Ξεκινάει τώρα.

Όρισε το πλαίσιο συζήτησης, πρώτα.

Με αφορμή λοιπόν μια πρόσφατη περίπτωση μεταμοσχεύσεως υπήρχε ο ηθικός φραγμός για την συγκεκριμένη διαδικασία.
Ατομο το οποίο είχε άμεση ανάγκη για μεταμόσχευση νεφρών ρωτούσε/έψαχνε για δότη.
Η κακιά η τύχη ή πείτε το όπως θέλετε κτύπησε την πόρτα φιλού μου(ατύχημα με μηχανή)--> κλινικά νεκρός. Στο νοσοκομείο με κάποιο τρόπο ήλθαν σε επαφή μαζί τους και ρώτησαν για τις προθέσεις τους. Δεν το κρύβω οτι για το οικογενειακό περιβαλλον του φίλου μου υπήρχε άμεση αντίδραση και ΕΔΩΣΑΝ ΕΝΑ Ο Χ Ι .
Οι απόψεις τους ήταν οτι ναι μεν κλινικά νεκρός αλλά (ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΕΘΗΚΕ--> Η ΨΥΧΗ ΖΟΥΣΕ ).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΛΟΙΠΟΝ
---------------
ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟ ΕΖΗΣΑ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΟΡΟ.
Εκτος απο το συναίσθημα του ατυχήματος και οτι κανείς τους
δεν δεχόταν ότι το πεπρωμένον φυγείν αδύνατον κτλ κτλ , ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΟΤΙ ΟΣΟ ΖΟΥΣΕ , ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΥΤΗ ,
ΕΙΧΑΝ Ι Ε Ρ Ο ΧΡΕΟΣ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ "Κ Α Τ Ι " ΖΩΝΤΑΝΟ ΚΑΙ ΠΩΣ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ ΑΛΛΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΕ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ.
Τελικά δεν δεχθησαν , το δε φιλαράκι δεν άντεξε και έφυγε μετά απο 22 ημέρες περίπου .

Φίλε thoth να μην συνεχίσω άλλο αλλά θα ήθελα τις ΟΠΟΙΕΣΔΗΠΟΤΕ απόψεις για το θέμα.
Προσωπικά στα 42 μου χρόνια ως αναζητητής της ζωής έχω αναπτύξη την δική μου ελεύθερη άποψη χωρίς όμως να μπλοκάρω όταν μιλούν ή με συμβουλεύουν συνάθρωποι μου, ΑΛΛΑ αυτό φίλε που έζησα απο κοντά δεν περιγράφεται και θέλει τις ΠΜΕΥΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΤΕΝΝΕΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΑΝΕΒΑΖΜΕΝΕΣ .

Σε ευχαριστώ εκ των προτέρων για τον χρόνο σας.
striker:.

Το ζήτημα των μεταμοσχεύσεων και της δωρεάς οργάνων είναι ζήτημα πολύπλευρο αφού εμπλέκονται σ' αυτό εκτός από την Ιατρική επιστήμη, η Νομική, η Πολιτική, η Ηθική και φυσικά η Θρησκεία. Οι απόψεις επί του θέματος πολλές, γεγονός είναι όμως ότι το θέμα διχάζει όχι μόνο κάθε έναν από τους προαναφερθέντες τομείς ξεχωριστά αλλά και τον απλό κόσμο.

Πέρα όμως από τις επιμέρους λεπτομέρειες που αφορούν στη δωρεά οργάνων και που δεν είναι επί του παρόντος να συζητηθούν, θα έπρεπε πιστεύω να αποσαφηνηθούν κάποιες έννοιες προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Και θα ήθελα να αρχίσω με το ποιο απλό : Πότε μπορεί να γίνει δωρεά οργάνων; Πότε ένας άνθρωπος θεωρείται "νεκρός" και πότε όχι;

Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται η έννοια του "εγκεφαλικού θανάτου", μια έννοια που εξακολουθεί να προκαλεί αντιδράσεις, οι οποίες μάλλον οφείλονται σε παρανόηση. Δωρεά οργάνων λοιπόν γίνεται ΜΟΝΟ σε περίπτωση εγκεφαλικού θανάτου. Ο εγκεφαλικός θάνατος δεν είναι κάτι αόριστο, αλλά υπάρχουν συγκεκριμένα ιατρικά κριτήρια τα οποία πρέπει να πληρούνται ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ πριν οδηγηθούμε στη διάγνωσή του. Εδώ γίνονται και οι περισσότερες παρανοήσεις. Πολλοί μπερδεύουν την έννοια του εγκεφαλικού θανάτου με αυτή του κώματος, που είναι όμως κάτι διαφορετικό και, το σπουδαιότερο, αναστρέψιμο δυνητικά. Εγκεφαλικός θάνατος σημαίνει ΠΛΗΡΗΣ καταστροφή και ρευστοποίηση ΟΛΗΣ της εγκεφαλικής μάζας και του στελέχους, είναι ΜΗ ΑΝΑΣΤΡΕΨΙΜΗ κατάσταση και απλά το άτομο διατηρεί την καρδιοαναπνευστική του λειτουργία με τεχνητά μέσα, κάτι που όμως δεν μπορεί να διαρκέσει επ' αόριστον.

Όλοι μας έχουμε ακούσει ιστορίες ανθρώπων που "επέστρεψαν" από κώμα μετά από χρόνια. Ε, αυτοί οι άνθρωποι απλά ΔΕΝ ήταν εγκεφαλικά νεκροί.

Φυσικά, έθιξα μόνο ένα σημείο του θέματος, έστω και αποσπασματικά, αλλά πιστεύω ότι είναι καλό να γνωρίζουμε με ποιες έννοιες έχουμε να κάνουμε. Δεν αρκεί βέβαια ένα post γι' αυτό. Για να πω κι εγώ την άποψή μου, είμαι υπέρ της δωρεάς οργάνων, φυσικά αν πληρούνται αυστηρά όλα τα κριτήρια. Δεν παύει όμως να είναι ένα ζήτημα που η προσωπική άποψη έχει τον πρώτο λόγο.

quote:

---

Για να πω κι εγώ την άποψή μου, είμαι υπέρ της δωρεάς οργάνων, φυσικά αν πληρούνται αυστηρά όλα τα κριτήρια. Δεν παύει όμως να είναι ένα ζήτημα που η προσωπική άποψη έχει τον πρώτο λόγο.

---

Θα συμφωνήσω μαζί σου φίλε durden_alie.
Είμαι υπέρ και ακριβώς για αυτόν τον λόγο το έχω δηλώσει στην οικογένεια μου, και έχω αρχίσει διαδικασία για να εγγραφώ στους καταλόγους δωρητών. Είναι δική μου απόφαση, δεν θέλω να είναι βάρος στην συνείδηση κανενός αγαπημένου μου μια τέτοια απόφαση αν συμβεί κάποια ατυχία.
Πιστέυω είναι υπερβολικά μεγάλο το βάρος για τους συγγενείς, όταν συμβεί κάτι μοιραίο πάνω στον πόνο τους να πάρουν θέση για το αν θα δωρήσουν τα όργανα του αγαπημένου τους προσώπου. Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα πρέπει "υποχρεωτικά" να δηλώνουμε ένα "ναι" ή "όχι" στο να γίνουμε δωρητές οι ίδιοι.
Δεν είναι ευχάριστω θέμα να σκεφτόμαστε, και ποτέ δεν πιστεύουμε ότι κάτι θα συμβεί σε εμάς τους ίδιους, αλλά κανείς δεν είναι άτρωτος.

"For the strength of the wolf is the pack and the strength of the pack is the wolf"

Καταρχήν να ευχαριστήσω τον φίλο Durden-alie για τις πολύ σημαντικές πληροφορίες που διασαφηνίζουν το "πότε" της δωρεά οργάνων. Πολλοί από εμάς φαντάζομαι θα είχαμε την ίδια απορία.

Η περίπτωση με τον νεαρό που ήταν κλινικά νεκρός (άραγε σε ποια κατηγορία ανήκει αυτό; Στον εγκεφαλικό θάνατο,ή στο κώμα;), μου θύμησε τη συγκλονιστική ταινία του Πέδρο Αλμοδοβάρ "μίλα της". Οσοι την έχουν δει θα καταλάβουν. Αφορά μία κοπέλα η οποία ήταν για πολλά χρόνια σε κώμα (δεν θυμάμαι αν ήταν ακριβώς κλινικά νεκρή), και η οποία συνήλθε μετά από πολύ καιρό, λόγο της λατρείας ενός νοσοκόμου γιαυτήν και κάποιου άλλου συμβάντος...Δύσκολα τα πράγματα εδώ...

Θα σταθώ όμως και στα λόγια της Silverwolf.
Μεγάλο το βάρος της απόφασης. Οχι για το εάν πρέπει ή όχι, αλλά γιατί είναι πολύ δύσκολο να συμφιλιωθούμε με το πλέον δεδομένο της σύντομης ζωής μας σαν άνθρωποι: Οτι κάποτε θα πεθάνουμε, κι ότι όσοι αγαπούμε θα πεθάνουν επίσης.

Επειδή δεν είμαι του χώρου της ιατρικής εαν κατάλαβα καλά εφ' όσον υφίσταται εγκεφαλικός θανατος το άτομο μπορεί μεν να ζήσει με
τεχνική υποστήριξη για λίγο αλλά δεν ΕΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ? Θα σε παρακαλούσα να μου απαντήσεις εφ' όσον γνωρίζεις είτε εσύ φίλε ή κάποιος αλλος στο forum.

Όπως ακριβώς το είπες είναι...Από τη στιγμή που θα μπει η διάγνωση του "εγκεφαλικού θανάτου" το άτομο έχει διαβεί πλέον το δρόμο χωρίς επιστροφή. Και, παρά τις όποιες διαφωνίες ως προς τις λεπτομέρειες των ιατρικών κριτηρίων που βάζουν τη διάγνωση αυτού, τα περισσότερα κράτη έχουν θεσπίσει κριτήρια αυστηρά κι ανελαστικά, έτσι ώστε η διάγνωση να είναι σίγουρη και χωρίς αμφιβολίες.

Από όσο γνωρίζω για την Ελλάδα, εάν η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου δεν είναι σίγουρη, δεν εγκαταλείπεται η προσπάθεια για τη σωτηρία του ατόμου. Αυτές τουλάχιστον είναι οι επίσημες γραμμές τόσο της Ιατρικής όσο και της Πολιτείας.

Θα ήθελα όμως να επιμείνω και σε κάτι : Πέρα από ιατρικό το θέμα δεν παύει να είναι και ηθικό. Οπότε θα υπενθυμίσω την αρχική μου τοποθέτηση ότι πάνω από όλα είναι η ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΑΠΟΨΗ και ΠΙΣΤΗ του καθενός κι όχι τα ψυχρά ιατρικά κριτήρια.

striker ως sardanapalow για λίγο καιρό ακόμα

STRIKER:.

Μπορεί να θυμάστε και το κοριτσάκι στον Καναδά που θεωρήθηκε νεκρό όταν το πήγαν οι γονείς του στο νοσοκομείο (είχε βγεί έξω και η θερμοκρασία ήταν αρκετούς βαθμούς κάτω από το μηδέν) μετά από την προσπάθεια μισής ώρας να το επαναφέρουν με απινιδώσεις.
Κάποια γιατρός όμως συνέχισε να προσπαθεί επί 3,5 ώρες και ώ του θαύματος, το παιδί συνήλθε!
Τώρα γιατί τα αναφέρω αυτά αφού ήμουν από την αρχική φουρνιά των δωρητών?
Επειδή κάποτε έμεινα για 72 ώρες σε κώμα και ήταν ιδιαίτερα βασανιστικό το ότι τα όσα συζητιόνταν γύρω μου έφταναν ως εμένα.
Ήταν αρκετά παράξενο.
Ένα βούισμα που ερχόταν από πολύ μακριά και με κούραζε. Το βούισμα χρειαζόταν μπόλικο χρόνο για να μετατραπεί σε κατανοητό προς εμένα επίπεδο.
Ήθελα να τους ζητήσω να σταματήσουν αλλά ήταν αδύνατο.
Δεν υπήρχα. Θέλω να πω πως δεν αντιλαμβανόμουν το σώμα μου.
Όταν συνήλθα - χάρη σε κάποιο βούισμα που μετατράπηκε στην πρόταση : Γιατί μας βασανίζεις? και μου δημιούργησε τρομερές ενοχές επειδή ένιωθα εξαιρετικά όμορφα εκεί που βρισκόμουν (σε ένα απόλυτο σκοτάδι όπου τίποτε δεν γινόταν εκτός από το βασανιστικό βούισμα, που παρακαλούσα να πάψει) - δεν μπορούσα να αντιληφθώ το πόσο διάστημα είχε περάσει. Και η κούραση που ένιωσα στην προσπάθεια να επανέλθω ήταν αβάσταχτη. Όταν πια κατάφερα να νιώσω το σώμα μου, το τελευταίο μαρτύριο ήταν να καταφέρω να σηκώσω τα βλέφαρά μου. Ο μεγαλύτερος κόπος ήταν μέχρι να τα ανοίξω.
Δεν είπα ποτέ στην μητέρα μου πώς ήταν αιτία τα λόγια της για να επιστρέψω.
Ελπίζω μονάχα πως αν χρειαστούν τα όργανά μου, θα έχουν οι γιατροί ελέγξει την παύση των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων των εγκεφαλικών κυττάρων μου, γιατί διαφορετικά.....

-->Το παλικάρι μάλλον ήταν ΕΓΕΦΑΛΙΚΆ ΝΕΚΡΟ όπως ο durden προσδιόρισε το είδος του θανάτου αυτού.
--> Είχε και την καρδιοαναπνευστική υποστήριξη
---> Εζησε ΟΜΩΣ και 22 ημέρες περίπου.
ΚΑΤΙ ΤΟΝ ΚΡΑΤΟΥΣΕ ΖΩΝΤΑΝΟ.ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ. ΚΑΙ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ Η ΕΡΩΤΗΣΗ:
Ποιός μπορεί να πάρει την απόφαση για λογαριασμό τρίτου και ομιλώ για συγγενικά πρόσωπα (για την δώρηση των οργάνων του)όταν ο ίδιος απ'όσο ξέρω και το ξέρω ΚΑΛΑ δεν την επιθυμούσε.
Εδω οφείλουμε να ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΟΥΜΕ οτι η δώρηση των οργάνων είναι εφικτή όσο ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΤΙ εχει το κοντρόλ του ΕΙΝΑΙ μας.
Δεν μιλώ για ευθύνες κτλ κτλ ΟΧΙ , ομιλώ και συγχωρήστε μου την έκφραση ,ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΓΚΑΣ που με δική του ευθύνη αποφασίζει να κλείσει τον διακόπτη του ΦΩΤΟΣ ???!!! Ποιός γιατρός ή νομικός ή ακόμα και απλός συγγενής είναι αυτός που κατέχει την απόλυτη γνώση περί δημιουργίας και μπορει να αποφασίζει σε dt βάσει πάντα σε κάποιο νομικό πλαίσιο ΟΤΙ ΤΩΡΑ ΡΕ ΦΙΛΕ ΜΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ ΚΑΙ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΕΙΠΑ ΕΓΩ , ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΕΙΠΕ ΑΥΤΗ , ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΛΕΕΙ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΧΑΡΤΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΔΕΟΝΤΩΣ ΥΠΟΓΕΓΡΑΜΜΕΝΟ.

Μια και εργάζεσαι στο χώρο της υγείας, θα γνωρίζεις ότι στην Ιατρική ΤΙΠΟΤΕ δεν είναι απόλυτο, ούτε κι αυτός ο θάνατος…

Αναφέρεσαι λοιπόν στις περιπτώσεις που ένας γιατρός καλείται να βάλει τη διάγνωση του θανάτου στην καθ’ ημέρα πράξη και δεν έχεις άδικο ως προς τα μέσα που χρησιμοποιεί για να το κάνει αυτό…Όμως εδώ δεν μιλάμε γι’ αυτό. Για παράδειγμα ένας άνθρωπος 65 ετών παθαίνει έμφραγμα και η καρδιά του σταματά να λειτουργεί. Τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τη διάγνωση του θανάτου του με τα απλά μέσα που αναφέρεις. Ούτως ή άλλως, ο άνθρωπος αυτός δεν θα μπορούσε να γίνει δωρητής οργάνων λόγω των συνοδών προβλημάτων υγείας που πιθανώς να είχε…Αλλά είπαμε τίποτε δεν είναι απόλυτο, απλά ένα παράδειγμα έφερα.

Με τον αγαπητό Striker όμως αναφερθήκαμε σε κάτι διαφορετικό και πολύ συγκεκριμένο, στο θέμα του εγκεφαλικού θανάτου, δηλαδή : Ένας νέος άνθρωπος—στη συντριπτική πλειοψηφία—που έχει υποστεί σοβαρές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις λόγω ενός ατυχήματος, που τα εσωτερικά του όργανα είναι σε καλή κατάσταση ώστε να μπορεί να γίνει δωρητής οργάνων, και που κρατιέται στη ζωή με τεχνητά μέσα. Πότε λοιπόν μπορούμε να πούμε ότι ο άνθρωπος αυτός είναι νεκρός; Η Ιατρική λοιπόν απαντά : όταν πληρούνται συγκεκριμένα κριτήρια που δηλώνουν την πλήρη νέκρωση όλης της εγκεφαλικής μάζας και του στελέχους πράγμα που σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα ανάνηψης. Κι επειδή αναφέρθηκες στο κώμα να σου πω ότι εκεί ο εγκέφαλος διατηρεί τη λειτουργία του, στον εγκεφαλικό θάνατο όμως όχι.

Το είπα και στην αρχή, το θέμα είναι δύσκολο και παρεξηγήσεις εξακολουθούν να γίνονται και μέσα στον ιατρικό κόσμο…Ελπίζω αυτή τη φορά να έγινα πιο κατανοητός.

ΦΙΛΙΚΑ STRIKER

Με αφορμη το θεμα που ανοιξε ο φιλος strike θα ηθελα να ρωτησω αν συμφωνειτε με τον τροπο παρουσιασης του θεματος της δωρεας οργανων απο την διαφημιση που εδω και λιγο καιρο προβαλεται απο την τηλεοραση και την οποια θεωρω κατι περισσοτερο απο εκβιαστικη.

Σαφώς και, όπως λες, το θέμα μπαίνει «στα χωράφια» της ευθανασίας—η οποία φαντάζομαι μόνο εκούσια μπορεί να είναι—μια κι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που συντηρούνται στη ζωή με τη βοήθεια μηχανημάτων και τίθεται το μεγάλο ερώτημα : Πρέπει ή δεν πρέπει και να διακόψουμε την τεχνητή υποστήριξη και πότε;

Προσπαθούμε λοιπόν να κάνουμε σαφές ότι δεν υπάρχει περίπτωση να διακοπεί η υποστήριξη ενός ασθενούς αν υπάρχει ακόμη και η παραμικρή πιθανότητα η κατάστασή του να βελτιωθεί έστω και μ’ αυτό που αποκαλούμε θαύμα και μάλιστα ανεξάρτητα από το εάν ο ασθενής αυτός θα ζήσει ή όχι μια φυσιολογική ζωή έπειτα από την «ανάρρωσή» του.

Μόνο όταν μπει η διάγνωση του εγκεφαλικού θανάτου μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε ότι δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής και τότε μπαίνει το θέμα της δωρεάς οργάνων.

Όσο γι’ αυτό που λες περί «ψυχικής υπογραφής» των μοσχευμάτων, δεν γνωρίζω κάτι σχετικά, αλλά η Ιατρική—και εννοώ κυρίως το ιατρικό κατεστημένο—εξακολουθεί να είναι προκατειλημμένη όσον αφορά σε τέτοιου είδους έρευνες. Το σίγουρο είναι πάντως ότι τα μοσχεύματα φέρουν την «υπογραφή» του δότη μέσα στα ίδια τα κύτταρά τους υπό μορφή ενός συστήματος ιστοσυμβατότητας κι αυτό το αναγνωρίζει ο οργανισμός που δέχεται το «ξένο» όργανο. Αυτή η αναγνώριση μάλιστα αποτελεί το σπουδαιότερο πρόβλημα των μεταμοσχεύσεων σήμερα, μιας και είναι γνωστό ότι κάποια στιγμή όλα τα μοσχεύματα απορρίπτονται από το ανοσοποιητικό σύστημα του δέκτη.

Ας κάνω πιο συγκεκριμμένη την πρόταση που έκανα ανοίγοντας το παρόμοιο θέμα αλλού.
Θα ήθελα να είναι όλοι εν δυνάμει δωρητές οργάνων, εκτός από τις περιπτώσεις που θρησκευτικά ή άλλα "πιστεύω" το απαγορεύουν.
Το αντίθετο δηλαδή με αυτό που ισχύει σήμερα.
Σήμερα, αν εγώ π.χ. πάθω ένα ατύχημα και ο θάνατός μου είναι βέβαιος, εναπόκειται στους δικούς μου ανθρώπους να πάρουν πρωτοβουλία και να διαθέσουν αντ' εμού τα όργανά μου με σκοπό τη σωτηρία ή την ίαση κάποιου ή κάποιων άλλων.
Εκτός από την περίπτωση να είμαι ήδη δωρητής και να έχω μαζί μου την αντίστοιχη ταυτότητα.
Ομως, για κάποιον απο τους λόγους που προανέφερα, είναι τόσο λίγοι αυτοί που φέρουν την ταυτότητα αυτή, που θεωρείται θαύμα να βρεθεί κάποιος δωρητής.
Ετσι, βλέπουμε κατά καιρούς να γίνεται τεράστιο θέμα μια περίπτωση που οι γονείς π.χ. κάποιου έδωσαν τα όργανα του παιδιού τους για τη σωτηρία άλλου.
Θεωρώ λοιπόν οτι έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
Ολα αυτά, για να μην κατηγορηθώ οτι επαναλαμβάνομαι κι εδώ, στην περίπτωση που ο θάνατος είναι βέβαιος ή αναπόφευκτος, σύμφωνα με τις ισχύουσες επιταγές της σημερινής ιατρικής.
Δεν θέλω να εμβαθύνω σε αυτό, είναι καθαρά επιστημονικό θέμα και δεν με ενδιαφέρει.

Το φόρουμ αυτό έχει νομίζω 2-3 χιλιάδες μέλη και υποθέτω οτι τουλάχιστον το 1/10 είναι ενεργά.
Θα περίμενα ( ως αισιόδοξος άνθρωπος ) και τον αντίστοιχο αριθμό τοποθετήσεων.

Οσοι και όσες είναι δωρητές οργάνων να σηκώσουν το χέρι.

Παλιότερα (πριν 3-4 χρόνια) είχα εκφράσει την επιθυμία να γίνω δωρητής οργάνων. Μόλις όμως έλαβα την αίτηση που έπρεπε να συμπληρώσω, πάγωσα και δεν το έκανα ποτέ. Κάτι απίστευτο για κάποιον που πιστεύει ότι δεν φοβάται τον θάνατο....

Έχω δηλώσει, εδώ και πολλά-πολλά χρόνια (από το Λύκειο ακόμα), στην οικογένειά μου την επιθυμία μου αυτή σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι και ελπίζω να την σεβαστούν.

Φίλη Κωνσταντίνα, θέλω να σ’ ευχαριστήσω που μοιράστηκες μαζί μας την εμπειρία σου. Συγκλονιστική.

Έξω από το χορό πολλά μπορούμε να πούμε, είναι ακριβώς όπως η διαφήμιση που είναι ο γιατρός και λέει στον ασθενή για τη δωρεά οργάνων, του απαντάει οτι γιατρέ δεν είμαι αντίθετος αλλά...τότε ο γιατρός του απαντάει ότι πρέπει να μπει σε λίστα γιατί χρειάζεται μεταμόσχευση.

Εδώ περνάνε μήνες και ακόμα δεν μπορείς να δεχτείς ότι ένα αγαπημένο σου πρόσωπο έφυγε, πάει, τέλος. Είναι δυνατόν να το δεχτείς σε λίγες ώρες και να κάνεις δωρεά? Είναι πάρα πολύ δύσκολο. Θέλει μεγάλη δύναμη κάτι τέτοιο.

Απορώ όμως ρε παιδιά με κάτι άλλο. Υπάρχει έλλειψη από αίμα. Από τη στιγμή που δεν δίνεται αίμα, που ούτε φυσικό και ψυχικό πόνο προκαλεί είναι δυνατόν να μιλάμε για δωρεά οργάνων;

http://www.jewsagainstzionism.com/autopsies/autopsyMessage.htm

Δωρητές νου + ψυχής υπάρχουν??? Γιατί πολλοί ιδιαιτερα εδώ μέσα χρηαζονται το 1 ή το 2 ή και τα 2

Η αφαίρεση των οργάνων γίνεται μετά από ολική νάρκωση του δότη. Ακόμη κι όταν είναι σε κώμα.

Αιτία :

Χωρίς την νάρκωση ο δότης θα υπέφερε ή ενδέχεται να υπέφερε.

Συμπεράσματα :

1. Άρα η ικανότητά του δότη για να αισθάνεται δεν απουσιάζει ή ενδέχεται να μην απουσιάζει.

2. Άρα η αφαίρεση οργάνων γίνεται ή ενδέχεται να γίνεται από ζωντανό σώμα, όχι νεκρό.

3. Άρα η αφαίρεση οργάνων επιτελείται σε σώμα που ΔΕΝ είναι ΑΨΥΧΟ αφού διατηρεί κάποιες λειτουργίες του, αν ισχύει ότι κατά την μία και μοναδική στιγμή του θανάτου είναι που διαχωρίζεται η ψυχή από το σώμα, κι όχι πριν.

- - -

Εάν τέτοια μεταχείριση αξίζει ή έστω είναι αποδεκτή για το πολύτιμο αντάλλαγμα που προσφέρει, είναι αυστηρά προσωπικό ζήτημα, κι όχι πράξη που ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ πρέπει ΟΛΟΙ να αποδεχθούν, αν ισχύει ότι ο άνθρωπος έχει το δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται.

- - -

Η δωρεά οργάνων εδράζεται στον επιστημονικό ορισμό του "εγκεφαλικού θανάτου". Ως τέτοιος ο ορισμός είναι κάτω από αμφισβήτηση εξ ίσου έγκυρα επιστημονική του τι είναι θάνατος και εάν ο εγκεφαλικός είναι κατασκεύασμα που διευκολύνει νομικά και ηθικά πράγματα σχετικά ή είναι ο κοινά κατανοητός ως ο θάνατος του ανθρώπου.

ESOTERICA.gr Forums !

© 2010-11 ESOTERICA.gr