεογονίας" και επέβαλε την παρουσία των Ελλήνων στις τελετές των χριστιανών υπό την προστασία στρατού. Κατήργησε τους "Ολυμπιακούς αγώνες" των γνησίων της "Ράτσας Ελλήνων" οριστικά. Οι "χριστιανοί" φανατίστηκαν πάρα πολύ από τους αρχηγούς των, Μητροπολιτών και Ιερέων και βάλθηκαν να καταστρέφουν ότι θύμιζε "Έλληνες το γένος και Ελληνικό πολιτισμό". Καταστράφηκαν "έργα τέχνης", αγάλματα θεών, ζωγραφιές θεών, ψηφιδωτά αγάλματα, σκεπάσθηκαν από Έλληνες για να μην καταστραφούν από τους "χριστιανούς" και αυτά, αρχαίοι ναοί μετατράπηκαν σε χριστιανικές εκκλησίες και 98% των αρχαίων συγγραμμάτων κάηκαν στην πυρά. Έκαναν σφαγές στους γνήσιους Έλληνες οπαδούς της "Θεογονίας" στην Ελληνιστική Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Δύο διαμαρτυρίες πού έγιναν για αυτή την σφαγή των Ελλήνων της "Θεογονίας" στην Αλεξάνδρεια πνίγηκαν στο αίμα των γνησίων Ελλήνων οπαδών της "Θεογονίας". Στην Αντιόχεια μισθοφόροι (μη Έλληνες) έσφαξαν μέσα στην πόλη όποιον θεωρείτο ότι δεν ήταν χριστιανός αλλά ενεργό μέλος της θρησκείας της "Θεογονίας". Στην Θεσσαλονίκη σφάγιασαν οι "Χριστιανοί", πάνω από 7000 Έλληνες οπαδούς της "Θεογονίας" μέσα στον ιππόδρομο. Στην θέση αυτή αργότερα, οι Χριστιανοί για να μην θυμάται κανένας τα εγκλήματά τους, έκτισαν τον ναό του Αγίου Δημητρίου. Κάτω αυτού του ναού, βρίσκονται σήμερα τα αρχαία λουτρά και τα δώματα των αθλητών του ιπποδρόμου. Επίσης σε μικρότερες πόλεις όσοι οπαδοί της "Θεογονίας" αντιστέκονταν σφαγιάζονταν. Τότε έγινε και ο Παρθενώνας ναός της "Παρθένου Μαρίας".

ΘΑΝΑΤΩΣΗ ΛΑΚΩΝΩΝ ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΤΟΣ1345

Προιστορια:
Το 1345,15 Σεπτεμβρίου φτάσανε 300 Λάκωνες υπό τον οπλαρχηγό Δημήτριο Ράλλη στην Κωνσταντινούπολη γιατί θεώρησαν ότι έπρεπε να τεθούν κατω απο τις διαταγές της Αυτοκρατορίας για την Αποφυγή του Τουρκικου κινδύνου.

''(Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη τόμ. ΄Ζ, σελ. λθ, Γρηγοράς, Καντακουζηνός).
Αυτοί οι Έλληνες, Λάκωνες κυρίως, εθεωρούντο αιρετικοί, γιατί ήταν απείθαρχοι και στον αυτοκράτορα και στην εκκλησία. Όταν έφθασαν στην Κωνσταντινούπολη, δημιουργήθηκε σάλος. Ο πρώτος ιεροκήρυκας της Αγίας Σοφίας Θ. Μετοχίτης ΄΄επικαλούμενος τους κεραυνούς του υψίστου '' βγήκε έξαλλος στους δρόμους προειδοποιώντας τους πιστούς πολίτες για την συμφορά που θα προκαλούσε η άφιξη των αιρετικών Ελλήνων . Ο Απόκαυκος προσποιούμενος ότι τους υποδέχεται, τους οδηγεί σ' ένα κλειστό στρατόπεδο με την υπόσχεση ότι τις επόμενες ημέρες θα συζητούσαν για την άμυνα της αυτοκρατορίας . Την άλλη ημέρα έφθασαν στο στρατόπεδο διάφορα συνεργεία οικοδομών και ξυλουργών, προκειμένου να διαμορφώσουν τον χώρο χωρίζοντας τον σε μικρά διαμερίσματα.
΄΄Οι δεσμώτες μαθόντες ότι ο αιμοβόρος δούξ διεννοείτο να παραπέμπψη αυτούς έν σιγή είς τον βυθόν της θαλάσσης, διό και διήρει την φυλακήν είς ξύλινα δωμάτια, όπως τους αποχωρήση ανά δύο και τρείς και ούτως ανετώτερον εκτέλεση το σιγηλόν κακούργημα, απέλπιδες ρίπτονται κατ' αυτού και ο μέν Ράλλης δια τεκτονικού οργάνου άποκεφαλισας εκρέμασεν επί των πύργων των κεφαλών αυτού είς θέαν του δήμου Δυστυχώς οι πολίται διεγειρόμενοι υπό της βασιλίσσης και της χήρας του Αποκάυτου εισέβαλαν ακωλύτώς είς τα ανάκτορα και κατέσφαξαν τους εν τω ναώ καταφυγόντες .

Σημειωση : Δεν φτάνει που οι "αιρετικοί" Έλληνες οικειοθελώς θέλησαν να βοηθήσουν τους βυζαντινούς χριστιανούς - τους σφάξανε για θρησκευτικούς λόγους οι βλάκες που ακούσανε τους μοναχούς που και ακόμα σήμερα σαχλαμάρες λένε.

ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΣ;
(Ιστορία κατά την Τουρκοκρατία , "Νομαρχία")
Όπως βλέπετε η εκκλησία η Ορθόδοξη, παίρνει το μέρος του Βασιλέως (ανεξάρτητα αν είναι Ελληνική ή Τούρκικη εξουσία ή καθεστώς) και αλλήλοις υποστηρίζονται για την εξαθλίωση του λαού. Οι Τούρκοι μετά το Βυζάντιο εφάρμοσαν ακριβώς την νομοθεσία του Ιακώβ, λες και είχαν κάνει συμφωνία με την Ορθόδοξη εκκλησία. Η μητρόπολη Κιλκίς ισχυρίστηκε ότι έγινε πράγματι συμφωνία (όταν τις έκοψαν δικαιώματα ιδιοκτησίας οι Τούρκοι Σουλτάνοι), από τον Σχολάριο-Γενάδιο και τον Μωάμεθ κατά την παράδοση της Κωνσταντινούπολης και αυτή κατείχε αντίγραφο του εγγράφου αυτού. Η ιδιοκτησία της δόθηκε αμέσως βάση του συμφωνητικού. Αργότερα όμως διέψευσε το συμφωνητικό έχοντας φόβο, από τους Έλληνες, ότι θα το χρησιμοποιήσουν εις βάρος της για να ξεσηκώσουν τους άλλους Έλληνες. Έκτοτε (μετά το συμφωνητικό Σουλτάνου και μοναχών), οι μόνοι που δικαιούνται κατοχή δικής του γης είναι οι μοναχοί και οι Μονές, στην Ελλάδα υπό την κατοχή των Τούρκων, (αυτό είναι πραγματικότητα).

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΤΑ ΓΝΗΣΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΗΣ "ΘΕΟΓΟΝΙΑΣ".

Δε φτάνει που η ορθόδοξη εκκλησία κατάσφαξε χιλιάδες Έλληνες της Αρχαίας Θεογονίας στο Βυζάντιο τώρα με εκβιαστική πίεση απαγορεύει, μέσω της κρατικής εξουσίας, τους γνησίους Έλληνες της θρησκείας της "Θεογονίας" την ίδρυση δικών της ναών, την τέλεση γάμων κατά τα πρότυπα της "Θεογονίας", την ταφή κατά τα πρότυπα των Ιώνων με ταφή στο χώμα ή κατά τα πρότυπα των Αχαιών της Σπάρτης και Μακεδονίας, με καύση αυτών, ενώ στους Μουσουλμάνους στην Θράκη το επιτρέπει.
Φοβούνται την Αρχαία Ελλάδα;. Φοβούνται οι "θαυματουργές ειδωλολατρικές εικόνες των αγίων του", τα αρχαία αγάλματα θεών της "θεογονίας";.
Αυτό δείχνει ότι η εκκλησία είναι ίδια εγκληματική οργάνωση όπως ήταν πριν αιώνες.

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΑ ΡΑΤΣΙΣΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ.

--- Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος όταν ενθρονίστηκε στις 9. 5. 98. στον λόγο του, παρότρυνε τούς Έλληνες να μην είναι Ρατσιστές, δηλαδή με άλλα λόγια να μην υπερασπίζονται τούς ανθρώπους της δικής τους Ράτσας, με έργα πάσης θυσίας, απέναντι σε άλλη Ράτσα, αλλά να αφήνουν τούς ξένους να αλωνίζουν στην Ελληνική χώρα, παίρνοντας την εργασία και τα δικαιώματα των Ελλήνων και δημιουργώντας μειονότητες εκ τού μηδενός. Ο ίδιος βάπτισε μαύρο ιερέα σε Αθηναϊκή ενορία.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΣΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΚΑΙ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΕΣ

Επιστήμονες λογαριάζουν την εξαφάνιση (θανάτωση) 20-30 εκατομμύρια γνησίων Ελλήνων της Θεογονίας, από το 314 μέχρι τώρα, κατά αρχάς με τον Θεοδόσιο και μετά παραδίδοντες τους γνήσιους Έλληνες, στους μογγόλους Τούρκους με την ρήση "καλύτερα Τούρκου φέσι παρά τιάρα παπική" και "ου φονεύσεις".

ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Κατά τις πρώτες πιο κρίσιμες μέρες της ελληνικής επανάστασης 1821 η Εκκλησία και κάθε ένας μητροπολίτης αφόρισε και καταράστηκε τον Θ. Κολοκοτρώνη και την επανάσταση , εκτός από τον μητροπολίτη Παλαιών Πατρών Γερμανός που δεν ήταν υπέρ της επανάστασης αλλά κρύφτηκε από τον φόβο του.



ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.9 επίσης (Β1,1,19) και ΝΟΜΟΚΑΝΟΝ 6,3
(αναδημοσίευση)
"Επειδή μερικοί συνελήφθησαν, αν και αξιώθηκαν το χριστιανικό βάπτισμα, διακατεχόμενοι από την πλάνη των ανόσιων μυσαρών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν το φιλάνθρωπο θεό... Αυτοί θα υποβληθούν στην αντίστοιχη τιμωρία και μάλιστα με πνεύμα επιείκειας αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα το σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, μαζί με τις συζύγους και τα παιδιά τους και μαζί με όλους του οίκου τους για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των Χριστιανών. Αφού διδαχθούν και αποβάλλουν την πλάνη που τους διακατείχε προηγουμένως, θα πρέπει να ζητήσουν το σωτήριο βάπτισμα. Διαφορετικά, ας γνωρίζουν ότι, αν παραμελήσουν να το κάνουν, δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα, ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας, ούτε κινητής, ούτε ακίνητης. ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΑΙΡΕΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ και θα εγκαταλειφθούν στην ένδεια και, επιπλέον, θα υποβληθούν στις έσχατες τιμωρίες. Θα παρεμποδίσουμε δε κάθε μάθημα που διδάσκεται από όσους πάσχουν από τη νόσο και τη μανία των ανόσιων Ελλήνων, ώστε προσποιούμενοι ότι διδάσκουν, να μην μπορούν πια να διαφθείρουν τις ψυχές των μαθητών τους με δήθεν αλήθειες. Αν φανεί κάποιος τέτοιος άνθρωπος και δεν τρέξει στις εκκλησίες μας, μαζί με όλους τους συγγενείς και τους οικείους του, θα τιμωρηθεί με τις προαναφερθείσες ποινές.
Θεσπίζουμε δε και νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα παιδιά, όταν είναι σε μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως και χωρίς αναβολή, όσοι δε είναι μεγαλύτεροι στην ηλικία, πρέπει να συχνάζουν στις ιερότατες εκκλησίες μας και να διδάσκονται τις θείες γραφές και τους κανόνες. Αφού δε εννοήσουν και αποβάλλουν την παλαιά τους πλάνη, θα μπορέσουν να δεχθούν το βάπτισμα και, στη συνέχεια, να διαφυλάξουν την αληθινή πίστη των Ορθόδοξων Χριστιανών.
Όσοι δε, έχουν κάποιο στρατιωτικό ή άλλο αξίωμα ή μεγάλη περιουσία και για να κρατήσουν τα προσχήματα ήλθαν ή πρόκειται να έλθουν να βαπτισθούν, αλλά αφήνουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους και τα υπόλοιπα μέλη του οίκου τους μέσα στην ελληνική πλάνη, διατάσσουμε να δημευθεί η περιουσία τους, να αποκλεισθούν από τα πολιτικά δικαιώματά τους και να υποβληθούν σε αντάξιες τιμωρίες, αφού είναι φανερό ότι πήραν το βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη. Θεσπίζουμε αυτούς τους νόμους για τους αλητήριους Έλληνες (ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΕΙΟΣ ΚΩΔΙΚΑΣ 1.10.10)."

Σημείωση :
Μπροστά σε αυτές τις εξοντωτικές «σωφρονιστικές ποινές», τις εξορίες, τους αποκεφαλισμούς, τις κατασχέσεις περιουσιών, τις αφαιρέσεις προνομίων, τον εξευτελισμό της υποχρεωτικής κατήχησης, το βασανισμό και τη νόμιμη θανάτωση κάθε υπερασπιστή τους, για τους κυνηγημένους αυτούς, σαν το απεχθέστερο ιστορικό τέρας "Έλληνες", ο εκχριστιανισμός φαινόταν πράξη ύστατης διαφυγής από τη φυσική εξόντωση και επιβεβλημένης σωφροσύνης!
Έτσι εκχριστιανίσθηκε μαζικά ο Ελληνισμός!
Αυτή, δυστυχώς, υπήρξε η αφανιστική απάντηση της ιουδαιοχριστιανικής θρησκείας στον παγκόσμια ιαματικό και αναντίρρητα προμηθεϊκό Πολιτισμό των Ελλήνων! Η ιερή μυθομανία (θεολογία) είναι μια βεβαιωμένη αρχαία πανανθρώπινη ροπή, που συντηρεί το θρησκευτικό σκηνικό του πλανήτη μας! Αντί η κάθε θρησκεία, αξιοποιώντας την εμπιστοσύνη των λαών, να βοηθάει στο δύσκολο δρόμο της κατανόησης και της προστασίας του θεϊκού μας κόσμου, όχι μόνο έγινε συντηρητής και παραγωγός παραμυθολογίας, αλλά παραμένει και υστερικός κυνηγός των ανταγωνιστών της!"

~ Στους ηλίθιους δεν υποκύπτει το σύμπαν ~


ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ = ΕΒΡΑΙΟ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ; ; ; ;
(αναδημοσίευση)
Για την άλωση, όπως γνωρίζετε, η επίσημη εκκλησία παρότρυνε τους κατοίκους της βασιλεύσουσ να μην αντισταθούν γιατί "ήταν θέλημα θεού" να πέσει η πόλη, με αποτέλεσμα τα τείχη να τα υπερασπίζονταν λίγοι πιστοί του Παλαιολόγου με λίγους μισθοφόρους την ίδια στιγμή που τα μοναστήρια είχαν σχεδόν 500.000 (!!!) κόσμο - κατά προτροπή του πατριάρχη - και ας μην λησμονούμε την περιβόητη φράση του "Αφού είμαι χριστιανός δεν μπορεί να είμαι και ΈΛΛηνας...."
(Εξάλλου για τους ενδιαφερόμενους, ας επισκεφτούν τον τάφο του Γενναδίου στην μονή του προδρόμου λίγο έξω από την πόλη των Σερρών, για να διαπιστώοσυν οι ίδιοι το πως αντιλαμβανόνταν η τότε εκκλησία τον Ελληνισμό και πραγματικά εάν ζούσαν σήμερα οι ορθόδοξοι πατριάρχες - προ της αλώσεως - θα είχαν τρελλαθεί με την προσπάθεια ενώσεως Ελληνισμού - ορθοδοξίας....)
Στην δε τουρκοκρατία η εκκλησία υπήρξε ο καλύτερος σύμμαχος των Τούρκων. Όσοι δε κληρικοί, οδηγούμενοι από πατριωτικά συναισθήματα προσπάθησαν να αντιδράσουν, έχαναν αμέσως την θέση τους και δέχονταν αφορισμούς (Διονύσιος ο φιλόσοφος κτλ).
Πριν δε την έναρξη της επαναστάσεως, όταν η εκκλησία αντιλήφθηκε τις προετοιμασίες του αγώνα και ιδίως όταν κατάλαβε ότι τους Έλληνες θα υποστήριζε και ο Αλή-Πασάς - φυσικά για τους δικούς του λόγους - έτρεξε να ειδοποιήσει την Πύλη.
Εξάλλου έχουν διασωθεί οι δύο επιστολές του Γρηγορίου του Ε' - η μία προς τον σουλτάνο η άλλη προς τις εκκλησίες - όπου φαίνεται καθαρά - και στις δύο επιστολές - η εναντίωσή του στην Ελληνική επανάσταση. Και ας μην λησμονούμε και την επιστολή που είχε στείλει πάλι προς ολες τις εκκλησίες λίγο πριν την επανάσταση όπου διέταζε ρητά τους ιερείς να μην βαπτίζουν τα παιδιά με ελληνικά ονόματα γιατί αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα την τόνωση της ελληνικής, εθνικής υπερηφάνειας.(φυσικά όλα αυτά υοάρχουν στην ιστορία της Επανάστασης του Φωτιάδη αλλά ακόμα και στου Τρικούπη, ό όποίος αν και φανατικός υποστηρικτής του Φαναριού και εχθρός των στρατηγών, δεν κρύβει την εχθρική στάση της εκκλησίας ασχέτως εάν προσπαθεί - ματαίως και με αστείο, ορισμένες φορές τρόπο, να την δικαιολογήσει).
Όσον αφορά την θρησκεία,οι ίδιοι οι αγωνιστές αντιλαμβάνονταν ότι άλλο Έλληνας άλλο ορθόδοξος με μεγαλύτερο παράδειγμα την σημαία του Κολοκοτρώνη (σημαία που συνδιάζε τον σταυρό με την ημισέληνο) αλλά και με το μεγάλο αριθμό αρβανιτών στις ελληνικές δυνάμεις - που ήταν στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνοι αλλά ένιωθαν, γιατί ήταν, Έλληνες.
και μπορεί μεν η σημαία του Γέρου του Μοριά να παραμένει - για πολύ συγκεκριμένους λόγους - άγνωστη όμως τόσο τα απομηνομεύματα που έγραψε ο Τερτσέτης όσο και η καταγραφή της Επανάστασης από τους αυτόπτους μάρτυρες, υπερτονίζουν το γεγονός, όπως και υπερτονίζου την ονομασία "προσκυνημένους" που χρησιμοποιούσε κυρίως για τους χριστιανούς, τους πιστούς του πατριαρχείου, που δεν ήθελαν την επανάσταση.
Φυσικά μετά την απελευθέρωση και ιδίως μετά την δολοφονία του Καποδίστρια και την κυριαρχία των "πολιτικών", για καθαρά ωφελημιστικούς λόγους, οι τότε πολιτικοί, προς μεγάλη ικανοποίηση της εκκλησίας, την ανάδειξαν και πάλι σε ρυθμιστή - δυστυχώς η συλλογή ψήφων, ιδίως σήμερα, υπερισχύει της αγάπης και της δράσης για το καλό αυτού του τόπου).
Στον δε μακεδονικό αγώνα και πάλι έχουμε την συμμετοχή μη-ορθοδόξων που όμως ένιωαθν γιατί ήσαν Έλληνες.
Αυτή η μικρή διαδρομή ήταν απαραίτητη για να μας θυμίζει τον πραγματικό ρόλο της εκκλησίας στις μάχες του Ελληνισμού και όχι αυτές τις φοβερές ανακρίβειες που ξεστομίζονται αλλά και δυστυχώς διδάσκονται σήμερα.
Και είναι πραγματικά αστείο το γεγονός ότι στηριζόμαστε στην ιστορία του παπαρρηγόπουλου - που έχει πάμπολλες ανακρίβειες - και όχι στις αυθεντικές πηγές, στην ´καταγραφή δηλαδή των γεγονότων, από ιστορικούς που έζησαν εκείνες τις εποχές.
Είναι αστείο από την μια να μιλάμε για κρυφά σχολειά, και από την άλλη να μαθαίνουμε για τα σχολεία που άνοιξε ο Αιτωλός, για τα σχολεία που άνοιξε η ίδια η Οθωμανική αυτοκρατορία για τους ραγιάδες, γιατί ακριβώς είχε ανάγκη από μορφωμένους υπαλλήλους.
Και σε όλα αυτά έχουμε όλοι μας πρόσβαση. Δυστυχώς όμως οι φραγμοί μας είναι τόσο μεγάλοι, και ο "μεσσιανισμός" μας έχει ποτίσει σε τέτοιο σημείο, που ο χριστόδουλος και ο κάθε χριστόδουλος μας φαίνεται "μάγκας" και δεν αντιλαμβανόμαστε το πόσο επικίνδυνο ´ παιχνίδι, για το έθνος παίζει.
Όταν επισήμως η εκκλησία δηλώνει, "αφού οι αλβανοί βαπτίζονται, γίνονται πλέον Έλληνες" πού είναι οι πραγματικοί Έλληνες να τους πάρουν όλους με τις πέτρες;
Φωνάζει η εκκλησία για το έθνος αλλά κανείς σκέφτηκε ποτέ γιατί στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή έχουμε δημιουργήσει δούρειους ίπππους; Όταν υπάρχουν εκεί κάτοικοι οι οποίοι και φόρους πληρώνουν αλλά και τα παιδιά τους στον Ελληνικό στρατό στέλνουν για να υπηρετήσουν αλλά επειή είναι μουσουλμάνοι, τους έχουμε - οι ίδιοι - βαπτίσει Τούρκους και τους έχουμε στείλει στην γειτονική χώρα, με τις ευλογίες αλλά και με τις παροτρύνσεις της εκκλησίας, σκέφτηκε ποτέ κανείς να δικάσει πολιτκούς και εκκλησία για αυτό το εθνικό έγκλημα;
Προσωπικά, δεν με ενδιαφέρουν τα δόγματα της ορθοδοξίας γαιτί πολύ απλά τα θεωρώ γελοία και άκρως υποτιμιτικά για την λογική μου και την υπόστασή μου ως άνθρωπο.
Αλλά για η στάση της εκκλησίας απέναντι στο έθνος των Ελλήνων με εξοργίζει. Όμως καταλαβαίνω τις αιτίες, ασχέτως εάν εγώ, ώς Έλλην, δεν θα μπορούσα να δράσω κατά αυτόν τρόπο. Η εκκλησία πάντα ενεργεί μόνο για το δικό της συμφέρον. Κάνει ότι χρειάζεται για να επιβιώει. Και όταν αυτό το έχει εξασφαλίσει κάνει ότι μπορεί για να διατηρήσει τα "κεκτημένα" της.
Τώρα εάν πήρε Ελληνικές τελετές και τα ενσωμάτωσε στην δική της παράδοση, αυτό επιβεβαιώνει απλώς την άποψή μου για τη εκκλησία αλλά συγχρόνως και την διαχρονική και αιώνια αξία του Ελληνισμού, τόσο σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο αλλά και σε τελετουργικό.
(Λύκαιος)


Μία.. Ιστορία Αγάπης
(αναδημοσίευση με άδεια του συγγραφέα Β.Γ. Ρασσιά από τα βιβλία του «Ες Έδαφος Φέρειν ..» και «Μία.. Ιστορία Αγάπης. Η Ιστορία Της Χριστιανικής Επικρατήσεως»)

Ο Πάρθος χριστιανός προσηλυτιστής Γρηγόριος, που αργότερα απεκλήθη "φωτιστής της Αρμενίας", κατορθώνει, εκμεταλλευόμενος στη διάρκεια μίας “θεομηνίας” την ανατολίτικη δεισιδαιμονία, να βαπτίσει χριστιανό τον βασιλιά της Αρμενίας Τιριδάτ Γ (τον "Μέγα"). Ο Τιριδάτ, εμπνεόμενος από τον Προφήτη Ελάϊα (Ηλία, “Θεός μου είναι ο Γιαχβέ”) στο Καρμίλλον όρος, διατάσσει την κατασφαγή του εθνικού ιερατείου και την μετατροπή όλων των Ναών του Μίθρα, της Αναϊτιδος, του Ορμούσδ και των διαφόρων ελληνορωμαϊκών Θεών σε εκκλησίες ή οίκους κηρύγματος. Όλες οι θαυμαστές βιβλιοθήκες της Αρμενίας, ιδρυθείσες πριν από αιώνες από τους ελληνιστές ηγεμόνες της, πυρπολούνται ως.. “κιβωτοί δαιμονικής γνώσεως”. Ο Γρηγόριος στέφεται πρώτος επίσκοπος της χώρας και πλήθη προση-λυτιστών από τη Συρία συρρέουν στην Αρμενία η οποία με-τατρέπεται πλέον στο πρώτο στην Ιστορία χριστιανικό Κράτος.

Σε επίδειξη δυνάμεως, οι σκληροπυρηνικοί χριστιανοί πυρπολούν το Ναό της Θεάς Φορτούνα.

Υποκριτική προπαγανδιστική χρήση του Χριστιανισμού εν καιρώ πολέμου. Ένας δηλωμένος άθεος (ο Λικίνιος) κατανικά, στις 30 Απριλίου, τον εθνικό αύγουστο της Ανατολής Μαξιμίνο Ντέα. Τα στρατεύματά του μπαίνουν ωστόσο στη μάχη ψάλλοντας το “Summe Sancte Deus !” (“Ώ Ανώτατε και Άγιε Θεέ !”). Ο ηττημένος Ντέα εκδίδει μετά από μερικές ημέρες το Διάταγμα της Νικομηδείας με το οποίο χορηγείται πλήρης θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν απλώς στη ρωμαϊκή εξουσία. Καταδιωκόμενος ωστόσο από τον Λικίνιο, ο Ντέα αυτοκτονεί μετά από 3 - 4 μήνες με δηλητήριο. Μετά τον θάνατό του, όλα τα γραπτά και τ’αγάλματά του καταστρέφονται από τον Λικίνιο και τους χριστιανούς. Το γελοίο της ιστορίας ωστόσο είναι ότι πέντε έτη αργότερα, ο υποτίθεται “των χριστιανών φίλος” Λικίνιος, θα ηττηθεί από τον ηλιολάτρη Κωνσταντίνο, πάλι στο όνομα του Θεού των χριατιανών αφού οι στρατιώτες του τελευταίου, κατά την μυθιστορία τουλάχσιτον του Ευσεβίου, έψαλλαν το “Deus Summus Salvator !” (“Ω Θεέ Ανώτατε Σωτήρα”). Πριν συγκρουσθούν πάντως μεταξύ τους, με το Διάταγμα των Μεδιολάνων (για τη Δύση), το οποίο ήλθε να συμπληρώσει εκείνο της Νικομηδείας που είχε εκδώσει (για την Ανατολή) ο Μαξιμίνος Ντέα, οι αύγουστοι Λικίνιος και Φλάβιος Βαλέριος Κωνσταντίνος εγγυώνται και αυτοί πλήρη θρησκευτική ελευθερία σε όλους όσους υπακούουν στη ρωμαϊκή εξουσία. Οι χριστιανοί, πολυάριθμοι πια και έχοντας προ πολλού σταματήσει τα κηρύγματά τους κατά της δημοσίας τάξεως και του στρατού, υποτίθεται ότι απολαμβάνουν πλέον τα ίδια δικαιώματα με τους εθνικούς. Αυτοί ωστόσο δεν αρκούνται εκεί, αλλά εκμεταλλεύονται την εύνοια του Κωνσταντίνου, που ελέγχεται απολύτως από την αρνητική προς τις εθνικές λατρείες μητέρα του, για να καταστρέψουν ΟΛΕΣ τις άλλες λατρείες. Ο επίσκοπος Ειρηναίος είχε άλλωστε ήδη διακηρύξει ότι οι χριστιανοί “δεν χρειάζονται τους νόμους, διότι βρίσκονται πολύ υπεράνω αυτών”.
Ο (“Άγιος”) Αντώνιος της Αιγύπτου, ιδρυτής του μοναχισμού, προτρέπει ήδη ανοικτά σε άμεσο αφανισμό του “ειδωλολατρικού” κόσμου με.. φωτιά (..).

Αμέσως μετά την νομιμοποίησή της από τον ηλιολάτρη Ρωμαίο αυτοκράτορα Φλάβιο Βαλέριο Κωνσταντίνο, η Χριστιανική Εκκλησία αρχίζει την επίθεσή της κατά των θρησκειών των εθνικών. Η Σύνοδος της Αγκύρας ταυτίζει πτυχές της λατρείας της Θεάς Αρτέμιδος (Diana) με.. μαγεία και.. λατρεία του Σατανά των χριστιανών.

Στις 13 Αυγούστου (Ζωναράς Annales, Bibliotheca Hagiographica Graeca 365 και Χρονικό Γεωργίου Μοναχού ΧΙ, 1) γίνεται διαγωνισμός ανάμεσα σε δώδεκα Εβραίους ραβίνους και τον εκ Ρώμης γνωστό “εξορκιστή” επίσκοπο Συλβέστρο για το αν ο αυτοκράτωρ και η μητέρα του Ελένη θα ασπασθούν την Ιουδαϊκή Ορθοδοξία ή τον σχισματικό Χριστανισμό. Η θαυματοποιϊα του Συλβέστρου αποδεικνύεται πιό δυνατή και εντυπωσιάσας την Ελένη γίνεται ο προσωπικός της “πνευματικός”.

Ο Κωνσταντίνος εκδίδει διάταγμα με το οποίο απαλλάσσει πλήρως την Εκκλησία από φόρους και τους χριστιανούς κληρικούς από στρατιωτικές υποχρεώσεις

Ο Κωνσταντίνος ανακηρύσσει τον Χριστιανισμό μόνη επίσημη λατρεία της Αυτοκρατορίας. Λεηλατεί το Μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνος και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Στο ιερό όρος Άθως εξαπολύεται μέγας διωγμός κατά των εθνικών και καταστρέφονται όλα τα εκεί ελληνικά Ιερά.

Με προτροπή της μητέρας του Ελένης, ο Κωνσταντίνος δολοφονεί τη σύζυγό του Φαύστα. Η Ελένη φεύγει με τους “πνευματικούς” της για την Ιερουσαλήμ, όπου, παρά το ότι οι νόμοι των Ιουδαίων προέβλεπαν την καύση όλων ανεξαιρέτως των σταυρών μετά τις θανατώσεις, η Ελένη, και όπως βεβαίως θα ισχυρισθεί η χριστιανική Γραμματεία 114 χρόνια αργότερα, “ανακάλυψε” (με τη βοήθεια φυσικά.. Εβραίων ραβίνων !!) άθικτο τον λεγόμενο “Τίμιο Σταυρό” που πάνω του είχε σταυρωθεί σύμφωνα με την χριστιανική παράδοση ο ραβί Τζεσουά. Με προτροπή της Ελένης, ο υιός της εκθεμελιώνει το Ιερό του Θεού Ασκληπιού στις Αιγές της Κιλικίας και χρησιμοποιεί τους κίονές του για κατασκευή εκκλησιών. Επίσης, καταστρέφει τον Ναό της Θεάς Αφροδίτης πάνω στον υποτιθέμενο τάφο του ραβί Τζεσουά, αλλά και άλλους της ιδίας Θεάς όπως λ.χ. στην Αφάκα Λιβάνου, τη Μάμβρη, την Φοινίκη και τη Βααλβέκ (Ηλιόπολη).

Οι χριστιανοί λεηλατούν και πυρπολούν στο Bayeux το Ιερό του κελτορωμαϊκού Θεού Βελένου Απόλλωνος και λυντσάρουν τους ιερείς του. Ο Κωνσταντίνος, σε ημερομηνία που τού υπέδειξαν οι αστρολόγοι (11 Μαϊου, “Ήλιος στον Τοξότη με επιρροές Καρκίνου, άρα μία πόλη θρησκευτική”) μεταφέρει την πρωτεύουσα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ανατολικά, στην ιδρυθείσα από αυτόν Κωνσταντινούπολη, την οποία διακοσμεί λεηλατώντας τα Ιερά των εθνικών.

Ο Κωνσταντίνος συνεχίζει τη καταλήστευση των Ιερών των εθνικών σε ολόκληρη την Αυτοκρατορία. Παραβιάζονται τα θησαυροφυλάκια όλων ανεξαιρέτως των “ειδωλολατρικών” Ναών.

Εγκαίνια της Εκκλησίας του.. “Αγίου Τάφου”, ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326-327. Για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα τα εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας. Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως.. υπαίτιοι της κακής συγκομιδής εκείνου του έτους (..) όλοι οι “μάγοι και μάντεις”, και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος που είχε προσωπικά επιχειρήσει να επαναφέρει τον Κωνσταντίνο στον εθνισμό μέσω της φιλοσοφίας και είχε συγκεντρώσει πάνω του το μίσος των χριστιανών αυλικών.

Ο αυτοκράτωρ Φλάβιος Ιούλιος Κωνστάντιος κηρύσσει διωγμό “κατά των μάντεων και των ελληνιζόντων”. Πολλοί εθνικοί φυλακίζονται ή εκτελούνται.

Μέγας διωγμός στην Κωνσταντινούπολη κατά των εθνικών. Ο ρήτωρ Λιβάνιος εξορίζεται με την κατηγορία της “γοητείας” (μαγείας).

Έδικτο του Κωνσταντίου απαγορεύει επί ποινή θανάτου τη λατρεία δια θυσιών και αγαλμάτων.

Νέο έδικτο του Κωνσταντίου επαναλαμβάνει την απαγόρευση επί ποινή θανάτου της λατρείας δια θυσιών και αγαλμάτων και διατάσσει το σφράγισμα όλων των εθνικών Ιερών ή τη βεβήλωσή τους με παράδοσή τους σε χαρτοπαίκτες και πόρνες για κυβευτήρια ή πορνοστάσια. Ο επίσκοπος Ρώμης Λιβέριος (Liberius) ορίζει τον εορτασμό της γεννήσεως του ραβί Τζεσουά στις 25 Δεκεμβρίου, ημέρα κατά την οποία οι εθνικοί εώρταζαν παλαιότερα τη γέννηση του Θεού Ανικήτου Ηλίου (Sol Invictus).

Χορηγείται από τον αυτοκράτορα Φλάβιο Ιούλιο Κωνστάντιο πλήρης ασυλία των χριστιανών επισκόπων απέναντι στα όποια δικαστήρια.

Νέο έδικτο του Κωνσταντίου με το οποίο “επιβάλλει αύθις την ποινήν του θανάτου εις τους θύοντας.. και τα Ιερά και τους Ναούς τους μέν έκλεισε τους δε κατέσκαψε” όπως γράφει ο Λιβάνιος. Σε όλη την Αυτοκρατορία στήνονται ασβεστοκάμινα δίπλα στα εθνικά Ιερά όπου μετατρέπεται σε ασβέστη η γλυπτική και αρχιτεκτονική των “ειδωλολατρών”. Αρχίζουν οι πρώτες πυρπολήσεις μεγάλων βιβλιοθηκών.

O Κωνστάντιος θέτει εκτός νόμου επί ποινή θανάτου όλες τις μαντικές μεθόδους, συμπεριλαμβανομένης και της Αστρολογίας. Σε επίσκεψή του στη Ρώμη σφραγίζει τον Ναό του Θεού Απόλλωνος, φυλακίζει τους ιερείς και αφαιρεί τον βωμό της Νίκης από την αίθουσα συνεδριάσεων της Συγκλήτου. Η Θεά Νίκη (Βικτόρια) αποτελούσε από την εποχή του Διοκλητιανού (284-305) τμήμα της ανωτάτης Τριάδος (Jupiter, Hercules, Victoria) του Πανθέου των εθνικών.

Η λατρεία των Διοσκούρων κηρύσσεται εκτός νόμου ως.. “μαγική”, θανατώνονται οι ιερείς της και κλείνονται τα Ιερά της. Στη Σκυθόπολη της Συρίας στήνονται τα πρώτα “στρατόπεδα θανάτου”, οργανωμένα δηλαδή κέντρα βασανισμού και θανατώσεως των εθνικών.

Στο Παρίσι, τον Φεβρουάριο του 360, ο 28χρονος Καίσαρ και Ύπατος Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, σπουδαγμένος στις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών (355) νικητής των Αλαμανών, των Σαλίων Φράγκων και των Χαμαβών στις τέσσαρες “Γαλατικές Εκστρατείες” του (356 - 359), στέφεται Αυτοκράτωρ από τις ρωμαϊκές λεγεώνες.

Κήρυξη πλήρους ανεξιθρησκίας από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό που μπαίνει στην Κωνσταντινούπολη στις 11 Δεκεμβρίου του 361. Ο Γρηγόριος Ναζιανζηνός (Invective versus Julianus, I 58-61) διαμαρτύρεται ότι στέρησε τους χριστιανούς της πόλεως από την.. χαρά του μαρτυρίου (..)

Ο Ιουλιανός διατάσσει την απομάκρυνση από τον Ναό του Απόλλωνος στη Δάφνη της Αντιοχείας του μιάσματος των λειψάνων του Αγίου Βαβύλα (επισκόπου Αντιοχείας που υποτίθεται ότι είχε μαρτυρήσει επί Δεκίου, αλλά στην πραγματικότητα είχε εκτελεσθεί από τον χριστιανό αυτοκράτορα Φίλιππο τον Άραβα επειδή, ως επιτίμιο για τη δολοφονία του Γορδιανού, του είχε αρνηθεί την “θεία κοινωνία”, Lieu, 1989, σελ. 48). Χριστιανοί εμπρηστές πυρπολούν τον Ναό μετά την απομάκρυνση των λειψάνων. Στις 26 Ιουνίου, ο Ιουλιανός δολοφονείται άνανδρα από χριστιανό ακόλουθό του, ενώ πολεμά κατά των Περσών.

Ο νέος αυτοκράτορας Φλάβιος Ιοβιανός διατάσσει την πυρπόληση της Βιβλιοθήκης της Αντιοχείας.

Στις 11 Σεπτεμβρίου εκδίδεται έδικτο με το οποίο απαγορεύεται η εθνική λατρεία επί ποινή θανάτου. Στα χρησιμοποιούμενα βασανιστήρια κατά των εθνικών προστίθεται ο κατακομματιασμός των πλευρών με σιδερένια άγκιστρα. Με θάνατο τιμωρούνται και οι σπλαχνοσκοπήσεις: sileat omnibus perpetuo divinandi curiositas (“για να πάψει διαπαντός η μαντική περιέργεια”). Με τρία διατάγματα (της 4ης Φεβρουαρίου, 9ης Σεπτεμβρίου και 23ης Δεκεμβρίου) ξανακατάσχονται οι περιουσίες των εθνικών Ιερών που είχαν επιστραφεί από τον Ιουλιανό και απαγορεύονται ακόμη και οι ιδιωτικές σπονδές, θυσίες και επωδές. Η Σύνοδος της Λαοδικείας εισηγείται την ποινή του θανάτου για τους αστρολόγους και τους χριστιανούς που εορτάζουν τα Σάββατα.

Έδικτο της 17ης Νοεμβρίου απαγορεύει στους εθνικούς αξιωματικούς να διατάσσουν χριστιανούς στρατιώτες.

Ο εθνικός Βέττιος Αγόριος Πραιτεξτάτος αναστηλώνει στη Ρώμη, με δικά του έξοδα και παρά τις διαμαρτυρίες του Πάπα, το Ιερό των Δώδεκα Ολυμπίων Θεών.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΓΡΑΦΩ ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ , ΑΛΛΑ ΟΤΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙΣ ΕΝΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΜΑΘΑΙΝΕΙΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΟΝΟ ΙΤΑΛΙΚΑ

-Αν οι άνθρωποι διψούν, ας πάνε να πιουν στην πηγή του Ελληνισμού.
ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

Τί ήταν άραγε αυτό το περίφημο "Ολυμπιακό ιδεώδες" που μας λένε διαρκώς οι διάφοροι "διαπλεκόμενοι" με αυτούς τού αγώνες; Και για ποιο λόγο οι αρχαίοι Χριστιανοί διέκοψαν αυτή τη βαρβαρότητα;

Οι γνώμη τών αρχαίων για τους Ολυμπιακούς

Κάποιοι μας λένε για το Ολυμπακό ιδεώδες, που διέκοψαν οι κακοί Χριστιανοί. Όμως η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική. Για να εξασφαλίσουν τρυφηλό βίο οι επαγγελματίες αθλητές δεν δίσταζαν μπροστά σε κάθε λογής παρανομίες και ατιμωτικές πράξεις. Πουλούσαν και αγόραζαν τις νίκες στην Ολυμπία. "πωλείν τε και ωνείσθαι τα νίκας". Άλλοι για να εισπράξουν χρήματα και άλλοι για να αποφύγουν τις επικίνδυνες συγκρούσεις. Στις συναλαγές αυτές πρωτοστατούσαν οι γυμναστές που ενδιαφέρονταν για το προσωπικό τους κέρδος "προνοούντες τού εαυτών κέρδους" (Φιλόστρατος, Γυμναστικός, 43).

Κατά τον Γαληνό (Προτρεπτικός επί τας τέχνας 9-14), ο αθλητισμός καλλιεργούσε την απάτη. Η σκληρή άσκηση τού σώματος δεν καθιστούσε τους ανθρώπους ισχυρότερους από τα πλάσματα τού ζωϊκού κόσμου, ενώ θα έπρεπε να τιμώνται για τις επιτυχίες τους στον πολιτισμό τών τεχνών. "τών ανθρώπων γαρ αρίστους θεία αξιωθήναι τιμή, ουχ ότι καλώς έδρασαν εν τοις αγώσιν, αλλά δια την από τών τεχνών ευεργεσίαν". Όλα τα φυσικά αγαθά είναι ή πνευματικά ή σωματικά. Δεν υπάρχει άλλη κατηγορία αγαθών. Τέτοια αγαθά δεν ονειρεύονται ποτέ οι αθλητές. Δεν έχουν λογική. Συσσωρεύουν διαρκώς σάρκες και αίμα και κρατούν το πνεύμα νεκρό όπως τα ζώα. "Σαρκών γαρ αεί και αίματος αθροίζοντες πλήθος, ως εν βορβόρω πολλώ την ψυχήν εαυτών έχουσιν κατασβεσμένην, ουδέν ακριβώς νοήσαι δυναμένην, αλλ' άνουν, ομοίως τοις αλόγοις ζώοις". Ο Γαληνός θυμίζει τα λόγια τού Ιπποκράτη, ότι "Υγεία σημαίνει ελεγχόμενη τροφή και εργασία. Χρειάζεται παντού μέτρο", και λέει ότι αντιθέτως, δεν υπάρχει πιο ανασφαλής κατάσταση από την υγεία τών αθλητών. "παν γαρ, φησί, το πολύτη φύσει πολέμιον". Ο Γαληνός παρομοιάζει το βίο τών αθλητών αυτών με γουρουνιών, με τη διαφορά ότι τα γουρούνια, δεν κοπιάζουν, ούτε τρώνε με το ζόρι. "ώστε εοικέναι τον βίον αυτών υών διαγωγή".

Μεγάλο οικονομικό παζάρι

Οι ύμνοι τού Πινδάρου προς τους νικητές τών Ολυμπιακών αγώνων αποτελούσαν όλοι προϊόν εξαγοράς. Όσοι ατυχούσαν στους Ολυμπιακούς και άλλους αγώνες, γύριζαν στην πατρίδα τους εξευτελισμένοι και περιφρονημένοι. Κρύβονταν σε στενά δρομάκια για να αποφύγουν τους εχθρούς τους χάριν τής αποτυχίας τους. "κατά λαύρας δ' εχθρών απάοροι πτώσσοντι, συμφορά δεδαγμένοι (Πυθιονίκες 8). Ο Πίνδαρος, χάριν αδρής χρηματικής αμοιβής, δοξολογεί ακόμα και τυράνους όπως τον Ιέρωνα τών Συρακουσών και τον Θήρωνα τού Ακράγαντος, που νίκησαν με εξαγορά τών αγώνων πληρώνοντας τους αντιπάλους τους αλλά και τους ελλανοδίκες. Το 488 π.Χ. ο Ιέρων "νίκησε" στους ιππικούς αγώνες τών Δελφών και το 476 στην Ολυμπία χωρίς προσωπική ανάμιξη στις αναμετρήσεις, και ο Πίνδαρος τον υμνεί ότι "κορφολογάει τις αρετές" (Ολυμπιονίκες 1, στ. 17-20). Μάλιστα ο Πίνδαρος υμνεί ακόμα και νικητές τού βάρβαρου αθλήματος τού Παγκρατίου, όπως τον Πυθέα στα Νέμεα (Ολυμπιονίκες 1).

Το 372 π.Χ. (102η Ολυμπιάς), ένας ελλανοδίκης, ο Τρωίλος, έλαβε μέρος σε αρματοδρομία, ενώ απαγορευόταν η συμμετοχή κριτών στους αγώνες (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, VΙ, 1, 51). Φυσικά ανακηρύχθηκε Ολυμπιονίκης, και στήθηκε ανδριάντας του στο Άλτι τής Ολυμπίας. Δύο ελλανοδίκες, μετά από μυστικές συναλαγές, ανακήρυξαν ολυμπιονίκη τον Ευπόλεμο. Όμως έγινε γνωστό, και καταδικάστηκαν σε πρόστιμο από τη Βουλή τών αγώνων σε πρόστιμο (Παυσανίας, Ελλάδος περιήγησις, VΙ, 3, 7). Κατά τον Πλούταρχο, (Περί δυσωπίας 17, 535 c), Οι ελλανοδίκες χάριζαν στεφάνους νίκης, ύστερα από δωροδοκίες και άλλες ανήθικες συναλλαγές, σε πρόσωπα άσχετα με τις αναμετρήσεις.

Πολλοί αθλητές δωροδοκούσαν τους αντιπάλους τους για να αναδειχθούν ολυμπιονίκες. Το 388 (98η Ολυμπιάς), ο Θεσσαλός πυγμάχος Εύπωλος δωροδόκησε τους τρεις αντιπάλους του (Παυσανίας, Ελλάδος Περιηγήσεις V, 21, 5). Ανάμεσα σε αυτούς "που τα πιάσανε", ήταν και ο νικητής τών προηγουμένων αγώνων.

Τον στέφανο τής νίκης, γράφει ο Φιλόστρατος, μπορεί κανείς ελεύθερα να τον πουλάει και εξίσου ελεύθερα να τον αγοράζει. "στέφος δε Απόλλωνος ή Ποσειδώνος άδεια μεν αποδίδοσθαι, άδεια δε ωνείσθαι" (Φιλόστρατος, Γυμναστικός 45).

Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά ακόμα δείγματα δωροδοκίας μεταξύ αθλητών ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΑΝΤΙΛΗΠΤΑ Η ΔΙΑΣΩΘΗΚΑΝ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ. Ας δούμε και μερικά άλλα στοιχεία.

Ας μιλήσουμε τώρα λίγο για αγοραπολησίες αθλητών:

Ο τύρανος Ιέρων τών Συρακουσών, τέσσερα χρόνια μετά τη νίκη τού Κροτωνιάτη Άστυλου στην Ολυμπία, το 488, τον εξαγόρασε να εμφανισθεί στους επόμενους αγώνες ως Συρακούσιος. Έτσι το 484 νίκησε για τις Συρακούσες. (Παυσανίας VI 13,1). O Κρητικός Σωτάδης νίκησε στον δόλιχο κατά την 99η Ολυπιάδα. Στους επόμενους αγώνες, εξαγοράσθηκε από την Έφεσο με πολλά χρήματα και εμφανίσθηκε στην Ολυμπία ως δικός της αθλητής. (Παυσανίας VI 18,6).

Τους Ολυμπιονίκες τους χρησιμοποιούσαν οι πόλεις ως διπλωμάτες, ως αποικιοκράτες και στρατηγούς. Έστηναν ανδριάντες τους όχι μόνο στη δική τους πόλη, αλλά και στην Ολυμπία για διαφήμηση. (Παυσανίας VI 1 - 18).

Κατά τον Φιλόστρατο οι αθλητές τής εποχής του (3ος αιώνας μ.Χ.) κολυμπούσαν στην πολυτέλεια και την εξουσία. Δέχονταν δωροδοκίες επειδή χρειάζονταν χρήματα για το σπάταλο βίο τους και άλλοι δωροδοκούσαν συναθλητές τους, επειδή δεν είχαν δυνατότητες να διεκδικήσουν τη νίκη "Οι μεν γαρκαι αποδίδονται την εαυτών εύκλειαν, δι' οίμαι, το πολλών δείσθαι, οι δε ωνούνται το μη ξυν πόνω νικάν δια το αβρώς δαιτάσθαι (Φιλόστρατος, Γυμναστικός, 45).

Το ήθος τών αγώνων

Σε νόμισμα τής Βέρροιας εικονίζεται άνδρας με μαστίγιο, βοηθός αγωνοθετών. Νομίσματα τής Περγάμου και τής Λυδίας είχαν παραστάσεις μαστιγοφόρων, που μαστίγωναν τους κακοήθεις αθλητές.

Τον 5ο αιώνα π.Χ. (456 και 452) στους αγώνες πάλης, ο Λεοντίσκος από τη Μεσσήνη, αδυνατώντας να καταρρίψει τον αντίπαλό του, άρπαξε τα δάχτυλά του και τα συνέθλιψε, με συνέπεια εκείνος, ύστερα από τα πολλά κατάγματα, να εγκαταλείψει τον αγώνα. Με αυτό τον τρόπο, ανακηρύχθηκε δύο φορές Ολυμπιονήκης, και του έστησαν και ανδριάντα στο Ρήγιον. Δεδομένου ότι στην Ολυμπία ανακαλύφθηκε επιγραφή που απαγόρευε να συντρίβουν τα δάχτυλα τών αντιπάλων. (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις VI, 4,30).

Γράφει ο Λουκιανός στο αποκαλυπτικό έργο του "Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων":

"Πες μου Σόλων, γιατί η νεολαία τής Αθήνας συνιθίζει αυτές τις αχρειότητες; Συμπλέκονται, βάζουν τρικλοποδιές, προσπαθούν να πνίξουν ο ένας τον άλλον σφίγγοντας τον λαιμό του, στριφογυρίζουν το σώμα, βυθίζονται στη λάσπη, κυλιούνται εκεί σαν τα γουρούνια. Σπρώχνονται, χαμηλώνουν τα κεφάλια και χτυπούν ο ένας τον άλλον σαν κριάρια. Κυτάξτε! Αυτός εκεί άρπαξε τον άλλο από τα πόδια και τον τίναξε στο χώμα, πέφτει απάνω του και τον βυθίζει στη λάσπου. Και τώρα, τύλιξε τη μέση τού άλλου με τα πόδια περνάει τον βραχίονά του κάτω από τον λαιμό του και σφίγγει τον άμοιρο και ο άλλος τον χτυπάει στον ώμο, ικετεύοντας φαντάζομαι, να μη τον πνίξει τελείως" (Λουκιανός "Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων" 1).

Ας μιλήσουμε για Πυγμαχία

Ο μυθιστοριογράφος Απολλόδωρος αναφέρεται στον Ηρακλή που τσάκιζε τα πλευρά τών αντιπάλων του, υπόδειγμα "ηρωικό" για τους αθλητές τών Ολυμπιάδων.

Σε επιγραφή που βρέθηκε στη Θήρα, γράφει ότι η νίκη στην πυγμαχία "κερδίζεται με αίμα". Ο Αρτεμίδωρος γράφει για την πυγμαχία: "Οι αγώνες με γρονθοκοπήματα είναι βλαβεροί για όλο τον κόσμο. Δεν αποτελούν μόνο καταισχύνη, προκαλούν και συμφορές. Το πρόσωπο παραμορφώνεται και τρέχουν αίματα".

Κατά τη Μινωϊκή εποχή, τα χειρόκτια τής πυγμαχίας ήταν ενισχυμένα με σκληρά επιθέματα, και σε τοιχογραφία τής Θήρας, φαίνεται ότι φορούσαν στο κεφάλι κράνος κατά το 1500 π.Χ.

Στα Ομηρικά έπη, η πυγμαχία είναι καταστροφική αναμέτρηση, κάτι που μας δείχνει πώς συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα. Ο Οδυσσέας αντιμετωπίζει στην Ιθάκη τον ζητιάνο Ίρο. Τον χτυπάει κάτω από το αφτί, του θρυμματίζει τα οστά, και πλημμυρίζει το στόμα τού Ίρου με αίμα. (Οδύσσσεια Σ. στ. 95 - 98).

Από τον 4ο αιώνα π.Χ., αντί για γυμνά χέρια που υπήρχαν πριν, η πυγμαχία γινόταν με δέσιμο τών δακτύλων, δήθεν για προστασία τών δακτύλων. Ο Φιλόστρατος αναφέρει ότι τύλιγαν τα τέσσερα δάχτυλα με μικρή παχειά δερμάτινη λωρίδα. Μετά όμως κάλυπταν ολόκληρη τη γροθιά με ιμάντες από βόδια, για να καταφέρουν ισχυρά πλήγματα στους αντιπάλους τους. (Φιλόστρατος, Γυμναστικός 10).

Στη Ρωμαιοκρατία οι πυγμάχοι χρησιμοποιούσαν χειρόκτια ενισχυμένα με κόμβους από σίδηρο και μολύβι. Ήταν ο λεγόμενος caestus. (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, Η, 48).

Ο Πλάτων, αναφέρει τις "σφαίρες" τών πυγμαχικών χειροκτίων, που αντικατέστησαν τους ιμάντες. (Πλάτων Νόμοι, 830Β. Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, 2, VI, 23). Χρησιμοποιούσαν επίσης από τον 3ο π.Χ. αιώνα "ιμάντες οξείς", που είχαν μεταλλικές ακίδες στα δερμάτινα καλύματα τών χεριών. Ονομάζονταν "μύρμηγκες", επειδή προκαλούσαν πληγές μυρμιγκικού σχήματος, όπως και τα Ρωμαϊκά, και ακολουθούσε σφαγή. "Ιμάς οξύς επί τω καρπώ τής χειρός εκατέρας" "Πυγμαχίης δ' ώνδινε φόνος διψώσαν απειλήν ιγνιστόρους μύρμηκας εμαίνετο χερσίν ελίσσων. Πυγμάχου δ' ώδινε φόνου διψώσαν απειλήν". Σκληροί ιμάντες με μεταλλικά επιθέματα, τύλιγαν τα χέρια ως τον αγκώνα, μετατρέποντας τα σε συντριπτικό ρόπαλο. Στον 6ο αιώνα π.Χ. γράφει ο Παυσανίας, δεν χρησιμοποιούσαν τους οξείς ιμάντες, αλλά τις "μειλίχες" που τραυμάτιζαν και προκαλούσαν κατάγματα (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, VIII, 40,3).

Ο Ευρυδάμας από την Κυρήνη νίκησε στην πυγμαχία, όμως ο αντίπαλός του του τσάκισε τα δόντια, και για να μη φανεί, τα κατάπιε όλα. (Αιλιανός, Ποικίλη Ιστορία, 10,19). Το 496 π.Χ., ο πυγμάχος Κλεομήδης από την Αστυπάλαια, σκότωσε τον Επιδεύριο Ίκκο. Τον χτύπησε στο πλευρό, του προκάλεσε άνοιγμα, βύθισε το χέρι του μέσα, και του ξερίζωσε τον πνεύμονα. Επειδή δεν αναγνωρίσθηκε η νίκη του, γύρισε στο νησί, μπήκε σε σχολείο που διδάδκονταν 60 παιδιά, γκρέμισε το στύλο που στερέωνε την οροφή, με αποτέλεσμα να γκρεμιστεί το σχολείο και να πεθάνουν όλοι οι μαθητές. Οι Αστυπαλαιείς πήγαν στο Μαντείο τών Δελφών, που πήραν την εξής απάντηση: "Ο Κλεομήδης είναι ο τελευταίος ήρωας. Να τον τιμάτε με θυσίες γιατί δεν είναι θνητός". (Παυσανίας Ελλάδος, Περιήγησις, V, 2, 6-8. Ευσέβιος, Ευαγγελική Προπαρασκευή Ε, λβ΄).

Προστάτης "θεός" τής Πυγμαχίας ήταν ο Απόλλων, και για το λόγο αυτό ονομαζόταν και "Πύκτης" (Ιλιάς 23, στ. 660).

Ας μιλήσουμε για το Παγκράτιο:

Το Παγκράτιο δεν ήταν "περιθωριακό άθλημα" τών Ολυμπιακών αγώνων. Στην Ολυμπία θεωρούσαν το Παγκράτιο ως το "ωραιότερο άθλημα", και στους βαρβάρους αυτούς αθλητές, έφτιαχναν ανδριάντες προς τιμήν τής κτηνωδίας τους. (Φιλόστρατος, Εικόνες, 2).

Κατά τη συμπλοκή δύο Λακεδαιμονίων Παγκρατιστών, ο ένας αφού άρπαξε τον αντίπαλο από τον λαιμό, τον στριφογύρισε και τον πέταξε κατω. Εκείνος δάγκωσε τον βραχίονα τού άλλου. Και ο ανταγωνιστής του φώναξε: "Δαγκώνεις Λάκωνα όπως οι γυναίκες!" "Όχι, δαγκώνω όπως τα λιοντάρια" είπε ο άλλος. (Πλούταρχος αποφθέγματα Λακωνικά, 234,44).

Ο Αθηναίος κυνικός φιλόσοφος Δηνώναξ συγκλονίσθηκε αντικρύζοντας έναν Παγκρατιστή να δαγκώνει σαν λιοντάρι. (Λουκιανός Δημώναξ 49).

Σε δύο αγγεία παριστάνονται δύο Παγκρατιστές, να βγάζουν με το δάχτυλο τα μάτια τών αντιπάλων. (Κ. Σιμόπουλου: "Μύθος απάτη και βαρβαρότητα οι Ολυμπιάδες, σελ. 97).

Στην πάλη όπως και στο Παγκράτιο, επιτρεπόταν ακόμα και ο στραγγαλισμός τού αντιπάλου. Οποιαδήποτε αγριότητα ήταν θεμιτή: κατάγματα, συντριβή χεριών, ποδιών, πλευρών, ακόμη και σπονδύλων. Αυτό λεγόταν "αθλητική παιδεία" και "αθλητικό ιδεώδες".

Οι αγώνες τού Παγκρατίου πρωτοφαρμόσθηκαν το 648 π.Χ. (33η Ολυμπιάς), και το 200 π.Χ. (145η Ολυμπιάς) επεκτάθηκαν και στα παιδιά. Σκέψου γονείς να στέλνουν τα παιδιά τους να σακατευτούν σε αυτό το βάρβαρο άθλημα! (Φιλόστρατος, Γυμναστικός, 45). Τα πάντα επιτρέπονταν. Να εξαρθρώνεις, να τσακίζεις κόκκαλα, να στραγγαλίζεις, να θανατώνεις με όλα τα μέσα. Συνηθίζονταν κλωτσιές στο γόνατο ή στα γεννητικά όργανα όπως προκύπτει από παραστάσεις αγγείων τής εποχής. Από τον 6ο π.Χ. αιώνα, μπορούσε ο ένας να πιέσει το πρόσωπο τού άλλου στην άμμο, ώστε να τον αναγκάσει να την καταπιεί ή να την αναπνεύσει. (Λουκιανός, Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων, 3).

Η πρώτη συνέπεια τού Παγκρατίου κατά τον Φιλόστρατο, ήταν η στρέβλωση τών χεριών και τών ποδιών. (Φιλόστρατος, Εικόνες, Ι 6, ΙΙ 6). Τα τελικά αποτελέσματα ήταν ο στραγγαλισμός τού αντιπάλου, που ενθουσίαζε τους θεατές. Οι Ηλείοι, γράφει ο Φιλόστρατος, επαινούν το πνίξιμο στο Παγκράτιο. (Φιλόστρατος, Εικόνες, ΙΙ, 6).

Γράφει ο Λουκιανός: "Στέκονται όρθιοι, ρίχνονται ο ένας πάνω στον άλλο και χτυπούν με χέρια και με πόδια. Ο ένας φτύνει ο δύστυχος τα τσακισμένα δόντια του καθώς γέμισετο στόμα του από αίμα και άμμο ύστερα από γροθιά στο σαγόνι. Βλέπει τις συμφορές ο άρχοντας αλλά δεν δίνει εντολή να σταματήσει και να καταργηθεί ο αγώνας. Αντίθετα ενθαρρύνει τους παγκρατιστές και επαινεί εκείνος που κατάφερε το τρομακτικό χτύπημα" (Λουκιανός, Ανάχαρσις ή περί γυμνασίων, 3).

Οι Λακεδαιμόνιοι παγκρατιστές, κατασπάρασσαν τον αντίπαλο με δόντια και με νύχια, τον τύφλωναν βγάζοντας τους βολβούς τών ματιών του. (Φιλόστρατος, Εικόνες στ΄ ). Ο σοφιστής Ιούλιος Πολυδεύκης (2ος αιώνας μ.Χ.) γράφει ότι παγκράτιο και παγκρατιστής σημαίνουν στραγγαλισμό, πνίξιμο, κλωτσιές και γροθιές". (Πολυδεύκης, Ονομαστικόν, 3, 150).

Ο Αρραχίων, τού οποίου άγαλμα είχε στηθεί στην αγορά τής Φιγαλείας, κατά την αναμέτρησή του με αντίπαλο παγκρατιστή, ακινητοποιήθηκε αιχμάλωτος ανάμεσα στα πόδια τού άλλου, ενώ εκείνος προσπαθούσε να τον πνίξει σφίγγοντας με τα χέρια το λαιμό του. Κατόρθωσε ο Αρριχίων να συντρίψει ένα δάχτυλο τού ποδιού τού αντιπάλου, και αμέσως ξεψύχησε. (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, VIII, 40, 2).

Σε άλλη περίπτωση, οι δύο αντίπαλοι παγκρατιστές Κρεύγας ο Επιδάμνιος, και ο Συρακούσιος Δαμόξενος, συμφώνησαν μετά από πολύωρη πάλη χωρίς νικητή, να χτυπήσει ο ένας τον άλλο, που θα παρέμενε όρθιος και ακίνητος. Ο Κρεύγας χτύπησε τον Δαμόξενο στο κεφάλι, χωρίς επικίνδυνες συνέπειες. Ο Δαμόξενος, χτύπησε τον Κρεύγα στο πλευρό με τεντωμένα δάχτυλα, διαπέρασε τα σπλάχνα, και τα ξερρίζωσε με τα χέρια του. Ο Κρεύγας ξεψύχησε αμέσως. (Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησις, VIII, 40).

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε περισσότερα.
ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΑ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΛΑΜΠΕΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

Θα αναφερθώ εν ολίγοις στους όρους «Ελλάς» - «Έλληνας» ώστε να καταλάβουν όλοι την «αλλαγή» του όρου υπό το βλέμμα της ιστορίας, την μη ελληνικότητα όλων ανεξαρτήτων των φιλών της μεσογειακής λεκάνης καθώς και τον σφετερισμό του Βυζαντινού όρου εις στα σημερινά δεδομένα από την επιχειρηματολογία των Εθνικών. Επίσης θα αναφερθώ στην διατήρηση της εθνικής ταύτισης των όρων « Έλληνας» και «Ρωμιός» στο Βυζαντινό κράτος. Σημαντικό είναι να προσέξουμε και τον διαχωρισμό Πελασγών Ελλήνων που κάνουν κάποιοι αρχαίοι συγγραφείς και που προσπαθούν να αναιρέσουν οι σημερινοί Εθνικοί , διότι η αλήθεια είναι ότι ακόμη δεν έχω καταλάβει γιατί οι Εθνικοί προσπαθούν να ταυτίσουν όλες τις φυλές του Ελλαδικού πρωτογενή χώρου εις μία και μόνη. Δια να αποδείξουν το μεγαλείο των γονιδίων μας ; ή με πλάγιο τρόπο να φέρουν υπό τα όμματά μας την άποψη ότι οι αρχαίοι Θεοί δεν είναι κληρονομιά μας από άλλους λαούς και ξένους προς τον δικό μας αλλά αποτελούν αυτούσιο πολιτισμό μας ;

Ισοκράτης , Ολυμπιακοί Αγώνες 380 π.Χ. ,

πρώτος ιστορικός λόγος περί πολιτικής ένωσης των Ελλήνων

«…Έλληνες εκείνους που μετέχουν της παιδείας(ελληνικής) παρά εκείνους που τη φύσεως ανήκουν στο λαό μας.»

Το βυζάντιο όπως και η ρωμαϊκή αυτοκρατορία μετέχουν της ελληνικής παιδείας αναμφισβήτητα έστω και αν υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις. (μην ξεχνάμε ότι και στην αρχαιότητα υπήρξαν εξορισμοί φιλοσόφων από τις γενέτειρές τους). Αυτό το παράδειγμα είναι επίσης άκρως κατατοπιστικό για παρελάσεις αλλοδαπών , ελληνοποιήσεις κ.λ.π. Κι ας μην μπερδευόμαστε σήμερα διότι κάποιοι επιτήδειοι προσπαθούν να εξομοιώσουν την ελληνική παιδεία αποκλειστικά με τον Εθνισμό , πράγμα απαράδεκτο.

ΠΕΛΑΣΓΟΙ

Οι Πελασγοί θεωρούνται τμήματα της Άριας φυλής και δηλαδή υπάρχουν Ιταλοπελασγοί , Ιλλυριοπελασγοί , θρακοπελασγοί , Φρυγοπελασγοί , Αρμενοπελασγοί. Υπάρχουν απίθανες και παράδοξες απόψεις π.χ. υπό Πολωνούς , Τσέχους και Ρώσους ελέχθει ότι οι Πελασγοί ήταν κλάδος της σλαβικής ομοφυλίας (Denkovsky – Adam – Mickiewicz) και άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν πρόδρομοι των σημερινών αλβανών (Dochan – Georg , von Hahn) και ακόμη ότι ήταν πρωτοσημιτικά και πρωτολιβυκά φύλα όλως ξένα προς τις Άριες φυλές.

Όταν τα ελληνικά φύλλα υπέταξαν τους Πελασγούς (κατά τον Διονύσιο τον Αλικαρνασσέα ο Δευκαλίων νίκησε τους Πελασγούς και άλλους ανάγκασε να φύγουν στην Ιταλία , άλλους δε τους υποδούλωσε ή αφομοίωσε τα Πελασγικά φύλλα) δέχθηκαν υπό αυτούς ως μάλλον προηγμένοι τον πολιτισμό τους και την θρησκεία τους (την λατρεία των δυνάμεων της φύσεως ή του ουρανού και της γης) και τα ονόματα των θεών των τα οποία (κατά τον Ηρόδοτο και τον Πλάτωνα) είχαν λάβει από τους Αιγύπτιους , διότι στην αρχή λάτρευαν τους θεούς όπως ακριβώς και τα φύλλα της Άριας φυλής , δηλαδή άνευ ναού και ειδώλου.

Ο Λυκάων , υιός του Πελασγού και της Ωκεανίδας Μελιβόης , είναι ο πρώτος που θυσίασε βρέφος ανθρώπου επί του βωμού του Διός. Οι υιοί του αργότερα φιλοξενώντας τον Δία που είχε πάρει την μορφή ανθρώπου , παρέθεσαν κρέατα ανθρώπινα μαζί με κρέατα ζώων αλλά τιμωρήθηκαν για ασέβεια. Αυτό αντιπροσωπεύει τον μύθου μέσω του οποίου φαίνεται η διαφορά Ελλήνων – Πελασγών.

Ο Στράβων θεωρεί ότι το Δωδωνικό μαντείο είναι κτίσμα των Πελασγών Σελλών , λαού βάρβαρου και ρυπαρού , ο οποίος όμως είχε το χρίσμα να επικοινωνεί με τον Δία και να χρησμοδοτεί (27 και Θ1). Προς αυτό συμφωνεί και ο Όμηρος ο οποίος χαρακτηρίζει τους Σελλούς «ανυπτόποδες κοιμωμένους κατά γην και υποφήτας» (Π 235). Αλλά και ο Ηρόδοτος διαχωρίζει Έλληνες και Πελασγούς (Α57 , 585 , 136-140, 294-95 , Η44 και σημ. 4). Οι Πελασγοί σίγουρα ήταν διασκορπισμένοι μέσα στον Ελλαδικό χώρο αλλά έτσι ονομάζονται όλοι οι προέλληνες κάτοικοι και δηλαδή οι Κρήτες , Κάρες , Λέλεγες εις Κυκλάδες , Λυδοί , Φρύγιοι , Λύκιοι εις Μικράν Ασία) Απόδειξη ότι οι Πελασγοί είναι εξαπλωμένοι εις όλο τον ελλαδικό χώρο είναι οι πλείστες μνημειακές επιγραφές εις γλώσσα μη ελληνική.

Κάποιοι «επιστήμονες» - «ιερείς» μιας παλιάς θρησκείας γυρίζουν την ιστορία ανάποδα….χμ…

ΑΡΧΑΙΟΙ ΘΕΟΙ ΕΛΛΗΝΩΝ: άξιο προσοχής είναι ότι οι αρχαίοι θεοί είναι θεοί των πελασγών οι οποίοι στην αρχή

Είναι τερατόμορφοι .Όταν δε υιοθετήθηκαν από τους έλληνες μετατράπηκαν από τους τελευταίους σε ανθρωπόμορφους.

Το σίγουρο είναι ότι οι έλληνες με την τέχνη τους εξευγένισαν στο έπακρο αυτές τις θεότητες τόσο

με το κάλλος της τέχνης τους όσο και με την πνευματική τους ανωτερότητα.

Αχιλλέας: «Ζευ ανα Δωδωναίε Πελασγικέ τηλόθι ναίων Δωδώνης, δυσχειμερου αμφί δε Σελλοί σοι ναίουσι υποφήται ανιπτόποδες χαμαιεύναι.»

Ομήρου Ηλίαδα ΙΙ 233

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί οι νεοΕθνικοί προσπαθούν ποικιλοτρόπως και μανιοτρόπως να ταυτίσουν απολύτως Πελασγούς και Έλληνες, προσπάθεια βέβαια που συνοδεύεται με την ταύτιση Χριστού και Ιουδαϊσμού (βλέπε «Ιουδαιοχριστιανισμός» κατά Εθνικούς). Πάντως όπως και να έχουν τα πράγματα 2 είναι τα σίγουρα:

1. Ο Ζευς των Πελασγών δεν είναι ο μυθολογούμενος ελληνικός Ζευς

2. Ο μυθολογούμενος ελληνικός Ζευς δεν είναι ο Ζευς των φιλοσόφων

Αν όλοι όλες οι αναφορές προς τον «Ζευ» αφορούν το αυτό πρόσωπο τότε θα πρέπει να υποθέσουμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν τρελοί ή δεν ήξεραν τι τους γίνεται.
ΕΛΛΗΝΕΣ

Στα Ομηρικά έπη ο όρος «Ελλάς» σήμαινε απλώς χώρα που ανήκε στο κράτος του Πηλέα και οικουμένη υπό των Μυρμηδόνων , πατρίδα του Αμύντορα πατέρα του Φοίνηκα (Ι 447 – 448 , 478). Κατά τον Στράβωνα (Θ’ 431 – 432) οι μεν πίστευαν ότι η Ομηρική Ελλάδα είναι η Φθιώτιδα (πρβλ. και Θουκυδίδη Α’ 3 «τους μετ’ Αχιλλέως εκ της Φθιώτιδος , οίπερ και πρώτοι Έλληνες ήσαν») και αποτελεί το νότιο μέρος της Θεσσαλίας. , οι δε ότι ήταν διάφορος της Φθιώτιδας. Θεωρείται απίθανο όμως να υπήρξε ποτέ πόλη που να ονομάζονταν «Ελλάς». Στην Οδύσσεια το όνομα «Ελλάς» αποκτά μέγιστη σημασία γιατί σε αυτήν βρίσκουμε «καθ’ ην (ή αν) Ελλάδα και μέσον Άργος» , έτσι «Ελλάς» καλείται η στερεά Ελλάδα και Άργος η Πελοπόννησος.

Οι Έλληνες στα Ομηρικά έπη καλούνται Δαναοί («φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες») και Αργείοι και Αχαιοί και η λέξη Έλληνες αναφέρεται μόνο στους κατοίκους του Πηλέα της Θεσσαλίας. Εμφανίζεται η λέξη Πανέλληνες (Β530) που προφανώς σημαίνει το σύνολο των Ελλήνων. Η λέξη Πανέλληνες που σημαίνει όλο το Ελληνικό γένος συναντάται πρώτη φορά στον Ησίοδο τον Ζ’ π.Χ. αιώνα (Έργα 528) . Κατά τις αρχές του ΣΤ’ αιώνα υπήρχε ο όρος Έλληνες σε κοινή χρήση σημαίνοντας το σύνολο των Ελλήνων εφόσον προτού του 580 είχε επικρατήσει η λέξη Ελλανοδίκης που δήλωνε τους κριτές των Ολυμπιακών αγώνων.
Εικόνα, Εθνικό περιοδικό, τεύχος 29, σελίδα 2

(για διευκρίνιση δείτε παρακάτω τον Αριστοτέλη ενώ για περισσότερα στην Σελίδα του ύμνου)
Πρώτος ο Αριστοτέλης μετέθεσε την παλαιότατη Ελλάδα από την Θεσσαλία στην Ήπειρο και κυρίως στην περιοχή της Δωδώνης και του Αχελώου «(ο κατακλυσμός) περί τον ελληνικόν εγένετο μάλιστα τόπο , και τούτου περί την Ελλάδα την αρχαίαν. Αύτη δε εστίν η περί Δωδώνη και τον Αχελώο , ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβλήθηκε , ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί , νυν δ’ Έλληνες». Μάλλον η γνώμη αυτή του Αριστοτέλη να πηγάζει από έναν μύθο που διαδόθηκε τον Δ’ αιώνα π.Χ. από τους Μολοσσούς , στην περιοχή της Δωδώνης. Ο μύθος αυτός για να εμπεδώσει την ελληνική καταγωγή του βασιλικού οίκου των Μολοσσών , παρίστανε τον Δευκαλίωνα ιδρυτή του ιερού της Δωδώνης. Αλλά από την Ηλιάδα (Π 233 –235) μαθαίνουμε ότι στην Δωδώνη διαμένουν οι Σελλοί το οποίο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συγγενεύει με το «Έλληνες». Πάντως η Δωδώνη πρέπει να θεωρηθεί ως μια από τις κοιτίδες του ελληνικού έθνους.

Το όνομα «Ελλάς» από την στενή σημασία του Ομήρου επεκτάθηκε και σήμαινε την Στερεά Ελλάδα χωρίς όμως την Πελοπόννησο (πρβλ «την Ελλάδα και Πελοπόννησον» Δημσθ. 19 , 303) και της Θεσσαλίας και όλες τις από Έλληνες κατοικημένες χώρες περιλαμβανομένης έπειτα και της Πελοποννήσου και της Μ. Ασίας (Ηροδ. 1 , 92 , Ξενοφ. Αναβ. 6 ,5 ,23) , στην οποία αντιτίθεται «η παρ’ ημίν Ελλάς» Ξενοφ , Ελλ. 3 ,4 ,5.

Κατά τους Αλεξανδρινούς χρόνους μετά την εξάπλωση της ελληνικής γλώσσας στην Ανατολή , Έλληνες και ελληνίζοντες και ελληνισταί ονομάζονταν όλοι αυτοί που μιλούσαν ελληνικά.

Κατά τους Ρωμαϊκούς χρόνους , μετά την εμφάνιση του Χριστιανισμού οι λέξεις αυτές σήμαιναν τους Εθνικούς – ειδωλολάτρες και ελληνισμός σήμαινε τον Εθνισμό και την Ειδωλολατρία. Στα μέσα του Ε’ αιώνα ο εκκλησιαστικός συγγραφέας Θεοδώρητος ο Κύρρος ονομάζει τους ιερείς του Βάαλ «ιερείς των ελλήνων». Μετά την κατάλυση του δυτικού ρωμαϊκού κράτους το 476 και την διατήρηση του ανατολικού , χάθηκε η εθνολογική σημασία του όρου Ρωμαίος και σήμαινε τους κατοίκους της ανατολικής αυτοκρατορίας. Επειδή όμως αυτή είχε εξελληνισθεί και επειδή το μεγαλύτερο μέρος του το αποτελούσαν Έλληνες σήμαινε τους ομιλούντες την ελληνική γλώσσα. Το όνομα παρέμεινε μέχρι και τις μέρες μας στην δημοτική γλώσσα με τον τύπο Ρωμιός (Ρωμιά , Ρωμιοπούλα , Ρωμιόπουλο , ρωμαίικος -η –ο ,το ρωμαίικο , η ρωμιοσύνη κ.λ.π.). Το κράτος αυτό τότε ονομάσθηκε Ρωμανία. Σημ: Την ρωμαϊκή υπηκοότητα προσπαθούσαν να αποκτήσουν οι ίδιοι οι αρχαίοι έλληνες ενώ τελούσαν υπό ρωμαϊκό έλεγχο και δεν επιβλήθηκε (βλέπε κατηγορίες Εθνικών για την Ρωμιοσύνη).

Το όνομα Ελλάς παρέμεινε όμως στους ενδιάμεσους χρόνους περισσότερο όμως στην γλώσσα της διοικήσεως του Βυζαντινού κράτους. Έτσι κατά τις νωρίτερα από του 535 και επί Ιουστινιανού δημοσιευθέν σύγγραμμα του Ιεροκλέους «Συνέκδημος» , η υπό ανθυπάτου διοικούμενη επαρχία της Ελλάδος περιλαμβάνει στην Στερεά , την Πελοπόννησο , την Εύβοια και διάφορα άλλα νησιά του Αιγαίου και του Ιονίου Πελάγους. Αυτή η επαρχία έχει 79 πόλεις και πρωτεύουσα είναι η Κόρινθος. Το «περί των θεμάτων» σύγγραμμα του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου ονομάζει Ελλάδα την Αττική , Βοιωτία , Φωκίδα , Λοκρίδα , Εύβοια , Κυκλάδες και μέχρι του Πηνειού Θεσσαλία. Πρωτεύουσα αυτού του θέματος είναι η Θήβα. Κατά τον ΙΑ’ και ΙΒ’ αιώνα τα δύο θέματα Ελλάδας και Πελοποννήσου συναντώνται ενωμένα σε ένα θέμα με πρωτεύουσα την Κόρινθο. Του θέματος Ελλάδος οι κάτοικοι ονομάζονται ελλαδικοί.

ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ , Κατά Ιωάννη κεφ. ΙΒ'

20 ήσαν δε τινες Έλληνες μεταξύ των αναβαινόντων δια να προσκυνήσωσιν εν τη εορτή 21 ούτοι λοιπόν ήλθον προς τον Φίλιππον το από Βηθσαϊσδά της Γαλιλαίας , και παρεκάλουν αυτόν , λέγοντες . Κύριες θέλομεν να ιδώμεν τον Ιησούν 22 έρχεται ο Φίλιππος και λέγει προς τον Ανδρέαν και πάλιν ο Ανδρέας και ο Φίλιππος λέγουσι προς τον Ιησούν 23 ο δε Ιησούς απεκρίθη προς αυτούς λέγων· «Ήλθεν η ώρα δια να δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου.»

Αλλά ας μην ξεχνάμε και τους κάτωθι Έλληνες για μια

ισορροπημένη προσέγγιση του θέματος

«φύσει πάντα πάντες ομοίως πεφύκαμεν και βάρβαροι και Έλληνες…ούτε βάρβαρος αφώρισται ημών ουδείς ούτε Έλλην, αναπνέομεν τε γάρ εις τον αέρα άπαντες κατά το στόμα και κατά τας ρίνας».
ΑΝΤΙΦΩΝ, Σοφιστής, Ε’ αιώνας π.Χ.
Διότι:
«Τα μεν υψηλά ταπεινούν τα δε ταπεινά υψούν»

ΧΕΙΛΩΝ, εκ των 7 σοφών, Σπάρτη, Ζ’ αιώνας π.Χ.

Μετά από την άλωση της Κων/πολης από τους Λατίνους το 1204 , το όνομα Ελλάς εξαφανίζεται από την διοικητικές περιφέρειες αλλά χρησιμοποιούνται συχνότερα η χρήση των λέξεων Έλληνες και Ελλάς με την ευρύτερη εθνολογική και πολιτιστική σημασία. Ο Ιωάννης ο Γ’ Δούκας ο Βατάτζης , ο αυτοκράτορας της Νικαίας (1222- 1255) σε επιστολή του προς τον Πάπα Γρηγόριον τον Θ’ γράφει «ότι τε εν τω γένει των Ελλήνων ημών η σοφία βασιλεύει» και ο σουλτάνος της Αιγύπτου και Συρίας Νασίρ Νασρεδδίν Μοχάμεδ , γράφει προς τον Ανδρόνικο Γ τον Παλαιολόγο (1328-1341) και τον προσαγορεύει «κληρονόμο της βασιλείας των Ρωμαίων» και τον αποκαλεί «σπάθην του βασιλέως των Μακεδόνων» και «ανδρειότητα της βασιλείας των Ελλήνων» , το ίδιο ο απόγονος του Σουλτάνου προς τον Ιωάννη ζ’ τον Κατακουζηνό ονομάζει αυτόν «βασιλέα των Ελλήνων» και «σπάθη των Μακεδόνων». Ο Νικηφόρος Γρηγοράς λέει για τον Πατριάρχη Γρηγόριο του Κυπρίου του ΙΓ’ αιώνα «διαβόητος εν τοις τότε γενόμενος Έλλησιν». , ο Ιωάννης ο Αργυρόπουλος προσφωνεί τον Ιωάννη Η’ τον Παλαιολόγο (1425-1448) «ω της Ελλάδος ήλιε βασιλεύ». Ο τελευταίος εν τη Κων/πολη βασιλιάς Κωνσταντίνος ΙΑ’ ο Παλαιολόγος που έφερε τον τίτλο του «βασιλέα και αυτοκράτορα των Ρωμαίων» αποκαλεί την Κωνσταντινούπολη «ελπίδα και χαρά πάντων των Ελλήνων».

Μετά την άλωση της Κων/πολης από τους Τούρκους ο όρος Έλληνας και Ελλάδα θα αποκτά όσο γίνεται και μεγαλύτερη αίγλη και διάδοση. Ο ιστορικός Λαόνικος Χαλκοκονδύλης γράφει «Ελλήνων πράγματα» , «ελλήνων βασίλειον» , «ελλήνων βασιλεύς» και με τους Έλληνες εννοούσε τους Βυζαντινούς. Με την επανάσταση του 1821 το έθνος αγωνίζεται για την ελευθερία των Ελλήνων και της Ελλάδος. Η εν Επιδαύρω συνέλευση συνέταξε το «προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος.» Από την αρχή του αγώνα το νέο κράτος χρησιμοποίησε το ελληνικό όνομα «Ελληνική Επικράτεια , Ελληνική Πολιτεία , Βασίλειον της Ελλάδος , Ελληνική Δημοκρατία»

Οι Εθνικοί εκμεταλλευόμενοι του χαρακτηρισμού που θα πάρει ο όρος «Έλληνας» κατά την Αλεξανδρινή , και ιδίως κατά την Βυζαντινή εποχή και την οποία παραδέχονται όλοι οι ιστορικοί , παίζουν σε όλα τα έντυπά τους ένα ανέντιμο παιχνίδι. Παρουσιάζουν δηλαδή ελάχιστα αναθέματα της εκκλησίας και αυτοκρατορικά έδικτα ενάντια των «Ελλήνων» μη κάνοντας ετυμολογική ανάλυση της λέξης , με αποτέλεσμα να συνδέεται λανθασμένα αυτή με την επικρατούσα σήμερα εθνολογική ταύτιση. Αντιθέτως αυτή η σύνδεση αφορούσε μόνο το θρήσκευμα. Αυτή η καθαρή εθνολογική έννοια θα εμφανισθεί μετά την Ελληνική επανάσταση του 1821. Ομοίως η εθνολογική ταύτιση των λαών της Βαλκανικής (Σέρβων , Βουλγάρων , Ρουμάνων κ.λ.π.) θα είναι αποτέλεσμα της διάσπασης της αυτοκρατορίας των Ελλήνων – «Ρωμιών» του Βυζαντίου. Μάλιστα κάποιοι εντελώς ανιστόρητοι σε φόρουμ , τσατ κ.λ.π. τολμούν να που ότι Έλλην ήταν εκείνοι που είχαν κοινή θρησκευτική παράδοση. Τι πιο ανούσιο από αυτό. Αρκεί να αναφέρω ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν υπάρχει δόγμα συνεπώς ο καθένας λατρεύει ότι θέλει.

«…συλλογίζομαι την κατάχρηση του ονόματος γένος , ήτις χαρακτήριζε όλους τους δημοκόπους»

Αδαμάντιος Κοραής

Έλλην Διαφωτιστής
Κάνοντας τώρα ορισμένους λογικούς συλλογισμούς απέναντι στην βασική εθνολογική επιχειρηματολογία των Εθνικών θα βρεθούμε μπρος σε συμπεράσματα που οδηγούν σε διαφορετικά σημεία από αυτά που προσπαθούν να μας οδηγήσουν .

Εθνολογικά Επιχειρήματα Εθνικών
Εθνολογικά Αντιεπιχείρημα λογικής

Όλοι οι λαοί της μεσογείου αλλά και πλείστων άλλων ευρωπαίων π.χ. Κέλτες έχουν Πελασγικές – Ελληνικές ρίζες και το αυτό και η Ιταλική χερσόνησος
Τότε πως υποστηρίζεται ότι το Βυζάντιο είναι Ρωμαϊκή ανατολική αυτοκρατορία και είναι ξένη προς τους έλληνες ; Αν οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από κοινούς προγόνους – γονιδίωμα τότε και το Βυζάντιο είναι ελληνικό.

Οι Έλληνες είναι όλες οι φυλές που παρουσιάσθηκαν στον γνωστό Ελλαδικό γεωγραφικό χώρο (Αχαιοί, Δωριείς , Ίωνες , Πελασγοί κ.λ.π.)
Αν οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από τον γεωγραφικό χώρο τότε και το Βυζάντιο είναι ελληνικότατο εφόσον αντιπροσωπεύει λαούς που έζησαν στον ίδιο γεωγραφικό χώρο

Όλοι οι Έλληνες χαρακτηρίζονται από την κοινή γλώσσα , που έχει πανάρχαιες ρίζες και ξεκίνησε από τον χώροι της Μεσογείου .
Τότε και το Βυζάντιο είναι ελληνικό εφόσον επισημοποίησε τα ελληνικά ως γλώσσα του κράτους

Οι Έλληνες είναι μόνο οι Εθνικοί με τους αρχαίους θεούς.
Οι σημερινοί δηλαδή Χριστιανοί Έλληνες δεν είναι Έλληνες ; Οι επίσης άθεοι Έλληνες τι εθνολογικής ταυτότητας είναι ;

Όλες αυτές οι έρευνες προς την διαλεύκανση της αρχής της φυλής των Ελλήνων και την κατάρριψη της Αφρικανικής προέλευσης του ανθρώπου δεν μπορούν να μειώσουν τον Ιησού διότι αν ο πρωτάνθρωπος προήλθε και γεννήθηκε στην Ελλάδα από όπου όλος ο πλανήτης αποικήθηκε τότε και ο Ιησούς έχει προγόνους Έλληνες και συνεπώς είναι και αυτός Έλληνας. Δεν συμφωνείτε ;

Ουδέποτε το Βυζάντιο κατάργησε ή εξοβέλισε τα ελληνικά γράμματα και την κλασσική παιδεία αλλά σίγουρα το αντίθετο ενώ με τον όρο «Έλληνες», υπό Βυζαντινή εποχή , ονομάζονται οι Εθνικοί – «ειδωλολάτρες» . Έτσι αυτό που μπορούμε να πούμε σίγουρα , χρησιμοποιώντας τους σύγχρονους όρους , είναι ότι το Βυζάντιο ήταν ενάντια του Εθνισμού αλλά όχι εχθρός του Ελληνισμού (στόχος Εθνικής επιχειρηματολογίας) . Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι ο μεγάλος της αναγέννησης του γένους ιεροκήρυκας Κοσμάς ο Αιτωλός έλεγε «διαβάζετε ελληνικά δια να μην γίνεται Έλληνες» και δηλαδή διαβάζετε ελληνική κλασσική παιδεία ώστε να μην γίνεται Εθνικοί – «ειδωλολάτρες».

ΠΡΟΣΟΧΗ: Αλλά ας δούμε τι ορίζει η Β' Οικουμενική σύνοδος 381 μ.Χ. Ζ' κανών για τους «Έλληνες»:

«Αρειανούς μεν και Μακεδονιανούς και Σαββατιανούς και Ναυατιανούς τους λέγοντας Καθαρούς και Αριστερούς...Πάντας ως Έλληνας δεχόμεθα"

συνεπώς προσοχή σε διάφορα σοφίσματα των Εθνικών που παρουσιάζουν την Εκκλησία κατά των σοφισμάτων των «Ελλήνων»

ΕΝΑΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΝΟΣ ΚΑΠΟΤΕ ΙΣΩΣ ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ.ΕΝΑΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΗΣ ΠΟΤΕ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.ΙΣΩΣ ΓΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΛΟΓΟ ΣΟΒΑΡΑ ΑΤΟΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΝ\ΜΙΟ ΜΕ ΓΝΩΣΗΣ[ΑΠΟ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ] ΓΕΛΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ

ΘΕΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΚΙ΄ΑΛΛΑ? ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΤΙΚΡΟΥΣΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ.
ΤΟ ΘΕΜΑ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ.
ΤΟ ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΩΣΤΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ Η ΟΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΜΕ. ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΟΜΩΣ ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ. ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΠΟΛΕΜΑΤΕ? ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΥΝΗΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΝΟΧΛΕΙ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ? ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΙΣΟΣ ΠΟΥ ΤΡΕΦΕΤΕ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ? Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΑΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ. ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΙΛΗΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ , ΑΛΛΑ ΜΑΛΛΟΝ ΕΙΣΤΕ ΚΟΥΦΟΙ. ΓΙΑΤΙ ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΤΕ ΑΓΑΠΗ ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΜΙΣΟΣ , ΕΧΘΡΑ , ΠΟΛΕΜΟΣ . ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ , ΔΕΝ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ.

-Αν οι άνθρωποι διψούν, ας πάνε να πιουν στην πηγή του Ελληνισμού.
ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

quote:

---

Μήπως τελικά απλώς οι Έλληνες εγκατέλειψαν ΕΛΕΥΘΕΡΑ, μια κτηνώδη
ειδωλολατρική και φονική θρησκεία, για να ασπασθούν την πίστη τής Αγάπης τού Ιησού Χριστού;

---

Πήρε "μπαρούτι" το topic βλέπω.

θα σας παρακαλούσα να μην προβαίνουμε σε προσωπικούς χαρακτηρισμού αλλά να συνδιαλλεγόμαστε με βάση τις ιδέες, τις γνώσεις και την ψυχή μας, αλλά πολιτισμένα. Πιστεύω ότι όλοι αγαπάνε την θρησκεία τους ή την φιλοσοφία τους. Όπως την αγαπάμε εμείς την αγαπάει και ο συνδιαλλεγόμενός μας. Ας μην του το αμφισβητούμε.

Θα παρακαλούσα γενικά να σεβόμαστε τον συνομιλητή μας.

Φίλε IASON, θα σε παρακαλούσα να αφήνεις παραγράφους στα μηνύματά σου γιατί αν το κείμενο είναι μεγάλο και δεν έχει παραγράφους είναι δυσπρόσιτο για ανάγνωση και είναι κρίμα γιατί περιέχει αξιόλογα στοιχεία.

-Αν οι άνθρωποι διψούν, ας πάνε να πιουν στην πηγή του Ελληνισμού.
ΑΥΤΟΚΡΑΤΩΡ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ

ΟΛΟΙ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ .
ΝΟΜΙΖΩ ΑΚΟΜΑ ΟΤΙ ΤΟ ΙΔΑΝΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΑΣ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ.

Ο Περικλής καθορίζει προς το τέλος του περίφημου επιταφίου του, την θέση και την συμπεριφορά των γυναικών της εποχής του. Ούτε λίγο ούτε πολύ, λέει σε αυτές να φροντίζουν να μην ακουσθεί το όνομά τους, ούτε για καλό ούτε για κακό μεταξύ των ανδρών. Τις περιορίζει δηλαδή με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο στον γυναικωνίτη.

Προσωπικότητα περιορισμένη πνευματικά, όπως πίστευαν οι αρχαίοι, η γυναίκα έχει σε όλη την περίοδο της αρχαιότητας, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων, έναν ασφυκτικά στενό κύκλο δραστηριότητας, ένα λιλιπούτειο βασίλειο, το σπίτι της και την φροντίδα του. Αντίληψη που ξεκάθαρα διατυπώνει ο Ξενοφώντας στον «Οικονομικό» του. Παρουσιάζει εκεί το πορτραίτο της Αθηναίας που παραμένει αναλλοίωτο μέχρι την έλευση του Χριστιανισμού.

Θα παρουσιαστεί η ζωή της Αθηναίας κατά τον 5 αιώνα π.χ. (Χρυσός αιώνα Περικλή) για να πάρουμε μια γενική ιδέα της κατάστασης της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα. Η κατάσταση είναι διαφορετική μόνο σε Σπάρτη, Γόρτυνα και Χίο όπου η πολιτεία αναγνώριζε μεγάλο κύκλο δραστηριότητας στην γυναίκα

ΝΟΜΙΚΗ ΑΠΟΨΗ : η γυναίκα θεωρείται ανήλικη και από την γέννησή της ως το θάνατό της. Σε όλη της την ζωή βρίσκονταν υπό κηδεμονία ή καλύτερα υπό εποπτεία , την οποία ονόμαζε «κυριεία», ενώ τον επίτροπό της «κύριο». Με τον γάμο της απλώς αλλάζει κηδεμόνα. Από την επιτροπεία του πατέρα της ή του μεγαλύτερου αδελφού της περιέρχεται στην επιτροπεία του συζύγου της. Ακόμη και μετά το θάνατό του δεν υπάρχει περίπτωση να βρει την αυτεξουσιότητάς της. Ο μεγαλύτερός της υιός γίνεται κηδεμόνας της. Και αν δεν υπήρχε υιός τότε αναλάμβανε ο πλησιέστερος άρρενας συγγενείς της. Το άδικο αυτό νομικό πλαίσιο δικαιολογούσαν οι αρχαίοι με το σκεπτικό ότι η γυναίκα ήταν ηθικά και πνευματικά πιο αδύναμη και η οποία καθόσον αδύναμη καταντά έρμαιο των επιτήδειων. Ο Αριστοτέλης μας λέει επί του θέματος «Ο μεν γαρ δούλος ουκ έχει το βουλευτικόν, το δε θύλη έχει μεν, αλλ’ άκυρον, ο δε παις έχει μεν αλλ’ ατελές»

ΓΑΜΟΣ : με τον γάμο η γυναίκα αφήνει τον γυναικωνίτη του πατρικού σπιτιού και εγκαθίσταται για την υπόλοιπη ζωή της στον γυναικωνίτη του συζυγικού της σπιτιού. Παντρεύεται πολύ νέα από τα 15 ή 14 και δεν προλαβαίνει να εγκαταλείψει τις κούκλες της και πρέπει να μάθει να ανατρέφει παιδιά. Γάμος από έρωτα στην αρχαία αθηναϊκή κοινωνία δεν εννοείται. Περιορισμένες στον γυναικωνίτη οι γυναίκες δεν έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τους μέλλοντες σύζύγους τους. Ο πατέρας της νύφης έρχεται σε συμφωνία με τον γαμπρό ενώ δεν λείπουν οι περιπτώσεις όπου ο πατέρας διαλέγει την σύζυγο του υιού του. Οι περισσότεροι γάμοι γίνονταν κατά τον μήνα Φεβρουάριο (Γαμηλίωνα) μήνας αφιερωμένος στην προστάτιδα του Γάμου Ήρα. Στο σπίτι του πατέρα γίνονταν και οι θυσίες στους προστάτες του γάμου θεούς όπου και επισφραγίζονταν και η πράξη του γάμου την τρίτη ημέρα από τις 3 του γάμου.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ : Στην σημερινή κοινωνία στόχος του γάμου είναι η συνταύτιση ψυχική και συναισθηματική των συζύγων (κοινωνία του βίου) Στην αρχαιότητα όμως σκοπός του γάμου είναι η τεκνοποιία. Αποτέλεσμα αυτής της λογικής είναι η κόρη ενός ανδρός που δεν έχει άρρενες υιούς να νυμφευθεί τον πλησιέστερο συγγενή του πατέρα της για να δώσει τον πολυπόθητο υιό στον νεκρό. Μετά τον γάμο της η Αθηναία αφιερώνεται στο σπίτι της για όλη της την ζωή. Τρία είναι τα καθήκοντά της 1) να δώσει παιδιά στην οικογένειά του συζύγου της και να τα αναθρέψει 2) να εκτελεί τις οικιακές εργασίες 3) να παρακολουθεί το υπηρετικό προσωπικό.

ΔΙΑΖΥΓΙΟ : ήταν πολύ απλό για τον άνδρα. Μια απλή δήλωσης ενώπιον του άνδρα ενώπιον μαρτύρων ότι χωρίζει την γυναίκα του και αναλαμβάνει την υποχρέωση να επιστρέψει την προίκα της. Για την γυναίκα όμως χρειάζονταν δικαστική απόφαση. Τα παιδιά τα κρατούσε πάντα ο πατέρας. Έτσι ενώ νομικώς το διαζύγιο ήταν εφικτό για την γυναίκα αλλά ανέφικτο γι αυτήν.

ΕΚΤΡΩΣΗ : Μια άλλη δυναστεύσει της γυναίκας στην αρχαία Αθήνα είναι το δικαίωμα του ανδρός να εξαναγκάσει την γυναίκα του να προβεί σε έκτρωση, όταν έκρινε πως για διάφορους λόγους ένα νέο παιδί περίττευε στην οικογένεια. Μπορούσε να την εξαναγκάσει να θανατώσει το νεογέννητο πράγμα που γίνονταν με αποκρουστική συνέχεια για τα κορίτσια. Το παράξενο είναι ότι κανείς αρχαίος φιλόσοφος δεν ύψωσε την φωνή του ενάντια σε αυτό το αποτρόπαιο έθιμο που γίνονταν σε όλη την Ελλάδα εκτός από την Θήβα. Αντίθετα τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Πλάτων συνιστούσαν την έκτρωση ως μέσω ενάντια στον υπερπληθυσμό των πόλεων όπως επίσης συνιστούσαν και την έκθεση (τοποθέτηση πάνω σε σορό από σκουπίδια και πώληση ως σκλάβου). Τους μετέπειτα αιώνες έγινε αντιληπτό το σφάλμα αυτής της συνήθειας που είχε κρατήσει στάσιμο αν όχι μειώσει τον πληθυσμό των αρχαίων πόλεων, με την άφιξη των πολυπληθών ρωμαϊκών λεγεώνων.

ΠΑΤΡΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ : Η πατρική εξουσία είναι αναλλοίωτη για όλα τα χρόνια των τέκνων εκτός από το αγόρι κατά το 18ο έτος της ηλικίας του. Τα κορίτσια όπως ανάφερα δεν ενηλικιώνονταν ποτέ. Ο πατέρας ενεργεί ως δικαστής και τιμωρός των αταθαλσιών των τεκνών του. Στην έσχατη περίπτωση μπορεί να τα διώξει από το σπίτι και διαμέσου κήρυκα ανακοινώσει την αποκήρυξη τους. Την κόρη του μπορεί να την πουλήσει δούλη αν αντιληφθεί ότι παραστράτησε. Κι όμως στην Εθνική ρώμη η κατάσταση είναι χειρότερη εφόσον ο πατέρας έχει δικαίωμα ζωής ή θανάτου (jus vitae etnecis) ακόμη και μετά την ενηλικίωση εκτός κι αν έχει προηγηθεί χειραφέτηση.

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΑ : Το αγόρι μένει υπό την επιρροή της μητέρας μέχρι το 7ο έτος της ηλικίας του αλλά μετά απομακρύνεται από αυτήν ώστε να μην τίποτα από την αξιοπρέπειά του στην ατμόσφαιρα του γυναικωνίτη. Το κορίτσι αντιθέτως ακολουθεί το παράδειγμα της μητέρας όπου και από αυτήν μαθαίνει τις 2 μεγάλες αρετές που θα την αναδείξουν σαν μια αξιόπιστη οικοδέσποινα. 1) να υποτάσσεται στον μέλλοντα σύζυγό της και να μένει όσο το δυνατόν στην διακριτική αφάνεια του νοικοκυριού της. Στην ανατροφή των παιδιών τη γυναίκα βοηθάει και μια γυναίκα «η τροφός».

ΤΑΦΗ : Ακόμη και μετά το θάνατό της η γυναίκα δεν έπρεπε να προκαλεί την προσοχή του ανδρικού πληθυσμού γι αυτό και δεν επιτρέπονταν στον τάφο της να αναγερθεί το άγαλμά της, ενώ το άγαλμα του άνδρα ηρωποιουμένου υψώνονταν συνηθέστατα επί του μνήματος. Μάλιστα και στη αρχή τα επιτύμβια ανάγλυφα παρίσταναν μόνο άνδρες

ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΟ : Πάλι η γυναίκα σε μειονεκτική θέση καθώς αν υπήρχαν άρρενες απόγονοι η περιουσία μοιράζονταν μόνο σε αυτούς με την υποχρέωση μόνο να προικίσουν την αδελφή τους. Αν υπάρχει μόνο μια θυγατέρα τότε κληρονομεί τον αποθανόντα ως επίκληρος με την αναβλητική δηλαδή αίρεση να νυμφευθεί τον πλησιέστερο συγγενή του αποθανόντος και ότι την περιουσία, τον κλήρο, θα τον μεταβιβάσει στ άρρενα παιδιά που θ γεννηθούν από αυτό τον γάμο.

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ – ΣΥΜΠΟΣΙΑ : η γυναίκα δεν συμμετείχε στην κοινωνική ζωή και στην διασκέδαση του άνδρα της και δεν γνώριζε τους φίλους του. Όπου συγκεντρώνονταν οι άνδρες οι γυναίκες δεν παρουσιάζονταν. Στα συμπόσια όπου οι άνδρες παραδίδονταν στις αγκαλιές των εταίρων και των αυλητρίδων, ήταν αδιανόητη.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ : Δεν γίνεται καν λόγος για συμμετοχή της γυναίκας στα πολιτικά πράγματα. Ο Περικλής θα κατηγορηθεί γιατί η Ασπασία τον επηρέαζε στην λήψη πολιτικών αποφάσεων.

ΠΑΛΛΑΚΙΔΕΣ – ΕΤΑΙΡΕΣ : εκτός από τις νόμιμες γυναίκες στην αρχαιότητα υπήρχε και μι άλλη κατηγορία γυναικών. Οι παλλακίδες προέρχονται από την τάξη των μετοίκων ή κατάγονταν από γονείς ξένους, Ίωνες κυρίως. Σύμφωνα με τον Αθηναϊκό νόμο του 451 – 450 π.Χ. ο γάμος Αθηναίου με γυναίκα της οποίας ο πατέρας δεν είχε πολιτικά δικαιώματα ήταν παράνομος. Για να ξεπερασθεί αυτό το πρόβλημα ο Αθηναίος επιτρεπόταν να έχει μια ημινομική σχέση, ελεύθερο δεσμό παράλληλα με τον γάμο, την παλλακεία. Ένας Αθηναίος ρήτορας αναφέρει στην έκταση του «προβλήματος» της εποχής του : «Έχομε τις παλλακίδες για την απόλαυση και τις συζύγους για να μας δίνουν νόμιμα τέκνα και να είναι πιστοί φύλακες του οίκου». Επειδή οι παντρεμένες γυναίκες δεν είχαν σχεδόν καθόλου μόρφωση τον 5 αιώνα και δεν ήταν οι καταλληλότερες για συζητήσεις περί φιλοσοφίας, πολιτικής, τέχνης κ.α. επικρατούσε η συνήθεια η εξωσυζυγική σχέση να είμαι είναι μόνο μια ερωτική σχέση αλλά ένας συνδυασμός του έρωτα και της πνευματικής καλλιέργειας. Τον συνδυασμό αυτό τον είχαν πετύχει ορισμένες διάφορες εταίρες, κόρες κυρίως της Ιωνίας αλλά και της Αθήνας, όχι όμως καλών οικογενειών, που από την μια λάτρευαν την Αφροδίτη αλλά από την άλλη συναναστρέφονταν σοφιστές και φιλοσόφους, συζούσαν με ποιητές, καλλιτέχνες και μάθαιναν μουσική και χορό. Μερικές έγιναν πολύ γνωστές όπως η «Μάτα Χάρη» της εποχής Θαργηλία, όπου έπαιζε στην Αθήνα ρόλο πράκτορα των Περσών και παρέσυρε πολλούς στον Μηδισμό. Η Φρύνη μετά την καταστροφή των Θηβών, πρότεινε στους Θηβαίους να ανοικοδομήσει την πόλη με δικά της χρήματα αρκεί να αναγράφονταν αυτό σε μια επιγραφή. Οι Θηβαίοι δεν δέχθηκαν διότι το θεωρούσαν αυτό ατιμωτικό. Η Θαίς, έσπρωξε τον Μ. Αλέξανδρο στην πυρπόληση των ανακτόρων της Περσέπολης. Η Ασπασία η Μιλησία , η αγαπημένη σύντροφος του Περικλή τον οδήγησε στο χωρισμό από την νόμιμη σύζυγό του και προκάλεσε την οργή των Αθηναίων.

ΣΟΦΙΣΤΕΣ: αυτή η επιμόρφωση των εταίρων οδήγησε σιγά – σιγά και μέσω των σοφιστών στο φυσικό δίκαιο που είναι ανώτερο από τις ανθρώπινες συμβάσεις και αμφισβητεί την κατωτερότητα των δούλων και των βαρβάρων. Γιατί όχι και των γυναικών Στους ποιητές του 5ου αιώνα θα αρχίζουμε να βλέπουμε και τις πρώτες συμπάθειες προς το γυναικείο φύλο. Στις «Ικέτιδες» του Αισχύλου, στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, ως και ο Ευριπίδης, αυτός ο απατημένος σύζυγος, θα είναι μεγάλος απολογητής των γυναικών. Ο Σωκράτης δίνει μια αρχή Φεμινισμού «Η γυναικεία φύσις δεν είναι σε τίποτα κατώτερη από την ανδρική και είναι δυνατόν να διδάξει κανείς σε μια γυναίκα απολύτως όσα επιθυμεί να γνωρίζει». Αλλά ο μεγάλος θεωρητικός του Φεμινισμού στην αρχαιότητα είναι ο Πλάτων «κρείττονας ημίν και εγγυτέρων θεών οικούντας». Κατά τον Πλάτωνα η κατωτερότητα των γυναικών οφείλεται στην εκπαίδευση που έλαβαν.

quote:

---

Εκείνα τα χρόνια επίσης υπάρχει συνεχής αιματοχυσία μεταξύ Εβραίων και Χριστιανών (βλέπε και σφαγή 250.000 χριστιανών στην Κύπρο από τους Ιουδαίους) και αυτή η αιματοχυσία θα συνεχισθεί δυστυχώς και αργότερα. Επίσης ένεκα διαφορών των Χριστιανών και των Ιουδαίων σημειώθηκε στάση κατά του Ορέστη το 415 και δηλαδή μόλις ένα χρόνο νωρίτερα το θάνατο της δυστυχής Υπατίας. Ο Εβραϊσμός ήταν πάντοτε εχθρός με τον Χριστιανισμό διότι ο τελευταίος σπίλωνε τους Ιουδαίους.

---

quote:

---

---

ΤΕΛΟΣ ΕΘΝΙΣΜΟΥ (364 –426 μ.Χ.)

Ενώ ο Εθνισμός κατέρρεε εμφανίζεται ο Ιουλιανός (361 μ.Χ.) ο οποίος προσπάθησε να αναστήσει την πολυθεΐα , που κοιτίδα του ήταν η Ελλάδα , και που θεωρούσε τον Ελληνισμό διάφορο του Χριστιανισμού. Απαγόρευσε την Ελληνική παιδεία εις τους Χριστιανούς , τους απομάκρυνε από τα ανώτατα πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα και απομάκρυνε τον Χριστιανό σοφιστή Προαιρέσιο από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Προέβη σε καταδιωκτικές κινήσεις επί του Χριστιανισμού και πλην των άλλων θανατώθηκε ο επίσκοπος Σκοπέλου Ρηγίνος.

Κορμός αρχαίου Κούρου που βρέθηκε εντοιχισμένος στο αρχαίο τείχος της πόλης της Πάρου (Φώτο ΚΑ’ ΕΠΚΑ Κυκλάδων). Φυσικά τέτοια ευρήματα δεν περνάνε καν από τις «νεοπαγανιστικές» στήλες πληροφόρησης καθόσον όλα της αρχαιότητας είναι στο απυρόβλητο ή δεν χρήζουν ιστορικής λογοδότησης. Αν τυχών ο εν λόγω Κούρος όμως βρίσκονταν εντοιχισμένος σε κάποιο ναό λ.χ. του Άι Νικόλα, τότε η νεοΕθνική μανία θα είχε ξεσαλώσει με ρήσεις «ο Ελληνικός περίκαλλος Κούρος θάφτηκε από την Ιουδαιοχριστιανική αρνησίζωη λαίλαπα» και άλλα τινά που αδυνατώ να φανταστώ.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Ιουλιανού ανέβηκε στον θρόνο ο Ιοβιανός (363 – 364) ο οποίος ανασήκωσε πάλι το Χριστιανικό λάβαρο και ανακάλεσε όλες τις διατάξεις του Ιουλιανού κατά των Χριστιανών.

Ο επόμενος Ουαλεντιανός (364 – 376) θέλοντας να καταργήσει τα Ελευσίνια μυστήρια , αποτράπηκε από τον ανθύπατο της Ελλάδος Πραιτεξτάτου. Κατάργησε τον νόμο με τον οποίο απαγορεύονταν στους Χριστιανούς η ελληνική παιδεία και ο Προαιρέσιος επανήλθε στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών. Στην Ανατολή ο συνάρχοντας του Ουαλεντιανού , Ουάλης (364 – 378) ως αρειανός στο φρόνημα πολέμησε την Ορθοδοξία αλλά ήταν αδιάφορος προς τον Εθνισμό και καταδίωκε μόνο την μαγεία ένεκα πολιτικών υποψιών.

Ο κατόπιν Θεοδόσιος ήταν κατά των Εθνικών όπερ και διέταξε την καταστροφή ή το κλείσιμο όλων των ναών στην Αίγυπτο ενώ στην Κων/πολη τους όρισε προς άλλες χρήσεις (Ο ναός του Ήλιου μεταποιήθηκε σε ξενώνα του ναού της του Θεού Σοφίας , ο ναός της Αρτέμιδος σε σκιραφείον). Πανταχού καταστράφηκαν έργα τέχνης ενώ ο Λιβάνιος με λόγο «Υπέρ Ιερών» προσπαθούσε να αναστείλει την καταστροφή των καλλιτεχνημάτων Η διαταγή του Θεοδόσιου να μετατραπεί στην Αλεξάνδρεια ο ναός του Βάκχου σε χριστιανικό ναό προκάλεσε στάση του λαού , ενώ μεταξύ άλλων καταστράφηκε το Σαράπειον. Την ίδια περίοδο απαγορεύθηκαν τα Ελευσίνια μυστήρια , κλείστηκαν πλήθος ναών και σβήστηκαν τα τελευταία ίχνη των μαντείων , το άγαλμα του Ολυμπίου Διός του Φειδία μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη και οι Ολυμπιακοί αγώνες εκτελούνται μόνο στην Αντιόχεια με αυστηρά όμως διατάγματα ενάντια στον Εθνισμό , οπού εκεί ο γέροντας Λιβάνιος δίδασκε ελεύθερα στηρίζοντας τον . Η ελληνική γλώσσα που ομιλούσαν παντού , ο ελληνικός πολιτισμός , οι κοινωνικές και οικογενειακές παραδόσεις από τις οποίες δεν μπορούσαν να αποκολληθούν οι βαπτισθέντες εις στον Χριστιανισμό , τα ελευθέρως λειτουργούντα θέατρα , οι εορτές και οι τελετές των Εθνικών , στήριζαν και βαστούσαν ακόμη το Εθνικό θρήσκευμα.

Χαρακτηριστική περίπτωση χρήσης αρχαίου «οικοδομικού» υλικού προς κατασκευή μεσαιωνικού κάστρου στην Πάρο κατά το έτος 1260 μ.Χ. (φώτο ΚΑ’ ΕΠΚΑ Κυκλαδων). Η ωφελιμοκρατία εις τα αρχαιότερα χρόνια φαντάζει παράξενη στον μέσο ερευνητή αλλά όχι για τον ειδικό κατά τον οποίο είναι πλήρως «αποδεκτή» προς την επίτευξη της ιστορικής επιβίωσης των κατά τόπους πληθυσμών κοινωνιών. Φυσικά τέτοιες περιπτώσεις δεν υπήρξαν μόνο μέσα στις χριστιανικές κοινωνίες, όπως πληροφορούν οι νεοΕθνικοί αλλά και σε Εθνικές και δεν αποσκοπούσαν στην αφάνιση του πολιτισμού αλλά στην επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Βλέπε παρακάτω.

Ο θάνατος του Θεοδοσίου έγινε δεκτός με ανακούφιση από τους Εθνικούς που έλπιζαν ότι οι διάδοχοί του θα πολιτεύονταν επιεικέστερα , δυστυχώς όμως επί των υιών του Θεοδοσίου , Αρκάδιου (395-405) και Ωνόριου (395-423) το κράτος διαιρέθηκε και ο Εθνισμός και δυστυχώς ο αρχαίος πολιτισμός υπέστη μεγάλες και ανεπανόρθωτες καταστροφές. Στην Αλεξάνδρεια φανατικός όχλος σκότωσε απάνθρωπα την φιλόσοφο Υπατία

Ο Θεοδόσιος Β’ (423-426) εφάρμοσε πιο τέλεια τους προηγούμενους νόμους κατά των Εθνικών αλλά απαγόρευσε την καταστροφή των ναών και μνημείων τέχνης υποστηρίζοντας ότι μπορούσαν να εξαγνιστούν με την τοποθέτηση σταυρών. Παρά ταύτα ο ναός του Ολυμπίου Διός πυρπολήθηκε , η Αθήνα στερήθηκε αρκετά καλλιτεχνήματά της και μερικές από τις κολώνες του Αρείου πάγου μεταφέρθηκαν στην Κωνσταντινούπολη για να στολίσουν την πύλη της. Επίσης το κολοσσιαίο άγαλμα της Αθηνάς του Φειδία που βρίσκονταν στην Ακρόπολη , αποσπάστηκε και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη. Υπήρξε αυτήν την περίοδο μια συμπάθεια προς το ελληνικό παρελθόν κι γι’ αυτό δημιουργήθηκε μια προσπάθεια διατήρησης διάφορων καλλιτεχνημάτων. Αυτή η συμπάθεια ενισχύθηκε στην αυλή του Θεοδόσιου του Β’ από την σύζυγό του Αθηνά , έξοχα ,μορφωμένη ελληνίδα που βαπτίσθηκε το 421 και μετονομάστηκε σε Ευδοκία. Το ελληνικό φρόνημά της φαίνεται από την περιοδεία της στην Μ. Ασία , Αγίους Τόπους και Συρία και περνώντας από την Αντιόχεια στον λόγο της προς τον Δήμο είπε υπερήφανα για την ελληνική της καταγωγή «υμετέρης γενεής τε και αίματος εύχομαι είναι». Ξαναπερνώντας από την Παλαιστίνη η Ευδοκία περιήλθε σε ρήξη με την αδελφή του Θεοδόσιου Πουλχερία , από την οποία απομακρύνθηκαν οι πεπαιδευμένοι Έλληνες από την αυτοκρατορική αυλή , ο αρχιγραμματέας Παυλίνος αποκεφαλίστηκε στην Καππαδοκία , ο δε Κύρος αναγκάστηκε να γίνει επίσκοπος της εν στάση τότε Σμύρνης. Η Ευδοκία αποκαταστάθηκε στη Ιερουσαλήμ όπου και κόσμησε με πολλά μνημεία και ναούς. Η Ευδοκία υπήρξε λαμπρό παράδειγμα συνδυασμού του Χριστιανισμού με τον αρχαίο Ελληνισμό , όχι όμως εκείνο του θρησκεύματος αλλά του πολιτισμού.

Το αρχαίο τείχος της ελληνιστικής περιόδου της Πάρου περιέχει οικοδομικά τμήματα (γείσα) του ναού του Πυθίου Απόλλωνα ο οποίος καταστράφηκε κατά το τέλος αυτής της περιόδου μαζί με άλλα οικοδομήματα και το οικοδομικό τους υλικό χρησιμοποιήθηκε για να οχυρωθεί η πόλη (φώτο ΚΑ’ ΕΠΚΞΑ Κυκλάδων)

Ο συνδυασμός αυτός και η αφομοίωση του αρχαίου βίου προς τις αρχές του Χριστιανισμού συντελούνταν επίμονα. Τα αρχαία ήθη και έθιμα διατηρούνταν μέσα στην ελληνική χριστιανική κοινωνία. Τελετές , εορτές και παραστάσεις συντηρούνταν αδιάσπαστες και σωζόμενες στον Χριστιανισμό μέχρι της μέρες μας. Οι αρχαίοι ναοί αφιερώνονταν στην χριστιανική λατρεία. Ο ναός της Παρθένου στην Ακρόπολη των Αθηνών μετατράπηκε σε ναό της Παρθένου Μαρίας και απέβη ο πρώτος καθεδρικός ναός της Αθήνας , το Ερέχθειον το ίδιο σε ναό της Θεοτόκου , το Θησείο ή Ηφαιστείον σε ναό του Άγιου Ιωάννη , οι ναοί του Ήλιου στις κορυφές των όρεων σε ναούς του προφήτη Ηλία , του Ποσειδώνα σε ναούς του Αγίου Νικολάου και του Διόνυσου σε ναούς τους Αγίου Διονύσιου. Έτσι αναστέλλονταν οι καταστροφές των αρχαίων μνημείων.

Κατά το Ε’ αιώνα ο αυτοκράτορας Λέων ο Α ανανέωσε τους αυστηρούς νόμους του Θεοδόσιου του Α’ κατά του Εθνισμού όπερ και αναγκάστηκαν αρκετοί τότε να ασπασθούν την νέα θρησκεία αν και το αρχαίο θρήσκευμα ακόμη σώζονταν διαμέσου της ελληνικής παιδείας. Κέντρο της ήταν το πανεπιστήμιο Αθηνών που είχε σημαντικότατους καθηγητές όπως τον Πρίσκο και τον αθηναίο Πλούταρχο , υιό του τελευταίου ιεροφάντη των Ελευσίνιων μυστηρίων και εκτός των άλλων το εκ της Συρία Πρόκλον , αδιάλλακτο εχθρό του Χριστιανισμού. Ο Πρόκλος ανέλαβε να αναδιοργανώσει επιλεκτικά το εθνικό θρήσκευμα , αφού πίστευε ότι διατελούσε υπό την χείρα της Αθηνάς αλλά δεν κατόρθωσε να κάνει κάτι σημαντικό. Οι διάδοχοί του που ακολουθούσαν την εχθρική του στάση προς τον Χριστιανισμό προκάλεσαν την προσοχή της Χριστιανικής πολιτείας.

Το αρχαίο τείχος της Πάρου που περιέχει τα τμήματα από τον ναό του Πυθίου Απόλλωνα. Στις χριστιανικές κοινωνίες έγινε πολλές φορές το ίδιο ή αρκετές φορές ναοί χρησιμοποιήθηκαν ως οχυρά (βλέπε Αρκάδι). Επίσης κατά τους Βυζαντινούς χρόνους πολλές φορές ιερά χρυσά σκεύη δόθηκαν προς ενίσχυση των οικονομικών του κράτους και επίτευξη δημιουργίας νεοσύστατου στρατεύματος προς αντιμετώπιση εξωτερικών κινδύνων.

Ο Ιουστινιανός που απαγόρευσε την τέλεση των Ολυμπιακών αγώνων στην Αντιόχεια το 528 , έκδωσε τον περίφημο Ιουστινιάνειο κώδικα (529) , όρισε ότι η νόμιμη επιστήμη θα διδάσκεται μόνο στην Κων/πολη , στην Ρώμη και στην Βηρυτό. Επειδή ανακαλύφθηκαν πολλοί στην Κων/πολη που πρέσβευαν το Εθνικό θρήσκευμα και υποστηρίζονταν από Εθνικούς καθηγητές , ο Ιουστινιανός απαγόρευσε τις θυσίες ανανεώνοντας τις προηγούμενες διατάξεις κατά του Εθνισμού. Έτσι απαγόρευσε τη διδασκαλεία στους «νοσούντας την ελληνικήν μανίαν» , τους Εθνικούς καθηγητές δηλαδή , και δήμευσε την περιουσία του Πανεπιστημίου Αθηνών. Αυτό κατέστησε αδύνατη την περαιτέρω λειτουργία του , ιδίως δε όταν δεν βρίσκονταν Χριστιανοί καθηγητές. Οι Εθνικοί καθηγητές με αρχηγό τον σχολάρχη Δαμάσκιο αποφάσισαν να μετακομίσουν στην Περσία όπου πράγματι πήγαν και έγιναν με ενθουσιασμό δεκτοί. Γρήγορα όπως απογοητεύτηκαν και ξαναγύρισαν στην Ελλάδα. Λείψανα του Εθνισμού επαναλήφθηκαν στην Μάνη και τα οποία εξαφανίστηκαν τον Θ’ αιώνα όπου και επικράτησε τελείως ο Χριστιανισμός.

ΣΗΜ: Σίγουρα ελεεινές πράξεις έγιναν και από «χριστιανούς» αλλά αυτό δεν είναι λόγος αλλαγής της πίστης. Μήπως θα έπρεπε να αλλαξοπιστήσουμε επειδή η «χριστιανική» ναζιστική Γερμανία οδηγήθηκε εις την αισχρότητα των αισχών; Ο καθείς είναι υπεύθυνος έναντι του Θεού για τις πράξεις του. Και ο Θεός μας παραμένει ο ίδιος.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΑ ΣΑΣ ΕΧΕΙ ΚΑΛΑ.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΟΛΕΜΟΥΣΑΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΟΛΑ .ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΟΥΜΕ ΕΓΙΝΑΝ ΑΠΟ ΤΟ 300-500ΜΧ.ΓΙΑΤΙ ΟΜΩΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ.

1.ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ Μ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ,ΕΛΛΗΝΕΣ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΠΟΛΕΜΟ.
2.Η ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ Η ΣΠΑΡΤΗ ΤΙ ΗΤΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΜΕ ΕΛΛΗΝΕΣ
3.Η ΡΩΜΗ ΘΑ ΚΑΤΑΚΤΟΥΣΕ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

ΛΑΘΟΣ ΕΧΟΥ ΚΑΝΕΙ ΟΛΟΙ .ΔΕΝ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΗΤΑΝ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙΑ ,ΣΕ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΩΣ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΑΠΟ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΨΑΧΝΑΝ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ[ΕΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΘΕΟ ].
ΤΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΑΡΠΑΓΕΣ
ΤΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ...ΔΟΥΛΕΙΕΣ ΧΡΥΣΕΣ.
ΟΙ ΘΕΟΙ ΕΙΧΑΝ ΓΙΝΕΙ ΠΕΤΡΕΣ
ΝΕΟΙ ΘΕΕΙ ΑΠΟ ΑΙΓΥΠΤΟ ΕΙΧΑΝ ΕΡΘΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΠΩΣ ΠΡΙΝ .ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΔΩΣΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΛΠΙΔΑ.ΝΑΙ,ΕΓΙΝΑΝ ΓΙΩΓΜΟΙ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΟΜΩΣ ΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΥΡΙΓΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΧΑΝ ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ ΑΛΛΑΞΗ Η ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ.

Λοιπόν, έχω ΗΔΗ στείλει στους ΔΙΑΧΕΙΡΗΣΤΕΣ των Forums του Esoterica.gr την ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ για τα μηνύματα που έχεις στείλει το μέλος Αββάς Ποιμένας καθώς και τα θέματα που εκείνος έχει "ανοίξει"...

Τι εννοώ;
'Οτι ο ΛΟΓΟΣ και η ΑΙΤΙΑ που πάρχουν οι ΧΩΡΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ, είναι ΑΚΡΙΒΩΣ το να ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗ και ΟΧΙ ένας ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ειδικά απο εκείνον που ανοίγει το θέμα...
Τότε αυτό, ΚΑΤΑΝΤΑ μια ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟΥ και όχι ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ...

Παρακαλώ τα μέλη που δαπάνησαν το χρόνο τους για να "καταλάβουν" και να "συζητήσουν" με το μέλος Αββά Ποιμένα (και τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ γι'αυτό), ΕΑΝ ΕΧΟΥΝ κάποιου είδους "απάντηση" ακόμα να δώσουν, ΝΑ ΤΟ ΠΡΑΞΟΥΝ ΜΕΧΡΙ ΑΥΡΙΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ...
'Εκτοτε θα κλειδωθούν τα θέματα του μέλους Αββά Ποιμένα, με το σκεπτικό ΚΑΙ το αιτιολογικό ότι ΔΕΝ ΕΞΥΠΗΡΕΤΟΥΝ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΣΥΖΗΤΗΣΗ, απεναντίας ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΚΛΙΜΑ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ, ειδικά μάλιστα όταν παραθέτει ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΔΙΑΔΥΚΤΙΑΚΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ θέματα ως απάντηση, που είναι ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΑ με το θέμα που ΕΚΕΙΝΟΣ έχει ανοίξει, ΧΩΡΙΣ να απαντά στα υπόλοιπα μέλη σε όσα τον ερωτούν...

Συνηθησμένες δε, απάντησεις του είναι:
"ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΚΟΠΟ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΣΕ ΞΑΝΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙΣ ΟΛΑ"
ή
"ΤΙ ΑΛΛΟ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ .ΕΙΝΑΙ ΑΡΚΕΤΑ"
ή
"ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ ΣΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ,Η ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΩ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΠΟ"

Αγαπητό μέλος Αββά Ποιμένα...
ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΣΥ ΑΝΟΙΞΕΣ, τα μέλη μας σου ΑΠΑΝΤΗΣΑΝ και σου ΑΠΕΥΘΥΝΑΝ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ οι οποίες ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΘΗΚΑΝ ακριβώς γιατί ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΟΣΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ, που σημαίνει ΑΠΛΑ ότι μπορεί να ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ σε κάποιο άλλο διαδυκτιακό τόπο, ΑΛΛΑ τα όσα σε ΕΜΑΣ παραθέτεις ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ και κατ' επέκταση ΑΓΝΟΕΙΣ και ΑΔΥΝΑΤΕΙΣ να απαντήσεις ΩΣ ΟΦΕΙΛΕΙΣ, σε όσα σε έχουν ερωτήσει τα υπολοίπα μέλη μας...

Είναι ΑΤΙΜΟ και ΑΔΙΚΟ να προσπαθεί κάποιος να συζητήσει μαζί σου και εσύ να του συμπεριφέρεσαι με το τρόπο που συμπεριφέρεσαι ΠΙΘΑΝΑ στους ομοίους σου...
Εδώ φίλε μου, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΤΕ ΣΤΑΝΗ μα ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΜΑΝΤΡΙ ώστε να έχουμε την ΑΝΑΓΚΗ "Ποιμένων"...

Είμαστε ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΤΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΦΑΡΑΣΗ και προασπαθούμε ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΙ ΤΟΥ ΧΩΡΟΥ, αυτή την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ να τη προοσφέρουμε και στα ΜΕΛΗ ΜΑΣ που μας τιμούν με τη παρουσία τους ΚΑΙ την ενεργή συμμετοχή τους...

Αναλογίσου ΚΑΙ ξαναδιάβασε τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΜΗΝΥΜΑΤΑ και ΔΕΝ εννοώ τα ΠΟΛΥΣΕΛΙΔΑ copy / paste που παρέθεσες (ΑΥΤΑ είπαμε ότι ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΣΟΥ), και κρίνε τον ευατό σου σε σχέση με εμάς...
Εδώ ζητούμε την ΑΠΟΨΗ ΣΟΥ και τη ΓΝΩΜΗ ΣΟΥ και όχι να μας παραθέσεις κατεβατά απο ΑΣΧΕΤΑ έως ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΨΕΥΔΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ...
Εκτός και ΑΝ η γνώμη ΣΟΥ και η άποψή ΣΟΥ είναι εξίσου ΑΣΧΕΤΗ και ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΨΕΥΔΗ....
Εάν έτσι είναι, απλά ΛΥΠΑΜΑΙ...

Κέλσος ο Φιλαλήθης

quote:

---

ΜΟΝΟ ΤΟ ΚΥΡΙΓΜΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΧΑΝ ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ ΑΛΛΑΞΗ Η ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΧΑΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ

---

Αυτό που παρατηρήται σήμερα η εγκατάλειψη δηλ απο πολλούς της Χριστιανικής θρησκείας χωρίς βία δεν γίνεται...;

«Η γνώση της άγνοιας είναι η αρχή της σοφίας»

η....κατάσταση σου νομίζω ότι έχει εκτροχιαστεί!

Πάρτο χαμπάρι: Οι τρείς έβραιογενείς κοσμοπολιτικές Θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλαμισμός) ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΙΜΑΤΟΧΥΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

Διότι είναι ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, ΜΙΣΟΥΣ, ΖΟΦΟΥ, ΣΚΟΤΟΥΣ, ΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥ. Αν δέν γίνει ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ-που είναι Η ΡΙΖΑ των τριών κακών- ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. Ο Γιαχβέ που ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ το έχει "ξεκαθαρίσει" το θέμα προ πολλού: "Κύριος Ο Θεός τους παραδίδει είς χείρα σας. Μήν έχετε οίκτο" Και το....λεπτίζει το θέμα ακόμα καλύτερα: "Κύριος ο Θεός αγάπησε τους πατέρες σας τόσο πολύ, αυτός διάλεξε εσάς...τα παιδιά σας...να είναι υπεράνω κάθε έθνους".

Δέν νομίζω ότι χρειάζεται να απαντηθεί περαιτέρω τίποτα απο αυτά τα ιουδαιοχριστιανικά -γνωστά- πλαστά τάχα "στοιχεία" που παραθέτεις, διότι πήρες ήδη απο άλλους φίλους τις απαντήσεις. Βλέπεις, δέν διαβάζουν ΟΛΟΙ μονάχα το Όχτωήχι, το Ψαλτήρι και τον Απόστολο πιά φίλτατε ΑΒΒΑ!!

Επειδή όμως (συνηθισμένο φαινόμενο στούς απογόνους του....σπέρματος του Αβραάμ!!!!!) μπερδεύεσε με ιστορικά γεγονότα που αδυνατείς να κατανοήσεις (διότι με τα ΓΥΑΛΙΑ του κατεστημένου ΓΙΟΚ γνώση!) και κατασυκοφαντείς την ένδοξη αρχαία Ελλάδα, μάθε λοιπόν και μερικές ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

"ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ"

Ο χριστιανισμός με τους φασιστικούς του νόμους κατάφερε να μήν υπάρχει αντίλογος ώστε να μήν έρχεται σε δύσκολη θέση όταν κάποιος προσπαθεί να καταγγείλει τα ψέμματά του. Με τον μονόλογο του, έπεισε τους Έλληνες ότι τάχα οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες γιατί λέει... προσκυνούσαν τα είδωλα (εικόνες) των θεών (σημείωσις: Οι αρχαίοι Έλληνες ΠΟΤΕ δεν προσκυνούσαν, ούτε φίλαγαν τα αγάλματα όπως κάνουν σήμερα οι χριστιανοί ειδωλολάτρες του Γιαχβέ και του Τζεσουά ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕΡΝΟΝΤΑΝ ΣΑΝ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ!!!)

Αυτό το οποίο αποκρύπτει η ορθοδοξία είναι ότι οι άλλες δύο μονοθεϊστικές θρησκείες, Ισλάμ και Εβραϊσμός, απαγορεύουν εικόνες και προσωπογραφίες του θεού και ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΤΑΝ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ!
Απηγορεύετο η απεικόνιση του Τζεσουά από τους σκληροπυρηνικούς χριστιανούς. Επειδή όμως η Ελληνική ψυχή ήθελε να εκφραστεί καλλιτεχνικώς άρχισε να ζωγραφίζει χριστιανικά πρόσωπα μιάς και η εθνική καλλιτεχνική θεματογραφία ηταν εκτός νόμου. Γι’ αυτό έχουμε και την εικονομαχία στο βυζάντιο που κράτησε 100 περίπου χρόνια. Μια μερίδα χριστιανών δεν ήθελε εικόνες (είδωλα) του Τζεσουά, ενώ η άλλη ήθελε είδωλα.
Ερώτηση για τους ανθέλληνες που κατηγορούν την Εθνική μας ΠΑΡΑΔΟΣΗ για ειδωλολατρία: Πώς φαίνονται στα μάτια ενός μουσουλμάνου ή ενός εβραίου οι εικόνες του Τζεσουά, της Μύριαμ και των αγίων; Ως ειδωλατρία φυσικά, γιατί οι μονοθεϊστικές θρησκείες ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ τις προσωπογραφίες. Και πραγματικά οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι κατηγορούν τους χριστιανούς για ειδωλατρεία, αλλά η ορθοδοξία το αποκρύπτει.
Βασικά το πρόβλημα του χριστιανισμού σε σχέση με την Ελληνική ΠΑΡΑΔΟΣΗ, φαίνεται να είναι στις διαστάσεις του ειδώλου. Εμείς απεικονίζουμε τούς Θεούς μας σε 3 διαστάσεις στα αγάλματα(ύψος, βάθος, πλάτος) ενώ οι χριστιανοί σε 2 διαστάσεις στις εικόνες τους (πλάτος, ύψος). Περιττό να προσθέσουμε ότι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑΝΕ ότι τα αγάλματα είναι θεοί, όπως κατηγορεί ο χριστιανισμός, αλλά είχανε τα αγάλματα για να έχουμε μία απεικόνιση των Θεών τους όπως έχουν οι χριστιανοί την εικόνα του ραββίνου Τζεσουά. Δεν πιστεύουν ότι η εικόνα είναι ο θεός και φυσικά ούτε οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι τα αγάλματα είναι θεοί! ΜΕΛΕΤΑ ΠΡΩΤΑ ΦΙΛΤΑΤΕ ΑΒΒΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΕΣΤΟΜΙΖΕ ΤΙΣ ΓΕΛΟΙΕΣ ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ.

Οι χριστιανοί έσφαξαν λοιπόν για κάτι που κάνουν και οι ίδιοι σε 2 αντί 3 διαστάσεις! Και μιλάμε για τους ορθοδόξους, γιατί αν μιλήσουμε για τους καθολικούς είναι γνωστό ότι στην δύση επετράπη η απεικόνιση του Τζεσουά και σε 3 διαστάσεις. Υπάρχουν πολλά αγάλματα του θεού των χριστιανών στην δύση με πιό γνωστό αυτό στο Ρίο ντε Τζανέϊρο. ʼρα οι χριστιανοί έσπασαν τα αγάλματα και τις εικόνες των Εθνικών Θρησκειών για να αναρτήσουν τις εικόνες και τα αγάλματα του ραββίνου τους Τζεσουά. Τα περί ειδωλολατρίας, να τα βρούν με τους μουσουλμάνους και τους εβραίους.

Και βέβαια, να μήν σχολιάσουμε την ΠΤΩΜΑΤΟΛΑΤΡΕΙΑ των διαφόρων "Άγίων", το εξευτελιστικό σύρσιμο πονεμένων ανθρώπων για να...ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΝΕ ΤΟ Α ή Β ΒΑΜΜΕΝΟ ΞΥΛΟ καθώς και τα κάθε λογής ΦΥΛΑΧΤΑ και ΜΑΤΖΟΥΝΙΑ! Για δές ρε ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ για...ειδωλολατρεία!!

Shalom!

ΒΛΕΠΩ ΠΩΣ ΛΙΓΟ ΧΡΟΝΟ ΕΛΕΙΨΑ ΚΑΙ ΔΙΑΠΙΣΤΩΝΩ ΠΑΛΙ ΔΙΣΤΥΧΩΣ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΙΔΙΑ.

ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΛΛΑ ΓΙΑΤΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ ΚΑΙ ΑΣΦΑΛΩΣ ΑΝΑΦΕΡΩΜΑΙ ΣΤΟΝ ΑΒΒΑ ΠΟΙΜΗΝ.

ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΦΙΛΕ ΑΒΒΑ ΠΟΙΜΗΝ ΠΟΥ Ο ΑΛΑΡΥΧΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ 15,000 ΕΘΝΙΚΟΥΣ ????
ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ "ΜΕΓΑΛΟΥ".
ΘΥΜΑΣΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ ΟΛΟΙ ΧΡΙΣΤΑΝΙΚΟΙ ΝΑΟΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟ 1000 ΠΕΡΙΠΟΥ ΜΧ ΕΧΟΥΝ ΚΤΙΣΘΕΙ ΣΕ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ???????
ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΙΕΡΟΦΑΝΤΗ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ ΤΟΝ ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΑΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ.

ΤΑ ΑΓΝΟΕΙΣ ???????

ΑΛΛΑ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΤΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΧΡΙΣΤΑΝΙΣΜΟΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΔΙΟΙΚΕΙ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΣΥΖΗΤΑΜΕ ...ΑΥΤΟ ΤΑ ΕΚΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΝΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ.
ΟΠΩΣ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ. (ΤΑ ΙΕΡΑΤΕΙΑ ΤΟΥΣ)

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.[/

** ΦΩΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΦΩΣ**
** ΕΑΝ ΝΙΟΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΚΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙ ΜΗΝ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΠΙΣΩ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ**

na deis pia monotheistikh thrhskeia mou thimizoun auta... mmm apo x arxizei :)

η....κατάσταση σου νομίζω ότι έχει εκτροχιαστεί!

Πάρτο χαμπάρι: Οι τρείς έβραιογενείς κοσμοπολιτικές Θρησκείες (Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλαμισμός) ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΙΜΑΤΟΧΥΣΙΑ ΚΑΙ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ.

Διότι είναι ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ, ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ, ΜΙΣΟΥΣ, ΖΟΦΟΥ, ΣΚΟΤΟΥΣ, ΠΑΘΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΥ. Αν δέν γίνει ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΒΙΒΛΟΥ-που είναι Η ΡΙΖΑ των τριών κακών- ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΛΥΤΩΣΗ Η ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ. Ο Γιαχβέ που ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ το έχει "ξεκαθαρίσει" το θέμα προ πολλού: "Κύριος Ο Θεός τους παραδίδει είς χείρα σας. Μήν έχετε οίκτο" Και το....λεπτίζει το θέμα ακόμα καλύτερα: "Κύριος ο Θεός αγάπησε τους πατέρες σας τόσο πολύ, αυτός διάλεξε εσάς...τα παιδιά σας...να είναι υπεράνω κάθε έθνους".

Δέν νομίζω ότι χρειάζεται να απαντηθεί περαιτέρω τίποτα απο αυτά τα ιουδαιοχριστιανικά -γνωστά- πλαστά τάχα "στοιχεία" που παραθέτεις, διότι πήρες ήδη απο άλλους φίλους τις απαντήσεις. Βλέπεις, δέν διαβάζουν ΟΛΟΙ μονάχα το Όχτωήχι, το Ψαλτήρι και τον Απόστολο πιά φίλτατε ΑΒΒΑ!!

Επειδή όμως (συνηθισμένο φαινόμενο στούς απογόνους του....σπέρματος του Αβραάμ!!!!!) μπερδεύεσε με ιστορικά γεγονότα που αδυνατείς να κατανοήσεις (διότι με τα ΓΥΑΛΙΑ του κατεστημένου ΓΙΟΚ γνώση!) και κατασυκοφαντείς την ένδοξη αρχαία Ελλάδα, μάθε λοιπόν και μερικές ΑΛΗΘΕΙΕΣ.

"ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΙΑ"

Ο χριστιανισμός με τους φασιστικούς του νόμους κατάφερε να μήν υπάρχει αντίλογος ώστε να μήν έρχεται σε δύσκολη θέση όταν κάποιος προσπαθεί να καταγγείλει τα ψέμματά του. Με τον μονόλογο του, έπεισε τους Έλληνες ότι τάχα οι αρχαίοι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες γιατί λέει... προσκυνούσαν τα είδωλα (εικόνες) των θεών (σημείωσις: Οι αρχαίοι Έλληνες ΠΟΤΕ δεν προσκυνούσαν, ούτε φίλαγαν τα αγάλματα όπως κάνουν σήμερα οι χριστιανοί ειδωλολάτρες του Γιαχβέ και του Τζεσουά ΑΛΛΑ ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΣΕΡΝΟΝΤΑΝ ΣΑΝ ΤΑ ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ ΣΤΑ ΓΟΝΑΤΑ!!!)

Αυτό το οποίο αποκρύπτει η ορθοδοξία είναι ότι οι άλλες δύο μονοθεϊστικές θρησκείες, Ισλάμ και Εβραϊσμός, απαγορεύουν εικόνες και προσωπογραφίες του θεού και ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΤΑΝ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ!
Απηγορεύετο η απεικόνιση του Τζεσουά από τους σκληροπυρηνικούς χριστιανούς. Επειδή όμως η Ελληνική ψυχή ήθελε να εκφραστεί καλλιτεχνικώς άρχισε να ζωγραφίζει χριστιανικά πρόσωπα μιάς και η εθνική καλλιτεχνική θεματογραφία ηταν εκτός νόμου. Γι’ αυτό έχουμε και την εικονομαχία στο βυζάντιο που κράτησε 100 περίπου χρόνια. Μια μερίδα χριστιανών δεν ήθελε εικόνες (είδωλα) του Τζεσουά, ενώ η άλλη ήθελε είδωλα.
Ερώτηση για τους ανθέλληνες που κατηγορούν την Εθνική μας ΠΑΡΑΔΟΣΗ για ειδωλολατρία: Πώς φαίνονται στα μάτια ενός μουσουλμάνου ή ενός εβραίου οι εικόνες του Τζεσουά, της Μύριαμ και των αγίων; Ως ειδωλατρία φυσικά, γιατί οι μονοθεϊστικές θρησκείες ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΥΝ τις προσωπογραφίες. Και πραγματικά οι μουσουλμάνοι και οι εβραίοι κατηγορούν τους χριστιανούς για ειδωλατρεία, αλλά η ορθοδοξία το αποκρύπτει.
Βασικά το πρόβλημα του χριστιανισμού σε σχέση με την Ελληνική ΠΑΡΑΔΟΣΗ, φαίνεται να είναι στις διαστάσεις του ειδώλου. Εμείς απεικονίζουμε τούς Θεούς μας σε 3 διαστάσεις στα αγάλματα(ύψος, βάθος, πλάτος) ενώ οι χριστιανοί σε 2 διαστάσεις στις εικόνες τους (πλάτος, ύψος). Περιττό να προσθέσουμε ότι ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑΝΕ ότι τα αγάλματα είναι θεοί, όπως κατηγορεί ο χριστιανισμός, αλλά είχανε τα αγάλματα για να έχουμε μία απεικόνιση των Θεών τους όπως έχουν οι χριστιανοί την εικόνα του ραββίνου Τζεσουά. Δεν πιστεύουν ότι η εικόνα είναι ο θεός και φυσικά ούτε οι πρόγονοί μας πίστευαν ότι τα αγάλματα είναι θεοί! ΜΕΛΕΤΑ ΠΡΩΤΑ ΦΙΛΤΑΤΕ ΑΒΒΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΞΕΣΤΟΜΙΖΕ ΤΙΣ ΓΕΛΟΙΕΣ ΑΕΡΟΛΟΓΙΕΣ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ.

Οι χριστιανοί έσφαξαν λοιπόν για κάτι που κάνουν και οι ίδιοι σε 2 αντί 3 διαστάσεις! Και μιλάμε για τους ορθοδόξους, γιατί αν μιλήσουμε για τους καθολικούς είναι γνωστό ότι στην δύση επετράπη η απεικόνιση του Τζεσουά και σε 3 διαστάσεις. Υπάρχουν πολλά αγάλματα του θεού των χριστιανών στην δύση με πιό γνωστό αυτό στο Ρίο ντε Τζανέϊρο. ʼρα οι χριστιανοί έσπασαν τα αγάλματα και τις εικόνες των Εθνικών Θρησκειών για να αναρτήσουν τις εικόνες και τα αγάλματα του ραββίνου τους Τζεσουά. Τα περί ειδωλολατρίας, να τα βρούν με τους μουσουλμάνους και τους εβραίους.

Και βέβαια, να μήν σχολιάσουμε την ΠΤΩΜΑΤΟΛΑΤΡΕΙΑ των διαφόρων "Άγίων", το εξευτελιστικό σύρσιμο πονεμένων ανθρώπων για να...ΑΚΟΥΜΠΗΣΟΥΝΕ ΤΟ Α ή Β ΒΑΜΜΕΝΟ ΞΥΛΟ καθώς και τα κάθε λογής ΦΥΛΑΧΤΑ και ΜΑΤΖΟΥΝΙΑ! Για δές ρε ΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑΕΙ για...ειδωλολατρεί

ΓΡΑΦΟΥΝ ΟΙ ΠΕΤΕΡΕΣ.

1.Μην αμφισβητεις το θεο,και τα θαυματα ουτε τα θεια δογματα.

2.Οτιδηποτε ομως παθαινουν οι ανθρωποι ,εξαιτιας του θεου,πρεπει να το υποφερεις,οποια και αν
ειναι η μοιρα σου,να την αντεχεις και να μην αγανακτεις.

3.Για αυτα λοιπον πρεπει να κανουμε το παν ,ωστε στη ζωη να γινουμε μετοχοι της αρετης......Ενας
ανθρωπος ο οποιος κατα τη διαρκεια της ζωης του περιφρονησε τις αλλες σωματικες ηδονες και τα
στολιδια,επειδη τα θεωρησε ξενα και καταλαβε οτι επιφερουν μαλλον το αντιθετο
αποτελεσμα,πρεπει να εχει εμπιστοσυνη για την τυχη της ψυχης του.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕ ΑΠΛΑ ΛΟΓΙΑ.ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΕΝΩ ΤΙ ΤΟ ΚΑΚΟ
ΒΡΙΣΚΕΤΕ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ,ΑΛΛΑ ΤΙ ΛΕΩ Ο ΤΥΦΛΟΣ ΒΛΕΠΕΙ ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr